ตอนที่ 10เจินฝูหรง “ผมสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง...คิกๆ ขอบคุณครับ...รับทราบคร้าบ...ครับผมจะดูแลตัวเองอย่างดี แล้วเจอกันครับ...โอ๊ะ!” ผมยังไม่ทันเก็บโทรศัพท์ให้ดีก็เกือบจะทำมันร่วงหลุดมือด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆประตูลิฟต์ตรงหน้าที่เพิ่งเปิดก็มีคนก้าวพรวดพราดออกมา จนเกือบจะชนผมเข้า แต่ยังดีที่คนๆนั้นเบี่ยงตัวหลบไปได้ทัน
“ชิ! ขวางทาง คราวหลังก็ระวังด้วยล่ะ...มัวแต่ชักช้าอยู่นั่น ไม่ได้รู้เรื่องเลยรึไง เป็นถึงเลขานายน้อยเนี่ยนะ หึ!” ผมได้แต่ยืนนิ่งมองตามแผ่นหลังบอบบางของสาวสวยหุ่นดีจากไป ด้วยเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมากจนผมตามไม่ทัน
หากถามว่าเธอเป็นใครผมตอบได้ทันที เพราะเธอคือผู้ช่วยเลขาของนายใหญ่แห่งหวางหย่งกัง และผู้ที่เคยเป็นคู่แข่งตำแหน่งงานในปัจจุบันของผม ซึ่งคงพอเดาออกกันแล้วใช่มั้ยว่าทำไมเธอคนนั้นถึงมีปฏิกิริยาต่อผมแบบนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะไม่พอใจที่ผมได้ตำแหน่งเลขาของนายน้อยหวางหลี่ผิงมาครอง
การที่เรายังเห็นเธอทำงานเป็นผู้ช่วยเลขาของบอสใหญ่ เป็นเพราะช่วงนั้นผู้ช่วยเลขาคนเดิม ได้ขอย้ายไปเป็นเลขาของผู้จัดการโรงแรมในเครือสาขาอื่น เพราะต้องย้ายตามสามีไปทำงานยังเมืองนั้น มิสเคอหลางที่ได้คะแนนสู่สีกับผม จึงได้รับคัดเลือกเป็นผู้ช่วยเลขานายใหญ่แทน โดยไปทำงานในตึกสำนักงานใหญ่ของแก๊งอีกแห่งหนึ่ง
นับจากนั้นเวลาที่เธอเจอผมจึงมีท่าทางที่ไม่เป็นมิตรนัก แต่เราก็ไม่ได้เจอกันบ่อย นอกเสียจากว่าเธอจะติดตามนายใหญ่มาเยี่ยมเยียนนายน้อยและบรรดาพนักงานยังโรงแรมสาขาใหญ่แห่งนี้
‘แต่เดี๋ยวนะ! มิสเคอหลานมา นั่นหมายความว่า...’
“นายใหญ่หวางหลี่จวินมา!” ทันทีที่คิดได้ผมไม่รอช้าที่จะก้าวเข้าไปในตัวลิฟต์ พร้อมกดปุ่มหมายเลขชั้นรัวๆ แม้จะรู้ว่าไม่ได้ทำให้ลิฟต์ตัวนี้ขึ้นไปยังชั้นที่ต้องการเร็วอย่างใจคิดก็ตาม แต่อาการร้อนใจมันหักล้างความจริงข้อนี้ไปจนหมดสิ้น
ผมก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือก็ให้ยิ่งร้อนใจด้วยใกล้เวลาเข้างานมาทุกนาทีแล้ว แม้ตัวเองจะไม่ได้สาย แต่การที่ปล่อยให้นายใหญ่และนายน้อยมาถึงที่ทำงานก่อน จึงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเลขาอย่างผมเลย จนให้นึกพาลไปถึงคนที่มาส่งและเป็นคนเดียวกับคนที่เพิ่งขับรถออกไปไม่ได้ เพราะหากพอลจะไม่มัวอ้อยอิ่งทำตัวพิรี้พิไรไม่อยากให้ผมห่างตัว ผมน่าจะถึงโต๊ะทำงานก่อนหน้านี้สักสิบห้านาทีที่แล้วอย่างแน่นอน
เมื่อมาถึงหน้าห้องผมก็พบว่ามีบรรดาบอดี้การ์ดในชุดสูทดำหกคนยืนขนาบข้างประตูห้องอยู่ ซึ่งแต่ละคนก็หน้าตาคุ้นๆทั้งนั้น ด้วยเป็นบอดี้การ์ดของนายใหญ่และนายน้อยแทบทั้งสิ้น ผมเร่งฝีเท้าเดินไปยังโต๊ะทำงาน ก่อนจะเร่งมือเก็บของส่วนตัว พร้อมคว้าสมุดจดงานและเดินไปยังหน้าประตูห้อง ก่อนจะก้มหัวทักทายพี่ๆบอดี้การ์ดรวมถึงพี่เป๋าด้วย
“นายใหญ่กับนายน้อยมานานรึยังครับพี่ แล้วท่านเรียกหาผมรึเปล่า ผมขอโทษที่ไม่ได้มาต้อนรับ ผม...” ผมละล่ำละลักถามกับคนสนิทของนายน้อย ผู้ที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาที่สุด แต่ต้องหยุดพูด เมื่อพี่เป๋ายกมือห้ามพร้อมกระตุกยิ้มน้อยๆที่มุมปากด้วยความเข้าใจ
“ท่านเพิ่งมาถึง คุณฝูหรงไม่ต้องกังวลหรอก เพราะไม่อยู่ในกำหนดการของนายน้อยแต่แรก แต่ตอนนี้ผมว่าคุณเข้าไปรายงานตัวกับนายน้อยก่อนดีกว่า เผื่อท่านจะเรียกใช้อะไร” ผมรับคำพี่เป๋าเบาๆ ก่อนจะขยับแว่นบนใบหน้านิดและสูดหายใจเข้าอีกหน่อย เพื่อเรียกกำลังใจให้แก่ตัวเอง
บุคคลที่ผมจะเข้าไปเผชิญหน้าเป็นถึงระดับหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในฮ่องกง แม้ผมจะเคยพบท่านมาหลายครั้ง และท่านเองก็ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี แต่ใจลึกๆผมก็อดเกรงไม่ได้
“ขออนุญาตครับ...ผมต้องขอโทษที่ไม่ได้อยู่ต้อนรับครับท่าน” หลังจากเคาะประตูและได้รับคำอนุญาตให้เข้ามา ผมจึงเดินเข้าห้อง ก่อนจะก้มหัวลงต่ำพร้อมเอ่ยคำขอโทษต่อหน้าเจ้านายทั้งคู่
“ไม่เป็นไร ฉันแค่มาเยี่ยมเยียนกันเท่านั้น เราน่ะฝูหรงใช่มั้ย...ไม่ต้องมีพิธีอะไรมาก” น้ำเสียงทุ้มเจือกระแสความอบอุ่น พร้อมมุมปากที่จุดรอยยิ้มของนายใหญ่แห่งหวางหย่งกัง ทำให้ผมคลายความกังวลในใจได้จนเกือบหมด
“ครับท่าน นายน้อยมีอะไรให้ผมรับใช้มั้ยครับ” ผมจึงหันมาหาคนเป็นนายที่แท้จริง
“เคอหลานจัดการส่วนนั้นให้แล้ว นายไปเอารายงานการประชุมครั้งที่แล้วเข้ามาให้นายใหญ่ดูหน่อย” ผมอดสะท้อนใจไม่ได้ที่บกพร่องต่อหน้าที่ ด้วยทุกเช้านายน้อยต้องมีชาร้อนเจ้าประจำวางบนโต๊ะเพื่อจิบตลอดช่วงเช้า ซึ่งมิสเคอหลานคงจัดการในส่วนที่เป็นหน้าที่ผมให้แล้ว
ผมรับคำนายน้อยและขอตัวออกมา ก่อนจะหาเอกสารที่นายน้อยต้องการ และยังไม่ทันจะกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง มิสเคอหลานที่ถือแก้วกระดาษสีคุ้นตา และเดินนำพนักงานต้อนรับที่ถือถุงใบใหญ่ตามมานั้น ได้หยุดลงตรงหน้าผมและออกคำสั่งให้คนเดินตามได้วางถุงลง พร้อมหันมามองผมและพูดกึ่งออกคำสั่ง ให้ผมได้จัดการพวกเครื่องดื่มและของว่างให้เหล่าบอดี้การ์ดของนายด้วย เมื่อมิสเคอหลานพูดจบก็หมุนตัวเดินเข้าห้องไป ผมก็ได้แต่ถอนใจเบาๆ
“คุณฝูหรงเอาเอกสารเข้าไปให้นายเถอะ ถุงนั้นเดี๋ยวพวกผมจัดการกันเอง” ผมชะงักมือที่กำลังหยิบขนมในถุงออกมา ก่อนจะยอมทำตามที่พี่เป๋าพูด ด้วยการส่งถุงกระดาษใบใหญ่ไปให้ เมื่อได้เห็นสายตาเข้าอกเข้าใจคู่นั้น พร้อมปิดท้ายด้วยคำขอบคุณ
ระหว่างที่ผมกำลังหมุนตัวเดินเข้าห้องนายน้อย ผมต้องชะงักเท้าเมื่อมีเสียงแหบห้าวดังขึ้น ซึ่งผมจำได้ว่าเป็นคนสนิทเก่าแก่ของนายใหญ่หวางหลี่จวิน
“อย่าทำตัวอ่อนแอให้ใครข่มง่ายๆ เป็นถึงเลขานายน้อยตระกูลหวาง ศักดิ์และสิทธิ์มีมากกว่า ต้องรู้จักวางตัวและเข้มแข็งกว่านี้” จริงสิครับ ผมไม่น่าทำตัวอ่อนแอและมัวแต่รู้สึกผิด จนโดนใครบางคนข่มทำให้ดูน่าเห็นใจอยู่แบบนี้เลย
ผมตัดสินใจหมุนตัวกลับไปก้มหัวขอบคุณ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มมั่นใจให้อาซานคนสนิทของนายใหญ่
“ขอบคุณที่ตักเตือนครับ ผมจะจำไว้” รอยยิ้มอย่างผู้ใหญ่ใจดีถูกส่งมาให้ผม ก่อนผมจะเดินเข้าห้องนายด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม ไม่ให้เสียชื่อผู้ที่มีตำแหน่งเป็นถึงเลขารองประธานใหญ่แห่งหวางหย่งกัง
“รายงานการประชุมครับนายใหญ่” ผมถอยออกมายืนด้านหลังโซฟาที่นายน้อยนั่ง และหยิบสมุดจดงานออกมาพร้อมรับคำสั่ง แต่หางตาเหลือบเห็นมิสเคอหลานปรายตามองผมด้วยสีหน้าเยาะหยัน
ผมจึงทำเพียงกระตุกยิ้มมุมปากใส่ และแอบเห็นว่าเธอถลึงตาตอบกลับด้วย ก่อนจะส่งค้อนวงโตมาให้ผม ผมเดาว่าหากเราเผชิญหน้ากันเพียงลำพัง เหตุการณ์คงไม่ต่างจากหน้าลิฟต์เมื่อเช้า ใจจริงผมไม่อยากงัดข้อกับใครเลย ด้วยการมีมิตรย่อมดีกว่ามีศัตรู แต่สำหรับมิสเคอหลานที่เหมือนกับไม่ชอบหน้าผมตั้งแต่แรกเจอ ผมคงใช้แนวคิดนี้ไม่ได้ สาเหตุคงไม่พ้นจากการที่ผมได้ตำแหน่งเลขาของนายน้อยแทนที่จะเป็นตัวเก็งอย่างเธอ
ผมมารู้เบื้องลึกเบื้องหลังว่าเธอนั้น เป็นถึงหลานสาวหัวหน้าแก๊งสาขาหนึ่งของหวางหย่งกัง ซึ่งเธอคงมั่นใจว่าอย่างไรซะตำแหน่งเลขานายน้อยคงไม่พ้นมือเธอ แต่กระบวนการคัดสรรเลขาของที่นี่ก็มีขั้นตอนเข้มงวด ทั้งภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติ ไหนจะการสัมภาษณ์ที่มีนายน้อยหวางหลี่ผิงเข้าร่วมเป็นหนึ่งในกรรมการ ทำให้ชายหนุ่มที่มีเพียงดีกรีจากสถาบันผลิตเลขาชั้นนำโดยตรงจากนิวยอร์ก แต่ไร้ซึ่งเส้นสายอย่างผมได้รับคัดเลือก แทนที่จะเป็นสาวสวยบุคลิกดีเส้นใหญ่อย่างมิสเคอหลาน จึงไม่แปลกที่เธอจะไม่ชอบหน้าผม และมีปฏิกิริยาต่อต้านทุกครั้งยามเจอหน้า
“เท่าที่ดูรายได้ของทุกสาขาก็ไม่มีปัญหา แต่ยังไงอย่าลืมเข้มงวดเรื่องการเก็บรายละเอียดต่างๆของโรงแรมสาขาที่กงอินให้ดีด้วย” หลังจากนายใหญ่ก้มอ่านรายงานการประชุมพักใหญ่ ท่านก็เงยหน้าขึ้นพูดกับนายน้อยด้วยเสียงทุ้มทรงอำนาจ
“ครับ ผมตั้งใจไปดูงานที่นั่นเร็วๆนี้อยู่เหมือนกัน แต่ไม่น่ามีปัญหา เพราะที่ไปดูมาล่าสุดเป็นไปตามแผนที่วางไว้...ฝูหรง แจ้งให้ทางนั้นส่งรายละเอียดการส่งมอบงานจากผู้รับเหมาครั้งล่าสุดมาให้ผมดูหน่อยนะ”
“ครับนาย” ผมรับคำพร้อมจดคำสั่งลงในสมุดกันลืม
“เอาล่ะ เดี๋ยวปาปาจะลงไปเยี่ยมเยียนพนักงานด้านล่างหน่อย หลี่ผิงไม่ต้องตามลงไปหรอก เพราะน่าจะใช้เวลาไม่นาน...เย็นนี้รีบกลับล่ะ เห็นมามาว่าจะเข้าครัวเอง” คนเป็นพ่อพูดยิ้มๆพร้อมตบบ่าลูกชายไปด้วย
“ครับ” คนเป็นลูกเองก็ได้แต่รับคำพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ และเดินไปส่งที่หน้าประตู
ผมมองภาพพ่อและลูกชายตรงหน้าก็ให้นึกชื่นชม แม้จะเคยเห็นภาพแห่งความรักและความใส่ใจที่พ่อลูกตระกูลหวางมีให้กันมาก่อน แต่ทุกครั้งที่เห็นผมกลับนึกชื่นชมทุกครั้งไป ด้วยหาได้น้อยครอบครัวนักที่จะมีความรักความอบอุ่นควบคู่ไปกับความพรั่งพร้อมของทรัพย์สิน ครอบครัวส่วนใหญ่มักจะขาดไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง
รวมถึงครอบครัวเมื่อครั้งอดีตของผมด้วย ที่ความอบอุ่นได้เติมเต็มในส่วนที่ขาด จนตัวผมเองไม่เคยรู้สึกว่าเป็นปมด้อยในชีวิตสักนิด แต่เทพเจ้าก็ใจร้ายพรากความอบอุ่นที่เป็นทุกอย่างของชีวิตไปจากผม ทั้งปาปามามาและญาติทางสายเลือดคนเดียวที่ผมเหลืออยู่ ดีที่ฟ้ายังปรานีแก่กระต่ายตากลมๆอย่างผมอยู่บ้าง ด้วยการประทานครอบครัวใหม่ถึงสองครอบครัวและคืนรักเดียวกลับมาให้แก่ผม
“เหอะ! คนอะไรหยิ่งชะมัด เป็นแค่ผู้ช่วยเลขาแท้ๆ...ดีที่คุณฝูหรงได้เป็นเลขานายน้อย ไม่อยากจะคิดว่าถ้าคุณเคอหลานได้ตำแหน่งนี้ ที่นี่จะวุ่นวายแค่ไหน” ผมเพียงแค่ยิ้มรับและไม่คิดต่อความกับหัวหน้าฝ่ายต้อนรับของโรงแรม แม้จะเห็นด้วยกับเธอในท่าทางเชิดหน้าไม่เห็นหัวใครของมิสเคอหลานแค่ไหนก็ตาม
“เดินทางอย่างปลอดภัยนะครับนายใหญ่” ผมก้มหัวพร้อมเอ่ยอวยพรให้นายใหญ่แห่งความหย่งกัง ด้วยเป็นตัวแทนพนักงานโรงแรมทั้งหมดที่ตามมาส่งท่านถึงรถที่จอดหน้าประตูทางเข้าตึก
“ขอบใจทุกคนมาก ไปทำงานกันต่อเถอะ” สิ้นเสียงทุ้มพร้อมรอยยิ้มบางเบา พลันก็มีเสียงตอบรับหนักแน่นของพนักงานที่มาส่ง แถมในแววตาแต่ละคนนั้นก็เต็มไปความชื่นชม ไม่ต้องบอกว่าเจ้าของน้ำเสียงนั้น จะได้รับความเคารพนับถือจากบรรดาพนักงานเหล่านี้มากมายเพียงใด ซึ่งผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย
หลังจากนั้นนายใหญ่หวางหลี่จวินก็ก้าวขึ้นรถ โดยมีอาซานคนสนิทปิดประตูตามหลัง ก่อนจะก้าวขึ้นรถในตอนหน้า ส่วนผู้ช่วยเลขาอย่างมิสเคอหลานก็ยกยิ้มมุมปาก และเดินเชิดหน้าผ่านพวกเราทั้งหมดที่กำลังก้มหัวให้นายใหญ่อยู่ แต่ก่อนที่เธอขึ้นรถอีกคัน ยังไม่วายแสยะยิ้มเยาะเย้ยส่งท้ายให้ผมโดยเฉพาะอีกด้วย ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าให้กับความเจ้าคิดเจ้าแค้นของเธอ
“คุณฝูหรงคงต้องสั่งสอนแม่นางฟ้าคนนั้นบ้างนะคะ คนอะไรทำตัวไม่เห็นหัวกันบ้างเลย”
“คะ...ครับ” ผมออกจะตกใจกับท่าทางจริงจังของเธอคนนี้นะครับ เพราะไม่ใช่แค่น้ำเสียงแต่ใบหน้าและแววตาก็จริงจังไม่ต่างกัน แถมยังเอามีมาตะปบลงบนไหล่ผมอีก ซึ่งผมยังไม่ทันตอบโต้อะไรนอกจากการรับคำ ผมก็ต้องแปลกใจไปกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตรงหน้า
“อย่าหาว่าพี่ยุ่งเรื่องส่วนตัวเลยนะคะคุณฝูหรง...ได้ข่าวว่ามีหนุ่มลูกครึ่งสุดหล่อตามรับตามส่งอยู่ใช่ไหมเอ่ย ที่สำคัญเป็นเพื่อนสนิทนายน้อยด้วยนี่คะ ถึงขั้นไหนกันแล้ว...ฮิๆ อาการแบบนี้เป็นแฟนกันแล้วชัวร์เลย น่าอิจฉาหนุ่มๆสมัยนี้จังน้า~” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของเธอนั้น ล้อเลียนผมแบบจัดเต็มเลยครับ
‘แบบนี้เค้าไม่เรียกว่ายุ่งน้อยแล้ว แต่เรียกว่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของผมมากเลยเหอะ’ ผมได้แต่คิดไม่ได้พูดออกไปหรอกครับ เพราะรู้ในเจตนาของเธอตรงหน้า ว่าแค่ต้องการหยอกล้อไม่ได้คิดอิจฉาจนกระแนะกระแหนออกมาหรอก
ผมจึงทำเพียงก้มหน้าซ่อนแก้มแดงๆ และแก้เก้อด้วยการขยับแว่นให้เข้าที่ ก่อนแกล้งกระแอมเบาๆ พร้อมเฉไฉขอตัวขึ้นห้องทำงาน แต่ยังไม่วายได้ยินเสียงแซวตามหลังมาว่า ให้ผมพาพอลมาแนะนำให้รู้จักบ้างอีกแน่ะ ทำเอาผมเร่งซอยเท้าหนีเสียงหัวเราะแหลมๆแทบไม่ทัน พาลนึกฉุนตัวต้นเหตุที่ก่อนหน้านี้ทำตัวประเจิดประเจ้อทำเป็นมานั่งเฝ้าผมไม่ได้ และตอนนี้ก็ไม่รู้ว่านายลูกครึ่งปากดีของผมกำลังทำอะไรอยู่น่ะสิ
“[Rrr Rrr Rrr]...คิดถึงก็โทรมาเชียว” ผมอมยิ้มใส่โทรศัพท์ที่ขึ้นชื่อ ‘ลูกครึ่งปากเสีย’ ก่อนกดรับ ตามมาด้วยเสียงนุ่มหูชวนคันยิบๆในหัวใจ ที่สำคัญเสียงนั้นทำให้มุมปากผมยกยิ้มสูงขึ้นกว่าเดิมอย่างไม่รู้ตัว
“กระต่ายน้อยทำอะไรอยู่ เหนื่อยมั้ย หลี่ผิงใช้งานหนักรึเปล่า บอกพอลได้นะครับ” ผมว่าคำว่าความห่วงใยบางครั้ง มันเหมือนมีเพียงเส้นบางๆกั้นไว้ระหว่างคำว่าเจ้ากี้เจ้าการนะครับว่ามั้ย
แม้ผมจะแอบเหน็บพ่อลูกครึ่งช่างห่วงในใจ แต่หัวใจในอกผมกลับอุ่นวาบ เพราะรับรู้ถึงความห่วงใยที่ถูกส่งผ่านสายมาให้
“วันนี้ยังไม่ได้ทำงานเลย นายใหญ่มาเยี่ยมน่ะ นี่ท่านก็เพิ่งกลับไป พอลล่ะเจรจาซื้อที่สำเร็จมั้ย”
“ฮึๆ ระดับนี้แล้ว ไม่สำเร็จก็ไม่ใช่โจวพอลซิ ที่สำคัญมีกำลังใจดีจากฝูหรงซะอย่าง จะไม่สำเร็จได้ไง จริงมั้ยครับ” ผมคงต้องเปลี่ยนชื่อในโทรศัพท์ให้เป็น ‘ลูกครึ่งปากหวาน’ ซะล่ะมั้ง คำพูดคำจาชวนเลี่ยนชะมัด
“กระต่ายน้อยเขินอยู่ล่ะซิใช่ม้า ฮึๆ...ไม่ให้พอลรับไปทานกลางวันจริงๆเหรอ ขับไปแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว...เอาแบบนี้แล้วกัน เดี๋ยวเจอกันดีกว่านะครับ” คนอะไรรู้ดีและรวบรัดตีมึนเป็นที่สุด
“เดี๋ยวๆ พอล ไม่ต้องๆ...เฮ้อ เราคุยกันแล้วนี่ เจอกันทีเดียวตอนเย็นเลย จะต้องห้อตะบึงรีบขับมาทำไมกันล่ะ ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ...นะครับพอล เชื่อฝูหรงนะ” หากให้นายตัวดีมารับไปกินมื้อกลางวันด้วย คงไม่เรียกว่าขับ คงเรียกว่าเหาะจะเหมาะกว่า
ผมรู้ทันหรอกเพราะถ้าพอลจะมาให้ทันช่วงพักทานกลางวัน เจ้าตัวคงเหยียบมามิดไมล์มากกว่าขับมาด้วยความเร็วปกติ ด้วยสถานที่ที่พอลอยู่ตอนนี้นั้นอยู่อีกเมืองระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆ ผมไม่อยากเสี่ยงให้นายตัวดีเกิดอุบัติเหตุ และยอมเป็นฝ่ายขัดใจคนเอาแต่ใจซะเองดีกว่า แต่อดไม่ได้ที่จะหลอกล่อด้วยเสียงอ้อนๆท้ายประโยค
“ฝูหรงนะฝูหรง ก็ได้ครับ ถ้างั้นเจอกันตอนเย็น อย่าลืมทานยาด้วยนะ พอลเป็นห่วง...เพราะถ้าฝูหรงหายเร็วเท่าไหร่ พอลจะได้ฝากรักฝูหรงได้เร็วขึ้นเท่านั้น” ไอ้ลูกครึ่งจอมหื่นพูดจบก็กดวางสายไปเลย ปล่อยให้ผมนั่งตะลึงตาค้างอยู่คนเดียว
ตรรกะอะไรของไอ้ลูกครึ่งลามกกันล่ะเนี่ย แสดงว่าที่คอยดูแลตลอดช่วงวันหยุด เพราะหวังจะเคลมผมอีกครั้งใช่มั้ย มันน่านัก!
“คอยดูเถอะ เจอหน้าเมื่อไหร่นะ หึ!” ผมได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียว และยังไม่ทันจะเข้าไปรายงานตัวกับนายน้อย ก็มีเสียงข้อความเข้าดังขึ้น
‘ล้อเล่นนะกระต่ายน้อย เอาแค่งอนพอ อย่าถึงกับโกรธเลย...พอลเป็นห่วงและรักฝูหรงมากนะครับ อย่ามัวแต่ทำงานจนลืมคิดถึงพอลล่ะ’
“เหอะ! ไอ้ลูกครึ่งปากหวานหยอดได้เป็นหยอด...แล้วแบบนี้จะโกรธลงได้ไงกันเล่า”
........................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะอยู่คนละที่ลูกครึ่งรูปหล่อก็ยังมีแก่ใจโปรยเสน่ห์ส่งความหวาน
มาให้กระต่ายน้อยใจเต้นยิ้มแก้มแตกได้อีกเนอะ ตอนนี้ก็เบาๆหวานๆ
แต่มีเปิดตัวละครใหม่มาทดสอบเลขาน่ารักอีกหนึ่ง ซึ่งแน่นอน
เธอยังมีบทบาทต่อไปอีกแน่ค่ะ และหากใครจะจับได้มีอีกหนึ่งตัวละคร
ที่อยู่ในมุมมืด (ก็เว่อร์ไป
) จะออกโรงเร็วๆนี้แน่นอน บอกเลยว่าทำเอา
พอลป่วนไปเหมือนกัน
ตอนหน้ามาวันเสาร์นะคะ และจะเปิดตัวละครอีกตัว(สำคัญ) เรียกว่าตั้งใจใช้
มาป่วนคู่หวานโดยเฉพาะเชียวล่ะ+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักยุ่งๆของลูกครึ่งรูปหล่อ} ฝูหรง & พอล...The End...[14/10/59] (อ่าน 152506 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก