http://www.youtube.com/v/Ql5i3658yCMป๊อกๆๆๆๆๆ พี่เอย์ยืดตัวลุกขึ้นชะเง้อคอดู ผมถามพี่เชนว่าจะออกไปกินด้วยกันไหมพี่เชนบอกซื้อใส่ถุงเข้ามาให้ด้วยขี้เกียจออกไป ผมเลยลากพี่เอย์ให้เดินตามออกมา
“พี่เอย์กินเหมือนผมนะ บะหมี่ได้ไหมครับ” ผมถาม พี่เอย์พยักหน้ารับ
“บะหมี่สับตับไม่งอกสองถ้วยครับลุง อีกอันใส่ถุงบะหมี่สับตับไม่งอกเหมือนกัน พิเศษหมดเอาเยอะๆ”
ผมสั่งคล่องแคล่วพี่เอย์ยืนมองดูลุงคนขายใกล้ ๆ ท่าทางมันจะสนใจ ลุงยื่นแบบใส่ถุงมาให้ก่อนผมบอกพี่เอย์รออยู่นี่เดี๋ยวถือเข้าไปให้พี่เชน พอเดินออกมาพี่เอย์ยืนถือถ้วยก๋วยเตี๋ยวแบบที่เป็นชามกระเบื้องหนา ๆ หน้ามันคล้ายคนทำอะไรไม่ถูก มองหน้าผม
ผมยืนอมยิ้มมองมัน....คุณชายเอย์ตั้น เวลาผ่านไปนานแค่ไหน พี่ก็ยังคงเป็นคุณชายคนเดิมของผมอยู่ดี
“พี่เอย์มาปรุงนี่ครับ” ผมรับมาหนึ่งถ้วยแล้วดึงแขนพามาปรุงอยู่ที่รถขาย มีลูกค้าคนอื่น ๆ ทยอยเข้ามาซื้อด้วย พี่เอย์ส่ายหัวบอกไม่ปรุง ผมเลยใส่น้ำตาลกับพริกป่นลงไปให้มันนิดนึง โดนทำหน้าดุมาเชียว
“มันจะเผ็ด”
“เผ็ดนิดเดียว” พี่เอย์คลุกเคล้าส่วนผสมด้วยตะเกียบที่อยู่ในมือ
“ไปไหนพี่” ผมร้องถาม มันถือถ้วยแบบหอบสองมือคล้ายถือพานทำท่าจะเดินไปด้านใน
“ไปนั่งกินข้างในไง” คุณชายผมเรียบร้อยมากจริงๆ
“กินนี่แหละครับ ไอ้ก๋วยเตี๋ยวป๊อกๆเนี่ย มันต้องยืนกินพี่ มันถึงจะได้อารมณ์พี่เอย์ดูโน่นสิ” ผมกระซิบแล้วชี้ให้มันดู ว่ามีหลายคนยืนปรุงแล้วก็กินกันอยู่
“ยืนกินตรงนี้??”
“ครับใช่ กินเลยพี่” ผมลงมือคีบเส้นแล้วโซ้ยเลย พยักหน้าบอกให้พี่เขากินพี่เอย์ลังเลนิดนึงแต่ในที่สุดมันก็กิน
“อร่อยไหมครับ” ผมกำลังจะควักเงินจ่าย พี่เอย์รีบเอาออกมาจ่ายแทน ผมเลยบอกผมเลี้ยงเอง เราเดินเข้าออฟฟิศกัน
“ปิงอร่อยใช้ได้เลย วันหลังกูมากินอีกได้ไหม”
“ได้สิครับ พี่เอย์จะมาวันไหนก็ได้ ผมว่าแถวคอนโดพี่น่าจะมีแบบนี้ไปขายมั่งนะ เข้มงวดเกินอ่ะไม่ให้ของอร่อย ๆ เข้าไปขายเลย”
“เขามีเลาจน์ไงแล้วเข้มงวดเรื่องคนเข้าออกด้วย” เออคอนโดใหญ่เป็นแบบนี้ตลอดอ่ะ
