ตอนที่ 9 ไม่มีใครเกลียดใคร...โดยไร้เหตุผล
นิล
ไม่เคยมีใครเกลียดใครโดยไร้เหตุผล
ผมเชื่ออย่างนั้นเพราะผมก็เป็นอย่างนั้นเช่นกัน
ผมเกลียดคนๆหนึ่งมากเกลียดจนอยากจะทำลาย
เกลียดจนอยากที่จะทำให้เขาเจ็บปวดที่สุด
ทั้งที่ครั้งหนึ่งผมเคยรักเขาเหมือนน้องชายคนหนึ่ง
แต่คนเราก็แปลกนะพอได้เป็นจริงๆ
ผมกลับเกลียดจนอยากจะทำให้เขาหายไป
ใช่ ผมกับเขาดันเป็นพี่น้องกันจริงๆ
พี่น้องต่างแม่
น้องชายที่เกิดมาจากผู้หญิงชั้นต่ำที่เข้ามายั่วยวนพ่อทำให้แม่ผมต้องตรอมใจจนป่วย
นั่นคือเหตุผลเดียวที่ผมเกลียดเขา
บีช
ผมจึงคิดที่จะทำลายเขา
ทั้งที่ผมรู้ดี
ว่าทำไปแม่มันที่เป็นผู้หญิงที่เข้ามาเชิดชูคอเป็นคางคกขึ้นวอก็ไม่เจ็บปวดอะไร
แต่ถึงแบบนั้นผมก็ยังอยากจะทำ
ผมยังอยากทำลายเขา
อย่างน้อยมันก็เป็นการระบายความแค้นให้กับตัวผม
เรื่องราวมันก็เริ่มต้นมาจากที่เพื่อนสนิทผมโต
มาคุยกับผมเรื่องของคนที่เขาทำแผลให้เป็นประจำที่ห้องพยาบาล
"นิลกูมีเรื่่องบอกมึงวะ"
"ไรวะโต"
"มีน้องคนหนึ่ง แม่งมีเรื่องชกต่อยประจำ แล้วกูก็เป็นคนทำแผลให้ประจำ"
"แล้วเกี่ยวไรกับกูวะ"
"เกี่นวเต็ม มึงนั่นเหละที่เป็นคนต่อยมัน เลิกต่อยมันซะได้มั๊ย บอกตามตรงขี้เกลียดมานั่งทำแผล"บอกไปหน้ามันก็เริ่มแดง
ผมรู้จักคนอย่างโตดีถ้าไม่สำคัญมันคงจะไม่พูด
และผมก็รู้ดีว่าเด็กที่ผมต่อยเป็นใคร
พอเห็นท่าทางของโตผมก็คิดแผนทั้งหมดขึ้นมาได้
ในเมื่อแม่มันทำให้แม่ผมเจ็บกับความรัก
ผมจึงอยากจะทำให้มันเจ็บกับความรักบ้าง
"โตกูมีเรื่องอยากจะขอร้องวะ"
"อะไร"
"กูจะบอกก็ต่อเมื่อมึงรับปากกู"มันส่ายหน้าเซ็งๆก่อนที่จะตอบผม
"เออ ขอให้กูทำได้เหรอกัน"
"มึงไปจีบเด็กนั่นให้กูที ใช้ความดีที่มึงไปทำแผลให้มันนั่นเหละ ทำให้มันไว้ใจ จนรักมึงและมึงก็ต้องทิ้งมัน"ผมยิ้มมุมปาก
"ทำไมกู จะต้องทำ แล้วอีกอย่างถ้ามันไม่ได้ประโยชน์กูไม่ทำ"มันขึ้นเสียง ผมรู้สึกถึงความไม่พอใจของมันจากน้ำเสียงที่มันใช้
"ทำไปเถอะน่ะ อีกอย่างมึงรับปากกูแล้ว อยากให้ใครรู้หรือไงว่าทายาทเพียงคนเดียวของรัติกาลเทวาเสียคำพูดโดยเฉพาะคุณ
หญิงแม่มึง แล้วกูไม่ได้ให้มึงทำฟรีกูจะยกน้องกูให้มึง"ผมบอกมันไปยังไงก็ไม่เสียหายน้องผมชอบมัน และมันก็สนใจน้องผม
ดูจากที่มันยิ้มมุมปาก
"อย่างนี้ก็น่าสนใจดี"มันบอกก่อนที่จะเดินจากผมไป
และผมรู้ดีว่ามันกำลังจะไปไหน
ห้องพยาบาล
ก็ผมพึ่งจะต่อยมันไปนี่หน่า
หลังจากนั้นผมก็เฝ้าคอยเวลาที่บีชจะค่อยๆรักโต
และมันก็เป็นไปอย่างที่ผมคาด
บีชบอกรักโตและแน่นอน
โตตอบรับทันที
ตอนที่ผมเจอมันหลังจากที่บีชบอกรักมัน
มันกำลังหัวเราะอยู่
"เป็นไปตามที่มึงบอก มันรักกูแต่กูรักมันไม่ได้หรอก มันกับกูมันคนละชั้นกัน มันต่ำเกินไป ถ้ามันเจียมตัวเองหน่อยคงจะดีกว่านี้"แล้วมันก็หัวเราะออกมาอย่างกับคนบ้า ส่วนผมก็นั่งยิ้มข้างมัน
แผนผมสำเร็จ
ผมค่อยๆมองดูความรักจอมปลอมที่เติบโตอย่างช้าๆจนผมเริ่มเซ็ง
โตมันไม่เคยได้บีช
ไม่รู้ว่ามันจะเก็บไว้ทำไม
ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันฟันไม่เลือกทั้งหญิงชาย
เพราะงั้นตอนปีใหม่ผมจึง
คุยกับมัน
"โตมึงได้มันยัง"ผมถามมัน
"ยังมันไม่ยอมกูและกูก็ไม่มีอารมณ์เอามัน เพราะมันกับกูต่างกันเกินไป"
"มันไม่ให้มึงเอา อ้อ ทำตามแผนกูมั๊ยรับรองได้แน่"ผมคิดถึงวันเกิดมัน ถ้าโตเอาของขวัญให้มัน พร้อมกับคำหวานนิดหน่อย รับรองได้แน่ มันก็เหมือนแม่มันมารยา
และก็ได้ผล
พวกมันได้กันและผมก็ได้สิ่งที่ผมต้องการ
ไม่นานเกินรอทีบีชจะต้องเจ็บปวด
และก็จริงๆที่มันเจ็บปวด
แต่ตอนนั้นผมที่เห็นมันล้มลงไปหลังจากที่ยืนตากฝนกลับอุ้มมันไปส่งที่โรงพยาบาล
และออกค่ารักษาให้
ผมคิดซะว่าอย่างน้อยเราก็เคยรู้จักกันและอีกอย่างผมไม่อยากให้มันตาย
มันตายง่ายเกินไป
มันยังไม่เจ็บปวดเลยด้วย
ผมยังอยากให้มันเจ็บกว่านี้
จะว่าผมเลวก็ได้
แต่ผมจะเลวให้ถึงที่สุด
TBC...........
หัวข้อ: ผิดด้วยเหรอที่ผม...“ท้อง” ตอนที่ 16 ก้าวต่อไป THE END ภาค 1 (อ่าน 259947 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก