ป๋มว่า วิจารณ์อ่านได้ แต่อย่าเอามาเป็นคติเวลาเรื่องเดินไปแล้ว
มันจะทำให้สิ่งที่ยังเหลืออยู่เป๋กว่าเดิม เป็นธรรมดาที่ผู้อ่านต้องการให้เรื่องดำเนินตามสถานการณ์ที่สามารถเป็นจริง (ฟิน + ไม่สับสน)
เพราะ บางครั้งผู้เขียน ลงเค้าโครงเรื่องกำหนดทิศทาง ว่าอะไรลงจังหวะไหน แต่ไม่ได้วางลักษณะพื้นฐานตัวละครก่อน
หรือใส่เหตุการณ์ที่น่าสนใจต่อตัวละครหลัก แต่ขัดกับลักษณะพื้นฐานของตัวละคร
การเดินเรื่องอาจจะสนุกจริง แต่มันไม่จูงใจให้ฟินตาม (คือ เห็นด้วยกับหลาย ๆ ความคิดเห็น)
แต่ถ้าไปรีบปรับซะตอนนั้นเลย บางทีจะกลายเป็นการทุบโครงสร้างที่วางไว้ และเสียงานเขียนไปเลยงับ
======================================================================
ป๋มแนะว่า อย่าไปปรับโครงเรื่องหลักที่วางไว้ เพราะมันถูกออกแบบมาแล้ว ส่วนที่เป๋ ก็ปล่อยไป
แล้วนำมาอธิบายโดยเขียนเป็น ตอนเสริม ขยายความสถานการณ์ ที่มันดูมึน ๆ ให้เข้าใจมุมมองก็ได้งับ
เห็นการ์ตูนวาย หลายเรื่องใช้เขียนเสริม ช่วงที่ขาดหายไป หรือในส่วนที่ถูกข้าม หรือ ลักษณะของเหตุการณ์ที่ผิดพื้นฐานตัวละคร
======================================================================
เรื่องนี้ มันขยายต่อเป็นเรื่องใหม่ได้เลยแหละ ป๋มว่า ตัวละครรอง หลายคนน่าหยิบมาทำ
เช่น ตัวของหลานนายเอิร์ต กับนายนิก
เกี่ยวกับ ชีวิตวัยเยาว์ของแก๊งค์ เอิร์ต แม็ค ส้ม (โดยเฉพาะเรื่องที่ ส้ม/แม็ค กัดกันตลอด)
หรือนายเอ็ม / นายบอม ดูสองคนนี้ยังเหมือนมีด้านที่น่าสนใจอยู่ (รายแรกดูเหมือนจะมีความคิดอ่านเป็นแบบผู้ใหญ่ > พี่วิน อีก)
หรือไม่ก็อีกด้านตอนเกิด ดราม่า ในค่ายจากมุมมองของนายแบงค์ / นายปิ๊ก (ตัวละครที่เติมในช่วงนั้น)
ฯลฯ
เอาจริง ๆ มีแค่แอบศรี ที่มันดูน่า
มากกว่าความดื้อมึน ๆ
เค้าบอกรัก คุณมึงยังไม่รู้ตัวอีกว่า กำลังหักอก คน ๆ หนึ่ง
แต่ยังไงก็อ่าน เพราะบางที่ก็ต้องเป็นตัวของตัวเองบ้าง นิด ๆ
เพื่อคนผิดมนุษย์อย่าง แอบศรี น่าจะมีอยู่น้อยตามสัดส่วนของกุลเกย์ (คือ มันมึนไปไหม)
เท่านี้แหละ หึหึ