เราเดินเข้ามาถึงด้านในพี่เชนกินเสร็จแล้วเหมือนกันผมเลยยกชามไปเก็บล้างให้ เดินออกมาเท้าสะเอวมองเครื่องคอมที่วางเรียงตามพื้น คงถึงเวลาต้องทำงานแล้ว พี่เอย์นั่งเอานิตยสารไอทีมานั่งอ่านไขว่ห้างอยู่ใกล้ ๆ
“พี่เอย์ถ้าเมื่อยก็โน่นนะครับโซฟา” ผมบุ้ยใบ้บอกมัน ชี้ให้ดู พี่เอย์พยักหน้ารับแล้วบอกผมทำงานเถอะ
ผมก็เริ่มทำ พี่เชนเงียบอย่างเดียวผมเปิดเพลงฟังเบา ๆ บรรยากาศค่อยผ่อนคลายขึ้นหน่อย พอพี่เอย์ย้ายไปนอนเล่นอยู่ที่โซฟา ผมกับพี่เชนเลยคุยงานกันได้เต็มที่
“ผมทิ่มตาแล้วมึง ไปตัดออกได้แล้วมั้ง” พี่เชนบ่นพึมพำ ผมใช้มือเสยแล้วรวบ ปากคาบดินสอสองมือรวบผมแล้วพยายามใช้คลิบอันใหญ่ ๆ หนีบเอาไว้ พี่เชนหันมองผมเลยหยิบแฟ้มที่มีเลย์เอ้าท์คร่าว ๆ ของอีกบริษัทให้พี่เขาดู เอาดินสอมาเสียบค้างไว้ที่หู เราคุยงานกันไป ผมมองดูพี่เอย์เป็นระยะ แต่คุณเชื่อไหมมองไปทีไรเจอมันตาเขียวใส่ทู๊กที ผมรีบหลบดิ่
“ไหนๆกูดูใหม่ดิ๊” พี่เชนเรียกผมหันไปหา กางอีกแฟ้มยื่นไปให้ดู
“อันนี้ไม่ต้องมีโค๊ดตัวนี้ ใช้รหัสแบบนี้เลย” พี่เชนเอนตัวมาเอื้อมมือหยิบดินสอที่เสียบไว้ที่หูผมแล้ววงลงไปที่แฟ้มงาน เสียง
ตึ่ง!ดังขึ้น พี่เอย์โยนหนังสือเล่มใหญ่ลงที่โต๊ะแล้วเดินเข้ามานั่งข้างผมเลย
“หิวน้ำ” มันกระแทกเสียงหน้างอ
“ข้างในแน่ะพี่ ตู้เย็นมีเปิดเลยครับ”
“มึงไปเอามาให้ดิ่”
“โอเค” ผมก็ลืมไปคุณชายชอบให้บริการ
ตึ่ง!! เสียงตึงตังดังขึ้นผมรีบหันไปดูกำลังหยิบน้ำมารินใส่แก้ว อะไรวะพี่เอย์ยืนคร่อมพี่เชนไว้ เก้าอี้พี่เชนคือถอยไปชนผนังเลย
“มีอะไรพี่” ผมเข้าไปดึงเก้าอี้พี่เชนออกมามือนึงถือแก้ว พี่เอย์แม่งหน้าโหดสุดอ่ะ ผมมองหน้าสองคนไปมา คือเงียบไปทั้งคู่ ผมวางแก้วน้ำลง
“พี่เอย์” ผมดึงแขนมันมานั่งที่เดิมโซฟายาว พี่เอย์หน้าตาคืออารมณ์ขัดใจมาก มันพยายามข่มใจผมรู้เลย แล้วก็เข้าใจว่ามันเป็นอะไรด้วย
“พี่เชนเป็นพี่ชายผมพี่” ผมย่อตัวนั่งยองๆลง จับหน้าขามันไว้
“กูรู้แล้ว” มันว่าแล้วกัดปากนิ่ง
“พี่เอย์ไม่งอแงนะครับ ถ้าพี่นั่งเฉย ๆ งานผมจะเสร็จเร็วนะ เราจะได้กลับกันไง แต่ถ้างานผมไม่เสร็จดึกดื่นแค่ไหนผมก็กลับกับพี่ไม่ได้นะ”
“........”
“ผมเซ็ทเครื่องให้บริษัทพี่นะครับ พรุ่งนี้พวกผมต้องเข้าไปติดตั้ง ขอเวลาผมแปปนะพี่” ผมพูดไปลูบขามันไป คือปลอบอยากให้มันใจเย็นลง พี่เอย์คว้าเอามือผมเข้าไปจับไว้สอดมือประสานกัน
“เครื่องกูให้มึงเป็นคนทำนะ ไม่ให้คนอื่นทำ” พูดถึงคนอื่นมีการตวัดสายตาไปมองพี่เชนอีก เด็กน๊อเด็ก
“ครับผม ผมรู้แล้ว เดี๋ยวลงเกมส์เด็ดๆ เจ๋ง ๆ ให้ด้วยดีไหม”
“จิ๊! กูเป็นผู้บริหารเหอะ จะไปนั่งเล่นเกมส์ได้ที่ไหน”
“งั้นลงรูปสาว ๆ”
“ไม่เอา”
“แล้วจะเอาอะไรอ่ะครับ เพลงเหรอโหลดฟังง่ายกว่าไหม”
“เครื่องกูเชื่อมต่อกับเครื่องมึงที่นี่ได้ป่ะล่ะ เปิดกล้องคุยกันได้ เปิดค้างไว้ทั้งวันเลย กูจะได้ดูตอนมึงทำงานด้วย ดึงข้อมูลจากเครื่องมึงได้ รู้ทุกอย่างเวลามึงทำอะไร ฐานข้อมูลของมึงเชื่อมต่อกับเครื่องของกู”
ผมเริ่มเหงื่อตก กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ๆ เลยดิ่ มันเองก็มองหน้าผมอยู่เหมือนกำลังรอคอยคำตอบ ผมค่อยลุกขึ้นช้า ๆ พี่เอย์เงยหน้ามองดึงมือผมไว้ไม่ยอมปล่อย
“เดี๋ยวต้องดูก่อนนะเครื่องพี่สเป็คมันได้ไหม ถ้าได้ผมทำให้เลยครับ” แน่นอนว่าผมโกหก จะไปเชื่อมต่อฐานข้อมูลกับที่นี่ได้ยังไง ความลับบริษัทเยอะแยะ
“ต้องทำดิ่ ถ้าสเป็คต่ำไปก็ซื้อใหม่เลย เอายี่ห้อแบบที่มึงใช้เลยก็ได้”
“ครับ ๆ พี่เอย์ปล่อยก่อนนะผมทำงานต่อ”
“ไม่เอา มึงบอกว่าจะทำให้ก่อน” พี่เขาเริ่มหน้างออีก ผมก็เลยก้มลงไปกระซิบมัน
“ไหนว่าวันนี้อยากให้ผมไปค้างด้วยไง” มันตาโตถามผมกลับ “จริงเหรอ ค้างได้เหรอ”
“จริงสิครับถ้างานเสร็จนะ พี่ต้องไม่กวนผม ไม่งอแง”
“อือๆ งั้นกูจะนั่งเรียบร้อยไม่กวนมึงแล้ว”
ผมอมยิ้มตอนนี้ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน เดี๋ยวดึกๆถ้างานเสร็จค่อยว่ากันอีกทีแต่วันนี้เวรพี่เชนเฝ้าออฟฟิศผมจะพยายามทำงานให้เร็วที่สุดจะได้กลับไปกับพี่เอย์ได้ พี่เอย์ปล่อยมือผมออกหยิบนิตยสารไอทีมานั่งอ่านของมันไปเรื่อย ๆอีก ผมเดินมาที่โต๊ะมองดูเครื่องคอมมากมายที่วางเรียงอยู่ที่พื้นแล้วไม่รู้เลยว่าจะเสร็จตอนไหน ผมเริ่มนั่งทำงานของผมต่อ พี่เชนเหล่มองมานิดๆแต่ไม่พูด ผมเกรงใจพี่เขามากเลย
“แฟนมึงหลับแล้วโน่น” พี่เชนพูดขึ้นเบา ๆ บุ้ยใบ้ให้ผมดูว่าคุณชายนอนหลับอยู่ที่โซฟา ตัวยาวมาก มือห้อยตกลงมาถึงพื้น ผมลุกขึ้นเดินไปเอาผ้าผืนเล็กๆคลุมหน้าอกให้ เสื้อพี่เอย์เป็นเชิ้ตติดกระดุมแล้วมันชอบหลุดที่เม็ดสองเม็ดแรก เพราะเสื้อมันฟิตพอดีตัวเกิน
“โทษทีนะพี่ ผมพาพี่เขามารบกวนพี่เชนมากใช่ไหม” พี่เชนหยิบอมยิ้มในลิ้นชักส่งมาให้ผม
“แฟนมึงเอาแต่ใจ”
“แบบนี้แหละพี่ ตัวจริงพี่เอย์เขาเลย”
“กูหมั่นไส้ว่ะแม่ง นิสัยเสีย ไม่รู้จะหึงทำเหี้ยไร เดี๊ยะๆเดี๋ยวกูจะแกล้งเอาให้หายใจไม่ออกเลยเหอะ”
“อย่าเล่นนะครับพี่เชน คนที่จะหายใจไม่ออกคือผมนี่แหละ ตายห่าแน่อ่ะ”
พี่เชนหัวเราะ เราสองคนนั่งทำงานต่อไปเรื่อย ๆ
“พี่เชนถามจริงพี่ไปโดนใครฟาดปากมาอ่ะ” ผมเอียงหน้าดูรอยเขียวช้ำที่ปากพี่เขาชัดๆ ถือโอกาสพักสายตาจากจอ
“คนนิสัยไม่ดีไง คนเอาแต่ใจ ขี้หึง”
“พี่ไปยุ่งกับแฟนเขาอ่ะดิ่”
“มั่วแล้ว กูไปยุ่งกับแฟนมันตอนไหน กูอยู่ของกูเฉยๆเหอะ”
“แต่เขาเข้าใจพี่ผิดเลยชกมาแบบนี้นี่มันทะแม่ง พี่สวนกลับมันไปกี่หมัดอ่ะ”
“ทันที่ไหน กูเมาล้มตึงเลยดิ่ ไม่ทันได้สวนห่าไรหรอก”
“เอ๋าเห้เลยแบบนั้น”
“ซวยอ่ะดิ่”
“ผู้หญิงสวยมากอ่อพี่” ผมรู้สึกสงสัย ปกติพี่เชนไม่ใช่คนที่จะมีเรื่องมีราวแบบนี้ไง แล้วไปจีบใครคือผมไม่รู้เรื่องเลยจริงเนี่ย
“หึหึหึ” พี่เชนหัวเราะจนไหล่ไหว กัดปากยิ้มอยู่คนเดียว ตาวูบวาบจ้องหน้าจอไม่หันมามองผมเลย
“สวยเหี้ยๆเลย”ผมพยักหน้ารับเบา ๆ เข้าใจ คงจะสวยมากแหละไม่งั้นพี่เชนไม่โดนเจ้าของเขาหวงใส่แบบนี้หรอก ผมยื่นหลอดยาให้อีก
“ทาซะนะพี่ เดี๋ยวหายแล้วไปหาคนใหม่ละกัน คนมีเจ้าของแล้วพี่อย่าไปยุ่งเลย” ผมเห็นพี่เชนส่ายหัวนั่งอมยิ้มไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมาอีกเราสองคนนั่งทำงานกันไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง พี่เอย์ตื่นมาอีกทีขยี้ตาแล้วเดินมาหาส่อง ๆ ดูผม ทั้งผมทั้งพี่เชนลืมเวลากันไปเลยนะ มองดูนาฬิกาอีกทีอ้าว หกโมงเย็นแล้ว เสียงกุกกักดังอยู่ด้านในผมหันไปมองคุณชายเดินเข้าไปในครัวค้นๆหาอะไรบางอย่างในตู้เย็นตู้เก็บของ ผมว่าพี่เขาคงหิว
“มึงลุกไปต้มมาม่าไป รองท้องไปก่อน แฟนมึงหิวเดี๋ยวหาเรื่องกูอีก”
“พี่เอย์หิวเหรอครับ” ผมเดินเข้ามาหา พี่เอย์นั่งเอาซองมาม่าเปล่ากรอบ ๆ มาฉีกแล้วนั่งกิน มันมองหน้าผมตาละห้อย
“กูทนได้ เดี๋ยวจะรอมึง”
“ผมต้มให้ไหม เวฟแปปเดียว อย่ากินแบบนี้เลยนะมันแห้งเดี๋ยวร้อนในท้องอืดด้วย ปวดท้อง”
“ไม่เอา ไม่ต้มเดี๋ยวจะรอกินข้าวพร้อมกัน มึงรีบไปทำงานเหอะ” ผมหันไปมองดู ตรง ๆ เลยนะไม่รู้ว่าห้าหกทุ่มจะเสร็จไหม ผมเดินไปหาพี่เชนถามเรื่องร้านอาหารหลังซอยไม่ไกลมากนัก พี่เชนบอกเปิดอยู่นะเมื่อเช้าเห็น
“พี่เอย์พี่กินไก่ย่างได้ไหมพี่ ข้าวเหนียวไก่ย่างส้มตำ แบบนี้กินได้ป่ะ”
“ส้มตำ?”
“ใช่ครับ แบบที่ร้านแม่ผมทำไง พี่กินได้ไหมเดี๋ยวสั่งตำไทยให้ก็ได้”
“มีข้าวผัดกุ้งไหม”
“ไม่มีหรอกพี่”
“ไปกินข้าวร้านแม่มึงไหม เสร็จแล้วค่อยกลับมาทำงานต่อ”
“วันหลังนะครับ คือวันนี้ผมรีบจริง ๆ วันหลังเราเข้าไปกันผมจะบอกแม่กับพี่ขมไว้”
สรุปคือตอนนี้พี่เอย์ซ้อนมอไซด์ผมขับไปที่หลังซอยซื้อข้าวเหนียวไก่ย่างส้มตำปูปลาร้าแซบ ๆ ขากลับผมแกล้งขับ ๆ เบรกๆพี่เอย์หิ้วถุงกับข้าวเต็มมือมันกอดผมแน่นเลย
“เดี๋ยวเหอะมึง กูอยากขึ้นมาจะไปเอากันได้ที่ไหน” ผมหันไปตบปากมันอิพี่เอย์หลบทัน ผลักหัวผมอย่างแรง ผมเลยรีบบิด
พอมาถึงผมรับเอาถุงอาหารเข้าไปวางไว้ที่โต๊ะกำลังจะเท พี่เอย์เดินไปล้างมือเสร็จมันคว้ามือผมไว้
“อะไรพี่”
“จูบมึงตรงนี้ได้ไหม”
“หือ!!!??”
“กูอยาก”
“พี่เอย์พูดอะไรน่ะครับ” ผมจะดึงแขนออกแต่พี่เอย์เร็วมากมันสลับมือสวนจับข้อมือผมไว้อีก
“งั้นห้องน้ำ”
“ไม่เอาหรอก ไหนพี่ว่าหิวข้าวไง พูดอะไรน่ะไม่รู้เรื่องเลย”
“แปปเดียว ต่อจากเมื่อเช้ากูยังค้างอยู่เลย เมื่อกี้นั่งซ้อนรถมึงกูรู้สึกตัวเองมีอารมณ์ว่ะ นิดเดียวนะแค่จูบ” ผมมองไปที่พี่เชนทันทีกลัวพี่เขาจะได้ยินเกรงใจมาก แต่รายนั้นไม่ได้รู้เรื่องหรอกนั่งทำงานเห็นแต่แผ่นหลังอ่ะ ผมเลยจูบแก้มมันไปด้วยความเร็วแสง จ๊วบบบ!!!!
“ตอนนี้เอาแค่นี้ก่อนพี่ คืนนี้ค่อยว่ากัน” ผมกระซิบ
อะไรวะเสียงจุ๊บลอดออกไปรึ?? ไหงพี่เชนหันขวับมองมาทันทีเจออพี่เอย์ตีคิ้วยึ๊กๆใส่มันส่งยิ้มเจ้าเล่ห์เย้ยสุดๆไปให้ พี่เชนขมวดคิ้วใส่แล้วหันไปทำงานของพี่แกต่อ
“พี่เชนกินข้าวครับ” ผมเททุกอย่างใส่จาน วางเรียงเรียบร้อย กวาดตามองอาหารบนโต๊ะ ตำปูปลาร้า ตำไทยใส่ปู ไก่ย่างอบเนย ปลาทับทิมทอดกระเทียม ต้มยำกระดูกหมูแซบเปรี้ยวสุด ปิดท้ายด้วยข้าวเหนียวร้อน ๆ สามถุง พี่เอย์ถือส้อมอยู่ในมือเตรียมพร้อม มันนั่งลงข้างผม พี่เชนล้างมือเสร็จออกมานั่งลงแล้วจัดการตักกินเลย พี่เอย์จ้องใหญ่
ผมกับพี่เชนกินแบบนี้กันบ่อยเลยรู้สึกเฉย ๆ เราคล่องกับข้าวเหนียวกันมาก ผมหยิบน่องไก่หอมเนยส่งให้พี่เอย์มันพยายามจะใช้ส้อมจิ้มรับผมเลยบอกให้ใช้มือหยิบเลยแล้วแทะ ทำให้เหมือนหมาแทะอ่ะ พี่เอย์หัวเราะหึหึ แต่ในที่สุดก็เอามือมารับไป มันใช้ส้อมจิ้มข้าวเหนียวออกจากถุงแล้วกินไปเรื่อย ๆ ไม่แตะส้มตำเลยนะ มีผมกับพี่เชนโซ้ยกันสองคน
“พี่เอย์ตำไทยอร่อยนะครับ ไม่เผ็ดหรอก”
พี่เอย์ส่ายหัวแล้วบอกไม่เอา ผมเลยเลื่อนน้ำจิ้มไก่ส่งไปวางไว้ใกล้ ๆ มัน
“อร่อย”
“อร่อยก็กินเยอะๆพี่”
“ที่นิวยอร์กไม่มีแบบนี้” มันจ้องไก่อบเนยตาหวานเชียวท่าทางถูกใจเอามาก ๆ “กูชอบ วันหลังมึงทำให้กินนะ ไก่ตัวใหญ่”
“ทำเป็นที่ไหนล่ะครับ เจ้านี้อร่อยถ้าพี่เอย์อยากกินอีกก็มาที่นี่บ่อย ๆ สิครับ”
“อ่ะแค่กๆๆๆๆๆๆ” เสียงพี่เชนสำลักอะไรสักอย่าง ผมเลื่อนแก้วน้ำส่งให้ พี่เขายกดื่มแต่ยังไอโขลกไม่หยุดผมเลยลุกขึ้นว่าจะไปทุบหลังให้ พี่เอย์คว้ามือผมไว้แล้วบอกเดี๋ยวกูไปทำให้เองมึงมือเปื้อน ผมเลยนั่งลง
“อะ..แค่กๆๆๆๆ อิ่มแล้ว...แค่กๆๆ กูอิ่มแล้ว” พี่เชนรีบลุกขึ้นเดินไอโขลกเซไปนั่งลงที่โต๊ะตัวเอง ผมเห็นพี่เอย์แอบยิ้มทำท่าว่าจะลุกไปแต่ไม่ลุกผมเลยเตะขาพี่เขาไปแล้วชี้หน้า คุณชายเบะปากยักไหล่แล้วก้มลงกินไก่จิ้มน้ำจิ้มต่อ
เมื่อทุกอย่างเสร็จผมเก็บล้าง เปิดคอมให้คุณชายนั่งเล่นเกมส์ มันตื่นเต้นใหญ่เล่นจนลืมเวลาไม่มากวนใจผมสักนิด คืนนั้นผมออกจากออฟฟิศเกือบ ๆ หกทุ่ม พี่เอย์ตรงดิ่งกลับห้องเลย ผมงี้นั่งคิ้วมุ่นอยู่บนรถตลอดทาง
จะมีวิธีไหนที่จะเลี่ยงจราจลบนเตียงระหว่างผมกับมันคืนนี้ได้บ้าง ผมก็คิดวิธีไปเรียบเรียงทีละสเต็ป ไปถึงห้องผมจะต้องทำอะไรบ้างก่อนหลัง
พอรถจอดลงที่ช่องจอดแค่นั้นล่ะครับ พี่เอย์พุ่งเข้าหาเลย เกียร์เกอร์เหี้ยไรคุณชายไม่สนแล้วรวบเอาตัวผมเข้าไปจูบไซร้ซุกแม่งบนรถนั่นเลย
“อ๊ะ ๆ เดี๋ยวๆพี่ ย่ะ..อย่า...อื้มม..”
“ไม่รอแล้ว กูรอมาสิบสามชั่วโมงแล้วแม่ง” มันว่าอู้อี้เสียงหื่นสุด ถกเสื้อผมขึ้น มุดหัวเข้าไปสุขสันต์อยู่กับสองจุกผม
“อ๊ะ...” พี่เอย์สอดมือเข้ามาทางแผ่นหลังแล้วรั้งร่างกายผมเข้าไปตัวมันคร่อมเกียร์มาแล้ว เบาะรถหรูค่อย ๆ ปรับเอนตัวลงเป็นแนวราบ
พี่เอย์เลื่อนตัวขึ้นมาจูบ “ขอนะ” มันกระซิบแต่ไม่ได้รอคำตอบผมหรอก เราสองคนแลกจูบเร่าร้อนกันอยู่นาน ผมสอดสองมือเข้าที่กลุ่มผมหนานุ่มเอียงศรีษะรับ คล้องคอมันไว้ พี่เอย์ครางเสียงต่ำซุกหน้าลงที่ซอกคอขาว ผมรู้ดิ่มันชอบให้เล่นผมมันแบบนี้มากที่สุด สามปีไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยจริง ๆ
“ปิง” พี่เอย์ละลำตัวขึ้นจ้องหน้าผมเอามือลูบแก้มผมเบา ๆ ตาหวานเชื่อมเลย มีแต่วี่แววไฟปรารถนาเต็มไปหมด
ผมเขินนิดๆ
“เสาร์หน้าไปบ้านคุณย่ากับกูนะ”
ผมนิ่งไป คิดว่าตัวเองได้ยินอะไรผิดไหม
“ท่านเรียกมาอยากให้กูเข้าไปหา ไปด้วยกันนะคุณย่ากูใจดีท่านต้องรักมึงแน่ ๆ”
พี่เอย์จะซุกจมูกโด่งๆลงมาอีกแต่ผมเอามือยันอกมันไว้ “วันไหนนะครับ”
“เสาร์หน้า”
“แล้วพี่จะบอกท่านว่าอะไร จู่ๆจะพาผมเข้าไปด้วย”
“ก็บอกไปตามจริง เราสองคนเป็นอะไรกันล่ะ”
“นั่นสิพี่ เราสองคนเป็นอะไรกัน” ผมถามเจ้าเล่ห์ พี่เอย์สอดมือเข้าเสยผมที่ปรกหน้าผากผมออกให้ ช้า ๆ มันจูบลงเบา ๆ ที่เหม่งน้อยของผม
ใจผมจดจ่อรอฟังคำตอบ
“มึงเป็นของกู กูเป็นของมึง เราเป็นของกันและกันไง เป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง เป็นคนรัก เป็นทุกๆอย่าง”“ตอนไหน??” ผมถาม
พี่เอย์ขมวดคิ้วแน่นเลย
“ผมลืมไปแล้วจำไม่เห็นได้ เราสองคนเคยเป็นของกันและกันด้วยเหรอ”
“หมาปิง สามปีที่แล้ว อย่ามากวนนะ”
“ลืมไปแล้วจริ๊งๆ”
“หึหึ หึหึ” มันสอดมือเข้ามาเสยผมที่หน้าผากให้
“พี่หัวเราะทำไมอ่ะ”
“เดี๋ยวกูจะรื้อฟื้นความทรงจำให้มึงไง ตอนนี้เลยดิ่” พี่เอย์เลื่อนมือลงมาปิดดวงตาผมไว้ แล้วทาบทับริมฝีปากเร่าร้อนลงมา
“เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!! ไม่อ๊าวววววววววว”จ๊วบบบบบบบบบบ!!! “แค่จูบ แค่จูบ อย่าทำอย่างอื่นผมนะ นะๆๆๆ” ผมโวยลั่น ดิ้นๆๆ
“เออ! อย่าทำมาร้องโวยวาย กูอยากจูบมึงนักล่ะ ลูกหมาเอ๊ยยย เฉยๆดิ่วะบนรถยิ่งแคบ แลบลิ้นมึงออกมา!” Tbc.
# มาแว๊วววววว เสิร์ฟอาหารว่างน๋มปังกาแฟยามดึกค่ะ
# บรรยากาศชิลๆระหว่างพี่เอย์กับปิงค่อย ๆ กลับมา จำไม่ได้แล้วว่าอ่านแล้วอมยิ้มแบบนี้ตอนล่าสุดคือตอนไหน?? ดราม่ามาหลายตอนค่ะ ตอนนี้แต่งง่าย ๆ ชิล ๆ อารมณ์แบบสบาย ๆ
#ขอบคุณทุกๆกำลังใจนะคะ รักคนอ่านมากๆ ขอบคุณและซาบซึ้งกับทุกๆคอมเม้นท์เลย ช่วยรักและเอ็นดูพี่เอย์น้องปิงต่อไปด้วยนะคะ
ปล.ลับ โรคุจังวาดการ์ตูนน่ารักจังเลยค่ะชอบเลย เดี๋ยวจะตามไปเม้นท์นะแต่เป็นอีกยูสนึง
หัวข้อ: ดอกฟ้ากับหมาวัด(Out Of Reach) 14/03/58 พิเศษ 05 พี่เอย์พี่เชน (อ่าน 1463921 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก