ตอนพิเศษตัวอิจฉา (ตั้ม+บิ้ว) “ตั้ม เป็นอะไรรึเปล่าคะ อาหารไม่อร่อยเหรอ”
“...”
“ตั้มคะ”
“...”
“ตั้ม!”
“หืม?”
“บีเรียกตั้งนานเลยนะคะ เป็นอะไรไป ทำไมช่วงนี้เหม่อลอยบ่อยๆ เครียดเรื่องงานเหรอคะ” เสียงหวานของผู้หญิงที่คบกันมาเกือบห้าปีถามด้วยความเป็นห่วงทำให้เขาเลิกจ้องมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองแล้วส่งยิ้มให้เธอ
“เปล่า ผมไม่เป็นไร แค่นอนไม่ค่อยหลับ”
บีส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้เขา พร้อมกับยื่นมือมากุมมือเขาไว้แล้วบีบเบาๆ “พักผ่อนบ้างนะคะ บีเป็นห่วง”
“ครับ”
แม้จะรับปากเธอไป แต่เขาก็พักผ่อนตามที่บีบอกไม่ได้ เด็กบ้านั่นหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ติดต่อไม่ได้ ไปดักรอที่มหาลัยก็ไม่เจอ ถามชงโครายนั้นก็ไม่ยอมบอกอะไร หรือเขาควรจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนอย่างที่เจ้าตัวยุ่งมันบอกก่อนจะหายไปดี แต่เรื่องอย่างนี้...มันคงลืมไม่ได้ง่ายๆ หรอก ในเมื่อ...เขาก็มีส่วนให้มันต้องเกิดขึ้นเหมือนกัน
ทำไมเขาจะมองไม่ออกว่าเด็กบ้านั่นคิดอะไร ทำไมจะไม่รู้ว่ากุญแจมือถูกเอาไป เขารู้แต่ก็แกล้งไม่รู้ไปอย่างนั้น มีหรือที่ร่างกายเล็กๆ อย่างเด็กนั่นจะทำให้เขาล้มลงไปได้ มีหรือที่นายตำรวจอย่างเขาจะไม่มีกุญแจปลดล็อคกุญแจมือของตัวเองในเมื่อแค่ใช้มือข้างที่เป็นอิสระควานหากุญแจในกระเป๋ากางเกงเพื่อปลดล็อคในระหว่างที่เด็กนั่นกำลังเดินไปหาผ้ามามัดมืออีกข้างของเขาไว้ มีโอกาสที่จะเป็นอิสระเยอะแยะไปหมดแต่เขาก็ไม่ทำ เพราะเขาก็แค่อยากรู้ว่าความรู้สึกที่คอยรบกวนจิตใจเวลาที่มีเด็กบ้าๆ นั่นอยู่ใกล้มันคือความรู้สึกอะไรกันแน่
“ตั้มไม่ต้องไปส่งบีหรอกค่ะ เดี๋ยวมีเพื่อนมารับ กลับไปพักผ่อนเถอะนะ ไว้พรุ่งนี้เจอกันค่ะ”
“ครับ”
เขาตอบเพียงเท่านั้น ก่อนจะแยกตัวออกมา ขับรถไปเรื่อยเปื่อย จนในที่สุดก็มาหยุดลงหน้าร้านเหล้าร้านประจำที่เขามักจะต้องขับรถมารับเด็กขี้เมาเสมอ กี่เดือนมาแล้วที่เขารับเป็นผู้ปกครองให้ แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ตัวตนของบีในใจเขาเริ่มจะเลือนหายลงไปทุกที เขาไม่อยากจะต้องเป็นอย่างนี้เลย แต่ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเด็กคนนั้นมันกลับทำให้ความรู้สึกของเขารวนไปหมด เขาจะไม่โทษว่าแฟนไม่มีเวลาให้ จะไม่โทษความจืดจางของความรักเกือบห้าปี แต่จะโทษความไม่มั่นคงของเขาเอง
ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องทำให้ทุกอย่างมันถูกต้อง เขากับบีคบกันมานาน พ่อแม่ของทั้งเขาและเธอต่างก็รู้ความสัมพันธ์นี้ งานแต่งงานถูกวางกำหนดการไว้หมดแล้ว การ์ดเชิญก็ตีพิมพ์เป็นที่เรียบร้อย และผู้ชายอย่างเขาจะมากลับลำบอกว่าไม่อยากแต่งก็คงไม่ได้ บีไม่ได้ทำอะไรผิด...และเขาก็คงขอเลิกกับเธอไม่ได้เหมือนกัน เรื่องของเขากับเด็กนั่น...จบลงอย่างนี้ก็คงดีแล้ว
แต่เขาจะไม่ลืมหรอกว่าจูบของเด็กนั่นทำให้รู้สึกดีมากแค่ไหน แม้ว่าเขาจะโกหกเหตุผลที่จูบไป เพราะไม่ต้องการให้ความหวังอะไรทั้งนั้น เขาอาจจะเผลอตัวไปบ้าง แต่ตอนนี้ก็คงควบคุมทุกอย่างได้แล้ว ผู้ชายวัยเกือบสามสิบอย่างเขาไม่ควรจะมาฟุ้งซ่านกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ สิ่งที่เขาควรยึดมั่นไว้ก็คงมีเพียงแค่ความถูกต้องกับสิ่งที่ควรต้องทำก็เท่านั้น
.
.
.
“เล้ง อิเล้ง มึงได้ยินกูไหม”
“เออ ได้ยินแล้ว มึงเรียกอะไรนักหนาเนี่ย”
ผมจะไม่เรียกมันหรอกถ้าไม่บังเอิญเจอใครบางคนที่คุ้นหน้าเข้า ตอนนี้ผมย้ายมาอยู่ที่คอนโดของเล้ง ในเช้าวันนั้นผมรีบเก็บเสื้อผ้ามาเฉพาะที่จำเป็น พี่ตั้มแค่ถามผมว่าจะไปไหน แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป บอกเขาให้ลืมทุกอย่าง จากนั้นก็สั่งให้ลุงคนสวนขึ้นไปแก้มัดและปลดล็อคกุญแจให้เขาแล้วก็รีบออกมาหาเล้งเลย
“นั่นแฟนพี่ตั้มอ่ะ”
ผมชี้ให้เล้งดูผู้หญิงในชุดเดรสสีขาวสบายตา ซึ่งผมจะไม่เรียกให้เล้งดูเลยถ้าพี่บีเขามากับพี่ตั้มไม่ได้มากับ...
“อ้าว จริงดิ นั่นหมอปรินซ์ที่นังเมฆมันบอกว่าเป็นแรร์ไอเทมในคอนโดกูนะ แล้วมากับแฟนผัวมึงได้ไง”
“ผัวกูที่ไหนล่ะ” ผมทำหน้าหงุดหงิดใส่เล้ง ก่อนจะรีบจ่ายเงินค่าเป๊บซี่ให้กับพนักงานแล้วลากเล้งให้ออกมาจากเซเว่นใต้คอนโด “หมอปรินซ์อะไรนั่นอยู่ชั้นไหนอ่ะ”
“ชั้นเดียวกับกูสิ ว่าแต่มึงสนใจเขารึไง”
“เปล่า”
“แล้ว?”
“กูแค่อยากรู้ว่าพี่บีมาคอนโดหมอปรินซ์ทำไมดึกๆ ดื่นๆ”
“แดกตับสิไม่น่าถาม มึงคิดว่าเขาจะพากันมาปรึกษาเคสคนไข้ตอนเที่ยงคืนรึไงอีโง่”
“แต่พี่บีเป็นแฟนพี่ตั้มนะ”
“อย่ามาใสอิบิ้ว แค่นี้มึงยังไม่รู้รึไงว่าแฟนผัวมึงมันมีชู้”
“เป็นไปไม่ได้หรอก ก็พวกเขารักกันจะตาย”
“นางเอกต่อไปจ่ะมึง แล้วเป๊บซี่นี่ไม่ต้องแดกละ ไปหาน้ำส้มมากินไป เอาเป๊บซี่มาให้กู”
ผมไม่ได้สนใจที่เล้งแย่งเป๊บซี่ของผมไป แต่สมองกลับวนเวียนอยู่แต่เรื่องของพี่ตั้มกับพี่บี พวกเขาจะแต่งงานกันได้ยังไงในเมื่อฝ่ายหญิงนอกใจอย่างนี้ พี่ตั้มจะมีความสุขได้อย่างที่ผมอวยพรเหรอ แค่คิดว่าเขาต้องเจ็บปวดเพราะถูกสวมเขา ผมก็ใจไม่ดีแล้ว
“เล้ง มึงว่ากูควรบอกพี่ตั้มดีไหมวะ”
“มึงคิดว่าถ้ามึงบอกไปแล้วเขาจะเชื่อมึงเหรอ ดีไม่ดีโดนกล่าวหาว่าใส่ร้ายว่าที่เมียเขาอีก”
“ก็จริงของมึง” คำพูดของผมคงไม่มีน้ำหนักพอ แต่จะปล่อยไว้แบบนี้ได้เหรอ ชีวิตแต่งงานมันสำคัญมากนะ อย่างน้อยผมก็อยากให้เขาได้แต่งงานกับผู้หญิงดีๆ มีครอบครัวที่อบอุ่น มีลูกที่น่ารัก...ไม่อยากให้เป็นเหมือนครอบครัวของผม
“แต่ถ้าห่วงเขานักก็บอกไปสิ ถึงตอนนั้นมันจะเป็นยังไงมึงก็ต้องยอมรับผลที่จะตามมา ถือว่ากูเตือนมึงแล้ว อยากเจ็บอีกก็เรื่องของมึง”
คำพูดของเล้งทำให้ผมลังเลใจอยู่มาก แต่ก็ปล่อยผ่านเรื่องนี้แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ เพราะในใจผมก็ยังหวังลึกๆ ให้พวกเขาเลิกกัน อ่า...ผมเป็นคนที่แย่จริงๆ นั่นแหละ
ผมนอนไม่หลับเลย เพราะสมองเอาแต่คิดวุ่นวายไม่ยอมหยุด ผมอยากไปบอกสิ่งที่เห็นให้กับพี่ตั้มได้รู้ แต่ผมก็ไม่กล้าไปเจอเขา มันต้องใช้ความกล้าสักเท่าไหร่กันแล้วผมจะมีมันมากพอไหม แล้วมันจะคุ้มกับการที่ผมต้องกลับไปรู้สึกปวดใจเหมือนเดิมอีกรึเปล่า ผมก็ไม่รู้
หลังจากนอนพลิกตัวไปมาจนถูกเล้งถีบตกเตียงแล้วไล่ให้ผมไปนอนโซฟา ผมก็เลยลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว ตัดสินใจแล้วว่ายังไงก็ต้องไปเจอเขาให้ได้ ผมต้องบอกเขา...แม้ความหวังที่พวกเขาจะเลิกกันมีเพียงน้อยนิดมากแค่ไหน ต่อให้เป็นฟางเส้นสุดท้ายผมก็จะคว้ามันเอาไว้
ผมขับรถมาถึงที่บ้านในเวลาเกือบตีห้า ยังมืดอยู่เลยถึงยังไม่มีใครตื่น มองลอดประตูรั้วเข้าไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ เห็นอยู่ไกลๆ ว่ามีใครบางคนกำลังยืนยืดเส้นยืดสายอยู่ในสวนแต่ผมก็ไม่กล้าเรียก เหลือบมองบ้านเรือนไทยของพี่ชงโคที่อยู่ติดกันแล้วก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ ใต้ต้นชงโคต้นนั้นผมรู้ว่าเคยมีศพของใครถูกฝังเอาไว้ ผมไม่ได้สนิทกับพ่อมากนักถึงได้รู้สึกกลัวนิดๆ เหมือนกันหากว่าพ่อจะปรากฎตัวให้ผมเห็น แม้ว่าพี่ชงโคจะบอกว่าพ่อไม่ได้วนเวียนอยู่แถวนี้แล้ว แต่ผมก็ยังคงรู้สึกกลัวอยู่ดี
ยืนรออยู่ตรงนี้ไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร ผมถึงได้ตัดสินใจปีนรั้ว เพราะตอนออกไปไม่ได้เอารีโมทเปิดประตูไปด้วย ผมรีบมากถึงได้ลืมนั่นลืมนี่ แต่หวังว่าปีนรั้วบ้านของพี่ชายตัวเองคงจะไม่ถูกแจ้งตำรวจจับหรอกนะ
“มึงขึ้นไปทำอะไรบนนั้น” น้ำเสียงเรียบๆ นิ่งๆ ตามสไตล์ของพี่ตั้มดังขึ้น ทำเอาผมสะดุ้งตกใจจนเสียหลัก เหยียบพลาด หงายหลังลอยคว้างอยู่ในอากาศก่อนจะหล่นตุบลงสู่พื้น
เวรเอ้ย!! นี่มันเจ็บไม่ใช่เล่นๆ เลย!
“อยู่ดีๆ ไม่ชอบ ชอบรนหาที่เจ็บตัว” บ่นเสร็จก็เข้ามาพยุงผมให้ลุกขึ้น แต่ผมลุกไม่ไหวจริงๆ ปวดไปหมดเลย ยิ่งที่ข้อเท้านี่ยิ่งปวด
“เจ็บ!”
“สมน้ำหน้า”
ผมมองหน้าพี่ตั้มอย่างเคืองๆ ก่อนจะสะบัดแขนที่ถูกมือของเขาจับไว้
“อวดเก่ง”
“ไอ้บ้า!”
“ห้ามร้องนะ” พี่ตั้มชี้หน้าผม พร้อมกับมองมาด้วยสายตาดุจัด “ถ้าร้องล่ะก็ เจ็บตรงไหนกูจะตีซ้ำตรงนั้นแหละ”
ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งโกรธจนน้ำตาไหล เจ็บใจตัวเองจริงๆ ทำไมผมยังต้องมานึกห่วงผู้ชายอย่างเขาด้วย ปล่อยให้โดนสวมเขาไปซะได้ก็ดี ผมจะได้ไม่ต้องมาหาเรื่องเจ็บตัวแบบนี้
“บอกว่าห้ามร้อง”
ผมปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่น ถีบขาไปมาอย่างอดไม่ได้ ถีบโดนพี่ตั้มไปสองสามทีจนในที่สุดก็ถูกเขาจับไว้
“เจ็บก็เจียมตัว แล้วขานี่ถีบเข้าไปเถอะ บวมแดงขนาดนี้”
“ไม่ต้องมายุ่ง!”
“มึงสั่งกูได้เหรอ อยู่นิ่งๆ ดิวะ!”
พอโดนเขาตวาดใส่ผมก็หยุดดิ้น พี่ตั้มเลยถือโอกาสอุ้มผมเข้ามาในบ้าน ผมไม่ได้โวยวาย ไม่ได้ขัดขืนหรือมองหน้าเขา ผมทำเพียงแค่อยู่นิ่งๆ แล้วก็เบือนสายตาไปทางอื่นที่ไม่ต้องสบเข้ากับดวงตาดุจัดของเขา แต่แล้วจากที่คิดว่าเขาจะพาผมไปที่ห้องนั่งเล่น ผมกลับคิดผิด พี่ตั้มพาผมเดินลิ่วๆ ขึ้นมายังชั้นสองของตัวบ้าน ก่อนจะเข้ามาในห้องนอนของเขา เสียงประตูที่ปิดลงทำให้จังหวะหัวใจของผมเต้นผิดปกติขึ้นมา
“พามาที่นี่ทำไม”
“อยากรู้เหตุผลเพื่ออะไร ในเมื่อก็ไม่ได้โวยวายตอนที่กูอุ้มขึ้นมา”
พี่ตั้มวางผมลงบนเตียง ในขณะที่ผมควานมือไปเจอหมอนแล้วจับมาฟาดเขาหลายต่อหลายที เขาได้แต่ปัดป้องจนในครั้งสุดท้ายที่เขาจับหมอนได้แล้วฟาดผมคืน
“คดีเก่ามึงกับกูยังไม่เคลียร์นะ อย่าสร้างเพิ่ม” เขาว่าเสียงเข้มจัด วางหมอนลงข้างตัวผมที่ตอนนี้ถูกเขาคร่อมไว้ สองแขนถูกตรึง สองเท้าก็ขยับไม่ได้ ทำได้แค่เพียงจ้องหน้าเขาด้วยความหงุดหงิด
“คิดว่ากลัวรึไง มึงมันบ้า!”
“ว่าไงนะ!”
“กูบอกว่ามึงมันบ้า บ้า บ้า! โอ้ยยยยยย”
ผมถูกพี่ตั้มบีบคางแน่น เจ็บจนน้ำตาคลอ แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย มือข้างที่เป็นอิสระพยายามทั้งตีทั้งหยิกที่แขนของเขาก็ไม่เป็นผล ผู้ชายอะไรหนังหนาขนาดนี้!
“ใครสั่งใครสอนให้มึงพูดอย่างนี้ กูอายุมากกว่ามึงเกือบสิบปี แล้วมึงพูดกับผู้ปกครองของมึงอย่างนี้เหรอห้ะ!”
“เออ! กูพูดแล้วจะทำไม ใครอยากจะมีคนบ้าๆ อย่างมึงเป็นผู้ปกครองวะ ปล่อยกูไอ้เหี้ยตั้ม!”
“มึง!”
แม้สายตาของเขาจะเต็มไปด้วยโทสะมากแค่ไหน แต่ผมก็มองตอบกลับไปอย่างไม่นึกกลัว เป็นเวลานานที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา จนสุดท้ายเขาก็ถอนหายใจแล้วเปลี่ยนมือที่บีบคางผมมาสัมผัสเบาๆ ที่แก้มแทน
“โทษที กูไม่ควรทะเลาะกับมึง เดี๋ยวกูไปหายามานวดข้อเท้าให้” เขาพูดจบก็ลุกออกจากตัวผมแล้วเดินออกจากห้องไป
ผมถอนหายใจ ก่อนจะขยับตัวไปนั่งพิงกับหัวเตียง ภายในใจรู้สึกแย่ยิ่งกว่าที่เขาตอบโต้อะไรแรงๆ กลับมาซะอีก เพราะสายตาที่มองผมก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั้นมีแต่เพียงสายตาที่ใช้มองเด็กในความปกครองเท่านั้น
ระหว่างนั่งรอพี่ตั้ม ผมก็มองสำรวจไปรอบๆ ห้องของเขา ห้องนี้เคยเป็นห้องนอนสำหรับแขกมาก่อน แต่ตอนนี้พี่ชายของผมเขายกให้เป็นห้องนอนของพี่ตั้มที่ไม่ยอมไปอยู่ห้องเก่าของแม่ผม และนี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมมีโอกาสได้เข้ามา ผมอยากจะเดินไปค้นตรงนั้นตรงนี้อยู่หรอก แต่ติดที่สุขภาพข้อเท้าไม่เอื้ออำนวย ไม่งั้นก็คงได้เห็นอะไรดีๆ ในห้องนี้บ้าง อย่างเช่นพวกหนังสือโป๊อะไรอย่างนั้น
ไม่นานนักพี่ตั้มก็กลับเข้ามาพร้อมกับยานวด ที่จริงเขาบอกว่าอยากให้ประคบเย็นด้วย แต่ในตู้เย็นไม่มีน้ำแข็งก็เลยใช้ยาบรรเทาไปก่อน ผมก็ไม่ได้ท้วงอะไร เอาจริงๆ ผมไม่อยากพูดหรือมองหน้าเขามากกว่า
“มึงไปอยู่ที่ไหนมา”
“...”
ผมไม่ตอบ พี่ตั้มก็เลยพูดต่อว่า “ถ้ามึงไม่พอใจที่กูอยู่ที่นี่ก็บอก เพราะการที่ให้น้องชายเจ้าของบ้านไปอยู่ที่อื่นมันไม่เหมาะ กูเป็นคนนอก กูควรจะไปเอง”
“ผมไม่ได้ไม่พอใจ”
“แล้วเพราะอะไร”
“ผมไปทำรายงานที่ห้องเพื่อน ใกล้สอบแล้วก็เลยต้องรีบปั่นงานส่ง”
มันคงดีกว่าที่จะไม่พูดถึงเหตุผลที่แท้จริง ในเมื่อผมบอกให้เขาลืมเรื่องในคืนนั้นไป ทำเหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น เพราะฉะนั้นผมก็ไม่ควรไปพูดถึงมันอีก
“ไม่ใช่เพราะกลัวกูจะกระทืบมึงรึไง”
ผมเกร็งตัวขึ้นมาทันที พยายามควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจให้เป็นปกติ “พี่พูดเรื่องอะไร”
พี่ตั้มไม่ตอบคำถาม ก้มหน้าก้มตานวดข้อเท้าให้ผมต่อไปราวกับเมื่อกี้เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา
“พอแล้ว” ผมบอกเขาเบาๆ พลางพยายามขยับเท้าหนี แต่เขาก็ไม่ยอมแถมยังเงยหน้ามาจ้องผมด้วยสายตาดุๆ อีก “ไม่ต้องนวดแล้ว”
“อยู่นิ่งๆ”
“โอยยย เบาๆ ดิ”
“ก็อยากดิ้นทำไมล่ะ”
“แล้วใครให้นวดแรง”
“ทีตอนนาบนี่ขอแรงๆ”
“ไอ้บ้า พูดจาเลอะเทอะ”
เป็นอีกครั้งที่พี่ตั้มเงียบไป ในขณะที่ผมเอาแต่จ้องมองเขาที่ตั้งอกตั้งใจนวดข้อเท้าให้ แต่พอเห็นอย่างนี้แล้วผมก็ไม่กล้าพูดเรื่องที่จะทำให้เขาเสียใจ อีกอย่าง...มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่ผมคิดก็ได้ ผมไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยันด้วยซ้ำ การที่จะพูดออกไปโต้งๆ อย่างนี้ คงจะไม่ดีนัก แล้วจะทำยังไงดีล่ะ...ในเมื่อฟางเส้นสุดท้ายนั้นผมไม่กล้าคว้ามันไว้ซะแล้ว จะมีทางไหนบ้างที่จะทำให้พวกเขาเลิกกันได้...
“บิ้ว”
“ครับ”
“มึงมาทำอะไรแต่เช้า”
“อ๋อ...” ผมตอบได้แค่นั้นก็เงียบ เพราะคิดหาเหตุผลอื่นไม่ทัน
“อ๋ออะไรของมึง”
“ลืมของไว้ จะกลับมาเอา”
“ของอะไร”
“หนังสือ”
“เรื่อง?”
