ตอนที่ 44บอกเขาไปเองว่าขออยู่คนเดียวสักพัก แต่ผ่านไปแค่สองวันผมก็เริ่มแย่ ไอ้ความอวดเก่ง ความถือดี มันอันตรธานหายไปหมด เหลือแต่เพียงความเหงา ความอ้างว้างที่วนเวียนอยู่รอบตัว
จะโทษใครได้...ก็ผม...ทำตัวเอง
ผมงี่เง่าและก็คอยสร้างแต่ปัญหาให้เขา อยู่ห่างเขาอย่างนี้คงดีกว่า...
‘ชงโคเลิกกับไอ้ทองแล้วเหรอ?’
ผมก้มอ่านข้อความไลน์จากผู้ชายที่ไม่ค่อยได้ติดต่อกันมานานมาก ถึงแม้จะมีไอดีไลน์ของพี่ดีนอยู่ในเครื่องแต่ทั้งผมและพี่ดีนก็ไม่มีใครทักทายใครก่อน เจอกันล่าสุดก็ตอนงานศพของพ่อ แต่วันนี้แปลกมากที่เขาทักผมมา
‘ทำไมถามอย่างนั้นล่ะครับ’
‘ก็รูปในไอจีเพื่อนพี่ เห็นไอ้ทองกับแฟนเก่ามันอยู่ด้วยกันนิ’
จังหวะหัวใจของผมเต้นผิดปกติไปอย่างฉับพลัน
‘แฟนเก่าพี่ทอง?’
‘ใช่ ชื่อฟ้า ชงโคเคยเจอไหม ว่าแต่ว่าชงโคเลิกกับไอ้ทองแล้วเหรอ มันถึงได้รีเทิร์นกับฟ้า’
ผมไม่ได้ตอบพี่ดีน กลับรีบออกจากไลน์แล้วเปิดไอจีเช็คดูในไอจีของพี่ทอง ไม่เจอในรูปที่เขาโพสก็จริง แต่เจอในรูปที่เขาถูกแท็กชื่อมา มันเป็นรูปทั่วๆ ไปที่ก็ถ่ายรวมกันหลายคน แต่พี่ทองยืนอยู่ชิดกับพี่ฟ้ามากไปหน่อย หรือพี่ผู้หญิงเขาจงใจเข้ามาชิดอันนี้ผมไม่รู้ได้ ถึงอย่างนั้น ทั้งสองคนก็ยิ้มให้กับกล้องที่คงอยู่ในมือของผู้ชายคนข้างหน้าสุดนั่นก็คือพี่โน
แฟนเก่า...
ที่บิ้วบอกว่าตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง คงต้องเปลี่ยนไปเป็นเขาเคยช่วยกันตบมือมาก่อน...
ดีรึเปล่านะ การคบกับผู้หญิงที่ดูดีอย่างนั้น การศึกษาก็ดี อายุเท่ากัน และดูจะเข้าอกเข้าใจกันมากด้วย ราวกับว่าเด็กอย่างผม...อยู่คนละโลกกับพวกเขาเลย พี่ทองอยู่ข้างๆ เขา มีความสุขมากกว่าอยู่ข้างๆ ผมไหม...
ตอนนี้ผมไม่มีความมั่นใจอะไรทั้งนั้น...ก็เพราะผมงี่เง่าและน่าเบื่ออย่างนี้ ไม่แปลกหรอกที่จะมีใครเข้ามาทำให้เขารู้สึกดีในระหว่างที่ผมกำลังทบทวนตัวเอง
ถ้าเขาจะไม่รอ...ก็ไม่ผิดอะไรเลย
ผมลุกขึ้น ใส่เสื้อให้มิดชิด หยิบแว่นกันแดดกับหมวกติดมือมาด้วย การหมกตัวอยู่แต่ในห้องคงไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้
ขับรถออกมาเรื่อยเปื่อย ไม่ได้มีจุดหมายจะไปไหน แต่รู้ตัวอีกทีก็เลี้ยวรถเข้ามาในที่จอดรถของโรงพยาบาลสัตว์ที่พี่ทองฝึกงานอยู่ซะแล้ว
อ่า...ผมขับมาไกลขนาดนี้เลยแฮะ
ผมลงจากรถเพราะไหนๆ ก็มาแล้ว แต่ก็ไม่ได้คิดจะไปหาเขาหรอก ผมคงเดินเล่นอยู่แถวๆ นี้แล้วค่อยกลับ ให้หัวโล่งบ้าง...
“ทอง ทำไมชอบหลบมาอยู่ที่นี่คนเดียว มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า ฟ้าเห็นช่วงนี้ทองไม่ร่าเริงเลย”
มุมสงบของโรงพยาบาลก็มีออกเยอะแยะ แต่ทำไมผมต้องเดินมาเจอพี่ทองด้วยนะ...และทั้งๆ ที่ผมเห็นเขาก่อน กำลังจะเดินเข้าไปหา พี่ฟ้ากลับเร็วกว่า เธอเดินมาอีกทาง คงไม่ทันเห็นผม เพราะสายตาของเธอคงโฟกัสไปแต่พี่ทองคนเดียว ก็คงเหมือนผมตอนแรกที่ไม่เห็นว่ามีใครอีกคนกำลังเดินมา ในเมื่อสายตาเห็นแต่เพียงแผ่นหลังของเขา
“ไม่มีอะไร แล้วฟ้าหาผมเจอได้ยังไง”
“ก็เวลาทองมีเรื่องไม่สบายใจ ชอบมาที่นี่ ฟ้ารู้หรอกนะ ก็ทองไม่เคยเปลี่ยนที่เลยนี่นา”
“อืม”
“ฟ้าเอาขนมมาให้ จำได้ว่าทองชอบกินของร้านนี้ เพราะมันไม่หวานมากเกินไป”
“ขอบคุณครับ”
“ร้านนี้เมื่อก่อนเราไปด้วยกันบ่อยๆ จำได้ไหม”
“อืม จำได้สิ ก็ฟ้าชอบวานิลลาของร้านนี้ ถึงได้บังคับให้ผมไปด้วยบ่อยๆ”
ผมมองภาพของชายหญิงสองคนที่อยู่ไม่ไกล ฝ่ายหญิงยกมือขึ้นตีไหล่ฝ่ายชายที่เอียงตัวหลบและหัวเราะเบาๆ
“บังคับที่ไหน ทองก็ชอบทาร์ตไข่มาก ฟ้าจำได้”
“จำเก่งเนอะ แต่พอใกล้สอบชอบมางอแงให้ติวบ่อยๆ”
“ก็ทองเรียนเก่งนี่นา เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันสิ”
“ไม่ได้ว่าอะไรนิ”
“แต่เมื่อกี้ว่าฟ้างอแง ทองนิสัยไม่ดี”
“ฮ่าๆๆ”
“ใกล้จะหมดเวลาพักแล้วนะ รีบๆ กินขนมแล้วตามเข้าไปนะคะ แล้วเย็นนี้อย่าหนีกลับก่อนนะ เพื่อนๆ นัดไปกินข้าวกัน”
“อืม”
ผมคงทนยืนอยู่ตรงนี้อีกไม่ได้แล้ว มันเจ็บมันปวดไปหมด ทั้งๆ ที่พวกเขาก็ไม่ได้จูบหรือกอดกัน แต่คำพูดพวกนั้น...มันทำให้ผมรู้ว่าสองคนนี้...ไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา เขาคงเคยลึกซึ้งกันมา เคยทำอะไรดีๆ ร่วมกันมา ความทรงจำที่อยู่ด้วยกันคงมีอยู่เต็มไปหมด
แค่เพราะผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน แล้วพอคิดว่า...พวกเขาต้องใกล้ชิดกันอย่างนี้ทุกวัน หัวใจก็ปวดแปลบอย่างห้ามไม่ได้
ผมไม่ควรมาที่นี่...ไม่ควรเจอพี่ฟ้าตั้งแต่แรก ไม่ควรได้เห็นความสนิทสนมของพวกเขา เป็นเหมือนเมื่อก่อนก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ ...เหมือนเมื่อก่อนที่มีแต่เพียงผม พี่ทอง เดซี่ จุ๊บแจง อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนตอนที่ผมได้เริ่มรักเขา
.
.
.
Dumb: เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ
TheTenth: ไม่บอก
Dumb: คุณกำลังอารมณ์ไม่ดีเหรอ
TheTenth: มาก
Dumb: อืม
TheTenth: มีเรื่องอะไร?
Dumb: คุณรู้ได้ยังไง
TheTenth: เรื่องนี้มันก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะ
Dumb: ฮ่าๆ ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมงี่เง่าน่ะ
TheTenth: รู้ป่ะว่าคนที่ยอมรับว่าตัวเองงี่เง่า คือคนที่ไม่ชอบให้ใครมาด่าว่าตัวเองงี่เง่า ทั้งๆ ที่แม่งก็งี่เง่าจริงๆ
Dumb: ผมยอมรับ แต่ก็เพราะผมมีสิ่งที่ความรู้สึกของผมมันบอกว่านี่ไม่ใช่ มันไม่ไหว ความรู้สึกมันบอกว่าไม่ได้ผมก็เลยไม่โอเค
TheTenth: อะฮะ มันก็เป็นกันทุกคน
Dumb: ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระของเขา คุณรู้ไหมว่าผมย้ายไปอยู่กับแฟนมาได้พักหนึ่ง ทุกอย่างมันโอเคนะตอนเราอยู่ด้วยกัน แต่มันก็ไม่ใช่ทุกเวลาสำหรับผม เขาไม่ค่อยมีเวลา ผมพยายามเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจทั้งหมด นานวันก็เลยรู้สึกหงุดหงิด ผมก็ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงนะ เรื่องที่ผมไปอยู่ด้วย แต่พอผมบอกว่าผมจะกลับมาอยู่บ้าน เขาก็ไม่รั้งไว้เลย มันทำให้คิดว่าเขาก็ไม่ได้ต้องการให้ผมอยู่กับเขาสักเท่าไหร่หรอก หลังจากกลับมาอยู่ที่บ้านสองวันแรกเขาไม่ติดต่อมาเลย มันเป็นไปได้เหรอที่คนเป็นแฟนกัน...ไม่โทรมาถามไถ่อะไรเลย แม้ผมจะลองปิดมือถือไปเท่าไหร่ แต่พอเปิดมือถือก็ไม่มีข้อความแจ้งเตือนว่ามีคนโทรเข้ามาระหว่างที่ผมปิดเครื่องเลย มันแย่นะที่ผมคาดหวังแล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมก็เลยปิดมือถือเมื่อเข้าวันที่สาม แล้วเขาก็โทรมา...แต่เป็นอะไรที่ปัญญาอ่อนมาก ติดต่อผมไม่ได้ เขาก็ไม่พยายามอะไรเลย ทั้งๆ ที่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหน รู้ว่าผมอยู่กับใคร แต่เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรสักอย่าง มันเหมือนเขา...ไม่ได้รักผมเหมือนเมื่อก่อน
TheTenth: พิมพ์อะไรมาเยอะแยะ -_- นี่คุณทำเนียนให้ผมเป็นที่ระบายอีกแล้วใช่ไหม
Dumb: ผมพูดความรู้สึกที่สับสนออกมาไม่ได้ คงต้องเรียบเรียงมันออกมาเท่านั้น และคุณก็เป็นจิตแพทย์ที่เคยรักษาผม ผมไว้ใจคุณ
TheTenth: ผมก็ไม่ได้เก่งอะไรมาก อีกอย่าง ผมฟังความข้างเดียวจากคุณ ผมก็ตอบไม่ได้ว่าที่ถูกต้องมันเป็นยังไง หรือแม้แต่ถ้าผมฟังความจากเขาอีกคน ผมก็คงตอบไม่ได้เหมือนกันว่าที่ถูกต้องควรเป็นแบบไหน ความรู้สึกของคุณน่ะ ผมก็เคยเป็น แต่ผมอาจจะไม่ได้แสดงความงี่เง่านั้นออกมา การเก็บไว้แล้วหาเหตุผลมากล่อมตัวเองในใจก็ช่วยลดการทะเลาะได้เหมือนกัน แต่เพราะคุณเอาแต่คาดหวังให้เขาทำในสิ่งที่เขาอาจจะไม่เคยทำมาก่อน มีแต่คุณเท่านั้นนะที่รู้ว่าคนที่คุณรักเขาเป็นคนแบบไหน
ผมอาจจะมองแต่ตัวเอง...แล้วลืมไป คงเพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมยื่นมือออกไป ไม่ว่าจะเวลาไหนพี่ทองก็พร้อมจะจับมือผมไว้ตลอด แม้ในยามที่ชีวิตผมต้องสูญเสียคนสำคัญไป ก็มีเขามาอยู่ใกล้ๆ แต่การคาดหวังว่าเขาจะทำแบบนั้นตลอดเวลา...คงเป็นไปไม่ได้ เขาก็มีชีวิตของเขา มีโลกของเขา...โลกที่ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวที่อยู่ในนั้น
แฟน...คงหมายถึงการอยู่เคียงข้างมากกว่าจะเอาทุกอย่างไปรวมไว้ที่เขา
TheTenth: คู่รักทุกคู่มีปัญหาทั้งนั้นแหละ แม้กระทั่งคนที่แต่งงานเรียกว่าคู่ชีวิตกันแล้วก็ยังมีเรื่องผิดใจกัน บางครั้งเกิดจากเรื่องเล็กๆ แค่ไม่กี่เรื่อง แต่พอไม่ปรับความเข้าใจกันมันก็กลายเป็นปัญหาใหญ่ ต่างฝ่ายก็ต่างคิดมาก แล้วช่วงเวลาที่ทะเลาะกันคงไม่มีฝ่ายไหนเอาแต่คิดบวกโลกสวยอยู่ได้หรอก คงต้องหาอะไรมาบั่นทอนจิตใจตัวเอง จะว่าไปมนุษย์เราแม่งก็โรคจิต ชอบทำร้ายตัวเองโดยการคิด รู้ว่าเจ็บก็ยังจะคิดมากอีก
Dumb: งั้นผมคงเป็นโรคจิต ผมคาดหวังไว้มาก แต่พอไม่ได้ตามหวังก็เจ็บไปเอง น่าหัวเราะจริงๆ
TheTenth: ก็ดีแล้วที่รู้ตัว แต่คนที่มีความรักทุกคนแม่งก็โรคจิตทั้งนั้นแหละ อีกอย่าง...ในเมื่อความรักมันไม่มีการแบ่งเพศ ความงี่เง่ามันก็คงไม่มีการแบ่งเพศเหมือนกัน คุณเลิกคิดมากแล้วเลิกโทษตัวเองว่างี่เง่าได้แล้ว การตอกย้ำตัวเองแล้วไม่ยอมแก้ไข ระวังว่าจะเสียสิ่งสำคัญไป
Dumb: ฮ่าๆ ผมอาจจะกำลังเสียไปแล้วก็ได้ คู่แข่งเป็นแฟนเก่าที่รู้อกรู้ใจกันไปหมดด้วย ผมก็คิดนะว่าแฟนผมก็คงเคยมีแฟนเก่าบ้าง แต่เพราะมันเป็นอดีตแล้วผมก็ไม่เคยคิดมากเรื่องนี้เลย แต่พอได้รู้จักโลกของเขามากขึ้น ผมกลับพบว่าเขากับแฟนเก่าอยู่ใกล้ชิดกันมาตลอดโดยที่ผมไม่เคยรู้เลย แล้วตอนนี้ผมก็คิดว่าผมทำเป็นไม่รู้ไปจะดีกว่า ผมเชื่อใจเขานะ แต่ก็อดหึงไม่ได้ มันแปลกดีเหมือนกัน
TheTenth: ผมเกลียดประเด็นแฟนเก่า อย่าปรึกษาผมนะ ถ้าปรึกษาผมผมแนะนำให้ถีบ
Dumb: ผมไม่ถีบผู้หญิง
TheTenth: ใครบอกจะให้ถีบผู้หญิง ผมจะให้ถีบแฟนคุณ -_-
ผมหัวเราะก๊ากออกมาทันที การได้คุยกับคนๆ นี้ทำให้ผมสบายใจมากจริงๆ
Dumb: คุณกับแฟนเคยมีปัญหาเรื่องแฟนเก่าเหรอ
TheTenth: แล้วทำไมผมต้องตอบคุณด้วย
Dumb: ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ว่าแต่เพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง อยากรู้จริงๆ
TheTenth: เขามีกำหนดการผ่าตัดอีกครั้งในอาทิตย์หน้า อาการทุกอย่างก็ปกติดี ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง
Dumb: ครับ ขอบคุณนะ แล้วบอกเขาด้วยว่ารีบๆ กลับมา
TheTenth: แล้วจะบอกให้ละกัน
หมอเพี้ยนตอบแค่นั้นก็ออฟไลน์ไป ในขณะที่ผมก็บิดขี้เกียจ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา
เย็นขนาดนี้...พี่ทองคงใกล้จะกลับห้องแล้ว โทรไปถามก่อน...คงดีกว่า
ตื้ดดดดดด ตื้ดดดดดดดดดด ตื้ดดดดดดดดดดดดด
(ฮัลโหล) เสียงผู้หญิงที่ดังตอบกลับมาทำให้ผมต้องดึงมือถือออกจากหูแล้วดูเบอร์โทรศัพท์ตรงหน้าจออีกครั้ง
เบอร์ก็ไม่ผิดนี่หว่า...
(สวัสดีค่ะ)
“เอ่อ สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าเฮียทอง...”
(ทองไปเข้าห้องน้ำค่ะ เขาลืมโทรศัพท์ทิ้งไว้ อ้อ มาพอดี สักครู่นะคะ)
“ครับ”
ผมรออย่างใจเย็น เสียงผู้หญิงที่รับคงจะเป็นพี่ฟ้า ลืมไปเลยว่าตอนเย็นพี่ทองนัดกับเพื่อนๆ ไปกินข้าวกัน ได้ยินเสียงพี่ฟ้าบอกพี่ทองว่าแม่เดซี่โทรมา คงเพราะพี่ทองเมมเบอร์ผมด้วยชื่ออย่างนั้น พี่ฟ้าก็เลยเรียกตาม -_-
(ครับ)
“เฮีย”
(หืม)
“กลับห้องกี่โมง”
(ดึกๆ หน่อย มีอะไร)
“ผมไปรอได้ไหม”
(ไปรอทำไม มีอะไรก็พูดตอนนี้เลยไม่ได้เหรอ)
“อ๋อ ที่จริงไม่มีอะไรน่ะครับ ผมวางก่อนนะ”
(อืม)
ผมวางโทรศัพท์มือถือลงข้างตัว ยกมือขึ้นลูบหน้าแล้วถอนหายใจออกมา
ความรู้สึกของผมตอนนี้...แย่มากจริงๆ
แต่การที่ไม่แก้ไขอะไรเลย...ผมก็คงจะเดินย่ำอยู่ที่เดิมต่อไปอย่างนี้
เพราะฉะนั้นผมถึงได้รีบขับรถมาที่หอพักของพี่ทอง แม้จะรู้ว่าเขายังไม่กลับมา ผมก็จะรอ...แค่อยากจะขอโทษที่ทำตัวแย่ๆ กับเขาก็เท่านั้น ไม่ได้หวังให้เขายกโทษให้เลย ผมไม่ได้หวังถึงขนาดนั้นจริงๆ
ผมมีกุญแจของห้องเขา เลยถือวิสาสะเข้ามารอในห้อง ของทุกอย่างยังจัดวางไว้เหมือนเดิม มุมที่เคยรกอย่างไรก็ยังคงรกอยู่อย่างนั้น ไม่เปลี่ยนแปลง
ผมนั่งรอเขาอยู่สามชั่วโมง เข้าชั่วโมงที่สี่ก็เริ่มเลื้อยตัวลงนอนบนโซฟา พอเข้าชั่วโมงที่ห้าก็เคลิ้มหลับไป แต่เพียงไม่กี่นาทีเสียงลูกบิดประตูก็ดัง แกร๊ก! พร้อมกับเสียงของพี่ทองที่ดังขึ้นจากหน้าประตู
“ขอบคุณมากครับ ผมไม่เป็นไรแล้ว”
“ไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ หน้ายังซีดอยู่เลย มียาติดห้องไว้ไหม ทองน่ะเวลาป่วยก็ชอบเป็นหนัก ช่วงนี้ก็ไม่ดูแลตัวเองเลย ฟ้าเป็นห่วงนะ”
“ผมไม่เป็นไร ฟ้ากลับไปเถอะ กลับดึกๆ อันตรายนะ”
“แต่...”
ผมลุกขึ้น สะบัดหน้าไล่ความมึนเล็กน้อย ก่อนจะเดินคลำทางไปที่ประตู คงต้องขอบคุณแสงไฟจากข้างนอกห้องที่ส่องผ่านประตูที่เปิดแง้มไว้เข้ามา ทำให้ผมไม่เตะโดนสิ่งกีดขวาง ผมจับขอบประตูแล้วดึงให้เปิดออก เห็นพี่ทองสะดุ้งนิดๆ และพี่ฟ้าผงะไป พวกเขาคงตกใจที่จู่ๆ ผมก็โผล่หน้ามันๆ ออกจากห้องมืดๆ
“อ้าว น้องชงโค”
“สวัสดีครับ เฮียไม่สบายเหรอ” ผมยกมือไหว้พี่ฟ้า แล้วหันกลับมามองหน้าพี่ทองที่แดงนิดๆ “ผมดูแลต่อเองครับ”
“อ๋อ โอเคค่ะ งั้นพี่กลับก่อนนะ ฝากดูแลทองด้วย ทอง ฟ้ากลับก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้ไปเองไหวรึเปล่า หรือจะให้ฟ้ามารับ...”
“พรุ่งนี้ผมไปส่งเฮียเองครับ คืนนี้ผมจะอยู่ที่นี่ ขอบคุณครับพี่ฟ้า”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ผมคงทำตัวเสียมารยาทมากไป แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจที่ทำอย่างนี้ลงไปสักนิด พี่ฟ้ายิ้มเจื่อนๆ แล้วเดินลงบันไดไป ในขณะที่ผมดึงแขนพี่ทองให้เข้ามาในห้อง
“เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้นะ เฮียนั่งรอที่นี่ก่อน” ผมพาพี่ทองที่ไม่ยอมพูดอะไรมาตั้งแต่เมื่อกี้ไปนั่งที่โซฟา แต่พอผมจะเดินไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้เขา แขนก็ถูกรั้งไว้
“ไม่ต้อง กลับไปเถอะ อยู่คนเดียวได้”
ผมมองมือที่จับอยู่ที่แขนแล้วเลื่อนสายตาไปยังใบหน้าแดงๆ ของเขา พี่ทองมองตอบกลับมา คิ้วขมวดราวกับกำลังยุ่งยากใจ
“เดี๋ยวติดไข้ไปด้วย กลับเถอะ”
เหตุผลของพี่ทองทำให้ผมคลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะก้มลงไปจูบริมฝีปากของเขา พี่ทองผละหนีแต่ผมก็ตามติดไปขโมยจูบจากเขามาจนได้
“ผมไม่กลัว เพราะที่ผมกลัวคือการปล่อยให้เฮียที่ไม่สบายอยู่คนเดียวต่างหาก”
“...”
“แล้วผมก็มีเรื่องที่อยากจะคุยกับเฮียด้วย นะครับเฮีย คืนนี้ผมขออยู่ที่นี่นะ”
“ดื้อ” พี่ทองว่าเสียงดุ แต่ผมก็นั่งยองๆ ลงตรงหน้าเขา แล้วดึงมือที่อุ่นจนร้อนของเขามาแนบกับแก้มของตัวเอง
“ผมจะไม่ดื้ออีกแล้ว แต่วันนี้ขอไม่เชื่อฟังนะ เพราะผมเป็นห่วงจริงๆ”
พี่ทองมองหน้าผมเนิ่นนาน สุดท้ายก็พยักหน้า ในขณะที่ผมยิ้มแล้วจูบเบาๆ ลงบนฝ่ามือของเขา ก่อนจะลุกมาหาผ้าขนหนูกับน้ำอุ่นๆ เพื่อจะเช็ดตัวให้
ผมค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อกาวน์ของพี่ทองออกทีละเม็ด โดยที่มีสายตาของเขาจับจ้องอยู่ตลอดเวลา
“ขอโทษที่ทำตัวแย่ๆ ผมจะไม่งี่เง่าอีกแล้ว เฮียยิ้มหน่อยได้ไหมครับ”
พี่ทองยกมือขึ้นลูบหัวผมพลางคลี่ยิ้มออกมา “งี่เง่าก็ได้ แต่ตอนที่จะงี่เง่าก็บอกด้วยว่าเป็นอะไร”
“ก็เพราะผมรู้ดีว่ามันปัญญาอ่อนมาก ผมถึงไม่กล้าบอกว่าผมเป็นอะไร ผมก็แค่น้อยใจ ผมจะกลับไปอยู่บ้านเฮียก็ไม่ห้ามเลย แถมไม่โทรมาหาไม่ติดต่ออะไรผมเลย ผมก็คิดนะว่าเฮียคงอยากให้ผมไปพ้นๆ สักที”
“เด็กโง่ เฮียต่างหากที่กลัวว่าชงโคอยากจะไปจากเฮีย จู่ๆ ก็ขอกลับไปอยู่บ้าน เฮียก็คิดว่าตัวเองทำอะไรไม่ดีรึเปล่า ถึงได้ยอมปล่อยไป”
“เฮียไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลย แต่ผมคิดมากไปเอง ผมกลัวว่าผมจะเป็นภาระ กลัวว่าเฮียจะอยู่กับผมแค่เพราะสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อ ผมกังวลหลายอย่าง ขอโทษนะครับที่ผมทำให้เป็นแบบนี้”
แม้ว่าเราจะผ่านอะไรด้วยกันมามาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะรู้จักความรักมากขึ้น ผมยังคงมีข้อผิดพลาด ยังมีเรื่องที่ทำได้ไม่ดีอยู่ มันไม่ใช่แค่คุยกับหมอเพี้ยนแล้วผมจะคิดได้ขึ้นมา แต่ผมก็แค่อยากให้มีใครสักคนเข้าใจในสิ่งที่ผมรู้สึก ไม่ต้องบอกก็ได้ว่าผมต้องทำยังไงต่อไป เพราะผมมีคำตอบให้กับเรื่องนี้มานานแล้ว ...ก็แค่ไม่รู้จะเริ่มแก้ไขมันยังไงก็เท่านั้น
หลายสิ่งหลายอย่างเติบโตและเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา แต่ไม่ใช่กับความรู้สึก เพราะมันไม่เหมือนอายุที่จะเพิ่มขึ้นตามเวลา ไม่เหมือนส่วนสูงที่จะหยุดชะงักไปเมื่อถึงเวลาอันควร แต่ผมว่ามันเป็นเหมือนน้ำหนักตัว ที่จะผกผันไปตามพฤติกรรม กินน้อยก็ผอม กินมากก็อ้วน ความรู้สึกของผมก็ไม่ต่างกัน และถึงแม้ผมจะเห็นความผิดพลาดของใครมามากมาย เห็นทางแก้ไขอยู่ตรงหน้า แต่ก็ใช่ว่าจะจบปัญหาลงได้ทันที
“ผมรู้ว่าผมเห็นแก่ตัว และหลายครั้งที่ทำอะไรไม่คิดถึงความรู้สึกของเฮีย แต่ไม่เคยจะมีสักนาทีเลยที่ผมคิดจะเลิกกับเฮีย ผมรักเฮียนะ รักมาก มากจนงี่เง่าอย่างนี้ เฮียจะไม่ยกโทษให้ผมก็ได้ ผมเข้าใจ แต่อย่าเพิ่งให้โอกาสใครมาแทนที่ผม เขาอาจจะเป็นคนดี และดูแลเฮียได้ดีกว่าผมมาก แต่เขารักเฮียได้ไม่เท่าผมหรอก”
พี่ทองขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะถามว่า “หมายถึงฟ้าเหรอ”
“อืม”
“ทำไมถึงคิดว่าจะมีใครมาแทนที่ชงโคได้อีก เฮียทำอะไรให้ไม่มั่นใจรึไง”
“เปล่า ผมต่างหากที่ไม่มั่นใจว่าดีพอสำหรับเฮียไหม”
“ถ้าคิดว่ายังดีไม่พอ ก็พยายามทำให้เต็มที่แล้วกัน เพราะถึงเฮียจะบอกว่าชงโคดีที่สุดแล้ว ชงโคก็คงไม่เชื่ออยู่ดี แต่รู้ไว้นะว่า...ใครก็แทนที่ชงโคไม่ได้หรอก”
ผมขยับตัวเข้าไปกอดพี่ทองไว้ เขากอดตอบกลับมาเช่นกัน
“แล้วเฮียป่วยได้ไง ปกติออกจะถึก”
“ก็นอนไม่ค่อยหลับ”
“คิดถึงผมอะดิ”
“อืม”
“-///- ขอโทษครับ”
ผมกราบลงที่อกของพี่ทอง เขาหัวเราะเบาๆ แล้วก้มลงมาหอมแก้ม “ทำตัวน่ารักก็เป็นนี่หว่า”
“อื้อ เดี๋ยวเฮียกินยาแล้วก็นอนนะครับ พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายเร็วๆ”
“อืม”
ให้พี่ทองกินยาแล้วผมก็พาเขาไปนอนที่เตียง ห่มผ้าให้เป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะเข้ามาอาบน้ำ ผมเลือกเสื้อเชิ้ตของพี่ทองเป็นชุดนอนในคืนนี้ ส่วนพี่ทองก็ยังไม่ยอมนอน เอาแต่มองตามผมตลอด พอผมขึ้นไปนอนข้างๆ ก็ขยับตัวเข้ามากอดไว้
“นึกว่าฝันไป”
“โห คุยกันเป็นวรรคเป็นเวรอยู่ตั้งนาน ยังคิดว่าฝันไปอีกเหรอ”
“ก็แค่ความรู้สึกไง” พี่ทองยิ้ม พลางซุกหน้าลงกับซอกคอของผม “หอมว่ะ”
“นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ยังต้องไปที่โรงพยาบาลอีกนะครับ”
“อืม” พี่ทองตอบเสียงแผ่ว ในขณะที่ผมยกมือขึ้นลูบแผ่นอกของเขา
ครืดดดดด ครืดดดดด ครืดดดดดดดด
“เฮีย ผมรับโทรศัพท์ก่อนนะ”
“อือ”
พี่ทองคงครึ่งหลับครึ่งตื่น เพราะถึงจะบอกไปเขาก็ไม่คลายแขนที่รัดตัวผมไว้อยู่ดี ผมเลยพยายามขยับตัวทีละเล็กทีละน้อยเพื่อจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือ
“ว่าไงบิ้ว”
(จะว่าไงอะไรล่ะ พี่อยู่ที่ไหนเนี่ย ไม่กลับบ้านเหรอคืนนี้)
“อ๋อ โทษที ลืมบอกน่ะ อยู่ห้องเฮีย”
(คืนดีกันแล้วเหรอ)
เสียงล้อๆ ของบิ้วทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา
“อืม”
(ดีแล้วล่ะ เล่นแง่ไปก็ไม่มีใครมีความสุข)
“เอ...ที่บอกว่าดีนี่ บิ้วจะได้อยู่กับพี่ตั้มสองคนรึเปล่า”
(บ้า! ไม่ใช่ซะหน่อย แล้วคนบ้านั่นเดี๋ยวนี้ก็ไม่ค่อยกลับมานอนที่บ้านด้วย เขาคงมีแฟนแล้วน่ะพี่)
“คงไม่หรอกมั้ง พี่ตั้มแกเลือกเยอะจะตาย สเปคสูงด้วย คงยังไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้พี่แกสยบได้หรอก”
(ถึงจะบอกว่าสเปคสูง แต่พี่ตั้มเขาก็เคยสนใจพี่นะ)
“เขาก็แค่เอ็นดู”
(พี่น่ะบางทีก็ซื่อบื้อ งั้นแค่นี้นะ บิ้วไม่กวนแล้ว)
“ครับ”
ผมกดวางสาย เหลือบมองพี่ทอง เขาก็หลับไปแล้ว อ่า...เหมือนนานแล้วนะที่ไม่ได้เห็นใบหน้าตอนหลับของเขา
น่ารักจัง...
ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้ กดริมฝีปากลงบนริมฝีปากของพี่ทองพร้อมกับที่นิ้วกดถ่ายรูป เสียงแชะเบาๆ ดังขึ้นแต่ผมก็ยังไม่ได้ถอนริมฝีปากออก พี่ทองครางในลำคอเมื่อผมสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเขา ลิ้นร้อนไม่ได้ขยับหนี แต่กลับตอบโต้ราวกับเจ้าของไม่ได้กำลังหลับอยู่
“ฝันดีนะครับเฮีย” ผมกระซิบ แล้วลดตัวลงมานอนข้างๆ เขาตามเดิม ก่อนจะกดอัพรูปในไอจีที่ผมเปิดแอคเค้าท์ทิ้งไว้แต่ไม่เคยได้อัพรูปสักครั้ง รูปนี้คงจะเป็นรูปแรกในไอจีของผม
พี่ทองจะว่ายังไงนะถ้าตื่นมาแล้วเห็นรูปนี้ถูกแท็กไปที่ไอจีของเขา พร้อมกับแคปชั่นว่า ‘สุดที่รัก’
‘ชงโค!!!!!!!!!!!!!!!!!! นางแรงงงงงงงงงงงงงงงงง โอ้ยยยยยยย น้องรักของช้านนนน’ เจ้ยิ้มมาพร้อมกับไลค์และคอมเม้นที่ไวเหนือแสง
‘เจ้ แรงที่ไหน ไม่แรงนะ เบาๆ’ ผมพิมพ์ตอบกลับไป ก่อนจะเริ่มปวดหัวเมื่อเห็นแมวมาผสมโรงด้วยอีกคน
‘O_O!! มายเฟรนนนนนนนของแมวววววว แอร๊ยยยยย แมวชอบรูปนี้ ไม่มีมุมกล้องใช่ม้ายยยยยย’
‘ไม่มี มีแต่ลิ้นที่สอดเข้าไป #หึหึ’
‘นังน้องแมวววว แกรรรรรรรร!! ดูเพื่อนแกร!! นางติดเรทอ่ะ!! เจ้รับไม่ด้ายยยย เจ้เป็นคนใสๆ’
‘อู้วววววววววววววววววว!!’ พี่โน
‘ทำได้ดีค่ะน้องรัก พรุ่งนี้มาห้องพี่นะ ทำขนมจีนน้ำยาป่ากินกัน’ พี่ยิม
‘ครับพี่ ^^’
‘...’ คอมเม้นล่าสุดเป็นของพี่ฟ้าที่ผมไม่รู้ว่ากดติดตามผมตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะผมไม่เคยเช็คไอจีของตัวเองเลย รูปที่มีก็มีแต่รูปที่พี่ทองแท็คมา ไอจีผมเปิด public อยู่แล้ว ไม่เคยเซ็ตค่าเลย
แล้วจุดๆ คืออะไรกันนะ...
‘หน้าไม่อาย’ คอมเม้นนี้มาจากพี่นิลที่ผมไม่ได้สนใจจะบล็อคแอคเค้าท์ของเขา มีความสุขก็ทำไปครับพี่ ผมไม่ว่าอะไร
‘หล่อนน่ะสิที่หน้าไม่อาย กลับหลุมไปเลยนะจ้ะ’ พี่ยิม
‘ไปเลย ชิ่วๆๆๆๆๆ’ แมว
‘อัพรูปแรกนี่ทำเอาตะลึงเลยนะ ริมฝีปากเฮียนุ่มไหมครับพี่ อิอิ’ บิ้ว
‘ไม่บอก อย่ามาหลอกถาม’
‘ชงโค หนูอย่ากั๊กค่ะลูก ลงรูปขนาดนี้แล้วก็บอกมา!!’ เจ้ยิ้ม
‘แมวก็อยากรู้’
‘แค่บอกก็โอเคใช่ไหมล่ะ ไม่นุ่มมากหรอก แต่รู้สึกดีมาก’
แล้วเจ้ยิ้มกับแมวก็กรี๊ดกร๊าดกันมาโดยใส่ ด เด็กให้เปลืองเนื้อที่ไปอีกสิบกว่าตัว พี่ดีนก็มากดไลค์เหมือนกัน พี่หมอโปรดก็ด้วย ส่วนพี่ปลื้มมาแค่คอมเม้นสั้นๆ ว่า ‘เป็นรูปที่ดีมากครับ -///-’
‘คราวหน้าเจ้ขอเป็นคลิปสั้นๆ นะคะ กราบบบบบบ’ เจ้ยิ้ม
‘555 ไม่ดีมั้งเจ้ แต่ถ้าอยากเห็นจริงๆ ก็มาที่ห้องได้นะครับ หึหึ’
‘กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นิสัยไม่ดี อ่อยเจ้!!’
‘เปล่าซะหน่อย ^^’
ผมตอบโต้คอมเม้นกับเพื่อนๆ พี่ๆ จนพอใจแล้วก็ได้ฤกษ์นอน แต่แค่ผมขยับตัวเล็กน้อย พี่ทองก็กระชับกอดของเขาให้แน่นขึ้นไปอีก
สีหน้าที่ผ่อนคลายของเขาทำให้ผมพลอยสบายใจไปด้วย
กำลังฝันดีอยู่รึเปล่านะ...แล้วในความฝัน มีผมอยู่ในนั้นด้วยไหม...
แต่จะมีหรือไม่มีก็ได้นะ เพราะในโลกความจริง เฮียจะมีผมอยู่ข้างๆ อย่างนี้ ไม่ไปไหนอีกแล้ว
..................................................To be continue.....................................................
แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
http://ask.fm/TCHONG_K << ถามได้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำและคำติชมนะคะ
ไม่ชอบชงโคล่ะสิ หุหุ
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 958690 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก