หัวข้อ: @@Roommate&Soulmate:รูมเมทครับ..รักแรกเริ่ม ตอนที่.63[ตอนจบ!!]UpDate.[08/July/14]@@

[wisshy]

ค้างมั้ยให้ทาย

ยุให้บอมจีบเอิร์ตเลย   ให้เอิร์ตโกรธนิกนานๆ

เกลียดนิกไม่ชัดเจน โลเล

เด่วๆ อินทำไม เดือดทำไม

 

[Goodfellas]

แอบๆอ่านไปบางทีผมก็ยอมรับว่าขัดใจอยู่บ้างเหมือนกันนะ 555

คืออยากขออนุญาตแนะนำผู้เขียนนิดนึงคับว่าในแต่ละตอนอยากให้มันมีช่วงบางช่วงที่เป็นไคลแมกซ์ของตอนนั้นๆ  ให้เป็นเหตุการณ์สำคัญที่เด่นๆและชัดเจนมากๆไปเลยในแต่ละตอนอ่ะครับ  ไม่งั้นเวลาอ่านแต่ละตอนมันจะเหมือนกะว่าอ่านแล้วผ่านไปเลยยังไงไม่รู้สิ

แล้วเหตุการณ์บางอย่างเช่น คราวที่แล้วทำไมนิกผิดนัด  ก็ควรเฉลยมาในตอนนี้เลยนะครับ  หรือถ้าจะเฉลยทีหลังในตอนต่อๆไปก็ต้องคิดเหตุการณ์เอาไว้ให้ดีๆก่อนนะ  เอาให้มันสมเหตุสมผลว่าทำไมถึงต้องผิดนัด  เพราะจะว่าไปเราต้องระวังเรื่องนี้ดีๆครับ  เหตุการณ์ในเรื่องมันควรจะมีความสมเหตุสมผลกันเพื่อให้คนอ่านแล้วรู้สึกว่าเรื่องของเราสมจริง  ไม่งั้นอ่านแล้วก็จะทำให้รู้สึกมันแปลกๆ  และอาจจะขัดใจบางคนได้ 555

ก็ยกตัวอย่างเช่นว่า  เรื่องอารมณ์ของตัวละครเมื่ออยู่ในเหตุการณ์ต่างๆน่ะครับ  เช่น เอิร์ตควรโกรธนิกมากน้อยแค่ไหนเมื่อนิกทำแบบนี้  และเอิร์ตควรจะทำอะไรหลังจากที่โกรธนิก  เราต้องคิดเปรียบเทียบกับอารมณ์ของคนจริงๆน่ะครับว่าคนๆนึงจะคิดและรู้สึกยังไงบ้าง  และเค้าควรจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อโกรธในระดับนั้น  ที่อยากให้คิดละเอียดๆแบบนี้คือผมแค่อยากให้ลองฝึกดูน่ะครับ  เพื่อความสมจริงของเรื่องที่เราเขียนนี่เองแหละ อิอิ

จริงๆผมเองก็ไม่ได้เก่งอะไรมากหรอกครับ  แต่จากที่ได้อ่านมาหลายๆเรื่องแล้วก็สังเกตเทคนิคเหล่านี้มา  ก็ขอฝากผู้เขียนไว้นะครับ  ลองเอาไปใช้ดูก็น่าจะดีนะ  ขอบคุณครับ 

[IsDeer]

สรุปว่าก็ยังไม่รู้ว่านิกผิดนัดเพราะอะไร 

เรื่องไหมกับบอลนี่ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมถึงไม่จบ
กับบอลนี่เรางงมากเลย ไหนตอนนั้นต่อยกันเคลียร์ไปแล้ว แล้วทำไมถึงแขวะเอิร์ตเรื่อยๆ
นิกก็ไม่น่าจะปล่อยให้ทำอย่างนี้ ก็เคลียร์ให้จบซะที ต่อหน้าเพื่อนๆไปเลย
ถ้าเพื่อนมันไม่ฟังเหตุผลก็ไม่ต้องคบมันหรอก เข้าข้างคนไม่ดีทำไม

อร๊ายยยยยยย วินบอม 

[ฟูจิซัน]

  คุยกับรูมเมท


....ก่อนอื่นต้องขอโทษรูมเมททุกๆคนด้วยนะครับ เรื่องเหตุผลของนายนิกที่ปล่อยให้ค้างคาอยู่ ขอโทษมากๆ พอดีเมื่อวานงานเข้ากระทันหันครับเลยลงเรื่องต่อไม่ได้ ทำให้ต้องมาลงต่อวันนี้แทน ขอโทษจริงๆคร๊าบบบบ!!!! ....คุณGoodfellas....ขอบคุณมากๆเลยนะครับสำหรับคำแนะนำ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เขียนครับ ก็จะพยายามเขียนตอนต่อๆไปให้ออกมาดีที่สุดนะครับ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ ^^...คุณIsDeer...ต้องขออภัยนะครับแฟนครับวิน-บอมเชียร์ไม่ขึ้นนะ แฮ่ๆ ....คุณwisshy....ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ปล่อยให้ค้างคา แฮ่ๆ ไปวิ่งที่สนามกีฬาพระจอมฯมาอ่ะครับ

Roommate&Soulmate(ตอนที่ 48) : อยู่ใกล้กัน...ยิ่งหวันไหว!!

.....นายนิกมองหน้าเรา เราดูก็รู้ว่านายนิกไม่อยากไป แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธเพื่อน สถานการณ์แบบนี้ ถ้าเราเป็นนายนิกก็คงลำบากใจเหมือนกัน...แต่!!!

สำหรับเราก็อยากลอยกระทงกับนายนิกนี่นา เมื่อวานก็ผิดนัดเราทีนึงแล้ว วันนี้วันลอยจริงจะไม่ได้ลอยด้วยกันอีกแล้วหรอ เราคิดในใจก็รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้นะ เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน หรือว่า...เราจะ...."รัก"...นายนิกเข้าให้แล้ว.....!!!!

...แต่อีกใจนึงก็ควรที่จะปล่อยนายนิกไปกับเพื่อนๆดีกว่าจะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง เพราะคนที่จะมีปัญหาก็คือนายนิก

"เออๆ มันไม่ไปก็ไม่ต้องบังคับมันหรอกหว่ะ ปล่อยมันไปลอยกระทงกับเพื่อนใหม่มันเหอะ"

"เพื่อนโรงเรียนแม่งไม่มีความหมายแล้ว" เพื่อนนายนิกพูดใส่นายนิก

.....เราได้ยินแบบนี้ก็ไม่สบายใจเหมือนกัน คิดว่าให้นายนิกไปลอยกระทงกับเพื่อนๆดีกว่า ก็เลยบอกนายนิกไปว่า....

"นิกไปลอยกระทงกับเพื่อนเถอะ" เราบอกนายนิก

"เอิร์ต...แต่!!!!"นายนิกพูดกับเรา

"ไม่เป็นไรนิก เอิร์ตลอยคนเดียวได้ เอิร์ตไปนะ" เราพูดกับนายนิก

...แล้วก็หันหลังเดินออกมาจากตรงนั้นเพื่อที่จะตัดปัญหา โดยที่ไม่ได้คิดเลยว่าเรากำลังทิ้งให้นายนิกเผชิญกับอยู่ปัญหาคนเดียว!!!

"เอิร์ต!!!!!" เสียงนายนิกเรียกเรา แต่เราก็ไม่หันกลับไป เพราะตอนนั้นน้ำตามันเอ่อๆแล้วหล่ะ อารมณ์มันยังไงก็ไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ รู้แต่ว่าเสียใจ แต่ไม่โกรธ!!!!

.....เราเดินมาถึงตรงที่นัดกัน ก็เจอเพื่อนๆมารออยู่แล้ว

"อ่าว เอิร์ต ทำไมกลับมาคนเดียวหล่ะ" นายเอ็มถามเรา

"เออ นั่นดิ ไอ้นิกไปไหนอ่ะ" ไอ้แมคถามเรา

"แล้วกระทงหล่ะ หรือนิกมันหาซื้อกระทงไม่ได้"

"นิกไปลอยกระทงกับเพื่อนอ่ะ" เราบอกพวกนั้นไป

"เฮ้ย!!! ได้ไงอ่ะ ทำไมมันทำแบบนี้ว๊ะ" ไอ้แบงค์พูด

"ทำได้ดิ พอดีเจอพวกไอ้บอลกับกลุ่มเพื่อนโรงเรียนนิก" เราบอกพวกนั้น

"เหี้ย ไอ้บอลแม่งก็ไม่จบนะ ไอ้นิกแม่งก็ดีเกินไป" ไอ้แบงค์พูด

"เออๆ ช่างมัน ป่ะไปลอยกระทงกันก่อนเหอะ" ไอ้แมคพูด

"เอิร์ตป่ะ ไปลอยกับบอม" นายบอมพูดกับเราแล้วก็กอดคอเราพาไปที่ท่าน้ำ กระทงของนายบอมก็เป็นกระทงขนมปังเหมือนกัน

....แล้วเราทั้งหมดก็เดินไปที่ท่าน้ำ ช่วงเที่ยงคืนคนเยอะมากอ่ะ กว่าจะแทรกตัวไปหาที่ลอยกระทงได้ก็เหนื่อยหน่อย เราก็เกาะนายบอมไม่ห่างเลย กลัวหลง!!!! พอได้ที่ลอยกระทงเรากับนายบอมก็นั่งลงตรงท่าน้ำ!!!

"อธิษฐานพร้อมกันเลยนะเอิร์ต" นายบอมบอกเราแล้วก็ยิ้มๆ

"อื้มๆๆ แล้วไหนอ่ะไฟเย็นอ่ะ" เราถามนายบอม

"เออ!!!!ลืมเลย อ่ะนี่ๆ แบ่งๆกัน" นายบอมเอาซองไฟเย็นออกมาหยิบแบ่งให้พวกนั้น แล้วก็เอามาปักบนกระทงขนมปังของเรากับนายบอมด้วย

....แล้วเรากับนายบอมก็ยกกระทงขึ้นอฐิษฐานพร้อมกัน แล้วนายบอมก็จุดไฟเย็น แล้วก็ปล่อยกระทงลงน้ำ กระทงขนมปังลอยไปไม่ทันไรเลย ก็มีปลามาฮุบกินซ๊ะแระ ฮ่าๆ

"โหยยย!!!! ดึกขนาดนี้ ปลาแม่งยังไม่หลับไม่นอนอีกนะ ฮ่าๆ" ไอ้แบงค์พูด แล้วพวกเราก็หัวเราะ

....พวกเราลอยกระทงเสร็จ ก็เดินเที่ยวงานกันอีกรอบนึง วันนี้นอนดึกได้ เพราะพรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์

"บอม ปาโป่งให้หน่อยดิ" เราบอกนายบอม

"เอาดิ เอิร์ตอยากได้ไรอ่ะ" นายบอมถามเรา

"เอิร์ตอยากได้หมอนใบนั้นอ่ะ" เราชี้ให้นายบอมดูหมอนอิงลายการ์ตูน

"ได้เลยๆ" นายบอมพูด แล้วเราก็เข้าไปซื้อลูกดอกมาให้นายบอมปาให้ แต่ว่าเจอนายนิกยืนอยู่ก่อนแล้ว มียัยไหมยืนอยู่ข้างๆด้วย เราเห็นนายนิก นายนิกก็เห็นเรา เราก็เลยเดินออกมา!!!!

เดินออกมาด้วยอารมณ์แบบว่าเฮ้ย!!!ทำไมมึงมากับไหมอ่ะนิก เราเห็นภาพตรงหน้าแล้วก็คิดไปไกล ทั้งๆที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์คิด ไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธเลย เพราะเราไม่ได้เป็นแฟนนายนิกนี่!!!!

"เอิร์ต" นายนิกเรียกเราแล้วก็มาดักหน้าเราไว้

"ถอย" เราบอกนายนิก

"เอิร์ต ฟังนิกก่อนดิครับ" นายนิกพูดแล้วก็เอามือสองข้างมาจับไหล่เราไว้

"ปล่อย" เราบอกนายนิก

"นิกไม่ปล่อย จนกว่าเอิร์ตจะฟัง"

....เราไม่พูดอะไรต่อ แล้วก็เอามือปัดมือนายนิกออก แล้วเราก็วิ่งออกมาจากตรงนั้น ได้ยินเสียงนายนิกเรียกเรา

"อ่าวเอิร์ต ไม่ปาโป่งแล้วหรอ" นายบอมถามเรา

"ไม่อ่ะบอม ไปกันเถอะ" เราบอกนายบอม แล้วก็เดินออกมาจากตรงนั้น

"เฮ้ย!!!! ไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กันป๊ะ" ไอ้แมคชวนพวกเรา

"เออๆไปดิๆ"

.....เราเดินไปชิงช้าสวรรค์กัน เรานั่งกับยัยส้ม ชิงช้าสวรรค์ไม่ได้นั่งนานมาก พอได้มานั่งอีกครั้งก็ยังกลัวเหมือนเดิม ฮ่าๆ ยิ่งพอมันขึ้นไปสูงสุดนะ แล้วมันก็แกว่งๆอ่ะ อย่างเสียวเลย

"เอิร์ตเป็นไรป๊ะเนี่ย โกรธนิกหรอ" ยัยส้มถามเรา คงเห็นเราเงียบไปอ่ะ

"ไม่มีสิทธิ์โกรธซักหน่อย จะโกรธเค้าทำไมอ่ะ" เราบอกยัยส้ม

"ก็เห็นนั่งเงียบเลย"

"อือ!!! ไม่รู้ดิ เซ็งๆ"

"ก็ควรจะเซ็งหรอกนะ นิกก็นะ แทนที่จะมาลอยกระทงด้วยกันก่อนแป๊บนึงก็ไม่ได้"ยัยส้มว่านายนิก

"ช่างเค้าเหอะส้ม อย่าพูดถึงเลย" เราบอกยัยส้ม

....พอนั่งชิงช้าสวรรค์หมดรอบ ดูเวลาก็ตีหนึ่งกว่าๆ พวกเราก็พากันกลับ เราเดินกลับหอในกับนายเอ็ม พอถึงหอใน กำลังจะขึ้นห้อง ก็เจอพวกเพื่อนๆคณะเรากลุ่มอื่นๆกำลังออกไปเที่ยวกันต่อข้างนอก พวกนั้นชวนเรากับนายเอ็มไปด้วย แต่เราไม่ไป ขอขึ้นห้องนอนดีกว่า

"เอิร์ต อยู่คนเดียวได้แน่นะ" นายเอ็มถามเรา

"อื้อ!!! เอิร์ตอยู่ได้ เอ็มไปเถอะ" เราบอกนายเอ็ม เพราะนายเอ็มจะออกไปกับเพื่อนๆกลุ่มนี้

"ครับ ถ้ามีไรก็โทรหาเอ็มนะ เป็นห่วงนะครับ" นายเอ็มพูดกับเรา

....เราพยักหน้าให้นายเอ็มแล้วก็เดินขึ้นห้องไป พอขึ้นมาถึงห้อง ห้องที่ไม่มีนายนิกกลับมาด้วย แล้วก็บวกกับอารมณ์ขุ่นมัวเมื่อกี้ ก็ทำให้เราต้องล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วก็ร้องไห้ออกมาเลย ร้องไห้จริงๆ แล้วโทรศัพย์เราก็สั่น ลืมไปว่าเราปิดเสียงโทรศัพย์ไว้ เราล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพย์ขึ้นมาดู ก็เห็นว่าเป็นนายบอมที่โทรมา เราก็เลยรับสาย!!!!

"เอิร์ต นอนยังเนี่ย" นายบอมถามเรา

"ยังอ่ะบอม มีไรป่าว" เราพูดกับนายบอม แต่เสียงก็ยังสะอึกสะอื้นอยู่ดี นายบอมได้ยินก็รู้เลยว่าเราร้องไห้

"บอมว่าแล้ว เอิร์ตต้องร้องไห้ อาบน้ำซ๊ะนะ เดี๋ยวบอมเดินไปรับมานอนด้วยนะครับ" นายบอมบอกเรา

"ไม่เป็นไรบอม เอิร์ตอยู่ได้" เราบอกนายบอม

"อย่าดื้อ เอิร์ตอยู่ไม่ได้หรอก รีบอาบน้ำ บอมกำลังเดินออกไปรับ" นายบอมบอกเรา

"อือ!!!ก็ได้" เราบอกนายบอมแล้วก็วางสาย เข้าห้องน้ำ อาบน้ำ ยิ่งเจอน้ำจากฝักบัว ยิ่งร้องไห้ คิดถึงนายนิก!!!!

......เราอาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัว โทรหานายบอม นายบอมก็มารออยู่ข้างล่างหอแล้ว แล้วเราก็เดินลงไปหานายบอม

"ป่ะ ไปนอนห้องบอมนะ" นายบอมบอกเรา เราก็พยักหน้าให้นายบอม แล้วก็เดินมานอนที่หอนายบอม

.....พอมาถึงห้องนายบอม นายบอมก็เอาที่นอนอีกชุดมาปูข้างๆเตียง

"เอิร์ตนอนบนเตียงนะ เดี๋ยวบอมนอนตรงนี้เอง" นายบอมบอกเรา

"ไม่เป็นไรบอม นอนด้วยกันบนเตียงนี่แหล่ะ" เราบอกนายบอม

"อ่าๆก็ได้ครับ"

"แต่อย่าเผลอมากอดเอิร์ตอีกหล่ะ" เราแกล้งแซวนายบอม

"คร๊าบ คราวนี้ไม่เผลอหรอก ตั้งใจกอดเลยได้ป่าวสายหรัสของบอม ฮ่าๆ" นายบอมพูดแล้วก็หัวเราะ

"ตลกละๆ นอนเหอะ ดึกแล้ว" เราบอกนายบอม

"ครับ" นายบอมพูดแล้วก็เดินไปปิดไฟ แล้วก็ไปเปิดม่านที่ประตูระเบียง

.....ประตูระเบียงของนายบอมเป็นกระจกบานเลื่อนเหมือนที่หอในเลย พอรูดม่านออก แสงพระจันทร์เต็มดวงก็สาดเข้ามา มุมนี้ตรงเตียงนายบอม มองเห็นพระจันทร์ดวงกลมโตสวยงามมาก เรานอนดูพระจันทร์ คิดถึงนายนิก น้ำตามันก็ไหลออกมา!!!!! ทำไมนะ.....ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!!!!

"เอิร์ต หลับยัง" นายบอมถามเรา

"ยังๆ บอมดูพระจันทร์ดิ สวยมากอ่ะ"

"บอมก็ดูอยู่เนี่ยครับ พระจันทร์ที่บอมเห็นก็สวย" นายบอมบอกเรา

"อ่าว!!!!แล้วเราไม่ได้ดูพระจันทร์ดวงเดียวกันหรอเนี่ย ตลกละบอมอ่ะ" เรากลับตัวหันมาพูดกับนายบอม

.....พอเราหันตัวกลับมาหานายบอม นายบอมก็หันมามองเรา สายตาของเราสองคนต่างก็มองกันและกัน ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ!!!!

"เรามองพระจันทร์กันคนละดวง พระจันทร์ของเอิร์ตอาจจะอยู่ไกล พระจันทร์ของบอมอ่ะอยู่ใกล้บอมนิดเดียวเอง แต่แตะต้องไม่ได้" นายบอมบอกเรา

"บอมพูดอะไรอ่ะ เอิร์ตไม่เห็นจะเข้าใจเลย" เราถามนายบอม

"เอิร์ตไม่มีวันเข้าใจหรอก นอนเถอะ ฝันดีนะครับ" นายบอมบอกเราแล้วก็พลิกตัวนอนหันหลังให้เรา

"อื้อๆ ฝันดีนะบอม" เราบอกนายบอม

.....แล้วก็พลิกตัวหันกลับมานอนดูพระจันทร์ดวงกลมโตคิดถึงนายนิก จนหลับไป!!!!

**มีต่อนะครับ

---------------------------------------------

[ฟูจิซัน]

....เรางัวเงียตื่นขึ้นมาตอนเช้า มองดูนาฬิกาก็เพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่งเอง แต่นายบอมไม่รู้ว่าหายไปไหน จะโทรหาก็ลืมว่าตัวเองลืมเอาโทรศัพย์มาจากห้อง ก็เลยถือโอกาสเดินสำรวจห้องนายบอมซ๊ะหน่อย .....ห้องนายบอมเรียบร้อยมาก สะอาด เป็นระเบียบ ผิดกับห้องเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆ แอบเห็นรูปครอบครัวนายบอมด้วย แม่เป็นคุณครู พ่อเป็นทหารนี่เอง เหตุผลนี้ก็เลยทำให้นายบอมมีระเบียบวินัยมั้ง ฮ่าๆ แต่ว่าแม่นายบอมเป็นครูเหมือนแม่นายนิกเลย....!!!!

"เอิร์ต ตื่นแล้วหรอ มากินโจ๊กกันบอมซื้อมาให้เอิร์ตด้วย" นายบอมเปิดประตูห้องเข้ามา พร้อมกับหิ้วถุงของกินเข้ามาด้วย

"ตื่นเช้าจังอ่ะบอม"

"บอมตื่นปกติแหล่ะ เจ็ดโมงเช้า ปกติจะดูการ์ตูนช่องเก้านะเนี่ย ฮ่าๆ" นายบอมพูดแล้วก็หัวเราะ

"ไปล้างหน้าแล้วออกมากินโจ๊กเร็ว" นายบอมบอกเรา

.....เราก็เลยเข้าห้องน้ำ ไปล้างหน้า บ้วนปาก พอออกจากห้องน้ำมา นายบอมก็กางโต๊ะญี่ปุ่น พร้อมกับเทโจ๊กใส่ถ้วยไว้ให้เราเรียบร้อยเลย เราก็เลยไปนั่งกินโจ๊กกับนายบอม....กินไป ก็มองนายบอมไป ผู้ชายคนนี้ดีจริงๆ ฮ่าๆ

"ไง!!! อร่อยป่าว มัวแต่มองหน้าบอมอยู่นั่นแหล่ะ" นายบอมถามเรา คงเห็นว่าเรามองหน้านายบอมซ๊ะนานเลย

"อื้ม!!! อร่อยดีๆ"เราบอกนายบอมแล้วก็ก้มลงกินโจ๊กแก้เขิน

"อร่อยก็กินให้หมดนะ" นายบอมบอกเรา เราก็พยักหน้าให้นายบอม

.....พอกินโจ๊กเสร็จ เราก็เอาถ้วยไปล้าง

"เอิร์ต จะกลับหอในหรือป่าว หรือจะอยู่ห้องบอมก่อน" นายบอมถามเรา

....เราเองก็ลังเล ใจนึงอยากอยู่ห้องนายบอมก่อน อีกใจนึงก็อยากกลับหอในไปหานายนิกนะ สุดท้ายเราก็เลือกกลับหอใน

"อืม!!! เอิร์ตกลับหอในดีกว่าบอม" เราบอกนายบอม

"โอเคครับ เดี๋ยวบอมเดินไปส่ง" นายบอมบอกเรา

"ไม่เป็นไรบอม เอิร์ตเดินกลับเองได้" เราบอกนายบอม

"ได้แน่นะ เดี๋ยวบอมไปส่งหน้าซอยแล้วกันนะครับ" นายบอมบอกเราแล้วก็ยิ้มๆ

.....นายบอมเดินออกมาส่งเราที่หน้าซอย

"ขอบคุณนะบอมที่ให้เอิร์ตมานอนด้วย"

"ไม่เป็นไรครับ ก็เราสายรหัสเดียวกันนี่" นายบอมบอกเราแล้วก็ยิ้มๆ

"แต่ว่า...เอิร์ตกลับไปอยู่คนเดียวได้แน่นะ"นายบอมถามเรา

"นิกคงกลับมาแล้วหล่ะ" เราบอกนายบอมทั้งๆที่ยังไม่รู้เลยว่ากลับไปที่ห้องแล้วจะเจอนายนิกหรือป่าว

"ครับ งั้นเดี๋ยวเจอกันตอนกินข้าวเย็นนะ" นายบอมบอกเรา

เราพยักหน้าให้นายบอมแล้วก็เดินกลับหอใน เราไปถึงหอในก็ไขกุญแจเข้าไปในห้อง ภาพที่เราเห็นก็คือ....!!!!!

.....นายนิกนอนอยู่บนเตียง ตรงฝั่งที่เรานอนประจำ แถมยังเอาผ้าห่มของเรามาห่มด้วย ส่วนผ้านวมที่ห่มด้วยกันทุกคืนนายนิกก็ไม่เอามาห่ม ที่สำคัญบนเตียงฝั่งที่นายนิกนอน....มี"กระทงขนมปัง" ที่นายนิกซื้อเมื่อคืนนี้วางอยู่ เราเห็นแบบนี้ก็พูดอะไรไม่ออกเลย ว่าจะโกรธแล้วนะ แต่พอมาเห็นแบบนี้ ก็สงสารนายนิกแทน ไม่รู้ดิ มันบอกอารมณ์ตอนนั้นไม่ถูกอ่ะ เมื่อคืนนายนิกอาจจะไม่อยากไปกับเพื่อนๆพวกนั้นก็ได้ แต่เป็นเราเองที่พูดให้นายนิกไปกับเพื่อนๆ

....เราเข้าไปแปรงฟันให้ห้องน้ำ เสร็จแล้วก็ออกมา นายนิกตื่นแล้ว นั่งอยู่ยนเตียงนอน

"เอิร์ต ไปนอนที่ไหนมา" นายนิกถามเรา

"ห้องบอมอ่ะ" เราตอบนายนิก

"โทรศัพย์ก็ไม่เอาไปนะ นิกโทรหาตั้งหลายสาย"

"เอิร์ตลืมอ่ะ" เราพูดแล้วก็ไปหยิบโทรศัพย์ขึ้นมาดู โห!!!!! สามสิบกว่าสาย

"เอิร์ตครับ" นายนิกเรียกเรา

"เรียกทำไม" เราถามนายนิก

"เมื่อคืนนี้นิกขอโทษนะ" นายนิกบอกเรา

"ไม่เป็นไร" เราตอบไปแค่นั้น เพราะนึกทีไรก็โกรธนายนิกทุกทีไม่ได้โกรธที่นายนิกไปกับเพื่อนๆ ไม่ได้โกรธที่นายนิกไม่มาลอยกระทงกับเรา แต่โกรธที่เจอนายนิกกับยัยไหมที่ร้านปาโป่ง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมต้องมาโกรธนายนิกเพราะเรื่องยัยไหมด้วย!!!

"เอิร์ต....เอิร์ตโกรธมาก นิกรู้"

"แล้วไง เอิร์ตมีสิทธิ์โกรธด้วยหรอ" เราถามนายนิก

"มีดิ ก็นิกไม่ได้ไปลอยกระทงเอิร์ต แต่นิกไม่รู้จะทำไงอ่ะ จะอธิบายตอนนั้น เอิร์ตก็ไม่ฟัง" นายนิกบอกเรา

"นิกจะอธิบายอะไร เอิร์ตเป็นแค่รูมเมท นิกไปลอยกระทงกับแฟนนิก มันก็ดีแล้วนี่" เราพูดประชดนายนิกเรื่องยัยไหม

"ไอ้ดื้อ" นายนิกพูดแล้วก็ลุกมาดึงเรา แล้วผลักเราลงไปบนเตียง แล้วนายนิกก็มาทับบนตัวเราอีกทีนึง

"นิกปล่อย เอิร์ตหนัก" เราบอกนายนิก มือก็พยายามดันนายนิกออกจากตัว

"นิกไม่ปล่อย เอิร์ตอ่ะ พูดไม่รู้เรื่อง"

"อะไรอีกหล่ะ"

"ก็นิกไม่ได้เป็นแฟนกับไหม อย่าพูดแบบนี้อีก นิกไม่มีทางรักผู้หญิงคนนั้นได้อีก"

"โอเค ลงไปได้แล้ว" เราบอกนายนิก

"นิกไม่ลง"

"ไอ่ลิง" เราเรียกนายนิก

"ไอ่ดื้อ" นายนิกเรียกเรา

....แล้วสายตาเราก็มองขึ้นไปสบตากับนายนิกพอดี มันเหมือนมีอะไรมาตรึงสายตาของเราสองคนไว้ด้วยกัน มันเป็นสายตาที่เราไม่กล้าสบตามาโดยตลอด แต่วันนี้ทำไม เรากล้าที่จะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับสายตาคู่นั้นของนายนิกก็ไม่รู้....เราสองคนอยู่ในความเงียบ มีแต่เสียงหายใจของเรากับนายนิกเท่านั้น ลมหายใจอุ่นๆ นายนิกค่อยๆก้มหน้าลงมา แล้วก็ประกบปากจูบเรา มันเป็นจูบครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เรา"เต็มใจ" ที่จะทำมันลงไป!!!!!

.....นายนิกถอนริมฝีปากออกแล้วก็ซุกไซร้ที่ซอกคอเรา แต่เราผลักนายนิกออกไป!!!

"พอแล้วนิก"

"ทำไมอ่ะ" นายนิกถามเราเสียงเซ็งๆ

"อย่าให้มันมากกว่านี้เลย" เราบอกนายนิกแล้วก็ขยับตัวหนีนายนิก

"เอิร์ตตตตตต" นายนิกเรียกเรา ทำลากเสียงยาวๆ

"งั้นนอนต่อนะ บ่ายๆค่อยตื่นนะครับ" นายนิกพูดแล้วก็เอากระทงขนมปังไปวางที่โต๊ะ แล้วก็ขึ้นเตียงคลานไปนอนตรงที่ตัวเอง!!!!! เราเองก็ไม่ได้ถามนายนิกเลยว่าทำไมยังเก็บกระทงมาอีก!!!

"นัดกินข้าวเย็นกับพวกนั้นแล้วนะ" เราบอกนายนิก

"ครับ รับทราบครับพ้ม" นายนิกบอกเรา

"นิกจะไปกินกับเพื่อนโรงเรียนอีกหรือป่าวหล่ะ" เราแกล้งถามประชดนายนิกอีก

"ไม่ไปแล้วครับ ประชดนิกหรอไอ่ดื้อ จูบอีกซักทีดีมั๊ยเนี่ย" นายนิกพูดแล้วเอามือมาดึงตัวเราเข้าไปหา

"พอเลยๆ นอนๆ" เราบอกนายนิก

.....แล้วเราก็นอนต่อทั้งๆที่เพิ่งตื่นมาจากห้องนายบอมนะ แต่ชีวิตเด็กหอก็งี้แหล่ะ วันหยุดมีแต่กินกับนอน ฮ่าๆ

....นายนิกปลุกเราอีกทีเกือบๆห้าโมงเย็น

"เอิร์ต ไปให้อาหารปลากัน"

"กี่โมงแล้วเนี่ยนิก" เราถามนายนิก

"ห้าโมงเย็นแล้ว"

"ไปให้อาหารปลาที่ไหนอ่ะ"

"ท่าน้ำที่วัดไง เนี่ยเอากระทงขนมปังไปลอยด้วย" นายนิกบอกเรา

"มันเลยวันลอยกระทงมาแล้ว" เราบอกนายนิก

"อย่าพูดแบบนั้นดิ!!!เอิร์ต นิกรู้สึกผิดมากเลยนะรู้มั๊ย"

....เราก็เงียบ ไม่พูดอะไรต่อ เราลงจากเตียงไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็เดินไปที่วัด เรากับนายนิกไปซื้อเศษขนมปังที่วัดมีขายมาเพิ่ม แล้วก็เดินไปที่ท่าน้ำของวัด เอากระทงขนมปังลอยลงคลอง  ช้าไปวันนึงคงไม่เป็นไรนะ แล้วเราสองคนก็นั่งที่ท่าน้ำ เอาขนมปังโยนให้ปลา แดดร่มๆ ลมหนาวพัดเย็นๆ มองดูฝูงปลาขึ้นมากินขนมปัง มันก็ให้ความรู้สึกดีจริงๆนะ ....เราหันไปมองนายนิก ในใจมันก็แปลกๆ ทำไมความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมนะ ความรู้สึกโกรธเรื่องลอยกระทงมันหายไปหมดแล้ว เหลือแต่เรื่องยัยไหมที่คิดถึงที่ไรก็ทำให้เราไม่ชอบใจทุกที เราอยากอยู่ใกล้ๆนายนิก อยากมีนายนิกอยู่ด้วยตลอดเวลา ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่แปลกมากๆ เมื่อก่อนเราไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ นายนิกทำให้เราเปลี่ยนไป......เรากำลัง"รัก" นายนิกใช่มั๊ยเนี่ย ไม่นะ เราจะรู้สึกแบบนั้นไม่ได้!!!!

"เฮ้ย!!!! เอิร์ต จ้องหน้านิกทำไมเนี่ย มีปัญหาหรอ ฮ่ะๆ" นายนิกพูดแล้วก็เอาขนมปังมาเขี่ยจมูกเรา

....เราก็สะดุ้ง รู้สึกตัว ฮ่าๆ

"ไอ่ลิงเล่นไรเนี่ย สกปรกหว่ะ" เราว่านายนิก

"อ่าว ก็นิกเห็นเอิร์ตจ้องหน้านิกอยู่อ่ะ เรียกก็ไม่ได้ยิน จ้องอยู่ได้ เขินนะ ฮ่าๆ" นายนิกบอกเรา

"อ่านะ หลงตัวเองหว่ะ" เราว่านายนิก

"เออ!!!เอิร์ต นิกถามไรหน่อยดิ" นายนิกถามเรา

"อื้ม!!! ได้ ถามมาดิ"

"สัญญานะ ว่าเอิร์ตจะตอบตามความจริง" นายนิกถามเรา

"อื้มๆ!!!!"

"คำถามที่หนึ่ง เมื่อคืนเอิร์ตไปนอนกับไอ้บอมทำไม?" นายนิกถามเรา

"ก็ บอมเห็นว่าเอิร์ตไม่มีเพื่อนนอน บอมเลยมารับไปนอนห้องบอม" เราตอบนายนิก

"อีกคำถามนึง ตอบตามจริงนะ"

"อื้อๆ ถามมาดิ"

"เอิร์ตชอบนิกหรอ?" นายนิกถามเรามาแบบนี้ ตรงๆ

(....ซึ่งคำถามนี้ควรจะเป็นคำถามที่เราต้องถามนายนิกมากกว่าป๊ะ!!!)

"เอ่อ!!!! ป่าวๆ  เราเพื่อนกันนะนิก เอิร์ตรู้ว่านิกไม่ชอบคนที่เป็นแบบนี้หรอก" เราตอบนายนิก แต่ในใจก็คิดว่า ไม่ชอบแบบนี้แล้วเมื่อกี้ กอด จูบ กูเนี่ยนะ!!!!

"อื้มๆ ดีแล้วๆที่คิดแบบนี้ นิกบอกไว้เลยนะ นิกไม่มีทางกลับไปรักไหมได้อีก เอิร์ตเองก็อย่าคิดมากนะ เพราะนิกก็ไม่ได้......!!!!!" พอเราได้ยินนายนิกพูดแบบนี้ ไม่ต้องรอให้นายนิกพูดจนจบ เราก็พูดสวนกลับไป!!!

"ทำไม นิกไม่ได้อะไร? แล้วที่ทำอยู่ ที่กอด ที่จูบเอิร์ตมันคืออะไร....ของเล่นใช่มั๊ย!!!!" เราพูดแล้วก็ลุกเดินออกมาจากนายนิก!!!!

(อารมณ์มันแบบว่า มึงกำลังจะบอกกูว่า"นิกก็ไม่ได้คิดอะไรกับเอิร์ตเหมือนกัน" ใช่มั๊ย มึงจะพูดแบบนี้ใช่มั๊ยนิก!!!!)

"เอิร์ต เดี๋ยวก่อน ฟังนิกก่อนดิ" นายนิกตามมาดึงแขนเราไว้

"ปล่อย" เราบอกนายนิกแล้วก็แกะมือนายนิกออกจากแขนเรา

"เอิร์ต!!!" เสียงนายนิกเรียกเรา เราก็ไม่วิ่งหนีหรอก เพราะยังไงนายนิกก็วิ่งตามเราทันอยู่ดีเหนื่อยเปล่าๆ

..... เราเดินมา นายนิกก็เดินตามมา ระหว่างนั้นยัยส้มก็โทรมาพอดี ว่าอยู่ร้านข้าวแล้ว เราก็เลยบอกว่ากำลังเดินไป แต่ใจตอนนั้นไม่อยากกินข้าวแล้ว ไม่อยากเจอใครๆ อยากกลับห้อง!!!! เรากับนายนิกเดินไปถึงร้านข้าว เพื่อนๆก็นั่งรออยู่ เราก็เข้าไปนั่งกับเพื่อนๆ ทำตัวปกติ พยายามเก็บอารมณ์ไม่อยากให้เพื่อนๆรู้ว่าทะเลาะกันมา นายนิกเองก็เหมือนกัน แต่ด้วยความที่เราเป็นคนที่แสดงออกทางสีหน้าได้ชัดเจนมาก คือถ้ามีอารมณ์แบบไหน สีหน้าของเราจะไปเร็วมาก คนอื่นๆจะรู้ทันตลอด แล้วไอ้แมค ก็สังเกตุได้

"เป็นไรว๊ะเอิร์ต" ไอ้แมคถามเรา

"เป็นไรกันอีกอ่ะ มึงอย่าบอกนะว่าทะเลาะกันมาอ่ะ ไอ้เอิร์ต ไอ้นิก" ไอ่แบงค์ถามเราสองคน

....เราก็นั่งเงียบ!!!! นายนิกก็เงียบ!!!!

"กลับหอก่อนนะ ไม่หิวอ่ะ" เราพูดแล้วก็เดินออกมา

"เอิร์ต รอนิกก่อน" นายนิกพูด

"ไอ้นิก มึงอย่าเพิ่งตามมันเลย ไปด้วยกันตอนนี้ก็ทะเลาะกันเปล่าๆ" เสียงไอ้แมคบอกนายนิก
นายนิกก็เลยไม่ตามเรามา!!!!

....เรากลับหอไปแล้วพวกที่เหลือเลยถามนายนิก

"ไอ้นิก มึงทะเลาะไรกันอีกอ่ะ" ไอ้แบงค์ถามนายนิก

"เอ่อ!!!!กู....กูไม่รู้หว่ะ เอิร์ตคงโกรธกูเรื่องที่ไม่ได้ไปลอยกระทงด้วยเมื่อคืน" นายนิกพูด

"มันก็สมควรแหล่ะ ผิดนัดสองครั้งเลยนะมึงอ่ะ" ไอ้แมคบอกนายนิก

"ก็แล้วจะให้กูทำไงหล่ะ นั่นก็เพื่อนโรงเรียน นี่ก็เอิร์ต" นายนิกพูด

"กะอีแค่มึงเดินมาลอยกระทงกับเอิร์ตมันแป๊บเดียว เพื่อนๆมึงรอกันไม่ได้เลยหรอว๊ะ" ไอ้แมคถามนายนิก

"ก็...ก็ เออ!!!! กูผิดเองอ่ะ กูขอโทษ ไม่รู้จะทำไง เอิร์ตก็เดินหนีกูออกมาก่อน"

"เอ็มว่า คนที่นิกควรไปขอโทษก็คือเอิร์ตนะ" นายเอ็มบอกนายนิก

"นิกขอโทษไปแล้ว เมื่อเช้าก็ยังดีๆอยู่เลย พอมาเมื่อกี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน" นายนิกพูด

"ส้มว่า เอิร์ตมันคงโกรธที่นิกไปกับไหมอ่ะ"

"ที่ไปเจอที่ร้านปาโป่งไงนิก" นายบอมบอกนายนิก

"แต่นิกก็ไม่ได้คิดอะไรกับไหมเลยนะ"

"แล้วเมื่อคืนนิกไปต่อที่ไหน"ยัยส้มถามนายนิก

"ก็นี่ไง นิกกำลังจะบอกทุกคนว่า เมื่อคืนนี้นิกไม่ได้ลอยกระทงเลยนะ กระทงขนมปังที่ซื้อไปนิกเอาไว้กับตัวตลอด หาโอกาสแว๊บไปลอยกับเอิร์ต แต่เมื่อคืนติดพวกเพื่อนๆจริงๆ นิกไม่รู้จะแว๊บไปได้ยังไง ก็เลยเก็บกระทงไว้กับตัว กับไหมนิกก็ไม่ได้ไปลอยนะ" นายนิกพูด

"เอ็มไปเจอนิกที่ร้านเหล้าพอดี นิกขอให้เอ็มพาออกมาจากกลุ่มเพื่อน เอ็มก็เลยแกล้งไปชนแก้วกับเพื่อนๆนิก แล้วก็พานิกออกมาข้างนอก ยืมมอไซค์เพื่อนขับมาส่งนิกที่หอใน" นายเอ็มเล่าให้เพื่อนๆฟัง

"ใช่ๆ!!! นิกก็รีบโทรหาเอิร์ตกะว่าจะไปลอยกระทงด้วยกัน โทรติดนะ แต่เอิร์ตไม่รับสาย นิกโทรหลายครั้งมากอ่ะ พอเอิร์ตไม่รับ นิกก็ห่วงนะ รีบขึ้นห้อง ขึ้นไปก็ไม่เจอเอิร์ตแล้ว ก็เลยโทรหาทุกๆคนนั่นแหล่ะ โทรหาบอมก็ไม่รับสาย ถ้าบอมรับแล้วบอกว่าเอิร์ตอยู่กับบอมเมื่อคืนนี้ นิกก็คงไปตามเอิร์ตออกไปลอยกระทงแล้วหล่ะ" นายนิกเล่าให้เพื่อนๆฟัง

"อ่อๆ เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง"ไอ้แมคพูด

.....พวกนั้นคุยกันเสร็จ ปรับความเข้าใจกันเสร็จ ก็ออกมาจากร้าน แยกย้ายกันกลับหอ

.....ส่วนเราเอง พอกลับมาถึงหอ ก็อาบน้ำ ขึ้นเตียง นอนร้องไห้  เพราะตอนนั้นคิดว่า นายนิกไม่ได้คิดอะไรกับเราเลย เห็นเราเป็นแค่ของเล่น แล้วตอนนั้นเราก็ยังบอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่า....เรารู้สึกยังไงกับนายนิก เรานอนร้องไห้จนไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน รู้สึกตัวตื่นมาอีกทีก็ตอนท้องร้อง เพราะรู้สึกหิวอ่ะ เราลืมตาตื่นมา ห้องก็ปิดไฟ เปิดแอร์เย็นๆแล้วหล่ะ ที่สำคัญนายนิกก็นอนกอดเราอยู่อีกต่างหาก เราขยับตัว!!!! นายนิกก็ตื่น

"หิวหรอครับ ไอ่ดื้อ" นายนิกถามเรา

"อื้อๆ หิวอ่ะ"

"งั้นไปรอที่โต๊ะไป เดี๋ยวนิกเอาข้าวให้กิน" นายนิกบอกเรา

"มีข้าวหรอ?" เราถามนายนิก

"มีดิครับ นิกรู้ว่าต้องมีคนดื้อหิวอยู่แล้ว เลยซื้อมาไว้ให้ไง" นายนิกบอกเรา

"รู้ได้ไง สนใจด้วยหรอ" เราว่านายนิก

"อย่าพูดมาก ไปนั่งรอที่โต๊ะไป เดี๋ยวนิกเปิดไฟก่อน" นายนิกพูดแล้วก็เดินไปเปิดไฟ เราก็ไปนั่งรอที่โต๊ะ แล้วนายนิกก็เอาข้าวใส่จานมาให้เรากิน มันเป็นข้าวผัดกุนเชียงไม่ใส่มะเขือเทศที่นายนิกชอบกิน^^ เราก็นั่งกินข้าวไปไม่พูดไม่จา เพราะหิวมากไง ด้วยความหิวเลยไม่สนใจอะไรแล้วตอนนั้น

"อร่อยมั๊ย" นายนิกถามเรา เราพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วก็เงยหน้ามามองนายนิก

"ฮ่าๆ กินเป็นเด็กเลย" นายนิกพูดแล้วก็เอามือหยิบเม็ดข้าวที่ติดอยู่บนปากเราออก

"กินให้หมดนะ จะได้โตเร็วๆ" นายนิกพูด

"โตพอแล้ว" เราบอกนายนิก

"โตอะไร ยังงอแงเป็นเด็กน้อยอยู่เลย" นายนิกว่าเรา แล้วก็เอามือมาจับหัวเราเขย่าๆ

"พูดมากหว่ะไอ่ลิง" เราพูดแล้วก็กินข้าวต่อจนหมด นายนิกรินน้ำใส่แก้วมาให้เรา

....เราเดินถือแก้วน้ำออกไปกินข้างนอกระเบียง อากาศเย็นๆ สบายมากๆอ่ะ กลิ่นหอมฉุนๆของดอกตีนเป็ดที่ปลูกไว้เป็นรั้วหอใน ลอยมาตามลม ดมมากๆจะอ้วก ฮ่าๆ มึนๆหัวเลยอ่ะ กลิ่นฉุนมากๆ นายนิกตามเราออกมาข้างนอกระเบียง เดินเข้ามาข้างหลังเรา แล้วก็กอดเรา เอาคางมาเกยตรงไหล่เรา!!!!

"นิก!!!!ปล่อยเลยๆ" เราบอกนายนิก

"ก็อากาศหนาว ก็ต้องกอดกันแบบนี้แหล่ะ" นายนิกบอกเรา

"หายโกรธนิกยังไอ่ดื้อ" นายนิกถามเรา

"ไม่รู้" เราบอกนายนิก

"ตอบคำถามมาก่อน" เราบอกนายนิก

"ถามมาดิ"

"วันลอยกระทงคณะทำไมนิกไม่มาลอยกับเอิร์ต" เราถามนายนิก

.....นายนิกก็ตอบมาทันทีเลยเหมือนกัน

"นิกช่วยเพื่อนเก็บร้านที่งานอ่ะ แล้วโทรศัพย์ก็ติดไปกับเพียงดาวเพื่อนนิกด้วย อันนี้ต้องขอโทษจริงๆนะ นิกผิดเอง!!!" นายนิกบอกเรา

"อือ!!!!"

"หายโกรธยัง" นายนิกถามเราอีก

"ถ้ายังไม่หาย นิกก็จะกอดไว้แบบนี้แหล่ะ" นายนิกบอกเรา

"หายแล้วก็ได้" เราบอกนายนิก

"หายโกรธแล้วก็ดีเลย จะได้กอดได้นานๆ" นายนิกพูดแล้วก็กอดเราไว้อยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย

"ไอ่ขี้โกง" เราพูดแล้วก็ก้มลงไปกัดแขนนายนิก นายนิกร้องเจ็บ แล้วก็ปล่อยมือที่กอดเราอยู่ เราก็วิ่งหนีนายนิกเข้าไปในห้อง เอาแก้วน้ำไปเก็บแล้วก็เข้าไปแปรงฟันในห้องน้ำ!!!!

"ไอ้ดื้อ มานี่เลยนะกัดนิกหรอ เสร็จแน่คืนนี้" นายนิกพูด แล้วก็ตามเราเข้ามา ปิดประตูระเบียง ปิดม่าน ปิดไฟ

....เราออกมาจากห้องน้ำ มันมืดมาก มองอะไรไม่เห็น แล้วนายนิกก็พุ่งมาจากไหนไม่รู้ มาจับตัวเราไว้ นายนิกเอื้อมมือไปปิดไฟห้องน้ำ แล้วก็ดึงเราขึ้นไปบนเตียงนอน นายนิกกอดเราแน่นมากอ่ะ เราดิ้นไม่ได้เลย จนรู้สึกอึดอัด

"นิก แน่นไปแล้ว เจ็บอ่ะ"

"ฤทธิ์เยอะนักนะไอ่ดื้อ" นายนิกว่าเรา

"ปล่อยเหอะ จะนอนแล้ว" เราบอกนายนิก

....นายนิกก็ปล่อยมือที่กอดเราอยู่ออก แล้วเราก็เขยิบมานอนตรงที่ของตัวเอง


.....ใจก็บอกตัวเองว่า นับตั้งแต่พรุ่งนี้ไป เราจะไม่พยายามคิดอะไรที่เข้าข้างตัวเองว่า นายนิกชอบเราอีกเป็นอันขาด เราจะไม่ปล่อยให้นายนิกกอดเรา ทำกับเราแบบนี้อีก เราจะไม่หวั่นไหว คิดอะไรกับนายนิกเกินกว่าคำว่าเพื่อนอีกเด็ดขาด!!!

   

 

....ขอบคุณมากมายสำหรับกำลังใจนะครับ...รูมเมท^^

[pratoo101]

    ขอวันละสิบตอนได้ไหมอะ 

[yowyow]

 

[mild-dy]

 

[AMINOKOONG]

แอบๆอ่านไปบางทีผมก็ยอมรับว่าขัดใจอยู่บ้างเหมือนกันนะ 555

คืออยากขออนุญาตแนะนำผู้เขียนนิดนึงคับว่าในแต่ละตอนอยากให้มันมีช่วงบางช่วงที่เป็นไคลแมกซ์ของตอนนั้นๆ  ให้เป็นเหตุการณ์สำคัญที่เด่นๆและชัดเจนมากๆไปเลยในแต่ละตอนอ่ะครับ  ไม่งั้นเวลาอ่านแต่ละตอนมันจะเหมือนกะว่าอ่านแล้วผ่านไปเลยยังไงไม่รู้สิ

แล้วเหตุการณ์บางอย่างเช่น คราวที่แล้วทำไมนิกผิดนัด  ก็ควรเฉลยมาในตอนนี้เลยนะครับ  หรือถ้าจะเฉลยทีหลังในตอนต่อๆไปก็ต้องคิดเหตุการณ์เอาไว้ให้ดีๆก่อนนะ  เอาให้มันสมเหตุสมผลว่าทำไมถึงต้องผิดนัด  เพราะจะว่าไปเราต้องระวังเรื่องนี้ดีๆครับ  เหตุการณ์ในเรื่องมันควรจะมีความสมเหตุสมผลกันเพื่อให้คนอ่านแล้วรู้สึกว่าเรื่องของเราสมจริง  ไม่งั้นอ่านแล้วก็จะทำให้รู้สึกมันแปลกๆ  และอาจจะขัดใจบางคนได้ 555

ก็ยกตัวอย่างเช่นว่า  เรื่องอารมณ์ของตัวละครเมื่ออยู่ในเหตุการณ์ต่างๆน่ะครับ  เช่น เอิร์ตควรโกรธนิกมากน้อยแค่ไหนเมื่อนิกทำแบบนี้  และเอิร์ตควรจะทำอะไรหลังจากที่โกรธนิก  เราต้องคิดเปรียบเทียบกับอารมณ์ของคนจริงๆน่ะครับว่าคนๆนึงจะคิดและรู้สึกยังไงบ้าง  และเค้าควรจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อโกรธในระดับนั้น  ที่อยากให้คิดละเอียดๆแบบนี้คือผมแค่อยากให้ลองฝึกดูน่ะครับ  เพื่อความสมจริงของเรื่องที่เราเขียนนี่เองแหละ อิอิ

จริงๆผมเองก็ไม่ได้เก่งอะไรมากหรอกครับ  แต่จากที่ได้อ่านมาหลายๆเรื่องแล้วก็สังเกตเทคนิคเหล่านี้มา  ก็ขอฝากผู้เขียนไว้นะครับ  ลองเอาไปใช้ดูก็น่าจะดีนะ  ขอบคุณครับ 

เราเห็นด้วยกับเม้นท์นี้ทุกประการเลยครับ(ที่บอกแบบนี้มีจุดประสงค์ดีเพื่อให้นิยายน่าติดตามยิ่งขึ้นนะครับ)
คือเราอ่านตอนล่าสุดนี่ยิ่งงง อ้าว! นิกกับเอิร์ตยังไม่ได้เป็นไรกันเหรอ คือความรู้สึกมันไปไกลก่านั้นแล้วอ่ะ
แล้วที่ผ่านมาคืออะไรอ่ะ แล้วยิ่งนิกมาบอกว่าไม่ชอบพวกเกย์อีก
คือเรารู้สึกว่าความรู้สึกมันกระโดดกลับไปกลับมา ไม่ค่อยพีคเท่าไหร่ อย่างเรื่องนิคผิดนัดนี่
เอิร์ตเหมือนจะโกรธสุดๆ แต่อย่อารมณ์ก็ดาวน์ลงซะงั้น เราเลยปรับตามไม่ทันคนอ่านกำลัง
เตรียมตัวจะด่านิคแล้ว แต่จู่อารมณ์มันไปไม่ถึงอ่ะ มันไม่สุดซักที ทั้งที่ควรจะพีคได้แล้ว
คือถ้าเอาเป็นอารมณ์คนจริงๆนายนิคควรโดนมากกว่านี้นะ พอเจอแบบนี้คนอ่านบางคงอาจจะขัดใจได้
ส่วนเรื่องภาษาถือว่าไหลลื่นดีนะครับ อ่านแล้วไม่ติดขัดอะไร ติดแค่ตรงอารมณ์ตัวละครแค่นั้นเองครับ
เพราะนอกจากนั้นแล้วทั้งเหตุการณ์หรือเนื้อเรื่องถือว่าน่าสนใจดีครับ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆๆไ

[ฟูจิซัน]

 

คุยกับรูมเมท

....เอิร์ตเลือกที่จะไม่ใช้อารมณ์ในการโกรธนายนิก แต่ว่ากลับเลือกใช้วิธีการเดินหนีปัญหาออกมาจากนายนิก...!!!! คุณAMINOKOONG...ขอบคุณมากๆนะครับสำหรับคำแนะนำ จะพยายามปรับปรุงเนื้อเรื่องในตอนต่อๆไปนะครับ นี่เป็นเรื่องแรกที่เขียนอาจจะไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่ จะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นนะครับ.....!!!!!

Roommate&Soulmate(ตอนที่ 49) : ความคิดที่สวนทาง+ถอยหนึ่งก้าวเพื่อทบทวนตัวเอง!![/u]

......นับตั้งแต่วันนั้น ที่เราคิดว่าสิ่งต่างๆที่นายนิกทำกับเราที่ผ่านๆมา นายนิกไม่ได้คิดอะไรกับเราไปเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย ทั้งที่ๆเมื่อก่อน เป็นเราซ๊ะเองที่คอยเตือนตัวเองว่า อย่าคิดกับนายนิกเกินเพื่อน แต่จากการกระทำของนายนิกและเหตุการณ์ที่ผ่านๆมา มันก็ทำให้เราอดที่จะคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ เรากับนายนิกอาจจะเพิ่งมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในรั้วมหาวิทยาลัยได้ไม่ถึงปี แต่ความผูกพันธ์และความรู้สึกดีๆจากเหตุการณ์ที่ผ่านๆมา มันก็ทำให้เราสองคนสนิทกันได้ในเวลาอันรวดเร็ว เราโชคดีที่มีเพื่อนๆจากโรงเรียนเก่ามาเรียนที่นี่ด้วยกัน ก็เลยไม่ค่อยกังวลเรื่องการมีเพื่อนใหม่มากนัก นายนิกเองก็จะมาอยู่กับกลุ่มพวกเราซ๊ะเป็นส่วนใหญ่ เมื่อก่อนเราก็ใช้ชีวิตปกติธรรมดาๆไปวันๆ ไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อเวลามันผ่านไป ความคิดเราอาจจะโตขึ้น ก็เลยทำให้เราอาจจะคิดอะไรไปเอง ซึ่งความคิดนั้นมันกำลังสวนทางกับความรู้สึกแล้วก็ทำให้เกิดความสับสนในใจกับตัวเอง!!!!

.....บอกตรงๆเลย ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เมื่อวันลอยกระทง วันที่เรากลับมาที่ห้องแล้วเห็นนายนิกนอนห่มผ้าห่มของเรา พร้อมกับมีกระทงขนมปังวางอยู่ข้างๆ ภาพนี้แหล่ะที่ทำให้เรารู้สึกดีกับนายนิกขึ้นมาอย่างแปลกๆ จนเราบอกตัวเองว่า นี่เรากำลัง"รักนายนิก"ใช่มั๊ย ทำไมอยู่ๆความเป็นเพื่อนธรรมดาๆ มันก่อให้เกิดเป็น"ความรักที่เกินเพื่อน" ขึ้นมาได้นะ เมื่อก่อน นายนิกกอดเรา เราก็ไม่เคยคิดอะไรนะ ถึงจะรู้สึกแปลกๆอยู่บ้าง แต่ไม่นานความรู้สึกนั้นมันก็หายไป แต่พอมาวันนั้นที่นายนิกพูดเป็นทำนองว่าไม่ได้คิดอะไรกับเราเลย มันทำให้เราเสียใจมาก ทำไมรู้สึกแบบนั้นก็ไม่รู้ จนต้องมาถามตัวเองอยู่นี่แหล่ะ แล้วก็ได้คำตอบว่า..."เรากำลังรักนายนิก...แต่นายนิกไม่ได้รักเรา!!"

.....เช้าวันจันทร์เราตื่นขึ้นมาตอนสายๆ ก็ไม่เจอนายนิกแล้ว เพราะนายนิกมีเรียนเช้า แต่เราไม่มีเรียนวันจันทร์ ก็เลยตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน เปิดโน๊ตบุ๊ค ออนMSN นายนิกเขียนโน๊ตไว้ที่โต๊ะ"นิกมีเรียนเช้า เดี๋ยวตอนบ่ายรอกินข้าวพร้อมกันนะไอ่ดื้อ^^" เราอ่านแล้วก็นั่งยิ้ม ไอ่ลิงเอ๊ย ไอ่ลิง!!!

"ตึ่ง ตึง ตึ๊ง....ตึ่ง ตึง ตึ๊ง"

"สวัสดีเอิร์ต ไม่มีเรียนหรอเนี่ย" เป็นนายปิ๊กที่ทักเรามา

"สวัสดีปิ๊กๆ ไม่มีอ่ะวันนี้" เราตอบนายปิ๊ก

"สบายเลยอ่ะดิ ฮ่าๆ แล้วนิกอ่ะ"

"นิกไปเรียน"

"อ่อๆคร๊าบ"

"แล้วปิ๊กไม่มีเรียนหรอ"เราถามนายปิ๊ก

"คร๊าบ ไม่มีเรียน"

"อืม!!!ปิ๊ก เอิร์ตมีเรื่องจะปรึกษาหน่อยอ่ะ ได้ป่าว"

"ได้ดิ ว่ามาเลย^^"

"เอิร์ตโทรหาดีกว่านะ พิมพ์ไม่สะดวก"

"อ่อได้คร๊าบ"

....เราอยากปรึกษานายปิ๊กเรื่องความรู้สึกของเราที่มีต่อนายนิกในตอนนี้ ว่ามันควรจะทำยังไงต่อไป เราก็เลยโทรหานายปิ๊ก

"อ่ะ ปรึกษาเรื่องไรว่ามาเลย" นายปิ๊กบอกเรา

"เรื่องนิกอ่ะ"

"ทำไมอ่ะ ทะเลาะกันอีกแล้วหรอ"

"ป่าวๆ"

.....แล้วเราก็เล่าเหตุการณ์ตั้งแต่วันลอยกระทงคณะ วันลอยกระทงจริงที่วัด จนถึงเหตุการณ์ตอนไปให้อาหารปลาเมื่อวานนี้ให้นายปิ๊กฟังจนจบ

"ปิ๊กว่า....เอิร์ตอ่ะ รักนิกแล้วหล่ะครับ" นายปิ๊กบอกเรา

"แต่ว่านิกก็รักเอิร์ตนะ นี่ถ้าเอิร์ตไม่พูดปิ๊กคิดว่าทั้งสองคนเป็นแฟนกันไปแล้วนะเนี่ย"

"จริงหรอปิ๊ก"

"แน่นอน"

"แล้วปิ๊กว่า ทำไมนิกพูดแบบนั้นกับเอิร์ตหล่ะ"

"จากที่เอิร์ตเล่ามา ปิ๊กก็ไม่กล้าฟันธงนะเพราะว่านิกยังพูดไม่จบเลย เอิร์ตก็โวยวายไปก่อนอ่ะ"

(คือเรื่องที่ท่าน้ำหน้าวัดกูผิดใช่มั๊ยเนี่ย ที่ไม่ฟังนิกพูดจนจบก่อน)

"จะว่ามันไม่รู้สึกดีๆกับเอิร์ตก็พูดได้ไม่เต็มปาก ทั้งกอด ทั้งจูบขนาดนั้นอ่ะนะ"

"ปิ๊กว่ามันทำไปเพราะ....อารมณ์ตอนนั้นมันพาไปมั้ง" นายปิ๊กบอกเรา

"ทำไปเพราะอารมณ์พาไปโดยที่ไม่มีความรู้สึกรักเลยเนี่ยนะ"

"มันเกิดขึ้นได้ด้วยหรอปิ๊ก" เราถามนายปิ๊ก

"ได้สิครับ อารมณ์พาไปไง" นายปิ๊กบอกเรา

"อืม!!!! ทำไงดีหล่ะทีนี้ เอิร์ตไม่อยากให้ตัวเองคิดกับนิกเกินเพื่อนเลย"

"เชื่อปิ๊ก เอิร์ตทำไมได้หรอก"

"เพราะเอิร์ตอ่ะ กำลังรักนิก" นายปิ๊กบอกเรา

"แล้วเอิร์ตควรทำยังไงอ่ะปิ๊ก"

"อืม!!!!มันก็แนะนำยากอ่ะนะ ปิ๊กว่า...."

"เอิร์ตถามใจตัวเองดูดีกว่า ว่าจริงๆแล้วเอิร์ตรักนิกแบบไหน" นายปิ๊กบอกเรา

"เอิร์ตว่า เอิร์ตกำลังคิดกับนิกเกินเพื่อนอ่ะ"

"ถ้าเป็นอย่างนี้ เอิร์ตก็ต้องถามตัวเองอีกว่า อยากรู้สึกแค่ระดับไหนกับนิก" นายปิ๊กถามเรา

"อืม!!!! อยากรู้สึกแบบเดิมอ่ะ ที่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน" เราบอกนายปิ๊ก

"เอิร์ตแน่ใจนะ"

"อืม!!! แน่ใจ"

"ถ้างั้นปิ๊กแนะนำให้เอิร์ตถอยมาก้าวนึง หมายถึงถอยออกจากนิกก่อน"

"เพราะถ้าตอนนี้สองคนยังอยู่ใกล้กัน ความรู้สึกเกินเพื่อนที่เอิร์ตมีกับนิกก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ"

"แล้วตอนนั้นถ้านิกมันไม่ได้คิดแบบเดียวกับเอิร์ต จะเป็นเอิร์ตเองที่เจ็บและเสียใจ" นายปิ๊กบอกเรา

"แล้วเอิร์ตต้องทำยังไงอ่ะ" เราถามนายปิ๊ก

"อืม!!!! ช่วงนี้เอิร์ตก็อยู่ห่างๆนิกเข้าไว้ หรือพูดคุยกับนิกให้น้อยลง"

"อย่าอยู่ใกล้กันสองต่อสอง หรือให้นิกกอดแบบเดิมอีก"

"เอิร์ตออกมานอนกับเพื่อนคนอื่นๆดิ กับแมค แบงค์ เอ็มก็ได้" นายปิ๊กบอกเรา

"นิกจะให้เอิร์ตไปหรอ"

"เอิร์ตต้องเชื่อมั่นตัวเอง"

"อืม!!!! เอิร์ตจะลองทำดูนะปิ๊ก ขอบคุณมากๆนะที่ให้คำปรึกษา"

"คร๊าบ ยินดีครับ แต่ว่าปิ๊กไม่อยากเห็นเพื่อนทะเลาะกันนะเอิร์ต อย่าให้มันเป็นเรื่องใหญ่หล่ะ" นายปิ๊กบอกเรา

.....แล้วเรากับนายปิ๊กก็คุยกันเรื่องอื่นๆต่อ จนมีสายนายนิกแทรกเข้ามา

"ปิ๊กๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ มีสายเข้าอ่ะ" เราบอกนายปิ๊ก

"คร๊าบ บ๊ายบาย" นายปิ๊กพูดแล้วก็วางสายไป

....แล้วเราก็กดรับสายนายนิก แต่ไม่ทัน ก็เลยโทรกลับไป

"คุยกับใครอยู่ว๊ะ" นายนิกถามเราน้ำเสียงไม่ค่อยจะดีเลย

"รู้ได้ไงอ่ะ" เราถามนายนิก

"ก็มันขึ้นรอสาย" นายนิกบอกเรา

"อ่อๆ"

"ทำไรอยู่เนี่ย ตื่นยัง"

"ตื่นแล้ว แต่ยังไม่ได้อาบน้ำ"

"ไปอาบให้เรียบร้อยเลย เดี๋ยวตอนเที่ยงนิกเรียนเสร็จไปกินข้าวด้วยกัน" นายนิกบอกเรา

"อื้มๆ โอเคๆ เรียนเสร็จแล้วก็โทรมาละกัน"

"ครับๆ" นายนิกพูดแล้วก็วางสายไป

.....เราหันไปดูนาฬิกานี่ก็สิบโมงกว่าๆจะสิบเอ็ดโมงแล้ว เราเลยอาบน้ำ แต่งตัวรอนายนิก นั่งบนเตียงคิดเรื่องที่คุยกับนายปิ๊กเมื่อกี้นี้....เราว่า เราจะออกไปนอนกับนายบอมซักอาทิตย์นึง แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า เราจะบอกนายนิกยังไงนี่อ่ะดิ เฮ้อ!!!! ว่าแล้วเราก็โทรศัพย์หานายบอม

"ว่าไงเอิร์ต" นายบอมรับสายเรา

"บอม เอิร์ตขอไปนอนด้วยซักอาทิตย์นึงได้ป่าวอ่ะ"

"ได้สิ แต่ว่าทำไม มีเรื่องไรป่าว ทะเลาะกับนิกหรอครับ" นายบอมถามเรา

"ป่าวๆไม่ได้ทะเลาะกัน"

"มีเรื่องไรป่าวเนี่ย"

"ไม่มีๆ"

"แล้วนิกจะให้เอิร์ตมาหรอ"

"นั่นดิ ไม่รู้เหมือนกัน"

"อื้มๆครับ ถ้านิกให้มาก็มานะ"

"อื้มๆ ยังไงเดี๋ยวโทรหานะบอม"

"เอิร์ตจะมาวันนี้เลยหรอ" นายบอมถามเรา

"คิดว่ายังงั้นนะ" เราบอกนายบอม

"คร๊าบๆได้เลยๆ"

....เราวางสายนายบอมเสร็จก็ลุกไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ชุดนักศึกษา ชุดใส่ธรรมดา แต่ก็ไม่ได้เก็บไปหมดหรอก เอาไปเฉพาะที่จำเป็นเท่านั้น แล้วก็เอาหนังสือเรียน เอกสารใส่ถุงกระดาษ เตรียมไว้!!!! เรารอจนนายนิกกลับมาถึงห้อง
นายนิกเปิดประตูห้องเข้ามา!!!! เดินเอาหนังสือไปวางที่โต๊ะ แล้วหันมายิ้มกับเรา^^

"รอนิกนานมั๊ยไอ่ดื้อ เดี๋ยวฉี่แป๊บ" นายนิกพูดแล้วก็เข้าไปฉี่ในห้องน้ำ....

....พอนายนิกออกมา เราก็สะพายกระเป๋ารออยู่แล้ว กะว่า ออกไปกินข้าวแล้วจะเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปไว้ห้องบอมเลย
นายนิกพอเห็นเรายืนสะพายกระเป๋ารออยู่ ก็ทำหน้า งงๆ แล้วก็ถามเรา....!!!!!

"เอิร์ต จะไปไหนเนี่ย"

"...เอิร์ต...!!!!" เราไม่กล้าพูดออกมา

"อะไร!!!! สะพายกระเป๋าจะไปไหน" นายนิกถามเรา

"เอ่อ!!!! เอิร์ตจะไป...." เราก็ไม่กล้าบอกนายนิกอยู่ดิ

"จะไปไหนบอกมาดิ" นายนิกเดินเข้ามาจับไหล่เรา เขย่าตัวเราแล้วก็ถามเราเสียงดุๆ

"จะไปไหนฮ่ะไอ่ดื้อ บอกมา เป็นไรเนี่ย" นายนิกถามเราเสียงดุๆ

"เอิร์ต....เอิร์ตขอไปนอนห้องบอมซักพักนะ" เรารวบรวมความกล้าพูดออกไป

"ทำไมว๊ะ เป็นไรขึ้นมาอีกเนี่ย!!!!" นายนิกพูดแล้วก็ผลักเราลงไปบนเตียง

"เป็นไรอีก บอกนิกมาดิ๊"

"ไม่ได้เป็นไร" เราบอกนายนิก

"ไม่ได้เป็นไร แล้วทำแบบนี้ทำไม ไม่เข้าใจ"

"เอิร์ต..."

"บอกมา ว่าจะไปนอนห้องไอ้บอมทำไม" นายนิกถามเรา////เราก็นั่งก้มหน้า เพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไง

"เงยหน้ามามองนิกนี่ แล้วก็ตอบมาว่าทำไม" นายนิกพูดแล้วก็เอามือมาบีบคางเราให้เงยหน้าขึ้นมองนายนิก

.....สิ่งที่เราเห็นก็คือ นายนิกเริ่มตาแดงๆแล้ว เราเองก็ร้องไห้ออกมาแล้ว เพราะตอนนั้นความรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่าง มันมารวมกันจุกแน่นอยู่ที่อก มันเป็นอะไรที่พูดไม่ได้จริงๆ รักก็รักนะ แต่อยากรักแบบเดิมที่เคยรัก เราไม่อยากให้มันมากไปกว่านี้ เพราะคิดว่านายนิกก็ไม่ได้จริงจังกับเรา ก็เลยตัดสินใจที่จะทำแบบที่คุยไว้กับนายปิ๊ก นายนิกเองก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเราเลย นายนิกก็เลย งงๆ กับการกระทำของเราในครั้งนี้!!!!

"ว่ายังไงเอิร์ต!!!" นายนิกเสียงดุใส่เราอีก

"มึงจะพุูดมั๊ย!!!!" นายนิกตะคอกใส่เรา จนเราตกใจ!!!!

"เอิร์ตไม่รู้ เอิร์ต....เอิร์ตขอไปนอนห้องบอมนะ"

.....พอเราพูดแบบนี้ออกไป นายนิกก็ล้มตัวลงมานั่งข้างๆเรา แล้วก็เอามือสองข้างมาจับไหล่เราให้หันไปหานายนิก

"ไอ่ดื้อ เป็นอะไร นิกทำอะไรให้เอิร์ตไม่สบายใจหรือป่าว"

"เราลองมาคุยกันดีๆก่อนมั๊ย เอิร์ตทำแบบนี้ นิกก็ไม่รู้จะทำยังไงนะครับ"....นายนิกพูดกับเราด้วยเสียงที่นุ่มลง

"เอิร์ตขอไปนอนกับบอมซักพักนะ"

......นายนิกเงียบไป......ไม่พูด แล้วก็ไม่ตอบอะไรเรา

"เอิร์ตไปนะ" เราตัดสินใจพูดแล้วก็เดินออกมา

.....มือนายนิกก็ปล่อยเราออกมาช้าๆ นายนิกไม่พูดอะไรอีกเลย แม้กระทั่งเราเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อเดินออกมา
นายนิกก็ไม่มาตาม เราเองก็ไม่ได้หันกลับไปมองนายนิกอีกเลยว่าจะเป็นยังไงบ้าง!!!!
ที่เราตัดสินใจทำแบบนี้ ในตอนนั้นก็เพราะว่า คิดว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้ความรู้สึกที่เรามีต่อนายนิกเกินเพื่อนมันลดลง!!!!

.....เราเดินออกมาจากห้อง ในตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเลย คิดแต่ว่าจะต้องหยุดความคิดที่เกินเลยกับนายนิกให้ได้ ต้องห้ามใจตัวเองให้ได้ ไม่ให้คิดกับนายนิกมากไปกว่าความเป็นเพื่อน เพราะว่าเราเห็นว่านายนิกเป็นผู้ชาย เค้าคงไม่คิดอะไรกับเราแบบนั้นหรอก ที่นายนิกทำกับเราที่ผ่านๆมาทั้งกอด ทั้งจูบ นั่นมันเป็นแค่เพียงอารมณ์ชั่ววูบ ผ่านมาก็ผ่านไป จบไปแล้วก็ไม่คิดอะไรอีก เพราะนายนิกเป็นผู้ชายคงไม่คิดอะไรมากกับเรื่องแบบนี้ เราเองก็ไม่อยากเสียใจ เพราะไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน ตอนเรียนมัธยมก็ไม่เคยคิดจะรักใครหรือมีแฟนเลย(จริงๆนะ) แต่พอมาใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย ความคิดมันก็เปลี่ยนไป ได้มาเจออะไรใหม่ๆ โลกที่กว้างขึ้น สังคมที่หลากหลาย มันก็ทำให้เราเปลี่ยนไป เรื่องความรักก็เหมือนกัน เห็นผู้ชายกับผู้ชายเป็นแฟนกัน เราก็อยากมีแบบนั้นบ้าง ที่มันผิดตรงที่เราดันมารู้สึกแบบนี้กับนายนิก รูมเมทของเราน่ะสิ เราก็เลยต้องถอยตัวเองออกมา แล้วหยุดความคิดนี้ซ๊ะ มันทำยากจริงๆ

.....เราเดินจากหอในมาถึงหอนายบอม ก็โทรหานายบอม

"บอมอยู่หอป่าว"

"อยู่ครับเอิร์ต ว่าไงๆ"

"เอิร์ตอยู่หน้าหอบอมแล้วอ่ะ"

"อ้าว!!! มาเร็วจัง เดี๋ยวบอมลงไปรับครับ" นายบอมพูดแล้วก็วางสายไป ลงมารับเราที่ข้างล่างหอ

....เราเดินขึ้นห้องนายบอม

"นิกให้เอิร์ตมาได้ไงเนี่ย" นายบอมถามเรา

"ไม่รู้ดิ นิกไม่พูดอะไรเลย"

"มีปัญหาอะไรกันหรือป่าว"

"ไม่มีหรอกบอม"

"แล้วทำไมเอิร์ตต้องออกมานอนข้างนอก"

"เอ่อ!!!....เอิร์ตบอกไม่ได้" เราบอกนายบอม

"เอิร์ตต้องบอกได้ดิ มาแบบนี้มันต้องมีเหตุผล ไม่เป็นไร เอิร์ตไม่บอกบอมเดี๋ยวบอมไปถามนิกเองก็ได้"

"เฮ้ย!!! อย่านะบอม เดี๋ยวคืนนี้เอิร์ตบอกเอง"

"โอเค ถ้าเอิร์ตไม่บอก บอมจะส่งเอิร์ตกลับหอใน"

"บอมอ่ะ" นายบอมขู่เราว่าจะส่งกลับ ถ้าเราไม่บอกเหตุผลที่มานอนข้างนอก

....เราอยู่ห้องนายบอมก็ดูโทรทัศน์ อ่านหนังสือไปเรื่อยเปื่อย จนเย็นเพื่อนๆนัดกินข้าวกัน เรากับนายบอมก็ลงไปร้านข้าว ลืมไปว่าเพื่อนๆคนอื่นๆยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้ เราจะทำไงดี จะตอบคำถามทุกคนยังไงถ้าพวกนั้นถาม แล้วนายนิกจะมากินข้าวด้วยมั๊ยเนี่ย ปรากฏว่า นายนิกมากินข้าวด้วย แถมมาถึงก่อนเราอีกไม่รู้ว่านายนิกบอกเพื่อนๆเรื่องที่เรามานอนห้องนายบอมหรือป่าว เรากับนายบอมไปถึงร้านก็นั่งที่โต๊ะ เราไม่ได้นั่งใกล้ๆนายนิกเหมือนอย่างที่เคยนั่ง นายนิกเห็นเราก็ยิ้มๆ แต่เราเฉยๆ

"เอิร์ตมึงมาทำไรห้องไอ้บอมเนี่ย" ไอ้แมคถามเรา

"มาอ่านหนังสือ"

"หรอ..."

"อืม!!!"

"มาอ่านหนังสือ ต้องหอบเสื้อผ้ามานอนด้วยหรอว๊ะ" ไอ้แบงค์ถามเรา

"เอ่อ!!!! " เราถึงกับพูดอะไรไม่ออก

"กูไม่รู้นะเว้ย ว่ามึงเป็นอะไร กูถามตอนนี้มึงก็คงไม่พูด แต่ว่ากูอยากให้มึงคิดเยอะๆหน่อย จะทำอะไรอ่ะเพื่อนๆเป็นห่วง" ไอ้แมคบอกเรา

"ไม่มีไรหรอกน่า ไม่ต้องห่วง"เราบอกพวกนั้น

"ออกมาแบบนี้ไม่สงสารนิกหรอ" ยัยส้มถามเรา

....เราก็ไม่รู้จะตอบยังไงกับคำถามนี้ ได้แต่มองไปที่นายนิก นายนิกเองก็มองเราเหมือนกัน แล้วก็ยิ้มๆเหมือนเดิม

"ป่ะๆ สั่งข้าวเหอะหว่ะ ถามมันตอนนี้มันก็ไม่พูดหรอก" ไอ้แมคพูดตัดบท

....พวกเราก็ลุกไปสั่งข้าว เราไปสั่งเสร็จก็กลับมานั่งที่เดิม แล้วเราก็รู้สึกว่ามีคนมานั่งข้างๆเรา เราก็คิดว่าเป็นนายบอมก็เลยถามไปว่า...

"บอมกินไรอ่ะ"

"................!!!" ไม่มีเสียงตอบ

"บอมกินไร" เราถามย้ำอีก

"...........!!!!" คนนั้นก็เงียบอีก เราก็เลยหันหน้าไปมอง ปรากฏว่าเป็นนายนิกที่มานั่งข้างๆเรา

....นายนิกนั่งมองเราแล้วก็ยิ้มๆ แล้วก็ล้วงหยิบกล่องแปรงสีฟันออกมาจากกระเป๋ากางเกง ยื่นมาให้เรา

"อ่ะแปรงสีฟัน ลืมได้ไง" นายนิกพูดกับเราแล้วก็ยิ้มๆ

"เดี๋ยวก็ได้กลับไปแปรงฟันที่หอในหรอกไอ่ดื้อ" นายนิกพูดอีกแล้วก็เอามือมาขยี้ผมเรา

"ขอบคุณนะ" เราพูดแล้วก็หยิบกล่องแปรงสีฟันมาไว้กับตัว

"ครับ" นายนิกพูดแล้วก็ลุกไปนั่งที่ตัวเอง

"บอม คืนนี้มึงจัดการสอบสวนให้ละเอียดเลยนะ" ไอ้แมคสั่งนายบอมให้สอบสวนเราเรื่องออกมานอนข้างนอก

"ได้เลย ถ้าเอิร์ตไม่บอก เดี๋ยวบอมจะพาไปส่งหอในนะนิก" นายบอมพูดแล้วก็หัวเราะ

"งั้นเอิร์ตไม่นอนห้องบอมก็ได้" เราพูดขึ้นมา

"แล้วมึงจะไปนอนไหน" ไอ้แบงค์ถามเรา

....เราก็เงียบ เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปนอนที่ไหน

"เอิร์ตหนีใจตัวเองไม่ได้หรอก" นายเอ็มที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นมา

"เอ็ม มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ" เราพูดแก้ตัว

"เชื่อเอ็มเถอะ เอิร์ตทำไม่สำเร็จหรอก" นายเอ็มพูดอีก เพื่อนๆก็ยิ่งอยากรู้

....พอดีข้าวที่สั่งมาช่วยชีวิตเราไว้ก่อน พอข้าวมาเสิร์ฟ ทุกคนก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวกันแทน ไม่มีใครพูดเรื่องเมื่อกี้อีก พอกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันกลับหอ นายนิกก็เดินกลับหอในกับนายเอ็ม ส่วนเราก็ขึ้นห้องกับนายบอม ขึ้นมาก็อาบน้ำ อากาศหนาวจริงๆนะ ชอบห้องนายบอมเพราะอากาศดีมากๆ นายบอมเปิดประตูระเบียงเลยทำให้ลมหนาวพัดเข้ามา ไม่ต้องเปิดแอร์เลยหล่ะ เราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกไปยืนรับลมตรงระเบียงห้องนายบอม นายบอมก็เข้าไปอาบน้ำ เสร็จแล้วก็ออกมายืนที่ระเบียงกับเรา ดูท้องฟ้าดาวเต็มเลย บรรยากาศดีจริงๆ

"เอิร์ต บอมถามจริงๆว่าออกมานอนข้างนอกทำไม" นายบอมถามเราเสียงแบบจริงจัง

"เอิร์ตอยากอยู่ห่างๆนิกอ่ะบอม" เราตัดสินใจบอกนายบอม

"อ่าว ทำไมหล่ะ ทะเลาะกันหรอ" นายบอมถามเรา

"ป่าวๆ"

"แล้วทำไมต้องอยากอยู่ห่างๆนิกหล่ะ"

"คือ...คือ...เอิร์ต ไม่รู้ดิ บอกไม่ถูก"

"ยังไงอ่ะ บอม งง!!!"

"คือเอิร์ตคิดว่าตัวเองกำลัง รัก นิกอ่ะบอม" เราพูดออกมา นายบอมได้ยินก็เงียบไปพักนึง

"ก็เลยหนีความรู้สึกตัวเองออกมาแบบนี้" นายบอมถามเรา

"ใช่"

"แล้วคิดว่าเอิร์ตจะทำได้หรอ"

"ไม่รู้ ก็กำลังลองทำอยู่นี่ไง"

"บอมว่าเอิร์ตทำไม่ได้หรอก"

"เอิร์ตต้องทำได้สิบอม นิกอ่ะเป็นผู้ชาย เอิร์ตจะรักนิกไม่ได้เด็ดขาด"

"แล้วถ้านิกรักเอิร์ตหล่ะ" นายบอมถามเรา

"ไม่มีทางอ่ะบอม นิกมีแฟนเป็นผู้หญิงนะ"

"ไม่เกี่ยวหรอกเอิร์ต"

....นายบอมพูดมาแบบนี้ เราเองก็เริ่มไขว้เขวแล้ว แล้วก็เริ่มคิดถึงนายนิกขึ้นมาแล้วหล่ะ ก็คนเคยอยู่ด้วยกันทุกๆวันอ่ะนะ

"แล้วบอมเคยห้ามใจตัวเองๆไม่ให้รักใครบ้างป่าวหล่ะ" เราถามนายบอม

....นายบอมเงียบไป เงียบไปนานเลย จนเราต้องหันหน้าไปมองนายบอม นายบอมหันหน้ามามองเราแล้วก็หันกลับไปมองบนฟ้า

"เคยดิเอิร์ต บอมถึงรู้ไงว่ามันทำยาก"

"บอมเคยรักใครหรอ" เราถามนายบอม

"พระจันทร์ของบอม" นายบอมพูดออกมา

"ฮ๊ะ!!!! ใครอ่ะพระจันทร์ของบอม" เราถามนายบอม

"อืม!!!! เอิร์ตไม่ต้องรู้หรอก ป่ะๆนอนกันเถอะ อยู่ข้างนอกหนาว" นายบอมพูดแล้วก็ชวนเราเข้าไปนอน

....แล้วเรากับนายบอมก็เดินเข้ามาในห้อง เราดูโทรศัพย์ นายนิกโทรมาแต่เราไม่ได้รับเพราะไม่ได้ยินเสียง นายนิกเลยส่งข้อความมาแทน

"ฝันดีนะไอ่ดื้อ นอนคนเดียวเหงาหว่ะ" เราอ่านเสร็จก็จะกดตอบนะ แต่ก็ตัดสินใจไม่ตอบดีกว่า

"เอิร์ตปิดไฟด้วยนะ" นายบอมบอกเรา

.....เราวางโทรศัพย์แล้วก็เดินไปปิดไฟแล้วก็ขึ้นเตียงนอน นายบอมเปิดประตูระเบียงไว้ ปิดแต่ประตูที่เป็นมุ้งลวดกันยุงเข้ามากัด อากาศก็หนาวมากๆ เราตัวสั่นหล่ะ ฮ่าๆ นายบอมคงรู้ว่าเราหนาว

"หนาวหรอเอิร์ตตัวสั่นเลย เอาผ้าห่มอีกมั๊ย" นายบอมถามเรา

"ไม่เป็นไรบอม เดี๋ยวก็หลับแล้ว"

"งั้น...บอมกอดนะ" นายบอมพูด

"เฮ้ย!! กอดจริงๆหรอ บ้าแล้วบอม" เราพูดเพราะแปลกใจ อยู่ๆนายบอมก็มาขอกอด

"ตอนไปรับน้องบอมก็กอดเอิร์ตนะ ฮ่าๆ" นายบอมพูดแล้วก็หัวเราะ

"อ่าๆ ได้ดิๆ เพื่อนกันกอดกันได้อยู่แล้ว" เราพูด

....แล้วนายบอมก็พลิกตัวมากอดเราไว้ มันเป็นกอดที่อุ่นตัวจริงๆ แต่ก็ไม่อุ่นใจ เพราะในใจเราตอนนี้ คิดถึงแต่ห้องนอนที่หอใน คิดถึงแต่นายนิกรูมเมทของเรา สิ่งที่เรากำลังทำอยู่นี้มันดีมั๊ย หรือมันกำลังทำร้ายคนๆนึงโดยที่เราไม่รู้ตัวกันแน่!!

...ขอบคุณมากมาย สำหรับกำลังใจนะครับ....รูมเมท แฮ่ๆ

[Singleman]

เหมือนที่เอ็มบอกแหละ เอิร์ตทำไม่ได้หรอก เพราะใจเอิร์ตรักนิกมาก

[pratoo101]

    สั้นอะ โป้งๆๆๆๆๆๆๆๆ

[yowyow]

 

[pumpui]

ทำไมนิก ถึง ปล่อย เอิร์ต ไปง่ายจัง  เอิร์ต ก็อย่าปล่อยให้ใครกอดง่ายๆ นัก เก็บไว้ให้ ไอ่ลิงนิกคนเดียวพอ 

[wisshy]

สั้นมาก me/กรีดร้องงงง

อยากอ่านในมุมของนิคบ้าง งือ ค้างงงงงงงง


 

[broke-back]

 
คนดีดี..ทำไมไม่รัก

ถ้ารักบอมน่ะ
..ลงเอยแล้ว..

 
เป็นบอมเหอะ..เอิร์ท

นิกอ่ะ..roommate ก็พอ

[ฟูจิซัน]

 Roommate&Soulmate(ตอนที่ 50) : หมดเวลาสนุกแล้วสิ!!!!

......เราแยกจากนายนิกมานอนห้องนายบอมก็เกือบๆสองอาทิตย์แล้ว จริงๆแล้วตั้งใจจะมาแค่อาทิตย์เดียว แต่ว่าด้วยความที่กลัวใจตัวเอง ก็เลยอยู่ต่อ นายนิกเองก็ไม่มาตามหรือโทรมาเรียกกลับไปนอนหอในนะ เราเองก็แปลกใจทำไมนายนิกดูเฉยชามากกับเรื่องนี้ ก็เลยพาลคิดไปว่านายนิกก็ไม่ได้คิดอะไรกับเราเหมือนอย่างที่เราคิด นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ทำให้เราอยากอยู่ห่างๆนายนิกมากขึ้นไปอีก ตลอดเวลาเกือบสองอาทิตย์ที่เรามานอนห้องนายบอม ก็ทำกิจกรรมกับกลุ่มเพื่อนๆปกติ ไปกินข้าวด้วยกัน ไปเดินตลาดนัดด้วยกันปกติ นายนิกก็เหมือนเดิมไปไหนมาไหนกับพวกเราเหมือนเดิม เวลาเจอหน้ากันเราก็แค่ยิ้มๆให้ นายนิกเห็นเราก็จะชวนคุยบ้าง เราก็คุยปกติ แต่นายนิกไม่เคยพูดชวนเรากลับไปนอนหอในเลยนะ เราก็ยิ่งคิดมากเข้าไปใหญ่ คือคิดไปเองอ่ะว่ายังไงนายนิกต้องมาชวนเรากลับไปนอนหอในซักวันนึงแหล่ะน่า แต่ก็ไม่เลยนายนิกกลับดูเฉยมากกับเรื่องนี้ เราก็เลยนอยด์ไปใหญ่เลย ไอ้ลิงไม่ยอมมาชวนกลับไปนอนหอในซักที มัวแต่งอนนายนิก ก็เลยไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่นี้มันกลับดูเหมือนว่า ยิ่งหนีก็ยิ่งรักเข้าไปใหญ่!!!!

.....วันนี้เย็นวันศุกร์ เราก็มากินข้าวกันปกติ นายนิกก็มาด้วย

"เอิร์ต เมื่อไหร่มึงจะกลับไปนอนหอใน" ไอ้แมคถามเรา

"ไม่รู้ดิ เรื่อยๆอ่ะ" เราพูด

"มึงจะเรื่อยๆได้ไง ไม่เกรงใจไอ้บอมบ้างหรอ"

"ก็..ไม่เห็นบอมว่าอะไรนี่" เราพูดแล้วก็มองหน้านายบอม

"เอ่อ!!!! ครับไม่เป็นไร นอนนานแค่ไหนก็ได้ แต่ว่า...!!" นายบอมพูด

"แต่ว่าอะไรหรอบอม หรือว่าบอมไม่ให้เอิร์ตนอนแล้ว" เราถามนายบอม

"ป่าวๆ ไม่ใช่อย่างนั้น คือว่า บอมคิดว่า เอิร์ตน่าจะกลับไปนอนหอในได้แล้ว สงสารนิก"นายบอมพูด

"บางที คนที่เค้าไม่พูด ก็ไม่ใช่ว่าเค้าจะไม่รู้สึกอะไรนะเอิร์ต" นายเอ็มบอกเรา

....เราได้ยินแบบนี้ก็หน้าชาไปเหมือนกันนะ หันไปมองนายนิก นายนั่นก็นั่งเฉยๆ หน้าตาปกติ แต่เราทำไมรู้สึกผิดแปลกๆขึ้นมาก็ไม่รู้

"เอิร์ต กูไม่รู้นะว่ามึงกำลังทำอะไรอยู่ แต่ว่า สิ่งที่มึงคิดกับสิ่งที่ไอ้นิกมันคิด อาจจะไม่เหมือนกันก็ได้ ถ้ามันไม่ได้ร้ายแรงจนถึงต้องตัดความเป็นเพื่อน มึงก็กลับไปนอนหอในเถอะ แต่ถ้ามันร้ายแรงมาก มึงกับไอ้นิกก็เป็นเพื่อนกันมาแค่ไม่กี่เดือนป๊ะ แค่ตัดเพื่อนแค่เนี้ยง่ายจะตาย มึงมีอะไรก็บอกมันไปตรงๆเถอะ จะตัดเพื่อนไม่อยากคบแล้ว ไม่อยากอยู่ด้วยกันแล้วก็บอกมันไปดิ มึงหนีออกมาแบบนี้มันไม่ถูก แต่ถึงมึงจะตัดเพื่อนกับไอ้นิก มึงก็ยังต้องเจอมันอยูู่ดี เพราะพวกกูยังคบไอ้นิกอยู่" ไอ้แมคพูดขึ้นมาซ๊ะยาวเลย เราก็ยิ่งรู้สึกแย่ไปกันใหญ่

....เราไม่ได้คิดถึงขั้นจะตัดความเป็นเพื่อนกับนายนิกซ๊ะหน่อย เพื่อนๆกำลังเข้าใจผิดเหตุผลของเราอยู่มาก แต่เราก็ไม่อยากบอกว่าเราหนี
นายนิกออกมาเพราะอะไร นายบอมเองก็รู้เหตุผลที่เราหนีออกมา นายเอ็มเองก็คงจะรู้ แต่ไอ้แมค ไอ้แบงค์ ยัยส้ม ไม่ได้รู้เรื่องนี้ด้วย เพราะเราไม่กล้าบอก นายนิกเองก็คงกำลังคิดเหมือนกันว่า สาเหตุที่เราทำแบบนี้เพราะอะไร

"ว่าไง มึงจะเอายังไง" ไอ้แมคถามเรา งานนี้ไอ้แมคท่าจะเครียดจริง

"ขอคิดดูก่อนคืนนี้" เราบอกไอ้แมค

"เออ กูให้มึงคิดแค่คืนนี้นะ พรุ่งนี้กูต้องได้คำตอบ"

.....ไอ้แมคพูดจบ ก็ไม่มีใครพูดอะไรต่อ นายนิกเองก็นั่งเงียบตลอด แล้วเราก็กินข้าวกัน พอกินข้าวเสร็จ เราก็แยกย้ายกันกลับหอ

"เอิร์ต ขึ้นห้องไปก่อนนะ เดี๋ยวบอมมา" นายบอมบอกแล้วก็ส่งกุญแจห้องให้เรา

"บอมจะไปไหนอ่ะ" เราถามนายบอม

"ไปหาเพื่อนแป๊บเดียว เดี๋ยวรีบกลับ" นายบอมบอกเรา เราเห็นว่านายบอมดูรีบๆ ก็เลยไม่ได้สนใจอะไร รับกุญแจามาแล้วก็เดินกลับไปหอนายบอม

....ถึงห้องนายบอมเราก็เข้าไปอาบน้ำ แต่งตัว นั่งทำการบ้าน แล้วนายบอมก็กลับมา

"เอิร์ต พรุ่งนี้พวกนั้นชวนไปเที่ยวเขาดิน" นายบอมบอกเรา

"ไปดิ อยากไป"

"อืม!!!ครับ 9โมงเช้านะ" นายบอมบอกเรา

"โอเค เดี๋ยวเอิร์ตทำการบ้านแป๊บนึง ลืมไปว่าพรุ่งนี้วันเสาร์ เก็บไว้ทำวันอื่นดีกว่า ฮ่าๆ"

"ทำแล้วก็ทำไปเลย จะได้เสร็จๆไป จะได้เที่ยวสบายใจ เดี๋ยวบอมอาบน้ำก่อนนะครับ" นายบอมพูด

....นายบอมเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำ ส่วนเราก็นั่งทำการบ้าน นายบอมอาบน้ำเสร็จก็ออกมาดูทีวี ส่วนเราก็นั่งทำการบ้านต่อจนเสร็จ

"บอมปิดไฟนอนเลยนะ" เราบอกนายบอม

"อ่าครับ การบ้านเสร็จแล้วหรอ" นายบอมถามเรา

"ช่ายๆ ห้าทุ่มแล้วนอนดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย" เราพูด

....เราเดินไปปิดไฟ หยิบโทรศัพย์ขึ้นมาดู นายนิกส่งข้อความมา"พรุ่งนี้เจอกันนะไอ้ดื้อ" เราอ่านก็แอบยิ้มฮ่าๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป////พอตอนเช้า นายบอมปลุกเราอาบน้ำแต่งตัว ไปเจอเพื่อนๆที่ท่ารถตู้ นั่งรถไปอนุสาวรีย์ แล้วต่อรถเมล์ไปเขาดินกัน ตอนขึ้นรถตู้เรานั่งไปกับนายบอม แต่พอไปต่อรถเมล์ นายนิกเดินขึ้นไปก่อนเราแล้วก็นั่งเบาะที่ว่าง เราเดินตามขึ้นไป นายนิกมองหน้าเรา ประมาณว่าให้เราไปนั่งกับนายนิก แต่เราไม่ไป เราเดินเลยไปนั่งเบาะข้างหลังนายนิก

"อ่าวเอิร์ต มึงทำไมไม่นั่งกับไอ้นิกอ่ะเนี่ย ข้างๆมันก็ว่างอยู่" ไอ้แบงค์ถามเรา

"อยากนั่งริมหน้าต่างอ่ะ" เราบอกไอ้แบงค์

"เออๆ ตามใจๆ" ไอ้แบงค์พูดแล้วก็นั่งลงตรงข้างนายนิก ส่วนข้างๆเราก็มีคนอื่นที่ไม่รู้จักขึ้นมานั่งด้วย

.....พอไปถึงเขาดิน พวกเราก็ไปซื้อบัตรเข้าชมสวนสัตว์ เดินดูสัตว์ไปเรื่อยเปื่อย พอไปถึงกรงลิง เราก็ยืนดูลิง นายนิกก็มายืนข้างๆเราแล้วก็ยื่นกล้วยส่งให้เรา

"อ่ะ เอากล้วยป้อนลิงดิเอิร์ต" นายนิกบอกเรา

....เราก็หยิบกล้วยมาแล้วก็ปอกแล้วก็ยื่นให้นายนิกกิน นายนิกหันหน้ามาก็ทำแปลกใจ

"อ่ะกินกล้วยดิ ไอ่ลิง!!!" เราบอกนายนิกแล้วก็ยิ้มๆให้

....นายนิกก็ยิ้มให้เรา แล้วก็ก้มหน้ามางับกล้วยกิน!!!

"เฮ้ย!!! กินจริงๆหรอเนี่ย ไอ้บ้าเอ๊ย" เราว่านายนิก เพราะไม่คิดว่านายนิกจะกินขึ้นมาจริงๆ ฮ่าๆ

"อ่าว ก็นิกเป็นลิงไม่ใช่หรอ" นายนิกพูดแล้วก็หัวเราะ

"แค่แกล้งเล่น ไม่คิดว่าจะกินจริงๆซักหน่อยนี่!!!!" เราบอกนายนิก

"ป่ะ ไปดูอย่างอื่นกันดีกว่า ตามเพื่อนๆไม่ทันแล้ว" นายนิกบอกเรา

....จริงด้วย เราหันไปก็ไม่เจอใครเลย ตรงกรงลิงเหลือแต่เรากับนายนิกแค่สองคน ความรู้สึกปั่นป่วนในหัวใจมันกำลังเกิดขึ้นอีกแล้ว มีทางเดียวก็คือ อยู่ห่างนายนิกเข้าไว้!!!! เราเดินตามมาจนทันเพื่อนๆ โดยที่ไม่สนใจนายนิกเลยว่าจะตามเรามาทันมั๊ย

"อ่าว!!! ไอ้นิกอ่ะเอิร์ต" ไอ้แบงค์ถามเรา

"ไม่รู้ดิ กำลังตามมามั้ง"

"มึงก็ทิ้งมัน" ไอ้แมคว่าเรา

"ป่าวทิ้งนะ" เราพูด

"ไอ้นิกมานั่นแล้ว ไปถีบเรือกันป๊ะ" ไอ้แบงค์ชวนพวกเรา

"ไปดิๆ"

"ส้มไม่ถีบนะ กลัว"

"มึงไม่ลงเรือก็นั่งเฝ้าของอยู่ข้างบนแล้วกัน" ไอ้แมคบอกยัยส้ม

....แล้วพวกเราก็เดินไปตรงที่บริการเรือถีบ ไอ้แมค ไอ้แบงค์ลำเดียวกัน เราเดินตามนายเอ็มลงไป นายนิกก็ไปรออยู่ที่เรือแล้ว
เราเห็นนายนิกมองเรา แต่เราก็ไม่สนใจ ไปลงลำเดียวกับนายเอ็ม ส่วนนายบอมก็ไปลงลำเดียวกับนายนิก แล้วเราก็เริ่มถีบเรือกัน

"เอิร์ต ทำได้หรือยังหล่ะ" นายเอ็มถามเรา

"ทำไรหรอเอ็ม" เราถามนายเอ็ม

"ก็สิ่งที่เอิร์ตกำลังทำอยู่ไง หนีความรู้สึกตัวเองอ่ะ" นายเอ็มบอกเรา

"เอ่อ!!!! ไม่รู้ดิ" เราพูด

"เอ็มบอกแล้วว่ามันทำยาก เอิร์ตก็ไม่เชื่อเอ็ม"

"แต่เอิร์ตต้องทำให้ได้"

"ทำไมหรอ เพราะว่าคนๆนั้นเป็นนิกใช่ป๊ะ" นายเอ็มถามเรา

"ใช่"

"ทำไมหรอ ทำไมเอิร์ตถึงจะคิดแบบนั้นกับนิกไม่ได้หล่ะ" นายเอ็มถามเรา

"ก็...ก็ นิกไม่ได้ชอบแบบนี้นี่ ถึงชอบนิกไปเอิร์ตก็รู้คำตอบอยู่แล้วว่ายังไงนิกก็ไม่ชอบเอิร์ตหรอก" เราบอกนายเอ็ม

"เอิร์ตอย่าคิดแทนคนอื่นดิ" นายเอ็มบอกเรา

"เอ็มหมายความว่าไง" เราถามนายเอ็ม

"ไม่บอก เอ็มพูดแค่นี้แหล่ะ"

"โห่!!!! อะไรอ่ะ พูดให้เคลียร์ดิเอ็ม" เราบอกนายเอ็ม

"เฮ้ย!!! คุยไรกันอยู่เนี่ย" ไอ้แบงค์ถีบเรือเข้ามาใกล้เรา แล้วก็เอามือวักน้ำใส่เรา

"เอ็มกำลังสั่งสอนคน" นายเอ็มพูด

"เออ!!! ดีๆ" ไอ้แมคพูด

"อารัยว๊าาาา หิวข้าวแล้ว ไปหาไรกินกันเหอะ" เราบอกพวกนั้น

"เออๆ ไปดิๆ นั่นไอ้นิกกับไอ้บอมขึ้นไปรอข้างบนแล้ว" ไอ้แมคพูด

......แล้วเราก็ถีบเรือเข้าฝั่ง ขึ้นไปข้างบนแล้วก็ไปหาอะไรกินกัน แล้วก็เดินดูสัตว์ต่ออีกนิดหน่อย ก็พากันนั่งรถกลับมามหาวิทยาลัย ตลอดทางที่อยู่บนรถเมล์แล้วก็รถตู้ เราไม่นั่งกับนายนิกเลย ทั้งๆที่นายนิกก็เบาะข้างๆว่าง เหมือนจะให้เราไปนั่งด้วย แต่เราก็ไม่สนใจ พอถึงมหาวิทยาลัยก็แยกย้ายกันกลับหอ....เรากับนายบอมก็เดินกลับหอ....แต่นายนิกเดินตามเรากลับมาด้วย เราก็ไม่ได้ถามว่ามาทำไม!!!! นายบอมเองก็ไม่พูดอะไรเลย จนมาถึงห้องนายบอม นายนิกก็ขึ้นมาด้วย

"นิกมาทำไรหรอ" เราหันไปถามนายนิก

"หมดเวลาสนุกแล้ว กลับไปนอนห้องเรา" นายนิกพูดกับเรา

"ไม่อ่ะ เอิร์ตยังไม่กลับ" เราบอกนายนิก

"กลับเถอะเอิร์ต อ่ะ....!!!!" นายบอมพูดแล้วก็ส่งกระเป๋าเสื้อผ้ากับถุงใส่หนังสือให้เรา

"อะไรกันเนี่ยบอม ทำไมทำแบบนี้อ่ะ" เราถามนายบอม

"บอมปรึกษากับเพื่อนๆแล้ว เอิร์ตกลับไปนอนหอในเถอะ" นายบอมพูดกับเรา

.....เราเองก็ทั้ง งง!! แล้วก็แปลกใจ อีกความรู้สึกนึงก็อยากจะร้องไห้ มันสับสนวุ่นวายไปหมด ความรู้สึกในตอนนี้ มันบอกไม่ถูกจริงๆ

"ขอบใจนะบอม ที่ดูแลเอิร์ตให้" นายนิกบอกนายบอมแล้วก็รับเอากระเป๋าเสื้อผ้าของเราจากนายบอมมาสะพายไว้ ส่วนถุงหนังสือ นายนิกก็เอาไปถือไว้!!!!

"ป่ะ กลับห้องเรา" นายนิกพูดแล้วก็เอามือมากอดคอเราเดินกลับ เราหันกลับไปมองนายบอม นายบอมก็ยิ้มให้เรา

"กลับไปเคลียร์กันหน่อยดิ๊เราสองคนอ่ะ"นายนิกพูดกับเรา

.....เราก็เดินตามนายนิกกลับไปโดยดี ความรู้สึกในใจตอนนี้มันบอกไม่ถูกจริงๆว่ารู้สึกยังไง มันเหมือนหมดเวลาสนุก อย่างที่นายนิกพูดจริงๆนะ
พอมาถึงหอใน นายนิกก็เอากระเป๋าวาง เราก็ไปนั่งบนเก้าอี้ หน้าโต๊ะคอมฯ นั่งเงียบเลย เพราะไม่รู้จะพูดอะไรยังไง จนนายนิกลากเก้าอี้อีกตัวนึงมานั่งตรงหน้าเรา!

"ไหนบอกมาซิว่า ที่หนีนิกไปนอนห้องบอมเพราะอะไร" นายนิกเริ่มถามเราก่อน

"ไม่ได้หนี ไม่มีเหตุผล" เราบอกนายนิก

"เอิร์ต เราโตๆกันแล้ว มีเรื่องอะไรเราก็พูดก็บอกกันดิ" นายนิกพูด

"เอิร์ต...เอิร์ต ไม่มีอะไรจริงๆ"

"โอเค เอิร์ตไม่บอกก็ไม่เป็นไรครับ แต่นิกจะบอกเอิร์ตไว้ว่า ตอนที่นิกรู้ว่าเอิร์ตเป็นแบบนี้ นิกก็ไม่ชอบนะ แต่ทำไมนิกเลือกที่จะทำความเข้าใจแล้วก็ปรับตัวเพื่อที่จะให้อยู่กับเอิร์ตต่อได้หล่ะครับ แต่เอิร์ต!! พอมีปัญหา เอิร์ตกลับเลือกที่จะเดินหนีออกจากนิก แล้วนิกก็ไม่รู้เลยว่าปัญหานั้นมันคืออะไร" นายนิกบอกเรา

.....เรา...พอได้ยินแบบนี้ก็จุกอ่ะ พูดอะไรไม่ออก น้ำตามันเริ่มเอ่อขึ้นมาแล้ว รู้สึกผิดมาก ที่ทำกับนายนิกแบบนี้ เราทำไม่ดีกับนายนิกไว้มากอ่ะ
นายนิกพอเห็นว่าเรานั่งก้มหน้า ไม่พูดอะไร นายนิกก็พูดต่อ

"ที่นิกยอมปล่อยเอิร์ตไปนอนห้องบอมแล้วนิกไม่ตามไม่พูดอะไร ไม่ใช่ว่านิกอยู่เฉยนะ นิกก็ถามบอม ถามเพื่อนๆตลอดว่าเอิร์ตเป็นยังไงบ้าง ตอนนั้นคิดอยู่ตลอดว่า นิกไปทำอะไรให้เอิร์ตไม่สบายใจหรือป่าว"

"จนเมื่อวานนี้แหล่ะ ที่บอมมาบอกนิก ว่าที่เอิร์ตหนีนิกไปแบบนี้เพราะอะไร นิกถึงรู้เรื่องไงวันนี้นิกก็เลยมารับเอิร์ตกลับมานอนที่นี่" นายนิกบอกเรา

"แล้วนิก...นิกไม่กลัวเอิร์ตคิดไม่ดีกับนิกหรอ" เราถามนายนิก

"คิดไม่ดีคืออะไร" นายนิกถามเรา

"ป่าวๆไม่มีอะไร" เราบอกนายนิก

"ไอ่ดื้อ!!! นิกจะบอกให้นะ ความรักมันเกิดขึ้นได้ง่าย แต่การที่เราจะบอกใครซักคนว่าเรารักเค้าอ่ะ มันยาก!! นิกเองก็ยังคิดอยู่ว่าจะกล้าบอกเค้ามั๊ย" นายนิกพูด

"นิกจะบอกใครหรอ" เราถามนายนิก

"นิกไม่บอก เดี๋ยวเค้ารู้"

"ไอ่ขี้โกง บอกมาเลย"

"ไปอาบน้ำได้แล้วไอ้ดื้อของนิก" นายนิกพูดแล้วก็เอามือมาลูบผมเรา

"ต่อไปนี้ไม่ว่าเอิร์ตจะรู้สึกยังไงกับนิก ก็ห้ามหนีนิกไปแบบนี้อีกนะ" นายนิกบอกเรา////เราก็ได้แต่พยักหน้า แพ้อีกแล้วเราเกมส์นี้!!

ขอบคุณมากมาย สำหรับกำลังใจและคำแนะนำนะครับ จะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นนะครับ^^

[Goodfellas]

ตอนนี้อยากแนะนำผู้เขียนต่ออีกสักนิดนะครับว่าไม่ต้องเครียด  หรือรีบพัฒนาตัวเองเรื่องสำนวนและพล๊อตการเขียนนะครับ  เพราะมันจะยิ่งทำให้เรากลัวการเขียนและจะทำให้เขียนงานออกมาไม่ดีไปเลย  อันนี้คือผมเป็นห่วงน่ะ

คือตอนนี้อยากให้ลองแบบนี้ก็ได้ครับ  พยายามจินตนาการว่าตัวเราเองคือตัวละครนั้น  เราคือ เอิร์ต นิก บอม ฯลฯ ไปเลยก็ได้  จากนั้นก็ลองนึกถึงคาแรคเตอร์หลักแต่ละตัวว่ามีนิสัยยังไง   แล้วเราจะนึกออกเองว่าตัวละครนั้นควรมีบทบาทอะไรยังไงบ้าง  คิดง่ายๆคือ ตัวละครนิสัยแบบนี้ จะทำ และไม่ทำอะไรบ้าง  เช่น เอิร์ต นิสัยเงียบๆ  ขี้เกรงใจ ดังนั้นเวลามีไรจะเก็บไว้ในใจ ไม่พูดตรงๆ  ส่วนนิก เปิดเผย แมนๆ  ใจร้อน  ถ้ามีอะไรก็จะต้องคุยเดี๋ยวนั้น  ทำอะไรต้องทำเลยไม่เก็บไว้ พูดกันตรงๆ 

เมื่อเราวางโครงสร้างนิสัยตัวละครได้ชัดๆแล้วจะนึกออกเลยครับว่าตัวละครควรจะทำและไม่ทำอะไร  และจะช่วยให้เนื้อเรื่องสมจริงขึ้นอีกเยอะครับ  เช่น ถ้าตอนที่นิกโกรธจัด  ก็ต้องเดินเรื่องว่านิกโกรธ  ประชดโดยออกไปเมา  ออกไปอาละวาด  ไม่ใช่ว่าโกรธๆอยู่ดีๆก็หายเอง  เฟดอารมณ์ไปได้เองซึ่งถ้าเป็นแบบนี้มันจะดูแปลกๆนะ  เหมือนมันไม่ค่อยสมจริงน่ะครับ

โอเค ผมอธิบายเพลินอีกละ  โทดทีครับ 555  ก็ลองใช้วิธีที่บอกไว้นี่ดูนะครับ  ผมว่ามันได้ผลนะ  พยายามจินตนาการถึงอารมณ์ที่น่าจะเป็นของตัวคนจริงๆว่ามันจะเป็นยังไงบ้าง  แล้วเราจะเห็นเองครับ ลองดูนะ

[tuckky]

ผ่านมา 50 ตอนแล้ว ยังไม่รู้ใจจริงของนิกเลย
เอิร์ตสู้ๆ 

[broke-back]

อย่าให้ต้องใช้กำลัง
บังคับกันเลยนะ
นิก+เอิร์ต


..ให้กินยาลดความดัน..


ดันมารักเธอ
หุหุ

[Singleman]

บอกรักกันเร็วๆนะ

[IsDeer]

ตอนที่ 50 แล้วยังไม่บอกรักกันเลยวุ้ย 
ถือว่าเป็นหนึ่งในนิยายที่ตัวเอกใช้เวลานานกว่าจะบอกรักกัน
ทำเอาพวกฉันลุ้นทุกตอน ตอนนี้อยากรู้มากว่า นิกจะพูดอะไรต่อ

อร๊ายยยยยยย วินบอมเท่านั้น ฉันจะเชียร์จนสุดใจ 
บอมบอกว่ารักคนอยู่ใกล้แต่อื้มไม่ถึงและเป็นพระจันทร์ของบอม แน่นอนคนั้นคือพี่วิน อ๊ายยยยยยย
ไม่มีทางใช่เอิร์ต เพราะ เอิร์ตคือโลก ไม่ใช่พระจันทร์ พี่วินสิแลดูมีค่าได้มายากดุจพระจันทร์
ฉนั้นปริศนาคำทายนี้จึงตอบได้ว่า บอมรักพี่วิน อร๊ายยยยยยยยยยยย 

[toshika]

ลุ้นจนเกร็งไปหมดล่ะ อยากให้บอกๆกันไปเลย

[ฟูจิซัน]

Roommate&Soulmate(ตอนที่ 51) : นายฟิลด์!!!!

...หลังจากที่ปรับความเข้าใจกับนายนิกครั้งนั้นเราสองคนก็เหมือนจะเข้าใจกันมากขึ้น แต่ไม่รู้ว่าสิ่งที่นายนิกไปรู้มาจากนายบอมนั้นคือเรื่องอะไร ส่วนเราก็เหมือนๆกับจะห้ามใจไม่ให้คิดเกินเลยกับนายนิกได้แล้วนะ ตัวนายนิกเองก็ไม่ค่อยมากอด มาลูบผมเราเล่นแล้ว ดูเหมือนว่าจะห่างๆพฤติกรรมแบบนี้ไป มันก็ดีนะเพราะจะได้ทำให้เราไม่คิดเกินเลยกับนายนิกอีกน่ะสิ ฮ่าๆ

..วันนี้มีเรียนที่อาคารเรียนรวม เรามีเรียนตอนเช้า ตอนบ่ายไม่มีเรียน ส่วนนายนิกมีเรียนตอนบ่าย ตอนเช้าไม่มีเรียน เราสองคนสลับกันฮ่าๆ ตอนเช้าเราออกมาพร้อมนายเอ็ม ไปถึงห้องเรียนก็เข้าไปนั่งจองโต๊ะเพราะพวกไอ้แมค ไอ้แบงค์ ยัยส้ม ยังไม่มา

"เอิร์ตเป็นไงบ้าง ห้ามความรู้สึกตัวเองได้ยัง" นายเอ็มถามเรา

"อืม!!! ก็เหมือนจะได้แล้วนะเอ็ม"

"ถ้าบังคับตัวเองแบบนี้แล้วทรมาร ก็ปล่อยไปตามธรรมชาติเถอะ" นายเอ็มบอกเรา

"ไม่ได้หรอกเอ็ม นิกอ่ะไม่ได้เป็นเกย์ เอิร์ตชอบนิกไม่ได้หรอก"

"แล้วเอิร์ตรู้ได้ไงว่านิกไม่ได้เป็น" นายเอ็มถามเรา

"ไม่รู้สิ แต่!!!เอิร์ตว่า นิกไม่เป็นหรอก"

"อย่าคิดแทนคนอื่น เอ็มเคยบอกเอิร์ตแล้วนะครับ"

"อ่า!!! เอ็มหมายความว่าไงเนี่ย"

"โตแล้ว คิดเอง เอ็มบอกแค่นี้แหล่ะ"

"โห!!! เอ็มอ่ะ อย่างนี่อีกและ" เราว่านายเอ็ม

"ดีมากไอ้หนู จองโต๊ะไว้ให้พี่" ไอ้แมคเดินเข้าห้องเรียนมาแล้วก็พูดกับเรากับนายเอ็ม

"เออ...นั่งเลยๆ อาจารย์ยังไม่มา" นายเอ็มบอกไอ้แมค

"บอมอ่ะ ไม่ได้มาด้วยกันหรอ" เราถามพวกนั้น

"ห่า!!! ตายยากชิบ แม่งเดินมานั่นแล้ว" ไอ้แมคบอกเรา

....นายบอมกำลังเดินเข้าห้องเรียนมา แล้วก็ตรงมาที่กลุ่มเรา

"ขอนั่งด้วยคนนะคร๊าบบ" นายบอมบอกพวกเรา

"ไอ้คุณบอมตื่นสายนะครับ กระผมโทรไปคุณก็ไม่รับสาย" ไอ้แบงค์พูดกับนายบอม

"กระผมขอโทษครับไอ้คุณแบงค์ กระผมลืมเอาโทรศัพย์ออกมาจากห้องครับ ยังไม่ได้ดูโทรศัพย์เลยครับ" นายบอมบอกไอ้แบงค์

....แล้วซักพักอาจารย์ก็เดินเข้ามาสอน เรานั่งข้างยัยส้มกับนายบอม

"เอิร์ต วันนี้เรียนเสร็จไปดูบอมซ้อมป่าว" นายบอมยื่นสมุดโน๊ตของตัวเองมาให้เรา

"ซ้อมไรอ่ะบอม" เราเขียนตอบกลับไป

"ซ้อมเทควันโดไงครับ" นายบอมเขียนตอบกลับมา

"อื้ม!!! ไปดิๆ แล้วไม่ชวนคนอื่นๆด้วยหรอ"

"ไม่ดีกว่า ชวนเอิร์ตไปคนเดียวพอ ไปหลายคนบอมเขิน ฮ่าๆ" นายบอมเขียนตอบกลับมา

"โอเคๆ" เราตอบกลับไปแล้วก็หันหน้าไปมองนายบอม นายบอมก็หันมายิ้มกับเรา

....พออาจารย์ปล่อยพักเบรก เราก็ออกมาหาอะไรกินกันที่โรงอาหาร

"เอิร์ตมีร้านไอติมเปิดใหม่ ไปลองกันป๊ะ"ยัยส้มชวนเรา

"ไปดิๆ ของชอบเลย" เราบอกยัยส้ม

"ไอ้แมคไปจองโต๊ะ เดี๋ยวซื้อขนมมาให้ เอาตังค์มา" ยัยส้มหันไปบอกไอ้แมค

"โหย!!!ไรว๊ะ ให้กูนั่งจองโต๊ะแล้วยังจะไถตังค์กูอีก" ไอ้แมคบ่นแต่ก็ส่งตังค์ให้ยัยส้มนะ ฮ่าๆ

"เอ็มไปกินไอติมป่าว ร้านเปิดใหม่ๆ" เราชวนนายเอ็ม

"ไปดิครับ"

....เรา ยัยส้ม นายเอ็ม เดินไปร้านไอติมกัน ส่วนนายบอมกับไอ้แบงค์เราไม่ได้รอเพราะมัวแต่ไปเข้าห้องน้ำอยู่ เราเลยเดินกันมาก่อน ร้านไอติมเปิดใหม่คนเยอะเลย เราเข้าไปต่อแถวสั่งไอติม คนข้างหน้าเราเป็นผู้ชาย สูงกว่าเราเยอะมากน่าจะ180ได้นะ ฮ่าๆ เพราะยืนเทียบกับนายเอ็ม นายเอ็มก็177-178แล้วอ่ะ เราหันมาคุยกับยัยส้มรอคิวซื้อไอติม

"เอิร์ตๆถึงคิวแล้ว" ยัยส้มบอกเรา

...เราเลยรีบหันมาเพื่อจะสั่งไอติม แต่ว่าเป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้ชายคนข้างหน้าเราซื้อไอติมเสร็จแล้ว แล้วก็หันกลับมาพอดีเหมือนกัน เราสองคนเลยชนกัน ไอติมโคนที่นายนั่นถือก็เลยมาเปื้อนตรงปกเสื้อเราพอดี เพราะเราเตี้ยกว่า ฮ่าๆ

"เฮ้ย!! อ่า ขอโทษครับ" นายนั่นขอโทษเรา

"เอ่อ!!! ไม่เป็นไรๆ"เราก้มหน้าก้มตาพูดแล้วก็เอามือปัดๆไอติมที่เปื้อนตรงปกเสื้อ

"เปื้อนเลย เดี๋ยวเช็ดให้นะครับ" นายคนนั้นพูดแล้วก็หันไปหยิบกระดาษทิชชู่ที่หน้าร้านมาเช็ดปกเสื้อให้เรา

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราเช็ดเอง" เราพูดแล้วนายนั่นก็ส่งกระดาษทิชชู่มาให้เรา

"ขอโทษอีกครั้งนะครับ แหะ แหะ" นายนั่นพูดแล้วก็ยิ้มๆ

"ไม่เป็นไรๆ" เราก็ได้แต่พูดคำเนี้ยอ่ะนะ ฮ่าๆ

"ไอติมโดนเราแล้ว นายจะซื้อใหม่ป่าว" เราถามนายนั่นเพราะถ้านายนั่นจะซื้อใหม่เราจะได้ซื้อให้เลยไม่ต้องต่อแถวใหม่เสียเวลา

"ไม่เป็นไรครับ กินได้ๆ" นายนั่นบอกเราแล้วก็มองไอติมที่อยู่ในมือ ฮ่าๆ

"งั้นเราขอตัวก่อนนะครับ ขอโทษอีกทีครับ" นายนั่นบอกเราแล้วก็เดินไป

"เอิร์ต ใครว๊ะ หล่อมากกกกกกกกกอ่ะ" ยัยส้มเข้ามาถามเราแล้วลากเสียงยาวเลย ฮ่าๆ

"ไม่รู้ดิ ทำไอติมเปื้อนหมดเลยเนี่ย" เราบอกยัยส้ม

"ขอเบอร์ดิๆ" ยัยส้มบอกเรา

"ไม่ทันแล้ว เดี๋ยวถ้าเจออีก เดี๋ยวจะขอมาให้นะ" เราบอกยัยส้ม

....แล้วเรากับยัยส้มก็หันไปซื้อไอติม

"ป่ะไปกันยัง" นายเอ็มถามเรากับยัยส้ม

"ป่ะๆ เดี๋ยวไปดูขนมให้ไอ้แมคก่อน เดี๋ยวมันบ่นอีก" ยัยส้มบอก

....เราไปซื้อขนมกันแล้วก็กลับไปที่โต๊ะ กินขนม นั่งคุยกัน แล้วก็เข้าไปเรียนต่อ เราดูโทรศัพย์ นายนิกโทรเข้ามาสามสาย เราไม่ได้รับ เราก็เลยโทรกลับ

"มัวทำไรอยู่ว๊ะ โทรตั้งหลายสาย" นายนิกพูดกับเรา

"ขอโทษ ปิดเสียงไว้อ่ะ เรียนอยู่ด้วย"

"อ่อครับๆ เดี๋ยวนิกไปกินข้าวเที่ยงด้วยนะ"

"อื้มๆ เดี๋ยวรอนะ"

"ครับ" นายนิกพูดแล้วก็วางสายไป

....เราเรียนกันเสร็จอาจารย์ก็ปล่อยไปกินข้าวเที่ยง ตอนบ่ายพวกเราไม่มีเรียน ก็คงจะแยกย้ายกันกลับหอใครหอมัน รอมากินข้าวด้วยกันตอนเย็น เราออกมาจากห้องเรียน นายนิกก็มายืนเรารออยู่หน้าห้องเรียนแล้ว

"อ่าว ไอ้นิก มีเรียนบ่ายหรอว๊ะ" ไอ้แมคถามนายนิก

"เออ!!"

"รู้ได้ไงว่าเอิร์ตเรียนห้องนี้อ่ะ" เราถามนายนิก

"นิกมีตารางเรียนเอิร์ตไง รู้ทุกวิชาแหล่ะ" นายนิกบอกเรา

"แหม่ เอิร์ต แล้วมึงอ่ะ มีตารางเรียนไอ้นิกป๊ะ" ไอ้แบงค์ถามเรา

"ไม่มีอ่ะ"เราตอบแล้วก็ส่ายหัว

....แล้วพวกเราก็เดินไปกินข้าวที่โรงอาหารกัน กินเสร็จ ก็แยกย้ายกันกลับหอ นายเอ็มจะไปหอสมุดกับเพื่อนคนอื่นๆต่อ ส่วนเราก็เดินมาส่งนายนิกที่ห้องเรียน แล้วก็เดินไปหานายบอมที่ชมรมเทควันโด เราซื้อน้ำเย็นไปขวดนึง นายบอมจะได้กินเผื่อหิวตอนซ้อม เราเดินไปถึงหน้าห้องชมรม เสียงซ้อมจากข้างในดังออกมา น่าสนุกดีนะ ฮ่าๆ ตาก็มองหานายบอม เจอแล้วนั่นไงนั่งหันหลังอยู่ เราเลยจะแกล้งนายบอม เราค่อยๆเดินเข้าไปข้างหลังแล้วก็เอาขวดน้ำเย็นแตะตรงซอกคอนายบอม

"บอมยังไม่ซ้อมหรอ ฮ่าๆ" เราถามนายบอมแล้วก็หัวเราะ////แต่ว่า!!!! คนที่หันมาไม่ใช่นายบอมน่ะสิ!!!

"ไม่ใช่บอมครับ เราฟิลด์ครับ"

.....เราก็เอ๋อ!!! กินดิทีนี้   ฮ่าๆ หน้าแตกยับเยินเลย^^!!!!

"เอ่อ!!! ขอโทษนะ นึกว่าเพื่อนอ่ะ" เราบอกนายคนนั้น

"ถือว่าหายกันแล้วกันนะ เพราะเมื่อเช้าเราทำไอติมเปื้อนนายอ่ะ" นายฟิลด์บอกเรา

....อ๋อ!!!! จำได้แล้ว นายคนนี้คือคนที่ทำไอติมเปื้อนเราเมื่อเช้านี่นา บังเอิญจริงๆเจอกันอีกแล้ว ฮ่าๆ

"แล้วนายชื่อไรอ่ะครับ" นายฟิลด์ถามเรา

"เราเอิร์ต" เราบอกนายฟิลด์

"ครับ เราเรียนวิศวะนะครับ เอิร์ตคณะไรอ่ะ"

"เกษตรครับ" เราบอกนายฟิลด์

...นายฟิลด์คนนี้นี่เองที่ทำให้ยัยส้มใจละลายฮ่าๆ สูง180 ขาว ตี๋ คิ้วเข้ม ปากแดง หุ่นล่ำๆ สเปคยัยส้มเค้าหล่ะ

"อ่าว!!! เอิร์ตเรียนเกษตรก็ต้องรู้จักบอมสิครับ" นายฟิลด์ถามเรา

"บอม...รู้จักดิ ก็เอิร์ตจะมาดูบอมซ้อมเนี่ย" เราบอกนายฟิลด์

"เอิร์ต มาถึงนานยัง แล้วไม่เข้าไปข้างในอ่ะ....อ่าวไอ้ฟิลด์ไม่เข้าไปซ้อมว๊ะ" นายบอมพูดกับเราแล้วก็นายฟิลด์

"แล้ว!!!! สองคนรู้จักกันด้วยหรอ" นายบอมถามเราแล้วก็ทำหน้าสงสัย

"กูกินข้าวมาอิ่มๆอยู่ มานั่งย่อยเนี่ยเดี๋ยวไปซ้อมแล้วจุก" นายฟิลด์บอกนายบอม

"แล้วมึงรู้จักเอิร์ตด้วยหรอไอ้ฟิลด์" นายบอมถามนายฟิลด์

"ก็เพิ่งรู้จักเนี่ยแหล่ะ พอดีเมื่อเช้ากูทำไอติมเปื้อนเสื้อเค้าอ่ะ" นายฟิลด์พูดแล้วก็มองมาที่เรา

"อ่อ!!! มึงนี่เอง กูว่าจะถามเอิร์ตพอดีว่าใครทำ" นายบอมพูด

"อ่ะบอม กินน้ำก่อน" เราบอกนายบอมแล้วก็ยื่นขวดน้ำให้

"ขอบคุณครับ" นายบอมรับขวดน้ำไปกิน

"สองคนนี้ แปลกๆนะ มีไรกันป๊ะเนี่ย ฮ่าๆ" นายฟิลด์พูดแล้วก็หัวเราะ

"ป่าวๆ คือกูกับเอิร์ตอ่ะเป็นสายรหัสเดียวกัน มึงจะทำไม" นายบอมบอกนายฟิลด์

"ป่าวๆ กูก็แค่สงสัย...นึกว่า....!!!!" นายฟิลด์พูดค้างไว้

"นึกว่าอะไรว๊ะ พูดดีๆนะมึง" นายบอมถามนายฟิลด์แล้วก็มานั่งตรงข้างๆเรา

"ป่าวๆ กูไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ เดี๋ยวไปเตะกับมึง" นายฟิลด์บอกนายบอมแล้วก็ลุกเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไป

....นายบอมนี่ หุ่นจะบางกว่านายฟิลด์นิดนึง ส่วนสูงพอๆกัน  พอมาอยู่ในชุดเทควันโดแล้ว นายบอมนี่เท่ห์สุดๆเลยอ่ะ

"เอิร์ต แล้วกับนิกเป็นยังไงบ้าง" นายบอมถามเรา

"ก็...ปกตินะบอม ไม่มีไรหรอก หายห่วงได้เลย" เราบอกนายบอม

"ครับ โล่งใจไป!!!เฮ้อ!!!" นายบอมพูดแล้วก็ถอนหายใจยาวววว

"โล่งใจเรื่องอะไรหรอบอม" เราถามนายบอม

"อ่อ!!! ป่าวๆครับ ไม่มีไร แหะ แหะ" นายบอมปฏิเสธแล้วทำหัวเราะกลบเกลื่อน

"เอิร์ตชอบไอ้ฟิลด์หรอ" นายบอมถามเรา

"เฮ้ย!!! บ้าแล้วบอม พูดไรเนี่ย ป่าวเลยๆ" เราว่านายบอม

"อ่าว!!! ก็เห็นนั่งคุยกันซ๊ะ เหมือนสนิทกันมานานอ่ะนะ" นายบอมพูด

"ก็เพิ่งรู้จักกันเมื่อกี้เอง ไม่มีไรหรอก คิดมากน่ะบอม" เราบอกนายบอม

"ถ้าชอบเนี่ย บอมติดต่อให้ได้นะ" นายบอมบอกเรา

"ไอ้บอม ถ้ามึงพูดแล้วตัวมึงเจ็บมึงจะพูดทำไมว๊ะ" เสียงนายฟิลด์แทรกขึ้นมา

"ป่าวซ๊ะหน่อย เจ็บอะไร" นายบอมพูดกลบเกื่อน

"ก็รู้ๆอยู่ว่ามึงอ่ะชอบ....!!!!" นายฟิลด์ยังพูดไม่ทันจบ นายบอมก็ลุกขึ้นเอามือไปปิดปากนายฟิลด์แล้วก็ลากนายฟิลด์เข้าห้องซ้อมไป เราเองก็ ยิ่ง งง!!!! ไปกันใหญ่ อะไรกันเนี่ย ฮ่าๆ สองคนนี้แปลกๆ

"เอิร์ตเข้ามาดูดื เดี๋ยวฟิลด์จะเตะไอ้บอมให้ดู" นายฟิลด์ตะโกนเรียกเราให้เข้าไปนั่งดู

....เราก็เดินเข้าไปในห้องซ้อม ทุกคนกำลังซ้อมกันขมักเขม้นเลย ดูแข็งแรงกันมากๆอ่ะ แต่ละคนนี่ เตะแต่ละที ทำเอาเราเสียวสันหลังวาบเลยหล่ะ ฮ่าๆ ถ้าโดนเตะแบบนี้บ้าง ตัวคงหักไปแล้วอ่ะนะ/////ตอนนี้ นายบอมกับนายฟิลด์ก็กำลังจะปะลองฝีมือกันเอง นายบอมหันมามองเรา เราก็ทำปากบอกนายบอมว่าสู้ๆ นายบอมก็พยักหน้าแล้วก็ยิ้มๆให้เรา นายฟิลด์ดูจะได้เปรียบหน่อยที่ตัวจะล่ำๆกว่านายบอม แต่ความสูง ความยาวขาก็พอๆกัน เตะแต่ละทีเนี่ยไม่ต้องพูดถึง ฮ่าๆ ....แล้วโทรศัพย์เราก็ดัง นายนิกโทรมา!!!! เราออกจากห้องซ้อมไปรับโทรศัพย์

"ว่าไงนิก"

"เอิร์ต อยู่ไหนเนี่ย เย็นนี้รอนิกด้วยนะ เลิกประมาณหกโมงเย็นอ่ะ" นายนิกบอกเรา

"อื้มๆ รออยู่แล้วหล่ะ ไอ่ลิงเรียนหนักหรอวันนี้อ่ะ" เราถามนายนิก

"ใช่ครับ อาจารย์เพิ่มชั่วโมงอ่ะ เพราะเดี๋ยวอาทิตย์หน้าสอบแล้ว" นายนิกบอกเรา

"เหนื่อยแย่เลย"เราบอกนายนิก

"ขอแค่ได้ยินเสียงก็พอ" นายนิกพูด

"เว่อร์!!!!"

"ฮ่าๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ นิกไปเรียนก่อน เดี๋ยวเรียนเสร็จแล้วนิกโทรหานะไอ่ดื้อ" นายนิกบอกเราแล้วก็วางสายไป

....เฮ้อ!!!! โล่งใจไป ดีนะ นายนิกไม่ถามเราว่าอยู่ที่ไหน ถ้ารู้ว่าเรามาดูนายบอมซ้อมเทควันโดนี่นะ ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงเลย แต่ก็คงไม่มีไรหรอก เพราะนายนิกก็คงไม่ได้คิดไรมากมายเหมือนอย่างที่เราคิด ฮ่าๆ เราเดินเข้าไปในห้องซ้อมต่อ นายบอมกับนายฟิลด์เตะกันเสร็จแล้ว นายบอมออกมานั่งพักข้างนอก

"เอิร์ตไปไหนมา" นายบอมถามเรา

"โห!!! เหงื่อเต็มเลยบอม พอดีนิกโทรมาอ่ะ" เราบอกนายบอม

"นิกหรอ? ครับๆ" นายบอมพูดแล้วก็เงียบๆไป

"เป็นไง บอม!!! ชนะฟิลด์ป๊ะ" เราถามนายบอม

"อยู่แล้วหล่ะ ฮ่าๆ" นายบอมพูดแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาหัวเราะกับเรา

"ก็แหง!!!!หล่ะ กำลังใจมันมาเชียร์นี่" นายฟิลด์เดินเข้ามาพูดใส่นายบอม

"อะไรหรอฟิลด์ กำลังใจไหน!!!" เราถามนายฟิลด์

"ก็เอิร์ต...!!!" นายฟิลด์กำลังจะบอกเรา

"เฮ้ย!!! เอิร์ต..ไม่มีไร ไอ้ฟิลด์มันกำลังหมายถึง เอิร์ตมาดูด้วยไง" นายบอมพูดแทรกขึ้นมา

"อะไรว๊ะไอ้บอม มึงจะพูดแทรกกูทำไมเนี่ย" นายฟิลด์ว่านายบอม

"ก็...ก็ไม่มีไรจริงๆเอิร์ต อย่าไปสนใจมันเลยไอ้ฟิลด์อ่ะ ไร้สาระ" นายบอมบอกเรา

"อ่อๆ ไอ้คุณมึงนี่สาระมากเลยนะครับคุณบอม ที่เตะกูนี่กล้ามาก ที่อย่างอื่นกลับไม่กล้า" นายฟิลด์แซวนายบอม

....สองคนนี้พูดอะไรกันก็ไม่รู้ บางอย่างเราก็ไม่เข้าใจหรอก ฮ่าๆ พักเหนื่อยซักพักนายบอมกับนายฟิลด์ก็เข้าไปซ้อมต่อ เราก็ตามเข้าไปดู จนได้เวลาเลิกประมาณห้าโมงครึ่ง

"เอิร์ต เดี๋ยวบอมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ" นายบอมเดินเข้ามาบอกเรา

"เฮ้ย!!! ไอ้น้องบอมเป็นเกย์หรอว๊ะ กูเห็นแต่คนอื่นมีผู้หญิงมาเฝ้า แต่น้องบอมมีผู้ชายมาเฝ้าหว่ะ" เราได้ยินรุ่นพี่สองคนคุยกัน แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไร

"เอิร์ต อย่าไปสนใจเลย แต่มันก็จริงอ่ะ ไอ้บอมยังไม่มีแฟนหรอ" นายฟิลด์ถามเรา

"อืม!!! ยังนะ ไม่เห็นบอมพูดถึงแฟนเลยอ่ะฟิลด์"

"แล้วไม่มีใครมาจีบมันเลยหรอ" นายฟิลด์ถามเรา

"เพียบอ่ะฟิลด์ ทั้งเพื่อน ทั้งรุ่นพี่ ทั้งผู้หญิง ทั้งผู้ชาย เอิร์ตเห็นมาจีบบอมตั้งหลายคน แต่ว่าก็ไม่เห็นบอมสนใจใครซักคน" เราบอกนายฟิลด์

"บอมมันสนใจอยู่คนเดียวนั่นแหล่ะ" นายฟีลด์พูดออกมา

"ฟิลด์รู้หรอ ใครอ่ะ บอกเอิร์ตได้ป๊ะ"

"ไอ้ฟิลด์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดิ เดี๋ยวกูรอ ไปกินข้าวกัน" นายบอมออกมาขัดจังหว่ะพอดี

"ฟิลด์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ" นายฟิลด์พูดกับเราแล้วก็ยิ้มๆ////อารายว๊า ยังไม่ได้คำตอบเลยอ่ะ

"คุยไรกันอ่ะ" นายบอมถามเรา

"ก็เริ่องทั่วไปอ่ะบอม ไม่มีไรหรอก"

"ครับๆ แล้วนี่เอิร์ตโทรหานิกยัง" นายบอมถามเรา

"นิกโทรมาแล้ว เดี๋ยวหกโมงเย็นก็เลิกเรียนแล้วอ่ะ"

"อ่อๆ งั้นจะได้เดินไปรับนิกด้วยเลย" นายบอมบอกเรา

"ป่ะๆ" นายฟิลด์เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพอดี

.....เราสามคนก็พากันเดินไปที่ตึกเรียนรวม ระหว่างนั้นนายนิกโทรมาพอดี คงจะเรียนเสร็จแล้ว

"นิกเรียนเสร็จแล้วหรอ" เราถามนายนิก

"ครับ นิกรออยู่ตรงตู้ATMนะครับ" นายนิกบอกเรา

"โอเคๆ จะถึงแล้วหล่ะ" เราบอกนายนิกแล้วก็วางสายไป

....เรา นายบอม นายฟิลด์ เดินไปจนถึงแถวๆตู้ATMที่นายนิกยืนรออยู่ ก็เจอไอ้ลิงยืนหน้าแป้นแล้นอยู่เลย ฮ่าๆ

"อ่าวบอม สวัสดี ไปไหนมาเนี่ย" นายนิกทักทายนายบอม

"บอมไปซ้อมเทควันโดมาอ่ะ พอดีเอิร์ตไปด้วย" นายบอมบอกนายนิก

"อ่อๆครับๆ"

"นิก นี่ฟิลด์ เพื่อนที่ซ้อมเทควันโดกับบอม อยู่วิศวะ"

"ฟิลด์นี่นิก รูมเมทเอิร์ตที่หอใน อยู่คณะวิดยา" เราแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน

"สวัสดีครับ" นายฟิลด์บอกนายนิก

"สวัสดีครับ " นายนิกบอกนายฟิลด์

"ไอ้ฟิลด์มึงจะไปกินข้าวกับพวกกูป๊ะเนี่ย" นายบอมถามนายฟิลด์

"ไม่ดีกว่า ไว้คราวหน้าแล้วกันนะ" นายฟิลด์บอกพวกเรา

"งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะครับ ฟิลด์ไปหล่ะ" นายฟิลด์พูดแล้วก็เดินแยกไป เหลือเรา นายบอม นายนิก เดินไปที่ร้านข้าวร้านประจำ

....พอไปถึง พวกนั้นก็มารอกันอยู่แล้ว กินข้าวเสร็จ เรา นายนิก นายเอ็มก็เดินกลับหอใน พอถึงห้อง เราก็เข้าไปอาบน้ำ อาบเสร็จออกมาแต่งตัว นายนิกก็เข้าไปอาบน้ำ นายนิกอาบเสร็จก็ปิดไฟ ขึ้นเตียงมานอนข้างๆเรา

"เอิร์ต"

"เรียกไมเนี่ย"

"ฟิลด์คือใคร รู้จักกันได้ไง"

"ฟิลด์ก็คือเพื่อนที่ซ้อมเทควันโดกับบอมอ่ะ ก็บอกไปแล้วนี่เมื่อเย็นอ่ะ" เราบอกนายนิก

"แล้วเอิร์ตรู้จักมันได้ไง"

"ก็เมื่อเช้าเอิร์ตไปซื้อไอติมตอนพักเบรกแล้วฟิลด์ทำไอติมเลอะเสื้อเอิร์ตอ่ะ นิกไม่เห็นหรอตรงปกเสื้ออ่ะ"

"ไม่ได้สังเกตุอ่ะ แล้วไงต่อ"

"ก็ไม่มีไรนี่ เอิร์ตก็ไปเจอฟิลด์อีกตอนที่ไปดูบอมซ้อมเทควันโดอ่ะ"

"อือ!!! ช่างเหอะ นอนดีกว่า" นายนิกพูด

"เอ้า!!! ไอ่ลิงนี่ เป็นไรอีกอ่ะเนี่ย" เราถามนายนิก

"ไม่ได้เป็นไร"

"อืม!!! งั้นนอนแล้วนะ"เราบอกนายนิก

"ครับ ฝันดีนะ" นายนิกบอกเรา

 

.....ขอบคุณมากมายคร๊าบ...สำหรับกำลังใจ แฮ่ๆ

[wisshy]

อึนมากกกกกก

สั้นมาก 5555555

ปล.ไปตามหาน้องฟิลด์แปป ว่าแต่น้องฟิลด์เรียนภาคไร จะได้ตามถูก อิอิ

[pumpui]

สงสารนิก อ่ะ แต่นิกก็ปากแข็ง ไม่ยอมบอกรัก เอิร์ต  เอิร์ต ก็น่าจะบอกรักไปเลย ไหนๆ ก็ทั้งกอดทั้งจูบ กันแล้วนิ โอ๊ย อารมณ์เสีย งอนกันไป งอนกันมา

[ฟูจิซัน]

Roommate&Soulmate(ตอนที่ 52) :  เอ๊ะ!! ชักยังไง...นายบอม!!

....วันนี้เรามีเรียนเช้า แต่ปรากฏว่า พอไปถึงห้องเรียน อาจารย์ปิดป้ายกระดาษแจ้งว่าวันนี้"งดทำการเรียนการสอน" พวกเราก็เฮกันใหญ่ ฮ่าๆ เพราะกว่าจะมีเรียนอีกทีก็ตอนบ่ายเลย!! พวกเราก็เลยพากันแยกย้ายกันกลับหอ เฮ้อ!!! ขัดใจคนตื่นมาเรียนเช้าจริงๆเล๊ย!!

....พอไม่มีเรียนวิชาตอนเช้าเพื่อนๆก็แยกย้ายกันกลับ!!

"กูกลับไปนอนต่อนะ เจอกันบ่ายเลยละกัน" ไอ้แมคบอกพวกเรา

"กูกลับด้วย" ไอ้แบงค์พูด

"ส้มก็กลับ"

"เอ็มกลับด้วย เอิร์ตจะกลับหอในป่าว" นายเอ็มหันมาถามเรา

....เราก็อึกอักๆ เพราะไม่อยากกลับอ่ะ กลับไปนายนิกก็ไม่อยู่ที่ห้อง

"เอิร์ตไม่กลับดีกว่าเอ็ม เดี๋ยวไปหอสมุดดีกว่า" เราบอกนายเอ็ม

"แล้วมึงอ่ะไอ้บอม" ไอ้แมคหันไปถามนายบอม

"เอ่อ!!!! งั้นบอมไปหอสมุดกับเอิร์ตนะ" นายบอมหันมาพูดกับเรา

"อื้มๆไปสิๆ" เราบอกนายบอม

"โอเค งั้นบ่ายเจอกันที่ห้องเรียนนะ" ไอ้แมคพูด

"ป่ะๆแยกย้ายๆ"

....เรากับนายบอมพากันเดินมาหอสมุดของมหาวิทยาลัย ระหว่างนั้นต้องข้ามถนนไปอีกฝั่งนึง ซึ่งการข้ามถนนเนี่ยเป็นอะไรที่เราไม่ชอบมากๆเลย จริงๆสะพานลอยก็มีให้ข้ามนะแต่ด้วยความขี้เกียจไงก็เลยไม่ขึ้นสะพานลอย เรามองซ้าย มองขวาเห็นว่าไม่มีรถแล้วก็เดินข้ามถนนไป แต่แล้วก็มีเสียงแตรรถ!!!!

ปรี๊นนน!!!!!แล้วก็มีรถวิ่งผ่านหน้าเราไปอย่างเร็วอ่ะ!!!!

"เฮ้ย!!!เอิร์ต ระวัง!!!" เสียงนายบอมตะโกน....แล้วตัวเราก็ถูกฉุดกระชากกลับมาบนฟุตบาธ

....เราทั้งตกใจทั้งกลัวอ่ะ ตัวสั่นเลย อารมณ์คนตกใจอ่ะนะ

"เกือบไปแล้วมั๊ยหล่ะ ตกใจเลยดิ!!!" นายบอมพูดปลอบใจเราแล้วก็กอดเราไว้แน่นเลยเราก็กอดนายบอมแน่นเลยเหมือนกัน!!!!

....เราได้สติก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้านายบอมที่กำลังก้มมองเราอยู่เหมือนกัน...ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นของนายบอมสะกดเราได้จริงๆ มันทำให้เราเกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมา!!!

"ขอบคุณนะบอม" เราบอกนายบอม

"ครับ ทีหลังจะข้ามถนนก็ระวังหน่อยนะ" นายบอมบอกเรา

"งั้นไปข้ามสะพานลอยดีกว่า ป่ะๆ" นายบอมพูดแล้วก็ปล่อยมือจากตัวเรา พาเราเดินข้ามสะพานลอย!!

 ...ในขณะนั้นนายนิกก็ส่งข้อความมาหาเรา

"ไอ้ดื้อ ตอนกลางวันไปกินเค้กกันนะ เดี๋ยวนิกเรียนเสร็จแล้วโทรหา^^" เราก็ตอบนายนิกไปว่า

"O.K."

....ถึงหอสมุดเราก็ไปหาโต๊ะนั่งกัน เราเลือกมุมที่ห่างๆคนหน่อย เพราะไม่ชอบที่คนเยอะๆ ฮ่าๆ พอนั่งโต๊ะได้ นายบอมก็ฟุบเตรียมตัวจะนอน!!

"บอมจะนอนหรอ" เราถามนายบอม

"ครับ เมื่อคืนเล่นเกมส์ดึกไปหน่อยอ่ะ" นายบอมตอบเรา

"อืม!!! งั้นเอิร์ตไปหาหนังสืออ่านก่อนนะ"

"ครับๆเดี๋ยวบอมเฝ้าโต๊ะให้" นายบอมพูดแล้วก็ฟุบหลับต่อไป!!

....เราก็เดินไปหาหนังสืออ่าน เดินไปเรื่อยเปื่อย กำลังเพลินๆเลย

"ตุ๊บ!!!"

"อู๊ยย!!! เจ็บอ่ะ!!!" เราร้องแล้วก็เอามือกุมหัว เพราะอยู่ๆก็มีหนังสือตกจากชั้นวางหนังสือลงมาใส่หัวเรา

"ขอโทษครับๆ เป็นไรมากป่าวครับ" เสียงคนที่ทำหนังสือตกรีบวิ่งมาถามเรา

"ไม่เป็นไรๆ" เราพูดแล้วก็เงยหน้าไปมองเจ้าของเสียงนั้น

"อ้าว!!!เอิร์ต"

"อ้าว!!!ฟิลด์"

....เรากับนายฟิลด์พูดขึ้นมาเกือบพร้อมๆกัน แล้วก็พากันเอามือจุ๊ปาก เพราะว่าเสียงเราสองคนดังเกินไป ฮ่าๆ

"ไหนดูดิ๊ หัวแตกป่าวเนี่ย" นายฟิลด์เอาหนังสือหนีบไว้ที่ข้างตัว อีกมือนึงก็เอามาเสยผมเรา

"ไม่แตกหรอกเจ็บนิดหน่อยอ่ะ" เราบอกนายฟิลด์

"อ่าคร๊าบ ขอโทษอีกทีนะ" นายฟิลด์บอกเราแล้วก็ยิ้มๆ

"เอิร์ตไม่มีเรียนหรอเนี่ย" นายฟิลด์ถามเรา แล้วก็เก็บหนังสือที่หล่นไปด้วย

"มี...แต่อาจารย์ไม่สอนอ่ะ ก็เลยมานั่งตากแอร์ที่หอสมุดนี่แหล่ะ แล้วฟิลด์อ่ะ"

"ฟิลด์ก็ไม่มีครับ พอดีมาหาข้อมูลทำรายงานกับเพื่อนๆอ่ะ ไอ้บอมมาด้วยป่าวเนี่ย"

"มา หลับอยู่ที่โต๊ะอ่ะ" เราบอกนายฟิลด์

"อ่อ!! ครับๆ"

"ดูท่าจะเรียนหนักเนอะ วิศวะอ่ะ" เราพูดกับนายฟิลด์

"ใช่ๆครับ เรียนหนักจริงๆ แล้วเกษตรอ่ะ เรียนหนักป่าว" นายฟิลด์ถามเรา

....เรากับนายฟิลด์ จากยืนคุยกันก็กลายเป็นพากันนั่งลงกับพื้นคุยกันตรงชั้นหนังสือซ๊ะเลย โซนนี้ไม่ค่อยมีคนเข้ามาหาหนังสือด้วย เลยเงียบๆ อิอิ

"เกษตรก็เรียนไม่หนักหรอก แต่ว่าเทอมนี้เรียนวิชาพื้นฐานอ่ะ เคมี ฟิลิกส์ ปวดหัวมากอ่ะฟิลด์" เราบ่นกับนายฟิลด์

"วิชาพื้นฐานก็เรียนเหมือนกันหมดแหล่ะ ถ้าเอิร์ตไม่ได้ฟิสิกส์ เดี๋ยวฟิวล์ติวให้ได้นะ" นายฟิลด์บอกเรา

"อื้มๆ ได้เลยๆ เอิร์ตยอมเลยฟิสิกส์อ่ะ ตั้งแต่มัธยมแล้ว ฮ่าๆ" เราบอกนายฟิลด์

"เออ!!! เอิร์ต เอิร์ตอยู่จังหวัดไรอ่ะ"

"นครสวรรค์อ่ะ"

"แล้วฟิลด์อ่ะ"

"ใกล้ๆกันเลย ฟิลด์อยู่พิษณุโลกครับ"

"เฮ้ย!!จริงดิ ใกล้ๆกันเลย ตอน ม.5 เอิร์ตก็ไปเรียนกวดวิชาที่พิษณุโลกนะ" เราบอกนายฟิลด์

"จริงดิ!!! ฟิลด์ก็เรียน ไม่แน่เราสองคนอาจจะเคยเจอกันมาแล้วก็ได้นะ ฮ่าๆ" นายฟิลด์พูดแล้วก็หัวเราะ

"เอิร์ต..ฟิลด์ถามไรหน่อยดิ"

"ถามมาดิ"

"เอิร์ตเคยมีแฟนป๊ะ" นายฟิลด์ถามเรา

"ไม่เคยอ่ะ" เราตอบกลับไปทันทีเลย ฮ่าๆ

"อ่อๆครับ"

"ถามทำไมอ่ะฟิลด์"

"อ่อ!!! ป่าวๆครับ"

"แน่ะ บอกมาเลยนะ"

"ก็..ก็เอิร์ตไม่เคยมีแฟนเอิร์ตก็ไม่รู้หรอก"

"รู้อะไรอ่ะ"

"รู้ว่ามีคนกำลังชอบเอิร์ตไง"

"ใครอ่ะฟิลด์"

"ไม่บอกๆ งั้นฟิลด์ไปละ หายมานานแล้ว เดี๋ยวเพื่อนสงสัย" นายฟิลด์พูดแล้วก็หันมายิ้มกับเรา

"เฮ้ย!!!อะไรอ่ะฟิลด์ อย่าขี้โกงดิ บอกมาเลยๆ"

"เดี๋ยวเอิร์ตก็รู้เองแหล่ะ ไปหล่ะครับ ไว้เจอกัน" นายฟิลด์พูดแล้วก็ลุกเดินไป ปล่อยให้เรานั่งสงสัยอยู่คนเดียว เฮ้อ!!!!

.....เรานั่งคิดอยู่ซักแป๊บนึง ก็ลุกขึ้นมาเดินหาหนังสืออ่านต่อ เจอแล้ว หนังสือที่อยากอ่าน แต่ว่า มันอยู่สูงเกินไปอ่ะ คือขนาดเราสูง172 cm....ยังเขย่งเอื้อมได้แค่ปลายมือเลย เราก็ยืนเขย่งๆอยู่อย่างนั้นอ่ะนะ ตาก็มองหาเก้าอี้ กะว่าจะเอามาปีน แต่แล้ว!!!!ก็มีมือนึงมาหยิบหนังสือเล่มนั้นให้เรา โดยที่เราก็ไม่ได้ทันมองว่าคนคนนั้นคือใคร

"อ่ะ"

"ขอบคุณนะ" เราพูดแล้วก็เงยหน้ามองคนที่หยิบหนังสือให้เรา

"อ่าว!!!บอม"

"ครับบอมเอง...เห็นหายไปนาน บอมเลยมาตามหานี่แหล่ะ" นายบอมพูด

"อ่อๆขอโทษนะ พอดีเดินดูหนังสือเพลินไปหน่อย" เราบอกนายบอม

"ครับ เอิร์ตจะเอาเล่มไหนอีกป๊ะ เดี๋ยวบอมหยิบให้" นายบอมถามเรา

"ไม่แล้วหล่ะ ป่ะกลับโต๊ะกัน" เราบอกนายบอม

....แล้วเรากับนายบอมก็เดินกลับมาที่โต๊ะ เราก็นั่งอ่านหนังสือไป นายบอมก็ทำท่าจะนอนต่อ

"ใกล้เที่ยงแล้วปลุกบอมด้วยนะเอิร์ต" นายบอมบอกเรา

"อื้มๆได้ๆบอมนอนเถอะ" เราบอกนายบอม

....เราก็นั่งอ่านหนังสือไป นายนิกส่งข้อความมาอีกแล้ว

"อยู่ไหน?"

"หอสมุด"

"ไปกับใคร"

"บอม"

"เออ!!"

"ไอ่ลิงเป็นไรเนี่ย"

"ป่าว!!"

"เรียนไปเลย"

"คร๊าบ เดี๋ยวเรียนเสร็จแล้วจะโทรหานะ"

(**ตอนนั้นAIS มีโปรแพคเกจSMSฟรีอ่ะนะ เราก็เลยส่งข้อความคุยกันได้ เหมือนเล่นไลน์สมัยนี้เลย ฮ่าๆ)

....เรานั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยเปื่อย จนหันไปเห็นนาฬิกาก็11โมงครึ่งแล้ว ก็เลยปลุกนายบอม

"บอมๆตื่นๆ จะเที่ยงแล้ว"

"อืม!!!ครับ!!" นายบอมงัวเงียตื่นขึ้นมา

"ฮ่าๆ ดูดิผมยุ่งหมดเลยบอมอ่ะ นอนไม่ระวังเล๊ย สายรหัสเอิร์ตเนี่ย" เราว่านายบอมแล้วก็เอามือไปเสยผมนายบอมให้เข้าทรงเรียบร้อย

"เอิร์ตก็นะ ก็คนนอนนี่ครับ จะให้ผมไม่ยุ่งได้ไงอ่ะ" นายบอมพูดแล้วก็เอามือมาจับมือเราที่กำลังเสยผมให้นายบอมอยู่

.....แค่นั้นแหล่ะ มันเหมือนโดนไฟช๊อตอ่ะ รู้สึกแปลกๆ มือนายบอมอุ่นๆมาจับมือเรา

"เอ่อ!!!!....เดี๋ยวเอิร์ตเอาหนังสือไปเก็บก่อนนะ" เราบอกนายบอมแล้วก็เอามืออกจากมือของนายบอมแล้วก็ลุกเดินเอาหนังสือไปเก็บ

....แต่!!!ลืมไปว่า หนังสืออยู่ชั้นบนสุด ซึ่งเราเอื้อมไม่ถึงอยู่แล้ว ฮ่าๆ ก็เลยเขย่งๆอยู่แบบนั้น จะถึงอยู่แล้วเชียว ก็มีคนๆนึงมายืนประกบหลังเราแล้วก็หยิบหนังสือจากมือเราไปเก็บให้ เราก็เลยหันกลับไป หน้าของเราอยู่ตรงหน้าอกคนๆนั้นพอดี.....นายบอม!!!!

"เตี้ยก็เงี้ย ลำบาก ฮ่าๆ" นายบอมพูดแล้วก็หัวเราะ

"ขอบคุณนะบอม" เราพูดแล้วก็เงยหน้าขึ้นไปมองนายบอม

....เราสองคนเงียบกริบ สายตาเรากับนายบอม ต่างคนต่างก็มองกัน มีแต่ความเงียบ!!!! ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่....ที่เราโดนดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นของนายบอมสะกดอยู่!!!!

"เอิร์ต!!!" นายบอมเรียกเรา

"ว่าไงบอม" เราหลบสายตานายบอมมองลงไปที่พื้น (เรายืนอยู่กับนายบอม หลังเราพิงชั้นหนังสือ หน้าเราอยู่ตรงหน้าอกนายบอม เพราะนายบอมสูงกว่าเรา อิอิ) นายบอมก้มหน้าลงมาหาเราจนเรารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของนายบอมที่พ่นใส่ผมของเรา

"เอ่อ!!! เอิร์ตไป...ไป!!!" นายบอมจะพูดอะไรบางอย่างกับเรา แต่ว่านายนิกโทรมาซ๊ะก่อน!!!เรารับโทรศัพย์นายนิก

"อยู่หน้าหอสมุดแล้ว" นายนิกพูดมาตามสาย

"อ่อๆ โอเคๆ เดี๋ยวเอิร์ตลงไปนะ รอแป๊บ" เราบอกนายนิกแล้วก็วางสาย

"บอม ไปกินเค้กกับเอิร์ตกับนิกป่าว!!!" เราชวนนายบอม

"เอ่อ!!! เอิร์ตไปเถอะครับ"

"อ่าว ทำไมอ่ะ ป่ะๆไปด้วยกันนี่แหล่ะ" เราพูดแล้วก็จูงมือนายบอมออกมาจากตรงนั้น

....นายบอมก็ตามเรามา พอออกจากมุมชั้นหนังสือเราก็ปล่อยมือนายบอม ลงมาข้างล่างก็เจอนายนิกยืนรออยู่

"สวัสดีบอม ป่ะๆไปกินเค้กกัน ร้านที่คณะนิกเอง เพิ่งเปิดใหม่" นายนิกชวนนายบอม

"เอ่อ!!!" นายบอมก็ทำท่าอึกอัก จะไป ไม่ไป

"คิดนานนะบอม ป่ะๆ" เราบอกนายบอม

"เฮ้ย!!!บอม ไปกินข้าวกับกูป่าว" เสียงนายฟิลด์ตะโกนเรียกนายบอมมาแต่ไกล

"สวัสดีๆนิก" นายฟิลด์ทักทายนายนิก

"สวัสดีครับ" นายนิกพูดกับนายฟิลด์

"เอ่อ!! เดี๋ยวบอมไปกินข้าวกับฟิลด์ก็ได้ นิกกับเอิร์ตไปกันเถอะ เอิร์ตตอนบ่ายเจอกันที่ห้องเรียนนะ" นายบอมบอกเราแล้วก็เดินไปหานายฟิลด์

...เราก็ งงๆ กับนายบอม  แต่ก็ไปกินเค้กกับนายนิกที่ร้านคณะนายนิกนะ อร่อยดี กินทั้งเค้กทั้งไอติมเลยหล่ะ สะใจจริงๆ มีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้นเลย ฮ่าๆ////พอบ่ายเราก็แยกย้ายกับนายนิกไปเรียนที่คณะเรา นายนิกเดินมาส่งที่หน้าคณะแล้วก็กลับหอใน เพราะนายนิกไม่มีเรียนแล้ว

"บ๊ายบายนิก เจอกันตอนกินข้าวเย็นนะ" เราบอกนายนิก

"ครับ เรียนเสร็จแล้วโทรหานิกนะ"

"โอเคๆ ขอบคุณนะที่เลี้ยงเค้กวันนี้"

"อร่อยป๊ะหล่ะ"

"มากอ่ะ"

"ครับ นิกไปนะ ไอ่ดื้อตั้งใจเรียน" นายนิกบอกเรา เราพยักหน้าให้นายนิกแล้วก็เดินเข้าคณะไป

....ที่ห้องเรียน

"ไอ้บอมมันไปหอสมุดกับมึงไม่ใช่หรอเอิร์ตแล้วทำไมไม่มาพร้อมกันว๊ะ" ไอ้แมคถามเรา

"บอมไปกินข้าวกับฟิลด์อ่ะ แต่กูไปกินเค้กกับนิกมา เลยมาไม่พร้อมกัน" เราบอกไอ้แมค

"นั่นไง แม่งตายยากชิบ มานู่นแล้วพ่อหนุ่มเดือนเพ็ญ" ไอ้แบงค์พูดแล้วก็พยักหน้าไปทางประตู
นายบอมกำลังเดินเข้ามา

"ไอ้คุณบอมครับ พ่อหนุ่มเดือนเพ็ญ ไปกินข้าวที่เชียงใหม่มาหรอครับ ช้าโคตร" ไอ้แมคแซวนายบอม

"ป่าวๆ บอมไปกินที่คณะวิศวะมาอ่ะ"

"แหม่ ข้าวเกษตรไม่อร่อยหรอบอม เลยไปติดใจข้าววิศวะเนี่ย" ยัยส้มแซวนายบอม

"ข้าววิศวะหรือว่า...สาววิศวะกันแน่" นายเอ็มแซวนายบอม

"ข้าวดิคร๊าบ บอมไปกินกับฟิลด์มาอ่ะ"

"ฟิลด์ กรี๊ดดดด!!! ชอบฟิลด์อ่ะ หล่อล่ำ หูยยย!!!!ฟินนนน!!!" ยัยส้มพูดแล้วก็เคลิ้ม ฮ่าๆ

"ออกนอกหน้ามาก มึงอ่ะส้ม ให้ไอ้บอมติดต่อให้ดิ" ไอ้แมคบอกยัยส้ม

"เอาเบอร์มั๊ยส้ม บอมมีนะ เบอร์ฟิลด์อ่ะ" นายบอมบอกยัยส้ม

"แฮ่ๆ ไม่เอาอ่ะบอม ส้มเกรงใจ แหะ แหะ" ยัยส้มบอกนายบอม

....แล้วอาจารย์ก็เข้ามาสอน...นายบอมที่นั่งเรียนอยู่ข้างๆเราก็หันมามองๆเราตลอดเลย บางทีเราก็หันไปสบตากับนายบอมบ้าง พอเรามองนายบอม นายบอมก็จะหันหน้าไปทางอื่น แปลกๆไปนะเนี่ยนายบอม!!!!

....พอเรียนเสร็จตอนเย็น ก็ไปกินข้าวด้วยกัน เจอกันครบหมดทุกคนเลย สั่งข้าวเสร็จแล้วก็นั่งคุยกันรอข้าวมาเสิร์ฟ

"เดี๋ยวหยุดวันพ่อ ไปเที่ยวบ้านนิกกันมั๊ยสามวันอ่ะ" นายนิกเอ่ยปากชวนพวกเรา

"อืม!!!ไปดิๆ"

"บ้านนิกอยู่สุพรรณเองไม่ใช่หรอ ใกล้ๆ"

"ไปๆ"

....สรุปว่า เดี๋ยวหยุดวันเสาร์-อาทิตย์-จันทร์ หยุดยาววันพ่อแห่งชาตินี้เราจะไปเที่ยวบ้านนายนิกกัน ไปกันครบหมดทุกคนเลย ไอ้แมค
ไอ้แบงค์ นายเอ็ม นายบอม ยัยส้ม เรา นายนิก ตอนหลังมาเพิ่มยัยแพรวอีก2แพรวกับไอ้มอสด้วย สนุกแน่ๆงานนี้ เพราะตรงกับงานศาลเจ้าประจำปีบ้านนายนิกด้วยหล่ะ....หรือที่เรียกว่า"งานงิ้ว" อ่ะ!!!!

....ขอบคุณมากมาย สำหรับกำลังใจนะครับ....รูมเมททุกๆคน แฮ่ๆ

[pratoo101]

     สั้นไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[JohnneiAndCossei]

จะทำอะไรก็รีบทำเหอะนิค เชียร์บอมขึ้นมาจริงๆไม่รู้ด้วยนะ     

[mild-dy]