ตอนที่ 23“ขอบคุณนะดีนที่ทำเพื่อเรา”
รอยยิ้มหวานมาจากดวงหน้ารูปไข่ของผู้หญิงที่เขา...เคยแน่ใจว่ารักจนไม่สามารถรักใครได้อีก
นิลเคยเป็นผู้หญิงอ่อนหวานและใจดี เคยดูสดใสร่าเริงมากกว่านี้ แต่เป็นเขาเองที่ทำร้ายเธอ เพราะความเมาและขาดสติในวันนั้น...
วันนั้น...วันที่เขาอยากจะลืม ...มันเป็นวันที่เขาได้รู้ว่านิลที่เคยอยู่เคียงข้างเขามาตลอด ที่เคยบอกว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอ กลับไปสารภาพรักกับเพื่อนสนิทที่คบกันมานานอย่างไอ้ทอง ไอ้ทองเป็นผู้ชายที่ไม่เคยมองเห็นเรื่องอื่นใดนอกจากเรื่องของตัวเอง มันไม่เคยทำเพื่อนิลอย่างที่เขาทำ มีแต่ทำให้เสียใจและร้องไห้ มันปฏิเสธที่จะคบกับเธอ และในวันนั้น...บาปของเขาก็เริ่มต้นขึ้น
เพราะความเมาทำให้คิดไปเองว่านิลต้องการเขา เขาใช้กำลัง ทำเรื่องขาดสติลงไป นิลขัดขืน เธอร้องไห้ แต่เขาก็หน้ามืดตามัวไปเสียแล้ว เขาโกรธที่ได้ยินเธอเรียกหาแต่ไอ้ทอง ทั้งๆ ที่เขาคือคนแรกที่ได้เป็นเจ้าของร่างกายเธอ ตอนนั้นเขาบ้า...บ้าจนไม่หลงเหลือเหตุผลใดๆ เขาบังคับให้เธอแต่งงานกับเขา แต่นานวันเข้า...เธอก็ไม่เคยเลยที่จะรักเขาเหมือนอย่างที่รักไอ้ทอง
แต่เขาก็พยายาม...พยายามเอาชนะใจเธอ พยายามขอโทษในสิ่งที่เขาได้ทำผิดพลาดลงไป แต่จนแล้วจนรอด ความผิดนี้ก็ไม่เคยได้รับการให้อภัย ถึงอย่างนั้น...เขาก็ยังต้องพยายามต่อไป แม้ว่าตั้งแต่นั้นมานิลจะไม่เหมือนเดิม เธอเกลียดเขา ทำทุกอย่างเพื่อให้เขาเจ็บปวด เธอนอนกับไอ้โน เธอบอกว่าจะเป็นผู้ชายคนไหนก็ได้ที่จะเติมเต็มความสุขให้เธอ ไม่จำเป็นต้องเป็นเขา... ใช่...ไม่จำเป็น ไม่จำเป็นเมื่อในวันหนึ่งเขาเป็นผู้ชายที่ให้เธอทุกอย่างไม่ได้อีกต่อไป ครอบครัวเขาถูกฟ้องล้มละลาย เขาไม่ใช่ผู้ชายที่สามารถเทียบกับไอ้ทองได้อีกแล้ว นิลถึงได้พยายามทำทุกวิถีทางที่จะหย่าขาดจากเขา
‘เราท้อง! แล้วเราก็ไม่อยากให้ลูกของเราเกิดมามีพ่อจนๆ เราอยากให้ลูกมีอนาคตที่ดีกว่านี้ ถ้าดีนอยากให้เราอภัยให้ ดีนต้องช่วยเรา!’
เขาจำได้ว่านิลตะโกนเสียงดังแค่ไหน แต่ตอนนั้น...ความรู้สึกของเขามีแต่เพียงความดีใจ...เขาดีใจมากจริงๆ ที่เธอตั้งท้องลูกของเขา ลูกที่เกิดจากความรักเพียงฝ่ายเดียว...
‘ลูกของดีนใช่ไหม...ใช่รึเปล่านิล’
‘ใช่ แต่เราไม่ต้องการหรอกนะ เราไม่อยากมีภาระ ดีนก็ไม่ได้มีเงินเหมือนแต่ก่อนแล้ว ถ้ามีลูกก็ต้องลำบากอีก แต่ถ้าดีนช่วยให้เราได้แต่งงานกับทอง เราก็อาจจะเก็บเด็กไว้ก็ได้’
เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าภาพนิลในความทรงจำของเขาบิดเบี้ยวไป... เธอคนเดิมที่เขาเคยรู้จักจะต้องไม่พูดเรื่องใจร้ายแบบนี้ เธอจะฆ่าลูกได้ลงคอเชียวเหรอ...ถึงแม้จะเป็นลูกที่เกิดจากคนที่เธอไม่รัก แต่เธอก็ไม่ควรทำแบบนั้น...
‘ดีนดูแลเราไม่ได้ แค่กระเป๋าใบเดียวที่เราอยากได้ ดีนก็ไม่มีปัญญาซื้อให้ แล้วดีนจะให้เราทนอยู่กับดีนต่อไปได้ยังไง เราอยากมีอนาคตที่ดีกว่านี้! ถ้าดีนรักเรา ดีนต้องปล่อยเราไป ทองให้ทุกอย่างกับเราได้...ตอนนี้ดีนไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุดสำหรับเราอีกแล้ว เราต้องการทอง ต้องการคนที่จะให้เราได้เท่าที่เราต้องการ ดีนเข้าใจไหม!’
เขาเข้าใจ...เข้าใจดีเลยว่าเธอต้องการอะไร แต่พอเขาปฏิเสธ เธอก็ทุบตีท้องตัวเองราวกับว่าในนั้นไม่ได้มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอกับเขาอยู่
‘อย่าทำร้ายลูก...เขาไม่ได้ผิดอะไร ให้เขาได้เกิดมา แล้วดีนจะดูแลเขาเอง ถึงตอนนั้น นิลอยากจะหย่า ดีนก็จะยอม’
นิลคลี่ยิ้ม เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่ได้เห็นตั้งแต่ที่เขาไม่ได้ร่ำรวยเหมือนแต่ก่อน เธอก็มองเขาราวกับตัวน่ารังเกียจ
‘ขอบใจนะดีน... แล้วเราขอร้อง...อย่าบอกเรื่องนี้กับทองนะ ทองต้องไม่รู้เรื่องของเรากับดีน ถ้าดีนรักเราและอยากขอโทษที่เคยทำร้ายเรา ดีนต้องทำนะ ถ้าเราได้แต่งงานกับทองเมื่อไหร่...ดีนขออะไร เราก็ให้ทั้งนั้น’
เขารู้...รู้ว่าตั้งแต่ที่นิลต้องใช้ชีวิตตามลำพัง เธอลำบากมากแค่ไหน เธอถึงไขว่คว้าหาความสุขสบาย เขาไม่โทษเธอหรอก...เพราะเขาในตอนนี้...ก็ไม่มีปัญญาจะดูแลใครได้จริงๆ
‘ถ้านิลสัญญาว่าจะดูแลลูกเป็นอย่างดี ดีนก็จะช่วย’
‘สัญญา...’ นิลกอดเขาไว้ เธอเขย่งตัวขึ้นมาจูบริมฝีปากของเขา ก่อนจะยิ้มหวานน่ามอง ‘ดีนก็รู้ว่านิลคิดยังไง...ไม่ใช่ว่านิลไม่รักดีนหรอกนะ ถึงเรื่องของเราจะเริ่มต้นไม่ดี แต่ที่นิลยอมอยู่ ยอมมีอะไรกับดีน เพราะนิลก็รู้สึกดีๆ กับดีนเหมือนกัน แต่นิลก็ไม่อยากเป็นภาระให้กับดีน ครอบครัวของดีนตอนนี้ก็ลำบากมากพออยู่แล้ว เพราะฉะนั้นดีนช่วยเข้าใจนิลด้วยนะ’
เธอเป็นคนที่พูดกล่อมเขาได้เก่งเสมอ ตอนนั้นเขาคิดจริงๆ ว่าเธอไม่ได้เกลียดเขาอย่างที่เขาเข้าใจ ถึงแม้ว่าเขาจะบังคับให้เธอต้องแต่งงานด้วย แต่หลังจากนั้น...เขาก็ไม่เคยต้องบังคับอะไรเธออีกเลย มันเป็นความบ้าบอและเสียสติ เขาหลงคิดไปเองว่าที่เธออยากแต่งงานกับไอ้ทองก็เพราะเงินเท่านั้น เธอไม่ได้รักไอ้ทองอีกแล้ว...คนที่เธอรักก็คือเขา
‘อืม ดีนเข้าใจ แต่ดีนจะหย่าให้หลังจากที่ลูกของเราคลอด’
‘ทำไมล่ะ!’ นิลแผดเสียงขึ้นมาทันที ‘เราจำเป็นต้องจดทะเบียนสมรสกับทองนะ! แค่แต่งงาน มันรับประกันอะไรไม่ได้! นี่ดีนไม่เข้าใจใช่ไหม!’
ถึงจะเข้าใจ แต่เขาก็อยากให้แน่ใจว่านิลจะไม่ทำอันตรายลูกของเขา ไม่มีใครรับรองได้ว่าหลังจากที่แต่งงานไปแล้ว นิลจะไม่คิดกำจัดสิ่งที่จะทำให้ชีวิตแต่งงานของเธอล่ม
‘ดีนเข้าใจ แต่เงื่อนไขก็ต้องเป็นไปตามนี้ เรื่องจดทะเบียน ทำหลอกๆ ไปก่อนก็ได้ ไอ้ทองมันจะได้ไม่หนีนิลไปไหน เป็นการรับประกันทั้งสองทางว่าพวกเราจะได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ ถ้าไม่ตกลงตามนี้ ดีนก็ไม่ตกลงเหมือนกัน’
มันเป็นข้อตกลงที่ทั้งเขาและนิลจะได้ผลประโยชน์ ถ้าเพียงแต่ว่ามันจะเป็นไปตามนั้น ถ้าเพียงแต่ว่าลูกของเขาจะไม่ตาย...
เขารู้ว่าไอ้ทองไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นผู้ชายที่แม้แต่หมากัดก็ยังปล่อยให้กัดอยู่อย่างนั้นโดยไม่ร้องสักแอะ กลับเอามือไปลูบหัวหมาแล้วบอกให้ปล่อยด้วยเสียงอ่อนโยน คนแบบมันคงไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ได้ลง แต่เขา...ก็ยังอดนึกโทษมันไม่ได้ ...ชีวิตหนึ่งชีวิตต้องจากไป แค่เพราะความประมาทและความใจร้ายของผู้หญิงอีกคน...ที่ได้ชื่อว่ากำลังจะเป็นแม่ เธอคงผิดหวังที่โดนปฏิเสธ ทุกอย่างอยู่ในสายตาของเขา แต่เขาก็ไปไม่ทันจะดึงตัวเธอไว้ ถ้าเพียงแต่รถไม่แล่นมาด้วยความเร็ว และเขาวิ่งได้เร็วกว่านั้น... ลูกที่เขารักตั้งแต่ยังไม่ทันได้เห็นหน้า...ก็คงจะมีโอกาสได้ลืมตาดูโลก
“พรุ่งนี้...ช่วยหย่าให้เราด้วยนะ เราอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่...เราจะพยายามทำให้ทองรักเราให้ได้”
เขากระพริบตา พลางหันไปมองนิล เขาคงหวนคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาจนไม่ได้ยินว่าเธอพูดอะไรไปบ้าง แต่คำว่า หย่า ก็เหมือนน้ำเย็นที่เธอเอามาสาดใส่หน้า
“อืม” เขาคงตอบอะไรไม่ได้นอกจากคำนี้ เขาช่วยให้นิลสมหวังแล้ว เป็นอย่างสุดท้ายที่เขาจะทำให้ก่อนที่จะหย่ากับเธอ เรื่องทะเบียนสมรสยังไงมันก็ต้องแดงขึ้นมาอยู่แล้ว เขารู้เรื่องนี้ดีตั้งแต่ที่ไอ้ทองมันขอหย่ากับนิล และความจริงที่มันได้รู้ก็จะทำให้มันโกรธเกลียดนิล เขาถึงต้องทำให้ความโกรธเกลียดทั้งหมดของมันมาลงที่เขาแทน เขาเป็นคนเริ่ม เขาก็จะรับผิดชอบทุกอย่าง เป็นสิ่งสุดท้ายที่จะไถ่โทษให้นิลได้ เขาทำให้เธอทุกข์ทรมานมามากพอแล้ว ซึ่งมันก็ได้ผล ไอ้ทองสงสารนิลและคนอย่างมันก็คงจะไม่ทิ้งให้นิลต้องลำบาก
‘พี่ดีน เจ็บมากไหมคะ’ น้องสาวที่พูดไม่ได้ของเขากำลังทำแผลให้ ดิวเป็นน้องสาวที่อ่อนโยนเสมอ และเธอกำลังจะกลับมาพูดได้อีกครั้ง ความจริงถ้าครอบครัวเขาไม่ถูกฟ้องล้มละลาย ก็คงมีเงินไปรักษาดิวให้หายไปแล้ว แม่ติดต่อหมอไว้เรียบร้อย แต่ก็ต้องสละสิทธิ์คิวผ่าตัดที่ต้องรอนานมาหนึ่งปีเต็มๆ ไป เพราะพวกเขาไม่มีเงิน
“พี่ไม่เจ็บหรอก ทีหลังอย่าเข้ามาขวางแบบนั้นอีกนะ มันอันตรายรู้ไหม”
‘ก็พี่ดีนเจ็บ หนูไม่อยากเห็นพี่เจ็บ’
“เจ็บนิดเดียว เหมือนโดนมดกัด”
‘หนูไม่เชื่อหรอก เลือดก็ไหล’
เขาจับมือน้องสาวไว้ มือที่เคยอ่อนนุ่มเริ่มด้าน น้องต้องล้างจาน ช่วยเสิร์ฟอาหารที่ร้านอาหารเล็กๆ เงินที่เขากู้มาได้ก็แค่เอาไปใช้หนี้ให้กับพ่อเท่านั้น พ่อผู้โง่เง่า ที่ทำให้ทุกคนต้องมาลำบาก ถูกหลอกด้วยเรื่องง่ายๆ ปล่อยให้คนอื่นเทคโอเวอร์กิจการของตัวเอง
เขาปล่อยให้น้องสาวทำแผลให้จนเสร็จ ก่อนจะบอกให้ดิวไปรอที่ห้องนั่งเล่น เขาต้องการจะคุยกับนิลเป็นครั้งสุดท้าย
“รู้สึกใจหายเหมือนกันนะ...” นิลพูดยิ้มๆ เธอเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ ยกมือขึ้นไล้ไปตามใบหน้าของเขา “ที่ต้องหย่ากัน...เราคง...คิดถึงดีนมากแน่ๆ”
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงคิดว่ามันเป็นความจริง แต่สองสามปีมานี้...เขารู้แล้วว่า คำว่ารัก คำว่าห่วง และรอยยิ้มของเธอ ไม่เคยมีสักครั้งที่มันจะไม่ใช่เรื่องโกหก
“ดีนให้ความสุขกับเรามามาก... เรายังไม่รู้เลยว่า ทองจะให้เราได้มากเท่าที่ดีนให้เราไหม แต่ยังไงก็ขอบใจนะที่ดูแลเรามาตลอด”
ความสุขของเธอ...คงหนีไม่พ้นเรื่องเซ็กส์ ซึ่งเขาแน่ใจว่าไอ้ทองไม่มีวันจะให้เธอได้ นิลยังคงพร่ำเพ้อไปเองว่าเธอจะสามารถทำให้ไอ้ทองหันมาสนใจ
“ดีนอยากเตือนนิลนะว่า ไอ้ทองมันก็แค่สงสารเท่านั้น ถ้าหวังไปมากกว่านี้ก็จะเจ็บปวดซะเอง” เขาบอกพลางเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากอิ่มที่กำลังจะประทับลงมา แม้ว่าเธอจะมองเขาอย่างเชิญชวนแค่ไหน...แต่เขาก็ไม่มีอารมณ์อยากทำอะไรกับเธออีกแล้ว
“ทองต้องรักเราเข้าสักวัน...ทองไม่มีวันทิ้งเราไปไหน ตอนนี้เขาอาจจะแค่สงสาร แต่มันต้องพัฒนาขึ้นไปได้ เราจะไม่ยอมปล่อยทองไป... ทองต้องเป็นของเรา เป็นของเราคนเดียว”
เขาอดกลั้นไว้ไม่ไหวจนต้องหัวเราะออกมา ไอ้ทองคงต้องปวดหัวไปอีกนาน แต่ก็สมควรแล้วถ้าเทียบกับที่มันทำให้ลูกของเขาตาย ส่วนนิล...ผู้หญิงใจร้ายคนนี้ คงไม่มีวันพบกับความสุข ถึงเขาจะหยุดเรื่องไว้เท่านี้ และคิดจะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยอีก แต่ยังไงซะ...เวรกรรมมันก็คงไล่ตามทันเอง เหมือนอย่างที่เขาก็กำลังชดใช้กรรมของตัวเองอยู่
“งั้นก็โชคดีนะ ดีนขออวยพรให้นิลพบเจอกับสิ่งที่หวัง” เขาบอกเบาๆ ก่อนจะปิดท้ายในใจว่า ‘แต่ก็ไม่มีวันจะได้มาครอบครอง’
เธอยิ้มก่อนจะจูบเขา เป็นจูบที่ไม่ได้ทำให้ตื่นเต้นและรู้สึกสุขใจอีกแล้ว
เขาคง...ต้องบอกลากับความรักครั้งแรกเสียที
.
.
.
เมื่อเช้าหูคงแว่วไปเอง ถึงคิดว่าได้ยินเสียงของเดซี่ดังอยู่ใกล้ๆ ก็เดซี่จะมาอยู่แถวนี้ได้ยังไงในเมื่อพ่อของมันทำราวกับเป็นบุคคลหายสาบสูญ
ผมเคยลองโทรไปหาพี่ทอง...แต่ก็พบว่าติดต่อไม่ได้ เขาคงเปลี่ยนเบอร์ไปแล้ว ถึงได้ไม่ยอมเปิดเครื่องเลยอย่างนี้ มันทำให้ผมคิดได้แค่ว่า...เขาอาจจะไม่กลับมาแล้ว ตอนนี้อาจจะเจอคนที่รักเขาได้โดยไม่สนใจเรื่องอื่นและกำลังคบกันอยู่ก็เป็นได้
เฮ้อ! ผมฟุ้งซ่านมากเกินไปแล้ว! พี่ทองคงไม่มีทางหาเจอง่ายๆ หรอก ถ้าเขายังไม่เลิกจูงวัวไปๆ มาๆ แถมเวลาว่างก็ไม่ค่อยมีอย่างนี้ แต่...หายไปไม่ติดต่อมาเลย ผมก็อดหวั่นใจไม่ได้เหมือนกันนะ
กำลังพรวนดินให้กับแปลงคะน้า ก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อผมดังมาทางประตูรั้วหน้าบ้าน ผมจำเป็นต้องละส้อมพรวนดิน ก่อนจะเดินไปดูว่าใครมา
“คุณนายครับ มาถูกบ้านแล้วครับ” เสียงลุงคนขับรถที่ผมคุ้นหน้า เพราะเขาเป็นคนขับรถส่วนตัวของม๊าพี่ทอง
ผมยกมือสวัสดี ก่อนจะเปิดประตูออกไปต้อนรับม๊าที่วันนี้ก็ยังดูแข็งแรงเหมือนเดิม
“ทำไมไม่ไปหาม๊าเลยล่ะลูก” คำถามของม๊าทำให้ผมยิ้มเจื่อนๆ ส่งไปให้
ผมก็อยากไปนะ...แต่ดูเหมือนไม่ควรยังไงก็ไม่รู้ เลิกยุ่งกับลูกชายของเขาแล้วผมก็เป็นคนนอก ไม่กล้าจะไปรบกวน
“อาม่าก็บ่นคิดถึงหนูนะ มีเรื่องอะไรหืม ทะเลาะกับเฮียใช่ไหม”
ผมไม่รู้จะให้คำตอบกับม๊าได้ยังไง เลยยกมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความเชิญม๊าเข้าไปในบ้าน ให้ยืนคุยกันอยู่อย่างนี้คงเสียมารยาทไปหน่อย
ผมพาม๊ากับลุงคนขับรถมาที่ห้องรับแขก ก่อนจะเดินไปเอาน้ำมาให้ ม๊ากวาดตามองไปรอบๆ ก่อนจะยิ้มออกมา
“บ้านน่าอยู่จังเลย แต่หนูอยู่คนเดียว ไม่เหงาเหรอลูก ชวนเฮียมาอยู่ด้วยก็ได้นะ ม๊าอนุญาต”
ม๊าคงยังไม่รู้ว่าผมกับพี่ทองตัดสินใจกันว่าเราจะหยุดความสัมพันธ์ไว้
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น มีเรื่องอะไรรึเปล่าชงโค”
ผมส่ายหน้า พลางขยับจานคุกกี้ที่ผมอบเองไปให้ ‘ผมทำเองนะ ม๊าลองชิมสิครับ’
ม๊ามองผมอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้ท้วงอะไร ท่านหยิบคุกกี้ขึ้นหนึ่งชิ้น ก่อนจะส่งจานไปให้ลุงคนขับรถรับไปอีกหนึ่งชิ้น
“อร่อยยยย นี่ถ้าได้ชงโคมาอยู่ที่บ้าน ม๊าต้องได้กินของอร่อยทุกวันแน่ๆ”
ลำบากใจจังเลยครับ ผมจะบอกท่านว่ายังไงดีนะ -*-
‘ว่าแต่ม๊ามีธุระแถวนี้เหรอครับ หรือแวะมาเยี่ยมผม’
ความจริง เจตนาแวะเยี่ยมมันใช้กับกรณีของคนที่รู้จักบ้านกันมาก่อน แต่ผมสงสัยว่าม๊าคงตั้งใจมาหาผมเลย เพราะจากที่ลุงคนขับเขาพูดเมื่อกี้ คงไปถามบ้านในซอยถัดไปมาแล้วล่ะมั้ง
“ม๊ามารับหนูไปกินข้าวที่บ้าน อาม่าท่านบ่นคิดถึงชงโค ลูกชายตัวดีของม๊าก็ไม่กลับบ้านเลย ไม่รู้ว่าโดนตัวอะไรกินเข้าไปแล้วหรือยัง -_-”
‘ผมโทรหาเขาก็ไม่ติดมาหลายวันแล้วครับ’
“สองสามวันก่อนม๊าโทรไปก็ไม่ติดนะ คงมัวแต่ยุ่งจนลืมชาร์ตแบ็ตแล้วแบ็ตหมดอีกตามเคยนั่นแหละ แต่เช้านี้โทรติดแล้วนะ ชงโคลองโทรไปหรือยัง อาทองเขาเป็นอย่างนี้อยู่บ่อยๆ แหละ แล้วเย็นนี้ไปกินข้าวกับที่บ้านได้ไหมจ้ะ”
เอ่อ...ผมก็อยากไปนะ แต่...มันแบบ...
‘พี่ทองไม่มาใช่ไหมครับ’
“ไม่จ่ะ ม๊าถามแล้ว เขาบอกไม่ว่าง”
‘งั้นผมไปครับ’
ม๊ามองหน้าผม ก่อนจะยื่นมือมาลูบหัว
“ทะเลาะกันใช่ไหม”
ผมหลับตารับสัมผัสอบอุ่นจากฝ่ามือของม๊า อบอุ่นเหมือนกับพี่ทอง อบอุ่นจนน่าคิดถึง
“ไม่เข้าใจทำไมไม่คุยกันล่ะจ้ะ”
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความ
‘เราคุยกันเข้าใจแล้วครับ เราตกลงกันว่าจะหยุดกันแต่เพียงเท่านี้ ผมกับพี่ทองไม่ได้เป็นอะไรกันครับม๊า’
ริมฝีปากของม๊ายังคงคลี่ยิ้ม มือก็ยังลูบอยู่ที่หัวของผมเบาๆ
“บอกเหตุผลกับม๊าได้ไหมว่าทำไม...ลูกชายของม๊า ทำอะไรไม่ดีรึเปล่า”
ผมไม่รู้ว่าควรบอกดีไหม เพราะไม่รู้ว่ามันจะกระทบกับพี่ทองยังไงบ้าง คาดเดาไม่ได้เลย ให้เขาบอกเองคงดีกว่า
“ลูกชายม๊าเป็นคนโง่ เขาชอบคิดว่าตัวเองจัดการทุกอย่างได้ มีอะไรไม่ยอมให้เตี่ยกับม๊าช่วย บางทีเขาก็จัดการได้ แต่บางทีมันก็เละเทะ พอทำผิดก็เหมือนเด็กที่กลัวจะโดนดุ แต่ไม่ว่าอาทองจะทำอะไรก็อยู่ในสายตาของครอบครัวตลอด คงมีแต่เขาที่คิดว่าตัวเองแบกเรื่องทุกอย่างไว้อยู่คนเดียว” ม๊าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ท่านอมยิ้มแล้วมองสบตากับผม
‘ม๊า...รู้เหรอครับ’
“ชงโคหมายถึงเรื่องที่ลูกชายม๊าแต่งงานน่ะเหรอ?”
ผมมองหน้าม๊าอย่างอึ้งๆ ท่านหัวเราะ แล้วขยิบตาให้ “รู้ตั้งนานแล้วจ่ะ แค่เงินในบัญชีของลูกชายที่ถูกโอนไปให้บัญชีอื่นทุกเดือน เดือนละหลายบาทนี่ คิดว่าม๊าจะไม่ตรวจสอบเลยเหรอ”
‘แล้วม๊า...ไม่โกรธเหรอครับ’
“ไม่โกรธหรอก ความจริงก็สมควรชดใช้ให้กับเด็กคนนั้น”
‘ก็จริงครับ พี่ทองทำเรื่องไว้เยอะ’
ม๊าหัวเราะออกมา ดูท่านจะไม่เครียดกับเรื่องนี้เลย
“ถือว่าจ่ายค่าโง่ไปละกัน แต่ม๊าว่าชงโคคิดเรื่องลูกชายม๊าอีกทีดีกว่านะ...เพราะความจริงเขาอาจจะเป็นแค่ คนโง่ที่ไม่รู้อะไรเลยก็ได้”
ผมฟังแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็พยักหน้ารับไป
คิดอีกทีน่ะ...คิดมาเป็นร้อยๆ รอบแล้ว ถึงได้โทรไปหา แต่ไอ้พี่ทองบ้ามันก็ดันติดต่อไม่ได้ แถมยังมาหายไปอีก อย่างนี้มันน่าให้คิดอีกรึเปล่านะ -_-
“เอาล่ะ เย็นมากแล้ว ไปที่บ้านกันดีกว่านะ เดี๋ยววันนี้ม๊าจะเข้าครัวเอง ชงโคก็ต้องช่วยด้วย เข้าใจไหม”
โอเค ปล่อยเรื่องพี่ทองไปก่อนก็ได้ ตอนนี้ผมขอไปเป็นลูกมือม๊าก่อนนะครับ ^^
.
.
.
ม๊าหลอกผม...ไหนม๊าบอกพี่ทองไม่มาไงครับ! แล้วไอ้ที่นั่งเล่นคุกกี้รันกับหมวยเล็กนั่นมันใคร!!! โอ้ยยย อยากจะบ้า ผมจะทำหน้ายังไงดีนะ ทักทายหน่อยดีไหม แต่จะทักยังไง ขยับปากพูดแต่เสียงก็ไม่ดัง T_T
“ม๊าพาเด็กที่ไหนมาอ่ะ หน้าคุ้นๆ” พี่ทองเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอ มองผมแค่แป๊บเดียวแล้วก็ก้มลงไปเล่นเกมต่อ
“ลูกชายคนใหม่ แล้วลื้อทำไมมาอยู่ที่นี่ ไหนบอกวันนี้ต้องไปให้นมหมู”
“ก็หมวยโทรไปบอกว่าม๊าจะหาลูกชายมาแทนที่ผม ผมก็ต้องมาแสดงสิทธิ์ตัวเองสิ” พี่ทองพูดพลางพยักพเยิดหน้าไปทางน้องเพชรที่นั่งอ่านนิยายแถมยังชูสองนิ้วมาให้
“ยกมือไหว้ก่อน วางหนังสือลงเดี๋ยวนี้” ม๊าส่งสายตาไปปราม น้องเพชรเลยวางนิยายแล้วหันมายกมือไหว้ผม น้องเพชรเป็นคนหน้านิ่งๆ ครับ ผู้หญิงหน้าตายที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ แต่ก็เห็นฟินทุกทีเวลาผมกับพี่ทองอยู่ด้วยกัน เข้าใจยากมากเลยน้องสาวพี่ทองแต่ละคนอ่ะ -*-
“แล้วผมต้องยกมือไหว้ด้วยป่ะ”
“ลื้อน่ะไม่ต้อง”
“เอ้า ทำไมอ่ะ เตี่ยยังไหว้ม๊าทุกคืนเลย”
“คุยกับลื้อนี่ม๊าปวดหัวจริงๆ”
“หมวย ไปหายามาให้ม๊าดิ ไปๆ พาม๊าไปพักด้วยนะ” พี่ทองพูดพลางหันไปขยิบตาให้กับน้องพลอย
“ลับทราบบบค่า” น้องพลอยนี่ก็เป็นลูกสมุนที่ดีจริงๆ พ่วงท้ายด้วยน้องเพชรอีกคน นี่น้องทั้งสองโดนติดสินบนอะไรไว้รึเปล่านะ
“โอ้ยยย นี่ไม่ต้องมาจับม๊าหรอก ม๊าเดินเองได้ ชงโค ถ้าหนูรำคาญก็ตามม๊าไปที่ครัวเลยนะจ้ะ” ม๊าหันมาบอกก่อนจะโดนน้องเพชรน้องพลอยรุนหลังให้เดินออกจากห้องไป
แล้วสถานการณ์ตอนนี้...ควรทำไงดีล่ะ T_T
ผมยืนเคว้ง เก้ๆ กังๆ จะนั่งก็ไม่รู้จะนั่งตรงไหน จะยืนก็ไม่รู้จะยืนท่าไหน เพราะโดนไอ้พี่ทองจ้องเอาจ้องเอาอย่างกับไม่เคยเห็น
“ผอมลงป่ะเนี่ย” เขาลุกจากโซฟา บิดขี้เกียจซ้ายทีขวาทีก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ “ไม่ได้เจอเฮียถึงกับกินข้าวไม่ลงเชียวเหรอ หึหึ”
เป็นคำพูดที่น่าหมั่นไส้มาก ถึงมันจะจริงแต่ใครจะบอกให้โง่ล่ะ -*-
‘ผมกินข้าวทุกมื้อ อร่อยมาก อิ่มมากด้วย’
“เหรอ? แล้วนอนครบสิบชั่วโมงป่ะ”
‘ครบ ไม่มีขาดไม่มีเกิน’
“ดีจังเลยน้า ทำได้ไงอ่ะ บอกบ้างสิ เฮียไม่เจอชงโคไม่กี่วันถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับเลย” พี่ทองยิ้มกริ่ม ขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น พอผมจะถอยหนี เขาก็รั้งเอวไว้ “ไม่ให้หนีอีกแล้วนะ”
‘พี่อย่าทำแบบนี้สิ เราตกลงกันแล้วไง อีกอย่าง เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้า’
พี่ทองรวบมือผมไว้แนบอก ในขณะที่ผมได้แต่ถลึงตาใส่เขา
“ขู่อย่างนี้ใครจะกลัว ไม่เอาน่าชงโค อย่าดิ้นสิ เล่นตัวแต่พอดีก็โอเคนะ มากไปมันจะน่ารำคาญ”
ปึก!
ผมทุบอกพี่ทองอย่างแรง เขาร้องโอ๊ะ ออกมา แต่ก็ไม่ยอมปล่อย กลับรัดผมแน่นขึ้นอีก
กล้าดียังไงมาว่าผมเล่นตัว เขาเองก็น่าจะรู้ว่าทำไม แล้วมาพูดแบบนี้ บอกตรงๆ ว่าไม่ชอบใจเลย -*-
“คิดถึงมากนะ...ขอเฮียกอดหน่อยไม่ได้รึไง”
‘ไม่ได้ ไปก่อนเมียพี่โน่นสิ เคลียร์กันรึยังล่ะ ถึงได้มาทำเจ้าชู้ใส่ผมน่ะ’
“เมียอะไร ไม่เคยมี” พี่ทองพูดกลั้วหัวเราะ “แต่ตอนนี้กำลังจะมีนะ ถ้าดิ้นมากๆ คืนนี้คงได้มีเมียสมใจแน่ๆ อ่ะ”
ได้ยินอย่างนั้นผมก็เลือดขึ้นหน้า คนบ้าๆ แบบนี้ไม่ตบสั่งสอนไม่รู้หรอกว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด
“อ้ะๆ จะตบไม่ได้นะจ้ะ มามะ ขึ้นห้องกับเฮียดีกว่า เฮียมีอะไรจะคุยด้วยเยอะแยะ”
โอ้ยยยย คนบ้านี่แรงวัวแรงควายจริงๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงเป็นพ่อของเดซี่ได้ แต่นั่นใช่ประเด็นที่ไหน ประเด็นตอนนี้ผมกำลังโดนเขาลากขึ้นห้องอยู่นะ!
ผมสะบัดแขนออก แต่ก็ไม่หลุด เลยหยิกแขนเขาไปแรงๆ หนึ่งที
“โอ้ยยย! ทำไมถึงชอบทำร้ายกูนักวะ! ทีไอ้อุกกาบาตนั่นลากไปไม่เห็นทำอะไรมันบ้าง สองมาตรฐาน ไม่ยุติธรรม!” พี่ทองโวยวายลั่น เขาเสียงดังจนผมกลัวว่าจะมีคนอื่นได้ยิน
‘ก็พี่จะลากผมไปไหน’
“จะพาไปคุย อยากคุยไหมล่ะ! ถ้าไม่อยากก็ไม่พูด ไม่ต้องรู้เรื่องมันละ” เขามองผมอย่างน้อยใจ ก่อนจะเดินชนไหล่ผมกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม ผมเลยต้องรีบตามไป เพราะดูเหมือนพี่ทองจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่
‘คุยครับ แต่คุยที่นี่ก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องลากเลย’
“ก็อยากไปคุยบนเตียงอ่ะ!”
=_= ครับ งั้นก็จบครับ ไม่ต้องคงต้องคุยมันแล้วล่ะ
ผมอดไม่ได้เลยตีแขนพี่ทองไปสองที ในขณะที่เขาทำหน้าบึ้งๆ แล้วเอาหมอนมาฟาดผมคืน ก่อนผมจะลุกขึ้นคว้าหมอนอิงอีกใบมาถือแล้วโถมตัวเข้าใส่พี่ทองที่ทำหน้าเหวอตั้งรับไม่ทัน
“องโออออ เอียอ๋ายไอไอ้ออกกกกก” ดี...ทุรนทุรายซะ!
ผมกดหมอนลงบนหน้าพี่ทองที่ยกมือตบโซฟาเป็นการบอกว่ายอมแพ้ ผมถึงยอมปล่อย ก่อนจะได้เห็นหน้าตาแดงก่ำของเขาพร้อมกับเสียงหอบหายใจที่ราวกับไปวิ่งทางไกลมาหลายร้อยเมตร
“นี่ถ้าตายจริงๆ ชาตินี้มึงจะมีผัวไหม”
โหะ กล้าพูด ผู้ชายในโลกนี้มีพี่คนเดียวเหรอครับ
ผมมองหน้าพี่ทองอย่างเอือมๆ แล้วขว้างหมอนไปโดนหน้าเขาเป็นการปิดท้าย
“ไม่เคารพกูเลย กูแก่กว่ามึงตั้งกี่ปี”
‘แก่แล้วไง ก็แค่ตายก่อน’
“ไม่น่ารักเลยนะมึงเนี่ย”
‘เรื่องของผม’
“พอๆ ไม่เถียงด้วยละ ไปช่วยม๊าทำกับข้าวไป”
‘ไหนบอกมีเรื่องจะคุยไง’
“ไว้กินข้าวเสร็จก่อนละกัน กลัวได้ฟังแล้วจะอิ่มอกอิ่มใจจนกินข้าวไม่ได้ หุหุ”
‘ไม่มีทาง’
“มีแน่ๆ แต่ถ้าไม่มีกูจะขุดทางให้เอง หึหึ”
‘บอกตอนนี้เลยดิ อยากรู้แล้ว’
“เอาน่า ไว้ดึกๆ ค่อยบอกนะ เผื่อฟลุ๊คได้โซเดมาคอม”
แค่เห็นแววตา ก็ไม่ต้องถามแล้วล่ะว่าไอ้คำศัพท์ประหลาดนั่นคืออะไร ผมรีบคว้าหมอนไว้ในมือ จะฟาดพี่ทองอีกหลายๆ ที แต่เขาก็ไหวตัวทัน กระโดดหลบไปหลังโซฟา
“พอแล้วจ่ะที่รัก ไปช่วยม๊าทำกับข้าวนะ ทำให้สุดฝีมือล่ะ ม๊าจะได้เพิ่มสินสอดให้”
อยากจะยกนิ้วกลางให้เหมือนกัน แต่มันคงจะหยาบคายเกินไป ผมเลยยอมวางหมอนอิงไว้ที่เดิม พอพี่ทองเห็นว่าผมปราศจากอาวุธแล้วก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้ ก่อนจะฉวยโอกาสหอมแก้มผมแล้ววาดแขนมาคล้องที่คอ ผมปรายตามองตั้งแต่แขนไปจนถึงใบหน้าเปื้อนยิ้มของพี่ทอง
“มองไร อยากเป็นแฟนด้วยเหรอ?”
ผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ก่อนจะดึงแก้มขาวๆ ของเขาเล่น แต่พี่ทองกลับร้องโอดโอยซะเว่อเลย
“ทำร้ายร่างกายบ่อยๆ แบบนี้ ต้องรับผิดชอบไปตลอดชีวิตเลยนะ รู้ไหม!”
ผมส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มกวนๆ ไปให้ พี่ทองเลยทำหน้าบึ้ง แล้วล็อคคอผมไว้
อ่า...อยู่ใกล้ๆ แบบนี้...อบอุ่นจังเลยนะครับ หลายวันที่ผ่านมาผมไม่เคยรู้ตัวเลยว่าคิดถึงเขามากขนาดไหน...แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าปริมาณความคิดถึง...มันตีค่าออกมาไม่ได้ และก็ไม่มีหน่วยวัดมาตราไหนที่จะตีค่าความสุขใจของผมในตอนนี้ได้
ที่ตรงนี้...คงต้องเป็นพี่...เท่านั้นจริงๆ
แล้วตอนนี้...พี่จะมาอยู่ข้างๆ ผม ได้หรือยังนะ...
........................................To be continue.......................................
เออ พอ ดีนจบละ ฮ่าๆๆๆ ให้เดาว่าใครเทคโอเวอร์กิจการพ่อของดีน หรือจะเป็นตัวละครที่ไม่ควรมีบทดี อันนี้ก็ไม่รู้สินะ
http://ask.fm/TCHONG_Kพรุ่งนี้เจอกันใหม่ค่ะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็น อุวะฮ่าๆๆๆ
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 958559 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก