หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113

[Ice_Iris]

จบแล้ว

ไม่อยากให้จบเลย

แม้ว่าเรื่องของชงโคกับเฮียจะลงเอยด้วยดีแล้วก็ตาม

แต่มันยังอยากอ่านต่อ

โบจังกับแมวก็อยากรู

หลิงกับเล้งยิ่งอยากรู้


แต่ก็.......

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แย่งปันขอรับ

[wargroup]

มีความสุขแล้ววันนี้ เล้งนางทำสะใจ
"ฝันไปเถอะ...ไอ้เหี้ย!" เด็ดมากอีหนู ฮ่าฮ่าฮ่า

[ka[ze]na]

รอๆๆๆๆ

[aoihimeko]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษของเล้ง

หวังว่าเล้งคงจะเจอกับความสุขจริงๆสักที

ยิ่งหลินทำแบบนี้เราก็ยิ่งเกลียดอ่ะ

คิดถึงเฮียกับชงโคจัง 

[Snufflehp]

ตอนพิเศษตัวอิจฉา [ตั้ม+บิ้ว]

ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะรักผู้ชายคนนั้นลง ผู้ชายที่มีแต่ความเย็นชา ผู้ชายที่เอาแต่เงียบขรึม ผู้ชายที่ก็ไม่รู้ว่าภายในหัวสมองของเขาคิดเรื่องอะไรอยู่ เก่งแต่ทำหน้าตารำคาญใส่ แต่พอผมต้องการความช่วยเหลือก็มีมือของเขาที่ยื่นมาช่วยเหลือผมเป็นคนแรก ผมไม่รู้ว่าเขาใจร้ายหรือใจดีกันแน่ แต่ที่รู้คือตอนนี้ผมไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้เลย มันแย่จริงๆ ที่ต้องเป็นแบบนี้ ผมควรจะโทษตัวเองใช่ไหมที่เผลอใจไปกับความใกล้ชิดระหว่างเรา

“ทำไมถึงเพิ่งกลับ” เขามักจะถามด้วยเสียงเข้มๆ อย่างนี้เสมอหากว่าผมกลับบ้านผิดเวลา

“จำเป็นต้องตอบไหมล่ะ” ผมถามกลับพร้อมกับเดินเลี่ยงตัวเขาเพื่อจะขึ้นไปชั้นสองของตัวบ้าน

“มึงอยู่ในความดูแลของกู เพราะฉะนั้นอย่าดื้อให้มาก”

ผมเกลียดจริงๆ เวลาที่เขาพูดแบบนี้ คงมีแต่หน้าที่เท่านั้นที่ทำให้เขาอดทนกับเด็กอย่างผม ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ทั้งผมและพี่ชงโคเราดูแลตัวเองได้

“ผมคิดว่าผมมีสิทธิ์ใช้ชีวิตของตัวเองให้เต็มที่นะ เอาเวลาที่พี่มัวแต่มาจับผิดเวลากลับบ้านของผมไปดูแลแฟนของพี่เถอะ”

อ่า...รู้สึกแย่จริงๆ นะที่ต้องพูดแบบนี้ แต่ผมก็ปฏิเสธความจริงไม่ได้เลยว่าเขามีแฟนแล้วและกำลังจะแต่งงาน ผมมันเป็นแค่เด็กน้อยที่แอบรักเขาอยู่ข้างเดียวเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะพูดคำว่าชอบกับเขาด้วยซ้ำไป

“อาบน้ำแล้วก็ลงมากินข้าวด้วย กูจะรอ” เขาไม่สนใจจะแย้งคำพูดของผมกลับแค่บอกเสียงเรียบแล้วก็เดินไปที่ห้องกินข้าว ในขณะที่ผมกำมือตัวเองแน่น อยากกรีดร้องออกมาดังๆ ให้สาแก่ใจกับความโง่งมของตัวเอง เขาน่ะไม่เคยแสดงท่าทีอะไรให้มีความหวังเลยสักนิด แต่ผมก็ยังจะรักเขาอยู่ได้ นี่มันบ้ามากจริงๆ

ผมอาบน้ำเสร็จก็ลงไปกินข้าว พี่ตั้มนั่งอ่านแฟ้มงานรออยู่ที่โต๊ะก่อนแล้ว พอเห็นว่าผมนั่งลงบนที่นั่งตรงข้าม เขาก็ปิดแฟ้มแล้วพยักหน้าให้แม่บ้านตักข้าวให้ทันที และมันก็เป็นเหมือนทุกครั้งที่เรานั่งกินข้าวด้วยกัน มีแต่ความเงียบและความอึดอัด เขาเป็นคนไม่ค่อยพูด ในขณะที่ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะชวนคุยเรื่องอะไรดี เพราะช่วงวัยที่ห่างกันมากเกินไปของเราทำให้ผมไม่แน่ใจนักในเรื่องเกี่ยวกับเขา ทั้งกีฬาที่ชอบ ทั้งทีมฟุตบอลที่เชียร์ หรือแม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ผมก็ไม่รู้เลย

“วันนี้มึงโดดเรียนอีกไหม” เขาถามด้วยเสียงเข้มๆ ผมชะงักช้อนที่กำลังจะตักข้าว แล้วเงยหน้าขึ้นมอง

“จะรู้ไปทำไม”

“ถามก็ตอบ”

มันคงเป็นหน้าที่ของผู้ปกครองที่ต้องถาม เขาเป็นคนจ่ายค่าขนมในแต่ละเดือนให้ผม ไม่เคยถามว่าผมเอาเงินไปใช้ทำอะไรบ้าง ขอเท่าไหร่เขาก็ให้เท่านั้น แต่ส่วนใหญ่ผมจะเกรงใจ ไม่กล้ารบกวนเขา

“ไม่โดด”

“อืม”

เพียงเท่านั้นบทสนทนาของเราก็จบลง เขาไม่เคยเซ้าซี้ เมื่อตั้งคำถามแล้วได้รับคำตอบ เขาก็จะไม่ถามอีก ถึงแม้คำตอบของผมจะเป็นเรื่องโกหก เขาก็ไม่ได้ใส่ใจเลย

“นี่”

“...”

“วันนี้ต้องเข้าเวรไหม”

“...”

“พี่ตั้ม”

“เข้า”

เขาก็จะเป็นแบบนี้ ถ้าไม่เรียกชื่อก็จะไม่ตอบคำถามเลย แม้จะไม่ค่อยพูดแต่ก็กวนตีนอยู่ไม่น้อย

“ถึงกี่โมง”

พี่ตั้มที่กำลังตักไก่ทอดใส่จานเงยหน้าขึ้นมองผม เขาทำหน้ารำคาญใส่ แล้วก็ไม่ยอมตอบคำถาม

“ผมก็แค่อยากรู้ตามประสาคนที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน”

เขาขมวดมิ้วพลางให้คำตอบว่า “กูกลับมาเมื่อไหร่มึงก็รู้เอง”

“แล้ว...แฟนพี่ล่ะ”

“เกี่ยวไรกับมึง”

“ผมก็แค่ถาม”

“ทำไมต้องถาม”

“ผมอยากรู้นี่”

ราวกับว่าเมื่อกี้เขาจะหลุดยิ้ม แต่ผมก็คงแค่ตาฝาดไปเอง เขายิ้มยากจะตายไป...ขนาดอยู่กับแฟนที่กำลังจะแต่งงานด้วยแล้วยังไม่เห็นยิ้มเลย

“กูจะแวะไปหาเขาก่อนไปเข้าเวร”

ผมพยักหน้ารับ พลันก็รู้สึกอิ่มขึ้นมา ไม่น่าถาม...ไม่น่าถามเลย ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าคำตอบของเขาจะสร้างความเจ็บปวดให้ตัวเอง แต่ผมก็ยังรนหาที่

“ถ้ามึงจะเที่ยว ก็อย่าเมาจนโดนเรียกเป่าแล้วไม่ผ่าน กูขี้เกียจไปประกันตัว”

ผมพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะรวบช้อนส้อมแล้วเดินออกจากห้องกินข้าว ขึ้นมาที่ห้องนอนของตัวเองก็มานอนฟุบหน้า

ผมสร้างปัญหาให้เขามากผมรู้ เด็กอย่างผมคงสู้พี่สาวพยาบาลแฟนของเขาไม่ได้ ไม่มีอะไรจะเทียบกันได้เลยสักนิด ผมเคยมีเรื่องมีราวขึ้นโรงพักหลายครั้ง ก็คดีตบตีแล้วคู่กรณีไม่ยอมความ วิ่งแจ้นไปแจ้งตำรวจ หรือบางคืนก็เมาแล้วขับเสือกมีตำรวจเรียกเป่า นอนโรงพักให้สร่างเมาไม่รู้กี่ครั้ง แต่ก็เป็นเขาทุกครั้งที่จัดการเรื่องให้ผม แม้จะไม่บ่นไม่ด่า แต่สายตาที่มองผมก็ทำให้รู้สึกแย่ได้เหมือนกัน

ครืดดดดด ครืดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดด

“ว่าไงเล้ง”

(ไปเที่ยวกันไหมล่ะคืนนี้ กูรู้สึกเบื่อๆ)

“เออ ไปๆ ชวนนังเปิ้ลกับนังเมฆไปด้วย”

(โอเค แล้วเจอกัน ที่เดิมนะ)

“อือ”

ช่วงนี้ผมออกเที่ยวบ่อย เพราะไม่อยากอยู่ติดบ้าน ในเมื่อเวลาเห็นหน้าพี่ตั้มแล้วนึกอยากจะร้องไห้ใส่เขาขึ้นมาทุกครั้ง ผมก็เลยเลือกที่จะออกไปเปิดหูเปิดตากับเพื่อนๆ ดีกว่า

“จะออกไปไหน”

ผมที่กำลังนั่งใส่รองเท้าอยู่หน้าบ้านถึงกับสะดุ้งน้อยๆ เพราะเสียงเข้มๆ ของบุคคลไม่พึงประสงค์ในตอนนี้ หันไปมองก็เห็นว่าเขายืนกอดอกมองมาด้วยสายตาดุจัด ทว่า...ร่างกายกำยำในชุดเครื่องแบบของเขากลับดึงดูดสายตาของผมได้มากกว่า

“กูถาม”

“ไปเที่ยวกับเพื่อน”

“ที่ไหน”

ผมบอกชื่อร้านไป ก่อนจะหันกลับมาใส่รองเท้าต่อ วันนี้ผมใส่กางเกงยีนเดฟสีซีด ที่ขาดตรงเข่าเกือบถึงครึ่งขา เป็นกางเกงของพี่ชงโคที่ลืมไว้ ผมน่ะชอบเอาเสื้อผ้าของพี่มาใส่ เพราะแต่ละตัวโดนใจทั้งนั้น พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรในเมื่อตอนนี้ต้องเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวให้ถูกใจแฟน

“งั้นออกไปพร้อมกัน มึงจะกลับก็โทรหากู”

“ไม่เอา”

“วันนี้ตำรวจตั้งด่าน มึงอยากนอนคุกอีกรึไง”

“เออๆ ก็ได้”

เพราะไม่อยากสร้างปัญหาให้เขาอีกหรอกนะ ผมถึงยอมทำตามคำสั่ง ปกติถ้าขัดได้ผมก็จะขัดให้ถึงที่สุดไปเลย

ผมนั่งรถออกมากับพี่ตั้ม และก็อีกเช่นเคยที่เราไม่ได้พูดคุยกัน แรกๆ ผมก็พยายามจะชวนเขาคุย แต่พอจะอ้าปากพูด โทรศัพท์มือถือของเขาก็มีสายเรียกเข้ามาจากพยาบาลแฟนสาวที่ตอนนี้คงกำลังรอเจอเขาอยู่ ผมก็เลยเงียบมากถึงมากที่สุด เพราะไม่อยากให้เขามีปัญหากับแฟนเรื่องของผมอีก แฟนของพี่ตั้มเขาดูออกนะว่าผมชอบใคร ถึงได้ไม่ชอบขี้หน้าผม ทำทุกทางให้ผมรู้ว่าพี่ตั้มกำลังจะแต่งงานกับเธอ ทั้งโชว์แหวนหมั้น ทั้งมานอนที่บ้าน แม้ผมจะบอกตัวเองว่าพอแล้ว ผมเจ็บมากแล้ว แต่ก็ตัดใจไม่ได้สักที

“จะกลับก็โทรมา” ก่อนผมจะลงจากรถ เขาบอกสั้นๆ เพียงเท่านั้นก็ขับออกไป ผมยืนมองตามจนไม่เห็นไฟท้ายของรถแล้วก็กดโทรหาเล้ง บอกสถานที่นัดเจอกันแล้ว รออีกแค่ไม่นานเล้งพร้อมกับเมฆและเปิ้ลก็โผล่มา วันนี้พวกมันก็แต่งตัวจัดกันอีกเช่นเคย

“ไหนรถมึง” เล้งถาม

“มีคนมาส่ง”

“พี่หมวด?”

“อือ”

“แล้วทำไมทำหน้าเหี่ยว มึงไม่ดีใจรึไงที่เขามาส่งมึง” เมฆถามพร้อมกับกรีดนิ้วที่ไปทาสีเล็บมาให้ผมดู

“ส่งกูเสร็จมันก็จะไปหาเมียมัน กูควรดีใจไหมล่ะอิดอก”

“เออค่ะ รู้ว่าเขามีเมียก็ตัดใจค่ะมึง สวยๆ เริดๆ อย่างเรา หาใหม่ได้สบาย คืนนี้อยากแดกคนไหนก็ลากไปกินในน้ำได้เลย” เปิ้ลบอกพลางหูตาแพรวพราวเมื่อเห็นกลุ่มวัยรุ่นชายกลุ่มใหญ่ที่กำลังเดินผ่านหน้าไป

“ถ้ามึงยังทำหน้าเป็นปอบอย่างนี้ ผู้ชายคงจะไม่ตกถึงท้องหรอกค่ะชะนี ต้องแอ๊บใสเข้าไว้” เมฆสวนกลับพลางทำหน้าสวยใสเป็นตัวอย่าง ผมกับเล้งได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนจะพากันเดินเข้ามาในร้าน

โลกกลางคืนก็ยังสนุกสนานไม่เปลี่ยน ผมเมา ผมเต้น ผมปล่อยวางความทุกข์ใจทุกอย่างแล้วร่วมเฮฮาไปกับเพื่อนๆ แต่พอเริ่มเมาหนักเข้า กลับร้องไห้ออกมาเป็นวรรคเป็นเวรให้พวกมันร้องตามกันซะงั้น คนเมามันอารมณ์อ่อนไหวง่ายจริงๆ ครับ ขนาดเปิ้ลที่ไม่เคยมีแฟนมาตลอดเกือบยี่สิบปีมันยังมากอดคอร้องไห้ไปกับผม มันบอกว่ามันไม่เข้าใจ แต่พอเห็นน้ำตาผมไหล มันกลับร้องไห้ออกมา เล้งก็อาการหนักเหมือนกัน ถึงภายนอกมันจะดูเหมือนไม่เป็นไร แต่ผมก็รู้ดีทีเดียวว่ามันก็เจ็บปวดใจไม่ต่างจากผม

“แน่ใจนะว่าจะไม่ให้กูไปส่ง” เล้งถามย้ำอีกครั้งเมื่อถึงเวลาแยกย้ายกันกลับบ้าน

“อือ ไม่ต้องหรอก มึงรีบกลับไปนอนเถอะ พรุ่งนี้เช้าเจอกันที่มอนะ”

“เอางั้นก็ได้ ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกกูด้วย”

“อือๆ รีบไปๆ”

เล้งกลับไปแล้ว เปิ้ลกับเมฆก็ขึ้นแท็กซี่ไปหามื้อดึกกินต่อ เหลือแต่ผมที่ยืนเคว้งอยู่หน้าร้านคนเดียว ผมไม่ได้คิดจะโทรหาพี่ตั้มหรอก ไม่อยากกวนเขา แถวนี้แท็กซี่เยอะแยะ ผมกลับเองคงสะดวกกว่า

ปรี๊นนนนนนนนนนน

เสียงแตรรถทำเอาผมสะดุ้งโหยง พร้อมกับไฟหน้ารถที่สาดเข้ามาจนผมต้องยกมือบังไว้เพราะแสบตา รถที่คิดว่าจะต้องชนแน่ๆ แล้วกลับหยุดกึกลงตรงหน้า ห่างจากที่ผมยืนไม่กี่นิ้ว

“ขับรถภาษาอะไรของมึงวะ! ซื้อใบขับขี่มารึไงไอ้โง่!” ผมตะโกนด่าออกไปอย่างเหลืออด ไม่เห็นหน้าเจ้าของรถ แต่ก็คิดว่ามันคงโง่มากแน่ๆ หงุดหงิดจนต้องถอดรองเท้าแล้วฟาดลงบนกระโปรงหน้ารถของมัน คนยิ่งหงุดหงิดอยู่ดันมาทำให้ตบะแตกเข้าจนได้
แต่ก่อนที่ผมจะทำอะไรร้ายแรงไปมากกว่านี้ เจ้าของรถก็โผล่หน้ามาให้เห็น เขาเปิดประตูลงมา ชุดเครื่องแบบเต็มยศกับใบหน้าที่คุ้นตาทำให้ผมชะงักไปอย่างฉับพลัน พี่ตั้มมองหน้าผมนิ่ง เลิกคิ้วน้อยๆ นำให้ผมต้องลดมือที่ถือรองเท้าอยู่ลง

ผมพูดอะไรไม่ออก ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว มองหาทางหนีทีไล่เพราะเคยเห็นผู้ชายคนนี้โกรธมาแล้ว ถึงได้รู้ว่ามันน่ากลัวมากแค่ไหน แล้วนี่ผมไปทำรถสปอร์ตของเขาเป็นรอยนะ เขาจะยังปล่อยให้ผมมีชีวิตอยู่เหรอ!

“จะไปไหน” เสียงเรียบๆ ของเขาทำให้ผมก้าวขาไม่ออก พี่ตั้มยังคงจ้องมองมา พร้อมกับที่ขายาวๆ ของเขาก้าวเข้ามาใกล้ ควันจากมวนบุหรี่จากปลายนิ้วของเขาทำให้ผมต้องกลั้นหายใจ

“เด็กสิ้นคิดอย่างมึงนี่กูควรจะสั่งสอนยังไงดี กูไม่เคยบอกรึไงว่าให้ใจเย็นๆ ถ้านี่ไม่ใช่รถกู มึงคงโดนกระทืบไปแล้วรู้ไหม”

“ละ...แล้วไง! กระทืบก็กระทืบดิ มีมือมีเท้าเหมือนกัน ใครจะปล่อยให้โดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียว”

“มึงคิดว่ารูปร่างอย่างมึงนี่จะทนมือทนตีนคนอื่นได้สักกี่น้ำ”

ผมกัดริมฝีปากอย่างขัดเคืองใจ แต่ก็ถูกพี่ตั้มบีบคางเข้าให้ “เจ็บนะ!”

“แค่นี้ก็เจ็บแล้ว โดนเตะมึงคงสลบไม่ฟื้น แล้วยังจะปากเก่ง ไป กลับ!”

“ไม่กลับ! มีปัญญากลับเองได้ ปล่อยดิวะไอ้บ้า!”

สู้แรงไม่ได้เลย ผมถึงได้ถูกลากถูลู่ถูกังมาขึ้นรถ พี่ตั้มทำตาดุเมื่อเห็นว่าผมขัดขืนสุดฤทธิ์ เขาโยนบุหรี่ลงบนพื้น ดับมันด้วยปลายรองเท้าแล้วล็อคคอผมจากข้างหลัง ต่อสู้กันอยู่นานจนในที่สุดผมก็ยอมแพ้เพราะเหนื่อยมากจริงๆ แถมยังรู้สึกเวียนหัว อยากจะอาเจียนอีกด้วย

“ตัวเท่าลูกหมา แต่เสือกแดกเข้าไปซะเยอะ สมน้ำหน้า”

ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ช่วยลูบหลังให้ผมที่กำลังอ้วกรดล้อแม็กราคาแพงของรถสปอร์ตของเขา

“ไม่ต้องมายุ่ง!” ผมปัดมือเขาออก แต่ก็โดนเขาผลักหัวหน้าแทบทิ่ม มือผมเลยคว้าสะเปะสะปะไปข้างหลัง แล้วก็ต้องร้องโอ้ยออกมาเมื่อนิ้วถูกดาวบนบ่าของเขาบาดเข้าให้

“งี่เง่าไม่จบไม่สิ้น” พี่ตั้มบ่น ก่อนจะดึงนิ้วของผมที่กำลังมีเลือดไหลซึมออกมาเข้าปาก ดูดเบาๆ อยู่อย่างนั้นจนผมทำหน้าไม่ถูก

“ปละ...ปล่อยเลยนะ!”

“...”

“บอกให้ปล่อยไง!” ผมตวาดใส่เขาทั้งน้ำตา เพราะการกระทำที่ไม่ได้คิดอะไรของเขามันทำให้ผมจะเป็นบ้า

อย่าทำอย่างนี้นะ...ถ้าพี่ทำแบบนี้ผมจะยิ่งตัดใจไม่ได้

“มึงร้องไห้ทำไม”

“...”

“รังเกียจกูเหรอ”

ผมไม่ได้รังเกียจ ผมอยากสัมผัสพี่ให้มากกว่านี้ด้วยซ้ำไป แต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมไม่มีสิทธิ์อะไรเลย ในเมื่อพี่กำลังจะแต่งงาน แล้วผมก็เป็นแค่เด็กที่ไม่กล้าบอกความรู้สึกตัวเองกับพี่

“ผมเจ็บ...”

“เลือดหยุดไหลแล้ว”

ผมคงเมามาก ถึงได้รู้สึกว่าพี่ตั้มอ่อนโยนและมีรอยยิ้มที่อบอุ่นขนาดนี้

“เจ็บ...เจ็บมากเลย ฮืออออออออ”

เขาคงตกใจที่จู่ๆ ผมก็แหกปากร้องไห้ออกมา แต่ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมอกหักอีกแล้ว แต่ครั้งนี้มันเจ็บมาก เจ็บจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เฝ้ารอให้เกิดปาฏิหาริย์ว่าพวกเขาจะเลิกกัน ได้แต่หวังว่าเรื่องที่เขากำลังจะแต่งงานเป็นเรื่องโกหก

“ทำเป็นเด็กไปได้นะมึง” เขาเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ ก่อนจะค่อยๆ ดึงตัวผมให้ลุกขึ้นยืนแล้วเปิดประตูรถให้ผมเข้าไปนั่ง ส่วนเขาก็เดินอ้อมไปขึ้นที่นั่งฝั่งคนขับ ยกมือขึ้นผลักหัวผมเบาๆ

“ตั้ม”

“เมาแล้วปีนเกลียว กูแก่กว่ามึงตั้งหลายปี”

“ตั้ม”

“-_-”

ก็แค่อยากเรียกอย่างนี้ อยากลองเรียกเหมือนที่แฟนของพี่เรียกพี่บ้างก็เท่านั้น ขอแค่คืนนี้ให้ผมได้ทำตามใจตัวเองบ้างไม่ได้หรือไง

“ขานรับหน่อยสิ มีคนเรียกอยู่นะ”

“...”

เขาไม่สนใจจะตอบเลย กลับตั้งหน้าตั้งตาขับรถ ผมก็เลยต้องยอมแพ้แล้วนั่งเงียบมาตลอดทางจนถึงบ้าน เขาเดินมาเปิดประตูรถให้แล้วลากผมให้เดินตาม

“อาบน้ำก่อนค่อยเข้านอน กูจะกลับไปเข้าเวร”

ผมไม่ได้รับคำหรือปฏิเสธ แต่กลับจับแขนของพี่ตั้มไว้แน่น เขาหันมามองพลางเลิกคิ้วอย่างสงสัย

“ไม่ให้ไป”

“...”

“ตั้มได้ยินไหมว่าไม่ให้ไป”

“ถ้ายังไม่เรียกกูว่าพี่มึงโดนแน่บิ้ว”

“ไม่เรียก ไม่ได้อยากให้เป็นพี่ เพราะฉะนั้นไม่เรียก ร้อยไม่เรียก พันไม่เรียก เข้าใจไหม”

พี่ตั้มขมวดคิ้ว แต่ผมก็ขยับเข้าไปกอดตัวเขาไว้ เขายืนอยู่นิ่งๆ ไม่ได้กอดตอบหรือผลักไส แต่ก็แค่ยืนอยู่นิ่งๆ แค่นั้น

“ปล่อยได้แล้วบิ้ว”

“ไม่”

“ถ้ากูตีจริงๆ ห้ามร้องนะ”

“ไม่ร้อง จะตีตรงไหนก็ไม่ร้องหรอก”

ผมรู้ว่าผมกำลังทำตัวหน้าไม่อาย แต่ผมก็แค่อยากอยู่ในอ้อมกอดของเขาบ้าง แค่ไม่กี่นาทีก็ยังดี อยากให้เขากอดผม อยากให้เขาสัมผัสผมไปทั่วทั้งตัว อยากได้รับความอบอุ่นเหมือนอย่างที่เขามอบให้กับคนที่เขารักบ้าง

“พาบิ้วไปนอนนะตั้ม แล้วบิ้วจะเป็นเด็กดี” ผมบอกพลางส่งยิ้มหวานไปให้เขา

“มึงมันเด็กเกเรตั้งแต่ไม่ยอมเรียกกูว่าพี่แล้ว”

ผมหัวเราะคิกคักให้กับหน้าตาบึ้งตึงของเขา และในเมื่อผมไม่ยอมปล่อย เขาถึงได้จำใจเดินขึ้นมาส่งผมที่ห้อง โดยไม่ได้รู้เลยว่ากุญแจมือที่เขาใช้จับผู้ร้ายถูกผมดึงออกมาตอนที่กอดเขาอยู่เมื่อกี้

“เข้าไปซะ กูส่งแค่นี้”

“ไม่เอา เดินไปส่งที่เตียงนะ”

“มากไปแล้วนะ”

“นะตั้ม ไปส่งหน่อย”

พี่ตั้มทำหน้ารำคาญ เปิดประตูห้องผมให้กว้างแล้วก็ปิดลงเสียงดัง จูงผมไปที่เตียงแล้วผลักให้ล้มลงไปนอนบนฟูก ผมมองใบหน้าที่ยังคงบึ้งตึง ก่อนจะรีบลุกไปกอดเขาจากข้างหลังเมื่อเขากำลังจะเดินออกไป

“บิ้ว เล่นอะไรของมึง”

“ผมไม่ได้เล่น”

ใช่แล้ว...ผมไม่ได้เล่น สำหรับพี่แล้วผมจริงจังมากนะครับ จริงจังจนคิดจะทำอะไรบ้าๆ อย่างนี้ แม้ว่าเขาจะขืนตัวเอง แต่ผมก็ยังกอดรัดตัวเขาไว้ ผมรู้ว่ามันน่าสมเพช แต่ผมก็อยากจะทำอะไรตามใจตัวเองแม้ว่าผมจะไม่มีสิทธิ์ ผมอยากจะมีช่วงเวลาดีๆ กับเขาก่อนที่เขาจะไปเป็นของคนอื่นโดยที่ผมไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะพูดคำว่ารักของตัวเองได้อีก

ผมใช้แรงทั้งหมดของตัวเองต่อสู้กับแรงของเขา พี่ตั้มไม่กล้าทำอะไรรุนแรง เขาพยายามผลักผมออก จนเมื่อผมจะหงายหลังลงไปบนฟูก ผมก็คว้าตัวเขาไว้ได้แล้วดึงให้ล้มลงมาด้วยกัน แต่มันก็ไม่ได้เหมือนในหนังที่ล้มแล้วตัวเอกสองคนจะจ้องตากันแล้วปิดท้ายด้วยฉากจูบ มันแย่กว่านั้นมากเมื่อหัวผมโขกกับหัวเตียงแล้วมือของพี่ตั้มก็ฟาดโดนนาฬิกาปลุกของผมจนกลิ้งตกไปที่พื้น ถึงจะเจ็บน้ำหูน้ำตาไหลแค่ไหนแต่ผมก็ยังต้องใช้โอกาสนี้ล็อคข้อมือของเขาไว้กับเสาเตียงตัวเอง ต้องขอบคุณที่พ่อเลี้ยงเขาจัดหาเตียงสี่เสามาให้ผม

“มึง...เล่นอะไรบ้าๆ” เขามองผมอย่างตกใจจริงๆ

“ผมบอกแล้วนะว่าผมไม่ได้เล่น”

พี่ตั้มดิ้นสุดแรง แต่ก็เปล่าประโยชน์ เขาทำได้เพียงให้เตียงเคลื่อนนิดๆ เท่านั้น แต่ก็ไม่หลุด ผมลงจากเตียงเดินมาหาผ้าที่พอจะมัดมืออีกข้างของเขาไว้ได้ และนั่นก็ทำให้พี่ตั้มสบถด่าออกมาเสียงดังลั่น ซึ่งผมไม่ได้สนใจ ยังคงทำหูทวนลมกับความโกรธของเขา

“ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ไอ้เด็กบ้า!”

“ผมจะปล่อยได้ยังไง...ในเมื่อลงแรงไปขนาดนี้”

“มึงทำไปเพื่ออะไรวะ!”

“ทำไมผมต้องบอก”

“มึง...”

“ผมจะไปอาบน้ำนะ แล้วเดี๋ยวเรามาสนุกกัน”

หลังจากจัดการมัดมือมัดเท้าเขาป้องกันการถูกถีบถูกตบเป็นที่เรียบร้อยแล้วผมก็เข้ามาอาบน้ำ รู้สึกตัวเองกำลังจะทำเรื่องบ้าๆ แต่ก็หาเหตุผลที่จะมาหยุดไม่ได้ ผมแค่อยากรู้ว่าการได้อยู่ในอ้อมกอดของคนที่รักมันจะรู้สึกยังไง แต่หัวใจที่เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะกับใบหน้าซีดเผือดในกระจกที่สะท้อนเงาของตัวเองนี่มันคืออะไร... ผมไม่ได้กำลังเรื่องที่ไม่ดีใช่ไหม

แต่ความลังเลใจมักเป็นสิ่งที่ผมเกลียดเสมอ เพราะฉะนั้นผมถึงได้ละทิ้งความรู้สึกแย่ๆ นั้นไปแล้วเริ่มทำตามความต้องการของตัวเองต่อ

พี่ตั้มมองหน้าผมก่อนจะเลื่อนลงมองเสื้อคลุมอาบน้ำที่ผมสวมอยู่ สายตาดุจัดของเขาทำให้ผมหัวเราะออกมาเล็กน้อย ตอนนี้เขาก็ทำได้เพียงเท่านี้แหละครับ เพราะดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุดอยู่แล้ว

“มึงจะทำอะไร” เขาถามทันทีที่ผมค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเขาออก

“จะทำให้ตั้มรู้สึกดีไง”

“มึงเมามากแล้วนะบิ้ว รู้ตัวรึเปล่ากับสิ่งที่มึงกำลังทำ”

ผมสร่างเมาตั้งแต่ได้อาเจียนออกมา แม้จะยังรู้สึกถึงความกล้าที่มีมากกว่าปกติอยู่บ้าง แต่ผมก็รู้ดีว่าสิ่งที่ผมกำลังทำมันคืออะไร

“ถ้าตั้มไม่ชอบทำกับผู้ชาย ก็หลับตาสิครับ เดี๋ยวก็รู้สึกดีเองนะ” ผมขยิบตาให้แล้วหอมแก้มของเขา ก่อนจะใช้ริมฝีปากสัมผัสกับผิวของเขาเบาๆ ขบเม้มและฝากรอยไว้ทุกจุดที่ผมสัมผัส อกกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามทำให้ผมคลอเคลียอยู่นาน ไม่อาจละริมฝีปากไปได้ พี่ตั้มสบตากับผมที่กำลังลงลิ้นเลียบนยอดอกของเขา ริมฝีปากของเขาเม้มแน่น ไม่ยอมส่งเสียงออกมา ทั้งสายตาดุจัดนั้นทำให้ผมต้องลงลิ้นหนักๆ อยากได้ยินเสียง...อยากได้ยินเสียงของเขาตอนที่ผมกำลังทำรักให้

ผมค่อยๆ ปลดเข็มขัดกางเกงของเขาออก รูดซิบลงจนเห็นชั้นในสีดำ ก่อนจะส่งมือเข้าไปลูบไล้

“ถ้ามึงยังทำมากกว่านี้ กูหลุดไปได้มึงตายแน่!”

“งั้นไหนๆ ก็จะตายแล้ว...ตั้มพาบิ้วขึ้นสวรรค์ก่อนนะ”

“ไอ้เด็กบ้า!” ผมขี้เกียจฟังเสียงของเขาอีกจึงหาผ้ามาอุดปากของเขาไว้

“มีคนได้สัมผัสมันมากี่คนแล้วล่ะตั้ม...เคยเข้าไปในตัวใครบ้างแล้ว...แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ บิ้วจะทำให้ลืมเอง ลืมความรู้สึกดีที่ได้รับจากคนอื่นแล้วจำแต่บิ้วแทน ดีไหมครับ”

ผมใช้ปากให้เขาจนเสร็จ ก่อนจะเคลื่อนตัวขึ้นไปดูดดุนยอดอกของเขา พี่ตั้มหน้าแดงก่ำ เสียงร้องอื้ออึงดังอยู่ในลำคอ เขาจ้องมองมาที่ผมโดยไม่ละสายตา ไม่ว่าผมจะสัมผัสตรงไหนก็จะมีสายตาของเขามองตามมาจนบางครั้งผมก็ทำอะไรไม่ถูกจนต้องยกมือขึ้นปิดตาของเขาไว้ ยิ่งเมื่อของของเขาเข้าไปในตัวของผมจนหมด มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีจนร้องครวญครางออกมา เขากระตุกเป็นพักๆ เมื่อผมตอดรัดเขาแรงๆ และขยับสะโพกขึ้นลงรัวเร็ว แม้หัวใจจะแทบหยุดเต้นเมื่อความสุขสมล้นทะลักอยู่ภายใน แต่ผมก็ยังอยากให้สิ่งที่กำลังทำดำเนินต่อไปไม่รู้จบ ผมดึงผ้าที่อุดปากเขาไว้ออก เมื่อเห็นว่าเขามีอารมณ์ร่วมแล้ว ถ้าหากจูบเขาตอนนี้ก็คงไม่ถูกปฏิเสธแน่ๆ

“ดีไหมตั้ม...ดีรึเปล่า” เขาไม่ตอบแต่กลับจูบตอบผมกลับมาอย่างแรง ทั้งดูดลิ้นทั้งงับริมฝีปาก ผมเสร็จไปหลายต่อหลายรอบแค่เพราะจูบกับเขา ในขณะที่ของของเขายังคงตื่นตัวและเต้นตุบๆ อยู่ในตัวผม

ผมจูบเขาอย่างโหยหา ทั้งความใคร่และความรัก มันรวมตัวกันจนผมไม่อยากแยกออกจากเขา แต่พอถึงวันรุ่งขึ้น ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมไม่อยากคาดเดาและไม่อยากนึกถึงมัน แค่ความสุขที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้ก็ทำให้ผมพอใจแล้ว ผมได้อยู่ในอ้อมกอดของคนที่รัก...แม้ว่าคนๆ นี้จะไม่ได้รักผมเลยก็ตาม

“นี่”

“...”

“ในวันแต่งงานขอให้มีความสุขนะ ผมไม่ไปงานของพี่หรอก ไม่ต้องส่งการ์ดเชิญมาให้ผมด้วย ผมไม่อยากไปร้องไห้กลางงานมงคล ถ้ามีลูกสาวน่ารักๆ หรือลูกชายหล่อๆ ผมจองนะ อายุห่างกันมากหน่อยก็ไม่เป็นไร อ่า...ยินดีด้วยนะครับ”

ผมไม่รู้จุดเริ่มต้นความรู้สึกที่ผมมีต่อเขา แต่ผมรู้ว่าตอนจบมันจะเป็นแบบไหน เพราะเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น ผมคงไม่สามารถอยู่กับเขาต่อไปได้ มันคงดีนะครับถ้าเขาได้มีความสุขกับคนที่เขารักและลืมเรื่องของผมในคืนนี้ไป

ผมยิ้มให้เขา หยุดขยับสะโพกแล้วกดทับแก่นกายของเขาอยู่อย่างนั้น พี่ตั้มขมวดคิ้วใส่ผม

“ทำต่อเร็วๆ”

“ผมมีอะไรจะบอกพี่”

“อะไร”

ผมยื่นมือทั้งสองข้างไปปิดหูเขาไว้ ก่อนจะบอกว่า “ผมรักพี่นะ”

“ปิดหูแล้วกูจะได้ยินรึไง มึงพูดอะไร”

“ผมรักพี่”

“กูไมได้ยิน”

ผมดึงมือออกแล้ววางบนแผ่นอกกว้างของเขา ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกขึ้นลงช้าๆ

“ผมก็แค่อยากบอก แต่ไม่อยากให้ได้ยินนี่นา”

“ทำไม”

“ไม่มีเหตุผล”

พี่ตั้มมองหน้าผมอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะครางลั่นเมื่อผมวนสะโพกแกล้งเขา แต่ตัวเองก็แทบแย่เหมือนกัน

“นี่”

“...”

“อย่าเกลียดผมนะ”

“มึงกำลังขอในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้”

“ว้า เกลียดผมแล้วเหรอ”

“...”

“พี่เคยจูบผมนะ จำได้รึเปล่า”

“...”

“ตอนนั้นทำไมถึงจูบล่ะ”

“เพราะมึงพูดมาก กูรำคาญ”

“แค่นั้นเหรอ”

“อืม”

“งั้นตอนนี้ทำไมถึงจูบล่ะ”

“จะให้ตอบไหมว่ากูเงี่ยน”

“ไม่โรแมนติกเลยนะ”

“...”

“ผมชอบคนโรแมนติก ชอบผู้ชายพูดเพราะ พี่ไม่ตรงสเปคผมสักข้อเลย”

“ว่าแต่กู แล้วแฟนมึงล่ะ ดีขนาดไหน”

ผมอมยิ้ม ก่อนจะก้มตัวลงไปหอมแก้มพี่ตั้ม เขาเหลือบตามอง พร้อมกับทำหน้าไม่เชื่อเมื่อผมบอกว่า “โสด ไม่มีแฟน ไม่ได้คบใคร”

“แน่ใจ?”

“อื้ม แน่สิ ถ้าผมมีแฟน จะมาเอากับพี่อย่างนี้เหรอ”

“ใครจะไปรู้”

ผมหัวเราะกับหน้าบึ้งๆ ของเขา แล้วดูดคอเขาไปอีกรอย “ตั้ม”

“...”

“ตั้ม ขานรับหน่อยสิ”

“ทำไมชอบเรียกชื่อ”

“อยากลองเรียกบ้าง ไม่ได้หรือไง”

“พูดมาก”

สีหน้าของเขาทรมานเล็กน้อยเมื่อผมหยุดค้างนาน ตอดรัดเขาแรงแต่ไม่ยอมขยับ

“บิ้ว กูจะไม่ไหวแล้ว มึงขยับซะที”

“ไม่”

“ไอ้เด็กบ้านี่”

“ทำไมผมต้องตามใจพี่ด้วย ในเมื่อพี่ยังไม่ยอมตามใจผมเลย”

“...”

ผมก็ทรมานเหมือนกันนะ แต่ผมคิดว่าพี่คงทรมานยิ่งกว่า ถึงได้ทน

“ตั้ม”

“ครับ”

“ยอมแล้วเหรอ”

“เออ”

“ก็แค่นี้”

พี่ตั้มแยกเขี้ยวใส่ ในขณะที่คนคุมเกมอย่างผมก็เริ่มกดปุ่มเพลย์ดำเนินเกมต่อ ไม่งั้นผู้เล่นอีกฝ่ายคงได้กัดลิ้นตายไปซะก่อน

“กูสาบานเลยว่าถ้ากูหลุดไปได้เมื่อไหร่ มึงเละแน่บิ้ว”

ถึงตอนนั้นผมก็คงไปไกลแล้วล่ะครับ ใครจะโง่อยู่ให้พี่กระทืบกันล่ะ

“จะทำได้ลงคอเหรอ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็รู้สึกดีขนาดนี้”

“ความเงี่ยนไม่เข้าใครออกใคร”

“อ่า...นั่นสินะ”

สักนิดก็ไม่มีความรักอยู่ในแววตาของเขา ผมไม่รู้ว่าตีความถูกไหม แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ก็แค่ความใคร่ของคนสองคนเท่านั้น...ถึงตอนแรกจะต้องใช้อุบายกันสักหน่อยก็เถอะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมปิดฉากความรักของผมลงเท่านี้แล้ว ก็หวังว่าเขาจะลืมและเริ่มต้นชีวิตครอบครัวกับผู้หญิงที่เขาเลือกได้ราบรื่น

ยินดีด้วย...จริงๆ นะครับพี่ มีความสุขมากๆ นะ


..................................................End Special........................................................

เขาเป็นเหมือนหนามทิ่มแทงใน ยิ่งถ้าเขา และเธอแอบอิงเอนแนบกาย ใจมองดูอย่างปวดร้าว เศร้ายังไงต้องเก็บไว้ ได้แต่พูดออกไป ในคำที่เธออยากฟัง

-..- คิดถึงกันไหมคะ นี่หายไปหลายวันเลย ขอบคุณทุกคนที่เพิ่งเข้ามาอ่าน หลินเล้งที่ไม่ฟันธงเพราะต้องใช้เวลา บทสรุปของทั้งคู่อยู่ในตอนจบของเรื่องหลักแล้ว อุวะฮ่าๆๆ

[mpp]

ทะ ทำไม คุณคนในเครื่องแบบทำกับน้องบิ้วแบบนี้ (จริงๆคือบิ้วทำเอง แต่ไม่เอา จะว่าพี่ตั้มอ่ะ -..-)
น้องบิ้วน่ารักจะตาย ไม่รักน้องบิ้วสักนิดเลยเหรอ ไม่เลยสักนิดดดดเหรอคะพี่ T.T
คู่รองเปิดมาสองคู่ คือแบบ.. โอ๊ยอีฉันฝุ่นเข้าตา น้ำตาไหล! ไหลเต็มเลยยยย
เล้งก็เจ็บ บิ้วก็เจ็บ ก่อนหน้านี้ทั้งคู่ก็เจ็บ นี่เจ็บมาตลอด! ฮืออยากปลอบเด็กน้อยจังค่ะคุณ
เอาจริงๆนี่ก็ไม่ได้เห็นด้วยกับบิ้วนะที่ทำแบบนี้ แต่พอจะเข้าใจหัวอกน้องอยู่บ้าง
รักมากไง รู้ว่าเค้ากำลังจะแต่งงานเค้าไม่ได้รักตัวเลย แต่ก็อยากอยู่ในอ้อมกอดเค้าสักครั้ง
ฮือเศร้าใจ อยากอ้อนวอนคนแต่ง ให้น้องบิ้วสมหวังได้มั้ยคะ
แบบอีพีตั้ม(ขึ้นอีแล้ว555)เปลี่ยนใจ ไม่แต่งได้ม้ายยยยยยยยยยย TT_____TT

เออไม่รู้ทำไม แต่พอน้องบิ้วร้องไห้นี่นะแหม่ รู้สึกว่าน้องน่าเอ็นดู๊น่าเอ็นดู
หรือเราจะเป็นโรคจิต เห็นเค้าร้องไห้แล้วฟิน(?) 5555555

ขอบคุณที่เอาสเปมาแปะให้อ่านแก้คิดถึงนะคะ เคยบอกไปรึยังว่ารักเรื่องนี้อ่ะ -///-
รักทุกตัวละครของตัวเองเลย แล้วก็รักคุณคนแต่งด้วย
ขอบคุณที่ทำให้เรามีความสุขได้ขนาดนี้นะคะ *ยักคิ้วจึกๆ 555555

[VOODOO DOLL]

ไม่มีแววจะสมหวังเลยคู่นี้...

[rujaya]

บิ้วแรงอะ 

[pornvrin]

มาอย่างนี้ ฆ่ากันเลยดีกว่า >.<

[KoROGeFeE]

ทำไมคู่รองถึงได้ดูไม่มีแววได้ครองคู่กันเลยละคะ T T

[s.mosis]

อยากรู้ว่าพรุ่งนี้เช้าจะเกิดอะไรขึ้น

[Maewjunsu]

สงสารบิ้วนะตั้มไม่คิดอะไรกับบิ้วบ้างเลยเหรอ ที่ทำไปแค่หน้าที่เท่านั้น ที่นอนด้วยก็เพราะความอยากแค่นั้นเหรออยู่ด้วยกันมาสักพักไม่ได้คิดอะไรบ้างเลยหรือไง  อยากอ่านในมุมของตั้มบ้างว่าตั้มคิดยังไง

[donutnoi]

ต่อไปจะไม่อ่านคู่รองอีกแล้ว

ปวดจิตเกินไปแล้วววววววววววววววววว

[sine_saki]

ทำใจไม่ได้กับบทสรุปที่ไม่สมหวัง แต่มันคือเรื่องจริงที่ต้องเผชิญ...

[ไอ้หัวแห้ว]

ไม่รู้ทำไปแล้วมีความสุข หรือเสียใจมากกว่าเดิมกันแน่ บิ้วเอ้ย

[nokkaling]

 

[omyim_jjj]

อยากอ่านต่ออออออออ


 


 

[maemix]

บิ้วเอ้ยยยยย เจ็บไหมที่ตัดสินใจทำแบบนี้

[B52]

มันต้องใช้คำว่า ทูบีคอนตินิว ไม่ใช่หรือ

[GETIIZ]

ผมไม่รู้จุดเริ่มต้นความรู้สึกที่ผมมีต่อเขา แต่ผมรู้ว่าตอนจบมันจะเป็นแบบไหน
ร้องไห้ โอ้ยยยยยยย ร้องไห้กับเล้งยังไม่ทันหายดี มาร้องไห้กับบิ้วต่ออออ
รู้ทั้งรู้ว่าตอนจบมันเป็นยังไง บิ้วก็ยังจะทำ ฮรืออออออออออออออ
ทนไม่ไหวแล้วววว ไม่ใช่ทุกคนสินะที่จะสมหวัง แต่ทั้งๆที่รู้ว่าพี่ตั้มมีแฟนแล้ว
แต่ก็ยังหวังอยู่ โอ้ยยย ปวดหัวใจ
เรื่องคืนนี้ไม่น่าเกิดขึ้นเลย  บิ้วอาจจะเชื่อว่ามอย่างน้อยๆแค่สักครั้งที่ได้อยู่ในอ้อมกอด
 แต่บิ้วไม่รู้หรอก ว่าหลังจากนี้มันจะกลายเป็นตะกอนในใจไปตลอด เจ็บกันไปอีกนานนน

[Infinity 888]

ไม่เข้าใจ ไปรักกันตอนไหน

ตอนที่อยู่ด้วยกัน ไม่เห็นจะมีภาพความสุขเลยด้วยซ้ำ

แล้วทำไมฝ่ายรับเรื่องนี้ ชอบดูถูกตัวเอง ทำตัวง่ายๆ คิดว่าถ้ามีอะไรกันแล้ว ไอ้พวกนี้มันจะรักเหรอ

ทั้งที่ไอ้พวกนี้ก็เป็นพวกฟันมาเยอะทั้งนั้น หรือคิดว่าเด็ดแล้ว แล้วจะติดใจ ทั้งที่พวกเด็กเที่ยวแบบนี้ก็มีเยอะ

ถ้าติดใจไปเอากับเด็กเที่ยวก็ได้ มันเชี่ยวกว่าอีก 55555

[sunshinesunrise]

มันเป็นฉากอีโรติก แต่รู้สึกว่าดราม่ามาก สงสารบิ้ว ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไป

[Maytbb]

ขอให้สมหวังเถอะนะคู่นี้ แบบว่าตั้งแต่อ่านคู่ของมายด์ฟิวส์แล้วไม่เคยวางใจเลยว่าในนิยายของคนแต่งสุดท้ายแล้วจะสมหวังกันทุกคู่ พอสุดท้ายแล้วตัวละครเจ็บปวด เราคนอ่านตาดำๆก็เจ็บปวดตามไปด้วย(สงสัยอินจัด) เพราะโลกแห่งความเป็นจริงนั้นมันโหดร้าย ในนิยายก็เลยอยากให้เขาสมหวังกันให้ชื่นฉ่ำหัวใจบ้าง ยังไงก็ขอให้สมหวังทุกคู้นะคะ   

[murasakisama]

คู่นี้จบแบบนี้จริงๆอะ ไม่น้ามันน่าจะแฮปปี้ซิ ดูๆอีพี่ตั้มก็น่าจะมีใจอยู่บ้างนา

[jing_sng]

ไม่อยากแสดงความเห็นมากเดี๋ยวจะด่าอิพี่ตั้ม
แต่ว่าผู้ชายปกติเค้าไม่เอาปากปิดปากผู้ายด้วยกันนะไม่ว่าจะรำคาญแค่ไหน

[Whatever it is]

ง่ะ แกงค์นี้ อกหักรักคุดกันยกแกงค์เลย

[cross]

ทำร้ายตัวเองจังบิ้ว   

[patsakon]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกแย่นะ ทำไมผู้ชายที่มีแฟนอยู่แล้วถึงมายุ่งกับเกย์อะเขาเห็นเกย์เปนที่แค่ระบายอย่างนั้นเหรอเสียความรู้สึกมากกับผู้ชายแบบนี้แต่ในชีวิตจิงมันก็เปนแบบนี้นะส่วนมาก มันเลยทำให้ผู้ชายเขาดูถูกเกย์มากๆเลยนะ

[KilGharRah]

ทำไมคู่รองแต่ละคู่มันถึงได้ปวดตับมากมายขนาดนี้ สงสารบิ้วนะ แต่ก็เห็นใจพี่ตั้มเหมือนกัน
ดูเหมือนพี่ตั้มจะไม่ได้รักบิ้วจริงๆสินะ ฮืออออออ

[Apple_matinie]

มันเศร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ฮืออออออออออออออออออ


ไม่ชอบบบบบบบบบ


ไม่ชอบแบบนี้ๆๆๆๆๆ