ตอนที่ 40“พี่ ตัวนี้เป็นไงบ้าง บิ้วใส่แล้วดูดีรึเปล่า” น้องชาย...ก็ไม่อยากจะเรียกอย่างนั้นหรอกนะเพราะอายุเท่าๆ กัน แต่ในเมื่อบิ้วมักจะเรียกผมว่าพี่มาตลอดหลายเดือนนี้ ผมก็เลยต้องยอมรับสถานะไปตามนั้น
หลังจากเห็นพี่ทองกับน้องเพชรสนิทสนมกลมเกลียวกันดีผมก็เลยคิดว่าตัวเองควรจะมีเวลาให้บิ้วบ้าง ออกจากบ้านของพี่ทองมาได้ก็ตรงกลับบ้านของตัวเองทันที แต่พอกลับไปบ้านแล้วก็ต้องเจอกับฉากเลิฟซีนที่คาดไม่ถึง และในฐานะพี่ชายผมก็ต้องเข้าไปขัดขวางไว้ก่อน เพราะดูเหมือนน้องชายของผมจะไม่เต็มใจเท่าไหร่
พี่ตั้มความจริงเป็นคนที่นิ่งมากครับ มีความเป็นผู้ใหญ่มากด้วย แต่ไม่รู้ว่าโมโหอะไรนักหนาถึงได้ทำโทษน้องชายผมด้วยเอาปากแนบปากอย่างนั้น
‘พี่ขอตัวไปทำงานก่อนล่ะ’ พี่ตั้มไม่ได้พูดขอโทษอะไรเลย ร่างสมส่วนในชุดนายตำรวจเต็มยศเดินผ่านบิ้วที่ยืนก้มหน้าแดงๆ อยู่ไม่ห่างจากผมเท่าไหร่ ก่อนจะเดินผ่านผมไปพร้อมกับแตะที่ไหล่เบาๆ ไม่ได้มีคำอธิบายอะไรให้มากความกับการกระทำของเขา ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดจะเอ่ยปากถามเหมือนกัน
‘พี่...บิ้วอยากไปเที่ยว’ บิ้วพูดขึ้นหลังจากที่ได้ยินเสียงรถของพี่ตั้มขับออกไปแล้ว ในขณะที่ผมพยักหน้าตกลงเพราะก็ตั้งใจจะมาชวนไปเที่ยวซื้อของเหมือนกัน เพราะฉะนั้นตอนนี้พวกผมก็เลยมาอยู่ในร้านเสื้อผ้าแบรนด์ที่บิ้วชอบ
“สีฟ้าดีกว่าไหม ดูสบายตากว่า”
“อื้ม”
ใบหน้ายิ้มแย้มของบิ้วทำให้ผมยิ้มตอบกลับไป ก่อนจะหันมาสนใจเสื้อเชิ้ตในมือของตัวเองต่อ อืม...พี่ทองจะใส่ได้รึเปล่านะ เคยกอดเขาอยู่ก็บ่อยแต่ผมกลับกะขนาดตัวของเขาไม่ได้เลย รู้แค่ว่าอกกว้าง ไหล่กว้าง สัดส่วน V shape แน่ๆ มีกล้ามนิดๆ อีกต่างหาก ทั้งๆ ที่รู้ถึงขนาดนั้นแต่ผมก็เลือกไม่ได้ว่าจะซื้อไซร์ L หรือ XL ไปให้เขาดี
“XL ก็ได้นะพี่ เฮียทองเขาหุ่นพอๆ กับพี่ตั้ม น่าจะใส่ได้” บิ้วที่เดินมายืนเลือกเสื้ออยู่ข้างๆ หันมาบอก ผมหันกลับไปมองอย่างสงสัย
“หืม...รู้ขนาดไซร์ของพี่ตั้มด้วยเหรอ”
“เอ่อ...” บิ้วหน้าแดงเล็กน้อย แล้วทำทีหยิบเสื้อตัวนั้นตัวนี้ขึ้นมาดูเพื่อจะหลบสายตาสงสัยของผม
“คบกันเหรอ”
“บ้า ไม่ได้คบซะหน่อย บิ้วไม่ชอบคนบ้าอำนาจ เจ้าชู้ นิสัยไม่ดี ขี้เก๊ก เอาแต่ใจตัวเอง คนแบบนั้นใครจะไปคบลง”
ผมอมยิ้มพลางวางมือลงบนหัวของบิ้วแล้วโยกไปมา “ไม่มีอะไรดีเลยรึไง”
“ไม่มี”
“เขาหล่อนะ”
“...”
“ใส่เครื่องแบบแล้วเท่มากด้วย ไม่ชอบจริงๆ เหรอ”
“พี่! อย่าล้อนะ”
“ไม่ได้ล้อ ก็ถ้าไม่ชอบแล้วปล่อยให้เขาจูบทำไม ต่อยไปเลยดิ”
“ตัวอย่างกับยักษ์ ต่อยไปก็เจ็บมือเปล่าๆ”
“กลัวเจ็บมือ?”
“อือ”
“โดนเขากัดปากซะบวมไม่เห็นบ่นว่าเจ็บเลย ฮ่าๆๆ”
“พี่!!!!”
หน้าแดงเถือกเลย แถมยังมาระดมตีไหล่ผมแก้เขินอีก จนผมต้องจับไว้เมื่อรู้สึกว่าเริ่มเจ็บๆ คันๆ แล้ว
“นี่ ถ้าชอบก็บอกเขาไปสิ” ผมบอกบิ้วที่ก้มหน้าแดงๆ หลบตาผม “รู้ไหมว่าคนที่จูบเราน่ะ น้อยคนที่จะไม่คิดอะไร ทำไมไม่ลองล่ะบิ้ว พี่น่ะ...อยากเห็นบิ้วมีความสุขนะ”
“แต่...บิ้ว...ยังรัก” ผมรู้ว่าบิ้วกำลังจะพูดอะไรถึงได้ยกนิ้วขึ้นจิ้มหน้าผากเนียนขาวนั่นเบาๆ น้องชายของผมอาจจะยังคงสับสน เขาคงไม่รู้ตัวหรอกว่าสายตาที่เขาใช้มองผมนั้น เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมากขนาดไหน มันไม่ได้เหมือนสายตาที่พี่ทองมองผมอีกแล้ว ภาพสะท้อนในตาของบิ้วไม่ได้เป็นผมอีกต่อไป...
“บิ้วไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง...คงเพราะว่าเขาอยู่ใกล้ๆ บิ้วก็เลย... บิ้วคิดว่ามันไม่ใช่ความรักหรอกพี่ มันอาจจะเป็นแค่ความหลง เพราะเราใกล้ชิดกัน อยู่ด้วยกันทุกวัน มันก็เลยอาจจะมีบ้างที่รู้สึกไปเองว่าเขาพิเศษ”
ความใกล้ชิดมันก็เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความรู้สึก พัฒนาต่อได้หรือไม่ก็อยู่ที่บิ้วเป็นคนตัดสินใจ
“ทบทวนตัวเองให้ดี มันไม่เกี่ยวหรอกว่าจะเริ่มต้นยังไง แต่สุดท้ายจากความธรรมดาก็กลายเป็นความพิเศษไม่ใช่เหรอ ค่อยๆ คิดไปก็ได้ ไม่มีอะไรต้องรีบร้อน”
ถ้ามันค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ผมแน่ใจว่าความรู้สึกนั้นจะชัดเจนขึ้นแน่นอน
“อื้ม” คงเป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุดนับตั้งแต่ที่มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นกับพวกเรา ผมคงสนใจแต่เรื่องของตัวเองมากเกินไป จนลืมใส่ใจกับน้องชายคนนี้ แต่จากนี้...ผมจะทำให้ดีขึ้นครับ เพราะเขาเป็นญาติเพียงคนเดียวที่ผมเหลืออยู่
“พี่มีความสุขรึเปล่าตอนนี้ เฮียทองดูแลพี่ดีใช่ไหม”
“อืม ดีสุดๆ เลยล่ะ”
“ดีจัง...พี่มีความสุขก็ดีแล้ว”
ผมล็อคคอบิ้วเข้ามาใกล้แล้วหอมแก้มไปหนึ่งที คนตัวเล็กกว่าหัวเราะอย่างน่ารัก
“พี่รู้ไหมว่าพี่เปลี่ยนไปมากนะ แซ่บขึ้นเยอะเลย ฮี่ๆ”
“ไม่จริงน่ะ”
“จริง ไม่เชื่อถามเฮียทอง”
ก็มีหลายคนเหมือนกันที่บอกว่าผมเปลี่ยนไป แต่ผมว่าผมก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไร แค่ผมแสดงความชอบ รสนิยมของตัวเอง หรือความชัดเจนในเรื่องของความรู้สึกออกมาก็เท่านั้น ผมไม่จำเป็นต้องเป็นในสิ่งที่ทุกคนชอบไปซะหมดหรอก เพราะคนรอบข้างของผมเขาไม่ได้ขอให้ผมเป็นแบบนั้น
การเป็นตัวของตัวเอง แสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา ผมคิดว่ามันเป็นการให้เกียรติคนที่เรารักและคนที่รักเรานะ พวกเขารับได้และผมก็ไม่ได้ฝืนที่จะเป็นมัน นั่นล่ะครับคือที่มาของรอยยิ้มในทุกๆ วันของผม
“เลือกได้รึยัง เสร็จแล้วจะได้ไปหาอะไรกินกัน”
“ได้แล้วล่ะ” บิ้วตอบพลางชูเสื้อคอปกสีฟ้าที่ผมบอกว่าโอเคกว่าขึ้นให้ดู ผมพยักหน้าแล้วเดินนำบิ้วไปที่เคาท์เตอร์คิดเงิน พอบิ้วกำลังจะจ่ายผมก็ห้ามไว้ก่อน ผมเป็นพี่ ก็ควรจ่ายให้น้องอยู่แล้ว ถึงแม้บิ้วจะปฏิเสธที่จะแบ่งเงินจากผมไปใช้จ่าย ทั้งๆ ที่ผมก็ยืนยันแล้วว่าเงินรายเดือนที่ผมได้จากมรดกของแม่มันมากเกินไปด้วยซ้ำ แต่บิ้วก็ยังไม่รับเงินจากผมอยู่ดี เป็นคนที่ดื้อเหมือนกันนะ พี่ตั้มก็เลยบอกว่าเขาจะรับผิดชอบเอง ให้ผมวางใจ และที่น่าแปลกคือบิ้วที่ถึงจะทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ไม่เถียงพี่ตั้มเลย ดูเป็นเด็กดีจริงๆ นะเวลาอยู่ต่อหน้าพี่ตำรวจยศนายร้อยคนนั้นอ่ะ
พวกเราสองพี่น้องได้รับการช่วยเหลือจากครอบครัวของลุงพิภพมากจริงๆ ก็หวังว่าพินัยกรรมของแม่ที่จะเปิดอ่านอีกครั้งเมื่อผมอายุ 20 ปี จะช่วยให้พวกเราไม่ต้องรบกวนครอบครัวลุงพิภพมากเกินไปและหวังว่าจะได้ตอบแทนบ้าง ในส่วนบริษัทที่ตำแหน่งประธานกรรมการว่างลง ก็ได้ผู้ถือหุ้นมากเป็นอันดับสองรองจากตระกูลผมดูแลไปก่อน มันอาจจะไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนักแต่ก็ดีกว่าบริษัทที่คุณตาสร้างมันขึ้นมาด้วยความยากลำบากล่มไป
ผมรู้ว่าแม้ผมจะรีบร้อนมากแค่ไหน ผมก็ไม่สามารถบริหารงานและเป็นที่ไว้วางใจของเหล่า CEO อายุมากพวกนั้นได้ในระยะเวลาแค่ไม่กี่ปี เพราะฉะนั้นผมจะไม่ทำอะไรที่ผมทำไม่ได้หรอก มันฝืนเกินไป ตอนนี้ก็หวังพึ่งลุงพิภพเป็นตัวแทนผมในการเข้าประชุมไปก่อน มีสิ่งเดียวที่ผมทำได้และจะทำให้เต็มที่ก็คือผมต้องแอดมิชชั่นใหม่อีกครั้ง ต้องเรียนให้จบ เพื่อจะได้สานต่อทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อกับแม่เหลือทิ้งไว้ให้
ทางข้างหน้าดูจะไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่คิดไว้...แต่ผมก็จะพยายาม
“พี่ ผู้หญิงคนนั้นใครอ่ะ ทำไมจ้องเราตาไม่กระพริบเลย” คำถามของบิ้วทำให้ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองผู้หญิงที่ว่า
อ่า...ใบหน้านั้น จำได้ดีเลยล่ะ
พี่นิล...
ยังไงผมกับพี่เขาก็ไม่มีทางสร้างมิตรภาพที่ดีด้วยกันได้ ผมไม่ได้อคติอะไรเลย แค่ไม่ชอบ เหตุผลที่ไม่ชอบก็มากเกินกว่าจะพูดออกมา แต่ไม่ได้เกลียดถึงขั้นอยากให้หายไปจากโลกนี้หรอกนะ แล้วอีกฝ่ายก็ดูจะไม่ได้ชอบขี้หน้าผมขึ้นมาเลย บังเอิญเจอกันบ่อยๆ ก็ทำได้เพียงจิกตามอง
“ไม่ต้องไปยุ่งด้วยหรอก เสียเวลา”
ผมดึงแขนบิ้วให้เดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่รู้สึกว่าพี่นิลจะเดินตามมา คงมีเรื่องจะพูดด้วย ผมก็เลยหยุดรอให้พี่เขาเดินมาให้ทัน
“ร่านเนอะ นี่ทองรู้รึเปล่าว่าเมียมีชู้”
ผมขมวดคิ้วกับคำพูดต่ำๆ ของผู้หญิงตรงหน้า ในขณะที่บิ้วตรงเข้าไปผลักไหล่ของพี่นิลอย่างแรง ทำเอาร่างบอบบางนั้นล้มไปกองกับพื้น
“เห็นมาเยอะละ พวกผู้หญิงที่มีดีแค่ปาก แต่สมองไม่มีเนี่ย มองหน้าทำไม ไม่ต้องด่าว่าหน้าตัวเมียหรอกนะ ไม่สะเทือน”
“แก...ชั้นต่ำ”
พี่นิลนี่ทำไมไม่รู้จักคำว่าต่างคนต่างอยู่นะ คือชีวิตพี่เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ จะรังควานกันไปจนตายเลยรึไง เฮ้อ
“คำว่าชั้นต่ำที่ออกมาจากปากผู้หญิงหน้าไม่อายนี่ไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไรเลยนะครับ แล้วก่อนจะกล่าวหาใคร ใช้สมองคิดก่อนที่ปากจะทำงานด้วย ไม่ใช่เอะอะอะไรก็เอาความคิดต่ำๆ ของตัวเองมาตัดสินคนอื่น ผมไม่รู้นะว่าเหตุผลของพี่ในแต่ละครั้งที่ทำกิริยาทรามๆ อย่างนี้คืออะไร และจะไม่โทษว่ามันอยู่ที่การเลี้ยงดูด้วย ผมว่าคนเราเกิดมาทั้งทีควรจะแยกแยะด้วยตัวเองเป็นนะครับ ว่าอย่างไหนควรทำ อย่างไหนไม่ควร”
ผมพูดช้าๆ พอพี่นิลจะอ้าปากเถียงก็ขึ้นเสียงให้ดังกว่าเดิม
“แก...อีชงโค อีร่าน อีชั่ว!”
“พี่ไปเสียค่าปรับที่โรงพักให้บิ้วได้ไหมล่ะ ขอตบให้เลือดกลบปากหน่อยเหอะ”
“เอาดิ แฟนพี่รวย มีปัญญาจ่าย” ผมแสยะยิ้ม มองพี่นิลที่ขยับถอยหลังหนี มีหลายคนที่สนใจมองมา แต่ก็อย่างว่าแหละครับ...คนสมัยนี้ ไม่ใช่เรื่องตัวเองก็ไม่เสี่ยงเข้ามาโดนลูกหลงหรอก นานๆ ทีถึงจะมีฮีโร่ปรากฎกายขึ้นมาสักคน แล้วมันก็ไม่ได้มีตลอดไปหรอกนะ
“พวกแกจะทำอะไร! อย่าเข้ามานะ อีตุ๊ดแรด! อย่านะ! กรี๊ดดดดดดด!”
พี่นิลรีบลุกขึ้น หน้าซีดเผือด ท่าทางลนลาน แต่เพราะผมยื่นเข้าไปขัดจังหวะการวิ่งจนพี่เขาล้มลง บิ้วเลยตามไปแจกรอยนิ้วมือได้ถนัด
“ทีเดียวก็พอแล้วบิ้ว รปภ. มาโน่นแล้ว ไปกันเถอะ”
เสียงกรี๊ดของพี่นิลดังลั่น ผมแค่ยักไหล่ เลิกคิ้วมองไปทางผู้หญิงที่กำลังร้องไห้น้ำตานองหน้าอย่างไม่ใส่ใจ พอๆ กับที่ไม่ได้แคร์สายตาของคนรอบข้างที่มองมาด้วย
คนบางคนพูดกันด้วยคำพูดหลายร้อยคำก็ไม่รู้เรื่อง ผมไม่ใช่คนที่ชอบใช้กำลัง แต่ก็ไม่ชอบให้ใครมาพูดจาหมาไม่แดกใส่แบบนี้เหมือนกันนะ ต่างคนต่างอยู่มันก็ดีอยู่แล้ว แต่ทำไมถึงยังดิ้นรนจะเข้ามาอยู่ในชีวิตของผมและก็คนรอบข้างผมอีกก็ไม่รู้ ชาติที่แล้วผมคงทำบาปทำกรรมไว้กับเธอเยอะมากล่ะมั้งครับ ชาตินี้ถึงได้ตามจองล้างจองผลาญกันอย่างไร้เหตุผล
“มันเป็นใคร ทำไมต้องมาว่าพี่ด้วย” บิ้วถามอย่างหงุดหงิดเมื่อพวกผมเดินหนีสายตาผู้คนและหลบเลี่ยง รปภ. ของห้างมายังร้านอาหารไทยที่อยู่อีกฝั่งของถนน
“คนที่เคยแอบอ้างว่าเป็นเมียเฮียทอง” ผมตอบพลางเปิดดูเมนูอาหารไปด้วย
“นางไร้สติมาก หน้าตาก็ดีไม่น่าเป็นคนแบบนี้” บิ้วยังคงไม่ยอมจบ สงสัยต้องการตบมากกว่าหนึ่งที แต่แค่นี้คนก็มองด้วยสายตาว่าหน้าตัวเมียจะแย่แล้ว
“สั่งอาหารก่อนเถอะ ไม่แน่ว่าเย็นนี้อาจจะได้ไปนอนเล่นในคุก คนแบบนั้นไม่ยอมจบง่ายๆ หรอก”
“ไหนพี่บอกมีเงินจ่ายค่าปรับ”
“ฮ่าๆๆ ไม่มีแล้วอ่ะตอนนี้ ซื้อเสื้อผ้าเมื่อกี้เกลี้ยงกระเป๋า”
“โอยยย ไม่ได้นะ เอาเบอร์เฮียทองมาเดี๋ยวนี้เลยยย”
“ไม่ให้ โทรหาพี่ตั้มของบิ้วสิ ว่าที่แฟนเป็นตำรวจทั้งที ดีกว่ามาพึ่งพาคนบ้าๆ อย่างเฮียทองนะ”
“จะฟ้องเฮีย”
บิ้วหน้าแดง ไม่เถียงกับคำว่า ‘ว่าที่แฟน’ ด้วยนะ ผมก็เลยมีเรื่องล้อน้องชายตัวเล็กไปอีกหลายนาที
ผมนั่งกินข้าวพร้อมกับฟังเรื่องที่มหาลัยของบิ้วไปด้วย ได้ยินว่าทุกอย่างโอเคผมก็สบายใจมากแล้วล่ะ
ครืดดดด ครืดดดด ครืดดด
“เฮียทองเหรอ” บิ้วเงยหน้าขึ้นมาถามเมื่อเห็นว่ามือถือของผมสั่นแรงๆ อยู่บนโต๊ะ
“อืม”
“เอามานี่สิ เดี๋ยวบิ้วรับเอง”
ผมเลยยื่นมือถือให้บิ้วไป น้องชายของผมกดรับสายแล้วเก๊กเสียงเข้ม
“สวัสดีครับ ครับ มือถือของชงโคครับ อ๋อ พวกผมกำลังกินข้าวกันอยู่ครับ หืม อะไรนะครับ แฟนคุณเหรอ ชงโคบอกผมว่าเขาโสดนี่นา...”
ผมกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ ก่อนจะรับโทรศัพท์มาจากบิ้วที่บอกว่ามีผู้ชายที่แอบอ้างเป็นแฟนอยากคุยกับผม
“จ๋าเฮีย”
(ให้ใครรับโทรศัพท์)
เสียงของพี่ทองนิ่งมาก คงเชื่อสนิทเลยล่ะครับเพราะพี่ทองไม่เคยคุยโทรศัพท์กับบิ้วมาก่อนเลย
“หึหึ”
(กูไม่เล่นนะชงโค ตอบ!)
“โกรธเหรอ”
(...)
“เฮียไม่เชื่อใจผมมากขนาดนั้นเลย?”
(สักนิดก็ไม่)
“เสียใจนะ พูดอย่างนี้อ่ะ”
(...)
“เฮีย โกรธมากเหรอ บอกแล้วไงว่าวันนี้มาเที่ยวกับบิ้ว”
(เสียงบิ้ว?)
“อืม”
(ไม่เหมือนเลย)
“เฮียเคยได้ยินเสียงบิ้วผ่านโทรศัพท์ที่ไหนล่ะ อีกอย่างนะ เมื่อกี้บิ้วมันดัดเสียงด้วย” ผมบอกพลางหัวเราะเบาๆ ในขณะที่บิ้วก็ช่วยยืนยัน
“เฮียทองงงงงง สบายดีป่าววววว”
“ได้ยินป่ะ เสียงบิ้วจริงๆ”
(อืม แล้วเมื่อไหร่จะกลับอ่ะ เย็นมากแล้วนะ)
เย็นมากอะไรล่ะ ยังไม่บ่ายสามเลยด้วยซ้ำครับ พี่ทองอยู่ประเทศเดียวกับผมรึเปล่านะ ชักสงสัย -_-
“ผมบอกแล้วไงว่าจะกลับสี่ทุ่ม”
(ดึกอ่ะ รีบๆ กลับดิ เฮียรอกินข้าว)
“คิดถึงอ่ะดิ” เสียงบิ้วสำลักน้ำทำให้ผมต้องเลิกคิ้วมอง แต่บิ้วก็แค่ส่ายหน้ากลับมายืนยันว่าไม่เป็นไร ทั้งๆ ที่กำลังไอหน้าดำหน้าแดง
(อืม)
“ไม่เจอวันเดียวเอง”
(ถ้ากลับสี่ทุ่มก็สองวันเลยนะ)
“งั้นสามทุ่มห้าสิบเก้านาทีดีไหม”
(ไม่ดี กลับมาหกโมงเย็นดิ เฮียถึงห้องพอดีอ่ะ)
“เอ...ทำไมอยากให้รีบกลับขนาดนั้น มีอะไรอยากทำกับผมงั้นเหรอ”
(ไม่มี๊ แค่คิดถึง)
ฮ่าๆๆๆ ทองคำเอก แค่นี้ก็รู้แล้วล่ะว่ากำลังรออะไร
“อืม”
(อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม เฮียจะได้ซื้อเตรียมไว้ให้)
“มีอะไรพิเศษกว่าเฮียอีกเหรอ”
(ไม่มีแล้ว) พี่ทองตอบกลับมาด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ (น่ารักว่ะ มาพูดใกล้ๆ ดิ จะจับฟัดเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลย)
“ใจร้าย”
(ใครทรมานเฮียก่อนล่ะ)
ผมไม่ตอบ เห็นบิ้วกำลังก้มหน้าเล่นมือถือตัวเอง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คงอิ่มแล้ว ก็เลยยกมือเรียกพนักงานให้มาคิดตังค์
(ชงโค ฟังอยู่ไหม)
“ครับ ฟังอยู่”
(เดี๋ยวจะหมดเวลาพักแล้วอ่ะ งั้นเย็นนี้เจอกันนะ)
“อืม ว่าแต่ว่า...เฮียให้ผมซื้อถุงยางไปให้ไหมล่ะ”
(รู้ขนาดเหรอ)
“ครับ”
(งั้นซื้อมาเลย เอาแบบที่ชงโคชอบนะ)
“กี่กล่องดี”
พี่ทองหัวเราะเสียงดังตอบกลับมา
(เด็กเฮียจะน่ารักเกินไปแล้ว)
ผมอมยิ้มพลางยื่นกระเป๋าตังค์ให้บิ้วหยิบเงินจ่ายพนักงาน แล้วลุกเดินออกมาจากร้านก่อน
(ซื้อมาเท่าไหร่ก็ได้ตามใจชงโค เฮียวางก่อนละ บอกบิ้วด้วยว่าเฮียสบายดีมาก ขับรถช้าๆ ด้วย)
“ครับ”
ผมเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกง ยืนรอบิ้วที่กำลังเดินออกมา
“พี่ต้องรีบกลับใช่ไหม งั้นไม่ต้องไปส่งบิ้วก็ได้นะ”
“ไม่รีบหรอก ไปส่งได้”
“ไม่เป็นไรจริงๆ นะ เอ่อ...เดี๋ยวบิ้วกลับเอง”
ผมมองน้องชายอย่างสงสัย เมื่อกี้ก็เห็นพิมพ์มือถือแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คงไม่ใช่ว่า
“มีใครจะมารับรึเปล่า”
“ไม่มี” บิ้วส่ายหน้าเป็นพัลวัน ท่าทางลนลานแบบนี้มีแหงๆ
“อ๋อเหรอ เขาจะเอารถตำรวจมารับหรือยังไง”
“คงไม่ วันนี้เขาขับรถ...เฮ้! พี่พูดถึงใครน่ะ”
“ฮ่าๆๆ”
“ชอบแกล้งอ่ะ เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“นานแล้ว ^^”
บิ้วทำหน้างอแต่ก็ยังเดินกอดแขนผมไม่ห่าง แม้จะมีคนมองที่ผู้ชายสองคนเดินกอดแขนกันบ้าง แต่ผมก็ไม่ใส่ใจหรอกครับ ก็นี่น้องชายผม…
ผมยืนเป็นเพื่อนบิ้ว รอจนพี่ตั้มขับรถมารับนั่นแหละ
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา” นี่ขนาดบอกว่าไม่ต้องมานะครับ น้องชายผมยังบอกพิกัดที่เราอยู่ได้อย่างถูกต้องแม่นยำ
“ทางผ่านพอดี จะได้ไม่ต้องให้ชงโคลำบากไปส่งด้วย” พี่ตั้มตอบกลับด้วยหน้านิ่งๆ มาดที่ดูเป็นผู้ใหญ่ของเขา ยังไงก็เหมือนผู้ปกครองของบิ้วมากกว่าจะเป็นว่าที่แฟน
“พี่ไม่ลำบากหรอก”
“ใช่ครับ ไม่ลำบากอะไรเลยจริงๆ งั้นเดี๋ยวพี่ตั้มกลับ...”
ผมยังพูดไม่ทันจบบิ้วก็รีบพูดขึ้นทันทีว่า
“ไหนๆ ก็มาแล้ว กลับด้วยก็ได้ พี่ก็กลับเถอะครับ หอพักเฮียทองอยู่ไกล แถวนี้ยิ่งเย็นยิ่งรถติด”
หึหึ ก็แค่พวกปากไม่ตรงกับใจ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้นะ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนก็ยังกล้าสารภาพรักกับผม ซับซ้อนจริงๆ นะ คนเราเนี่ย
“ขับรถดีๆ นะชงโค”
“ครับพี่ ขอบคุณที่ดูแลบ้านกับน้องชายให้ผมนะครับ”
“ไม่เป็นไร พี่ไปก่อนนะ”
ผมยกมือไหว้พี่ตั้ม ก่อนจะเดินมาขึ้นรถของตัวเองบ้าง อ่า...จริงสิ เกือบลืมไปเลยว่าต้องซื้อถุงยาง...
แต่เอาจริงๆ ผมก็กังวลนิดๆ นะว่า ผมง่ายเกินไปหรือให้เขารอมานานแล้วกันแน่ บางทีผมก็สับสนจริงๆ ถึงเรื่องการร่วมรักมันไม่ใช่ประเด็นที่เราคบกัน แต่มันก็เป็นส่วนที่ทำให้คนรักรู้สึกดีและมีความสุข อะไรที่พอทำให้พี่ทองมีความสุขได้ผมก็อยากจะทำนะ
มันอาจจะง่ายกับการตกหลุมรักใครสักคนแต่คงยากมากที่จะรักษาใครสักคนนั้นไว้เพื่อให้เขาอยู่กับเราไปตลอดชีวิต ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้หวังจะใช้ร่างกายตัวเองผูกมัดเขาไว้ แต่ผมจะใช้ทุกอย่างที่ผมมี ทุ่มเทให้กับเขาเท่าที่ผมจะทำให้ได้ ไม่มากเกินพอดีและไม่น้อยจนเกินไป
ว่าแต่ว่า...ส่งไปได้ถึงมากแค่ไหนกันนะ ความรักของผมน่ะ...
....................................................To be continue.....................................................
ไปกินไก่กันเถอะค่ะ อยากกินไก่ทอดมากตอนนี้
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ
อะไรนะ ชงโคยั่วเหรอ ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ ยินดีต้อนรับนักอ่านที่หลงแวะเข้ามาใหม่ด้วยนะคะ เรามีสารบัญอยู่หน้าแรกแล้วค่ะ ฮี่ๆๆๆๆ
http://ask.fm/TCHONG_K << ถามได้นะคะ
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 958498 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก