ตอนที่ 34Short Inside: ทองคำเอก
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าต่อให้โดนไม้ตีหัวแรงๆ ก็คงจะไม่สลบ รู้สึกตัวเองมีพลังถึงขีดสุด เพราะหัวใจสุขจนล้นเอ่อ
“หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“กราบล่ะครับทองคำเอก มึงช่วยสงบสติอารมณ์หน่อยได้ไหม ไอ้บ้านี่ เสียงดัง กูหนวกหู”
ไอ้มาโปรด ไอ้เพื่อนมาร ชอบขัดขวางคนกำลังมีความสุข ชีวิตมีปมด้อยเหรอ หึหึ แต่ไม่โกรธมันหรอกครับ ต่อให้มันด่าเตี่ยด่าม๊าผม ผมก็ไม่โกรธสักนิ๊ดดดด เพราะเพิ่งได้รับข่าวดีที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต ยิ่งกว่าลุ้นผลเอ็นทรานซ์ ยิ่งกว่าลุ้นการสอบแล็ปกริ๊ง!
อ่า...ใช่ คงไม่มีอะไรจะน่าดีใจไปกว่า ชงโคพ้นขีดอันตรายแล้วววววว!!!
ผมล่ะอยากจะตีลังกากลับหลังสักสิบตลบ เอาให้นักฟุตบอลที่ดีใจตอนที่ยิงบอลเข้าประตูได้มันอายไปเลย เปรมหัวใจจริงๆ ฮี่ๆ
“ม๊าขา เฮียเปงคงบ้าเหลอคะ หมวยกลัวจังเลย”
“ไม่เอาลูก อย่าไปมอง เดี๋ยวติดเชื้อบ้า”
นี่ผู้หญิงคนนั้นใช่แม่แท้ๆ ของผมรึเปล่าครับ ทำไมถึงได้มองผมด้วยสายตาห่างเหินแบบนี้ แต่ช่างเถอะ ช่างเถอะ อะไรในโลกาก็ไม่สามารถทำให้ผมหงุดหงิดใจได้
ไอ้โปรดดึงคอเสื้อผมจากข้างหลังแล้วลากให้เดินตามมันเข้าไปในห้องทำงานของคุณหมอผู้ชายประเสริฐที่ได้ช่วยชีวิตภรรยาพ่วงตำแหน่งแม่ของเดซี่ไว้ อีกสองเพลาผมจะไปหาโล่ทองคำมามอบให้คุณหมอ เพราะผมอยากกราบขอบพระคุณท่านอย่างสุดซึ้งจริงๆ
แต่เข้าไปในห้องทำงานของคุณหมอปุ๊บก็ต้องเบรกเท้าปั๊บ ผมกับไอ้โปรดมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ในขณะที่คุณพ่อตาของผมก็ร่วมส่งสายตาไปยังบุรุษหนุ่มปริศนาสองคนที่รออยู่ภายในห้อง คนหนึ่งมีหน้ากากสไปเดอร์แมนปิดหน้า ท่าทางไม่ปกติ อีกคนดูเพี้ยนๆ สวมแว่นตาสองอัน อันหนึ่งวางบนดั้งจมูกที่ไม่ค่อยโด่งนัก ส่วนอีกอันคาดอยู่บนหน้าผาก
อ่า...บนหน้าผากจริงๆ ครับ
“เอ่อ...แนะนำกันก่อนนะครับ ท่านนี้คือจิตแพทย์ที่ผมขอร้องให้มาช่วยรักษาลูกชายของคุณ ส่วนอีกคน เอ่อ...เขาขอไม่เปิดเผยตัวตนน่ะครับ”
คุณหมอชี้นิ้วไปยังจิตแพทย์ที่ผมคิดว่ามันน่าจะรักษาตัวมันเองก่อน คนบ้าอะไรวะใส่แว่นตาทีเดียวสองอัน ส่วนอีกคนนี่ผมคาดว่ามันต้องเป็นคนไข้ของไอ้จิตแพทย์บ้านี่แหงๆ เพราะจะมีใครแม่งเล่นใส่หน้ากากสไปเดอร์แมนเดินไปเดินมา -_-
“เจอสองคนนี้เข้าไป มึงเป็นคนปกติไปเลยว่ะไอ้ทอง”
“กูก็คนปกติอยู่แล้วนะไอ้โปรด สมองมึงมีปัญหาเหรอ”
ทำไมใครๆ ถึงชอบคิดว่าผมบ้า ผมยืนยันเลยนะครับว่าผมไม่ได้บ้า ผมเป็นผู้ชายหัวใจสีชมพู โลกสวย และรวยทรัพย์ เกลียดผู้หญิงที่ชอบพูดว่าคือบับมากด้วย ใช้ภาษาไทยวิบัติเป็นแม่ของลูกผมไม่ได้นะครับ เพราะเดซี่ไม่ชอบเอามากๆ เลย แต่เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งหลงประเด็นไปถึงขั้นนั้น ผมแค่จะบอกว่าผมปกติ ไอ้เพี้ยนสองคนนั่นต่างหากที่จะเรียกว่าคนบ้าของจริง
“แล้วคุณหมอมีอะไรจะคุยอย่างงั้นเหรอครับ” คุณพ่อตาของผมถามขึ้นอย่างสุภาพ สมแล้วที่เป็นบิดาผู้ให้กำเนิดเด็กน่ารักอย่างชงโค
“งั้นเรามาว่ากันถึงอาการของน้องชงโคตอนนี้นะครับ ศีรษะของน้องได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง แม้จะมีเลือดไหลออกจากศีรษะในขณะที่ถูกนำส่งโรงพยาบาล แต่ก็ยังมีเลือดบางส่วนที่คั่งอยู่ในสมอง อีกสองวันถึงจะทำการผ่าตัดอีกครั้ง และผมคงต้องเรียนให้ทราบว่า เป็นไปได้ที่ความจำของน้องอาจจะหายไปบางส่วน อยากให้เตรียมใจกันไว้ก่อน อีกทั้งประวัติการรักษาทางด้านจิตเวชที่ผมได้รับจากทางโรงพยาบาลที่น้องเคยเข้ารับการรักษานั้น ก็ชี้ไปในทางเดียวกันว่า ความทรงจำในช่วงตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานับตั้งแต่น้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลอาจจะหายไปทั้งหมด”
เสียงนุ่มนวลของคุณหมอลอยอยู่ในอากาศ ไม่เข้าหัวผมเลยสักนิด กำลังพูดอะไรงั้นเหรอครับ...
ผมไม่เข้าใจเลย
แรงบีบที่ไหล่จากมือของไอ้โปรดทำให้ผมต้องหันไปมองหน้ามัน อยากจะหัวเราะออกมาเผื่อว่าสิ่งที่คุณหมอพูดเป็นเพียงการเล่นตลก แต่ก็ทำไม่ได้ ผม...แม้แต่พูดออกมายังทำไม่ได้เลย
จุกไปทั้งอก...
“เป็นไปไม่ได้...” คุณพ่อตาพูดขึ้นเป็นคนแรกหลังจากที่บรรยากาศภายในห้องนิ่งเงียบมาได้สักพัก
“เป็นไปได้ครับ” ไอ้เพี้ยนหกตาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกึ่งฝันกึ่งตื่น ใบหน้าลอยๆ ของมันทำให้ผมนึกอยากจะตบกะโหลกทำให้ตื่นไปสักที “จากประวัติการรักษา และพฤติกรรมการแสดงออกของคนไข้ที่ได้ฟังจากคุณหมอและคนรอบข้าง เช่น แม่บ้านของบ้านคุณ คุณครูในสมัยเรียนมัธยม หรือแม้แต่เพื่อนร่วมห้อง ที่ผมกับเพื่อนได้ไปสืบเสาะหาข้อมูลมา เราสรุปกันแล้วว่า ความทรงจำที่ถูกสร้างขึ้นนั้น ถูกบิดเบือนไปจากความจริง ผู้ป่วยรายนี้ใช้ชีวิตราวกับอยู่ในเรื่องที่ไม่ใช่ของตัวเอง เหมือนอยู่ในความฝันที่ยาวนาน เพราะฉะนั้นการปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมา เป็นทางเดียวที่จะช่วยเขาได้”
“ถ้าคุณยินยอม เราจะเป็นคนรักษาเขาเอง” อีกหนึ่งบุรุษภายใต้หน้ากากสไปเดอร์แมนพูดขึ้น ท่าทางกวนๆ นั่นเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“การรักษา...อันตรายมากไหม แล้วลูกของผม จะเป็นยังไง หลังจากที่เขาจำทุกอย่างได้”
“มีอะไรที่คุณไม่อยากให้เขาจำได้อย่างงั้นเหรอ” ไอ้สไปเดอร์แมนพูดขึ้นมาอีก แต่คุณพ่อตาก็เงียบไป เขาไม่ได้ให้คำตอบ ในขณะที่ผมหันไปมองหน้าไอ้โปรดอย่างขอคำอธิบาย อย่างน้อยมันก็เรียนหมอ ต้องเข้าใจบ้างแหละวะว่าไอ้พวกนี้มันพูดอะไรกัน
ไอ้สไปเดอร์แมนเมื่อเห็นว่าไม่ได้คำตอบ มันเลยพูดต่อไป
“ผมกับเพื่อนวางแผนการรักษาไว้แบบนี้ครับ เราจะทำการช็อตไฟฟ้าเพื่อกระตุ้นสมอง บอกไม่ได้ว่ากี่ครั้ง เพราะขึ้นอยู่กับผลที่ได้รับ อาจจะมีการรักษาด้วยยาบ้าง แต่จะเน้นไปที่พฤติกรรมบำบัด ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับสภาวะจิตใจของคนไข้ และผลข้างเคียงที่เกิดขึ้น อาจต้องใช้เวลา แต่ถ้าไม่อยากให้เขาต้องทรมานไปตลอดชีวิต ก็ควรให้เราช่วย ไม่คิดค่ารักษา เพราะเพื่อนผมต้องการข้อมูลเพื่อทำวิจัย”
เดี๋ยวนะ ไอ้พวกนี้มันจะเอาแฟนผมไปเป็นหนูทดลองอย่างนั้นเหรอ!! ใครจะไปยอมวะ!
“ตกลง ขอความกรุณาด้วยนะครับ”
เอื้อกกก คุณพ่อตาทำไมยอมตกลงง่ายอย่างนี้! หมอดีๆ เก่งๆ ก็มีเยอะ ทำไมต้องไปพึ่งไอ้บ้าสองตัวนี่ด้วย!
“เฮ้ ผมไม่ยอมนะ จะให้ชงโคไปเป็นหนูทดลองให้ไอ้พวกนี้หรือไง มันเหมือนคนบ้ายิ่งกว่าหมอซะอีก”
“เราไม่สนใจความเห็นคนนอกอย่างคุณหรอกนะ ญาติตกลงแล้วก็ไม่มีปัญหา”
หน็อยยยยย ไอ้เพี้ยนหน้ากากนี่! อยากตั้นหน้ามันให้หายหมั่นไส้ แต่เพราะมันดันใส่หน้ากากไอดอลเขา จึงทำไม่ลง
ตกลงกันเป็นที่เรียบร้อย กำลังจะแยกย้ายออกจากห้อง ไอ้โปรดก็ไปยืนดักหน้าไอ้หน้ากากนั่นด้วยท่าทีหาเรื่อง
“มึงน่ะ เสียงคุ้นๆ นะ”
“คุ้นแล้วไปหนักอวัยวะส่วนไหนของคนอื่นไม่ทราบครับ”
“กวนตีนกูอย่างนี้มีมึงคนเดียวนั่นแหละไอ้เท็น!”
“จำผิดคนแล้วครับ แล้วก็กรุณาสำรวมกิริยามารยาทด้วยนะครับ”
“หน็อยยยย”
“มาโปรด ให้เกียรติหน่อย ท่านเป็นอาจารย์ของฉันนะ!”
“อาจารย์ของพ่อ?”
จะอาจารย์หรือใครก็ช่างเถอะ แต่ท่าทางมันกวนตีนดีจริงๆ แล้วดูอายุก็น่าจะน้อยกว่าผมกับไอ้โปรดด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อพ่อตาไอ้โปรดยืนกรานไม่ให้ตื้บมัน ผมกับไอ้โปรดก็เลยยอมเดินออกจากห้องมาแต่โดยดี
“แล้วมึงจะทำไงวะ ถ้าชงโคจำมึงไม่ได้”
คำถามหนักอกจากไอ้เพื่อนรักสร้างความหนักอกหนักใจให้ผมอย่างฉับพลัน เมื่อกี้มัวแต่โมโหก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย
“ก็ถ้าจำไม่ได้จริงๆ กูก็ทำอะไรไม่ได้ล่ะวะ คงต้องเริ่มทำความรู้จักกันใหม่ แค่นี้ไม่ทำให้ชีวิตกูดราม่าหรอกน่า ถ้าชงโคเป็นอะไรไปสิ มึงค่อยถามกูอีกทีว่าชีวิตกูจะทำยังไงต่อ”
ตอนนี้แค่ปลอดภัย เรื่องอื่นๆ ก็ไม่ใช่ปัญหา ขอแค่ยังได้เห็นหน้า ได้เห็นรอยยิ้ม ผมก็ดีใจมากแล้วจริงๆ
“อาภัพเนอะมึง ได้ข่าวว่ามุกที่กูฝังให้ก็ยังไม่ได้ใช้งาน กูว่าชาตินี้ทั้งชาติมึงก็ไม่ได้แอ้มเขาหรอก”
“กูรักที่ใจ ไม่ใช่ร่างกาย ไม่ได้แอ้มก็...ไม่เป็นไร”
“ไอ้คำว่าไม่เป็นไรนี่พูดให้มันดังๆ หน่อย ทำมาเสียงอ่อย เชื่อตายล่ะมึง”
“พูดมาก แล้วมึงมาทำอะไรที่นี่วะ แถมยังเสนอหน้าไปกับรถพยาบาลอีก”
“พ่อตาสั่งว่าเวลาว่างต้องมาช่วยงานที่นี่ กูก็เออๆ ออๆ ไปงั้นแหละ แบบว่าว่าง ไม่มีอะไรทำ”
“มึงว่างหรือมึงกลัวเขายึดลูกคืนกันแน่”
“ทำมารู้ดีไอ้ห่า”
ผมหัวเราะก๊ากใส่หน้าไอ้โปรด เลยโดนมันเฮดล็อคจากข้างหลัง
“มึงนี่ท่าจะบ้าจริงๆ เมื่อกี้หัวเราะ ตอนนี้ทำหน้าซึม”
“ความจริงกูก็ทำใจไม่ได้ว่ะ...ถ้าจะโดนลืมจริงๆ”
ผมคิดไม่ออกเลย...ว่าจะต้องทำหน้ายังไง ตอนที่ชงโคตื่นขึ้นมาแล้วมองผมด้วยสายตาห่างเหิน ยังจะยิ้มให้น้องได้อยู่ไหม ยังจะบอกว่าผม...ไม่เป็นไรได้อีกรึเปล่า...
ผมไม่รู้เลย...
Short Inside: End
ปวด...ปวดไปหมดทั้งตัว
เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ...ทำไมถึงปวดไปหมดอย่างนี้
ยกมือข้างหนึ่งขึ้นสัมผัสหัว ปรากฎว่าเจอแต่ผ้าพันแผล รู้สึกเบาๆ โล่งๆ เหมือนบนหัวไม่มีผมแม้แต่เส้นเดียว กำลังจะยกมืออีกข้างขึ้นเพื่อสัมผัสกับใบหน้าตัวเอง แต่ก็รู้สึกได้ว่ามีใครบางคนจับไว้
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น เพราะความสงสัยที่ท่วมท้น ทั้งมือที่ถูกจับไว้ และศีรษะที่โล่งเตียนอย่างนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกับผม...
แค่เพียงขยับเล็กน้อย คนที่นอนฟุบหน้าอยู่ข้างๆ เตียงก็รู้สึกตัว เขาเงยหน้าขึ้นมา ท่าทางงัวเงีย ก่อนจะจ้องมองมาที่ผมด้วย
ทำหน้าแบบนี้...ตกใจอะไรของเขานะ
“นอนไปนานเลยนะ ดื่มน้ำหน่อยไหม” เขายิ้มดีใจ ถามไถ่ด้วยสีหน้าเป็นห่วง พอผมพยักหน้าก็จัดแจงเทน้ำใส่แก้ว และยื่นมาให้พร้อมกับหลอดดูด ผมดูดน้ำไปเล็กน้อยให้คอที่แห้งเป็นผงรู้สึกชุ่มชื้นขึ้นมาบ้าง
“เดี๋ยวเฮียไปตามหมอมานะ”
ผมยังไม่ทันได้ท้วงอะไร เขาก็วิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว และไม่นานก็กลับมาพร้อมหมอ นักศึกษาแพทย์คนหนึ่งและนางพยาบาลอีกคน ผมถูกตรวจวัดความดัน เช็คนู่นนั่นนี่โดยละเอียด ก่อนที่หมอจะตั้งคำถามแปลกๆ กับผมว่า
“จำได้ไหมว่าตัวเองชื่ออะไร”
“ชงโคครับ”
ผู้ชายท่าทางแปลกๆ ทำตาโต ก่อนจะกระโดดกอดผู้ชายอีกคนที่อยู่ในชุดเสื้อกาวน์แขนสั้น ท่าทางดีใจด้วยเรื่องอะไรสักอย่าง
“พูดได้อ่ะ!! พูดได้! ได้ยินไหม เสียงเพราะมากเลยใช่ป่ะวะ โอยยย น้ำตาจะไหล ปลาบปลื้มใจแทนลูกเดซี่”
ผู้ชายคนนั้นเขาติ๊งต๊องหรือเปล่านะ... ผมมองเขาอย่างสนใจ ท่าทางแปลกๆ นั่นดึงดูดสายตาได้เป็นอย่างดี ไหนจะป้ายชื่อขนาดกระดาษ A4 ที่ห้อยอยู่บนคอนั่นอีก
‘ทองคำเอก’ เหรอ เป็นชื่อที่ดีจังเลยนะครับ
“กูนึกว่ามึงเลิกใส่ป้ายห้อยคอแล้วนะ ทำอะไรบ้าๆ แบบนี้อยู่ได้”
“มึงไม่รู้อะไร น้องตื่นขึ้นมาจะได้อ่านชื่อกูคนแรกเว้ย หึหึ มันเป็นกลยุทธ์”
“กูสงสารมึงนะ อย่าทำอย่างนี้เลยว่ะ มึงไปรักษากับไอ้เพี้ยนหกตากับไอ้หน้ากากสไปเดอร์แมนหน่อยไหม เผื่ออาการหนักจะได้เป็นเบา บ้าๆ อย่างนี้อยู่ใกล้ใครก็อันตราย”
“กูกำลังอารมณ์ดีหรอกนะ ถึงไม่ถีบมึงรับอรุณ ไอ้หมอเถื่อน”
เพราะผมสนใจเขามากเกินไป เลยไม่ได้ฟังคำถามของหมอ แต่รอยยิ้มนั่น...อบอุ่นจังเลยนะครับ อยากให้หันมายิ้มให้กับผมบ้างเหมือนกัน...
“ชงโค ฟังหมออยู่รึเปล่า”
“ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไร หมอถามว่าตอนนี้คุณพ่อกับคุณแม่ของชงโคอยู่ที่ไหน”
คำถามของคุณหมอทำให้ผมเกร็งตัวขึ้นทันที ผู้ชายที่เปรียบเสมือนดวงอาทิตย์คนนั้นรีบเดินเข้ามาใกล้ผม เขาจับมือผมไว้แล้วส่งยิ้มมาให้
“ให้น้องพักก่อนได้ไหมครับ อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลย”
น้ำเสียงของเขาก็อบอุ่น คุ้นในใจอย่างประหลาด ทำไมกันนะ...ผมถึงรู้สึกว่า ถ้ามีเขาอยู่ข้างๆ จับมือผมไว้อย่างนี้ ทุกๆ อย่าง...จะไม่เป็นไร
“พักไว้ก่อนก็ได้ แต่ลุงแค่อยากเช็คให้แน่ใจทันทีที่ชงโคฟื้น เอาเถอะ รออีกสักหน่อยก็แล้วกัน ว่าแต่...ชงโคจำพี่คนนี้ได้ไหม”
คุณหมอชี้ไปที่ผู้ชายที่จับมือผมไว้ เขายิ้มส่งมาให้ แววตาคาดหวัง ในขณะที่ผมทวนชื่อเขาเบาๆ
“ทองคำเอก”
“จำได้เหรอ! จำเฮียได้ใช่ไหม!”
“ผม...แค่อ่านชื่อบนป้ายนั่น เป็นชื่อของคุณจริงๆ เหรอครับ เป็นชื่อที่ดีนะ ผมชอบ”
เขาทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็กลับมายิ้มให้ผมอย่างร่าเริง
“เป็นชื่อที่ดีแน่นอน อาม่าเป็นคนตั้งให้ ดีใจนะที่ชอบ แต่ต่อไปเรียกเฮียทองก็ได้นะ”
“เฮียทอง”
“เยี่ยมครับ ออกเสียงถูกต้อง เอาไปสิบคะแนน”
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักจังเลยนะครับ ยิ่งท่าฉีกยิ้มขยิบตานั่น...ยิ่งน่ามอง
“โอเค งั้นเอาไว้แค่นี้ก่อนละกัน แต่ตอนเย็นหมอจะกลับมาอีกนะ พักผ่อนให้มากๆ จะได้หายเร็วๆ”
ผมยกมือขอบคุณคุณหมอที่ไม่รู้ชื่อแต่ก็ใจดีมาก ในขณะที่พี่ผู้ชายอีกคนเดินมาแนะนำตัวกับผมว่าชื่อมาโปรด เป็นเพื่อนของเฮียทอง ผมก็เลยยกมือไหว้เขา ก่อนเขาจะเดินตามคุณหมอและพี่พยาบาลออกจากห้องไป
“พ่อผมไม่อยู่ที่นี่เหรอครับ”
ปกติเวลาที่ผมไม่สบาย พ่อจะต้องมาอยู่เฝ้าข้างเตียงตลอดเลยนี่นา แต่แปลกที่ตอนนี้ผมไม่เห็นพ่อเลย
“เขาเพิ่งกลับไปเมื่อคืน เช้านี้มีประชุมที่บริษัทน่ะ แต่เขาบอกว่าถ้าชงโคตื่นแล้วให้บอกเขาด้วย”
“อ๋อ งั้นยังไม่ต้องไปรบกวนพ่อหรอกครับ ไว้ตอนเย็นๆ ค่อยบอกก็ได้ ผมไม่อยากให้พ่อทิ้งงาน”
“โอเค”
“เอ่อ...” จะเสียมารยาทไหมนะ ถ้าผมถาม “แล้วเฮียทองนี่...มาเฝ้าผมทำไมเหรอครับ พ่อให้มาอยู่เป็นเพื่อนผมเหรอ”
“เปล่า เฮียมาเอง”
“เอ๋?”
ผมเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ นึกไม่ออกจริงๆ ว่าเป็นญาติทางฝั่งไหนของผม เท่าที่จำได้ พ่อก็ไม่มีญาติที่ไหน แล้วแม่ก็เป็นลูกคนเดียวของคุณตาด้วย เราถึงเป็นครอบครัวเดี่ยวที่อยู่กันเพียงลำพังไม่กี่คน
“มาตามเสียงหัวใจเรียกร้อง”
ผมสะดุดลมหายใจตัวเองทันที ก่อนจะหัวเราะแห้งๆ ยิ้มแหยๆ ให้เขา
“อย่าพูดเล่นสิครับ”
“พูดจริงนะ เราเป็นแฟนกัน...จำไม่ได้เหรอ”
ผมมองเขาอย่างมึนงงไปพักใหญ่ แต่แววตาที่เจ็บปวดของเขาก็ทำให้ผมยกมือขึ้นลูบแก้มเขาอย่างไม่รู้ตัว
“ผมทำให้เจ็บใช่ไหม” แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไร แต่แค่เห็นสีหน้าของเขา หัวใจมันก็พลันปวดแปลบไปด้วย “ขอโทษนะครับ”
ผมไม่รู้เหตุผลที่ต้องขอโทษ แต่ก็อยากขอโทษ มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกจริงๆ จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองทำของสำคัญหล่นหาย...หาแทบตายก็หาไม่เจอ
“ไม่ต้องขอโทษหรอก...ไม่เป็นไร แค่นี้เฮียทนได้ ขอแค่ชงโคหายดีก็พอ”
ผมยิ้มตอบกลับรอยยิ้มของเขา แม้จะเป็นรอยยิ้มที่เศร้าสร้อยเพียงใด แต่ก็รู้สึกได้ว่ามันน่ามองจนไม่อาจละสายตา
“เรามาเริ่มทำความรู้จักกันใหม่ก็ได้”
ผมปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเอง ไม่ได้พูดขัดอะไร
“ผมชื่อทองคำเอก ชื่อเล่นว่าทองคำ แต่มันไม่เท่เลยบอกให้ใครๆ เรียกทองเฉยๆ ม๊าทำอาชีพขายทอง เตี่ยขายรถ อาม่าเป็นเจ้าของที่ดิน อากงเป็นตำรวจ มีน้องสาวสองคน ชื่อเพชรกับพลอย น้องพลอยนี่น่ารักมากและชงโคก็ชอบน้องมากๆ เลยด้วย ผมเรียนจบมัธยมแล้ว มหาลัยก็กำลังจะจบ เป็นนิสิตสัตวแพทย์ปีหก ตอนนี้กำลังฝึกงานอยู่ที่โรงพยาบาลของมหาลัยที่วิทยาเขตอื่น มีลูกสาวสอง ก้ำกึ่งอีกหนึ่ง คนโตชื่อจุ๊บแจง คนรองชื่อเดซี่ คนสุดท้องชื่อลูซี่ ชงโคน่ะชอบเดซี่มาก เพราะบอกว่าเดซี่น่ารักสุดๆ แล้วเดซี่ก็ชอบดอกชงโคมากด้วย ตอนที่เราเจอกันครั้งแรกเหมือนในซีรี่หนังเกาหลีเลยนะ ชงโคบอกว่าผมเท่มาก กรี๊ดกร๊าดใหญ่เลย อิอิ”
ผมหลุดขำเพราะนึกภาพตัวเองกรี๊ดกร๊าดไม่ออกจริงๆ ทองคำเอกคนนี้คงจะโม้มากกว่า
“ล้อเล่น ที่จริงผมเข้าใจผิดนิดหน่อยน่ะ ข้ามความไม่เท่ไปดีกว่าเนอะ”
เขาเป็นคนตลก ฟังเขาพูดไม่เบื่อเลย แต่เรื่องที่เขาพูดมา...ผมกลับ...นึกไม่ออกสักเรื่อง ถึงอย่างนั้นก็แน่ใจว่าเขาไม่ได้โกหก เพราะคนท่าทางซื่อๆ แบบนี้คงโกหกใครไม่เก่งหรอก
ผมนอนฟังเขาเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ บางทีก็ถามบ้างเพราะผมสงสัย บางเรื่องก็คับคล้ายคับคลาว่าจะเป็นอย่างนั้น แต่บางเรื่องก็เหมือนเหตุการณ์ที่ไม่เคยได้ประสบ ผมรู้ถึงสาเหตุที่ตัวเองมานอนอยู่ที่นี่ พี่ทองบอกว่าผมถูกรถชนเพราะช่วยน้องสาวของเขา ซึ่งผมก็จำได้ลางเลือนว่าเหมือนจะเคยมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นจริงๆ แต่ก็มีเพียงเสียงล้อรถบดกับถนนและความรู้สึกที่ถูกกระแทกเข้าที่ลำตัวอย่างแรงเท่านั้นที่ยังคงเด่นชัด แล้วการคิดอะไรที่วกวนแบบนี้ก็ทำให้ผมปวดหัวจริงๆ
“เฮีย...ถ้าเราเป็นแฟนกันจริงๆ แล้วผมจำเฮียไม่ได้อย่างนี้ เฮียไม่เจ็บเหรอ”
เป็นคำถามที่แม้ไม่ได้ยินคำตอบ ผมก็รู้ได้ทันทีว่าเขา...เจ็บมากแค่ไหน แต่ใบหน้าดูดีนั่นก็ยังฉีกยิ้มมาให้ราวกับจะบอกว่าไม่เป็นไร ทั้งๆ ที่ภายในใจของเขาคงบอบช้ำมากเหลือเกิน
“ไม่เป็นไร แค่ชงโคปลอดภัย ก็ดีมากแล้ว”
“ผม...จะพยายามนึกให้ออกนะ”
ผมรู้สึกแย่จริงๆ ที่ต้องเป็นแบบนี้ แม้ลึกๆ แล้ว ผมจะรู้สึกคุ้นเคยกับเขามากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่รู้สึกเลยว่าระหว่างผมกับเขา เคยมี...ความรักอยู่จริงๆ
“ช่วยรอผมด้วยนะครับ”
เขาจับมือผมแล้วบีบเบาๆ ผมมองมือที่กุมไว้ ความอบอุ่นนี้...ทำให้รู้สึกอุ่นใจมากจริงๆ
“ไม่ต้องนึกให้ออกหรอกว่าระหว่างเราเคยทำอะไรด้วยกันมา แต่นึกให้ได้ก็พอว่าเรารักกันมากขนาดไหน”
ผมบีบมือเขาตอบกลับไป
ผมจะพยายามนะ...ไม่ใช่เพื่อคนอื่นหรอก แต่ผมกำลังรู้สึกว่าทำของสำคัญหล่นหายไปจริงๆ และผม...จะหามันให้เจอ
.
.
.
“สรุปคือความทรงจำบางส่วนหายไป ทั้งมหาวิทยาลัยที่เรียน คณะที่เรียน เพื่อนสนิท ช่วงเวลามัธยม จำไม่ได้เลยสักเรื่อง แต่ที่น่าแปลกใจคือทำไมอายุสมองไม่ลดลงไปด้วยเมื่อผู้ป่วยจำได้แค่เรื่องในสมัยเด็ก ความทรงจำในช่วงอายุเก้าถึงสิบปีดันหายไปหมด ผมขอถามอีกครั้งนะครับ ตอนนี้คุณอายุเท่าไหร่”
ผมมองหมอที่ใส่หน้ากากสไปเดอร์แมนกับหมอที่ใส่แว่นตาสองอันซ้อนกันอย่างมึนงง คนหนึ่งถาม คนหนึ่งจดรายละเอียดอาการ
“สิบเก้าครับ”
“วันเกิดล่ะ”
“หนึ่งเมษายน”
“จำปี พ.ศ. ที่เกิดได้ไหม”
“ได้ครับ”
“อืม...เป็ดกับนกอะไรบินได้เร็วกว่ากัน”
ผมยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่
“เป็ดบินได้เหรอครับ”
“เป็ดมีปีกนะ ถ้าเผื่อคุณไม่รู้”
“บีหนึ่ง อย่านอกเรื่องครับ ผมต้องการข้อมูลมากกว่านี้” หมอที่พี่ทองบอกว่าชื่อไอ้เพี้ยนหกตาพูดเตือนหมอคู่หู พวกเขาเรียกแทนตัวเองว่าบีหนึ่งและบีสอง แล้วก็ตั้งคำถามกับผมมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
“โอเคๆ สามล้านห้าแสนสองหมื่นสี่พันเก้าร้อยห้าสิบ ช่วยถอดสแควร์รู๊ดให้ผมโดยไม่ต้องใช้เครื่องคิดเลขด้วยครับ”
“ผมทำเรื่องยากๆ แบบนั้นไม่ได้หรอกครับหมอ”
“ได้ยินใช่ไหมบีสอง เขายังปกติ”
“ชัดครับบีหนึ่ง”
ทำไมผมถึงรู้สึกว่าหมอสองคนนี้กำลังเล่นเป็นหมอกันอยู่เลยล่ะครับ เขาเป็นหมอจริงๆ น่ะเหรอ หรือจะแค่คนบ้าเหมือนที่พี่ทองบอกกันนะ
“เอาเป็นว่าเขาทำเรื่องยากๆ ไม่ได้ แต่ก็ทำเรื่องทั่วไปที่เด็กวัยรุ่นอายุสิบเก้าทำได้ คงต้องตัดความกังวลเรื่องอายุสมองของเขาไป ข้อมูลในเชิงลึกของครอบครัว วงศาคณาญาติ สัตว์เลี้ยงที่มี หรือของที่ชอบ ช่วยบอกมาให้หมดด้วยครับ
ผมหันมองพ่อที่ส่งยิ้มเป็นกำลังใจมาให้ ก่อนจะมองพี่ทองที่ก็ยืนอยู่ใกล้ๆ คอยจับมือผมไว้ตลอดเวลา
ญาติผมไม่มี ครอบครัวผมมีแต่พ่อกับแม่ คุณตาเสียไปแล้ว คุณยายผมเคยเห็นแค่ในรูป เพราะท่านเสียไปก่อนผมจะเกิด สัตว์เลี้ยงก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าเคยมีหรือเปล่า ถ้านับปลาหางนกยูงในอ่างบัวเล็กๆ หน้าบ้านล่ะก็ ผมก็อาจจะมี ของที่ชอบผมไม่ได้ชอบอะไรเป็นพิเศษ ผมเป็นประเภทยังไงก็ได้มากกว่า
หมอเพี้ยนสองคนอยู่พูดคุยกับผมอีกเล็กน้อยก่อนจะขอตัวกลับ
“ชงโค เป็นไงบ้างลูก เหนื่อยไหม”
“ไม่ครับ พ่อล่ะครับ ทำงานเป็นยังไงบ้างวันนี้ แล้วทำไมแม่ไม่มาหาผมเลย”
น่าแปลก...ที่ผมเข้าโรงพยาบาลมาก็หลายวันแล้ว แต่แม่ก็ไม่มาเยี่ยม หรือท่านจะโกรธผม...ในเรื่องที่ผมจำไม่ได้ มีเรื่องไหนที่ทำให้ท่านทุกข์ใจอยู่รึเปล่านะ
“นอนพักผ่อนนะ คืนนี้พ่อจะอยู่เป็นเพื่อน ให้พี่ทองเขาไปพักบ้าง ดีไหม”
“แล้วพ่อไม่เหนื่อยเหรอครับ ทำงานมาทั้งวันแล้ว ผมอยู่คนเดียวก็ได้นะ ไม่มีปัญหาหรอก”
“เราน่ะนอนคนเดียวในที่มืดๆ ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่หืม พ่อไม่เหนื่อยหรอก ทอง กลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวคืนนี้พ่ออยู่ดูชงโคเอง”
“เอาอย่างงั้นเหรอครับ ความจริงผมยังไหวนะ แต่ให้เด็กน้อยอยู่กับพ่อบ้างดีกว่า ชงโค พรุ่งนี้เย็นๆ เฮียจะมาหานะ พักผ่อนเยอะๆ ล่ะ”
เขาก้มลงมาจูบหน้าผากผม สัมผัสอบอุ่นไม่ได้ทำให้รู้สึกรังเกียจเลยสักนิด ทั้งๆ ที่ลึกๆ แล้วสำหรับผมเขาก็ยังคงเป็นคนแปลกหน้าอยู่ดี แต่ไม่รู้ทำไม...ถึงได้ไม่ขัดขืนเขาเลย
“ฝันถึงเฮียด้วยนะชงโค”
เขาขยิบตาอีกแล้ว น่ารักมากเลย...
ผมพยักหน้า ก่อนจะมองตามเขาที่กำลังเดินไปที่ประตู เขาหันมายิ้มให้อีกทีแล้วออกจากห้องไป
“พักผ่อนนะ ต้องการอะไรหรือรู้สึกไม่ดีตรงไหนก็เรียกพ่อนะ”
“ครับ”
รู้สึกสบายใจ แถมบรรยากาศคืนนี้ก็ดีมากด้วย ผมคงหลับสบายถึงเช้าแน่ๆ
ฝันดีนะครับพ่อ...แล้วก็
ฝันดีนะครับ...ทองคำเอก ^^
...............................................To be continue.............................................
เจอกันอีกทีวันพุธค่ะ
ขอบคุณทุกๆ ความคิดเห็นเลยน้าาาาาา ใครที่อ่านเรื่องมาโปรดอย่าลืมไปอ่านตอนพิเศษที่เพิ่งลงวันนี้ด้วยนะคะ
ดูแลตัวเองด้วยค่ะ รักเสมออออ
http://ask.fm/TCHONG_K << ถามได้นะคะ
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 958680 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก