ตอนพิเศษหลิน+เล้ง (จบ)มันเจ็บปวดนะกับการที่ต้องเป็นคนเดินออกมาเอง หลินไม่ได้ห้ามหรือขอร้องให้ผมอยู่ต่อ เขาแค่รับฟังแล้วก็ปล่อยให้ผมเดินจากมาอย่างเงียบๆ แต่ก่อนที่ผมจะกลับบ้านมานอนร้องไห้ไปสามวันสามคืน เขาบอกกับผมแค่ว่า เขารู้สึกดี แต่ไม่แน่ใจว่ามันใช่ความรู้สึกที่เขามีให้กับเพื่อนของเขาไหม แต่เมื่อผมถามเขาว่าตัวผมนั้นสำคัญมากไปกว่าเพื่อนของเขารึเปล่า...คำตอบเดียวที่ทำให้ผมมั่นใจว่าควรเดินออกมาก็คือ ‘ไม่’
แต่จากนั้นมาเกือบเดือนความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับหลินเป็นเหมือนเรื่องตลกร้ายแรงที่สุดในชีวิตของผม ผมไม่เคยลืมเขาและยังคงเจ็บปวดอยู่กับความจริงที่ว่าทำยังไงเขาก็ไม่รัก... ยิ่งเจอก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งได้รู้ว่าเขายังคงดูแลเพื่อนของเขาเป็นอย่างดีผมก็ยิ่งปวด เพราะมันตอกย้ำให้ผมรู้ว่าต่อให้ไม่มีผม ชีวิตของหลินก็ยังคงดำเนินต่อไปตามปกติ
“ไอ้เล้ง”
“ครับเฮีย”
“มึงอกหักเหรอวะ ทำไมทำตัวเป็นเด็กดีแปลกๆ ปกติเวลานี้ไม่เห็นมึงอยู่ติดบ้าน”
ผมมองเฮียทองที่กำลังก้มๆ เงยๆ เกี่ยวหญ้าให้เดซี่ลูกสาวของเขาแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมา
“จะเที่ยวทำไมบ่อย ผมอยู่บ้านช่วยเฮียดูแลเดซี่ไม่ดีรึไง”
“ไอ้ดีน่ะมันดี แต่กูยังไม่เห็นมึงจะทำอะไร ได้แต่ถอนหายใจปล่อยคาร์บอนใส่กูอยู่เนี่ย”
“เฮียจะให้ทำไรก็บอกมาดิ”
เฮียทองมองหน้าผมอย่างเอือมๆ คงเพราะหลายวันมานี้กลับจากมหาลัยแล้วผมก็มาเกาะติดอยู่กับเขา การได้อยู่กับเฮียทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย รู้สึกว่าผมจะสามารถยิ้มได้ต่อให้ภาพของใครบางคนจะยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ...เฮียที่ถึงแม้จะไม่เคยพูดเพราะๆ กับผม ชอบแกล้งผมเป็นประจำ แต่ก็เป็นเฮียที่ยอมให้ผมซบอกปล่อยโฮออกมาได้โดยไม่ถามอะไรเลย
“ไปตักน้ำมาให้เดซี่ไป แล้วก็ไปเรียกชงโคมาหากูด้วย”
“ชงโคเฝ้าร้านอยู่ เฮียจะให้ผมไปตามที่ร้านรึไง”
“เออดิ ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง”
“ก็ได้”
“แล้วกับไอ้มิวเป็นไง”
“ไม่เป็นไง ผมไม่ได้กลับไปคบกับเขานี่”
เฮียทองมองหน้าผมไม่นาน ก็ก้มลงไปเกี่ยวหญ้าต่อ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “จะคบก็ได้นะ มันก็มาขอโทษแล้ว เอาพานดอกไม้มาขมาอาม่าด้วย กูก็ไม่ได้ติดใจอะไร ทำตามใจมึงเถอะนะเล้ง”
ผมยิ้มเนือยๆ กับคำพูดของเฮียทอง “ถ้าตามใจผมตอนนี้...ผมคบกับใครยังไม่ได้หรอก”
“นี่มึงอกหักจริงๆ ใช่ไหม”
“อืม”
“ใคร?”
“...”
“ไอ้หลินใช่ไหม”
“...”
“มันทำมึงท้องแล้วไม่รับผิดชอบยังจะชิ่งอีกใช่ไหม! เดี๋ยวๆ มันเจอกู!”
“เฮีย!! ไม่ใช่อย่างนั้น!” นี่ผมว่าจะเงียบต่อไปแล้วนะ แต่ทำไมเฮียทองเป็นคนแบบนี้วะเนี่ย!
“แล้วยังไง! คดีเก่ายังไม่เคลียร์กับกูเลยนะไอ้ห่าหลินเนี่ย”
“ที่เฮียจะไปเอาเรื่องหลินเพราะเขาเคยจีบชงโครึไง บ้ารึเปล่า”
“เรื่องมึงด้วย”
“ข้ออ้างเหอะ หลินไม่ได้ผิดอะไร เขาแค่ไม่รักผมแค่นั้นแหละ อีกอย่างผมเป็นผู้ชายนะ จะท้องได้ไง”
“เดซี่ยังท้องได้เลย!”
“มันแค่อ้วน!”
“มึงว่าลูกสาวกูอ้วนเหรอออ!!”
“โอ้ยย ไอ้เฮีย ไม่คุยด้วยแล้ว ประสาทจะกิน”
“เออๆ งั้นก็รีบๆ ไปตามเมียกูกลับบ้านให้ด้วย ก่อนไปอย่าลืมตักน้ำมาให้ลูกสาวสุดที่รักของกู โอเค๊”
“เออ!”
เฮียทองก็คือเฮียทอง หากหลงคิดไปสักนิดว่าเขาจะทำตัวมีสาระ มันก็จะกลายเป็นว่าผมคิดผิด ผมเลยไม่รู้ว่าความจริงแล้วเขาเป็นคนยังไงกันแน่ แต่ที่รู้คือ...ชงโคเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกแล้วล่ะมั้ง...
ผมตักน้ำให้เดซี่เป็นที่เรียบร้อยก็ขับรถมาตามชงโคที่ร้านทองที่เป็นกิจการของกิ๋มหงส์ ม๊าของเฮียทอง ชงโคตั้งแต่ที่ประกาศตัวอย่างเป็นทางการแล้วว่าได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในตระกูลมันก็มาช่วยงานที่ร้านบ่อยๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ทำไรมากหรอกครับ แค่มาคุมพนักงานแล้วก็ช่วยขายนิดๆ หน่อยๆ แต่กิ๋มหงส์น่ะทั้งรักทั้งหลงลูกสะใภ้จนตอนนี้ชงโคมันจะเป็นตู้ทองเคลื่อนที่ได้อยู่แล้ว
“อ้าวเล้ง เฮียให้มาตามเหรอ” ชงโคที่กำลังหัวเราะอยู่กับกลุ่มเพื่อนของตัวเองหันหน้ามาเจอผมเข้าพอดี เพื่อนชงโคมักจะมาหาที่ร้านบ่อยๆ ทำให้ผมบังเอิญเจอบ่อยๆ ด้วย
“ดีจ้าเล้ง” แมวทักทายผมด้วยรอยยิ้มร่าเริงเหมือนเคย ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบขี้หน้าแต่ก็เหมือนจะไม่สะทกสะท้านอะไร
“ดี” ผมตอบกลับไปสั้นๆ หลบสายตาของใครอีกคนที่มองมา “เฮียให้มาตามกลับ มึงจะกลับเลยไหมล่ะ หรือจะไปไหนต่อ”
“ก็ว่าจะไปกินเค้ก งั้นเล้งไปกับผมละกัน กลับช้าเฮียจะได้ไม่บ่น”
“เย็นนี้อาม่าเข้าครัว เดี๋ยวมึงอิ่มแล้วกินข้าวไม่ลงทำไง”
“ไม่มีปัญหาน่า บอกม๊าไว้แล้วด้วย”
“งั้นถ้ามึงกินเสร็จก็โทรมาละกัน กูจะไปรับ”
“อ้าว ไปด้วยกันดิวะ”
“กูมีนัดแล้ว”
ผมรู้ว่าผมขี้ขลาด แต่ถ้าเลี่ยงได้ผมก็อยากเลี่ยง แค่ได้เห็นหน้าหลิน หัวใจผมก็บีบรัดแน่นขึ้นทุกที
“เออ งั้นก็ช่างเถอะ ไว้กูกินเสร็จแล้วจะโทรหาละกันนะ”
“อืม”
ผมเดินออกมาจากร้าน ขึ้นมานั่งในรถตัวเองได้ก็โขกหัวกับพวงมาลัยไปสามสี่ที หวังจะไล่ความรู้สึกปวดแปลบนี้ให้ออกไป แต่ทว่าหัวใจกลับไม่ยอมเต้นในจังหวะเดิม
ก๊อกๆ
ผมเงยหน้าขึ้น ก่อนจะหันไปมองตามเสียงเคาะ หลินชี้มือมาที่ผม แล้วก็เคาะกระจกอีกรอบ ผมเลยยอมเลื่อนกระจกลง
“เป็นบ้าอะไรของมึง” หลินถามพลางสายตาก็จ้องมองมาที่ผมพร้อมกับที่มือยื่นมาคลึงบริเวณหน้าผากให้ “ชอบทำร้ายตัวเองรึไง”
“เรื่องของกู” ผมปัดมือหลินออก กำลังจะติดเครื่องยนต์ กุญแจรถก็ถูกแย่งไป “เอาคืนมา!”
“มึง...”
“...”
“ไม่เป็นไรใช่ไหมวะ”
เห็นสีหน้ากูตอนนี้ มึงยังจะถามอีกทำไม!
“เออ กูไม่เป็นไร”
“...”
“เอากุญแจรถกูคืนมา กูรีบไป”
หลินมองหน้าผมพร้อมกับใช้นิ้วชี้ควงกุญแจเล่น ใบหน้านิ่งสนิทนั่นไม่ได้บอกเลยว่าเขากำลังคิดอะไร หรือต่อให้เขายิ้ม...ผมก็คงเดาไม่ถูก
“มึงนัดใครไว้”
“...”
“ตอบไม่ได้แสดงว่าไม่ได้นัดใคร งั้นก็ไปกินเค้กด้วยกันดิ”
“กู...นัดพี่มิว” ผมเก่งอยู่แล้วกับการสร้างเรื่องโกหก แต่ต่อหน้าหลิน...ผมกลับบังคับให้ตัวเองทำสีหน้าให้หลินเชื่อไม่ได้
“นัดไว้กี่โมง”
“ทำไมกูต้องบอกมึง”
“ไม่ไปได้ไหม”
“ไม่ได้!” ผมตะคอกออกไปอย่างเหลืออด “มึงปั่นหัวกูเล่นรึไงไอ้เหี้ย!”
“พูดดีๆ ดิวะ ทำไมต้องชวนทะเลาะ”
“แล้วที่มึงทำอยู่คิดว่าดีแล้วรึไง” กูกำลังตัดใจได้อยู่แล้ว...จะมาพูดอย่างนี้อีกทำไม
“ชงโคบอกว่ามึงไม่ได้คบใคร”
“แล้วไง”
“กลับมา...” หลินหยุดพูดไปเพียงนิด พร้อมๆ กับที่ก้มหน้าลงมาใกล้ ผมผงะถอยแต่ก็ถูกมือของเขารั้งท้ายทอยไว้ “กลับมาหากูได้ไหมล่ะ”
“มึง...” ผมอยากจะตั้นหน้าเขาให้สมกับความเจ็บปวดหัวใจที่ได้รับ แต่ก็ทำได้เพียงแค่มองหน้าเขาผ่านม่านน้ำตาที่กำลังไหลลงมาตามแก้มก็เท่านั้น หลินยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ผม ก่อนริมฝีปากอุ่นนุ่มของเขาจะทาบทับลงมา ผมหลับตารับสัมผัสนั้น แล้วค่อยๆ ผละออก
“พอแล้ว” ผมเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากของคนตรงหน้า “ต่อให้กูไม่ได้คบใคร ก็ไม่ได้หมายความว่ากูควรกลับไปหามึง”
“ถามใจตัวมึงเองรึยัง...ว่าจะลืมกูได้เมื่อไหร่”
ผมฝืนยิ้มออกมา ปาดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วมองสบตากับหลินอย่างจริงจัง
“ถ้าความรู้สึกของกูมันทำให้มึงเดือดร้อนนัก มึงก็รู้ไว้เลยนะว่ากูไม่ได้คิดอะไรกับมึงแล้ว! อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยไอ้เหี้ย!”
“โห เก่งแฮะ ถ้าอย่างนั้นก็ไปกินเค้กด้วยกันได้ใช่ไหมล่ะ ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับกูแล้ว ก็อย่าทำเหมือนว่าหลบหน้า ยังไงกูกับมึงก็ต้องเจอกันบ่อยๆ ตราบใดที่กูยังเป็นเพื่อนกับชงโคแล้วมึงก็ยังเป็นน้องของเฮียทอง มาดีกันไว้ดีกว่าน่า คนรอบข้างจะได้ไม่เฟลตามไปด้วย”
สุดท้าย...คนที่หลินห่วงความรู้สึก ก็ไม่ใช่ผม ...นี่มันน่าตลกดีจริงๆ
.
.
.
“กินอันนี้ไหมล่ะ กูเคยเห็นมึงซื้อแช่ตู้เย็นไว้”
ทำไมผมจะต้องมานั่งข้างไอ้บ้าหลินนี่ด้วยวะ โต๊ะทรงกลมมีเก้าอี้อยู่สี่ตัวพอดีกับจำนวนคน และแม้ทางขวามือของผมจะเป็นชงโค แต่ทางซ้ายมือกลับเป็นไอ้เหี้ยหน้ามึนคนหนึ่งที่แม่งทำตัวเข้าใจยาก แถมมันยังขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้กับเก้าอี้ของผมด้วย
“ไม่”
“แล้วจะกินอะไร”
“เรื่องของกู”
“แต่มึงปล่อยให้พนักงานเขารอนานแล้วนะ คนอื่นเขาก็สั่งกันหมดแล้ว”
“มึงก็ยังไม่สั่ง”
“เฮ้ๆ อย่าเถียงกันดิวะ ไม่ชอบขี้หน้ากันขนาดนั้นแล้วจะนั่งใกล้กันทำไม เล้งเปลี่ยนที่กับผมไหม” ชงโคพูดขึ้นมา ผมกำลังจะพยักหน้าแต่หลินกลับจับมือผมที่วางอยู่บนตักไว้แล้วถลึงตามอง
“หลินเปลี่ยนที่กับแมวก็ได้นะ ตรงนี้เห็นสวนหน้าร้านด้วย” แมวพูดขึ้นอีกคน ในขณะที่ผมไม่กล้าสังเกตสีหน้าของหลิน เพราะผมไม่อยากเห็นความอ่อนโยนของเขาที่มีต่อแมวอีกแล้ว
“ไม่เป็นไร ผมอยากนั่งตรงนี้”
“โอเคจ้า” แมวฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะมองมาทางผมอย่างเป็นมิตร “เล้งกินรสเดียวกับแมวไหมจ้ะ อร่อยนะ แมวชอบมากๆ เลย”
“ไม่ดีกว่า ผมไม่ชอบวานิลลา” ผมตอบ แต่เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าเจื่อนๆ ของแมวก็อดสงสารไม่ได้ “ความจริงเราไม่ชอบกินเค้ก มีแค่ไม่กี่รสที่กินได้ พี่ครับ งั้นผมเอาโกโก้ปั่นแก้วหนึ่งละกันครับ”
“ส่วนผมเอาบราวน์นี่สองชิ้นนะครับ กับโกโก้ร้อน”
เมื่อผมกับหลินสั่งเสร็จ พี่พนักงานก็ทวนรายการที่สั่งก่อนจะเดินไปที่เคาท์เตอร์ ในขณะที่ชงโคกับแมวก็คุยกันเรื่องเสื้อผ้าที่จะไปซื้อกันในวันเสาร์ ผมก็พยายามดึงมือให้หลุดจากการเกาะกุมของหลิน
“ทำบ้าอะไร” ผมกระซิบถามให้เบาที่สุด แต่หลินก็เพียงแค่ยิ้มตอบกลับมา
“ปล่อย”
“ไม่”
ผมหยิกแขนของหลินไปแรงๆ หลายที แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย กลับยิ่งบีบมือผมแน่นจนรู้สึกเจ็บ กระทั่งออร์เดอร์ที่สั่งไปมาเสิร์ฟ เขาก็ยังใช้มือซ้ายตักบราวน์นี่เข้าปากอย่างทุลักทุเล ผมคิดว่าแมวกับชงโคก็คงสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไร ในขณะที่ผมนั่งดูดโกโก้ปั่นไปอย่างเงียบๆ
“ช่วยกินหน่อย”
“...”
“เล้ง”
“กูไม่กิน”
ครืดดดดดด ครืดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดด ครืดดดด
โทรศัพท์มือถือของผมสั่นอยู่บนโต๊ะ หลินเหลือบมองพร้อมกับที่ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ ก่อนจะสะบัดมือหลินที่เผลอคลายออกไป
“เดี๋ยวมานะ ขอไปคุยโทรศัพท์ก่อน”
“เฮียโทรตามเหรอ” ชงโคถาม
“ไม่ใช่หรอก”
“แฟน?”
“ว่าที่แฟนมากกว่า” ผมให้คำตอบพลางส่งยิ้มให้กับชงโค
“นี่จะใจอ่อนกับพี่มิวแล้วใช่ไหม”
“อืม”
“งั้นก็รีบไปรับสายเถอะไป ปล่อยให้รอนานเดี๋ยวจะงอนเอา”
ผมพยักหน้าแล้วเดินออกมาที่สวนหน้าร้าน เวลาเย็นๆ อย่างนี้เริ่มมีแสงไฟขึ้นมาบ้างแล้ว ทำให้สวนดูสวยดีเหมือนกัน ยิ่งน้ำพุเล็กๆ กลางสวนนั่นยิ่งน่าดึงดูดตา
“ครับพี่มิว”
(โหยย ดีใจ ในที่สุดก็รับสายพี่)
“ฮ่าๆ ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
(อื้ม แล้วนี่อยู่ไหนอ่ะเรา พอจะมีเวลาว่างไปกินข้าวเย็นด้วยกันไหม)
“วันนี้คงไม่ได้ครับ ผมต้องกินข้าวกับที่บ้าน เอาไว้วันอื่นดีไหมครับพี่มิว”
(โอเคเลย ถ้าเล้งรับปากว่าจะไป วันไหนพี่ก็จะรอ)
“งั้นไว้ผมโทรไปบอกวันอีกทีนะพี่”
(ครับผม!)
ผมวางสายจากพี่มิวพร้อมกับถอนหายใจออกมา ทั้งๆ ที่ตอนนี้ไม่ได้อยากจะมีใครแท้ๆ ทำไมถึงต้องวิ่งเข้าหาผมด้วยนะ แต่ในตอนที่ผมต้องการ กลับไม่มีเข้ามาเลยสักคน
“เล้ง”
ผมสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงของหลิน ไม่คิดว่าเขาจะมายืนอยู่ข้างหลัง แถมยังยืนชิดมากด้วย
“มึงเป็นเด็กรึไงถึงได้ชอบเรียกร้องความสนใจ”
คำพูดของหลินทำให้ผมต้องกำมือแน่น ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้าแล้วต่อยเขาไปหนึ่งที เกินไปแล้วนะ...พูดเกินไปแล้ว
“มึงจะอะไรกับกูนักหนา! ตอนกูจะไป มึงไม่รั้งไว้สักคำ แล้วตอนนี้มึงทำเหี้ยอะไรวะหลิน เล่นเหี้ยอะไรของมึง!”
“กู...”
กว่าผมจะผ่านในแต่ละวันมาได้ มันเคยรู้บ้างไหมว่ายากเย็นแค่ไหน แล้วเพียงแค่ไม่กี่การกระทำของมัน...ความเข้มแข็งของผมก็กำลังจะพังลงไม่เป็นท่า ผมควรต้องทำยังไง ถึงจะต่างคนต่างอยู่ซะที
“กูคิดถึงมึง” คำสารภาพจากปากของหลินทำเอาผมพูดไม่ออก “แค่กูคิดว่ามึงกำลังอยู่กับคนอื่น กำลังร้องครางอยู่ใต้ร่างของคนอื่น กูก็แทบบ้า แต่กูก็ไม่กล้าพอจะรั้งมึงไว้ แล้วกูต้องทำยังไงวะ”
“กูจะไปรู้กับมึงเหรอ!”
ผมกับหลินยืนเงียบกันอยู่สักพัก มันคงยากสำหรับหลินที่จะคิดเรื่องของผม ผมไม่รู้ว่าที่เขาบอกคิดถึงมันหมายความว่ายังไง แต่การที่ได้เห็นท่าทางกระวนกระวายใจของหลินก็ทำให้ผมต้องกลั้นยิ้มไว้จนปวดแก้ม
บ้าจริงๆ นั่นแหละคนอย่างผม...แค่นี้ก็ดีใจแล้ว ทั้งๆ ที่ยังไม่มีอะไรชัดเจนเลย
“การได้เห็นแมวมีความสุขกับคนที่ตัวเองรักทำให้กูเจ็บอยู่บ้างก็จริง แต่มันเจ็บมากกว่า ทรมานมากกว่าตอนที่ไม่มีมึง”
“เดี๋ยวมึงก็หายเจ็บ มันก็แค่ความผูกพันธ์ที่เรามีร่วมกันมา มันไม่ใช่ความรักหรอกหลิน”
ผมอยากจะเชื่ออย่างนั้นมากกว่าเชื่อว่าหลินตกหลุมรักผมเข้า เพราะผมไม่มั่นใจเลยว่าถ้าหากกลับไป หลินจะยังเป็นเหมือนเดิมไหม เขาจะเห็นผมสำคัญขึ้นมาบ้างรึเปล่า มันเป็นความเสี่ยงที่ผมไม่กล้าลองเลยจริงๆ คงเพราะครั้งแรกที่ผมยอมรับความพ่ายแพ้...มันเจ็บมากเหลือเกิน
“กูรักมึงนะ และความรักของกูต้องการความชัดเจน ไม่ใช่ความเคยชิน ความสงสาร หรือความรู้สึกที่ว่ามึงยังลืมใครอีกคนไม่ได้ กูไม่อยากต้องระแวงว่าตัวเองจะโดนทิ้งเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้น...จบแค่นี้เถอะนะ กูไม่เป็นไรจริงๆ”
มันแย่มากจริงๆ ที่ผมต้องกระชากหัวใจตัวเองออกมาแล้วเหยียบมันซ้ำอีกครั้ง หลินกอดผมไว้แน่น เขาคงกำลังเจ็บ...แน่นอนว่าถึงมันจะไม่ใช่ความรู้สึกถึงขั้นรัก แต่ความผิดหวังจากการคาดหวังนั้นก็ไม่ได้ลดความเจ็บของคนๆ หนึ่งให้เหลือน้อยลงเลย
“จำไว้นะเล้งว่ากูไม่ได้อยากปล่อยมึงไป...”
“กูจะจำไว้ แต่ไม่ตลอดไปหรอกนะ เพราะสักวัน...คงมีใครสักคนมาทำให้กูลืมความผิดหวังครั้งนี้ได้”
“อืม”
“กลับเข้าข้างในเถอะ”
มันเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลา เพราะไม่มีใครสามารถทำให้ความเจ็บปวดของผมหายไปได้ แต่ถึงอย่างนั้น...ผมก็หวังว่าจะมีใครสักคนผ่านเข้ามาให้ผมได้รู้จักความรักที่สมหวังบ้าง...
“เล้ง!”
“หืม?”
“ถ้าถึงวันที่มึงยอมเปิดใจอีกครั้ง ช่วยให้โอกาสกูด้วยนะ”
ผมแค่นยิ้มกับคำพูดของหลิน ก่อนจะตอบไปอย่างชัดเจนว่า “ฝันไปเถอะไอ้เหี้ย!”
.............................................End Special.....................................................
หลินเล้งจบไปแล้วค่าาาาาาาา ต่อไปเจอกันวันศุกร์นะคะ
http://ask.fm/TCHONG_K
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 958496 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก