http://www.youtube.com/v/NJq3FJIDWzk# 31 ยินดีที่ได้รักเธอสองวันหลังจากทำการติดตั้งและวางระบบที่อัศวออโต้เรียบร้อย ผมถูกเรียกขึ้นไปช่วยดูแลการใช้งานในแต่ละแผนกบ่อยมาก เดี๋ยวฝ่ายขายเรียกมา เดี๋ยวเป็นฝ่ายบัญชีการเงิน ฝ่ายบุคคล ฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์ เอาเป็นว่างานของผมที่จุดซ่อมบีเอ็มฯแทบจะไม่เดิน พี่ปอนด์ต้องให้หมาบาสกับไอ้วุฒิเข้ามาช่วยส่งเครื่องมือให้แทน
“ปิง โทรศัพท์”
ผมที่เพิ่งเดินลงมาจากฝ่ายบริการลูกค้ายังไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ พี่เขาเรียกให้ไปรับโทรศัพท์อีกแล้ว คราวนี้จะเป็นแผนกไหนเรียกมาอีก
“ครับ พิชยครับ” ผมกรอกเสียงลงไป
“หมาปิง บอกกี่ทีแล้วว่าให้พกโทรศัพท์” ผมรู้เลยว่าเสียงใคร
“ผมทำตามกฎของที่นี่นะครับ เวลางานจะพกโทรศัพท์ได้ยังไง”
“กูอนุญาตมึงคนเดียวหรอก”
“พี่เอย์มีธุระอะไรครับ” ผมมองซ้ายมองขวาดูดีแล้วว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ค่อยเรียกชื่อมันออกไป
“สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว”
“แล้วยังไงครับ”
“ปิง อย่ากวนกูให้มากนักนะ บ่ายนี้กูต้องเข้าอัศวคอนฯ รีบขึ้นมากินข้าวด้วยกัน คุณภีมเขาจัดไว้สองที”
“พี่เอย์ผมไม่อยากขึ้นไปนี่ ผมอยากกินกับเพื่อนฝูงผมบ้างเหอะ อะไรของพี่วะเมื่อวานผมก็ไปกินด้วยแล้วไงวันก่อนนั่นก็อีก วันนี้ไม่ขึ้นไปไม่ได้เหรอครับ”
“..............” มันเงียบวุ๊ย เงียบนานเลยดิ่ ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูก พูดแรงไปแน่ ๆ แล้ว
“พี่เอย์ครับผม...” ผมมองซ้ายมองขวาอีกครั้ง ยังไม่มีใครเดินมาแถวนี้เลยทำเสียงอ้อนๆมันหน่อย
“แต่เครื่องกูเสียนี่”
“หืออ??”
“โปรแกรมมันเป็นอะไรไม่รู้ใช้ยาก กูไม่เข้าใจเลย มึงขึ้นมาดูให้กูที เวลาดึงข้อมูลของฝ่ายขายมาดูแล้วกูรู้สึกว่ามันงงๆนะ ใช้ยากไปนิดไหม”
คุณเชื่อไหม...ข้ออ้างเดียวกันเปี๊ยบ ดึงข้อมูลดูแล้วงงแบบนี้มาสามวันแล้ว พอผมขึ้นไปหาก็ลีลาท่ามากบอกกินข้าวก่อนพอยอมกินด้วยเสร็จบอกเครื่องหายรวนแล้วกอดหน่อยถึงจะยอมปล่อยลงมาสรุปยืนให้มันกอดสามวิ คือพี่แกมารยาไปงั้นแหละผมก็รู้หรอกนะ
“ครับๆเดี๋ยวผมขึ้นไป”
ทำไงได้ แพ้ลูกอ้อนมารยามันตลอด อะไรวะเขาว่ากันว่ามารยาหญิงเป็นพันเล่มเกวียนผมว่าพี่เอย์ของผมยิ่งกว่าพันอีก มันน่ะงัดออกมาได้ตลอดไอ้มารยาหมื่นเล่มเกวียนของมันเนี่ยชนะผู้หญิงค่อนประเทศอ่ะ
ผมกดลิฟต์เรียกชั้นบนสุด ลิฟต์แก้วตัวเดิมมองลงไปที่ด้านล่างเห็นโชว์รูมใหญ่โตสวยงามมาก เออวันนี้มีรถใหม่เข้ามานี่หว่า โหหหหสวยฉิบหายเปิดประตูแบบเฉียงๆโชวืไว้ด้วย แลมโบกินีท่าทางคันนึงหลายสิบล้านอยู่ ผมก็มองสำรวจอะไรไปเรื่อยเปื่อย พอถึงชั้นที่ต้องการ ผมเดินตรงลิ่วมาที่ห้องท่านประธานทันที
“สวัสดีครับคุณภีม” ผมทัก
“พิชย คุณเอย์รออยู่เลยครับ”
“วันนี้มีงานที่อัศวคอนต่อเหรอครับ” คุณภีมเป็นคนอัธยาศัยดีนะผมว่า ผมชอบชวนเขาคุยโน่นนี่เจอที่แคนทีนบ่อยเลย
“ใช่ครับ เดี๋ยวประมาณบ่ายโมงครึ่งคุณเอย์ต้องออกไปแล้ว คงกลัวว่าจะทานข้าวกับพิชยไม่ทันล่ะมั้งนะ” พี่เขาพูดยิ้ม ๆ เออเอาเข้าไปให้รู้เรื่องกันไปทั้งบริษัทเลยก็ดี อะไรวะอิพี่เอย์นั่นแหละมันน่ะชอบทำอะไรเปิดเผยตลอด
“คุณภีมเรียกผมว่าปิงก็ได้ครับ” ผมไม่รู้จะพูดอะไรเลยแก้ขัดเขินเปลี่ยนเรื่องราวไปกอน ว่าแล้วถกแขนเสื้อพับขึ้นอีหน่อย ผมยังอยู่ในชุดหมีช่างฟิตนะ ไม่ได้เปลี่ยนหรอกใส่ยาวทั้งวันโน่นแหละ
“เชิญครับปิง” คุณภีมเคาะประตูสองทีแล้วเปิดให้เหมือนทุกครั้ง ท่านประธานนั่งหน้างออยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ในมือควงปากกาเล่น
“โปรแกรมเนี๊ยะใช้ยาก” มันว่าแล้วบุ้ยใบ้ไปที่จอภาพใหญ่ข้างตัว ผมเดินเข้าไปดู
“เย้ยยยยยยยย พี่เอย์ครับ” โดนมันรวบเอาเอวรั้งลงนั่งตักเลยดิ่ ผมดิ้นๆๆ
“ชู่ว์ ไม่ดิ้นๆ กูแค่กอดไม่ทำไรหรอก” ไม่ทำของมันแต่ปลายจมูกโด่ง ๆ นี่คือซนมากนะบอกเลย ผมหลบซ้ายหลบขวา เอาแขนกันไว้มันคว้าจับไว้ตลอดอ่ะ
“ไหนว่ารีบไงครับ กินข้าวกัน” ผมจะลุก
“กูสั่งกระเพรากุ้งมาให้มึง ชอบไหม” มันดึงแขนผมไว้แต่ก็ลุกตามกันมา อาหารถูกจัดไว้ที่โต๊ะเล็กๆหน้าโซฟาตัวใหญ่ ผมนั่งลง พี่เอย์เปิดอาหารออกให้ดู
“วันนี้มีน้ำซุปด้วย” โอยยเห็นแล้วน้ำลายจะหกคืออาหารทำไมน่ากินทุกวันเลยวะเมื่อวานก็สวยงามแบบนี้แหละที่สำคัญคืออร่อยด้วยนะ ไม่รู้คุณภีมสั่งเจ้าไหนขึ้นมา ที่แคนทีนทำไมถึงจัดอาหารสวยแบบนี้วะพวกผมไปกินที่นั่นไม่เห็นเคยได้แบบนี้เลย
“หมาปิง!” เสียงพี่เอย์ตะคอกขึ้น ผมตกใจกำลังจะตักข้าวเข้าปาก
“อะไรของมึงเนี่ย!” วางช้อนแทบไม่ทันมันดึงเอาแขนซ้ายผมไปถกๆแขนเสื้อขึ้นสูง อิพี่เอย์ตาโตเลยดิ่พอเห็นว่าสิ่งที่เขียนอยู่ที่ใต้ท้องแขนผมคือเบอร์โทรศัพท์แถวล่างเป็นไลน์
“เหี้ยเหอะ เบอร์ใคร” หน้าตามันคือโกรธมากเลย ดึงจานข้าวผมออกอีก ผมเลยดึงกลับมาคืน
“เบอร์สาว” ยังมีหน้าไปกวนมัน ผมกัดปากแอบหัวเราะนิดๆหน้ามันแดงขึ้นอ่ะ ตาเขียวปั๊ดเลย โถโกรธผมอ่ะดิ่
“ล้อเล่นคร้าบ พี่เอย์ผมล้อเล่น” ผมสอดมือเข้าที่เอวมันแล้วโยกตัวมันนิดๆ มันปัดมือผมออกโคตรแรง “บอกก่อนเบอร์ใคร”
“ไม่รู้ ไม่รู้จัก”
“ไม่รู้จักแล้วมึงไปยื่นแขนให้เขาเขียนอะไรมาแบบนี้ได้ไง”
“ก็เมื่อกี้ไปดูเครื่องที่ฝ่ายบริการลูกค้ามา สาว ๆ เขาเขียนให้ พี่ผู้หญิงอ่ะสวย ๆหุ่นดี ๆ หัวทอง ”
“แล้วมึงก็ยื่นแขนให้เขาเขียนงี้เหรอ”
“เปล่า เขาดึงแขนผมไปเขียนอ่ะ โกรธไรเนี่ย ผมลืมลบออกเพิ่งลงไปที่จุดซ่อมพี่ก็โทรมาเรียกผมลืมลบจริงพี่”
“ปิงไม่ใช่ว่ามึงลืมลบหรืออะไร แต่มึงไปให้เขาเขียนทำไมวะ”
“เขาดึงไปเขียนเองพี่ ผมก็ไม่รู้จะทำไงอ่ะ”
“.......” มันนั่งเงียบเลย ผมกำลังจะลงมือกินต่อพี่เอย์กวนมากมันดึงเอาจานผมออกแล้วทำหน้าหงิกจิกสายตาใส่ โอ๊ยยยน๊อออ ผมก็แกล้งไม่สน ตักกุ้งในจานใส่ไปให้มัน
“มึงแม่ง เจ้าชู้ตลอดอ่ะ”
“ที่ไหน เจ้าชู้ที่ไหนอะไรอีกเนี๊ยะ” ผมวางช้อนเลยเหอะ พี่เอย์คือหน้างอมาก อะไรของมันวะเรื่องเล็กๆแค่นี้ทำเป็นสาวน้อยไปได้
“พี่เอย์ครับ ไม่ใช่แบบนั้น ผมไม่ได้ชอบเขาหรอก มีผู้หญิงแจกเบอร์ผมค่อนบริษัทถ้าผมจะชอบนะผมชอบไปนานแล้วพี่ เรื่องแค่นี้เอามาใส่ใจทำไม พี่เอย์เองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอครับมีผู้หญิงเข้าหาพี่เยอะออก ถ้าผมไม่เชื่อใจพี่นะเราคงทะเลาะกันทุกวันอ่ะ”
มันนิ่งไปนิดนึง สอดมือเข้ามาที่เอวผมแล้วซุกหน้าลงที่ไหล่อ้อน “ก็กูไม่ชอบนี่”
“ผมไม่ทำหรอกผมมีพี่อยู่แล้ว”
มันยิ้มเลยดิ่ เจอคำหวานของผมไปพี่เอย์มือหนักมานะเวลามันอายฟาดผมมาทีแขนนี่เขียวอ่ะ “โอ๊ยย ผมเจ็บ”
“ก็กูเขินอ่ะ มึงพูดอะไร”
“เอองั้นไม่พูด”
“จิ๊! มึงลองไม่พูดดูดิ่ กูจะตีให้หนักกว่านี้เลย” ผมแลบลิ้นใส่มัน อิพี่เอย์ทำท่าจะมาดึงผมรีบหลบ เราทานข้าวกันไม่นานนะแต่นั่งอ้อนกันนี่คือนานมากกว่า
“เดี๋ยวบ่าย ๆ กูจะเข้าอัศวคอนแล้วจะกลับมาเย็น ๆ มึงรอได้ไหม ” มันเดินตามผมมาที่ประตู ผมกำลังจะกลับแล้ว
“ผมเอามอไซด์มาพี่”
“เอาจอดทิ้งไว้นี่แหละ เดี๋ยวกลับพร้อมกันอยากไปกินข้าวบ้านมึงด้วยคิดถึงแม่มึงกับพี่ขม”
“กินส้มตำเหรอ” ผมลอยหน้าถามเจอมันฟาดหน้าผากมาที ผมงี้ร้องโอยเลยเหอะ
“มึงตำให้กินดิ่ แบบนั้นกูจะลองกินดู”
“จริงไหมพี่ พูดจริงหรือพูดเล่น”
“หมาปิงกูพูดเล่น กินเป็นที่ไหนเล่า”
หึหึหึหึ เราสองคนหัวเราพร้อมกัน พี่เอย์แอบจูบแก้มผมหนึ่งทีก่อนปล่อยออกมาจากห้อง บ่ายวันนั้นผมวุ่นอยู่กับงานที่จุดซ่อม พี่เชนโทรมาหาถึงที่หน่วยถามเย็นนี้จะเข้ามากี่โมงพี่เขาจะแวะกลับบ้านไปเอาของก่อนผมเลยบอกค่ำๆเพราะจะไปกินข้าวกับแม่ชวนพี่เชนไปด้วยกันพี่เขาบอกไม่ว่างนัดกับที่บ้านไว้ก่อนแล้ว
.
.
“เอย์ทานเยอะๆนะลูกพี่ขมเขาอุตส่าห์เข้าตลาดอีกรอบพอรู้ว่าเอย์จะมาทานข้าวด้วย เจ้าปิงแย่จริง ๆ เลยโทรมาบอกกันก่อนหน้าไม่ถึงชั่วโมง แม่งี้เตรียมตัวไม่ทันอะไรสักอย่าง”
“แม่ครับ พี่เอย์บอกว่าอยากกินส้มตำมะละกอฝีมือแม่แนะ” ผมแกล้งมันเหล่ตามอง
“อ้าวเหรอจ๊ะ เดี๋ยวๆเดี๋ยวแม่ไปดูให้ เอย์จะเอากี่ครกลูกแม่ตำให้ได้ทุกรูปแบบเลย” พี่เอย์เริ่มหน้าซีดท่าทางเหงื่อจะตก มันเตะขาผมแรงมาใต้โต๊ะ แม่กำลังจะลุกขึ้นผมเลยดึงแขนแม่ไว้จริง ๆ ตอนนี้ร้านปิดแล้วถ้าพี่เอย์จะกินจริง ๆ แม่ต้องไปรื้อของออกมาทำอีก
“ปิงล้อเล่นครับแม่ พี่เอย์กินไม่เป็นหรอก คุณชายกินเป็นแต่ข้าวผัดกุ้ง อาหารฝรั่ง อาหารจีนขึ้นเหลา ตระกูลเป็ดปักกิ่งกุ้งมังกรปลาหิมะไรเงี๊ยะ โอ๊ยยยย”
“ปากดี” มันผลักผมแรงมากไม่เกรงใจแม่ผมเล๊ย ให้ตาย ผมเบะปากใส่คือผมแกล้งมันแม่เองก็แทนที่จะเข้าข้างผม หยิกพุงผมซะงั้น ผมร้องลั่นแม่กับพี่เอย์หัวเราะกันสองคนพี่ขมเดินออกมาพอดี พี่เอย์ยื่นอะไรบางอย่างส่งให้ ผมก็มอง
“สวยครับเอย์” พี่ขมยิ้มดีใจผมรีบชะเง้อคอไปดู พอเห็นว่าเป็นอะไรแค่นั้นแหละใจผมเต้นเร่า ๆ ความอิจฉาพวยพุ่งเลย เฮ้ยๆๆๆๆอะไรวะพวงกุญแจรถแลมโบกินี่ของแท้ออริจินัล ผมรีบคว้าหมับเอามาดู
“หูยยยพี่ขมปิงขอเหอะ ปิงอยากได้” คุณก็รู้ลูกผู้ชายแลมโบกินีรถในฝันของใครหลายคน ผมมองดูทุกครั้งที่ขึ้นลิฟต์ไปหามันที่ห้องประธานที่โชว์รูมจะมีรถยี่ห้อนี้โชว์ไว้สามสี่คัน เปลี่ยนสีไปเรื่อย ๆ แล้วแต่ออร์เดอร์ที่สั่ง
“หมาปิงอันนี้ให้พี่ขมไป” พี่เอย์แย่งไปคืนส่งให้พี่ขม “ของมึงถ้าอยากได้เข้าไปเลือกเอาเลย บอกฝ่ายขายเขาหยิบให้”
“บ้าเหอะพี่ ใครจะไปทำอย่างนั้น” ผมอยากได้ก็จริงแต่ไม่ได้เป็นละโมบไม่รู้เรื่องราวขนาดนั้น
“งั้นเดี๋ยวกูเอามาให้ ของพอร์เช่สวยกว่านี้”
“เฮ้ยไม่เอาหรอกผมพูดเล่น”
“เอาเถอะๆจะพูดเล่นพูดจริงก็กินข้าวกันก่อนนะ อาหารกำลังร้อนๆเลย เอย์กินเยอะๆนะลูก เจ้าปิงกินๆเข้าไป”
“แม่อ่ะ” ผมแกล้งเบ้หน้า แม่ยิ้มพี่เอย์กอดเอวพี่ขมไว้ พี่ขมยิ้มใหญ่เลย เราสี่คนก็นั่งทานข้าวด้วยกัน พอทานเสร็จแม่บอกผมพาพี่เขาเดินเล่นรอบๆบ้าน มีสวนดอกไม้เล็กๆที่พี่ขมปลูกเอาไว้
“บ้านมึงน่ารัก” พี่เอย์มองเข้าไปด้านใน บ้านสไตล์รีสอร์ทชั้นเดียวเล็กๆ ล้อมรอบด้วยต้นลีลาวดีและต้นตะโกตัดแต่งกิ่งช่อสวย
“บ้านเล็กๆน่ะครับ เน้นความชอบของแม่กับพี่ขมไม่ต้องใหญ่โตหรูหราอะไร”
“น่าเสียใจจริง ๆ นะช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดของมึงกูกลับไม่อยู่ด้วย” พี่เอย์ยื่นมือไปเด็ดลีลาวดีดอกใหญ่ที่โน้มกิ่งลงมาใกล้ ๆ มาหนึ่งดอก
“ตอนนี้มึงมีครบทุกอย่างแล้ว อยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม มีอะไรที่กูคนนี้จะทำเพื่อมึงได้บ้าง” ผมส่ายหน้าอมยิ้ม พี่เอย์ก้มมองดอกไม้ในมือ หน้าผากพี่เขาสวยมากผมยกมือขึ้นไปเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาระใบหน้าของมัน ลมหนาวพัดผ่านเข้ามา ผมรู้ว่ามันคิดมากเลยเอื้อมมือไปบีบมือมันไว้
“ผมไม่ต้องการอะไรเลยพี่ แค่พี่เอย์เข้าใจผมอยู่ข้าง ๆ ตลอด แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้วครับ”
“ปิง เรื่องครอบครัวของกู....”
“พี่เอย์ครับผมไม่สนใจเรื่องนั้น ผมรู้พี่ทำดีที่สุดแล้ว ที่จริงแล้วแม่ผมเองก็ยังไม่รู้เรื่องของเราสองคนด้วยซ้ำไป ผมว่าพี่ใจกล้ามากที่ยอมรับกับคุณแม่พี่ไปแบบนั้น มันช่วยไม่ได้นี่ครับถ้าท่านจะไม่ยอมรับผม”
“กูคิดตัดสินใจแน่นอนแล้ว ถ้าหากสุดท้ายที่จะต้องเลือกระหว่างมึงกับครอบครัว มึงรู้ใช่ไหมกูจะเลือกใคร”
“พี่เอย์อย่าพูดแบบนั้นครับ ให้ผมได้พยายามก่อน ถ้าในที่สุดแล้วเราสองคนสู้ไม่ไหวจริง ๆ ถึงตอนนั้นค่อยคิดกันอีกที”
“คุณแม่กูเองก็อ่อนลงเยอะแล้วนะ ท่านบอกไม่สนับสนุนก็จริงแต่ก็ห้ามกูไม่ได้แล้ว มึงน่ะเป็นเด็กดีเดี๋ยวเข้าไปเจอท่านที่อัศวคอนฯ ท่านได้รู้จักมึงกูว่าต้องใจอ่อนแน่ ๆ เราเข้าทางคุณพ่อก็ได้ พ่อกูใจดีกว่าแม่เยอะ เราสองคนจะสู้ไปด้วยกัน ไม่มีเหตุผลอะไรที่กูกับมึงต้องแยกจากกันอีกแล้ว”
ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้ พี่เอย์ยื่นดอกไม้ในมือส่งมาให้ผม ผมรับมาแล้วยื่นไปส่งให้มันดม เรามองหน้ากันแล้วยิ้ม
“พี่เอย์รอเดี๋ยวนะครับเดี๋ยวผมออกมา” ผมนึกบางอย่างขึ้นได้วิ่งเข้าไปในบ้าน หยิบของบางอย่างออกมาเห็นพี่เอย์กำลังสนอกสนใจดอกกล้วยไม้ที่ติดอยู่กับต้นตะโก ข้าง ๆ กันเป็นช่อเลื้อยของต้นเสาวรส พี่เขาจับๆคลำๆใหญ่
“ลูกเสารสครับ พี่เอย์ไม่เคยเห็นใช่ไหม”
“เคยเห็นที่ซุปเปอร์น่ะ ไม่เคยเห็นตัวจริงแบบนี้”
“ที่นี่เป็นบ้านสวนเก่าของคุณย่าพี่พิมน่ะครับ ต้นไม้เก่าแก่ผมไม่เอาออก ไม้เลี้อยเลยเยอะ”
“สวยนะ”
“พี่เอย์ นี่ครับ” ผมยื่นของบางอย่างให้มันพี่เอย์หันมามอง
“ผมเก็บมันไว้อย่างดี” พี่เอย์ก้มลงมอง มันคือสมุดบัญชีเล่มที่มันวางไว้ให้ผมในวันสุดท้ายก่อนที่เราสองคนจะห่างกัน ข้อความบนโพสอิท เขียนแค่ชื่อผมคำเดียว ปิง
พี่เอย์ยืนนิ่งเลยมันไม่ยกมือขึ้นมารับไว้ด้วยซ้ำผมเลยยื่นของอีกอย่างส่งให้อีก พวงกุญแจรูปปลาโลมาสีฟ้าหางยืด
“ผมรอวันที่พี่กลับมา อย่างน้อยของสองอย่างนี้มันจะเป็นข้ออ้างให้ผมสามารถเจอพี่ได้อีกครั้ง” ผมจับมือมันขึ้นมารับของไว้ พี่เอย์จ้องหน้าผม
“ขอบคุณที่พี่ยังเป็นพี่เอย์คนเดิมของผมอยู่ ขอบคุณที่พี่รักษาสัญญาของเรา”
“...ปิง....”
“ผมคืนให้”
“กูไม่เอา”
“พี่เอย์?”
“เก็บมันไว้ได้ไหม เก็บมันไว้กับมึง”
“ไม่ได้หรอกครับเงินตั้งเยอะผมไม่.....
“ปิง” มันยัดของคืนมาใส่มือผม “ถือว่ากูฝากไว้กับมึงได้หรือเปล่า” ผมส่ายหัว ยัดคืนมันพี่เอย์เองก็ไม่รับเหมือนกัน
“มึงอยากเปิดร้านอะไรเล็กๆไหม ใช้เงินทุนอันนี้เปิดมันขึ้นมาด้วยกัน เป็นของมึงกับกู ร้านเล็กๆของเรา”
“พี่เอย์?”
“เอาแบบที่มึงชอบเลย ร้านอะไรก็ได้ที่ทำแล้วมึงมีความสุข ต่อไปถ้าหากวันนึงกูไม่เหลืออะไรเลย มึงจะได้เลี้ยงกูได้ดีไหมหมาปิง” พี่เอย์พูดแล้วอมยิ้ม “ฝากไว้นะ ไม่คืนกูหรอก”
“พี่เอย์ครับ แต่ว่า....”
“อยากดึงมึงเข้ามากอดว่ะ แต่เกรงใจแม่”
ผมเองที่เป็นฝ่ายสอดมือเข้าไปที่เอวมัน พี่เอย์ยิ้มเลยดิ่ “ผมไม่เลี้ยงพี่เหอะ” ผมกระซิบ พี่เอย์สวนจูบที่แก้มผมทันที ผมฟาดมันใหญ่แรง ๆ เลยหันซ้ายหันขวากลัวมีคนเห็น พี่เอย์เลยบอกดูแล้วเรียบร้อยไม่งั้นไม่ทำหรอก
“ออกรถใหม่สักคันไหม มึงขับมอไซด์คันเก่าหลายปีแล้วกันแดดกันฝนก็ไม่ได้ ซิกแซกไปทั่วกูห่วงนะ”
“ไม่เอาหรอกครับ เปลืองเงินรถผมใช้ได้อยู่นี่”
“ถ้ากูพูดว่าจะออกให้นี่มึงจะชกกูป่ะวะ” ผมตาเขียวเลยดิ่ พี่เอย์รีบเดินประชิดเลย “ล้อเล่นๆอย่าโกรธนะไม่ออกให้หรอกจะออกให้มึงทำไม เปลือง” ดู๊ดูมันพูด
“เอาแบบนี้ไหมผ่อนเดือนละสิบบาท ผ่อนกับกู เอาบีเอ็มไปเลย”
“เอ้ย พี่พูดจริงป่ะเนี่ย”
“จริงดิ่วะ”
“แบบนั้นต้องผ่อนกี่ปีกี่ชาติถึงจะผ่อนหมด”
“ก็นั่นแหละถึงให้ผ่อนเดือนล่ะสิบบาท ไม่ต้องผ่อนหมดทั้งชาตินี้และชาติหน้าเลย มึงจะได้อยู่กับกูตลอดไปไง”
“ทุเรศว่ะพี่ คิดนานไหมถาม” ผมไล่ตีมัน พี่เอย์ยิ้มร่า คืนนั้นผมนอนค้างที่บ้าน พี่เขางอแงขอนอนด้วยตอนแรกผมไม่ยอมหรอกแต่มันเลื้อยไปมานอนดูทีวีอยู่กับพี่ขม พอดึกแม่เลยไล่ไปอาบน้ำคุณชายยิ้มแป้นเดินออกไปเอาเสื้อผ้าในรถเข้ามาเปลี่ยน
“ปิงเลื่อนรถเข้ามาเก็บให้หน่อยเดี๋ยวกูอาบน้ำก่อน” มันว่าแล้วโยนกุญแจรถส่งให้
“ไรอ่ะพี่จะนอนนี่จริงเหรอ แม่ครับ” คุณชายเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว
“ให้พี่เขาค้างเถอะลูกดึกแล้ว ปิงจะใจร้ายไล่พี่เขากลับเหรอ”
“แต่ห้องปิงแคบ นอนไม่ได้หรอก”
“แคบที่ไหน พี่ขมเข้าไปปูที่นอนเพิ่มให้แล้ว ให้พี่เอย์เขานอนฟูกใหญ่นะ ปิงลงมานอนที่ฟูกเล็ก”
“แม่อ่ะ” ผมกอดเอวแม่แล้วอ้อน ความจริงไม่ได้ไม่อยากให้นอนหรืออะไรแต่กลัวมันจะทำอะไรบ้าๆกับผมในบ้านมากกว่า
“หมาปิงขึ้นมานอนกับกูดิ่” ผมว่าแล้วพอปิดไฟปุ๊ปออกฤทธิ์เลย ผมเลยรีบหลับตาทำท่าเป็นหลับ พี่เอย์นอนฟูกใหญ่นะติดผนังผมนอนฟูกเล็กเสริม
ผมแกล้งทำเป็นหลับ
“ปิงครับ” เสียงพี่เอย์ดังขึ้นอีกผมหรี่ตาแอบมองมัน เห็นมันยันตัวขึ้นด้วยแขนข้างเดียวจ้องผมใหญ่เลย
“เอองั้นกูนอนตรงนี้ด้วยก็ได้” มันขยับตัวเลื่อนลงมา
“อื้ออ ไม่เอาพี่ไปนอนตรงโน้นดิ่” ผมหันหลังให้มันรวบเอาผมเนี่ยเข้าอกมันเลย ให้ตายเหอะผมสาบาน ลูกชายมันพร้อมรบมากถูอยู่แถวขาอ่อนผมอ่ะ
“อย่าเสียงดังดิ่วะ เดี๋ยวห้องแม่ก็ได้ยินหรอกอยู่ข้าง ๆกันอีก”
“พี่ก็รู้ยังจะทำ นอนได้แล้วครับ”
“จูบก่อนดิ่”
“ไม่เอา”
“ต้องจูบนะ” มันว่าแล้วหอมลงที่ต้นคอ ผมสยิว
“พี่เอย์ครับ อื้มม....” พี่เอย์ดึงไหล่ผมให้หันไปหามันโน้มใบหน้าลงมาเอียงหัวแล้วสอดลิ้นร้อนของมันแทรกเข้ามาเลย ผมรับจูบตามสัญชาตญาณรู้สึกดีกับจูบนี้มากเลยนะไม่รู้ทำไมทั้ง ๆ ที่ไม่อยากให้มันทำที่นี่เลย
“รู้สึกดีว่ะ” มันถอนจูบออกมาแล้วจ้องหน้าผม
“อยากทำเรื่องลามกมากกว่านี้อ่ะ ได้ไหม” ผมส่ายหน้า
“ให้จูบได้อย่างเดียว”
“จูบตรงไหนก็ได้เหรอ” มันถามเสียงเบา ผมส่ายหน้าอีก
“หมา มึงอนุญาตตรงไหนบ้าง”
“ไม่อนุญาต นอนได้แล้วครับ” ผมขยับหนี มันดึงเอาผมไปกอดไว้แน่นยิ่งกว่าเก่า ผมดิ้น ๆ ร้องบอกให้ปล่อย คราวนี้พี่เอย์ใช้ริมฝีปากของมันทาบลงมาปิดเสียงจากปากของผม
ร่างกายสูงใหญ่คร่อมทับลงมาแล้ว
“อื้ออ...”
สองมือของพี่เขากดข้อมือผมตรึงไว้กับฟูก ผมยิ่งดิ้นมันซุกหน้าระดมจูบลงที่ซอกคอเลย บ้าฉิบหายรู้สึกดีแบบโคตรๆจะร้องก็ร้องไม่ได้หน้าต่างก็เปิดเกิดเสียงลอดออกไปแย่แน่ เสียงดูดเนื้อลงไปตามจุดกระสันต่าง ๆ ดังอย่างลามกในความมืด ผมครางเครือเบา ๆ ม่านหน้าต่างพลิ้วไสวแสงจากดวงจันทร์พาดผ่านเข้ามา สองมือจิกหัวมันไว้เสื้อผ้าตัวเองหลุดลุ่ยลงตอนไหนไม่รู้เรื่องเลย พี่เอย์เก่งนะยอดคนเลยเรื่องเล้าโลมเนี่ย ผมรู้ตัวอีกทีคือมันยืดตัวขึ้นแล้วถอดเสื้อมันออกทางศีรษะแล้ว
“เสียวไหม” มันโน้มตัวลงมากระซิบ มือสะกิดที่จุกนมผมเล่นบีบบี้ไปมาเบาๆ
“ฮ..อื้มม พี่...”
“ชู่ว์อย่าเสียงดังอดทนไว้” ผมกัดฟันกรอด พี่เอย์จูบไล่ลงไปทุกส่วนสัด ร่างกายส่วนบนเราสองคนเปลือยเปล่า มันกำลังซุกซนอยู่แถว ๆ หน้าท้อง เรียวนิ้วแข็งแกร่งเกี่ยวขอบกางเกงผมลง ผมสะดุ้งเฮือก
“ไม่ทำหรอก ไม่ทำถึงขั้นนั้น” มันตะล่อมว่า แล้วรั้งขอบกางเกงผมลงอีก ลูกชายผมดีดออกมาเต็มหน้ามัน คือผมเองก็พร้อมนะ เสียงหัวเราะดังขึ้นเบา ๆ ผมก้มลงไปมองหน้าร้อนฉ่ากับภาพลามกที่มันกำลังทำอยู่
อิพี่เอย์แม่งหน้าด้านมันจับลูกชายผมเต็มไม้เต็มมือค่อย ๆ ลากลิ้นเลียจากโคนสู่ปลายยอด กัดปากยั่วมองผมแบบหูยย ถ้าเป็นผู้หญิงนะมึงกูจะอุ้มขึ้นมาฟัดแบบผมไม่ไหวแล้วเหี้ยเอ้ยให้ตาย! แต่สถานการณ์คือพี่เอย์มันเป็นผู้ชายแล้วผมอยู่ในฝ่ายเสียเปรียบถ้าผมทนไม่ไหวคือผมโดนเสียบแน่ผมเลยกลั้นไว้แบบสุดๆ แหงนหน้าระบายอารมณ์ออกทางปากส่งเสียงครางเครือเบา ๆ รู้สึกเร่าร้อนและเสียวซ่านที่ลูกชายผมมาก รู้เลยพี่เอย์จัดการครอบครองมันหมดแล้วผมแยกขาออกยกขึ้นแอ่นสะโพกรับแล้วจิกหัวมันก่อนกระแทกสะโพกสวนขึ้นลง
“อ่าา...พี่ผมเสียว อื้ออ....” มันรัวลิ้นแกล้ง ผมสั่นเป็นเจ้าเข้า เสียวสุดไรสุด เร่งจิกหัวมันร้องครางไม่สนใจเห้แล้วพี่เอย์รีบเลื่อนตัวขึ้นมาประกบปากกับผม
“อย่าเสียงดัง” มันว่าทั้งที่ยังจูบ ผมส่ายหน้า มันจูบนานมากอ้อยอิ่งสุดๆหวานซึ้งเร่าร้อนไปจนไล่งับปากกัน เสียงมันหัวเราะในลำคอชอบใจจับตัวผมนอนคว่ำแล้วรั้งสะโพกผมขึ้น
“อื้ออ ไม่เอา” ผมไม่ยอมหันไปบอกมันพี่เอย์ทาบทับลงมา ท่านี้ผมอายนะ
“ไม่ทำหรอกเชื่อใจกู” มันว่าแล้วดึงกางเกงนอนตัวเองลงงัดเอาน้องเอย์ออกมา ลูกชายโคตรพร้อมแข็งมากผมแค่มองก็กลัวแล้ว มันรั้งสะโพกผมขึ้นอีกครั้งก้มหน้าซุกลงไป ผมขนลุกซู่เสียวซ่านลามไปทั้งแผ่นหลัง
“อ๊ะ...ฮอ๊า...” ผมคราง พี่เอย์ลงลิ้นรัวที่ปราการอ่อนไหว มือผมจิกฟูกจนยับย่นไปหมด
“พะ..พอแล้วพี่ ผมไม่ไหว...อ๊ะ...” ผมร้องไม่เป็นคำ มันไม่สนใจฉกปลายลิ้นเข้าออก ผมล้วงมือเข้าไปหาลูกชายตัวเองไม่ไหวแล้วผมต้องปลดปล่อยมันออกพี่เอย์ปัดมือผมทิ้ง ผละตัวขึ้นแล้วทาบทับลงมา มือมันจับลูกชายผมไว้เอง
“เอาขามึงหนีบให้กูที แน่น ๆ เลยนะ” มันว่า
กิจกรรมลามกดำเนินต่อไปโดยใช้เวลานานมากอิพี่เอย์แม่งกลั้นแล้วกลั้นอีกทำเห้ไร ตอนผมปล่อยออกมามันคว้าผมเข้าไปจูบ “อ่าา....” รู้สึกดีสุดๆ พี่เอย์หนีบขาผมแน่นมากสวนลูกชายเข้าออกเสียงมันครางต่ำในลำคอระบายอารมณ์ดังอยู่แถวริมหูลิ้นร้อนเลียไล้แหย่ลึกลงที่ติ่งหูเล็ก พักนึงมันก็ปลดปล่อยตามผมมาติดๆ เราจูบกันดูดดื่มอีกครั้งตอนที่ทุกอย่างจบลง กล่องทิชชู่ใกล้ตัวถูกคว้ามาใช้ในการทำความสะอาดทุกอย่างของเราสอง
คืนนั้นผมเหนื่อยหลับเป็นตายในอ้อมกอดของมันนั่นแหละ พี่เอย์นอนอมยิ้มด้วยนะผมแอบเห็น
.
.
.
หัวข้อ: ดอกฟ้ากับหมาวัด(Out Of Reach) 14/03/58 พิเศษ 05 พี่เอย์พี่เชน (อ่าน 1464701 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก