ตอนที่ 12“อาทอง ม่าซื้อน้ำเต้าหู้มาให้ ลื้อตื่นรึยังงงงง อาทองงงงงง”
เสียงใครมาตะโกนอยู่หน้าบ้าน ผมพยายามลืมตาขึ้นก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูนาฬิกา อ่า...เพิ่งตีห้าครึ่ง ข้างนอกยังมืดอยู่เลย หันมองพี่ทองที่นอนตะแคงไปอีกทางก็ไม่เห็นทีท่าว่าเขาจะได้ยินเสียงเล็กๆ ที่กำลังตะโกนอยู่หน้าบ้าน
เฮ้อ...ผมต้องตื่นสินะ ปล่อยพี่ทองนอนต่อไปเถอะ เมื่อคืนก็บ่นปวดแผล ผมเป็นห่วงก็เลยต้องอยู่ดูอาการเขาจนเกือบตีหนึ่ง แต่เขาก็โกรธอะไรไม่รู้ ถึงได้ไม่คุยกับผมเลย เอายาให้กินก็ไม่กิน ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคิดอะไรอยู่ -_-
ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อย จัดผ้าห่มให้พี่ทองที่นอนตัวงอเหมือนเด็กๆ ก่อนจะเดินไปมองที่หน้าต่างเพื่อดูว่าใครมา แล้วก็พบกับ...มอเตอร์ไซค์ฮ่างคันเก่าที่มีเตี่ยของพี่ทองนั่งประจำตำแหน่งคนขับ หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส กำลังชวนผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งคุยด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“อั้วว่าอาทองยังไม่ตื่นหรอกม๊า อีพาแฟนมานอนด้วย เมื่อคืนคงหนักเลยตื่นไม่ไหว” เตี่ยคงคิดอะไรเพ้อเจ้อไปไกล เมื่อคืนที่หนักน่ะ มีแต่ปากของพี่ทองเท่านั้นแหละ ไม่พูดไม่หือไม่อือ ไม่รู้เป็นอะไรนักหนา ถึงได้นอนหันหลังให้ทั้งคืนเลย -*-
“วัยรุ่นก็ดีแบบนี้ล่ะน้า ไม่เหมือนเตี่ยของลื้อ ยิ่งแก่ยิ่งเหี่ยว” อาม่าพูดด้วยท่าทีสบายๆ แล้วหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี
“อั้วถึงได้บอกไงว่าเด็กสมัยนี้น่ะกำลังเหลือเฟือยิ่งกว่าม้าศึก พนักงานบริษัทอั้วที่ดูดีก็มีหลายคน ถ้าม๊าสนใจอั้วจะจัดใส่พานมาถวาย”
“ไร้สาระน่าอาหยก เตี่ยของลื้อได้สั่งเก็บเด็กพวกนั้นกันพอดี อั้วไม่อยากทำบาป ว่าแต่เอาน้ำเต้าหู้ไปแขวนไว้ที่ประตูดีไหม ถ้าตื่นเช้าๆ แล้วไม่ได้กินล่ะก็หลานชายอั้วจะหงุดหงิด”
“งั้นเอามาให้อั้ว เดี๋ยวอั้วไปแขวนที่ประตูให้เอง”
ได้ยินดังนั้นผมก็เลยต้องหาไฟฉายเพื่อส่องทางไปที่ประตู ไปทักทายพวกเขาดีกว่าครับ จะได้สวัสดีอาม่าด้วย
ผมเปิดประตูบ้านออกไปพอดีกับที่เตี่ยกำลังจะเอาถุงใส่น้ำเต้าหู้สองถุงและปาท่องโก๋อีกหลายตัวแขวนไว้ที่ลูกบิดประตู เตี่ยหน้าเหวอไปทันทีเมื่อเห็นหน้าผม ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มแจ่มใส
“อ้าว อาชงโค ตื่นเช้าจริงๆ” จะไม่ให้ตื่นเช้าได้ยังไง ก็เสียงของเตี่ยกับอาม่าดังออกขนาดนี้ มีแต่พี่ทองนั่นแหละที่ยังนอนขี้เซาอยู่
“อั้วกับอาม่าไปซื้อน้ำเต้าหู้ที่ปากซอยมาให้พวกลื้อ อ่ะนี่ เจ้าประจำที่อาทองชอบกิน”
ผมรับถุงน้ำเต้าหู้มาถือไว้ ก่อนจะหันไปสวัสดีอาม่าที่เดินด๊อกแด๊กมาสมทบ
“สวัสดีๆ ลื้อทำดีแล้ว เมียที่ดีต้องตื่นก่อนสามี จะได้หุงหาอาหารเตรียมไว้ให้พร้อม” ได้ยินอาม่าพูดอย่างนั้นผมก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที ผมไม่ใช่เมียของพี่ทองนะ อาม่าเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว เพราะเตี่ยพูดเรื่องเพ้อเจ้อเมื่อกี้ให้ฟังแหงๆ
อาม่าของพี่ทองเป็นคนตัวเล็ก ผอมบางแต่ท่าทางแข็งแรง สูงไม่ถึงหน้าอกของผมด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวไว้อาทองตื่นแล้ว ลื้อบอกอีให้ไปเต้นแอโรบิกด้วยนะ ม่ากลัวอีจะลืม วันนี้เป็นตาของอาทองนำเต้นแอโรบิก”
ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณอาม่าไปอีกครั้ง ท่านยิ้มแย้มก่อนจะเดินเข้ามาเขย่งเท้าและยกมือขึ้นลูบหัวผม ...น่ารักจัง ส่วนสูงไม่ได้ต่างจากน้องเพชรเลย แถมความน่ารักยังสูสีกับน้องพลอยมากด้วย อาม่าดูไม่แก่เลยจริงๆ
“ม่าไปก่อนละ อาชงโคอย่าลืมกินน้ำเต้าหู้นะ ม่าซื้อมาเผื่อลื้อด้วย อาหยกกกก ไปได้แล้ว ไม่ต้องไปกวนเดซี่ ลื้อโดนอาทองไม่พูดด้วยเป็นเดือนๆ เพราะไปแกล้งมันไม่เข็ดหรือไง”
อ้าว แล้วเตี่ยหายไปอยู่หน้าคอกเดซี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมมัวแต่สนใจอาม่าถึงลืมเตี่ยไปเลย =_=;
“อั้วแค่ลองบีบนมเดซี่เล่นเท่านั้น หลานชายม๊านั่นแหละที่ขี้หวงไม่เข้าเรื่อง” เตี่ยบ่นเสียงดัง ก่อนจะยอมเดินกลับไปประจำตำแหน่งคนขับ ในขณะที่อาม่าเดินขึ้นไปยังที่นั่งผู้โดยสาร
“อาชงโค อั้วไปก่อนนะ ลื้อก็อย่าลืมไปเต้นแอโรบิกด้วยกันล่ะ เป็นกิจกรรมของครอบครัว ต้องทำด้วยกันนะ โอเค๊?"
ผมยิ้มก่อนจะยกมือทำท่าโอเคไป เตี่ยกับอาม่าถึงได้ยอมกลับไปแต่โดยดี ...เป็นแม่ลูกที่รักกันมากจริงๆ นะครับ ถึงความชอบจะต่างกันไปหน่อย เพราะขากลับผมได้ยินเสียงร้องเพลงจีนสมัยอาม่ายังสาวกับเพลงของลุงสุรพลผสมกันมั่วลอยมาตามลมเลยทีเดียว
กลับเข้ามาในตัวบ้านก็ยังเห็นพี่ทองนอนอยู่ อืม...ไว้หกโมงค่อยปลุกเขาดีกว่าครับ ตอนนี้ผมไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาก่อน เมื่อกี้ที่ออกไปพบเตี่ยกับอาม่าก็สภาพผมยุ่งหน้าบวม หวังว่าเตี่ยกับอาม่าจะไม่ถือสา แหะๆ
พอหกโมงตรงก็ปลุกพี่ทอง ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะเรียกสติเขาได้ ไอ้ตอนตื่นใหม่ๆ หน้ายังมึนๆ อึนๆ อยู่ เขย่าตัว บีบแก้มก็ยังมีโวยวายกลับมาบ้าง แต่พอวิญญาณเข้าร่างหลังจากหายไปอาบน้ำมาเท่านั้นแหละ ก็กลับมาผีสิงตามเดิม
‘เตี่ยกับอาม่าเอามาให้ พี่จะกินเลยไหม ผมจะได้เอาไปใส่แก้วให้’
ผมใช้ภาษามืออย่างช้าๆ เรียกได้ว่าทำสโลโมชั่นเองแบบไม่ต้องพึ่งเทคโนโลยีอะไร แต่พี่ทองก็ตีหน้ามึน มอง แต่ก็ไม่ตอบสนอง เหมือนตอนที่ผมยังไม่รู้ว่าเขาเข้าใจภาษามือ ทำหน้ากวนตีนอย่างนั้นเลย
‘แล้วอาม่าให้เตือนพี่ด้วยว่าวันนี้พี่ต้องไปนำเต้นแอโรบิก’
เป็นอีกครั้งที่ไร้การตอบสนอง ไม่หือไม่อือ ตีมึนอย่างเดียว
‘พี่เป็นอะไร’
แต่เหมือนคำถามคราวนี้ได้ผล เขามองหน้าผมก่อนจะเชิดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“มึงแคร์ด้วยเหรอว่ากูจะเป็นอะไร”
‘ผมแค่ถามตามมารยาท เพราะพี่ทำตัวน่ารำคาญมาก รู้ตัวไหม”
“เออ กูมันน่ารำคาญ คิดมากอยู่คนเดียว”
เฮ้อ อะไรกันวะ อยู่ๆ ก็เสียงดังใส่ผมซะงั้น ไร้สติไปกันใหญ่แล้ว
‘พี่รีบๆ ไปหาอาม่าเถอะ ไว้ค่อยมาคุยกันทีหลัง’
ไม่รู้หรอกว่าจะเต้นแอโรบิกกันกี่โมง แต่เหลือบมองนาฬิกามันก็จะเจ็ดโมงแล้ว เลยเตือนพี่ทองก็แค่นั้น แต่เขาคงเข้าใจว่าผมไม่อยากคุยกับเขาล่ะมั้ง ถึงได้เดินตึงตังออกจากบ้านไป แต่พูดจริงๆ นะว่าอยากให้เดินเบาๆ หน่อยเพราะบ้านหลังนี้เหมือนไม่ค่อยแข็งแรงรับแรงสั่นสะเทือนมากๆ คงไม่ได้ นี่คาดว่าแผ่นดินไหวหนึ่งริกเตอร์ก็คงพังครืนลงมาแล้วล่ะครับ
ผมเดินตามพี่ทองออกมาจากบ้าน เขาก็ไม่ได้บอกหรอกว่าจะให้ผมไปด้วย แต่เล่นจอดจักรยานรอขนาดนั้นผมก็ต้องตรัสรู้เองนั่นแหละ
ซ้อนท้ายพี่ทองมาจนถึงบ้านใหญ่ เขาจอดจักรยานก่อนจะเดินตรงไปยังลานกว้างข้างๆ บ้านที่มีคนจำนวนค่อนข้างมากยืนเรียงแถวกันอยู่ และเหมือนผมกับพี่ทองจะมาเป็นสองคนสุดท้ายล่ะครับเพราะทันทีที่ผมกับพี่ทองเดินเข้าไปก็ได้รับความสนใจจากสายตาทุกคู่เลย
อืม...คนเยอะจัง มีทั้งอากง อาม่า เตี่ย ม๊า น้องเพชร น้องพลอย กลุ่มแม่บ้าน กลุ่มคนสวน ลุงคนขับรถสามคน พี่ๆ ตำรวจลูกน้องของอากงอีกหกเจ็ดนาย อ่า...ต้องนับรวมพวกหมาแมวด้วยไหม ทำไมคนมันเยอะขนาดนี้เนี่ย! ได้ยินอาม่าบอกว่าอาโกว อากู๋ อาเจ็ก อาอึ้ม อาแปะ อาซิ้ม อาเตี๋ยและบรรดาญาติของพวกเขาที่วันนี้ขอหยุดกิจกรรมไปเพราะต้องไปทำธุระกันอีกนะ ไม่งั้นผมได้เจอครบตระกูลแน่
“อาซ้อออออออ” เสียงของน้องพลอยดังแสกอากาศมาโดนหน้าผากผมอย่างจัง นี่ถ้าเป็นตุ้มเหล็กผมคงหงายเงิบไปแล้ว แต่เพราะเป็นแค่เสียงถึงทำได้แค่หันซ้ายหันขวามองหาอาซ้อก็เท่านั้น
เหยยยยยย ใครคืออาซ้อ
“อาม่าบอกให้เลียก ว่าอาซ้อล่ะ ฮี่ๆ เจ้เพ้กก็บอกว่าพี่ชงโคคืออาซ้อของหมวย เพาะพี่ชงโคเป็งแฟงของเฮียขา”
อาม่าทำไมไปสอนน้องพลอยอย่างนั้นล่ะครับ! นี่ครอบครัวคนจีนเขายอมให้ลูกชายคนโตมีแฟนเป็นผู้ชายได้ด้วยเหรอ จะไม่มีปัญหาหน่อยหรือไง กีดกันผมบ้างก็ได้ ผมตั้งตัวไม่ทัน T_T
“อาซ้อต้องอยู่ข้างๆ หมวยนะ ไปเต้งใก้ๆ อาม่าน่ะอังตลาย อาม่าเต้งไม่ถูกจังหวะหลอก เดี๋ยวโดงเหยียบเท้า”
นั่น อาหมวยน้อยนินทาอาม่าด้วย แต่ก่อนหมวยจะเรียกพี่ว่าอาซ้อนี่ ดูหน้าเฮียขาของหมวยก่อนดีกว่าไหมว่าตอนนี้เขาเต็มใจให้พี่เป็นอาซ้อของหมวยรึเปล่า หน้าบึ้งแล้วบึ้งอีก จนอาม่าต้องเข้าไปถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงหลานชายสุดที่รัก
“ตั่วตี๋ ลื้อเป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่า แล้วนี่หัวไปโดนอะไรมา ไม่เห็นบอกม่าเลย” อาม่าน่ารักสุดๆ ยิ่งยืนใกล้พี่ทองยิ่งตัวเล็กลงไปอีก นี่ถ้าคุณยายของผมยังอยู่ คงน่ารักเหมือนอาม่านี่แหละ
“หกล้ม ม่าซื้อน้ำเต้าหู้ไปให้อั้วเหรอ ขอบคุณนะม่า อั้วรักม่าจังเลย หอมหน่อยๆ” แหม ทีกับอาม่าล่ะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว -*-
หลังจากนั้นก็เป็นการเต้นแอโรบิก แถมท่าหมุนเอวของคนนำยังแปลกๆ เพราะเขาหมุนเอวไม่ถนัด จะก้มจะแอ่นหลัง หรือบิดซ้ายบิดขวาก็ทำลำบากทั้งนั้น ซึ่งผมน่ะรู้ว่าเขาปวดหลังเพราะโดนเดซี่ขวิดและเหยียบหลังเมื่อหลายวันก่อน แต่คนอื่นๆ ที่ส่วนมากไม่รู้ ก็เลยเชื่อคำพูดของเตี่ยไปซะหมด
"เอวลูกชายอั้วไม่ค่อยดี สงสัยเมื่อคืนคงใช้งานหนักไปหน่อย แต่ดูหน้าลูกสะใภ้อั้วนะ เปล่งปลั่งแจ่มใสจริงๆ อาชงโค คราวหน้าก็อยู่ข้างบนบ้างนะ สงสารเอวลูกชายอั้วด้วย เอาล่ะทุกคน ดูการหมุนที่พลิ้วยิ่งกว่าพลิ้วของอั้วดีกว่า หมุนหนึ่งรอบแล้วนับ วัน! ทู! ทรี! โอ้! โฟว์! ไฟว์! ซิกกกกก!”
เตี่ยนะเตี่ย ทำไมเตี่ยพูดอย่างนั้น เมื่อคืนน่ะลูกชายเตี่ยนอนขดตัวอย่างกับกุ้งหันหลังให้ผมด้วยซ้ำ! ผมเสียหายนะอย่างนี้ โชคดีรึเปล่าที่มาชอบลูกของเตี่ยเนี่ย -*-
“อาซ้อๆ ใช้งางหนักคืออาลายเหลอ แล้วทำไมอาซ้อต้องอยู่ข้างบงล่ะ” ชักเป็นปัญหา เตี่ยพูดอะไรไม่ดูเลยว่ามีเด็กเล็กๆ อยู่ด้วย แล้วน้องพลอยก็เป็นคนขี้สงสัยมากทีเดียว แต่พอไม่ได้คำตอบจากผม น้องก็หันไปถามน้องเพชรที่กำลังหมุนเอวอยู่ข้างๆ
“เจ้เพ้กๆ มังคืออาลาย ทำไมอาซ้อต้องอยู่ข้างบงล่ะ แล้วทำไมเอวเฮียขาถึงใช้งางหนักล่ะ เฮียทำอาลายเหลอ”
“เดี๋ยวเจ้เอาหนังสือให้ดู ตอนนี้เต้นไปก่อน แต่ห้ามบอกม๊าล่ะ เฮียทองก็ด้วย”
“ล่ายค่า”
หนังสือของน้องเพชรนี่ไม่น่าไว้ใจจริงๆ แล้วนี่เมื่อไหร่เตี่ยของพี่ทองถึงจะหยุดทำท่าพลิ้วๆ นั่นเสียที ม๊าก็ไม่เห็นจะห้ามเลย ม๊าเคยรู้สึกว่าคิดผิดบ้างไหมนะที่มีสามีอย่างเตี่ย =O=;
“เตี่ย วันนี้อั้วเป็นคนนำเต้นนะ อย่าแย่งซีนดิ แล้วท่านี้ของเตี่ยน่ะ มันทำร้ายเอวอากงมากเลยนะ กงคร้าบบบ ไหวรึเปล่า กระดูกยังอยู่ครบสมบูรณ์ดีอยู่ม้ายยยย”
“ลื้อนี่มันนนนนน อั้วอุตส่าห์อยู่สุดแถวแล้วเชียว ยังจะเห็นอีกเรอะ!”
พี่ทองกับอากงของเขานี่คงเป็นไม้เบื่อไม้เมาประจำบ้านล่ะครับ แถมเตี่ยของพี่ทองก็ใช่เล่น เขย่งก้าวกระโดดไปหาอากงแล้วทำการดัดหลังให้ทันที
“อาหยกกกกก! อั้วเป็นเตี่ยของลื้อนะ!! ปล่อยอั้วสิวะ!”
“ไม่เอาน่าเตี่ย ช่วงนี้อั้วได้ยินเตี่ยบ่นปวดหลัง สูดหายใจเข้าลึกๆ ลึกกกกกกอีกกกกกก”
“ตายแล้ว คุณคะ ท่านแก่แล้วนะคะ อย่าทำอย่างนั้น” ม๊ารีบเข้าไปห้าม ในขณะที่อาม่ากับพี่ทองหัวเราะเอิ้กอ้ากสะใจ
อะไรของบ้านนี้กันเนี่ย ดูวุ่นวายกันดีจริงๆ =_=;
“อาซ้อๆ ลูนี่นะ” น้องพลอยเรียกให้ผมหันไปมอง ก่อนมือสั้นป้อมของน้องจะทำท่าทางเป็นความหมายประมาณว่า ‘พี่ชงโคน่ารักจัง’ แต่ท่าทางหลังจากนั้นผมแปลไม่ออก
“หมวยจำไม่ล่ายแล้ว แฮ่ๆ” คงมีใครสอนให้น้องพลอยทำ แถมท่าทางตอนจำไม่ได้ก็น่ารักจนผมต้องก้มลงไปหอมแก้ม
“อาซ้อตัวห๊อมหอม เฮียขา หมวยจำไม่ล่ายง่ะ เฮียมาทำให้ลูหน่อย”
อ๋อ พี่ทองสอนเหรอ...ไปสอนตอนไหน ผมก็อยู่กับเขาตลอดนะ ตั้งแต่มาที่บ้านเขา เว้นแต่ว่าช่วงที่ไปคุยกับม๊าก็เท่านั้น
พี่ทองเดินมาตามเสียงเรียกของน้องพลอย เขาก็ยังไม่พูดกับผมเหมือนเดิมนั่นแหละครับ
“จะให้เฮียทำอะไร”
“ก็ที่เฮียสองงาย ที่ทำมืออย่างงี้ง่ะ” น้องพลอยพยายามอธิบาย ในขณะที่พี่ทองเลิกคิ้วมองด้วยสีหน้าเรียบๆ
“อ๋อ หมวยจำได้แค่นั้นเหรอ” พี่ทองถามน้องพลอย
“ใช่ค่า เฮียขาทำให้ลูอีกลอบนะ”
ไม่รู้ว่าสอนอะไรให้กับน้องพลอย แต่พอเห็นภาษามือที่พี่ทองทำครั้งแรก ก็ทำให้ใบหน้าของผมร้อนผ่าวขึ้นมาทันที...อ่า...นี่มันร้อนยิ่งกว่าแสงอาทิตย์ยามเช้าอีกนะ
‘พี่ชงโคน่ารักจัง มาเป็นอาซ้อของหมวยนะ’
-///- ไม่กี่ครั้งจริงๆ ที่ชีวิตได้รู้จักกับคำว่าเขินอาย
“อาซ้อหน้าแลงล้วย น่าลักจางงง เหมืองมะเขือเทกเลย หมวยชอบมะเขือเทกมากๆ เฮียขาก็ชอบมาก”
และไม่รู้ทำไมพี่ทองถึงต้องยืนยันความชอบมะเขือเทศของตัวเองด้วยการก้มลงมากัดแก้มผมด้วย ต่อหน้าน้องพลอยน้องเพชรเลยอ่ะ น้องพลอยนี่หัวเราะใสๆ ไร้เดียงสามาก แต่น้องเพชรนี่ทำหน้าฟินเลือดกำเดาไหลไปแล้ว
“ใช่ เฮียชอบกินมาก หมวยใหญ่ ลื้อเงยหน้าขึ้นก่อน นอนดึกแล้วต้องตื่นเช้าเลือดกำเดาก็ออกอย่างนี้แหละ อั้วเคยบอกให้ลื้อนอนก่อนสี่ทุ่มไม่เคยจำ” พี่ทองบ่นใส่น้องเพชร แต่เหมือนตอนนี้น้องเข้าสู่โลกนิพพานของตัวเองไปแล้ว ในขณะที่ผมก็รีบเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองไปช่วยห้ามเลือดกำเดาให้น้องเพชร
เฮ้อ...อยู่กับพี่น้องตระกูลนี้ มีผ้าเช็ดหน้ากี่ผืนก็ไม่พอล่ะครับ พกทีไรตัวเองไม่เคยได้ใช้ -*-
.
.
.
ไม่รู้ว่าอีตาพี่ทองต้องการอะไรจากผู้ชายวัยกำลังโตอย่างผม เล่นสงครามประสาทล่ะเก่งเหลือเกิน ถ้าจะพูดขอโทษผมก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองผิดอะไร เพราะฉะนั้นถึงได้กลับบ้านมาแบบมึนๆ งงๆ แบบนี้ แต่นี่ก็สามวันเข้าไปแล้วที่เขาไม่โผล่หน้ามาให้เห็น มีแต่ข้อความจากไลน์มากวนประสาทแทบทุกชั่วโมง ซึ่งผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป อยากโกรธอยากอะไรก็เชิญเถอะครับ คิดได้ก็คงหายเองนั่นแหละ
เฮ้อ...ว่าแต่...เมื่อไหร่จะหายนะ อยากอยู่ด้วยอีกจัง
“สวัสดีจ้า เราชื่อแมว ยินดีที่ได้รู้จัก นายชื่อชงโคสินะ เราได้ยินรุ่นพี่บอกว่านายพูดไม่ได้”
ผู้ชายตัวเล็กๆ ท่าทางอยู่ไม่สุขคล้ายแมวสมชื่อคนนี้กำลังแนะนำตัวกับผมด้วยท่าทีร่าเริงพร้อมกับชูป้ายชื่อที่คล้องคอให้ผมอ่าน
วันนี้เป็นวันเข้าค่ายแนะนำมหาลัยสำหรับเด็กปีหนึ่งวันแรก ค่ายมีสามวัน จัดขึ้นก่อนเปิดเทอมในสัปดาห์หน้า ผมก็ดีใจอยู่หรอกที่ได้มาทำอะไรอย่างอื่นบ้างนอกจากฟุ้งซ่ายคิดถึงพี่ทองอยู่ที่บ้านตัวเอง แล้วก็คิดไม่ผิดที่มาเพราะมันสนุกมากครับ มันเป็นค่ายรวมที่ไม่ได้แบ่งแยกคณะ พี่สต๊าฟก็ตลกและดูแลดี แถมยังเป็นกันเอง ตอนนี้เก้าโมงพวกเราก็กำลังทำกิจกรรมแนะนำตัวกับเพื่อนๆ กันอยู่ ผมก็ไม่ได้ไปแนะนำตัวกับใครหรอกครับ แค่นั่งเฉยๆ แต่มีผู้หญิงเข้ามาทำความรู้จักด้วยหลายคนเหมือนกัน ผู้ชายก็มีบ้าง และคนตัวเล็กที่ชื่อแมวนี่ก็เป็นรายล่าสุด
“แมวไม่สนใจหรอกว่าชงโคจะพูดไม่ได้ คนเราเป็นเพื่อนกันได้ที่ใจ ฮี่ๆๆ แมวเรียนพยาบาล ชงโคล่ะ อยู่คณะอะไรเหรอ”
ผมชูป้ายชื่อที่มีชื่อเล่นกับคณะที่เรียนเขียนติดไว้ให้แมวอ่าน
“อยู่สถาปัตย์เหรอ! แฟนแมวก็เรียนสถาปัตย์เหมือนกัน คนนั้นไงๆ หล่อไหมล่ะ แมวว่าเขาต้องได้เป็นเดือนคณะแน่ๆ เลย เผลอๆ อาจจะได้เป็นเดือนมหาลัยด้วย เท่จังเลยน้า โบจังเนี่ย”
=_= โบจัง? โบจังเหรอ ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงชื่อโบจังล่ะ มีที่มาที่ไปอย่างไรกันนะ
ผมมองตามสายตาบูชาความรักของแมวไปแล้วก็ทำแค่พยักหน้า อืม...โบจังก็ดูดีอยู่หรอกนะ แต่ดูเซื่องๆ ซึมๆ เหมือนคนเฉื่อยชามากไปหน่อย แล้วพอหันกลับมาดูแมวที่ร่าเริงแจ่มใสดั่งดอกไม้บานแล้วก็พบว่า ไอ้คู่นี้มันต่างกันสุดๆ เลยนี่หว่า
“แต่ที่จริงเขาชื่อโบเฉยๆ น่ะ แมวเติมจังให้เขาเอง เพราะแมวอยากให้ดูเหมือนชื่อคนญี่ปุ่นน่ะ ชงโคว่าน่ารักไหมล่า” ผมพยักหน้าตอบกลับไป ทั้งๆ ที่ในหัวกำลังนึกภาพโบจังที่เป็นเพื่อนไอ้เด็กหัวเกรียนชินจังอยู่ อืม...ถ้ามีน้ำมูกย้อยด้วยนี่จะเหมือนมากจริงๆ
“แล้วนี่ทำไมชงโคถึงเลือกเรียนที่นี่ล่ะ แมวน่ะนะ ตอนที่มีรุ่นพี่ไปแนะแนวที่โรงเรียน ก็คิดจะมาเรียนที่นี่เลย เพราะรุ่นพี่บอกว่าต้องมาดูเดือนมหาลัยที่หล่อที่สุดในประเทศให้ได้! หล่อระดับตำนานน่ะมีที่นี่ที่เดียวเท่านั้น แล้วเขาก็อยู่คณะแพทย์ เป็นพี่หมอที่ทั้งใจดีและอบอุ่นเป็นกันเอง” แมวทำหน้าเพ้อๆ ในขณะที่ผมรับฟังอย่างเงียบๆ อืม...แต่อยากถามนะว่า...ลืมโบจังไปแล้วเหรอ
‘ผมยังไม่เห็นคนหล่อแบบนั้นเลยสักคน แมวคงถูกอำแล้วล่ะ’
“โห! ชงโคพิมพ์เร็วจัง” แมวทำท่าตื่นเต้น เข้ามาประชิดตัวผมแล้วชะโงกหน้าดูหน้าจอมือถือใกล้ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพูดต่อ “ไม่ถูกอำหรอก มีจริงๆ เดี๋ยวค่ายวันสุดท้ายจะมีงานเฟรชชี่ไนท์ มีประกวดดาวเดือนด้วย เราไปถามรุ่นพี่มาแล้ว พวกเขาบอกว่าพี่หมอก็จะมาด้วยนะ เขาต้องมามอบตำแหน่ง ทั้งๆ ที่ควรจะเป็นเดือนปีก่อนมามอบให้ก็เถอะ แต่ก็นั่นแหละ ใครๆ ก็อยากเห็นผู้ชายที่หล่อระดับตำนานคนนั้นทั้งนั้น”
‘แมวชอบมากเหรอ’
“แมวไม่ได้ชอบ แค่ปลื้ม แมวชอบโบจังคนเดียว ฮี่ๆ โอ้ยย ดีใจจังเลยน้าที่ได้มาอยู่กลุ่มเดียวกับชงโค แมวน่ะมาเรียนที่นี่คนเดียว เพื่อนๆ ที่สนิทไปมหาลัยอื่นกันหมด ดีหน่อยที่โบจังมาเรียนที่เดียวกัน ชงโคดูพวกนั้นสิ ที่อยู่เป็นกลุ่มๆ อ่ะ พวกนั้นเรียนที่เดียวกันมาล่ะ แมวจะเข้าไปพูดด้วยก็ไม่กล้า”
‘แล้วทำไมถึงมาพูดกับผมล่ะ เห็นผมอยู่คนเดียวเหรอ’
“ไม่ใช่ๆๆๆ เพราะชงโคหน้าตาดีต่างหาก ฮี่ๆๆ ล้อเล่นหรอก แมวอยากเข้ามาคุยด้วยนานแล้ว แต่เห็นชงโคท่าทางหยิ่งๆ ไม่พูดกับใคร ไม่เข้าไปทักทายใคร แมวเลยไม่กล้า แต่พอได้ยินเหตุผลจากรุ่นพี่ แมวก็คิดว่าชงโคคงไม่รังเกียจที่จะคุยกับแมวหรอก”
เป็นคนที่พูดตรงไปตรงมาจังเลยนะ =_= ผมไม่ได้หยิ่งนี่นา แค่ไม่ค่อยยิ้มให้ใครก็เท่านั้นเอง
“โบจังๆๆๆ ทางนี้ๆ” แมวส่งเสียงเรียก ทำตาหยีแล้วกระโดดเหยงๆ ในขณะที่โบจังของแมวทำหน้าเซ็งๆ แล้วเดินเข้ามาหา
“บอกกี่ทีแล้วว่าห้ามเรียกโบจัง มันฟังดูปัญญาอ่อน” มาถึงก็บ่นทันทีเลย โบจังสูงกว่าแมวมากครับ แต่คงสูงกว่าผมไม่กี่เซ็นเท่านั้นเพราะผมสูงเกือบร้อยแปดสิบ
“มันน่ารักต่างหาก นี่ๆ แมวมีเพื่อนใหม่มาแนะนำ อยู่คณะเดียวกับโบจังด้วยล่ะ ชื่อชงโค ชงโคพูดไม่ได้นะแต่ฟังรู้เรื่อง แมวชอบชงโคมากเลยล่ะ โบจังก็ต้องเป็นเพื่อนกับชงโคนะ”
โบหันมามองผม ในขณะที่ผมแค่พยักหน้าทักทายไป
“ยินดีที่ได้รู้จัก นายไม่ต้องไปถือสาไอ้แมวมันหรอกนะ มันก็บ้าๆ ต๊องๆ อย่างนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ผมอยู่ผังเมือง แล้วนายล่ะ”
ผมพิมพ์คำตอบใส่ในมือถือแล้วยื่นให้โบอ่าน ‘ออกแบบอุตสาหกรรม’
“เห็นรุ่นพี่บอกว่าคณะนั้นงานเยอะ ยังไงก็พยายามเข้านะ”
ผมยิ้มรับ ในขณะที่มองแมวกับโบคุยกันงุ้งงิ้งอยู่สองคน แล้วหลังจากนั้นก็ได้ทำกิจกรรมร่วมกับสองคนนี้ไปโดยปริยายครับ มีรุ่นพี่จากหลายๆ คณะมาพูดคุยด้วย ให้เล่นให้ทำกิจกรรมเวียนตามฐาน สอนร้องเพลงของมหาลัย เล่าถึงความอาถรรพ์กับสถานที่สำคัญๆ ต่างๆ มีทั้งที่ช่วยให้เรียนจบ หรือที่ที่ได้แฟนหล่อๆ ซึ่งส่วนมากก็หนีไม่พ้นให้ไปส่องที่โรงอาหารคณะวิศวะนั่นล่ะครับ เพราะเป็นคณะที่มีผู้ชายมากที่สุดในมหาลัย สาวงามก็หนีไม่พ้นคณะอักษรและนิเทศน์ แต่ที่จะพลาดไม่ได้คือต้องได้ยลโฉมของอดีตเดือนมหาลัยผู้เป็นตำนานของคณะแพทย์สักครั้ง ว่ากันว่าถ้าผู้ใดได้เห็นก็จะมีแฟนภายในเวลาสามเดือน อืม...เป็นตำนานที่เพ้อเจ้อจริงๆ
แต่อีกเรื่องที่รุ่นพี่เล่าระหว่างช่วงพักก็คือ...ประธานสโมของคณะสัตวแพทย์ที่ชอบพาวัวมาเรียนด้วย มีคนลือกันว่าวัวตัวนั้นสามารถทำให้คนสลบได้เพียงแค่ได้ยินเสียงของมัน ซึ่ง...ทำให้ผมคิดได้ว่าไอ้เรื่องที่รุ่นพี่ผู้หญิงพากันเล่ามาหลายเรื่องก่อนหน้านี้มัน...โม้ทั้งเพเลย =_=
“แมวเคยเข้าไปอ่านเว็บบอร์ดของมหาลัยล่ะ มีกระทู้หนึ่งลงรูปของประธานสโมคณะสัตวแพทย์กับอดีตเดือนในตำนานด้วย เขาว่าสองคนนี้เข้ารอบด้วยกันทั้งคู่ถึงพี่หมอจะหล่อมากก็เถอะ แต่ความสามารถของประธานสโมคณะสัตวแพทย์น่ะไม่ใช่ย่อยเลย เขาขึ้นแสดงธีมของหนุ่มบ้านไร่ผู้ใช้ชีวิตโดยการสีซอให้วัวฟังไปวันๆ แต่เพลงที่เขาเล่นน่ะ เพราะสุดๆ ทำเอาคณะกรรมการน้ำตาไหลพรากกันทุกคน!” แมวกำลังกระตือรือร้นเล่ารายละเอียดให้ผมฟังมีโบจังนั่งฟุบโต๊ะหลับอยู่ข้างๆ
อืม...ไม่ผิดแน่ ไอ้ประธานสโมบ้าๆ นั่นคงเป็นพี่ทองแหงแซะ
ว่าแต่แมวนี่รู้เรื่องละเอียดจริงๆ แน่ใจเหรอว่าเลือกเรียนถูกคณะ ทำไมไม่ไปเรียนสื่อสารมวลชนล่ะ รู้สึกจะมีพรสวรรค์
“นั่นไงๆ พี่คนนั้นน่ะ ประธานสโมคณะสัตวแพทย์ที่เขาลือกันล่ะ โหววววว ดูรถที่เขาขับสิ เท่ซะไม่มี”
แมว...แมวคงไม่ใช่ติ๊งต๊องธรรมดาแล้ว ถึงได้เห็นว่าจุ๊บแจงที่มีเดซี่ยืนอยู่บนกระบะหลังนั้นเท่ แล้วพี่ทองเขามาทำอะไรที่มหาลัยล่ะ =_=;
“แต่งตัวก็แนวสุดๆ” ตรงไหนที่เรียกว่าแนวเหรอ...ผ้าขาวม้าที่มัดตรงเอวหรือกางเกงผ้าม่อฮ่อมที่ยาวไม่ถึงตาตุ่มนั่น
“โหววว เฮียยยย เพิ่งกลับจากดำนามาหรือไง ทำไมสภาพเป็นงี้เนี่ย” ได้ยินเสียงรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งทักพี่ทองที่กำลังเดินเข้ามาในลานกิจกรรมอย่างไม่อายสายตาใคร
“กูไปเกี่ยวหญ้าให้ลูกสาวมา ว่าแต่เรียบร้อยดีไหม ไอ้โปรดมันบ่นถึงกูรึเปล่า”
“เสี่ยฝากบอกเฮียว่า ให้ระวังลูกสาวเฮียให้ดี ถ้ายังทำให้เสียงานเสียการ เสี่ยเขาจะฆ่าทิ้ง”
“เฮ้ยยย มันกล้าขนาดนั้น! เดี๋ยวๆ เดี๋ยวมันเจอกู แล้วนี่ช่วงพักเหรอ ขอดูกำหนดการหน่อยดิ”
ผมรีบเปลี่ยนโฟกัสมาที่แมวกับโบจังแทน เพราะถึงจะมองพี่ทองไป เขาก็ไม่เห็นผมอยู่ดี คนเยอะขนาดนี้
“หล่อเนอะชงโค” แมวทำตาหยีพลางยิ้มกว้าง
‘โบจังไม่หล่อแล้วเหรอ’
“หล่อสิหล่อ” แมวรีบตอบทันที ส่วนผมก็หัวเราะเบาๆ แมวเป็นคนน่ารักนะ แล้วก็น่าคบด้วย ดีแล้วที่เลือกเรียนต่อมหาลัย ไม่งั้นก็คงไม่ได้เจอแมว
ผมว่าสังคมตอนมอปลายมันแคบมากจริงๆ แต่ที่มหาลัย มีคนหลายรูปแบบให้เลือกรู้จัก ก็มีทั้งดีและไม่ดี แต่ผมว่าผมโชคดีนะที่จู่ๆ ก็ได้รู้จักกับสองคนนี้...ไม่ต้องใช้ระยะเวลานานมากหรอก แค่ไม่รำคาญที่จะอ่านคำตอบของผม ผมก็คิดว่าพวกเขาน่าคบมากแล้ว
ตึ้ง!
ผมก้มลงมองมือถือ ก่อนจะเห็นข้อความไลน์จากพี่ทองเด้งขึ้นมา
‘สนุกไหม’
หันหน้าไปมองพี่ทองก็เห็นว่าเขากำลังมองหน้าจอมือถือเหมือนรอคำตอบอยู่
‘สนุก’
‘นั่งอยู่ตรงไหน’
‘ถามทำไม’
‘ตอบมาเถอะน่า’
‘แถวเกือบสุดท้าย ทางซ้ายมือพี่’
ผมเงยหน้าขึ้นในขณะที่พี่ทองหันมามอง พอสบตากันเขาก็แค่ยักคิ้วส่งมาให้ ก่อนเสียงไลน์จะทำให้ผมต้องละสายตาจากเขา
‘ยิ้มหน่อยดิ’
‘ทำไมผมต้องยิ้ม’
‘โกรธอะไร’
‘พี่นั่นแหละที่โกรธ’
‘ถ้ารู้แล้วทำไมไม่ง้อ’
‘แล้วผมทำอะไรผิด ก็แค่บอกให้พี่รับโทรศัพท์เมียตัวเอง ผมผิดเหรอ ผมทำตามหลักมนุษยธรรม’
‘เคยบอกแล้วนะว่าไม่ให้พูดแบบนี้ นิลไม่ใช่เมียกู’
‘จนกว่าพี่จะหย่ากับเขาได้ ผมถึงจะเลิกคิดว่าเขาเป็นเมียพี่ โอเคไหม’
‘-*- มึงก็เป็นซะแบบนี้ ถ้ากูยังหย่าไม่ได้ กับมึงก็คงไม่ก้าวหน้าใช่ไหม’
‘ใช่ ในเมื่อพี่ขอให้ผมอยู่ข้างๆ ผมก็จะอยู่ แต่ไม่ได้หมายความว่า เราจะไปได้ไกล พี่มีโซ่ล่ามเท้าไว้อยู่นะ อย่าลืม’
‘ไม่ลืม แต่นี่มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ไม่เลยชงโค กูไม่โอเค แค่นี้ล่ะ ตอนเย็นจะไปหา’
เฮ้อ...ผมก็ไม่ได้ชอบใจหรอกนะที่ต้องทำอย่างนี้ แต่พี่ทองก็ต้องเข้าใจบ้างว่า...ยิ่งผมปล่อยตัวปล่อยใจไปมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกผิดมากเท่านั้น ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าพี่ทองรู้สึกยังไง แต่เพราะมันเป็นเรื่องของศีลธรรม พี่ทองไม่ได้รักพี่นิล ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะสามารถมาคบกับผมได้ ทั้งๆ ที่กับพี่นิลก็ยังไม่เคลียร์
ไม่ใช่พี่คนเดียวหรอกนะที่ไม่โอเค...ผมก็ไม่โอเคเหมือนกัน
“ชงโค เป็นอะไรไปเหรอ แมวร้องเพลงให้ฟังเอาไหม จะได้ไม่เครียด แมวร้องเพลงเพราะนะจะบอกให้”
ผมจำต้องวางมือถือลง พยักหน้าให้แมวไปหนึ่งทีก่อนจะหันไปมองพี่ทองที่เดินลิ่วๆ ไปที่รถ แล้วขับออกไป แต่พอแมวเริ่มร้องเพลงผมก็กลับมาสนใจนักร้องจำเป็นตรงหน้าตามเดิม
อืม...เสียงเพราะนะ เพราะกว่าตอนเดซี่ร้อง...นิดเดียว ^^
.........................................To be continue.........................................
เราพาเพื่อนมาให้ชงโคเจอด้วยล่ะ อยากให้น้องมีเพื่อนบ้าง มหาลัยเป็นช่วงเวลาที่อยากย้อนกลับไปมากที่สุด ขอให้สนุกกับชีวิตมหาลัยนะทุกคนนนนที่กำลังจะเริ่มเข้าปีหนึ่ง
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ แล้วเจอกันใหม่ในตอนหน้านะคะ ตอนนี้เวลาอัพไม่ค่อยแน่นอนเลย มาดึกบ้าง เย็นบ้าง
กราบขออภัยบางเวลา ว่าแต่...ชอบพี่ทองกันบ้างไหมคะ
คุณกุ้งเชอร์รี่ >> นี่ค่ะ http://ask.fm/TCHONG_K อยากถามอะไรถามได้เลยค่ะ ^^
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 958505 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก