ตอนพิเศษ 1“เฮีย ตัวนี้เล็กไปอ่ะ ตัวนี้ก็ใหญ่ไปด้วย แถมตัวนี้ครีบไม่สวย” ผมว่าพลางโยนปลาตะเพียนทำมือของพี่ทองลงไปในบึงขนาดใหญ่ตรงหน้า
“ชงโค!!! จะโยนลงไปทำไมห้ะ เฮียอุตส่าห์ทำ!” เห็นท่าทางขึงขังของพี่ทองแล้วผมก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “หัวเราะเหรอ! เดี๋ยวจะโดน!”
“โทษทีๆ มือไวไปหน่อย”
“เด็กบ้านี่ คนเขานั่งทำมาค่อนเช้า ไม่ต้องมากวนเลย อ่านหนังสือไป”
“ไม่อ่าน”
“เออ ถ้าติด F มา พ่อจะฟาดให้”
“คิดว่ากลัวเหรอ”
“ชงโค!”
“โอเคๆ”
ผมยกมือยอมแพ้ ก่อนจะกลิ้งไปเอาหนังสือของวิชาที่จะใช้สอบปลายภาคในอาทิตย์หน้ามาอ่าน ที่จริงผมก็คิดจะอ่านอยู่ที่ห้องเงียบๆ หรอกครับ แต่พี่ทองเขาชวนมาเปลี่ยนบรรยากาศ พวกเราเลยมาปูเสื่อรับลมกันอยู่ที่บึงหลังกระท่อม แล้วพี่ทองน่ะกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำครอบครัวปลาตะเพียนจากใบจากอยู่ เขาเปิดดูวิธีทำในเน็ตแล้วก็ฝึกทำมาตั้งแต่เช้าแล้ว เห็นอย่างนั้นเลยอดที่จะแกล้งไม่ได้ ก็เวลาเขาทำหน้าจริงจังแล้วมันน่ารักนี่นา...
“เดือนหน้าก็จะได้เจอเซ็กซี่แล้ว ดีใจไหมครับคุณแม่” คำถามของพี่ทองทำให้ผมละสายตาจากหนังสือไปมองเขา
อ่า... จริงสินะ เซ็กซี่ใกล้กำหนดคลอดแล้วนี่นา
“ดีใจเหมือนได้ลูกเมียน้อยมาเลี้ยงเลยอ่ะ” ผมตอบพลางอมยิ้ม ก่อนจะโดนมือของเขาดึงแก้มเข้าให้ “โอยยย เฮียย เจ็บบบ”
“ใจร้ายมาก ทำไมต้องบอกว่าเซ็กซี่เป็นลูกเมียน้อย”
“ก็เห็นเฮียรักจำปาออกนอกหน้าเลยนี่นา หนีไปกกกันได้เกือบทุกวัน เดซี่น้อยใจมากเลยเฮียรู้ไหม”
“เดซี่หรือแม่เดซี่”
“เดซี่ เพราะแม่ไม่น้อยใจหรอก แม่กำลังคิดมีชู้ โอ้ยยยย”
“ให้โอกาสพูดอีกที”
“ไอ้เฮีย เจ็บ!!” บีบแรงมาก น้ำตาผมเล็ดเลย แต่เขาก็ไม่ปล่อย แถมยังขึงตากลับมาอีก ผมเลยต้องลุกขึ้นนั่งเพื่อจะทึ้งหัวเขาได้ถนัด
“ไอ้เด็กบ้า”
“เฮียสิบ้า!”
ที่จริงผมกับเขาก็ไม่ได้โกรธกันจริงจังหรอก แต่มันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่เล่นกันเจ็บๆ อย่างนี้ อ่า...ก็คงตั้งแต่ผมเผลอตบเขาจนปากแตกล่ะมั้ง จากนั้นมาพี่ทองก็ไม่เคยปล่อยให้ผมได้ทำเขาฝ่ายเดียวอีกเลย แต่เขาก็ไม่ทำรุนแรงอะไรมาก ก็แค่...
“จะปล่อยไหม ไม่ปล่อยกัดนะ” พี่ทองเวลาสู้ไม่ได้จะเข้ามากัดเหมือนหมาบ้าเลย บางทีก็ดูดจนคอผมมีแต่รอยน่าเกลียด
“เฮียปล่อยก่อน!”
“ถ้าปล่อยแล้วห้ามตีกลับ สัญญา?”
“ไม่สัญญา”
“ชงโค ม๊าบอกว่าไง ห้ามใช้กำลังไม่ใช่เหรอ”
“แต่ม๊าบอกว่ากับเฮียใช้ได้เต็มที่เลย เพราะเฮียพูดไม่รู้เรื่อง”
“โธ่ T_T”
เห็นพี่ทองแกล้งทำหน้าร้องไห้แล้วผมก็เลยหลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะย้ายไปนั่งบนตักเขาที่รีบใช้แขนท้าวกับพื้นข้างหลังเอาไว้เพราะถูกผมโถมตัวเข้าใส่
“ตัวไม่ใช่เล็กๆ แล้วมานั่งตักเฮียอย่างกะเด็ก ลงไปเลย”
ผมส่ายหน้าก่อนจะวางสองมือไว้บนไหล่กว้างของพี่ทอง ก้มลงให้หน้าผากได้สัมผัสกับหน้าผากเขาเบาๆ
“ไม่ต้องมาอ้อน”
“เจ็บอ่ะ ไม่เห็นเหรอ แก้มคงแดงหมดแล้ว”
“ก็ชงโคดื้อ”
“ดื้อแล้วเจ็บไม่เป็นรึไง”
“เฮียขอโทษ”
“แค่ขอโทษจะพอเหรอ”
“งั้นให้อมยิ้มด้วย”
ผมยิ้มทันทีที่เห็นอมยิ้มรสสตอเบอร์รี่ถูกยื่นมาตรงหน้า
“ไปเอาของหมวยมาอีกแล้วใช่ไหม”
อมยิ้มรสนี้เห็นน้องพลอยมีกระปุกใหญ่ ได้ยินว่าน้องมิกกี้ เพื่อนที่โรงเรียนอนุบาลให้เป็นของขวัญวันเกิด แต่คนฟันหลอบอกผมว่าไม่อยากกินเยอะเพราะถูกเฮียขาไซโคไว้ว่าถ้ากินแล้วฟันจะร่วงหมดปาก น้องก็เลยชอบเอามาแจกจ่ายให้คนในบ้าน ผมน่ะได้ประจำเลย จนตอนนี้เริ่มรู้สึกปวดฟันแล้วเหมือนกัน -_-
“เปล่า หมวยให้มา ที่จริงหมวยตั้งใจฝากให้อาซ้อที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสือ เฮียแค่รับฝากมาเฉยๆ”
ตัวแสบของผมน่ารักตลอด แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เล่นด้วยกันเท่าไหร่ เพราะผมก็คร่ำเคร่งอ่านหนังสือมาเกือบทั้งอาทิตย์แล้ว เพิ่งจะได้มาผ่อนคลายหน่อยก็ตอนวันหยุดของพี่ทองนี่แหละ
“เฮียแกะให้หน่อย”
พี่ทองพยักหน้าพลางตั้งใจแกะเปลือกอมยิ้มออกให้ แกะเสร็จก็ยื่นมาให้ผมที่อ้าปากรับเอาไว้ เขามองมายิ้มๆ ตาพราวระยับ พลางจับก้านอมยิ้มแล้วดึงเข้าออก
“ทำหน้าแบบนี้...คิดอะไรอยู่เหรอครับ” เขาคงเห็นประกายตาของผมว่าสื่อออกมาแบบไหน ถึงได้ถามคำถามที่ทำให้รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวอย่างนี้ แต่ก็เพราะเขาไม่ใช่เหรอที่ทำอะไรบ้าๆ ผมถึงได้...
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! ทำอะไรประเจิดประเจ้อกลางวันแสกๆ หา!” เสียงของเล้งทำให้ผมเหลือบตาไปมองทางต้นเสียงเล็กน้อย เห็นมันยืนหน้าแดงอยู่ไม่ไกลก็เลยยักคิ้วให้ไปสองที
“ไม่มีจะอายเลยนะมึงเนี่ย เฮียก็เหมือนกัน ทำอะไรไม่กลัวคนที่มาเห็นช็อคตายรึไง” เล้งบ่นกระปอดกระแปดพลางเดินมานั่งลงข้างๆ ผมที่ตอนนี้เปลี่ยนจากนั่งตักมานอนหนุนตักพี่ทองเรียบร้อยแล้ว
“ทำไมต้องช็อค ไม่ได้ทำอะไรแปลกสักหน่อย แค่แสดงความรักต่อเมีย”
“แสดงความรักนี่ต้องดูดปากกันกลางแจ้งเลยเหรอ”
“ทำมาหน้าบาง”
เล้งแยกเขี้ยวเตรียมจะเข้ามางับหัว แต่ผมก็ยันขามันไว้ก่อน
“มึงอ่ะไปไหนมา ได้ข่าวว่าหายหัวไปตั้งแต่เมื่อคืนวาน”
“ทะเล”
“กับใคร?”
“เออน่า”
พี่ทองที่ตอนนี้กลับไปสนใจสานปลาตะเพียนต่อแล้ว เงยหน้าขึ้นมาถามต่อว่า “ไอ้มิวหรือไอ้หลิน”
คำถามสตั้นสติอย่างนี้ก็กล้าถาม สมกับเป็นผู้ชายที่ซื่อบื้อจริงๆ ไม่ได้จะดูหน้าลูกพี่ลูกน้องตัวเองเลยว่าลำบากใจที่จะตอบขนาดไหน
“ลื้อจะคบใครก็เลือกๆ ไป ไม่ใช่ควงสองคนพร้อมกัน มันไม่งาม”
พี่ทองเขาก็เป็นห่วงเล้งมันล่ะครับ แต่ถ้าผมเป็นเล้ง ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน มันคงเป็นไปได้ยาก หากจะบอกว่าตอนนี้เล้งวางหัวใจไว้ที่ใคร เพราะพี่มิวตอนนี้เขาก็ดีกับเล้งมาก ส่วนหลินก็ตามดูแลไม่เคยห่าง แต่ความรักน่ะ...เลือกได้แค่คนเดียวเท่านั้น ถึงที่สุดแล้วก็คงต้องเลือกใครสักคนให้มาเดินอยู่เคียงข้าง และผมก็หวังว่าสักวันเล้งจะเลือกใครได้สักที
“อั๊วไม่อยากเลือกใคร อาจจะเพราะยังไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุดก็ได้ล่ะมั้ง”
“ถ้าดีที่สุดแล้วมึงไม่ต้องการ...มันก็ไม่มีความหมาย กูไม่ได้เลือกเฮียเพราะเห็นว่าเขาดีที่สุด แต่กูเลือกเพราะเขาใช่ที่สุด ต่อให้เฮียสารเลวกว่านี้กูก็ไม่เปลี่ยนใจ”
ผมเห็นความลังเลบนใบหน้าของเล้งแล้วก็ไม่อยากพูดอะไรต่ออีก เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ผมควรจะไปบังคับหรือตัดสินใจแทนเล้งว่าควรจะทำยังไงต่อ ที่จริงผมคิดนะว่าเล้งก็คงมีคำตอบอยู่แล้ว แต่แค่ยังไม่พร้อมจะเสี่ยงกับคำตอบที่เลือกก็เท่านั้นเอง
“เหมือนหลอกด่าเฮียยังไงก็ไม่รู้” เสียงพี่ทองงุ้งงิ้งขึ้นมาทำให้ผมต้องดึงอมยิ้มในปากตัวเองไปยัดปากเขาแทน เขาทำหน้าเหวอหน่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอมยิ้มที่ผมให้ เล้งมองมาพลางทำหน้าเอือมระอาใส่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดัง
“เฮ้อ กลุ้มใจโว้ยยยย”
“ถ้ากลุ้มใจนักก็มาช่วยกันสานปลาตะเพียน อั๊วจะได้เอาไปให้จำปา ได้ยินจำปาบอกว่าเซ็กซี่ชอบ” พี่ทองบอกพลางจัดแจงส่งอุปกรณ์ไปให้เล้งที่ทำหน้างงๆ
“จำปานี่ใคร แล้วเซ็กซี่นี่คือตัวไร”
“จำปาคือแม่วัวตัวหนึ่ง และเซ็กซี่ก็คือลูกของนางที่ยังอยู่ในท้อง” ผมจำเป็นต้องอธิบายเพราะตอนนี้พี่ทองกลับไปอยู่ในโลกปลาๆ ของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อยู่ในท้องแล้วเฮียไปรู้ได้ไงว่าชอบ”
“ญาติผู้พี่มึงฟังภาษาวัวออกไง มึงยังไม่รู้อีกเหรอ”
“-_- รู้ แต่วัวในท้องมันจะพูดได้ที่ไหน”
“จำปาบอกว่าเซ็กซี่ดิ้นแรงมากตอนเฮียเอาปลาตะเพียนไปให้ แต่กูว่ามันอาจจะดิ้นเพราะไม่ชอบก็ได้”
“กูว่ามึงก็ชักจะล้ำตามเฮียไปด้วยละ”
“กูยังปกติ แค่พูดตามที่เฮียพูดให้ฟังเฉยๆ”
“ที่กิ๋มหงส์ไหว้พระทุกคืนก็ยังได้ผลอยู่ ขอบคุณพระพุทธเจ้า” เล้งยกมือไหว้เหนือหัว ก่อนจะลงมือช่วยพี่ทองสานปลาตะเพียนอย่างจริงจัง ในขณะที่ผมก็ได้ฤกษ์กลับมาสนใจบทเรียนที่จะออกสอบเสียที
.
.
.
หลังจากไปผ่อนคลายสมอง ประลองสติกับพี่ทองโดยมีเล้งนั่งเป็น กขค. เรียบร้อยแล้ว พวกเราก็กลับมากินข้าวเย็นที่บ้านใหญ่ บรรยากาศก็ยังคงเดิมคือเสียงดังและวุ่นวาย แต่ผมก็ไม่ได้รำคาญอะไร คงเป็นเพราะได้สัมผัสถึงความอบอุ่นภายในครอบครัว ผมดีใจและมีความสุขมากจริงๆ ที่พวกเขายอมรับผม ยอมรับ...แม้ว่าผมจะไม่ใช่ผู้หญิงที่สามารถมีลูกสืบสกุลให้กับตระกูลของพวกเขาได้
“ยังอ่านหนังสืออยู่อีกเหรอ” พี่ทองถามพร้อมกับสวมกอดผมจากข้างหลัง กลิ่นแชมพูและครีมอาบน้ำหอมๆ ทำให้ผมเอียงแก้มไปซบกับแก้มเย็นๆ ของเขา
“อืม...หอมจัง” ผมว่าพลางฝังจมูกลงไปบนแก้มของเขา พี่ทองหัวเราะเบาๆ ในขณะที่มือของเขาก็ล้วงเข้าไปในเสื้อยืดตัวโคร่งของผม นิ้วเย็นๆ ปัดผ่านยอดอกของผมอย่างจงใจ
“เพิ่งสองทุ่มเอง...”
“เฮียรู้”
“รู้ก็อย่าเพิ่งทำอย่างนี้สิครับ ผมบอกเล้งไว้แล้วว่าหลังจากอาบน้ำเสร็จจะลงไปคุยด้วย”
วันนี้เล้งบอกจะค้างที่นี่ หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็เลยขอตัวขึ้นมาอาบน้ำ แล้วเดี๋ยวจะลงไปคุยเล่นกับมันสักหน่อย เพราะเวลาเห็นหน้าตาหยิ่งๆ ของมันกลุ้มใจแล้วก็อดแหย่ไม่ได้ทุกที
“เห็นอาบเสร็จตั้งนานแล้วไม่ลงไป”
“ก็รอเฮีย”
พี่ทองดีดหน้าผากผมไปหนึ่งที หน้าเขาแดงเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “ยั่วเก่ง อ้อนก็เก่ง เด็กบ้า”
“ถ้าไม่ใช่กับเฮีย ผมก็ไม่เก่งขนาดนี้หรอก ^^”
“ไปๆ ลงไปเลย แล้วก็รีบๆ ขึ้นมานอน ใกล้สอบนอนดึกไม่ดี”
“เฮียไปด้วยกันสิ”
“เรื่องไร เฮียจะนอนแล้ว”
พี่ทองทำหน้ายุ่ง แต่ผมรู้หรอกว่าเขาแค่แกล้ง คงเพราะเจ็บใจที่ตัวเองตามใจผมมากเกินไปล่ะมั้ง เดี๋ยวนี้ถึงได้กลายเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจ ปากก็พูดว่าไม่ แต่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตามใจผมตลอด เพราะอย่างนี้เขาถึงได้น่าแกล้ง...
“ตามใจ”
ผมช้อนตามองเขาพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปาก พี่ทองมองมาด้วยแววตาที่อ่านไม่ออกว่ากำลังคิดอะไร เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งที่แววตานี้ทำให้คนคุมเกมอย่างผมไปต่อไม่เป็น เขาต้องการหรือไม่ต้องการ...ผมเดาไม่ออก
เพียะ!
จู่ๆ ก็ถูกตีที่ขา ผมนิ่วหน้าเล็กน้อยเพราะความเจ็บ ในขณะที่พี่ทองส่งยิ้มสบายๆ มาให้
“เฮียตีทำไม”
“ก็เมื่อกี้บอกว่าตามใจ”
“ที่บอกว่าตามใจน่ะหมายถึงว่าเฮียจะนอนก็ตามใจ ไม่ใช่ให้ทำอะไรที่คิดอยู่ในใจ”
“อ้าวเหรอ”
“แล้วทำไมต้องตี”
“หมั่นเขี้ยว”
“อ๋อเหรอ หมั่นเขี้ยวสินะ หมั่นเขี้ยวใช่ไหม ไอ้เฮียบ้า!”
เขาตีเจ็บนะ เจ็บจริงๆ ทำเอาน้ำตาเล็ดเลย ตอนนี้ขาก็คงแดงไปหมดแล้ว ยังไงก่อนลงไปก็ขอทึ้งหัวให้สำนึกผิด ถึงสีหน้าของเขาจะระรื่นอยู่ก็เถอะ
“พอแล้วน่า”
“ไม่พอ! เฮียปล่อยเลยนะ!”
จับแขนผมไว้อย่างนี้ก็ทึ้งหัวไม่ได้กันพอดีน่ะสิ -*-
“ไม่ปล่อย”
“...”
“ห้ามกัดปาก เดี๋ยวก็ช้ำหมด” พี่ทองปล่อยมือจากแขนข้างหนึ่งของผม ก่อนจะใช้นิ้วไล้ไปตามริมฝีปากล่าง “เฮียปล่อยแล้วนะ ชงอยากทำอะไรก็ทำ”
เห็นสีหน้ายอมจำนนของเขา ผมก็ไม่อยากทึ้งหัวเขาแล้ว ยิ่งเวลาที่เรียกชื่อผม น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมาก พี่ทองจะเรียกแบบนี้เวลาที่เราอยู่ด้วยกันตามลำพัง ปกติแล้วผมไม่ชอบให้คนอื่นเรียกอย่างนี้แต่กับเขาแล้ว...เป็นข้อยกเว้น เพราะเวลาที่ถูกเรียก...มันทำให้หัวใจ...รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา
“ปล่อยอีกข้างได้ไหม”
“ถ้าปล่อยแล้วจะทำอะไร”
“จะกอดเฮีย”
“เดี๋ยวก็ไม่ได้ลงไปหาเล้งกันพอดี”
ถึงจะพูดอย่างนั้นพี่ทองก็ยอมปล่อยมือที่จับแขนผมไว้ เขาหัวเราะเบาๆ เมื่อผมเริ่มยกมือขึ้นคล้องรอบคอของเขา แล้วซุกหน้าลงบนซอกคอที่ยังคงมีกลิ่นของครีมอาบน้ำ
“เฮีย...”
“ครับ”
“อยากกิน...”
“หืม? เพิ่งกินข้าวไปไม่ใช่เหรอ”
“ที่อยากกินน่ะ...เฮียต่างหาก”
ผมไม่เห็นรอยยิ้มของเขา ได้ยินแต่เพียงเสียงหัวเราะ กับสัมผัสจากปลายนิ้วที่กำลังซุกซนไปตามเรือนร่างของผม
“ถ้าไม่ให้กิน...ชงจะทำยังไง”
“รู้ว่าเฮียไม่ใจร้ายอย่างนั้น”
ผมกัดที่คอของพี่ทองพร้อมกับส่งลิ้นเข้าไปดุนดันที่รอยกัดนั้น ในขณะที่เขาดึงยอดอกของผมตามแรงอารมณ์ที่เขามี แรงจนผมคิดว่ามันจะหลุดออกไป แต่ก็ทำให้รู้สึกแปลกได้มากทีเดียว
“ชงกัดเฮียทำไม”
“หมั่นเขี้ยว”
“เลียนแบบเหรอ”
“อือ”
“เดี๋ยวจะโดน”
“พูดบ่อยแล้วไม่เห็นโดนสักที”
“อยากโดนหรือไง”
“มากกก”
“เด็กบ้า” พี่ทองว่าพลางผลักหน้าผากผม ก่อนจะจูงมือเดินมาที่ตู้เสื้อผ้าในห้องแต่งตัวที่ตอนนี้มีเสื้อผ้าของผมอยู่เกินครึ่ง “จะลงไปข้างล่างก็ใส่กางเกงให้เรียบร้อย ลงไปแค่เสื้อยืดตัวเดียวอย่างนี้ อาม่าเห็นคงเป็นลม”
“ก็ไม่ได้คิดจะลงไปทั้งอย่างนี้อยู่แล้ว รู้หรอกว่าอันไหนควรไม่ควร”
“ดีที่รู้ จะได้ไม่ต้องทำโทษกันบ่อยๆ”
“ไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“จริงเหรอ ชอบดูดนมเฮียทุกคืนนี่ไม่เด็กเลย”
“ทะลึ่ง”
พี่ทองหัวเราะแล้วหันไปเลือกกางเกงในตู้เสื้อผ้า เขาเลือกกางเกงนอนเนื้อบางสีเทาขายาวมาให้
“มานี่มา เฮียใส่ให้”
“ใส่เองได้”
“รู้ว่าใส่เองได้ แต่อยากใส่ให้”
“ก็ได้...เฮ้ยยย! ไหนบอกจะใส่ไง ถอดกางเกงในผมทำไมเล่า!”
ถามไปก็ไม่ได้คำตอบ เพราะพี่ทองถอดมันร่นมาจนถึงข้อเท้า ขาข้างหนึ่งของผมถูกยกออกแล้วพาดกับไหล่ของเขาที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
“จะ...จะทำอะไร”
“ไม่ทำสิ่งที่ชงไม่ชอบหรอก” เขาพูดจบ ผมก็รู้สึกถึงเรียวลิ้นอุ่นนุ่มที่กำลังสำรวจช่องทางข้างหลัง ความรู้สึกแปลกๆ ที่เริ่มก่อตัวทำให้ขาอีกข้างหนึ่งของผมแทบไม่มีแรง
“เฮีย...”
เสียงเรียกของผมสั่นเล็กน้อย แต่เขาก็ตอบรับงึมงำในลำคอเท่านั้น ...แม้เราจะมีช่วงเวลาแบบนี้ด้วยกันบ่อยครั้ง แต่ผมก็ยังไม่เคยชินกับมันเลยสักที เขาเก่งที่ทำให้ผมรู้สึกต้องการเขาได้มากขนาดนี้...ถึงมันจะน่าอายที่เอาแต่ร่ำร้องกับความปรารถนาของตัวเองมากก็ตาม
.
.
.
“ช้ามากกกก ไหนบอกว่าอาบน้ำเสร็จจะรีบลงมา แล้วนี่อะไร ให้กูรอสองชั่วโมง” เล้งบ่นทันทีเมื่อเห็นหน้าผม แต่ผมก็ไม่ได้โต้เถียงอะไรกับมัน เพราะทั้งง่วงทั้งเพลีย ลงมาหามันได้นี่ก็ปาฏิหาริย์แค่ไหนแล้ว
“เออน่า ก็ลงมาแล้วนี่ไง จะบ่นอะไรอีก”
“แล้วเฮียอ่ะ”
“อาบน้ำ เดี๋ยวคงตามลงมา”
“เออๆ แล้วขึ้นไปทำอะไรตั้งนาน มึงกับเฮียขึ้นไปตั้งแต่คนอยู่เต็มบ้าน จนตอนนี้เหลือกูนั่งหัวโด่อยู่นี่คนเดียว”
“ไม่น่าถาม กิจกรรมเดียวกับที่มึงหายไปกับหลินนั่นแหละ”
“อะ...ไอ้บ้า กิจกรรมอะไรของมึง ทะลึ่ง -///-”
“ทะลึ่งตรงไหน มึงไม่ได้ไปทะเลขี่บานาน่าโบ๊ทกันหรอกเหรอ”
เวลาแกล้งคนซึนๆ นี่มันสนุกดีจริงๆ
“กะ...ก็ใช่ แค่ไปทะเล แต่มึงขึ้นห้องนอนนะ จะกิจกรรมเดียวกันได้ไง ห้องเฮียทองมีบานาน่าโบ๊ทให้มึงขี่เหรอ!”
“ไม่มี กูขี่อย่างอื่นแทน”
“อะไร”
“ผัว”
“-_- แรง”
“ฮ่าๆ ปวดเอวอ่ะ นวดให้หน่อยดิ”
“ใช้กูอีก ไปใช้คนที่ทำมึงนู่น”
“ไม่”
“เอาแต่ใจ”
เล้งมันก็บ่นไปอย่างนั้น แต่สุดท้ายมันก็นวดเอวให้ผมอยู่ดี เห็นอย่างนี้มันเป็นคนดีมากนะครับ ต่อให้จะปากไม่ตรงกับใจมากไปหน่อย แต่ก็เป็นเด็กดีมากทีเดียว
“เล้ง”
“หืม?”
“ที่มึงยังไม่แน่ใจในตัวหลิน คงไม่เกี่ยวกับแมวใช่ไหม”
“อะ...อะไรของมึง จู่ๆ ก็พูดเรื่องนี้”
“กูแค่อยากรู้”
“...”
“แมวเป็นเพื่อนกู กูไม่รู้หรอกว่ากับคนอื่นแมวเป็นยังไง แต่กับกูมันเป็นเพื่อนที่ดี เห็นมึงกับบิ้วไม่ชอบมัน กูก็ไม่สบายใจ”
ต่อให้ผมจะรู้เรื่องนี้ แต่ผมก็ไม่รู้จะต้องแก้ไขที่จุดไหน มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะบังคับให้ใครชอบหรือไม่ชอบ ความรู้สึกมันเป็นสิ่งที่บังคับกันไม่ได้อยู่แล้ว
“กูอาจจะเคยคิดอยากให้มันหายไป แต่ตอนนี้...กูไม่ได้เกลียดอะไรมันหรอก”
ผมไม่รู้ว่าตอนที่เล้งพูด สีหน้าของเล้งเป็นแบบไหน แต่แรงบีบที่เอวของผม...มันบอกผมได้ว่า...ยังคงเป็นคำตอบที่...ฝืนใจ
“อืม... ถ้าอย่างนั้น...กูขอให้มึงอย่าทำท่ารังเกียจเวลาเจอมันได้ไหม ในฐานะเพื่อนแล้ว กูปกป้องมันได้น้อยมาก และรู้ว่าฝืนใจใครไม่ได้ แต่ก็อยากจะทำอะไรบ้าง เพราะกูปล่อยให้มัน...เจ็บปวดอยู่คนเดียวมานานแล้ว”
ผมรู้ดีว่าแมวแอบร้องไห้คนเดียวอยู่ทุกวัน แต่ผมกลับช่วยอะไรแมวไม่ได้แม้แต่เรื่องเดียว สิ่งที่ผมทำได้...คืออะไรนั้น ยังคงไร้คำตอบ...
“มึงอย่าคิดมากเลยชงโค กูไม่ได้รังเกียจ แค่...ความรู้สึกหึงหวงที่แสดงออกอย่างผิดๆ ก็เท่านั้น ยิ่งกูรู้ว่าแมวมันไม่มีใคร กูก็ยิ่งกลัว”
“มึงกลัวทั้งๆ ที่บอกว่าหลินไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุด”
“...”
“นั่นคงเป็นเพราะหลินเป็นคำตอบที่ใช่ที่สุดของมึงรึเปล่า มึงถึงได้กลัว กลัวว่าหลิน...จะกลับไปหาแมว”
“พอเถอะ หลินจะกลับไปหรือไม่กลับไป ยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับกู”
“ยิ่งมึงวิ่งหนี มึงก็ยิ่งเจ็บ”
“กูรู้”
“ไม่ผิดหรอก เพราะไม่ใช่ทุกครั้งที่การเผชิญหน้าจะทำให้จบปัญหา”
ที่ผมคิดอย่างนี้ เพราะบางทีผมก็อยากให้แมวหนีบ้างเหมือนกัน เพราะทั้งๆ ที่รู้ว่าโบไม่กลับมาแล้ว เขามีคนใหม่ไปแล้ว มีคนที่เขารักมากไปแล้ว ทำไมถึงยังรอ ทำไมถึงยังยิ้มแล้วบอกว่าตัวเองไม่เป็นไร คนกลางอย่างผมเป็นห่วงแค่ไหน ก็เปลี่ยนใจโบและพาเขากลับมาหาแมวไม่ได้ เพราะอย่างนั้น...ผมถึงได้อยากให้แมวหนีไป หนีไปจากที่ที่มีแต่ความทรงจำเกี่ยวกับโบ
มันแย่จริงๆ ที่ต้องเป็นแบบนี้...ผมคิดว่ามันไม่ยุติธรรมเลยที่ผมจะมีความสุขอยู่คนเดียว สุขจนบางครั้งผมก็คิดว่าตัวเองได้รับมันมากเกินไป...
“คุยเรื่องอะไรกัน หน้าเครียดเชียว” เสียงของพี่ทองทำให้ความอึมครึมภายในห้องนั่งเล่นหยุดชะงักไป
“กำลังคิดกันอยู่ว่ากิ๊กของชงโคควรจะเอาหน้าตาแบบไหนดี” เล้งตอบเสียงระรื่น
“น้อยๆ หน่อยเถอะไอ้เด็กบ้าพวกนี้” พี่ทองพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะใช้หมอนอิงฟาดผมกับเล้งไปคนละที ผมเลยรีบลุกขึ้น แล้วคว้าหมอนใกล้ๆ มือไปทำสงครามกับเขา โดยมีเล้งช่วยกันรุมตีพี่ทองจนเขาวิ่งหลบไปทั่วห้อง
“รุมเหรอ เดี๋ยวๆ เดี๋ยวเจอ”
ผมยืนหัวเราะพี่ทองที่ถูกเล้งใช้หมอนตีไปหลายที เพราะวิ่งตามพวกเขาไม่ไหว อาการปวดเอวเจ็บสะโพกยังไม่หาย ถึงทำได้แค่มองตามอยู่อย่างนี้
“ชงโค มาช่วยกันดิ ไอ้เฮียมันแรงเยอะนะ”
“ไม่ไหวอ่ะ มึงลากเฮียมาใกล้ๆ กูดิ”
“ใครจะยอมให้ลากวะ” พี่ทองตะโกนขึ้นมา ก่อนจะวิ่งตรงดิ่งมาทางผม “ไม่ต้องลากหรอก มาหาเองเลย”
“โหววววว ไรวะเฮีย ยอมเมียนี่หว่า” เล้งทำหน้าเซ็งแล้วโยนหมอนมาโดนหัวพี่ทอง ยกมือไหว้ขอโทษพร้อมกับขอตัวขึ้นไปนอน
“เล้ง ไปหาอาม่าด้วย อาม่ารอคุยกับลื้ออยู่” พี่ทองตะโกนตามหลังไป แล้วหันมาซุกไซ้ซอกคอผมเล่น จนผมต้องทึ้งหัวเขาไปหลายๆ ทีนั่นแหละถึงจะหยุด
“เมื่อกี้คุยไรกัน”
“เรื่อยเปื่อย”
“แต่สีหน้านี่ไม่ได้เรื่อยเปื่อยเหมือนที่พูด”
“อืม”
“ไปนอนกันเถอะนะ เฮียมารับแล้ว”
“ครับ”
“ไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไร แต่คืนนี้รับรองได้ว่าจะทำให้หลับฝันดีทั้งคืน ^^”
ได้ยินอย่างนี้แล้วใครจะทำหน้าเครียดอยู่ไหว ที่จริง...ถ้าแค่ได้หลับไปพร้อมกับพี่ทอง คืนไหนๆ ก็เป็นคืนที่ผมฝันดีทั้งนั้น...
อ่า...อยากให้แมวกับเล้ง โชคดีเหมือนอย่างผมบ้างจัง ไม่ได้พูดถึงในความหมายแปลกๆ หรอกนะ...แค่อยากให้เจอคนรักที่ดีเหมือนที่ผมเจอก็เท่านั้นเอง
..............................................................End Special 1.................................................................
รักพวกคุณเสมอ
ปล. สงสารเฮียมีเมียแรด 555555555555555555555 // ชงโค ป้าขอโทษ
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 955027 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก