หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113

[Profeccso]

บอกได้2คำ "คิดถึง"

ตามมา2เดือนกับ9วันเหมือนกันค่ะ แต่วันนี้พึ่งได้เม้น -///-

ในที่สุดก็มีความสุขสักทีชงโค 

[shikyu3211]

ไม่สมบูรณ์แบบแต่แค่ติ๊งต๊องไปบ้างเอง 555555

[ammchun]

ขอบคุณเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณคนแต่งค่ะ
สนุกมาก ประทับใจที่สุดค่ะ

 

[rujaya]

จบแล้วจริงๆหรอ

คงคิดถึงเฮียทองกะชงโคน่าดู มาต่อตอนพิเศษให้หายคิดถึงบ้างนะคะ

รักคนแต่ง

[Aimiya]

รักเรื่องนี้จังเลย ชอบเฮียทองกับชงโคมากๆ คือเปนอะไรที่ดี คือมันดีและใช่
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆของทุกตัวละครนะคะ ยังอยากติดตามผลงานต่อๆไป จะรอเรื่องใหม่และตอนพิเศษนะคะ

[myd3ar]

ไม่อยากให้จบเลย ชอบจัง

[Teddysdeath]

ฟินนนนนนน

[mpp]

ฮื้อสุดโต่งจบแล้ว… เพิ่งจะมาตามอ่านได้2-3วันแต่พอเห็นว่าดิเอนท์แบบนี้ก็ใจหายไม่เบานะ พิสูจน์แล้วว่าความผูกพันธ์ไม่เกี่ยวกับระยะเวลาเสมอไป มันอยู่ที่ใจเราต่างหาก เนอะ
#เสี่ยวตามพี่ทอง พิมแล้วก็เขินเบาๆนะเคอะเนี่ย แต่อยากบอกตัวอ่ะ 55555 -///-

เอาจริงๆว่าอ่านจบแล้วยังตัดสินไม่ได้เลยว่าใครกันแน่ที่เป็นบุคคลสุดโต่งที่สุดในเรื่องนี้ ทั้งพี่ทองทั้งน้องชงโคนี่กินกันไม่ลงสิให้ตายเถ่าะ จะว่าเค้าสุดโต่งกันคนละเรื่องได้มั้ยงิ ให้เลือกไม่ได้จริงๆนะคะ เหมือนกับที่เรากดโหวตในเพจไม่ได้เหมือนกัน หัวข้อพี่โปรดหรือเฮียทองเนี่ย! สวมวิญญาณเจ้ยิ้มค่ะ อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน .///.

เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่สองต่อจากมาโปรดของSnufflehpที่เราอ่านแล้วติดงอมแงม อินสุดๆในทุกอารมณ์ ทั้งเขินทั้งหัวเราะทั้งโกรธทั้งน้อยใจ ไหนจะเศร้าน้ำตาหยดแหม่ะตามเค้าไปด้วย มันทำให้เราคิดว่าแบบคนที่สุดโต่งน่ะคือตัวคนแต่งต่างหาก55555 มันก๊าวใจมากประทับใจที่สุด รักทั้งสองเรื่องเลยนะคะ อยากบอกให้รู้ไว้เก็บเป็นกำลังใจ ในเล้านี้ยังมีแฟนนิยายของตัวเองอีกเยอะ ถ้าวันไหนเหนื่อยๆมาเปิดคอมเมนท์อ่านเราว่าตัวเองต้องหายเหนื่อยแน่ๆ คึคึ >๐<
ขอบคุณมากๆ ขอบคุณที่สละเวลาส่วนตัวมานั่งปั่นนิยายให้พวกเราได้เสพย์กัน ความชอบของตัวเองทำให้ใครหลายคนมีความสุขกับการตามอ่านนิยายดีๆแบบนี้มากๆเลยนะคะ ขอบคุณจริงๆ

ปล.1 รอตอนพิเศษนะคะ ระหว่างรอจะไปอ่านโซวอทไปพลางๆเนอะ
ปล.2 รอการรวมเล่มของพี่โปรดกับเฮียทองทุกขณะจิต พร้อมเมื่อไหร่จัดมาค่า! หยอดกระปุกรอล้าว โย่ว
ปล่.3 รักน้องปลื้มกับน้องชงโคจังงงงงง ชุ้บๆเด็กน้อยของคนหล่อทั้งสองนะก๊ะ

[fuku]

อ๊ายยยยย อยู่ในอารมณืแบบอยากอวยพรบ่าวสาวจริงๆเลย

เราว่าความสุดโต่งมีอยู่ในทุกคนแหละ  เป็นอีกแง่มุมของคนเท่านั้นเองเพียงแต่จะเป็นแง่ไหน
บ้าสุดโต่ง
ดีสุดโต่ง
งี่เง่าสุดโต่ง
เลวสุดโต่ง

ส่วนมากมันจะเป็นส่วนเกินที่ทำให้เราใช้ชีวิตในสังคมลำบากมาก แต่ถ้าไปสุดทางจริงๆ มันก็ทำให้คนเราไปได้ไกลมาก
อย่างรักสุดโต่งของพี่ทองที่ให้ชงโคมันทำให้คนที่ขาดแหว่งวิ่นจนไม่เต็มคน กลับมาเป็นคนปกติได้
มันกลายเป็นสิ่งที่ดีมาก จนเราคิดว่าถ้าไม่ใช่ทองคำเอกก็คงไม่มีใครรักชงโคแบบนี้ได้อีก

ก็บ้าเพี้ยนสุดโต่งไปเถอะพี่ทอง น้องชงและครอบครัวมีความสุขก็พอแล้ว


สำหรับเรานิยายเรื่องนี้ทำให้ จดจ่อรอมาตลอดทุกตอนเลย (แต่เมนท์ไม่ครบทุกตอน) ขอโทษมากๆค่ะ
บางตอนมันไม่รู้จะเมนท์อะไรจริงๆ มีแต่ความเวิ่นเว้อล้วนๆ

นั่งรอเรื่องต่อไปนะคะ

[wikawee]

ขอเรื่องของโบกับแมว  แล้วก็เล้งกับหลิน  แบบจริงๆจังๆเลยได้ไหมคะ    อยากอ่สนนานๆ  แล้วจะรอตอนพิเศษด้วย 

[DoubleBass]

เราว่าสุดกันทุกตัวละครเลย ทุกๆ คนมีด้านที่เหนือความคาดหมายเป็นของตัวเองกันหมด
ซึ่งอ่านแล้วชอบมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะจ๊ะ

[moomj]

อยากได้ตอนพิเศษษษษษษษษษษษษษ

[mur@s@ki]

ใครสุดโต่งที่สุด อืมมม.. เอาเป็นเดซี่ละกัน น้องยอมเคะเพื่อพ่อเลยนะ!!

รักเรื่องนี้ รักตัวละครเกือบทุกตัว(ยกเว้นยัยนิลประสาทกลับ)
ขอบคุณมากเลยนะคะ
หวังว่าจะมีเรื่องใหม่มาให้ติดตามอีกนะคะ


 

[ka[ze]na]

ชงโคน่ารักที่สุด!!!! ขอพิเศษใส่ไข่เยอะๆด้วยนะค่ะ ^v^

[HISY]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
อยากได้ตอนพิเศษเจ้ยิ้มกะคนที่ทิ้งเบอร์ห้องไว้จัง ฮ่าๆ

[poterdow]

โอ้ยยยยยย ปริ่มมากค่ะ
ขอบคุณนะคะที่แต่งให้อ่านจนจบ
ชอบมากกกกกกกก เพิ่งตามอ่านเรื่องแรกจนถึงเรื่องนี้
สนุกมากกกกกก
นิยายอิงเรื่องจริง ชอบ ไม่ดูมะโนจนเกินไป เจ๋งโพดด
จะตามต่อเรื่องถัดไปค่ะ
จะเรื่องอะไรเนี่ยยย
สู้ๆๆค่ะ

[evilheart]

เหมือนกับว่าจริงๆ แล้ว น้องชงโคของเราจะแรงเลยนะ ยิ่งหลังๆ นี่แรงจนฉุดไม่อยู่ แซ่บมาก รอตอนพิเศษนะ

[puppyluv]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
น้องชงโค พี่ทอง
จำได้แม่มและสุดโต่งแบบแซงโค้งขโมยซีนคือ เดซี่
555 ชอบเดซี่
บวกและเป็ดขอบคุณอีกครั้ง
เป็นกำลังใจให้ อยากอ่านเรื่องต่อๆ ไปอีก
 

[MayMaMee]

ร่วมแสดงความยินดีค่ะที่จบเรื่องยาวได้ เก่งมาก

[himoru]

เยี่ยมเลย เยี่ยมสุดๆ
เป็นนิยายที่ส่วนตัวแล้วชื่นชอบมากๆเลยค่ะ
มันทำให้มองอะไรรอบๆตัวมากขึ้น
คนเขียน เขียนดีมากๆเลยค่ะ
ชอบทุกตัวละคร
ชอบทุกเนื้อเรื่อง
อ่านอ่านไม่เบื่อเลยค่ะ
ชอบมากจริงๆ

ขอบคุณมากๆเลยค่ะ สำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้

[aoihimeko]

อ่ะ...บวกก่อนเลย

อะแฮ่ม......ก่อนอื่นก็ต้องขอบอกว่า รู้สึกใจหายเหมือนกันที่

เรื่องนี้ได้จบลงแล้ว ก็อยู่ด้วยกันมานานทั้งหัวเราะ สุข เศร้า

เหงาซึม เรียกว่าได้ทุกรส ต่อไปนี้คงไม่มีอีกแล้วสินะ เฮียล้นๆคนนั้น

หนูชงที่อารมณ์เปลี่ยนจนตามไม่ทัน เฮ้อ.........คงคิดถึงแย่

สุดท้ายก็ต้องขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ

จะรออ่านตอนพิเศษจ้า 

[bobie]

จบซะแล้ว เสียดายยังไม่อยากให้เลยอ่ะ
ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย
ยิ่งช่วงหลังๆนี่หวานมาก น่ารักที่สุดดด
ว่าแต่เฮียควรจะดีใจมั้ยเนี่ยได้แรงบันดาลใจมาจากชินจัง 5555
แต่มันก็ดูเข้ากะเฮียดีอ่ะ
รอตอนพิเศษกะเรื่องต่อไปนะค้า
เขียนสนุกมากเลยชอบๆ จะติดตามต่อไปเรื่อยๆเลย

[SuSaya]

มีความสุข
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะคะ
ถึงจะเสียน้ำตาไปบ้าง แต่ก็ยิ้มกับความต๊องของเฮียมากกว่าอยู่ดี
ขอให้ทุกคนมีความสุขมาก ๆ ตลอดไป

[Snufflehp]

ตอนพิเศษ หัวเหม่ง & หน้าหล่อ

“โปรด เป็นไงๆ กลิ่นหอมไหม”

เด็กชายทองคำเอกวัยสิบสองปีถามเพื่อนร่วมห้องด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น นัยน์ตาคมที่ไม่สมกับเป็นคนไทยเชื้อสายจีนฉายแววระริก ในขณะที่เด็กชายมาโปรดยังคงความสุขุมไว้บนรูปหน้าสลักที่ยิ่งเติบใหญ่ยิ่งชวนให้หลงใหล

“ไม่ดมเองวะ” คนขี้หงุดหงิดยื่นดอกไม้ในมือไปตรงหน้าเพื่อนที่รีบผละออกห่าง แม้จะรู้ว่าเพื่อนแพ้ละอองเกสรดอกไม้ แต่เด็กชายมาโปรดก็ยังไม่วายยัดเยียดดอกชงโคไปให้

“ถือไว้ดิ หนีทำไมวะ” ว่าพลางปาดอกไม้ใส่หน้าเด็กชายทองคำเอก ก่อนจะขมวดคิ้วมองอย่างไม่สบอารมณ์ “มึงเรียกให้มาดมดอกไม้แค่นี้?”

“อือ”

เมื่ออีกฝ่ายตอบรับกลับมาหน้าซื่อ ทำเอาเด็กชายมาโปรดถึงกับอยากถีบหน้าเพื่อนร่วมห้องไปสามทีซ้อน ก็ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้หัวเหม่งนี่ เขาก็คงไม่ถูกเพื่อนๆ มองด้วยสายตาแปลกๆ จู่ๆ มันก็วิ่งถือดอกไม้เข้ามาหาเขา ไม่พอยังมายื่นให้ต่อหน้าคนทั้งห้อง จนเขาต้องลากมันออกมานั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าตึกเรียน ป่านนี้ใครๆ คงจะคิดว่าเขากับไอ้ทองกำลังคบกันอยู่แน่ๆ จบสิ้นแล้วชีวิตลูกผู้ชายที่กำลังจะเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นของเขา

“หอมไหมล่ะ อั๊วดมไม่ได้ แต่อั๊วอยากรู้ว่ามันมีกลิ่นยังไงนี่นา”

ผลัวะ!

เด็กชายมาโปรดตบท้ายทอยขาวๆ ของเด็กชายทองคำเอกไปหนึ่งที ก่อนจะใช้นิ้วเรียวสวยจิ้มหน้าผากคนหัวเหม่งไปแรงๆ

“เพื่อนมึงไปไหนหมด ไอ้ดีน ไอ้โนน่ะห้ะ ไม่เอาไปให้พวกมันดมวะ หรือพวกมันเลิกคบมึงไปแล้ว ก็ทำตัวบ้าๆ บอๆ อย่างนี้ ใครจะอยากเล่นด้วย”

“ไม่ใช่เว้ย พวกนั้นมันเรียนอยู่ มีเพื่อนเรียนต่างห้องก็ลำบากงี้อ่ะ ไอ้ซอลไอ้เทพก็อยู่ห้องอื่นนี่ ลื้อก็ไม่มีเพื่อนในห้องคนอื่นนอกจากอั๊วแล้ว ช่วยกันหน่อยไม่ได้รึไงเล่า” เด็กชายทองคำเอกว่าพลางเตะหน้าแข้งเด็กชายมาโปรดคืน ก่อนจะหลบฝ่ามืออรหันต์ที่กำลังจะตบเข้าที่ท้ายทอยอีกรอบ

“แล้วตกลงเป็นไงอ่ะ กลิ่นหอมไหม”

“ก็งั้นๆ”

“ไม่จริงอ่ะ...มันต้องหอมสิ”

เด็กชายมาโปรดหรี่ตามองเด็กชายทองคำเอกที่กำลังพิจารณาดอกชงโคอย่างละเอียด ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงอย่างคนที่ไม่ชอบถูกเถียง

“ถ้าคิดว่าหอมนักก็แดกเข้าไป” ว่าพลางมือก็แย่งดอกชงโคมาถือ ก่อนจะพยายามยัดมันเข้าปากของคนหัวเหม่งที่ได้แต่ร้องโวยวาย แม้ว่าจะมีผ้าปิดจมูกปิดไว้ครึ่งใบหน้า แต่ก็ยังไม่วายโดนดึงทึ้งจากไอ้หล่อนิสัยเสียนี่อยู่ดี

“อั๊วแพ้เกสรดอกไม้! เอาไปไกลๆ”

พอได้ยินอย่างนั้นเด็กชายมาโปรดก็หยุดกระทำการอุกอาจ โยนดอกชงโคทิ้งแล้วเหลือบมองคนหัวเหม่งที่หน้าแดงแปร๊ด หอบหายใจเพราะสูญเสียพลังงานไปกับการขัดขืนเมื่อครู่

“แล้วไม่บอก แพ้เกสรดอกไม้แล้วเสือกไปเก็บดอกไม้มา มึงโง่รึเปล่าห้ะ”

เด็กชายทองคำเอกมองเพื่อนหน้าหล่อแล้วยิ้มพลางนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ก็ในขณะที่กำลังเดินไปซื้อเป๊บซี่ที่ตู้ขายน้ำอัตโนมัติข้างโรงอาหารก็มีเด็กน้อยน่ารักคนหนึ่งเดินเข้ามาหา สะกิดขากางเกงของเขาแล้วยื่นดอกไม้ดอกนี้มาให้ พร้อมกับพูดว่า ‘หนูให้นะ แต่ขอชิมด้วย’ เด็กน้อยว่าพลางชี้มือมาที่กระป๋องเป๊บซี่ที่เขาถืออยู่ แล้วก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างแล่นวาบเข้ามาในใจ รู้สึกสั่นไหวไปทั้งอก เขายอมแลกเป๊บซี่กับดอกชงโค เด็กน้อยยิ้มร่าเริง ได้ดื่มเป๊บซี่ไปอึกใหญ่แล้วก็กลับไปเล่นคนเดียวใต้ต้นดอกชงโคต่อ ส่วนเขานั้นยืนจังงังไปกับรอยยิ้มน่ารักที่ได้เห็นเรียบร้อยแล้ว

“ไม่ได้เก็บมา มีคนเอาให้”

“ใครมันสิ้นคิด”

“ไม่เรียกว่าสิ้นคิด เขาเรียกว่าตาถึง” เด็กชายทองคำเอกตอบด้วยสีหน้าประหนึ่งได้รับรางวัลชายรูปงามแห่งปี นำพาให้คนหน้าหล่อหมั่นไส้ถึงขีดสุดจนต้องตบท้ายทอยขนาดเหมาะมือเรียกสติ

“ลื้อทำไมชอบตบหัวอั๊วจังเลยวะ นี่ถ้าเป็นคนอื่นลื้อได้โดนถีบไปแล้ว แต่เป็นอั๊วหรอกนะ”

“แล้วไง ถีบมาก็เตะกลับ คิดว่ากลัวเหรอ”

“อันธพาล”

“พูดมากไอ้ทอง แล้วตกลงใครให้มา”

“เด็กปอหนึ่ง น่ารักมากเลย เพิ่งย้ายโรงเรียนมา อั๊วเจอน้องกำลังเล่นคนเดียวอยู่ใต้ต้นชงโคข้างๆ โรงอาหาร”

“แล้วไงต่อ”

“แล้วอั๊วก็ได้ดอกไม้ น้องวิ่งเอามาให้ แล้วก็ยิ้มให้อั๊ว น่ารักมากเลย”

“ตกหลุมรักเด็กปอหนึ่งรึไง”

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่น้องน่ารักมากนะ”

“เออรู้ ย้ำมาสองสามรอบละ”

คนหน้าหล่อกลอกตาทำหน้าเอือม ในขณะที่คนหัวเหม่งนั่งดีดเท้าไปมาหน้าตาเคลิ้มฝัน

“ทำไงดีวะโปรด หัวใจอั๊วเข้าไปอยู่ในเร้ดโซนแล้ว”

“ไม่ต้องทำไง มึงแค่เรียกสติ สติน่ะสติ ภาวนาให้มันสถิตย์อยู่ในตัวแล้วทุกอย่างจะดีเอง”

“ตอนนี้อั๊วก็มีสติ”

“มึงจะมีสติได้ไง ในเมื่อที่นี่มันโรงเรียนชายล้วน แล้วไปมองว่าเด็กผู้ชายปอหนึ่งน่ารักนี่นะ บ้ารึเปล่าวะ”

“คนอย่างลื้อที่มีแฟนเป็นรุ่นพี่ผู้หญิงโรงเรียนใกล้ๆ จะมาเข้าใจอะไรกับผู้ชายขาดรักอย่างอั๊ว”

“ผู้หญิงเขาไม่ชอบผู้ชายอ้วน ถ้าอยากมีแฟนมึงต้องผอม เข้าใจไหม”

“ม๊าบอกอั๊วว่าคนอ้วนคือคนมีกิน กว่าอั๊วจะอ้วนได้ขนาดนี้หมดไปเยอะนะ ทำไมอั๊วต้องลดด้วย”

“เออนะความคิด -_-”

คนหน้าหล่อเลิกสนใจเพื่อนที่กำลังสติฟั่นเฟือน กวาดสายตามองไปรอบๆ ตัวก็เห็นว่าช่วงพักเที่ยงอย่างนี้โรงเรียนครึกครื้นจริงๆ แม้จะย้ายมาเข้าเรียนได้ไม่นาน แต่ก็รู้สึกสนุกดี ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดไว้

“โปรด”

“อะไรอีกวะ”

“ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ”

“ไปไหน”

“ไปหาน้อง”

“ไม่ไป เฮ้ยๆๆ ไอ้ทอง ปล่อยแขนดิวะ บอกไม่ไปไง! ไอ้บ้านี่”

แต่ด้วยขนาดตัวที่แตกต่างกัน เด็กชายมาโปรดจึงถูกลากถูลู่ถูกังไปยังตึกเรียนของเด็กปอหนึ่งขวัญใจหมาดๆ ของเด็กชายทองคำเอก เสียงดังเจี้ยวจ้าวจากในห้องและตามระเบียงเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าพวกเขาสองคนได้มาถึงตึกเรียนของพวกลิงทะโมนปอหนึ่งที่รวมลิงทะโมนอัพเลเวลอย่างปอสองกับปอสามไว้ด้วย แถมไอ้ลิงจูเนียร์พวกนี้มันยังมาวิ่งไล่กันให้รู้สึกเกะกะสายตาอีก
“โปรด คนนั้นไงๆ ที่นั่งทำมงกุฎดอกไม้อยู่คนเดียวอ่ะ น่ารักอย่างที่บอกเลยใช่ไหม”

เห็นคนหัวเหม่งทำหน้าอายๆ อย่างที่เห็นได้ยากแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมา สงสัยไอ้นี่อาการมันจะหนักจริงๆ

“ไม่เห็นน่ารักตรงไหน ผู้ชายยังไงก็คือผู้ชาย แล้วผู้ชายก็ถูกสร้างให้คู่กับผู้หญิงด้วย ถ้าอยากมีแฟนนัก เดี๋ยวจะให้เมย์แนะนำเพื่อนให้ก็ได้”

“ความรักมันละเอียดอ่อนมากกว่านั้นเว้ยโปรด มันไม่ใช่แค่แนะนำก็จะชอบสักหน่อยนี่หว่า แต่คนนี้อ่ะ เห็นปุ๊บชอบปั๊บ”

“นั่นเด็กปอหนึ่งที่ยังไม่รู้วิธีคูณเลขสามหลัก พูดก็อาจจะยังไม่ชัด เช็ดน้ำมูกเป็นรึเปล่าก็ยังไม่รู้ แล้วมันจะรู้จักความรักของมึงรึไง งี่เง่า”

“ปากร้ายสมกับเป็นผู้ชายที่กะเทยกลัวเลยนะลื้อน่ะ ทำร้ายจิตใจอั๊วเกินไปแล้ว”

คนหน้าหล่อผลักหัวเพื่อนอย่างอดไม่ได้ หันหลังจะเดินกลับก็ชนเข้ากับร่างเล็กๆ ของเด็กแว่นหน้าเอ๋อที่ล้มตึงก้นจ้ำกับพื้น แว่นตาหนาเตอะขนาดใหญ่ที่ไม่เข้ากับใบหน้าเล็กๆ นั้นเอียงกะเท่เร่อยู่บนดั้งจมูกโด่ง

“มองหน้าทำไม”

“ขอโทษครับพี่ ปลื้มไม่ได้ตั้งใจ”

“เออ แล้วไป” พูดบอกอย่างไม่ใส่ใจ แถมยังไม่สนใจจะช่วยพยุงคนที่ล้มขึ้นมา ก่อนใบหน้าคมคายจะฉายแววหงุดหงิดเมื่อยังถูกคู่กรณีชนแล้วล้มจ้องหน้าไม่เลิก “มองอะไรนักหนาห้ะ! ไม่เคยเห็นคนเรอะ!”

“ขะ...ขอโทษครับ”

“เป็นอะไรไหมน้อง ลุกไหวรึเปล่า” เด็กชายทองคำเอกละสายตาจากขวัญใจหน้าหวานมามองเด็กน้อยหน้าเอ๋อพร้อมกับเข้าไปช่วยดึงเด็กที่วิ่งมาชนเพื่อนซี้จนล้มลงไปเองขึ้นมา

“ขอบคุณครับ”

“กางเกงเปื้อนนะ เดี๋ยวพี่ช่วยปัดให้”

“อ้อ ไม่เป็นไรครับ เอ่อ...” เด็กน้อยที่กำลังยิ้มแย้มชะงักไปกับใบหน้าหงุดหงิดของพี่ชายอีกคนที่แม้จะหล่อเหลาขนาดไหนก็ไม่น่าเข้าใกล้เลย เขาจึงเดินเข้าไปแอบหลังพี่ผู้ชายตัวใหญ่ใจดีที่ตอนนี้หัวเราะชอบใจไปกับท่าทีของเขา

“โปรด ลื้อเลิกจ้องน้องมันซะทีเถอะ น้องมันก็ขอโทษแล้ว”

“ที่กูจ้องไม่ใช่เพราะมันชนกู แต่จ้องเพราะมันมองหน้ากู มึงมองทำไม”

“ก็ปลื้มแปลกใจที่ทำไมพี่ถึงผมยาว” เด็กน้อยตอบอย่างกล้าๆ กลัวๆ “พี่อยู่มอหนึ่งเหรอครับ”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โปรด ลื้อหน้าแก่อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

เด็กชายทองคำเอกหัวเราะสะใจ ในขณะที่เด็กชายมาโปรดแยกเขี้ยวเตรียมงับหัวเด็กน้อย

“ยุ่งไรกับหัวกู ไอ้ทอง ไปกันได้ละ จะหมดพักเที่ยงแล้ว ส่วนมึงไปไกลๆ ก่อนกูจะเตะให้ไส้ไหล”

เด็กแว่นรีบวิ่งกลับเข้าห้องเรียนของตัวเองทันที ในขณะที่เด็กชายมาโปรดยื่นมือไปรั้งคอเสื้อด้านหลังของเด็กชายทองคำเอกให้เดินตาม

“เฮ้ยยย ไม่ไป อั๊วยังไม่รู้ชื่อน้องเขาเลย”

“ไม่ต้องรู้ แล้วก็เลิกคิดเรื่องบ้าๆ นี่ได้ละ พรุ่งนี้นัดเมย์ไว้ มึงก็ไปด้วยกัน จะได้รู้จักความงามของโลกจริงๆ สักที”

“ม่ายยยยยยยยยยย”

“เงียบๆ น่าไอ้ทอง เป็นผู้ชายแหกปากโวยวายมันไม่เท่ อาศัยความทะลึ่งอย่างเดียวมึงไม่ได้แอ้มหรอก มันต้องนิ่ง ต้องสุขุม”

เด็กชายทองคำเอกมองเพื่อนร่วมห้องอย่างรับไม่ได้ “ถ้าต้องนิ่งต้องสุขุมแล้วถูกหาว่าขี้เก๊กอย่างลื้อ อั๊วขอเป็นแค่คนทะลึ่งดีกว่าว่ะ”

“แน่ใจนะว่านั่นปาก -_-”

เด็กชายทองคำเอกหัวเราะชอบใจกับหน้านิ่วคิ้วขมวดของเด็กชายมาโปรด ปกติเพื่อนหน้าหล่อคนนี้มันก็ยั่วขึ้นง่ายอยู่แล้ว เป็นคนขี้หงุดหงิดที่เพื่อนในห้องคนอื่นไม่กล้าคุยด้วย คงเพราะตัวสูงใหญ่ แผ่ออร่าทะมึนออกมากลบหน้าตาหล่อเหลาที่เปล่งประกายจนเกือบหมด ต่างจากเด็กชายทองคำเอกที่แม้จะดูเข้ากับคนอื่นง่าย แต่เพราะชอบคิดเรื่องแปลกๆ มากเกินไปเลยไม่มีเพื่อนคนไหนคุยด้วยรู้เรื่องสักคน แต่พอสองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วกลับกลายเป็นเหมือนมนุษย์ทั่วไปที่ก็คุยกันด้วยเรื่องปกติของเด็กทั่วไปได้อย่างน่าประหลาด

“โปรด”

“ว่า?”

“อั๊วจะทำช็อคโกแลตให้น้องในวันวาเลนไทน์ดีไหม หรือจะซื้อดอกกุหลาบให้ดี แต่อั๊วไม่อยากเอาดอกไม้ให้น้องแล้วต้องปิดหน้าไว้ครึ่งหน้า เพราะงั้นให้ช็อคโกแล็ตคงเวิร์คเนอะ”

“นี่มึงเอาจริงเหรอวะ”

“จริงสุดๆ”

“อะไรทำให้เป็นได้ขนาดนี้ สมองมีปัญหา?” เด็กชายมาโปรดตั้งคำถามพลางมองสำรวจใบหน้าขาวๆ ที่ขึ้นสีจางๆ ของเพื่อนหัวเหม่ง หรือนี่จะเป็นความผิดของเขาที่ตบหัวมันมากไปจนคิดอะไรได้ไม่เหมือนคนทั่วไปแบบนี้

“ลื้อไม่เคยได้ยินเหรอ เขาเรียกว่ารักแรกพบ”

“ชีวิตมาโปรดไม่ได้ลิเกขนาดนั้นครับทองคำเอก แล้วผู้ชายนี่ควรจะให้ช็อคโกแล็ตในวันวาเลนไทน์เรอะ!”

“จะรู้เหรอ ไม่เคยมีแฟนนี่หว่า ก็เห็นเขาให้กันวันวาเลนไทน์นี่”

“เขาที่ว่าน่ะผู้หญิงไหม”

“ผู้ชายก็ให้”

“ผู้ชายที่เป็นตุ๊ด”

“ไม่เป็นตุ๊ดก็ให้ได้”

“เหี้ยนี่เถียงคำไม่ตกฟาก”

“ห้ามตบหัวอั๊วนะ ถ้าตบอีกอั๊วสู้จริงๆ ด้วย”

เด็กชายมาโปรดเลยต้องลดมือลงมาไว้ข้างตัวแทน นั่งคุยกันต่อไปอีกสักพักเสียงออดบ่งบอกว่าหมดเวลาพักเที่ยงก็ดังขึ้น พวกเขาเลยพร้อมใจกันเดินเข้าห้องเรียนที่มีวิชาคณิตศาสตร์ที่น่าเบื่อรออยู่

.
.
.

“อ้าววว เฮ้ยยยย ลื้อตัดผมทำไม? ไม่ใช่ว่าคฑากรมันไว้ผมยาวได้เรอะ!” เด็กชายทองคำเอกร้องด้วยความตกอกตกใจที่พอเงยหน้าขึ้นจากการอ่านการ์ตูนในยามเช้ากลับพบว่าเด็กชายมาโปรดที่นั่งเรียนโต๊ะข้างๆ มาในมาดรูปหล่อสกินเฮดที่เพื่อนชายตุ้งติ้งในห้องต่างแอบกรี๊ดกันเป็นทิวแถว

“ไม่ชอบผมยาว คิดจะตัดนานแล้วแต่คุณแม่ไม่ยอม” เด็กชายมาโปรดบอกเหตุผล ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วยังนึกเจ็บใจกับคำพูดสบประมาทของไอ้เด็กเอ๋อคนเมื่อวานที่มาบอกว่าทรงผมรองทรงสูงของเขาทำให้หน้าแก่ขึ้นไปอีกปี

“ไม่ใช่เพราะโดนทักว่าหน้าแก่เหรอ”

“มึงหุบปาก”

“ฮ่าๆๆ”

เพื่อนหัวเหม่งหัวเราะชอบใจ ก่อนจะมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของไอ้หล่อที่ยิ่งหล่อขึ้นไปอีกอย่างละเอียด ตัดสกินเฮดแล้วหน้ามันคมขึ้นจริงๆ เห็นรูปหน้าชัดขึ้นอย่างนี้ต้องเป็นอันตรายต่อหัวใจหญิงแท้หญิงเทียมแน่ๆ

“โปรด”

“อะไร”

“ลื้อหล่ออ่ะ”

“มึงอย่ามาทำตาเยิ้มใส่กูไอ้ทอง เอาหน้าไปไกลๆ”

“สุดหล่ออออออ”

“ไอ้เหี้ยยยย”

เด็กชายมาโปรดพยายามยกมือดันหน้าผากเพื่อนที่กำลังจะเข้ามาปลุกปล้ำตัวเอง

“โปรดเว้ย เตะบอลกันไหมวะ เหลือเวลาก่อนเข้าแถวอีกเยอะ” เสียงไอ้เทพตะโกนมาจากหน้าประตู มีไอ้ซอลถือลูกฟุตบอลยืนอยู่ข้างๆ

“เออ เดี๋ยวกูไป”

“เหี้ยทองมาเป็นโกล์ให้ด้วย พวกไอ้เบนรอที่สนามแล้ว รีบๆ ตามไปนะพวกมึง”

เพื่อนทั้งสองคนเดินจากไปแล้ว เหลือแต่เด็กชายมาโปรดที่ต้องตบหัวเด็กชายทองคำเอกเรียกสติ

“แต่อั๊วต้องเอาช็อคโกแล็ตไปให้น้องนะ ให้ไอ้เทพหาโกล์คนอื่นดิ”

“นี่มึงซื้อมาจริงๆ เรอะ”

“ไม่ได้ซื้อ อาม่าทำให้ พอบอกว่าจะเอาไปให้คนที่ชอบ อาม่าก็รีบทำให้เลย”

“แล้วมึงบอกไหมว่าคนที่มึงชอบเป็นผู้ชาย”

“บอกสิ”

“=_= เออ ช่างเถอะ มึงแวะเอาไปให้ก่อนก็ได้ ค่อยตามไป”

“งั้นลื้อไปกับอั๊ว”

“ทำไมต้องกูวะ”

“ก็อั๊วไม่กล้าไปคนเดียว”

“ประเด็นคือทำไมต้องเป็นกูที่ไปกับมึง”

“ก็ตอนนี้อั๊วอยู่กับลื้อนี่นา”

เหตุผลง่ายๆ ราวกำปั้นทุบดินทำให้เด็กชายมาโปรดทุบหัวเด็กชายทองคำเอกไปหนึ่งที ก่อนจะจำใจเดินตามเพื่อนหัวเหม่งที่ระริกระรี้ดี๊ด๊าซะเหลือเกินในยามเช้าแบบนี้ เดินกันมาจนถึงตึกเรียนของเด็กปอหนึ่ง เด็กชายทองคำเอกก็เกิดอาการขัดเขินใจเต้นโครมคราม กวาดสายตาหาหวานใจหน้าใสของตัวเองก็ไม่เจอ ในขณะที่เด็กชายมาโปรดหันไปเจอไอ้เด็กแว่นหน้าเอ๋อที่แต่งกายถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า กระดุมกลัดจนถึงเม็ดบน กางเกงนักเรียนดึงขึ้นสูง ถุงเท้ายาวถูกระเบียบกำลังสะพายย่าม ถือปิ่นโตอันใหญ่มาทางนี้พอดี

“ไอ้เอ๋อ มึงเพิ่งกลับมาจากตามพระบิณฑบาตรไงวะ” ทักพลางหัวเราะขึ้นมา

เด็กน้อยทำหน้างง ก่อนจะตอบด้วยหน้าซื่อๆ ว่า “เปล่าครับ”

“ไอ้นี่ ทำไมมึงชอบมองหน้าจังวะ”

“ปลื้มแค่สงสัยว่าพี่ไม่ไว้ผมยาวแล้วเหรอ”

“มึงยุ่งอะไรกับทรงผมกูนักหนา”

“ขอโทษครับ”

“โปรด ลื้ออย่าไปว่าน้องอย่างนั้นสิ” เด็กชายทองคำเอกกล่าวห้าม ก่อนจะมองเด็กน้อยตรงหน้าอย่างเอ็นดู

“เข้าห้องเรียนเถอะ”

“ครับ”

เด็กน้อยก้มหน้าหลบสายตาคม จ้ำอ้าวเดินแต่ก็ต้องล้มกลิ้งไม่เป็นท่าเมื่อถูกพี่ชายหน้าหล่อยื่นขาเข้ามาสกัด ปิ่นโตตกลงกับพื้นคว่ำลง อาหารภายในกระจายออกมา แว่นตาขนาดใหญ่ที่เคยวางอยู่บนดั้งจมูกตกอยู่ข้างตัว แม้สายตาจะไม่สั้น แว่นที่ใส่ก็เป็นเลนส์ธรรมดา แต่ด้วยความมึนงงทำให้เด็กน้อยควานหาสิ่งที่เคยใส่อยู่เป็นประจำอย่างน่าสงสาร เด็กชายทองคำเอกอ้าปากค้าง มองเพื่อนหน้าหล่อพลางตบหัวไปหนึ่งที ก่อนจะเข้าไปช่วยเด็กน้อยที่แม้จะหัวเข่าถลอกก็ไม่ส่งเสียงร้องไห้ออกมา น้ำตาก็ไม่มีไหลแม้แต่หยดเดียว

“เหี้ยโปรด มึงทำเกินไปแล้วนะเว้ย” เป็นที่รู้กันดีว่ายามใดที่เด็กชายทองคำเอกหลุดพูดมึงกู ยามนั้นก็แสดงว่าคนหัวเหม่งมันโกรธจนเส้นความอดทนเหลือเพียงเส้นเดียวแล้ว

“อยากกวนตีนกูก่อนทำไม”

“กูยังไม่เห็นน้องมันทำอะไรเลย!”

“มึงเข้าข้างมันรึไงไอ้ทอง”

“เออ!”

“มึงดูสายตามัน แม่งจ้องกูอยู่นั่น เป็นไรมากป่าววะไอ้สัด”

“ปลื้มมองก็เพราะพี่หล่อมาก ไม่ได้อยากกวนตีนเลย ขอโทษนะครับ”

“ห้ามมอง!”

“แค่น้องมันมองมึงจะอะไรนักหนาวะ ไม่อยากให้มองมึงก็ไปตัดหัวทิ้งเลยไอ้เหี้ย!”

เด็กชายทองคำเอกว่าเสียงฉุนจัด กำลังจะวางมวยกับเด็กชายมาโปรดอยู่รอมร่อ ถ้าไม่ติดว่ามีคุณครูกำลังเดินเข้ามาถามไถ่ถึงเหตุการณ์ คงได้มีชกกันไปสักหมัดสองหมัดแล้ว

“ไม่มีอะไรครับครู ปลื้มแค่หกล้ม แล้วพี่คนนี้ก็เข้ามาช่วย”

“งั้นเดี๋ยวครูพาไปทำแผลนะลูก เที่ยงนี้น้องปลื้มก็มากินข้าวกับครูก็ได้นะคะ ข้าวที่เอามาคงกินไม่ได้แล้ว”

“ไม่เป็นไรครับ ปลื้มไปกินที่โรงอาหารก็ได้ วันนี้นมให้เงินมาด้วย”

คุณครูสาวสวยพาเด็กน้อยไปที่ห้องพยาบาลแล้ว ในขณะที่เด็กชายมาโปรดรู้สึกผิดขึ้นมาแค่ชั่ววูบ ก่อนมันจะหายไปเมื่อถูกเพื่อนหัวเหม่งจ้องมาด้วยสายตาไม่ชอบใจ

“ถ้ามึงไม่พอใจขนาดนั้นทำไมมึงไม่บอกครูว่ากูเป็นคนทำ”

“เพราะมึงเป็นเพื่อน แค่นั้นล่ะเหตุผล”

เด็กชายมาโปรดเลิกคิ้ว กลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

จึกๆ

แรงสะกิดทำให้คนหัวเหม่งถอนสายตาจากเพื่อนซี้มามองเด็กน้อยในชุดนักเรียนขาวสะอาดถูกระเบียบที่กำลังอมอมยิ้มไว้จนแก้มตุ่ย ตาโตจ้องมองมาพลางใบหน้าเล็กเอียงน้อยๆ

“ให้” เด็กน้อยดึงอมยิ้มออกจากปาก ยื่นมาให้คนหัวเหม่งที่คลี่ยิ้มกว้าง ไม่สนน้ำลายที่เยิ้มอยู่รอบๆ อมยิ้มเลย

“น่ารักจัง ชื่ออะไรครับ”

“ชงโค” เด็กน้อยว่าพลางยัดอมยิ้มใส่ปากพี่ชายตัวโต “อยากกินเป๊บซี่อีก แลกกับอมยิ้มนะ”

“ก็ได้” เด็กชายทองคำเอกฉีกยิ้มกว้าง อมยิ้มที่หวานล้ำในปากนี้ทำเอาหัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ

“ให้นี่ด้วย” กำไลแขนที่ทำจากดอกเข็มถูกสวมเข้าที่ข้อแขนของเด็กชายทองคำเอก แต่เพราะแขนที่เต็มไปด้วยไขมันส่วนเกินทำให้ไม่สามารถใส่ได้ แถมยังทำกำไลของเด็กน้อยพังอีก

“เดี๋ยวหนูทำให้ใหม่นะ”

“ไม่ต้องหรอก ถ้าพี่ผอมแล้วช่วยทำขนาดเดิมให้ด้วยนะ”

เด็กน้อยทำหน้างง แต่ก็ขานรับเสียงใส “จ้า”

“อ่ะนี่ ให้” ช็อคโกแลตรูปหัวใจดวงใหญ่ถูกส่งให้เด็กน้อยที่รับไว้พลางยิ้มร่า

“หนูชอบช็อคโกแล็ต”

“กินเยอะฟันผุแน่” เด็กชายมาโปรดพูดแทรกขึ้นมา ทำเอาคนหัวเหม่งอยากจะบีบคอมันให้ขาดอากาศหายใจตายคามือนัก

“หนูแปรงฟันทุกวัน ฟันไม่ผุ”

“เก่งจังเลยตัวแค่นี้ งั้นตอนกลางวันเราไปเจอกันที่โรงอาหารนะ พี่จะซื้อเป๊บซี่ให้”

“จ้า”

“กูว่าน้องแม่งหลอกแดกเป๊บซี่จากมึงชัวร์ๆ มันไม่ได้รู้เรื่องอะไรหรอก” เด็กชายมาโปรดผู้ขวางโลกพูดขึ้นมาอีก คราวนี้ทำเอาเส้นความอดทนของคนหัวเหม่งขาดผึง จนต้องบอกลาเด็กน้อยแล้วลากเพื่อนซี้ไปทะเลาะตบตีกันให้ห่างไกลสายตาใสแจ่วที่จ้องมองมาอย่างบริสุทธิ์ใจ ไร้สิ่งใดเจือปน

แต่หลังจากนั้นแม้เด็กชายทองคำเอกจะไปรอที่โรงอาหารตามที่นัดไว้ ก็ไม่เจอเด็กน้อยคนนั้นอีกเลย วันแล้ววันเล่าก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มารู้ทีหลังว่าเด็กน้อยคนนั้นถูกพาตัวกลับบ้านในตอนเที่ยงวันนั้น และย้ายโรงเรียนไปอย่างกะทันหัน ทำเอาเด็กชายหัวเหม่งผู้ที่เพิ่งเคยรู้จักสนใจสิ่งมีชีวิตอื่นในโลกนอกจากวัวที่บ้านต้องมาเศร้าซึมไประยะหนึ่ง

“กินเข้าไป” เด็กชายมาโปรดโยนขนมที่ได้รับจากบรรดาแฟนคลับไปให้เพื่อนหัวเหม่งที่นับวันมันก็ยิ่งผอมลง เห็นแล้วไม่สบายใจจนต้องยอมรับขนมจากพวกน่ารำคาญมาให้มันกิน

“อั๊วลดน้ำหนักอยู่”

“ฟรีนะ”

“ฟรียังไงก็ไม่กิน”

“ต้องกิน”

“ลื้อเข้าใจคำว่าลดน้ำหนักไหม”

“ไม่เข้าใจ”

“เหี้ยนี่”

“ถ้ามึงผอม แล้วทีมเราจะเอาอะไรไปข่มทีมอื่นวะ คือเข้าใจป่ะว่าปกติแค่ขนาดตัวมึงก็ทำให้พวกมันคิดว่าเตะไม่เข้าแน่ๆ เพราะแม่งใหญ่คับประตู แต่ถ้ามึงผอม มันก็ต้องมีช่องว่างให้เข้าไปได้”

“อั๊วมีฝีมือมากกว่าพึ่งความอ้วนเว้ย”

“โม้ละไอ้เหี้ย”

คนหัวเหม่งมองเพื่อนหน้าหล่ออย่างขัดเคือง มันก็ไม่ใช่ว่ากินน้อยกว่าเขา แต่ทำไมมีเขาที่อ้วนอยู่คนเดียว คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ ทั้งทีมฟุตบอลมีมันที่มีแฟนคลับอยู่คนเดียว ก็แหงล่ะ กัปตันทีมฟุตบอล คฑากรโรงเรียน ในขณะที่เขาเป็นไอ้อ้วนที่เมื่อไม่กี่วันก่อนเพิ่งอกหักมาหมาดๆ พระเจ้าลำเอียงชัดๆ

[Snufflehp]

“ทำไมลื้อไม่อ้วนเลยวะโปรด”

“กูออกกำลังกายตอนดึกทุกคืนไง” เด็กชายมาโปรดว่าพลางยิ้มกริ่ม ก่อนจะหน้าแทบทิ่มเมื่อเพื่อนคนซื่อถามกลับมาว่า

“ลื้อก็เต้นแอโรบิกด้วยเหรอ”

“ห้ะ?”

“อั๊วก็เต้นแอโรบิกกับเตี่ยทุกคืน ไม่เห็นจะผอมเลย”

“เออ เพราะมึงเต้นกับเตี่ยไง แต่กูเต้นกับผู้หญิง เลยผอม”

“งั้นคืนนี้อั๊วจะไปบังคับม๊ากับอาม่าให้เต้นด้วย”

“เออ ขอให้ผอมเร็วๆ แล้วกัน”

เด็กชายมาโปรดเก็บเงียบเคล็ดลับผอมที่แท้จริงไว้ เพราะหน้าซื่อๆ ตาใสๆ อย่างเพื่อนหัวเหม่งคิดว่ายังไม่สมควรจะรู้ ถึงมันจะทะลึ่งตึงตังไปบ้าง แต่คงจะยังไม่เคยมีประสบการณ์อย่างว่า

“เฮ้อ...น้องชงโคดันมาหักอกอั๊วซะได้ ตรอมใจสุดๆ เลย”

“เมื่อวานกูยังเห็นมึงเล่นไล่จับผีเสื้อ นั่นตรอมใจแล้วเหรอ”

“มันเจ็บลึกอยู่ในอกเว้ย”

“ลืมๆ ไปซะ อีกเดี๋ยวมึงก็เจอคนใหม่ อย่าให้คนๆ เดียวมาทำให้ชีวิตเฟลเว้ย”

“อั๊วทำไม่ได้เหมือนที่ลื้อเปลี่ยนแฟนอาทิตย์ละสองคนหรอก”

“อย่าเรียกว่าแฟนน่า ยังไม่มีใครที่กูอยากใช้คำนี้ด้วยสักคน”

“ลื้อไม่เชื่อในความรักเหรอวะโปรด”

“อืม”

“ทำไมวะ”

“มันก็แค่เรื่องเพ้อฝัน ก็แค่สิ่งที่คนที่มีพร้อมทุกอย่างจะได้เปรียบ ถ้ากูไม่ใช่มาโปรด มึงคิดเหรอว่ากูจะเปลี่ยนแฟนได้อาทิตย์ละสองคนโดยไม่โดนตบ เพราะกูมีนี่ไง” เพื่อนหน้าหล่อชี้ไปที่ใบหน้า ก่อนจะตบกระเป๋าเงินหนาๆ ของตัวเอง “หน้าและเงิน แค่นี้ไม่ว่าใครก็พร้อมจะให้อภัย”

“แล้วสักวันลื้อจะรู้ว่าไม่ใช่แค่หน้าและเงินที่คนๆ หนึ่งจะให้อภัยได้หากลื้อไปทำเลวใส่เขา ม๊าอั๊วเคยพูดไว้ว่า เงินซื้อทุกอย่างไม่ได้ และบางอย่างที่ซื้อไม่ได้ ความจริงใจมันซื้อได้”

“ก็หวังให้มีวันนั้นละกัน ก็ถ้ามีคนที่กูอยากให้เขาให้อภัยให้จริงๆ ก็อาจจะต้องขุดความจริงใจที่ไม่ค่อยมีในตัวกูขึ้นมาใช้ล่ะมั้ง”

“อั๊วว่าลื้อต้องเจอแน่ๆ คนบนฟ้าไม่เคยปล่อยให้คนชั่วลอยนวล”

“ปากมึงหน้าถีบยิ่งกว่าหน้ามึงอีก”

“อั๊วพูดความจริงเหอะ” เด็กชายทองคำเอกปรายตามองเพื่อนซี้ ก่อนจะถอนหายใจออกมา “อยากมีบ้างจังเลยน้า ถ้าอั๊วมีแฟน อั๊วจะทำให้แฟนอั๊วเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกเลย แต่ใครมันจะมารักคนอ้วนๆ อย่างอั๊วกัน”

“ประเด็นอ้วนนี่ไม่ใช่ปัญหาว่ะมึง กูว่ามึงเลิกวิ่งไล่จับผีเสื้อ เลิกนอนกลิ้งบนพื้นสนาม เลิกใส่หน้ากากวัวเดินไปๆ มาๆ เลิกทุกอย่างที่ทำให้มึงดูติ๊งต๊อง แค่นี้กูว่าคงมีใครสักคนอยากคบกับมึงแน่ๆ”

“อาม่าบอกว่าอั๊วแค่เป็นเด็กร่าเริง อั๊วไม่ได้ติ๊งต๊องซะหน่อย”

“อาม่าโกหกมึงอยู่นะ”

“เหี้ยโปรดแม่งงง”

“ฮ่าๆๆๆ”

น้อยครั้งที่จะได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กชายมาโปรดกับรอยยิ้มระดับเทพบุตรที่ไม่ว่าใครได้เห็นก็พร้อมยอมพลีกายถวายหัว ตอนนี้คงมีเพียงแค่เด็กชายทองคำเอกที่สร้างมันขึ้นมาได้…

ความทรงจำดีๆ ที่เกิดขึ้น แม้เวลาผ่านไปหลายปีอาจจะมีลางเลือนไปบ้าง แต่หากว่านึกขึ้นมาได้ ก็คงจะทำให้ยิ้มได้เช่นเดิม ดั่งเช่นเขาในตอนนี้ที่คิดว่าได้พบแล้วกับเด็กน้อยที่เคยนัดเจอที่โรงอาหารในคราวนั้น รู้จักแค่เพียงสองวัน ก็ดันมาหายตัวไป แต่ตอนนี้เขาเจอแล้ว...

“เฮีย...นอนไม่หลับเหรอ”

“เปล่า พอดีฝันถึงเรื่องตอนเด็กๆ แล้วก็เผลอตื่นขึ้นมา”

“ฝันร้ายรึไง” คนช่างยั่วเอียงคอมอง ตาโตๆ บนใบหน้าสวยมองมาอย่างห่วงใย

“ฝันดีต่างหาก”

“อื้ม”

“แล้วชงโคตื่นขึ้นมาทำไม”

“ก็หิวน้ำ”

“หืม?”

“น้ำแร่นะ ไม่ใช่น้ำของเฮีย อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นสิครับ น้ำของเฮียพอแล้วนะ ผมเหนื่อยแล้ว”

“ฮ่าๆ เหนื่อยเป็นด้วย”

“คนนะ”

“จ้า งั้นเดี๋ยวเฮียไปเอาน้ำมาให้นะ”

“ขอบคุณครับ”

ชงโค ชงโค ชงโค ดอกชงโคที่สุดท้ายแล้วก็อยู่ในมือเขา ดอกสีสวยที่แม้ของจริงเขาจะไม่เคยได้รู้ถึงกลิ่นของมัน แต่กับชงโคดอกนี้ สูดดมกี่ทีก็ไม่เคยเบื่อ ขยี้ยังไงก็ไม่ช้ำ ซ้ำยังทำให้หลงจนโงหัวไม่ขึ้น ราวกับดอกไม้สีสวยที่ล่อหมู่ภมรให้เข้าไปติดกับ

“เฮีย”

“หืม”

“ป้อนหน่อย”

“ลุกขึ้นมาสิ”

“ไม่มีแรงแล้ว”

“แล้วจะให้เฮียป้อนยังไง”

“ใช้ปากสิครับ”

เขาได้แต่กลืนน้ำลายพลางสายตาก็จ้องมองรอยยิ้มยั่วของร่างเปลือยเปล่าที่ยั่วยวนอยู่ตรงหน้า เขาดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่ ก่อนจะอมน้ำไว้แล้วเข้าไปประกบริมฝีปากกับคนรักที่เผยอรออยู่แล้ว ป้อนน้ำให้ทีละน้อยแต่ก็ยังเลอะออกจากมุมปากสวยอยู่ดี ถึงอย่างนั้นคนตัวเล็กกว่าเขาก็ไม่ได้สนใจ กลับดูดดุนลิ้นของเขาตอบกลับมา เสียงครางอื้ออึงในลำคอปลุกแก่นกายที่เคยสงบให้ตื่นขึ้น

“เฮีย...อาาา...เฮีย ป้อนผมอีกสิครับ”

เขายิ้มเครียดกับเสียงออดอ้อนที่ได้ยิน เคลื่อนแก่นกายเข้าไปในช่องทางด้านหลังที่เพิ่งเข้าไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เส้นทางร้อนรัดแน่นจนต้องครางลั่น ในขณะที่คนรักก็ทรมานเขาด้วยการส่ายสะโพกวนพร้อมกับตอดรัดแรง

“เฮีย...หิวน้ำ” ใบหน้าเย้ายวนนั้นกำลังทำให้เขาคลั่ง ยกน้ำขึ้นดื่มอีกครั้งแล้วตามลงไปป้อนให้ริมฝีปากสวย คราวนี้เขาเป็นฝ่ายดูดลิ้นร้อนที่มีจิวเล็กๆ สั่นไหวอยู่ภายในบ้าง

“ชงโคของเฮีย” เสียงของเขาแหบพร่า กระซิบชิดริมฝีปากพร้อมกับกระแทกจังหวะรักเข้าไปจนร่างข้างใต้สั่นไหว เสียงหวานครวญครางราวกับทรมานปนสุขสม

“เฮีย อย่าเพิ่งขยับ อยู่อย่างนี้...ก่อนนะ”

รู้ว่าโดนแกล้งแต่เขาก็ยังตามใจ ยอมอดทนกับแรงตอดรัดของอีกฝ่าย อดทนให้ขาเรียวงามนั้นโอบรัดสะโพกเขาไว้แน่น อดทนให้สะโพกสวยร่อนไปมาไม่ยอมหยุด

“ชงโค...”

“จ๋า”

“ทำไมชอบแกล้งเฮียนัก”

“ก็เฮียน่าแกล้งนี่นา”

“เด็กบ้า”

“อาาา อื้ม เฮีย ดีไหมครับ”

“ที่สุด”

“อยากขยับยัง”

“อื้ม”

“งั้นขอยืมลูซี่หน่อย”

เขาขมวดคิ้วมองคนรักที่ยิ้มหวานส่งมาให้ ชั่งน้ำหนักในใจระหว่างเมียรักกับลูกสาวสุดรักสุดหวงที่แม้แต่ไรฝุ่นก็ไม่ให้ได้สัมผัสกับผิวแล้วก็คิดไม่ตก

“จะยืมไปไหน”

“ทะเล”

“กับใคร”

“แมว”

“เอาคันอื่นไปไม่ได้เหรอ”

“เฮียเห็นลูซี่สำคัญกว่าผมใช่ไหม”

“เปล่า อ่าา ตอดแรงไปแล้วนะ เฮียจะแตกแล้วชงโค”

“งั้นต้องให้ยืม”

“รถคันอื่นของเฮียก็มี เอาคันอื่นไปนะ”

“ไม่ อ้ะ อ้ะ เฮีย! บอกว่าห้ามขยับ อื้อออ คนบ้า!”

เขาทำหูทวนลม สาวสะโพกเข้าออกโดยไม่รอคำอนุญาตจากคนช่างยั่วอีก คราวนี้จากที่ขัดขืนเล็กๆ น้อยๆ เปลี่ยนมาให้ความร่วมมือเด้งสะโพกรับจังหวะของเขาเป็นอย่างดี เสียงครางหวานยิ่งทำให้เขาเร่งจังหวะเร็วขึ้น ริมฝีปากร้อนก็ซุกไซ้ไปทั่ว ขบเม้มลงทุกที่ที่สัมผัส แต่จุดที่เม้มแล้วเรียกเสียงครางไม่หยุดคงจะเป็นยอดอกของคนรักที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขา ทั้งสะโพกที่เด้งรับและหน้าอกที่แอ่นรับกับสัมผัสนั้น แค่เพียงไม่นานก็พากันไปจนสุดปลายทาง เขากระตุกสั่นเพราะแรงตอดรัดที่แรงอย่างเหลือเชื่อเมื่อคนรักถึงฝั่งเป็นที่เรียบร้อย เสียงเหนื่อยหอบยังคงดังเคล้ากันไปทั่วห้อง

“ชงโค” กระซิบเสียงแผ่วพลางลิ้นร้อนก็ไล้ไปตามใบหู ขมเม้มจนถูกคนรักท้วงด้วยการทุบอกเบาๆ สองสามที

“เฮียขี้โกง”

“เปล่าซะหน่อย” เขายิ้มพลางขยับสะโพกเนิบนาบอีกสองสามที ให้ช่องทางของคนรักตอดรัดรีดน้ำออกให้หมด

“ขี้หวงด้วย ขอยืมลูซี่ก็ไม่ให้”

“เฮียให้คันใหม่เลยเป็นไง แต่ชงโคอย่าเพิ่งเอาลูซี่ออกไปเลยนะ เฮียกลัวจะมีคนมากรีดผิวลูกสาว”

“ไม่มีคนทำอย่างนั้นหรอก”

“แล้วถ้ามีล่ะ”

“-*- ทำไมต้องเถียง”

“เฮียแค่แสดงความคิดเห็นเอง ที่รักไปเลือกเอาที่โชว์รูมของเตี่ยนะ ไว้เฮียบอกเตี่ยให้”

“ไม่เอา ผมไม่ได้อยากได้คันใหม่ซะหน่อย”

“ประเด็นคือจะเอาลูซี่ใช่ไหม”

“ใช่”

“ดื้อว่ะ”

“ยิ่งเฮียหวงผมก็ยิ่งอยากได้”

“ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย”

เขาจะทำยังไงดี ใจหนึ่งก็อยากเอาให้ไป แต่อีกใจกลัวน้องจะเอาไปเฉี่ยวชนอะไรเข้า ไม่อยากต้องมานั่งห่วงทั้งคนห่วงทั้งรถ ความห่วงคูณสองนี่มันทรมานหัวใจจะตายชัก

“ไม่เอาแล้วก็ได้ เฮียไม่ต้องทำหน้ากังวลแบบนี้เลย แต่สัญญามาก่อนว่าจะพาผมนั่งลูซี่ไปเที่ยว ถ้าเฮียขับเองก็โอเคใช่ไหมล่ะ”

“อือ อย่างนั้นโอเคก็ได้”

“น่ารักที่สุด”

ยิ้มแล้ว...ดีกว่าทำหน้าบึ้งเป็นไหนๆ แถมยังมายิ้มยั่วให้แก่นกายที่ยังคงคาอยู่ในช่องทางด้านหลังตื่นตัวขึ้นมาอีก แรงตอดรัดนี้ก็ใช่ย่อย ทั้งยังเสียงออดอ้อนที่เอาแต่เรียกเฮียจ๋าไม่หยุด แล้วเขาจะทนได้ยังไงกับเด็กช่างยั่วคนนี้

“เดี๋ยวพระอาทิตย์ก็คงขึ้นแล้ว ไปทำข้างๆ หน้าต่างได้ไหม ผมอยากเห็น”

“อื้ม เอาสิ คงสวยน่าดูเลย”

“ผมหรือพระอาทิตย์”

“ก็ต้องชงโคสิครับ...” เขาพูดไม่ผิดหรอก ร่างเปลือยเปล่าท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเช้าคงน่ามองไม่น้อยเลย ยิ่งอยู่ในท่าที่เห็นไปถึงไหนต่อไหนแบบนี้แล้ว ยิ่งทำให้เขาอยากกระแทกตัวเข้าไปแรงๆ ให้สาแก่ใจกับความงามที่ได้เห็น

“ชงโค” เสียงแหบพร่าของเขาดังแผ่วเบาเมื่อคนรักวางแขนลงบนขอบหน้าต่าง แนบใบหน้าลงพลางหันมองมาทางเขาที่จับสะโพกสวยไว้แล้วกำลังดันแก่นกายให้เคลื่อนตัวเข้าไปอย่างช้าๆ ใบหน้าเย้ายวนยิ่งสร้างความทะยานอยากให้เพิ่มขึ้นสูง

“เฮีย รักผมให้แรงๆ เลยนะครับ”

เสียงออดอ้อนที่ได้ยินทำให้เขายิ้มเครียดขึ้นมา ดันแก่นกายเข้าไปจนสุด ก่อนจะถอนออกแล้วกระแทกเข้าไปมิดลำอย่างรวดเร็ว ทำอย่างนี้อยู่ซ้ำๆ จนพอใจ ก่อนจะยิ้มพรายให้กับคนช่างยั่วที่ตอนนี้ดูเหนื่อยหอบยิ่งกว่าเดิม คงเพราะร้องครางไม่หยุดแถมยังเด้งสะโพกรับจังหวะของเขาอยู่นาน

“ไปทำงานสายไม่รู้ด้วยนะ”

“วันนี้เฮียมีผ่าตัดสิบโมง ไปสายได้ หึหึ”

ก็อยากจะลามานอนกอดเมียให้หนำใจอยู่หรอก แต่เพราะวันนี้มีผ่าตัดเคสสำคัญที่ไม่ว่ายังไงก็พลาดไม่ได้ อาจารย์หมอให้เข้าร่วมด้วยทั้งที คงปล่อยโอกาสดีๆ อย่างนี้ไปไม่ได้แน่ แต่ตอนนี้อย่าไปคิดถึงเรื่องอื่นเลยดีกว่า...มาคิดว่าทำยังไงถึงจะให้เด็กช่างยั่วตรงหน้าหายซ่าได้ซะที


..........................................End Special..............................................

แต่งไว้สักพักแล้ว เลยเอามาลงให้ค่า ไม่เว้นช่วงให้คิดถึงนาน ฮ่าๆๆ (ได้ข่าวแค่วันเดียว โธ่)

[BlueCherries]

ตอนพิเศษมาแล้ววววววว

ขอตอนพิเศษเลือดทะลักอีกได้ไหมคะ?????

[TrebleBass]

อ่านตอนพิเศษละฮามาก  ฮาพี่ทอง ที่เป็นเด็กร่าเริง  (อาม่าบอกไว้)

ที่แท้เค้าเคยเจอกันมาก่อนตอนเด็กๆ รักครั้งแรกกกกก

ปล. ปลื้มเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายมาก ติดกระดุมทุกเม็ด สะพายย่าม ตั้งแต่เด็กๆ  เสี่ยโปรดก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กเลย

[GETIIZ]

เสี่ยโปรดนี่ปากคอเราะร้ายตั้งแต่เด็กมากกกกกกกกกกกกกก
ส่วนพี่ทองก็น่ารักหง่าาา น่ารักกแบบน่ารักจริงๆๆ หนำซ้ำยังหลงรักน้องชงโค ป.1 ตั้งต่แรกพบ
โอ้บบบ นี่มันพรหมลิขิตชัดๆๆ
สีคนสองคู่ เค้าคงเป็นคู่หกันจริงๆๆ
น้องปลื้มก็มองหน้าความหล่อพี่โปรดมาตั้งแต่เด็ก  ส่วนน้องชงโคป.1 น่ารักน่าหยิกมาก เอาลูกอมมาแลกเป๊ปซี่ 555555555555555
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[fay 13]

 

[TheWanFah]

ชงโค จะยั่วไปไหนลูก