“พี่เอย์กินขนมไหมครับ” ผมดึงมันไปแถว ๆ ขนมครกทรงเครื่อง พี่เอย์พยักหน้ายืนยิ้ม คนขายถามว่าเอาไส้อะไรมันชี้ๆข้าวโพดกับฟักทองป้าคนขายเลยหยิบให้ ก่อนเราจะเดินออกมาป้าแกเรียกมันใส่แถมลงไปอีกคู่ อิพี่เอย์ยิ้มกว้างเชียว
“ขอบคุณครับคุณป้า”
“ไปลูกเข้าไปเอาหมูก่อน สายแล้วเดี๋ยวของดีๆหมด” แม่เดินมาเรียก ผมกับพี่เอย์เดินตามหลังคุณนายเข้าตลาด มันทั้งเดินทั้งกิน รู้สึกเลยนะว่าคนมองมันเยอะมากอาจเพราะเขาไม่ค่อยคุ้นหน้า แล้วท่าทางคือไม่เหมือนคนแถว ๆ นี้
“ปิงอร่อย มึงกินป่ะ” มันหันมาถาม ผมส่ายหน้า แม่กำลังสั่งหมูกับป้าเจ้าประจำ
“ไม่เจอนานนะลูกปิง โตเป็นหนุ่มแล้ว”
“สวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ อิพี่เอย์มืออ่อนทำตามแม่ยิ้มใหญ่เลย
“แล้วอีกคนน่ะใครกันจ๊ะศรี ทำไมฉันไม่เคยเห็นว่าเธอจะเคยพามาเลย” ป้าแกส่งหมูออกมาให้พี่เอย์ยื่นมือเข้าไปรับ มันเปลี่ยนสีหน้าทันทีพอรู้ว่า
โคตรหนัก ผมเลยยื่นมือจะถือช่วย มันบอกไม่เป็นไร
“นี่ก็ลูกชายเหมือนกันจ๊ะ ลูกชายคนโต” แม่ขยับเข้ามาหาพี่เอย์ มันยกมือที่หิ้วของไหว้ป้าเจ้าของร้านอย่างทุลักทุเล
“ต๊ายตายมารยาทดีทั้งพี่ทั้งน้อง รูปร่างนี่เอ้อเหอสูงใหญ่ล่อตะเข้จริงจริ๊ง ไม่รู้มาก่อนเลยนะลูกชายคนโตจะหล่อมากขนาดนี้ รู้จักแต่หนูปิง”
“ไปนะ เดี๋ยวจะต้องไปซื้อผักอีก” แม่บอกลาแล้วรีบเดินเลี่ยงออกมา ป้าเขายังโบกมือให้พวกเราไวๆ ผมเห็นพี่เอย์มันขำเลยถามไปว่าขำอะไร
“ป้าขายหมูตลกดี”
“แกจะจีบพี่ให้ลูกสาวแกอ่ะดิ เนี่ยจีบผมมาตั้งแต่เด็กแล้วพี่ไม่รู้อะไร”
“แล้วลูกสาวแกสวยป่ะล่ะ”
“เดี๋ยวเหอะ” ผมหยุดกึ๊กทันทีแกล้งมองมันตาขวาง อิพี่เอย์ยกมือขึ้นแบบคนยอมแพ้ “ล้อเล่น” ก่อนดัน ๆ ผมให้เร่งเท้าเดินตามแม่ไป
คนเริ่มเยอะขึ้น หกโมงเช้าแล้วขณะที่สองไม้สองมือของเราเต็มไปด้วยผักด้วยหมูและเครื่องแกงต่าง ๆ
“พี่เอย์หนักไหมครับ”
“มึงอยากฟังเรื่องโกหกแต่เช้าไหมวะปิง” หน้ามันเลืองแล้วนะผมว่า ยังไงก็ตามอย่าเป็นลมอย่างเดียวพอ
“เออ เอาที่พี่สบายใจเหอะ”
“ไม่หนักเลยว่ะ เบาสบายเหมือนปุยนุ่น กูยังสามารถหิ้วได้อีกเป็นสิบๆโล ดูซินั่นแม่กำลังซื้ออะไรเพิ่มอีกแล้ว โคตรดีใจ”
“เอย์ไหวไหมลูก เอาให้ปิงช่วยถือ เดี๋ยวนิ้วเขียวนะถืออยู่คนเดียวแบบนั้น”
“แม่ครับช่างเขาดิ่ พี่เอย์มันอยากให้แม่ชมว่าเก่ง”
“หมาปิงมึงหุบปาก” มันเตะขาผม
“แม่เห็นไหมพี่เอย์พูดไม่เพราะแต่เช้าเลย”
“เอย์หนักไหมลูก” แม่ลำเอียงว่ะ ผมก็ถือนะไม่ใช่มือเปล่า ทำไมทำท่าห่วงแต่มันก็ไม่รู้
“ไม่หนักครับ เอย์อยากช่วยแม่”
“แหวะ” ผมแลบลิ้นทำท่าโก่งคออ้วก พี่เอย์มันโกหกแม่ชัดๆมันหนักจนหน้าซีดไปหมดแล้วนิ้วก็แดงจนเริ่มจะเขียวยังทำหน้าชื่นตาบานบอกไม่หนัก
“กลับกันได้แล้วเดี๋ยวช่องทางออกแม่ซื้อผักอีกสักสองสามอย่างจะได้กลับกันเลย”
เรากลับกันมาถึงบ้านเกือบเจ็ดโมง สายไปหน่อยพี่ขมจัดร้านแล้วเรียบร้อย ผมกับพี่เอย์เอาของเข้าไปวางไว้ให้ในห้องครัว ก่อนแม่จะไล่ให้กลับกันไปได้แล้วเพราะแปดโมงผมต้องออกไปออฟฟิศ พอเดินตัดรั้วมาถึงบ้านพี่เอย์มันกระโจนลงนอนที่โซฟาทันทีคว้าหมับน้องหมีเข้ามาก่าย
“พี่เอย์ไปล้างมือล้างเท้าก่อนครับ ไปตลาดมาเปื้อนนะ”
“เจ็บมือ” มันทำเสียงอ้อน ผมนั่งลงข้าง ๆ จับมือมันขึ้นมาดู มือพี่เอย์นิ่มมากๆตอนนี้แดงเถือกเลย ผมยกขึ้นมาเป่าๆให้
“ถ้าหนักก็บอกผมสิ ผมจะได้ช่วยพี่ไง”
“บอกได้ไง มึงเองก็ของเต็มมือเหมือนกัน”
“แต่ผมก็เคยชินนี่ครับ ช่วยแม่มาตั้งแต่เด็กแล้ว”
“สงสารแม่กับพี่ขมว่ะ หิ้วของแบบนี้ทุกวันปวดมือแย่เลย”
“ปกติพี่ขมไปด้วยแล้วสองคนนั้นจะใช้บริการรถเข็นของตลาด ไม่ถือเองหรอกพี่”
“อ้าว” มันลุกขึ้นนั่งทันที จ้องผมใหญ่เลยประมาณว่าแล้วทำไมคราวนี้ให้กูถือไรแบบเนี๊ยะ ผมรีบขยับออกมานิดๆ
“ก็แหม่....วันนี้ลูกเขยพาไปทั้งทีคุณนายแกคงอยากจะโชว์ล่ะมั้ง มีหนุ่มหล่อตั้งสองคนเดินรั้งท้าย ขืนจ้างรถเข็นมาอีกเป็นขบวนล่ะคราวนี้ แม่แกกลัวเอิกเริกไง”
“เป็นแบบนั้นเหรอ จริงดิ่”
“ใช่ครับ ผมคิดว่านะ”
“กูก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก กลัวว่าแม่จะหนักที่ต้องหิ้วของทุกวันเท่านั้นเอง เดี๋ยวร้านกูเปิดแล้วอยากให้แม่มาดูแลออฟฟิศให้มากกว่าถ้าเป็นไปได้ไม่อยากให้ไปขายของทำงานหนักแบบนั้นเลย”
“พี่อย่าไปพูดเรื่องนี้กับแม่นะครับ ผมน่ะเคยบอกให้เลิกขายส้มตำเจอโกรธไปตั้งหลายวัน อาชีพนี้น่ะแม่ภูมิใจแล้วก็รักมาก ทุกวันนี้ที่ทำคือไม่ได้หวังเรื่องเงินทองนะ แม่ทำแก้เหงาผมเองก็จนปัญญาเหมือนกัน”
พี่เอย์พยักหน้าเข้าใจ มันกอดเอวผมซุกหน้าลงไปแล้วอ้อน
“มึงจะออกไปตอนไหน” วันนี้วันเสาร์ผมต้องเข้าออฟฟิศ นัดกับพี่เชนไว้แล้ว
“สองโมงครับ เดี๋ยวจะไปแต่งตัวแล้ว พี่เอย์นอนต่ออีกหน่อยก็ได้ สักสามโมงเดินไปกินข้าวที่ร้านนะ แม่บอกว่าจะเตรียมไว้ให้”
“อย่าลืมนะวันนี้ซ่าร์มันจะมากินข้าวเย็นด้วยเดี๋ยวกูจะบอกแม่ไว้”
“ครับผมไม่ลืมหรอกเดี๋ยวชวนพี่เชน หมาบาสแล้วก็ไอ้วุฒิมากินด้วยกัน สักห้าโมงเย็นน่าจะเสร็จนะผมว่างานเคลียร์ไปจนเกือบหมดแล้ว”
“อื้อ กูรอนะ”
“ครับ พี่เอย์นอนเถอะเดี๋ยวผมไปแต่งตัว อย่าลืมนะครับสามโมงต้องตื่นไปกินข้าวนะอย่าให้แม่เป็นห่วง”
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวไปช่วยตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่าเผื่อได้ล้างมะเขือเทศให้ เมื่อกี้กูเห็นแม่ซื้อมะเขือเทศเยอะแยะเลย น่าเล่น”
“อะไรครับ อะไรน่าเล่น” ผมงงกับคำตอบของมัน
“กูชอบเล่นมะเขือเทศ สีแดงสวย กินก็อร่อย ว่าแล้วออกไปเลยดีกว่ามึงไปแต่งตัวดิ่ กูไปช่วยแม่แล้วนะ”
พี่เอย์วิ่งออกไปแล้วแค่พูดถึงเรื่องมะเขือเทศ คุณคงจำได้ใช่ไหมมันชอบกินมะเขือมาก พักหลังผมไม่ค่อยได้ทำข้าวผัดมะเขือเทศให้มันกิน เพราะนั้นมันแอบไปที่ร้านแล้วหยิบมะเขือเทศของแม่มากินเล่นบ่อยมาก ไม่คิดว่าวันนี้มันเล็งมาตั้งแต่อยู่ที่ตลาดแล้ว ท่าทางมีความสุขน่าดู
.
.
บ่ายแก่ ๆ ที่ออฟฟิศของยูเซย์“แย่แล้ว กูแย่แล้วไอ้หมาบาส กูแย่แล้วคราวนี้”
ผมคุกเข่าทรุดลงกับพื้น ฟุบลงไปอย่างคนที่หมดแล้วซึ่งความหวัง มืดมนมากๆ หมาบาสมันเดินเอาอะไรสักอย่างออกมาจากในครัว กำลังจะเข้ามาเห็นผมทำท่าแบบนั้นคงตกใจมากพอดู ขณะที่เสียงไอ้วุฒิกับพี่เชนนั่งหัวเราะผมอยู่ไม่ไกล
“ลูกพี่ปิง พี่เป็นไรน่ะ” บาสมันถลาเข้ามาดู ผมยกสองมือทึ้งหัวตัวเองฟุบลงที่พื้น พี่เชนยังคงหัวเราะต่อไป เสียงหัวเราะปิศาจมาก ผมล่ะเกลียดนัก
“พี่ปิงเป็นอะ....” มันจับผมขึ้นมาดูหน้า พอเห็นว่าผมจริงจัง มันถึงกับพูดไม่ออก
“กะ...กะ....เกิดอะไรขึ้นพี่??”
“ไอ้บาสกูแย่แล้วมึง” เสียงผมราวกับคนร้องไห้จริงนะ
“อะไร ลูกพี่เป็นอะไร” มันเองก็ตกใจไม่น้อย หน้าตาสงสัยผมมาก
“มันไม่ตั้ง ไอ้เหี้ย! ลูกชายกูไม่ตั้งแล้ว กูอยากจะร้องไห้” ผมยกสองมือปิดหน้าพูดด้วยน้ำเสียงไว้อาลัยกับลูกชายตัวเองจนถึงที่สุด
จบสิ้นแล้วผม
เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมเข้าออฟฟิศมาแต่เช้านั่งทำงานกับพี่เชน วันเสาร์พนักงานจะกลับไวหน่อย บ่ายสี่โมงเย็น ไอ้บาสกับไอ้วุฒิแวะเข้ามาช่วยเกี่ยวกับงานเอกสาร ผมหยิบเอาซีดีที่หมาบาสมันให้เป็นของขวัญเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว มันบอกของเด็ดฉลองงานแต่งผมกับพี่เอย์ ผมก็รู้หรอกมันเป็นหนังเอวี เรื่องแบบนี้มันก็ธรรมดาใช่ไหม หาโอกาสดูไม่ได้สักทีพี่เอย์อยู่บ้านทุกตลอดวันนี้เหมาะทุกประการผมจึงติดใส่กระเป๋ามามา กะว่าจะมานั่งดูกับพี่เชน
พอเคลียร์พนักงานได้หมด ผมเปิดเลยสิครับพี่เชนก็ดูด้วยไอ้วุฒิไอ้บาสเองก็ดูไปด้วยทำงานไปด้วย เราดูแบบนี้กันบ่อยพวกผมผู้ชายนะเรื่องธรรมดาใช่ไหมล่ะ
แต่ว่าคราวนี้สิที่มันแปลก...
“ตลกไปแล้ว พี่ปิงโกหกป่ะเนี่ย แผ่นนี้น่ะ ริโอเชียวนะพี่ สเป็คพี่ขวัญใจพี่มาตลอดเลยไม่ใช่เหรอ ริโอนมใหญ่ๆน่ะทั้งขาวทั้งอวบ ไหนว่าดูทีไรของขึ้นทุกทีมาวันนี้ไหงบอกไม่ตั้งงั้นล่ะ”
“มึงหยุดพูดสักทีได้ไหมเหี้ย! ไอ้วุฒิมึงมาเอาเพื่อนมึงไปเก็บเลยนะ”
ผมโมโหจนทำอะไรไม่ถูกปากล่องอะไรต่อมิอะไรใกล้มือใส่หัวไอ้วุฒิ มันกับพี่เชนยังคงนั่งหัวเราะผมอยู่แบบนั้น ไอ้บาสยังทำหน้างงๆ
“ไหนดูดิ๊ ไม่ตั้งจริงดิ่” พี่เชนเดินเข้ามาหา ทำท่าจะมาขอดู
“เฮ้ยๆๆๆ พี่บ้าอย่ามายุ่งของผมนะ”
“ไม่จริงม๊าง พวกกูตั้งกันถ้วนหน้ามึงอย่ามาแหล หมาปิง”
“แหลที่ไหนเล่า บ้าเอ๊ย ผมแย่แล้วพี่คราวนี้หมดอนาคต”
“เฮ้ยจริงดิ่มึง จริงจังไปไหมหน้าตามึงน่ะ”
“พี่เชน ฮือๆ ผมเพิ่งอายุยี่สิบสองเองนะพี่ ฮือๆ พระเจ้า”
ผมยกสองมือปิดหน้าอยากจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ เมื่อเช้ายังสุขสดชื่นกับพี่เอย์อยู่เลยแต่ไหงพอตกเย็นลูกชายผมงอแงแบบนี้ เมื่อก่อนดูสาวริโอทีไรผมคึกคักดึ๋งดั๋งตลอด ทำม๊ายทำไมตอนนี้ถ้าไม่ใช่พี่เอย์ผมถึงไร้อารมณ์กับทุกคนไปหมดแบบนี้ได้
ผมไม่เข้าใจ
“สมน้ำหน้ามึง ไปๆๆ ปิดๆ ไปกันได้แล้วมั้ง ไหนว่าจะไปกินข้าวบ้านมึงไง คนครบกันแล้วยังเสือกมาเปิดหนังโป๊ดูไม่รู้เรื่องอีก สมน้ำหน้าพระเจ้าลงโทษมึงแล้วไปเคลียร์กับแฟนมึงเอง ลุกเร็ว” พี่เชนเอาขาเขี่ยๆผมให้ลุกขึ้นขณะที่ไอ้วุฒิมันจัดการปิดเครื่อง ปิดอุปกรณ์ไฟฟ้าทุกชนิด จะห้าโมงแล้วกว่าจะถึงบ้านก็เกือบหกโมงทานข้าวเย็นด้วยกันพอดี
“ไม่ต้องมาเศร้า มึงไม่ตั้งกับผู้หญิงน่ะดีแล้ว ถ้าแฟนมึงรู้ดีใจแน่” พี่เชนเดินเข้ามากอดคอพาผมเดินออกมาจากร้าน เราทั้งหมดไปรถพี่เขา ผมทิ้งมอ’ไซด์ไว้ที่นี่เลย พรุ่งนี้วันอาทิตย์หยุด แล้ววันจันทร์คือผมกับพี่เอย์จะไปเที่ยวกันหนึ่งสัปดาห์เต็ม ๆ กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะไปไหน พี่เอย์มันอยากไปญี่ปุ่นซื้อตั๋วแล้วแต่ผมงอแงผมอยากไปเกาหลี จะไปตามรอยซีรี่ย์ที่ผมชอบ มันว่าผมบ้าดารา
“ใครจะไปบอกล่ะ พวกมึงเหอะห้ามปากโป้งนะเว้ยพี่เอย์รู้กูตายแน่” ผมหันไปปรามสองหมาที่กำลังขึ้นเบาะหลัง มุดออกจากวงแขนหนักๆของพี่เชนขึ้นนั่งด้านหน้า
“ครับๆ ไม่บอกๆ คึคึคึ” เสียงวุฒิกับบาส พวกมันทั้งขำทั้งครับๆ
“ขอให้พระเจ้าคุ้มครองมึงนะปิง”
พี่เขาหัวเราะออกมาก่อนที่ซีอาร์วีสีดำจะเคลื่อนตัวออกไป สามสิบนาทีหลังจากนั้น เราทั้งหมดก็มาถึงบ้านสวนในเมืองใหญ่ที่แสนน่ารัก คุณเชื่อไหมครับยิ่งพี่เอย์มันสร้างออฟฟิศขึ้นมาที่นี่ พื้นที่ตรงนี้คือสวยมาก แม่เล่าให้ฟังว่าลูกค้าหลายคนมาขอถ่ายรูปโฮมออฟฟิศไปเก็บไว้แล้วบอกเป็นบ้านในฝันอยากมีแบบนี้บ้าง นี่ขนาดร้านมันยังไม่ทันได้เปิด พี่เอย์ได้คุยกับลูกค้าที่เขาบอกกันปากต่อปากเรื่องบ้านสวนสไตล์รีสอร์ทใจกลางเมืองจนมันรับงานไว้แล้วประมาณสามหลังมั้งนะ ถ้าผมจำไม่ผิด เพียงแต่ตอนนี้รอวันเปิดร้านอย่างเป็นทางการ
กำหนดการคิดว่าเป็นหลังจากที่เรากลับจากไปเที่ยวกัน
“แม่ครับ ปิงมาแล้ว” ผมเดินนำทุกคนขึ้นมา ที่ระเบียงร้านของแม่ หกโมงกว่า ๆ เวลาโพล้เพล้ แม่ พี่ขม พี่เอย์พี่ซ่าร์นั่งคุยกันอยู่ก่อนแล้ว
ทุกคนยกมือสวัสดีแม่กับพี่ขมแล้วทยอยๆกันนั่งลง ไอ้วุฒิกับไอ้บาสรู้งานมันเข้าครัวไปช่วยโน่นนี่นั่นกับพี่ขม พี่เชนนั่งลงข้างพี่ซ่าร์ผมนั่งกับพี่เอย์
“คุณซีซ่าร์มานานแล้วแล้วนะปิง ไหนบอกแม่ว่าห้าโมงก็ถึงแล้วไง” ผมอมยิ้มอย่างคนไร้ข้อแก้ตัว ไม่อยากจะบอกว่าที่ช้าเพราะนั่งดูหนังเอวีกันอยู่
“คุณน้าครับอย่าเรียกผมคุณเลยครับ เรียกซีซ่าร์เฉยๆก็ได้” พี่ซ่าร์ท่าทางนอบน้อม แม่ผมเขินนิดๆด้วยนะ ช่วยไม่ได้หรอกพี่ซ่าร์เป็นพระเอกในดวงใจของแม่เลยนี่ ลับหลังนะเวลาแม่ดูละครเรียกพี่ซ่าร์ว่า น้องซ่าร์เลยด้วยซ้ำ ผมเองยังแปลกใจวันนี้คุณนายเรียกคุณซีซ่าร์
เพี๊ยะ!!“โอ๊ยแม่ ตีปิงทำไม ปิงเจ็บอ่ะ”
“รู้นะเรา คิดอะไรอยู่”
“แม่ครับ ปิงไม่ได้คิด ปิงใสๆ”
“จะ.....จะ...เจ็บ....!” คุณนายบิดพุงผม เบา ๆ ก่อนขอตัวเข้าไปดูในครัว
“ทำอะไรอยู่ ทำไมช้า” เสียงพี่เอย์เย็นเฉียบมาก ทั้งที่มันก็พูดธรรมดานะ ผมสะดุ้งเฮือก อย่างว่าคนทำความผิด ผมเห็นพี่เชนแอบยิ้มร้าย ปัดโถ่ อย่ามาปากโป้งก็แล้วกัน เพราะครั้งนึงผมเคยแอบเปิดดูตอนกลางคืนแล้วหลอกมันว่าเขียนโปรแกรม โดนจับได้คุณชายใส่ผมไม่ยั้งเลยหาว่านอกใจไปดูผู้หญิงคนอื่น ผมนอกใจที่ไหนผมก็แค่ดูหนังแล้วมันมีฉากหื่น ๆ ที่สำคัญช่วงนั้นผมเริ่มรู้สึกตัวเองมีปัญหา อารมณ์กับผู้หญิงหดหายเลยต้องพยายามหาหนังพวกนี้มาดู ไปๆมา ๆ วันนี้ถึงได้รู้แน่ ๆ ว่าถ้าไม่ใช่พี่เอย์ผมแทบไม่รู้สึกอยากนอนกับใครอีกเลย
“ทะ..ทำงานสิครับ พี่เอย์ถามอะไรน่ะ”
“จริงนะมึง ท่าทางนี่ไม่ใช่เลยนะ” มันทำท่าทำเสียงเหมือนคนรู้ทัน ผมรีบจะลุกเจอมันดึงชายเสื้อไว้แล้วบอกให้นั่งลง แม่เดินเอาจานแตงโมสีแดงชิ้นใหญ่ ๆ เข้ามาวางไว้ให้
“คุยกันไปนะลูกเดี๋ยวแม่จะเข้าไปเตรียมอาหารให้”
“แม่ครับให้เอย์ช่วยไหม” ดูมันอ้อนแม่ผมนะ พี่เอย์ช่วงนี้มันช่วยที่ร้านบ่อย เวลาพูดกับแม่ เอย์อย่างงั้น เอย์อย่างงี้ผมแอบหมั่นไส้ แม่ก็รักมันมากด้วย
“ไม่เป็นไรลูก เอย์ล้างผักให้แม่เหนื่อยเลยนะวันนี้ เดี๋ยวอาหารเย็นแม่กับพี่ขมจัดการเอง เจ้าบาสกับเจ้าวุฒิก็อยู่ เอย์นั่งคุยไปเถอะลูก เชนซีซ่าร์ตามสบายนะครับ แต่เอ๊ะ..เชนรู้สึกว่าพี่ขมเขาจะทำผัดเห็นโคนของญี่ปุ่นไว้ให้ เชนเคยบอกว่าชอบ กินแกล้มกับอะไรดีลูก น้ำพริกกะปิเชนกินได้ไหม หรือจะเอาน้ำพริกหนุ่มเดี๋ยวแม่ตำให้แป๊ปเดียว”
“ได้ครับ อะไรก็ได้ผมทานได้ทุกอย่าง ขอบคุณครับแม่” พี่เชนกอดเอวแม่แล้วบอกขอบคุณ แม่กับพี่เชนสนิทกันมากเลยนะ เมื่อก่อนพี่เขามาทานข้าวด้วยบ่อย พี่ขมจะรู้ใจมากที่สุด
“ส่วนของเอย์ เดี๋ยวแม่เตรียมเครื่องไว้แล้วให้เจ้าปิงเข้าไปผัดกุ้งสดกระทียมพริกไทยให้นะลูก”
“อ้าวแม่ครับ ทำไมเป็นผมล่ะ แม่ผัดดิ่ แม่ผัดอร่อย” จะว่าไปผมยังไม่มีวาสนาได้กินกุ้งผัดกระเทียมพริกไทยฝีมือแม่เลยเหอะ แม่น่ะจะทำเมนูกุ้งก็เฉพาะวันที่พี่เอย์มาทานด้วยเท่านั้น ช่วงนี้มาบ่อยผมเลยมีลาภปากไปด้วยเพราะพี่เอย์มันกินยาก
“เพราะแม่รู้ว่าเอย์จะทานเฉพาะฝีมือเราน่ะสิ อย่ามาโวยวายเดี๋ยวเตรียมของเสร็จจะให้บาสมาเรียก”
“ขอบคุณครับแม่” พี่เอย์ยิ้มแป้น มันทำหน้าเหมือนคนเหนือกว่าใส่พี่เชน ยักคิ้วกวนตีนนิดๆ คุณเชื่อไหมว่าตอนที่แม่บอกพี่เชนเรื่องผัดเห็ดนะหน้าพี่เอย์งอมาก แต่พอพูดเรื่องผัดกุ้งของคุณชายเท่านั้นแหละหน้าบานเป็นกระด้งเลย
“ซีซ่าร์แวะมาบ่อย ๆนะครับ ต่อไปจะได้รู้ว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร ถ้าอยากจะมาก็มาได้ตลอดชวนเชนมาเป็นเพื่อนก็ได้ แม่เข้าไปแล้วนะ”
“อ่ะแค่กๆๆๆๆๆ” พี่ซ่าร์ถึงกับสำลักน้ำ พี่เอย์มันนั่งอยู่ใกล้สุดนะแทนที่จะเอามือไปลูบหลังให้มันรีบขยับมาหาผมทำท่ารังเกียจซะอย่างนั้นดีดูมันทำ แม่ผมก็พูดแทงใจดีจริงจริ๊ง
“แค่กๆๆๆ” พี่ซ่าร์ยังไอต่อ น้ำเลอะเทอะไปหมดเป็นพี่เชนที่ยกมือขึ้นลูบให้แทน มีดึงกระดาษส่งให้เช็ดปากด้วยนะ พี่เอย์ชวนผมให้หันไปดูดอกลีลาวดีใหญ่นอกรั้ว มันกอดคอผมไว้เราเอนหัวชิดกัน
“ดูดอกไม้ตรงนี้กับกูดีกว่า ปล่อยสองคนนั่นคุยกันไป ถ้ามึงแอบฟังกูจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น” เสียงพี่เอย์กระซิบ ผมพยักหน้าหงึกๆ
เสียงพี่เชนดังขึ้นแล้ว “ทำไมวันนี้ถึงมา”
“แล้วมึงอ่ะ ทำไมวันนี้ถึงได้มา”
“กูถามมึงก่อนนะ”
“กูก็อยากรู้นี่ มึงตอบกูก่อนดิ แล้วกูจะตอบคำถามมึง”
“กวน”
“มึงดิกวน”
“รีบกลับไปเลยไป”
“ไม่ต้องมาไล่ นี่ไม่ใช่บ้านมึง เอาเสื้อกูติดรถมารึเปล่า”
“เสื้ออะไร”
“ตัวเมื่อคืน ลืมไว้ที่ห้องมึงอ่ะ”
“ประสาท ใครจะเอามา มึงอยากได้คืนนี้ก็แวะไปเอาดิ”
“มึงชวนกูเองนะ คืนนี้เหรอ”
“แค่บอกให้ไปเอาเสื้อ”
“กระหม่อมรับบัญชา”
เพี๊ยะ! “อะไรเล่ามาตีกันทำไม กูเจ็บนะเนี่ย” พี่ซ่าร์โวย
“สมน้ำหน้า”
ผมไม่รู้แล้วว่าสองคนนั้นคุยอะไรกันต่อ เจอกันทีไรกัดกันทุกทีแต่เนื้อหานี่มันไม่ใช่เลยนะผมว่า ผมจะหันกลับไปเจอพี่เอย์ล็อคหัวไว้
“ฟังต่อก่อน นิ่งๆ” มันกระซิบอีก
“แตงโมหวานดีว่ะ กินดิ่มึง” นี่เสียงพี่ซ่าร์นะ งึมงำคล้ายของกินเต็มปาก คงกินแตงโมชิ้นใหญ่ ๆ อยู่
“ไม่ชอบกิน มันหวานเกิน เหนียวมือด้วย”
“ไหนเมื่อกี้มึงบอกคุณน้าว่ากินได้ทุกอย่างไง โกหกอ่ะดิ่”
“ไม่ได้โกหก”
“ยังไง”
“กินได้ทุกอย่างถ้าคนที่ชอบถาม แต่สำหรับคนที่ไม่ชอบถึงอร่อยแค่ไหนก็ไม่กิน”
“เด็กว่ะ”
“เรื่องของกู
เอ้ยยยยย ยัดมาทำบ้าไรเนี่ย” เกิดเสียงโวยวายขึ้น พี่เชนน่าจะโดนยัดแตงโมใส่ปากเรียบร้อย
“กินเข้าไปอย่าปากดี เดี๋ยวคนที่มึงไม่ชอบจะขี้เกียจแวะไปเอาของคืนนี้”
“ไม่เคยอยากให้ไป”
“แล้วเมื่อคืนหมาตัวไหนมันโทรหากู”
“ก็บอกรอบที่ร้อยแล้วว่ามือมันกดผิด จะโทรหาเพื่อนดันพลาดไปกดเบอร์มึง ต้องให้บอกอีกสักกี่ครั้งซีซ่าร์ จิ๊!”
“ถุย กูเชื่อตายล่ะ
เย้ยยยยย อั๊ดอาอำไอ๊!!”
“กินๆเข้าไปจะได้ไม่พูดมาก”
แตงโมชิ้นใหญ่ถูกยัดเข้าไปในปากพี่ซ่าร์แล้วชัวร์ๆ ผมเห็นพี่เอย์นั่งอมยิ้ม มันยังกอดคอผมไว้นะ แสงไฟหน้ารถสาดมาจากรั้วหน้าบ้าน ผมเพ่งสายตามอง พี่เอย์ขยับนิดๆไฟแยงตามันแน่ๆ
“รถใครวะปิง?”
ผมลุกขึ้นมองดี ๆ
ใครสักคนเดินลงมาท่าทางเก้ๆกัง ๆ ในมืออุ้มอะไรสักอย่างแนบอก ผมกำลังเพ่งว่าใครกันที่ยืนมองมาที่เราเพราะบริเวณรั้วค่อนข้างมืดจากเงาของลีลาวดีใหญ่ที่บดบัง
น่าจะเจอกันมาตั้งนาน ก่อนที่เธอจะเป็นของใคร
อยากให้มันมีปาฏิหาริย์ให้ตัวฉันย้อนเวลากลับไป
จะไม่ยอมให้เราคลาดกันฉันคงจะพบรักเธอก่อนใคร
มันน่าเสียดาย.....ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง
.................................................................50%.................................................................
Tbc.
ตอนนี้ค่อนข้างยาวขอแบ่งลงสองช่วงค่ะ
วันนี้มีเสิร์ฟเอ็นซีให้ ห่างเหินมานานอาจจะฝืดๆหน่อยอภัยให้กันนะคะ มินใสๆเขียนเอ็นซีไม่ค่อยเป็นเล๊ยยย เอิ๊กๆ ตอนนี้เอาไปแค่นี้ก่อนนะ ช่วงนี้ไฟมอดลงมากเริ่มตันค่ะ แต่งไม่ค่อยออกเลย นักวิ่งระยะทางไกลมักแผ่วปลายนะ มินกำลังคิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้น หลังจากนี้จะพยายามให้มากขึ้นค่ะ ตอนท้ายใครมากันนะ? เดี๋ยวครึ่งหลังได้รู้กัน จริงๆชื่อตอนเป็นของครึ่งหลัง แต่คิดไม่ทันแล้วเอาเป็นใช้ชื่อนี้แหละ
ขอบคุณทุกๆท่านที่ให้กำลังใจและติดตามอ่านกันมาตลอดค่ะ ขอบคุณที่รักพี่ๆทุกคนในเรื่อง ช่วยเอ็นดูพี่เอย์หมาปิงพี่เชนพี่ซ่าร์ต่อไปด้วย
ขอบคุณงับๆ 
มีอะไรมาอวดกันค่ะ มีเพื่อนนักอ่านที่เป็นแฟนนิยายเรื่องนี้วาดแฟนอาร์ตให้ ขอบคุณกันไปแล้วแต่อยากป่าวประกาศขอบคุณอีกหน ขอบคุณโรคุมากๆค่ะ
แฟนอาร์ตสวยมากตกแต่งเรียบร้อย นี่คือพี่เอย์กับหมาปิง 
แล้วก็รูปนี้เพิ่งได้มาค่ะ น่ารักมาก โรคุสุดยอด
เพื่อนๆพี่ๆนักอ่านคิดว่าน่ารักไหมคะ? ติชมภาพให้กำลังใจคนวาดหน่อยนะคะ พี่ซ่าร์น่ารักเนอะ
หัวข้อ: ดอกฟ้ากับหมาวัด(Out Of Reach) 14/03/58 พิเศษ 05 พี่เอย์พี่เชน (อ่าน 1464823 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก