วังสวาท
ตอนที่28
[/size]
ผมเดินมาตามทางไปเรือนกล้วยไม้เพื่อไปหาคุณหญิงนีรนุชตามที่พี่ส้มบอกมา ระหว่างเดินก็คิดไปพลางว่าคุณหญิงที่จมไม่ลง จงเกียจจงชังผมนักจะยอมญาติดีกับผมง่ายๆหรอ
“มาแล้วหรอเพชร เข้ามานั่งสิ”
คุณหญิงทักผมขึ้นทำให้ผมไปนั่งตรงข้ามกับท่าน
“ฉันได้ยาจีนอย่างดีมา ฉันเลยเอามาให้เธอทานดูเพื่อลูกของเธอในท้อง”
คุณหญิงพูดพลางรินน้ำยาจีนลงใส่แก้วชา
“กินเยอะๆนะ จะได้แข็งแรง”
คุณหญิงยิ้มให้ผมพร้อมส่งแก้วมาให้ผม ผมเลยอดที่จะรับมาไม่ได้ ผมถือนิ่งอยู่นานจนคุณหญิงทักขึ้น
“กินเลยสิ ฉันไม่วางยาเธอหรอก ฮ่าๆ”
คุณหญิงพูดพร้อมกลั้วหัวเราะอย่างให้มันเป็นเรื่องตลก แต่สัญชาตญาณของผมกลับบอกว่ามันไม่ตลกเลย
“กินสิ ฉันเสียน้ำใจแย่เลย ถ้าฉันจะวางยาเธอฉันวางไปตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว”
คุณหญิงยังรบเร้าผมไม่หยุดจนผมตัดสินใจจิบยาจีน
“โอ้ย !!!!”
ผมร้องโอ้ยออกไปเสียงดังแล้วเอามือจับหน้าท้องทันที ผมหันไปมองหน้าคุณหญิงที่เหยียดยิ้มให้ผม มือไม้ผมสั่นไปหมดจนถ้วยชาหล่นลงแตก
“หึหึ เป็นไงละนังโง่ สุดท้ายแกก็กินจนได้”
“โอ้ย !! คุณทำอะไรลงไป”
“ถามโง่ๆ ฉันก็วางยาแกนะสิ ยาที่แกกินมันเป็นยาพิษ ยาพิษที่จะทำให้แกแท้งยังไงละ”
ผมหันไปมองหน้าคุณหญิงที่ยิ้มอย่างสะใจ คุณหญิงเข้ามากระชากตัวผมจนตกจากเก้าอี้ ผมพยายามประคองหน้าท้องเพื่อไม่ให้ลูกผมกระทบกระเทือน คุณหญิงยังบีบหน้าผมจนผมรู้สึกเจ็บ
“แกคิดว่าฉันจะยอมรับเด็กในท้องหรอ เด็กที่เกิดจากคนใช้ในบ้านฉันไม่ยอมรับหรอกจำไว้นังโง่ แค่เล่นละครตบตานิดหน่อยก็คิดว่าฉันจะดีด้วยหรอ โง่สิ้นดี!! ลูกชายของฉันต้องได้เจอสิ่งที่ดีกว่านี้ สิ่งที่ดีกว่าแก”
คุณหญิงพูดพลางเหยียดยิ้มร้าย
“คุณหญิงนี่ชั่วจริงๆ ขนาดหลานตัวเองยังคิดจะฆ่าได้ลงคอ จิตใจสกปรกขนาดนี้อย่ามาเรียกตัวเองว่าคุณหญิงเถอะ นังนีรนุช”
ผมพูดจบหยุดจิกหัวผมอย่างแรง ทำตาถลนใส่ผมอย่างกับนางร้ายในละคร
“กรี๊ดดด แกเรียกฉันว่านังหรอ อีไพร่ เด็กในท้องไม่ใช่หลานฉัน ฉันไม่มีวันเอานับญาติกับคนอย่างแก”
“นังนีรุนชปล่อยผมฉันเดี๋ยวนี้”
ผมพูดพร้อมจิกตาใส่อย่างไม่ยอมแพ้ คุณหญิงเลยจิกหัวผมแรงขึ้น
“อย่าคิดว่าฉันจะปล่อย เอ๊ะ! ทำไมแกไม่เลือดไหลละ ทำไมแกไม่แท้งละ”
คุณหญิงพูดพร้อมสำรวจตัวผมที่ยังปกติดี ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมเลยเลิกเล่นละครแล้วถีบคุณหญิงออกจากตัวผมอย่างแรง
“ผลัก !!”
“ฮ่าๆ ใครกันแน่ละที่โง่ แกไงละโง่อีแก่ ฉันไม่ได้กินยาของแกแม้แต่นิดเดียวแล้วฉันจะแท้งได้ยังไงละ แค่เล่นละครนิดหน่อยก็เชื่อละหรอ อีหน้าโง่”
ผมพูดแล้วลุกขึ้นพร้อมจัดผมให้เรียบร้อย เชิดหน้าใส่คุณหญิง ผมสะแหยะยิ้มส่งท้ายก่อนจะเดินออกจากเรือนกล้วยไม้ แต่ไม่ทันจะเดินออกไปคุณหญิงก็เข้ามากระชากผมของผมอย่างแรงอีก
“ฉันไม่ยอมแพ้แกหรอก มานี่”
คุณหญิงกระชากผมของผมแล้วลากผมไปนั่งบนเก้าอี้ ผมพยายามสู้แต่โดนกระชากผมจนเจ็บ เลยสู้ไม่ไหว
“ฉันจะกรอกปากแกเอง”
คุณหญิงเอามืออีกข้างไปหยิบกาใส่ยาพิษมาเพื่อจะกรอกปากผม ระหว่างที่คุณหญิงเผลอผมเลยถีบคุณหญิงเข้าไปอีกครั้ง
“ผลัก !!”
คุณหญิงกระเด็นออกไปกระทบเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างจัง กายาพิษก็เลิกหล่นลงแต่ไม่แตก
“โอ้ย !! แกถีบฉันอีกแล้วนะ อีไพร่”
“ใช่ คนเลวๆอย่างแกต้องถีบเท่านั้น แกจิกผมฉันใช่ไหมได้ !!”
ผมเดินเข้าไปจิกผมคุณหญิงอย่างแรง
“เป็นไงละ เจ็บไหมละ การโดนจิกผมหน่ะ”
“โอ้ย !! แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันเจ็บ !!”
“หึ แล้วคิดว่าการที่แกจิกผมฉัน ฉันไม่เจ็บหรอห้ะ”
ผมตวาดคุณหญิงเสียงดัง
“อยากให้ฉันกินนักใช่ไหม ได้ งั้นแกกินก่อนแล้วกันนะยาพิษของแก”
ผมเหยียดยิ้มร้ายใส่คุณหญิงแล้วหยิบกายาพิษที่อยู่ไม่ไกลนักมาดู ยังมีน้ำยาพิษเหลือพอสมควร คุณหญิงดิ้นพยายามจะถีบผมออก
“อ๊ะ อ๊ะ อย่าคิดว่าจะถีบฉันได้”
ผมเข้าไปนั่งทับขาคุณหญิงไว้ไม่ให้ถีบผมได้ ผมหยิบกายาพิษมาแล้วกำลังจะกรอกปากคุณหญิงก็ได้ยินเสียงดังมาเสียก่อน
“เพชร เพชรอยู่ข้างในรึเปล่า”
เสียงท่านหญิง ไม่ได้การณ์ละ ผมเลยลุกขึ้นยืน คุณหญิงอาศัยตอนผมเผลอ ผลักผมล้มลงบนพื้นจนผมรู้สึกเจ็บท้อง
“โอ้ย !!”
“หึหึ แกอย่าคิดว่าแกจะฉลาดตลอดเวลานังเพชร”
“เพี๊ยะ !!”
คุณหญิงตบหน้าผมเต็มแรงจนรู้สึกเจ็บ ผมรู้สึกเจ็บท้องไปหมดอาจเพราะเมื่อกี้ล้มลงอย่างแรงแล้วผมคงต่อสู้มากไปแล้ว
“ในเมือกรอกยาพิษมันลำบากนักฉันจะทำให้แกแท้งด้วยตัวฉันเอง”
คุณหญิงง้างเท้าจะกระทืบผม แต่มีเสียงมาขัดซะก่อน
“เธอจะทำอะไรนะ นีรนุช !!”
คุณหญิงหันไปมองหน้าซีดเผือดเพราะคนที่พูดคือท่านหญิงพจนีย์ ผมสะแหยะยิ้มให้คุณหญิงทันที พร้อมร้องเสียงดัง
“โอ้ย !! ผมเจ็บไปหมดแล้วครับคุณหญิงอย่าทำอะไรผมเลย”
ผมพยายามจิกแขนตนเองให้เจ็บ พร้อมกับเจ็บท้องอยู่แล้วเลยทำให้น้ำตาผมไหล
“ฮือ ฮือ อย่าทำร้ายผมเลย”
ผมบีบน้ำตาจนไหล พร้อมทำหน้าให้น่าสงสารที่สุด
“นังตอแหล !!”
คุณหญิงตวาดผมเสียงดัง ผมก้มหน้าก้มตาร้องไห้อย่างเดียว
“พอสักทีนีรนุช ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้าทำร้ายเพชรได้ขนาดนี้ คนอย่างเธอมันจิดใจต่ำช้าๆจริงๆที่คิดจะฆ่าหลานตัวเองได้ลงคอ”
ท่านหญิงพูดพร้อมส่งสายตาผิดหวังให้คุณหญิง
“ไม่นะคะคุณแม่ ไม่ใช่อย่างที่คุณแม่คิด”
คุณหญิงเริ่มสติแตกเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเริ่มไม่ใช่อย่างที่ตนเองคิด
“แต่ฉันเชื่อในสิ่งที่ตาฉันเห็น”
“เพี๊ยะ !!”
ท่านหญิงเดินเข้ามาตบหน้าคุณหญิงจนหัน
“สำหรับคนที่คิดจะฆ่าเหลนของฉัน”
ผมสะแหยะยิ้มอย่างสะใจ แล้วแกล้งเล่นละครต่อเพราะเริ่มเจ็บท้องขึ้นเรื่อยๆแล้ว
“ฮือ ท่านหญิงครับ ผมเจ็บท้องไปหมดแล้ว อึก อึก คุณหญิงจะเอายาพิษมาให้ผมกิน”
“อะไรนะเพชร ยาพิษด้วยหรอ ด้วงๆ มาอุ้มเพชรที พาเพชรไปโรงพยาบาลทันที”
ท่านหญิงหันไปสั่งพี่ด้วงที่ยืนลับๆล่อๆอยู่ที่ประตู พี่ด้วงเลยเข้ามาอุ้มผมไปทันที ก่อนจะออกไปผมหันไปสะแหยะยิ้มให้คุณหญิงอย่างสะใจ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!! นังเพชร”
“หยุดบ้าสักทีนีรนุช เพี๊ยะ !!”
ผมได้ยินเสียงตบดังขึ้นอีกครั้ง ผมยกยิ้มขึ้น
“เพชรเป็นไงบ้าง เดี๋ยวพี่จะพาไปโรงพยาบาลนะ”
พี่ด้วงก้มลงมาพูดกับผม
“รีบๆเลยพี่ด้วง เพชรเจ็บท้อง”
ผมรู้สึกเจ็บจริงๆขึ้นมา
...
ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว หมอตรวจผมอยู่ โดยไม่พูดอะไรกับผม
“ผลัก !”
เสียงเปิดประตูเสียงดัง วินนั้นเอง วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาแล้วเข้ามากุมมือผม
“เพชรเป็นไงบ้าง”
“ฉันยังไม่ตาย”
ผมตวัดสายตาไปมองวิน เพราะแม่ของเขานั้นแหล่ะที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
“โถ่ เพชร อย่าพูดแบบนี้กับวินสิ”
วินพูดพร้อมส่งสายตาห่วงใยมาให้ผม
“เพราะแม่นายไม่ใช่หรอที่ทำให้มันเป็นแบบนี้”
ผมพูดพร้อมมองวินอย่างผิดหวัง
“วินขอโทษที่ปกป้องเพชรไม่ได้”
วินพูดแล้วก้มหน้าทันที
“ถ้ารู้ตัวก็ดี แล้วอย่าคิดจะมายุ่งกับฉันอีกถ้าปกป้องฉันไม่ได้”
ผมสะบัดมือวินออกทันที หันหน้าไปอีกทางเจอท่านหญิงที่เดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“หมอคะ เพชรเป็นไงบ้าง”
ท่านหญิงหันไปถามหมอ คุณหมอที่เงียบอยู่นานจึงตอบขึ้นมา
“เด็กยังปลอดภัยคะ ดีนะคะที่มาโรงพยาบาลเร็ว ถ้าช้ากว่านี้อาจจะแท้งได้ เพราะคุณแม่ออกกำลังมากเกินไป แล้วยังการกระทบกระทั่งครรภ์อย่างรุนแรงด้วย”
“โล่งอกไปสักที”
ท่านหญิงพูดจบ ผมก็ยิ้มออกแล้วลูบหน้าท้องตนเอง แม่คิดว่าจะเสียลูกไปแล้วซะอีก
“แต่หมอแนะนำให้นอนโรงพยาบาลดูอาการก่อนนะคะ”
“ได้ครับ”
วินหันไปตอบหมอแทนผม ผมตวัดสายตาไปมองอย่างไม่พอใจ
“งั้นหมอขอตัวก่อนนะคะ คุณแม่คะ ทีหลังต้องดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้นะคะ ครั้งนี้ถือว่าโชคดีที่มาโรงพยาบาลทัน”
ประโยคหลังหมอหันมาบอกผม ผมพยักหน้ายอมรับโดยดี ผมก็ไม่อยากจะออกกำลังมากหรอก มันจำเป็นที่ต้องปกป้องตัวเอง
“ขอบคุณมากครับหมอ”
ผมพูดพร้อมยกมือไหว้คุณหมอ หมอพยักหน้าแล้วเดินออกไปทันที
“ฉันขอโทษเพชรแทนแม่นีรนุชด้วยนะ”
ท่านหญิงพูดพร้อมลูบหัวผม
“ไม่เป็นไรครับท่านหญิง มันไม่ใช่ความผิดของท่านหญิง แต่เป็นความผิดของผู้หญิงคนนั้น”
“ใช่ไม่โทษเพชรหรอกนะถ้าจะเกลียดนีรนุช แต่เพชรก็ไม่ควรอาฆาตให้เป็นเวรกรรมกันเปล่าๆ”
“หรอครับ คนที่คิดจะฆ่าลูกของผม คิดจะกระทืบลูกของผม คิดจะเอายาพิษมากรอกปากผม ผมควรจะให้อภัยง่ายๆนั้นหรอ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับท่านหญิงผมไม่ใช่คนที่จะปลงอะไรได้ขนาดนั้น ผมเกลียดผมก็บอกว่าเกลียด ผมพยายามหยุดแล้วพยายามจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น แต่ผู้หญิงคนนั้นมาพังทุกอย่าง ทุกความรู้สึกของผม อะไรๆที่คิดว่าจะดีขึ้นคงเป็นไปได้ยากแล้วละครับ หลังจากนี้มีแต่ตาต่อตา ฟันต่อฟัน อย่ามาอ้างว่าแก่กว่าแล้วต้องเคารพ เพราะหลังจากนี้ผมจะเคารพเฉพาะคนที่ควรเคารพ”
ผมพูดจบท่านหญิงพยักหน้าอย่างลำบากใจ
“แต่ยังไงเธอก็ไม่ควรเหมารวมตาวินนะ”
“หึหึ แม่ลูกมันก็คงเหมือนกัน เชื้อไม่ทิ้งแถวหรอกครับ”
ผมพูดจบแล้วหันไปมองหน้าวินที่หน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“อย่าคิดอย่างนั้นสิเพชร”
วินค้านทันที
“ออกไปซะวิน ฉันจะพักผ่อน ไม่อย่างเห็นหน้านาย”
ผมสะบักหน้าหนีวินแล้วหันมามองท่านหญิง
“ผมขอบคุณท่านหญิงมากนะครับที่เข้ามาช่วยผมไว้”
“จ้ะ ดูแลตัวเองดีดีนะ ฉันขอตัว แล้วฉันจะให้แววมาเฝ้าเธอ”
“ครับท่านหญิง”
ผมยกมือไหว้ท่านแล้วท่านก็เดินออกจากห้องไป
ผมเลยเอาผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ นอนหันหลังให้วิน
“วินต้องทำยังไง ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม”
“อะไรคือเหมือนเดิมของนาย เหมือนเดิมของฉันคือการไม่มีนายอยู่ในชีวิตของฉันและลูก”
ผมพูดจบแล้วรู้สึกตื้นในอก รู้สึกน้ำตาจะไหล ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากจะร้องไห้ตอนนี้
.......................................................................
มาต่อให้แล้วครับ กลับมาอยู่กทมแล้ว คงจะได้เจอกันทุกวันเหมือนเดิม
หัวข้อ: ......วังสวาท...... Mpreg ตอนที่36 37 38 39 (อวสาน) 17/7/57 หน้า38 (อ่าน 474154 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก