http://www.youtube.com/v/f-z472rXwaIตอนที่ 33เป็นอีกครั้งที่ได้มายืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างนี้ พอได้รับโทรศัพท์จากคนรักของลูกชาย บอกว่าลูกของเขาประสบอุบัติเหตุ เขาก็ทิ้งงานทุกอย่าง ทิ้งการประชุมบอร์ดบริหารที่แสนสำคัญแล้วตรงดิ่งมายังโรงพยาบาลทันที
แม้เด็กคนนั้นจะไม่ใช่...เลือดเนื้อเชื้อไขของเขาก็ตาม แต่เขาก็รัก...รักเหมือนดั่งลูกแท้ๆ ของตัวเอง
เขาเดินไปมาอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน กระวนกระวายเกินกว่าที่จะนั่งรอคอยอย่างใจเย็นได้ คนที่อยู่รอบตัวเขา...ก็ไม่มีใครที่เขารู้จักเลยสักคน ยกเว้นแต่เพียงผู้ชายที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใกล้ๆ มือประสานกันราวกับกำลังภาวนาให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี
เหมือนกับเขาในวันนั้น...วันที่ต้องหวังพึ่งคำภาวนาลมๆ แล้งๆ นั่งอยู่เพียงลำพัง มือประสานกันจนแน่น เฝ้าหวังว่าคนๆ นั้นจะไม่จากไป แต่สุดท้าย...ก็พบเจอแต่ความผิดหวัง
คนๆ นั้น...ไม่มีวันกลับมาได้อีกแล้วเขานั่งเสียใจอยู่เพียงลำพัง ไร้คนปลอบโยน ไร้คนชี้ทางว่าชีวิตหลังจากนั้นจะทำอย่างไรต่อไป สูญเสียทุกอย่างที่เขาเฝ้ารักษามาครึ่งค่อนชีวิตภายในหนึ่งวัน เป็นหนึ่งวันที่ยังคงอยู่ในความทรงจำ...และจะไม่มีวันหายไป
ใช่...ไม่มีวัน บาปยังคงอยู่ในใจ และความผิดก็ไม่อาจลบหายไปได้วันนั้นเมื่อหลายปีก่อน...ภาพยังคงเด่นชัด เสียงตะโกนของผู้หญิงที่เขารักยังคงดังก้องอยู่ในหัว
‘ชงโคไม่ใช่ลูกของพี่! ไม่ใช่ ได้ยินไหมว่าไม่ใช่!’
เขามึนงง มองใบหน้าสวยที่บิดเบี้ยวไปด้วยรอยยิ้มพิกลอย่างไม่เข้าใจ เขาก้าวเข้าไปใกล้หนึ่งก้าว ในขณะที่เธอก็ถอยไปหนึ่งก้าวเช่นกัน มือบางกำมีดปลายแหลมไว้แน่น
‘อย่าเข้ามานะ! อย่ามายุ่งกับฉัน อย่ามายุ่งกับลูกของฉัน!’
‘รู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่!’
เขาตะโกนใส่เธออย่างเหลืออด เธอบ้าไปแล้ว เธอทำร้ายลูกอย่างนี้ได้ยังไง ลูกที่ร้องไห้ นอนงอตัวอยู่มุมหนึ่งของกรงขนาดใหญ่ แต่ภายในกรงไม่ได้มีเพียงลูกชายของเขา กลับมีผู้ชายอีกคนที่นอนฟุบหน้าอยู่ในนั้น
เขาไม่เคยรู้เลยว่าภายในเขตรั้วบ้านของตัวเองจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เพราะเขามัวแต่ทำงาน ยุ่งกับกิจการที่พ่อบุญธรรมของเขาฝากฝังไว้ ก่อนจะจากไปท่านฝากลูกสาวของท่าน กิจการทั้งหมดของท่านไว้กับเขา ขอร้องให้เขาดูแลเธอให้ดี แม้ท่านจะไม่เคยชอบใจเลยที่เขาไม่ได้มองเธอในฐานะน้องสาว เขาหลงรักเธอมาตั้งแต่ยังเด็ก หลงในความอ่อนโยน หลงในความงดงาม หลงในความใจดีของเธอ แต่เธอไม่เคยมองเขาในฐานะอื่นเลย เธอบอกว่าเธอรักเขาเหมือนพี่ชาย เธอบอกว่าเธอขอโทษที่ตอบรับความรู้สึกของเขาไม่ได้ และขอให้เขาเข้าใจ
‘อย่าร้องไห้ เด็กโง่ พี่ไม่โกรธเธอเลย’
ตอนนั้นเธอยังคงยิ้มอ่อนโยนให้กับเขา แม้นัยน์ตาคู่สวยจะเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา แต่ก็ยังมองเขาด้วยความรู้สึกดีที่เธอมีให้กับพี่ชายของเธอ แต่แล้ว...ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป หลายวันหลังจากนั้นพ่อเรียกเขาเข้าไปพบ และบอกว่าเขาต้องแต่งงานกับเธอ บอกว่าเขาต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำไว้กับเธอ...ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจเอาซะเลยว่าเกิดอะไรขึ้น เขามองเธอที่ร้องไห้อยู่ใกล้ๆ ใบหน้าสวยมีรอยแดง พ่อคงตบเธอ
‘พ่อตีน้องทำไม น้องทำอะไรผิด ทำแบบนี้ทำไมครับ!’ เขาเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นเธอเจ็บ เธอบอบบางและอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก สวยงามราวกับดอกพวงชมพูเหมือนชื่อของเธอ ดอกไม้ที่กลายเป็นดอกต้องห้ามสำหรับเขา
‘แกทำเรื่องงามหน้ากับน้องสาวของแก แล้วยังจะมาถามฉันอีกงั้นเหรอ!’
เขา...ทำอะไร
‘พ่อรู้เหรอครับ...’ รู้ใช่ไหมว่าเขาคิดยังไงกับน้องสาวคนนี้
‘ฉันรู้! และฉันก็เห็นกับตา! รับผิดชอบในสิ่งที่แกทำซะ ต้นเดือนหน้าฉันจะจัดงานแต่งงานให้ ดูแลเธอให้ดี อย่าทำให้ลูกสาวของฉันร้องไห้ เข้าใจไหม!’
และตั้งแต่นั้น...มันก็มีแต่ความผิดพลาด เธอไม่เคยยิ้มให้เขาอีกเลย
‘ฉันเกลียดพี่! เกลียดพี่! เกลียดๆๆๆๆๆ พี่ทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง ฉันไม่ได้รักพี่ ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ พี่ทำให้ฉันตกนรกทั้งเป็น!’
เป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายมากสำหรับเขา...ทุกเย็นเมื่อกลับจากที่ทำงาน เธอจะมาดักเจอเขา ตะโกนเสียงดังบอกว่าเกลียดเขา ไม่มีอีกแล้วสำหรับคำว่า ‘ยินดีต้อนรับกลับบ้าน’ เหมือนที่เธอเคยพูด ชีวิตแต่งงานของเขาเลวร้ายลงทุกวัน จนเขาเลือกที่จะทุ่มเทให้กับงาน เขานอนที่บริษัทซะส่วนใหญ่ หาห้องเช่าใกล้ๆ บริษัทเพื่อที่จะได้ไม่กลับไปอยู่ที่บ้านอีก หากไม่อยู่ใกล้ เธอก็คงจะสบายใจมากขึ้น
แต่เขาคิดผิด...อีกครั้งที่ถูกพ่อเรียกให้เข้าพบ ท่านบอกว่าท่านไม่สบายใจที่เห็นเขากับเธอเป็นแบบนี้ เขาละเลยเธอเกินไป ไม่เอาใจใส่เหมือนอย่างที่สามีที่ดีควรทำ เขาไม่ได้ทำหน้าที่ของตัวเองเลย ท่านขอให้เขากลับมาอยู่ที่บ้าน พักจากงานแล้วมาดูแลเธอ เป็นคำขอเดียวจากคนที่ใกล้ตายอย่างท่าน เขารู้มานานแล้วว่าท่านป่วยด้วยโรคหัวใจ แต่นั่นก็เป็นความลับระหว่างเขากับพ่อที่ไม่เคยให้น้องสาวได้รู้ เธอบอบบางเกินกว่าที่จะรับเรื่องพวกนี้ไว้ได้ เขาตกลง...แต่เมื่อเขากลับมา...เธอ...เปลี่ยนไป
เธอซูบผอม ใบหน้าซีดเซียวราวกับคนไม่สบาย พูดคุยน้อยลง และแววตาเหมือนคนครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา แต่เธอก็ทำดีกับเขามากขึ้น เขาดีใจ แม้ลึกๆ แล้วจะรู้สึกได้ว่าเธอไม่ได้กำลังมองเขา ในแววตาของเธอราวกับสะท้อนใครอีกคนที่ไม่ใช่เขา บ่อยครั้งที่เธอเรียกชื่อเขาผิด แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ แค่เธอทำดีด้วย แค่เธออยู่กับเขา แค่นั้น...มันก็มากเกินพอแล้ว
‘ฉันท้องค่ะ สามเดือนแล้วนะคะ ฉันกำลังจะมีลูก คุณดีใจไหมคะ’ เธอบอกเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เขาดีใจ กอดเธอไว้แน่น แม้ลึกๆ แล้วจะรู้สึกคลางแคลงใจ แต่ก็ไม่ได้ถามออกไปให้เธอรู้สึกไม่ดี
เธอเป็นภรรยาของเขา...ลูกก็ควรจะเป็นลูกของเขาหลังจากที่เธอบอกข่าวดี ชีวิตแต่งงานของเขาก็ดีขึ้น เขาดูแลเธอเป็นอย่างดีตลอดเก้าเดือน เขาคุยกับลูกทุกวัน ผูกพันธ์แม้จะยังไม่ได้เห็นหน้า รัก...โดยไม่มีเงื่อนไข แค่เพราะเธอบอกว่าคือลูกของเขา
ในวันคลอด เขาได้รับอนุญาตให้เข้าไปอยู่กับเธอได้ ได้มองดูเธอเจ็บปวดทรมาน ได้กุมมือเธอไว้ จนกระทั่งได้ยินเสียงลูกน้อยร้องจ้า ในวินาทีนั้นเขาก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร เขาได้เป็นพ่อคน...ได้เป็นพ่อของลูกที่เกิดจากผู้หญิงที่เขารัก
ดีใจ... ดีใจจนแทบบ้า แต่พ่อคงดีใจมากกว่าเขา เพราะเมื่อได้เห็นหน้าหลานชาย ท่านก็ล้มตึงลงไป ความดีใจจนถึงขีดสุด ทำให้ท่านจากพวกเขาไปในเวลาไม่นาน แม้จะเป็นวันที่น่าดีใจมากแค่ไหน แต่ทั้งเขาและเธอต่างก็ร่ำไห้ออกมาเพราะการสูญเสียที่กะทันหันเกินไป
ชีวิตหลังจากนั้น ครอบครัวของเขาจึงมีแต่เขาและเธอพร้อมกับลูกน้อยที่น่ารักน่าชัง
‘ฉันชอบดอกชงโค ต้นที่คุณปลูกไว้ให้ มันจะเติบโตไปพร้อมกับลูกของเรานะคะที่รัก’
เขายิ้ม แม้จะกอดเธอไว้ แต่ในใจกลับสั่นไหว เพราะเขา...ไม่เคยปลูกต้นดอกชงโค เธอ...กำลังพูดอะไร
‘ชงโคของแม่ เจ้าตัวน้อยของแม่’
คงไม่มีอะไร...เธอคงจำผิดไป คงไม่ใช่...อย่างที่เขาคิด
แม้จะกล่อมตัวเองให้เชื่อในสิ่งที่อยากเชื่อมากแค่ไหน แต่ความจริงก็มักจะลบความเชื่อนั้นไปอยู่ดี เขาจึงกลับมาทุ่มเทให้กับงานอีกครั้ง ปล่อยให้เธอเลี้ยงลูกอยู่เพียงลำพัง ปิดหูปิดตากับความจริงบางอย่างที่เขาได้รู้ ความจริงที่คอยทิ่มแทงหัวใจให้มีแต่รอยแผล
‘พี่จะรื้อเรือนไทยหลังนั้น แล้วเอาไม้มาต่อเติมบ้านของเรา’ แค่เขาพูดเรื่องนี้ เธอก็จะกราดเกรี้ยวใส่ทันที คุ้มคลั่งขึ้นมาแล้วโยนของใส่เขา
‘แม่จ๋า พ่อเจ็บแล้ว เลือดไหลด้วย อย่าทำพ่อเลยนะจ้ะ’
ชงโคเด็กโง่ ตัวเล็กนิดเดียวแต่ก็ยังมากางแขนปกป้องเขา
‘ไม่ใช่...ไม่ใช่ อย่าเรียกว่าพ่อนะ!!’
‘หยุด!!! อย่าเสียงดังใส่ลูก ชงโค มากับพ่อ’
ทุกครั้งที่เกิดเรื่องทำนองนี้ เขาจะรีบอุ้มลูกออกมาข้างนอก พาไปเที่ยวที่ต่างๆ เพื่อให้ลูกของเขาลืมเรื่องที่แม่พูดไป เขาไม่ใช่พ่อเหรอ...ไม่ใช่ได้ยังไง เธอพูดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน
‘พ่อจ๋า แม่ร้องไห้ หนูจะไปอยู่กับแม่’
‘แม่กำลังโกรธ หนูอยู่กับพ่อก่อนนะลูก ไว้แม่อารมณ์ดีแล้ว หนูค่อยไปเล่นกับแม่นะครับ’
‘แต่แม่ร้องไห้’
‘หนูไม่อยากอยู่กับพ่อเหรอครับ’
‘หนูอยากอยู่กับพ่อ แต่ก็อยากอยู่กับแม่ด้วย’
เขาก็อยาก...อยากอยู่ให้พร้อมหน้าพร้อมตากัน แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน เพราะเธอ...ไม่เคยมองเขาให้ชัดเลยสักครั้ง
เขา...กำลังเป็นตัวแทนของใครอยู่หรือเปล่า‘พ่อจ๋า หนูมีเรื่องแปลกใจล่ะ มีคนหน้าเหมือนพ่อเปี๊ยบเลย’
‘จริงเหรอครับ’
เขาทำตาโต ตื่นเต้นไปกับเรื่องเล่าของลูกชายวัยเก้าขวบครึ่งที่ทำท่าว่าจะโม้เกินจริง
‘จริงๆ หนูเห็น เขาอยู่กับแม่ แต่หนูจำได้ เพราะพ่อมีจุดดำๆ นี่ที่ตาซ้าย แต่เขามีที่ตาขวาล่ะ แม่ชอบบอกว่าเขาเป็นพ่อของหนู แต่พ่อของหนูคือคนนี้ต่างหาก’
ลูกชายกอดเขาไว้ ก่อนมือเล็กๆ จะยกขึ้นมาแตะที่ใต้ตาของเขา ตำหนิเพียงแห่งเดียวบนใบหน้าเกลี้ยงเกลา เขาจับมือเล็กนั้นไว้ ศีรษะเหมือนถูกทุ่มด้วยของหนักๆ จนรู้สึกมึนงง
‘พ่อจ๋า เป็นอะไรหรือเปล่า’
เขาส่ายหน้า จูบลงที่แก้มเนียนเบาๆ
‘พ่อเป็นยอดมนุษย์ ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก แล้วหนูไปที่เรือนไทยกับแม่บ่อยไหมครับ’
ลูกชายหน้าซีดเผือดลง ตากลมโตฉายความกลัวออกมาอย่างปิดไม่มิด ก่อนใบหน้าเล็กจะส่ายไปมา
‘ไม่เคยไป หนูไม่ไป...ที่นั่นน่ากลัว’
เพราะร่างเล็กนั้นสั่นเทา เขาก็เลยต้องรวบตัวมากอดไว้ ...แม้จะสงสัยว่าทำไมร่างกายของคนตรงหน้าถึงมีแต่รอยเขียวช้ำ ข้อเท้าเล็กก็มีรอยแปลกๆ แต่พอเขาถามภรรยา เธอก็บอกว่าลูกเล่นซน ซักมากๆ เข้าก็กลายเป็นทะเลาะกัน
ยิ่งนับวัน...เธอก็ยิ่งแปลกไปหากว่าชงโคไม่อยู่ที่นี่ เขาก็อาจจะไม่กลับมาเลยด้วยซ้ำ เพราะการได้เห็นหน้าเธอ...แค่เพียงไม่กี่นาที ความเสียใจก็ประดังประเดเข้ามา
เขาเพิ่งรู้ตัวว่าถูกทรยศ เขาถูกหักหลังมาเกือบสิบปี ถูกความรัก ความหลงใหลทำให้ตามืดบอด คิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอจะรักเขาอย่างที่เธอบอกจริงๆ แต่แล้ว...มันกลับเป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน
ความรักที่เธอมีให้นั้น...ไม่มีอยู่จริง
เธอไม่ได้รัก...และไม่เคยรัก ใช่แล้ว...มันคือความผิดพลาด มันผิดพลาดจริงๆ ผิดมาตั้งแต่ต้น
‘พ่อไม่ฟังฉันเลย ฉันไม่ได้มีอะไรกับพี่ แต่ท่านก็ปักใจเชื่อว่าฉันกับพี่ทำเรื่องงามหน้า เขาไม่ดูให้ดีด้วยซ้ำว่าคนที่ปีนออกจากระเบียงห้องของฉันคือคนรักของฉัน ไม่ใช่พี่’
เรื่องงามหน้าที่พ่อพูดถึง กลับไม่ใช่เรื่องความรู้สึกของเขา มันเป็นเรื่อง...ที่ทำให้แข้งขาหมดเรี่ยวแรง เขาทรุดตัวลง ยืนไม่อยู่แค่เพราะความจริงที่ได้รู้จากปากของเธอ
ไม่ใช่เขา...แม้ว่าจะหน้าตาเหมือนกันมากแค่ไหน คนที่เธอรัก ก็ไม่มีวันเป็นเขา
ตั้งแต่ที่ลูกชายบอกว่ามีคนหน้าเหมือนเขา เขาก็ให้คนตามสืบ จนได้รู้ว่าเขามีพี่ชายฝาแฝดอีกคน แต่พี่ที่แม่พาไปด้วยถูกเลี้ยงดูอย่างดี พี่มีชีวิตที่ดีอยู่กับแม่และพ่อเลี้ยง ในขณะที่เขาถูกพ่อแท้ๆ นำมาทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และพ่อบุญธรรมก็ไปรับเขามาจากที่นั่น ความยุติธรรมที่ไม่เคยมีอยู่ในชีวิตของเขา...ความลำเอียงของโชคชะตา
เธอบอกว่าเธอเจอกับพี่ที่มาตามหาเขา พี่ก็คงเพิ่งรู้ว่ามีน้องอย่างเขาอยู่บนโลก ถึงได้มาหา แต่ก็ไม่พบเขาเลยสักครั้ง เพราะตอนนั้นเขาเรียนอยู่ต่างประเทศเพื่อที่จะกลับมาช่วยงานของพ่อบุญธรรม เขาจึงต้องพยายามให้หนักเพื่อจะได้เป็นประโยชน์กับผู้มีพระคุณ และในวันที่เขากลับมา...หัวใจของเธอก็ตกเป็นของคนอื่นไปโดยที่เขาไม่รู้
เธอเจ็บปวดที่ความเข้าใจผิดของพ่อทำให้เธอตกนรกทั้งเป็น เด็กผู้หญิงหัวอ่อนที่ไม่เคยมีปากเสียงใดๆ ในบ้าน ต้องทำตามที่พ่อชี้ทางให้ แล้วทำไมเธอไม่บอกเขา...แค่เธอบอกเขา ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็พร้อมจะช่วยทั้งนั้น ทำไมถึงไม่บอกเขาเลย เธอทนทรมานอยู่ทำไม...ในเมื่อไม่สามารถรักเขาเหมือนอย่างที่รักพี่ ทำไมถึงไม่เลิกกับเขาหลังจากที่พ่อจากไป คำถามนี้ได้รับคำตอบเมื่อเขาได้รู้ว่าพี่แต่งงานและมีครอบครัวแล้ว
พี่ชายของเขาแต่งงานกับคนที่แม่หาให้หลังจากที่รู้ว่าเธอแต่งงานกับเขาไปแล้ว พี่ชายของเขามีลูกชายด้วยกันกับภรรยา ลูกชายที่มีอายุเท่ากับชงโค
‘เขาบอกว่าจะไม่มาหาฉันอีก เขาจะทิ้งฉันกับลูก เขารักผู้หญิงคนนั้นมากกว่าฉัน! ฉันไม่ยอมหรอก...พี่คะ ช่วยฉันด้วย ฉันไม่อยากให้เป็นอย่างนี้เลย ช่วยฉันด้วย’
เพราะอย่างนั้นเธอถึงขังเขาไว้ใช่ไหม...
‘เธอรู้ไหม ว่าเธอทำอย่างนี้ ใครจะต้องเจ็บปวดบ้าง ทั้งพี่ ทั้งภรรยาของคนที่เธอรัก เธอทำอย่างนี้ไม่ได้นะ เธอจะติดคุก เข้าใจไหมชมพู’
ภรรยาของพี่ชายมาหาเขา เธอดูกระวนกระวายใจ มาพร้อมกับลูกของเธอ แนะนำตัวกับเขาอย่างสุภาพ บอกว่าเธอแต่งงานกับพี่ชายของเขา เธอรู้จักเขาผ่านทางรูปถ่ายที่พี่ชายเก็บไว้ เธอรู้จักเขาผ่านทางเรื่องเล่าจากปากสามีของเธอ เธอขอร้องเขาให้ช่วยตามหาสามีให้ เธอบอกว่าสามีของเธอจะมาหาเขา แต่ก็หายตัวไปหลายวันและติดต่อไม่ได้
‘ฉันแค่อยากอยู่กับเขา อยากให้พวกเราอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ฉันทำอะไรผิดเหรอคะพี่ ผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้นต่างหากที่จะแย่งเขาไปจากฉัน ฉันมาก่อน...ฉันมาก่อนนะพี่ ทำไมฉันถึงต้องยอมด้วย!’
มีดในมือของเธอแกว่งอย่างน่ากลัวทำให้เขาเข้าไปใกล้มากกว่านี้ไม่ได้ ผู้ชายที่นอนอยู่ในกรงข้างๆ ลูกชายของเขา ก็คงจะเป็นพี่ชายที่ไม่เคยได้เจอหน้ากันเลยมาตลอดหลายปี คงสลบไปด้วยอะไรสักอย่าง
‘เธอเป็นภรรยาของพี่ และเขาก็มีคนของเขาแล้ว ยอมรับความจริงซะชมพู ยังไม่สายเกินไป เธอรู้ใช่ไหมว่าพี่รักเธอมาก อย่าทำร้ายใครอีกเลย’
‘แต่ฉันไม่ได้รักพี่! พี่มันน่ารังเกียจ พี่ฉวยโอกาสกับฉัน และชงโคก็ไม่ใช่ลูกของพี่ ฉันท้องกับเขา ชงโคเป็นลูกของเขา ไม่ใช่ลูกของพี่! ได้ยินไหม พี่ไปซะเถอะ อย่ามารบกวนครอบครัวของฉัน อย่าเข้ามายุ่งกับชีวิตของฉันอีก’
เธอรู้ไหมว่าคำพูดของเธอทำให้เขาทรมานมากขนาดไหน ลูกที่เขารัก ลูกที่เขาดีใจจนแทบบ้าเมื่อรู้ว่าจะได้เป็นพ่อ แต่เธอกลับบอกว่าไม่ใช่ลูกของเขา...ทำไมเธอใจร้ายกับเขามากขนาดนี้...
กึง!
เสียงกระทบลูกกรงทำให้เขาและเธอหยุดชะงักไป พี่ชายของเขาคงได้สติแล้วถึงได้พยายามพังกรงออกมา ในอ้อมแขนนั้นมีร่างเล็กๆ ของลูกชาย...ของ... ความคิดของเขาหยุดชะงักไป
ไม่ใช่...ลูกชายของเขาอีกแล้ว เด็กน้อยได้อยู่ในอ้อมกอดของพ่อที่แท้จริงของตัวเองแล้ว เขาก็คงไม่จำเป็นอีกต่อไป แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ยังห่วงอยู่ดี ร่างเล็กที่เต็มไปด้วยรอยช้ำจากการทุบตียังคงสั่นเทา
‘ปล่อยลูกออกไป! คุณจะทำอะไรผมก็ได้ แต่ปล่อยชงโคออกไป!’
ใบหน้าที่เหมือนกับเขาทุกกระเบียดนิ้ว แม้ในยามโกรธก็ยังเหมือน เสียงเข้มจัดนั่นก็มีโทนเสียงต่างกันเล็กน้อย แย่จริงๆ ที่การเจอกันครั้งแรก...กลับไม่ประทับใจเอาเสียเลย
‘เด็กไม่ดี...เขาไม่ยอมเรียกคุณว่าพ่อด้วยซ้ำ แถมยังมาว่าฉันเป็นคนโกหก เขารักคนอื่นมากกว่าฉัน เชื่อคนอื่นมากกว่าฉัน สมควรแล้วที่ต้องถูกลงโทษ’
‘คุณบ้าไปแล้วหรือไง!’
‘ฉันไม่ได้บ้า!’
เสียงกรีดร้องของคนที่เขารักดังก้องไปทั่ว พร้อมๆ กับเสียงประตูลูกกรงถูกพังออกมา พี่ชายของเขาคงพยายามพังออกมาหลายวันแล้ว มันถึงได้มีรอยร้าวจนสามารถพังออกมาได้ง่ายขนาดนี้
‘ช่วยพาลูกของพี่ไป...พาเขาออกไป’
พี่ชายของเขาฉวยโอกาสในขณะที่ชมพูกำลังกรีดร้องพาชงโคมาหาเขา
‘พ่อจ๋า หนูกลัว หนูกลัว แม่ตีหนู แม่ไม่รักหนูแล้ว’
ใบหน้าเล็กนองไปด้วยน้ำตา พี่ชายของเขาส่งยิ้มมาให้ เขารับเด็กน้อยมาอุ้มไว้ ผู้ชายตรงหน้ามีความสูงไล่เลี่ยกับเขา ขนาดตัวเท่าๆ กัน แต่สภาพร่างกายย่ำแย่เต็มที แขนข้างหนึ่งคงหักเพราะตกห้อยอยู่ข้างตัว ศีรษะมีเลือดแห้งเกรอะกรังไม่น่ามอง
‘ดีใจที่ได้เจอกันสักที พี่ขอโทษ ที่แทงข้างหลังนายมาตลอด ขอโทษจริงๆ ช่วยรักลูกของพี่ ดูแลเขา เหมือนอย่างที่นายทำมาตลอดหลายปีด้วยนะ...ขอร้อง’
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 958508 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก