หัวข้อ: ชีวิตใหม่ๆของน้องผัก [ตอนพิเศษ วันเด็ก 1 up 100% 25/01/60]

[dragon123]

ตอนที่ 11 สองแก้วก็เมามาย

.......................

ผมชื่อผลไม้ครับ เรียนจบการบริหารมาได้หลายปี กลับมาเป็นผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านที่บนเกาะบ้านเกิดได้หลายปีแล้ว (เพิ่งจะได้เลื่อนมาเป็นผู้ใหญ่บ้านก็ปีนี้แหละครับ) มีลูกพี่ลูกน้องชื่อเคียวจันทร์เสี้ยว แต่ผมเรียกมันว่าเคียวเกี่ยวหญ้าครับ เพราะมันชอบทำอะไรเกี่ยวกับสมุนไพร ง่ายๆว่าวิจัยยานั่นแหละครับ (ก็จบแพทย์มานี่) แน่นอนว่างานวิจัยนี่มีคนร่วมมือกับไอ้เคียวด้วยอีกหนึ่งคน นั่นก็คือไอ้โคบาล หรือโคที่พวกคุณรู้จักนั่นแหละ ไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปรู้จักกันอีท่าไหน หนึ่งเงียบกับอีกหนึ่งพูดมาก แถมยังเจ้าชู้อีกด้วย

“เดี๋ยวข้าวขี่ม้าไปรับน้องผักก่อนนะ” ข้าวพูดในขณะที่ยืนอยู่ข้างม้าตัวสีขาว วันนี้มีจัดปาร์ตี้เลี้ยงต้อนรับไอ้เด็กแสบด้วยครับ มันเป็นความตั้งใจของทุกคนที่อยากจะต้อนรับน้องผัก เพราะต้องอยู่เห็นหน้าด้วยกันไปอีกนาน (ได้ยินจากน้องบุ้งกี๋ว่าไอ้ตัวแสบไม่สบายครับ ก็เลยให้ข้าวขี่ม้าไปรับที่บ้าน) “รีบเคลียร์งานให้เสร็จแล้วรีบไปนะผลไม้ อย่าอ้างว่าไม่เสร็จเชียวล่ะ”

“เออ รีบไปเถอะ มัวพูดมากอยู่นั่นแหละ” ผมพูดพลางโบกไล่ ซึ่งอีกฝ่ายกระโดดขึ้นหลังม้าก่อนจะควบม้าขี่ออกไปอย่างเนิบนาบ พอเจ้าตัวไปแล้วผมกะว่าจะกลับไปทำงานต่อ แต่กลับต้องชะงักเมื่อเห็นคนคุ้นตายืนอยู่ด้านหลังอย่างเงียบๆ “มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง มีอะไรไอ้เคียว ไม่รีบไปงานเลี้ยงรึไง”

“ไป แต่ขออยู่คุยกับนายก่อน” อีกฝ่ายตอบเสียงเรียบแต่เย็นชา

“มีอะไรก็ว่ามา ฉันจะได้รีบกลับไปเคลียร์…”

“ไม่ได้รักหรือชอบจริงอย่าคิดเล่นสนุกกับความรู้สึกคนอื่น”

“หา?”

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายไปทำอะไรให้น้องผักไม่พอใจ แต่เลิกทำมันได้แล้ว”

“นายรู้?”

“ใช่” อีกฝ่ายตอบก่อนจะพูดต่อ “ฉันบอกได้เท่านี้ นายจะทำหรือไม่ทำก็เรื่องของนาย แต่ขอบอกไว้อีกอย่าง คนตายไม่อาจฟื้นคืน อย่าเอาน้องผักมาเป็นตัวแทนของน้องฟืนเด็ดขาด จำเอาไว้”

มันพูดก่อนจะเดินจากไปทันที ทิ้งให้ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

......................

 

[patee]

"น้องฟืน"เป็นใครอ่ะ .....

[HanATarO]

เริ่มงงๆ แล้วอ่ะจ้ามามันเป็นงัยมางัยล่ะเนี่ย

ต้องตามอ่านต่อไปจนกว่าเรื่องจะกระจ่าง

มาต่อไวไวนะจ้า รออ่านอยู่นะ

[padthaiyen]

ฟืนเนี่ยหน้าตาเหมือนหนูผักเหรอเนี่ย

[dragon123]

“ลองดื่มเหล้าหน่อยไหมไอ้หนู”

“ไม่ล่ะครับ ผมไม่ดื่มเหล้า”

“เอาน่าๆ ดื่มหน่อย”

“ไม่ล่ะครับขอบคุณ”

“เอ หรือว่าป๊อดกันแน่อีหนู”

ผึง!

เหมือนฟางเส้นสุดท้ายขาดเมื่อได้ยินคำว่าอีหนู ผมคว้าแก้วเหล้าขนาดใหญ่เท่ากระติกน้ำขึ้นมาซัดแบบไม่บันยะบันยัง พอหมดแก้วแรกตาเริ่มลาย หัวเอียงไปมา

“ลุงจอบ เอิ้ก ลุงปุ๋ย แค่นี้พอหรือยังครับ เอิ้ก” ผมพูดไปเรอไปพลาง

“ยังไอ้หนุ่ม มึงยังต้องดื่มอีก!” หา! ยังต้องดื่มอีกเหรอครับลุง

“ผมว่าพอแค่นี้ก็ได้แล้วมั้งครับลุงปุ๋ยลุงจอบ น้องผักยังไม่หายป่วยเลยนะ” พี่ข้าวมาพูดห้าม

“งั้นอีกเหยือกแล้วกันนะพ่อผัก” พูดจบก็ยกเหยือกบังคับให้ผมดื่มทันที แน่นอนว่าผมไม่ทันได้ตั้งตัว ถึงกับสำลักเหล้าจนหกรดเสื้อเลยครับ

“ไหวหรือเปล่าน้องผัก”

“วะ…ไหวครับ เอิ้ก” ผมขานตอบไปสะอึกไปพลาง ทำไมโลกมันหมุนเช่นนี้หว่า

“ดูท่าไม่ไหวซะแล้วมั้ง”

“นั่นสิครับ” ผมได้ยินเสียงพูดคุยนะครับ แต่ไม่รู้ว่าใครคุยกับใคร เพราะตาลายไปหมดแล้ว “ผมว่าเดี๋ยวผมไปส่งน้องผักกลับบ้านดีกว่านะครับ ดูเหมือนไข้จะขึ้นด้วย”

“อืม งั้นก็ฝากด้วยแล้วกันนะข้าว”

“ครับ” แล้วผมก็รู้สึกตัวลอยเบาหวิวเหมือนปุยนุ่น ซักพักก่อนจะรู้สึกเหมือนตัวเองโดนโยกย้ายไปมาจนอยากจะอ้วก “ค่อยๆอุ้มนะ เดี๋ยวน้องผักจะตกพื้น”

“เออน่าฉันรู้ แม่ง แดกเหล้าไม่เป็นก็ยังเสือกแดกอีกนะ”

“อือ หนวกหู” ผมครางเบาๆ ก็มันหนวกหูนี่ครับ มาพูดกรอกหูอยู่ได้

“ขี่ม้ากลับดีๆ อย่าให้น้องผักตกเชียวล่ะ”

“เออ สั่งอยู่ได้นั่นแหละ ไปล่ะ” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนจะหลับไป…

..............

  ปริศนา ใครมาอุ้มน้องผักไปส่งบ้านเอ่ย อิอิ

[dahlia]

อย่าบอกว่า เป็น ผลไม้ นะ 55555555

[dragon123]

รุ่งเช้าผมตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ครั้นจะลุกขึ้นนั่งก็ลุกไม่ไหวครับ มึนหัวไปหมด

ไม่น่าดื่มเหล้าเลยเรา…

“ตื่นแล้วเหรอครับน้องผัก ลุกขึ้นมาทานข้าวต้มเร็วเข้า” เสียงคุ้นหูดังขึ้น ทำเอาผมเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียง “ลุกไหวหรือเปล่า ให้พี่ช่วยไหม”

“พี่ข้าว…พี่มาบ้านผม…”

“ดูท่าจะยังไม่สร่างเมานะเรา หึๆ ดีนะที่ลุงปุ๋ยให้น้ำมะเขือเทศติดมาด้วย” ร่างสูงพูดยิ้มพลางวางชามข้าวลงบนหัวเตียงที่ผมนอนอยู่ ก่อนจะตามด้วยแก้วน้ำสีแดง “เดี๋ยวทานข้าวต้มแล้วอย่าลืมทานยาแก้ไข้ด้วยล่ะ”

“ยาแก้ไข้?”

“ก็เมื่อคืนเราดื่มเหล้ามากจนไข้ขึ้นนะ” พี่ข้าวบอกก่อนจะช้อนตัวผมให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง “รู้ว่าดื่มเหล้าไม่เป็น ก็อย่าดื่มอีกล่ะ เดี๋ยวไข้ขึ้นอีก”

“ครับพี่ข้าว” เมื่อกินทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พี่ข้าวก็สั่งให้ผมนอนอีกครั้ง

“หลับยาวไปเลยนะ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องแปลงผัก เดี๋ยวพี่ดูให้เอง”

“ครับ รบกวนด้วยนะครับ” แล้วผมก็หลับยาวไปเลย เพราะร่างกายรับไม่ไหวแล้วครับ

............

 

[HanATarO]

ผลไม้ แน่เลย

 

[item]

 

[ตีสี่]

ไม่ใช่สองแก้วละมั้ง เห็นแวบๆว่าลุงจอบยัดใส่มือเป็นเหยือกเลยไม่ใช่เหรอ

[dragon123]

   ตอนที่ 12 ปุ๋ยที่ดีต้องเป็นปุ๋ยจากธรรมชาติเท่านั้น

................

   ผมรู้สึกตัวอีกทีผ้าที่ประคบหน้าผากก็หายเย็นแล้ว อาการวิงเวียนศีรษะ ตัวร้อนเป็นไข้ก็พลันหายไปเป็นปลิดทิ้ง พอผมหันไปหัวเตียงเพื่อจะมองนาฬิกา กลับต้องชะงักเมื่อเห็นชามข้าวต้มวางอยู่ตรงนั้นพร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งถูกเขียนอะไรบางอย่างไว้อย่างสวยงาม

   ตื่นแล้วลุกขึ้นมากินข้าวต้มกับทานยาด้วยล่ะ

   ปล.ยาวางอยู่ใกล้ๆกัน

   ปล2.ให้อาหารเจ้าเสียมแล้ว

   พี่ข้าวนิสัยดีจัง ผิดกับอีกคนลิบลับ เพราะผมได้หมายหัวไว้เป็นนัมเบอร์วันว่าถ้าไม่ธุระจำเป็น จะไม่พูดคุยหรือไปหาไอ้บ้านั่นถึงบ้านเด็ดขาด

   “กินข้าวต้มดีกว่า จะได้กินยาแล้วลุกขึ้นไปดูเจ้าเสียมต่อ” แล้วผมก็ซัดข้าวต้มซะเต็มคราบด้วยความหิวโหย (ก็เล่นหลับมาเกือบทั้งวันเลยนี่ครับ) เมื่อเรียบร้อยแล้วผมก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปดูเจ้าเสียมทันที “เจ้าเสียมเอ้ยเจ้าเสียม เจ้าเสียมอยู่ไหน”

   ผมเรียกสองสามหน แต่ตะโกนเรียกดังมากไม่ได้หรอกครับ เจ็บคอ

   “เจ้าเสียมอยู่...”

   “หายดีแล้วหรือครับน้องผัก ถึงได้ลุกขึ้นมายืนตะโกนเรียกเจ้าเสียมนะ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นแทรก ทำเอาผมหันไปมองทันที เห็นร่างสูงยืนยิ้มในมือถืออะไรบางอย่างซ่อนไว้อยู่ด้านหลังอีกด้วย “ต้องขอโทษด้วยนะที่เมื่อคืนวานพี่ไม่ได้ไปงานเลี้ยงปาร์ตี้ด้วย เพราะพี่ทิ้งคุณยายคันไถให้อยู่บ้านคนเดียวไม่ได้นะ”

   “ไม่เป็นไรครับพี่โค เรื่องแค่นี้เอง ว่าแต่พี่โคเห็นเจ้าเสียมบ้างหรือเปล่าฮะ”

   “อ้อ เห็นข้าวอุ้มเจ้าเสียมไปเมื่อบ่ายนี้ บอกว่าจะพาไปอาบน้ำ อีกเดี๋ยวก็คงกลับมาแล้วล่ะ” ร่างสูงยิ้มตอบ ก่อนจะทำท่านึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “จริงสิ พี่เกือบลืมไป เอานี่กระเช้าตะกร้าผลไม้ ทานผลไม้เยอะๆนะครับน้องผัก ร่างกายจะได้แข็งแรงไม่ป่วยง่าย”

   “ครับ ขอบคุณมากครับพี่โค”

   “ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจ” แล้วพี่โคก็ขอตัวกลับไปบ้านเพราะมันจะมืดแล้วครับ

...............

 

[dragon123]

รุ่งเช้าผมตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตีห้า วันนี้หายไข้แล้วครับ กลับมาเป็นปกติดีแล้วด้วย ดังนั้นงานแรกของผมคือการให้อาหารเจ้าเสียม (เมื่อวานพี่ข้าวพาเจ้าเสียมไปอาบน้ำ ขัดมันสะอาดซะเอี่ยมอ่องเลยครับ)

   “ไงเจ้าเสียม เมื่อคืนหลับสบายดีหรือเปล่า” ผมกล่าวทักทายมันพร้อมกับเอาจานข้าววางตรงหน้าเสียม ส่วนมันก็กระดิกห่างเห่าต้อนรับผมด้วย “วันนี้ดูบ้านให้ฉันดีๆด้วยล่ะ เพราะเดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกซื้อปุ๋ย จะรีบไปรีบกลับ อ้อ เดี๋ยวพาน้องบุ้งกี๋มาเล่นกับนายด้วย”

   ก่อนไปผมไม่ลืมที่จะรดน้ำให้แปลงผักที่ผมปลูกเอาไว้ด้วยครับ (ยังอีกนานกว่าจะโตเลย)

   “อ้าวนั่นน้องผักนี่ หายป่วยแล้วหรือ” ลุงจอบเอ่ยปากทักทายผมในขณะที่สะพายตะกร้าผลไม้ไว้ด้านหลัง ดูท่าลุงจอบจะขยันน่าดู ตื่นแต่เช้าเชียวเลยครับ

   “หายดีแล้วครับ ขอบคุณลุงจอบที่เป็นห่วง”

   “เออดีๆหายแล้วก็ดี” อีกฝ่ายพูดยิ้มๆ ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างจากตะกร้าออกมา “นี่หัวไชเท้ากับแครอทของลุงเอง เอาไปต้มกินซะ มันมีประโยชน์ดีต่อร่างกาย”

   “ไม่ต้องให้ผมหรอกครับลุงจอบ ลุงเก็บไว้ขายเองเถอะ ผมเกรงใจ”

   “เฮ้ย ไม่ได้ ต้องรับไว้สิ ลุงเห็นว่าเราป่วย น่าจะกินผักเยอะๆ จะได้แข็งแรงไง” ไม่ว่าเปล่าเพียงอย่างเดียว ยังยัดผักใส่มือผมลูกเดียว “เดี๋ยวลุงต้องขอตัวก่อนนะ จะรีบกลับไปทำข้าวเช้าให้บุ้งกี๋ทานนะ”

   ว่าแล้วก็เดินจ้ำเอ้าจากไปอย่างรวดเร็วโดยที่ผมไม่ทันได้พูดซักคำ

   เฮ้อ ลุงจอบนะลุงจอบ ชอบยัดเยียดของให้ผมอยู่เรื่อย…

   ว่าแล้วผมก็เดินต่อ โดยจุดมุ่งหมายคือร้านกูขายของชำ

   “ลุงปุ๋ยฮะ ลุงปุ๋ยมีปุ๋ยธรรมชาติไหมฮะ พอดีผมอยากได้ไปใส่แปลงผัก”

   “ไม่มีย่ะ!” ชะอุ้ย วันนี้ยัยบัวรดน้ำอยู่บ้านวุ้ย “ของมันขาดตลาด ถ้าอยากได้ปุ๋ยล่ะก็ ไปขอกับพี่โคนู่นไป ทางนั้นมีให้ฟรีอยู่ตลอดย่ะ”

   “ครับๆ” รีบไปดีกว่าแหะ ผู้หญิงอะไรน่ากลัวชะมัดยาก

..............

 

[dragon123]

อยากจะบอกว่าบ้านของพี่โคสวยมากครับ เป็นบ้านเรือนไทยโบราณขนาดใหญ่พอสมควร ที่ข้างบ้านเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ถูกล้อมด้วยไม้เป็นรั้วเพื่อกั้นมิให้วัวควายที่ยืนอยู่ข้างในหลุดออกมาข้างนอกครับ

นั่นไงพี่โค กำลังยืนถือกระดาษเขียนอะไรบางอย่างอยู่ข้างวัวตัวใหญ่สีขาวดำพอดี…

“พี่โค!” ผมตะโกนเรียกเสียงดัง เพราะพี่เขายืนอยู่ไกลครับ ซึ่งพี่เขาได้ยินก็หันมามอง พอรู้ว่าเป็นผมก็รีบเดินมาหาทันที “พี่โคตื่นเช้าจัง ว่าแต่พี่โคกำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ”

“อ้อ พี่กำลังเช็คสถิติวัวที่ตัวเองเลี้ยงอยู่นะ ว่าแต่เราเถอะ หายดีแล้วเหรอ ถึงได้มาหาพี่ ไม่กลัวไอ้ผลไม้ว่าเอารึไง” ร่างสูงถามด้วยความสงสัย

“ทำไมผมต้องกลัวไอ้พี่ผลไม้บ้านั่นด้วยล่ะฮะพี่โค” ผมถามกลับด้วยความสงสัย

“ก็ไอ้ผลไม้…อ้อ ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่เราเถอะ มาหาพี่ถึงบ้านมีธุระอะไรงั้นรึ”

“พอดีผมต้องการปุ๋ยธรรมชาติ ไปซื้อที่ร้านลุงปุ๋ย แต่คุณบัวรดน้ำให้ผมมาหาพี่โคแทน”

“อย่างนี้นี่เอง ปุ๋ยธรรมชาติที่บ้านพี่มีเยอะ จะเอาซักเท่าไหร่ล่ะ”

“ก็ไม่เยอะหรอกฮะ แค่…” ผมพูดยังไม่ทันจบ ก็มีเสียงแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“อยู่ที่นี่เองรึไอ้ตัวแสบ!!”

...............

  พี่ผลไม้มาตามน้องผักแล้ว!!

[ตีสี่]

อยู่นี้แล้วทำไมรึพี่ผลไม้ หึ(ค้อนเล็กน้อย)

[dragon123]

ตอนที่ 13 อย่าทำให้เป็นห่วงสิไอ้เด็กบ้า!

.......................

“อยู่ที่นี่เองรึไอ้ตัวแสบ!!” ผมแทบสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงนั้น ก่อนจะหันไปมองต้นเสียง เห็นร่างสูงคุ้นตากำลังเดินจ้ำเท้ามาทางนี้ด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด เขาโกรธอะไรผมกันแน่ ผมไม่ได้ทำอะไรให้ซักหน่อย ผมสิที่ควรจะโกรธ “ไม่สบายยังจะมาเดินเล่นอีก อยากตายรึไง”

ไม่พูดเปล่าเพียงอย่างเดียว กลับจับข้อมือผมเสียแน่น

“ใจเย็นๆสิผลไม้ ค่อยพูดค่อยจากัน ดูน้องผักสิ ตกใจหมดแล้วนะ” ใช่ๆพี่โค ผมตกใจมากเลยครับ

“จะให้ใจเย็นได้ไง ก็เมื่อวานมันป่วยหนักจนไอ้เคียวเกือบจะพาไปส่งโรงพยาบาลที่อยู่บนฝั่งอยู่แล้ว!” หา? ผมป่วยหนักถึงขนาดนั้นเลยเชียวเหรอครับเนี่ย ไม่เห็นมีใครบอกผมเลยซักคนเดียว

“มันก็ใช่อยู่หรอก แต่ผลไม้ไม่น่าจะดุน้องผักขนาดนั้นเลยก็ได้นี่”

“หุบปากแล้วยืนเลี้ยงวัวเลี้ยงควายของแกไปซะไอ้โค” ไอ้พี่ผลไม้พูดเสียงห้วน ก่อนจะหันมามองผมตาเขียวปั๊ด “ส่วนนาย เรามีเรื่องที่ต้องคิดบัญชีกัน”

“เฮ้ย?! ไอ้พี่ผลไม้บ้า มาอุ้มผมทำไมเนี่ย ปล่อยนะ!!” แต่ไอ้พี่ผลไม้บ้าไม่ปล่อยครับ กลับอุ้มผมเดินไปทั้งอย่างนั้น

....................................

 

[padthaiyen]

ผักกับผลไม้มันคือจำเลยรักหรือไงนะ

[dragon123]

โมโหครับ

บอกได้คำเดียวว่าโมโหสุดๆ

เมื่อวานป่วยหนักจนเกือบเข้าโรงพยาบาลแล้ว แต่นี่กลับลุกขึ้นมาเดินเล่นแต่เช้าอีก มันน่าฆ่าไหมล่ะครับ พอเจอเจ้าตัวแล้วก็อุ้มมาที่คลินิกของไอ้เคียวก่อนเลย (อยากดื้อเองช่วยไม่ได้) อันที่จริงผมไม่ได้อยากแกล้งน้องผักหรอกครับ แค่อยากลองเชิงดูว่าอีกฝ่ายจะมีความแน่ซักแค่ไหน ว่าจะย้ายมาใช้ชีวิตอยู่บนเกาะแห่งนี้ มาใช้ชีวิตเยี่ยงชาวไร่ชาวนาโดยทิ้งความเป็นศรีวิลัยของคนเมืองไว้ด้านหลัง ถ้าถามเหตุผลที่เจ้าตัวย้ายมานะรึครับ อันนี้ผมไม่ทราบ แต่เท่าที่ฟังจากตาแก่ที่เป็นผู้ใหญ่บ้านคนก่อน ว่าเหตุที่น้องผักย้ายมาอยู่ที่นี่ก็เพราะพ่อแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตด้วยกันทั้งคู่ แถมนอกจากนี้ที่อยู่ปัจจุบันก็ถูกญาติฝ่ายแม่มายึดไปเป็นของตัวเอง ก็เลยทำให้น้องผักต้องตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่เกาะแห่งนี้แทน

แล้วทำไมถึงไม่เช่าคอนโดหรือหอพักอยู่ล่ะ?

อันนี้ผมไม่ทราบครับ แต่ถ้าเป็นผมล่ะก็ ไม่เช่าให้สิ้นเปลืองเงินทองหรอกครับ แถมนอกจากนี้พ่อแม่ก็เพิ่งจะเสียอีกด้วย เป็นผมคงไม่อยู่ให้เครียดเปล่าๆ เพราะยังไงก็ทำงานที่เดิมต่อไม่ไหวหรอกครับ

“แล้วน้องผักเขาไม่เสียดายงานที่ตัวเองทำบ้างเลยเหรอตาแก่” ผมถามผู้ใหญ่บ้านคนเก่าด้วยความสงสัย

“คงไม่เสียดายหรอกมั้ง เงินเดือนอัตราจ้างครูมันน้อยจะตาย เห็นว่าได้เดือนละห้าพันเอง”

สมควรแล้วครับที่น้องผักเลือกที่จะออกมาทำงานบนเกาะแห่งนี้ แต่ผมในฐานะผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ มีหน้าที่ดูแลชาวบ้าน ก็ควรที่จะดูแลน้องผักด้วย เพราะน้องยังเด็กมากครับ อย่าถามนะครับว่าทำไมผมถึงไปจูบกับน้องผัก พอดีตอนนั้นมันเป็นอุบัติเหตุครับ แถมผมยังลืมน้องฟืนไม่ได้ ก็เลยลืมตัว คิดว่าน้องผักเป็นน้องฟืน เลยเผลอจูบไปโดยไม่รู้ตัว แต่ยังไม่ทันได้ขอโทษ ก็โดนอีกฝ่ายตบหน้าแล้วครับ

“ไข้ลดลงแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง กลับบ้านได้” ไอ้เคียวบอกหลังจากตรวจร่างกายไอ้เด็กแสบเสร็จเรียบร้อยแล้ว “แต่อย่าเดินออกไปไหนไกลจนกว่าจะหายดีเสียก่อนเข้าใจไหม”

“ฮะพี่เคียว” แล้วไอ้เด็กแสบก็กลับบ้านไปพร้อมกับข้าวที่ยืนรออยู่ข้างนอก (ตอนขามา ผมอุ้มน้องผักผ่านบ้านไอ้ข้าวด้วยครับ ก็เลยทำให้ไอ้ข้าวรีบตามผมมาเพราะคงกลัวผมจะเอาน้องไปฆ่าไปแกง) จะเหลือก็แต่ผมกับไอ้เคียวที่ยังอยู่ในห้องตรวจ

“ผลไม้”

“เออฉันรู้ว่าฉันผิด แต่แกก็เห็นแล้วนี่ว่าไอ้ตัวแสบมันออกไปเดินเล่นข้างนอกทั้งๆที่ยังไม่หายดี” ผมกัดฟันพูดด้วยความโมโห “ฉันกลัวว่ามันจะเป็นเหมือนกับ…”

น้องฟืน อดีตคนรักของผมที่จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ…

.....................

 

[item]

น้องผัก พี่ผลไม้  มาแล้ว ติดตามต่อไปจ้า

[ตีสี่]

พี่ผลไม้อย่าเศร้าไปนะ

[dragon123]

เมื่อข้าวเห็นผลไม้อุ้มผัก

ข้าว: "ฉันกลัวว่ามันจะเหมือนกับ............... ฟรุตสลัด"

ผลไม้: "แซวกุอีกที มุงได้เปลี่ยนชื่อเป็นน้ำข้าวแน่"


 

[HanATarO]

พี่ผลไม้ ตอนนี้ดูเป็นที่พึ่งพาได้มากอ่ะ

หุหุ

[dragon123]

ตอนที่ 14 หัดขี่ม้า

..........................

สองวันกับการพักผ่อนขนานใหญ่ นี่ยังดีที่พี่ข้าวอนุญาตให้ผมรดน้ำผักได้ ไม่งั้นมีหวังผักไม่โตแน่ ส่วนเรื่องปุ๋ยที่ผมดั้นด้นไปขอพี่โคนั้น เจ้าตัวก็หอบปุ๋ยมาให้ผมถึงที่ ทำเอาผมเป็นปลื้มสุดๆ

“ขอบคุณนะฮะพี่โค ถ้าไม่ได้พี่ผมคงแย่”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบคุณ บ้านเพื่อนกันก็ต้องช่วยกันสิ” พี่โคยิ้มตอบ ก่อนจะช่วยผมใส่ปุ๋ยเพราะเห็นว่าผมเพิ่งหายป่วย (ผมมารู้ทีหลังจากพี่ข้าวว่าพี่โคมาช่วยผมก็เพราะโดนไอ้พี่ผลไม้สั่งครับ)

ฮี้! กุบ! กับ!

เสียงม้าร้องกับเดินเข้ามาใกล้ ทำเอาผมกับพี่โคหันไปมองพร้อมกัน ก่อนจะเห็นม้าสีน้ำตาลตัวขนาดไม่ใหญ่มากยืนอยู่ตรงหน้า และข้างบนหลังม้าก็มีคนนั่งอยู่ด้วย

“อ้าวลุงจอบ ขี่ม้ามานี่มีธุระอะไรกับผมเหรอฮะ” ผมเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย อีกฝ่ายกระโดดลงจากหลังม้าก่อนจะฉีกยิ้มตอบกับผมว่า

“ก็เอาม้ามาให้เราดูแลนะสิ”

“เฮ้ย ไม่เอาลุงจอบ ผมดูแลม้าไม่เป็น” ผมรีบบอกปฏิเสธทันที ลำพังแค่งานปลูกผักกับเลี้ยงเจ้าเสียมก็แทบแย่แล้วครับ ไหนจะงานดูแลน้องบุ้งกี๋อีก

“เรื่องดูแลม้าไม่ยากหรอกเดี๋ยวลุงสอนให้” อีกแล้วครับ มาไฟล์บังคับผมทุกที “อีกอย่างลุงเห็นว่าเราเดินไปเดินมาในหมู่บ้านกลัวจะเหนื่อย ก็เลยเอาม้ามาให้ขี่ อ้อ แล้วไม่ต้องเกรงใจนะ ลุงเต็มใจให้เราเอง”

“รับๆไปเถอะน้องผัก พี่ว่าดีนะที่เราจะได้ใช้ม้าขี่ไปไหนมาไหนได้สบาย แถมยังเท่ห์อีกด้วย”

“แต่ผมขี่ม้าไม่เป็น”

“โอ้ย เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวพี่สอนให้”

“พี่โคขี่ม้าเป็นด้วยเหรอครับ” ผมถามกลับด้วยความสงสัย

“แน่นอน” พี่โคชูสองนิ้ว “อันที่จริงคนในหมู่บ้านขี่เป็นกันเกือบหมดนั่นแหละ จะมีแต่น้องบุ้งกี๋ที่ยังเด็กเกินที่จะขี่ม้าได้”

สุดท้ายผมก็ต้องรับม้าของลุงจอบมาไว้ที่บ้านจนได้ ส่วนเรื่องอุปกรณ์ทำความสะอาดม้านั้น ลุงจอบจะเอามาให้ทีหลัง

.......................

 

[why yyy]

กดติดตามนะ คิคิ

[patee]

น้องจะได้ขี่ม้าแล้ว 

[item]

นึกว่าจะขี่พี่ผลไม้

[dragon123]

แรกเริ่มพี่โคสอนวิธีการเอาใจม้าก่อนครับ เพราะอยู่ๆจะไปขึ้นของเขาทันทีไม่ได้ ต้องทำความรู้จักกับมันแล้วทำการคุ้นเคยไปก่อน จนมันยอมรับแล้วถึงจะขึ้นได้

“ยากเหมือนกันนะฮะไอ้ขี่ม้าเนี่ย” ผมบ่นอย่างหัวเสีย เพราะมันฟังดูยากกว่าขี่มอเตอร์ไซด์อีกครับ “แล้วกว่าที่พี่โคจะขี่ม้าได้เนี่ย ใช้เวลานานไหมครับ”

“อืม ก็ไม่นานหรอก แต่อันนี้ขึ้นอยู่กับความสามารถของแต่ละคน”

“ผมว่ากว่าผมจะขี่ได้คงเป็นเดือนแน่ เพราะผมหัวช้า”

“ช้าไม่เป็นไร ขอแค่เราไม่ละความพยายามก็พอ” พี่โคพูดพลางเอามือลูบหัวผมเบาๆ “วันนี้พี่ว่าพอแค่นี้เถอะ เดี๋ยวพี่จะพาเรานั่งม้าขี่ไปรอบเกาะกันดีกว่า ไปดูว่าคนในหมู่บ้านตอนนี้กำลังทำอะไรกันอยู่ เอาไหมล่ะ”

“เอาสิครับ ผมอยากขี่ม้ามานานแล้ว”

“ฮะๆ งั้นก็เริ่มเลยแล้วกัน” ว่าแล้วพี่โคก็ช้อนตัวผมขึ้นบนหลังม้าก่อนจะตวัดขาขึ้นขี่ช้อนหลังผมตามอย่างง่ายดาย แต่เอ่อพี่โคครับ แค่ขึ้นขี่ซ้อนหลังผม ไม่เห็นถึงกับต้องโอบเอวผมซะขนาดนั้นก็ได้ มันจั๊กจี้นะ “ก่อนอื่นน้องผักจับตรงเชือกนี้นะ ต้องจับแน่นๆด้วย เดี๋ยวจะตก”

“ฮะ” ผมตอบก่อนจะจับตามที่อีกฝ่ายสอน

“เอาล่ะ งั้นพวกเราเริ่มออกเดินทางได้ let’s go!”

“Let’s Go!”

แล้วพี่โคก็ดึงเชือกม้าพาผมออกวิ่งทันที

..................

  พี่โคนี่แอบแต๊ะอั๋งน้องผัก หึๆ

[KoBKaB]

อยากให้ผลไม้มาเห็นน้องผักขี่ม้า 

[why yyy]

เดี๋ยวผลไม้ก็หึงหรอก คึคึ



ขอบคุณ

[saruttaya]

เชียร์พี่โคแทนจะผิดมั้ยน้อออออ 55555+

[HanATarO]

ผลไม้ จะมีคู่แข่งเป็น พี่โค ป่าวเนี่ย

555