“นี่จะซักให้ได้อะไรขึ้นมา ไม่ใช่ผู้ต้องหานะ”
“ถ้ากูแจ้งความข้อหาทำอนาจารกับกูนี่มึงคิดว่ามึงจะรอดเหรอ”
ผมเบือนหน้าหนีสายตาของเขาที่จ้องมองมาทันที ก็จะให้ทำหน้ายังไง ในเมื่อพอนึกย้อนกลับไปแล้วผมก็โคตรอายตัวเองเลย
“ไม่มีใครเชื่อหรอก”
“กูมีหลักฐาน รอยมัด รอยดูด เยอะแยะ”
“ไอ้บ้า”
“หึหึ”
ผมมองหน้าพี่ตั้มอย่างไม่เชื่อสายตา เพราะมีไม่กี่ครั้งหรอกที่ได้เห็นเขายิ้ม ได้ยินเขาหัวเราะ แย่แน่...ผมต้องแย่แน่ๆ ทำไม...หัวใจถึงได้เต้นเร็วขนาดนี้กันนะ
“ตั้ม”
“หืม?”
“แล้วไม่โกรธเหรอ”
“โกรธจนเลิกโกรธไปแล้ว กูเข้าใจว่าเด็กมันก็เล่นซุกซนของมันไป อีกอย่างกูก็ไม่ได้เสียหาย ร้องห่มร้องไห้ไปมูลนิธิที่ไหนก็คงไม่ช่วย” เขาทำหน้านิ่ง วางมือลงบนหัวผมราวกับผู้ใหญ่กำลังจะปลอบใจในสิ่งที่เด็กคนหนึ่งได้ทำผิดพลาด แต่ผมก็จับมือของเขาไว้แล้วนำมาวางทาบบนแผ่นอกของตัวเอง
“ไม่ใช่เด็ก” ผมมองตาคนตรงหน้าที่มองตอบกลับมาด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ในขณะที่ผมขยับเข้าไปใกล้ “ตั้มก็รู้นี่ว่าไม่ใช่”
“ห้ามใกล้กว่านี้”
“ทำไม”
“...”
“ไม่ให้ใกล้...แล้วให้ความหวังทำไม”
“กูไม่ได้...”
“ปากแข็ง”
“บิ้ว พอ กูกำลังจะแต่งงาน”
ผมชะงักไปเล็กน้อย แม้คำพูดของเขาจะทำให้ผมเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่อาจห้ามความต้องการของตัวเองได้ ริมฝีปากของพวกเราจึงใกล้กันเกินกว่าที่จะหยุด ผมค่อยๆ สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเขา ในขณะที่เขาตอบรับสัมผัสกลับมาอย่างถึงใจ
“เราไม่ควรทำอย่างนี้” เขาบอกเบาๆ น้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนตอนที่เขาจูบผมครั้งแรกเมื่อสามเดือนก่อน มันเป็นช่วงเวลาก่อนที่ผมจะรู้ว่าเขากำลังจะแต่งงาน ก่อนพี่บีจะมาที่บ้าน ก่อนที่ผมจะได้เห็นแหวนหมั้นบนนิ้วของพวกเขาทั้งสองคน และตั้งแต่วันนั้นผมถึงได้รู้ว่าจูบครั้งแรกของเรามันไม่มีความหมายอะไรเลย
“รักเขามากเหรอ”
“...”
“แล้วถ้าเลิกกับเขาจะเสียใจมากรึเปล่า”
“อยากรู้ไปทำไม”
“ก็ถ้ารู้ว่าเสียใจมาก จะรีบมาอยู่ข้างๆ ไง”
“อืม แต่คงไม่เลิกหรอก”
ได้ยินคำตอบจากเขาแล้วผมก็ซบหน้าลงบนไหล่ของเขาอย่างอ่อนแรง ในอกปวดร้าวไปหมดอย่างที่ทำยังไงก็ไม่ชินกับเรื่องนี้สักที
“เป็นอะไร”
“เปล่า”
“ร้องไห้เหรอ”
“ไม่ได้ร้อง” เขาคงรู้สึกได้ว่าบริเวณไหล่ของเขาเปียกไปเพราะน้ำตาของผม แต่ผมจะไม่ยอมรับหรอกว่าผมร้องไห้ เพราะผมไม่อยากบอกเหตุผลว่าทำไมถึงร้องไห้ให้เขาได้รู้
“แล้วเป็นอะไร”
“ปวดข้อเท้า”
“ก็ลงไปนอนดีๆ ดิ”
“ไม่”
“อยู่กับแฟนแม่งงอแงอย่างนี้ป่ะวะ”
ผมกัดไหล่พร้อมกับหยิกที่เอวของพี่ตั้มไปแรงๆ “บอกแล้วไงว่าไม่มีแฟน”
“อ๋อเหรอ”
“ไอ้บ้า”
“หึหึ ลงไปนอนดีๆ ไป เกาะตัวกูเป็นลูกลิงไปได้”
“ก็ถ้าไม่ชอบแล้วทำไมไม่ผลักออกล่ะ”
“ไม่อยากรังแกเด็ก”
“เดี๋ยวรู้เลยว่าไม่เด็กแล้ว”
“เกินไปๆ โอ๊ะ! บิ้ว จับที่ไหนของมึง”
ผมไม่ตอบแต่กลับส่งยิ้มไปให้พี่ตั้ม เขาแยกเขี้ยวกลับมาให้ แต่ก็แปลกที่ไม่ผลักผมออกในเมื่อตอนนี้มือของผมล้วงเข้าไปในกางเกงของเขา ลูบไล้อยู่อย่างนั้นจนเจ้าสิ่งที่มันหลับอยู่ตื่นขึ้นมา ผมเคลื่อนตัวลงจากตักของเขาช้าๆ ทอดสายตามองเขาให้นานที่สุด ในขณะที่เขาหลับตาลงพร้อมกับยกเอวขึ้นเล็กน้อยเมื่อผมค่อยๆ ถอดกางเกงของเขาออก และอาศัยจังหวะนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาในกระเป๋ากางเกงออกมาด้วย
“ทำอะไร” เขาปรือตาถาม สีหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ใคร่ดูมึนๆ เบลอๆ ราวกับกำลังเมา
“เปล่า” ผมตอบพลางถอดกางเกงของตัวเองออก พร้อมกับโยนกางเกงทั้งของผมและของเขาไปไว้ข้างล่างเตียง ในขณะที่อีกมือก็วางโทรศัพท์มือถือของเขาไว้ใต้หมอน ก่อนจะค่อยๆ นอนลงแล้วฉีกขาออกห่างกันเล็กน้อย
“ตั้ม...” แค่เอ่ยชื่อ เขาก็ก้มลงมาจูบผมอย่างหนักหน่วง ก่อนริมฝีปากของเขาจะไซ้ไปทั่วซอกคอ และในระหว่างที่เขากำลังเพลินไปกับการดูดเม้มผิวเนื้อของผม ผมก็ควานมือไปใต้หมอนจนเจอโทรศัพท์ของเขาแล้วดึงออกมาเพื่อกดโทรไปหาใครบางคน พอแน่ใจว่าสายกำลังถูกต่อไปหาปลายทางแล้วผมก็โยนมือถือให้ห่างจากตัวเพื่อจะได้เล่นบทรักกับเขาได้อย่างเต็มที่
ผมก็ไม่อยากทำอย่างนี้หรอกนะพี่ แต่ผม...อยากให้พี่เลิกกับเขาจริงๆ
“ตั้ม ตั้ม...ตรงนั้น อ๊ะ...”
“ตรงนี้เหรอ”
“อื้ม โอ้ยยย” จากที่กำลังรู้สึกดีเพราะถูกนิ้วของเขาเล่นงาน กลับต้องมาร้องโอ้ยเพราะเผลอวางเท้าข้างที่เจ็บลงกับที่นอนเต็มแรง
“ระวังหน่อย เดี๋ยวผ้าที่พันไว้ก็หลุดกันพอดี”
“ก็ใครแกล้งล่ะ”
“มีใครแกล้ง ทำตัวเองทั้งนั้น” เขาพูดพลางยกเท้าข้างที่เจ็บของผมขึ้นพาดไหล่ ก่อนจะค่อยๆ ดันแก่นกายของตัวเองเข้ามาช้าๆ
“ตั้ม เดี๋ยว...อื้ออออ อ๊ะ เดี๋ยว หยุดก่อน”
“มีอะไร” เขาถามเสียงแหบพร่า คงทรมานเพราะแรงตอดรัดของผมที่เพิ่มขึ้นทุกครั้งที่เขาดันตัวเข้ามา
“ใส่ถุงก่อน”
“ไม่บอกตอนกูแตกเลยวะ” เขาทำหน้าหงุดหงิด ก่อนจะยอมถอนตัวออกไป ผมมองเขาพลางหัวเราะออกมาเบาๆ ยิ่งสายตาเหลือบไปเห็นเวลาใช้สายกำลังเดินต่อไปผมยิ่งอยากจะหัวเราะออกมาให้ดังๆ
“ตั้ม ไม่ต้องแล้ว เข้ามาเถอะ บิ้วรอไม่ไหวแล้วนะ” ผมร้องบอกเขาด้วยเสียงที่คิดว่าหวานที่สุด พี่ตั้มที่กำลังเปิดลิ้นชักโต๊ะหยุดชะงักเล็กน้อย หันมามองผมที่นอนกางขารออย่างเชิญชวน แม้จะหน้าอายยังไง ผมก็ไม่สนใจหรอก แค่ตอนนี้...ให้เขาเข้ามาในตัวผมเร็วๆ ก็พอ
“อื้มมมม อ๊ะ ตั้ม ตั้ม...”
ผมร้องครางออกมาเสียงดัง หวังจะให้คนปลายสายได้ยิน ทั้งเสียงหยาบโลนของผิวเนื้อที่กระทบกัน ทั้งเสียงร้องแห่งความสุขสม คิดว่าปลายสายคงได้ยินอย่างชัดเจน
“ยิ้มอะไร” พี่ตั้มถามพลางใช้หลังมือเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้ผม ในขณะที่ช่วงเอวของเขาก็ขยับเป็นจังหวะเนิบนาบแต่เน้นหนักจนผมอดจะหวีดร้องออกมาไม่ได้เมื่อเขากระแทกโดนจุดกระสัน
“มีความสุข”
“มากไหม”
“มาก”
พี่ตั้มยิ้ม พลันทั้งผมและเขาต่างก็ชะงักไปเมื่อโทรศัพท์มือถือของเขาสั่นเตือนว่ามีคนโทรเข้ามา เดาได้ไม่ยากว่าเป็นใคร คนปลายสายที่ผมโทรไปหาเมื่อกี้ คงจะตัดสายทิ้งหลังจากได้ยินเสียงร่วมรักระหว่างผมกับพี่ตั้มแล้วตัดสินใจโทรเข้ามา
“จะรับก็ได้นะ” ผมบอกพลางเบือนหน้าไปมองทางอื่น แต่พี่ตั้มก็ไม่ได้รับสาย เขาโน้มตัวลงมาจูบเบาๆ ที่ซอกคอของผม คลอเคลียอยู่อย่างนั้น พลันก็เร่งจังหวะขยับเข้าออกจนในที่สุดก็ปล่อยของเหลวอุ่นๆ เข้ามาในตัวผม
“ทำไมไม่รับล่ะ”
“...”
“แฟนโทรหาก็น่าจะรับ”
“ช่างเถอะ”
ถึงจะตอบอย่างนั้นแต่สีหน้าของเขากลับมีแต่ความรู้สึกผิด เห็นอย่างนี้แล้ว...มันกลับทำให้ผมไม่สบายใจเลยจริงๆ นี่ผม...กำลังทำอะไรอยู่นะ ทั้งๆ ที่แสดงความยินดีกับเขาไปแล้วแท้ๆ
“โทรกลับไปหาเขาสิ” ผมบอกพลางยื่นมือไปหยิบมือถือแล้วส่งให้พี่ตั้มที่รับไว้แล้วโยนไปอีกทาง
“นอนได้แล้ว”
“ไม่นอน สว่างขนาดนี้ใครจะนอนลง”
“ไม่เหนื่อยรึไง”
“เหนื่อย แต่ไม่ง่วง”
“ไม่ง่วงก็ต้องนอน”
“เอ๊ะ!”
“นอนๆๆๆๆ” เขาออกคำสั่งแล้วก็กอดตัวผมจากข้างหลังไว้แน่น
“แล้วไม่ไปทำงานรึไง”
“ไม่”
“บ้าไปแล้ว”
“เออ”
ยอมรับขนาดนี้ผมต่อความยาวไปคงเปล่าประโยชน์ ก็เลยต้องนอนเป็นเพื่อนเขา ความจริงมันก็ต้องเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว เพราะผมได้แต่หวังว่าคนที่โทรมาเมื่อกี้จะบุกมาเจอผมกับเขาอยู่ในสภาพเปล่าเปลือยด้วยกัน แต่จนแล้วจนรอดในวันนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และมันทำให้เกิดคำถามขึ้นในหัวของผมมากมาย แต่คำถามที่ผมอยากรู้คำตอบมากที่สุดก็คือ ทำไมพี่บีถึงไม่มา เธอน่าจะได้ยินแล้วว่าผมกำลังมีอะไรกับแฟนของเธอ แล้วทำไมถึงยังเฉยอยู่ได้ โทรมาแล้วไม่รับก็จะปล่อยไปอย่างนั้นเหรอ... เป็นแบบนี้แล้วเมื่อไหร่ พวกเขาถึงจะแตกหักกันซะทีล่ะ
.............................................End Special..............................................
นายเอกของเรื่องนี้คือชงโค เพราะฉะนั้นอนุญาตให้คนอื่นร้ายได้ตามแต่ใจ -..-
พี่บีฝากบอกน้องบิ้วว่า นอนให้หลับน้อง ให้สุขกับของที่ชิงมา เธอต้องกอดให้คุ้มนะ ป่านนี้ไม่ต้องอาย
หัวข้อ: -+-สุดโต่ง-+- : ตอนพิเศษ: 26/10/2014 (Page. 109) แจ้งข่าวหน้า 113 (อ่าน 958686 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก