เด็กของพี่
เด็กของพี่
เด็กของพี่
เสียงแอคโค่แบบสโมชั่น
ดังขึ้นในสมองผมไปมา
ผมมองหน้าชมพูเย็นที่กำลังยืนส่งยิ้มมาให้ผม
“พี่ชมพูเย็นจะยืนหัวเราะอีกนานไหมครับ ถ้าไม่รีบบอกว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดเดี๋ยวเรื่องมันก็ไปถึงที่บ้านใหญ่จริงๆหรอก”ชาทัก
ให้ชมพูเย็นแก้เรื่องเข้าใจผิด
“เออ จริงด้วยเฮียเย็นตาโฟคือ....”
“ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรหรอกนะแต่เรื่องบีชพี่บอกป๊าม๊ากับพวกเฮียไปตั้งแต่ที่แกมาบีชมาที่โรงพยาบาลแล้วแถมเสริมด้วยว่าลูกสะใภ้
คนเล็กน่ารักมากแถมยังมีเจ้าตัวเล็กอีกด้วย”
ไม่ทันที่ชมพูเย็นจะพูดอะไรต่อไปคุณหมอผมเงินก็สวนกลับพร้อมกับยิ้มหน้าบานพี่แกคงภูมิใจที่ได้ช่วยผม
แต่ผมนี่สิได้แต่ส่งสายตาให้ชมพูเย็นที่ตอนนี้ไม่ขำแล้วกลับทำหน้าเครียดแทน
“เฮียพูดจริง”
“จริงทุกคำ ขอบคุณกูด้วยละน้องรัก”ยิ้มกว้างขึ้นไปอีก
“ไม่ แถมยังจะต่อยเฮียด้วย เฮียก็รู้ว่าป๊าม๊า....”
“อ้าวทำไม นี่เฮียบริการแบบสุดๆเลยนะ”เฮียเย็นตาโฟพูดแทรกขึ้นมา ชมพูเย็นดึงเฮียเย็นตาโฟเข้ามาใกล้ๆแล้วกระซิบบางอย่าง
เฮียเย็นตาโฟได้ยินก็หันมามองผมแล้วหน้าถอดสี
“ผมขอโทษคุณจริงๆนะ เรื่องนี้เป็นความผิดของผมเองผมจะรับผิดชอบเอง”บอกพร้อมกับส่งสายตาขอโทษผม
ผมไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร
เมื่อกี้ชมพูเย็นกำลังพูดอะไร
และทำไมพวกเขาถึงไม่อยากให้ผมรู้
ป๊าม๊าชมพูเย็นไม่ชอบผมใช่ไหม
แน่สินะ
ใครที่ไหนจะไปชอบที่ลูกตัวเองเก็บเด็กที่ไหนไม่รู้มา
แถมเด็กคนนั้นยังท้องไม่มีใครรับผิดชอบอีก
คงจะคิดสมเพชผมแต่ผมไม่คิดสมเพชตัวเองหรอก
ผมจะไม่กลับไปกับชมพูเย็นและผมจะไปจากเขาแน่ๆ
ผมคิดเรื่องนี้มานานแล้ว
ผมไม่คิดที่จะอยู่เป็นภาระชมพูเย็นนานกว่านี้
ผมไม่อยากให้เขาต้องมาลำบากเพราะผมกับลูกผม
ผมจะไปจากเขาให้เร็วที่สุด
เงินเดือนที่ได้มาคงพออยู่ไปจนกว่าผมจะหาที่ทำงานใหม่ได้
ผมคิดมากจนไม่รู้สึกถึงแขนอุ่นๆทั้งสองข้างที่โอบกอดผมไว้ ก่อนที่มืออีกข้างจะลูบหัวผมเบาๆ
“ไม่ต้องคิดมากเลยนะบีช เฮียเย็นตาโฟก็บอกไม่ใช่เหรอว่าอย่าคิดมากเดี๋ยวมันส่งผลถึงลูกในท้อง”เสียงอันแสนอบอุ่นปลอบผม
อย่างอ่อนโยน มือของเขาช่างอุ่นเหลือเกิน
“ดูท่าเฮียจะได้น้องสะใภ้จริงๆ”ชาบอก
“นั่นสินะ เยลลี่ได้เจอคนที่ชอบแล้วสินะ”เฮียเย็นตาโฟบอก เข้าใจผิดกันไปหมดแล้วนะเนี่ย แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้บอกเยลลี่
“ชื่อเล่นพี่เอง คนในครอบครัวพี่เรียก คนอื่นห้ามเรียก พี่ให้เรียกแค่เยลกับชมพูเย็นเท่านั้น แล้วก็เฮียเย็นตาโฟ ชา บีชเป็นน้อง
ผม เป็นน้องชายคนใหม่ของพี่นะไม่ใช่แฟนผม”ชมพูเย็นบอกผมที่ทำท่า งงแล้วหันไปคุยกับทั้งสองคน
คนในครอบครัวเท่านั้น
ทำไมพอได้ยินผมถึงเจ็บที่ตรงหัวใจกันนะ
ผมคงเรียกเขาไม่ได้สินะ
“บีชลองเรียกพี่เยลลี่สิ ถึงจะดูไม่หล่อแต่พี่ยอมให้บีชเรียก”ชมพูเย็นบอกผมหน้าเขาอยู่ใกล้ผมแค่นิดเดียวเอง
“พี่เย...............”
“เยลลี่”เสียงดังแสกังวานดังขึ้นก่อนที่ตัวผมจะถูกผลักออกไป
“เหมยลี่”เด็กสาวตาหวานเจ้าของเสียงมองมาที่ผมก่อนที่จะเชิดหน้า
“เยลลี่ไม่มาหาเหมยลี่เลยนะคะ ทั้งที่เหมยลี่คิดถึงเยลลี่มากแท้ๆ”เธอพูดเสียงหวานกระโดดกอดชมพูเย็นที่อ้าแขนรับเธอ
“แฮ่มๆๆๆๆ”
“ที่นี่โรงพยาบาลไม่ใช่โรงแรม หวังว่าจะเข้าใจนะเหมยลี่”เฮียเย็นตาโฟบอก
เด็กสาวทำหน้าไม่พอใจแต่ก็เพียงแวบเดียวก่อนที่เธอจะยิ้มหวานและใช้ตากลมโตจ้องที่เฮียเย็นตาโฟอย่างออดอ้อน
“แหม เฮียโฟอย่าพูดแบบนั้นสิคะ ไม่ดีเลยนะ เหมยลี่แค่คิดถึงเยลลี่เลยให้พี่หวานพามาแค่นั้นเอง”ยู้ปากเล็กน้อยพองาม
“คิดถึง แต่ทำอย่างกับจะขึ้นคล่อมเป็นคุณโสข้างถนนหรือไงครับเหมยลี่ แล้วก็ทำตัวดีๆหน่อยนะครับ ไปผลักคนไข้พี่แบบ
นั้น”ทันทีที่ฟังจบน้ำตาก็ไหลออกมาจากตาคู่สวย
“ฮื่อๆๆๆ...เฮียโฟแกล้งเหมยลี่”เธอร้องไห้ซบอกชมพูเย็นให้แน่นขึ้นอีก ชมพูเย็นกอดปลอบเธอ ลูบหลังเธอพลางบอกว่าไม่
เป็นไร แวบหนึ่งผมเห็นเธอมองผมด้วยแววตาสะใจ
“แหม รางวัลน้ำตาทองคำคงไม่พ้น...”
“โฟหุบปากเสียๆของนายซะ”เสียงเข้มดังขึ้นขัด
ผมหันไปมองที่ประตูพบกับชายหนุ่มหัวสีน้ำตาลใส่สูทนอกสีดำและใส่เสื้อเชิ้ตตัวในสีขาว กางเกงสีดำเดินเข้าห้องมา
“นี่เหรอเด็กที่บอก”พูดแล้วก็จ้องมาที่ผม ผมเห็นเขามองด้วยสายตาที่ผมรู้ดีว่าเขาดูถูกดูแคลนผม
ผมจ้องเขาตอบอย่างไม่ยอมแพ้ไม่รู้ทำไมผมถึงเกลียดขี้หน้าเขาเช่นกัน
“เยลลี่นายควรทำให้คู่หมั้นของนายหยุดร้องไห้นะ”เขาเลิกจ้องผมก่อนที่จะพูดกับชมพูเย็น
คู่หมั้น
ผู้หญิงคนนั้นคือคู่หมั้นของชมพูเย็นสินะ มิน่า เขาถึงได้กอดเอาไว้แน่น คงจะรักมากสินะ รักมากกว่าน้องชายอย่างผมที่โดนเธอจิกแขนอยู่ตอนนี้ แม้ว่าเธอจะอยู่ห่างผมไม่มากแต่จุดที่เธอยืนอยู่กลับทำให้เล็บของเธอจิกลงบนเนื้อของผมได้ไม่ยากโดยที่คน
ถูกกอดอยู่นั้นไม่สังเกตเห็นเลย
ผมพยายามไม่บอกอะไรได้แต่ทน
ทั้งที่แต่ก่อนผมคงมีสวนแล้ว
แต่เธอคือคนสำคัญของชมพูเย็น
ผมต้องทน อย่างน้อยๆก็แค่ตอนนี้
ตอนที่ผมอยู่กับเขา
“เหมยลี่ครับ ชาว่าที่นี่โรงพยาบาลนะครับ อย่าส่งเสียงดังดีกว่านะครับ ชาไม่ได้ได้ว่าเหมยลี่นะแต่ชาว่ามันไม่เหมาะที่เหมยลี่จะ
ยืนกอดพี่ชมพูเย็นแล้วร้องไห้”ชาบอกเธอ สาวตาหวานส่งเสียง ชิ เบาๆก่อนที่จะเลิกกอดชมพูเย็น
ผมโล่งอกที่เธอปล่อยมือผม
“แหม ชาก็พูดแบบนี้ไม่ดีนะคะ ไม่น่ารักเลย”เธอบอกเสียงอ่อน
“ขอบคุณครับเหมยลี่ ผมน่ารักเสมอล่ะครับ แต่สำหรับคนที่คู่ควรกับความน่ารักของผมจริงไหมครับพี่หวานเย็น”ชาบอกหันไปคุยกับชายผมน้ำตาล
“นายมันก็ไม่เคยน่ารักกับฉันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไงชา”ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงเย็น
ชายกยิ้มมุมปาก
“ครับ แต่ผมพูดถึงคำว่าคู่ควรที่พี่ชอบพูดติดปากจนทำร้ายใครๆต่อใคร ทำให้ใครบางคนต้องเสียน้ำตาน่ะครับ”
“เลิกพูดซะดีกว่าก่อนที่ปากของนายจะมีสี”หวานเย็นพูดกับชานิ่งแต่ประโยคดูก็รู้ว่าเขาเดือด
“เลิกกัดกันได้แล้ว ชานั่นพี่ฉันนะ นายก็รู้ เลิกกัดกับเขาสักทีแล้วก็เฮียหวานนั่นก็น้องเรานะ”เฮียเย็นตาโฟพูดขึ้น
“ไม่ได้กัดนะครับ จะว่าไปสายขนาดนี้แล้วเหรอ ผมไปก่อนนะครับ เดี๋ยวไม่ทันดูหวานใจกลับบ้าน”ชาบอกก่อนที่ขอลากลับบ้าน
“ไปซะได้ก็ดี”
“อย่าพูดแบบนั้นสิเฮียหวาน ชาเป็นน้องเรานะ”ชมพูเย็นพูด
หวานเย็นยิ้มหวานก่อนที่จะบอก “ถ้าเยลลี่บอกเฮียจะเชื่อนะ....ไม่สิต่อไปนี้เฮียจะพูดดีๆกับชา”
“ตายแล้ว”เสียงดังขึ้นเรียกความสนใจของเราทั้งหมด
“เยลลี่ เหมยลี่ลืมเอาของขวัญมาเยี่ยมคนป่วยไว้ในรถเฮียหวาน เยลลี่ไปเอาไห้หน่อยนะคะ”เธอบอก
“แต่รถเฮียหวานนี่ครับ”
“เยลลี่พี่เหนื่อย ช่วยไปเอาให้หน่อยนะครับ”หวานเย็นบอกแล้วยื่นกุญแจรถให้
“เดี๋ยวพี่มานะบีช”บอกผมก่อนที่จะออกจากห้องไป
พอลับสายตาชมพูเย็นสายตาของเหมยลี่กับหวานเย็นก็มองผมด้วยแววตาอาคาตอย่างปิดไม่มิด
ไม่สิ
ไม่จำเป็นต้องปิดแล้ว
“น้องฉันเนี่ยรสนิยมห่วยขั้นเทพสินะ ถึงได้ลากเอาเศษสวะของใครต่อใครเขาเข้าบ้าน”หวานเย็นบอกผม
“เศษสวะก็ยังดีกว่าเศษๆๆๆๆๆๆเหลือที่ไม่รู้ว่าจะเหลือจากไหนมาอย่างใครบางคนแถวๆนี้นะครับ”เย็นตาโฟหันไปบอกหวานเย็นที่
จ้องตากนอยู่
“แหม ใครหรือคะ แต่ก็คงเป็นของเล่นแก้เบื่อของเยลลี่ใช่ไหมคะ”เธอบอกยิ้มร้ายมาให้ผม
“ของเล่นหรือนั่นสินะของต่ำๆที่มาเกาะน้องฉันมันก็คงจะเป็นได้แค่ของเล่นใช้แล้วทิ้ง”
“ที่นี่โรงพยาบาลจะให้ผมบอกอีกกี่ครั้งครับ หูเฮียกับเหมยลี่เนี่ยหนวกเหรอครับ ปล่อยให้คนไข้ผมพักมากเถอะนะครับ จะทำอะไรก็ไว้หน้าผมกับน้องบ้างนะครับ แต่ตอนนี้ไว้หน้าผมที่เป็นหมอเจ้าของไข้ก่อนนะครับ ผมอยากให้คนไข้ผมพักผ่อน หมด
เวลาเยี่ยมครับ”เฮียเย็นตาโฟออกปากไล่กลายๆ
สองคนนั้นได้แต่ทำหน้าไม่พอใจ
“เห็นแก่นายโฟเฮียจะไปก่อนแต่เฮียบอกเลยว่า เฮียไม่เอาสวะของใครมาเป็นน้องสะใภ้แน่ มันต่ำเกินไปไม่....”
“คู่ควรใช่ไหมครับ ผมว่าจะคู่ควรหรือไม่คนที่ตัดสินก็ไม่ใช่เฮียหวานนะครับ อย่างที่บอกครับหมดเวลาเยี่ยม คนไข้ผมต้องพักผ่อน ถ้ายังไงก็ไปคุยที่บ้านนะครับ”
“ไม่ต้องไล่ฉันก็กะจะไปอยู่แล้ว ไม่อยากเอาเสนียดมาติดตัวนานหรอก”
“นั่นสิคะ เหมยลี่ก็กลับด้วยดีกว่ากลัวว่าจะเปื้อนของต่ำๆ”
พวกเขาพูดเสร็จก็ออกจากห้องไป
ทั้งห้องเหลือเพียงผมกับเฮียเย็นโฟ
“พี่ขอดูมือขวาหน่อย”ผม งง แต่ก็ยืนมือออกไป
“เดี๋ยวพี่มา”เฮียเย็นตาโฟพูดเสร็จก็ออกจากห้องไป
ไม่นานเฮียเย็นตาโฟก็กลับเข้ามาพร้อมกับรถเข็นอุปกรณ์ทำแผล
“เอามือมาซิ”ผมยื่นมือออกไป เฮียเย็นตาโฟทำแผลให้กับผม ใส่แอนกอฮอล์
ทันทีที่ก้านสำลีชุ่มแอนกอฮอล์ แตะโดนแผลที่ถูกจิกความเจ็บก็แล่นเข้ามา ผมอยากร้องออกมาแต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงจนกระทั่งผม
รู้สึกถึงน้ำหนักมือที่จงใจกดลงมาเต็มแรงผมก็ร้องออกมา
“โอ๊ย”
“ในที่สุดก็ร้องนะ เจ็บก็อย่ากลั้น เราไม่จำเป็นต้องเก็บความเจ็บปวดไว้คนเดียวหรอก”เฮียเย็นตาโฟพูดแล้วทำแผลให้ผมจนเสร็จ
“ถนัดมือไหน”
“ขวาครับ”
“งั้นฉีดข้างซ้าย”พูดเสร็จก็จัดการฉีดยาให้ผมทันที ตอนที่ผมเห็นเข็มพี่เขาก็ฉีดแล้ว
“พรุ่งนี้บีชจะชาที่แขนซ้าย ที่ฉีดไปเป็นยากันบาดทะยัดน่ะ ความจริงก็ไม่อยากฉีดแต่ยัยเหมยลี่มันตัวเชื้อโรค ต้องฉีดกันไว้
หน่อย”
“พี่เห็น”
“ตาพี่ไม่ได้บอด”
“และหูพี่ก็ไม่ได้หนวกด้วย ”
“บีชรู้มั๊ยของเล่นน่ะมันมีค่าในตัวของมันเองนะ มันเปี่ยมไปด้วยความทรงจำอันล้ำค่า โดยเฉพาะ คนเราที่มีค่าในตัวเองเสมอและ
มีค่าที่สุดก็ต่อเมื่อเห็นว่าตัวเองมีค่า
ที่พี่พูดไม่ได้เห็นว่าบีชเป็นของเล่นนะพี่แค่อยากจะบอกบีชว่าจงเป็นของเล่นที่แพงจนซื้อไม่ได้
บีชมีค่าที่สุดรู้มั๊ยอย่างน้อยๆบีชเป็นแม่ของสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่แสนวิเศษ”
“อย่าคิดมากล่ะ อ้อ ลืมบอกไปชมพูเย็นโทรมาบอกว่าจะกลับกับเฮียหวานเลยน่ะ เขาฝากบอกให้บีชดูแลตัวเองให้ดี วันนี้พี่เข้า
เวรมีอะไรก็เรียกได้นะ”เฮียเย็นตาโฟบอกยิ้มให้ผมมันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นและใจสงบ
เฮียเย็นโฟเดนออกไปแวเหลือเพียงผมอยู่คนเดียวในห้อง
ผมนั่งคิดทบทวนทุกอย่าง
ก่อนที่ตัวผมจะตัดสินใจได้
TBC……………
หัวข้อ: ผิดด้วยเหรอที่ผม...“ท้อง” ตอนที่ 16 ก้าวต่อไป THE END ภาค 1 (อ่าน 260019 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก