หัวข้อ: (เรื่องสั้น) บุรุษพยาบาลที่รัก [END]

[Homepage]

1.2

มีความสุขจังเลยครับ >///<


เมื่อวานน้องทำให้ผมสุขจนแทบสำลักเลยครับ คนอะไรน่ารักเป็นบ้า ท่าทางแบบเด็กทำอะไรไม่เป็นตอนจับเจ้าหนูผมมองอย่างพิจารณาก่อนส่งเข้าปากนั่นมันทำให้ผมอยากครอบครองเจ้าตัวเล็กเหลือเกิน ท่าทางไร้เดียงสาที่แสดงออกมาทำให้ผมไม่กล้าแกล้งต่อ เลยเปลี่ยนใจจับน้องเข้าไปอาบน้ำด้วยกันในห้องน้ำแทน และผลัดกันช่วยตัวเองครับ จะบอกว่าน้องทำเอาผมเมื่อยมือไปเลยครับ อาจจะเป็นเพราะหลังขลิบหัวจะด้านขึ้นทำให้ถึงจุดสุดยอดช้าขึ้นครับ ตอนนั้นก็ปาไปเกือบชั่วโมงกว่าน้องจะเสร็จ แช่น้ำใต้ฝักบัวกันจนตัวเปื่อยเลยทีเดียวครับ


ตอนเย็นหลังจากทานข้าวกับครอบครัวน้องเสร็จผมก็ขอตัวกลับไปเตรียมตัวทำงานเพราะต้องเข้าเวรตอนสี่ทุ่ม


พอมาถึงโรงพยาบาลก็เจอกับพี่พยาบาลคนก่อนหน้ากำลังจะออกเวรพอดี ผมเดินเข้าไปไหว้ก่อนทักทายเล็กน้อย


"กลับแล้วเหรอครับพี่"


เธอยิ้มน้อยๆ ให้ผม "กลับแล้วค่ะ เออนี่ เมื่อกี้หมอไกด์บอกว่าให้เข้าไปหาด้วย เห็นว่ามีธุระจะคุยด้วยน่ะค่ะ"


ผมขมวดคิ้วอย่างงุนงง หมอไกด์มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมนะ ผมบอกขอบคุณพี่พยาบาลและเดินไปตอกบัตรเข้าเวร เอาของไป
เก็บในตู้ของห้องฉุกเฉิน ดื่มน้ำสักแก้วเพื่อความกระปรี้กระเปร่า จากนั้นจึงเดินไปยังห้องพักแพทย์ที่ชั้นสอง


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


"ผมจอมเองครับหมอไกด์" เคาะประตูเป็นสัญญาณก่อนผมจึงส่งเสียงแสดงตัวเข้าไป


"เข้ามาได้เลยครับ ประตูไม่ได้ล็อก"


ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องพักแพทย์ของหมอไกด์ เห็นหมอกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ ผมเลื่อนเก้าอี้ตัวหนึ่งออกและทรุดตัวนั่งลง


"พี่พยาบาลบอกว่าหมอไกด์มีเรื่องอยากพบผม มีอะไรเหรอครับ"


หมอไกด์หันมาทางผม "ผมมีอะไรจะบอกจอมนิดหน่อยน่ะเกี่ยวกับน้องแจ๊บ"


ชื่อของยอดดวงใจทำให้ผมชะงัก คิ้วขมวดเข้าหากันอัตโนมัติ "เกิดอะไรขึ้นกับแจ๊บหรือเปล่าครับ"


ชายหนุ่มตรงหน้าผมส่ายหน้าไปมาเบาๆ "เมื่อวานหมอเห็นแจ๊บไปกินเค้กกับเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง เด็กคนนั้นหล่อเลยทีเดียว"


"อะไรนะครับ!"


แจ๊บเนี่ยอ่ะนะจะไปกินเค้กกับผู้ชาย? ทุกทีเวลาอยากกินก็จะงอแงให้ผมพาไปกินนี่นา ฮึ่มๆ เดี๋ยวต้องกลับไปลงโทษแล้วล่ะ!


หมอไกด์ยิ้มบางๆ เมื่อเห็นแววหึงหวงในตาผม เสียงที่เอ่ยตามมามีแววปลอบประโลม "คบกันมาสักพักแล้วน่าจะรู้ใจกันแล้วนะครับ หมอคิดว่าบางทีอาจจะไม่มีอะไร แค่ไปกินเค้กด้วยกันเฉยๆ อย่าคิดมากนะครับ"


ผมยิ้มแห้งๆ ส่งไปให้ "ครับผม ขอบคุณหมอไกด์มากนะครับที่บอก"


"ไม่เป็นไรครับ"


ผมเดินออกจากห้องนั้นมาด้วยความรู้สึกกรุ่นโกรธแบบบอกไม่ถูก ในใจมีแต่ไฟแห่งความหึงหวงแบบไม่มีเหตุผล ทั้งที่ผมก็อายุขนาดนี้แล้วยังคิดเล็กคิดน้อยอีก โธ่เว้ย! น้องยิ่งตัวเล็ก น่ารักขนาดนั้น ใครเห็น ใครอยู่ใกล้ก็ต้องชอบเป็นธรรมดาสิ แล้วยิ่งเพื่อนในโรงเรียนเดียวกัน โอกาสในการเจอก็เยอะกว่าผมหลายเท่าเลย เป็นไปได้เหรอ? ที่แจ๊บจะไม่หวั่นไหวเลย...


ในที่สุดคืนนั้นผมก็ไม่มีสมาธิทำงานเลยครับ...


รู้แต่ว่าพรุ่งนี้น้องเสร็จผมแน่! ผมไม่ยอมหรอก!


__________________________________________________________________________________


ผมออกเวรตอนแปดโมงเช้าวันรุ่งขึ้นก็รีบพุ่งไปที่บ้านน้องโดยที่ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยครับ พ่อแม่น้องที่เตรียมตัวออกไปทำธุระด้านนอกเป็นคนมาเปิดประตูให้ผม


"อ้าว จอม มาทำอะไรแต่เช้าหรอลูก"


"พอดันทนคิดถึงน้องไม่ไหวน่ะครับ เลยรีบมาหา แหะๆ" ผมเกาท้ายทอยแก้เขิน แม่น้องแจ๊บยิ้มบางๆ


"แจ๊บตื่นแล้วล่ะ เห็นคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ตั้งแต่เช้ามืดแล้ว"


"อย่างนั้นเหรอครับ"


คำตอบจากแม่น้องทำให้ผมเดือดยิ่งกว่าเดิมอีก น้องคุยกับใคร แล้วไปกินเค้กกับใคร ผ่านมาแค่วันเดียวเองที่ผมอยู่กับน้อง แล้วน้องเอาเวลาที่ไหนไปเจ๊าะแจ๊ะกับคนอื่น


ทั้งๆ ที่ผมเตรียมทุกอย่างเพื่อมีความสุขกับน้องในวันนี้เป็นอย่างดี...


ผมขอตัวจากแม่น้องและรีบเดินเข้าไปในบ้านทันที แวะไหว้พ่อน้องที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ รีบขึ้นบันไดและเดินไปหน้าห้องทันที เสียงคุยโทรศัพท์หัวเราะคิกคักดังมาอย่างมีความสุข ผมแนบหูเข้ากับประตูทันที


"แหมๆ บ้าเหรอ แค่อยากทำเฉยๆ ไม่ต้องแซวน่า เมื่อวานก็กินไปแล้วรอบหนึ่งนี่ จะกินอีกเหรอ"


ใคร? กินอะไร? น้องถูกใครกิน? (สติแตก!)


"จะเอาเหรอ? ไม่ให้หรอก แบร่ๆ"


ปรี๊ด! ผมหมดความอดทนแล้วเฟ้ย!


พลั่ก!


"ทำอะไรแจ๊บ!"


ผมเปิดประตูเข้าไปแล้วตะโกนถาม น้องสะดุ้งแล้วรีบเอามือถือไปซ่อนข้างหลังทันที


"พะ...พี่จอม มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ"


ท่าทางแบบนั้นทำให้ผมยิ่งโกรธ พุ่งเข้าไปตะครุบน้องแย่งมือถือมากรอกเสียงใส่ลงไปทันที


"หยุดยุ่งกับเมียชาวบ้านได้แล้ว!!"


ติ๊ด!


ผมกดปิดเครื่องแล้วโยนมือถือไปอีกทางทันที น้องมองผมอย่างหวาดกลัว ผมอุ้มร่างเล็กๆ นั่นโยนบนเตียงแล้วตามขึ้นไปคร่อมทันที


"พี่จอม จะทำอะไรผมอ่ะ ปล่อยน้า ปล่อยเดี๋ยวนี้"


"ไม่! พี่ไม่ปล่อย จนกว่าแจ๊บจะบอกพี่มาว่าคุยกับใคร แล้วทำไมต้องพูดเรื่องเอา ไม่ให้เอาอะไร"


น้องตาเบิกโตด้วยความตกใจ "พี่จอมได้ยินด้วยเหรอ!"


ผมรู้สึกเจ็บที่อกแปล๊บๆ กับท่าทางแบบนี้ โทสะและความหึงหวงทำให้ผมไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น "อ๋อ ติดใจเพื่อนที่เดียวกันใช่ป่ะ ถึงไม่เคยยอมพี่เลย!"


"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ พี่จอมพูดไม่รู้เรื่องเลย ปล่อยผมนะ!"


"ไม่! พี่ไม่ปล่อย! พี่ไม่ยอมให้ใครเอาแจ๊บไปครองได้แน่!"


"ปล่อยน้า!"


ผมกดจูบลงไปบนปากแดงอิ่มๆ นั่น มอบความหึงหวงลงไปเต็มเปี่ยม จับมือน้อยๆ ที่พยายามตะกุยอกผมไปรวบไว้เหนือศีรษะไว้ด้วยมือเดียว เสียงร้องแว้ดๆ นี่ไม่สามารถทำให้ผมหยุดได้แล้ว!


ผมเลื่อนริมฝีปากลงมาที่คอขาวระหงและฝากรอยแดงไว้อย่างแดสงความเป็นเข้าเข้าข้าวของ เงยหน้ามองน้องที่หน้าแดงจัดเพราะความโกรธและฤทธิ์อารมณ์ "พี่จะไม่รอเวลาอีกแล้ว"


"พี่จอม ฮึกๆ ฮืออออ พี่จอมใจร้าย"


ผมจัดการฉีกกระชากเสื้อผ้าที่น้องใส่อยู่และโยนออกไปอีกทางแล้วจัดการตัวเองไปด้วย คนตัวเล็กพยายามหุบขาเมื่อเห็นว่าผมกำลังจะแยกขาออก


"อย่าดื้อกับพี่!"


"พี่จอมใจร้าย! ผมเกลียดพี่จอม!"


ผมแสยะยิ้ม และเลื่อนหน้าไปขบเม้มติ่งหูน้องอย่างหยอกล้อและกระซิบเสียงแผ่ว "ช่วยไม่ได้นะ! ที่ต้องมาเป็นเมียของคนที่ตัวเองเกลียด!"


โชคดีที่เมื่อกี้ตอนขึ้นมาพ่อแม่น้องทำท่าจะออกไปพอดี ตอนนี้ทั้งบ้านเลยไม่มีใครมาขัดขวางผมได้แล้ว!


ผมแยกขาน้องออกและสอดใส่ตัวเองเข้าไปในช่องทางลับสีหวานที่ปิดสนิทแบบไม่เคยผ่านชายใดมาก่อน


เสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดของน้องดังไปทั่ว แต่มันไม่สามารถทำให้ผมหยุดได้อีกแล้ว! ผมเริ่มออกแรงกระแทกตัวเองเข้าไปโดยไม่สนใจความเจ็บปวดของน้องเลย


ความฟิตแน่นในตัวเพราะความเป็นครั้งแรกของน้องทำให้ผมถึงจุดสุดยอดในเวลาแค่สิบนาที ผมปลดปล่อยน้ำรักทั้งหมดเข้าไปในตัวน้องก่อนถอนตัวออกมา


"ฮึกๆ ฮือๆ"


พออารมณ์ส่วนลึกหายไป มองเห็นน้ำตาของน้องผมก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา


นี่ผมทำอะไรลงไป ผมหักหาญน้ำใจของคนที่ผมรักและรักผม ความละอายแล่นวาบไปที่หน้าจนผมร้อนรุ่มไปหมด ตัวเล็กของน้องแดงไปหมดทั้งตัวจากการลงมือแบบไม่บันยะบันยังของผม น้ำตาเม็ดโตที่ไหลลงมาตามใบหน้าทำให้ผมรู้สึกหัวใจสลาย


"แจ๊บ...พี่ขอโทษ"


ผมเอ่ยเสียงอ่อนและยื่นมือเข้าไปหาน้องที่กำลังพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง ของเหลวสีแดงที่เปื้นตรงช่องทางลับนั่นทำเอาผมใจหายวาบ


"ไม่! อย่ามาจับตัวผม! ผมเกลียดพี่!"


"แจ๊บ..."


คำว่าเกลียดที่ออกมาจากปากคนที่ผมรักทำให้รู้สึกเหมือนน้ำตากำลังจะไหล...


หมดกัน... ทั้งที่ผมพยายามรักษาความสุขของเราสองคนมาตลอดเพียงเพื่อมีวันนี้


...วันเกิดของผม วันที่เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกัน ผมทำมันพังไปแล้วด้วยมือผมเอง


น้องเอาผ้าห่มมาพันตัวและดันตัวเองลุกขึ้น ร่างบางเซไปมาจวนเจียนจะล้มแต่ยังไม่ยอมรับการช่วยเหลือจากผม น้ำตาเม็ดโตยังไหลลงมาไม่ขาดสาย


"ทั้งๆ ที่ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อพี่จอม..."


"…" ผมเงียบฟังสิ่งที่คนตัวเล็กพูด


"เพื่อนที่ผมคุยด้วยเป็นลุกเจ้าของร้านเค้ก ผมไปให้เขาสอนทำเค้กเพื่อจะมาฉลองวันเกิดกับพี่จอม"


"…"


"วันนี้...ที่ผมรอจะทำให้พี่จอมมีความสุข แต่พี่จอมกลับทำร้ายผม..."


"…"


"หัวใจผมมันไม่มีค่าในสายตาพี่เลยใช่ไหม ฮึก"


ทุกคำพูดที่ออกจากปากน้องทำเอาผมตัวชาวาบ...นี่ผมเข้าใจผิดไปใช่ไหม


ทั้งที่จะมาทำตัวแบบพระเอกนิยายหูเบาแล้วแท้ๆ


ปั่ก!


พอผมเงยหน้าขึ้นมามองอีกทีน้องก็โยนเค้กก้อนหนึ่งลงมาที่พื้น รูปร่างของมันบิดเบี้ยว ครีมเละๆ บ่งบอกได้ว่าคนทำมือใหม่ขนาดไหน


น้ำตาผมไหลลงมาหยดหนึ่ง...


ทั้งๆ ที่น้องพยายามทำมันเพื่อผมแท้ๆ


"สุขสันต์วันเกิดครับพี่จอม"


พูดจบน้องก็เปิดประตูเดินออกไปพร้อมลากผ้าห่มที่คลุมตัวไปด้วย ผมไม่สามารถขยับตัวหรือพูดอะไรออกไปได้เลย...


ผมเอานิ้วจิ้มเค้กขึ้นมาใส่ปากคำหนึ่ง รสชาติหวานๆ นั้นแล่นไปทั่วปาก ยิ่งทำให้ผมน้ำตาไหล


...มันเป็นเค้กที่อร่อยที่สุดในชีวิตผม


บนหน้าเค้กเขียนเอาไว้ว่า...


'HBD' My Love (: Zom-Jab'


ที่เขียนทั้งสองชื่อเพราะวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของแจ๊บด้วยยังไงล่ะครับ...


_________________________________________________________________________________





     1.2 มาแล้วครับ เหลือ 1.3 ตอนพิเศษตอนแรกก็จะจบแล้ว >O<
     เหลือตอนพิเศษอีกตอนหนึ่ง ผมอยากอัพกรรมกรที่รักมากเลยครับ
     แต่ไม่อยากดองไว้หลายเรื่อง เยอะเกิน เลยต้องลงเรื่องนี้ให้จบก่อน
     ตอนนี้ทำพลอตเรื่องยามที่รัก ของ พี่ช้างกับน้องโรตี ไว้บ้างแล้วครับ ถ้ากรรมกรที่รักใกล้จบคงเริ่มอัพ ^ ^
     ขอบคุณที่ติดตามนะครับ (:

[nunnan]

โอ๊ยยย 

[B52]

ไม่สืบสาวราวเรื่องอะไรเลย เป็นผู้ใหญ่แล้วนะ

[seaz]

อย่าทะเลาะกันนานนะ แต่ก็สงสารน้องแจ๊บเหมือนกันนะเนี่ย

[butter.juliet]

พี่จอมนี่ตกลงชื่อจอมใช่ไหมคะ เห็นภาษาอังกฤษเขียน Zom เลยงง จริงๆต้องเป็น Jom หรือเปล่าคะ กรรมหรือเค้าอ่านข้ามตอนไหนไป 

[saruttaya]

 

[IsDeer]

ไม่รู้สินะ อ่านตอนนี้แล้วชักอยากให้แจ๊บเลิกคบไปเลยยังไงไม่รู้
ไม่ชอบเลยอ่ะ โตซะเปล่า ไม่ถามก่อนซักนิด

[Poseidon]

อิพี่จอมแกนะแก
ไปง้อน้องสิ อย่ามัวแต่ปลงตก ชิๆ

[greensnake]

นี่ไง มันเป็นซะอย่างนี้ ไม่ฟังฟ้าฟังฝนอะไรเลย
ก็รู้ว่าพฤติกรรมน้องมันน่าสงสัย แต่เพราะหน้ามืดไง
คำพูดและการกระทำก็เลยทำให้คิดไปทางนั้นตลอด
คิดว่าน้องแจ๊บคงรอจนถึงวันเกิดนี่แหละถึงจะยอมให้
แล้วก็ได้จริงๆ แต่ได้เพราะความโกรธและน้องก็เสียใจ
ทำไมถึงไม่ถามก่อนน้า เรื่องแค่นี้ถึงกับสติหลุด
ก็รู้ว่ารักมาก แต่รักอย่างเดียวมันไม่พอหรอกนะ
น้องยังเด็ก พี่จอมต้องเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้แล้วล่ะ
เอาใจช่วยให้เข้าใจกันเร็วๆนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[=นีรนาคา=]

โอ๊ยยยย ทำไมไม่ฟังกันก่อนเลยพี่จอมนะพี่จอม
เฮ้อออ

[aoihimeko]

เอาเถอะพี่จอม ยังไงมันก็พลาดไปแล้ว

แก้ไขไม่ได้แล้ว ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับเวลาและตัวบุคคลล่ะนะ

ขอให้พี่จอมอย่าท้อนะ ปรับความเข้าใจกับน้องให้ได้ล่ะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

หึงหน้ามืดตามัวมากๆๆ ไปแล้วพี่จอม

[Maytbb]

 

[golove2]

 

[manutty]

อ้าว อ้าว อีพี่จอม ทำไมทำกับน้องแจ๊บแบบนี้อ่ะ   หึงหน้ามืดตามัวไม่ได้ไถ่ถามให้ละเอียดเลย อุตส่าห์ชมเชยว่าเป็นผู้ชายอบอุ่น มีเสน่ห์ เจ้าเล่ห์นิดๆ หื่นค่อนข้างมากถึงมากที่สุด แต่แกทำอะไรลงไป เห็นไหมทำน้องแจ๊บร้องไห้กับวันดีๆ ที่อุตส่าห์จะมอบเวอจิ้นให้หลังขลิบสักหน่อย ขอ    รัวๆเพิ่มหน่อยนะ น้องยังเด็ก แต่แกอายุไม่ใช่น้อยน่าจะมีความคิดสักหน่อย ทีนี้จะง้อยังไงล่ะ หาวิธีเลยนะ ไม่งั้นแกอดแน่  และพาฉันอดไปด้วย

[MK]

พี่จอมทำน้องเจ็บ  ง้อด่วนเลยน้าาาาาาาา   

[Poseidon]

[Homepage]

1.3


[Jab’s Talk]


"ลูกจะไม่ให้พี่เขาเข้ามาจริงๆ เหรอ"


"ไม่ครับแม่ ปล่อยเขาไปเถอะ จะนอนข้างถังขยะให้ยุงหามไปดูดเลือดก็ช่างเขา"


แม่ถอนหายใจออกมาอย่างระอา "ถ้าอย่างนั้นตามใจลูกนะ ตกลงจะไปด้วยไหมเนี่ย พ่อกับแม่จะไปเยี่ยมเพื่อนที่ต่างจังหวัดนะ"


"ไม่ไปครับ พ่อกับแม่ไปเถอะ ผมเฝ้าบ้านให้เองครับ"


"สามวันนะลูก แน่ใจนะว่าไม่ไป"


ผมระบายยิ้มบางๆ เพิ่มความมั่นใจให้แม่ "แม่สบายใจเถอะครับ ไม่เป็นไรหรอก"


"ถ้าอย่างนั้นแม่ทิ้งเงินค่ากับข้าวแล้วกุญแจบ้านสำรองไว้ใต้กระถางหน้าบ้านนะ"


"ครับแม่"


ผมได้ยินเสียงแม่เปิดประตูออกไปแล้ว ความอ้างว้างแล่นเข้าเกาะกุมจิตใจทันที สองเท้าพาผมเดินไปเลื่อนผ้าม่านเปิดออก แสงแดดยามเย็นสาดส่องเข้ามาให้ความอบอุ่น พ่อกับแม่เพิ่งจะขับรถออกไป ตอนที่ขับผ่านผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งกับพื้นอยู่หน้าบ้านก็เลื่อนกระจกรถลงเพื่อคุยอะไรบางอย่างก่อนจะขับรถต่อไป


ผู้ชายคนนั้น...คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนคนแรกและครั้งแรกของผม


หลังจากวันเกิดของพี่จอมที่เราสองคนทะเลาะกันด้วยประเด็นผมไปให้เพื่อนผู้ชายที่เป็นเจ้าของร้านเค้กสอนทำขนม สุดท้ายก็ไปจบกันบนเตียงพร้อมกับครั้งแรกที่ผมอยากมอบให้พี่เขาในวันเกิด...สุดท้ายความหวานแหววก็พังสลายหมด


พี่จอมเทียวไปเทียวมาทุกครั้ง ก่อนผมไปโรงเรียนและหลังผมเลิกเรียน ทั้งที่ตัวเองก็งานหนักพอสมควร...ยังมีเวลามาตามผมอีก


ผมไม่มีวันยกโทษให้พี่เขาง่ายๆ หรอก!


ช่วงแรกๆ ที่พี่เขามายืนรอหน้าบ้านแต่ผมบอกพ่อแม่ว่าอย่าให้บ้านเด็ดขาด ผมเกือบจะใจอ่อนกับสีหน้าหงอยๆ นั่นแล้วเชียว พอคิดว่าพี่เขามาพรากเวอร์จิ้นสุดแสนจะหวงแหนของผมไปแล้ว ก็อย่าหวังเลยว่าผมจะยอมยกโทษให้ง่ายๆ!


คือ จะบอกว่าจริงๆ หายโกรธนานแล้ว หลายคนอาจจะบอกว่าผมใจง่าย ไม่รักศักดิ์ศรีของตัวเอง ก็เขาสำนึกผิดขนาดนั้นแล้วผมก็โกรธไม่ลง


และ...จะถือโอกาสนี้ขอเอาคืนเล็กๆ น้อยๆ ที่มาทำกับผมซะเจ็บแสบขนาดนั้น (:


เจอกันแน่พี่จอม (โดยไม่รู้เลยว่าตัวผมนี่แหละลูกแมวในกำมือพี่เขา =_=^)


กลับมาปัจจุบันนะครับ ผมยังยืนมองพี่จอมยืนสงบนิ่งเหมือนไว้ทุกข์ให้เศษขยะแล้วตลกดี เพราะเวลาอยู่กับผมชอบมาทำเจ้าเล่ห์ใส่ดีนัก เวลาทำหน้าสงบรอรับความเห็นใจจากผมนี่มันฮาจริงๆ นะ น่าเอากล้องมาถ่ายรูปเก็บไว้จริงๆ


ครืน... เสียงฟ้าร้องดังมาแปปหนึ่งก่อนหยาดพิรุณจะโปรบปรายลงมา


บ้าน่า นี่มันจะนิยายเกินไปหน่อยแล้วนะ พระเอกมายืนง้อนางเอกท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายพร้อมกับหัวใจรักอันแสนบริสุทธิ์ อ๊างงงงงง >////<


ไม่ใช่สิ! ตอนนี้ฝนตกและถ้าพี่จอมยังยืนอยู่กับที่แบบนั้นมีหวังไม่สบายแหงๆ


ผมเงยหน้ามองสายฝนที่โปรยปรายลงมา ถึงมันจะไม่หนักมากก็ตามทีเถอะ ให้ตายสิ นี่พี่จอมเป็นบุรุษพยาบาลประสาอะไรเนี่ย


ถ้าตัวเองไม่สบายไปคนหนึ่ง คนไข้อีกกี่สิบคนจะลำบากน่ะ โง่จริงๆ เลย!


ควรจะลงไปเรียกพี่เขาให้เข้ามาหลบฝนในบ้าน หรือจะปล่อยให้เขาตากฝนแบบนั้นต่อไปดี


พอคิดว่าพี่กำลังกอดตัวเองเพราะสายฝนในปลายฤดูหนาว...หัวใจผมก็เต้นแรงและบีบรัดจนรู้สึกเจ็บ


ความรักทำให้คนเสียสติจริงๆ...


ไวเท่าความคิด ผมเดินลงบันไดบ้านเปิดประตูออกไปหาพี่จอมทันทีโดยไม่ลืมหยิบร่มสีฟ้าอ่อนกางออกไปด้วย


สายตาพี่จอมดูดีใจมากแม้ตอนนี้พี่เขาจะเปียกม่อลอกม่อแลกเป็นบุรุษพยาบาลตกน้ำแล้วก็ตามที ดูจากเครื่องแบบบุรุษพยาบาลที่ใส่นี่คงจะมาหาผมทันทีหลังเลิกงานสินะ


น่าสงสารจัง...ผมควรจะเลิกโกรธได้แล้วหรือยังนะ?


"แจ๊บ...หายโกรธพี่หรือยัง?" พี่จอมถามออกมาด้วยแววตามีความหวังท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย


ผมถอนหายใจออกมาบางเบา "พี่กลับไปก่อนเถอะครับ ผมยังไม่พร้อมจะคุยกับพี่"


ใบหน้าหล่อเหลาสลดลงจนผมใจสั่น "พี่ขอโทษ...ต่อให้มันจะเป็นคำพูดซ้ำซากแค่ไหนก็ตาม แต่พี่ก็ยังอยากจะพุดมันออกไป"


"คำขอโทษของพี่ ผมยินดีจะรับมันไว้เสมอ แต่อยากถามพี่สักคำ...ทำไมพี่ไม่เชื่อใจผมมากกว่านี้"


"…"


"ทั้งๆ ที่ผมรักพี่มากขนาดนั้น...พี่กลับ..."


"…"


"ฟังจากคนอื่น ดูจากภาพการณ์ ตัดสินผมว่าเป็นยังไงโดยไม่เอ่ยถามคำตอบจากผม...ซึ่งยังไม่แน่ใจว่ายังเป็นคนที่พี่รักที่สุดอยู่ไหม"



"แจ๊บ..." พี่จอมทอดเสียงอ่อนมองหน้าผม ร่างกายของคนตรงหน้าสั่นเบาๆ ด้วยความหนาว...หรือกำลังสะอื้นอยู่กันแน่นะ


สายฝนที่โปรยปรายลงมาทำให้ผมมองไม่ชัดว่าหยาดน้ำสีใสบนหน้าพี่จอมมันคือสายฝน...หรือน้ำตาที่กำลังหลั่งไหลด้วยความเจ็บปวดกันแน่


ผมจิกมือตัวเองจนเลือดแทบไหลเพื่อไม่ให้ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าพี่จอม โชคดีที่ประตูเหล็กข้างหน้ามีส่วนช่วยกั้นไว้ หากไม่มีมัน ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าจะอดทนได้นานแค่ไหนโดยไม่วิ่งเข้าไปรวบตัวพี่เขามาโอบกอด


แต่ผมต้องอดทน ต้องแข็งใจไว้!


ต้องทำให้พี่จอมเข็ดให้ได้...จะได้ไม่กล้าทำในเรื่องแบบนี้อีก


ผมข่มความเจ็บปวดแล้วเอ่ยออกไปเสียงแผ่ว "พี่กลับไปเถอะครับ"


แล้วเดินหันหลังกลับเข้าบ้านทันที ไม่อย่างนั้นพี่จอมต้องเห็นแน่ๆ ว่าผมกำลังเสียใจ


ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้พี่จอมจะมาง้อผมอีกไหม? หรือจะปล่อยผมไปแบบไม่คิดจะยื้ออีก ในเมื่อผมมันเรื่องมากไร้สาระ ไม่รู้จักโต ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง


พี่จอม...จะยังรักเด็กเรื่องมากแบบผมอยู่ไหม?


คืนนั้นผมหลับไปทั้งคราบน้ำตาและเสียงฟ้าร้องครืน


ไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มที่ยืนตากฝนหน้าบ้านอีกคนก็กำลังร้องไห้ด้วยความรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังแหลกสลาย...

______________________________________________

แกรก!


ผมลืมตาตื่นขึ้นในจังหวะเดียวกับที่มีใครคนหนึ่งเปิดประตูขึ้นมาแล้วรีบทะลึ่งพรวดลุกลงจากเตียงทันที


"พี่จอม! O_O เข้ามาในบ้านผมได้ยังไง"


ดวงหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้ามีแววอิดโรย ชุดที่ใส่ก็เป็นของเมื่อวานเหมือนได้กลิ่นอับชื้นจากสายฝนปนมาด้วย


"พี่...จะไม่ปล่อยให้แจ๊บโกรธพี่อีกต่อไปแล้ว"


"เฮ้ย! พี่จะทำอะไรอ่ะ ว้ากกก!"


ขวับ!


พี่จอมพรวดพราดเข้าอุ้มผมพาดบ่าแล้วเดินออกจากห้องไปทันที อ้อมแขนอันแสนคุ้นเคยที่รวบแตะอยู่ตรงสะโพกทำให้ผมหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย แต่ปากยังไม่หยุดทำงาน โวยวายไปด้วย


"พี่จอม! ปล่อยผมนะ! จะพาผมไปไหน! แล้วเข้ามาในบ้านผมได้ไง!"


เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอพี่จอมด้วย หน็อย! นี่ผมกำลังโกรธเป็นฟินเป็นไฟอยู่นะยังมีหน้ามาทำเล่นอีก ไอ้ท่าทีเหมือนหมาหงอยขอพิซซ่าเมื่อวานมันหายไปไหนกัน!


"ทำไม? กอดเมีย อุ้มเมียตัวเองมันผิดตรงไหนล่ะ"


ผมโกรธตัวเองจังเมื่อเผลอสะท้านไปกับคำพูดแบบนี้ของพี่จอม!


ปึก!


เมื่อไหร่ไม่รู้ที่พี่จอมอุ้มผมลงมายัดใส่รถเก๋งคันสีดำพร้อมกับใส่เข็มขัดนิรภัยให้ผมพร้อมเสร็จสรรพก่อนจะวิ่งไปฝั่งคนขับและสตาร์ทรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว


ผมแทบอ้าปากหวอกับการกระทำของพี่จอม คำถามมากมายวนเวียนในหัวผมเหมือนไร้คำตอบ


ความเงียบแผ่กระจายไปทั่วรถ...น่าแปลกที่ผมไม่โวยวายและคิดหาทางลงไปจากรถคันนี้


อาจจะเป็นเพราะแววเหนื่อยล้าในดวงตาของพี่จอม อาจจะเพราะชุดที่พี่เขาใส่ยังเป็นชุดเดียวกับเมื่อวาน อาจจะเป็นเพราะความรักและความจริงใจของพี่จอม...ทำให้ผมใจอ่อนกันแน่


ผมคงโกรธพี่เขาไม่ลงแล้วล่ะวินาทีนี้ แต่ขอแอ๊บก่อนแล้วกัน อย่าบอกพี่จอมนะ >O<


"พี่ดีใจนะที่แจ๊บยอมนั่งอยู่เฉยๆ ไม่ลุกขึ้นมาโวยวายน่ะ"


ผมกลั้นยิ้มที่ริมฝีปากอย่างเต็มที่ ไม่อยากให้พี่จอมได้ใจ "จะพาผมไปไหนครับ? พี่ยังไม่ตอบเลยว่าเข้ามาในบ้านผมได้ยังไง?"


พี่จอมขับรถมาจอดอยู่ตรงจุดชมวิวเล็กๆ บนถนนที่ทอดไปสู่อีกจังหวัด ก่อนจะหันมาจ้องหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง


"ก่อนอื่น...พี่ขอร้องให้แจ๊บฟังทุกอย่างที่พี่จะพูด และหลังจากนั้นพี่จะยอมแจ๊บทุกอย่างเลยไม่ว่าต้องการอะไร โอเคไหมครับ"


"…" ผมมองออกไปนอกหน้าต่างไม่ตอบพี่จอมทั้งที่ในใจกำลังเต้นตุบตับด้วยความประหม่า


"ถือว่าตกลงนะ...สิ่งที่พี่จะพูดนั้นไม่เยอะเลย สั้นๆ ได้ใจความ"


"…"


"พี่ขอโทษ...พี่รักแจ๊บมากเกินไปจนเผลอทำอะไรโง่ๆ เกินไปและขอสัญญาว่าจะไม่ทำอีก จะยอมตามใจแจ๊บทุกอย่างไม่ว่าแจ๊บต้องการอะไรจากพี่ ได้โปรดยกโทษให้พี่ด้วย"


^__^


ผมพยายามกลั้นยิ้มแล้วนะ แต่กล้ามเนื้อบนใบหน้าเหมือนจะไม่ให้ความร่วมมือเท่าไหร่ พี่จอมเห็นดังนั้นก็ยิ้มออก


"ผมมีอะไรจะบอกพี่จอม"


"อะไรครับ?" แหม ทีแบบนี้พูดเพราะขึ้นมาทันตาเห็นเลยนะ


"จริงๆ ผมหายโกรธพี่ตั้งแต่วันแรกที่พี่มาง้อแล้วล่ะ ที่ยืดเยื้ออยู่เนี่ยก็เพราะอยากดัดนิสัยพี่เฉยๆ ให้ไม่กล้าทำอีก อิอิ"


พี่จอมเบิกตากว้างก่อนจะหลุดยิ้มออกมา ยื่นมือมายีหัวผมเล่น "ร้ายกาจนะเราอ่ะ พี่กังวลแทบตายแน่ะ คิดสารพัดแผนว่าจะมาง้อยังไง ดีจังที่เราหายโกรธ ยกโทษให้พี่นะครับที่รัก นะๆ"


นิ้วก้อยถูกยื่นมาหาผมข้างหน้า


ถ้าเป็นคุณ...คุณจะทนได้เหรอครับในเมื่อเขาหยอดน้ำตาลใส่หัวใจผมมากขนาดนี้แล้วแท้ๆ หายโกรธก็ได้ ^O^


หลังจากนั้นเราก็คืนดีกัน คุยกันกุ๊กกิ๊กมุกมิกตลอดทางจนพี่เขาขับรถกลับมาบ้านผม


พี่จอมเล่าว่าโทรถามแม่ผมและแม่ผมก็บอกว่ากุญแจบ้านอีกดอกอยู่ใต้กระถางหน้าบ้าน รถที่ขับอยู่ก็ไม่ใช่รถพี่จอม เพิ่งไปเช่ามา บอกว่าขอทำงานเก็บเงินก่อนและจะขับพาผมไปรับไปส่งที่โรงเรียนทุกวันเลย เย่ๆ


อืมมม....จริงๆ แล้วมีคำถามหนึ่งผุดขึ้นมาในใจตั้งแต่วันนั้นที่ผมเสียเวอร์จิ้นไป ถือโอกาสถามตอนนี้คงไม่เป็นไรมั้ง ยังไงผมก็เป็นต่อนี่นา


"ผมมีสิทธิ์ที่จะถามอะไรกับพี่ใช่ไหมครับ"


พี่จอมขับรถไปด้วยผิวปากฮัมเพลงและตอบผมอย่างอารมณ์ดี "ใช่แล้วครับ"


ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "ก่อนหน้านี้พี่เคยมีอะไรกับคนอื่นมาก่อนใช่ไหม? เพราะพี่ดูเจนจัดมาก ทำได้ทุกอย่าง ในขณะที่ผมเฝ้าคิดมาตลอดว่าผมต้องการรักคนที่บริสุทธิ์พอๆ กับผม"


"…" พี่จอมเงียบและหักหลบรถเข้าข้างทาง ก่อนจะหันหน้ามาคุยกับผม แววตาที่แสดงความเสียใจเพราะเป็นคนนั้นให้ผมไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเอ็นดูพี่เขาเหลือเกิน


"แต่ผมก็ไม่ได้คิดมากแล้วล่ะครับ แค่เรารักกันมันคงเพียงพอแล้ว อดีตของพี่มันอาจจะมีส่วนดีที่ทำให้พี่กลายเป็นคนน่ารัก นิสัยดีแบบนี้ เพราะฉะนั้นผมจะไม่ถือแล้วล่ะ"


"ถ้าพี่จะบอกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาคงจะไม่ผิด พี่ยอมรับว่าเคยครับ..แต่อยากให้รู้ว่าตอนนี้ใจพี่เองก็หยุดที่แจ๊บคนเดียวแล้ว พี่จะมีอะไรกับแจ๊บแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ"


"อย่าสัญญาเลยครับ แค่พี่ทำได้ผมก็โอเคแล้วครับ (:"


"งั้นแสดงว่าไม่คิดมากแล้วนะ?"


"(:"


จุ๊บ! <3


อา...ความสุขมันเป็นแบบนี้เอง


"ขอนะ...ตอนนี้เลย"


"เอ๋ O///O หมายความว่ายังไง"


มือพี่จอมเอื้อมไปปลดกางเกงที่ผมใส่ลงและสอดมือเข้าไปจับเจ้าหนูผมที่แข็งสู้มือพี่จอมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พี่จอมโน้มหน้ามาขบเม้มติ่งหูผมเบาๆ อยากหยอกล้อแต่ทำให้ผมสะท้านไปทั้งร่างก่อนจะเอ่ยเสียงแหบพร่า


"เดี๋ยวพี่จะทำให้แจ๊บเอง ถือว่าเป็นการไถ่โทษจากพี่นะครับ"


พูดจบพี่จอมก็โน้มปากลงครอบเจ้าหนูผมทันที!


อ๊างงงง >///<


เสียวอ่ะ!

________________________________

+ ในที่สุดตอนพิเศษตอนแรกของพี่จอมกับน้องแจ๊บก็จบลง เหลืออีกตอนหนึ่งก็จะปิดเรื่องแล้ว

+ จะได้อัพกรรมกรที่รักเสียที อิอิ

+ ตอนพิเศษตอนสุดท้ายมาดูพี่จอมน้องแจ๊บเล่นเป่ายิงฉุบกัน ><

[Poseidon]

เย้ๆ เค้าคืนดีกันแล้ว
สมน้ำหน้าอิพี่จอม 5555

[PhInNoI]

 

[golove2]

คืนดีกันแล้ว


 

[inspirer_bear]

คืนดีกันแล้วสินะเย้ๆ

[bulldog17]

สมน้ำหน้าพี่จอม

โดนซะบ้างง

[B52]

เอาอีกๆ

[IsDeer]

  ในรถกันเลยทีเดียว
ระวังคนอื่นมาเห็นนะจ๊ะ

[aoihimeko]

ดีจังเขาคืนดีกันแล้ว

[Shadownights]

พี่จอมเจ้าเล่ห์แถมน่ารักอย่างนี้ใครจะไม่หายงอนไหวล่ะเนอะแจ๊บ

[greensnake]

คืนดีกันแล้ว คนรักกันอภัยให้กันได้อยู่แล้ว
อีกอย่างพี่จอมก็แสดงให้เห็นแล้วว่าสำนึกผิดจริงๆ
ไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่น้องแจ๊บคงไม่ช่วยหรอก
ต่อไปก็ต้องเชื่อใจกันและพูดคุยกันมากขึ้นนะ
น้องยังเด็กต้องการคนรักที่ดูแลและปกป้องเขาได้
ครั้งนี้ถือเป็นบทเรียน แต่ก็ทำให้รักกันมากขึ้นนี่นา
ตอนหน้าไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครแพ้ใครชนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[yong]

เพิ่งตามอ่านเด็กชายขายทัน พอดีเห็นชื่อ เลยแวะอ่าน ช่างตั้งฃื่อจอมแจ๊บ น่ารักดีครับ เรื่องเด็กชาย ลุ้นมาก ขอบคุณผู้เขียนนะครับ ได้แต่บอกว่าขอบคุณ ทรัีไทม์ และขอให้มีความสุขเหมือนกับที่ผู้อ่านมีเมื่อได้อ่านเรื่องของผู้เขียน

[Homepage]

ตอนพิเศษ

Special Day Special Night

I


"ไม่เอาอ่ะพี่จอม ผมไม่อยากเล่น เอามือออกไปนะ"


"เถอะน่า นานๆ ที ถือว่าช่วยคลายเครียดพี่ไง ทำงานมาเหนื่อยจะแย่ ขออยู่กับแฟนหน่อยไม่ได้เหรอ"


"ง่ะ แต่เมื่อคืนพี่เพิ่งกินผมไปเองนะ รู้ว่าเล่นยังไงพี่ก็ชนะและหาเศษหาเลยกับผมอยู่ดี"


"น่านะ มาเล่นกัน สัญญาว่าเย็นนี้จะพาไปกินไอติม โอเคไหม"


"สัญญานะ ? ห้ามผิดสัญญา"


"โธ่ พี่เคยผิดสัญญากับสุดที่รักของพี่ที่ไหนเล่า"


"ก็ได้!"


หลังจากที่ผมง้องแง้งอยากเล่นเกมเป่ายิงชุบกับน้องอยู่สักพักจนนึกว่าน้องจะไม่ยอมแล้วในที่สุดก็สมใจอยาก หันหน้ามาหาผมเสียที


ตอนนี้เราอยู่บนเตียงครับ อิอิ ผมลางานไว้สองวันคือเมื่อวานกับวันนี้เพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนน้องแจ๊บที่พ่อแม่ไปทำธุระที่ต่างจังหวัด จะทิ้งแจ๊บไว้คนเดียวก็เป็นห่วง ผมเลยอาสามากิน เอ้ย! มาดูแลให้แบบถึงเนื้อถึงตัวนี่ไง


สำหรับเกมเป่ายิงชุบคืออะไร?


มันคือเกมสานสัมพันธ์ความรักของเราสองคนครับ กติกาก็ง่ายแสนง่ายที่ผมคิดขึ้นมาเองแบบไม่เอาเปรียบน้องเลย (?) คือ คนแพ้ต้องทำตามคนชนะ วะฮะฮ่า และส่วนใหญ่คนชนะดันเป็นผมน่ะสิ น้องเลยหลีกเลี่ยงไม่ค่อยยอมเล่นเท่าไหร่ เพราะแพ้ทีไรนี่น้องได้เหนื่อยทุกครั้งเพราะความหื่นของผม


"พร้อมไหมแจ๊บ?"


"พร้อมก็ได้"


แจ๊บทำแก้มป่องในแบบที่ผมอยากหอมลงไปซักฟอด แต่ต้องอดทนไว้...รอชนะก่อนเถอะ เดี๋ยวรู้แน่ หึๆ


ตาแรก : ผมออกค้อน น้องออกกระดาษ


"อุ๊ย ชนะตาแรกเลย ดีใจจังจากที่ไม่เคยชนะมาก่อนเลย อิอิ"


น้องหัวเราะคิกคักดีใจกับชัยชนะในเกมทำเอาผมมันเขี้ยวเหลือเกิน


"อ่ะ ว่ามาได้เลย อยากให้พี่ทำอะไร?"


เอ...ผมว่าวันนี้น้องดูเจ้าเล่ห์พิกลนะ ตามันวิ้งๆ เหมือนมีแสงอยู่ในนั้นและทำเอาผมรู้สึกเสียวหลังยังไงไม่รู้


"แน่ใจนะว่าทำให้ได้ทุกอย่าง?"


เอาล่ะสิ เริ่มป๊อดแล้วเรา "นะ...แน่นอน! ขออะไร อยากได้อะไร ว่ามาเลย"


น้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม ดวงตากลมโตนั้นกระพริบปริบๆ ราวกับกำลังสนุก


"พี่จอมต้องให้ผมรุกครับ"


"ฮะ...เฮ้ย! แจ๊บพูดอะไรอ่ะ จะบ้าเหรอ"


"โห อะไรอ่ะ ทำไมขี้โกงแบบนี้ ไม่ใจเลย ไหนว่าขออะไรก็ให้ทุกอย่างไง"


"ตะ...แต่ว่านี่มันเหนือความคาดหมายมากเลยนะ พี่รุกแจ๊บมาตลอด แล้วอยู่ดีๆ จะให้แจ๊บรุกพี่เนี่ยนะ อ๊ากก แค่คิดภาพตัวเองนอนถ่างขาพี่ก็ขนลุกไปหมดแล้ว"


"แค่นี้ทำเพื่อผมไม่ได้เหรอ..."


"อะ...เอ๋"


แววตาหงอยๆ เหมือนเด็กอดกินขนมนั่นทำเอาผมใจแกว่งไปมาเล็กน้อย


"ไม่เป็นไรหรอกครับ ถือว่าผมไม่ได้พูดแล้วกัน เป่ายิงชุบใหม่เถอะครับ"


ฟุบ!


ผมจับมือทั้งสองข้างของน้องไว้ทันทีและมองด้วยสายตาจริงจัง


"แจ๊บก็รู้ว่าแจ๊บเป็นทุกอย่างสำหรับพี่..."


"…"


"เพราะฉะนั้นแค่นี้พี่ยอมได้อยู่แล้ว"


"จริงเหรอ *O*"


ตาเป็นประกายเชียวนะ! เอาก็เอาวะคงไม่เป็นไรหรอก ทำเพื่อคนที่เรารัก


ในขณะที่ผมเก้ๆ กังๆ จะถอดกางเกงออกนั้น น้องก็เข้ามากอดผมทันที


"ไม่ต้องแล้วพี่จอม ผมล้อเล่นเฉยๆ"


"หืม ทำไมล่ะ?"


"แค่อยากรู้เฉยๆ ว่าแค่นี้พี่จะยอมผมได้ไหม พอรู้ว่าพี่ให้ได้ผมเลยดีใจมากเลย"


"ดื้อนักนะเรา เดี๋ยวต้องจับทำโทษซะให้เข็ด"


"คริคริ พอแล้วๆ มามะ มาเล่นเกมกันต่อเถอะ"


ตาสอง : ผมออกกรรไกร น้องออกกระดาษ


ผมยิ้มกริ่มทันทีในขณะที่แจ๊บเริ่มคอหดอย่างรู้ชะตากรรมตัวเอง


"พี่จอมทำไมต้องยิ้มโรคจิตแบบนั้นด้วย จะให้ทำอะไรก็ว่ามาเลยครับ"


"แน่ใจว่าให้ได้ทุกอย่าง" ผมเลียนแบบคำพูดน้องที่พูดไปเมื่อครู่


“นะ...แน่ใจสิครับ!" พูดแล้วหลับตาปี๋


...น่ารักชะมัด


"ถอดเสื้อผ้าออกซิ"


"หา O///O พี่จอมจะทำอะไรอ่ะ เมื่อคืนเราเพิ่งนั่นกันไปเองนะ"


"ทำตามกติกาด้วยครับ แพ้แล้วต้องทำตามที่พี่บอกสิ อย่าช้า พี่เครื่องร้อนแล้วเนี่ย"


">///<"


ในที่สุดน้องก็ยอมถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ผิวขาวเนียนเหมือนตูดเด็กนั่นทำให้ผมตาพร่ามัวไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกริ่มเมื่อเห็นบางอย่างชี้ออกมาจากมือน้อยที่กำลังปกปิดอยู่


"อะไร ยังไม่ทันทำอะไรก็แข็งแล้วเหรอ ใจร้อนจัง แฟนเรา"


"หยุดพูดบ้าๆ นะพี่จอม มาเป่าต่อได้แล้ว"


"งั้นก็เอามือออกสิจะได้เป่าได้ ฮะๆ"


"ชิ!"


น้องยอมปล่อยมืออกทำให้แก่นกายนั้นชี้หน้าผมเข้าเต็มๆ จนอดคิดถึงวันแรกที่ทำแผลให้ไม่ได้เลย


...ต้องขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้เรามาเจอกันในวันนี้จริงๆ


ตาสาม : ผมออกกระดาษ น้องออกค้อน


"ฮะๆ คงไปไหนไม่รอดแล้วล่ะแจ๊บ"


"พี่จอมอ้า TT_TT"


"เอาล่ะ คำขอของพี่คือ เรามาทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันเถอะ"


ผมถอดเสื้อผ้าตัวเองออกและโยนออกไปทันทีก่อนจะโถมตัวเข้าไปหาร่างบางที่นั่งหน้าแดงอยู่อย่างหื่นกระหาย (?) แต่ท่าทางของน้องวันนี้มันไม่มีความตื่นเต้นเลยสักนิดจนผมรู้สึกเสียความมั่นใจไปเล็กๆ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย


ผมกดจูบลงที่ซอกคอขาวระหงนั่นในขณะที่เจ้าตัวเล็กเชิดคางขึ้นสูงส่งเสียงครางอย่างเร่าร้อน จนผมนี่แหละที่จะเป็นฝ่ายถูกครอบงำแทน


"ทำไมวันนี้ฮอตจังแจ๊บ?"


"คริคริ เพราะผมรู้น่ะสิว่ามันต้องลงท้ายอีหรอบนี้ ผมเลยศึกษาจากหนังโป๊มาก่อนแล้ว"


"หา นี่ทำขนาดนั้นเลยเหรอ"


น้องพลิกตัวขึ้นมาและดันผมให้นอนราบลงไปแทนจัดตัวผมให้เอาหลังพิงกับของเตียงแล้วขึ้นมานั่งบนตัก...อา นี่น้องตั้งใจจะเอาช่องทางรักตรงนั้นมาบดเบียดน้องชายผมใช่ไหมเนี่ย รู้ไหม ว่ามันทำให้ผมยิ่งหลงน้องจนโงหัวไม่ขึ้น เป็นไอ้แก่หื่นในสมาคมคนกลัวเมียเนี่ย


น้องเขยิบหน้าเข้ามากระซิบข้างหูผมเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่แบบที่ผมเพิ่งจะเคยได้ยินเป็นครั้งแรก "ก็ทำเพื่อเอาใจพี่ไง...ถ้าพี่ยังไม่ลืม วันนี้คือวันครบรอบสามเดือนที่เรารักกันนะ"


"พี่จะลืมได้ยังไงล่ะ ฮึ คนดี"


ผมยื่นหน้าขึ้นจูบริมฝีปากอิ่มนั้นซึ่งร่างบางก็ให้ความร่วมมือจูบตอบกลับมาเป็นอย่างดี มือบางเอื้อมมาโอบรอบคอผมก่อนจะส่งไปขยุ้มผมของผม และสัมผัสบางเบาแต่แฝงความร้อนแรงนั่นเองทำให้ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว


แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรนั่นน้องก็ขยับตัวขึ้นและจับแก่นกายของผมเอาไว้และใส่เข้าไปในช่องทางลับนั้นพร้อมกับยื่นหน้ามาจูบปากผมเบาๆ


อา...หนังโป๊เรื่องนั้นสอนได้ดีจังนะ


"ไปพร้อมๆ กันนะครับ"


ให้ตายเถอะ! ทำไมวันนี้น้องทำตัวน่ารักน่ากินแบบนี้เนี่ย จะให้ผมสำลักความสุขให้ได้เลยใช่ไหม!


สะโพกบางขยับขึ้นลงเป็นจังหวะพร้อมกับแรงบีบรัดภายในทำให้ผมต้องเม้มปากด้วยความเสียวซ่านและพยายามดันตัวเองลุกขึ้นนั่งพร้อมกับส่งแรงกระแทกสวนขึ้นไปเป็นจังหวะกับแรงที่น้องส่งลงมา


เนิ่นนานเหลือเกินในความรู้สึก เราสองคนเดินมาถึงปลายทางแห่งความสุขพร้อมๆ กัน ร่างบางนั่นล้มทับอกผมและโอบรอบคอผมเอาไว้เพื่อพยุงตัว เหงื่อไหลเปียกเต็มตัวเราสองคนเป็นหลักฐานว่าเมื่อกี้เราร้อนแรงกันขนาดไหน


เสียงลมหายใจแผ่วๆ อย่างคนที่เหนื่อยจากการทำอะไรบางอย่างมาทำให้ผมนึกเอ็นดูจูบวับเลือนผมที่มีเหงื่อออกน้อยๆ นั่นไปทีหนึ่ง


ความรู้สึกตอนนี้มันเต็มๆ บอกไม่ถูก ไม่คิดว่าจะมีใครทำเพื่อผมขนาดนี้ แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ บนเตียง ที่อาศัยภาษากายมากกว่าภาษาพูดก็ตามที แต่แจ๊บก็ทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความสุขที่แฝงมากับความตั้งใจ


ผม...มีความสุขมากจริงๆ


"หลับก่อนนะคนดี ตอนเย็นพี่จะพาออกไปกินไอติม"


ผมกระซิบบอกรักร่างเล็กที่เกาะก่ายผมหลับอยู่


เจ้าตัวผงกหัวเบาๆ ก่อนจะเริ่มเข้าสู่นิทรารมณ์อันแสนหวานโดยที่มุมปากยังประดับด้วยรอยยิ้ม


"พี่รักแจ๊บนะครับ (:"

__________________________________

+ เหลือพาร์ท II เรื่องนี้ก็จะจบบริบูรณ์แล้วนะครับ

+ ดีใจมากที่มีคนติดตามคู่นี้ ^ ^

+ เตรียมเจอพี่หมอไกด์กับพี่ใบไผ่นะครับ หลังจาก รปภ. ที่รักจบ อิอิ

+ ขอบคุณที่ติดตามกันมาเสอนะครับ

+ เจอกันพาร์ท II