http://www.youtube.com/v/6r8b1INhYwcผมเหยียบเลยนะใช้ทางด่วนแล้วเหยียบมิดเลยพักเดียวก็ถึงสมุทรสาครขับต่อมาอีกหน่อยก็เป็นสมุทรสงคราม ผมเลี้ยวเข้าไปตามถนนที่จะไปหาบ้านของไอ้ฟิวส์ทันที
ผมคุยกับคุณอาของมันเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ คือจริง ๆ แกคงจะสงสัยนะว่าทำไมผมต้องยอมทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้นความเสี่ยงที่จะมีสูงมากถึงขนาดจะทำให้ผมล้มละลายได้ถ้าหากอัศวจะเอาจริงขึ้นมา แต่ผมก็ไม่ได้อธิบายอะไรมากแค่ขอให้ช่วยเหลือในวันทำสัญญาจริง คุณอาทนายความซักถามข้อมูลมีเอกสารหลายอย่างที่ผมต้องเตรียมส่ง ท่านรับปากจะทำงานนี้ให้ดีมากที่สุด ผมจึงว่าจ้างท่านให้รับงานนายหน้าแทนไอ้ฟิวส์ซึ่งจะปลอดภัยมากกว่า บางทีในวันเซ็นสัญญาปิงอาจจะมานั่งอยู่ด้วยเดี๋ยวจำไอ้ฟิวส์ได้ทุกอย่างจะไปกันใหญ่
ความจริงแล้วเรื่องนี้ไม่มีอะไรเลยนะถ้าหากว่าคุณแม่ไม่เล่นตุกติกกับยูเซย์ทุกอย่างก็คือไม่มีอะไรเปลี่ยน ชิลมาก แต่ผมต้องป้องกันไว้ก่อน หากมีอะไรขึ้นมาเป็นผมที่รับความเสี่ยงเอาไว้เองแค่นั้นจบ
“ขับรถดีๆนะมึง อย่ารีบมาก” ไอ้ฟิวส์เดินออกมาส่ง ผมยกนาฬิกาขึ้นดู พอเห็นว่าสามทุ่มแล้วตกใจมาก รีบบอกลามันขึ้นรถแล้วกดส่งข้อความไลน์ไปหาปิง กลัวมันจะหิ้วท้องรอผมจนดึก
“ติดงานด่วนจริง ๆ กินข้าวซะนะ”
ผมเหยียบเต็มที่อีกนั่นแหละแปลกใจมากเหมือนกันทำไมเวลาดึกแบบนี้รถลายิ่งติดมากกว่าช่วงหัวค่ำเสียอีก รู้สึกปวดท้องหิวข้าวเพราะตั้งแต่บ่ายก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย บอกให้ปิงรอกินข้าวป่านนี้มันเองก็คงจะหิวไม่ต่างไปจากผม แต่ไม่ว่าอย่างไรผมก็ต้องไปหามันอาจจะไปถึงสักสี่ทุ่มกว่าแน่ ๆ แต่ผมก็จะเข้าไป ขอแค่บอกมันไว้ว่าให้กินข้าวไปก่อน ผมกินตอนไหนก็ได้
ก่อนเข้าไปถึงออฟฟิศผมกดโทรหามัน อยากจะถามว่าจะเอาอะไรไหมจะซื้อเข้าไปด้วย แต่ปิงไม่รับสาย ผมก็คิดสิโกรธไหมหรือว่าจะเมินผมเกลียดผมแล้วหรือปิงจะไม่อยู่ไปไหนขับรถหรืออะไร คือความคิดผมตีกันมั่วมาก ผมผิดนัดมัน
ในที่สุดรถจอดลงที่หน้าออฟฟิศ แต่ทุกอย่างคือปิดเงียบ ผมไม่เห็นซีอาร์วีสีดำจอดอยู่ทั้งที่ปกติมาทีไรรถนั่นจะต้องจอดอยู่แถว ๆ นี้ทุกครั้ง เห็นรถมอไซด์คันเก่าคันเดิมของปิงจอดไว้ด้านใน ผมโทรหามันอีกรอบสายก็ยังคงเรียกแต่ไม่มีการตอบรับอีก ผมเลยเดินลงไปถามยามเห็นว่าปิงกับคเชนทร์ออกไปข้างนอกด้วยกันตั้งแต่สี่ทุ่ม
อารมณ์ขึ้นนิดๆเลยนะ เอาตรงๆคือหวง ไม่อยากให้มันไปไหนมาไหนกับนายคเชนทร์อะไรนี่สองต่อสองเลย แต่ใจก็คิดว่าสองคนอาจจะออกไปกินข้าวกันก็ได้ บางทีมันคงรอผมจนสามทุ่มพอผมไลน์มาบอกเลยตัดสินใจชวนกันออกไปกินข้าว
ผมจะคิดในแง่ดีไว้ก่อน ผมนั่งรออยู่ในรถนานมากจนตัดสินใจออกมายืนรอด้านนอก ดึกมากแล้วสายลมอ่อน ๆ พัดผ่านเข้ามา ดอกโมกของที่นี่ปลูกเรียงเป็นแนวยาวขนานไปกับรั้วด้านข้างทั้งสองฝั่ง คือสวยแล้วก็หอมมาก ๆ ยิ่งดึกยิ่งหอม ผมยืนพิงราวเหล็กไม่ไกลจากรถมากนัก พับแขนเสื้อขึ้นอีกหน่อยล้วงกระเป๋าหาลูกอมเย็นๆขึ้นมาเคี้ยวเล่นฆ่าเวลา เอามือถือขึ้นมากดโทรหามันอีก แต่แล้วก็เหมือนเดิมมีแต่เสียงเรียกจนผมเริ่มคิดไปว่าปิงคงจะเผลอวางโทรศัพท์ไว้ด้านในแล้วออกไปโดยลืมหยิบมือถือติดตัวไปด้วย
ผมไม่รู้ว่าตัวเองยืนรออยู่นานขนาดนั้นได้อย่างไร เวลาตอนนี้เกือบ ๆ จะตีหนึ่ง ยี่สิบกว่าสายที่ผมเรียกไปไม่มีเสียงตอบรับกลับมา จนในที่สุดแสงไฟจากรถสีดำคันหนึ่งก็ค่อยชะลอเข้ามาจอดลงที่ฝั่งตรงข้าม ที่หน้ารถผมเอง คุณเชื่อไหมผมนี่นิ่งไปเลยนะทันทีที่เห็นว่าไอ้คนขับมันวิ่งไปประคองใครเดินลงมาจากรถทั้งที่ตัวเองนี่คือก็เซไม่ต่างจากอีกคนสักเท่าไหร่
ที่สำคัญที่สุดไอ้หมาของผมมันไม่สวมเสื้อแต่ดันถือเสื้อของตัวเองไว้อยู่กับมือ กางเกงนี่หัวเข็มขัดหลุดลุ่ยออกมา กระดุมเปิดแยกเห็นแต่ขอบกางเกงใน เออดี! ผมคิด ให้มันได้แบบนี้ ผมนี่ขาหนักอึ้งเลยก้าวไม่ออกคือโมโหมากๆ
ผมมองดูไอ้ขี้เมาสองคนกอดคอกันข้ามถนนแคบ ๆ กำหมัดแน่นพยายามข่มกลั้นอารมณ์ไว้ แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ความอดทนผมหมดลงก็คือตอนที่มันหันไปพูดคุยหัวเราะเหี้ยห่าไรกันข้าง ๆ หูไอ้คนที่มันเรียกกันว่าพี่เชนเหี้ยไรนั่นแหละ
หมาปิงมันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หัวนี่ชิดชนกันเลย ผมเดินเลยสิตอนแรกอึ้งขาก้าวไม่ออกใช่ไหม แต่ตอนนี้คือกูจะเอาของ ๆ กูคืนแล้ว มึงเป็นใครถอยออกไปให้หมด อารมณ์ประมาณนี้เลย
ผั๊วะ!!ผมกระชากคอเสื้อไอ้พี่เชนของมันออกมาแล้วซัดเลย มันทรุดกองลงที่พื้นผมสนเหรอ? ไม่มี๊ ผมเอาไหล่ผมรับท่อนแขนปิงไว้แล้วลากมันจับยัดขึ้นรถเลย มองดูในกระจกยามสองคนช่วยกันเข้ามาดูเจ้านายมัน มันลุกขึ้นยืนมองดูรถผมนิ่ง แต่ตอนนั้นรถผมก็ขับออกมาไกลโขแล้ว
ปัง!ผมกระชากแขนมันลงมาแล้วปิดประตูรถ ปิงนอนมาตลอดทางกว่าผมจะจับมันใส่เสื้อได้นี่คือฟัดกันอยู่ตั้งสองแยกไฟแดงนะบอกเลย ผมทั้งทำทั้งโมโห สำรวจตรวจทุกซอกมุม ปิงเป็นคนผิวขาวแล้วก็เนียน สีผิวมันจะเหมือนผิวผู้หญิงมากคือขาวอมชมพูนิดๆ ถ้าเจอเหล้าเข้าไปคงจะแดงซึ่งมันก็จริง แต่ผมไม่คิดว่ามันจะแดงระเรื่อได้ขนาดนี้แล้วคือตัวร้อนมากเหมือนกับว่าจะลวกมือเวลาที่สัมผัสผ่านผิวมัน ผมลากมันมายืนได้ที่หน้าลิฟต์ มันทำท่าจะถกเสื้อขึ้นอีกขณะเดียวกันเหมือนกับว่ามันจะพยายามเดินหนีออกไปจากตรงนี้แต่มันไม่สามารถเดินไหวเดินแล้วเซ เซแล้วเดิน ผมก็ลากคอมันกลับมายืนอยู่ที่เดิม
“ไม่เอา!” มันตะคอกแบบเมา ๆ คือเสียงยานมาก ลิฟต์เปิดออกผมจับมันยัดเข้าไปเลย ห้าสิบชั้นให้มันอ้วกตายอยู่ในนี้ล่ะ ผมกอดอกมองมันปิงทรุดนั่งยอง ๆ ลงที่พื้นมือข้างนึงยันผนังลิฟต์ไว้
“คนใจร้าย” มันต่อว่า ก้มหน้าก้มตานิ่ง ผมรู้มันไม่ไหวแต่อยากจะทำโทษ มันกินไม่รู้ลิมิตตัวเองแบบนี้ได้ยังไง ผมไม่เคยว่านะถ้าจะดื่มจะเที่ยวคุณกินเลยแต่ต้องรู้ลิมิตของตัวเอง แล้วนี่คืออะไรเสื้อไม่ใส่ซ้ำยังปลดกระดุมกางเกงออก กอดคอกับผู้ชายเดินยิ้มร่าจะพากันเข้าห้อง
ผมมองดูตัวเลขเปลี่ยนชั้น ภาวนาให้มันขึ้นไปไวยิ่งกว่านี้แต่ห้าสิบชั้นคือต้องทำใจ
“ปิงร้อน ปิงร้อน ปิงจะอ้วก” มันครางแล้วนั่งเผละลงที่พื้นพิงผนังไว้ ทำท่าจะถกเสื้อขึ้นมาอีก เอาเข้าไปมันจะถอดเสื้อแต่ติดขัดอะไรบางอย่างทำให้ถอดออกไม่ได้ฮึดฮัดโมโหตัวเอง
“ถึงแล้วลุกขึ้นมา” ผมยื่นมือจะไปจับมันปัดออกแรงมาก แล้วลุกขึ้นเอง เซจนจะลุกไม่ไหวผมเลยดื้อเข้าไปจับเอาตัวมันเจอมันทั้งจิกทั้งข่วนทั้งตี
“ปิง ไม่เอานะ อย่าทำ กูเจ็บ” ผมพามันออกมาทั้งลากทั้งดึงมาที่หน้าห้อง ปิงชะงักทันทีที่ผมผลักประตูเปิดเข้าไปมันไม่ยอมก้าวตามเข้ามา ยืนค้างนิ่งอยู่แบบนั้น สักพักน้ำตาก็ไหลตกออกมาผมตกใจมาก
“...ฮอึกก...” มันส่ายหน้าแล้วก้าวถอยหลัง ผมดึงแขนมันไว้
“ปิง?”
มันส่ายหน้าอีกคล้ายคนหวาดกลัวอะไรสักอย่าง
“ปิงเข้าไปกัน นี่ห้องเราไง ห้องของมึงกับกู”
มันนิ่งเงียบเบะปาก น้ำตายังไหลตกลงมาเรื่อย ๆ
“ปิง??”
“ไม่เอา...ปิงไม่เข้าไป....ฮอึ่กก....ฮือๆๆ...ปิงไม่เข้าไป...ฮือๆ..ปิงกลัว ปิงไม่เข้า ปิงกลัว ฮือๆๆๆ” ปิงแถกตัวออกจากมือผม ทรุดนั่งลงที่พื้นชันเข่าขึ้นมาซบหน้าลงแล้วร้องไห้ ผมย่อตัวนั่งลงไปลูบหลังมันแล้วถาม
“ปิง มึงร้องไห้ทำไม?” คือผมไม่เข้าใจ
“ปิงไม่เข้า ปิงกลัว ฮือๆ ปิงไม่อยากเข้าไป ปิงกลัว ปิงกลัวห้องนี้ ปิงไม่เข้าไป ฮอึ่กก ฮือๆๆ ปิงกลัว...” ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูก ผมไม่เข้าใจมัน ผมดึงมันให้ลุกขึ้นยืน มันไม่ยอม
“ปิงเข้าห้.....
“พี่เชนอยู่ไหน ปิงจะหาพี่เชน ฮอึ่กก ปิงจะกลับ ปิงจะหาพี่เชน ปิงจะหาพี่เชน ปิงจะกลับ พี่เชนบอกว่าจะแบกปิงถ้าปิงเมาพี่เชนใจดี เดี๋ยวพี่เชนจะปูที่นอนให้ปิงอาบน้ำเสร็จแล้วปิงจะเข้านอนเลยให้พี่เชนห่มผ้าให้ ปิงจะนอนเฝ้าพี่เชนเขียนโปรแกรม”
ผมนิ่งไปทันทีกับคำพูดของมัน ขาสั่นไปหมด ปิงสลัดมือผมออกแล้วเรียกหาคนอื่น ผมตื้อไปหมดยืนนิ่ง มันลุกขึ้นแล้วพยายามจะเดินไปที่ลิฟต์ แต่คือมันเซเกาะผนังไปเรื่อย ๆ ในที่สุดก็ทรุดลงอีก ก้มหน้าร้องไห้ ผมจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปหามัน
“ปิงครับ”
“ปิงกลัว.....” มันร้องไห้หนักสะอึกสะอื้น
“มึงกลัวอะไร ห้องนี้ห้องของเรา ห้องของมึงกับกูไง เราเคยอยู่ด้วยกัน”
“ปิงกลัวห้องนี้...ห้องนี้เป็นห้องของคนใจร้าย...คนที่ทิ้งปิงไป ปิงมารอพี่เขาทุกวันเลย ปิงอดทน ปิงไม่รู้ว่าพี่เขาจะกลับมาตอนไหน ปิงตื่นมาปิงไม่เห็นพี่เขาแล้ว ปิงโทรไปหาปิงส่งข้อความไป ปิงพยายาม...ฮอึกก...ปิงอดทน...ฮอึ่กก... แต่พี่เขาก็ยังใจร้าย ปิงไม่อยากเข้าไป ปิงไม่อยากนึกถึงหน้าพี่เขาอีก ปิงจะลืมให้หมด ลืมไปให้หมด ปิงจะลืม ปิง.......”
“พี่รู้แล้ว พี่เอย์รู้แล้วว่าปิงรอ พี่เอย์ใจร้าย พี่เอย์คนไม่ดี พี่เอย์ทำให้ปิงเสียใจ” ผมดึงมันเข้ามากอดลูบหัวมัน ปิงตัวสั่นร้องไห้โฮออกมา ผมอยากให้มันระบายสิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจของมันออกมาให้หมด นึกขอบคุณฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ทำให้มันกล้าพูดในสิ่งที่มันเก็บกดเอาไว้ภายในใจโดยมีผมคนนี้อยู่ข้าง ๆมัน
“เข้าห้องกันนะ เดี๋ยวพี่เอย์ให้ปิงจัดการคนใจร้ายดีไหมครับ ปิงทำได้ทุกอย่าเลยอยากลงโทษคนใจร้ายยังไงปิงทำเลยนะ” ผมตะล่อมจะพามันเข้าห้องปิงส่ายหน้า แต่ก็ยอมลุกขึ้นตามแรงดึงค่อย ๆ ก้าวขาเข้าไป ทว่าพอประตูปิดลงแค่นั้นมันร้องไห้หนักออกมาอีก ผมรีบกอดมันเอาไว้
“ไม่ร้องนะปิงไม่ร้องนะครับพี่เอย์อยู่นี่แล้วนะ ปิงไม่ร้อง” มันงอแงเป็นเด็ก ผมพามันเดินมายืนอยู่แถว ๆ ริมกระจก มองลงไปเห็นเจ้าพระยาแบบมืด ๆ มีแสงไฟสีส้มเป็นจุดเล็กๆเต็มไปหมด ผมกอดมันเอาไว้แน่นๆ
“ปิงคิดถึง....ฮอึ่กก....ปิงคิดถึง.....” มันมองไปข้างหน้าที่ท้องฟ้ากว้าง ๆ ปิงค่อยยกมือขึ้นมาทาบกระจกใส แล้วร้องไห้ออกมาอีก
“ปิงคิดถึงใคร” ผมก้าวตามชิดเข้าไปกอดมันไว้แน่น นึกโทษตัวเองอยู่ตลอด สามปีมันคงมายืนอยู่ที่ตรงนี้แล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้ารอคอยผม
“ปิงคิดถึง....ฮอึ่กก....ปิงคิดถึง....”
“พี่เอย์รู้แล้วว่าปิงคิดถึง”
“ปิงคิดถึง.....”
“ปิงคิดถึงใคร ไหนบอกซิ ปิงคิดถึงใครครับ” ผมตะล่อมถามรู้ทั้งรู้ว่ามันหมายถึงผมแต่ก็ยังอยากจะได้ยิน....สักครั้ง
อั่ก!!! มันทุบหลังผมแรงมาก เอาจนผมจุก ซุกหน้าลงมาฝังเขี้ยวจมหัวไหล่ “โอ๊ยยยย ปิงกูเจ็บ!!!”
“ปิงคิดถึง...ฮอึ่กก...ปิงคิดถึง....”
“ครับรู้ๆ รู้ว่าปิงคิดถึง แล้วปิงบอกพี่เอย์ได้ไหมว่าปิงคิดถึงใคร” ผมตะล่อมอีกครั้ง คราวนี้มันหยุด ผมผละลำตัวออกมาแล้วจ้องหน้ามัน ปิงเมาตาเยิ้มมองหน้าผมแล้วขมวดคิ้วผมยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาให้มัน มันจ้องแล้วก็จ้องอีกยกมือมาขยี้ตาค่อย ๆ เอามือขึ้นมาลูบใบหน้าผมแล้วจ้องมอง คงจะดูว่าใช่ผมแน่หรือ แต่ทุกอย่างก็คือใช่
มันมองผมแล้วเบะปากอีกครั้ง น้ำตาไหลตกลงมาอีก
อั่ก!! ผั๊วะ!! ปั่ก!!! อั่กๆๆๆๆๆผมไม่หลบเลยนะปล่อยให้มันทุบๆๆจนมันพอใจ ปิงไม่ได้ทุบตีรุนแรงหรอกแต่ก็คือมันทุบในแบบของมันนั่นแหละ ผมกอดมันไว้มันก็ทุบได้เท่าที่มันจะทุบ มือไม้ฟาดไปถึง ฟันแหลม ๆ กัดคอกัดไหล่ผมนี่คือตลอด
ทั้งทุบทั้งร้อง
“หายคิดถึงกูหรือยังหืม?” ผมถาม มันยังทุบ ๆ ต่อ
“อื้อออ....” มันส่ายหน้า ผมยืนให้มันทุบจนมันพอใจ หยุดนิ่ง ผมเลยจับไหล่มันไว้ให้มั่น จ้องหน้าแล้วถาม
“ปิงคิดถึงใครไหนบอกซิ ปิงคิดถึงใครครับ”
“.......” มันกัดปากแน่น คิ้วนี่ขมวดแทบจะเป็นปม
“ปิง” ผมเรียกมันอีก
“ปิงคิดถึงใครครับ คนนั้นที่ปิงมายืนรอเขาทุกวัน ใครคนนั้นที่ปิงอยากจะเจอเขาทุกคืน คนใจร้ายคนนั้น”
“....ฮอึ่กก.....” ปิงก้มหน้ากัดปากแน่นสะอื้นขึ้นมาอีก ผมเลยคิดว่าจะหยุดไม่ถามอะไรแล้ว แต่จู่ ๆ เสียงอูอี้ของหมามันก็ดังแทรกขึ้นมา
“ปิงคิดถึง....
พี่เอย์”น้ำตาผมไหลตกลงมาทันทีที่คำว่า 'พี่เอย์' หลุดออกมาจากปากมัน ปิงร้องไห้ผมเองก็ร้องไห้ ผมดึงมันเข้ามากอดเราสองคนกอดกันแน่นร้องไห้อยู่แบบนั้นนานหลายนาที ผมซึมซับเอาความรู้สึกทุกอย่างให้มันระบายออกมาให้เต็มที่ น้ำตาของวันนี้จะชะล้างความเศร้าสร้อยของเราสองคนทิ้งไป ปิงร้องไห้จนเหนื่อยผมว่ามันคงกำลังจะหลับ
ผมจึงค่อยทิ้งตัวลงที่พื้นพรหมในขณะที่กอดมันไว้ ดึงหมอนอิงที่โซฟาใกล้ ๆ เข้ามารองแผ่นหลังให้มัน ผ้าห่มผืนเล็กถูกคลี่ออกโดยมือข้างเดียวของผมคลุมร่างกายมันไว้ ปิงอาจจะง่วงนอนแต่ผมจะนั่งกอดมันไว้ตรงนี้ เอื้อมมือไปผลักม่านให้กว้างออกอีก กดรีโมทปิดไฟแสงสว่าง จุดนี้เป็นจุดที่สามารถมองเห็นพระจันทร์และดวงดาวได้ชัดเจนมากที่สุด ถ้าเราปิดไฟจากด้านในเราจะมองเห็นวิวกลางคืนได้แบบชัดเจนมากๆเป็นมุมมองแบบโอเพ่นวิวจุดเด่นของห้องนี้โดยเฉพาะ ผมกระชับกอดมันให้แน่น ปิงอยู่ในอ้อมกอดผมแล้ว ถ้าหากว่าความทรงจำที่แล้ว ๆ มาของมันในห้อง ๆ นี้เลวร้าย ผมจะขอชดเชยส่วนดี ๆ ในวันนี้ให้ อาจจะไม่สามารถทดแทนกันได้ทั้งหมดในคราเดียว แต่ถ้ามันให้โอกาสผมได้ทำในทุกๆวันของเราขึ้นมาใหม่ นับจากนี้ที่ห้อง ๆ นี้จะมีแต่ความทรงจำดี ๆ ของผมกับมันเท่านั้น
ผมสอดมือเข้าที่กลุ่มผมนุ่มของมัน ปิงผมยาวขึ้นมาก มันชอบบ่นว่าร้อนพอผมยาวขึ้นหน่อยจะต้องรีบไปซอยออกทันที แต่ตอนนี้ยาวจนระลงมาจนปิดหน้าปิดตาไปหมดแล้ว
ผมเลื่อนมือเข้าไปลูบที่แก้มมัน ปิงหลับตาพริ้ม มันหลับไปแล้วดึงหมอนอิงเอามากอดแล้วขยับหัวหนุนตักผมให้ดี ๆ มุมปากเล็กๆของมันจุดรอยยิ้มขึ้นนิดๆ แค่นั้นก็ทำให้หัวใจของผมลิงโลด ไม่ว่าต่อจากนี้ไปเรื่องราวของเราสองคนจะเป็นอย่างไรแบบไหน คน ๆ นี้คือคนที่ผมเลือกแล้วจริง ๆ
คุณคิดว่าผมไม่อยากใกล้ชิดมันยิ่งกว่านี้?? ผมสามารถดึงมันเข้ามาจูบได้ สามารถที่จะฉวยโอกาสกับร่างกายของมัน สามารถทำทุกอย่างได้เท่าที่ใจและร่างกายผมอยากนั่นแหละ แต่ผมไม่ทำ! ผมรักมันไม่ใช่แค่ร่างกาย ผมอยากได้หัวใจของมัน ผมรอมันมาตลอดสามเดือนก็ยังรอ สามปีก็รอมาแล้ว จากวันนี้ไปมันจะให้ผมรออีกนานแค่ไหน ผมคนนี้ก็จะรอ ขอแค่ให้มันเต็มใจให้ผมกอดแค่นั้นเองที่ผมต้องการ
ตอนนี้จวนจะตีสามแล้ว ผมทอดสายตามองไปที่ท้องฟ้ากว้าง อธิฐานขอให้หมู่ดาวและพระจันทร์ช่วยเป็นสักขีพยาน
ผมจะประกาศความรักของผมสองคนขึ้นมาใหม่อีกครั้ง.....รักแท้....รักเดียว...คนสุดท้ายในชีวิตของผม “ขอแลกทุกอย่างที่มี เพื่อวินาทีของเธอ ขอเจอคนที่รักเหลือเกินได้ไหม ฉันแทบจะกราบอ้อนวอนร้องไห้จนเหือดหายไป เสี้ยวนาทีเท่านั้นที่ต้องการ....”ริมฝีปากขยับเอื้อนเอ่ยบทเพลงรักความหมายเศร้าสร้อย เมื่อครั้งหนึ่งที่นิวยอร์กผมจำได้ดี ฟังเพลงนี้ทีไรผมร้องไห้โฮคาโต๊ะหนังสือทุกที ทุกครั้งที่มองเห็นหมู่ดาวและแสงจันทร์ผมจะหวนนึกถึงใบหน้าที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ตรงนี้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนกับใคร แต่บัดนี้ทุกอย่างของเรากลับคืนมาแล้ว ผมจะไม่มีวันปล่อยมือนี้ของมันอีก เราสองคนจะจับมันเอาไว้ให้ถึงที่สุด ต่อให้ต้องตายลงไปหมดสิ้นทุกสิ้นทุกอย่าง คนที่ผมจะเลือกก็คือมัน.....
ปิง ขอแลกทุกอย่างที่มี....เพื่อวินาทีของเธอ
ขอเจอคนที่รักเหลือเกินได้ไหม
ฉันแทบจะกราบอ้อนวอน
ร้องไห้จนเหือดหายไป
เสี้ยวนาทีเท่านั้นที่ต้องการ....
Tbc.
มาแว๊ววววววว
# คืนนี้มาทานขนมปังกาแฟเคล้าความซาบซึ้งกันนะคะเขาดีกันแล้ว โกรธเราไหมเนี่ย อย่านะอย่าร้องไม่มีอะไรแล้ว ใครน้ำตาซึมแสดงตัวค่ะ คึคึ ไม่รู้สโลปขึ้นสวยไหมคืออยากให้อารมณ์มันแบบประมาณนี้เราต้องไม่ลืมว่าปิงรอมาตั้งสามปีโคตรเจ็บก็รู้ว่าเอย์ก็เจ็บแต่ก็นะ เราก็สาวกน้องปิงง่ะ แง้ๆๆๆ เอฟซีพี่เอย์อย่าโกรธกันนะคะ
# ขอบคุณมากทุกๆกำลังใจค่ะ ทั้งชมทั้งติเราจะนำไปพัฒนางานเขียนของเราต่อไปนะคะ ไม่เคยคิดเลยค่ะว่างานอดิเรกเล่น ๆ ของเราจะทำให้มีคนรออ่านกันเยอะขนาดนี้ ซึ้งมากค่ะ ขอบคุณทุกท่านมากที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้เราได้อ่านกลับคืนไปบ้าง ขอบคุณกันอีกครั้งนะ(เท่าไหร่ก็ไม่พอเนาะคำขอบคุณ)
# รักและช่วยดูแลกันต่อไปนะคะ พี่เอย์หมาปิง
(ปล.ลับ มินว่าพี่เดียร์ชอบเชียร์มวยรองอ่ะ ชอบพี่เชนใช่ม๊ายยยย)
หัวข้อ: ดอกฟ้ากับหมาวัด(Out Of Reach) 14/03/58 พิเศษ 05 พี่เอย์พี่เชน (อ่าน 1465862 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก