ชีวิตใหม่ๆของน้องผัก [ตอนพิเศษ วันเด็ก 1 up 100% 25/01/60]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

โพลล์

จากเรื่องน้องผัก ตัวละครไหนที่ท่านชอบมากที่สุด

น้องผัก
14 (58.3%)
พี่ผลไม้
0 (0%)
พี่ข้าว
2 (8.3%)
พี่เคียวจันทร์เสี้ยว (พี่เคียว)
2 (8.3%)
ลุงจอบ
1 (4.2%)
บัวรดน้ำ
0 (0%)
พี่โคบาล (พี่โค)
2 (8.3%)
ลุงปุ๋ยเคมี
0 (0%)
น้องบุ้งกี๋
2 (8.3%)
คุณยายคันไถ
0 (0%)
พี่วิน
1 (4.2%)
ขิง
0 (0%)
พี่ลุค
0 (0%)
ลุงโต
0 (0%)

จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 24

ผู้เขียน หัวข้อ: ชีวิตใหม่ๆของน้องผัก [ตอนพิเศษ วันเด็ก 1 up 100% 25/01/60]  (อ่าน 60518 ครั้ง)

ออฟไลน์ nongrak

  • ยังไงก็รักคาเมะจังที่สุด
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +912/-14
แต่ละคนชื่อนี่แปลกๆทั้งนั้น มีแต่คนใจดียกเว้นผลไม้

+1 เป็นกำลังให้ค่ะ  :L2:  :3123:

เรื่องเพิ่งเริ่มขอยังไม่โหวตตัวละครนะ

ออฟไลน์ dragon123

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 744
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
“ครับพี่เอก ทุกอย่างเรียบร้อยดี คนบนเกาะใจดีกันทุกคน ฮะ ไม่ต้องเป็นห่วงน้องผัก ฮะ โชคดี”
   
“ไม่ต้องเป็นห่วงน้องผัก ฮะโชคดี หึ คุยกับแฟนน่ารักดีนะ” อีกฝ่ายพูดแขวะหลังจากผมวางสายโทรศัพท์ลงบนเครื่อง อันที่จริงผมก็มีมือถือครับ แต่ยังไม่ได้ชาร์ตไฟ เพราะที่บ้านไฟยังไม่เข้า ก็เลยต้องเดินมาขอใช้โทรศัพท์ที่บ้านของผลไม้แทน “ว่าแต่แฟนของเราเนี่ย เป็นผู้ชายสินะ หึ เหมาะสมกับดีนี่ อีกคนก็หน้าตาดูดีสุภาพ ส่วนอีกคนก็…”

   ผลไม้พูดไม่ทันจบก็มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะแสยะยิ้ม

   “…ขาวสวยน่ารักเหมือนผู้หญิง”

   เหมือนผู้หญิงบ้านพ่องคุณสิ!

   “ขอบคุณที่ให้ยืมโทรศัพท์ ไว้มีโอกาสจะหาของมาตอบแทนบุญคุณให้” ผมกัดฟันพูดด้วยความหงุดหงิด “อ้อ แล้วผมก็ยังไม่มีแฟนด้วย พี่เอกเป็นปู่รหัสของผม ฉะนั้นกรุณาอย่าเข้าใจผิด”

   แล้วผมก็เดินออกจากบ้านผลไม้ทันที โดยไม่ลืมจูงเจ้าเสียมที่พามาด้วยออกเดินไปพร้อมกัน วันนี้ไม่เพียงแค่ออกมาใช้โทรศัพท์หาพี่เอกแล้ว ยังตั้งใจจะไปร้านกูขายของชำเพื่อซื้อเมล็ดพันธุ์ผักไปปลูกที่บ้านอีกด้วย แต่ระหว่างทางที่เดินไป ผมเห็นเด็กผู้หญิงวัยประมาณเจ็ดแปดขวบผมสั้นสีน้ำตาลสวมหมวกสีฟ้า กับใส่ชุดนักเรียนสีฟ้าแลดูน่ารักกำลังยิ้มร่าวิ่งสวนมาทางผมพอดี

   “เดี๋ยวก่อนครับน้อง หยุดก่อน” ผมร้องทักเมื่อไม่เห็นมีใครวิ่งตามเธอมา แน่นอนว่าอีกฝ่ายหยุดวิ่งตามที่ผมบอก ก่อนจะเอียงคอมองผมด้วยความสงสัย “น้องชื่ออะไรครับ บอกพี่ได้ไหมเอ่ย”

   “บุ้งกี๋ หนูชื่อบุ้งกี๋ค่ะพี่สาวคนสวย”

!!!!!!

....................

 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:


[attachment deleted by admin]
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-05-2014 15:24:22 โดย dragon123 »

ออฟไลน์ dragon123

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 744
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
ประวัติของบุ้งกี๋

ชื่อนามสกุลจริง : หนูชื่อบุ้งกี๋ค่ะ  :mew1:

ชื่อเล่น : หนูชื่อบุ้งกี๋ค่ะ  :m1:

อายุ : ห้าขวบค่า  :m4:

เพศ : เอ๋? เพศมันคืออะไรเหรอคะ  :confuse:

น้ำหนัก : หนูไม่รู้ :confuse:

ส่วนสูง : หนูไม่รู้ :confuse:

เกิด : หนูเกิดจากท้องคุณแม่ค่ะ   :mew1:

เรียนจบยัง : เอ๋? :confuse:

คณะ : เอ๋? :confuse:

พ่อแม่ : ลุงจอบบอกว่าคุณพ่อคุณแม่อยู่บนฟ้า  :teach:

พี่น้อง : หนูไม่มีพี่ไม่มีน้องค่ะ   :m17:

คิดยังไงกับพี่ผัก : พี่ผักสวยน่ารักมากๆเลยค่ะ  :m1:


[attachment deleted by admin]
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-05-2014 15:27:31 โดย dragon123 »

ออฟไลน์ ตีสี่

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 412
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-5
    • 61'
เด็กแปดขวบนี่พูดชัดแล้วนะ ถ้าอยากให้น้องพูดไม่ชัดต้องลดอายุน้องลงซะ

ออฟไลน์ dahlia

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4239
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +695/-4
เสียมน่ารัก ชอบหมาพันธุ์นี้ที่สุดเลย

ออฟไลน์ dragon123

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 744
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
   ตอนที่ 6 ปลูกผัก เลี้ยงเด็ก อันไหนยากกว่ากัน

...........................

   กว่าผักจะโตต้องใช้เวลานาน ดังนั้นผมจึงเลือกเมล็ดผักที่เติบโตไว ขายง่าย และเป็นที่ต้องการของท้องตลาด ซึ่งไม่พ้นพวกผักบุ้ง พริก มะกรูด ข่าเป็นต้น ส่วนผลไม้นั้นผมยังไม่ปลูกครับ เพราะผมยังไม่มีความรู้เรื่องนั้น ว่าง่ายๆคือทดลองปลูกผักสวนครัวไปก่อน ไว้คล่องแล้วค่อยขยับขยายมาปลูกในสิ่งที่ยากขึ้นมาเป็นลำดับ แน่นอนว่าความรู้เรื่องการปลูกผักสวนครัวนั้นผมได้ลุงปุ๋ยครับ เพราะตอนไปซื้อเมล็ดพันธุ์ ลุงปุ๋ยได้สอนตั้งแต่การพรวนดินไปจนถึงการเก็บผักเลยครับ เอาเป็นว่าสอนจนผมรู้เรื่องแล้วกัน

   “จ๊ะเอ๋?! ทายสิใครเอ่ย” ผมกำลังตักน้ำที่บึงข้างบ้านตัวเอง อยู่ดีๆก็มีมือปริศนาเข้ามาปิดตาทั้งสองข้างพร้อมกับเสียงหวานดังเจื้อยแจ้วจากด้านหลัง “ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก หมดเวลา นี่น้องบุ้งกี๋เองค่า”

   ผมยังไม่ทันพูด เจ้าตัวก็รีบเฉลยเสียก่อนแล้ว พวกคุณไม่ต้องสงสัยหรอกนะครับว่าผมสนิทกับน้องบุ้งกี๋ได้ยังไง แล้วทำไมน้องบุ้งกี๋ถึงได้มาอยู่ที่นี่กับผม แทนที่จะไปอยู่ที่บ้านลุงจอบ (เห็นว่าลุงจอบเป็นคนเลี้ยงดูน้องนะ) นั่นก็เป็นเพราะเมื่อวานตอนที่ผมเจอกับน้องบุ้งกี๋ ผมก็ได้ถามเจ้าตัวว่ามากับใคร ซึ่งน้องบุ้งกี๋บอกว่ามาคนเดียว แต่ยังไม่ทันได้คุยอะไรมากหรอกครับ เพราะลุงจอบวิ่งหน้าตาตื่นมาทางพวกผมสองคน

   “หนูบุ้งกี๋ แฮ่กๆ ทีหลังอย่าออกมาวิ่งเล่นข้างนอกคนเดียวอีกนะ ลุงจอบหัวใจจะวายตายเอา” ลุงจอบพูดไปหอบไปพลาง ดูท่าจะเหนื่อยน่าดูที่ต้องวิ่งออกตามหาเด็กตัวเล็กๆ “อ้าวเราก็มาอยู่แถวนี้ด้วยรึ”

   “ฮะลุงจอบ ว่าแต่เด็กคนนี้...”

   “อ้อ นี่เป็นหลานของลุงเอง ชื่อน้องบุ้งกี๋ พอดีพ่อกับแม่เขาเสีย ลุงก็เลยต้องรับเลี้ยงเอาไว้เป็นลูกบุญธรรมนะ” ลุงจอบพูดพลางเอามือลูบหัวน้องบุ้งกี๋เบาๆ “จริงสิพ่อผัก ไหนๆก็เจอแล้ว ลุงมีเรื่องจะขอร้องซักเรื่องได้ไหม”

   “ได้สิฮะ ทำไมจะไม่ได้”


   อย่างที่บอกไปนั่นแหละครับ ผมก็เลยต้องรับปากข้อเสนอของลุงจอบ ว่าจะไปรับน้องบุ้งกี๋ที่โรงเรียนเตรียมอนุบาลที่อยู่บนเกาะแห่งนี้ และจะคอยดูแลให้ในช่วงบ่ายหนึ่งถึงสี่โมงเย็นจนกว่าลุงจอบจะมารับกลับบ้าน แน่นอนว่าเรื่องค่าตอบแทนนั้น ผมได้บอกปฏิเสธไปเรียบร้อย เพราะผมได้เจ้าเสียมจากลุงจอบมาเรียบร้อยแล้วนี่ครับ

   “พี่ผักกำลังทำอะไรอยู่เหรอ” น้องบุ้งกี๋เอียงคอถามด้วยความสงสัย “ให้หนูช่วยไหมคะ”

   “อ้อ ไม่ต้องหรอกค่ะน้องบุ้งกี๋ แค่น้องบุ้งกี๋คอยยืนให้กำลังใจพี่ก็พอแล้วนะคะ” ไม่ต้องสงสัยนะครับว่าทำไมผมถึงพูดคะขากับน้องบุ้งกี๋ทั้งๆที่ผมเป็นผู้ชาย นั่นก็เป็นเพราะเวลาผมอยู่กับเด็ก ผมมักจะพูดแบบนี้เสมอครับ “เดี๋ยวพี่ผักเสร็จงานแล้ว จะพาน้องไปดูดอกไม้แปลกๆดีไหมคะ”

   ร่างเล็กได้ยินที่ผมพูดถึงกับยิ้มแป้นด้วยความดีใจ

   “จริงเหรอคะพี่ผัก!”

   “ก็จริงนะสิคะ”

   “เย้ๆ จะได้ดูดอกไม้แล้ว” เด็กๆก็แบบนี้แหละครับ ว่านอนสอนง่ายดี ผมชอบ


.................

 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13

ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8

ออฟไลน์ Yarkrak

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1629
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-3
แอบเข้ามา อิอิเหนื่อยกับชื่อแต่ละชื่อเยอะเกิ้น แต่ก็ฮาดี
 :m4:

ออฟไลน์ fay 13

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-44

ออฟไลน์ ตีสี่

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 412
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-5
    • 61'
มาอยู่บนเกาะแบบนี้แถมยังทำสวนอีก น้องผักต้องดำลงแน่เลย น้องผักอย่าลืมทาซันบล็อกเยอะๆนะจ๊ะ เดี๋ยวผิวเสียแล้วจะไม่สวย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ dragon123

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 744
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
หลังจากเสร็จงานแล้ว ผมก็จูงมือน้องบุ้งกี๋เดินไปที่แถวตีนชายเขาของเกาะแห่งนี้ ซึ่งมันอยู่ไม่ไกลมากจากบ้านสวนของผมซักเท่าไหร่นัก แน่นอนว่าพอไปถึงผมก็พบว่าที่ตีนชายเขามีน้ำตก ทุ่งดอกไม้ กับถ้ำอยู่ใกล้กันด้วย (สวยมากครับ ธรรมชาติแบบนี้หาดูได้ยากมากเลย) แต่ที่นี่ไม่ได้มีแค่ผมกับน้องบุ้งกี๋สองคนเท่านั้น ยังมีอีกคนซึ่งเป็นผู้หญิงแก่วัยประมาณหกสิบกำลังนั่งอยู่บนเสื่อใกล้น้ำตกอยู่ด้วยครับ

   “อ๊ะนั่น คุณยายคันไถ!” น้องบุ้งกี๋ร้องอุทานเสียงดังลั่น ก่อนจะปล่อยมือผมแล้ววิ่งเข้าไปหาท่าน

   ให้ตายสิ ชื่อนี้แปลกกว่าใครเพื่อนเลยแฮะ

   “อ๊ะ บุ้งกี๋ นี่หลานมากับใครจ้ะ แล้วลุงจอบไม่ได้มาด้วยหรือ” อีกฝ่ายหันมาถามด้วยความแปลกใจ คงเห็นบุ้งกี๋เล็กเกินที่จะมาเดินเล่นแถวนี้คนเดียวตามลำพัง

   “หนูมากับพี่ผักค่ะคุณยาย”

   “พี่ผัก?” อีกฝ่ายพูดชื่อผมด้วยความฉงนสงสัย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม “อ้อ เธอเองนะรึคนที่ผู้ใหญ่บ้านคนก่อนเคยบอกว่าจะมีเด็กหนุ่มย้ายเข้ามาอยู่บนเกาะ”

   ผมพยักหน้าก่อนจะตอบกลับไปว่า

   “ใช่ฮะ ผมชื่อผัก ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

   “หึๆ ช่างเป็นชื่อที่เข้าใจตั้งจริงๆนะพ่อแม่ของเธอเนี่ย” อีกฝ่ายพูดอย่างขำๆ “นี่คงจะพักอยู่ที่บ้านสวนหลังนั้นสินะ”

   “ครับคุณยาย”

   “ฉันเองก็เคยเจอพ่อแม่ของเธอ พวกเขาน่ารักอัธยาศัยดี ถึงแม้จะมาแวะพักที่นี่ได้แค่เดือนเดียวก็เถอะ” คุณยายคันไถพูดพลางเหม่อมองฟ้าราวกับครุ่นคิดถึงความหลัง ก่อนจะหันมามองผมอีกครั้ง “แล้วนี่พ่อแม่ของเธอไม่ได้มาด้วยหรอกรึ”

   ผมยิ้มส่ายหน้าให้คุณยายคันไถก่อนจะตอบกลับไปว่า

   “พวกท่านเสียไปแล้วครับ”

   “จริงหรือ ฉันเสียใจแทนเธอด้วยนะ”

   “ไม่เป็นไรครับ ผมทำใจได้นานแล้ว” ผมยิ้มตอบ “จริงสิคุณยายครับ คุณยายมานั่งแถวนี้คนเดียวนี่ ไม่กลัวอันตรายบ้างหรือฮะ แล้วลูกหลาน…”

   “อ้อ ไม่กลัวจ้ะ หลานฉันเลี้ยงวัวอยู่แถวนี้นะ อ๊ะ พูดถึงก็มาเลย โคเอ้ยโค มานี่เร็วเข้า”

   ผมหันไปมองตามที่คุณยายมอง ก่อนจะพบกับคนคุ้นเคยซึ่งไม่ใช่ใครนอกเสียจาก…

   คุณโคบาล เอ้ย พี่โคบาล หรือพี่โคนั่นเอง


.......................

 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

ออฟไลน์ dragon123

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 744
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
ประวัติของคันไถ

ชื่อนามสกุลจริง : อืม ไม่บอกได้ไหมจ้ะ  :-[

ชื่อเล่น : คันไถจ้ะ  :-[

อายุ : เรื่องนี้เขาไม่ถามผู้หญิงหรอกนะ  :-[

เพศ : เธอเห็นฉันเป็นหญิงหรือชายล่ะ  :hao4:

น้ำหนัก : อย่ารู้เลยจ้ะ  :-[

ส่วนสูง : ก็สูงอย่างที่เห็นอยู่  :hao3:

เกิด : ที่โรงพยาบาลจ้ะ  :hao4:

เรียนจบยัง : ฉันเรียนจบแค่ปอสี่นะ  :hao4:

คณะ : ฉันไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยจ้ะเด็กๆ  :hao4:

พ่อแม่ : เสียไปนานแล้ว  :mew6:

พี่น้อง : เสียไปนานแล้ว  :mew6:

คิดยังไงกับผัก : เป็นเด็กน่ารักอัธยาศัยดีนะ  :teach:




[attachment deleted by admin]

ออฟไลน์ dragon123

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 744
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
ตอนที่ 7 อย่าลืมทาซันบล็อกก่อนออกไปทำงาน

.......................

“อ้าวน้องผัก มาทำอะไรที่นี่งั้นหรอ” ร่างสูงถามอย่างสงสัย ที่ข้างกายมีวัวสีขาวสลับดำดูอ้วนท้วมสมบูรณ์ยืนอยู่ ซึ่งผิดกับวัวทั่วไปที่ผมเคยเห็นตามชนบท

“พอดีผมพาน้องบุ้งกี๋มาเดินดูดอกไม้นะครับ ว่าแต่พี่โคมาทำอะไรแถวนี้เหรอฮะ”

“อ้อพี่พาวัวมากินหญ้าที่นี่ทุกบ่ายอยู่แล้วนะ แล้ววันนี้พี่เห็นว่าที่นี่มันร่มรื่นไม่มีแดดดีก็เลยพาคุณยายมานั่งเล่นด้วย” อีกฝ่ายยิ้มตอบก่อนจะพูดต่อ “ว่าแต่น้องเถอะ ทำงานจนผิวแดงไปหมดแล้ว นี่ได้ทาครีมกันแดดบ้างหรือเปล่าเนี่ย”

“ไม่ได้ทาฮะ พอดียุ่งๆอะไรหลายอย่าง เลยลืม แหะๆ”

“หึๆ ว่าแล้วเชียว กลับไปบ้านก็อย่าลืมทาเชียวล่ะ เพราะแดดที่นี่มันแรง”

“ฮะ ขอบคุณพี่โคที่เป็นห่วง ผมจะรีบกลับไปทาครีมแน่ๆ” แล้วผมก็อยู่คุยกับพี่โค และคุณยายคันไถอีกซักชั่วโมงก่อนจะเอ่ยขอตัวกลับบ้าน เพราะเดี๋ยวลุงจอบก็จะมารับน้องบุ้งกี๋กลับบ้านแล้วครับ


............................

 :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:

ออฟไลน์ oreena

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 192
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-2
หมู่บ้านคนชื่อแปลก 555  :katai2-1:

ออฟไลน์ dragon123

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 744
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
หลังจากที่ลุงจอบรับน้องบุ้งกี๋กลับบ้านไปแล้ว ผมก็ให้อาหารกับเจ้าเสียม ก่อนจะทำความสะอาดสถานที่รอบตัวบ้านเล็กน้อย จนพระอาทิตย์ตกเย็นถึงจะเข้าบ้าน ระหว่างที่ผมอาบน้ำในห้องน้ำอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นถี่รัว ทำเอาผมสะดุ้งตกใจรีบคว้าผ้าเช็ดตัวห่มรัดเอวก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำทันที

“นั่นใคร!” ผมตะโกนถามกลับออกไป เพราะเวลานี้มันมืดมากครับ ถึงคนที่นี่จะดูใจดีก็ตาม แต่ก็ควรระวังตัวเอาไว้บ้าง “ฉันถามว่าใคร!”

เงียบ…

ผมมุ่นคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะถ้าเป็นพวกโจรล่ะก็ เจ้าเสียมมันก็ต้องเห่าเสียงดังแล้ว แต่นี่กลับเงียบ หรือไม่ก็เจ้าเสียมโดนเจ้าพวกโจรฆ่าไปแล้ว

โธ่ไม่น่าเลยเจ้าเสียม…

แล้วผมก็หยิบจอบขึ้นมาไว้ในมือ เผื่อคนข้างนอกจะเป็นโจรจริงๆ พอเดินย่องไปที่ประตูแล้ว ก็เปิดกลอนอย่างช้าๆ ก่อนจะผลักประตูอย่างแรงพร้อมกับยกจอบขึ้นมาเหนือหัวเพื่อเตรียมพร้อมสู้ แต่ปรากฏว่าที่ข้างหน้าประตูกลับไม่มีใครเลยซักคนเดียว

“โฮ่ง โฮ่ง” เสียงหมาเห่าดังขึ้น ทำเอาผมสะดุ้งตกใจจนเกือบจะฟาดเจ้าเงาปริศนานั่น แต่แล้วกลับต้องชะงักเมื่อเห็นเจ้าเสียมเดินโผล่ออกมาจากความมืด (ผมมัดมันไว้ข้างบ้านนะครับ)

“โธ่เจ้าเสียมเอ้ยเจ้าเสียม ตกใจหมดเลย” ผมพูดพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะวางจอบลงข้างตัวแล้วนั่งลงยองมองมัน “เฝ้าบ้านให้ฉันดีๆหน่อยนะเจ้า…เอ๊ะ อะไรหว่า?”

ผมมุ่นคิ้วพูดด้วยความมึนงง เพราะที่ข้างประตูมีขวดสีขาววางตั้งเอาไว้อยู่ แถมนอกจากนี้ที่ใต้ขวดยังมีกระดาษถูกวางทับอีกด้วย ผมเห็นดังนั้นจึงหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่ามันเป็นครีมทากันแดดอย่างดี

“ครีมทากันแดด?” ผมมุ่นคิ้วรอบสองก่อนจะหยิบกระดาษขึ้นมาคลี่ดู เผยให้เห็นตัวหนังสือถูกเขียนขึ้นอย่างสวยงามว่า

อย่าลืมทาซันบล็อกก่อนออกไปทำงานด้วยล่ะน้องผัก


..................

 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: o13 o13 o13 o13

[attachment deleted by admin]

ออฟไลน์ dragon123

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 744
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
ตอนที่ 8 ไอ้พี่ผลไม้บ้า!

...................

รุ่งเช้าผมตื่นขึ้นมารดน้ำต้นไม้กับถอนหญ้านิดหน่อย อ้อ ก่อนออกมาข้างนอกนั้นผมได้ทาครีมซันบล็อกมาเรียบร้อยแล้วด้วย ถ้าให้ผมเดา คนที่เอาซันบล็อกนี่มาให้ผมถึงบ้านนั้นจะต้องเป็นพี่โคอย่างไม่ต้องสงสัย

“แต่น่าจะอยู่คุยกันก่อนนะ เฮ้อ ไม่น่าทำตัวมีพิรุธให้สงสัย เอ๊ะ หรือว่าพี่โคตั้งใจจะแกล้งเรากันแน่เนี่ย” ผมบ่นพึมพำก่อนจะส่ายหน้าไปมา เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือ “ยังเพิ่งจะสิบโมงเอง ออกไปเดินเล่นในหมู่บ้านดีกว่าแหะ”

พูดจบผมก็ลุกขึ้นล้างไม้ล้างมือ แน่นอนว่าไม่ลืมทาครีมกันแดดด้วยครับ พอเสร็จแล้วผมก็เดินเข้าหมู่บ้านตามที่ตั้งใจไว้ แน่นอนว่าจุดมุ่งหมายแรกที่ผมจะไปก็คือร้านกูขายของชำ

กรุ้งกริ้ง กรุ้งกริ้ง

“อ้าวไอ้หนุ่ม วันนี้มาแต่เช้าเชียวนะ” ลุงปุ๋ยเอ่ยปากทักทายผมทันทีที่ผมก้าวเท้าเข้าไปในร้าน “เมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง นอนหลับสบายดีไหม”

“ไม่ค่อยดีครับ พอดียังไม่ชินที่” ผมเอามือเกาหัวตอบ

“เอาน่าๆ อีกหน่อยก็ชินไปเองแหละ”

“ฮะลุงปุ๋ย” ผมยิ้มตอบก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “จริงสิครับลุงปุ๋ย ที่เกาะนี้เขามีชื่อเรียกว่าอะไรฮะ พอดีผมยังไม่รู้จักชื่อเกาะที่ตัวเองจะอยู่เลย”

“ก็เกาะไง”

“ก็รู้ว่าเกาะนะครับ แต่เกาะมันชื่ออะไร”

“ก็เกาะไง”

“เฮ้ยลุงอย่ากวนผมสิ”

“ลุงไม่ได้กวน ก็ไอ้เกาะเชี่ยนี่มันชื่อว่าเกาะก็เกาะไง!” ลุงปุ๋ยตวาดเสียงดังลั่น เล่นทำเอาผมถึงกับผงะ “คำว่าก็เกาะไงเป็นชื่อ เข้าใจแล้วใช่ไหมไอ้หนูผัก”

“ครับลุงปุ๋ย เข้าใจแล้วครับ”

สาบานได้นะว่านั่นคือชื่อเกาะ แม่งประหลาดฉิบหาย!


................................

 :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:

ออฟไลน์ padthaiyen

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 943
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-2
ทำใจเถอะหนูผัก ทั้งชื่อคนทั้งชื่อเกาะ :laugh: :m20:

ออฟไลน์ เกริด้า(๐-*-๐)v

  • ไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้นแหละ
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3191
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +349/-29
น่าจะตั้งชื่อเรื่องนี้(ประมาณ)ว่า.. หมู่บ้านนี้มีแต่คนชื่อแปลก  :laugh:

อ่านแล้วนึกถึง Harvest Moon เลยค่ะ  :oni1:

แล้วก็นะ อันนี้ซีเรียสนิดหนึ่ง  :teach:  ผักน่ะ แทนที่จะมานั่งปลูกผักสวนครัวตามคำพูดคนอื่น ผักน่าจะไปทำอะไรที่ถนัดมากกว่านะ เช่น ไปสมัครเป็นครูตามที่เรียนมา อะไรแบบนั้นเป็นต้น เฮ้อ! ผักคิดง่ายไปนะ ไม่เคยศึกษา ให้คนอื่นสอนแป๊ปๆก็คิดจะปลูกขายได้นี่มันตลกร้ายไปนะ ถ้าปลูกผักมันง่ายขนาดนั้นคงมีแต่คนทำเป็นอาชีพไปนานแล้ว ไอว่าถ้าอยากจะปลูกก็ไม่ได้ห้าม แต่ควรทำเป็นงานอดิเรกไว้กินเองหรืออาชีพเสริมก็พอนะ แล้วนี่อ่านมาตั้ง 8 ตอนแล้วยังไม่รู้จุดมุ่งหมายของผักเลยนะ ดูเป็นคนไม่คิดอะไรเลย อยู่ๆก็ย้ายมาเกาะแบบนี้ ศึกษาอะไรก็ไม่ศึกษามาก่อน ถ้าเกาะนี้มีแต่คนใจร้ายคนไม่ดี ผักไม่ตายไปแล้วเรอะ นี่น่าจะทำให้เพื่อนๆพี่ๆเป็นห่วงกันมากนะเนี่ย

ออฟไลน์ patee

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3732
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +276/-3
คนบนเกาะนี้แปลกดีจัง น้องผักจะทำสวนไดจริงเหรอ เป็นห่วง :a5:

ออฟไลน์ dragon123

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 744
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
ด้วยความที่ว่างจัดในตอนเช้าประกอบกับลุงปุ๋ยต้องอยู่เฝ้าร้านเพราะบัวรดน้ำไม่อยู่บ้าน ลุงปุ๋ยเลยวานผมให้ช่วยเอาของบางอย่างไปส่งให้ผู้ใหญ่บ้านแทน แน่นอนว่าพอผมไปถึงก็เคาะประตูบ้านสองครั้งเลยครับ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงคนข้างในก็พูดตะโกนขึ้นมาเสียก่อน

“กำลังเข้าห้องน้ำอยู่ เข้ามาได้เลย ประตูไม่ได้ล็อก!”

“โห เข้าห้องน้ำแต่กลับไม่ล็อกประตู ไม่กลัวขโมยขโจรเข้าบ้านเลยรึเนี่ย” ผมบ่นพึมพำอย่างระอาก่อนจะถือวิสาสะเปิดประตูเดินเข้าไปตามที่เจ้าของบ้านสั่ง ซึ่งเผยให้เห็นภายในบ้านขนาดใหญ่ มีหนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องครัว และห้องรับแขกนั้นได้รวมกับห้องทำงานไว้ในห้องเดียวกันแล้ว ส่วนชั้นบนที่เชื่อมต่อด้วยบันไดนั้นน่าจะเป็นทางขึ้นไปยังห้องนอนของผลไม้อย่างแน่นอน ซึ่งระหว่างที่ผมยืนมองสำรวจบ้านอยู่นั้น ประตูห้องน้ำที่อยู่ติดกับทางเดินก็ได้ถูกเปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงในชุดเรียบง่ายกำลังเดินออกมา

“อ้าว นึกว่าบัวรดน้ำจะมาส่งของให้ซะอีก” อีกฝ่ายพูดพลางแสยะยิ้มเมื่อเห็นหน้าผม “ที่แท้ก็เป็นนายนี่เอง ไปรับจ็อบเป็นเด็กส่งของให้คนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วบ้านสวนไม่คิดจะทำแล้วรึไง”

ดูเขาสิครับ เจอหน้ากันมีอันเป็นต้องกัดกับผมทุกทีเลยให้ตายสิ!

“พอดีแวะไปร้านลุงเคมี ก็เลยช่วยเขาทำงานเล็กน้อยในฐานะคนในหมู่บ้านเดียวกันก็เท่านั้นเอง” ผมเชิดหน้าตอบ ในเมื่ออีกฝ่ายร้ายมา ผมก็ร้ายตอบกลับไปสิครับ เรื่องอะไรจะปล่อยให้อีกฝ่ายได้ใจไปฝ่ายเดียวล่ะ ไม่มีทางเด็ดขาด “แล้วอีกอย่างผมจะทำอะไรมันก็เรื่องของผม คุณไม่มีสิทธิ์ยุ่ง”

“เสียใจ ฉันเป็นผู้ใหญ่บ้าน ไม่ว่าคนในหมู่บ้านจะทำอะไรก็ตาม ฉันต้องรู้ทุกเรื่อง” ผมกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความเจ็บใจที่ตัวเองเถียงสู้เขาไม่ได้ ดังนั้นผมจึงคิดจะแกล้งอีกฝ่ายด้วยการโยนของใส่ซะเลย

“เหรอ แต่ผมไม่เห็นอยากรู้เรื่องของคุณเลย ฉะนั้นเอาของคุณไปซะ เอ้ารับ” อีกฝ่ายทำตาโตทันทีที่ผมพูดจบ และทำท่ายื่นมือรับราวกับว่ากลัวของในกล่องที่ผมถือมาจะตกแตก ทว่าของที่ผมถือมันหนักมากไปหน่อย เวลาผมที่กำลังจะโยนของขึ้นสูงจำต้องใช้แรงเยอะ และต้องเหวี่ยงตัวไปด้านหน้า ก็เลยทำให้ผมไม่ทันได้ระวังตัวว่ามีอะไรอยู่ด้านล่าง จึงสะดุดกับขอบพื้นต่างระดับเข้าอย่างจัง จนส่งผลให้ทั้งตัวผมทั้งกล่องสินค้าต่างเหวี่ยงไปด้านหน้าพร้อมกัน “เหวอ!”

ผมร้องอุทานเสียงหลง อีกไม่กี่วินาทีผมจะได้จูบกับพื้นแน่ ผมจึงรีบหลับตาลงปี๋ด้วยความกลัว หากแต่ผมกลับต้องแปลกใจว่าทำไมตัวเองถึงไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งๆที่เสียงออกดังโครมขนาดนั้น ครั้นพอลืมตาขึ้นมามอง ก็แลเห็นใบหน้าคมเข้มในระยะเผาขน เห็นแม้กระทั่งเส้นขนที่ขอบตาของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน แต่ที่น่าตกใจเสียยิ่งกว่านั้น เพราะสิ่งที่ผมสัมผัสอันนุ่มนวลปนความเจ็บปวดกับกลิ่นหอมของเปปเปอมินต์บนริมฝีปากของตัวเองได้ในตอนนี้ มันทำเอาผมถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ส่วนสาเหตุที่ผมตกใจนั้นก็เป็นเพราะว่า...

ผมกับพี่ผลไม้กำลังจูบกันนะสิ!

ผมคิดได้ดังนั้นก็พยายามใช้มือยันอกอีกฝ่ายเพื่อลุกขึ้นหนี แต่พี่ผลไม้ไม่ยอมให้ความร่วมมือ กลับกอดผมแน่นพร้อมกับใช้มืออีกข้างกดรั้งต้นคอให้ผมอยู่นิ่งๆ ก่อนจะบดจูบผมอย่างมัวมัน ไอ้ผมตัวเล็กเอวบางร่างน้อย(?)มีหรือจะสู้คนตัวใหญ่อย่างพี่ผลไม้ได้ จึงได้แต่โดนอีกฝ่ายจูบเพียงอย่างเดียว ซึ่งเวลาผ่านได้ไม่นานนัก อีกฝ่ายก็ยอมถอนริมฝีปากออก แน่นอนว่าผมถึงกับหอบหายใจตัวโยนเลยทีเดียว

“เอ่อฉันขอ...โอ้ย!” ร่างหนายังพูดไม่ทันจบดี ก็โดนผมใช้มือตบใบหน้าอีกฝ่ายอย่างแรง ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว ซึ่งอีกฝ่ายเห็นผมลุกขึ้นยืนก็ทำท่าจะรีบลุกขึ้นตาม แต่ก็โดนผมชี้หน้าไว้เสียก่อน

“ขืนเข้ามาอีกล่ะก็ ไม่จบแค่ตบหน้าเหมือนอย่างเมื่อกี้นี้แน่ไอ้พี่ผลไม้บ้า!”


...................

 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-05-2014 06:45:37 โดย dragon123 »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8
 :laugh: ชื่อแปลกกันทั้งเรื่อง

ออฟไลน์ เกริด้า(๐-*-๐)v

  • ไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้นแหละ
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3191
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +349/-29
จูบกันแล้ววววว ผลไม้นี่ก็นะ ได้ทีล่ะจูบจ๊วบบบบบบใหญ่เลย นี่แหละน๊าาาแกล้งผักมาตลอด ผักถึงไม่ชอบหน้าไง 555+

ออฟไลน์ dragon123

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 744
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
ตอนที่ 9 หาหมอ

........................................

“พี่ผักเป็นอะไรไปคะ หน้าซี๊ดซีด ไม่สบายหรือเปล่าคะ” น้องบุ้งกี๋ถามในขณะที่กำลังจูงมือเดินอยู่กับผม ใช่แล้วครับ จูงมือเดิน เพราะหลังจากที่ผมวิ่งหนีออกจากบ้านไอ้พี่ผลไม้บ้าแล้ว ก็ไปหาน้องบุ้งกี๋ที่โรงเรียนเตรียมอนุบาล หากแต่ที่นั่นยังไม่ถึงเวลาเลิก ผมจึงนั่งรอน้องอยู่ที่นั่น (โชคดีที่ครูโรงเรียนนั้นให้ผมเข้าไปนั่งรอข้างในได้ ก็เลยไม่ร้อนครับ) พอถึงเวลาเลิกผมก็พาเธอออกมาเลย “พี่ผักคะพี่ผัก พี่ผักได้ยินที่หนูพูดหรือเปล่าคะ”

เสียงของน้องบุ้งกี๋ดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาผมต้องเลิกคิดก่อนจะก้มมองร่างเล็กทันที

“ขอโทษทีค่ะน้องบุ้งกี๋ พอดีพี่คิดอะไรอยู่นิดหน่อยนะ ว่าแต่น้องบุ้งกี๋จะถามอะไรพี่ผักเหรอคะ”

“ก็หน้าพี่ผักดูซีดเซียว เหมือนคนจะไม่สบาย เอางี้ เดี๋ยวหนูจะพาพี่ผักไปหาหมอเองค่ะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ฉุดกระชากผมให้เดินไปตามทางที่ตัวเองต้องการ ซึ่งผมก็ไม่คิดจะขัดขืน เดินตามร่างบางไปแต่โดยดี ซึ่งใช้เวลาไม่นานมากครับ ก็มาถึงบ้านหลังหนึ่งพอดี

คลินิกเฉพาะทาง
เปิดเวลา 7.00น.-18.00น. หยุดเฉพาะวันอาทิตย์


ค่อยยังชั่ว ดูท่าที่นี่จะเป็นที่เดียวที่ไม่มีชื่อหรืออะไรที่ดูแปลกประหลาด

“เข้าไปกันเถอะค่ะพี่ผัก”

“จ้าๆ” แล้วผมกับน้องบุ้งกี๋ก็เดินเข้าไปข้างในตัวบ้าน ซึ่งบรรยากาศภายในก็คล้ายคลินิกทั่วไปที่ผมเคยเข้าไปรักษาตอนอยู่ในเมืองไม่มีผิด ทว่าตอนนี้ภายในคลินิกกลับเงียบ ไม่มีคนเลยซักนิด ไม่มีแม้กระทั่งหมอรักษา “เอ คนหายไปไหนหมดนะ”

“นั่นสิคะ เอ เดี๋ยวหนูเดินเข้าไปดูข้างในดีกว่า พี่ผักรออยู่ที่นี่นะคะ”

“ดะ…เดี๋ยวค่ะน้องบุ้งกี๋ จะเดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปได้ยังไงคะ เดี๋ยวหมอก็ว่าเอาหรอก” ผมพูดพลางดึงร่างเล็กไม่ให้เข้าไปข้างในตัวบ้าน เพราะมันดูเสียมารยาทมากครับ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ผัก หนูกับพี่หมอรู้จักกันดี”

“เอ๋?”

แล้วร่างบางก็เดินหายเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้ผมยืนเซ่ออยู่ข้างนอกเพียงลำพัง ระหว่างที่รอน้องบุ้งกี๋เดินออกมานั้น ผมก็ยืนสำรวจห้องอย่างคนว่างงาน ซึ่งตามผนังห้องมีป้ายชื่อคนประกอบโรคศิลป์พร้อมรูปภาพเหมือนตามคลินิกทั่วไป

นายแพทย์ เคียวจันทร์เสี้ยว xxxxx

อ้อ ที่แท้พี่เคียวนี่เองที่เป็นคุณหมอ หน้าเคร่งขรึมเย็นชาแบบนั้นไม่ยักรู้ว่าเป็นหมอกับเขาด้วย

ผมครุ่นคิดในใจอย่างขำๆ ก่อนจะหันไปมองป้ายอย่างอื่นที่ติดอยู่ตามข้างฝาผนังบ้าง

ตายไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี หนีไม่พ้น

เอ่อ ถ้าขอกลับคำพูดว่าที่นี่ไม่มีชื่อหรืออะไรแปลกๆตอนนี้จะยังทันไหมนะ

ไม่เพียงแค่ป้ายตายไม่กลับเท่านั้น ยังมีป้ายอื่นๆอีกที่ผมอ่านแล้วถึงกับส่ายหน้าไปหลายรอบ

อย่าโทษว่าอุบัติเหตุเป็นเวรกรรม เป็นเพราะคุณประมาทเลินเล่อเอง

ถ้ารักตัวกลัวตาย จงเลิกดื่มเหล้าเบียร์และสูบบุหรี่

จงรักตัวเองก่อนแล้วค่อยหันไปรักคนอื่น

จงดูแลคนรักก่อนที่ไม่มีคนให้ดูแล

ชีวิตยังไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป


แถมนอกจากนี้ยังมีออกมาเป็นกลอนสี่สุภาพกับกลอนแปดอีกด้วยครับ แต่ผมขอไม่พูดถึง

แกรก!

เสียงประตูร้านเปิดดังขึ้น ทำเอาผมหันกลับไปมองก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายเป็นพี่เคียว มาด้วยชุดกาวแลดูเป็นแพทย์อย่างเต็มตัว

พี่เคียวเท่ห์เป็นบ้าเลย!

“ไม่สบายหรือไง”

“ฮะ? อะไรนะฮะ”

“ฉันถามว่าไม่สบายหรือไง”

“อ้อ เปล่าฮะ พอดีผมมากับน้องบุ้งกี๋ และตอนนี้เธอ…”

“พี่เคียววววว!!” พูดถึงก็มาเลยครับ แถมยังวิ่งกอดพี่เคียวเต็มรัก ดีที่เจ้าตัวตั้งตัวได้ทันก็เลยไม่หงายท้องไปเสียก่อน “พี่หายไปไหนมาคะ หนูเดินเข้าไปหาข้างในแล้วไม่เจอ”

ร่างสูงก้มมองร่างเล็กก่อนจะฉีกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

เฮ้ย พี่เคียวยิ้มด้วยเว้ย!!

“ขอโทษทีครับน้องบุ้งกี๋ พอดีพี่ออกไปซื้อข้าวเที่ยงมานะ” ร่างสูงพูดพลางเอามือลูบหัวน้องบุ้งกี๋เบาๆ “ว่าแต่เราเถอะ มาหาพี่ที่นี่ ไม่สบายหรือเปล่าครับ”

ร่างบางส่ายหน้าก่อนจะชี้นิ้วมายังผม

“หนูสบายดีค่ะ แต่พี่ผักนะสิ หน้าซี๊ดซีด หนูกลัวว่าพี่ผักไม่สบาย ก็เลยพามาหาพี่เคียวนะค่ะ”

“เหรอครับ งั้นเดี๋ยวพี่ตรวจพี่ผักให้ น้องบุ้งกี๋นั่งรออยู่ข้างนอกนะครับ”

“ค่าพี่เคียว” เอ่อน้องบุ้งกี๋ครับ พี่อยากจะบอกว่าพี่ไม่ได้เป็นอะไร แต่ผมก็ไม่ได้ทันพูดหรอกครับ เพราะถูกบังคับด้วยสายตาของพี่เคียวที่จ้องมองมา ประมาณว่าจะเข้าไปรักษาไหม ก็เลยทำให้ผมต้องเดินเข้าไปข้างในตามพี่เคียวไปแต่โดยดี

.....................

 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

ปล.เดี๋ยววันนี้เราจะไม่อยู่บ้าน ไปหาหมอ แล้วพรุ่งนี้จะรีบกลับมาอัพนิยายค่ะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-05-2014 08:03:32 โดย dragon123 »

ออฟไลน์ HanATarO

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2141
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +132/-2
แล้วจะบอก พี่เคียว ว่าป่วยเป็นอะไรเนี่ย หนูผัก

หุหุ

ออฟไลน์ ตีสี่

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 412
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-5
    • 61'
ชอบนะ ถึงจะมาสั้นๆแต่มาถี่ๆแบบนี้
ตอนอ่านถึงตอนซันบล็อก อยากจะร้อง อุ้ย ใจตรงกันเลยค่ะพี่โค เอ๊ะหรือพี่ผลไม้ มีแนวโน้มว่าจะเป็นพี่ผลไม้เพราะไม่เสนอหน้ามาให้เห็นเนี่ยละ
ส่วนเรื่องชื่อเกาะ ง่ายและฮากว่าที่คิดอีก ต่อมุขอย่างง่ายเลย
แต่พี่ผลไม้เนี่ยจูบน้องผักเร็วไปหน่อยไหมอ่ะ เจอกันคราวหน้า เราว่าน้องผักโดนจับกดแน่เลยอ่ะ

ออฟไลน์ dahlia

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4239
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +695/-4
ท่าทางผู้ใหญ่บ้านจะอยากดูแลผักเป็นกรณีพิเศษนะ 555

ออฟไลน์ padthaiyen

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 943
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-2
จริง ๆ ตาผู้ใหญ่ผลไม้แอบปิ๊งน้องผักสินะ แต่ฟอร์มเยอะมาก แต่ทำอย่างนี้น้องผักยิ่งเกลียดขี้หน้าเอานะ :laugh: :pigha2:

ออฟไลน์ dragon123

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 744
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
ตอนที่ 10 ปาร์ตี้ต้อนรับเด็กใหม่

.........................

สถานการณ์ในตอนนี้แทบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ตั้งแต่เข้ามาข้างในห้องตรวจแล้วผมถึงกับนั่งนิ่งบนเก้าอี้ ปล่อยให้พี่เคียวทำนู่นทำนี่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ซักพักร่างสูงก็หยุดมือก่อนจะหันมา

“เอ่อ ผม”

“ถอดเสื้อ”

“ครับ?”

“ฉันบอกให้ถอดเสื้อ”

“ฮะๆ” ผมขานตอบก่อนจะดึงเสื้อขึ้น

“ถอดเสื้อแค่ถึงอกก็พอ” ร่างสูงบอก ทำเอาผมที่คิดจะถอดเสื้อจริงถึงกับชะงัก แล้วอีกฝ่ายก็เอาหูฟังของหมอใส่หูตัวเองก่อนจะเอาแผ่นเหล็กกลมๆมาแนบบนอกของผม ซึ่งบอกตามตรงว่ารู้สึกจั๊กจี้ชอบกลครับ “หายใจเข้าลึกๆ ช้าๆ แล้วหายใจออก”

“เอ่อ คุณเคียวครับ ผมไม่ได้เป็น…”

“อย่าคิดว่าตัวเองสบายดีแล้วจะตรวจไม่ได้นะ” พี่เคียวพูดแทรก ทำเอาผมถึงกับอ้าปากค้าง “ขอถามหน่อย ตอนนี้เธอรู้สึกกระหายน้ำ ปวดหัว หรือวิงเวียนศีรษะบ้างไหม”

“พี่เคียวรู้ได้ไงครับ?!”

“ก็เธอในตอนนี้หอบหายใจเร็ว ไม่มีเหงื่อ ตัวร้อน มันคืออาการของคนกำลังจะเป็นโรคลมแดด” พี่เคียวตอบก่อนจะดึงหูฟังออก “แล้วคนที่จะเป็นโรคนี้ได้ ต้องทำงานกลางแดดหรือที่ร้อนจัด ส่วนสาเหตุที่ฉันรู้ก็เพราะเธอทำงานปลูกผักยังไงล่ะ”

จริงด้วย?!

“ขอแนะนำให้ใส่เสื้อผ้าสีอ่อนๆ ไม่หนา ดื่มน้ำสะอาดบ่อยๆ ลดกิจกรรมการปลูกผักในที่แจ้ง…”

“เอ่อ เรื่องนั้นผมคงหยุดไม่ได้ครับพี่เคียว” ขืนหยุดมีหวังได้โดนพี่ผลไม้ดูถูกเอาตายได้สิ

“ถ้างั้นก็เปลี่ยนเวลาซะ จากที่เคยทำตอนไหนก็ให้มาทำตอนตีสี่ตีห้า เพราะเวลานั้นคงไม่ร้อนพอทำให้เธอเป็นโรคลมแดดได้” พี่เคียวบอกก่อนจะหยิบปากกาจดลงบนกระดาษยิกๆ “ฉันจะให้ยาบำรุงร่างกายกับเกลือแร่ไป อย่าลืมทานยากับดื่มเกลือแร่ให้ตรงเวลาด้วยล่ะ”

“ครับ ขอบคุณพี่เคียวมากครับ”

“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว” เมื่ออีกฝ่ายพูดจบ ผมก็ลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปข้างนอก แต่กลับต้องชะงักเมื่อพี่เคียวเรียกอีกครั้ง “เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป”

“ครับ?” ผมหันกลับไปมองร่างสูง

“เรื่องของผลไม้ ไม่ต้องคิดมาก ถึงเขาจะปากเสียแต่ก็เป็นคนดีมากๆ”

“เหรอครับ แต่ผมไม่เห็นว่าเขาจะเป็นคนดีอย่างที่พี่เคียวพูดเลยซักนิด” แถมเพิ่งจะบังคับจูบกับผมไปเมื่อเช้าหมาดๆนี่เองด้วย “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปรอข้างนอกก่อนนะครับ เดี๋ยวน้องบุ้งกี๋จะคอยนาน”

แล้วผมก็เดินออกไปข้างนอกทันที


................

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-05-2014 19:15:21 โดย dragon123 »

ออฟไลน์ wan1222

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 45
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
ไปๆมาๆ ผมคิดถึง Harvest Moon เลย 55+

ออฟไลน์ dragon123

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 744
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
เมื่อได้รับยาผมก็พาน้องบุ้งกี๋กลับไปส่งที่บ้านลุงจอบทันที (บ้านลุงจอบอยู่ใกล้ๆบ้านผมครับ) ซึ่งทั้งบ่ายนั้นผมแทบไม่ได้ทำอะไร เอาแต่นอนซมอยู่บนเตียงอย่างหมดแรง พอตกเย็นลุกขึ้นมาอีกทีก็ได้ยินเสียงเคาะประตูบ้าน

“ครับๆ จะเปิดเดี๋ยวนี้แหละครับ” พอผมเดินไปเปิดก็พบว่าเป็นพี่ข้าวครับ “อ้าวพี่ข้าว มาหาผมถึงบ้านมีธุระอะไรหรือครับ”

“พอดีเคียวบอกพี่ว่าเราไม่สบาย ก็เลยมาเยี่ยม อันที่จริงตั้งใจจะมาบอกเรื่องงานปาร์ตี้คืนนี้นะ แต่ดูท่าคงต้องเลื่อนไปพรุ่งนี้ซะแล้ว” พี่ข้าวพูดตอบยิ้มๆ

“เลื่อน? ทำไมต้องเลื่อนด้วยฮะ ขาดแค่ผมคนเดียวไม่น่าจะ...”

“มันเป็นงานปาร์ตี้ต้อนรับเรานะน้องผัก”

“อะไรนะครับ?! งานปาร์ตี้ต้อนรับผมเหรอ” ผมร้องอุทานเสียงหลง เพราะไม่คิดว่าที่นี่จะมีแบบนี้ด้วย “ผมว่าอย่าเลยดีกว่า ผมเกรงใจนะ แล้วอีกอย่างผมไม่ได้สำคัญถึงขนาดพวกพี่ต้องมาจัดงานเลี้ยงต้อนรับผมด้วย”

“อย่าพูดแบบนั้นสิครับน้องผัก ถึงแม้น้องผักจะมาได้แค่วันสองวัน แต่สำหรับพวกเราทุกคนน้องคือคนสำคัญ เอาล่ะ พี่เปลี่ยนใจแล้ว ยังไงเราก็ต้องไปงานอยู่ดี รีบเข้าไปแต่งตัวหล่อซะ พี่ให้เวลาเราแค่ห้านาที” ร่างสูงบอกก่อนจะดันผมให้เดินกลับเข้าไปในบ้าน ซึ่งผมปฏิเสธไม่ได้ครับ ก็เลยต้องกลับไปแต่งตัว เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ทีแรกผมนึกว่าจะได้เดินไปงาน แต่กลับได้มานั่งบนหลังม้าโดยมีพี่ข้าวนั่งซ้อนท้ายอยู่ด้านหลัง (ก็ผมขี่ม้ายังไม่เป็นนี่ครับ แถมยังป่วยด้วย) ทีแรกผมคิดว่างานปาร์ตี้เลี้ยงต้อนรับผมเป็นงานเล็กๆ มีกันอยู่ไม่ถึงสิบคน แต่ที่ไหนได้ กลับมีมากกว่าที่ผมคิดไว้

“ฮะๆ มาแล้ว แขกคนสำคัญของพวกเรา” ลุงจอบพูดเสียงดังลั่น ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมถึงกับเขินอาย “ดูท่าเจ้าหญิงน้องผักผู้เลอโฉมจะป่วยหนักจริงๆ เพราะเจ้าชายข้าวของพวกเราเล่นถึงกับขี่ม้าไปรับถึงบ้าน ฮะๆ”

ส่วนคนอื่นก็หัวเราะไปด้วยกับคำพูดของลุงจอบ

อย่าเผลอแล้วกัน ผมจะเล่นให้หน้าหงายเลยคอยดูสิ!


....................

 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด