ตอนที่ 8 ผมท้อง 100%
“บีชคิดว่าถ้าฉันรู้ว่าบีชท้อง ฉันจะทิ้งใช่ไหม”อยู่ๆชมพูเย็นก็ถามผม ผมดึงมือออกจากคนที่กุมมือผมอยู่ ชมพูเย็นปล่อยมือผมออกจากการกุมของเขา
ผมพยักหน้าตอบเขา ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่หัวของผม ชมพูเย็นลูบหัวผมอยู่
“บีชรู้มั๊ยว่าบีชทำให้พี่ฉุนมาก....บีชดูถูกพี่ว่าพี่จะทิ้งน้องชายตัวเองลงคอ....บีชคิดว่าพี่เป็นคนแบบไหนกัน...ถึงพี่จะไม่ใช่คนดี 100% แต่พี่ก็ไม่ได้เลว 100% เอาเถอะพูดไปบีชก็ไม่เข้าใจหรอกว่าพี่เป็นคนยังไง....แต่รู้ไว้อย่างนะ...แค่อย่างเดียวก็พอ............พี่จะไม่มีวันทิ้งบีชให้เจ็บปวดอยู่คนเดียว”
“แต่ผมไม่ได้เจ็บ”ผมโกหกเขาอย่างน้อยตอนนี้ผมก็มีเงินพอที่จะเช่าห้องอยู่คนเดียวแล้วและผมก็จะตั้งใจทำงานเลี้ยงตัวเองกับลูก ผมไม่อยากจะเป็นภาระให้กับชมพูเย็น
“อย่าโกหกว่าไม่ได้เจ็บทุกๆถ้อยคำที่บีชพูดออกมามันบ่งบอกได้ดีว่าบีชเจ็บปวดแค่ไหน...พี่สัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้น....ความรู้สึกที่เหมือนกับถูกทอดทิ้งให้อยู่คนเดียว....ความเจ็บปวดกับความเหงา....”
ทุกๆคำพูดของชมพูเย็นมันกระแทกเข้ามาในใจผมทุกอย่างมันเป็นความจริง ผมเหงาที่อยู่คนเดียวมาโดยตลอด
และเพราะเป็นแบบนั้นผมถึงหลงไปกับความดีที่เคลือบยาพิษเอาไว้อย่างพี่โต
สุดท้ายมันก็เหลือเพียงผม
ไม่สิเหลือเพียงผมกับลูกในท้อง
ลูกของผมกับพี่โต
ลูกที่เกิดจากความรักจอมปลอมของเขา
แต่กลับเกิดจากรักจริงของผม
“พี่จะไม่ให้นายเจ็บคนเดียวแน่นอน”ชมพูเย็นยิ้มหวานแล้วก็พึมพำเบาๆแต่ผมไม่ได้ยินประโยคที่เขาพูด มันเหมือนกับตอนที่เขาพูดกับพี่นิล
ผมไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรพี่นิลถึงได้ดูตกใจแบบนั้น
ผมสงสัยและอยากรู้มาก
ถ้ามันเกี่ยวกับผม
ผมควรที่จะได้รับรู้มัน
“ชมพูเย็นนายพูดอะไรกับพี่นิล”ผมตัดสินใจถามออกไป
โอ๊ย
ชมพูเย็นบีบจมูกผมก่อนที่จะปล่อยผมเอามือจับจมูกที่เขาบีบอย่างไม่ออมแรง
“ความลับ ไม่บอกหรอกนะ แต่ถ้าอยากรู้จะบอกให้ก็ได้ พี่บอกไปว่า...
ก็บอกแล้วมันเป็นความลับพี่จะบอกบีชทำไม”ผมที่ลุ้นกับสิ่งที่เขาบอกอยู่ก็อยากจะจับหน้าชมพูเย็นไปกระแทกกำแพงหลังจากที่ได้ยินคำตอบอันแสนกวนประสาท
“ไม่บอกก็ไม่ต้องบอกสิ ไม่อยากจะรู้อยู่แล้ว”ผมโกหกทั้งที่จริงๆอยากรู้สุดๆแต่พอเห็นหน้ากวนๆที่เอามือปิดปากกั้นหัวเราะเต็มที่แบบนั้นมันทำให้ผมต้องเก็บความสงสัยไว้ก่อน
“อยากรู้พี่ก็ไม่บอกอยู่ดีนะ แต่มีอย่างเดียวที่บอกได้คือพี่จะอยู่กับบีชนะครับ”ชมพูเย็นลูบหัวผมหนักๆทีหนึ่ง
“หัวผมมันจะเสียทรงเพราะคุณ”
“ต่อจากนี้ไปบีชก็อยู่กับพี่หรือกัน ส่วนเรื่องลูกบีช พี่ว่าบีชคงไม่ได้ฝากครรภ์เลยใช่ไหม? พรุ่งนี้พี่พาไปเอง”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่อยากเป็นภาระให้คุณแค่คุณจ้างผมไว้เป็นพนักงานธรรมดามันก็มากพอแล้วล่ะครับ”ผมบอกปฏิเสธเขาไปตามความจริง
ผมไม่อยากเป็นภาระให้ใคร
ผมพึ่งตัวเองได้
และก็ต้องเลี้ยงลูกเองให้ได้
“บีชไม่ใช่ภาระสำหรับพี่หรอกนะ ไม่เคยเป็นสักนิด....ชา”ผมกับชมพูเย็นเดินคุยกันจนมาถึงแผนกอนุบาลและก็เห็นผู้ชายผมสีดำน่าจะอายุเท่าผมกำลังเล่นกับปุยอยู่ และจากที่ชมพูเย็นเรียกเขา พวกเขาน่าจะรู้จักกัน
“ไง พี่ชมพูเย็น”ชาเอ่ยทักขึ้น
“ไม่ไงหรอก หน้าแกทุกวันที่เจอมันต้องช้ำทุกวันด้วยเหรอไง ถามหน่อยเถอะชาจะทะเลาะกับเซนมันให้ได้อะไรขึ้นมา พี่น้องกัน.......”
“พี่หยุดพูดเลยครับ มันไม่เคยรับผมเป็นพี่ ส่วนผมก็ไม่จำเป็นต้องรับมันเป็นน้องเพียงเพราะว่าพ่อแม่เราแต่งงานกัน”
“กำลังจะแต่งและมันจะดีมากถ้าแกจะเลิกคัดค้านหาเรื่องคนเขาแบบนี้ ทำแบบนั้นไปก็มีแต่ทำให้คนเขามองแกไม่ดี แต่เตือนไปก็เท่านั้นฉันจะบอกอาให้ยกเกาะให้แก มีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็ไประบายที่นั่นแล้วกัน”
“จริงปะ งั้นผมจะยอมรับมันเป็นน้องก็ได้จะดีกับมันด้วย จะเห็นว่ามันเป็นน้องชายแล้วกัน”
บทสนทนาของพวกเขาทำให้ผมรู้ว่าทั้งสองคนคงเป็นญาติกัน
และชาคงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของชมพูเย็น
พูดถึงน้องชาย
ชมพูเย็นเคยบอกว่าเขาอยากได้น้องชายและเห็นผมเป็นน้องชายแต่ในเมื่อมีชาแล้วทำไมต้องเอาผมมาเป็นน้องชายเขา
ผมไม่เข้าใจชมพูเย็นเลยจริงๆ
และเพราะไม่เข้าใจผมถึงได้เดินออกไปจากตรงนั้น
ตรงที่พวกเขาสองคนคุยกันและมีปุยยืนเกาะเสื้อชาอยู่ข้างๆ
“ดูเหมือนนายมันจะร่านใช่ได้นะ ขนาดทำให้หลงจนอยากจะเลี้ยงไว้เป็นน้องชาย น้องชายงั้นเหรอ น่าขำ อย่างนายจะเป็นอะไรได้ นายมันก็แค่ของที่ฉันทิ้งไปส่วนคนที่เก็บเศษเดนได้ก็ยังเห็นเป็นของมีค่า สงสัยว่าเจ้าหัวชมพูนั่นคงจะเป็นบ้านะ”เสียงจากคนที่ต่อให้ผมหลับตาก็รู้ได้ว่าเป็นใครดังขึ้น
พี่โตยืนอยู่ตรงหน้าผม
ผมคิดว่าโลกมันช่างกลม...ช่าย....กลมจนเกินไป
ผมไม่พร้อมที่จะเห็นหน้าเขาอีกครั้งในตอนที่ผมรู้สึกไม่ดีแบบนี้
และไม่พร้อมที่จะได้ยินเขาด่าผมด้วยถ้อยคำที่มันเสียดแทงใจแบบนี้
“ครับ ผมอาจร่านแบบที่พี่พูดนั่นล่ะ แล้วพี่เกี่ยวอะไรกับผมไม่ทราบครับ เราสองคนไม่ได้เป็นแม้แต่คนรู้จักกันด้วยซ้ำนะครับ แล้วอีกอย่างคนที่หัวสีชมพูที่พี่พูดถึงน่ะอย่างน้อยเขาก็เป็นคนดีกว่าพี่และสุดท้าย ผมไม่ใช่เศษเดนของใคร เพราะเราสองคนไม่เคยรู้จักกัน”ผมพูดออกไปโดยที่ไม่สนใจพี่โต
ผมอยากให้เรื่องราวทั้งหมดมันจบลงสักที
ผมไม่อย่างเจ็บปวดแล้วจมปลักกับความเจ็บปวดอีกแล้ว
“เดี๋ยวนี้นายกล้าต่อปากต่อคำกับฉันด้วย ดีนี่ ได้ผัวใหม่ลืมผัวเก่า มันคงจะเด็ดมากสินะถึงได้ทำให้นายหลงได้ขนาดนี้ แบบนี้นายคงต้องขอบคุณฉันมั้ง แล้วก็อย่าลืมไปเอาออกด้วยล่ะ ถ้าเกิดมามันจะเป็นตัวยุ่งยากซะเปล่าๆ....”
เพี๊ยะ
ผมตบเข้าที่หน้าของพี่โต ดันพี่โตให้เข้ากับกำแพงก่อนที่จะรัวหมัดใส่พี่โตอีกสามหมัด
ซึ่งพี่โตก็ไม่ได้ห้ามผมหรือทำอะไรได้แต่ยืนนิ่งให้ผมต่อย
ผมต่อยพี่โตจนใบหน้าพี่โตช้ำไปหมดแต่ไม่เท่ากับใจผม
“พอแล้วเหรอ แรงนายมันมีเท่านี้สินะ ก็นะนายมันก็แค่คนต่ำๆที่กล้ามายุ่งกับฉันเท่านั้นนี่”
ระยะที่ผมต่อยกับพี่โตมันใกล้มากและทันทีที่พี่โตพูดจบเขาก็ต่อยเข้าที่หน้าผม
“ที่ฉันต่อยนายไม่ใช่อะไรหรอกนะ นายบอกว่าทั้งหมดมันเป็นเรื่องจอมปลอมสินะ”พี่โตบีบแก้มข้างที่โดนต่อย....เจ็บ........นั่นเป็นความรู้สึกของผมที่ถูกเขาทำร้าย
ผมจะต่อยเขาอีกครั้งแต่คราวนี้เขาจับมือผมไว้ด้วยมืออีกข้างที่ว่างอยู่
“ฟังให้จบก่อนสิบีช”
“ผมไม่คิดจะฟังอะไรที่คุณพูด”พี่โตยิ้มเย็นก่อนจะออกแรงบีบมือผมให้แน่นกว่าเดิม
“แล้วเจ็บไหม? ฉันถามว่าเจ็บไหม มือกับแก้มที่ฉันบีบอยู่น่ะเจ็บหรือเปล่า? ถ้านายเจ็บก็รู้ด้วยว่าทั้งหมดมันไม่ใช่สิ่งจอมปลอมแต่มันคือความจริง”พี่โตขึ้นเสียงในช่วงท้ายแล้วสะบัดแขนผมออกแต่ยังบีบแก้มของผมอยู่
“ทำหน้าแบบนั้นเจ็บสินะ เจ็บก็ต้องรู้เอาไว้ล่ะว่าทุกอย่างมันเป็นความจริง”พี่โตพูดจบก็ผลักผมลงกับพื้นแล้วหันหลังเดินจากผมไป
พลั๊ก
เสียงผมล้มลงกับพื้นมันไม่ดังหรอกมั้งเขาถึงได้ไม่หันมามอง
ผมไม่รู้ว่าเขาจะต้องการอะไรจากผมอีก
ทุกอย่างที่เขาบอกว่ามันไม่ใช่สิ่งจอมปลอมมันคืออะไร
มันจะรวมถึงความรักของเขามั๊ยนะ
ถึงจะมีเรื่องให้คิดมากมายแต่สมองผมตอนนี้มันเกินจะรับไหว
วันนี้ผมเหนื่อย...เหนื่อยกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น
เปลือกตาของผมมันล้าเหลือเกิน....ก่อนที่โลกของผมทั้งหมดจะเป็นสีดำ
TBC…………..
หัวข้อ: ผิดด้วยเหรอที่ผม...“ท้อง” ตอนที่ 16 ก้าวต่อไป THE END ภาค 1 (อ่าน 259533 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก