http://www.youtube.com/v/Oo946hKwK4s“หมาปิง” พี่เอย์เดินเข้ามาหา หน้างอนิด ๆ ผมมองดูมันยังอยู่ในชุดทำงานเชิ้ตรัดรูป พับแขนขึ้นมานิด ๆ สแลคยังไม่ได้ถอดแต่คุณชายลากแตะคู่โปรด
“ทำไมมาถึงช้า ซ่าร์บอกว่ามึงออกกันมาแต่เช้าแล้ว” พี่เอย์จับเอาของในมือผมไปถือไว้แทน
“เที่ยวน่ะครับ แวะตลอดทางเลย” ผมตอบเรียบ ๆ แกล้งเก็กนิด ๆ
“เที่ยวที่ไหน” เสียงมันเริ่มเปลี่ยน หน้าก็งออยู่แล้วเลยงอขึ้นไปอีก ขี้เหล่ว่ะแฟนใครเนี่ย ไม่เห็นจะหล่อเล๊ย หน้าบูดฉิบ ผมรู้มันคงอยากถามเรื่องโทรศัพท์เต็มทน ผมก็ไม่สนใจนะเดินตาม ๆ กันไปพอขึ้นรถพี่เอย์เอื้อมมือมาดึงสายเข็มขัดแล้วกดคาดให้ผมเอง มันชะงักไปนิดตอนที่ปลายจมูกเฉียดๆกับแก้มผมรีบเบี่ยงออก
“เดี๋ยวกลับไป มึงรีบอาบน้ำเลยนะ”
“ทำไมครับ”
“........” มันไม่ตอบ ส่ายหน้าแทน ทำจมูกฟึดฟัด
“ผมไม่อาบหรอก ผมจะอาบตอนดึกๆ”
“ดี ดื้อกับกูได้ตลอด”
“ผมไม่ได้ดื้อ ทำไมผมต้องอาบล่ะพี่บอกเหตุผลมาดิ่”
“วันนี้มึงปิดมือถือทำไม” พี่เอย์ไม่ได้ตอบคำถามผมแต่เปลี่ยนไปถามเข้าเรื่องเลย จะว่าไปเรื่องนี้ทำเอาผมเซ็งจนเมาไปเลยดิ่เมื่อคืน วันนี้เลยปิดเครื่องทิ้งแม่ง ขี้เกียจคุย
“แบตหมด” ผมโกหก
“ปิงอย่ามาหาเรื่อง” มันละมือข้างซ้ายออกมาจากพวงมาลัยยื่นเข้ามาล้วงเอามือถือผมออกไปจากกระเป๋าเสื้อเลย เสียงเปิดเครื่องดังขึ้น รถติดไฟแดงพอดีพี่เอย์จ้องผมนิ่งเลย
“โกหกกู?”
“ครับใช่ ผมโกหก”
“หมาปิง!”
พี่เอย์หันมาจ้องหน้าผม เราสองคนเงียบกันไป พอรถผ่านแยกนี้มาได้พี่เอย์เหยียบเร็วมากแบบมากๆ ใช้เวลาไม่นานมันเลี้ยวขวับเข้าช่องจอดที่คอนโดข้างรถบีเอ็มคันเล็กของมันพอดี
“พี่เอย์ครับ ช่วยส่งผมที่บ้านได้ไหมพี่”
“ลง”
“เรื่องของเราไว้คุยวันหลังนะ ผมอยากกลับบ้านจริง ๆ” ผมเหนื่อยมากจริงนะตอนแรกก็กะว่าจะแค่โกรธไม่นานหรอกเดี๋ยวกลับมาผมจะถามมัน เคลียร์นิดหน่อยเพราะจริง ๆ มันก็แค่รูปถ่ายธรรมดาไม่น่ามีอะไร ถือว่าหายแล้วเสียด้วยซ้ำ
เแต่ตอนที่ผมขึ้นรถแล้วหันไปมองที่เบาะหลัง เสื้อคลุมตัวเล็กของใครบางคนในรูปถ่ายวันนั้นยังพาดอยู่ที่เบาะที่ผมนั่งพิงอยู่นี่
คุณคิดว่าผมจะรู้สึกแบบไหนกันล่ะ??
บอกไม่ถูกเลย คือจริง ๆ ผมก็รู้อยู่แล้วว่าเขาสองคนไปด้วยกัน ผมเครียดมากนะ คิดไปเองไม่รู้จนถึงไหนต่อไหนทั้งที่ตัวผมเองใส่เสื้อพี่เชนก็ยังเคย แต่ทำไมวะผมถึงรู้สึกแย่แบบเหี้ย ๆ เลยกับทุกๆการกระทำของเลขาคนนี้ของพี่เอย์
ผมไม่รู้เขาคิดยังไงต่อกัน
บางทีผมอาจจะเป็นแค่คนโง่ ๆ ที่โดนเขาสองคนหลอกมานานก็แค่นั้น....ควายไง ผมอ่ะ
“ลงมาได้แล้ว” พี่เอย์เดินมาเปิดประตูออกให้ ผมเงยหน้ามองพี่เขา พี่เอย์ที่อยู่ในชุดทำงาน จะห้าทุ่มแล้วมันยังไม่ได้อาบน้ำ ไม่รู้ว่าไปยืนรอผมอยู่ที่หน้าออฟฟิศนานแค่ไหน โทรศัพท์ทั้งของผมทั้งของพี่เชนติดต่อไม่ได้ทั้งคู่ แต่มันก็ยังมาคอย ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เชนอาจส่งผมลงที่บ้านสวนก็ได้
แต่พี่เอย์ก็ยังมา
“เราสองคนต้องคุยกันใช่ไหมปิง”
ผมเงยหน้ามองพี่เขาก่อนตัดสินใจก้าวลงไป เดินนำไปที่ลิฟต์ เป็นพี่เอย์ที่กดเรียก บรรยากาศในลิฟต์ห้าสิบชั้นคือเงียบมาก พี่เอย์จ้องผมตลอด
ในที่สุดสายตาเราสองคนสบกันพอดีอีกแล้ว มันก้าวเข้ามาหายันมือเข้ากับผนังลิฟต์กักผมไว้ที่มุม ก้มปลายจมูกลงมาใกล้ ผมหันหลบแล้วผลักมันออกห่าง
“เดี๋ยวขึ้นไปอาบน้ำก่อนเลยนะ กูไม่ชอบกลิ่นนี้ของมึงเลย ให้ตาย”
“ก็ผมนั่งรถตลอดทั้งวัน” ผมคิดว่ามันหมายถึงกลิ่นเหงื่อ
“ตัวมึง มีแต่กลิ่นน้ำหอมไอ้เชน ทั้งเส้นผม เสื้อผ้า กูโคตรโมโหเลยนะ”
ลิฟต์เปิดออกพอดีผมรีบมุดออกมาจากวงแขนมัน เดินฉับๆไปที่ห้อง พี่เอย์ดึงแขนผมไว้ สายตาเหมือนคนที่เพิ่งนึกเรื่องอะไรบางอย่างได้
“เดี๋ยวก่อน มึงใส่เสื้อใคร?” ผมก้มดูตัวเอง ผมใส่เสื้อคลุมของพี่เชนอยู่ จริง ๆ คือเสื้อหนาวผมเหม็นเหล้า พี่เชนมีเสื้อคลุมสองตัว ผมเลยหยิบมาใส่ไว้ตัวนึง ตอนลงลืมถอดคืน
“พี่เอย์!” ผมร้องขึ้นเลย พี่เอย์มันบ้ามันกระชากเสื้อคลุมผมออกแรงมาก กระเป๋าผมร่วงตกลงที่พื้นเราสู้กันนิดๆในที่สุดเสื้อผมถูกมันถอดออกไปได้
“กลิ่นไอ้เชน” มันเอาขึ้นมาดม เปิดประตูห้องแล้วกระชากแขนผมดึงเข้าไปเลย
พรึ่บบ!!เสื้อพี่เชนถูกโยนทิ้งลงที่โซฟา ปาลงเลยมากกว่า ก่อนที่คนโยนจะเดินตรงเข้าไปที่ห้องน้ำ เสียงน้ำดังขึ้นมันเดินออกมาแขนเสื้อที่พับไว้อยู่แล้วถูกมันพับให้สูงขึ้นอีกนิด มันเดินออกมากระชากแขนผม
“เข้าไปอาบน้ำ”
ผมบิดแขนตัวเองออก เดินหนีไปยืนอยู่อีกฝั่ง พี่เอย์เซ่อไปเลย
“ไม่เอา ผมไม่อาบ”
“ปิง”
“ผมจะกลับบ้าน”
พูดแล้วถึงนึกได้ ผมพูดอะไรออกไปวะ?? ทะเลาะกับแฟนเอะอะจะกลับบ้านแบบนี้มันเหมือนเมียทะเลาะกับผัวพอโกรธปุ๊บบอกจะหนีกลับบ้านเลยนี่หว่า อีกอย่างนะบอกจะกลับบ้านแล้วเสือกเดินตามเขาขึ้นมาอีก เออดี ทำดี
“ปิง มึงโกรธกูเรื่องอะไรเนี่ย ต้องเป็นกูไม่ใช่หรือไงที่ต้องเป็นฝ่ายโกรธ มึงหายไปไหนตลอดทั้งวันโทรศัพท์ก็ปิดติดต่ออะไรไม่ได้ กูรู้ว่ามึงจะกลับวันนี้รีบกลับมาจากปราณฯกลัวไม่ทันมารับมึง ยืนรออยู่ที่นั่นตั้งแต่หกโมงเย็น มึงมาถึงสี่ทุ่มกูไม่ว่า แวะเที่ยวกันมาตลอดทางกูก็ไม่ว่า ใส่เสื้อไอ้เหี้ยนั่นกูจะอดทนไว้ แต่มึงมาทำท่าทีเย็นชาใส่กูแบบนี้??”
“ผมจะกลับบ้าน” ผมเดินเข้าหากระเป๋าตัวเอง พี่เอย์รีบเดินเข้าหาแต่ผมหลบ
“ปิง” หน้าพี่เอย์เครียดมาก
“พี่ไม่รู้จริงเหรอ ว่าผมโกรธพี่เรื่องอะไร” ผมถอยหนีอีกนิดเมื่อมันเดินเข้ามาใกล้อีก ยังไงก็แล้วแต่ผมไม่อยากให้พี่เอย์รวบตัวผมเข้าไปกอดหรอก แบบนั้นยังไม่ทันได้เคลียร์ผมคงจะใจอ่อนอีกแน่
“เรื่องอะไร มึงบอกสิ”
“ผมไม่บอกหรอก ถ้าพี่คิดว่าผมทำเย็นชาใส่ แสดงว่าพี่ต้องรู้ว่าผมโกรธ”
“ก็แล้วมึงโกรธกูเรื่องอะไรล่ะ มึงไม่บอกกูจะรู้ได้ไหม”
“พี่แม่ง”
“ปิง!” พี่เอย์ขายาวมากมันก้าวเข้าหาจะคว้าผมไว้ ผมเหยียบขึ้นโซฟาแล้วกระโดดลงมายืนอีกฝั่ง
“ผมจะไม่บอก ถ้าพี่ไม่รู้ว่าผมโกรธเรื่องอะไรพี่ก็ไม่ต้องเคลียร์ เราไม่ต้องคุยกันอีก จบไป”
“หมาปิง!” มันตะคอกขึ้นเสียงดังมาก แต่ผมไม่สนใจ
“มึงบอกกูมา มึงไม่พอใจกูเรื่องอะไร หรือว่าที่กูไม่ได้บินตามไป กูบอกแล้วใช่ไหมกูมีงานที่ปราณบุรีจริง ๆ เพิ่งจะกลับมาถึงตอนเย็นกูก็รีบมารอมึงที่ออฟฟิศเลย กูจำได้ว่าบอกมึงไปแล้วนะ”
พี่เอย์เสียงสั่น ๆ ดูท่ามันอัดอั้นมากๆ ผมเดินไปคว้าเอากระเป๋าสะพายตัวเองขึ้นมาด้วยความเร็ว
“ผมจะให้พี่พูดแค่ครั้งเดียว ผมคิดว่าพี่รู้อยู่แล้วว่าผมไม่พอใจพี่เรื่องอะไร ถ้าพี่ยังพูดไม่ถูกประเด็นอีก วันนี้ผมจะกลับจริง”
“ปิง....” พี่เอย์เดินเข้ามาหา มันรวบจับสองมือผมไว้แน่นเลย ดันตัวผมให้เดินถอยหลัง เราสองคนจ้องหน้ากัน
“จะลองใจกูเหรอ คิดอะไรอยู่”
“ผมเปล่า”
“.....”
“ผมจะกลับ”
“.......”
“ผมนับแค่สาม
หนึ่ง สะ.....“โกรธกูเรื่องกัสใช่ไหม รูปที่ลงอินสตาแกรมนั่น”ผมอึ้งเลย....โคตรอยากร้องไห้ มันเองก็รู้นี่ว่าเรื่องนี้ทำให้ผมไม่สบายใจ มันคิดว่าผมไม่เห็นภาพก่อนที่มันจะลบออกไปหรือไงถึงได้ไม่บอกอะไรผมเลย นี่ถ้าผมไม่คั้นมันออกมาพี่เอย์จะบอกอะไรผมบ้างไหม
ผมจ้องหน้ามัน แววตาของผมเต็มไปด้วยความน้อยใจแน่ ๆ
“ผมโคตรโง่เลยพี่”
“ไม่ใช่แบบนั้นเลยปิง มึงกำลังเข้าใจกูผิด” ดวงตาพี่เขาเองก็สั่นไหว
“เสื้อพี่เขา ยังพาดอยู่หลังรถพี่เลย”
“ปิงครับ”
“เบาะรถพี่ที่ผมนั่ง ก็มีแต่กลิ่นของเขา”
“.....”
“พี่เอย์ครับ ผมถามหน่อย พี่ทำกับผมขนาดนี้แล้วพี่ยังมีสิทธิ์อะไรจะมาหึงผมกับพี่เชน?”
“ปิง!” มันตะคอกขึ้น
“ผมโคตรโกรธพี่เลยนะ ขอชกหน้าพี่ทีนึงได้ป่ะวะ
ผั๊วะ!!”ถึงผมจะพูดไปแบบนั้นแต่ผมไม่รอให้มันอนุญาตหรอกนะ ผมซัดปากมันเท่าที่ความโกรธผมจะมีนั่นแหละ พี่เอย์เซไปเลยดิ หน้ามันหันไปตามแรงหมัด มือนี่จับพนักโซฟาพยุงตัวไว้
ผมรู้ผมทำรุนแรงแต่ผมทนไม่ไหวจริงนะ อะไรคือการที่รู้ว่าผมโกรธเรื่องนี้แน่ ๆ แต่เฉไปที่เรื่องอื่น นี่ถ้าผมไม่บีบมันจนสุดมันจะพูดเรื่องรูปถ่ายคู่อะไรนั่นไหม
ผมคว้าเอากระเป๋าอีกครั้งเดินหันหลังออกมาเกือบจะถึงประตูอยู่แล้ว
หมับบบ!!!มันเข้ามาสวมกอดผมไว้จากด้านหลัง ตัวสั่นนิดๆหัวใจเต้นแรงจนแผ่นหลังผมยังรู้สึกได้ ลมหายใจจากปลายจมูกที่ซุกลงแถวบ่าร้อนระอุ
“ไม่ให้ไป” มันพูดเอาแต่ใจ
“แต่ผมจะกลับ” เออเอาดิ่ ผมก็เอาแต่ใจเป็นเหมือนกันเหอะ
“ปิง...” พี่เอย์เสียงสั่น
“กูผิดเอง ผิดเองที่ไม่ระวัง กูจะไม่แก้ตัวถึงแม้ว่าคนที่โพสจะไม่ใช่กู แต่คนที่ผิดก็คือกูเองที่ระวังตัวน้อยเกินไปปล่อยให้เขามาใกล้ชิดได้แบบนั้น ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามึงเห็นแล้วจะไม่สบายใจ กูก็ยังไม่ทันระวังอะไรให้มากขึ้น”
“พี่คนนั้นเขาใช้มือถือพี่ได้ด้วย??” ผมกำหมัดแน่น กัดฟันกรอดเลย
“ไม่ใช่แบบนั้นปิง กูจะไม่แก้ตัวอะไรนะ เอาเป็นว่าคืนนั้นเรานั่งดื่มกันหลายคนไม่ใช่มีแค่กูกับเขา กว่าจะได้เช็คมือถือก็จนกลับไปถึงห้องนั่นแหละถึงได้รู้”
“พี่นอนห้องเดียวกับเขาไหม”
“ไม่ใช่ คนละห้องดิ่วะ” พี่เอย์งับไหล่ผมเบา ๆ ผมเบี่ยงตัวออกมันกอดแน่นเลย ตัวร้อนมาก มันยื่นมือถือส่งมาให้ผม
“แล้วไม่ใช่มีแต่รูปกับเขานะ กูถ่ายกับหลายคน กับหมากับแมวกับตึกก็ยังถ่าย รูปนั้นกัสเขาใช้มือถือตัวเองถ่ายแล้วส่งมาที่เครื่องกูจากนั้นอัพลง กูต่อว่าไปแล้ว ไม่รู้เลยเขาเอาเครื่องกูไปเล่นตอนไหน”
“......” ผมเงียบและนิ่งไปนาน กำลังชั่งใจ จริง ๆ ไม่ได้โกรธมากมายนะเพราะระบายออกไปกับหมัดเยอะแล้ว คุณก็รู้เวลาเราถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ เฟรมแคบแบบนั้นบางทีหัวเราติดกันมันก็ธรรมดา กอดคอกันเออมันก็ธรรมดา แต่ที่เครียดนิดๆนี่คือ คุณบอกผมดิ่ ถ้ารู้ว่าทำอะไรผิดมาก็บอกให้ผมรู้ก่อนที่จะให้ผมเป็นคนพูดความผิดนั้นออกมาเอง
แฟร์ๆไปเลยบอกผม
“อย่าโกรธนะ ไม่มีอะไรจริง ๆ กูมีมึงอยู่แล้วจะไปมีใครคนอื่นอีกได้ไง
รักหมาคนเดียว” ให้ตาย! ผมใจอ่อนกับประโยคสุดท้ายของมันเข้าแล้วจริง ๆ เสียงพี่เอย์อ้อนมาก ตัวก็หอมอ้อมกอดอุ่น ๆ ลมหายใจที่รินรดอยู่แถวต้นคอผมทำเอาผมอ่อนระทวยหายโกรธมันเป็นปลิดทิ้ง
เอาวะได้ตั๊นไปแล้วหนึ่งหมัด ลดความเครียดลงได้เยอะ ผมหันกลับมามอง พี่เอย์ก้มหน้านิ่งเลย ผมเลยเอียงหัวเข้าไปดูใกล้ ๆ
ตายห่า....มุมปากเขียวปั๊ด
“เจ็บไหมล่ะ??” ผมจับคางมันเชยขึ้นมาดูให้ชัด พี่เอย์ส่ายหน้า
“เลือดออกไหม ด้านในน่ะ” มันส่ายหน้าอีก นัยน์ตาเศร้ามาก ผมรู้ดิปากช้ำแบบนี้แตกแน่ล่ะด้านใน ดึงแขนมันให้มานั่งลงที่เบาะ หยิบเอากระป๋องปฐมพยาบาลเล็กๆ มาเปิดออกเพื่อใช้งาน
“ไม่เอา กูไม่ทายานะเจ็บ แสบด้วยกูไม่ชอบ” มันถดๆตัวออก หน้าตาเหมือนเด็กที่กลัวการใส่ยาสุดฤทธิ์
“นิดเดียวครับพี่ เดี๋ยวผมทำเบา ๆ”
“ไม่เอา” มันกอดผมแน่นเลยซุกหน้าเข้าที่อก พี่เอย์อ้อนเก่งอีกแล้ว “ไม่ทา กูไม่ทาเดี๋ยวมันก็หายเอง”
คุณชายงอแงแบบนี้ผมแย่นะบอกเลย เจ็บตัวแล้วไม่ยอมทายา พรุ่งนี้เดี๋ยวปากเขียวอื๋อได้อายพนักงานคนอื่น ๆ แน่
“ให้มึงนวดให้ได้ไหม ไม่ทายาหรอกเดี๋ยวก็หายแล้ว”
“ทายาก่อนครับ รอยช้ำแบบนี้ไม่ต้องนวดนะ” ผมแต้มสำลีเข้ากับแอลกอฮอล์พี่เอย์ส่ายหน้าตาแดงทำเหมือนจะร้องไห้ ผมเลยรีบวาง
“โอเคไม่ทาครับไม่ทา งั้นติดพลาสเตอร์” มันส่ายหน้าอีก กอดผมไว้แน่นซุกหน้าเข้าที่อกอีกครั้ง
“งั้นให้ทำยังไง” เออผมชกพี่เขาผมรู้สึกผิดนิดๆอ่ะอยากจะทำอะไรให้มันบ้าง
“งั้นมึงก็นวดให้กูได้ไหม นวดให้ดิ่” พี่เอย์เงยหน้าขึ้นมอง ผมว่ามันช้อนสายตาด้วยเหอะ อ้อนแม่งสุดตรีน ถ้าเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆกูจับแม่มขึ้นมาฟัด หมั่นเขี้ยว
“นวดแบบไหนครับ” ผมถาม
นวดปากเนี่ยนะผมก็แปลกใจ พี่เอย์เลื่อนนิ้วมือขึ้นมาไล้ที่ริมฝีปากผม
“เอาปากมึงนวดที่ปากให้กูไง” จบเลยสิครับ ผมสตั๊นได้อีกประมาณหลายวิ นั่งตัวแข็งทื่อเบื่อมุกเสี่ยวแม่ง
“ค่อย ๆ นวด นวดเบา ๆไม่นานเดี๋ยวหายเอง” พี่เอย์ยกสองแขนขึ้นมาแล้วสอดรอบคอผมไว้ มันค่อยรั้งศีรษะผมให้ต่ำลงมา อะไรวะท่าทางแบบนี้มันเหมือนกับผมจะได้นำเลยนี่หว่า
เห้แล้วมึงไอ้ปิง หรือว่าพี่เอย์จะกลายไปเป็นฝ่ายรับได้แล้วจริง ๆ โดนผมชกไปทีรู้ใจตัวเองเข้าแล้วดิ่ คึคึ
“พะ...พี่เอย์จะให้ผมทำเหรอครับ” ผมหมายถึงพี่เอย์อยากจะให้ผมกอดพี่ใช่ไหม อะไรแบบนั้น ยะฮู้วววกูสัญญาจะทำเต็มที่ จะอ่อนโยนไม่ทำให้พี่ต้องร้องไห้เล๊ย
“อือ” มันครางตอบให้ตายเหอะตามันยังมองช้อนอ้อนอยู่เลย วิบวับเจ้าเล่ห์น่ารักได้อีก ผมดีใจจนเนื้อเต้นลืมความโกรธเมื่อครู่ไปจนหมด
“พี่เอย์ครับ ผมดีใจ”
“มึงหายโกรธกูหรือยัง หมาปิง” บ้าเอ๊ยจะยั่วกันไปถึงไหน หน้าตาแบบ..คุณชายกัดปากรอฟังคำตอบ
“หายแล้วครับ” หายสนิทถ้าพี่ยอมให้ผมกอดจริงอ่ะนะ
“นวดให้กูนะ กูเจ็บปาก” มันใช้สองแขนที่คล้องคอผมไว้รั้งให้ผมก้มลงมารับจูบจากปากของมัน ผมเอียงหัวเพื่อให้องศาการจูบของเราสอดรับ พี่เอย์จูบเก่งเหมือนเคยแต่วันนี้ในเมื่อมันจะให้ผมเป็นฝ่ายกอด งั้นผมจะของัดทุกกลยุทธ์ออกมาโชว์เลยก็แล้วกัน ห่างเรื่องพวกนี้ไปนานแต่สัญชาตญาณผมดีไม่มีตกอยู่แล้ว ผมหลับตาลงแน่นสองมือนวดเฟ้นมันไปตามจุดต่าง ๆ ทั่วตัว อิพี่เอย์แม่งผิวเนียนโคตรเลยว่ะ มือผมเริ่มสอดเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตลูบๆๆแล้วก็ลูบ หรี่ตาขึ้นดูเห็นพี่เอย์หลับตาลงแน่นอมยิ้มนิด ๆ ผมคิดเอาเองว่าพี่เขาพอใจเลยกดริมฝีปากแล้วเพิ่มแรงจูบขึ้นอีก
ริมฝีปากนวดเฟ้น ลิ้นร้อนกวาดต้อนกันและกันอย่างไม่มีลดละ
“อืมม” ผมหลับตาแน่นรู้สึกเย็นวาบที่หน้าอก เสื้อที่ใส่อยู่ถูกปลดกระดุมออกตอนไหนไม่รู้ตัวเลย ขณะที่มือผมยังสาละวนอยู่กระดุมเม็ดที่สองของพี่เอย์ หัวเข็มขัดผมถูกแกะออกเรียบร้อยแล้ว มือใหญ่สอดเข้าไปที่ด้านหลังเฟ้นแก้มก้นผมเล่น
“อ๊ะ....” ผมสะดุ้ง พี่เอย์หัวเราะเบา ๆในคอ ปากมันยังดูดผมไว้ไม่ยอมปล่อย ผมรีบดำเนินการกับเสื้อผ้ามัน พี่แอย์ไม่ทันใจอะไรสักอย่าง มันกระชากเสื้อตัวเองออกแรงมากตอนนี้คือรางกายส่วนบนเราสองคนเปลือยเปล่า ผมเหลือแต่กางเกงยีนส์ที่แกะหัวเข็มขัดออกแล้ว ขณะที่พี่เอย์ยังอยู่ในสแลคที่ผมยังไม่สามารถถอดเข็มขัดมันออกได้
ตรงๆเลยไหม เข็มขัดเหี้ยไรวะผมแกะไม่เป็น ตายๆ ไอ้ปิงมึงตายห่าแน่ กางเกงผมแทบจะหลุดลงมากองแล้วขณะที่ผมยังไม่รู้วิธีงัดหัวเข็มขัดหรูหราของมันเลย
“อื้ออ...” ผมร้องประท้วง พี่เอย์ยิ้มอีก หัวเราะเสียงต่ำแล้วเอามือซ้ายสอดเข้ามาปลดล๊อคหัวเข็มขัดของตัวมันเองให้เผยออก
ผมสาละวนอยู่กับการแกะส่วนล่างของมันรู้ตัวอีกที อะไรวะนี่มันบนโซฟาแล้วเหตุใดผมจึงมานั่งคร่อมตัวมันไว้แบบนี้ ร่างกายเราสองคนเปลือยเปล่าไฟก็ยังไม่ได้ปิดหน้าผมร้อนฉ่าไปหมด
พี่เอย์นอนอมยิ้มยื่นสองมือขึ้นมานวดหน้าอกผมเล่น จะบีบทำซากไรนักหนามันมีอยู่แค่นี้แหละ แห้ง ๆ
“น่าเจี๊ยะ” มันว่าแล้วแกล้งดึงจุก ผมฟาดผั๊วะลงไปทีมันยิ้ม ผมหน้าแดง
“กูหมายถึงจุ๊กๆของมึงอ่ะ” ผมคิ้วขมวดนิดๆ จุ๊กๆเหี้ยดิ่
“เนี่ยะอ่ะ น่ารักสีชมพูน่าดูด” ดู๊ดูมันพูดโคตรหน้าด้านผมหน้าร้อน ควันแทบจะขึ้นหัวแล้ว
“พี่แน่ใจแล้วนะที่จะให้ผมทำอ่ะ” มันยักคิ้วให้แทนคำตอบ เลื่อนมือลงมาขยำแก้มก้นผมเล่น ผมฟาดแขนมันไปอีก มันหัวเราะเสียงต่ำ
“มึงอายกูเหรอ”
“เหี้ยเหอะใครอาย พี่แหละเตรียมตัวอาย ถ้าผมทำแล้วพี่ได้อายมากแน่ ๆ อ่ะ” ไม่รู้จะถามทำซากอะไรผมหน้าแดงขนาดนี้ อายจนจะตายห่าแล้ว
พี่เอย์เอื้อมมือไปหยิบรีโมทกดหรี่แสงไฟให้อ่อนลง ตอนนี้ห้องทั้งห้องจึงกลายเป็นสีส้มอ่อน ๆ
“งั้นเหรอ แล้วทำไมกูถึงต้องอายล่ะ” มันยิ้มอีก โยนรีโมทที่กดเสร็จเรียบร้อยทิ้งแบบมั่ว ๆ
“เออจะไม่อายจะหน้าด้านก็เรื่องของพี่เหอะ พี่จะหลับตาไว้ก็ได้นะ ผมสัญญาผมจะทำเบา ๆ”
“ทำแรงก็ได้ กูมั่นใจน้องเอย์กูไม่มีวันหัก มันแข็งแรงพร้อมรบทุกสถานการณ์”
“ลูกชายผมก็แข็งแกร่งไม่แพ้พี่หรอก” อะโด่วววทำมาคุย
“อ่ะเหรอ หึหึหึ” มันหัวเราะเสียงต่ำอีกแล้ว ผมไม่ชอบเสียงโทนนี้ของมันเลยจริง ๆ
“พี่ยิ้มไรอ่ะ”
“เปล่า ลูกชายมึงชี้หน้ากูอยู่เนี่ย” ผมรีบหุบขาทันที
“รีบทำเร็วเข้า มึงทำนะ” มัวว่าแล้วลูบก้นผมเล่นอีก ขนลุก
“ผมทำแน่อยู่แล้ว” ผมยิ้มรับแล้วยกตัวขึ้น กำลังจะเลื่อนตัวออกมาอยู่หว่างขามัน เอาล่ะวะวันนี้กูจะได้เสียบคนแล้ว แต่พี่เอย์เลวมากมันขยับตัวขึ้นมากอดผมไว้แน่นเปลี่ยนท่าทางมานั่งพิงพนักโซฟาไว้ผมอยู่บนตักมันเหมือนเดิม
“ต้องใช้ครีมป่ะวะ” มันบ่นพึมพำเอื้อมมือไปดึงลิ้นชักด้านข้างเปิดออก หยิบขวดเจลมา
“ถ้าพี่กลัวเจ็บ” ก็ใช้เหอะ ผมคิด พร้อมพยายามปีนลง
“ไม่ดีกว่า อยากได้ยินเสียงมึงร้องแบบเน้น ๆ เลย” มันพูดแบบนั้นแต่ก็บีบครีมลงที่มือนะ อมยิ้มอีกด้วย วงแขนคุณชายคือกอดรัดผมไว้แน่นมากผมจะลงก็ลงไม่ได้แบบนี้จะทำอะไรกันได้ยังไง
“เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมร้องลั่นเด้งตัวออกจนสุด อิพี่เอย์รีบคว้าผมไว้แน่นกอดชิดยิ่งกว่าเก่า มือมันที่เต็มไปด้วยเจลจู่โจมผมแล้ว
“พะ...พี่เอย์ ไหนว่าวันนี้ให้ผมเป็นคนทำไงพี่” ผมโวยวายถามหน้าตาตื่น ก้มลงมองลูกชายพี่เอย์พร้อมมาก มือมันกำลังนวดอยู่ที่จุดสำคัญที่สุดปราการสุดท้ายของผม
“อ๊ะ..” ผมรู้สึกอายจนต้องซบหน้าลงที่บ่าแล้วกอดมันไว้แน่น ไม่ได้เด็ดขาดมันกำลังจับตรงไหนกันน่ะ
“มะ....ไม่เอานะ พี่เอย์ พะ...พี่ขี้โกงผมนี่”
“หืม กูไม่ได้ขี้โกงนะ กูให้มึงเป็นคนทำจริง ๆ มึงทำเลยตามสบายกดเองขยับเอง กูจะนั่งดู”
“พี่แม่งเหี้ย ยะ..อย่า ตะ..ตรงนั้น มะ..ไม่....” ผมทุบหลังกอดคอมันแน่น
“เหี้ยแค่ไหนก็ทำเรื่องลามกแบบนี้แค่กับมึงนะ”“อื้ออ.....พี่แม่ง...” ผมส่ายหน้าขัดขืน ไม่ยอมให้ลูกชายมันเข้ามาได้แต่ก็สวมกอดมันอยู่ที่ท่านั้นนะ เออผมก็ไม่เข้าใจตัวเอง
“ปิง มึงควรชินกับการถูกกูกอดได้แล้ว”
“ไม่เอาหรอก พูดจา อ๊ะ...”
“เอาเถอะ แต่ไร้เดียงสาแบบนี้กูก็ชอบเหมือนกัน”
“พี่เอย์ผมอยากทำ พี่บอกแล้วว่าจะให้ผมทำนี่ อ๊ะพี่....” มือมันโคตรลามกอย่างว่าจริง ๆ ผมเกลียดมือมัน
“ก็ให้มึงทำอยู่นี่ไง”
“หือ? ”
“ออนทอป”
“ห๊า!!??”“มึงทำได้ตามใจมึงเลย แบบนั้นปิงไม่ชอบเหรอครับ หืม หึหึหึ”
มันพูดแล้วอมยิ้มอีก พี่เอย์แม่งเจ้าเล่ห์ ความโกรธผมพวยพุ่งขึ้นมาอีกแล้ว มันรีบคว้าจับสองมือผมไว้แน่น กูว่าแล้วท่าทางตำแหน่งแบบนี้มันชักแปลก
“อย่าต่อยกูอีกนะ จะดุไปไหนครับ เมียกูนี่ห้าวตลอด”
“ผมไม่สน พี่มันขี้โกง”
“ต้องสนดิ”
“ไม่สน”
“ต้องสนนะ”
“พี่อ่ะ”
“...ปิง....” พี่เอย์ยกมือซ้ายขึ้นมาลูบแก้มผม เราสองคนจ้องตากัน มันรั้งตัวผมเข้าไปใกล้แล้วกระซิบ เบามากกกกกกก
“love you na ka”หือ??? ผมชะงัก เหี้ยเหอะเมื่อกี้มันพูดนะคะ??? เลิฟยูนะคะเนี่ยเหรอ??!! อะไรวะผมว่าผมได้ยินไม่ค่อยชัดเลย หน้าร้อนผ่าวๆไปหมด เมื่อนานมาแล้วสมัยยังละอ่อนความฝันของเด็กเทคนิคปอนด์ๆคนนึงอย่างผมถ้าจะมีพี่สาวสวย ๆ แต่งตัวไฮโซมาสอนบทรักแล้วพูด
เลิฟยูนะคะ ให้ฟังนี่แบบ..ผมคงเคลิ้มไปเลยอ่ะ แต่ถึงแม้จะเปลี่ยนจากพี่สาวคนสวยเป็นพี่ชายหน้าสวยแต่แมน ก็โออยู่นะ ผมว่า
“มึงอาย?” เสียงพี่เอย์ปลุกผมออกจากห้วงความเพ้อฝันเก่า ๆ ตุ่บ! ผมทุบมันแก้เขิน ช่วยไม่ได้ผมเขินมากนี่ เป็นอิพี่เอย์พูดอีก
“จะอายอะไร๊ นั่นน่ะกูร้องเพลงเล่น ๆ”
ห๊ะ? ผมที่กำลังบิดเพราะความขวยเขินหยุดชะงักเลยดิ่ ต่อยเบา ๆ เข้าที่แขนมันอีกที พี่เอย์ทำปากบอกให้รู้ว่าเจ็บๆๆ ผมแกล้งหน้างอ
“อยากฟังอีก”
มันส่ายหน้าแล้วอมยิ้ม คือประโยคนั้นพี่เอย์พูดได้อ้อนมากจริงนะผมอยากได้ยินอีกสักครั้ง บ้าฉิบเลย
“พูดใหม่เร็วครับพี่ เมื่อกี้ผมได้ยินไม่ชัดเลย” อยากจะรู้ว่าใช่คำนั้นแน่ไหม
มันกระตุกมุมปากนิดๆลูบแผ่นหลังผมเล่นไปมา ปลายจมูกโด่งซุกซนอยู่แถว ๆ ซอกหูซอกลำคอ พี่เขากดหัวผมเข้าไปใกล้อีกหน่อยแล้วกระซิบ...
“ความลับ”“ไอ้.....!” ผมเกือบเผลออุทานคำหยาบ พี่เอย์คว้าหมับเอาแขนผมไว้แล้วส่ายหน้าบอกอย่าหลุดพูด ผมพายามทุบมันอีก
“พี่แม่งพูดจา ผมไม่สนแล้วไม่ฟังอีกก็ได้ ต่อไปถึงพี่พูดดังกว่านี้ผมก็จะไม่ฟัง เย้ยยยยยยยยย ตุ่บๆๆ ผั๊วะๆๆ”
“ให้ตายเหอะ ไม่คิดจะอยากกอดมึงเลยจริ๊ง ๆ กูนี่เจ็บตัวได้ตลอด วันนี้เอย์ตั้นขอสดครับ”
“เดี๋ยวๆๆๆ ขะ...ขอเวลาแปป ให้ผมรีเซทตัวเองก่อนดิ่ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย”
ผมดันมันไว้ ขอตั้งตัวสักนิดก่อนเถอะวะ นั่งรถมาก็เมื่อยตูดจะแย่แล้วนี่ยังต้องมาทำอะไรแปลกๆกับตูดอีก โอ่ยยยตู
“ไง รีเซทเสร็จยัง เตรียมใจแล้วใช่ไหม”
หึหึ ผมอมยิ้มนิดๆ เดี๋ยวจะกวนตีนคนสักหน่อย “อื้อรีเซทเรียบร้อย
สวัสดีครับมึงเป็นใคร?” “เดี๋ยวเหอะมึงกวนกูจริง ๆ นะ อย่าดิ้นดิ่วะอยู่เฉย ๆ เลยจะไปไหน เพี๊ยะ!” เสียงมันฟาดก้นผมดังก้องไปทั้งห้องไม่เจ็บนะแต่เหมือนโดนกระตุ้นอะไรสักอย่าง หน้าผมเหรอหราเลยดิ่มันรีบคว้าผมเข้าซุกอก
“พี่เอย์คร้าบบบบบปิงไม่อ๊าววววววววววว ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยย”
แต่ผมเร็วกว่านะ ผมโดดออกจากตัวมันจนได้แทบจะสะดุดล้ม ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเข้าห้องน้ำเลยจะรอช้าอยู่ทำไม เรื่องอื่นไว้คิดทีหลังตอนนี้ขอหนีให้ได้ก่อน เสียงพี่เอย์แว่วตามมาไม่ไกลนัก
กูจะล็อคประตูทันป่ะวะเนี่ย โดนฟัดแน่ ๆ กูน๊อ~
“ชอบให้กอดในห้องน้ำก็ไม่บอกกันตรง ๆ นะมึง อ้อมค้อมอยู่ด้ายยยยยยยย”
“อ๊ากกกกกกกกกก”
อิพี่เอย์แม่งมารยาแสนล้านเล่มเกวียน....ผมจะไม่เชื่อมันอีกแล้วเวลามันทำหน้าอ้อนผม กับคำพูดเร่าร้อนพวกนั้น
Tbc.
# เลิฟซีนตลกๆโฮ้ย เขียนยาก คือไม่อยากให้ออกมาเป็นทางการมากนักค่ะ ยังไม่ถึงช่วงพีคที่สุดของเลิฟซีน ต้องกั๊กเอาไว้ก่อน แฮ่ ๆ
# เออแล้วตกลงว่าอิคู่นั้นเขาได้กันยังอ่ะ?? อันนี้ก็อยากรู้เหมือนกัน
ขอบคุณทุกท่านที่โหวตทางเลือกกันมานะ
# ขอบคุณที่รอและเข้ามาตามดูอย่างสม่ำเสมอ มีพี่คนนึงบอกด้วยว่าทำงานอยู่เลิกงานแล้ว น่ารักอ่ะ น้องมีกำลังใจต่อเลยดิ่ ขอโทษที่ช้าค่ะ แอบดีใจนะมีคนชมด้วย อ่านปลื้ม(ยิ้ม) ยังไงก็จะพยายามรักษาเวลาให้แต่เราเองก็ต้องอ่านหนังสือเหมือนกันค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กันนะคะ รักและเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปนะ
หัวข้อ: ดอกฟ้ากับหมาวัด(Out Of Reach) 14/03/58 พิเศษ 05 พี่เอย์พี่เชน (อ่าน 1611271 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก