เพล้ง!!
ปัดแม่ง ผมไม่สนใจหรอกมันต้องลุกขึ้นมาเก็บดิ่ จะได้ออกห่างจากกันสักทีแต่ไอ้ซ่าร์ก็เสือกตามมาช่วยมันเก็บอีกทำเป็นห่วงไม่เข้าเรื่อง มันคิดว่าผมไม่รู้หรือไงมันน่ะอยากได้ปิงแล้วแน่ ๆ ซ่าร์มันได้ทั้งชายทั้งหญิงถ้ามันเห็นว่าชอบว่าปลื้มมันขนาดนี้มันจัดการสอยได้ในเร็ววันแน่นอน ผมโมโหและหงุดหงิดมากเลยตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องวัดใจกันไปเลยว่ามันจะเดินตามผมเข้ามาไหมหรือจะนั่งยิ้มแป้นอยู่กับไอดอลของมันแบบนั้น
ผมบอกเดียร์ว่าจะเข้ามาเปลี่ยนเสื้อใช่ไหมแต่ถึงขนาดต้องอาบน้ำเลยนะใจผมร้อนรุ่มไปหมดเลยคืออยากจะให้หัวเย็นลงหน่อยในที่สุดมันก้เดินเข้ามาจริง ๆ แกล้งต่อว่ามันนิดๆแต่ผมก็ดีใจล่ะนะว่าปิงเลือกผม
“พี่เอย์ครับ คือพี่ซ่าร์เขาชวนผมไปทำงานด้วยอ่ะพี่ เฉพาะวันเสาร์อาทิตย์ แล้วบ่ายนี้ก็ว่าจะพาไปดูงานก่อน”
แค่นั้นแหละครับประโยคที่ทำให้ผมความอดทนขาดผึง คือคิดได้เลยว่าที่มันเข้ามาหาผมเนี่ยก็เพราะจะมาขออนุญาตผมเพื่อไปกับไอ้ซ่าร์ของมัน?
“อยากไปไหนก็ไป เรื่องของมึง!” ผมพูดไว้แค่นั้นแล้วเดินออกมา พอกำลังจะออกไปมันรีบเดินเข้ามาบอกว่าจะกลับมาให้ทันก่อนห้าโมงเย็นแล้วทำอาหารไว้ให้ คือผมไม่ได้หันไปมองอะไรหรอกนะแต่ก้ได้ยิน ถึงจะโกรธมันแต่ก็แอบคาดหวังกับคำพูดนั้น ผมกลับมาจากบ้านคุณย่าถึงห้องประมาณห้าโมงครึ่ง
แต่ปิงก็ยังไม่มา
คุณคิดว่าผมจะมีความอดทนมากน้อยแค่ไหน เริ่มจาก...
หกโมงผมเริ่มหงุดหงิดงุ่นง่าน คิดไปสารพัดว่าทั้งมันทั้งไอ้ซ่าร์แม่งไปอยู่ที่รูไหนป่านนี้ถึงยังไม่กลับ พอหกโมงครึ่งผมเริ่มโกรธเปิดแม็คทำงานโน่นนี่ไปนึกได้ว่ายังมีรายงานที่ต้องทำค้างอยู่ ผมจะทำรอมันไปเรื่อย ๆ ทั้งที่โกรธแบบนี้แหละ พอถึงทุ่มนึงรายงานห่าเหวอะไรผมไม่มีสมาธิจะทำแล้วแต่ก็ยังพยายามตั้งสติอยู่คือรู้แต่ว่าตอนนี้โกรธมากๆแล้ว ในที่สุดทุ่มครึ่งผมแทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ ผมโคตรโกรธจับโทรศัพท์ขึ้นมาเป็นสิบ ๆ ครั้งแต่ก็วางไว้ตลอดเพราะคิดว่าถ้าโทรตามมันคงจะว่าผมนี่ติดมันมากเดี๋ยวจะกลายเป็นไม่รู้ตัวอีกว่าผมไม่พอใจ ผมหลับตาตั้งสติอยู่พักใหญ่ก่อนนั่งลงแล้วพิมพ์งานต่อ ตอนนี้คือความโกรธผมถึงที่สุดแล้วจริง ๆ ผมจะเงียบครับ แบบนี้คือน่ากลัวแล้วนะสำหรับผมถ้ามันมาคือจะไม่อยู่ในสายตาผมเลย ผมจะไม่สนใจไม่คุยด้วยทำเหมือนไม่รู้จัก คือผมจะเมินแม่ง ช่างหัวมันดิ มันคงจะดีใจปลื้มปริ่มยิ้มหน้าบานอยู่กับไอ้ซ่าร์ขวัญใจมันนั่นแหละ
“พี่เอย์ผมกลับมาแล้วนะ พี่กินข้าวเย็นหรือยังครับ”
คิดเหรอว่ามันจะได้คำพูดตอบกลับอะไรจากผม ๆก็นั่งทำงานของผมต่อไปนั่นแหละ โธ่เอ้ยกว่าจะกลับมาถึงเหยียบสองทุ่มแบบนี้ยังมีหน้ามาถามว่าผมกินข้าวหรือยังแล้วมันนัดผมไว้กี่โมงกันล่ะ ไม่ใช่ว่าตัวเองไปกินกับคนปลื้มคนโปรดจนสายเอาป่านนี้หรอกนะ
มันก็พุดโน่นพูดนี่ไปขณะที่ผมรู้สึกว่ามันยังต้องง้ออีกนิด ความจริงเริ่มขำตั้งแต่ที่มันเริ่มขอโทษและทำหน้าตาประหลาดในแบบของมันแล้ว จนกระทั่งในที่สุดมันพูดประโยคไอ้ยาว ๆ บ้าบออะไรของมันที่ผมจำไม่ได้แล้วแต่ที่สะดุดหูมาก ๆ ก้คือไอ้คำช่วงท้าย ๆ
“........................ในเมื่อพี่บอกเองว่าไม่ได้ชอบผม ก็คือผมมีสิทธิ์จะไปไหนกับใครก็ได้ใช่รึเปล่า แล้วที่วันนี้พี่ซ่าร์เขาชวนผมว่าอยากให้ผมไปอยู่กับพี่เขาไปทำงานกับพี่เขาแบบเต็มเวลางั้นผมจะไปก็เรื่องของผมอีกใช่ไหม พี่ไม่แคร์เลยใช่ไหม พี่จะปล่อยให้ผมไปกับพี่เขาได้เลยใช่ไหม เลิกทำงานกับพี่เลยก็ได้จะเอาแบบนั้นเลยใช่ไหม ต้องการแบบนั้นใช่ไหม นั่นใช่ไหมคือสิ่งที่พี่ต้องกะ..............................อื้อออออ”
ผมลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้คว้าคอมันเข้ามาจูบปิดปากแม่งเลย โทษฐานมาช้าผิดสัญญาแล้วยังมาปากดีบอกจะไปไหนมาไหนกับใครอีก ผมจูบมันแบบที่ผมคิดอยากจะจูบ สอดลิ้นดูดปากกัดด้วย คือทำทุกอย่างตามที่ใจตัวเองคิด ผมรู้สึกเลยนะว่ามันอ่อนระทวยลงแต่สักพักเสือกฮึดสู้อะไรขึ้นมาไม่รู้มันขยุ้มหน้าอกเสื้อผมแน่นแล้วจูบโต้กลับมา ผมงี้กระหยิ่มยิ้มรับเลยสิครับสู้แบบนี้กูชอบมาก หึหึหึ
นานหลายนาทีกว่าผมจะยอมถอนปากออกจากมัน หน้าปิงเห่อแดงไปหมด ทั้งตัวยังร้อนผ่าวหัวใจเต้นดังโครมครามจนผมรู้สึกได้ ผมจ้องตามันขณะที่มันทำท่าเหมือนอยากจะรอฟังว่าผมจะพูดอะไรหลังจากนี้ซึ่งผมเองก็พูดออกมาให้มันได้ฟังจริง ๆ
“กูไม่ได้ต้องการอะไรเลย ขอแค่ได้ใช้เวลาอยู่กับมึงในทุก ๆ วันก็พอ”
มันอึ้งไปหลายวินาทีก่อนที่จะถามผมออกมา “ นี่พี่กำลังบอกรักผมอยู่เหรอ ใช่ไหม” เด็กโง่เอ้ยผมพูดขนาดนี้มันยังไม่เข้าใจวันหลังจะซื้อหญ้าให้มันกินแทนข้าวแล้ว
“หมาปิง ใช้งานมึงได้ทั้งวัน มึงคิดเท่าไหร่”
ผมย้ำลงไปอีกบอกให้รู้ว่าครั้งนี้ผมจริงจัง ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้แล้วเราต้องมาทะเลาะกันอีก มันยังทำหน้าอึ้งๆปนไม่เข้าใจอยู่อีกผมก็เลย....
“เฉพาะกู แค่กูคนเดียว กับเวลาตลอดทั้งวันของมึง”
แค่นั้นแหละครับแม่งไม่รู้จะอายห่าอะไรนักหนา มันถวายแหวนผมมาแบบเต็ม ๆ ปากผมถึงกับเงิบไปตามหมัดเล็ก ๆ ของมันเลย เด็กบ้าอายแล้วรุนแรงแบบนี้ วันหลังผมจะกล้าทำให้มันอายอีกเหรอ
ผมเลื่อนมือไปคลิกเปิดโฟลเดอร์ที่ผมไม่ได้แวะเข้ามาดูนานมากแล้ว รูปภาพหลากหลายอิริยาบถทั้งรูปคู่และรูปเดี่ยวระหว่างผมกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงคนแรกของผมและเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมเคยพูดคำว่า
‘รัก’ ด้วยแต่นั่นก็นานมากแล้วจนผมเกือบจะลืมมันไป เราเลิกกันเมื่อสามปีก่อน ทันทีที่เธอรู้ว่าผมมีคู่หมั้นที่ทางบ้านจัดหาไว้ให้
‘นานะ’ คือชื่อเล่นของเธอ ตอนนั้นเธอเรียนอยู่ปีหนึ่งแต่คนละมหาวิทยาลัยกับผม เราจบมาจากมัธยมฝั่งตรงข้ามกัน ผมจีบเธอตั้งแต่ผมเรียนอยู่มอสี่เทอมปลาย ได้เธอเป็นแฟนตอนมอห้าแล้วตกลงคบกันมาตลอดจนกระทั่งปีหนึ่งเธอเพิ่งจะมารู้เรื่องผมกับเดียร์เพราะไอ้ซ่าร์มันเป็นคนบอก เธอยื่นคำขาดทันทีให้ผมจัดการเรื่องถอนหมั้นถึงขนาดบังคับให้ผมเข้าไปคุยกับคุณย่าแม้กระทั่งเดียร์มันมาอธิบายและช่วยพูดให้ เธอก็ยังไม่ยอมเข้าใจ จนผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ผมไม่รู้เธอเสียใจเรื่องของเราจนตัดสินใจหนีไปเรียนต่อเมืองนอกหรือบ้านเธอมีแผนอยากให้เธอไปอยู่แล้วกันแน่ แต่เรื่องของผมกับนานะก็จบลงแค่ตอนนั้น ผมปิดหัวใจตัวเองและไม่เคยคบใครจริงจังอีกเลย
เมาส์พอยเตอร์ชี้ไปที่รูปคู่รูปหนึ่งของเราสองคน ผมเลือกจะเก็บมันไว้แค่รูปเดียวถือเสียว่าเป็นความทรงจำครั้งหนึ่งเมื่อยังเด็ก อย่างน้อยเธอก็เป็นรักแรกของผม จากนั้นผมเลือกไอคอนนั้นแล้วกดลบ ผมตัดสินใจลบรูปภาพที่เหลือทั้งหมดทิ้ง ไม่มีความจำเป็นที่ผมจะต้องเก็บอะไรแบบนั้นไว้อีก เพราะตอนนี้ผมมีใครบางคนที่เข้ามาเติมเต็มในชีวิตของผมแล้ว ความรู้สึกสุข ทุกข์และไม่เป็นตัวของตัวเองทุกครั้ง ล้วนมีเจ้าหมาปิงเป็นคนทำให้ผมเป็นทั้งสิ้น ปิงคือความสุขและความสบายใจของผม ผมนั่งยิ้มกับตัวเองได้แค่นึกถึงใบหน้าเอ๋อๆตลกๆและอ้อน ๆ ของมัน น้ำเสียงท่าทางนิสัย และทั้งหมดนั่น คือคุณอาจจะไม่เข้าใจนะ แต่รู้ไหมเดี๋ยวนี้นับวันผมนี่เหมือนกับคนบ้า แค่ผมนึกถึงใบหน้าทะเล้นๆของมัน รอยยิ้มและปากที่ขยับพูดอยู่ตลอดเวลามันทำให้ผมรู้สึกชื่นใจแปลก ๆ
แต่เรื่องที่ผมต้องคิดหลังจากนี้ต่างหากที่สำคัญ ปิงเป็นผู้ชาย แน่นอนครับมันไม่ผิด ผมไม่ได้หัวโบราณอะไรนะ คือไอ้ซ่าร์มันก็เป็นผมเลยเฉย ๆ ก็แค่คิดว่าถ้าหัวใจเราโอเคคิดว่าใช่กับใคร ไม่ได้มองหรอกว่าเขาคนนั้นเพศอะไรหน้าตาแบบไหนคือผมจะใช้หัวใจเป็นตัววัด แต่หลังจากนี้ผมก็ต้องมีการเตรียมตัวอะไรไว้บ้าง ผมเริ่มเสิร์ชหาเว็บไซด์เกี่ยวกับชายรักชาย คือผมก็ไม่มีความรู้ไอ้เรื่องแบบนี้ แล้วแหล่งความรู้ที่ดีที่สุดก็มาจากอินเตอร์เน็ตนี่แหละ
ยิ่งดูก็ยิ่งเมามันส์แม่งมีหลากหลายให้เลือกสารพัด คนหน้าตาดี ๆ มีเยอะนะแต่ผมไม่เห็นจะรู้สึกอะไรกับผู้ชายคนไหนเลย ทำไมต้องเป็นปิง มีแค่มันเท่านั้นที่ทำให้ผมมานั่งเป็นกังวลบ้าบอแบบนี้ได้ ผมนั่งยิ้มไปหัวเราะไปจินตนาการไปกับเว็บไซด์ที่กำลังเปิดดู ก็อย่างที่คุณรู้ชายกับชายก็จะใช้ส่วนน่ารักทางด้านหลังใช่ไหม ผมก็เลยคิดแล้วก็นึกจินตนาการถึงรูปร่างของหมาปิงแต่ภาพที่ดันติดอยู่ในหัวตอนนี้ก็คือภาพที่มันใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วยืนอยู่ในครัวทำโน่นนี่นั่น
“พี่เอย์ครับ” ผมสะดุ้งนิดนึง มันเคาะแล้วเดินเข้ามาเลยคือผมไล่ปิดเว็บต่าง ๆ เกือบจะไม่ทัน มันมาตอนไหนวะ
“หิวข้าวแล้ว” ผมแกล้งพูดไปเรื่อยหมุนเก้าอี้ไปหา เจ้าเด็กบ้ามันนั่งลงแล้วทำหน้าอ้อนๆแนบแก้มลงที่โต๊ะแอบมองที่หน้าจอผมด้วยนะ แต่เสียใจผมเร็วครับปิดไปหมดแล้วเรียบร้อย ผมมองหน้ามันที่กำลังทำท่าออดอ้อน นี่มันจะรู้หรือเปล่าวะว่ามันกำลังยั่วผมแบบไม่รู้ตัวเลยนะ ผมว่าสายตาผมตอนนี้คงเจ้าเล่ห์น่าดูแหละเพราะผมเพิ่งจะดูอะไรต่อมิอะไรลามกมาแล้วกำลังจินตนาการถึงมันอยู่ อย่ามาว่าผมหื่นนะผมผู้ชายนี่ เรื่องแบบนี้ธรรมดาออก
หลังจากนั้นเราออกไปทานข้าวกันแต่ปิงกินน้อยมากแล้วยังทำสีหน้าไม่ค่อยดีผมเลยลองถามดูปรากฏว่าใช่อย่างที่คิดจริงๆคือปิงกินไม่ได้อาหารที่ผมชอบมันดันไม่ชอบแล้วยังบอกผมว่าขอไม่มาอีกได้ไหมที่ร้านนี้ ผมคิดหนักเลยสิคือรสนิยมผมกับมันคนละแบบกันเลยจริง ๆ แต่ผมคงต้องปรับตัวลงมาหามันหน่อยแล้วในขณะเดียวกันก็คิดอยู่นะว่ามันคงกำลังปรับตัวเพื่อขึ้นไปหาผมอยู่เหมือนกันแต่ก็คือนิด ๆ เด็กแบบนั้นได้แค่นี้ผมถือว่าดีมากแล้ว
“ถ้างั้นต่อไปผมจะเป็นคนทำอาหารให้พี่ทานเอง ผมก็กินได้พี่ก็กินได้แบบนั้นจะดีกว่าไหมครับ” นี่คงเป็นทางเลือกที่มันคิดว่าดีที่สุดสำหรับเรา ใจผมนี่ยิ้มเลยสิครับแต่ต้องเก็กสีหน้าไว้ก่อนพร้อม ๆ กับที่นึกขึ้นมาได้ว่าถ้ากินอาหารที่มันทำให้ทุกวันผมไม่อ้วนตายห่าเหรอ ปิงทำอาหารอร่อยคือผมไม่รู้ว่าอร่อยของคนอื่นเป็นรสยังไงแต่คำว่าอร่อยสำหรับผมคืออาหารที่ปิงทำให้ผมกินผมก็กินได้แล้วก็หมดทุกครั้ง
ดูเหมือนว่ามันจะกังวลกับสีหน้าของผมแต่พอผมพูด
“แบบนี้กูก็อ้วนแย่อ่ะดิ”หมาปิงทำหน้าแป้นแล๊นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดัน ๆ ซุก ๆ หลังผมออกจากลิฟต์ มันเดินนำไปก่อนพอผมหยุดไม่ยอมตามมันก็ยื่นมือออกมา ผมมองหน้ามันนิ่งเลยนะ ขณะที่มันเองก็มองผมนิ่งเช่นกัน ครู่นึงผมตัดสินใจยื่นมือตัวเองส่งไปแล้วคว้าเอามือของมันเข้ามาจับไว้ข้างตัว เราสองคนเดินจับมือกันไปจนถึงห้อง ซึ่งนั่นทำให้ผมคิดได้เป็นครั้งแรกตั้งแต่ซื้อห้องนี้มาผมรู้สึกว่าตัวเองเลือกห้องได้ดีที่สุดแล้ว ไม่เกี่ยวกับเรื่องวิวที่สามารถมองเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาได้ ไม่เกี่ยวกับพื้นที่ใช้สอยห้องมุม แต่คือระยะทางจากลิฟต์ถึงหน้าห้องที่ผมจะสามารถเดินจูงมือมันได้ยาวนานแค่ไหนก่อนจะมาถึงห้องของเรา
“พี่เอย์จะกินผัดกระเพรากุ้งใช่ไหม งั้นเดี๋ยวผมทำเลยนะ”
ปิงทำอาหารขณะที่ผมแยกเข้าไปอาบน้ำ พอผมเดินออกมาเห็นเจ้าปิงยังคงวุ่นกับการตั้งโต๊ะอาหารในครัวผมเลยเดินไปดูวิวริมผนังกระจกซึ่งเป็นมุมที่ผมชอบเดินมาดูบ่อย ๆ ผมมองเห็นสถานที่นึงมีแสงไฟสีส้มประดับระยิบระยับอยู่ไกล ๆ คิดว่าน่าจะใช่สถานที่ๆตัวเองคิด ผมเลยเรียกปิงว่าสักวันนึงเราสองคนจะไปนั่งอยู่ที่นั่นแล้วจะมองขึ้นมาที่ห้องนี้ด้วยกัน
“นั่นคือที่ไหนพี่” มันถาม
“มึงจะรู้เอง ไว้ตอนที่มึงนั่งอยู่ตรงนั้นเราสองคนจะมองมาที่ห้องนี้ด้วยกัน”
ผมหันกลับไปมองเห็นปิงอมยิ้มนิด ๆ แล้วก้มลงไปสนใจเรื่องในครัวต่อไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเดินเข้าไปหามันซึ่งตอนนี้มันยืนหันหลังให้ผมล้างมะเขือเทศลูกโตๆอยู่ ผมมองดูมันแบบเต็ม ๆ ตาปิงเป็นคนที่มีต้นคอสวยมาก ยิ่งไม่กี่วันนี้มันคงไปซอยผมออกหน่อย ๆ มั้งเลยโชว์ให้เห็นได้แบบเต็ม ๆ ผมมองปิงที่อยู่ในชุดกันเปื้อนเหมือนในจินตาการที่ผมดูในเว็บไซด์เมื่อสักครู่ไม่มีผิด ผมเดินวนไปวนมาความรู้สึกคืออยากจะลองจับดูสักครั้งเกิดมายังไม่เคยลองแตะก้นผู้ชายแบบตั้งใจเลย คือผมไม่รู้ตัวจริงๆนะ รู้สึกได้อีกทีคือมือผมก็บีบลงที่ก้นมันแล้ว
“เฮ้ย!! อะไรของพี่วะ พี่มาจับก้นผมทำไม!!!” ตายๆขนาดผมยังไม่เชื่อว่าตัวเองจะเป็นคนทำ แม่งผมโคตรทะลึ่งอ่ะ ผมรีบพูดแก้ตัว ขณะที่มันหน้างอหน้าบูดบ่นไปตามเรื่องทำท่าว่าจะกลับแต่ผมรีบดักทางไว้ เราสองคนนั่งทานอาหารด้วยกันจนมันเก็บล้างเสร็จจึงมานั่งลงข้าง ๆ ผม
“พี่ครับ ตกลงคือเราสองคนตอนนี้เป็นอะไรกันเหรอ”
นั่นคือคำถามที่ปิงทำให้ผมต้องหยุดคิด มันอยากได้คำตอบอะไรจากผมถึงได้ถามออกมาแบบนี้ เมื่อวานที่ผมสารภาพไปนี่มันยังไม่เข้าใจสินะ หรือเข้าใจแล้วแต่อยากได้คำยืนยันให้มันแน่นอน
“อยากได้ยินว่าอะไรล่ะ” ผมถาม จ้องหน้ามันเลยนะ คือผมก็พอจะรู้นิด ๆ แหละแต่อยากแกล้งหมา
“ ‘รัก’ อะไรแบบนั้น” ผมสำลักน้ำออกมาเลย คือเจ้าหมาปิงจะตรงไปไหนครับ ก็รู้แล้วว่าอยากได้ยินคำนี้แต่ระหว่างเรามันเพิ่งเริ่มต้นแล้วผมกับมันก็คือผู้ชาย ที่สำคัญมันจะรู้ไหมว่าคำๆนี้ผมเป็นคนที่พูดยากมากๆ อย่างที่บอกไปมีผู้หญิงคนเดียวที่เคยได้คำนี้จากผมแล้วจากนั้นผมก็ปิดตายหัวใจตัวเอง จนกระทั่งตอนนี้ปิงสามารถเปิดหัวใจผมเข้ามาได้เป็นคนที่สอง สักวันนึงผมจะบอกคำนี้กับมันแน่ แต่ไว้นานกว่านี้หน่อยค่อยมาถามกันไม่ได้หรือไงวะ คำว่า ‘รัก’ มันต้องสารภาพตอนเมคเลิฟสิมันถึงจะลึกซึ้ง อันนี้คือความเห็นส่วนตัวผมนะ สำหรับมันผมไม่รู้
เราคุยเล่นกันต่อไปเรื่อยจนมันล้อเลียนอะไรบางอย่างผมนี่แหละ หน้าตาแม่งโคตรตลกทำเอาผมที่เส้นตื้นอยู่แล้วหัวเราะไม่หยุด ผมบอกให้มันหยุดทำหน้าแบบนั้นแต่ปิงก็คือปิงยิ่งบอกยิ่งทำดื้อมาก ๆ ผมก็เลยแกล้งมันทำท่าเหมือนจะจูบปิดปากอีกคราวนี้มันนิ่งไปเราสองคนเลยสบสายตากันโดยบังเอิญ ผมมองหน้ามันนิ่งในระดับความห่างที่ถือว่าใกล้มาก ปิงเป็นคนที่....แม่งหน้าตามันทำไมถึงดึงดูดผมได้ขนาดนี้ก้ไม่รู้ผมโคตรอยากจะคว้าคอมันเอามาดูดปากเลย รสชาติที่เราจูบกันครั้งล่าสุดผมไม่มีวันลืมได้ง่าย ๆ หรอกแอบงอนมันนิดนึงด้วยพอคิดไปว่ามันคงไปฝึกไอ้วิธีจูบแบบเชี่ยว ๆ มาจากสาว ๆ มากมายหลายสิบที่มันชอบไปโปรยเสน่ห์ไว้แน่
“ผมจะกลับแล้วนะพี่”
“ช่างหัวมึงดิ”
“ไม่สนกันเลยจริงอ่ะ”
มันลุกขึ้นแล้วหยิบเอากระเป๋าขึ้นสะพายใส่ไหล่ ผมเลยแกล้งมันเรื่องผีรถมอ’ไซด์ ก็รู้หรอกว่ามันไม่เชื่อแต่ก็อยากให้อยู่ด้วยนิด ๆ หรอกไม่งั้นไม่ชวน ปิงเดินไปใสรองเท้าผมเลยลุกขึ้นไปเอาพวงกุญแจกับคีย์การ์ด
“พี่เอย์จะไปไหนอ่ะครับ”
“ไปส่งหมา”
สรุปคืนนั้นผมมาส่งมันแค่ที่รถมอไซด์เพราะหมาปิงตัวดีรั้นว่าจะกลับเองผมก็ห่วงนะเพราะมันดึกแล้ว แต่ก็คิดว่าอะไร ๆ อย่าเปลี่ยนไปเยอะเลยเมื่อก่อนมันก็กลับเองมาเองไปไหนต่อไหนเอง ถ้าผมกับมัน คือเราคบกันไปสไตล์เพื่อนดูแลกันไปแบบนี้เราจะคบกันได้ยืนยาวกว่าไหมอะไรแบบนั้น
-เช้าวันเสาร์-ผมเดินงุ่นง่านอยู่ตั้งแต่เช้า หมาปิงหายไปตั้งแต่วันนั้น อย่าถามนะว่าผมโทรหามันบ่อยไหม ก็แค่ก่อนนอนต้องหาเรื่องโทรไปถามว่าแก้วน้ำผมหายไปไหนก็แค่นั้น โทรบ่อยเดี๋ยวจะหาว่าผมคิดถึงเสียฟอร์มกันหมดพอดี เซ็งเป็นบ้ามันชอบไปเตะบอลซึ่งเป็นกีฬาที่ผมไม่ถนัดเลยหากจะทำทีเป็นขอไปเตะด้วยเพื่อใช้เวลาอยู่กับมัน ตัวผมชอบไปตีเทนนิสว่ายน้ำเล่นฟิตเนสซึ่งมันก็ไม่ชอบแบบที่ผมชอบอีก เราสองคนเลยมีเวลาว่างที่เป็นส่วนตัวกันจริง ๆ คือช่วงเย็นต่างคนต่างแยกย้ายกันออกกำลัง นี่ผมก็กำลังคิดนะว่าตัวเองจะมาโซนิดๆรึเปล่าวันไหนไม่ได้ด่ามันนี่ผมรู้สึกหงุดหงิดฉิบเป๋งไหนมันบอกว่าวันนี้จะมาถึงแต่เช้าทำอาหารอร่อย ๆ ให้ทานกัน ผมนั่งคิดจินตนาการว่าตัวเองจะได้กินอะไร แต่จนแล้วจนรอดแปดโมงกว่าแบบนี้มันก็ยังมาไม่ถึง ผมอยากรู้นักคำว่า ‘เช้า’ ของมันนี่ความหมายคือกี่โมง
“จ๊ะเอ๋”
ผมสะดุ้งหน่อยนึง มันเปิดเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน นี่ผมนั่งดูการ์ตูนจนเพลินไปเลย?
“งอนเหรอจ๊ะ คนสวย” มันเข้ามากระซิบที่ข้างหูคงคุกเข่าอยู่หลังโซฟาที่ผมนั่งอยู่นั่นแหละ ผมตกใจรีบหันไปมองทำสายตาอะไรของมันมองผมแปลก ๆ เป็นอะไรของมัน มาถึงก็ยิ้มหน้าบานแถมเพี้ยนถึงขนาดมาเรียกผมว่าคนสวย มึงไม่มองดูตัวเองก่อน
“พี่เอย์” มันเรียก ผมได้ยินนะแต่ไม่หันไปทำท่าดูการ์ตูนของผมต่อ แต่หางตาผมเห็นนะมันยิ้มไม่หุบเลยไม่รู้คิดอะไรของมันอยู่
“พี่เอย์ครับ” เสียงเรียกใกล้เข้ามาคือผมคิดว่านี่มันระดับของการกระซิบเรียกแล้วเลยกำลังจะหันไป แต่ว่า....
“หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆเหมือนกัน
แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้น ที่จะต้องพูดมา
แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็พอ
และฉันก็ขอเป็นคนนั้นที่ดูแลหัวใจ
ไม่เคยบอกรักใครคนไหนเพิ่งจะมีแค่เธอ
และฉันก็อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา เหมือนเธอ
แค่เพียงเท่านี้เป็นอันเข้าใจ”
คุณเชื่อไหม....ผมเพิ่งคิดได้วันนี้นะว่าคนที่ผมคิดจะจริงจังด้วยเนี่ยมันเพี๊ยน! เด็กบ้ามันจะทำผมเขินไปถึงไหน มันน่ะเกินจะเยียวยาแล้วจริง ๆ มันไม่รู้จักอ่านบรรยากาศบ้างหรือไงว่าผมกำลังงอนมันอยู่ ยังมามีหน้าร้องเพลงแล้วยิ้มแป้นให้กันถึงริมหูอีก แล้วให้ผมทำหน้าแบบไหนไม่ทราบ
“ประสาทดีหรือเปล่ามึงอ่ะ” ผมหันไปว่าใส่ผลักหัวมันไปเบา ๆ ที แน่นอนครับว่าผมเก็กสีหน้าจริงจังด้วยทั้งที่หัวใจนี่ยิ้มบานสะพรั่งมาก
“มีคนเขาบอกว่าพี่น่าจะมอบเพลงนี้ให้ผมอ่ะ ผมฟังดูแล้วก็เออมันใช่อ่ะนะเลยลองเอามาร้องเล่นดู พี่เอย์ชอบไหมครับความหมายมันใช่ที่พี่รู้สึกกับผมเลยเนอะๆ” ปิงมันเป็นคนตรงมากจริงนะครับยิงตรงไม่มีอ้อมมีโค้งให้สวยงามใดๆทั้งสิ้น อยู่กับมันนี่คุณจะขำมากแล้วไอ้อาการหลงตัวเองของมันนี่แก้ไม่หายนะ
“บ๊อง” ผมด่ามัน
“บ๊องแต่ก็น่ารักสำหรับพี่แหละ” พอพูดจบมันลุกขึ้นเดินผิวปากเข้าไปในครัว ผมมองตามมันส่งยิ้มหวานระยะไกลมาให้ผมเลยเขวี้ยงหมอนใส่มันอย่างแรง ตรง ๆ เลยคือผมเขิน แต่รู้สึกหน่อย ๆ นะว่าวันนี้ผิดปกติแล้ว ไอ้หมาปิงเป็นอะไรสักอย่างแหง มันคว้าเอาหมอนที่กำลังจะปลิวถูกหัวมันกลางอากาศได้ทัน ทำท่าจูบลงที่หมอนใบนั้นเบา ๆ ก่อนวางลงที่เคาน์เตอร์
“ใจร้ายว่ะมาช้าก็โกรธ ร้องเพลงให้ฟังก็เขิน เฮ้อ คนอุตส่าห์ไปศึกษามาเพื่อไม่ให้พี่เจ็บแท้ ๆ ไม่เห็นใจกันเล้ยยยย”
มันบ่นอะไรของมัน ผมนี่คิ้วกระตุกขึ้นทันที นี่มันกำลังพูดเรื่องอะไรวะ ไอ้ท้าย ๆ ประโยคนั่นผมฟังไม่ค่อยชัดเลย
“หมาปิงเมื่อกี้มึงพูดเรื่องอะไร” ผมเดินเข้าไปถาม
“ก็เปล๊า~ ผมพูดไปเรื่อยแหละ วันนี้พี่เอย์อยากทานอะไรครับ”
“ไม่หิว! อิ่มแล้ว” ผมแกล้งพูดประชด มันอยากมาช้าทำไม แถมแถไถไปอย่างอื่นไม่ยอมตอบคำถามผม
“อะไรกันน่ะปกติเสาร์อาทิตย์พี่ตื่นสี่โมงเลยนะ ใครจะรู้ล่ะครับว่าวันนี้พี่เอย์จะตื่นเร็วแบบนี้ งอนเหรอ”
“จิ๊!” ผมทำเสียงใส่ แกล้งงอนมันจริงแหละ เวลามันง้อผมจะรู้สึกว่าตัวเองสำคัญสำหรับมันนั่นคือทำให้ผมยิ้มโลดอยู่ในใจเลยนะ
“ถ้าผมบอกว่าผมแวะไปที่ไหนก่อนมาที่นี่นะ พี่จะต้องรีบขอบคุณผมแบบงาม ๆ เลยนะรู้รึเปล่า” ดูมันทำหน้าทำตา แล้วมันไปไหนของมันมาทำให้ผมจะต้องขอบคุณมันมากมายแบบนั้น
“มึงไปที่ไหนมา ทำไมกูต้องขอบคุณมึงด้วย”
“เอ๊า ต้องขอบคุณดิ่ คึคึคึ” ประสาทพูดแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียว นี่ผมคบอยู่กับคนเสียเส้นรึเปล่าวะเนี่ย
“ไม่บอก ไว้กินข้าวเสร็จเดี๋ยวพี่รู้เอง วันนี้น้องปิงจัดว่าเด็ดนะครับนะ พี่เอย์เตรียมตัวใช้เสียงอันเซ็กซี่ของตัวเองเรียกชื่อผมได้เลย คิคิคิ”
ผมฟังมันพูดแล้วก็ส่ายหน้า คือผมว่าผมจะปลงได้ไหมคบกับเด็กสร้างบ้านแบบมัน คือผมไม่รู้ว่ามันต้องการจะสื่ออะไรจู่ ๆ ก็พูดเรื่องอะไรของมันขึ้นมา จัดว่าเด็ดอะไรของมัน ขี้เกียจคุยแม่งแล้วผมเลยเดินกลับไปนั่งดูการ์ตูนของผมต่อ หันมาอีกทีเจอมันยักคิ้วกวน ๆ ส่งให้ ผมอยากจะเขวี้ยงหมอนใส่อีกสักครั้งนะแต่ขี้เกียจต้องเดินกลับไปเก็บเลยปล่อยมันไปก่อนไว้กินข้าวเสร็จเดี๋ยวถามให้รู้เรื่องอีกที
แต่คือถ้าผมมองไม่ผิดนะครับ สายตาเจ้าปิงวันนี้โคตรจะสื่อถึงความหื่นอ่ะ มันกำลังคิดเรื่องลามกอยู่รึเปล่าวะ ฮึ่ยย ผมส่ายหัวไล่ความคิดแปลก ๆ ออกไปผมอาจจะมองมันพลาดไปบ้างสายตาเจ้าปิงมันเจ้าเล่ห์แพรวพราวแบบนี้อยู่แล้วไอ้หมาปิงเด็กกะล่อน คงเพราะพวกเว็บไซด์หลากหลายเหล่านั้นทำให้ผมคิดไปในทางลามกๆเสียได้ แต่จะว่าไปไม่มีความจำเป็นที่ต้องเข้าไปศึกษาอะไรอีกแล้วล่ะครับ เพราะผมคิดว่าผมเองก็เจ๋งไม่แพ้ใครเหมือนกันเรื่องแค่นั้นมันจะไปยากอะไร ผมจะงัดเอาแค่เศษเสี้ยวของประสบการณ์มาใช้แบบไม่ต้องคิดอะไรมากเลย ติดอยู่อย่างเดียวคือปิงคงจะต้องทนเจ็บนิดนึงนะช่วงแรกแต่คือผมก็จะมีเทคนิคส่วนตัวอยู่ดีนั่นแหละ คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอกไว้เวลาผมทำแล้วมันร้องดังลั่นห้องนั่นแหละครับ คุณค่อยรับรู้เรื่องราวของเราอีกที หึหึ
Tbc.
#ตอนนี้เป็นพาร์ทของพี่เอย์ค่ะบอกไปแล้วเนาะปิงห้าตอนพี่เอย์มาหนึ่งตอน เราจะได้รู้ความในใจของพี่เขากันบ้าง
#ขอบคุณมากมายเลยนะคะที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้กัน (น้ำตาจะไหล) อ่านทุกคอมเม้นต์เลย ขอบคุณทุกบวกเป็ดบวกแต้ม ขอบคุณที่ช่วยดันกระทู้ขอบคุณที่แวะเข้ามาหาบ่อย ๆ และช่วยเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปด้วยนะคะ 
หัวข้อ: ดอกฟ้ากับหมาวัด(Out Of Reach) 14/03/58 พิเศษ 05 พี่เอย์พี่เชน (อ่าน 1466580 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก