พี่โต
ทุกๆคนมีเหตุผลเป็นของตัวเอง
ไม่ว่าใคร
ดังนั้นไม่ว่าภายนอกจะเป็นยังไง
จะทำผิดแค่ไหน
ทุกคนคงมีเหตุผลเป็นของตัวเอง
ผมเชื่ออย่างนั้น
และผมก็มีเหตุผลเป็นของตนเองเช่นกัน
ใครจะหาว่าผมเลวก็ได้
เพราะผมก็เลวจริงๆนั่นล่ะ
ผมยอมรับว่าผมเลวแต่จะทำยังไงได้คนอย่างผมมันมีเหตุผลเป็นของตัวเองและเห็นแก่ตัวเกินกว่าที่จะรักใครมากกว่าตัวเอง
ผมเอามือลูบหัวที่เปียกโชกไปด้วยโค๊ก มองผ้าเช็ดหน้าที่ไอ้บ้าผมสีชมพูทิ้งไว้ให้ไม่ใช่แค่ครั้งแรกที่ผมเจอมัน ที่โรงเรียนผมก็เคยเจอ ห่างจากผมแค่ไม่เท่าไร บีชก็ร่านหาผู้ชายคนใหม่ ผมควรจะดีใจมั๊ยที่กำจัดคนๆที่ผมอยากไปให้พ้นจากชีวิตได้ คนที่จะฉุดผมให้ต่ำลงออกไปจากชีวิตได้
แต่ทำไมใจของผมถึงเจ็บปวดแบบนี้
ทุกครั้งที่เห็นบีชอยู่กับมันทำไมผมถึงเจ็บปวดแบบนี้นะ
เจ็บอย่างทุกครั้งที่ผมทำร้ายบีช
ผมไม่เข้าใจตัวเองสักครั้ง
ครั้งแรกที่ผมเจอบีชคือที่สนามบอลหลังโรงเรียน ครั้งแรกที่เจอกันมันคงเป็นโชคชะตากำหนด ตอนนั้นผมเห็นบีชที่โดนพวกเด็กม.ต้นรุมต่อยอยู่ ผมที่เป็นประธานนักเรียนไม่ได้เข้าไปห้ามหรือทำอะไร ผมแค่ยืนดูคนๆหนึ่งที่กำลังโดนรุมต่อยแต่กลับลุกขึ้นมาทุกๆครั้งที่ล้ม แววตาที่เต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้มันทำให้ผมยืนนิ่งทั้งที่ควรจะเข้าไปห้าม สุดท้ายอ.ก็มาและลงโทษเด็กคนนั้น คนที่โดนรุม อ.ริสะจะไล่เด็กคนนั้นออกแต่ผมขออ.ไว้ว่าแค่ให้พักการเรียน 1 อาทิตย์พร้อมกับเด็กที่รุมด้วย ตอนแรกอ.ไม่ยอมแต่ผมบอกว่าผมจะบริจาคเงินสร้างหอประชุมใหม่อ.ถึงยอมลงโทษเด็กที่รุมต่อย ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงช่วยเขา แค่รู้ว่าแววตาของเด็กคนนั้นมันติดตรึงอยู่ในใจของผม
แต่ครั้งที่สองไม่ใช่ผมจงใจที่จะเดินเข้าไปชนเด็กนั่นเองทำให้น้ำอัดลงเลอะเสื้อผม
“ขอโทษครับ”เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียเขาใกล้ๆผมบอกว่าไม่เป็นไรก่อนจะเดินจากมา ถ้าผมไม่เดินมาหัวใจผมคงเต้นไม่หยุด ผมไม่รู้ว่าอาการแบบนี้คืออะไรแต่ไม่อยากให้มันเกิดอีกเลย
ผมจึงหลีกเลี่ยงที่จะเจอกับเด็กนั่น
แต่แปลกนะยิ่งหลีกเท่าไรยิ่งเจอ
ผมเจเด็กนั่นบ่อยขึ้นและทุกครั้งมักจะมีแผลอยู่เสมอ
ทุกครั้งที่ผมเห็นเด็กนั่นเป็นแผลไม่รู้ทำไมผมถึงเจ็บไปด้วยทั้งที่เราเป็นแค่คนรู้จักกัน
ผมจึงเป็นคนไปทักเขาและลากไปทำแผลที่ห้องพยาบาล
ครั้งแรกที่เห็นเขาร้องไห้ผมอยากจะทำให้เขาหยุดร้องและไม่ร้องไห้อีก ผมจึงไปหานิลเพราะผมรู้ว่าหมอนั่นเป็นคนที่ต่อยบีชมากที่สุด แต่น่าแปลกที่หลังจากนั้นผมกลับเป็นคนทำร้ายเค้าเอง
ผมรับปากนิลผมเริ่มทำดีกับบีชมากขึ้นๆเรื่อยๆ
ความสัมพันธ์ที่จอมปลอมค่อยๆก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ
จนบีชบอกรักผม ผมตอบตกลง
หลังจากนั้นผมได้แต่หัวเราะอย่างกับคนบ้าอยู่ข้างนิล
ผมคงเป็นคนที่ชั่วมากที่ล้อเล่นกับหัวใจของคนอื่นสินะ แต่บีชกลับรักผมจริงๆ ผมหัวเราะเพราะต่อให้ผมรักเขาเราก็ไม่มีทางคู่กันได้ พวกเราห่างกันเกินไป
ถ้าเป็นไปได้ผมไม่อยากจะให้เราเจอกันและมีความสัมพันธ์กันแบบนี้เลย
แต่ช่วยไม่ได้มันเป็นแบบนั้นแล้ว
แบบที่ต่อให้จะย้อนกลับไปได้
ผมก็ยังคงทำแบบเดิม
ตอนที่บีชบอกว่ากับผมว่าท้องนั้น
ผมไม่เชื่อและผมก็คิดว่าเรื่องความรักบ้าๆที่แสนจอมปลอมมันควรจบ
ผมทนหลอกเขาอีกไม่ได้แล้ว
เพราะงั้นผมเลยตบเขา
“นี่แกบอกว่าแกท้องนึกว่าฉันจะเชื่อเหรอไง”ผมตะโกนใส่เขา บีชร้องไห้ หัวใจผมเหมือนถูกบีบ
ผมกระชากคอเสื้อบีช“อย่ามาร้องไห้ บอกฉันมาว่าแกโกหก”
“ไม่ผมไม่ได้โกหก ผมท้องกับพี่ ได้ยินไหมผมท้องกับพี่”บีชบอกผมแต่ผมไม่เชื่อเขาและสิ่งที่ผมเชื่อที่สุดคงจะเป็นตัวเอง
ผมตบหน้าเขาอีกครั้ง “สวะอย่างแกกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ รู้ไว้ว่าฉันไม่เชื่อว่าแกท้อง แล้วถ้าแกท้องฉันขอแนะนำให้แกไปเอาออกซะ ลูกของฉันต้องเกิดกับคนที่คู่ควรกับฉันเท่านั้นไม่ใช่สวะอย่างแกที่แม่ทิ้งไปหาผู้ชายอื่น พ่อแกก็ทิ้ง ไม่มีใครต้องการ”
บีชชกผมทันทีผมเจ็บแต่ไม่เท่าใจผมที่กำลังจะแหลกเป็นเสี่ยงๆทุกคำที่ผมพูดไปใครว่าผมไม่เจ็บ
“ถ้ามึงบอกว่ากูเป็นสวะแล้วมึงมายุ่งกับกูทำไม”บีชถามผม ผมสะบัดมือบีชออกแล้วต่อยบีชอีกที ถ้ามันจบแล้วก็ต้องบอกสินะ
“มึงรู้ไว้ว่ากูไม่ได้พิศวาสอะไรมึงเลย ไม่คิดจะยุ่งกับมึงด้วยซ้ำถ้าเพื่อนกูไม่พนันกับกูว่าถ้ากูได้มึงมาบำเรอมันจะยกน้องมันให้กู อ้อน้องมันน่ะคู่ควรกับกูทุกอย่างทั้งหน้าตาและฐานะไม่ใช่สวะแบบมึง
มึงมันก็ดันง่ายให้กูเอาเอง กูว่ามึงไม่ต่างจากแม่มึงหรอกที่ร่านไปทั่ว ถ้ามึงท้องจริงก็คงไม่ใช่ลูกกู ถ้าเป็นลูกกูก็อย่างที่บอกมึงไปว่าลูกที่เกิดจากสวะอย่างมึงกูไม่ต้องการ” ผมบอกไปหมดแล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์จอมปลอม
บีชต่อยหน้าผมแต่คราวนี้ผมคงไม่ยอมให้เขาต่อยง่ายๆอีกแล้ว ผมต่อยเขากลับและไล่เขาออกจากคอนโดของผม ผมรู้ว่าเขาไม่มีที่ไปแต่ผมไม่อยากที่จะเห็นหน้าเขาตอนนี้ ไม่อยากเห็นน้ำตาของเขา
ทันทีที่ผมเห็นเขาออกไป ขาของผมมันอ่อนแรงลงดื้อๆน้ำตาผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ผมมันเลวที่สุดและผมทำดีที่สุดแล้ว มันควรจะจบ ถ้ายังฝืน มันก็ไปต่อไม่ได้ พวกเรามันต่างกันเกินไป
หลังจากนั้นกลับเป็นผมที่ไม่อยากให้มันจบลงเอง
ผมยังคอยวนเวียนรังควานชีวิตบีชไม่เลิก
ยังคงยุ่งกับบีช
และวินาทีที่เห็นคนหัวสีชมพูผมก็ตั้งมันเป็นศัตรูของผม น้องชายเหรอ พูดได้นะ แต่จะทำคงยาก อย่าคิดว่าผมมองไม่เห็น แววตาที่มันมองบีชมันมีมากกว่านั้น ผมจึงโกรธและไปหาเรื่องบีชอีกครั้ง
“ดูเหมือนนายมันจะร่านใช่ได้นะ ขนาดทำให้หลงจนอยากจะเลี้ยงไว้เป็นน้องชาย น้องชายงั้นเหรอ น่าขำ อย่างนายจะเป็นอะไรได้ นายมันก็แค่ของที่ฉันทิ้งไปส่วนคนที่เก็บเศษเดนได้ก็ยังเห็นเป็นของมีค่า สงสัยว่าเจ้าหัวชมพูนั่นคงจะเป็นบ้านะ”
“ครับ ผมอาจร่านแบบที่พี่พูดนั่นล่ะ แล้วพี่เกี่ยวอะไรกับผมไม่ทราบครับ เราสองคนไม่ได้เป็นแม้แต่คนรู้จักกันด้วยซ้ำนะครับ แล้วอีกอย่างคนที่หัวสีชมพูที่พี่พูดถึงน่ะอย่างน้อยเขาก็เป็นคนดีกว่าพี่และสุดท้าย ผมไม่ใช่เศษเดนของใคร เพราะเราสองคนไม่เคยรู้จักกัน”
“เดี๋ยวนี้นายกล้าต่อปากต่อคำกับฉันด้วย ดีนี่ ได้ผัวใหม่ลืมผัวเก่า มันคงจะเด็ดมากสินะถึงได้ทำให้นายหลงได้ขนาดนี้ แบบนี้นายคงต้องขอบคุณฉันมั้ง แล้วก็อย่าลืมไปเอาออกด้วยล่ะ ถ้าเกิดมามันจะเป็นตัวยุ่งยากซะเปล่าๆ....”ผมบอกทั้งที่ผมไม่รู้หรอกว่าบีชท้องหรือเปล่า แต่เพราะความโกธรผมถึงได้พูดแบบนั้น
เพี๊ยะ
บีชตบผมและต่อยผมแต่ผมยืนนิ่งให้เขาต่อยอย่างน้อยผมควรจะตอบแทนความรักที่เป็นไปไม่ได้ของเรา
“พอแล้วเหรอ แรงนายมันมีเท่านี้สินะ ก็นะนายมันก็แค่คนต่ำๆที่กล้ามายุ่งกับฉันเท่านั้นนี่”
ผมต่อยบีชเพราะผมนึกถึงคำพูดหนึ่งได้ บีชบอกว่ามันเป็นเรื่องจอมปลอมแต่ผมมีบางอย่างอยากบอกให้รู้ว่าเรื่องบางเรื่องของพวกเรามันไม่เคยปลอม
“ที่ฉันต่อยนายไม่ใช่อะไรหรอกนะ นายบอกว่าทั้งหมดมันเป็นเรื่องจอมปลอมสินะ”ผมบีบแก้มบีช บีชจะต่อยผมอีกครั้ง ผมจับเอาไว้
“ฟังให้จบก่อนสิบีช”
“ผมไม่คิดจะฟังอะไรที่คุณพูด”ผมยิ้มเย็นบีบมือบีชให้แน่นกว่าเดิม
“แล้วเจ็บไหม? ฉันถามว่าเจ็บไหม มือกับแก้มที่ฉันบีบอยู่น่ะเจ็บหรือเปล่า? ถ้านายเจ็บก็รู้ด้วยว่าทั้งหมดมันไม่ใช่สิ่งจอมปลอมแต่มันคือความจริง”ผมบอก สะบัดมืออก
“ทำหน้าแบบนั้นเจ็บสินะ เจ็บก็ต้องรู้เอาไว้ล่ะว่าทุกอย่างมันเป็นความจริง”ผมพูดจบก็หันหลังเดินจากไป
พลั๊ก
ผมได้ยินเสียงดังและหันกลับไป วินาทีนั้นหัวใจผมแทบหยุดเต้น ผมรีบพาเขาไปโรงพยาบาลและภาวนาอย่าให้เขาเป็นอะไร
ผมคุยกับหมอแล้วรู้ว่าผมกำลังจะเป็นพ่อคน
ผมแม่งโครตโง่และไม่เคยเชื่อในตัวบีชเลย ไม่เคยเชื่อที่บีชบอก เชื่อแต่ตัวเอง
ผมทำให้เรื่องของเรามันยุ่งยากไปหมด
ผมกำลังแต่งงานกับตาล
และตาลก็ท้องลูกของผมอยู่เหมือนกัน
ผมก้มลงไปจูบหน้าผากบีชเบาๆ ลึกในใจผมอยากให้เราไปกันได้ แต่ผมเลวเกินกว่าจะย้อนกลับไป
“พี่ขอโทษ”คำขอโทษของผมไม่อาจทดแทนสิ่งที่ผมทำ แต่ผมก็พูดออกไป
ผมไม่เข้าไปยุ่งกับบีชอีก ผมว่ามันควรจะจบสักที
จนมาในวันนี้ที่ผมเจอกับเขาที่ทำงานอยู่
และสุดท้ายก็เป็นฝ่ายทำร้ายเขาอีกแล้ว
“ว๊าย”เสียงตาลร้องเพราะถูกราดไวน์ใส่ ผมได้ยินแต่ผมกลับลุกขึ้นและวิ่งตามบีชไป
ทุกอย่างมันเป็นเรื่องจอมปลอมแต่มีอย่างหนึ่งที่ผมรู้ดี
ผมคงจะชอบบีชเข้าให้แล้ว
เพราะงั้น
ขอแค่สักวินาทีได้ไหม
แค่สักวินาทีที่ผมจะไม่ทำร้ายเขา
ที่ผมจะกลับมาเป็น
....พี่โต....คนเดิมของบีช.....
TBC................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
