หัวข้อ: ชีวิตใหม่ๆของน้องผัก [ตอนพิเศษ วันเด็ก 1 up 100% 25/01/60]

[HanATarO]

ใกล้จะถึงวันแต่งงานของ น้องผัก แล้ว

ดีใจด้วยนะ

[dragon123]

บันทึกครั้งที่ 8 By ลุค


[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]

“เฮ้อ เบื่อเมียจริงๆ กินอะไรไม่กิน ดันอยากกินส้มตำปูปลาร้า”

“เอาน่าๆไอ้ลุค อย่าบ่นนักเลย เก็บๆไปเถอะ เดี๋ยวกูบอกให้ไอ้ข้าวตำให้เมียมึงกินเอง” ผลไม้บอกพลางตบไหล่ผมสองสามทีเป็นการปลอบใจ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันงานแต่งของพวกโคแล้วครับ เมียผมมาถึงเกาะนี้ได้ไม่กี่วันก็อยากกินนู่นกินนี้ ไอ้ผมก็เกรงใจไอ้ข้าวเสียเหลือเกิน ก็เลยต้องแบกหน้าทำกับข้าวเองบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ทำไม่เป็นหมดทุกอย่างหรอกครับ เพราะอาหารที่เมียผมอยากจะทานเป็นส่วนมากก็คืออาหารจำพวกอีสาน ดังนั้นผมจึงต้องขอความช่วยเหลือจากข้าวที่ทำอาหารเป็นแทบทุกอย่างไม่มีข้อยกเว้น “เดี๋ยวมึงไปเด็ดพริกตรงนั้นนะ ส่วนกูจะไปตัดมะละกอตรงนู่นให้ แล้วเจอกันที่บ้านกูนะเว้ย”

“เออๆขอบใจมึงมากวะไอ้ผลไม้” ผมพูดขอบคุณมัน ซึ่งมันยกมือขึ้นโบกไปมาบอกผมว่าไม่เป็นไร พอมันไปแล้วผมก็เดินไปเด็ดพริกมาใส่ถุงพอประมาณ ก่อนจะเดินย้อนกลับไปทางเดิม แต่ทว่าในขณะที่กำลังจะเดินออกจากป่า ผมถึงกับชะงักเดินทันทีที่ได้ยินเสียงประหลาด

“อืออ ไอ้บ้า หยุดนะ อื้อ พอได้ อุบ” โอเคครับพวกคุณสองคน มาจูบกันอะไรตรงนี้ นี่ยังดีนะที่จูบกันในป่า แต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมิอาจทราบได้ เพราะคุณเธอหันหลังให้ผมอยู่ แต่กับผู้ชายนี่สิ ผมรู้จักดีเลย เพราะเจ้าตัวเหลือบตาขึ้นมองมายังที่ผม แถมยักคิ้วหลิ่วตาเยาะเย้ยผมอีกด้วย

เอาเข้าไปไอ้ตัวแสบ มาได้ไม่กี่วันก็โชว์ความเก๋าซะแล้ว...

แต่ผมไม่บอกน้องผักหรอกครับ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของผม และผมเองก็ไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น ฉะนั้นถ้าเป็นไปได้ก็ควรจะเลี่ยงออกมา แล้วอีกฝ่ายเองก็ไม่อยากให้ผมนำเรื่องนี้ไปบอกเพื่อนตัวเองด้วยด้วยครับ ทว่าผมไม่อยากเดินจากไปเฉยๆ เพราะมันเสียศักดิ์ศรีที่อุตส่าห์เป็นถึงตำรวจสากลแล้วมาโดนเด็กน้อยมาเยาะเย้ยเอาได้ครับ ดังนั้นผมจึงเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะยัดของสิ่งบางอย่างลงในมือผู้หญิง ก่อนที่ผมจะเดินจากมาพร้อมกับเสียงตบหน้ากับเสียงด่าของฝ่ายหญิงว่า

ฉาด!

“จูบฉันไม่พอ ยังยัดถุงยางอนามัยมาให้อีกนะไอ้เด็กเวร!!”

หึๆ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับตำรวจสากลซะได้นะไอ้หนุ่มขิงผู้ร้อนแรง

[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]


TBC.

[dragon123]

สปอยล์ บันทึกครั้งที่ 9 By น้องผัก

[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]

และแล้ววันงานแต่งงานที่ผมรอคอยก็มาถึงจนได้ ทุกคนในเกาะต่างใส่ชุดสวยหล่อมาร่วมงาน ถึงแม้วันนี้ผมจะต้องนั่งรถวีแชร์ ไม่สามารถยืนต้อนรับแขกเหมือนกับพี่โคพี่ผลไม้ได้ก็ตาม แต่แขกที่มางานทุกคนต่างล้วนเข้าใจดีจึงไม่ได้ว่าอะไร มีเพียงแต่คำอวยพรให้ผมได้มีชีวิตที่ราบรื่นกับคนที่ตนเองรัก และอยู่กินกันไปอีกนานจนวันตาย

“ยินดีด้วยนะน้องผัก โค ผลไม้”

“ฮะ ขอบคุณฮะ”

“ขอให้หายไวๆนะ”

“ฮะ ขอบคุณฮะ”

“บุ้งกี๋ขอให้พี่ผักรักพี่โคพี่ผลไม้ไปนานๆเลยนะคะ”

“จ้า ขอบใจจ้ะน้องบุ้งกี๋”

“นายเองก็อย่าดื้อกับพวกโคให้มากนักนะ” คราวนี้เป็นบัวรดน้ำที่มาอวยพรบ้าง ก่อนจะก้มหน้ากระซิบบอกกับผมอะไรบางอย่าง “เพราะสองคนนั้นเป็นพวกหื่นตัวพ่อ ขืนนายดื้อมีหวังได้ฟ้าเหลืองแน่”

!!!!!!

[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]

ปล.รอหน่อยน้าาาาา 

[HanATarO]

แต่งงานกันแล้วดีใจด้วยนะทั้งสามคน

ว่าแต่ทำไมมันสั้นจัง

[dragon123]

บันทึกครั้งที่ 9 By น้องผัก


[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]

และแล้ววันงานแต่งงานที่ผมรอคอยก็มาถึงจนได้ ทุกคนในเกาะต่างใส่ชุดสวยหล่อมาร่วมงาน ถึงแม้วันนี้ผมจะต้องนั่งรถวีแชร์ ไม่สามารถยืนต้อนรับแขกเหมือนกับพี่โคพี่ผลไม้ได้ก็ตาม แต่แขกที่มางานทุกคนต่างล้วนเข้าใจดีจึงไม่ได้ว่าอะไร มีเพียงแต่คำอวยพรให้ผมได้มีชีวิตที่ราบรื่นกับคนที่ตนเองรัก และอยู่กินกันไปอีกนานจนวันตาย

“ยินดีด้วยนะน้องผัก โค ผลไม้”

“ฮะ ขอบคุณฮะ”

“ขอให้หายไวๆนะ”

“ฮะ ขอบคุณฮะ”

“บุ้งกี๋ขอให้พี่ผักรักพี่โคพี่ผลไม้ไปนานๆเลยนะคะ”

“จ้า ขอบใจจ้ะน้องบุ้งกี๋”

“นายเองก็อย่าดื้อกับพวกโคให้มากนักนะ” คราวนี้เป็นบัวรดน้ำที่มาอวยพรบ้าง ก่อนจะก้มหน้ากระซิบบอกกับผมอะไรบางอย่าง “เพราะสองคนนั้นเป็นพวกหื่นตัวพ่อ ขืนนายดื้อมีหวังได้ฟ้าเหลืองแน่”

!!!!!!

“เธอพูดอะไรกับน้องผักน่ะ หน้าน้องแดงไปหมดแล้ว” ทั้งพี่โคทั้งพี่ผลไม้ต่างถามพร้อมกันเป็นเสียงเดียว ทว่าบัวรดน้ำไม่ตอบ ได้แต่ยักคิ้วหลิ่วตาให้ผมอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะตามด้วยผู้ใหญ่อย่างคุณยายคันไถ ซึ่งบัวรดน้ำเป็นคนเข็นรถวีแชร์เข้ามา

“ยายไม่รู้จะอวยพรยังไงได้แต่ขอให้พวกเธอทั้งสามคนรักกันให้มากๆ มีอะไรผิดใจกันก็ให้หันหน้าปรึกษากันเข้าไว้นะ” คุณยายคันไถบอกในขณะที่ตบหลังมือของผมเบาๆ ซึ่งพวกผมยกมือไหว้ขอบคุณท่าน ก่อนที่บัวรดน้ำจะเข็นพาคุณยายคันไถเข้าไปในงาน ส่วนคุณโตกับพี่ลุค พ่วงด้วยภรรยาของพี่ลุคที่สวยดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า นี่ถ้าผมไม่ได้รู้จักภรรยาของเขาก็คิดว่าเป็นผู้หญิงจริงๆซะอีก เพราะพี่โคกับพี่ผลไม้เป็นคนแอบกระซิบบอกกับผมว่าภรรยาของพี่ลุคเดิมทีก็เป็นผู้ชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์นี่แหละ แต่ผ่าตัดแปลงเพศเป็นผู้หญิงเพราะถูกทางพ่อของพี่ลุคบังคับ ว่าถ้าไม่แปลงเพศเป็นผู้หญิงจะไม่ให้แต่งงานกับพี่ลุคด้วย

“ยินดีด้วยนะหนูผัก ขอให้พวกเธอสามคนมีความสุขให้มากๆ” พี่โตพูดอวยพร

“ฮะ ขอบคุณมากฮะ พี่โตเองก็รีบมีแฟนไวๆด้วยนะฮะ” ผมยิ้มตอบกลับไป พี่โคบอกว่าพี่โตดูตัวเล็กก็จริง แต่อายุก็เกือบจะสี่สิบแล้ว แถมยังไม่มีแฟนอีกด้วย

“ฮะๆ ถ้าหาได้ล่ะก็นะ แต่อายุปูนนี้แล้วฉันขออยู่เป็นโสดจะดีกว่า” พี่โตพูดไปหัวเราะไปพลาง

“อย่าพูดอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ แล้วเมื่อวานนี้ใครกันที่โทรหาสาวเกือบทั้งคืนน่ะครับ” น่านพี่ลุคแอบมีแซวด้วย ระวังจะโดนพี่โตลดขั้นนะครับ แต่โชคยังดีที่พี่โตเอาแต่หัวเราะก็เลยไม่ได้ยินที่พี่ลุคพูด “น้องผัก โค ผลไม้ ขอให้ทั้งสามคนอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่านะ”

“ฮะ ขอบคุณพี่ลุคมากฮะ” แล้วภรรยาของพี่ลุคก็อวยพรให้พวกผมบ้าง ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในงานแต่งงานของผมที่จัดแบบโต๊ะจีน อย่างงานแต่งครั้งนี้พี่โคกับพี่ผลไม้ขอผมว่าจะจ้างนักเล่นดนตรีเปียโนมาเล่นด้วย ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยให้พวกพี่เขาจัดได้ตามสบาย ดังนั้นตอนนี้ยังไม่ใช่เสียงเปียโนที่ไว้ใช้เปิดงาน แต่เป็นเสียงของเพลงรักที่พี่เคียวเป็นฝ่ายจัดหามาให้เปิด ซึ่งเห็นพี่โคบอกว่ามีอยู่สองคน ทั้งคู่เป็นนักดนตรีสากลแถมยังเพื่อนกัน (แต่พี่ผลไม้บอกผมว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันตั้งหาก) แถมยังเป็นแค่เด็กที่เพิ่งจบมาปีเดียวกับผมด้วย (แต่คนละมหาวิทยาลัย) คนหนึ่งเล่นเปียโนแต่ร่างเล็กหน้าหวานเหมือนผู้หญิง ส่วนอีกคนดูสูงใหญ่พอๆกับพี่โคพี่ผลไม้แต่กลับเล่นไวโอลินซะได้นี่ “พวกเขาเล่นเพราะจังเลยฮะ ฟังแล้วรู้สึกลึกไปถึงจิตใจ ไว้หลังเลิกงานผักขอไปคุยกับพวกเขาได้ไหมฮะ พอดีผักอยากจะขอบคุณพวกเขาที่อุตส่าห์มาเล่นเพลงให้งานแต่งของพวกเราน่ะฮะ”

ทั้งพี่โคทั้งพี่ผลไม้ต่างยิ้มให้ผมก่อนจะตอบกลับมาพร้อมกันว่า

“ได้สิครับ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” หลังจากนั้นคนที่ผมรู้จักกับเพื่อนๆของผมและของพวกพี่โคก็พากันทยอยมางานกันจนครบ ต่างก็ยืนถ่ายรูปตามซุ้มที่พวกพี่โคจัดให้ไว้ ซึ่งธีมของงานแต่งพวกเราสามคนออกเป็นแนวเกษตรซะเสียส่วนใหญ่ กับแปลงดอกไม้ที่ผมได้ปลูกเอาไว้กลับบานออกมาทันงานครั้งนี้ด้วยครับ เมื่อถ่ายเรียบร้อยเสร็จสรรพก็ถึงเวลาสำคัญ ทุกคนต่างไปยืนรอที่โต๊ะจีนของตัวเอง ส่วนผม พี่โค พี่ผลไม้ยืนอยู่ทางเข้าประตู ทันใดนั้นเสียงเปียโนกับเสียงไวโอลินก็เริ่มบรรเลงเพลง ซึ่งเป็นเพลงที่ใช้กับงานแต่งงานทั่วไป จนพวกผมสามคนเดินมาถึงเวที พิธีกรสำหรับงานนี้พวกพี่โคให้พี่ข้าวเป็นฝ่ายพูด ซึ่งพี่ข้าวให้พ่อแม่ฝ่ายพี่ผลไม้กับพ่อแม่ฝ่ายพี่โค (เพิ่งจะมาเมื่อวานนี้) ได้กล่าวอะไรกับพวกผมซักสองสามคำ

“พ่อกับแม่ไม่ได้รังเกียจพวกลูกที่เป็นรักร่วมเพศ เพราะลูกรักใครแล้วพ่อกับแม่ก็รักเขาด้วย ดังนั้นขอให้อยู่กันไปจนแก่เฒ่า ส่วนเรื่องหลานพ่อแม่ไม่ว่าถ้าพวกลูกจะรับเด็กบุญธรรมมาเลี้ยง” อันนี้เป็นคำพูดอวยพรของพ่อแม่พี่ผลไม้ ส่วนพ่อแม่ของพี่โคกับพ่อแม่ของพี่ซีนั้นไม่ต้องพูดถึง พวกท่านต่างอวยพรคล้ายกับพ่อแม่พี่ผลไม้ไม่มีผิดครับ หลังจากอวยพรแล้วก็มีพิธีมอบแหวนให้กันและกัน ซึ่งแหวนของพวกเราสามคนนั้นเป็นแหวนทองฝังเพชร ถ้ามองลอดใต้แหวนจะเห็นชื่อของพวกเราทั้งสามคนอีกด้วย

K&P&P

“อ้าวๆ เจ้าบ่าวๆ ปลอบเจ้าสาวหน่อยสิครับ ร้องไห้ขี้มูกโป่งใหญ่แล้ว” พี่ข้าวแซวทันทีที่เห็นผมร้องไห้ ซึ่งเรียกเสียงฮาโดยไม่ใช่น้อย “เร็วครับเจ้าบ่าว อย่ามัวแต่หัวเราะ ส่วนเจ้าสาวก็หยุดร้องไห้ได้แล้วครับ เดี๋ยวไม่สวยเอาได้นา วันสำคัญซะด้วยสิ จริงไหมครับทุกคน”

จริง!!

น่าน มีเสียงตอบรับมุกด้วยแหะ

แต่เวลาผมร้องไห้แล้วมันหยุดยาก จึงทำให้พี่โคกับพี่ผลไม้ปลอบไม่สำเร็จ

“งั้นก็หอมแก้มเจ้าสาวสิเจ้าบ่าว” พี่ข้าวหนอพี่ข้าว อย่าให้ถึงทีผมแล้วกัน

หอมเลย หอมเลย หอมเลย

เสียงคนในงานต่างร้องพร้อมกัน ซึ่งผมเห็นพี่โคกับพี่ผลไม้ต่างก้มหน้ามาทางผมก่อนจะ...

ฟอด ฟอด

หอมแก้มผมคนละข้าง ซึ่งทำเอาผมถึงกับแก้มร้อนผ่าวเลยทันที

เฮ้! วิดวิ้ว!

เสียงโห่ร้องกับผิวปากแซวดังไม่ขาดสาย แต่ก็ไม่เท่ากับคำพูดของพี่โคกับพี่ผลไม้ที่มาพูดกระซิบข้างหูผม ซึ่งทำเอาผมถึงกับจดจำคำนี้ไม่มีวันลืม...

“We will always love you our sweetheart.”

[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]

ENDING

ปล.จบภาคบันทึก จะยังมีตอนพิเศษของคนอื่นที่ยังไม่ได้ออกมาอีก แต่พักเรื่องนี้ไว้ก่อนซักระยะ ขอไปแต่งนิยายเรื่องอื่นต่อก่อนนะจ้ะ แล้วจะกลับมาแต่งใหม่จ้า 

ปล2.ทายซิ ว่านักดนตรีสากลทั้งสองคนที่จ้างมาให้เล่นดนตรีในงานเป็นใคร (มาจากในนิยายของเรานี่แหละ)  

[patchylove]

  ยินดีกะน้องผักด้วย หายเร็วๆ มีเด็กๆน่ารักๆมาเลี้ยงนะจ๊ะ

[dragon123]

Intro ตอนพิเศษ

[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]


“พี่คงจะเป็นคนที่เพิ่งจะย้ายมาที่นี่ใหม่สินะคะ ว่าแต่พี่เป็นผู้ชายที่สวยจังเลย สวยกว่าพี่ผักซะอีก”


“ต้องบอกว่าพี่หล่อสิครับ สวยที่ไหน อ้อ ใช่ครับ พี่กะว่าจะลงหลักปักฐานทำอาชีพเกษตรที่นี่น่ะ”


“งั้นก็เหมือนกับพี่ผักเลย พี่ผักก็เป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ต้องผันตัวเป็นแม่ลูกอ่อนแฝดสี่”


“ฮะ แม่ลูกอ่อนแฝดสี่?!”


[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]

ปล.ทำไมน้องผักถึงมีลูกแฝดสี่ได้ กรุณาติดตามชมตอนพิเศษน้องผักในเร็วๆนี้
ปล2.ตอนพิเศษนี้จะมีตัวละครเข้ามาใหม่ด้วยค่ะ

 

[attachment deleted by admin]

[dragon123]

ตอนพิเศษ 1 ธาร

[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]

ธารคือชื่อของผม ผมเป็นลูกครึ่งเสี้ยวไทยอังกฤษ แต่เกิดที่เมืองไทย พ่อเป็นคนอังกฤษแต่แม่เป็นคนไทย ใครๆก็ว่าผมเหมือนแม่ เพราะแม่เป็นคนที่สวยเอามากๆ สีตากับสีผมได้พ่อ ส่วนใบหน้ากับรูปร่างผมได้แม่มาเต็มๆ ดังนั้นพ่อกับแม่ถึงได้รักได้หวงผมดังแก้วตา วินาทีที่ผมตัดสินใจทำอาชีพเกษตรตามที่ได้เรียนไว้ ทำเอาพ่อแม่ร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตายเสียให้ได้

“อย่าเลยลูกธาร ผิวขาวอมชมพูของลูกจะกระด้างกระด่างดำ แม่ไม่ชอบ”

“ใช่ พ่อก็ไม่ชอบ ไปบากหน้าขุดดินตากแดดเลี้ยงสัตว์ พ่อรับไม่ได้”

“แล้วจะให้ธารทำยังไง ก็ธารเรียนจบมาทางด้านนี้นี่ครับ”

“เปิดแค่ร้านขายดอกไม้แถวบ้านเราก็พอแล้วมั้งลูก ไม่ต้องตากแดดตากลมให้เหนื่อยด้วย” แม่บอกด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้ แลดูน่าสงสารยิ่ง “เดี๋ยวแม่จะให้เพื่อนลูกมาช่วยกันร่วมหุ้นเปิดร้านดอกไม้ด้วยเลยดีไหมจ้ะ เอาให้ใหญ่ๆไปเลย”

ผมรู้ดีว่าพวกท่านไม่อยากให้ผมลำบาก แต่ผมรักในอาชีพนี้จริงๆ

“ไม่เป็นไรครับคุณพ่อคุณแม่ ขอบคุณที่หวังดีกับธาร แต่ธารอยากทำในสิ่งที่ตัวเองตั้งใจไว้” ผมบอกพลางยกมือขึ้นพนมกราบไว้ขอขมาท่าน ที่ทำให้พวกท่านต้องผิดหวัง “ธารขอขมาครับคุณพ่อคุณแม่ ธารเป็นลูกที่แย่จริงๆ เรื่องเรียนก็ไม่ได้ตามที่คุณแม่คาดหวังเอาไว้ ตามรอยการทำงานแบบคุณพ่อก็ไม่ได้ด้วย ถ้าให้เลือกได้ธารก็อยากทำแบบนั้น แต่ธารมีความฝันของธารแล้ว เรื่องกลัวผิวเสีย คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ธารพอมีวิธีที่จะดูแลตัวเองได้ครับ เพราะคนทำอาชีพนี้ยังไงก็ต้องเจอแดดเป็นธรรมดา ก็เหมือนกับตอนที่ธารเรียนคณะเกษตรยังไงล่ะครับ แค่ผิวไม่ขาวเหมือนเดิมนิดหน่อยก็เท่านั้นเอง”

“แต่…”

“ถ้าคุณพ่อคุณแม่เป็นห่วง ให้เชสเตอร์ตามธารไปที่นั่นเลยก็ได้นะครับ” พอผมพูดจบ ทั้งคุณพ่อทั้งคุณแม่ต่างมองหน้ากันก่อนจะทอดถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน แล้วจึงหันหน้ากลับมามองที่ผมอีกครั้งด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ก็ได้ธาร พ่อกับแม่จะให้เชสเตอร์ตามลูกไปด้วย แต่ลูกห้ามดื้อห้ามซนกับเขานะ”

“ครับคุณพ่อคุณแม่” แล้วนั่นก็เป็นเหตุให้ผมกับเชสเตอร์ ที่เป็นหนึ่งในลูกบุญธรรมของพ่อแม่อีกคนที่มีอายุมากกว่าผมเพียงหนึ่งปีมายืนถือสัมภาระไม่กี่ชิ้นอยู่บนท่าเรือท่ามกลางเกาะแห่งหนึ่งที่อยู่ทางใต้ของประเทศไทย (พ่อแม่ผมชอบรับเด็กมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมครับ ซึ่งมีอยู่กันนับสิบคนได้) “ขอโทษนะเชสเตอร์ ธารทำให้นายต้องมาลำบากกับธารด้วยทั้งๆที่นายมีอาชีพของนายอยู่แล้ว”

เชสเตอร์เป็นนักธุรกิจไฟแรง แต่กลับต้องลาออกมาดูแลผมอยู่เคียงข้าง อันที่จริงในบรรดาลูกบุญธรรมของคุณพ่อคุณแม่ มีเชสเตอร์เท่านั้นที่ผมสนิทด้วยที่สุด

“ไม่เป็นไรธาร ไม่ต้องคิดมาก ที่จริงเปลี่ยนงานบ้างก็ดี เบื่อพวกใส่หน้ากากในสังคมธุรกิจแล้วเหมือนกัน” เชสเตอร์ยิ้มตอบพลางยกมือขึ้นลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา “เอาล่ะ อย่ามัวพูดมากอยู่เลย รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะมีผู้ใหญ่บ้านมาคอยต้อนรับพวกเราไม่ใช่รึไง”

“นั่นสิ ป่านนี้น่าจะมาได้แล้วนะ อ๊ะ นั่นไงมีคนมารับเราแล้วล่ะเชสเตอร์” ผมพูดอย่างดีใจเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาดูพอใช้ได้ กำลังเดินมาทางนี้อยู่พอดี

“สวัสดีครับน้องทั้งสองคน พี่ชื่อผลไม้เป็นผู้ใหญ่บ้านแห่งเกาะก็เกาะไง”

“อะไรนะครับ?” ผมกับเชสเตอร์ถามพร้อมกันเป็นเสียงเดียว ถึงแม้จะรู้จักเกาะแห่งนี้ทุกอย่างจากผู้ใหญ่บ้านที่นี่แล้ว แต่เรื่องชื่อแทบไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ เพราะตอนรู้จักเกาะแห่งนี้ครั้งแรก ผมให้แต่ความสนใจกับการใช้ชีวิตอยู่บนเกาะเพียงอย่างเดียว
“ก็เกาะไง มันเป็นชื่อของเกาะที่นี่ พี่จำได้ว่าพี่บอกไปทางโทรศัพท์กับอีเมล์ไปก่อนแล้วนะครับ”

แค่ชื่อเกาะก็ฟังดูแปลกแล้ว หวังว่าคงไม่เจอชื่อแปลกๆอีกนะ…

“พอดีพวกผมสองคนไม่ได้สนใจชื่อเกาะเลย มัวแต่ยุ่งกับการย้ายบ้านมาอยู่ที่เกาะแห่งนี้น่ะครับ แหะๆ” ผมพูดไปหัวเราะไปพลาง ซึ่งทำเอาอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆในลำคอด้วย

“ถ้างั้นก็อย่ารีรอเลย เดี๋ยวพี่จะพาเราไปดูบ้านสวนให้แล้วกัน เพราะมันใกล้กับบ้านของพี่ด้วย”

“ครับ ขอรบกวนด้วยครับ”

“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง” แล้วผมกับเชสเตอร์ก็เดินหอบหิ้วสัมภาระตามพี่ผู้ใหญ่บ้านไปทันที

......................

ปล.ภาพข้างล่างคือภาพจำลองของเชสเตอร์จ้ะ ส่วนของธารเป็นผมสีเงินยาวๆ



[attachment deleted by admin]

[dragon123]

“บ้านสวนที่เราสองคนซื้อเป็นที่ของเพื่อนสนิทพี่เองนี่แหละ เป็นยังไงบ้างสวยหรือเปล่า”

“ก็สวยดีนะฮะ” ผมยิ้มตอบก่อนจะหันไปมองรอบๆข้าง “ว่าแต่ไหนละฮะน้ำตกที่ว่า”

พี่ผู้ใหญ่บ้านที่พาพวกผมสองคนเดินทางมาด้วยยานพาหนะหรือม้าเกวียนแบบสมัยก่อน เพราะเส้นทางที่จะไปบ้านสวนที่ผมเก็บเงินซื้อนั้นมันอยู่ไกลมากพอสมควร จึงต้องใช้ม้าเกวียนในการเดินทางแทน (ที่ใช้เพราะมีสัมภาระติดมาด้วย) แล้วสถานที่ๆผมซื้อนั้นเจ้าของที่ได้ประกาศขายในราคาไม่แพงมาก ทำให้ผมสามารถใช้เงินที่เก็บหอมรอมริบซื้อมาได้อย่างง่ายดาย ส่วนพี่ผู้ใหญ่บ้านหรือพี่ผลไม้ก็ชี้นิ้วไปยังอีกทาง ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตัวบ้านคฤหาสน์ไม้ขนาดย่อมพอดี

“ทางนู่น” พี่ผลไม้บอกก่อนจะพูดต่อ “ถ้าเดินไปก็ใช้เวลานิดหน่อย แต่ถ้าขี่ม้าก็จะเร็วขึ้นมาอีกนิด ว่าแต่เราสองคนขี่ม้าเป็นกันบ้างหรือเปล่า ถ้าไม่เป็นติดต่อพี่ได้นะ เพราะพี่จะได้หาคนมาช่วยสอนให้ รับรองว่าไม่เสียเงิน เพราะคนที่นี่ยินดีที่จะสอนให้ฟรีน่ะ”

ผมมองเชสเตอร์ที่หันมามองผมก่อนจะหันกลับไปมองพี่ผลไม้ต่อ

“ไม่เป็นไรฮะ พวกเราขี่เป็นแล้ว ขอบคุณที่อุตส่าห์บอกนะครับ”

“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง” แล้วพี่ผลไม้ก็พาพวกผมแนะนำเรื่องบ้าน ซึ่งยังอยู่ดีในสภาพพร้อมใช้งานร้อยเปอร์เซ็นต์ แถมยังสะอาดสะอ้านโดยที่ไม่ต้องเสียเวลามาทำความสะอาดเลยด้วยซ้ำ “ส่วนเรื่องอุปกรณ์การเกษตรมีแต่ก็น้อยนัก เพราะเพื่อนของพี่ไม่ได้ปลูกผักเท่าที่ควร ส่วนมากจะทำเป็นพวกปศุสัตว์เสียมากกว่า”

“อ้าว แล้วถ้างั้นพวกสัตว์หายไปไหนกันหมดแล้วฮะ” ผมร้องถามด้วยความสงสัย เพราะตอนเดินดูสถานที่ๆตัวเองซื้อนั้น ไม่มีสัตว์เลี้ยงอยู่อาศัยเลยซักนิด

นึกว่าจะขายที่พร้อมกับสัตว์เลี้ยงซะอีก…

“หึ ก็ต้องย้ายพวกมันไปอยู่ที่บ้านพี่น่ะสิครับน้อง” อีกฝ่ายพูดไปหัวเราะน้อยๆไปพลาง

“เอ๋? พี่ซื้อสัตว์เลี้ยงต่อจากเพื่อนเหรอฮะ” ผมถามต่อด้วยความสงสัย “แล้วเพื่อนพี่คนนั้นไปไหนฮะ อ๊ะ ขอโทษที่เสียมารยาทถามนะฮะ พอดีผมอยากรู้ไว้ก่อน เพราะต้องมาอยู่อาศัยที่นี่ตลอดชีวิต”

“ไม่เป็นไร ว่าแต่เราสองคนจะมาอาศัยอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตแน่หรือ” อีกฝ่ายถามพลางเดินเข้ามาใกล้

“แน่สิครับ” คราวนี้เป็นฝ่ายเชสเตอร์ที่ตอบคำถามพี่ผลไม้ แถมยังดึงผมให้ไปยืนอยู่ด้านหลัง ไอ้ผมก็งงสิครับ ยืนคุยกันตั้งนานแล้วเชสเตอร์เพิ่งจะเปิดปากพูด “ฉะนั้นพี่ผลไม้กรุณาอย่ามายืนใกล้คนของผม เพราะผมเป็นคนที่หวงของมากๆ”

พี่ผลไม้ได้ยินดังนั้นถึงกับฉีกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ซึ่งผมได้แต่มองด้วยความมึนงง

อะไรของพวกเขากันหว่า?

“หวงของก็ดี แต่น้องเชสเตอร์ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะพี่เองก็มีเมียแล้ว” อ้าวแล้วกัน เห็นดูหนุ่มๆไม่นึกเลยว่าจะมีเมียแล้ว ว่าแต่มันเกี่ยวอะไรกับหวงของด้วย ไม่เข้าใจจริงๆเลยพับผ่าสิ “ส่วนเรื่องเพื่อนพี่ น้องธารไม่ต้องเป็นห่วง เพราะเพื่อนพี่ไม่ได้ไปไหน ย้ายอาศัยมาอยู่บ้านพี่หลังจากคุณยายเสียได้ไม่ถึงเดือนดีน่ะ”

“เอ่อ งั้นผมสองคนขอแสดงความเสียใจด้วยนะฮะ ที่เสียคุณยายเพื่อนพี่ไป”

“อืมไม่เป็นไรหรอก พวกเราทำใจกันได้แล้วล่ะ ว่าแต่…” อีกฝ่ายพูดเปลี่ยนเรื่องทันที “…เราสองคนจะเดินชมหมู่บ้านหน่อยไหม ไหนๆก็มาถึงแล้วทั้งที พี่จะได้แนะนำเมียพี่กับเพื่อนพี่ให้รู้จักด้วย เพราะเวลามีปัญหาอะไรจะได้มาปรึกษาหารือกันได้ทีหลัง”

ผมหันไปมองเชสเตอร์ ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าตอบให้กับผม ทำให้ผมหันกลับไปมองพี่ผลไม้อีกครั้ง

“ตกลงครับ ไปก็ไป”

.......................

ปล.พี่ผลไม้เจ้าชู้นะ เดี๋ยวน้องผักก็น้อยใจหรอก   

[Noo_Patchy]

    พี่ผลไม้อย่าหัวงูนะ เด๋วให้น้องผักงอนสักเดือนเลย

[dragon123]

น้องผักน่ารักจังเลย...

ผมแทบมองอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา เพราะน้องผักตัวเล็กเหมือนตุ๊กตา แต่กลับมีลูกแฝดถึงสี่คน ทีแรกผมคิดว่าน้องผักจะเป็นผู้หญิง เพราะได้ยินคร่าวๆว่ามีลูกเป็นแฝดถึงสี่คน แต่พอมาได้เห็นกลับตกตะลึงจนพูดไม่ออก

เพราะ-น้อง-ผัก-เป็น-ผู้-ชาย!

ส่วนมีลูกได้นั้น พี่ผลไม้กับพี่โคที่เป็นสามีของน้องผักเล่าให้ฟังว่าร่างกายของน้องผักไม่เหมือนคนทั่วไป สามารถมีลูกได้เพราะเจ้าตัวมีทั้งมดลูกมีทั้งอวัยวะเพศหญิงเพศชายรวมอยู่ด้วยกันในร่างเดียว แต่เพราะน้องผักไม่เคยบอกใคร แถมพี่ผลไม้กับพี่โคที่เพิ่งจะมารู้คราวหลังก็พากันปิดเรื่องเงียบเชียบ จนมาความแตกก็เพราะน้องผักท้องนี่แหละ ซึ่งทุกคนกลัวว่าเรื่องที่น้องผักท้องได้จะแดงไปถึงข้างนอก จึงพากันปิดปากเงียบไม่บอกเรื่องนี้ให้คนนอกเกาะรู้

“ไหนๆพวกเธอสองคนก็รู้แล้ว แถมเห็นว่าจะอยู่ที่นี่ไปชั่วชีวิต ถ้างั้นกรุณาช่วยปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับด้วยนะครับ” พี่โคพูดสุภาพด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม แต่น้ำเสียงที่พูดกลับเย็นยะเยือกจนผมรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่ข้าวและพี่เคียว(เพื่อนของพี่ผลไม้พี่โค)ที่นั่งอยู่ข้างๆด้วย ต่างพากันมองผมกับเชสเตอร์ราวกับนักโทษต้องคดีร้ายแรง “เพราะเมียของผมกลัวว่าถ้าเรื่องแดงออกไป เกรงว่าคนข้างนอกเกาะจะเห็นเมียผมเป็นตัวประหลาด ฉะนั้นขอความกรุณาด้วยนะครับน้องธาร...น้องเชสเตอร์”

ครืน เปรี้ยง!

ราวกับมีเสียงฟ้าผ่าดังกัมปนาทในใจ ถึงแม้คำพูดของพี่โคจะฟังดูปกติทั่วไป แต่กลับแฝงไปด้วยคำขู่ที่แสนจะน่ากลัว ไหนจะเพื่อนๆของพี่โคที่นั่งอีกด้วย

ที่นี่มัน...ใช่เกาะธรรมดาแน่รึ?!

“พอเลยพวกพี่ๆเนี่ย” แล้วบรรยากาศที่เคยมาคุก็พลันหายไปเป็นปลิดทิ้งเมื่อน้องผักพูดแทรกออกมาอย่างขัดจังหวะ “เล่นอะไรกันก็ไม่รู้ พูดซะน่ากลัวอย่างกับเป็นมาเฟียแน่ะ แหม พอรู้นามสกุลพี่ธารกับพี่เชสเตอร์หน่อยเดียว ไม่ต้องทำท่าดุพวกเขาขนาดนั้นก็ได้ พี่ธารกับพี่เชสเตอร์ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นซักหน่อย ถึงแม้จะเกี่ยวดองเป็นญาติห่างสุดโต่งของเขาก็เถอะ”

เขาในที่นี้ผมกับเชสเตอร์รู้ได้ทันทีว่าน้องผักกำลังพูดถึงใครอยู่

วิน ญาติห่างสุดโต่งของพวกผมที่เป็นถึงมาเฟียผู้แสนจะน่ากลัว

แม้ว่าตอนนี้เจ้าตัวจะติดคุกด้วยข้อหาข่มขืนน้องผักกับข้อหาค้าประเวณีก็ตาม แต่ครอบครัวผมก็ไม่เคยคิดจะนับผู้ชายคนนี้เป็นญาติด้วยเลยซักครั้งเดียว ส่วนเรื่องอดีตของน้องผักที่โดนวินข่มขืนแล้วล่ะก็ ผมรู้มาจากเชสเตอร์เมื่อครู่นี้เอง เพราะด้วยเหตุนี้ผมจึงรู้สึกสงสารน้องผัก และตั้งใจว่าจะขอโทษน้องผักที่ทำให้เจ้าตัวต้องเจอกับเรื่องร้ายๆอีกด้วย

“ผักต้องขอโทษด้วยนะฮะที่พวกพี่ของผักทำตัวเสียมารยาทน่ะ” น้องผักหันมาขอโทษพวกผมสองคน “พวกพี่เค้ากลัวว่าจะมีคนมาทำร้ายผักอีก ก็เลยตั้งแง่ไว้ก่อน ที่จริงก็ไม่มีอะไรมาก พวกพี่เค้าเป็นคนใจดีฮะ”

แน่ใจว่าคนดีน่ะน้องผัก หน้าบึ้งตึงกับยักษ์วัดพระแก้วแน่ะ!

ผมลอบคิดในใจอย่างขำขัน เพราะทุกคนทำหน้าแบบนั้นจริงๆครับ

“แล้วลูกแฝดสี่ของน้องผักล่ะครับ พี่อยากเห็นหน้าจังเลย” ผมพูดเปลี่ยนเรื่อง ซึ่งทำเอาบรรยากาศที่เงียบกริบกลับชื่นมื่นเต็มไปด้วยกลีบกุหลาบขึ้นมาซะเฉยๆ

สงสัยพวกพี่สี่จตุรเทพจะชอบเด็กแฝดเอามากๆ...

“อ๋อ ตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่ในห้องนอนบนชั้นสองน่ะ ถ้าพี่ธารอยากเข้าไปดูก็เข้าไปได้นะครับ แต่ต้องเงียบๆหน่อย เพราะกว่าจะกล่อมให้นอนได้ก็แทบแย่เลยล่ะ” น้องผักยิ้มตอบก่อนจะผุดลุกขึ้นยืน ซึ่งทำเอาพวกบอดี้การ์ดสี่หนุ่มจตุรเทพถึงกับผุดลุกขึ้นยืนตามทันที “โธ่พี่โค พี่ผลไม้ พี่ข้าว พี่เคียว ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ฮะ แค่นี้พวกพี่ธารก็กลัวจะแย่อยู่แล้ว”

ไม่กลัวหรอกครับน้องผัก แต่ขำเสียมากกว่า

“พี่ว่าพวกเขาไม่กลัวหรอก เพราะมาจากครอบครัวมาเฟียนี่นะ”

“ถูกของมึงผลไม้” คราวนี้พี่โคเป็นฝ่ายพูดต่อ มีเหลือบตามองผมกับเชสเตอร์อีกด้วย “เป็นมาเฟียต้องไม่กลัวเรื่องแค่นี้ จริงไหมครับคุณน้องธารคุณน้องเชสเตอร์”

“จริงครับ เรื่องแค่นี้ถ้ากลัวก็ไม่ใช่มาเฟียแล้วล่ะ” นี่ก็อีกคน ให้ตายสิเชสเตอร์ พอเจอคนแหย่ด้วยหน่อย ก็ทำท่าไม่ยอมความแถมยังคิดจะกัดคืนอีกด้วย

ให้ตายสิ ชีวิตการเกษตรของผมจะไปรอดไหมครับเนี่ยท่านผู้ชม!!

[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]

 

[dragon123]

ตอนพิเศษ 2 เชสเตอร์


[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]


“ไม่ไหวก็ไปพักก่อนไป เดี๋ยวฉันทำตรงนี้ให้เอง”

เขาถามพลางมองร่างเล็กที่อยู่ในชุดแขนขายาวเรียบง่าย หน้าพันด้วยผ้าจนเหลือแต่ตากับจมูกเท่านั้นที่โผล่มา กับหมวกสานของคนจีนที่ใส่อยู่บนหัวเพื่อกันร้อนนั้น ก็ไม่ได้ช่วยทำให้หายร้อนได้เลยถ้านั่งอยู่ใจกลางทุ่งดอกไม้ถึงห้าไร่ อย่างดีแค่ป้องกันยูวีจากแสงพระอาทิตย์ได้เท่านั้น

“ไหวสิเชสเตอร์ แค่นี้เอง” ร่างเล็กตอบเสียงแหบแห้ง ดูท่าจะหิวน้ำมากอยู่พอสมควร “ธารเคยทำกลางแดดที่มหาวิทยาลัยมาแล้วนะ กะอีแค่กลางแดดบนเกาะทำไมธารจะทนไม่ไหว จริงไหม”

จริงไม่จริงแต่ใบหน้าหวานเหงื่อชุ่มจนผ้าที่พันหน้าถึงกับเปียกโชก

เฮ้อ ดื้อรั้นซะไม่มี...

“ให้เวลาห้านาที ถ้าไม่หยุดมือฉันจะอุ้มนายเข้าบ้านนะรู้ไหม” เขาพูดยื่นคำขาด ซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้ารัวก่อนจะหันกลับไปใส่ปุ๋ยให้ดอกไม้ต่ออย่างสนุกสนาน ส่วนเขาก็เดินออกห่างจากธารเล็กน้อยก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือโทรหาครอบครัวเพื่อรายงานความคืบหน้าให้คุณพ่อคุณแม่ของธารฟัง “สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ นี่ผมเองเชสเตอร์”

“ว่ายังไงจ้ะเชสเตอร์ น้องธารเป็นยังไงบ้างลูก” เสียงคุณแม่บุญธรรมถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง แน่นอนว่ามีเสียงของคุณพ่อบุญธรรมดังขึ้นแทรกมาด้วย “เปิดเสียงลำโพงด้วยสิแม่ พ่ออยากฟังเสียงลูก”

“จ้ะพ่อ” พูดจบก็ตามด้วยเสียงกดปุ่มลำโพง

“ตอนนี้น้องธารสบายดีครับ คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง” เขาพูดเพื่อไม่ให้ท่านเป็นห่วง อันที่จริงเขาโกหกท่าน เพราะวันแรกที่ธารลงมือทำงานถึงกับเป็นลมล้มพับไป จนเขาต้องอุ้มธารขึ้นขี่ม้าพาไปรักษาที่คลินิกของหมอเคียว ซึ่งแน่นอนว่าเขาแอบบอกให้หมอเคียวสั่งห้ามธารไม่ให้ทำงานหนักจนเกินไป ก็เลยทำให้ธารได้ทำงานแค่ช่วงเช้าเท่านั้น “ว่าแต่คุณพ่อคุณแม่ล่ะครับ สบายดีหรือเปล่า”

“พ่อกับแม่สบายดีจ้ะ ฝากบอกธารด้วยนะว่าไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้”

“ครับคุณแม่” เขาเอ่ยตอบก่อนจะพูดต่อ “เอ่อ คุณพ่อคุณแม่ครับ คือผม...”

“พ่อกับแม่บอกลูกแล้วไงว่าไม่ต้องขอโทษ ถ้าลูกรักธารแบบคนรักจริง พ่อกับแม่ก็อนุญาตจ้ะ ไม่งั้นพ่อจะยอมให้ลูกทิ้งงานและออกจากบริษัททั้งๆที่ลูกมีฝีมือด้านบริหารเพื่อที่ตามธารมาใช้ชีวิตบนเกาะได้อย่างงั้นหรือ”

“แต่ผม...”

“ไม่มีแต่จ้ะเชสเตอร์” คุณแม่พูดเถียงออกมาทันที “เอาแบบนี้แล้วกัน ถ้าลูกอยากจะขอโทษพ่อกับแม่แล้วล่ะก็ ลูกก็ต้องดูแลน้องธารให้ดีที่สุดนะรู้ไหมจ้ะ”

“รู้ครับ ผมจะดูแลเขาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“จ้ะแม่ก็หวังว่าลูกทำได้อยู่แล้ว อ้อแล้วก็...”

“...ว่าแต่แกได้สารภาพรักกับน้องธารแล้วหรือยังวะไอ้ลูกหมา” เสียงคุณพ่อพูดขึ้นแทรก ก่อนจะตามด้วยเสียงร้องโอ๊ย คาดว่าคุณพ่อคงถูกคุณแม่ตีเพราะบังอาจพูดแทรก “โธ่แม่นะแม่ พ่อก็แค่อยากพูดกับลูกบ้างก็เท่านั้นเอง ไม่เห็นถึงกับต้องตีแขนเลยนี่”

“อย่าไปฟังพ่อนะเชสเตอร์ มาฟังแม่นี่”

“ครับคุณแม่” เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าพวกท่านมีความสุขกันดี

“แม่รู้นะว่าลูกรักน้องธารมากแค่ไหน ยังไงแม่ก็ขอให้ลูกสมหวังนะจ้ะ ไม่ต้องรีบร้อน ยังไงก็มีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งชีวิต พ่อกับแม่จะคอยเชียร์อยู่ข้างๆนะจ้ะเชสเตอร์”

“ครับคุณแม่ ขอบคุณครับ” แล้วเขาก็คุยกับพวกท่านอีกสองสามคำก่อนจะวางสายไป จากนั้นจึงหันมาดูธารอีกครั้งก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังนั่งคุยกับดอกไม้เสียแล้ว “คุยกับคุณดอกไม้เสร็จรึยังธาร”

พอเขาพูดจบ อีกฝ่ายก็รีบลุกขึ้นยืนก่อนจะหันมาส่งยิ้มหวานให้กับเขาทันที

“คุยเสร็จแล้วล่ะเชสเตอร์ ว่าแต่นายหิวแล้วเหรอ”

“อืม”

“แต่ธารเหนื่อยแล้ว ไม่มีแรงทำกับข้าวด้วย”

“วันนี้ไม่ต้องทำหรอก”

“เอ๋?”

“ลืมไปแล้วหรือไงว่าวันนี้พวกพี่โคจะเลี้ยงอาหารต้อนรับเราสองคนน่ะธาร” พอเขาพูดจบ ธารถึงกับทำหน้าตกตะลึงไปเลยทันที “กลับบ้านแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันงานเลี้ยงเอาได้นะ”

“อื้ม! รีบกลับบ้านกันเถอะ” แล้วเขากับธารก็เดินจูงมือกลับเข้าบ้านไปพร้อมๆกัน ถึงแม้ตอนนี้ธารจะยังไม่รู้ว่าเขารักก็ตามที

แต่เชื่อสิว่า...

ต้นรักที่เขาปลูกเอาไว้...

ก็จะค่อยๆเจริญงอกงามขึ้นมาเอง...

 
[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]


อวสาน (จริงๆ) 

ปล.จบแล้วจริงๆค่ะ ไม่มีตอนพิเศษอีกแล้วจริงๆ มีอะไรสงสัยก็ถามมาได้เลยนะคะ

[titansyui]

 

[Gatjang_naka]

อ่านรวดเดียวจบเลย 555 สนุกมาก  ชอบคนลุคแบบพี่เคียว นิ่งๆ อ๊ากกกก พูดแล้วอยากได้

[patchylove]

ขอบคุณค่ะ สนุกมากเลย จบซะแล้ว 

[dragon123]

ตอนพิเศษ วันเด็ก 1 up 100%


[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]


"ป๊า เห็นเสื้อพวกลูกบ้างไหม เมื่อคืนวานม๊าวางไว้ตรงนี้แล้วแท้ๆ แต่มันหายไปไหนก็ไม่รู้"

"ป๊าไม่เห็นนะม๊า ลองไปถามพ่อสิ เดี๋ยวป๊าทำอาหารตรงนี้เสร็จแล้วจะไปช่วยหาดูให้" เสียงเข้มตอบกลับมา ก่อนจะตามด้วยเสียงไฟกระทะซึ่งเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังทอดอาหารอะไรบางอย่างอยู่ในครัว ส่วนผมเมื่อได้รับคำตอบแล้วก็หมุนตัวเดินออกไปยังสวนหลังบ้านที่เต็มไปด้วยคอกสัตว์ขนาดย่อม และในคอกสัตว์นั้นมีทั้งม้าหมูควายเป็ดไก่แยกเป็นโซนใครโซนมัน แน่นอนว่าในคอกสัตว์แห่งนี้มีร่างสูงในชุดกาวน์กำลังยืนถือปากกาจดโน้ตอะไรบางอย่างกับสมุดอย่างขยันขันแข็ง

"พ่อ" ผมเรียกเขา ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกเสียจากพี่โค ส่วนคนข้างในเมื่อครู่นี้ที่ผมเรียกเขาว่าป๊านั้น ก็คือพี่ผลไม้นั่นเอง ส่วนเหตุผลที่พวกผมใช้สรรพนามนี้ในการแทนตัวเองก็เพราะไม่อยากให้พวกลูกสับสนว่าใครคือพ่อใครคือแม่ นึกขำพี่โคกับพี่ผลไม้ในตอนแรก เพราะทั้งคู่ต่างคิดจะแย่งตำแหน่งป๊าเป็นของตัวเอง แต่เรื่องไม่ยุติซักที ผมก็เลยสรุปให้เสียดื้อๆแบบที่เห็น

"อ้าวม๊า เรียกพ่อเหรอครับ" พี่โคเงยหน้าขึ้นจากสมุดหันหน้ามาถามผมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

"ฮะพ่อ" ผมพยักหน้าตอบก่อนจะพูดเข้าเรื่อง "พ่อเห็นเสื้อผ้าของเด็กๆบ้างหรือเปล่า เมื่อวานม๊าวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง กะว่าจะให้พวกเขาได้ใส่ไปงานวันเด็กที่โรงเรียนอนุบาลวันนี้นะ"

สิ้นคำถามของผม ร่างสูงถึงกับมุ่นคิ้วทันที

"เอ...เมื่อเช้าพ่อว่าพ่อไม่เห็นนะครับ แต่ม๊าไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวพ่อเสร็จตรงนี้จะตามเข้าไปช่วย"

"ฮะ" ผมยิ้มตอบก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไปหาเสื้อผ้าเด็กๆ ส่วนเสื้อผ้าที่ผมเลือกให้นั้นเป็นเสื้อผ้าที่ซื้อมาจากบนฝั่ง เป็นเสื้อกะลาสีเรือน้อย แต่ละตัวมีสีไม่เหมือนกัน เพราะเวลาเด็กๆสวมใส่แล้วทุกคนจะได้แยกออกได้ว่าใครเป็นใคร แต่สำหรับผมไม่ว่าเขาจะใส่เสื้อแบบไหนหรือสีอะไรก็ตาม ผมก็สามารถแยกแยะออกว่าใครเป็นใคร ในขณะที่พี่โคกับพี่ผลไม้เป็นพ่อของพวกเขาแยกพวกลูกยังไม่ออกกันเลยด้วยซ้ำ "อ้าว เสียงลูกนี่ ป๊าๆ เดี๋ยวแม่จะไปดูลูกในห้องก่อนนะฮะ ถ้าทำอาหารเสร็จแล้วช่วยไปหาเสื้อผ้าเด็กๆให้หน่อย"

ผมตะโกนบอกพี่ผลไม้ที่อยู่ในห้องครัวหลังจากได้ยินเสียงลูกๆร้องหาในห้องนอนที่อยู่ชั้นสอง ซึ่งอีกฝ่ายตะโกนขานกลับมาว่ารับรู้แล้ว ก็เลยทำให้ผมหันเดินกลับเข้าไปหาพวกลูกในห้อง

"ม๊ามาแล้วครับคนเก่งมาแล้วๆ" ผมพูดไปส่งยิ้มไปพลาง ก่อนจะเห็นลูกแฝดสองคนแรกที่นั่งอยู่บนเตียงใกล้หน้าต่างริมห้องข้างในสุดกำลังใช้ดาบของเล่นฟันกันไปมาอย่างสนุกสนาน ในขณะอีกสองคนที่อยู่บนเตียงใกล้ประตูทางออกห้องนอนกำลังลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้ตาตัวเองอยู่ "ทีกับเอฟอย่ามัวแต่เล่นครับ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเข้า เดี๋ยวจะไปงานวันเด็กสาย"

"วันเด็ก!! เย้!!" ทีกับเอฟได้ยินที่ผมพูดถึงกับหยุดมือก่อนจะโห่ร้องด้วยความดีใจ ทิ้งของเล่นลงพร้อมกับวิ่งลงจากเตียงหายเข้าไปในห้องน้ำด้วยกันทั้งคู่ ซึ่งการกระทำของทีกับเอฟทำเอาผมถึงกับถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน เพราะแฝดคู่นี้แสบยิ่งกว่าลิงเสียอีก แต่เมื่อเทียบกับ...

"ม๊าไม่ต้องเก็บที่นอนให้ทีกับเอฟหรอกฮะ เดี๋ยวจีกับวีช่วยเก็บให้เอง" จีที่ลุกเดินลงมาจากที่นอนตอนไหนก็ไม่ทราบ ได้เข้ามาพูดเอาใจกับดึงปลายเสื้อผมไปด้วยพร้อมกัน "ว่าไหมวี นายจะช่วยจีเก็บที่นอนด้วยเนอะ"

ลูกจีหันไปถามความเห็นกับลูกวี ซึ่งอีกฝ่ายตอบคำถามจีด้วยการพยักหน้าเพียงอย่างเดียว

ดูท่าจะมีจีกับวีที่ดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัย...

เสียแต่ตรงที่วีตั้งแต่เกิดมาแล้วดันไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลยซักคำ ขนาดพาไปให้พี่เคียวที่เป็นถึงแพทย์หลายด้านช่วยรักษาให้ พี่เคียวก็ยังต้องกุมขมับกับส่ายหน้ายอมแพ้ยกธงขาวเลยด้วยครับ

"ขอบใจจ้ะ งั้นม๊าฝากจีกับวีช่วยจัดการให้ทีนะ เดี๋ยวม๊าจะไปหาเสื้อผ้าให้พวกเราก่อน ไม่รู้มันหายไปไหน ม๊าว่าม๊าเก็บไว้ดี..." ผมว่าผมกำลังจะไปหาเสื้อผ้าอยู่ แต่กับต้องชะงักเมื่อมีมือเล็กๆดึงชายเสื้อตัวเองเอาไว้ ก่อนก้มมองดูแล้วพบว่าเป็นวีกำลังดึงชายเสื้อผมอยู่ "...มีอะไรเหรอจ้ะลูกวี"

วีไม่ตอบ เพราะรู้อยู่ว่ายังพูดไม่ได้ ได้แต่ชี้นิ้วไปยังตะกร้าผ้าข้างตู้เสื้อผ้า

"เอ๋ นั่นมันเสื้อผ้านี่ ทำไมถึงไปอยู่ในนั้นได้ล่ะ?!" ผมร้องอุทานด้วยความแปลกใจ เพราะจำได้ว่าตนเองวางเสื้อผ้าลูกไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งในห้องลูก แต่ตอนนี้กลับไปกองรวมในตะกร้าผ้าแล้ว

"เมื่อคืนจีเห็นทีกับเอฟหยิบมาเล่นฮะ" จีรีบบอกผมก่อนจะทำหน้าหงอยลง "แต่ม๊าอย่าดุทีกับเอฟนะฮะ เป็นเพราะจีไม่พูดเตือนสองคนนั้นเอง"

ผมฉีกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะย่อตัวลงแล้วลูบหัวจีเบาๆ

"ครับ ม๊าไม่ว่าหรอก แต่คราวหลังก็จำเอาไว้ว่าอย่าปล่อยให้พวกเขาเล่นอีกนะรู้ไหม"

"ฮะม๊า" จีพยักหน้าตอบรัว "จริงสิฮะม๊า เดี๋ยวจีกับวีว่าจะรีดผ้าให้เอง ม๊าจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ ไม่ต้องมาเหนื่อยรีดเสื้อผ้าให้พวกเราอีก"

นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความสามารถของจีกับวีที่สามารถรีดเสื้อผ้าได้เป็นตั้งแต่เข้าชั้นอนุบาล โดยที่ผมกับพวกพี่โคก็ยังไม่เคยสอนให้รีดมาก่อน ซึ่งทีแรกพวกผมก็แปลกใจว่าทำไมถึงรีดเป็น ครั้นพอซักถามเข้าถึงได้รู้ ว่าทั้งคู่มองผมตอนรีดผ้าเพียงครั้งเดียวก็จำได้แล้ว

นี่มันอัจฉริยะชัดๆ!

.............................

"โค มึงเข้ามาก็ดีแล้ว ช่วยกูยกกับข้าวขึ้นโต๊ะหน่อยสิ เพราะเดี๋ยวกูจะขึ้นไปหาเสื้อผ้าพวกลูกในห้องนอนนะ เห็นน้องผักบอกว่าหายังไงก็หาไม่เจอซักที"

อ้าว? ไหนน้องผักวานให้ผมช่วยหาเสื้อผ้ายังไงล่ะครับ แต่ก็ช่างเถอะ ผมช่วยมันก่อนดีกว่า ยิ่งช่วงนี้ไอ้ผลไม้มันอารมณ์ไม่ดี งานผู้ใหญ่บ้านเริ่มมีเยอะมากขึ้นเป็นเท่าตัว นี่เห็นว่าจะมีคนนอกย้ายเข้ามาอยู่อาศัยบนเกาะนี้อีกแล้วครับ ไม่รู้ว่าจะมาดีหรือมาร้าย เพราะมีข่าวแว่วหูมาว่าเป็นพวกมาเฟียด้วย เห็นทีว่าคงต้องแบกหน้าไปขอความช่วยเหลือน้องเชสเตอร์กับน้องธารเสียแล้วครับ

"ได้สิ" ผมตอบก่อนจะเดินเข้าไปช่วยมันตามคำขอ พอใกล้จัดเสร็จ ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กๆวิ่งลงบันไดมาตุบตับ จึงรีบวิ่งออกไปดูเพราะกลัวว่าลูกๆจะตกบันได "ที! เอฟ! พ่อบอกแล้วไงว่าอย่าวิ่งลงบันไดนะ"

สองหน่อได้ยินถึงกับชะงักค้างในท่าลง ก่อนจะเดินลงมาหาผมด้วยท่าเจี๋ยมเจี้ยม

"ขอโทษครับคุณพ่อ" พร้อมกับยกมือขึ้นพนมกล่าวขอโทษผมด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

"แล้วนี่รีบลงมาทำไมกันฮึ ไม่อยู่รอม๊ากับวีกับจีก่อนล่ะ" แค่เห็นสีหน้าลูกที่โดนผมดุก็ใจอ่อนแล้วครับ เลยยอมลดเสียงพูดให้ลงมาเบาหน่อย แต่สองคนยังไม่ทันได้ตอบ ผมก็เห็นน้องผักเดินจูงแฝดอีกสองคนลงบันไดตามลงมาแล้ว

"เป็นความผิดของม๊าเองล่ะฮะพ่อ ที่ปล่อยให้ทีกับเอฟลงมาก่อน แต่ไม่นึกเลยว่า..."

"คนไหนวิ่งลงบันไดยกมือขึ้น" ไอ้ผลไม้มาแล้วครับ เห็นลูกทำผิดหน่อยไม่ได้ มีสั่งสอนแบบแปลกๆด้วยครับ แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยให้มันสอนลูกไป ส่วนผมแค่คอยยืนดูเชิง เผื่อว่ามันจะสอนลูกแรงไปจะได้ช่วยยั้งอารมณ์มันได้ทัน พอมันเดินออกมาจากห้องครัว ทั้งทีทั้งเอฟต่างยกมือขึ้นพร้อมกัน "กอดอก แล้วหันหน้าเข้ากำแพงเดี๋ยวนี้"

สั่งแต่ยังไม่ทำครับ ทีกับเอฟมองหน้าผมสลับกับน้องผักราวกับต้องการความช่วยเหลือจากพวกผม แต่งานนี้ผมช่วยอะไรไม่ได้ครับ คนทำผิดก็ต้องได้รับโทษ จึงได้แต่ยืนมองดูเฉยๆ

"ที-เอฟ" ไอ้ผลไม้เรียกชื่อลูกอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ทั้งสองคนยอมทำตามแต่โดยดี ส่วนผลไม้เมื่อเห็นว่าลูกทำตามที่ตนสั่งแล้ว จึงเดินหายเข้าไปในห้องครัวก่อนจะออกมาพร้อมกับไม้เรียวก้านมะยมในมือ "ป๊าก็ไม่ได้อยากตีลูกหรอกนะ แต่คำสอนของป๊าของม๊าของพ่อที่บอกไปมันไร้ค่าในเมื่อลูกไม่เคยคิดที่จะจดจำ รู้บ้างไหมว่าถ้าเกิดพวกลูกสองคนตกบันไดลงมาแล้วเกิดแข้งขาหักขึ้นมา ใจของป๊าของม๊าของพ่อจะเจ็บมากแค่ไหนลองคิดดูเอาเองแล้วกัน"

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

"เห็นทีวันเด็กคงไม่ต้องไปแล้วล่ะมั้ง อยู่บ้านก็พอเลยทั้งคู่นะ"

"ป๊า!" ทีกับเอฟหันกลับมาร้องเรียกชื่อผลไม้ทั้งน้ำตา ก่อนจะเข้าไปกอดเอวของไอ้ผลไม้พร้อมกัน "ขอโทษฮะขอโทษ ทีกับเอฟจะไม่ทำอีกแล้ว เพราะฉะนั้นป๊าให้ทีกับเอฟไปงานวันเด็กด้วยนะฮะ!!"

ผมรู้ว่ามันจงใจแกล้งครับ แต่ก็ไม่อยากให้มันหน้าแหกจึงยืนเงียบมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าต่อไป ซึ่งผิดกับน้องผักที่ยืนเช็ดน้ำตาของตัวเองอย่างเงียบๆ

"ได้ ถ้าอยากจะไปลูกต้องไปขอโทษม๊ากับพ่อก่อน ป๊าถึงจะอนุญาต" พอมันพูดจบ ทั้งทีทั้งเอฟต่างหันหน้ามาทางผมกับน้องผักที่ยืนอยู่ ก่อนจะยกมือขึ้นพนมกล่าวทั้งน้ำตาว่า

"ม๊า คุณพ่อ ที/เอฟขอโทษ ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วฮะ ฮึกๆ"

"จ้า ม๊ากับพ่อยกโทษให้จ้า เป็นเด็กดีนะคนเก่ง" แล้วน้องผักก็รวบเด็กทั้งสองคนไปกอด ส่วนผมจะรอช้าอยู่ไย เข้าไปกอดด้วยครับ รวมถึงไอ้ผลไม้ด้วยอีกคน ที่ดึงเจ้าวีกับเจ้าจีเข้าไปกอดด้วยพร้อมกันเป็นครอบครัวสเต็กเนื้อฟรุ๊ตสลัด เอ๊ย ไม่ใช่แล้วครับ

.....................

"เตรียมเจ้าอาชาเป็นม้าลากรถพร้อมแล้วใช่ไหมไอ้โค"

"อืม พร้อมแล้วล่ะไอ้ผลไม้" ถ้าผมกับมันอยู่กันสองคนตามลำพังโดยไม่มีพวกลูกอยู่ด้วย พวกผมก็มักจะใช้สรรพนามเดิมของตัวเองเรียกกันและกัน แต่บางครั้งก็มีเผลอเรียกต่อหน้าลูกบ้าง จนบางครั้งก็โดนน้องผักตำหนิ ว่าทำไมไม่เรียกแทนตัวเองว่าป๊าหรือพ่อตามที่เคยคุยกันไว้ "แล้วมึงให้อาหารเจ้าเสียมกับลูกเจ้าเสียมหรือยัง อ้อ ไอ้ส้อมพรวนดินเมียมันด้วย"

เจ้าเสียม ลูกหมาของน้องผักตัวแรกมีเมียชื่อส้อมพรวนดิน แต่ดันมีลูกตั้งสี่ตัวเหมือนลูกของพวกผม ส่วนเจ้าอาชานั้น เดิมเคยเป็นม้าของคนอื่นแต่ได้ถูกยกให้น้องผัก ซึ่งตอนนี้มันเริ่มเข้าสู่วัยหนุ่ม พวกผมจึงคิดจะหาคู่ให้มัน แต่ก็ยังหาไม่ได้ซักที ก็เลยอยู่เป็นโสดอย่างที่เห็น (ม้าโสด?)

"ให้แล้วล่ะ มึงเองก็เดินเข้าไปตามน้องผักกับพวกลูกในบ้านสิ เพราะเดี๋ยวกูจะไปล้างมือก่อน" ผมโยนหน้าที่ให้โค ซึ่งมันพยักหน้าทำแต่โดยดี เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็เริ่มต้นออกเดินทาง โดยสถานที่วันเด็กที่พวกผมจะไปนั้นก็คือที่โรงเรียนก็เกาะไง เป็นโรงเรียนที่มีชั้นเตรียมอนุบาลยันมัธยมปลาย ส่วนระดับมหาวิทยาลัยนั้นเห็นว่าน้องเชสเตอร์กับน้องธารมีโครงการจะทำมันขึ้นมาเพื่ออำนวยความสะดวกให้กับลูกหลานชาวบ้านบนเกาะแห่งนี้นั่นเอง พอมาถึงหน้าโรงเรียนแล้ว ผมก็กระโดดลงจากที่นั่งแล้วมายืนรอรับแฝดสี่ลงจากรถลาก ส่วนน้องผักนั้นได้ไอ้โคอุ้มลงพื้นอีกด้าน "เดี๋ยวป๊าจะเอาเจ้าอาชาไปฝากกับลุงจอบ แล้วจะตามเข้าไปทีหลังนะ"

"ฮะ/คร้าบบบ ป๊า" แฝดสามยกมือขึ้นตอบรับพร้อมกัน ยกเว้นวีที่ไม่ได้ตอบเพราะยังพูดไม่ได้

"ว่ายังไงไอ้ตัวแสบ ครอบครัวเอ็งเดินเข้าไปในโรงเรียนกันแล้วรึ" ลุงจอบที่นั่งสูบบุหรี่เฝ้ารถม้าลากให้คนอื่นอยู่ก็ได้พูดทักทายทันทีที่เห็นผมเดินลากเจ้าอาชาเข้ามาหา

"เรียบร้อยแล้วครับลุงจอบ" เวลาสนทนากับผู้ใหญ่ผมมักจะพูดสุภาพเสมอ "ว่าแต่ลุงจอบเถอะ เมื่อไหร่จะเลิกสูบได้ซักที เดี๋ยวน้องบุ้งกี๋วีนบ้านแตกอีกหรอก"

"เฮ้อ! ข้ารู้แต่มันก็อดไม่ได้นี่หว่า" สภาพลุงจอบตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อน สูบหนักจนเข้าคลินิกให้ไอ้เคียวเกี่ยวหญ้าตรวจดูให้ ซึ่งผลก็คือปอดบวมครับ

"ถ้าไม่เห็นแก่สุขภาพตัวเองก็เห็นแก่หน้าหลานสาวเถอะครับลุงจอบ" ผมเอาน้องบุ้งกี๋มาอ้าง เพราะน้องบุ้งกี๋เป็นหลานสาวคนเดียวของลุงจอบ แถมน้องบุ้งกี๋ก็ไม่มีพ่อแม่หรือญาติที่ไหนอีก และนี่ก็เพิ่งจะขึ้นชั้นมัธยมต้นไม่นานนี้เอง ถ้าขืนลุงจอบเป็นอะไรขึ้นมา น้องบุ้งกี๋มีหวังได้ร้องไห้เป็นสายเลือดแน่ "ดูอย่างลุงปุ๋ยเคมีสิครับ เขายังเลิกสูบได้เลย ทำไมลุงจะเลิกสูบไม่ได้ล่ะครับ"

"บ๊ะ! ก็ไอ้ปุ๋ยกลัวไม่ได้อยู่เห็นอีบัวรดน้ำแต่งงานนะสิ ถึงได้ยอมเลิกดูด" แถสีข้างถลอกแล้วครับลุง บัวรดน้ำแต่งงานกับน้องขิงเพื่อนของน้องผักไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งจนป่านนี้ลุงปุ๋ยเคมีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาสูบบุหรี่ใหม่อีก

"เลิกแถข้างๆคูๆเถอะครับลุงจอบ ผมขอร้อง" ลุงจอบส่ายหน้าไปมาก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้รองเท้าขยี้มันจนบี้แบน ซึ่งผมเห็นการกระทำของแกแล้วถึงกับฉีกยิ้มอย่างพึงพอใจ "ขอบคุณครับที่ฟังผม แล้วอีกวันสองวันผมจะให้ไอ้เคียวเกี่ยวหญ้าไปตรวจร่างกายลุงจอบที่บ้านให้นะครับ"

"เออๆ รีบไปเลยนะเอ็งนะ" ลุงจอบเอ่ยปากไล่ ซึ่งผมก้มหัวลงลาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในโรงเรียน


[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]-[]

 

[MayA@TK]

 

 

[mentholss]