วังสวาท
ตอนที่21
[/size]
วันนี้เป็นวันจันทร์ เป็นวันที่พี่อาทิตย์จะต้องไปอังกฤษ ผมได้แต่ยืนมองพี่อาทิตย์ขึ้นรถไป ไม่มีสิทธิแม้จะเสนอหน้าไปส่ง เพราะคุณหญิงนีรนุชสั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้ผมเสนอหน้า
“เพชรอยากไปลาคุณอาทิตย์หรอ”
“เพชรไม่มีสิทธิหรอกพี่ด้วง”
พี่ด้วงหันมามองหน้าผม แต่ไม่ซักไซ้อะไรต่อ ผมมองรถออกไปจนลับสายตา อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก มันจุกไปหมด ผมเลือกเอง ผมเลือกแล้ว มันหมดเวลาสำหรับน้ำตาแล้ว ผมต้องเข้มแข็งเพื่อลูก
“พี่รู้มาว่าเพชรท้อง ท้องได้กี่เดือนแล้วล่ะ”
“3เดือนแล้วพี่ด้วง”
ผมกำลังจะเดินกลับห้องแต่เสียงพี่ด้วงดังขึ้น
“ถ้าพ่อของลูกเพชรเขาไม่สนใจ พี่รับเป็นพ่อเองก็ได้นะ”
ผมหันไปมองพี่ด้วงอย่าฉงนใจ พี่ด้วงหลบตาผมทันทีที่ผมมอง
“พี่อยากจะบอกว่าพี่แอบชอบเพชรมานานแล้ว ที่เพชรยั่วพี่วันนั้นพี่ดีใจนะ แต่เพชรก็หายไปเลย ไม่ยุ่งกับพี่อีกเลย เราสองคนมันคนชั้นเดียวกัน เพชรอย่าไปหวังสูงเลย ให้พี่รับผิดชอบเพชรได้ไหม พี่ไม่รังเกียจเด็กในท้องเพชรนะ”
ผมมองพี่ด้วงหลากหลายความรู้สึก ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงยอมรับ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ผมไม่อยากดึงคนดีๆแบบพี่ด้วงมาตกนรกกับผม
“พี่ด้วงจะมารับผิดชอบเพชรได้ไง คุณชายบวรพัตรละ”
พี่ด้วงตาโตทันทีที่ผมพูดจบ
“เพชรรู้ได้ไง”
“เพชรเห็น ไม่ต้องห่วงเพชรไม่ปากโป้งหรอก พี่ด้วงเป็นคนดีนะ พี่ด้วงเป็นพี่ชายเพชรน่ะเหมาะสุดแล้ว”
“แต่เพชร พี่ไม่ได้รักคุณชายนะ คุณชายกับพี่เราแค่ปรนเปรอกันและกัน คุณชายได้ร่างกายพี่ พี่ได้เงินจากเขา คุณชายเขาไม่ได้มีแค่พี่หรอก สำหรับเรามันไม่ใช่ความรักมันแค่ความใคร่”
“นั้นมันเรื่องของพี่ด้วง แต่เพชรคงให้ในสิ่งที่พี่ขอไม่ได้ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะครับสำหรับความหวังดี”
ผมยิ้มให้พี่ด้วงส่งท้ายก่อนเดินมาช่วยงานในครัว ระหว่างเดินผมยกมือมาลูบหน้าท้องตัวเอง ผมไม่อยากจะดึงใครมาในวังวนนี้แล้ว หลังจากนี้ชีวิตผมลูกสำคัญสุดแล้ว
...................................................................
“เพชรกินนี้สิ ปลาตัวเล็กๆนี้เขาว่าคนท้องกินดีนะ กินแล้วลูกจะจมูกโด่ง”
“ฮ่าๆ จริงหรอพี่ส้ม งั้นต้องกินเยอะๆลูกเพชรจะได้จมูกโด่งๆ”
ผมพูดคุยกับพี่ส้มอย่างสนุกสนานระหว่างดูทีวีกัน ทุกคนดูแลผมดีมาก ชวนผมคุยอย่างสนุกสนานทุกคนคงจะพอรู้เรื่องมาบ้าง เลยไม่อยากให้ผมเครียด
“เพชรคิดไว้รึยังว่าจะให้ลูกชื่ออะไร”
“ไม่รู้สิพี่ส้ม คงต้องดูก่อนว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“นั้นสิเนอะ น้าแววอยากได้หลานผู้หญิงหรือผู้ชาย”
พี่ส้มหันไปถามแม่ผม
“จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้ ขอให้หลานข้าแข็งแรงก็พอ”
ผมหันไปยิ้มให้แม่
“เป็นไงเพชร กินข้าวยัง”
พ่อที่เพิ่งเดินเข้ามาเข้ามาลูบหัวผม
“กินแล้วครับ พ่อละมาเหนื่อยๆ เพชรไปตักข้าวให้ไหม”
“ไม่เป็นไรเอ็งนั่งเถอะ ข้าไปหากินเอง”
พ่อก็หายไปในครัว ผมนั่งมองทุกคนที่นั่งดูทีวีด้วยกัน บางทีความสุขก็อยู่ใกล้ๆเราจนบางทีเรามองข้ามไป
.............................................................
ผมออกมาเดินเล่นในสวน นั่งสูดอากาศเย็นๆเพลินๆก็หันไปเห็นทางหน้าบ้าน รถวินแล่นเข้ามาในบ้านด้วยความเร็วสูง กระชากจอดอย่างเสียงดังทำให้คนในบ้านออกมาดู
“เกิดอะไรขึ้นตาวิน”
เสียงคุณหญิงนีรนุชดังออกมาก่อนใคร มองไปเห็นลูกชายตนเองที่อยู่ในสภาพเมา
“ทำไมเมาขนาดนี้ห้ะตาวิน”
คุณชายบวรพจน์เข้าไปประคองลูกชาย โดนเรียกคนในบ้านคนอื่นเข้าไปช่วย
“เมาขนาดนี้แล้วยังจะขับรถมาอีกลูก ถ้าเกิดอุบัติเหตุจะทำไง”
ไม่มีเสียงตอบรับจากวิน เขาคงเมาหนักจริงๆ ขนาดจะยืนยังไม่ค่อยจะรอดไม่รู้ขับรถมาถึงบ้านได้ยังไง
ผมเห็นท่านหญิงมองหน้าหลายชายไม่พูดอะไร แล้วเดินกลับเข้าบ้านตามคนอื่นๆไป
ผู้ชายแบบนี้ไม่เหมาะจริงๆที่จะเป็นพ่อของลูกผม
ผมเลยลุกขึ้นเดินกลับเข้าห้องไปนอน แล้วก็ผ่านไปได้อีกวัน
หลักจากนั้นชีวิตผมก็ไม่มีอะไรมาก ตื่นเช้า ไปโรงเรียน ทำการบ้าน ช่วยงานในครัว กินยาตามหมอสั่ง ดูแลตัวเอง แล้วก็นอน ชีวิตที่เรียบๆแบบนี้มาหาผมอีกครั้ง
“เพชร ใกล้สอบแล้วมึงติวตรงนี้ให้กูหน่อย”
“ไหนๆ มากูติวให้”
ผมตอบไอออยไป ไอออยไม่ถนัดวิชาภาษาอังกฤษเท่าไหร่ แต่ผมค่อนข้างชอบและทำได้ดี
“มึงจะออกจริงๆหรอว่ะ แบบนี้แล้วใครจะติวหนังสือให้กูว่ะ”
“โห มึงยังมีไอโต้งกับไออาร์มนะมึง”
“แต่กูก็เสียดายมึงนะเพชร มึงเรียนเก่ง”
ไอโต้งแทรกขึ้นมา
“กูก็ไม่ได้หยุดเรียนนี้ แค่ไปเรียนกศน คนเรานะมึงต่อให้เรียนที่ไหนถ้าตั้งใจก็ประสบความสำเร็จได้ทั้งนั้นแหล่ะ”
“ทำเป็นพูดดีไปนะมึง ฮ่าๆ”
“เวลาพวกกูคิดถึงมึงละ”
ไอออยหันมาพูดต่อ
“ก็ไปหากูที่วังไปสิ ไปได้ตลอดเลย”
“เออ ไว้พวกกูจะไปเยี่ยมมึงบ่อยๆ”
“เพื่อนไม่ทิ้งกันเว้ย”
ไออาร์แทรกเข้ามาพร้อมกอดคอพวกเราสี่คนเข้าด้วยกัน
“ใช่เพื่อนไม่ทิ้งกัน”
ผมยิ้มน้ำตาคลอ ผมโชคดีขนาดไหนที่มีเพื่อนแบบพวกมัน
หลังจากกลับจากโรงเรียน ผมทำการบ้านเสร็จก็ออกมาในครัว แต่ไม่ทันจะถึงครัวก็มีคนมาดึงผมไว้ซะก่อน
หมับ!
ผมหันไปมอง วินนั้นเอง หายไปสักพักแล้วจะกลับมายุ่งอะไรกันอีก
“มีอะไร”
“พูดเพราะๆหน่อยสิ วันนี้ฉันมาดีนะ”
“มีอะไร”
ผมกดเสียงให้ต่ำลงให้เขารู้ว่าผมเริ่มรำคาญแล้ว
“โอเค ฉันเอาพวกของบำรุงครรภ์มาให้ รับไว้เถอะ เพื่อลูก”
“ขอบใจ”
ผมพูดจบก็กระชากกระเช่าเล็กๆที่เต็มไปด้วยอาหารบำรุงครรภ์มาถือไว้
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัว”
ยังไม่ทันจะเดินออกมาก็โดนวินดึงผมเข้าไปกอดจากด้านหลัง
“มีสิ มีอีก แค่จะบอกว่าคิดถึงนะ”
“เหอะ ปล่อย เก็บคำพูดเน่าๆของคุณไปพ่นที่อื่น”
“ไม่ปล่อย จะทำไม”
วินพูดพร้อมทำหน้ายียวนใส่ผม ผมเลยกระทืบเท้าวินอย่างเต็มแรงเขาเลยเผลอเอาแขนออก
“เจ็บนะเพชร”
ผมแบะปากใส่เขา แล้วเดินไปในครัวทันที
“เพชรไปเอายามาจากไหนลูก”
แม่หันมาถามผม คงสังเกตเห็นกระเช้ายาเล็กๆที่ผมถือ
“มีคนให้มาครับ”
ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ แล้วไปช่วยงานเล็กๆน้อยๆ ช่วยไปจนเสร็จไม่นานก็มีเสียงเรียกผม
“เพชรๆ ท่านหญิงเรียกให้ไปพบนะ”
ผมหันไปมองพี่แตงที่มาจากเรือนใหญ่ ทันหญิงให้ตามผมหรอ ตามทำไมในเมื่อเคยสั่งไม่ให้ผมเดินเข้าไปในเรือนใหญ่แล้ว
“ครับ เดี๋ยวเพชรไป”
“ไปตอนนี้พร้อมพี่เลยเพชร”
“ครับๆก็ได้”
ผมเลยเดินตามพี่แตงมาที่เรือนใหญ่ มีอะไรกับผมอีกนะ
ยังไม่ทันจะถึงห้องนั่งเล่นก็ได้ยินเสียงคุณหญิงนีรนุชแปร๋นมาแต่ไกล
“แกมาในเรือนใหญ่ทำไมนังเพชร”
“ผมมาตามคำสั่งท่านหญิงครับ”
“ตอแหล คุณแม่ห้ามแกไม่ใช่หรอ”
ผมเบื่อจะต่อล้อต่อเถียงกับคุณหญิงเลยจะเดินหนี
“ฉันไม่ให้แกไปนังเพชร แกออกไปเลยนะ ออกไป”
ผมหันไปมองพี่แตงที่อึกอักไม่กล้าพูด คุณหญิงจิกแขนผมจนเจ็บ ผมเลยสะบัดมือคุณหญิงออก
“นี้แกกล้าสะบัดมือฉันหรอ”
“มากกว่านี้ผมก็กล้าถ้าคุณหญิงไม่หยุด”
“แก นังเด็กก้าวร้าว”
คุณหญิงชี้หน้าด่าผมเสียงดังลั่นบ้าน
“หรอครับ ผมก็แค่เด็กก้าวร้าว แต่อย่างน้อยผมก็ไม่ทำกิริยาแบบที่คุณหญิงทำ ถ้าผมไม่รู้ว่าคุณหญิงมีคำว่าคุณหญิงอยู่ข้างหน้า ผมคงนึกว่าเป็นแม่ค้าปากตลาด”
“นี้แกด่าฉันว่าแม่ค้าปากตลาดหรอ”
คุณหญิงยังชี้หน้าผมไม่หยุดสีหน้าคุณหญิงทำอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อผม
“แล้วคุณหญิงไม่ใช่หรอครับ”
ผมทำหน้ายียวนกลับไป
“แก !! ฉันเป็นผู้ดี ไม่ใช่คนใช้อย่างแก”
“หึหึ หรอครับ แต่ผู้ดีที่ผมรู้จักเขาไม่ทำกิริยาแบบนี้หรอกครับ นอกจากผู้ดีแต่เปลือกนะครับ”
ผมแบะปากส่งท้ายให้คุณหญิง
“เอะอะโวยวายอะไรกันแม่นีรนุช”
“ก็นังเพชรนั้นสิค่ะมาในเรือนใหญ่ คุณแม่เคยห้ามไม่ใช่หรอค่ะ”
คุณหญิงรีบแจ้นไปฟ้องทันที ผมไม่นึกเลยว่าจะมีแบบนี้จริงๆ คิดว่ามีแต่ในละคร
“ใช่ ฉันเคยห้าม แต่ฉันเป็นคนสั่งให้เพชรขึ้นมาเอง เธอมีปัญหาอะไรรึเปล่า”
“เออะ ไม่มีอะไรค่ะ”
คุณหญิงหน้าเจื่อนลงทันที ผมเลยยิ้มหวานไปให้
“เพชร ไปนั่งรอฉันที่ห้องนั่งเล่น”
“ครับ ท่านหญิง”
ท่านหญิงพยักหน้าแล้วเดินแยกไปอีกทาง ผมงงเล็กน้อยแต่ก็ไม่สนใจ ผมหันไปหาคุณหญิงนีรนุชแทน
“คุณหญิงอย่าลืมเก็บเศษหน้าที่แตกนะครับ”
ผมหันไปยิ้มหวานให้คุณหญิง แล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่นทันที โดยไม่สนใจเสียงโวยวายจากด้านหลังเลย
ผมพยายามอยู่อย่างสงบ ผมจบแล้ว แต่ถ้าเรื่องยังไม่จบ คงต้องสู้กันหน่อยละ
......................................................................
หลักจากได้อ่านคอมเม้นหลายๆท่านอยากให้ยาวกว่านี้ จะพยายามนะครับ ตอนนี้อาจะไม่ยาวขึ้น แต่ตอนหน้าจะยาวขึ้นให้ได้
คนอ่านชอบไหมกับการเดินเรื่องแบบนี้ เน้นเนื้อๆ ไม่เน้นน้ำ เดินเรื่องไวไปไหม บอกได้นะครับ
นิยายเรื่องแรกอาจมีผิดพลาดบ้าง แต่เรื่องหน้าจะทำให้ดีกว่านี้ครับ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและทุกคนที่อ่านนะครับ
ป.ล. ลืมบอกตอนหน้าเจอกันพาร์ทวินนะครับ
หัวข้อ: ......วังสวาท...... Mpreg ตอนที่36 37 38 39 (อวสาน) 17/7/57 หน้า38 (อ่าน 474191 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก