ตอนที่ 35วันนี้มีคนมาเยี่ยมผม มากันเยอะเลยด้วย ทำเอาห้องผู้ป่วยที่กว้างขวางนี้แคบลงไปทันตา แต่ถึงคนจะเยอะก็ไม่มีใครส่งเสียงดัง แต่ละคนพูดคุยกันเสียงเบา แถมกับผม พวกเขาก็ไม่ถามอะไรให้อึดอัดใจเลย แทนที่จะถามว่าจำพวกเขาได้ไหม แต่ทุกคนกลับแนะนำตัวกับผมใหม่ทีละคน
“เราชื่อแมว เป็นเพื่อนสนิทมากกกกกของชงโคจ้า คนนี้โบจัง แฟนแมวเอง อีกคนชื่อหลิน แต่ไม่ต้องไปสนใจมากหรอก พวกบ้าบอ” ผู้ชายตัวเล็กๆ ผอมบาง ยืนอยู่ใกล้เตียงผมที่สุด กำลังพูดคุยด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตร รอยยิ้มคุ้นตาของคนตรงหน้าทำให้ผมส่งยิ้มตอบกลับไป
“เฮ้ๆ พูดอย่างนี้ไม่ดีนะแมวเหมียว เดี๋ยวจะโดน” ผู้ชายตัวสูงข้างๆ โบจัง ร้องท้วง ก่อนจะหันมาฉีกยิ้มกว้างให้ผม “ดีใจนะที่เห็นชงโคอาการดีขึ้นอย่างนี้ แล้วก็ไม่เสียใจหรอกนะที่จำพวกเราไม่ได้ เพราะถ้าหากว่าชงโคยังอยู่ตรงนี้ ต่อให้ลืมสักกี่ครั้ง พวกเราก็จะทำความรู้จักกันใหม่ อย่ากังวลไปเลยนะ”
“ขอบคุณนะครับ”
“อ้ายยยยย เสียงเพราะเหมือนคลิปเสียงที่พี่ทองคำเอกเอาลงใน IG จริงๆ ด้วยอ่า ชงโคของแมวคือที่สุดดดดด!!”
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ยกมือลูบหัวแมวที่เอาแก้มนุ่มๆ มาถูกับแขนของผม
“นี่ นายน่ะ ปล่อยชงโคได้แล้ว” คนตัวเล็กอีกคนที่บอกกับผมว่าชื่อบิ้วเดินมายืนอีกฝั่งเตียง มองแมวน้อยด้วยสายตาหงุดหงิด ผมมองหน้าบิวอย่างงงๆ
“ทำไมต้องปล่อย ไม่ปล่อยหรอก แมวเป็นเพื่อนชงโคจ๋านี่นา แล้วเธอเป็นใครล่ะ มาทำหน้าไม่พอใจใส่แมวอย่างนี้ทำไม แมวไปทำอะไรให้เหรอ”
เอ๋? จะทะเลาะกันเหรอ?
บิ้วไม่ตอบ แต่กลับมองแมวตาขวาง ในขณะที่แมวเชิดหน้าอย่างดื้อรั้น ผมมองคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์
“ทำเป็นหวง อะโด่ ตัวเองก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย ชงโคจ๋าเป็นแฟนกับพี่ทองคำเอก รู้ไว้ซะด้วย”
“พูดมาก ผีเจาะปากมาพูดเหรอ” บิ้วยิ้มเยาะน้อยๆ
“โบจัง! มันว่าแมวอ่ะ!”
คำพูดของแมวคงเหมือนสายลมพัดผ่าน เพราะโบจังทำเพียงแค่ยืนนิ่งๆ บอกไม่ถูกว่าได้ยินหรือไม่ได้ยิน กลับเป็นหลินซะเองที่ออกโรงปกป้องแทน
“มารยาทแย่จังเลยนะครับคุณ เจอกันครั้งก่อนก็เหมือนคนดี แต่ทำไมตอนนี้พูดจาหมาไม่แดกอย่างนี้ล่ะครับ”
แมวเลยได้ทีเข้าไปกอดแขนหลินแล้วทำหน้าเหนือกว่าใส่
อ่า...หลินยังดูเหมือนแฟนของแมวมากกว่าโบจังอีกนะครับ
บิ้วเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเลิกสนใจฝ่ายตรงข้ามแล้วหันกลับมาหาผมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“ชงโค เดี๋ยวบิ้วกับแม่จะกลับแล้วนะ พรุ่งนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า บิ้วจะทำมาให้”
“ไม่ต้องลำบากก็ได้ครับ”
“ไม่ลำบากเลย”
“ไม่ลำบากเลยยย” แมวเลียนเสียง ทำให้บิ้วตวัดตาไปมอง
“มองทำไมเหรอ แมวน่ารักใช่ม้า”
“หน้าผีสิไม่ว่า แมวผี”
แมวกำลังจะวิ่งอ้อมเตียง คราวนี้เป็นโบจังที่รั้งคนตัวเล็กเข้าไปในอ้อมแขนแล้วยกมือข้างหนึ่งปิดปากไว้ แมวตัวน้อยเลยยอมสงบ ไม่ดิ้นไม่ขัดขืนราวกับรอให้โบจังทำอย่างนี้อยู่แล้ว
“นึกว่าจะแน่” เสียงของบิ้วทำให้แมวถลึงตาใส่ แต่ผมว่ามันน่ารักมากกว่าน่ากลัวซะอีก
“งั้นบิ้วกลับก่อนนะ” บิ้วบอกลา ก่อนจะเดินไปหาแม่ของตัวเอง ผมเลยยกมือลาแม่ของบิ้วที่ใจดีมาเยี่ยม ท่านรับไหว้แล้วส่งยิ้มที่เหมือนพยายามฝืนเล็กน้อยมาให้ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องไป
“เขาต้องชอบชงโคแหงๆ ถึงได้มาหึงแมว ชิ” แมวพูดขึ้น สายตาก็มองตามหลังบิ้ว ปากเล็กเบะหน่อยๆ
ชอบผมเหรอ...ทำไมไม่รู้สึกดีใจเหมือนตอนที่พี่ทองบอกว่าเป็นแฟนกับผมเลยนะ
อ่า...พี่ทอง วันนี้จะมารึเปล่านะ ผมยังไม่เห็นเขาเลย แม้จะมีคนมาเยี่ยมผมหลายต่อหลายคน แต่วันนี้เขายังไม่มาเลย
งานยุ่งเหรอ? หรือติดธุระที่ไหน?
“มองหาใครอยู่จ้ะลูก” ม๊าของพี่ทองที่นั่งคุยกับพ่อของผมอยู่ที่โซฟาถามขึ้น พวกท่านคุยกันมาสักพักแล้วล่ะครับ แล้วก็ปล่อยให้ผมได้คุยกับเพื่อนๆ ม๊าพาน้องพลอยกับน้องเพชรมาด้วย อาม่ากับอากงกลับไปได้สักพักแล้ว เห็นบอกว่าเตี่ยจะตามมา ตอนนี้ติดประชุมที่บริษัทเลยยังมาไม่ได้ ซึ่งบอกตรงๆ ว่าผมเกรงใจมาก ความจริงไม่ต้องมาเยี่ยมก็ได้ครับ เหมือนเป็นภาระยังไงก็ไม่รู้
“เปล่าครับ”
“จริงๆ เหรอ แต่แมวเห็นชงโคชะเง้อมองไปที่ประตูบ่อยๆ นะ รอใครอยู่รึเปล่า อิอิ”
ผมหันมองหน้าแมว ก่อนจะมองม๊าที่มีน้องพลอยนอนหลับหนุนตักอยู่ เลื่อนสายตาไปมองน้องเพชรที่อ่านการ์ตูนไม่สนใจใคร แล้ววกกลับมาที่พ่อของผม ท่านอมยิ้มน้อยๆ พลางเลิกคิ้วมองมา
“เฮียทองไปไหนเหรอครับ เย็นมากแล้ว เขายังไม่มาอีก”
“อ๋อออออ” แมวลากเสียงยาวจนน่าตี คนอื่นๆ ก็มองผมแล้วอมยิ้ม ทำเอาหน้าร้อนวาบขึ้นมาทันที
อะไรกัน ทำไมต้องล้อด้วย ก็แค่ถาม แค่ถามเท่านั้นเองนะ! ผมแปลกใจนี่นาว่าทำไมถึงยังไม่มาสักที ปกติเขาต้องมาอยู่ข้างๆ เตียงผมแล้ว
“หนูรู้ว่าเฮียไปไหน” น้องเพชรเงยหน้าขึ้นจากหนังสือการ์ตูนแล้วมองมาทางผม “เฮียไปเกี่ยวหญ้าให้เดซี่ค่ะซ้อ เดี๋ยวก็คงมาแล้ว หนูเจอตอนเฮียปั่นจักรยานไปที่สวน”
เดซี่เหรอ...ผมว่า...ผมจำได้นะ เพราะเดซี่ชอบทำตาแป๋วใส่ ตากลมโตนั่น...มองกี่ทีก็มีแต่ความใสซื่อ
“เดซี่คือใครเหรอชงโค” แมวถาม
“วัวน่ะ...พันธุ์ชาร์โรเล่ส์ น่ารักมากด้วย เพิ่งสามขวบเอง อ่า...ใช่แล้ว ลูกสาวของเฮียทอง แต่ความจริงเดซี่เป็นตัวผู้ เฮียเคยบอกว่า...”
‘ก็ตอนขวบเศษๆ เดซี่ที่แสนน่ารักของกูโดนวัวนิสัยไม่ดีจากฟาร์มที่ไปฝึกงานขึ้นขี่ แต่ลูกสาวก็ไม่ร้องไม่ขัดขืนเลย กูก็เลยคิดว่าลูกต้องเป็นเกย์แน่ๆ แต่ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไง หัวอกคนเป็นพ่ออย่างกูก็รับได้ทั้งนั้น สุดยอดดวงใจของพ่อ เลิฟนะจ้ะ’ผมหัวเราะออกมาเมื่อในหัวได้ยินแต่เสียงของพี่ทองท้าวความถึงที่มาของคำว่า ‘ลูกสาว’
“ชงโค...หนูจำ...เดซี่ได้เหรอจ้ะ” ม๊าของพี่ทองถามขึ้น พ่อของผมก็มีสีหน้าตื่นเต้นเหมือนกัน
“จำได้ครับ”
ตอนที่พี่ทองแนะนำตัวกับผมอีกครั้ง เขาไม่ได้บอกว่าเดซี่เป็นใคร แต่ตอนนี้ผมจำได้ จำได้แม่นเลย ทั้งเสียงร้อง ทั้งรูปร่างหน้าตา...
“ถือเป็นสัญญาณที่ดีนะคะ อย่างนี้เราก็ยังพอมีหวังกันอยู่บ้าง”
“ครับ แต่ที่จริง ผมกลับคิดว่า ให้ลูกค่อยๆ สร้างความทรงจำดีๆ ขึ้นใหม่คงจะดีกว่ารื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ ขึ้นมา เห็นลูกมีความสุขอย่างนี้แล้ว...ผมก็ไม่อยากให้มีอะไรมาทำลายรอยยิ้มนี้อีก”
“มนุษย์เรียนรู้จากอดีต เรียนรู้จากความผิดพลาด อย่ากังวลไปเลยค่ะ แค่มีคนที่รักอยู่เคียงข้างชงโคอย่างนี้ ฉันเชื่อนะคะว่าพวกเราจะช่วยให้ชงโคผ่านมันไปได้แน่นอนค่ะ”
ผมรู้สึกขอบคุณจากใจ ที่มีคนพร้อมจะอยู่เคียงข้างผมมากขนาดนี้ ทั้งพ่อที่ถึงจะยิ้มให้ แต่ก็ซ่อนความไม่สบายใจไว้ในอก ทั้งพี่ทองที่ต่อให้เขาจะพูดว่าไม่เป็นไรแค่ไหน แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าความจริงแล้ว...เขากำลังเจ็บปวด
แมว โบจัง และหลิน อยู่คุยกับผมอีกสักพักก็ขอตัวกลับ ก่อนไปยังกำชับให้ผมรีบๆ หายไวๆ แถมแมวยังบอกอีกว่าชงโคน่ะน่าอิจฉา แม้จะหัวเกรียนอย่างนี้ก็ยังหล่อ ผมเลยยื่นมือไปขยี้หัวคนปากหวานเบาๆ แล้วบอกให้ทุกคนกลับบ้านกันดีๆ
ผมเหลือบมองนาฬิกา เข็มสั้นกำลังชี้เลขแปด แต่ใครบางคนก็ยังไม่มา พ่อเดินไปส่งม๊าของพี่ทอง น้องเพชร น้องพลอยที่รถสักพักแล้ว ในห้องตอนนี้เลยเหลือแต่ผมเพียงคนเดียว
ผมค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ยื่นมือไปหยิบรีโมทเพื่อปิดไฟกลางห้อง ก่อนจะหันมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ากำลังเต็มไปด้วยดาว คงใกล้ข้างแรมเข้าไปทุกทีแล้ว
ในความทรงจำของพ่อ...ผมอาจจะเป็นคนที่กลัวความมืด แต่ในความรู้สึกของผมตอนนี้ ผมกลับรู้สึกสบายใจที่ไม่ต้องเห็นอะไรรอบตัวชัดนัก มันรู้สึกปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก ผมหลับตา พยายามคิดถึงหลายๆ สิ่ง หลายๆ อย่างในช่วงชีวิตที่ผ่านมา แต่กลับไม่มีอะไรผุดขึ้นมาในความคิดเลย มันว่างเปล่าจนบางทีผมก็อยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ ไม่ใช่แค่คนที่ถูกลืมเท่านั้นที่ทรมาน...เพราะตัวผมเองนั้น...ก็ทรมานไม่ต่างจากพวกเขาเลย
มันราวกับจู่ๆ ตัวเองก็กระโดดข้ามช่วงเวลา จากเด็กประถมโตพรวดพราดขึ้นกลายเป็นตัวผมในตอนนี้ เรื่องในวัยเด็กก็ลางเลือน เรื่องในเวลาสองสามปีมานี้ก็ว่างเปล่า หมอบอกว่าผมโชคดีมากแล้วที่ยังจำตัวเองได้ ซึ่งผมก็คิดนะว่ามันคงน่าสมเพชมาก หากแม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน
ผมทำเป็นไม่รู้แล้วก้าวข้ามสิ่งที่เคยมีอยู่ไม่ได้หรอก ถึงแม้ใครๆ จะบอกว่าไม่ต้องกังวล ไม่ต้องใส่ใจ แต่ผมกลับคิดว่าผมอาจจะก้าวต่อไปไม่ได้... คงมีเรื่องสำคัญมากมายที่ผมลืม คงมีคนสำคัญหลายคนที่ผมควรจำ และคงมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมได้เรียนรู้มันแล้ว แต่ก็ลืมมันไป
ไม่ว่าเรื่องไหนๆ ก็รู้สึกได้ว่าผมไม่ได้ผ่านมันมาโดยง่าย มันคงต้องใช้ทั้งเวลา ใช้ทั้งความพยายาม ใช้ทั้งความเข้าใจ เพราะอย่างนั้นมันถึงน่าเสียดายมาก หากผมจะจำมันไม่ได้อีก
ตอนนี้...ไม่มีเรื่องอะไรให้หวนกลับไปนึกเสียใจ และไม่มีเรื่องอะไรให้คิดถึงแล้วยิ้มออกมาได้
น่าสงสารจริงๆ ตัวผมในอดีต ที่ถูกตัวเองลืมไปอย่างนี้ ช่างน่าสงสารเหลือเกิน
แกร๊ก! แอ๊ดดดดด
เสียงประตูถูกเปิดเข้ามาเบาๆ ผมไม่ได้หันไปมองเพราะคิดว่าคงจะเป็นพ่อที่กลับมาจากการไปส่งม๊าของพี่ทอง
“นั่งทำอะไรมืดๆ ทำไมไม่เปิดไฟ” น้ำเสียงนี้...ไม่ใช่น้ำเสียงของพ่อ ทั้งทุ้มทั้งรู้สึกอุ่นใจแบบนี้...คงมีเขาเพียงคนเดียว
“ไปไหนมา” ผมรู้สึกว่ามันเสียมารยาทมากที่ถามเขาอย่างนี้ แต่ดันพลั้งปากถามไป
“ไปหาของที่จะทำให้ชงโคประทับใจ” เขาตอบเสียงนุ่ม เสียงรองเท้าดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนผมรู้สึกได้ว่าเขายืนอยู่ไม่ไกล “หันมาทางนี้สิ”
ผมค่อยๆ หันไปมอง ก่อนจะเบิกตากว้างกับของในมือเขา ขวดแก้วที่เต็มไปด้วยเสียงระยิบระยับ ส่องประกายในความมืด
“สวยจัง”
หิ่งห้อย...หิ่งห้อยเต็มไปหมดเลย พอพี่ทองเปิดฝาขวดแก้ว พวกมันก็บินกันออกมา ส่องประกายเล็กๆ เหมือนดาวบนฟ้าไปทั่วห้อง ผมยื่นมือออกไป หวังจะแตะตัวมันให้ได้สักตัว แต่ก็ทำไม่ได้เลย จึงได้แต่มองพวกมันบินไปมารอบๆ ห้อง
พี่ทองเดินมานั่งลงบนเตียง เขานั่งซ้อนจากข้างหลัง สองแขนโอบรอบเอว ก่อนจะฝังจมูกโด่งลงบนแก้มผมไปสองที
อ่า...เราเคย...มีช่วงเวลาแบบนี้ด้วยกันรึเปล่านะ
“ไม่ต้องนึกหรอก นี่เพิ่งครั้งแรก ที่เฮียทำอะไรโรแมนติกอย่างนี้ให้” พี่ทองบอกเสียงเบา “เพราะฉะนั้น...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีก ก็อย่าลืมวันนี้นะ”
ผมยกมือขึ้นแนบกับแก้มของพี่ทอง คางของเขาวางอยู่บนไหล่ ส่วนแก้มเย็นๆ อีกข้างแนบกับแก้มของผมเต็มๆ เข่าทั้งสองข้างของเขาชันขึ้น ทำให้คนที่อยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างอย่างผมสามารถพิงกับอกของเขาได้อย่างสบายๆ
“ม๊าโทรมาบอกว่าชงโคจำเดซี่ได้ ถ้าลูกสาวรู้คงดีใจมากแน่ๆ”
“ผมก็อยากเจอเดซี่เร็วๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ออกจากโรงพยาบาล”
“ถ้าอาการดีขึ้นเรื่อยๆ อย่างนี้ อีกไม่กี่วันก็ได้กลับบ้าน”
“แล้วถ้ากลับบ้าน เฮียจะไปเยี่ยมผมอีกรึเปล่า”
“อยากให้ไปเหรอ”
“ผมถามก่อนนะ”
“ถามทีหลังแล้วทำไมอ่ะ”
มือของผมที่กำลังลูบแก้มเขาเล่นก็เปลี่ยนมาบีบแก้มเขาทันที จนพี่ทองร้องบอกว่ายอมแพ้นั่นแหละผมถึงได้ปล่อย
“แก้ไม่หายเลยเนอะ เรื่องชอบใช้กำลังกับแฟนเนี่ย”
“ผมยังจำไม่ได้สักหน่อย อย่ามาโมเม”
พี่ทองเป็นผู้ชายที่ทั้งน่ารักทั้งน่าหมั่นไส้ จะให้เขาเอาแต่พูดว่าแฟนๆ แล้วลอยหน้าลอยตายิ้มกริ่มแบบนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองทนไม่ได้ ต้องขัดสักทีสองทีให้สาแก่ใจ
“เจ็บปวดดดด”
“ฮ่าๆๆ เจ็บมากป่ะ”
“มากกกก”
“งั้นก็ตอบมาดิ ว่าจะไปเยี่ยมผมรึเปล่า”
“ตอนแรกว่าจะไป ตอนนี้เปลี่ยนใจละ ไม่อยากไปเยี่ยมเด็กดื้อ”
“ก็ตามใจนะ ถ้าไม่ไปบ่อยๆ ผมอาจจะจำเฮียไม่ได้ไปตลอดชีวิตเลยก็ได้”
“งั้นเฮียต้องหาเมียใหม่ใช่ไหม โอ้ยยยย!!”
ผมโกรธจริงๆ นะ ถึงได้หยิกแขนเขาไปแรงๆ อย่างนี้ ฟังแล้วรู้สึกไม่ดี รู้สึกหงุดหงิดใจ แย่มาก!
“ไปดิ ไปเลย ไปตอนนี้เลยไป”
“ไม่เอา ไม่โกรธ เฮียล้อเล่น ล้อเล่นจริงๆ ครับที่รัก ไม่โกรธนะ เฮียขอโทษ”
น้ำเสียงของเขาหงอยลงไปจริงๆ จนผมอดสงสารไม่ได้ เลยลูบผิวที่ผมเพิ่งหยิกไปเมื่อกี้เบาๆ
“เจ็บไหม”
“อืม”
“ผมขอโทษนะ”
ผมยกแขนเขาขึ้นมา ก่อนจะเป่า “เพี้ยง!” แล้วก้มลงจูบไปหนึ่งที
“น่าจะให้หยิกที่ปากเนอะ”
“หืม?”
รู้หรอกว่าคิดอะไร แค่เห็นรอยยิ้มกริ่มนั่นผมก็อดเขินไม่ได้
ความรู้สึกนี้มัน...อะไรกันนะ หัวใจเต้นแรงมากเลย
“ที่ปากด้วย...ได้ไหม”
ผมรู้สึกว่าตัวเองใจง่าย...แค่เขาทอดมองมา ก็ยอมขยับเข้าไปใกล้เขาแล้ว ทั้งๆ ที่ความรู้สึกของตัวเองยังคลุมเคลือ เรื่องที่เกี่ยวกับเขาก็ยังลางเลือน แต่ทำไมถึง...ยอม
ทำไมถึงยอมให้เขา...เข้ามาใกล้มากกว่าใครๆ
ลิ้นร้อนที่แทรกเข้ามาในโพรงปากทำให้ผมตัวสั่นน้อยๆ ในความมืดสลัวนี้ มีเพียงประกายจากดวงตาของเขาเท่านั้นที่ผมสนใจ เสียงครางอย่างพอใจของคนตรงหน้าดังขึ้นแผ่วเบาเมื่อผมดูดงับริมฝีปากล่างของเขา ก่อนจะไล้ลิ้นเบาๆ ไปมา
“หวาน...หวานไม่เปลี่ยนเลย” พี่ทองกระซิบเบาๆ ชิดริมฝีปากของผม ในขณะที่ผมเอียงหน้าเล็กน้อย แลบลิ้นออกมาจนเห็นจิวที่ใส่ เขามองมาด้วยสายตาเหมือนจะเข้ามากัด แต่ผมรู้ว่าเขาไม่ทำหรอก...เพราะว่า...
“อืมมมมม”
รู้สึกดีจนหลุดครางออกมา เขาดูดลิ้นผมเหมือนกำลังกินอมยิ้ม จิวที่ใส่ก็ถูกลิ้นของเขาเล่นงานจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมา มือของเขาก็สอดเข้ามาใต้เสื้อผู้ป่วยของผม นิ้วเรียวยาวบดขยี้บนยอดอก ผมเกร็งตังขึ้นมาทันที เพราะรู้สึกว่ามันมากเกินไป จึงจับมือเขาไว้พลางส่ายหน้า
“ขอโทษ...เพลินไปหน่อย” พี่ทองบอกเบาๆ เขามองหน้าผมอย่างหงอยๆ ก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่ผม แล้วถอนหายใจออกมา
“ไม่โกรธใช่ไหม”
“อืม ไม่โกรธหรอก แต่อย่าเพิ่งไปไกลกว่านี้เลยนะ ผมยังไม่พร้อม”
“ครับที่รัก”
ไม่ใช่ว่าไม่เคลิ้มไปกับสัมผัสของเขา ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกดีกับเรื่องที่เรากำลังทำ แต่มัน...รู้สึกไม่สนิทใจ รู้สึกเหมือนตัวเองใจง่าย...กำลังนอกใจแฟน ทั้งๆ ที่แฟนก็คือผู้ชายตรงหน้าแท้ๆ
ผมทำให้เขาอดทนมากเกินไปรึเปล่านะ...
ให้ผมเข้าใจตัวเองมากกว่านี้ รู้ถึงความต้องการของตัวเองมากกว่านี้ แล้วถ้าวันนั้นมาถึง เขาต้องการอะไร...ผมก็พร้อมจะให้ ทั้งหัวใจและร่างกายเลย
“เฮีย”
“ครับ?”
“คืนนี้นอนกอดผมได้ไหม”
“หืม...แต่เตียงมันแคบ นอนเบียดกันไม่ได้หรอก ตื่นเช้ามาคงยอกไปทั้งตัว”
มันก็จริง แต่ผมรู้สึกว่าคืนนี้ ยังไงก็ต้องอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“ไปนอนพื้นก็ได้”
“ไม่เอา ชงโคจะเจ็บหลังนะ พื้นแข็งจะตายชัก”
“แล้วจะทำยังไงดี”
“อยากให้นอนกอดจริงๆ เหรอ”
“อืม”
“งั้นลองท่านี้ดูไหม”
“ยังไง”
“ชงโคลงจากเตียงไปก่อน ไว้ถ้าเฮียบอกให้ขึ้นมาค่อยขึ้นนะ”
ผมยอมลงจากเตียงไปตามที่พี่ทองบอก ก่อนจะเห็นเขานอนราบไปบนเตียง พลางกระดิกนิ้วให้ผมขึ้นไปนอนได้
อ่า...ให้นอนบนตัวเขานี่ ถ้าเกิดตอนเช้าพยาบาลเข้ามาเห็นจะทำยังไงนะ -///-
“ตัวหนักขึ้นป่าววะ”
ดูปาก -*-
“ไม่หนัก ว่าแต่เฮียให้ผมนอนอย่างนี้ ทั้งคืนจะไม่รู้สึกว่าถูกผีอำเหรอ เกิดจู่ๆ ขาดอากาศหายใจตายขึ้นมาจะว่าไงอ่ะ”
“เออนะ ลืมคิดไป แฟนก็ตัวหนักด้วย อึก!”
สมน้ำหน้า ชอบว่าผมดีนัก แต่แค่โดนเข่าสะกิดนิดหน่อยทำมาเว่อ -*-
“ชงโค เฮียจุกนะ อย่าทำอย่างนี้สิครับ เป็นหมันไป ใครจะทำลูกให้ชงโคล่ะจ้ะ”
“เฮียลืมไปแล้วเหรอว่าผมไม่มีมดลูก”
“อุ่ย ลืมจริงๆ ด้วย -..-”
ผมอยากจะทึ้งหัวเขานัก ทำไมถึงได้กวนอย่างนี้
“แหนะ เอาอะไรมาถูกับน้องชายเฮียเนี่ย ลามกนะเรา”
“บ้า ไม่ได้ตั้งใจให้โดนสักหน่อย ก็นอนท่านี้มันก็ต้องโดนอยู่แล้วไม่ใช่ไง”
“อ้าวเหรอ ไม่รู้เลยนะ”
“เฮียน่ะรู้อยู่เต็มอก อย่ามาใส”
“ฮ่าๆๆ รู้ทันว่ะ เอาล่ะ นอนได้ละ ดึกแล้ว ป่วยก็ต้องพักผ่อนเยอะๆ”
“อือ”
อกของเขาอุ่นมาก อ้อมกอดของเขาก็เช่นกัน แต่ถ้าพ่อกลับมาแล้วเห็นผมกับพี่ทองอยู่ในท่านี้...จะคิดยังไงนะ เอ๋ จะว่าไป พ่อหายไปนานมากเลย
“เฮีย”
“หืม?”
“ก่อนจะมานี่เจอพ่อผมบ้างรึเปล่า”
“เจอนะ แต่ดูท่าทางเขารีบร้อน บอกเฮียว่าให้อยู่กับชงโคคืนนี้ แล้วก็รีบออกไปเลย”
“เหรอครับ มีเรื่องอะไรรึเปล่านะ... หรือจะเกี่ยวกับแม่... ท่านไม่มาหาผมเลยจริงๆ คงโกรธมาก”
ฝ่ามืออบอุ่นของพี่ทองลูบเบาๆ ลงบนหัวผม
“ไม่หรอกชงโค ไม่มีใครโกรธอะไรชงโคหรอก ทำใจให้สบาย แล้วก็หลับซะ คืนนี้อยู่ในอ้อมกอดของเฮีย ก็คิดถึงเฮีย ฝันถึงเฮียก็พอ เพราะเฮียคนนี้ ไม่ว่าโลกจริงหรือโลกความฝัน ก็จะทำให้ชงโคมีความสุข”
ผมยิ้มกว้าง ซบหน้าลงกับอกที่ทั้งกว้างและอุ่นของพี่ทอง ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงเมื่อได้ยินเสียงกระซิบจากพี่ทองว่า “หลับตาครับที่รัก ฝันดีนะ”
“ฝันดีครับเฮีย”
คืนนี้ก็ขอให้เฮีย...คิดถึงผม ฝันถึงผมก็พอนะครับ
.................................................To be continue...............................................
มันไม่สั้นค่ะ กำลังพอดี มากไปกว่านี้มันจะมีแต่น้ำ ฮาาาา
มาดึกไปหน่อย ขอโทษทีค่ะ เพิ่งกลับถึงห้องสี่ทุ่มกว่า T_T เลิกงานเกือบสามทุ่มแล้ว ช่วงนี้พี่ที่ทำงานลาบวช ก็เลยต้องทำงานเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า มาช้ายังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ เสียใจที่ทำให้รอ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ แล้วพบกันตอนต่อไป ที่ไม่แน่ใจว่าวันศุกร์จะมาได้ไหม T_T แต่จะพยายามมาค่ะ
http://ask.fm/TCHONG_K << ถามได้ค่ะ
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 958670 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก