วังสวาท
ตอนที่29
[/size]
“อาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะคะ หมออนุญาตให้คนไข้กลับบ้านได้ แต่หมอขอไว้เลยนะคะ อย่าให้คนไข้ออกกำลังมากอีก”
หมอหันมาสั่งกับผมหลังจากที่นอนโรงพยาบาลมา2วัน
“ครับคุณหมอ”
ผมตอบคุณหมอ คุณหมอพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินออกจากห้องไป ผมหันไปที่โซฟาเจอวินนั่งอยู่ ตลอดสองวันที่ผ่านมาวินมาหาผมทุกวัน มาเฝ้าผมทุกวัน แม้ว่าผมจะด่า ไล่ วินยังไงวินก็ไม่ไป
“เพชรจะเอาอะไรรึเปล่า”
วินถามผมทันทีเมื่อเห็นผมหันไปมองเขา ผมไม่ตอบแล้วสะบัดหน้าหนี
“เพชรจะเอายังไงต่อลูก”
แม่ถามผมเมื่อเห็นผมเงียบไปสักพัก
“เพชรก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”
นั้นสินะ ผมจะเอายังไงต่อดี
“พวกเราออกไปหาบ้านเช่าอยู่ข้างนอกกันดีไหมลูก แม่มาทำงานที่วังไปกลับก็ได้ แม่ไม่อยากให้เพชรอยู่ในวังแล้ว แม่ว่ามันอันตรายเกินไป”
แม่ยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงวินก็ขัดขึ้นมาทันที
“ไม่ได้นะครับคุณแม่ ผมไม่ยอมให้เพชรและลูกออกไปอยู่ข้างนอก”
ยังไม่ทันแม่จะตอบวินผมขัดซะก่อน
“แม่ฉันไม่ใช่แม่ของนาย อย่ามาเยอะ แม่ของนายนะหรอ คุณหญิงนีรนุชนู้นไงละ”
ผมพูดพร้อมกับเหยียดยิ้มประชดประชัน
“เอ่อ ผมไม่ยอมนะครับคุณน้า”
วินหน้าเสียไปนิดเมื่อผมประชดเข้าไป
“แล้วคุณวินจะให้น้าทำไงละ ถ้าอยู่ในวังต่อไปลูกของน้า หลานของน้าจะโดนอะไรอีก โดนคนที่เรียกตนเองว่าเป็นผู้ดีทำอะไร คนเป็นแม่อย่างน้าเมื่อเห็นลูกเจ็บ น้าเจ็บกว่าหลายเท่า แล้วคุณวินจะให้น้าทำไงละคะ”
แม่พูดจบวินเม้มปากหนักใจทันที ผมสะแหยะยิ้มให้วินแล้วพูดต่อ
“ว่าไงละคุณอาชวิน ตอบสิ คุณจะจัดการยังไงกับคุณแม่ผู้ดีของคุณดี”
“ผมจะปกป้องเพชรและลูกเองครับ ผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง คุณน้าไม่ต้องไปพักนอกวังหรอกครับ ผมจะดูแลเพชรเองโดยการพาเพชรไปอยู่ข้างนอก รับรองครับผมจะดูแลเพชรอย่างดี”
วินพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่แล้วส่งสายตาที่มั่งคงมาให้ผม ผมหลบตาวินทันที
“ตาวินมั่นใจแล้วหรอลูก”
เสียงท่านหญิงดังขึ้นมา ท่านเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“มั่นใจแล้วครับคุณย่า ลูก เมียของผม ครอบครัวของผมหลังจากนี้ผมจะขอดูแลเอง ผมไม่อยากให้มีปัญหาเกิดขึ้นอีก”
“แล้วจะไปอยุ่ที่ไหนกันละ”
“ไปอยู่คอนโดผมครับ”
วินตอบท่านหญิงอย่างมั่นใจ แล้วหันมาพูดกับแม่ผม
“คุณน้าครับ ให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะครับ ผมจะทำมันให้ดีที่สุด”
“คุณวินรับปากอะไรน้าสักอย่างได้ไหมคะ ดูแลเพชรและลูกให้ดีที่สุด อย่าทำให้เพชรเสียใจอีก แค่นี้ได้ไหมคะ”
“ได้ครับคุณน้า”
วินตอบพร้อมพยักหน้าเพื่อให้แม่ผมมั่นใจในตัวเขา
“นายถามฉันสักคำบ้างไหมว่าฉันอยากจะไปอยู่กับนายรึเปล่า”
ผมขัดวินขึ้นมา
“เพชร เพชรให้โอกาสวินอีกครั้งนะ เราไปอยู่ข้างนอกด้วยกัน ไปสร้างครอบครัวด้วยกัน”
“นายมั่นใจหรอว่าจะดูแลฉันได้ แค่ฉันอยู่ในบ้านนายนายยังปกป้องอะไรฉันไม่ได้ แล้วถ้าไปอยู่ข้างนอกละ”
ผมพูดกับวินด้วยสายตาคาดคั้น
“วินมั่นใจ ให้โอกาสวินสักครั้งนะเพชร”
“ก็ได้ ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะให้โอกาสนาย”
จริงๆแล้วผมคิดไว้แล้วละ ว่าจะออกไปอยู่ข้างนอก ผมไม่อยากอยู่ในวังที่มีคนจ้องจะทำร้ายผมและลูกตลอดเวลา ใครเสนอเข้ามาผมก็ตอบรับทุกคน ใครก็ได้ที่จะพาผมออกไปจากวังนี้สักที ใครก็ได้ที่จะพาผมไม่อยู่ข้างนอกอย่างสบายโดยไม่ลำบาก ในเมื่อวินเสนอมา ผมก็จะยอมสักครั้ง อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะใช่โอกาสครั้งนี้ทำอะไรบ้าง
“จริงๆนะ วินดีใจดีที่สุดเลย”
วินกระโดเข้ามากอดผม จนผมต้องผลักเขาออกจากตัว
“อย่ามาเยอะ ไม่งั้นฉันจะเปลี่ยนใจ”
ผมยิ้มกว้างตอบไม่พูดอะไร ผมละเกลียดรอยยิ้มของเขาจริงๆ
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็โอเค มีอะไรขาดเหลือก็บอกย่าละวิน”
“ครับคุณย่า”
...
เมื่อกลับมาถึงวัง ผมเลยเข้ามาในห้องเพื่อจะมาเก็บของ ผมบอกวินแล้วว่าผมจะออกจากวังวันนี้ทันที วินก็ไม่ขัดขืนอะไร
“เพชรจะไปอยุ่ข้างนอกกับคุณวินจริงๆหรอ”
พี่ส้มถามผมทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง
“ใช่พี่ส้ม เพชรคงอยู่ในวังนี้อย่างสงบสุขไม่ได้แล้วละ”
“ก็จริง แต่พี่คงคิดถึงเพชรแน่ๆ”
ผมหันไปยิ้มให้พี่ส้มที่ทำหน้าหงอย
“แล้วเพชรจะมาหาพี่ส้มบ่อยๆ พ่อแม่เพชรยังอยู่ที่นี้ เพชรคงไม่ทิ้งไปเลยหรอก”
“จ้า อย่าลืมาหาพี่บ่อยๆละเพชร เฮ้อ คิดถึงเรื่องนั้นแล้วพี่ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ คนที่เรียกตนเองว่าผู้ดีกลับมีนิสัยโหดร้ายจริงๆ”
“ของแบบนี้มันไม่อยู่ที่ผู้ดีหรืออะไรหรอกพี่ส้ม มันอยู่ท่สันดานของคนมากกว่า”
ผมตอบพร้อมยิ้มให้กับพี่ส้ม ระหว่างนั้นแม่ พ่อ และป้าสาวก็เดินเข้ามาพอดี
“เก็บเสื้อผ้าเสร็จรึยังเพชร”
แม่หันมาถามผม
“จะเสร็จแล้วครับแม่”
พ่อที่ยืนอยู่ข้างๆเดินเข้ามาลูบหัวผมเบาๆ
“พ่อมัวแต่ทำงานรับใช้คุณชายบวรพจน์จนไม่มีเวลาดูแลเพชรเลย พ่อขอโทษนะลูก”
ผมยิ้มรับคำของพ่อแล้วตอบ
“มันไม่ใช่ความผิดของพ่อหรอกครับ เพชรรู้ว่าพ่อขยันทำงานเพื่อครอบครัวของเรา พ่ออย่าโทษตัวเองเลย”
พ่อยิ้มรับ แล้วมานั่งข้างๆช่วยจัดของ
“ป้าไม่อยากจะคิดจริงๆว่าคุณหญิงนีรนุชจะร้ายได้ขนาดนี้”
ป้าสาวหันมาพูดกับผม
“ช่างเขาเถอะครับ ของแบบนี้เวรกรรมมีจริง”
“นั้นสินะ เพชรดูแลตัวเองดีดีนะลูก แล้วกลับมาหาป้าบ้างนะ”
“ครับป้าสาว”
ผมยิ้มให้ป้าสาวและคนอื่นๆ หลังจากจัดกระเป๋าเสร็จพ่อช่วยยกกระเป๋ามาให้ ผมเจอวินที่ยินอยู่ที่รถพร้อมกับท่านหญิงและคุณชายบวรพจน์
“ดูแลน้องดีๆนะวิน”
คุณชายหันมาพูดกับวิน ผมยิ้มตอบท่านที่ยิ้มให้มา
“จะไปไหนกัน ไม่คิดจะบอกแม่เลยหรือไงตาวิน”
เสียงคุณหญิงนีรนุชดังขึ้นมาจากหน้าบ้าน ออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ผมจะพาเพชรไปอยู่ที่คอนโดครับคุณแม่”
วินหันไปตอบคุณหญิงอย่างอดไม่ได้ เมื่อตอบเสร็จวินมาจับมือผมไว้ทันที พร้อมบีบให้กำลังใจ ผมหันหน้าไปมองหน้าวินอย่างบอกไม่ถูก
“หึ จะไปก็ไปคนเดียวสิ แกไปอยู่กับมันทำไม”
คุณหญิงที่เดินเข้ามาพูดจนทุกคนหันไปมอง
“นีรนุช เธอจะพูดอะไรก็พูดให้ดีดีหน่อย”
ท่านหญิงหันไปปรามทันที
“ทำไมละคะคุณแม่ นุชพูดเรื่องจริง ไม่มีใครรู้หรอกว่านังนี้มันร้ายขนาดไหน”
คุณหญิงพูดพร้อมชี้หน้าด่าผม ผมมองหน้าคุณหญิงเฉยๆไม่ตอบโต้อะไร
“หยุดกิริยาแบบนี้ของเธอสักที ฉันรับไม่ได้”
“ทำไมคะคุณแม่ นุชเป็นแค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้ แต่กลับรับนังเด็กคนใช้นี้มาเป็นหลานสะใภ้ได้ โถ่”
ยังไม่ทันคุณหญิงจะพูดจบ
“เพี๊ยะ !!”
คุณชายบวรพจน์ก็ตบคุณหญิงจนหน้าหัน
“คุณ คุณชายตบฉันทำไม !!”
“ก็ตบสั่งสอบเธอว่าอย่ามาลามปามกับแม่ฉัน ฉันคิดว่าเธอจะเลิกนิสัยแบบนี้ได้แล้วนะนีรนุช”
คุณชายพูดอย่างโกรธจัด ผมไม่เคยเห็นคุณชายโกรธขนาดนี้มาก่อน
“เพิ่งจะมารู้หรอว่าฉันนิสัยแบบนี้ แต่งงานกับฉันมาตั้ง20กว่าปีแล้วเพิ่งรู้เหรอ ฉันไม่ยอมหรอก ฉันจะไม่ให้นังเด็กนั้นพรากลูกฉันไปอีก แกทำให้ตาอาทิตย์ต้องไปเรียนต่างประเทศ แล้วแกยังจะเอาตาวินไปอยู่ด้วย ไม่มีทาง !!”
คุณหญิงหันมาเหยียดยิ้มร้ายใส่ผม ผมเลยกอดแขนวินพร้อมซบตรงไหล่แล้วช้อนตาขึ้นมองหน้าคุณหญิง
“คุณหญิงเลิกทำร้ายเพชรสักทีเถอะครับ เพชรขอโทษ อย่าพรากลูกพรากพ่อเลย”
ผมพูดพร้อมทำหน้าตาน่าสงสารใส่
“กรี๊ดดดดดดดด แกเลิกตอแหลสักที”
คุณหญิงปรี่เข้ามาจะมาตบผม แต่โดนคุณชายบวรพจน์สกัดไว้ก่อน
“เธอเลิกบ้าสักทีนีรนุช”
คุณชายบวรพจน์ตวาดคุณหญิงเสียงดัง ผมเลยแบะปากใส่คุณหญิงเบาๆ
“แก !! นังตอแหล ฉันไม่เคยแพ้ใครทำไมฉันต้องมาแพ้เด็กอย่างแก ฉันต้องชนะแก”
ระหวังที่คุณชายจับตัวคุณหญิงไว้นั้น ท่านหญิงก็เดินเข้าไปตบเรียกสติคุณหญิงอีกครั้ง
“เพี๊ยะ !!”
“หยุดสักทีนีรนุช ฉันตบเรียกสติเธอ เธอจะได้เลิกบ้าสักที”
“คุณแม่ตบนุชเพราะปกป้องนังนั้นอีกแล้ว ทำไมคะคุณแม่ คุณแม่รู้ไหมว่ามันตอแหลขนาดไหน”
คุณหญิงยังอาละวาดไม่เลิกจนท่านหญิงต้องหันมาสั่งวิน
“วินพาเพชรไปเถอะ เดี๋ยวย่าจัดการเอง”
“ไปเลยตาวิน ถ้าแกไปแกกับฉันขาดกัน”
คุณหญิงมาพูดกับวินเสียงเข้ม ผมมองหน้าวินที่เครียดอย่างเห็นได้ชัด ผมอยากรู้เหมือนกันว้าขาจะทำยังไงต่อ
“ผมรักคุณแม่นะครับ แต่สิ่งที่คุณแม่ทำกับเพชร ทำกับลูกของผมมันโหดร้ายเกินไป ผมขอโทษด้วยนะครับ เพชรไปเถอะ”
วินพูดจบแล้วหันมาดันให้ผมขึ้นรถทันที ทำไมไม่รู้ ผมแอบรู้สึกดีกับคำพูดเขานะ
“กรี๊ดดดดดดดดดด ทำไมใครๆต้องเลือกแก ทำไมใครๆต้องเข้าข้างแก”
ผมไม่สนใจ เข้าไปนั่งในรถทันที วินหันไปมองหน้าแม่ตัวเองจากในรถอย่างเจ็บปวด
“วินไม่คิดเลยว่าคุณแม่จะเป็นไปได้ขนาดนี้”
ผมไม่ตอบอะไร หันไปมองคุณหญิงที่โดนคุณชายผลักจนล้มลงบนพื้น ท่านหญิงและคุณชายเดินเขาบ้านอย่างไม่ใยดีคุณหญิง คุณหญิงจ้องหน้าผมอย่างไม่ลดละ ผมเลยหันไปบ๊ายบายคุณหญิง ผมยิ้มเหมือนเห็นใจ
“บายครับคุณหญิง”
ผมขยับปากไม่ออกเสียง สงสัยคุณหญิงจะรับรู้เลยด่าทอผมตามหลังจากรถออกเสียงดังจนอดขำออกมาไม่ได้
................................................................................................
กลับมาดูคอมเม้นแล้วเพิ่งเห็นว่า เฮ้ยลืมพูดคุยกับคนอ่าน ฮ่าๆ
ตอนนี้คุณหญิงนี้นางร้ายในละครหลังข่าวชัดๆ ฮ่าๆ คุณหญิงกับเพชรแสดงให้เห็นถึงตัวละครสองตัวที่ร้ายแต่คนละแบบ
คุณหญิงนีรนุช ตรงๆแรงๆ มีไรพูดอย่างนั้น ไม่ซับซ้อน อารมณ์ร้อน จึงทำให้เป็นจุดอ่อนที่เพชรจะยั่วให้แสดงอารมณ์ออกมา
เพชร เพชรจะสู้คน แรง แต่คิด เพชรเห็นมาแล้วว่าการที่เพชรอารมณ์กลับกับวินผลเสียแค่ไหน พอตอนนี้เพชรเลยฉลาดที่จะร้าย
เอาละ หลังจากนี้คงไม่มีอะไรหนักๆแล้ว เป็นช่วงเวลาของวินและเพชรที่จะอยู่ด้วยกัน ปรับความเข้าใจกัน
ขอบคุณทุกคอมเม้นและทุกคนที่อ่านและรอครับ
หัวข้อ: ......วังสวาท...... Mpreg ตอนที่36 37 38 39 (อวสาน) 17/7/57 หน้า38 (อ่าน 474173 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก