หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113

[4559]

เศร้า

[IsDeer]

เทพเท็นแน่ๆ 

[Whatever it is]

ง่ะ มาม่ายาวๆ

[fuku]

อ๊ายยยยยยยยยยยย เท็นมาแล้ว
ติสท์และแนวอย่างไม่มีใครเทียมทานได้

แล้วเมลมาจะมาด้วยมั้ยค่ะ

[ka[ze]na]

อืม...ความชัดเจน ที่ไม่แท้จริง~~~~~

[DraCo_SLa13]

รีบๆเดินเรื่องหย่าเหอะเฮีย จะได้รีบมีความสุขสักที

[NUTSANAN]

รุ้สึกเหมือน Tha tenth นี่คือเท็นอะ แต่แบบ อ่านตอนนี้แล้วหน่วงมากอะบ่องตง หลินนี่แบบบ พยายามไปปะ คนเต้าไม่ได้ชอบก้แซะอยุ่ได้ รมเสีย สงสารพี่ทองมากบอกเลออออ ต้องทนเหนคนที่ตัวเองชอบอยุ่กะคนอื่น ทั้งๆที่ ที่ตรงนั่้นมันควรเปนของเราอ่ะ   

[พิรุณสีเงิน]

อ่านตอนนี้จบ แล้วอยากร้องไห้ตามชงโค
แต่ว่าชงโคทำถูกแล้วนะ เพราะอิพี่ทองก็ไม่จัดการเรื่องนั้นให้เด็ดขาดซะที
ก็ได้แต่หวังว่าน้ำตาของชงโคกะเฮียที่เสียไปจะช่วยกระตุ้นให้เฮียทำอะไรซะทีนะ
อย่าปล่อยให้ชงโครอนานละเฮียทอง

ปล.the tenth นี้อ่านปุ๊บรู้เลยว่าใคร

[EunJin]

เฮียทองโปรดเคลียร์ตัวเองด่วนนนนนนนนนนนนๆๆๆๆๆๆ

[loveyous]

เฮ้อ มันหน่วงมาก เมื่อไหร่เฮียทองจะจัดการเรื่องนิลให้เรียบร้อยนะ

[keinoo]

ชงโคใจร้ายไปแล้วววว
มันหมดสมัยนางเอกแล้วนา เค้ามีเจ้าของก้อไปตบแย่งมาคร่าาาอย่าได้ยอมม
ดูเส่ะเข้าทางหลินหลินมันเลย ใครช่วยให้เจ้ยิ้มมาลากหลินไปปล้ำหน่อย ชริๆ
สงสารเฮียทองอ่า เมียก้อไม่ยอมหย่า กิ๊กก้อทิ้ง 
ปล. เท็นเท็น แน่ๆ  เค้ารับปรึกษาปัญหาหัวใจทั่วราชอาณาจักรหรอค้า
ปล. 2  อยากให้วันพฤหัสกระโดดค้ำถ่อไปถึงวันศุกร์ตอนนี้เลยอ่ะ อยากอ่านต่อ 
คนเขียนสู้ๆคร่า

[FahFon]

ความเห็นส่วนตัว

เราว่าดีแล้วที่ชงโคยังไม่ตอบตกลงกับพี่ทอง

เพราะพี่ทองไม่ใช่คนตัวเปล่า เดาว่าอนาคต เรื่องที่พี่ทองแต่งงานต้องแตกแน่ๆ

จากที่รู้กันไม่กี่คน ก็คงรู้กันทั่ว ดังนั้นดีแล้ว ที่ชงโคยังไม่เป็นแฟนกับพี่ทอง

รอพี่ทองเคลียตัวเองให้จบก่อนดีที่สุด #รู้สึกอินเหมือนเป็นส่วนหนึ่งในนิยายเหมือนเป็นเรื่องจริง

[cinpetals]

เท็นเท็นแย่งซีนทุกเรื่อง 555555555555555

[badbadsumaru]

พี่เท็น55555
นางมาทุกเรื่องเลย

โง้ยยย ชงโคสู้ๆ พี่ทองสู้ๆ

[sincere13]

อ่านไป น้ำตาแตกจ้า อินสุดอะไรสุดมันคือความรู้สึกแบบสงสารชงโคสงสารพี่ทองไม่ชอบหลิน รู้สึกฮือออ นังหลิน ออกไปจากชีวิตน้องชงนะ

[tempo_oil]

อ่านคอมเมนต์แล้วไม่อยากอ่านเลยบอกตรง 5555 รอดราม่าผ่านไปดีกว่า ไม่อยากค้าง

[mild-dy]

 

[caramel]

นิลเซ็นใบหย่าให้เฮียทองซะทีดิ๊ ~~~~~~~ 

อยากให้กลับมาหวานเร็วๆจัง 

[mellowshroom]

เฮ้อออ ..

[Lonelyนู๋โรนลี่]

ร้องไห้เลยค่ะ...
T_T  TheTenth คู่แข่งของหลิน...ใช่คู่ของหลินหรือเปล่าเอ่ย ตอนแรกที่อ่านก็คิดว่าเป็นพี่ทองแหงๆแต่คิดอีกทีก็อยากให้คู่กับหลินจะได้ไม่ต้องมาแย่งชงโค
ตอนบอกลาละก็อยากให้ชงโคตามไป แล้วก็ตามไปจริงๆ ดีใจนะ ที่ได้บอกประโยคว่าจะรอนะ
พี่ทองก็รีบเคลียร์นะ อย่าให้ชงโครอนาน เดี๋ยวจะเฉาเสียก่อนT_T

[jeeu]

 
กรีดร้องค่าาาาา
สงสารทุกคนเลย อยากให้น้องชงเห็นแก่ความสุขของตัวเองบ้าง
ขอให้ทนายของม๊าจัดการเรื่องให้พี่ทองเสร็จเร็วๆ
 

[malula]

อย่างนี้ดีแล้วจะได้รู้ว่าเรารักกันมากแค่ไหน
เดอะเท็นมาโผล่ที่นี่ด้วย สุดยอด

[p.spring]

คนคนนั้นคงไม่ใช่หลินใช่ไหมมมมม  โอ้ยยยยยย 
พี่ทองคำเปลวเอ้ยยยย  ตัวเองนะรีบๆเคลียสิ

[Pam_ban]

น่าเห็นพี่ทองที่สุด     เฮียผิดอารายยยย  ต้องรีบไปเคลียตัวเองโดยด่วน แล้วกลับมาหาน้องเลยนะ     ไม่อยากเห็นชงโคเสียใจเลย  น่าสงสาร


จิตสัมผัสที่หกบอกว่า  เพื่อนทางอินเตอร์เน็ตของชงโค จะเป็นผู้ชายแปลกหลุดโลก  และชอบแอบหนีแฟนไปทำอะไรที่คนอื่นเข้าใจยาก (มาก)  หรือเปล่า  เริ่มสงสัยอยู่คนนึง  แต่ก็รอต่อดีกว่า  กลัวจะไม่ใช่  ฮี ฮี


รอตอนต่อไปค่ะ



 

[poterdow]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ฉ้านนนนเกลียดหลินนนนนนนนนนน
พี่ทองงงงงง อย่าท้อสิ่ ให้ลิงถือนั่นแหละ อย่าเอามาหน่วงตัวเองเลยนะๆๆ
ชงโคคคคคค ทำไรให้ชัดเจนหน่อยเซ้ สงสารพี่ทองเว้ยยยยยยยยยย
 

[tuek]

เข้ามาเม้นก่อนยังอ่านไม่ถึงไหนเลย
เรื่องนี้สนุกไม่แพ้เรื่องมาโปรดเลย
ชอบน้องชงโคน้องน่ารักอ่ะส่วนทองก็สุดโต่งจริงๆ

[GETIIZ]

หน่วงงงงงงงง.  น้ำตาจะไหลไปกับเฮียทองหลายรอบแล้ว. ฮรือออออออ. เมื่อไหร่ทุกอยาางจะดีขึ้นสักที

[hoshinokoe]

นอนรอให้ท่า ชงโค  (โดนพึ่ทองเตะ) 

เมื่อไหร่จะมาหว่าาาาาา  ขุดรอ  เดี๋ยวคนแต่ง ไม่เห็นทู้นิยายตัวเอง  กร๊ากกกกก  (เกี่ยวไหม  บอกได้เลยว่า ไม่)

[item]

วันนี้มารอพี่ทอง กะ ชงโค

[Snufflehp]

ตอนที่ 22

Inside: ทองคำเอก

‘อกหักไม่ยักตาย ยังกินข้าวได้อยู่ขอเพียงให้เธอรู้ ยังมีลมหายใจ
อกหักไม่ยักตาย ให้เธอได้รู้เอาไว้ ไม่ต้องมาสะใจ ไม่ต้องมาเวทนา เพราะฉันยังไม่ตาย’

ผมยื่นมือไปกดปิดวิทยุ ก่อนจะเหยียบคันเร่งเมื่อไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียววิทยุราคาสามร้อยบาทใช้งานคุ้มราคามาได้สองสามปี ช่วยให้ผมหายเซ็งระหว่างรถติดก็บ่อย แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ดีเจคลื่นที่ฟังประจำมันเปิดแต่เพลงอกหักจนอยากพังวิทยุทิ้ง -_-

จุ๊บแจงออกจากอู่มาได้สามสี่วันแล้ว ผมจึงไม่ต้องทะเลาะตบตีกับเตี่ยแย่งรถมาขับ แถมจุ๊บแจงก็ไม่เปลืองน้ำมันด้วย นี่ขับมาจนถึงตอนนี้เข็มยังชี้ไปที่ตัว F อยู่เลย มากคุณภาพจริงๆ ครับ ถึงไอ้หน้าปัดบอกระดับน้ำมันนั่นมันจะเสียมาหลายปีแล้วก็เถอะ

ผมตบไฟเลี้ยวแล้วหมุนพวงมาลัยเลี้ยวเข้ามาจอดในที่จอดรถของคลับชื่อดังแถวมหาลัย คืนนี้นัดกับเจ้าของที่นี่ไว้ครับเลยต้องมา ขนาดบอกไปแล้วว่าไม่ว่างๆ นะ เหอะ -_-ช่วงนี้ผมไม่อยากคุยกับใครเท่าไหร่ ไม่รู้ทำไมนะ แต่ผมรู้สึกห่อเหี่ยว หมดเรี่ยวหมดแรงจริงๆ

เฮ้อ...ตอนนี้คนดีของผมจะเป็นยังไงบ้าง ครั้งสุดท้ายที่เจอก็ตอนน้องหันหลังเดินจากผมไปกับไอ้เดือนหน้าตาธรรมดาๆ นั่น เอาจริงๆ ผมว่าผมหล่อกว่าห้าล้านๆ เท่าอ่ะ มาตรฐานของคณะกรรมการตกลงทุกปีแหงๆ ถึงได้เลือกให้ไอ้เด็กนั่นเป็นหน้าเป็นตาของมหาลัย - - แต่ก็เอาเถอะ ช่วงนี้ขี้เกียจโกรธ ขี้เกียจด่า ขี้เกียจเถียง ขี้เกียจทะเลาะกับใคร ผมอยากอยู่เงียบๆ นั่งนิ่งๆ คิดอะไรสักหน่อย จนไอ้โนมันหาว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าแล้วตอนนี้

แต่ผมไม่ได้ป่วยหรอก...จริงๆ นะ แค่รู้สึกทรมานอยู่ตลอดเวลาก็เท่านั้นเอง

“กว่าจะมาได้นะมึง” ไอ้โปรดพูดหน้านิ่งๆ อัดควันบุหรี่เข้าปอดและพ่นออกมาจนพอใจแล้วก็เลิกคิ้วมองมาทางผม

ห้องทำงานที่ผมเข้ามาครั้งนี้เป็นครั้งที่สองยังคงตกแต่งด้วยของราคาแพงตามสไตล์ของมันเหมือนเดิม พักหลังมานี้ธุรกิจคงไปได้ดี ออร่าของเสี่ยถึงได้จับตัวมันมากกว่าเก่า และถึงเดี๋ยวนี้จะไม่ได้เห็นมันนั่งกินเหล้าเคล้านารี แจกเงินแจกของแล้วก็ตาม แต่บรรดาผู้หญิงที่คลั่งไคล้มันก็ยังเต็มใจพากันเรียกว่าเสี่ยโปรดอยู่ดี ไม่รู้ทำไมถึงได้ตามืดบอดกันขนาดนั้น มาเลี้ยงวัวกับผมดีกว่าเป็นไหนๆ อย่างน้อยก็ไม่ต้องช้ำใจเพราะต้องตกเป็นที่สองสามสี่ห้า -_-

“นั่งดิวะ ยืนค้ำหัวกูอยู่ได้” มันพูดต่อ ก่อนจะทำมือให้ลูกน้องออกไปจากห้อง

“มึงมีเรื่องอะไร” ผมถาม ขณะเอนหลังพิงพนักโซฟาแล้วยกเท้าขึ้นวางบนโต๊ะรับแขกตัวเตี้ยเช่นเดียวกับไอ้โปรด ก่อนจะรับบุหรี่จากมันมาสูบ สารนิโคตินทำให้สมองว่างเปล่าไปเพียงครู่ หัวโล่ง...ลืมคิดถึงใครบางคนไปได้บ้าง - - ที่จริงผมก็ไม่ได้สูบบ่อย เพราะอาม่าแพ้ควันบุหรี่ ถ้าวันไหนสูบคือวันนั้นผมจะไม่เข้าไปใกล้ท่านเลย แต่ช่วงนี้ก็สูบจัดหน่อยเพราะบางทีสมองก็ไม่ยอมคิดเรื่องอื่น ผมไม่ชอบเวลาที่ตัวเองเอาแต่คิดวนเวียนอยู่เรื่องๆ เดียว มันทำให้เสียเวลา

“มึงรู้จักป่ะ” ไอ้โปรดยื่นแฟ้มๆ หนึ่งมาให้ผมดู “เห็นบอกว่าเป็นเพื่อนมึง”

ผมพลิกดูด้านในแฟ้มก็มีข้อมูลของไอ้ดีนร่ายเต็มหน้ากระดาษ ผมไม่ได้สนใจข้อมูลอย่างอื่นยกเว้นข้อมูลทางการเงินของมัน ในนี้ระบุว่าไอ้ดีนทำสัญญากู้ยืมเงินมาสักระยะหนึ่งแล้ว

“มันบอกว่าเป็นเพื่อนมึงมาตั้งแต่เด็กๆ” ไอ้โปรดยังคงพูดต่อ มันรินบรั่นดีใส่แก้วแล้วยื่นมาให้ “ตกลงว่าใช่ไหม?”

“ใช่ แล้วมึงถามไปทำไม” ผมวางแฟ้มลง รับบรั่นดีจากไอ้โปรดมาจิบให้ชุ่มคอ

“ก็มันบอกว่ามึงยืนยันได้ว่ามันจะไม่เบี้ยวจ่ายเงินกู”

“เงินไรวะ” ผมทำทีถาม แค่เห็นข้อมูลเมื่อกี้ก็พอจะเดาได้อยู่แล้ว อยากกวนตีนมันเฉยๆ

“เงินที่กู้ไปไงไอ้สัด” ไอ้โปรดทำหน้าเอือมๆ มองผมราวกับว่าผมนี่ช่างโง่เง่าไม่รู้อะไรบ้างเลย“เพื่อนมึงเอารถมาค้ำไว้ ครบกำหนดไม่จ่ายกูก็ต้องยึด แต่ไม่รู้ไปทำอีท่าไหน ท้ายรถบุบ ไฟแตก ต้องมานั่งตีราคากันใหม่ ตอนนี้ต่อให้ยึดมาได้มันก็ไม่พอเงินต้น แถมดอกกำลังบานมันถึงได้บอกว่าขอเวลามันหน่อย บอกด้วยว่าเป็นเพื่อนมึง แล้วมึงก็รับรองให้มันได้”

เช็ดดดด!ไอ้เหี้ยดีนเล่นผมแล้วไหมล่ะ ทีอย่างนี้มานับกูเป็นเพื่อนไอ้สัด อยากจะบ้า เสือกกู้เงินใครไม่กู้ มากู้ไอ้คนหน้าเลือด นักเลงในคราบหมออย่างไอ้โปรด หรือมันจะให้ผมรับผิดชอบในส่วนที่ไปทำท้ายรถมันบุบเข้า? -_-

“แล้วทำไมมันถึงมากู้เงินมึง” โอเค ข้ามประเด็นที่ไอ้ดีนเอาผมมาเอี่ยวด้วยก่อนเถอะ ที่สงสัยคือทำไมลูกเจ้าของรีสอร์ทอย่างมันถึงต้องมากู้เงินไอ้หน้าเลือดนี่ด้วย

“มึงเป็นเพื่อนกันประสาอะไรถึงไม่รู้ว่าบ้านมันโดนฟ้องล้มละลายมาสองสามปีแล้ว”

“มึงเล่นมุกเหรอวะ? ไม่ขำนะเว้ย”

ผมมองไอ้โปรดอย่างไม่เชื่อ มันเลยปรายตาใส่แล้วยกเอาแฟ้มข้อมูลของไอ้ดีนฟาดหัวผม

“โอ้ย! ไอ้เหี้ยนี่ แฟ้มตราช้างไม่ได้ทำจากโฟมนะไอ้สัด”

“ก็รู้ไง ถ้าทำจากโฟมมันจะเจ็บเหรอวะ กูฟาดให้จะได้หายโง่ มัวแต่จูงวัวไปๆ มาๆ วันๆ ถึงไม่รู้ห่าอะไรกับชาวบ้านเขา”

ก็จริงที่ผมไม่ได้สนใจคนอื่นเลย แต่เรื่องบ้านไอ้ดีนโดนฟ้องล้มละลายนี่ไม่ใช่เรื่องเล็กนะ...ถึงครอบครัวมันจะไม่ได้มีหน้ามีตาในสังคมมากนัก แต่อย่างน้อยม๊าหรือเตี่ยผมก็น่าจะรู้เรื่องบ้าง ยังไงก็คนรู้จักกัน แม้ผมกับไอ้ดีนจะไม่กินเส้นกันมาหลายปีแล้วก็เถอะ

“ไม่เชื่อก็เรื่องของมึง แต่เดลไม่เคยทำงานพลาด”

เดลคือคนสนิทของไอ้โปรด รับใช้ทุกอย่างตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ แล้วถ้าข้อมูลนี้มาจากเขาผมก็คงจะไม่เชื่อไม่ได้ อีกอย่างไอ้โปรดมันก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะให้คนที่มันไม่รู้หัวนอนปลายเท้ากู้เงิน

“แล้วมันเอาไปเท่าไหร่วะ”

“รวมทั้งต้นทั้งดอกก็เกือบสามสิบ”

“สามสิบอะไร เค?” เคเป็นหน่วยย่อๆ ที่พวกผมมักจะใช้พูดกัน สามสิบเคก็แค่สามหมื่น ถ้าเงินแค่นั้นไม่จำเป็นต้องยึดรถเบนซ์ของมันหรอกครับ ผมจ่ายให้ก็ได้ แต่จากสีหน้าไอ้โปรดแล้วคงไม่ใช่

“สามสิบล้าน -_- มึงอย่ามาแอ๊บแบ๊วไอ้ทอง ถ้าแค่สามหมื่นมีหรือว่ากูจะให้มันเอารถเอาที่ดินมาค้ำ”

ก็จริงของมัน แต่ว่า...ไม่ใช่แค่รถสินะที่กำลังจะโดนยึด ไอ้หน้าเลือดนี่คงยึดโฉนดที่ดินมาแล้วแน่ๆ ถึงได้เล็งรถเป็นลำดับต่อไป

“แล้วมันเอาเงินไปทำอะไร เยอะขนาดนั้น”

“ให้พ่อลงทุนเปิดร้านอะไรสักอย่างล่ะมั้ง แต่พ่อมันก็เสียเครดิตไปหมดแล้ว ติดแบล็กลิสท์ธนาคาร ไปกู้ที่ไหนเขาก็ไม่ปล่อยให้ แม้แต่ของที่บ้านกู”

ตระกูลฝั่งทางแม่ของไอ้โปรดทำธุรกิจด้านการเงินมาตั้งแต่รุ่นทวดมันแล้วครับ เพราะฉะนั้นใครได้มันเป็นผัวชีวิตนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะอดตาย ผมก็เคยเสี้ยมน้องมหาให้ถลุงเงินมันเยอะๆ เหมือนกัน แต่น้องแม่งไม่ได้ดั่งใจ ชอบใช้แต่ของถูกๆ -*-

“บ้านมึงไม่ปล่อยให้ แล้วทำไมมึงปล่อย” ไอ้โปรดมันปีกกล้าขาแข็งเริ่มต้นธุรกิจเล็กๆ ของมันมานานแล้วครับ แต่ตอนนี้คงจะไม่ใช่ธุรกิจเล็กๆ แล้วล่ะหากพูดถึงเงินเป็นสิบสามสิบล้านอย่างนี้

“กูแค่สนใจที่ดิน มีโครงการปลูกเรือนหอในอีกปีสองปี ก็หาที่เหมาะๆ ไว้ก่อน พ่อมันไม่เคยเอาไปค้ำที่ไหนเพราะเก็บไว้ให้เป็นชื่อลูกชาย แต่เพื่อนมึงมันก็เอามาค้ำเอง ไม่ต้องมองหน้ากูอย่างนั้นไอ้ทอง กูตีราคาให้มากกว่าราคาจริงด้วยซ้ำ”

“พูดซะเหมือนพ่อพระ ทั้งๆ ที่ดอกเบี้ยแม่งขูดเลือดขูดเนื้อ” นึกไปตอนนี้ผมเป็นห่วงคุณน้ากับน้องดิวว่าจะมีชีวิตยังไง จะลำบากกันบ้างรึเปล่า ทำไมเรื่องนี้ไอ้ห่าดีนถึงไม่เล่าให้ฟังเลย ยังไงก็เคยเรียกกันว่าเพื่อน เคยสนิท เคยอยู่ด้วยกันมาตลอด แค่มันบอกว่าต้องการให้ช่วย...ผมก็จะช่วยโดยไม่ลังเลอยู่แล้วแท้ๆ

“ไม่ได้เกินที่กฎหมายกำหนดหรอกเว้ย”ไอ้โปรดพูดพลางรินบรั่นดีใส่แก้วให้ผมเป็นครั้งที่สี่

“ว่าก็ว่าเถอะกูว่าธุรกิจของมึงนี่ต้องโดนตรวจสอบหน่อยล่ะ เงินเยอะขนาดนั้นมึงไปเอามาจากไหนหือไอ้เสี่ย เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะไปบอกอากงให้ตรวจสอบมึง”

“มึงคิดว่ากูกลัว?” ไอ้โปรดกลั้วหัวเราะ แขนวางพาดบนพนักโซฟา นิ้วก็เคาะเป็นจังหวะเบาๆ “กูทำทุกอย่างโปร่งใส ถึงตอนทวงตังค์ไอ้พวกชอบเบี้ยวจะต้องใช้ความรุนแรงหน่อย แต่นอกนั้นมันก็ไม่มีอะไร”

ผมยักไหล่ ความจริงก็ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว มันเป็นเรื่องของธุรกิจครับ เข้าทำนองเอ็นดูเขาเอ็นเราขาด แต่อะไรที่มากเกินไปผมคิดว่าคนอย่างไอ้โปรดมันก็คงไม่ทำ เห็นมันอย่างนี้แต่มันก็ใจดีนะ ถึงจะนานๆ ทีก็เถอะ

“แล้วนี่กูได้ข่าวมาว่าเด็กมึงโดนเดือนปีหนึ่งคาบไปแดก จริงไม่จริง ตอบ”

เรื่องที่ตลาดนัดในวันนั้นคงมีคนเอาไปลือกัน ก็ไม่แปลกหรอกที่คนอื่นจะรู้ ก็ไอ้เหี้ยบีทมันพูดเสียงเบาเสียที่ไหน แต่ก็ไม่เป็นไรที่ใครๆ จะเข้าใจว่าผมโดนทิ้งเพราะอีกฝ่ายเขาเปลี่ยนใจไปหาคนที่หล่อกว่า ดูดีกว่า แถมยังเด็กกว่า มันก็แค่เรื่องที่คนเขาคิดกันไปเอง เรื่องจริงนั้น...ผมรู้ว่าสาเหตุมันไม่ได้มาจากการที่น้องเปลี่ยนใจ

สาเหตุน่ะ...มาจากผมต่างหาก

“ไม่จริง มึงคิดว่าคนโง่ที่ไหนจะเปลี่ยนใจจากผู้ชายแสนดีอย่างกูไปคบกับไอ้หน้าตี๋นั่น”

ไอ้โปรดเหยียดยิ้ม ก่อนจะเชิดคางขึ้นแล้วพ่นควันบุหรี่ออกมา “มึงตี๋น้อยกว่ามันซะที่ไหน”

“อย่างน้อยกูก็หล่อคมกว่ามัน”

“หล่อแล้วน้องเขาเอามึงไหมล่ะ”

“เช็ดดดดด เอาแฟ้มฟาดหัวกูอีกรอบเลยมา! โอ้ยยยย! ไอ้ห่า กูประชดดดดด”

ทำไมมีแต่คนชอบทำร้ายหัวผม ตั้งแต่เด็กม๊าก็เขกเอาเขกเอา ก่อนหน้านี้ก็หัวแตกไปสองครั้ง นี่ยังจะมาโดนฟาดด้วยแฟ้มตราช้างอีก ถ้าผมทำอะไรโง่ๆ ก็ไม่ต้องสืบสาเหตุอื่นกันนะครับ-*-

มอออออออออออ มออออออออออออ มอออออออออออออออ

เสียงไพเราะเพราะพริ้งของเดซี่ดังขึ้น ยิ่งได้ยินก็ยิ่งคิดถึง ผมไม่ได้กลับบ้านมาสักพักแล้วล่ะครับ ไม่อยากเอาหน้าแบกโลกไปให้คนที่บ้านเห็น ผมนั่งหลับตาฟังเสียงของเดซี่ไปสักพัก อ่า...ช่างเพราะพริ้งซะเหลือเกิน แต่ดูเหมือนใครบางคนแถวนี้จะไม่คิดแบบนั้นเพราะไอ้คนที่ว่านั่นมันยื่นขาหน้ามาตบหัวผมทันที

ผมลืมตาขึ้นมองไอ้โปรดอย่างโกรธๆ ในขณะที่มันทำสีหน้าสะอิดสะเอียนมองผม

“โหะ เป็นเอามาก ไหนๆ มึงก็อกหัก ไม่เอาลูกสาวมาเป็นเมียซะเลยวะ แล้วก็รีบๆ รับสักทีเหอะ หนวกหู -_-”

ไอ้เลว ถึงจะเรียกว่าเพื่อนแต่ผมกับมันก็ไม่ค่อยคุยกันดีๆ หรอก เพราะปากเสียๆ ของมันนี่แหละ ไม่รู้น้องมหาทนคบกับผู้ชายอย่างนี้ไปได้ยังไง -*-

เพราะไอ้โปรดบอกว่าหนวกหู ผมถึงได้ปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่อย่างนั้น จนมันจะเอาบุหรี่มาจี้แขนผมนั่นแหละ ผมถึงได้ยอมควักมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับสาย

อ่า...คนที่โทรมานี่มัน

“สวัสดีครับพี่ติว โทรหาผมดึกๆ มีอะไรรึเปล่าครับ”

(มีครับ ผมพยายามโทรหาคุณทองมาหลายวัน ทำไมถึงติดต่อไม่ได้เลยล่ะครับ)

“อ๋อ พอดีว่าผมปิดเครื่องไว้น่ะครับ”

พี่ติวเป็นทนายความของอาม่า แก่กว่าผมเกือบสิบปี เขาเป็นทนายความมือดี ลุงพิภพซึ่งเป็นพ่อของพี่ติวและเป็นทนายความคนก่อนของอาม่าเป็นคนแนะนำให้ ถึงเขาจะประสบการณ์ไม่มากเท่าลุงพิภพ แต่ความเก่งก็ไม่แพ้พ่อเลยสักนิด เพราะฉะนั้นผมเลยขอร้องให้เขามาจัดการเรื่องฟ้องหย่า

“พี่ติวมีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ”

(ผมจะคุยเรื่องฟ้องหย่าของคุณทองน่ะครับ)

“ครับ ว่ามาได้เลยครับพี่”

เอาจริงๆ ช่วงนี้เหมือนมรสุมชีวิต ปีนี้คงเป็นปีชงของผม หมดเรื่องโน้นก็มีเรื่องนี้ คิดว่าถ้าผ่านพ้นไปได้จะชวนชงโคไปทำบุญเก้าวัด เอาให้บุญหนักพอที่จะไม่มีมารมาขัดขวางอีกเลย -*-

(ผมอยากแน่ใจน่ะครับว่าตอนที่คุณทองจดทะเบียนสมรสกับแฟนนั้น คุณทองจดที่ไหนครับ)

“ที่โรงพยาบาลครับ เพราะนิลเขายังต้องพักฟื้นอยู่ที่นั่น แล้วเพื่อนผมเขาเป็นคนพานายทะเบียนมาให้”

พูดกันตามจริงแล้ว งานแต่งงานที่จัดขึ้นผมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไร นอกจากไปสวมชุดเจ้าบ่าวและถ่ายรูปคู่กับเจ้าสาวก็เท่านั้น ไอ้ดีนเป็นคนจัดการทุกอย่าง ซึ่งผมก็ไม่ได้ท้วงอะไร เพราะยังไงผมก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว

(ช่วยบอกชื่อนายทะเบียนหน่อยได้ไหมครับ)

“ผมจำไม่ได้ครับพี่ ว่าแต่มีเรื่องอะไรเหรอครับ”

(เอ่อ...คือ อย่างนี้ครับคุณทอง เรื่องฟ้องหย่าคงทำไม่ได้แล้วล่ะครับ)

หัวใจหล่นโครมไปอยู่ที่ตาตุ่มพร้อมๆ กับแก้วที่ร่วงหลุดจากมือ ไอ้โปรดที่นั่งดูดบุหรี่อยู่ตรงข้ามเงยหน้าขึ้นจากเอกสารงานของมันแล้วมองหน้าผมเป็นเชิงถามว่ามีเรื่องอะไร แต่ผมก็ไม่ได้ให้คำตอบ

“ทำไมล่ะครับพี่! ผมจำเป็นต้องหย่าให้เร็วที่สุดนะ พรุ่งนี้เลยก็ยิ่งดี แต่พี่มาบอกว่าทำไม่ได้แล้วมันหมายความว่ายังไง!”

อะไรวะ! อะไร! นี่ชีวิตผมมันเกิดอะไรขึ้น!

(คุณทองใจเย็นๆ ก่อนครับ ที่ผมบอกว่าฟ้องหย่าไม่ได้ เพราะใบทะเบียนสมรสที่คุณทองให้เพื่อนเป็นคนเก็บไว้มันไม่มีผลตามกฎหมาย แฟนคุณทองเขาจดทะเบียนกับคนอื่นมาก่อนแล้วนะครับ ผมถึงได้บอกว่าฟ้องหย่าไม่ได้)

ผมกำลังมึนงงกับเรื่องที่ได้ยิน ไม่มีผลตามกฎหมายงั้นเหรอ...แต่ผมจำได้ว่าตัวเองเป็นคนเซ็นชื่อลงไปในใบทะเบียนนั้นหลังจากที่ฟังเจ้าหน้าที่เขาร่ายความสำคัญในการสมรสจบ ถึงจะฟังผ่านๆ แต่ผมก็มั่นใจนะว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่จากเขตจริงๆ เพราะไอ้ดีนคงไม่เอาใครมาหลอกผมหรอก...ในเมื่อมันอยากให้นิลแต่งงานกับผมจนตัวสั่น -*-

(การจดทะเบียนซ้อนในสมัยนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยนะครับ เพราะข้อมูลทุกอย่างมันถูกเก็บไว้ในระบบคอมพิวเตอร์ สมัยก่อนที่เกิดการจดซ้อนเพราะไม่มีบันทึกลงในระบบ มีแค่ใบทะเบียนจึงตรวจสอบได้ยากว่าใครเคยจดกับใครมาก่อน แต่สมัยนี้เทคโนโลยีสามารถทำให้ตรวจสอบได้ ผมถึงได้ถามว่านายทะเบียนที่ทำเรื่องให้คุณทองชื่ออะไร จะได้เอาชื่อเขาไปตรวจสอบที่เขตที่คุณทองไปติดต่อทำเรื่องขอจดทะเบียนน่ะครับ)

ตอนนี้เหมือนวิ่งอยู่ดีๆ ก็ชนเข้ากับกำแพงที่มองไม่เห็นจนล้มตึง ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่เง่ามาก โง่ที่ตามเกมของใครไม่ทัน ผมไม่เข้าใจเลยว่านิลกับไอ้ดีนทำแบบนี้ไปทำไม แค้นผมเหรอ...เพราะผมทำให้นิลแท้ง เพราะผมทำให้นิลพิการ พวกเขาถึงได้ทำแบบนี้ใช่ไหม แต่ผมไม่ใช่ตัวตลกของใครเลยนะ นี่มัน...รู้สึกแย่มากจริงๆ

(คุณทอง ฟังอยู่รึเปล่าครับ)

“ครับ...ฟังอยู่ครับพี่”

(ยังไงพรุ่งนี้ผมจะให้เลขาเอาข้อมูลไปให้นะครับ ผมเก็บรวบรวมไว้ คุณทองสามารถเอาผิดกับพวกเขาได้ เพราะการทำแบบนี้มันผิดกฎหมายครับ แล้วถ้ารู้ชื่อนายทะเบียนแล้วก็รบกวนบอกผมด้วยนะครับ ผมจะได้ดำเนินเรื่องต่อ ตอนนี้ก็สบายใจได้แล้ว เอ่อ...คุณทอง กลับบ้านไปหาอาม่าบ้างนะครับ ท่านเป็นห่วงคุณมาก ผมต้องวางสายแล้วล่ะ ยังมีงานที่ต้องทำต่อ)

“ขอบคุณมากครับพี่ ขอบคุณจริงๆ”

ผมวางมือถือลงข้างตัว ก่อนจะถอนหายใจออกมา รู้สึกทั้งโล่งอกและดีใจ แต่ในความรู้สึกเหล่านั้นก็ยังมีความรู้สึกแย่กับเรื่องนี้อยู่ดี คงต้องถามไอ้ดีน...ต้องถามมันให้รู้เรื่องว่ามันทำอะไรกับชีวิตผม!

“ไอ้โปรด” ผมยื่นเท้าไปสะกิดเข่าเพื่อนที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ แต่ลืมไปว่าไอ้ห่านี่มันโรคจิตชอบทำคนอื่นเจ็บ มันมองหน้าผมแล้วเอาแฟ้มที่กำลังอ่านฟาดเข้าที่หน้าแข้งของผมอย่างแรงจนผมต้องชักเท้ากลับ

“แค่เรียกก็พอ ไม่ต้องเอาขาหลังมาสะกิดกู”

“คนกวนตีนอย่างมึง เรียกชื่อครั้งเดียวจะขานรับกูรึไง”

“ต่อให้เรียกเป็นสิบรอบกูก็ไม่”

“นั่นไง! นั่นไง! ก็เพราะมึงเป็นคนแบบนี้!”

“กูเป็นแบบนี้แล้วทำไม? อย่างน้อยกูก็มีเพื่อนเยอะกว่ามึง”

ไอ้เหี้ยโปรดแม่งชอบพูดสะกิดจุดผมอยู่เรื่อย ใช่สิวะ ใครเขาก็อยากรู้จักอยากคบหากับคนอย่างมึง ส่วนคนเลี้ยงวัวอย่างกู ใครมันจะอยากเล่นด้วย นี่ขนาดเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กยังทำท่าจะเอามีดแทงกูอยู่รอมร่อ

“แล้วเรียกกูทำไม”

“ตามหาตัวนายทะเบียนที่ทำเรื่องจดทะเบียนสมรสให้กูหน่อย”

ไอ้โปรดมองหน้าผมอย่างชั่งใจ มันยื่นมือมาหยิบบุหรี่ไปสูบอีกมวน แล้วเอนหลังพิงพนักโซฟาพลางทำหน้าครุ่นคิด

“ตอนแต่งงานไม่มีบอกกู หน้าเมียมึงกูก็ไม่เคยเห็น ทีอย่างนี้มาขอให้กูช่วย มึงคิดว่ากูควรช่วยป่ะ?”

“ก็เห็นแล้วไม่ใช่รึไง” ว่าที่เมียอ่ะ คนที่น่ารัก นิสัยดี เข้าใจอะไรง่ายๆ แต่ใจดีเกินไปจนหมาบางตัวจะคาบไปแดกต่อหน้าต่อตาอยู่ละ -*-

“มึงก็แค่โมเมว่าน้องชงโคเป็นเมียมึง ที่กูพูดถึงคือเมียตามกฎหมาย”

“ไม่ตามเว้ย เขาจดกับคนอื่นก่อนมาหลอกกูด้วยซ้ำ” พูดแล้วแค้น พูดแล้วเคือง นี่ผมทุกข์ใจมาสองสามปีเพื่ออะไร จ่ายค่าโง่เหรอ -*-

“อ๋อ มึงรับของเหลือจากคนอื่นมาว่างั้น”

“กูยังไม่เคยเสียบสักครั้ง อย่ามาว่ากูรับของเหลือ”

ไอ้โปรดหัวเราะ มันพ่นควันบุหรี่ออกมาแล้วยกบรั่นดีขึ้นจิบ ท่ามากจริงๆ ไอ้ห่านี่ ตกลงจะช่วยไม่ช่วยวะ -*-

“กูไม่ช่วยใครฟรีๆ อย่างน้อยมึงต้องมีอะไรมาแลก”

“มึงจะเอาอะไร”

“กูไม่ขอเอาเมียมึงหรอก ไม่ต้องทำหน้าบึ้งใส่”

“แล้วจะเอาอะไร” ไอ้โปรดแม่งหน้าเลือดแม้กระทั่งกับเพื่อนกับฝูง คนแบบนี้ทำไมยังมีคนคบอีกวะ -*-

“แฟนกูมันอยากเลี้ยงหมา แต่กูไม่อยากเลี้ยง มึงแค่ไปกล่อมปลื้มให้เปลี่ยนใจหน่อย แค่นั้นล่ะ”

ผมปรายตามองหน้าไอ้โปรด ก่อนจะหัวเราะใส่มัน โถ เรื่องอื่นล่ะแม่งเก่งหมดทุกเรื่อง ดันมาตายเพราะเรื่องแค่นี้ กูอยากจะหัวเราะให้ฟันหัก

“แล้วทำไมมึงไม่อยากเลี้ยงวะ เลี้ยงหมาด้วยกันกับแฟนนี่กำลังฮิตเลยนะเว้ย”

มันเป็นเทรนไปแล้วมั้งครับที่จะเลี้ยงหมา แมว หรือกระต่ายด้วยกันกับแฟนตัวเอง คงดูน่ารักแอ๊บแบ๊วดี จะว่าไปชงโคนี่โชคดีนะครับ ถ้าได้มาเป็นแฟนผมก็จะมีลูกสาวน่ารักๆ หนึ่งตัวเลย ไม่ต้องมาเถียงกันว่าอยากจะเลี้ยงอะไร เพราะเดซี่เป็นไฟท์บังคับ หึหึ

“เลี้ยงสัตว์ ไม่ว่าจะตัวอะไร ต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ไม่กี่ปีมันก็ต้องตาย กูไม่อยากเห็นปลื้มร้องไห้”

ไอ้นี่รักแฟนกว่าที่คิดแฮะ ต่อหน้าล่ะทำท่าดุ ทำท่าไม่สนใจ ที่ไหนได้ มันก็เอาใจใส่เหมือนกันนี่หว่า

“งั้นทำไมมึงไม่กล่อมเอง กูว่าน้องน่าจะฟังมึงมากกว่า”

“เดี๋ยวนี้แม่งฟังกูที่ไหนล่ะ แล้วตกลงมึงจะทำไม่ทำ ถ้าไม่กูก็ไม่เหมือนกัน -_-”

เจอแบบนี้เข้าผมก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ต้องทำเท่านั้นล่ะครับ ว่าแต่น้องมหานี่น่าจะพูดกันง่ายนะ เท่าที่เคยคุยกันมาก็ดูเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย เหมือนไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไร เห็นแต่ไอ้โปรดอ่ะที่บังคับน้องทุกที

“เออๆ ทำก็ได้ แต่มึงต้องรีบๆ หาตัวไอ้คนทำเรื่องชั่วช้ากับชีวิตกูมาให้ได้นะเว้ย พรุ่งนี้ทนายของอาม่าจะส่งข้อมูลมาให้ กูจะเอามาให้มึงละกัน”

“ไม่ต้องมา กูขี้เกียจเห็นหน้า ไว้จะให้เดลไปเอา”

โหะ หน้ามึงกูก็ไม่ได้อยากเห็นนักหรอก อยากจะพูดแบบนี้อยู่เหมือนกัน แต่ติดที่ว่ายังมีผลประโยชน์ค้ำคออยู่

“วันนี้กูกลับก่อนละ มีอะไรก็โทรมา”

“บอกให้โทรแล้วอย่าเสือกปิดเครื่องอีกล่ะมึง แค่อกหักไม่จำเป็นต้องตัดขาดโลกภายนอก ไม่มีใครเขาสมน้ำหน้ามึงหรอก”

ได้ตั้งใจปิดที่ไหนล่ะ ตอนไปตรวจสุขภาพสัตว์ที่สวนสัตว์กับรุ่นพี่ แบ็ตมันก็ร้องเตือนว่าจะหมด ผมก็เลยปิดไว้ จากนั้นก็ลืมแล้วก็ไม่ได้เปิดอีกเลยต่างหาก วันนี้นึกขึ้นได้ถึงเอามาเปิดแล้วก็โดนมันโทรตามมานี่ล่ะ

“พูดดีไอ้ห่า แล้วหมาไหนไปเม้นไอจีกูจนตอนนี้ชาวบ้านเขารู้กันทั้งประเทศแล้วว่ากูโดนทิ้งไอ้สัด”

ไอ้โปรดแค่ยักไหล่แล้วสะบัดมือไล่ผม เอาเถอะ จะไปเอาอะไรมากกับคนติ๊งต๊องอย่างมัน

.
.
.