B.L.O.O.D.L.I.N.E
TWENTY
ASA
ซี่!!!
‘อาซา! อย่ารัดแรงสิ อ๊า’ ผมไม่ฟัง เลื้อยพันตัวโยชิเป็นเกรียว สองอาทิตย์กว่าโยชิจะหายดี ตอนนี้ผมทนไม่ไหวแล้ว ขอสักนิดสักหน่อยให้พอชื่นใจได้บ้าง
ร่างกายเสียดสีสร้างความรัญจวนทั่วสรรพางค์ ผมใช้ลำตัวสีดำนิลเลื้อยรัดโยชิเป็นวงกลม สีดำกับสีขาวตัดกันน่ามอง ส่วนสำคัญที่ใช้สืบพันธ์ออกมาสู่ภายนอก ผมอยากจะนำพามันเข้าไปในตัวของโยชิ แต่คงจะยังไม่ได้ โยชิยังไม่คุ้นเคย ผมต้องทำให้เขาเคยชินที่จะร่วมรักในร่างงูทีละนิดทีละน้อย แม้มันจะหมายความว่า ผมจะต้องทรมานก็ตาม
โยชิ เอามันออกมา’ ผมบอกกับเจ้างูขาวที่เขินอายจนเกล็ดขึ้นสีชมพูอ่อน
‘อ๊ะ อะไรออกมา’ โยชิเกร็งตัวไม่ขยับเคลื่อนไหว ผมคงรุกหนักเกินไป ถึงโยชิจะหายดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถดำเนินชีวิตในร่างงูได้เหมือนพวกผม เขายังเป็นมือใหม่ ถึงโยชิจะจำเรื่องราวเก่าๆได้บ้าง แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้เขาดำรงชีวิตเยี่ยงงูได้ดี
โยชิขี้กลัว...แต่ผมจะค่อยๆสอนเขาเองอย่างค่อยเป็นค่อยไป
‘อ๊า’ ผมไม่ได้ตอบ ขยับตัวเสียดสีส่วนที่อ่อนไหวทั้งสองของตัวเองกันผิวเกร็ดสีขาวเพื่อสำเร็จสุข ไม่รู้ว่าเพราะผมไม่ได้ทำมานาน หรือไม่ได้กอดรัดโยชิในร่างงูมานานหลายพันปีกันแน่ ผมถึงได้ถึงจุดหมายปลายทางไวกว่าที่เคย
ทุเรศตัวเองชะมัด
‘อยากปลดปล่อยไหม’ ผมถามโยชิ เขาส่ายหัวแล้วเลื้อยเอาส่วนหัวมาเกยกับใบหน้าของผม
‘ไม่ แค่มันแปลก มันไม่เหมือนตอนเป็นมนุษย์’ ‘ขอโทษนะที่ฉันเอาแต่ใจ’ ผมคลายตัวออกให้โยชิสบายตัว แต่ยังคงรัดพันยุ่งเหยิงไม่ปล่อย คลอเคลียไปตามร่างกายของอีกฝ่าย ผมชอบสัมผัสโยชิ ชอบที่จะกอดรัดเนื้อแนบเนื้อ อบอุ่นสุขซ่านและเต็มตื้น
‘ไม่เป็นไร แต่อาซา ฉันอยากกลับร่างเดิม อยากกลับเป็นคน’ โยชิทำตาอ้อน ผมไปไม่เป็น ได้แต่ตอบรับคำตามที่เขาต้องการ
‘พรุ่งนี้ฉันจะไปให้คาร์เตอร์นะ’ ‘อืม’ จุ๊บ~
ผมหอมหัวโยชิทีหนึ่งจนชื่นใจ จากนั้นก็กลายร่างกลับเป็นคนเหมือนเดิม โยชิมองผมด้วยสายตาอิจฉา ผมไม่ได้สนใจ อุ้มโยชิไปอาบน้ำเพราะผมทำตัวเขาเปื้อนไปด้วยน้ำรัก แต่จะผิดไหมที่ผมมองว่า...โยชิที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำสีขุ่นอยู่น่าฟัดเป็นเท่าตัว
“อาบน้ำนะ” ผมวางตัวโยชิไว้บนตัก เปิดน้ำร้อนและน้ำเย็นผสมจนอุ่นพอดี โยชิอาบน้ำเป็นแล้ว และก็เริ่มจะเลื้อยเล่นแหวกว่ายในน้ำอย่างร่าเริง ผมโยนเป็ดยางสามสี่ตัวลงไปในอ่างด้วย โยชิหันมามองค้อนที่ผมหาว่าเขาเป็นเด็ก แต่ก็เห็นเล่นกับเจ้าเป็นสนุกสนาน ผมหยิบฟองน้ำนุ่มกดครีมอาบน้ำใส่ ถูจนเกิดฟองนุ่มละมุน
ผมจับโยชิขึ้นจากน้ำ โยชิหยุดนิ่งอยู่ในอุ้งมือผม ยอมให้ผมถูไถตัวด้วยฟองน้ำจนสะอาดหอมน่ากอด แล้วปล่อยให้เขาว่ายน้ำล้างฟองออกจากตัว ผมไม่อยากให้โยชิแช่น้ำนานนัก อาบน้ำเสร็จก็รีบพาไปเช็ดตัว
“ฉันจะไปปรึกษาคาร์เตอร์เรื่องของนาย อยากไปด้วยไหม” ผมถามโยชิที่เลื้อยพันท่อนแขนผมประกอบกับอ้าปากเอาเขี้ยวทั้งสองข้างงับแขนผมเบาๆคล้ายเด็กคันเหงือก
‘ไม่ไป ฉันไม่อยากออกไปไหนสภาพนี้’ โยชิแลบลิ้นใส่ผมสองทีก่อนจะก้มหน้าก้มตาเล่นกับเนื้อผมต่อไป โดยไม่คิดว่าจะเป็นการยั่วยวนหรือกระตุ้นอารมณ์ของผมแม้แต่นิด
“มันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอกน่า นายน่ารักจะตาย” ผมก้มลงหอมหัวของโยชิที่มักจะเคลิ้มเมื่อผมหอมเขา
‘มีนายคนเดียวนั่นแหละที่คิดว่าฉันน่ารักในร่างงู คนธรรมดาเขาไม่คิดด้วยหรอก’ “หึหึ น่ารักให้ฉันเห็นคนเดียวก็พอแล้วนี่นา ต้องน่ารักให้คนอื่นมองด้วยเหรอ” ผมยิ้มเจ้าชู้ใส่โยชิ เจ้าตัวเขินจนตัวแดง โยชิไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นดาร์เรลเมื่อก่อน หรือโยชิในร่างงูตอนนี้ เวลาที่เขาเขิน ตัวขาวๆของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ เป็นความพิเศษที่ไม่เหมือนใคร
‘บ้า!’ “ฮ่าๆๆ” ผมขำให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูของโยชิ แต่ก็ต้องหยุดขำเพราะโยชิส่งสายตาอาฆาตมาให้
“เอาเถอะๆ จะอยู่บนห้องหรือจะลงไปอยู่กับฟรินน์”
‘ไปอยู่กับฟรินน์ดีกว่า’ “งั้นก็ไปกัน”
‘อุ้มหน่อย’ “ไม่ละ นายต้องเลื้อยลงไปเองนะรู้ไหม ต้องทำจนกว่าจะชิน จนกว่าจะไม่รู้สึกว่ามันแปลก”
‘ใจร้าย’ “ฉันทำเพื่อนาย”
‘รู้แล้วน่า ไปสิ’ ผมมองโยชิที่เลื้อยลงกับพื้นไปที่หน้าประตู หันมองว่าผมจะเปิดประตูได้หรือยัง ผมยิ้มให้อีกฝ่ายเดินไปเปิดประตูให้โยชิเลื้อยลงชั้นล่าง ผ่านขั้นบันไดแต่ละขั้น โยชิเลื้อยอย่างระมัดระวัง ผมจึงเดินช้าตามไปด้วยจนกว่าจะแน่ใจว่าโยชิจะถึงพื้นโดยไม่เจ็บตัวอย่างคราวก่อน
“อ้าวโยชิ เดี๋ยวนี้เก่งขึ้นแล้วนี่ ออกไปเล่นข้างนอกกับฉันไหม เล่นซ่อนหากัน” ฟรินน์เห็นมาเห็นโยชิที่เลื้อยขึ้นบนโซฟาแล้วเอ่ยชวนอย่างคึกคัก
“ฉันฝากโยชิสักชั่วโมงสองชั่วโมงนะ จะไปคุยกับคาร์เตอร์เรื่องวิธีให้โยชิกลับคืนร่างเดิม” ผมฝากฝัง
“ได้สิ ไปเหอะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าตัวเล็กนี่เอง”
ฟรินน์ชื่นชอบโยชิในร่างงูเป็นพิเศษ มักเข้ามาหยอกเย้า ทั้งเล่นทั้งกวนประสาท แต่ก็ดีที่ทำให้โยชิไม่เหงาไม่รู้สึกแย่นักที่ต้องอยู่ในร่างของสัตว์เลื้อยคลาน และสิ่งที่ดีที่สุดก็คือโยชิเลิกกลัวงู
ที่วิเศษที่สุดในชีวิตก็คือการที่มนต์สะกดจิตคลายแต่คำสาปไม่เกิดผลใดๆ
โยชิไม่เกลียดผม...เขายังคงรักผมเหมือนเดิม
สิ่งที่ผมกลัวมาตลอดชีวิตที่ได้แต่เฝ้ามองไม่กล้าเข้าหา ไม่กล้าขอความรักจากเขาเพราะกลัวจะยิ่งทำให้เราห่างไกลกันมากขึ้น วันนี้มันจบแล้ว
ผมขับรถไปหาคาร์เตอร์ที่โรงพยาบาลของแอชยู พักหลังมานี่ผมสนิทกับมันมากขึ้น
ก๊อกๆๆ
ผมเคาะประตูห้องทำงานของคาร์เตอร์และเปิดเข้าไปโดยที่ไม่รอให้คนข้างในเอ่ยอนุญาตเพราะรู้ว่ามันอยู่ข้างในแน่ๆจากที่ได้กลิ่น
“พวกนายนี่ไร้มารยาทกันหมดเลยหรือไง” คาร์เตอร์ไม่ได้เงยหน้าจากเอกสารบนโต๊ะมองผม แต่ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับพวกเราที่จะรับรู้ว่าคนที่มาหาคือใครจากการดมกลิ่น
“เอาน่า ฉันมีเรื่องจะปรึกษา” ผมนั่งลงตรงข้ามคุณหมอที่สวมใส่แว่นแลดูสุขุม แต่ยามกลางคืนกลับเป็นเสือล่าเนื้อตัวร้ายที่ทำลายหัวใจใครมากนักต่อนัก
เป็นผู้ร้ายในคราบคนดี
“ว่ามา อีกครึ่งชั่วโมงฉันต้องเข้าห้องผ่าตัด” คาร์เตอร์วางปากกาในมือลงบนโต๊ะ เงยหน้ามองผม สองมือประสานกันบนโต๊ะสีหน้าเอาจริงเอาจัง
“โยชิกลายร่างเป็นงูด้วยตัวเองไม่ได้” เรื่องนี้น่าหนักใจ โยชิขาดเรียนจนอาจารย์ให้คำเตือน ไหนจะเติร์ดเพื่อนของโยชิที่มาถามหาโยชิกับผม และมีพ่อกับพี่ชายของโยชิที่โทรมาหลายวันแล้วแต่ไม่ได้คุย ถ้าโยชิยังคืนร่างไม่ได้ก็อาจทำให้เกิดความยุ่งยากกับชีวิตของเขาเอง
“กระตุ้นหรือยัง”
“ลองหมดทุกทางแล้ว แต่ไม่ได้ผล โยชิทำไม่ได้ ฉันอยากได้ยาที่ทำให้โยชิคืนร่าง”
คาร์เตอร์มองผมนิ่งก่อนจะถอนหายใจ “แต่รู้ใช่ไหมว่าต่อให้ใช้ยาไป แต่ถ้าโยชิไม่สามารถควบคุมร่างกายตัวเองได้ มันก็จะไม่เป็นผล กลับคืนร่างเป็นคนได้ แต่ถ้าจะกลับคืนร่างเป็นงูอีกละ ไม่ต้องพึ่งยาไปตลอดเหรอ ไหนจะผลข้างเคียงอีก”
ยาที่ว่าถ้าเกิดกินมากๆ ใช้มากๆ จะเป็นผลร้ายต่อภายใจจนอาจตายได้ เสี่ยงเกินไปผมรู้ แต่ผมก็สงสารที่โยชิกลายร่างกลับเป็นคนไม่ได้เสียที
“แค่ครั้งเดียวก็พอ ฉันจะทำให้โยชิควบคุมการกลายร่างให้ได้ แต่ตอนนี้จำเป็นจริงๆวะ”
ไม่อย่างนั้น ถ้าเกิดพ่อและยอร์ชเกิดความสงสัยว่าลูกชายตัวเล็กหายไปไหนทำไมไม่เคยมารับสายแล้วลงมาหาถึงทีนี่ ผมก็ไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรไปแก้ต่างแทนบอกความจริงว่าโยชิกลายเป็นงู
“ก็ได้ ฉันจะจัดยาให้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าทรมาน ให้โยชิเตรียมตัวเตรียมใจไว้ด้วย”
คาร์เตอร์หายออกไปจากห้องทำงาน ไม่นานก็กลับมาพร้อมยาเม็ดสีดำขนาดเท่าเหรียญบาทไทยสองเม็ดในห่อใสใส่ยากับอีกซองเป็นยารักษาพลังที่โยชิกินอยู่ทุกวัน คาร์เตอร์ส่งยื่นให้ผม
“ที่นายเคยขอเอาไว้หนึ่งเม็ดก่อนหน้านี้”
“เท่าไหร่” ผมถาม
“หมื่นหนึ่ง ออกไปจ่ายที่ห้องจ่ายาพร้อมใบเสร็จนี่” คาร์เตอร์พิมพ์คอมพิวเตอร์อยู่สองสามทีก็ปริ้นใบสั่งยาให้ผม การทำงานที่นี่ไม่เหมือนโรงพยาบาลทั่วไป ยาลับเฉพาะจะไม่มีการจ่ายที่ห้องจ่ายยา หมอจะเป็นคนที่สามารถแตะต้องยาได้เท่านั้น เพราะกันการรั่วไหลของยา
“ขอบใจมาก”
ผมลาและออกไปจ่ายค่ายา เม็ดหนึ่งของโยชิ อีกเม็ดเป็นของปุยเมฆ เจ้าแมวนั่นอยากกลายร่างเป็นคนเพราะหลงรักเติร์ด แต่ข้อจำกัดของยาก็คือ ทำให้กลายร่างได้ แต่ถ้าจะกลับสู่ร่างเดิมต้องอาศัยความสามารถของตัวเอง ถ้าไม่สามารถฝึกจิตได้ ก็จะกลับสู่ร่างเดิมได้ยาก และการใช้ยาซ้ำสองก็เป็นอันตรายต่อร่างกายเกินไป
ผมเข้าใจว่าปุยเมฆต้องการเสี่ยง แต่ผลลัพธ์ที่ได้จะหัวหรือก้อย จะร้ายหรือดี การเป็นคนจะทำให้อยู่กับเติร์ดมากกว่าอยู่ในร่างแมวหรือไม่ ไม่มีใครตอบได้ ทุกอย่างคือความเสี่ยง ผมแค่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ ที่เหลือก็ต้องให้เจ้าตัวตัดสินใจด้วยตัวเอง
ผมแวะเอายาไปให้ปุยเมฆโดยการกลายร่างเป็นงูเข้าไปในคอนโด หมดธุระก็ตรงกลับบ้าน ไม่รู้ป่านนี้โดนฟรินน์แกล้งจนร้องไห้ไปหรือยัง แค่คิดถึงก็ทำให้ยิ้มกว้าง
กลับถึงบ้านผมก็ต้องตกใจเพราะว่าฟรินน์ในร่างงูถูกเวสตันจับทำแผล ข้างๆคือโยชิที่เลื้อยไปมารอบๆตัวฟรินน์ ผิวหนังของฟรินน์เป็นรอยไหม้เหมือนถูกไฟเผา
“เกิดอะไรขึ้น” ผมถาม
เวสตันยิ้มขำก่อนจะตอบ “ก็แหย่เขานักไง เลยถูกโยชิพ่นไฟใส่”
ผมหันไปมองโยชิรวดเร็วอย่างไม่อยากเชื่อ “จริงเหรอ”
‘ฉันไม่ได้ตั้งใจ ก็ฟรินน์ไม่ยอมให้ฉันจับตัวได้สักที เลื้อยหนีแกล้งอยู่ได้ มันโมโหก็เลย...ทำไปโดยไม่รู้ตัว’ โยชิรีบบอกเพื่อแก้ต่างความผิดให้ตัวเอง
ผมเข้าไปอุ้มโยชิก่อนจะก้มลงฟัดพร้อมหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆๆ นายเก่งมาก แต่จะเก่งกว่านี้ถ้าควบคุมตัวเองได้”
ที่ถามไม่ใช่เพราะว่าจะตำหนิ แต่แค่ไม่อยากเชื่อว่าโยชิจะสำแดงฤทธิ์เดชต่างหาก น่าปลื้มใจจริงๆ
“ฉันได้ยามาแล้ว นายจะกลับคืนร่างได้” ผมชูยาให้โยชิดู เลิกสนใจฟรินน์ที่นอนแหมบหยุดกวนประสาทเพราะอาการงอนที่โยชิทำรุนแรงใส่
‘จริงเหรอ ดีใจจังเลย!!!’
“แต่มีข้อแม้” ผมเอ่ยขัด โยชิหยุดฟังอย่างตั้งใจ “นายต้องพยายามที่จะกลายร่างให้ได้โดยเป็นปกติ ยานี้อันตรายมาก ใช้ได้ครั้งเดียว ที่เหลือนายจะต้องพยายามด้วยตัวเอง และที่สำคัญ เมื่อกินยานี้เขาไป นายจะรู้สึกเหมือนตอนที่นายกลายร่างเป็นงู เจ็บและทรมานมาก ทนไหวไหม” ผมถามเสียงเป็นห่วง รู้ว่าเจ็บปวดแค่ไหน แต่โยชิต้องผ่านไปให้ได้ถ้าอยากกลับคืนสู่ร่างมนุษย์
‘ฉันจะอดทน’
ผมเอายาออกจากซอง ป้อนให้โยชิที่สะดุ้งตกใจเมื่อเห็นขนาดของยา กว่าจะทำใจกินเข้าไปได้ก็ร่วมสิบนาที ผมและเวสตัน รวมไปถึงฟรินน์ที่ยังนอนระบบมองโยชิไม่วางตาเพราะรอดูอาการ
ไม่ถึงห้านาทีโยชิก็เริ่มดิ้น ส่งเสียงร้องทุรนทุราย ผมมองด้วยความปวดใจ แต่ก็ต้องทนมอง ร่างของโยชิเลื้อยพร่านไปทั่วบริเวณ ผมจับโยชิเอาไว้แต่เพราะความเจ็บปวดจากภายในทำให้โยชิแว้งกัดผมแต่ผมหนีทันจึงไม่โดน
“โยชิ ใจเย็นๆ ตั้งสติไว้ ไม่นานจะดีขึ้น” ผมบอกเสียงพร่า ผมอยากเป็นคนเจ็บแทน
ซี่ๆๆ ซู้วว ซี่!!!
‘อาซา ฮื้ออ ฉันเจ็บ อ๊ากก มะ ไม่ไหว ช่วยที ช่วย...ฉันด้วย!!!’
โยชิดิ้นอยู่สักพักก่อนที่จะหยุด พลันร่างสีขาวก็กลายเป็นเด็กหนุ่มในร่างมนุษย์นอนขดตัวในชุดนักศึกษาขาดวิ่นของเขา โยชิสงบไปไม่ได้สติ ผมประคองตัวเขาขึ้นพาขึ้นไปพักบนห้อง
สองวันต่อมาโยชิก็หายดีเป็นปกติ และร้องจะไปเรียน ผมจึงไปเป็นเพื่อนโดยไปนั่งเฝ้าในห้องเรียน โยชิต้องตามงานหลายชิ้น เขาขอร้องให้ผมช่วยโดยที่ผมยืนข้อเสนอเล็กๆน้อยๆที่ทำให้โยชิเขินอายส่วนผมได้กำไรแลกกับแรงช่วยทำการบ้าน
“เฮ้อ เสร็จสักที” โยชิบิดขี้เกียจไล่อาการเมื่อยขบเพราะนั่งทำการบ้านมานานนับร่วมสี่ชั่วโมง
ครืดดด ครืดดด
โทรศัพท์ของโยชิสั่น ผมหยิบส่งให้ผมเพราะอยู่ใกล้กว่า โยชิมองหน้าจอแล้วก็ยิ้ม ถ้าให้เดาน่าจะเป็นคนในครอบครัว ไม่พ่อเขาก็พี่ชาย
“พี่ยอร์ช! คิดถึงจังเลย” โยชิเรียกชื่อปลายสายเสียงร่าเริง ผมเก็บงานของโยชิให้เป็นระเบียบและจัดใส่กระเป๋าโยชิเตรียมนำไปส่ง
“ก็โยการบ้านเยอะมากเลย พี่ยอร์ชไม่งอนนะ ฮะ...อะไรนะ พี่ยอร์ชจะไปไหนนะ” เสียงร่าเริงกลายเป็นเสียงเคร่งเครียด โยชิหันมามองหน้าผมก่อนจะเดินมาใกล้ๆ
“พี่ยอร์ชจะไปกับใครนะ” เจ้าตัวเล็กของผมพูดเสียงสั่น ดวงตาที่เงยหน้ามองผมมีน้ำตาคลอไหวระริก
“พี่ยอร์ชห้ามไปนะ ห้ามไปกับเอเดนโดยเด็ดขาด”
จบประโยคนั้น ผมก็พอจะเดาเรื่องได้ เอเดนเริ่มลงมือกดดันโยชิและผม ผมสั่งให้โยชิเปิดเสียงโทรศัพท์ให้ได้ยิน โยชิรีบทำตามที่บอก
“มีอะไรหรือเปล่าโยชิ ทำไมพี่ถึงจะไปไม่ได้ เป็นโอกาสที่ดีเลยนะที่จะได้ไปศึกษาธุรกิจไวน์ที่นู่น เอเดนอาสาพาพี่เที่ยวชิมไวน์รสเลิศตามโรงบ่มต่างด้วย ถ้าไปพี่จะได้เอามาพัฒนาไวน์ของเรา” เสียงของยอร์ชดีใจจนโยชิไม่กล้าพูดขัด ผมเดาใจเขาออก
“โยว่าเขาไม่น่าไว้วางใจ” โยชิพูด
“ไม่มีอะไรหรอก โยชิอย่าคิดมาก พี่ไปแปบเดียวเดี๋ยวก็กลับ เอเดนเขาเป็นคนดีนะ แม้จะเป็นคนแปลกๆก็เถอะ”
“แต่โยเป็นห่วง อย่าไปเลยนะพี่ยอร์ช”
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า พี่จะดูแลตัวเองดีๆตกลงไหม แค่นี้ก่อนนะโยชิ พี่ต้องรีบเตรียมของ ไว้พี่จะโทรหาใหม่นะ พี่รักน้องนะครับ บาย”
“พี่ยอร์ช...อย่าไป” โยชิห้ามเสียงแข็ง แต่ไม่ทัน ยอร์ชวางสายไปแล้ว
โทรศัพท์โยชิสว่างวาบอีกครั้งเพราะมีข้อความเข้า ผมกดเปิดอ่าน โยชิก้มมองข้อความที่ส่งมาจากเบอร์โทรที่ไม่ระบุ
‘ฉันให้โอกาสนายช่วยชีวิตพี่ชายของนายแล้ว แต่นายช้าเอง ถ้าอยากได้ศพกลับไป ก็ตามฉันไปสิ พาไอ้อาซาไปด้วยละ แล้วเจอกัน’
“เอเดน!!!” โยชิคำรามเสียงก้องห้อง น้ำตาจวนจะไหลแต่ก็ไม่ล่วงหล่น โยชิกลั้นมันเอาไว้ มองผมด้วยสายตาโกรธจัด
“อาซา เราต้องไปช่วยพี่ยอร์ช เราต้องไป” เขาพูดกับผมสีหน้าจริงจัง
วินาทีนั้นผมรู้เลยว่าจิตวิญญาณที่แท้จริงของโยชิกลับมาแล้ว โยชิเป็นงูที่ใจดี แต่ถ้าใครกล้าแตะคนที่เขารัก เขาจะกลายร่างเป็นงูที่ร้ายกาจ ร้ายแบบที่ผมเองยังเคยยอมจำนน
ผมไม่รู้ว่าเอเดนจะพายอร์ชไปทีไหน แต่เท่าที่ได้ฟังก็พอจะเดาได้ว่าจะต้องพาไปที่อเมริกา ที่แรกที่เขาจะพาไปก็น่าจะเป็นร้านไวน์ของเขา และโรงบ่มไวน์ทั่วอเมริกาที่เขากว้านซื้อมาเป็นของตนตามที่ผมให้ลูกน้องไปสืบ
“พวกฉันจะไปด้วย” ทุกคนในบ้านบอก
“ฉันจัดการจองตั๋วให้แล้ว เร็วสุดที่ห้าได้คือคืนนี้ห้าทุ่ม” จูเลียตที่นั่งจองเครื่องบินหน้าโน๊ตบุ๊คบอก
“ขอบใจ” โยชิพูด
“ฉันมีเรื่องจะบอกนายเรื่องหนึ่งโยชิ” อเล็กซ์เอ่ยตอนที่พวกเราทุกคนนั่งเงียบ โยชิหันไปสนใจอเล็กซ์
“ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ เอเดนเคยบุกไปที่บ้านของฉันเพื่อถามเกี่ยวกับความลับของพวกนายหลังจากที่เขาเจอฉันไปหายอร์ช โชคไม่ดียอร์ชไปหาฉันที่บ้านและเขาเห็นความจริงทั้งหมด เอเดนสั่งให้ฉันสะกดจิตเขาให้ลืมสิ่งที่เห็น ตอนนั้นฉันไม่มีทางเลือกฉันเลยต้องทำ”
“อะไรนะ” โยชิตกใจแต่ก็ยังควบคุมสติไว้ได้ ไม่เหมือนโยชิที่ยังไม่คืนร่าง ผมบีบมือให้กำลังใจเขาแนบแน่น “แล้วพี่ยอร์ชจะเป็นยังไง”
“ที่ฉันจะบอกก็คือ ฉันไม่ได้สะกดจิตแบบถาวร แต่สะกดจิตแบบชั่วคราว ยอร์ชจะจำเรื่องทุกอย่างได้ก็ต่อเมื่อเขาเห็นเอเดนกลายร่างเป็นงูหรือเห็นฉันเป็นหมาป่าอีกครั้ง”
ความวิตกกังวลของโยชิเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ผมและทุกคนรับรู้ได้จากไอที่แผ่ออกมาจากร่างบาง ผมดึงโยชิเข้ามากอดปลอบ
“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะทำทุกอย่างให้พี่ยอร์ชของนายปลอดภัย”
“พวกฉันจะช่วยอย่างเต็มที่ อย่าคิดอะไรมาก” เวสตันสำทับ
“ขอบคุณนะทุกคน”
ผมพาโยชิขึ้นไปเก็บของบนห้อง กล่องใบเล็กถูกเก็บไว้ในตู้อย่างดี ผมหยิบมันออกมา เปิดกล่องเผยให้เห็นสร้อยเส้นเก่า จี้คริสตัลสีแดงสว่างวาบสะท้อนแสงไฟ
“เสร็จแล้วอาซา เรารีบไปที่สนามบินกันเถอะ” โยชิสะกิดเรียกผม
“โยชิ ใส่นี่ไว้นะ ถึงเวลาที่ฉันจะต้องคืนมันให้นาย”
โยชิมองสร้อยในมือของผม ก่อนที่น้ำตาจะรื้อแล้วร่วงหล่น
“สร้อยของแม่”
“พวกเขาจะคอยปกป้องนาย ใส่มันเอาไว้”
โยชิเม้มปากแน่น หันหลังให้ผมสวมสร้อยให้ สร้อยเส้นนี้คือสิ่งของดูต่างหน้าชิ้นเดียวที่ผมมีหลังจากที่ดาร์เรลเสียชีวิต เป็นของที่แม่ของดาร์เรลให้ไว้ก่อนจะตาย
“ได้เวลาที่นายจะได้กลับไปที่บ้านเกิดของนายเสียที” ผมพูกระซิบพลางกดจูบที่ต้นคอขาว
“ทุกคนจะปลอดภัย” โยชิบอกกับผมและบอกกับตัวเอง
.......................
ยังไม่ได้เช็คคำผิดเลยนะคะ 
ขอบอกเลยว่าตอนนี้ต้องได้รีไรท์ชัวร์!!
ถ้าอ่านแล้วติดขัดไม่สนุกยังไงขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
ตอนนี้แต่งในขณะที่ร่างกายป่วยและเปื่อย แดดแรงๆทำให้ริริไม่ไหวจริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามนะคะ
รักคนอ่าน จุ๊บคนเม้น
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 615568 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก