หัวข้อ: ชีวิตใหม่ๆของน้องผัก [ตอนพิเศษ วันเด็ก 1 up 100% 25/01/60]

[why yyy]

น้องผักมีผัว??

ขอบคุณ

[item]

ผัว ผัวใคร ใครผัวผัก งงกับผัก

[dragon123]

ตอนที่ 18 อดีตอันน่าขมขื่น 2

......................

“ไม่ได้เจอกันแค่สามเดือนก็ลืมเสียงผัวตัวเองแล้วเหรอครับน้องผัก”

!!!!!!

มือไม้เย็นเฉียบ แถมยังสั่นจนเกือบจะทำมือถือตกพื้น

“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร เพราะพี่วินไม่ถือสา แต่อย่าให้พี่ตามเจอเชียวล่ะ ไม่งั้นพี่จะกดน้องผักไม่ให้ลุกเดินออกจากห้องเจ็ดวันเจ็ดคืน...”ผมไม่อยู่ฟังจนจบ รีบกดวางสายก่อนจะปิดมือถือทิ้งอย่างรวดเร็ว เพราะนับตั้งแต่วันงานศพของคุณพ่อคุณแม่ผ่านพ้นไปอย่างเงียบๆแล้ว บ้านของผมก็ถูกพ่อแม่พี่วินยึดไปเป็นของตัวเอง แต่โชคดีที่พี่วินไม่ได้อยู่บ้าน ไปประชุมที่ต่างประเทศก่อนที่พ่อแม่ของผมจะเสีย ก็เลยทำให้ผมตัดสินใจหนีออกมาอยู่บนเกาะแห่งนี้ ตามโฉนดที่ดินที่พ่อแม่ของผมได้ฝากทิ้งไว้กับพ่อแม่ของขิง (ขิงเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของผมครับ) แน่นอนว่าการมาครั้งนี้มีคนรู้เรื่องแค่เพื่อนสนิทของผมไม่กี่คนเท่านั้น ส่วนเรื่องเบอร์โทรศัพท์อันเก่า ผมได้หักทิ้งแล้วเปลี่ยนซิมใหม่ทั้งหมดเพื่อไม่ให้พี่วินตามหาผมเจอได้ครับ

สงสัยต้องเลิกใช้มือถือไปซักระยะ...

ถ้าถามเหตุผลที่ผมหนีออกมาจากที่นั่นก็เป็นเพราะว่า...

ผมโดนไอ้พี่วินนั่นข่มขืนเอานะสิครับ!

ถ้าถามผมว่าทำไมถึงไม่บอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ของตัวเอง อันนี้ผมขอบอกเลยว่าโดนไอ้พี่วินพูดข่มขู่เอาครับ มันบอกว่าถ้าผมนำเรื่องนี้ไปบอกพวกท่าน มันจะฆ่าพ่อแม่ของผมทิ้งทันที แต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรมาขู่ผมได้อีกครับ เพราะพ่อแม่ของผมได้เสียชีวิตไปแล้ว แถมเรื่องที่ผมย้ายมาอยู่ที่นี่นั้น ผมก็ได้บอกทุกคนแล้วว่าให้เก็บปิดไว้เป็นความลับ ห้ามบอกใครทั้งสิ้น

ตอนนี้ก็ทำได้แค่ภาวนาว่าขออย่ามันมาเจอผมที่นี่เท่านั้นก็พอ

....................

 

[saruttaya]

สงสารน้องผัก

[why yyy]

ขอบคุณ

[ตีสี่]

"ไม่ได้เจอกันแค่สามเดือนก็ลืมเสียงผัวตัวเองแล้วเหรอครับน้องผัก"

แบบว่าพออ่านมาถึงประโยคนี้ --- อ่าวแล้ว เริ่มได้กลิ่นมาม่า

[nongrak]

ขออย่าให้ไอ้บ้าวินเจอน้องผักเลย ที่เกาะนี่กำลังทำให้ชีวิตน้องผักดีขึ้นนะ

[dragon123]

“ฉันรู้สึกว่าหมู่นี้น้องผักดูซึมๆยังไงชอบกล”

“น้องผักซึมยังไงหรือข้าว”

ผมถามด้วยความสงสัย หลังจากน้องผักหายป่วยดีแล้ว ผมก็ไม่มีเวลาไปแวะหาน้องผักอีก เพราะต้องเดินสายตรวจตามแต่ละบ้านแต่ละครอบครัวว่ามีใครป่วยเป็นอะไรบ้าง แต่ก็มีตอนเดินไปตรวจสายเห็นน้องผักหัดขี่ม้าอยู่กับโคข้างนอกบ้านบ้าง บ้างก็เดินเล่นจูงเจ้าเสียมด้วยกัน บ้างก็นั่งทานข้าวด้วยกันข้างนอก เรียกได้ว่าทั้งคู่กำลังอยู่ในช่วงดูใจกันอยู่เหมือนกับแฟนมิปาน ส่วนผลไม้นะหรือ รายนั้นถูกผมว่าเรียบร้อยแล้วครับ เพราะดันไปหึงน้องผักที่ไปขี่ม้าเล่นกับโค แถมตอนนี้มันก็ไม่ยอมคุยกับใคร เอาแต่นั่งทำงานอยู่ในบ้านไม่ยอมหลับยอมนอน

“ก็ไม่ค่อยยิ้มซักเท่าไหร่นะ เวลายิ้มก็เหมือนจะฝืนๆ แถมชอบเหม่อลอยบ่อยๆ” ข้าวตอบก่อนจะพูดต่อ “ข้าวได้ลองถามโคดูแล้ว โคก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกัน เพราะน้องผักไม่ยอมบอก แต่จะว่าไปหมู่นี้โคก็ดูแปลกไปนะ เห็นไปมาหาสู่น้องผักบ่อยเหลือเกิน”

ไม่แปลกหรอกที่โคจะไปหาทุกวัน เพราะมันกำลังตามจีบน้องผักอยู่

ผมครุ่นคิดในใจโดยไม่คิดอธิบายให้อีกฝ่ายได้รู้ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากยุให้โคเป็นแฟนกับน้องผักไปเลย เพราะผลไม้จะได้เลิกมาหาน้องผักซะที (จะได้เลิกเห็นน้องผักเป็นตัวแทนน้องฟืนไงครับ)

“งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เคียวจะไปดูน้องผัก ข้าวจะตามไปด้วยไหมล่ะ” ผมเอ่ยปากชวนคนตรงหน้า

“อืมไปสิ ข้าวจะได้ไปถามโคด้วยว่าทำไมถึงชอบไปหาน้องผักทุกวัน”

.................

 

[dragon123]

ผมกับเคียวหลังจากเสร็จงานตอนเย็นแล้ว ก็เดินมาที่บ้านน้องผักพร้อมกัน แน่นอนว่าพอมาถึงบ้านน้องผักแล้ว พวกผมสองคนก็เห็นน้องผักกับน้องบุ้งกี๋กำลังนั่งอยู่บนหลังอาชาโดยมีโคยืนถือเชือกอยู่ข้างๆด้วย

“พี่ข้าวพี่เคียว!” น้องบุ้งกี๋ร้องเรียกชื่อทันทีที่เห็นพวกผมสองคน ซึ่งทำเอาสองหนุ่มหันมามองพวกผมทันที “มาขี่เจ้าอาชากับหนูไหมคะ เนี่ยพี่โคกำลังสอนหนูกับพี่ผักขี่อยู่พอดี”

“ไม่ล่ะจ้ะ วันนี้พวกพี่สองคนก็แค่มาเที่ยวเฉยๆ” ผมยิ้มตอบกับน้องบุ้งกี๋ ก่อนจะหันไปมองน้องผักที่ดูร่าเริงแต่ก็ดูซึมถ้าสังเกตดีๆ

“แล้วเราขี่ม้าเป็นหรือยังล่ะ” เคียวเอ่ยปากถาม

“ก็พอเป็นบ้างแล้วฮะพี่เคียว แต่ยังควบเจ้าอาชาให้วิ่งเร็วไม่ได้เลย” ร่างบางฉีกยิ้มตอบ แต่กับนัยน์ตาไม่ยิ้มตามไปด้วยครับ

“ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องรีบ” เคียวบอกก่อนจะหันไปทางโค “วันนี้ตอนหัวค่ำว่างไหมล่ะโค จะชวนไปกินหมูกระทะด้วยกัน”

“อ้อ ว่างสิ กำลังอยากกินอยู่พอดี”

“น้องผักก็ไปด้วยนะ เพราะพวกพี่สองคนจะเป็นคนเลี้ยงให้เอง” ผมหันไปพูดชวนน้องผักต่อ

“เอ่อ ก็ได้ฮะ” พวกผมอยู่ดูน้องผักขี่ม้ากับน้องบุ้งกี๋ซักพัก พอถึงเวลาก็พากันไปส่งน้องบุ้งกี๋ที่บ้านก่อนจะพากันไปกินหมูกระทะที่ร้านหมูกระทะ

.........

   

[why yyy]

ขอบคุณ

[dragon123]

ตอนที่ 19 มุ้งมิ้ง

........................

วันนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไร อยู่ๆพี่เคียวกับพี่ข้าวมาชวนผมกับพี่โคไปกินหมูกระทะด้วยกัน แต่ยังดีที่ไม่มีไอ้พี่ผลไม้บ้าไปด้วย ไม่งั้นผมกินไม่ลงแน่ แต่พอไปถึงร้านหมูกระทะแล้ว ผมถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นป้ายชื่อร้านตรงหน้า

   อ้วนแน่มึง!

   สาบานได้นะว่านั่นคือชื่อร้านนะ!

   “ไม่ต้องคิดมากกับชื่อร้านนะ ฮะๆ” พี่โคคงเห็นผมยืนตาเหลือกมองป้ายร้านจึงได้พูดกับผมไปหัวเราะไปพลาง “ถ้าเรากินแล้วออกกำลังกายไปด้วย ก็ไม่อ้วนอย่างที่มันบอกหรอก”

   “ฮะพี่โค” แล้วพวกผมก็พากันเดินเข้าไปในร้าน ซึ่งเป็นเพิงไม้ดูเป็นธรรมชาติดี

   “มากินที่นี่ไม่ต้องห่วงเรื่องยุงกัดนะน้องผัก เพราะที่นี่เขาจุดยากันยุงกับเปิดพัดลมไว้ให้” พี่ข้าวบอกก่อนจะพากันเดินไปนั่งเก้าอี้ที่ซุ้มเพิงไม้

   “ฮะดีเลย ผมชอบ” พอหมูกระทะมาวางแล้ว พวกผมก็จัดการปิ้งย่างมันอย่างเต็มที่ ซึ่งระหว่างกินหมูกระทะนั้นพวกพี่เคียวก็ชวนผมคุยไปเรื่อยเปื่อย ฟังดูสนุกดี เสียแต่ว่าพี่โคชอบแอบจับมือผมใต้โต๊ะบ่อยเหลือเกิน (เขินจังเลยครับ) มีบ้างที่พี่โคเอาหมูกระทะมาวางบนจานผมด้วย “ขอบคุณครับพี่โค โห แบ่งมาให้ผมเยอะขนาดนี้ มีหวังผมได้อ้วนแน่”

   “อ้วนก็ดีนะสิพี่ชอบ” ง่า พี่โคพูดตรงไปไหม ผมเขินนะครับ

   “เอ ตรงปากเปื้อนน้ำจิ้มแน่ะ เดี๋ยวพี่เช็ดให้นะครับน้องผัก” เอ่อพี่โคครับ ผมเช็ดเองได้ ไม่ต้องยื่นหน้ามาซะใกล้ขนาดนั้นก็ได้ บอกตามตรงผมอายพี่เคียวพี่ข้าวนะครับ

   “หึ รุกมากแบบนี้แสดงว่าเอาจริงแล้วสิใช่ไหมโค”

   “ใช่ กูเอาจริง” เอ่อ มิทราบว่าพี่เคียวกับพี่โคพูดเรื่องอะไรกันอยู่เหรอครับ น้องผักงงไปหมดแล้ว “อ้อ ช่วยบอกไอ้ผลไม้มันด้วยว่าอย่าเยอะ เพราะกูหวง”

   “อืมได้ เดี๋ยวจัดการให้” น้องผักงงครับ พวกพี่เขาคุยเรื่องอะไรกันอยู่เนี่ย ส่วนพี่ข้าวเองก็เอาแต่ยิ้มอยู่ได้ รู้ว่าเขาคุยอะไรกันอยู่ก็ไม่ยอมอธิบายให้ผมฟังบ้างเลย แง่งๆ 

...................

  หนูผักจงงงต่อไป 

[dragon123]

วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุดครับ ก็ได้มากับคนที่ผมชอบยังไงล่ะ อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้น้องผักดูซึมไป ก็เลยทำให้ไอ้เคียวกับไอ้ข้าวเป็นห่วง จึงชวนแกล้งทำเป็นชวนผมไปกินหมูกระทะแล้วค่อยหันมาชวนน้องผักไปด้วยพร้อมกัน (แผนของไอ้เคียวไม่เลวเลยนะครับ) หลังกินหมูกระทะเสร็จแล้ว พวกไอ้เคียวก็ขอตัวกลับบ้านทันที เพราะบ้านของสองคนนั้นต้องเดินไปอีกทาง ส่วนผมกับน้องผักต้องเดินกลับไปทางเดียวกัน (บ้านอยู่ใกล้กันนี่ครับ)

“วันนี้ดาวบนท้องฟ้าดูสวยเป็นพิเศษเลยว่าไหมน้องผัก” ผมพูดพลางหยุดเดินดูท้องฟ้า ซึ่งทำเอาร่างบางถึงกับพลอยหยุดเดินตาม

“นั่นสิฮะพี่โค” น้องผักตอบพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองแบบเดียวกับผม “ปกติในเมืองที่ผมอยู่ ไม่มีทางได้เห็นหรอก เพราะแสงไฟตามบ้านเรือนมันสว่างจนเกินไป”

“งั้นน้องก็ได้มีโอกาสเห็นแล้วล่ะ เพราะที่นี่สามารถเห็นได้ตลอดเท่าที่เราอยากจะเห็น” ผมพูดพลางแอบมองใบหน้าหวานของน้องผักไปด้วยพร้อมกัน

น่ารักจัง…

“อุ้ย ฝนดาวตก” ร่างบางร้องอุทานเสียงดังเมื่อเห็นฝนดาวตก

“งั้นก็รีบขอพรเลยสิครับน้องผัก”

“เอ๋?”

“โบราณเขาว่าไว้ ถ้าคนใดได้ขอพรจากฝนดาวตกแล้ว คนๆนั้นจะสมหวังกับสิ่งที่ได้ขอไปนะ”

“จริงเหรอฮะพี่โค!”

“ก็จริงนะสิครับ” ผมยิ้มตอบก่อนจะพูดต่อ “รีบขอเร็วเข้า เดี๋ยวฝนดาวตกก็หายไปหมดหรอก”

“ฮะ ผมจะรีบขอพรเดี๋ยวนี้แหละ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็รีบยกมือขึ้นพนมหลับตาอย่างรวดเร็ว ซึ่งทำเอาผมถึงกับอดยิ้มกับความน่ารักน่าเอ็นดูและใสซื่อของเจ้าตัวเสียมิได้

อยากได้น้องผักเป็นแฟนไวๆจัง…

แต่ของแบบนี้รีบร้อนไม่ได้ครับ เพราะโบราณเขาว่าเอาไว้ ช้าๆได้พร้าเล่มงาม ต้องรอให้น้องผักพร้อมเสียก่อนแล้วถึงค่อยขอน้องเป็นแฟนครับ ผมยืนมองได้ไม่นานนักเจ้าตัวก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับลดมือที่พนมอยู่ลงข้างตัว

“ว่ายังไงครับน้องผัก ขอพรอะไรไปบ้าง บอกพี่โคคนนี้ได้หรือเปล่าเอ่ย” ผมแกล้งหยอกถามกลับไป ซึ่งเจ้าตัวหันมาแลบลิ้นใส่ผมเฉยเลย

“แบร่ เรื่องอะไรจะบอกล่ะ ขืนบอกไป สิ่งที่ผมขอก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์สิ ว่าแต่พี่โคละฮะ ได้ขออะไรไปบ้าง” อีกฝ่ายถามผมกลับอย่างสงสัย ซึ่งผมไม่ตอบครับ ได้แต่อมยิ้มก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆร่างบาง ก่อนที่จะ…

ฟอด! ฟอด!

หอมแก้มน้องผักสองข้างอย่างรวดเร็วก่อนจะผละออกมา ทำให้ผมได้เห็นใบหน้าหวานของน้องผักที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

“พี่นะเหรอ พี่ก็ขอไปว่าขอให้พี่ได้หอมแก้มน้องผักทุกวันเลยนะสิครับ”

........

 

[KoBKaB]

ใครคือพระเอกกันแน่อะ พี่โค??? หรือ ผลไม้???? 

[HanATarO]

พี่โค นี่รุกเร็วจริงๆ

[why yyy]

แอร๊ยยยยย. เขิน

ขอบคุณ

[หมูน้อย]

 

เปลี่ยนใจแล้ว โค+ผัก เถอะจะน่ารักมุ้งมิ้งไปไหม 5555
ส่วนพี่ผลไม้ก็นั่งเฝ้าหมู่บ้านไปละกันนะ

[item]

พี่ผลไม้หายไปไหนนนนน

[saruttaya]

พี่ผลไม้หายไปไหนนนนนน

พี่โคคะแนนแซงโค้งแล้วนะเออ

[dragon123]

ตอนที่ 20 อยากเห็นหน้าเจ้าของขวดนมคนนั้นเหลือเกิน...

.................

มาอีกแล้วครับ

ขวดนมสดขวดเล็ก

มันถูกวางไว้ที่หน้าประตูแทบทุกคืน

เริ่มวางไว้ตั้งแต่วันที่ผมทะเลาะกับไอ้พี่ผลไม้บ้านั่นแหละครับ ซึ่งผมสงสัยพี่โคว่าเป็นคนเอาขวดนมมาให้ผมหรือเปล่า ก็เลยขอตามไปที่บ้านพี่โคเพื่อสำรวจดูตู้เย็นบ้านเขานั่นแหละ ปรากฏว่าไม่มีขวดนมที่ว่าเลยครับ

ถ้าไม่ใช่พี่โคเป็นคนให้นมขวดนั้นแล้วจะเป็นใครกันล่ะ?

ผมได้แต่เก็บข้อสงสัยมาไว้ในใจอย่างเงียบๆ และวันนี้ก็เป็นอีกวันหลังจากที่ผมไปกินหมูกระทะกับพวกพี่เคียวแล้ว ก็กลับมาบ้านอาบน้ำเตรียมตัวจะนอน แต่ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงของเจ้าเสียมที่ครางหงิงๆ ราวกับดีใจอะไรบางอย่างอยู่ข้างนอกครับ ไอ้ผมก็รีบเปิดประตูไปดูทันทีเพื่อจะได้ทันเห็นหน้าเจ้าของขวดนมนั่น แต่ก็ไร้วี่แววครับ

“สงสัยต้องซื้อกล้องวงจรปิดมาติดไว้ซะแล้วมั้งเนี่ย” ผมพูดกับตัวเอง ถ้าจะซื้อก็ต้องนั่งเรือขึ้นฝั่งไปซื้อถึงในเมือง ซึ่งมันเป็นการเสี่ยงที่ผมต้องออกไปปรากฏตัวให้ไอ้พี่วินบ้านั่นเห็นครับ แต่จะให้คนอื่นซื้อมาให้ก็เกรงว่าเจ้าของนมจะรู้ทันเสียก่อน “เฮ้อ ช่างมันเถอะ พรุ่งนี้ค่อยคิดอีกทีแล้วกัน ตอนนี้ขอนอนเอาแรงดีกว่า”

ผมพูดก่อนจะนั่งสมาธิสวดมนต์แล้วค่อยล้มตัวนอนหลับไปอย่างรวดเร็ว

................

  ปริศนา เจ้าของขวดนมคือใคร? 

[attachment deleted by admin]

[saruttaya]

ขวดนมของไอ้พี่ผลไม้ชัวร์ป๊าบบบบ

[dragon123]

รุ่งเช้าผมตื่นมาก็ลุกไปให้อาหารเจ้าเสียมเหมือนเดิม ทว่าเจ้าเสียมกลับป่วยไม่สบายไม่ยอมกินข้าว ผมก็เลยต้องอุ้มมันไปขอความช่วยเหลือพี่เคียวที่คลินิกทันที (ก็ไม่รู้จะไปไหนนี่ครับ) แต่เนื่องจากมันเช้าเกินไป คลินิกยังไม่เปิด ผมก็เลยบากหน้าอุ้มมันไปบ้านพี่เคียว (ไปถามชาวบ้านแถวนี้เอาครับว่าบ้านพี่เคียวอยู่ที่ไหน) ปรากฏว่าบ้านพี่เคียวอยู่ติดกับบ้านไอ้พี่ผลไม้ครับ พอไปถึงผมก็เห็นคนที่ไม่อยากจะเห็น กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ที่หน้าบ้านแล้ว

“เจ้าเสียมไม่สบายหรือ” นั่นคือคำทักทายของคนที่ผมไม่อยากจะสบตาด้วยครับ “เป็นอะไรไปล่ะ ทำไมไม่ตอบ”

ไม่รู้ ไม่อยากคุยด้วย….

“โอเค ไม่คุยก็ไม่คุย” หูฟังแต่มือเคาะประตูเรียกพี่เคียวครับ ซึ่งรอได้ไม่นานเจ้าของบ้านก็โผล่ออกมา เผยให้เห็นชุดนอนสีน้ำเงินสลับขาวแนวตั้งแลดูเรียบร้อยเหมาะสมกับเจ้าตัว พี่เคียวเองพอเห็นผมแล้วถึงกับมุ่นคิ้วก่อนจะก้มมองเจ้าเสียมที่อยู่ในมือ

“มันไม่สบายหรือ?”

“ฮะพี่เคียว มันไม่ยอมกินข้าวที่ผมให้ แถมดูซึมๆด้วยครับ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงลนลาน “ผมไม่รู้ว่าจะไปพึ่งที่ไหน เพราะที่นี่ไม่มีคลินิกรักษาสัตว์ ผมก็เลยรีบมาหาพี่ที่นี่นะครับ”

“อืม งั้นก็เข้ามาได้เลย เดี๋ยวดูให้”

“ฮะ” พี่เคียวเดินนำเข้าไปก่อน ซึ่งผมทำท่าจะรีบเข้าไปตามแต่ก็ต้องชะงักกับเสียงคำประชดประชันอีกคนที่ยืนอยู่ข้างบ้าน

“หึ เข้าบ้านผู้ชายคนอื่นระวังจะโดนกินไม่รู้ตัวด้วย” กินอะไรของพี่ผลไม้เนี่ย พูดแปลกๆ แต่ผมไม่คิดจะเถียงให้เสียเวลาหรอกครับ รีบเดินตามพี่เคียวเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งพี่เคียวใช้เวลาตรวจเจ้าเสียมได้ไม่นานนัก ก็พอรู้สาเหตุอาการป่วยของมันคร่าวๆแล้วครับ

“มันแค่เป็นไข้ ก็เลยเบื่ออาหารกับซึมๆนะ”

“เหรอฮะ ขอบคุณพี่เคียวมากนะครับ ถ้าไม่ได้พี่ช่วย เจ้าเสียมคงแย่แน่ๆ”

“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เรื่องเล็ก” แล้วพี่เคียวก็ฉีดยาก่อนจะให้ยาอีกสองสามชุดไว้ให้เจ้าเสียมได้กิน เมื่อเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขอบคุณพี่เคียวอีกที ก่อนจะเดินออกจากบ้าน แต่ตอนออกจากบ้านพี่เคียว ผมเผลอเหลือบมองคนข้างบ้านที่คิดว่าน่าจะไม่อยู่แล้ว แต่กลับเห็นยังยืนอยู่ที่เดิม เจ้าตัวกอดอกนิ่ง หน้าตาขึงขังมองมาที่ผมจนผมเองต้องเป็นฝ่ายที่หลบตาหนี แล้วรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หันกลับไปมองอีก

....................

 

[HanATarO]

ลมหึงพัดขึ้นตาแล้วเนี่ย พี่ผลไม้

5555

[ตีสี่]

เราก็เชียร์พระเอกอย่างพี่โคต่อไป
อิพี่ผลไม้นะ ปล่อยมันไปเหอะ นิสัยไม่ดี

[patee]

น้องผักน่าสงสาร 
หวังว่าไอ้คนนั้นมันคงไม่มาราวีหรอกนะ

[dragon123]

วันนี้ทั้งวันแทบไม่ได้ไปไหนเลย เพราะเอาแต่เฝ้าไข้เจ้าเสียมมันครับ กลัวจะเป็นไปมากเสียก่อน ซึ่งพี่โคก็เข้าใจผมดี จึงยกเลิกการสอนขี่ม้าไปชั่วคราว ส่วนเรื่องการไปรับน้องบุ้งกี๋นั้น วันนี้ไม่ต้องไปรับครับ เพราะเป็นวันเสาร์อาทิตย์ (โรงเรียนหยุด) พอพระอาทิตย์ตกพี่โคก็ขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะอยู่เป็นเพื่อนคุยตลอดทั้งวันเลยครับ เมื่อพี่โคกลับไปแล้วผมก็อุ้มเจ้าบุ้งกี๋กลับเข้าไปนอนในบ้าน เพราะเกรงว่าถ้านอนข้างนอกจะแย่กว่าเก่า แล้วผมก็เข้าห้องน้ำอาบน้ำตามปกติ กะว่าอาบน้ำเสร็จแล้วจะรีบเข้านอนเลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นรัว ทำเอาผมที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำถึงกับสะดุ้งตกใจ

จริงสิ?! เสียงนั่น...เจ้าของนมมาแล้ว!!

เพราะกลัวจะไม่ได้เห็นหน้าเจ้าของขวดนมขวดนั้น จึงคว้าผ้าเช็ดตัวรัดเอวไปพร้อมกับวิ่งออกจากห้องน้ำไปพลาง แต่เพราะด้วยความเร่งรีบบวกกับตัวเปียกชุ่มน้ำ ทำเอาผมที่กำลังจะก้าวเท้าวิ่งอยู่ถึงกับลื่นหงายท้องทันที

โครม!

ท้ายทอยผมกระแทกกับพื้นซึ่งมาพร้อมกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง แน่นอนว่าเสียงแรงกระแทกดังมากพอที่จะทำให้คนเคาะประตูที่อยู่ข้างนอกถึงกับรีบเคาะประตูเรียกผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ซึ่งผมไม่รู้หรอกครับว่าเขาพูดอะไรออกมา เพราะหัวหูอื้อไปหมดแล้วครับ

“ชะ...ช่วย...ด้วย”

แล้วผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...

................

 

[KoBKaB]

ไอ่พี่ผลไม้แน่ๆเลย  น้องผักอย่าเป็นอะไรไปนะ 

[dragon123]

ตอนที่ 21 หนุ่มซึนดาเระ?

......................

โครม!

เสียงของหนักกระแทกพื้นทำเอาผมรีบหมุนตัวกลับไปบ้านน้องผักก่อนจะเคาะประตูรัวถามด้วยความเป็นห่วง หากแต่คนที่อยู่ข้างในหาได้ตอบกลับไม่ มีเพียงแต่เสียงร้องขอความช่วยเหลือก่อนจะเงียบหายไป ณ วินาทีนี้ผมไม่สนอะไรทั้งสิ้นแล้วครับ ยกเท้าขึ้นถีบประตูอย่างแรง เพียงครั้งเดียวประตูบานตรงหน้าก็ถูกเปิดเสียงดังสนั่น แน่นอนว่าพอประตูถูกเปิดออก ตาผมก็เบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นร่างบางที่เกือบเปลือยกายมีเพียงผ้าเช็ดตัวรัดเอวลงมานอนกับพื้นแน่นิ่ง ร่างกายทั้งร่างเปียกชื้นด้วยน้ำที่ผมคาดว่าอีกฝ่ายคงรีบร้อนออกมาจากห้องน้ำเลยยังเช็ดไม่แห้งสนิทดี ที่ศีรษะมีเลือดไหลออกมาถึงจะดูไม่มากจนน่ากลัว แต่ก็ทำเอาผมรีบก้าวเท้าเข้าไปหาร่างบางอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ยไอ้ตัวแสบฟื้นสิ…ฟื้นสิ!” ผมพยายามเรียกสติอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง แต่ร่างบางกลับหาได้ขานตอบไม่ “น้องผักได้ยินที่พี่พูดหรือเปล่า น้องผัก…น้องผัก!”

“อือออ” น้องผักร้องครวญคราง คาดว่าคงจะเจ็บปวดมากพอสมควร ผมไม่รอช้า รีบช้อนร่างบางอุ้มขึ้นในท่าเจ้าหญิง ก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านไป

“อดทนไว้นะน้องผัก พี่จะพาเราไปหาไอ้เคียวเดี๋ยวนี้แหละ!”

.....................

 

[HanATarO]

รีบมากจนเดี้ยงเองเลยนะ น้องผัก

[หมูน้อย]

 
คือคนล้มหัวฟาดพื้น อุ้มท่าเจ้าหญิง........
คงจะโรแมนติกอะนะ  อย่าเป็นไรมากนะน้องผัก

[why yyy]

ถ้าไม่เจ็บคงไม่รู้ว่าใคร

ขอบคุณ