B.L.O.O.D.L.I.N.E
FIVE
รถคันสีดำสายพันธุ์ยุโรปแล่นเข้ามาในบ้าน ผมผุดลุกจากโซฟา ก้าวเดินได้เพียงสองก้าวก็เปลี่ยนเป็นวิ่ง ถึงจะเห็นว่าอาซามาถึงแล้ว แต่ความรู้สึกร้อนรนยังผลไปถึงขา ผมวิ่งด้วยความเร็ว เดี๋ยวเดียวก็พุ่งเข้ากอดเขาเต็มเปา
“เขาอยู่ที่ไหน” อาซายิงคำถามทันทีที่มาถึงตัวผม ไม่ได้สนใจคำถาม เพราะกำลังดีใจที่ได้เห็นเขา ตอนที่ติดต่อเขาไม่ได้ ผมกังวลมากจริงๆ
“โอ้พระเจ้า ฉันเกือบจะแย่แล้ว!” ผมพูดเร็วและรัวด้วยความดีใจเป็นล้นพ้น
“ใจเย็นทูนหัว ฉันอยู่นี่แล้ว”
“ฉันกลัว เขามาตอนที่นายไม่อยู่” ผมออกแรงกอดอาซาแน่น ให้แน่ใจว่าเป็นเขาที่ผมกำลังกอดอยู่
“ไม่เป็นไร อยู่กับฉัน ไม่มีอะไรต้องกลัว” อาซากดจูบลงบนกลางศีรษะผม เสียงที่แสนอ่อนโยนทำให้ผมสงบ ผละใบหน้าออกจากซอกคอหอมกรุ่นของอาซาเพื่อมองหน้าเข้าชัดๆ
“สวัสดีโยชิ”
ผมหันมอง ฟรินน์ยืนอยู่ข้างหลังอาซา ผมไม่ทันสังเกตเพราะมัวแต่ใส่ใจคนที่กำลังโอบกอด
“ขอโทษทีฟรินน์ ฉันไม่เห็นนาย”
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจว่านายต้องการเขา” ฟรินน์พยักเพยิดหน้าไปทางอาซาเป็นการล้อเลียนผม ผมหลุดยิ้ม พาพวกเขาเข้าบ้าน หาน้ำหาท่าให้ทั้งสองคนดื่ม
“เอเดนล่ะ อยู่ที่ไหน” ฟรินน์ถาม สายตาสอดสองไปทั่วบ้าน
“เขาออกไปข้างนอกกับพี่ยอร์ช” ผมทิ้งตัวนั่งลงข้างอาซา เขายกแก้วน้ำดื่มรวด ก่อนจะหันมามองหน้าผม
“หิว ทำอะไรให้กินหน่อย” เอาพูดเสียงอ่อน ท่าทางอิดโรยทั้งสองคน
“ไม่ได้แวะหาอะไรกินหรอกเหรอ” ผมถาม
“อาซากลัวนานรอนาน เลยเหยียบรวดเดียวไม่มีพัก” ฟรินน์ช่วยไขข้อข้องใจ ผมตวัดตาดุมองอาซา แต่ก็ลุกไปหาอะไรให้เขาทานฆ่าเวลารอพี่ยอร์ชพาเอเดนกลับมาที่นี่ ยังไม่รู้ว่าจะพวกเขาจะกลับมาตอนไหน
ทันทีที่อาซาและฟรินน์กินข้าวเสร็จก็ถามเรื่องเอเดนทันที ผมพาพวกเข้าขึ้นห้องนอนเพื่อความปลอดภัยและเป็นส่วนตัว ถึงปกติแล้วพ่อจะไม่กลับเข้ามาในบ้านระหว่างวัน จะกลับทีเดียวตอนเย็น แต่อะไรก็ไม่แน่ไม่นอน ไหนจะพี่ยอร์ชกับเอเดนที่ยังไม่รู้แน่ชัดว่าพวกเขาออกไปไหน และจะกลับมาเมื่อไหร่ และไม่รู้ว่ามีใครคอยแอบจับตาดูพวกเราหรือเปล่า ผมรู้ว่าถึงอยู่ในห้องนอนก็อาจไม่ปลอดภัย แต่มันน่าจะดีกว่าที่โล่งแจ้ง
อาซาและฟรินน์นั่งอยู่ที่ปลายเตียง ผมยืนเดินซ้ายทีขวาทีอยู่ตรงหน้าพวกเขา
“ฉันไม่รู้อะไรยังไง วันถัดมาหลังจากที่นายกลับไปกรุงเทพ ฉันก็เจอเขาอยู่กับพี่ยอร์ช เขาบอกว่าจะเอาไวน์จากไร่เราไปขายที่ร้านของเขาในกรุงนิวยอร์ก ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงไหม แต่พี่ยอร์ชเขาดีใจมากที่จะได้ร่วมงานกับเอเดน พี่ยอร์ชต้อนรับเอเดนดีมาก ฉันไม่รู้จะทำยังไงถึงจะกันเอเดนออกจากพี่ยอร์ชได้” ยิ่งเล่าผมก็ยิ่งเครียด ไม่ใช่แค่ผมคนเดียว ทั้งอาซาและฟรินน์ก็ไม่ได้สบายใจเมื่อได้ฟัง
“เขาไม่ได้โกหกหรอก เขามีร้านไวน์อยู่ในนู่นจริง หลายสาขา” อาซาเฉลยข้อข้องใจข้อนี้ให้ผมรู้ ผมเพียงพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดี
“เขาจะทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า ฉันไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันรู้แค่ว่าเขาไม่ใช่คนดี เขาฆ่าคนตาย!”
อาซาทำหน้าหนักใจ “ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร”
“คิดว่าถ้าถามเขา เขาจะบอกไหม”
“ล้อเล่นเปล่าโยชิ ใครมันจะบอก” ฟรินน์หัวเราะขำกับความคิดของผม แน่ละ แม้แต่ผมเองยังคิดว่ามันโคตรจะโง่เลยที่พูดออกไปแบบนั้น
“แล้วเราจะทำยังไง” ผมถาม อาซาก้มหน้าใช้ความคิดอยู่นาน เขาไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่นั่งนิ่งๆ สายตาเหม่อลอย ฟรินน์กับผมมองหน้ากัน เวลาค่อยๆผ่านไปช้าๆ ไม่มีใครเร่งเร้าอาซา เราว้าวุ่นใจเกินกว่าจะคุยอะไรกันมากมาย ผมรู้ว่าไม่มีใครในที่นี้รู้ว่าเอเดนต้องการอะไร คนที่รู้ก็มีแค่เอเดนและเพื่อนของเขาเท่านั้น เพราะฉะนั้นตอนนี้ก็ทำได้แค่รอเวลา
“โยชิ ขออาบน้ำหน่อยได้ไหม ตั้งแต่เมื่อวาน เหนียวตัวจะแย่” ฟรินน์เบ้หน้า ก้มหน้าสูดดมตามผิวของตัวเอง
“ได้สิ” ผมลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูให้ฟรินน์ “เข้าไปอาบก่อนก็ได้ ฉันจะไปหยิบเสื้อผ้าของพี่ยอร์ชมาให้” ผมบอก
“ไม่เป็นไร” ฟรินน์ปฏิเสธ “ฉันเอาของมา อยู่ที่รถ ลงไปเอาก่อนนะ
“อืม” ผมส่งเสียงรับรู้ในลำคอ
ฟรินน์ออกไปจากห้อง ผมมองไปที่อาซา เขาทิ้งตัวนอนหงายบนเตียง เอามือก่ายหน้าผาก แสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้องจ้าเกินไป เขาควรได้พักหลังจากที่ขับรถมาทั้งคืน ผมปิดม่านมิดชิด เตียงหลังเล็กของผมคงไม่พอให้คนตัวโตสองคนนอน
“อาซา อาบน้ำก่อนไหมแล้วค่อยนอน” ผมสะกิด เขาปรือตามอง แววตามีแต่ความง่วงงุน ผมลูบแก้มลูบเปลือกตาเขาแผ่วเบาด้วยความสงสาร
อาซาผุดลุกขึ้นออกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำตัวลอยๆ ผมปล่อยให้อาซาทำธุระส่วนตัว ออกไปเปิดห้องรับแขกให้ฟรินน์นอนพัก ผมสีขาวของฟรินน์โผล่พ้นราวบันไดแวบๆ ผมหยุดเดินรอเขา
“ฉันจะเปิดห้องให้นอนพักก่อนนะ คิดว่าพี่ยอร์ชน่าจะกลับมาเย็นเลย เตียงฉันไม่น่าจะจุพวกนายสองคนพอ” ผมเดินนำไปที่ห้องรับแขก ฟรินน์โคลงหัวเดินตามหลัง
“ลำบากนายเลย” ฟรินน์ทำเสียงเกรงอกเกรงใจ ผมส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย ห้องน้ำอยู่ตรงข้ามห้อง ไปอาบก่อนได้เลย ฉันจะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้”
“ฝากด้วยนะ” ฟรินน์เดินหายไปในห้องน้ำตรงข้ามห้องรับแขก ก่อนที่เสียงน้ำจะดังขึ้น ผมค้นผ้าปูที่นอนในตู้เสื้อผ้าออกมาก่อนจะจัดการเปลี่ยนของเก่าออกแล้วใส่ของใหม่เข้าแทนที่ หลังจากนั้นก็เช็คแอร์ ยังใช้ได้ เย็นฉ่ำสบาย
ผมกลับมาที่ห้อง อาซานอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ใส่กางเกงนอนขายาวแค่ตัวเดียว แผ่นหลังยังเต็มไปด้วยหยดน้ำ ผมก็เปียกชื้นโดยที่เจ้าตัวไม่คิดจะเช็ด ผมหยิบผ้าขนหนูแล้วก้าวขึ้นเตียง เช็ดน้ำที่เกาะบนตัวก่อนจะเช็ดเส้นผมสีดำให้หมาดน้ำ เปิดดรายเป่าผมเบอร์ต่ำสุด เสียงจะได้ไม่ดังเกินจนรบกวนคนนอน เป่าอยู่นานกว่าจะแห้ง
“อาซา ขยับตัวหน่อย จะห่มผ้าให้” ผมเรียกอาซา พลิกตัวเขานอนหงาย อาซาสะลืมละลือขยับตัวให้ผมดึงผ้าห่มขึ้นห่มให้เขา ตาทั้งสองข้างปิดสนิท ผมทิ้งตัวนอนลงข้างๆ อาซาคงรู้ ดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้แน่น ซุกใบหน้าอ่อนล้าลงที่ซอกคอ ขนลุกกรูเกรียว เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกตามด้วยแรงกดจูบอยู่สองทีแล้วนิ่งไป
ผมเกือบจะเผลอหลับไปพร้อมอาซา ถ้าไม่ได้ยินเสียงรถของพี่ยอร์ชเสียก่อน ผมสะดุ้ง เหลือบตามองนาฬิกา เพิ่งจะสิบเอ็ดโมง อาซายังคงนอนไม่รู้สึกตัว ผมเริ่มใจสั่นเพียงแค่นึกว่าเอเดนอาจจะอยู่ใกล้ๆนี้ อยู่ในบ้าน ไปจนถึงเอเดนอาจจะรู้แล้วว่าอาซามา
ผมมองอาซาแล้วก็เกิดความสับสน ที่ว่าผมจะปลุกเขาแล้วบอกว่าพี่ยอร์ชกลับมาแล้ว หรือผมจะลงไปดูลาดราวก่อนดี ผมนิ่งคิด แขนยาวที่กอดผมไว้ปล่อยออก พลิกตัวนอนหันหลังให้ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ หมายความว่าเขากำลังหลับสนิท ผมเลยตัดสินใจลุกออกจากเตียง สะกดใจให้สงบ
ด้านล่างเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่ ผมก้าวท้าวระแวงระวังทั้งๆที่อยู่ในบ้านของตัวเอง เมื่อกี้เสียงรถพี่ยอร์ชไม่ผิดแน่ๆ แล้วเขาหายไปไหน หรือว่าเขาจะไปส่งเอเดนที่บ้านพัก
“เฮ้!”
“เฮือก!!!” ผมสะดุ้งหันหลังขวับ ตาโตเพราะความตกใจ
“เป็นไรไป หาอะไรอยู่” พี่ยอร์ชยิ้มถามอย่างสงสัย ผมถอยหายใจยาวและเสียงดัง
“พี่ยอร์ช โยตกใจหมด” ผมแทบหมดแรง ทิ้งตัวนั่งกับโซฟา ยกมือทั้งสองข้างปิดใบหน้าก่อนจะลูบเสยผมอย่างแรง
“ตกใจอะไร” พี่ยอร์ชถาม
“เปล่าครับ” ผมหลับตา กำลังควบคุมลมหายใจที่ขาดห้วงไปให้กลับมาเป็นปกติ ขวัญอ่อนเกินไป แบบนี้ไม่ดีเลย
“แปลกๆนะเรา”
ผมลืมตาขึ้น พี่ยอร์ชยืนมองผมเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง ผมแค่นยิ้มหัวเราะเบาๆ คิดหาคำพูดดีๆสักประโยคเกี่ยวกับเอเดน
“ไปเที่ยวมาเป็นไงบ้าง ทำไมกลับมาเร็วละ” ผมปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด พี่ยอร์ชคลายหัวคิ้วลง ไม่ติดใจกับท่าทางแปลกๆของผม
“ก็ดี พี่พาเอเดนไปไร่สตรอเบอรี่ของเพื่อนมา แต่เขามีธุระเลยกลับไปก่อน”
“กลับไปแล้ว!!!” ผมพ่นคำเสียงหลง พี่ยอร์ชสะดุ้งที่ผมทำเสียงดังใส่ ผมนั่งไม่ติด อ้าปากค้าง “พี่บอกว่าเอเดนกลับไปแล้วเหรอ” ผมถามซ้ำ
พี่ยอร์ชขมวดคิ้วแต่ก็พยักหน้า “กลับไปแล้ว ทำไม มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า” ผมรีบตอบ อาซาตื่นขึ้นมาจะเป็นยังไง ถ้าเขารู้ว่าเอเดนกลับไปแล้ว เหมือนจะโล่งอกได้ที่เขาอยู่ห่างจากครอบครัวเรา แต่ลึกๆแล้ว ผมกลับรู้สึกว่า เขากำลังเลี่ยงที่จะเจอกับอาซา เหมือนไม่บริสุทธิ์ใจที่จะเจอหน้า
“โยชิ” พี่ยอร์ชเรียก ผมหันมอง เผลอคิดอะไรเงียบๆคนเดียวให้พี่ยอร์ชจับสังเกต
“มีเรื่องอะไรบอกพี่ได้นะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่แปลกใจ เห็นเขาว่าจะทำธุรกิจกับพี่ยอร์ช เลยคิดว่าเขาน่าจะอยู่นานกว่านี้”
“เรื่องนั้นเขาจะแจ้งมาอีกที แค่คุยๆรายละเอียดกันไว้”
“อ่อ แล้ว...” ผมลากเสียง คิ้วเข้มหนาเลิกสูงเล็กน้อย “เขาบอกหรือเปล่าว่าเขาไปทำธุระอะไร”
“หืม ไม่รู้สิ เขาไม่ได้บอก ถามทำไม สนใจเขาเหรอไงตัวเล็ก แล้วจะเอาอาซาไปเก็บไว้ที่ไหน”
“เปล่านะ” ผมโบกมือปฏิเสธพัลวัน ส่ายหน้าจริงจัง “พี่ยอร์ชห้ามพูดแบบนี้ให้เขาได้ยินนะเชียว” อาซาขี้หึง ถึงจะรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง ไม่มีทางเป็นจริง เขาก็จะยังคงหึงถ้าได้ยินเรื่องไม่เข้าหูเกี่ยวกับผมกับคนอื่น
“รู้น่า แซวเล่น เห็นรถอยู่หน้าบ้าน กลับมาแล้วเหรอ”
“ครับ นอนอยู่ข้างบน”
“อืม พี่เข้าไร่ไปทำงานดีกว่า” พี่ยอร์ชหยิบหมวกใบเก่งที่สวมเข้าไร่ทุกวันมาใส่ “อ่อ พี่เก็บสตรอเบอรรี่มาฝาก อยู่ในตู้เย็นนะ”
“ขอบคุณครับ” ผมออกไปส่งพี่ยอร์ชที่รถแทรคเตอร์สำหรับขับเข้าไปในไร่
“โยชิ” พี่ยอร์ชเรียกผม
“ครับ?”
“มีอะไรไม่สบายใจ บอกพี่ได้ทุกเรื่องนะ พี่พร้อมจะรับฟัง” รอยยิ้มหล่อของพี่ยอร์ชส่งตรงมายังผมก่อนจะพี่ยอร์ชจะสตาร์ทรถขับเข้าไปในไร่ ไม่ใช่ผมไม่อยากบอก แต่ผมบอกไม่ได้ มันไม่ง่ายที่จะพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นบนโลกที่บิดเบี้ยว
หลังจากพี่ยอร์ชออกไปทำงาน ผมวิ่งกลับไปที่ห้อง อาซาตื่นแล้ว แต่เดาว่าเขาเพิ่งจะตื่นได้ไม่นาน ดวงตาสีดำลุ่มลึกปรือปรอย เขากวักมือเรียกให้ผมเข้าไปหา แล้วกอดเอวผมไว้แน่น
“พี่ยอร์ชกลับมาแล้ว” ผมบอก อาซาเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาเบิกกว้างเป็นปกติ “แต่เอเดนไม่ได้กลับมาด้วย เขาไปแล้ว”
“เฮ้อ” อาซาถอนหายใจยาว “ฉันคิดไว้อยู่แล้ว” เขาบ่นพึมพำ ดูไม่แปลกใจ
“ทำไม” ผมถามอย่างอยากรู้
“เซ้นส์มั้ง ฉันรู้จักเขามาค่อนชีวิต รู้เรื่องเกี่ยวกับเขาประมาณหนึ่ง แต่ที่แน่ใจได้เลยก็คือว่า เอเดนไม่เคยยอมให้ศัตรูก้าวก่อนเขาเสมอ”
นั่นยิ่งบ่งชัดได้ว่า เราเป็นศัตรูกับเอเดน
“แล้วนายจะเอายังไงต่อ” ผมนั่งลงเคียงข้างผู้ชายที่ผมรัก เขานิ่งก่อนจะตอบ
“ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง จะก้าวอยู่ข้างหลังเขาไม่ได้ ฉันต้องกลับไปกรุงเทพ”
มันตลกมากเมื่อเขาพูดว่าจะกลับไปกรุงเทพทั้งๆที่เขาเพิ่งจะมาถึงนี่ไม่เกินวัน แต่ผมก็รู้ว่าอยู่นี่ไปก็ไม่ได้เรื่องอะไร ในเมื่อคนสร้างเรื่องไม่อยู่ เจ็บใจอยู่ลึกๆที่เอเดนทำให้อาซาต้องวิ่งหน้าห่วงหลังไม่จบไม่สิ้น
“ฉันจะไปด้วย” ผมออกตัวเต็มที่ อาซาตวัดตามองผม
“ไม่ได้” คำตอบแสนสั้น แต่แน่นหนัก
“ทำไม” ผมไม่เข้าใจ ผมอยากช่วยเขา ผมคิดว่าเราเหมือนลงเรือลำเดียวกันแล้ว
“มันอันตรายเกินไปสำหรับนาย นายจะต้องอยู่ที่นี่ เข้าใจไหมโยชิ” ใบหน้าเขาไร้แววล้อเล่น แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมผมถึงช่วยเขาไม่ได้
“แต่ฉันจะไปกับนาย ฉันไม่เป็นอะไร ฉันอยากช่วยนาย” ผมพูดจริงจัง ให้เขารับรู้เจตนารมณ์ของผมผ่านน้ำเสียงและแววตา
อาซาส่ายหน้าไม่ยอม
“นายไม่ได้รับอนุญาตให้ทำตามใจตัวเอง โยชิ” เสียงเขาเคยทุ้มนุ่มดุจกำมะหยี่ แต่บัดนี้แข็งกร้าวดั่งหินผา หนักแน่น ดุดัน วางอำนาจข่มให้ผมยอมเชื่อฟังแต่โดยดี
ผมเริ่มหงุดหงิดที่เขาสั่งห้าม รู้เลยว่าผมทำตาขวางใส่เขา
“นายจะบอกว่า ฉันอ่อนแอเกินกว่าจะช่วยนายได้งั้นสิ” ผมหัวเราะเสียงหยัน
อาซาหลับตาลง ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงกรามเขาบดกัน “ฉันไม่มีวันพานายไปอยู่ในห้วงอันตรายอีก ฉันไม่เคยรู้สึกดีที่เห็นนายถูกทำร้าย และนั่นคือสิ่งสำคัญที่ว่าทำไมนายถึงต้องอยู่ที่นี่”
ผมเดือดหนัก
เขาไม่คิดบ้างเหรอ ว่าผมก็ไม่ได้รู้สึกดีที่จะปล่อยให้เขาเอาชีวิตไปเสี่ยงโดยที่ผมไม่อาจรับรู้การเคลื่อนไหว ไม่รู้ว่าเขาจะปลอดภัยหรืออันตราย คงไม่มีคืนไหนที่จะข่มตาหลับได้อีก
“ถ้าเป็นนาย นายจะยอมให้คนรักของนายต่อสู้เพียงลำพังหรือยังไง” ผมรู้สึกลำคอตีบตันขึ้นมาทันใด
ใบหน้าหล่อเหลาที่แสนจะงดงามบิดเบี้ยวไปกับความเจ็บปวด “นั่นมันไม่เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนที่ตรงไหน ตรงที่ฉันเป็นแค่คนธรรมดา แต่นายเป็นงูงั้นเหรอ!” ผมตะโกนเสียงดังอย่างสุดกลั้น โกรธจนตัวสั่นที่เขาเหมือนจะดูถูกผม ดูถูกน้ำใจมนุษย์ธรรมดาอย่างผม
“นั่นก็ด้วย” เขาตอบไม่รักษาน้ำใจ
“เฮอะ!” ผมพ่นลมออกจากปาก “ฉันเป็นตัวถ่วงนายอย่างนั้นสินะ”
“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น”
“นายไม่ได้พูดแต่นายคิด!”
“โยชิ! ฟังฉัน นายต้องอยู่ที่นี่ แค่ทำตามที่ฉันสั่งมันยากนักเหรอ” อาซาคำราม เสียงทุ้มลึกในลำคอ
“นายพูดง่ายเหลือเกิน!”
“แล้วมันยากตรงไหน แค่รอฉันที่นี่!”
เราต่างระเบิดพายุอารมณ์ใส่กัน คงจะเสียศักดิ์ศรีแน่ถ้าใครคนใดคนหนึ่งยอมก่อน
“ตอนนายมา นายบอกว่าไม่มีอะไรต้องกลัวถ้าหากฉันอยู่กับนาย อาซา! นายจำคำพูดของตัวเองไม่ได้เหรอยังไง”
“มันไม่เหมือนกัน มันอันตรายเกินกว่าที่นายจะคาดคิด” เขาพูดเสียงอ่อนอกอ่อนใจ เหมือนผมเป็นเด็กปัญญาอ่อนฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง แต่รู้ไหม เห็นได้ชัดว่าเรื่องที่เรากำลังทุ่มเถียงมันคือเรื่องเดียวกัน
“ฉันจะไป”
งานนี้ให้ตายก็ไม่ยอม ผมให้เขาปกป้องผมมามากแล้ว ถ้าผมไม่คิดจะเข้มแข็งวันนี้ แล้วเมื่อไหร่ผมจะยืนด้วยขาของตัวเองได้ จะต้องให้อาซาคอยปกป้องไปตลอดเลยเหรอ ผมก็ผู้ชายนะ ผมควรที่จะมีสิทธิ์ที่จะป้องกันตัวเองและช่วยเหลือคนที่เรารัก ยามที่เขาเดือนร้อน
“ฉันขอร้อง อย่าให้ฉันต้องโมโห”
“ทำไม นายจะตีฉันงั้นเหรอ!!!”
“ฉันใกล้จะหมดความอดทน และบอกได้เลยว่ามันไม่สนุกแน่”
“เอาเลยสิ จะทำอะไรฉันละ นายทำได้อยู่แล้ว ถ้านายต้องการ!”
“แล้วนายจะเสียใจที่พูดแบบนี้” เขาเหลือกตามองเพดาน อีกไม่กี่อึดใจ ผมก็ลงไปนอนจุกอยู่บนเตียง เพราะถูกอาซาใช้ตัวดันผมลงกับเตียงก่อนที่เขาจะลุกออกไป
ทันใดนั้น ร่างกายมนุษย์ที่แสนจะเพอร์เฟ็คก็กลายร่างเป็นงูตัวเท่าผม ความโกรธของผมเปลี่ยนเป็นความกลัว ผมตาโตแทบถลน ใจหายวาบ กลัวจนลืมหายใจ
ปังๆๆ!!!
“เกิดอะไรขึ้น โยชิ อาซา!” เสียงฟรินน์ดังตะโกนมาจากหน้าประตู ผมไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว อาซาใช้ดวงตาสีทองจ้องผมเขม็ง คราวนี้เขาเอาจริง และผมเพิ่งสำนึกได้ว่าไม่ควรไปท้าทายพ่ออสรพิษอารมณ์ร้อนให้โกรธจัด
ซี่!!
เสียงร้องของอาซาดังก้อง ฟรินน์เงียบไปก่อนจะโวยวายกลับมาอีกครั้ง “แกจะทำอะไรโยชิ ทะเลาะกันก็ค่อยๆพูดค่อยๆจาสิวะ!”
ซี่ๆๆ!!!
“โอเค ฉันจะไม่ยุ่ง ตามสบาย!”
ไม่นะ “ฟรินน์” ผมเผลอตะโกนเรียกฟรินน์เอาไว้ อาซาในร่างูตวัดหัวมองผมไม่พอใจ เอาละ ได้เวลาตายของจริง เขาทั้งโกรธและทั้งหึง แววตาที่จับจ้องผมแทบลุกเป็นไฟ จนผมรู้สึกร้อนไปทั้งตัวราวกับตกลงไปในกองเพลิง
“อาซา ฉันขอโทษ” เสียงที่หลุดออกจากปากผมไม่ได้ดังไปกว่าเสียงกระซิบ ไม่รู้อาซาพูดอะไรกับเพื่อนของเขา ฟรินน์ถึงได้เลิกยุ่งแล้วเงียบหายไป
จนถึงวันนี้ผมก็ยังฟังภาษางูไม่ออกอยู่ดี ทั้งๆที่ใครต่อใครก็บอกว่าผมควรจะฟังออก อาจเป็นเพราะการสะกดจิตที่ทำให้ผมกลับไปเป็นแบบอาซาไม่ได้
ผมหยุดคิดทุกอย่างเมื่ออาซาเลื้อยขึ้นมาบนเตียง เสียงสวบสาบยามที่ลำตัวของเขาเลื้อยบนพื้นไม้ขึ้นมาบนที่นอน ผมจ้องอาซาไมกระพริบตา ขยับถอยหลังนี้ทั้งๆที่หลังติดแนบไปกับหัวเตียง
“พอเถอะ ขอร้อง ฉันยอมแล้ว ยอมทุกอย่าง!” ให้ตายเถอะ เขาไม่ฟังผมเลย ส่วนหัวของเขาที่มีขนาดเท่าหัวผมวางลงบนหน้าท้อง ผมตัวสั่นหนัก น้ำตาเอ่อคลอเตรียมไหล แต่อาซาไม่นึกเห็นใจ เลื้อยพันตัวผมแน่น ผมได้แต่ทำตัวแข็งทื้อแล้วร้องไห้เบาๆ ร่างกลมยาวแนบชิดผมไปทุกสัดส่วน พันปกปิดเหมือนงูรัดเหยื่อตัวเล็กๆ เขารัดแน่นขึ้นๆ แต่ไม่ถึงกับจะบดให้ร่างกายผมแหลกละเอียด
ซี่~
อาซาลงเสียงอยู่เหนือหัว ร่างผมเหมือนมัมมี่ ไม่เห็นส่วนใดนอกจากหัว ส่วนอื่นถูกร่างของอาซารัดจนเห็นแต่สีดำ ผมคลายความกลัวได้บ้างเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้จะฆ่าผม และผมรู้ ต่อให้โกรธผมมากกว่านี้สิบเท่าร้อยเท่า เขาก็ไม่มีวันฆ่าผม
“ขอโทษนะ” ผมย้ำบอกอีกครั้ง จะว่าสำนึกหมดทุกอย่างไหม ก็ไม่ใช่ แต่ผมก็รู้ว่า เมื่อก่อนหน้านี้ผมงี่เง่าไปหน่อย แต่ผมแค่อยากให้เขารู้ว่าผมพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเขา สู้ไปพร้อมกับเขา ผมไม่กลัวอันตราย ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆเขา แค่นั้นที่ผมต้องการ
อาซากลายร่างกลับเป็นคนหลังจากที่เขาบดเบียดเลื้อยพันรัดผมจนหนำใจเพื่อระบายความโกรธ แต่เขาไมได้ลงโทษผมเพียงแต่นั้น ร่างกายเปล่าเปลือยของเขาโดดเด่นเผยโฉมสู่สายตา และเขาไม่ปล่อยให้ผมลอยนวล ไม่มีกี่อารมณ์ที่ทำให้เขาเกิดความต้องการ ไม่อารมณ์รักพิศวาส ก็อารมณ์โกรธดั่งพายุ อย่างหลังมักเป็นตอนที่เขาเกิดอาการหึง
“ไม่เอานะ” ผมร้องขอ ยื้อยุดเสื้อผ้าที่กำลังจะหลุดออกจากร่างกาย จำได้ขึ้นใจว่าตอนที่เขากอดผมในอารมณ์หึงหวงมันเจ็บขนาดไหน มีแรงเท่าไหร่อาซาใส่เข้าตัวผมไม่ยั้ง
“ไหนว่ายอมทุกอย่างไง” เย็นชา ไร้ความอ่อนโยน ผมไม่ได้ห้ามมากไปกว่านั้น รังแต่จะทำให้อาซาโกรธหนักเข้าไปอีก
เสื้อผ้าหลุดออกจากร่างกายไม่เหลือสิ่งใดปกปิด อาซาปล้ำจูบผมไม่หยุดจนปากแตก กลิ่นคาวเลือดทำให้อาซาเกิดอารมณ์ความต้องการมากยิ่งขึ้น ริมฝีปากหยักดูดดึงกลิ่นเลือดผมเยี่ยงแวมไพร์
“อ๊า...อาซา” ผมเพ้อเรียกหาคนบนตัวยามที่ความต้องการไหลวนเวียนสร้างความเร่าร้อนไปทั่วร่างกาย สะท้านเฮือกทุกครั้งที่เขี้ยวคมฟันกัดย้ำทั่วบริเวณผิวหนัง ปรากฏรอยฟันรอยจูบไม่ต่ำกว่าสิบจุด
“จำเอาไว้ เมื่อไหร่ที่นายดื้อ นายจะถูกลงโทษอย่างวันนี้” เสียงแหบต่ำคำราม พร้อมฝังรอยฟันที่ซอกขาด้านในใกล้จุดอ่อนไหว ผมขยับอ้าขากว้างอย่างลืมตัว จึงเหมือนเป็นการเชิญชวนให้ร่างสูงกลืนกินความเป็นชายที่ตั้งตระหง่านรอเวลาปลดปล่อย และผมแทบจะขาดใจเมื่อเขาเริ่มใช้ลิ้น
“อื้อ อ๊ะๆๆ” สองขาเกร็งแข็ง ปลายเท้าจิกบนที่นอน เสียงครางไล่ระดับดังสะท้อนไปทั้งห้อง ยามที่รู้สึกตัวก็ยกมือขึ้นปิดเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน แต่อาซารู้ เขาแกล้งผมหนักมือขึ้น ปลายลิ้นร้อนซุกซนสร้างความเสียวซ่าน ผมยอมแพ้หมดรูป ยอมจำนนในสิ่งที่อาซากำลังปรนเปรอ
“เจ็บ...” เขารุนแรง ดุดัน ออกแรงอย่างไม่ปราณี ดวงตาสีดำดุจอัญมณีราคาสูงหลอกล่อให้ผมมัวเมาไปกับบทลงโทษที่แสนวาบหวาม ร่างกายร้อนผ่าวเหมือนถูกราดด้วยน้ำมันถูกไฟแผดเผา
เขาไม่พูดอะไรเลยสักคำในขณะที่กอดผมอยู่บนเตียง สารพัดท่าที่เขาไม่เคยใช้กับผม คราวนี้เขาใช้มันลงทัณฑ์ความดื้อดึงของผมอย่างเอาแต่ใจ หัวใจผมเต้นถี่แรง ดวงตาปริ่มด้วยน้ำตาที่เกิดจากความเจ็บ ความเสียวซ่านทรวง และความสุข
“ขยับขึ้นมา” เขาสั่งสั้นๆ ทิ้งตัวนอนหงาย เรียกให้ผมขึ้นไปคร่อมบนตัว ผมทำตาม สอดแทรกกายรับความแข็งขืนเข้ามาในตัว ขยับให้ชินแล้วขัดการขย่มทับไม่นับจังหวะ
“อืม” เสียงแหบครางต่ำ เอื้อมมือขึ้นขยี้ปลายจุดสีอ่อนบนหน้าอกผมจนมันขึ้นสีแดงช้ำ เขาผงกหัวขึ้นมาใช้ลิ้นร้อนช่วยทรมานผมอีกแรง
ไม่ต้องนับว่าผมปลดปล่อยความร้อนแรงในตัวออกมากี่ครั้ง ผมรู้แค่ว่าผมหมดสติไปก่อนที่อาซาจะสำเร็จโทษเสร็จ บทลงโทษที่แสนร้ายกาจแต่เคล้าไปด้วยความหวาน รุนแรงดุเดือดแต่ก็มีความอ่อนโยนซ่อนอยู่...แม้เพียงน้อยนิด
ผมตื่นมาในสภาพที่เกือบจะสมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ในเช้าวันถัดมา ที่นอนข้างกายเย็นชืด ฉับพลันผมรู้ได้ในทันทีว่า อาซาไม่อยู่แล้ว ผมกระวนกระวายมองไปทั่วห้อง เจอกระดาษหนึ่งแผ่นกับยาในถ้วยสองเม็ด มองแค่ปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นยาของคาร์เตอร์ที่เขาเคยให้ผมกิน แค่นี้ก็พอจะเดาได้ว่า ที่ผมเจ็บปวดร่างกายน้อยทั้งๆที่โดนกระทำไปขนาดนั้นมันเป็นเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะประสิทธิภาพยาขนานวิเศษที่คาร์เตอร์เป็นคนคิดค้น
ผมคว้ากระดาษมาอ่าน กวาดสายตาอย่างรวดเร็วจนจบใจความที่มีแค่สามบรรทัด มือที่ถือจดหมายสั่นเทาเล็กน้อย
Please stay at home, don’t go anywhere, just wait here until I come to pick you up. And I think you better know what will happen if you don’t obey the order.
If you love me, just trust me, because I love you so damn much, always have, always will.
ASA’ ผมกดจูบลงบนกระดาษแผ่วเบาพร้อมกล่าวเสียงแผ่วแต่หนักแน่น “I love you too”
.............
ยังไม่ได้แก้คำผิด ถ้าพบเจอโปรดอภัย กลับมาจากทำงานก็งีบก่อน ไม่งั้นจะไม่มีแรงแต่งนิยายต่อในคืนนี้ เอามาลงก็เลยไม่ได้ตรวจคำผิดอย่างถี่ถ้วน ใครใจดีพบเจอโปรดแจ้งทีนะคะ ตอนนี้ก็ไม่เชิงดราม่านะตัว แค่ตีกันเบาๆ คนรักกัน ลิ้นกับฟันเป็นเรื่องธรรมดา เหรอออออออ
เอาน่า ชีวิตคู่ที่ไม่ทะเลาะกัน มันจะไปสนุกอะไร เกี่ยวไหม แค่ปัญหาที่มีอยู่ตอนนี้ยังสนุกไม่พอเหรอไง บอกเลยว่าไม่พอค่ะ อิอิ ฮ่าๆๆ
เนื้อเรื่องจะเข้มข้นมากขึ้นแล้วนะคะ ต่อจากตอนนี้ทุกอย่างจัดเต็มแน่นอน ปมใหญ่ที่วางไว้ตั้งแต่ภาคแรกจะค่อยๆเฉลย จะพยายามทำให้ดีที่สุดนะคะเพื่อคนอ่านที่น่ารักทุกคน
คำถามทิ้งท้ายก่อนจาก คุณคิดว่าโยชิจะทำตามคำสั่งอาซาไหม?
กด1 ทำตามแน่นอน หนูโยเขาเป็นเด็กดี รักสามีก็ต้องเชื่อฟัง
กด2 เชื่อฟังก็บ้าแล้ว เดี๋ยวนี้หนูโยเขาพัฒนา สามีเขา เขาก็ต้องตามไปปกป้องดูแล
กด3 ยังไม่ทันคิดทำอะไร อาซาก็กลับมาเสียก่อน ว้า เซ็งงงง อดลุ้นเลย ขอบคุณทุกกำลังใจทุกคอมเม้น ไอเลิฟยูโซมัช จุ๊บๆ 
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 615476 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก