ตอนที่ 45นาฬิกาปลุกส่งเสียงดังลั่นห้อง ผมที่กำลังยืดเส้นยืดสายอยู่ที่ระเบียงจึงหันไปมอง กำลังคิดจะเข้าไปปิดเสียงเพื่อไม่ให้รบกวนคนป่วยที่ไข้ขึ้นตอนตีสี่ซึ่งเป็นเหตุให้ผมต้องตื่นมาเช็ดตัวให้เขาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้นอนเลย แต่ก็ไม่ทัน เพราะเห็นพี่ทองสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาแล้ว
“เฮียลาได้ไหม ผมว่าวันนี้ไปไม่ไหวหรอก” ผมเลื่อนประตูกระจกปิด ก่อนจะเดินมายืนใกล้ๆ พี่ทองที่กำลังฝืนสังขารลุกขึ้นจากเตียง และถ้าหากไม่ได้ผมประคองไว้เขาก็คงจะล้มหน้ากระแทกพื้นไปเรียบร้อย
“แค่กๆ ไม่ลา”
“ไม่ลาแล้วจะทำยังไง แค่ยืนเองยังไม่ไหวเลย”
“ไหว”
ปากดี -_-
“งั้นโอเค ผมปล่อย”
และพอผมปล่อยมือปุ๊บ เขาก็ร่วงลงพื้นปั๊บ ไปนอนจับกบอยู่บนพื้นน่ารักเชียว
“เห็นไหม พูดไม่ฟัง”
“แค่กๆๆๆๆ กะ...แกล้งเฮีย แค่กๆ”
“ไม่ได้แกล้ง ก็เฮียบอกว่าไหวไง”
ผมพยุงเขาขึ้นมา ใบหน้าของเขาตอนนี้ขึ้นสีจางๆ เพราะพิษไข้ และไม่ว่าจะสัมผัสตรงไหนก็ร้อนไปหมด นี่ยาไม่ได้ช่วยอะไรเลยรึไงนะ
“ไข้ไม่ลดลงเลย ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ”
“ไม่รู้”
“เฮียเป็นหมอทำไมไม่รู้”
“เฮียเป็นหมอสัตว์ครับที่รัก เฮียปวดหัวนะ อย่าเพิ่งกวน แค่กๆ”
ผมยักไหล่แล้วพยุงพี่ทองมานั่งที่เตียง ก่อนจะลุกไปเอาน้ำอุ่นกับผ้ามาเช็ดตัวให้เขาอีกรอบ แต่พอกลับมาก็เห็นพี่ทองนั่งพิงหัวเตียงหน้าซีดอยู่แล้ว แถมยังทำท่าพะอืดพะอมอีก
“ชงโค...เฮียอยากอ้วก”
ได้ยินอย่างนั้นผมเลยรีบไปเอาถุงดำสำหรับใส่ขยะมา ทันเวลาที่พี่ทองกลั้นอาเจียนต่อไปไม่ไหว เขาอาเจียนออกมาเยอะมาก เรียกได้ว่าแทบจะหมดไส้หมดพุงเลย พอเขาพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าโอเคแล้วผมก็มัดปากถุงแล้วเอาไปทิ้งถังขยะ ก่อนจะกลับมาหาน้ำให้เขาล้างคอ
“เฮียเก็บกระเป๋าตังค์ไว้ไหนอ่ะ”
เห็นสภาพพี่ทองแล้วผมก็คิดได้อย่างเดียวว่าต้องพาเขาไปโรงพยาบาล แต่ไม่รู้ว่าเขาเก็บกระเป๋าตังค์ไว้ไหน เพราะในนั้นมีบัตรประชาชนที่เอาไปยื่นรักษากับโรงพยาบาลได้อยู่ ในกระเป๋ากางเกงที่เขาใส่เมื่อคืนก็ไม่มี กระเป๋าเป้ของเขาก็หาไม่เจอ
“คงลืมไว้ในรถของฟ้า”
“โทรบอกให้เขาเอามาให้ได้ไหมล่ะ ผมจะพาเฮียไปโรงพยาบาล”
“มือถือเฮียอยู่ในกระเป๋าเป้ด้วย แค่กๆ”
ผมหรี่ตามองหน้าพี่ทอง แต่ก็หงุดหงิดไม่ลงเพราะหน้าซีดๆ ของเขามันทำให้ความเป็นห่วงมีมากกว่า
“แค่กๆ ไม่ไปก็ได้ถ้ามันยุ่งยาก นอนพักเดี๋ยวก็หาย”
“ต้องไป เฮียนอนไปเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“จัดการยังไง”
“เออน่า นอนๆ ไป”
พี่ทองมองมาด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะพูดว่า “อย่าไปตบเขานะ”
“เฮีย! เฮียคิดว่าผมเป็นคนยังไงเนี่ย”
“แรง”
ขอตบคนป่วยก่อนได้ไหมล่ะ แล้วดูสายตาที่พี่ทองมองผมนะ มันน่าน้อยใจนัก -*-
“ผมไม่ทำอะไรเมียเก่าเฮียหรอก ไม่ต้องห่วง”
“เฮ้ๆ ไม่พูดอย่างนั้นน่า แค่กๆ เฮียปวดหัวนะ ไม่อยากเถียงด้วย”
“ถ้างั้นก็นอนไปสิครับ จะพูดมากทำไม”
ผมส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนจะเดินออกจากห้องมาเพื่อจะไปหาพี่โนห้องข้างๆ คิดว่าพี่โนคงจะมีเบอร์ของพี่ฟ้าอยู่บ้าง ไหนๆ ก็เรียนคณะเดียวกันแล้ว ให้พี่โนโทรหาให้ดีกว่าครับ
เดินมาเคาะห้องพี่โน พี่ยิมเป็นคนเปิดประตูให้ ก่อนจะเรียกพี่โนที่กำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่ที่โต๊ะมาหาผม
“ช่วยโทรหาพี่ฟ้าให้ผมหน่อยนะครับพี่ บอกให้เขาเอากระเป๋าเฮียมาคืนให้ด้วย”
พี่โนพยักหน้ารับ ยื่นจานข้าวไข่เจียวให้พี่ยิมถือไว้ ส่วนตัวเขาก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานที่ผมเห็นโทรศัพท์มือถือวางอยู่
“ตอนเที่ยงอย่าลืมนัดพี่นะ พี่สั่งขนมจีนไว้แล้วล่ะ” พี่ยิมพูดขึ้น ยิ้มกว้างพลางมองหน้าผม “ตอนที่พี่รู้จักชงโคแรกๆ นะ พี่ไม่กล้าคุยด้วยเลย แต่พอมารู้จักจริงๆ ชงโคน่ารักมากอ่ะ พูดตรงด้วย คือบุคลิกน้องเป็นคนเรียบร้อย แต่ไปๆ มาๆ มันไม่ใช่อ่ะ ฮ่าๆๆ”
“-*- ผมเรียบร้อยนะ”
“ตั้งแต่พี่เห็นรูปในไอจีเมื่อคืน พี่ก็ลืมภาพที่ชงโคนั่งพับเพียบร้อยมาลัยไปเรียบร้อยแล้ว”
“โหยยย พี่ยิม”
พี่ยิมหัวเราะแล้วโยกหัวผมไปมา “ความจริงชงโคอ่ะ สเปคพี่เลยนะ ถ้าไม่ติดว่าเป็นแฟนของทองล่ะก็ พี่จะจีบจริงๆ ด้วย”
“แต่พี่ยิมไม่ใช่สเปคผมเลย จีบยังไงก็ไม่ติด”
“ไอ้หยา เจ็บปวดดดดด”
ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะขอตัวกลับห้องเมื่อพี่โนตะโกนมาบอกว่าเดี๋ยวพี่ฟ้าจะเอากระเป๋าของพี่ทองมาให้ กลับเข้ามาในห้องก็เห็นพี่ทองนอนหลับไปแล้ว ผมก็เลยได้ฤกษ์ต้มข้าวต้มให้เขา ในห้องเรามีเตาไฟฟ้าด้วยครับ แต่ไม่ค่อยได้เอาออกมาใช้เท่าไหร่ เพราะที่ผ่านมาก็อาศัยทำกับข้าวที่ห้องของพี่โนตลอด
ต้มข้าวต้มเสร็จ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพอดี ผมวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆ แล้วเดินออกไปต้อนรับแขกที่มาเยือน และคงจะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่สาวสวยในชุดเสื้อกาวน์กับกระโปรงนิสิตถูกระเบียบ แฟนเก่าที่ไม่รู้ว่าเก่ามากแค่ไหนของพี่ทอง...พี่ฟ้า
“พี่เอากระเป๋ามาให้ แล้วก็ซื้อยามาให้ด้วย ทองเป็นยังไงบ้างคะ ดีขึ้นรึเปล่า”
“ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ครับ ผมว่าจะพาไปโรงพยาบาล”
“อย่างนั้นก็ดีค่ะ เอ่อ...พี่ถามอะไรได้ไหมคะ”
“ถามอะไรครับ? ถ้าตอบได้ก็จะตอบ”
สีหน้าของพี่ฟ้าดูอึดอัดเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ตั้งคำถามกับผมว่า “คบกับทองเหรอคะ”
“ใช่ครับ”
“นานแค่ไหนแล้วคะ”
ผมขมวดคิ้วกับคำถามของคนตรงหน้า แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ตอบ
“ก็หลายเดือนแล้วครับ”
“เหรอคะ” พี่ฟ้าถามเสียงเรียบ “งั้นพี่ก็ฝากดูแลทองด้วยนะคะ แล้วก็ช่วยทำตัวให้สมกับเป็นคนที่ทองเลือกด้วย คบกันแล้วก็อย่าทำให้ทองลำบากอีก เพราะแต่ละครั้งที่ทองโดดงานไป สาเหตุก็มาจากเรื่องของน้องทั้งนั้น พี่ไม่อยากจะพูดแบบนี้หรอกนะคะ แต่ถ้ายังเป็นเหมือนที่ผ่านมา ทองคงแย่ เขาไม่เคยเหลวไหล แต่ก็ต้องถูกด่าว่าไร้ความรับผิดชอบเพราะหลายครั้งที่มีการผ่าตัดสำคัญ เขาก็ไม่เคยได้เข้าร่วมดู แล้วที่ทองต้องป่วยอย่างนี้ สาเหตุมันเป็นเพราะใคร น้องก็ลองคิดดูแล้วกันนะคะ”
เหมือนมีใครเอาน้ำเย็นมาสาดใส่หน้าผมโครมใหญ่ จู่ๆ ก็มาโดนพูดเรื่องแบบนี้ จู่ๆ ก็กลายเป็นตัวปัญหา มัน...น่าตลกดีจริงๆ
“คนรักกันต้องส่งเสริมกัน ไม่ใช่ฉุดกันลงต่ำ ทองกำลังจะเรียนจบเป็นนายสัตวแพทย์ค่ะ พี่อยากให้น้องจำเรื่องนี้ไว้ พี่มีเรื่องจะพูดเท่านี้ ยังไงก็ฝากดูแลทองด้วยนะคะ” พี่ฟ้าตัดบท รอยยิ้มดูไม่เป็นมิตรมากเท่าไหร่ แต่ก็เป็นไปในระดับที่พอเข้าใจได้ว่าทำไมเธอถึงไม่ชอบผม
“ไม่ต้องฝากหรอกครับ...เพราะเขาไม่ใช่ของพี่ เขาเป็นของผมอยู่แล้ว ผมก็ต้องดูแลให้ดีที่สุด แม้ว่าในอดีตที่ผ่านมา เขาจะเคยเป็นแฟนของพี่ก็ตาม แต่ตอนนี้ เขาเป็นของผม และเขาเลือกที่จะเดินไปพร้อมๆ กับผม อีกอย่าง...ผมยืนยันได้ว่าผมไม่มีวันจะฉุดเขาให้ลงต่ำแน่นอน”
ผมรู้ว่าผมสร้างปัญหาให้เขามากแค่ไหน รู้ว่าพี่ทองต้องทิ้งการเรียนของเขามาอยู่กับผมกี่ครั้ง และทุกครั้งผมก็นึกขอบคุณเขา ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ ผม
“อย่าห่วงเลยครับพี่ แค่พี่ไม่เข้ามายุ่งกับความสัมพันธ์ของพวกผม แค่นี้ผมก็จะดูแลเขาได้เต็มที่แล้วล่ะ ขอบคุณที่เอากระเป๋ามาคืนให้นะครับ”
ผมยกมือไหว้พี่ฟ้าที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เธอแค่แค่นยิ้ม แล้วเดินหลังตรงจากไป ส่วนผมก็กลับเข้ามาในห้อง ปิดประตูพลางถอนหายใจออกมา
“เป็นไร” เสียงแหบๆ ของพี่ทองถามขึ้น ไม่รู้ว่าเขาตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็ดีแล้วล่ะ จะได้กินข้าวกินยา ไม่ต้องเสียเวลาปลุก
“หน้าตาดีเกินไปจนทำให้เฮียคลั่งไคล้แทบบ้า” ผมตอบพลางส่งยิ้มไปให้เขา ก่อนจะวางกระเป๋าเป้ของเขาลงแล้วถือถ้วยข้าวต้มที่อุ่นกำลังพอดีเข้าไปนั่งข้างๆ เตียง ในขณะที่พี่ทองลุกขึ้นนั่งรออยู่แล้ว
“ใครคลั่งไคล้ใครกันแน่”
“เฮียจะบอกว่าผมคลั่งเฮียเหรอ”
“อือ”
“ตรงไหน”
“ก็หล่อขนาดนี้ ...ใหญ่ขนาดนี้”
“-///- หืมมมมมมม”
“เนอะ”
“ยังมาเนอะอีก กินข้าวเถอะครับ”
พี่ทองหัวเราะแล้วอ้าปากรับข้าวต้มจืดๆ ที่ไม่ใส่อะไรเลยนอกจากน้ำปลา เขากินไปจนเกือบหมดถ้วย ก่อนจะยอมกินยาที่ผมจัดเตรียมไว้ให้ ถึงตอนแรกจะต้องให้ขู่จับกรอกปากก็เถอะ
“เฮียขี้เกียจเดิน ตอนนี้ยังไม่ไปได้ไหม ขอนอนก่อน” พี่ทองต่อรอง เพราะผมยืนยันจะพาเขาไปโรงพยาบาลให้ได้ แต่เขาก็อิดออด ไม่ยอมไปท่าเดียว ถึงแม้สีหน้าจะดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังไอค่อกๆ แค่กๆ อยู่ดี แล้วถ้าเกิดอาเจียนออกมาอีก ไอ้ที่กินไปก็คงสูญเปล่ากันหมด
“โอเคๆ แต่ถ้าตอนบ่ายยังไม่หาย เฮียต้องไปนะครับ”
“อืม”
“งั้นเฮียก็นอนพักนะ ผมจะไปหาพี่ยิม”
“ไม่ๆ ชงโคต้องอยู่กับเฮียดิ” พี่ทองมองมาด้วยสายตาอ้อนๆ ก่อนจะตบที่ว่างข้างๆ ตัว “นอนตรงนี้ด้วย”
ผมเลิกคิ้วมอง พยายามตีหน้านิ่ง บังคับให้ริมฝีปากไม่คลี่ยิ้มออกมา “ให้นอนใกล้ เดี๋ยวเฮียก็ร้อนหรอก”
“แอร์เย็นนะ...เย็นจนหนาวเลย”
“แต่ผมร้อน”
“ชงโค” เสียงแหบๆ กับสายตาอ้อนๆ ของเขาทำให้ผมเก๊กหน้าต่อไปได้ไม่นาน ต้องยอมนอนลงข้างๆ แล้วปล่อยให้พี่ทองดึงตัวเข้าไปกอด
“เฮียจ๋า...” ผมกระซิบข้างหูพี่ทอง ก่อนจะเป่าลมอุ่นๆ รดผิวเนื้อบริเวณซอกคอของพี่ทอง เขาหน้าแดงนิดๆ พลางจับมือของผมที่กำลังลูบไล้อยู่บนแผ่นอกของเขาไว้
“เฮีย...แอร์เริ่มไม่เย็นแล้วเหรอ”
“อย่ามายั่วตอนเฮียไม่มีแรงได้ไหม”
ผมหัวเราะให้กับหน้าบึ้งๆ ที่ขึ้นสีจางๆ ของพี่ทอง ก่อนจะไล้มือลงไปบริเวณหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ในขณะที่มือของเขาก็ไล้ขึ้นสูงมาถึงโคนขาของผม กางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่ร่นขึ้นมาจนเห็นชั้นใน
“ชงโค เรื่องฟ้า อยากรู้ไหม” จู่ๆ พี่ทองก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมา ผมชะงักมือที่ลูบอยู่บริเวณหน้าท้อง คิดแค่เพียงเล็กน้อย ก่อนจะยืดตัวขึ้นจูบเบาๆ ที่ปลายคางของเขา
“ผมไม่แน่ใจนักหรอกว่าระหว่างรู้กับไม่รู้ อย่างไหนมันไม่สบายใจกว่ากัน แต่ในเมื่อเฮียก็เคยคบกับเขาแล้ว ผมคงจะบอกว่าผมไว้ใจในเรื่องระหว่างเฮียกับเขาไม่ได้ เพราะฉะนั้น...ไม่ว่าจะเรื่องอะไรของพี่ฟ้าที่อยู่ในความคิดของเฮีย บอกผมมาเถอะครับ”
พี่ทองกระชับกอดผมแน่นขึ้น ในขณะที่ผมยกขาขึ้นไปพาดกับขาของเขาไว้ ใบหน้าซุกอยู่ที่บริเวณซอกคอหอมๆ ของพี่ทอง ทั้งๆ ที่ไม่ใช่กลิ่นแป้ง ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม แต่ผมก็ยังชอบกลิ่นนี้ เพราะมันเป็นกลิ่นของผู้ชายที่ผมรักล่ะมั้งครับ
“เฮียกับฟ้าเป็นแค่เพื่อนกัน ชงโครู้แค่นี้ก็พอ”
“อืม”
“มันคงดีกว่าถ้าไม่ขุดอดีตขึ้นมาพูด จริงไหม”
“ก็จริง”
พี่ทองคงเปลี่ยนใจกะทันหัน เขาก็คงไม่แน่ใจว่าผมจะรับได้ไหมกับอดีตที่ผ่านมา ซึ่งผมก็ยอมรับจริงๆ ว่าผมคงทนฟังเรื่องแฟนเก่าของเขาไม่ได้หรอก มันเจ็บนะ ถึงแม้จะเข้าใจว่าผ่านมาแล้ว แต่ก็ยังอดหึงหวงไม่ได้อยู่ดีเมื่อได้ฟังว่าเมื่อก่อนเขารักแฟนเก่าของเขาขนาดไหน เคยทำอะไรด้วยกันบ้าง เคยทำแบบที่ทำให้ผมไหม มันคงมีคำถามอยู่เต็มไปหมดหากว่าได้ฟังเรื่องแฟนเก่าของเขาจบ
“แล้วแฟนเก่าเฮียมีใครอีกบ้างเหรอ พวกเขาจะโผล่กันมาให้ผมหวั่นใจเล่นอีกไหม”
“ฮ่าๆ ไม่รู้ดิ แต่ก็ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้วนะ อย่างมี่นี่เฮียคบตอนอยู่ปีหนึ่ง คนที่สองนี่ฟ้า ส่วนแฟนที่เพิ่งเลิกไปก็น้องหมิว ไม่นับนิลนะ อย่าเอาคนนี้มาเกี่ยว”
“เยอะอ่ะ” ต่อให้พี่นิลไม่เกี่ยว ก็ยังเยอะอยู่ดี แล้วผมน่ะ ไม่มีเลยสักคนนะ!
“เทียบกับไอ้โปรดแล้วไม่ถึงครึ่งของมันเลยครับทูนหัว”
“ไม่เทียบกับพี่หมอสิ เทียบกับผม ผมไม่มีสักคน”
“ก็ดีแล้วนี่ ถือว่าโชคดีแล้วนะที่ได้เฮียเป็นทั้งคนแรกและคนสุดท้าย”
คำพูดของพี่ทองนี่น่าหมั่นไส้จริงๆ นะ
“อยากมีบ้างจัง เฮียเป็นแฟนเก่าผมได้ไหมล่ะ”
“กัดหูเฮียให้ขาดเดี๋ยวนี้เลยครับ ถ้าจะพูดจาใจร้ายขนาดนั้น แค่กๆ”
“อย่าไอใส่ผมนะ เชื้อโรคอ่ะ”
ผมยกมือปิดปากพี่ทองที่ตั้งท่าจะไอขึ้นมาอีก “เฮีย”
“อ้า (ว่า)”
“ถึงผมจะไม่เคยมีแฟนแต่ผมก็เคย...จูบคนอื่นนะ จูบแบบที่จูบเฮีย สอดลิ้นเข้าไป งับริมฝีปากเบาๆ แถมยังเคย...ถูกจูบไปทั่วทั้งตัว...”
พี่ทองดึงมือผมออกทันที หน้าที่แดงอยู่แล้วแดงขึ้นมาอีกอย่างที่ดูก็รู้ว่ายั่วขึ้น
“โกหก”
“ไม่ได้โกหกนะเฮีย...ตรงนี้ก็เคยถูกสัมผัสมาแล้ว เหมือนที่เฮียทำ...” ผมจับมือพี่ทองมาสัมผัสบริเวณอก บังคับให้ปลายนิ้วชี้ของเขาขยี้เบาๆ ลงบนยอดอกของตัวเอง “เหมือนที่เฮียเคยใช้ลิ้นให้ รู้สึกดีสุดๆ”
“ชงโค ถ้ายังพูดโกหก เฮียจะโกรธจริงๆ แล้วนะ!”
ผมหัวเราะพลางจูบลงบนไหปลาร้าได้รูปสวยของเขา เสื้อนอนสีเข้มถูกผมใช้ปากปลดกระดุมออกทีละเม็ด “จริงๆ นะเฮีย ผมถูก...ทำจริงๆ”
“ชงโค!”
“ว้า...โกรธซะแล้ว ทั้งพี่มี่ พี่ฟ้า พี่หมิว เคยทำให้เฮียหึงได้ขนาดนี้รึเปล่า”
เพียะ!
พี่ทองฟาดมือลงบนต้นขาของผมจนเกิดรอยแดง แต่ถึงจะเจ็บผมก็ยังยิ้มให้เขา “ไม่อยากรู้เหรอว่าผมถูกทำตรงไหนอีกบ้าง”
“หยุด! ถ้ายังพูดอีก ได้โดนดีแน่!”
“หึงเหรอ...” ผมยิ้มพลางยกตัวขึ้นคร่อมพี่ทองไว้ เขามองมาอย่างโกรธๆ สองแขนโอบรั้งรอบเอวของผมทำให้ช่องว่างระหว่างตัวของเราลดลงจนแทบไม่เหลือ
“แทบบ้า”
“ดีจัง”
พี่ทองยังคงหน้าบึ้ง “ดีตรงไหน ทรมานเฮียสนุกนักรึไง”
“อื้ม สนุกมาก ก็ทั้งๆ ที่เฮียรู้นะว่าร่างกายผมมีแต่เฮียที่ได้สัมผัส แต่ทำไมยังหึงอยู่ก็ไม่รู้”
“จะไม่ให้หึงได้ไง พอคิดตามว่าจะมีไอ้เวรไร้หน้ามาทำกับชงโคเหมือนที่เฮียทำ เฮียก็ทนไม่ได้แล้ว”
“นั่นไง ผมถึงได้บอกว่าสนุก”
“เด็กบ้านี่!”
ผมหัวเราะเสียงดังลั่นเมื่อถูกพี่ทองจี้เอว ได้แต่ดิ้นอยู่บนตัวเขาจนเหนื่อย แถมยังเล่นไม่เลิกอีก ร้องบอกว่ายอมแพ้แล้วก็ไม่ปราณีกันเลย ใจร้ายจริงๆ -*-
พอหายเหนื่อยแล้วก็ถือโอกาสนอนซบอยู่บนตัวพี่ทอง เขาก็ไม่ว่าอะไร ทั้งๆ ที่ตัวผมก็ไม่ได้เล็กแถมยังหนักอีก แต่เขาก็ยังกอดผมไว้ไม่ยอมปล่อย
“เฮียจ๋า”
“หืม”
“มีไรให้ดู” ผมบอกพร้อมกับยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่วางอยู่ใต้หมอน ก่อนจะเปิดรูปในไอจีให้พี่ทองได้ดู
“รูปแรกอ่ะ สวยไหม”
“มากกกก” พี่ทองยิ้มกว้าง แล้วแย่งมือถือไปจากมือผม “ตอนไหนอ่ะ ไม่รู้ตัวเลย”
“เมื่อคืน”
“ร้ายนะเรา ไหนทำยังไง สาธิตอีกรอบดิ๊”
“ไม่เอาแล้ว นั่นทำเพื่อถ่ายรูปเฉยๆ”
“งั้นคราวนี้ทำเพื่อถ่ายคลิปสิ สนองนี้ดน้องยิ้มหน่อย มามะ เฮียพร้อมละ จะจัดตรงไหนก็ได้ตามสบายเลย”
พี่ทองฉีกยิ้มพลางขยิบตา ในขณะที่ผมทุบอกเขาเบาๆ ทำไมพอเขาให้ท่าอย่างนี้แล้วผมถึงได้อายนักก็ไม่รู้
“มาเร้ววววทูนหัวของเฮีย เฮียพร้อมแล้วจ้า”
“ยิ่งเฮียเชิญชวนอย่างนี้ผมยิ่งไม่กล้าอ่ะ”
“แต่เฮียขัดขืนไม่เป็นนะ กับชงโคเฮียรู้จักแค่สมยอมอย่างเดียว”
แค่เห็นหน้าตาระริกระรี้นี่ผมก็รู้แล้วล่ะว่าเขาสมยอมมากแค่ไหน
“เฮียหื่นอ่ะ”
“เฮียถูกชมอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ^^”
ความภูมิใจบนใบหน้านั้นคืออะไร คำว่าหื่นนี่คือคำชมเหรอครับทุกคน หรือผมเข้าใจอะไรผิดกับการดำรงชีวิตในสังคมของพี่ทอง T_T
“ว่าแต่มุกสี่เม็ดโอเคไหมอ่ะ ไอ้โปรดมันถามมาหลายรอบแล้ว เฮียก็ไม่กล้ารับรองผลสักที จะว่าไปจัดครั้งนั้นก็ไม่ได้ทำอีกเลยนะที่รัก เอาสักหน่อยไหม” นี่เขาชวนผมมีเซ็กส์เหมือนชวนไปนั่งจิบกาแฟเลยเนอะ -_-
“ป่วยแล้วก็เจียมสังขารบ้างครับเฮีย แค่แรงจะลุกยังไม่มี จะมีแรงกระแทกผมได้ยังไง”
“มนุษย์เมียพูดซะเฮียเพลียเลยครับ เห็นภาพอ่ะ” พี่ทองทำหน้าเซ็งๆ
“เห็นไหมล่ะ”
“แต่ถ้าออนท็อปให้ เฮียก็พอไหวนะ”
“แต่ผมไม่ไหวครับเฮีย เอวเคล็ดสะโพกพังกันไปข้างอ่ะ”
“ก็ทำเบาๆ ดิ”
“เบาไม่ได้...เฮียก็รู้ว่าผมชอบแรงๆ”
พี่ทองยิ้มแยกเขี้ยว ผลักหัวผม ก่อนจะตีก้นผมสองที “คืนนี้โดนแน่”
“ให้หายทันเถอะครับ หึหึ”
“งั้นเฮียจะนอนละ ชงโคไปเล่นกับยิมไป เฮียต้องการพักผ่อนเยอะๆ”
“ไม่เอา ไม่ไป ผมจะอยู่กวนเฮียอย่างนี้ล่ะ”
พี่ทองทำหน้างอนๆ พยายามผลักผมให้ลงจากตัวเขา แต่ก็เหมือนแกล้งมากกว่า เพราะผลักไม่กี่ทีก็เลิกทำ กลายเป็นกอดผมไว้แทน
“ล้อเล่นครับ เฮียนอนเถอะนะ ผมก็จะนอนข้างๆ ไม่ไปไหนหรอก ไม่กวนด้วย”
“อืม ถ้าเฮียตื่นมาต้องเจอชงโคอยู่ตรงนี้นะ”
“ครับ”
ผมดึงผ้าห่มให้คลุมถึงอกของพี่ทองเป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มด้วย
ดีแล้วล่ะ...ที่ผมได้แก้ไข
เพราะการได้อยู่ข้างๆ พี่ทองอย่างนี้ มันมีความสุขมากจริงๆ
“อย่าคิดมากกับคำพูดของคนอื่นนะ” พี่ทองสอดมือเข้ามากุมมือผมไว้ แม้ตอนนี้ดวงตาของเขาจะปิดสนิท ใบหน้าดูดีจะไม่ได้หันมามองผม แต่ผมก็รู้สึกได้ถึงความจริงจังในถ้อยคำของเขา “ใครก็มาตัดสินเรื่องของเราไม่ได้หรอก เพราะบางทีคนอื่นก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับพวกเราเลย”
“อืม”
พี่ทองคงได้ยิน...ผมกับพี่ฟ้าคุยกัน
“ถ้ายังมีเรื่องกังวลในตัวเฮีย รู้สึกไม่สบายใจอะไรก็บอกนะ เฮียอยากจะทำให้ดีที่สุด เพราะไม่อยากทะเลาะกันอีกแล้ว ตอนที่ไม่มีชงโค...ทรมานมากเลยรู้ไหม”
ผมก็ไม่ต่างจากเขาเลย...
“ผมรู้ เพราะผมก็แย่ แล้วก็...เหมือนกันนะเฮีย มีอะไรก็บอกผมนะ ผมจะพยายามให้มากขึ้น”
“ครับ”
เราอาจจะยังทะเลาะกันบ้าง แต่ผมเชื่อว่ามันคงจะไม่รุนแรงถึงขั้นต้องเลิกกันหรอก ตราบใดที่เรายังรักกันอยู่ ผมก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องอยู่ห่างจากเขาอีก
“ผมรักเฮียนะ”
“อืม รักเหมือนกัน”
...........................................................To be continue.............................................
ขอโทษที่หายไปนานค่ะ อีกสองตอนค่ะ เราจะปิดฉากแล้ว แฮ่ๆๆๆ ขอบคุณที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้เลยนะคะ
ปล. พี่ทองคบกับพี่ฟ้าหลังคนที่ชื่อหมิวที่พี่ทองคุยกับพี่โนก่อนจะคบกับชงโคนะคะ ตอนแรกๆ เลย คบในช่วงที่เฮียแกจดทะเบียนปลอมๆ ไปแล้วค่ะ แต่ก็ถูกพี่ดีนขัดขวางจนต้องเลิกกัน
http://ask.fm/TCHONG_K << มาคุยกันนะคะ
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 958480 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก