ตอนที่ 15อากาศดีก็จริง แต่ผมค่อนข้างหงุดหงิดใจ เปิดเทอมวันที่สองไม่ใช่วันที่ดีซะแล้วเพราะดันมาเจอฉากสารภาพรักของใครบางคนเข้า
“พี่ทองคะ ฉันชอบพี่ค่ะ ชอบมากจริงๆ ช่วยรับช็อคโกแล็ตกล่องนี้ไปได้ไหมคะพี่” หญิงสาวยื่นกล่องช็อคโกแล็ตยี่ห้อดังไปตรงหน้าชายหนุ่ม ก้มหน้าลงต่ำอย่างขวยเขิน ในขณะที่อีตานักร้องที่กลายเป็นประเด็นทอล์คออฟเดอะทาวน์มาตั้งแต่วันเปิดเทอมปั้นหน้าปานพระเอกละคร ทำท่าหนักอกหนักใจเหมือนกับตัวเองหล่อมากมายซะเต็มประดา
“พี่คงรับไว้ไม่ได้หรอก พี่น่ะ...มีลูกมีเมียแล้ว แถมยังมีวัวอีกหนึ่งตัว พี่คงรับความรู้สึกของน้องไว้ไม่ได้ ขอโทษนะ ความจริงพี่ก็ปวดใจที่ต้องทำร้ายความรู้สึกของหญิงสาวที่แสนบอบบาง แต่พี่ก็ไม่อาจทรยศต่อความรักที่ลูกเมียมีให้พี่ได้ ปวดใจจริงๆ เลย แต่ก็จะรับช็อคโกแล็ตไว้ก็แล้วกันนะ ลูกสาวพี่ชอบกิน”
ผมไม่เคยเห็นผู้ชายท่ามากขนาดนี้มาก่อน ไม่เข้าใจว่าเขาจะยืนเก๊กท่าเสยผมเหมือนนายแบบไปทำไม ชักไม่ไหวแล้วกับสติของเขา จากที่หงุดหงิดอยู่ดีๆ ผมก็ชักขำ หญิงสาวที่แสนบอบบางเหรอ ตัวล่ำพอๆ กับเดซี่นี่บอบบางมากเลยสินะ แถม...ยังไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆ อีกต่างหาก
“โธ่...พี่ทอง พ่อคนดีของน้อง งั้นขอน้องจับมือพี่สักครั้งได้ไหมคะพี่ทอง”
“ได้สิครับ...แต่สัญญากับพี่นะว่าน้องจะตัดใจจากพี่...พี่ไม่อยากเห็นใครต้องเจ็บปวดเพราะพี่จริงๆ เพราะพี่จะรู้สึกผิดบาปมากที่ได้ทำร้ายคนที่แสนเปราะบาง ความเจ็บปวดของน้องพี่จะขอรับไว้เอง เลิศศักดิ์”
เกือบดีอยู่แล้วเชียว น้องคนที่แสนเปราะบางก็บิดตัวขวยเขินไปมา แต่ก็ต้องสะดุดกิริยาด้วยชื่อที่แสนแมนว่า เลิศศักดิ์ =_=
“พี่ทองคะ...อย่าเรียกชื่อจริงของน้อง ได้โปรด...เรียกน้องว่ามินนี่นะคะ”
“ได้ครับ น้องมินนี่”
“งั้นน้องขอตัวก่อนนะคะพี่ทอง น้องจะคอยเป็นกำลังใจให้พี่ทองต่อไปค่ะ จะห่วงใยพี่ทองอยู่ในมุมเล็กๆ ของน้อง ขอให้พี่ทองกับลูกและเมียมีความสุขมากๆ นะคะ น้องขอลา”
“โชคดีครับเลิศศักดิ์”
“มินนี่ค่ะมินนี่!”
ผมเกือบหัวเราะออกมาเมื่อพี่มินนี่ทำท่าจะกลับมาต่อยพี่ทองที่ได้แต่หัวเราะแห้งๆ ยกมือโบกลา จะว่าไปก็เป็นฉากสารภาพรักที่ดีจริงๆ แต่ประเด็นคือตอนนี้ผมจะเดินออกไปจากซอกหลืบที่สิงอยู่นี่ได้ยังไง ที่จริงผมก็นัดเจอกับพี่ทองนั่นแหละครับ เขาส่งไลน์มาว่าให้มาหาหน้าตึก ก็รีบเดินขาแทบขวิดมาจากโรงอาหารคณะทันที แต่พอใกล้จะถึงเห็นฉากสารภาพเข้าก็เลยต้องรีบซ่อนตัวเพราะไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะ
เฮ้อ...แล้วจะออกไปยังไงไม่ให้รู้ว่าผมแอบฟังดีนะ
“โป้ง!”
เสียงดังลั่นพร้อมกับนิ้วที่ชี้มาทำให้ผมกระโดดถอยหลัง เข่าแทบทรุดเพราะความตกใจ
“ฮ่าๆๆ หน้าซีดเลย ขวัญอ่อนนี่หว่า”
คนประสาทดีเขาก็ตกใจกันทั้งนั้นแหละ!
‘เล่นอะไรบ้าๆ เกิดผมหัวใจวายตายขึ้นมาจะทำยังไง’
“คนไม่เคยมีประวัติเป็นโรคหัวใจไม่ตกใจตายไปง่ายๆ หรอกน่า”
ผมทำหน้าเซ็งๆ ใส่พี่ทอง พยายามเรียกขวัญที่กระเจิงหนีไปกลับมาเข้าร่าง
‘แล้วนี่คนมีลูกมีเมียอย่างพี่มีธุระอะไรกับผม’
พี่ทองหัวเราะแล้วยื่นมือมาขยี้หัวผมแรงๆ “ถามได้แล้งน้ำใจจริงๆ เมียน่ะไม่มีหรอกนะ มีแต่ลูกที่กำพร้าแม่ ตอนนี้ก็กำลังล่อลวงใครบางคนให้มาช่วยกันเลี้ยงอยู่” ลูกที่ว่าก็เดซี่อีกสิท่า -_-
‘แน่ใจนะว่าเมียไม่มี’
“โธ่ อย่าพูดงี้ดิ ไม่เอาน่า อุตส่าห์มาชวนไปกินข้าว”
‘ผมกินแล้ว’
เพิ่งกินพร้อมกับแมวและโบจังไปเมื่อกี้ แต่ใบหน้าบูดบึ้งของพี่ทองที่เหมือนเด็กกำลังโดนขัดใจนี่สิ ชักจะอยากบอกว่าล้อเล่นจริงๆ
“เดี๋ยวนี้ไม่สนใจกูเลยนะ พักเที่ยงไม่มีจะไลน์มาถามว่ากินข้าวหรือยัง เมื่อวานไม่ได้เจอก็ไม่มีจะถามว่าหายไปไหน ตกลงไม่สนใจกันจริงๆ ใช่ไหม ใช่สิ...เดี๋ยวนี้กูมันไม่สำคัญแล้วนี่”
เฮ้อ เอาเข้าจนได้ แฟนก็ไม่ใช่แต่ดันต้องง้อ ตบกะโหลกให้ยุบไปซะเลยดีไหมนะ
“ไม่ต้องมาทำหน้าเซ็งเลย ไปก็ได้วะ”
เออ ไปเถอะ เดี๋ยวผมมีเรียน ไว้ตอนเย็นค่อยไปง้อละกัน พี่ทองน่ะโกรธง่ายหายเร็ว เผลอๆ ไม่ต้องง้อก็หายได้เอง
พี่ทองเดินไปไกลแล้ว แต่เห็นแผ่นหลังที่ขยับห่างออกไปทุกทีแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลย ผมไม่ใส่ใจเขามากไปรึเปล่านะ... ทั้งๆ ที่บอกไปแล้วว่าจะอยู่ข้างๆ แต่กลับละเลยแบบนี้ แย่จริงๆ
ยืนลังเลอยู่ไม่นานก็ตัดสินใจส่งไลน์ไปบอกแมวว่าผมมีธุระต้องไปทำ ก่อนจะรีบวิ่งไปยังลานจอดรถ เมื่อกี้เห็นเขาเพิ่งขับจุ๊บแจงออกไป ถ้าตามก็คงทันเพราะความเร็วของจุ๊บแจงเมื่อเทียบกับรถของผมก็เรียกว่ากระดูกคนละเบอร์กันเลย แถมวันนี้ยังพาเดซี่มาด้วยอีก เขาคงไม่ขับเร็วมากหรอก เพราะพี่ทองน่ะห่วงชีวิตของลูกสาวมากกว่าชีวิตตัวเอง
ผมขับตามไปจนเห็นพี่ทองจอดรถไว้ที่ลานจอดรถของตึกคณะสัตวแพทย์ แต่เพราะมีกลุ่มนักศึกษากลุ่มใหญ่เดินกีดขวางทางอยู่ก็เลยต้องจอดให้พวกเขาเดินไปก่อน แต่พอรถเคลื่อนที่ได้ พี่ทองก็เอาเดซี่ลงรถเรียบร้อยแล้ว เขาจูงเดซี่ที่มีกระติกน้ำสีแดงร้อยด้วยเชือกพาดบนหลังเดินไปพร้อมกับถือเสื่อและปิ่นโตไปด้วย
คงไปหาที่กินข้าวล่ะมั้ง แต่เห็นแล้วผมก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ เขาอุตส่าห์มาชวน ผมก็ยังทำตัวแย่ๆ ใส่อีก
จอดรถเป็นที่เรียบร้อย ผมก็เดินตามพี่ทองมาจนถึงริมสระน้ำขนาดใหญ่ อากาศเย็นสบายเพราะมีต้นไม้ใหญ่ๆ หลายต้น น้ำใสสะอาด เห็นปลากระโดดอยู่บ้างสองสามตัว พี่ทองปูเสื่อไว้ใต้ร่มไม้ มัดเชือกที่ล่ามเดซี่ไว้กับต้นไม้อีกต้นใกล้ๆ ก่อนเขาจะบรรจงแกะปิ่นโตออกทีละอัน
วิถีชีวิตของพี่ทำไมมันไม่เหมือนนักศึกษาเลยล่ะครับ นี่พี่คิดว่าตัวเองเป็นคนเลี้ยงวัวจริงๆ หรือไง แล้วนักศึกษาปีหกคณะสัตวแพทย์อย่างพี่นี่ว่างมากเหรอ -_-
ผมเดินเข้าไปใกล้ แต่ไม่ทันไรพี่ทองก็หันมาซะก่อน เขาคงได้ยินเสียงเหยียบใบไม้แห้ง
“มีธุระอะไร?” น้ำเสียงเย็นชาจริงๆ เลย
‘มากินข้าวด้วย’
“ไหนบอกกินแล้ว”
ก็กินไปแล้วจริงๆ แต่ยังไงก็ไม่อยากให้เขานั่งกินข้าวคนเดียว
‘กินอีกได้ ผมยังไม่อิ่ม’
พี่ทองค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะสาธยายอาหารแต่ละอย่างที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า เขาบอกว่าอาม่าเข้าครัวทำให้ แถมยังมีแต่ของโปรดของเขาทั้งนั้น ในขณะที่ผมทำได้แค่ยิ้มแล้วก็กินทุกอย่างที่เขาตักให้ และก็ไม่น่าเชื่อว่าผมยังสามารถยัดอะไรลงท้องได้อีกทั้งๆ ที่เพิ่งกินก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่พิเศษไปเมื่อสามสิบนาทีก่อน
‘ปกติพี่เอาปิ่นโตมากินตลอดเลยเหรอ’
“ใช่สิ ก็ที่โรงอาหารไม่มีของถูกปากเลยสักอย่าง เอามาเองถูกใจกว่า แถมอาม่าก็ทำอร่อย เอ้านี่ องุ่นแดง ปลอดสารพิษ”
ผมอ้าปากรับองุ่นแดงลูกเล็กๆ ที่พี่ทองป้อนให้ ก่อนจะหันไปมองเดซี่ที่นอนหลับอย่างสบายใจอยู่ใต้ต้นไม้
‘แล้วเดซี่กินอะไรหรือยัง’
“กินไปแล้ว” พี่ทองตอบ ในขณะที่ผมกำลังเก็บปิ่นโตให้ เขาก็ถือวิสาสะนอนลงบนตักของผม
‘เดี๋ยวก็จุกหรอก แล้วก็นอนดีๆ ด้วย จะงอตัวทำไม’ เห็นทีไรก็นอนท่านี้ทุกที ไม่รู้มันสบายตัวตรงไหน
“ท่านี้สบายสุดๆ แล้ว”
พี่ทองหลับตาพริ้ม มือก็ลูบเบาๆ อยู่ที่แขนของผม “นี่...เมื่อวานเป็นไงบ้าง สนุกไหม”
เขาลืมไปรึเปล่าว่าผมต้องใช้ภาษามือสื่อสารกับเขา หลับตาอย่างนี้จะเห็นได้ยังไง
“หอมแก้มเพื่อบอกว่าสนุก จูบเพื่อบอกว่าสนุกมาก แต่ถ้าไม่โอเคให้หอมหน้าผาก เอ้า เลือกคำตอบได้เลย”
ชักตลกไปกันใหญ่ละ ใครจะเลือกตอบแบบนั้นในสถานที่โล่งแจ้งกันล่ะ -*-
ผมหยิกแขนพี่ทองไปหนึ่งทีจนเขาร้องโอ้ย ลืมตาขึ้นมาแล้วหัวเราะใส่หน้าบึ้งๆ ของผม “คำตอบแบบไหนเนี่ย หยิกนี่คืออะไรหือ”
‘หยิกนี่คือทุกอย่างดี ยกเว้นพี่ที่แย่’
“เออ กูมันไม่มีดีหรอก”
‘ก็เมื่อวานหายไปไหนมา ทำไมไม่มาหา’
จากหน้าบึ้งๆ น้ำเสียงตัดพ้อ เปลี่ยนเป็นหน้าตาแจ่มใส ประกายตาระริกระรี้ทันที
“รอเฮียเหรอจ้ะหนู”
ถ้าผมบอกไปว่ารอนี่พี่ทองคงยิ่งทำหน้ากวนโอ้ยมากกว่านี้ ถึงเมื่อวานหลังจากเลิกกิจกรรมห้องเชียร์ของคณะแล้วจะรีบตรงดิ่งกลับบ้านเพราะคิดว่าเขาจะรออยู่ก็เถอะ แต่ที่ไหนได้ ไม่มีใครเลยสักคน นั่งรอจนดึกก็แล้วพี่ทองก็ยังไม่มา ขาดการติดต่อไปอีกต่างหาก -*-
“ถ้าอยากรู้ว่าอยู่ที่ไหน ทำไมไม่ไลน์มาถาม เรื่องง่ายๆ แค่นี้ทำไมทำไม่ได้” เดี๋ยวนะ นี่ผมผิดเหรอที่ไม่ได้ถามว่าเขาไปไหน แล้วผมควรจะก้าวก่ายเรื่องของเขาหรือไง บ้ารึเปล่า
‘คนที่หายไปต่างหากที่เรื่องง่ายๆ อย่างบอกให้รู้ว่าจะไปไหนก็ทำไม่ได้’
“ก็อยากให้ถามบ้างไม่ได้รึไง นี่พอกูหายมึงก็ไม่ตามอ่ะ เหมือนกับว่ากูจะอยู่จะไปก็ไม่สำคัญ”
‘ถ้าคิดขนาดนั้นทำไมไม่หายไปจริงๆ เลยล่ะ โผล่หัวมาทำไม’
อยากจะมะเหงกใส่นัก ถ้าไม่ติดว่าเขาอายุมากกว่า คงได้โดนไปสักสามสี่ทีแล้ว ถ้าไม่สำคัญแล้วผมจะรอทำไม จะใส่ใจทำไม คนบ้านี่คิดเรื่องง่ายๆ แค่นี้ไม่เป็นเหรอ!
“ก็คิดถึงอ่ะ ไม่เจอวันเดียวก็คิดถึงแล้ว” ผมที่กำลังหงุดหงิดอยู่เมื่อกี้ ตอนนี้เหมือนโดนค้อนหนักๆ ทุบเข้าที่ท้ายทอยอย่างจัง พี่ทองนี่มีหลากหลายอารมณ์ในหนึ่งนาทีหรือไง เมื่อกี้ยังตัดพ้อผมอยู่ดีๆ ดูตอนนี้มาทำหน้าอ้อนๆ ใส่ นี่ถ้านานวันเข้าผมไม่บ้าก็เก่งมากแล้วนะครับ!
‘แล้วหายไปไหนมา’
“ไปทำคลอดให้หมูเพื่อนเมียไอ้โปรดอ่ะ ต้องอยู่ดูอาการเกือบทั้งคืน กว่าจะคลอดได้ก็เกือบตีสอง”
อืม...เป็นหมอสัตว์นี่ก็ลำบากเหมือนกันนะ แต่พี่ทองก็ดูมีความสุข เขาคงรักในสายอาชีพนี้จริงๆ เป็นคนที่เท่เหมือนกันนะครับพี่น่ะ
‘แล้วตอนนี้เป็นไง ทุกอย่างโอเคหรือยัง’
“ฝีมือระดับเฮียจะมีพลาดเหรอ ถึงยังไม่มีใบประกอบโรคศิลป์แต่เฮียก็อัจฉริยะน้องๆ ไอสไตน์เลยนะหนู”
ถ้างั้นก็หายห่วงได้ล่ะครับ แต่เรื่องอัจฉริยะนี่คงเพ้อเจ้อไปอีกตามเคย
“ชงโค วันนี้ไปกินข้าวที่บ้านนะ ม่าอยากเจอ”
‘แต่ผมต้องเข้าห้องเชียร์ คงเลิกเกือบสองทุ่มเลย’
“นั่นไง เริ่มไม่มีเวลาให้ครอบครัว -*-”
ผมยิ้มกับคำว่าครอบครัวของพี่ทอง...นานแล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองมีมันอยู่เลย...
‘มันจำเป็นนี่นา ผมก็อยากเจออาม่า แต่ไม่เข้ากิจกรรมเดี๋ยวก็ถูกรุ่นพี่เรียกซ่อมอีก’
“ไอ้พวกรุ่นพี่นี่มันไร้สาระกันจริงๆ”
‘พี่น่ะไม่ต้องพูดดี เพื่อนผมบอกว่าพี่เคยเป็นพี่ว๊าก เรียกรุ่นน้องไปซ่อมด้วย’
เพื่อนที่ว่าก็ไม่ใช่ใครครับ ก็แมวนั่นแหละ ผู้รอบรู้และเชี่ยวชาญในเรื่องของชาวบ้านเขา
“ก็มันปีนเกลียว แต่ตอนนั้นกูอยู่ปีสอง ยังเป็นหนุ่มรุ่นกระทง เลือดร้อนบ้างไม่เห็นแปลก แต่ตอนนี้เป็นผู้ใหญ่แล้ว”
อืม...งั้นตอนนี้ก็เป็นผู้ใหญ่ที่มีเลือดบ้าเยอะสินะครับ -_-
“งั้นพรุ่งนี้นะ วันเสาร์พอดี จะพาไปช่วยม๊าเฝ้าร้าน แล้วตอนเย็นก็ไปกินข้าวที่บ้าน”
ผมมองพี่ทองก่อนจะดึงแก้มเขาจนร้องโอ้ยๆ
‘คิดจะโยนงานให้ผมแล้วพี่จะอู้เหรอ’
“เปล่า กูต้องไปโรงพยาบาลไง มึงก็ทำตัวเป็นลูกสะใภ้ที่ดีไป แต่งเข้าบ้านเมื่อไหร่จะได้ไม่มีปัญหา แล้วตอนเย็นจะไปรับแล้วเราก็ไปกินข้าวเย็นที่บ้านด้วยกัน เห็นไหม ครอบครัวสุขสันต์จะตาย”
‘พี่ถามผมรึยังว่าผมว่างหรือไม่ว่าง’
“ต้องถามด้วยเหรอ”
‘ตามปกติก็ต้องถาม แล้วพรุ่งนี้ผมก็มีนัดแล้ว จะไปดูหนังกับเพื่อน’
“เพื่อนอีกแล้ว เพื่อนอีกแล้ว! กูไม่เห็นจะติดเพื่อนอย่างมึงเลย นี่มึงเข้าวัยต่อต้านแล้วใช่ไหม อะไรๆ ก็เพื่อน พ่อแม่น่ะไม่สำคัญแล้ว”
‘แล้วนี่พี่มาเป็นพ่อผมตั้งแต่เมื่อไหร่’
ผมหยิกแขนพี่ทองไปอีกหลายๆ ที จนผิวขาวๆ ของเขาเป็นจ้ำแดงหลายรอย
“ไม่ได้อยากเป็นพ่อ อยากเป็นผัว โอ้ยยย ชงโค ปล่อยก่อนๆๆ ไม่พูดแล้วจ้าไม่พูดแล้ว หัวจะหลุดแล้วจ่ะที่รัก”
กล้าดีจริงๆ ที่พูดออกมาได้เต็มปากเต็มคำ ผู้ชายแบบนี้น่ะเหรอที่เฟรชชี่ไนท์คืนนั้นมีผู้หญิงตะโกนบอกรักเป็นร้อยๆ คน มีดีที่ตรงไหนเนี่ย ปากไม่สร้างสรรค์เลย
“ยอมให้คนเดียวเลยนะ คนอื่นไม่ยอมแบบนี้หรอก เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องไปดูหนัง หนังน่ะดูเมื่อไหร่ก็ได้ อยากดูจะพาไปเอง”
ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น ลำพังหนังเข้าใหม่ผมก็ไม่ได้อยากดูสักเท่าไหร่ แต่เพราะรับปากกับแมวและโบจังไว้แล้ว ผมก็ไม่อยากจะผิดคำพูด
‘ผมไม่ได้อยากดูหนัง แต่รับปากไปแล้วก็ต้องไป’
พี่ทองทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะยกมือถือขึ้นมาเล่นคุกกี้รันโดยไม่ได้สนใจผมอีก เอาเถอะ พรุ่งนี้ตอนเย็นค่อยบอกให้พี่ทองมารับไปกินข้าวกับที่บ้านเขาก็ได้ ไม่ได้เจอน้องพลอยกับอาม่ามาหลายวันชักจะคิดถึง
.
.
.
“นางเอกไม่น่าตายเลย! ใครเขียนบทเนี่ย อยากเรียกมาถาม! อะไรคือการที่ผู้หญิงคนหนึ่งเด่นมาทั้งเรื่องแล้วสุดท้ายต้องมาตายแล้วพระเอกก็ได้กับนางรอง หือออออ หืออออออออออออออออออออออ” แมวโวยวายอย่างนี้มาได้สักพักแล้ว ตั้งแต่เดินออกมาจากโรงหนังจนถึงมานั่งกินไอศกรีมกัน มันก็ยังแช่งคนเขียนบทไม่หยุด แถมตาก็บวมแดงเพราะร้องไห้อย่างหนักราวกับว่านางเอกผู้แสนอาภัพคนนั้นเป็นตัวของแมวเองก็ไม่ปาน ในขณะที่ผมไม่ได้อินไปด้วย ก็นั่งดูจนจบเป็นเพื่อนแมวนั่นแหละครับ ส่วนโบจังน่ะหลับตั้งแต่หนังเริ่มไปได้ยี่สิบนาที
“ก็บอกแล้วให้ดูเรื่องอื่นก็ไม่เชื่อ หนังมันส์ๆ มีให้เลือกก็ไม่เอา” โบจังผู้กำลังผสมไอศกรีมรสช็อคโกแล็ตและสตอเบอร์รี่ให้เข้ากันพูดขัดขึ้น
“ก็พระเอกหล่ออ่ะ ชื่อเรื่องก็ดี แต่ใครจะรู้ว่าตอนจบมันจะเชือดใจขนาดนี้ ชงโคๆ ช่วยกินหน่อยสิ แมวกินไม่หมดอ่ะ”
ผมไม่ได้ขัดข้องอะไร ก็ช่วยแมวกินไอศกรีมในถ้วยของมันไป พลางหันมองไปรอบๆ ตัว อืม...ผมไม่รู้ว่าปกติที่ห้างในวันเสาร์คนจะเยอะแบบนี้รึเปล่า เพราะที่ผ่านมาผมก็ใช้วันหยุดอยู่บ้าน ปลูกต้นไม้ ทำสวนครัว หาอะไรทำไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้มีโอกาสมาที่ห้างใหญ่ๆ อย่างนี้เท่าไหร่ เวลาที่ต้องซื้อของใช้ก็จะไปที่เซเว่นหรือไม่ก็โลตัสเอ็กเพรสนั่นแหละครับ
“ชงโคๆๆ ยิ้มน้า แมวจะอัพไอจี เอ้า หนึ่ง สอง สาม ชีสสสสส อีกรูปๆ ชีสละลายยยยยยยยย”
ผมเกือบหัวเราะออกมาเพราะหน้าตาตลกๆ ของแมว ในรูปมีผมที่ยิ้มปกติอยู่คนเดียว ส่วนแมวก็พยายามยิ้มในแบบที่คิดว่าตัวเองเซ็กซี่...ซึ่ง...มันเป็นความเซ็กซี่ที่...ไม่ค่อยจะลงตัวเท่าไหร่ ในขณะที่โบจังเดือนคณะสุดหล่อทำตาปรือใส่กล้อง
ปล่อยให้แมวลั้ลลาไปกับโลกโซเชียลของตัวเอง ส่วนผมกับโบจังก็ช่วยกันกินไอศกรีมที่เริ่มละลาย
“OMG!!!!!! พี่ทองคำเอกฟอลโล่แมวด้วยอ่ะ!!!! โอ้ยยยยยยย ต้องแคปชั่นส่งไปให้เจ้ยิ้มอิจฉา โฮะๆๆๆ อ้ายยย รูปนี้ชงโคน่ารักมากเลย มีเพื่อนหน้าตาดีเป็นศรีแก่ชีวิตจริงๆ เอ๋!! ชงโคๆๆๆ พี่ทองฝากบอกว่า ยิ้มสวยจังเลยที่รัก ด้วยอ่ะ เค้าฟินอ่ะ เค้าฟินนนนน” แมวกำลังดีดดิ้นบิดตัวไปมา ในขณะที่ผมและโบจังได้แต่หันมามองหน้ากันอย่างปลงๆ
“โบจัง! รีบมาเม้นบอกว่าแมวน่ารักมากๆ ด้วยนะ เร็วๆ เลย! ไม่ไหวแล้ว พี่ทองคำเอกทำไมน่ารักอย่างนี้น้า พ่อเทพบุตรสุดหล่อของน้อง”
โบจังเป็นแฟนที่ใจกว้างมากเลยนะ เป็นผม ผมคงไม่ชอบให้แฟนตัวเองชมคนโน้นฟินกับคนนี้หรอก เพราะผมเป็นคนขี้หวง อะไรที่เป็นของผม ผมก็ไม่ชอบแชร์กับใครทั้งนั้น ยกเว้นแต่ว่า...
“อ้าว...ชงโค ไม่เจอกันนานเลย สบายดีไหม” เสียงทักทายดังขึ้น ทำให้ผมต้องเลิกสนใจแมวแล้วหันกลับไปมองเจ้าของเสียง ก่อนความรู้สึกแย่ๆ จะพุ่งขึ้นมาจนจุกอกเมื่อเจอกับสายตาของผู้หญิงบนรถเข็น
พี่ดีนกำลังส่งยิ้มมาให้เหมือนอย่างที่เคยเจอกันทุกครั้ง ในขณะที่ผู้หญิงที่มากับเขาดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย เธอนั่งอยู่บนรถเข็น แต่ก็ยังพอดูออกว่าเป็นคนรูปร่างดี หน้าตาสวยหมดจดแต่แววตากลับไม่น่าเข้าใกล้ เธอจ้องมองผมอย่างไร้มารยาท ใช้สายตาไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วก็เชิดปากขึ้นเหมือนเป็นผู้เหนือกว่า พร้อมกันนั้นสีหน้าก็มีแต่ความชิงชังมอบให้กับผม
ก็พอจะเดาได้... ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้จักเธอคนนี้ ผมจำได้ไม่เคยลืม...ใบหน้าของภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของพี่ทอง และผมก็คิดว่า...เธอก็คงจะรู้จักผมเหมือนที่ผมรู้จักเธอเช่นกัน
“คนนี้เหรอ...เด็กชงโคที่ดีนบอกเรา” น้ำเสียงหวานแต่แฝงความเหยียดหยามไว้เต็มน้ำเสียง ยิ่งชื่อของผมเธอยิ่งเน้นชัด ย้ำหนักเหมือนกับจำฝังใจไม่ลืม
“อืม คนนี้แหละ น่ารักเหมือนที่บอกไหม” พี่ดีนดูอ่อนโยนมากเมื่อก้มลงพูดกับพี่นิล แต่เหมือนกับเสียงของพี่ดีนจะส่งไปไม่ถึงเพราะพี่นิลเอาแต่จ้องหน้าผมไม่วางตา
“น้องพูดไม่ได้เหรอคะ...น่าสงสารจัง แต่เป็นใบ้อย่างนี้ก็ยังร่านมายุ่งกับสามีคนอื่นเขา เป็นไงคะ...มีความสุขมากรึเปล่ากับของที่ลักกินขโมยกินน่ะ”
เหมือนมีมือร้อยมือมาระดมตบเข้าที่แก้มของผม เสียงของพี่นิลไม่ได้เบาเลยสักนิด มันเลยทำให้คนรอบข้างพากันหันมามอง และส่วนใหญ่มากันเป็นครอบครัว เสียงกระซิบกระซาบจากแม่ๆ แต่ละคนคอยพร่ำบอกลูกว่าเป็นสิ่งไม่ดี ไม่ควรเอาเป็นตัวอย่าง... ใช่ ไม่ควร แต่แล้ว...ผมทำอะไรผิดอย่างงั้นเหรอ...ผมสมควรได้รับแล้วใช่ไหมกับสายตาทั้งเหยียดหยามและดูแคลนแบบนั้น
“ผิดเพศแล้วยังทำตัวน่าสมเพช พ่อแม่ไม่สั่งสอนเหรอคะน้องว่าไม่ให้ยุ่งกับของชาวบ้าน!”
ผมเหลือทนจริงๆ ไม่คิดว่าคนที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรกจะพูดจาต่ำๆ ใส่แบบนี้ ถ้าผมพูดได้ ก็อยากจะตะโกนใส่หน้าไปเลย ผู้หญิงบ้าอะไรว่าคนอื่นว่าน่าสมเพชปาวๆ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็น่าสมเพชไม่แพ้คนอื่นเขาเลย รั้งผู้ชายให้อยู่กับตัวไม่ได้ ถึงได้มาเที่ยวฟาดหัวฟาดหางใส่คนอื่นเขา ของแบบนี้มันปรบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกโว้ย!
“นิล พูดแรงไปแล้วนะ!” พี่ดีนตวาดเสียงดัง แต่คนเจ้าบทบาทที่อยู่บนรถเข็นก็หวีดร้องขึ้นมาลั่น ก่อนจะทำให้ตัวเองตกจากรถเข็นเป็นที่น่าสงสารแก่คนที่พบเห็นนัก
“ดีน...ทำไมดีนว่าเรา เราถูกทำร้ายนะ เราเป็นฝ่ายโดนทำร้าย มันมาแย่งทองไปจากเรา แย่งคนรักของเรา ทำไมดีนต้องเข้าข้างมันด้วย” ผู้หญิงสวยเวลาร้องไห้แล้วเรียกความโง่ออกจากตัวผู้ชายได้ทุกคนเห็นจะจริง
เพล้ง!
ถะ...ถึงกับปาแก้ว! แต่คนที่ปานี่ไม่ใช่ผมนะครับ แต่เป็นเพื่อนแมวที่นั่งสงบปากสงบคำของผมนั่นเอง ท่าทางอัดอั้นตันใจด้วยเรื่องอะไรสักอย่างมาก และคงถึงจุดระเบิด
“โอ้ย! นี่ทนฟังมานานแล้วนะหล่อน ขอน้องแมวพูดบ้างนะคะหล่อน! หล่อนน่ะมาถึงก็พูดฉอดๆๆ อยู่คนเดียว อะไรเหรอคะนาง มโนเหรอ ชงโคที่สุดแสนจะน่ารักคนนี้น่ะนะจะไปแย่งของของหล่อน อิมพอสสิเบิลมากๆ ค่ะ! แล้วน้องแมวจะบอกให้นะคะ พี่ทองคำเอกไม่เค๊ย ไม่เคยพูดสักทีว่ามีเมียหน้าตาป้าๆ ทำตัวหมาๆ แบบนี้ นี่ค่ะ ที่รักของเขาคนเดียวคือคนนี้ อย่ามโนค่ะชะนี น้องแมวรับไม่ได้! ถ้าอยากให้ผู้ชายเห็นคุณค่า อย่าทำตัวต่ำๆ แบบนี้ค่ะ ไม่มีใครเขาชอบ นิสัยเสียจริงๆ เพิ่งเจอหน้ากันแท้ๆ มาพูดแบบนี้ใส่กันซะได้ ชะนีจิตไม่ปกตินี่ทำได้มากกว่าที่คิดนะ ไปกันเถอะชงโค อย่าไปเสียเวลา อ้อ ก่อนจะมาว่าคนอื่นเป็นใบ้ก็หัดดูตัวเองด้วยนะคะป้า ตัวเองก็มีปมด้อยแล้วยังมาดูถูกคนอื่น”
ผมมองแมวที่กำลังหน้าดำหน้าแดงหอบฮั่กๆ อยู่ใกล้ๆ อย่างอึ้งๆ ก่อนคนตัวเล็กที่เคยเห็นว่าน่ารักอย่างกับลูกแมวตัวน้อยๆ จะลากแขนผมกับโบจังออกมาจากร้านด้วยแรงที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหน
“เดี๋ยวก่อนๆ” โบจังพูดขัดขึ้นเนิบๆ ทำให้แมวหันกลับมามองด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
“อะไรอีกล่ะ! โบจังสงสารนังป้านั่นหรือไง มันด่าชงโคของเรานะ!”
“เปล่าๆ จะไปจ่ายตังค์ค่าไอติมไง ไม่เห็นเหรอว่าพนักงานมองตามมา พวกเรายังไม่ได้จ่ายตังค์เลย”
=_= เอ่อ...จริงด้วย เกือบลืม
โบจังเดินไปจ่ายตังค์ค่าไอติมหลังจากที่แมวยอมปล่อยมือ ในขณะที่ผมก็หันมามองแมวยิ้มๆ
“ห้ามคิดมากเลยนะ เรื่องจะเป็นยังไงแมวก็ไม่รู้แหละ แต่แมวเชื่อว่าชงโคไม่ได้แย่อย่างที่ผู้หญิงคนนั้นพูด”
ที่จริง...ผมอาจจะกำลังทำเรื่องแย่ๆ อย่างที่พี่นิลพูดก็ได้...แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคิดว่าเขาไม่มีสิทธิ์มาด่าผมกลางที่สาธารณะอยู่ดีและไม่มีสิทธิ์มาลามปามถึงแม่ของผมด้วย... แม่ที่รักผม ปกป้องผม ไม่ได้ผิดอะไรเลย นั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไม ผมถึงไม่รู้สึกเห็นอกเห็นใจพี่นิลเลยสักนิด แถมยังเข้าใจด้วยว่าทำไมพี่ทองถึงไม่รักเธอ เพราะเป็นผม...ผมก็คงรักผู้หญิงที่จิตใจมีแต่เรื่องต่ำๆ อย่างนี้ไม่ลง
ผมยกมือลูบหัวแมวเบาๆ ก่อนจะใช้ภาษามือบอกกับแมวไปว่า ‘ขอบใจมากนะ’ ถึงแมวจะทำหน้างงๆ แต่ก็ยิ้มกว้าง อาจจะเดาได้ล่ะมั้งว่าผมบอกอะไรไป
ยืนรอโบจังอยู่ได้ไม่นาน เขาก็กลับมาและพวกเราก็ตกลงกันว่าจะแยกย้ายกันกลับ เพราะให้เดินเที่ยวก็คงไม่มีอารมณ์เดินต่อแล้ว ก่อนจะไปผมก็ตัดสินใจหันกลับไปมองในร้านอีกครั้ง ตอนนี้เหตุการณ์ในร้านค่อนข้างปกติแล้ว คงเหลือแต่เพียงเหล่าผู้คนที่ซุบซิบกันแล้วหันมองมาทางผม พี่ดีนกับพี่นิลก็ไม่ได้อยู่ในร้านแล้วเหมือนกัน ผมเห็นพี่ดีนเข็นรถเข็นออกไปอีกทาง
เฮ้อ...ผมน่ะ...ไม่ได้เข้าไปแทรกกลางความรักของใครหรอกนะ ไม่ได้เข้าไปทำให้ใครต้องแตกแยกด้วย ในเมื่อพี่ทองบอกผมว่าเขาไม่เคยรักพี่นิล เขาแต่งงานกับพี่นิลด้วยเหตุผลไม่ใช่ด้วยความรู้สึก แล้วผมจะผิดตรงไหนล่ะ...ผิดตรงไหนถึงต้องให้ใครมาด่าว่าอย่างนี้
ไม่ยุติธรรมเลย... ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
รู้สึกแย่ชะมัด... ถ้าผมออกห่างจากพี่ทอง...เรื่องมันจะจบไหมนะ
.................................To be continue........................................
นังน้องแมวเป็นเกย์สาวมากนะคะ
มาช้าไปจริงๆ ไม่ค่อยสบายค่ะ มึนมาก ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ดูแลสุขภาพนะคะทุกคน
ชงโคโนดราม่า
ปล. พรุ่งนี้ไม่แน่ใจ ถ้ามาคือมา อาการนั้นหนา ไม่แน่นอน T_T
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 958695 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก