SPECIAL
R.E.V.E.N.G.E
SEVEN
Aden
“ถูกกว่านี้ไม่ขาย ผมขายของดีมีคุณภาพ ราคานั้นไปซื้อของกะลั่วๆไป๊”
รำคาญโว้ย! พูดบ้าอะไรวะฟังไม่รู้เรื่อง!
ผมหันไปมองหน้าอีกคนเพื่อขอคำตอบ
“เขาบอกว่าไม่ขายราคาที่คุณบอกค่ะ” หญิงสาวหน้าหมวยที่รับอาสาเป็นล่ามเฉพาะกิจบอกกับผมพร้อมรอยยิ้มเจื่อน ผมหงุดหงิดหนักมากขึ้น นี่เป็นร้านที่สองแล้วที่ขายราคาไม่ตรงกับที่ยอร์ชระบุไว้
ผมไม่ค่อยรู้ราคาของพวกนี้ อะไรก็ไม่รู้ เหล็กชุบกัลป์วาไนซ์ และของอีกหลายอย่าง ผมเคยรู้จักที่ไหน ถึงผมจะเป็นนักธุระกิจคนหนึ่ง ทำธุรกิจไร่องุ่นและผลิตไวน์ แต่เวลาผมทำงาน ผมแค่บอกในสิ่งที่ตัวเองต้องการและก็ให้ลูกน้องไปจัดการ และทุกอย่างก็มาอยู่ในมือผม เพราะผมมีอำนาจและเม็ดเงินอยู่ในมือ ไม่มีอะไรที่ผมต้องการแล้วจะไม่ได้ ผมได้ทุกอย่างเพียงแค่เอ่ยปากสั่ง ไม่มีลูกน้องคนไหนกล้าหือหรือกล้าตุกติกกับผม เพราะทุกคนรู้ดีว่าถ้าทำงานพลาดไม่ดีร้อยเปอร์เซ็นต์จะมีจุดจบอย่างไร ผมเพิ่งมารู้เอาวันนี้ว่าคนที่ต้องรับคำสั่งให้ให้จัดการงานมันลำบากไม่ใช่เล่น
“แถวนี้มีร้านอื่นอีกไหม” ผมกดอารมณ์หงุดหงิด กัดฟันถามอย่างใจเย็น
“ก็ มีอีกร้านหนึ่งค่ะ” เธอบอก ไม่รู้ว่าเธอไม่เก่งภาษาอังกฤษหรือยังไงถึงได้พูดตะกุกตะกักตลอดเวลาจนน่ารำคาญ
ผมรำคาญไปหมดทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว จนอย่างอาละวาดให้ราบเป็นหน้ากลอง
“ร้านนั้นอยู่ไหน นำทางหน่อย” ผมบอก มองหน้าเจ้าของร้านอีกครั้งอย่างไม่ชอบใจก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากร้าน อากศข้างนอกก็ร้อนเกินทน
“ทางนี้ค่ะ” เสียงเรียกของล่ามเฉพาะกิจบอก ผมเดินตามไปด้วยสีหน้าขวางโลก ยอร์ชนะยอร์ช ทำไมต้องให้ผมมาทำอะไรแบบนี้ด้วย
“ร้านนี้?” ผมมองร้านเก่าๆค่อนข้างทรุดโทรมตรงหน้า รั้วเหล็กเก่าจนสนิมเขลอะ ด้านหน้ามีทั้งกองไม้กองเหล็ก ผู้หญิงที่มาช่วยเดินเข้าไปข้างในกวักมือเรียกผม ผมเดินตามไป พลางบ่นในใจ ร้านค้าประสาอะไรไม่ทำให้ดี แบบนี้ใครจะอยากซื้อ
แต่ตอนนี้ผมกำลังจะเดินเข้าไปซื้อ หากว่า...ราคาและของมีตรงตามที่ยอร์ชต้องการ
คนงานในร้านเดินขนของขนไม้กันไปมา บางครั้งหวิดจะชนผมจนอยากจะเดินออกจากร้านนี้ซะ
“นี่คุณ รีบๆหาเจ้าของร้านสิ” ผมบอกกับผู้หญิง
“อ่ะ โอเคค่ะ น่าจะทางนี้” เธอก้มหน้าแดงๆเดินไปทางซ้ายมือ เป็นอาคารปูนสองชั้น ชั้นล่างเปิดโลงมีกล่องใส่อุปกรณ์ต่างๆวางเรียงรายเป็นชั้นสูง และมีตู้กระจกใส่ตรงเป็นแนวยาวอยู่ตรงกลาง ชายแก่คนหนึ่งยืนกดเครื่องคิดเลข ปากก็ตะโกนอะไรสักอย่างเสียงดังที่ผมฟังไม่เข้าใจ
“แป๊ะๆ ถามสินค้าหน่อย” ผู้หญิงที่นำทางมาพูดกับคนขายต่อด้วยหันมาหาผม “ฉันขอกระดาษรายการของหน่อยค่ะ”
ผมส่งให้เธอ เธอก็ยื่นให้คนขายอีกต่อ ชายแก่ขยับแว่นตาแล้วก้มมอง แล้วก็พูดกับผู้หญิงยาวยืด หางตาเหลือบมองผมบ้าง
พอเจ้าของร้านพูดจบผมก็ถามเพื่อเอาความ “ว่าไง มีของไหม แล้วราคาตามที่เขียนหรือเปล่า”
“บางอย่างมีทั้งถูกกว่าและแพงกว่า เอ่อ ถ้าคุณจะซื้อฉันแนะนำให้ดูคุณภาพสินค้าก่อนดีกว่าไหมคะ เพราะว่าของร้านนี้บางอย่างอาจจะราคาถูก แต่ว่าของคุณภาพไม่ค่อยดี ร้านเมื่อตะกี้แพงกว่าก็จริงแต่คุณภาพของดูดีกว่าที่นี่” เธอบอก แต่สบตาผมบ้างหลบตาผมบ้าง
ผมถอนหายใจทิ้ง มองรอบๆร้านอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเดินไปกระชากกระดาษในมือคนขายกลับคืน
“ผมจะกลับไปร้านเดิม” ผมเดินนำไปไม่รอ กลับไปที่ร้านที่สองที่เพิ่งเดินออกมา ผู้หญิงหน้าหมวยวิ่งตามผมมาติดๆ ผมกลับเข้าไปในร้าน เจ้าของร้านที่อายุน้อยกว่าร้านที่สาม น่าจะอายุประมาณสามสิบกว่าได้มองผมอีกครั้งด้วยใบหน้าและแววตานิ่งๆไม่บ่งบอกอารมณ์
“บอกเขาว่าเอาตามจำนวนนี้ ราคาจะเท่าไหร่ก็ว่ามา” ผมส่งกระดาษให้เจ้าของร้าน ตาก็จ้องเขาตอบ ยื่นกระดาษให้แบบส่งๆ ผมเริ่มไม่มีอารมณ์จะคิดหรือทำอะไร ล้วงกระเป๋าสตางค์หยิบเงินไทยที่มีติดตัวเพิ่มให้พอกับค่าของทั้งหมดรวมถึงค่าจัดส่งถึงไร่
ผมมองหญิงสาวข้างที่เป็นธุระให้ผมจนเสร็จ “ขอบคุณมากที่ช่วย ไม่มีอะไรต้องรบกวรคุณต่อแล้ว เชิญคุณกลับได้เลย”
“อ่อ ค่ะ ยินดีค่ะ ว่าแต่คุณพักอยู่แถวนี้เหรอค่ะ” เธอยังไม่ไป ถามคำถามกับผมพร้อมรอยยิ้มหวาน ก็ดูดีอยู่หรอกแต่ผมเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกอะไร
“ใช่” ผมตอบสั้นๆ เดินไปนั่งที่ชุดเก้าอี้ที่น่าจะมีไว้รับรองลูกค้า เธอเดินตามมานั่งข้างๆด้วย ผมมองหน้าเธอกับคำถามว่าทำไมเธอไม่ไปเสียที
“ถ้าไม่รังเกียจ เรานัดเจอกันคราวหน้าได้ไหมค่ะ ฉันอยากรู้จักคุณ เผื่อว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้”
ผมคิดว่าผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงยังอยู่ตรงนี้แล้วถามนู่นนี่กับผม
“ผมไม่สะดวกครับ และผมไม่ต้องการมีเพื่อนใหม่” ผมพูดแล้วหันหน้าหนีมองไปทางอื่น ผมแค่ขอความช่วยเหลือและก็ตอบแทนด้วยคำขอบคุณไปแล้ว ไม่ได้อยากจะสานสัมพันธ์อะไรต่อ
ผมมองนู่นมองนี่รอเวลา มองหน้าร้านที่มีคนเดินผ่านไปมาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนเดิมที่ยังไม่ลุกออกไปไหน แสงแดดส่องเข้ามาทางหน้าร้านทำผมตาพร่าเล็กน้อย ผมโดดแดดมากเกินไปช่วงนี้ งูอย่างผมมักไม่ชินกับแสงแดดที่แผดจ้า
แสงแดดที่แยงตาทำให้ต้องเบนสายตาหนี แต่กลับมีคนเดินเข้ามาบดบังให้ ผมมองผู้มาใหม่ ผมไม่เห็นหน้าแต่รู้ว่าเป็นใครเพราะกลิ่นของเขา
“ยอร์ช” ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปหา
“ได้ของไหม” เขาถาม ไม่มองหน้าผมแต่มองรอบร้านแทน
“ได้” ผมดีใจที่เขามา แต่คิดอีกที ผมควรจะซื้อของให้เสร็จก่อนที่เขาจะมาเจอ ไม่อย่างนั้นเขาก็รู้น่ะสิว่าผมใช้จ่ายเงินค่าของเกินกว่าที่เขากำหนด
“ของที่คุณสั่งได้ครบแล้วครับ อ้าวยอร์ช มาซื้อของเหรอ แปบนะ”
“สวัสดีครับเฮีย ผมไม่ได้มาซื้อของหรอกครับ เพราะผมส่งคนมาซื้อของแล้ว”
“ใคร”
ยอร์ชปรายตามองมาทางผม เจ้าของร้านก็มองตามมาก่อนจะทำหน้าตกใจ ผมไม่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกันเพราะผมฟังไม่ออก อยากรู้แต่แสร้งทำหน้านิ่ง
“เอ่อ ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” ผู้หญิงข้างๆสะกิดเรียกผม ผมมองแขนตัวเองที่ถูกเธอแตะ ผมไม่ชอบให้คนไม่รู้จักมาโดนตัว และผมคงแสดงความไม่พอใจออกทางสีหน้าเธอถึงได้หน้าเสียแล้วรีบลุกออกไป น่าจะไปได้ตั้งนานแล้ว
“คุณรู้จักกันเหรอ” ผมถามยอร์ช มองร่างโปร่งกับเจ้าของร้านสลับกัน
ยอร์ชมองผมแล้วเขาก็ยิ้ม “ผมเป็นคนที่นี่นะ ย่อมต้องรู้จักเป็นธรรมดา” ยอร์ชตอบแล้วก็หันไปคุยกันอีกคนต่อ พูดกับเป็นภาษาไทยโดยมีผมนั่งมองอย่างไม่เข้าใจ
“เขาซื้ออะไรไปราคาเท่าไหร่บ้าง เฮียได้ให้ราคาที่ผมเขียนมาไหม”
“เปล่า เฮียขายให้เขาราคาปกติ เพราะเฮียไม่รู้ว่าเป็นคนจากไร่ยอร์ช”
“แล้วเขาทำยังไงครับ”
“ก็ทำหน้าหงุดหงิดแล้วก็เดินออกไปสักพัก มีผู้หญิงมาช่วยแปลด้วยนะ แต่ก็กลับมาที่ร้านแล้วเอาของในราคาปกติ”
“ผมให้เงินเขามาพอดีกับราคาพิเศษ หึหึ สงสัยจะเอาเงินตัวเองออก”
“มีอะไรเหรอ”
“เปล่าครับ ของครบแล้วใช่ไหมครับเฮีย”
“ครบแล้ว แต่เดี๋ยวรอก่อน เฮียคิดราคาเดิมให้”
“ไม่เป็นไรครับเฮีย ตามนั้นแหละ เขาเป็นคนจ่ายเพิ่ม ผมไม่ได้เสียหายอะไร ตามนั้นแหละครับ”
“จะดีเหรอยอร์ช เฮียดูแล้วไม่น่าจะใช่คนงานใหม่นะ ดูดีไป เพื่อนหรือเปล่า” เจ้าของร้านเหลือบตามองผมแวบหนึ่ง สีหน้าไม่เป็นปกติ
“คนงานใหม่ครับ” ยอร์ชพูด แล้วยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา
“อืม เหรอ”
“ถ้ายังไงผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ต้องพาคนงานกลับไปทำงาน”
“อ่อ ได้ๆ รถส่งของจะขับตามไปนะ ครับ ขอบคุณครับ”
ยอร์ชยกมือไหว้ อีกฝ่ายก็ยกมือตอบรับแล้วเดินหายไปสั่งงานลูกน้อง ผมมองตามหลัง ถึงผมจะไม่รู้ว่าเขาพูดกันว่าอะไร แต่ผมรู้สึกว่ามันจะต้องเกี่ยวกับผมแน่นอน
“ไปเถอะ กลับไร่ได้แล้ว” ยอร์ชเรียกผม
ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามหลังยอร์ชกลับไปที่รถ เขานั่งเงียบไม่โวยวายเหมือนไม่รู้เรื่องที่ผมซื้อของเกินราคา หรือว่าพวกเขาจะไม่ได้พูดกันเรื่องนั้น อาจจะเป็นไปได้ ผมถอนลมหายใจอย่างโล่งอก ออกรถขับกลับไร่
“ที่ผมไม่พูดถึงอย่าคิดว่าผมไม่รู้นะเอเดน”
ผมสะดุ้ง คิดว่าจะรอดแล้วเชียว ยอร์ชช่างร้ายกาจ ไม่รู้ว่าผมหลงรักคนแบบนี้ไปได้ยังไง คนที่ขัดใจผมเสียทุกอย่าง แต่สุดท้ายผมก็อยากที่จะอยู่ใกล้ๆ ได้เห็นหน้า ได้สัมผัส
หัวใจไม่รักดี ถึงได้ไปรักคนใจร้าย
“คุณจะพูดอะไร” ผมแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“เงินที่คุณออกไปเพิ่ม ผมไม่จ่ายคืนให้หรอกนะ”
“เขาบอกคุณเหรอ” ผมถามเสียงสูง โมโหเจ้าของร้านหน้าเลือดจนควันแทบออกหู ขายแพงแล้วยังปากสว่าง น่าสั่งสอนนัก
“แล้วก็หยุดคิดที่จะไปเอาคืนเจ้าของร้านด้วย ผมรู้นะคุณคิดอะไรอยู่” ยอร์ชพูดดักหน้า ผมได้แต่ครางหึ่มในลำคอ
“ผมไม่ผิด เขาขายของเกินกว่าราคาที่คุณให้มา ผมไม่มีทางเลือก” ผมว่าให้เสียงแข็ง มือที่จับพวงมาลัยกำแน่นขึ้น
“แล้วทำไมคุณไม่บอกเขาว่ามาจากไร่ของผม”
ผมชะงัก “ก็คุณไม่ได้บอก”
“เอเดน ให้ตายเถอะ คุณไม่ฉลาดหรือยังไง” ยอร์ชเหวี่ยงเสียงเล็กน้อย
ผมหน้าตึง ยอร์ชกำลังด่าผมว่าโง่
“อยู่กับผมไม่ง่ายนะเอเดน ถ้าคุณจะทำเป็นแต่ชี้นิ้วสั่งก็กลับไปอยู่ในที่ของคุณ ที่นี่ทุกคนต้องรู้งานและทำงานเป็น โดยเฉพาะคุณถ้าอยากอยู่ในตำแหน่งสูงๆของไร่นี้ก็ต้องทำเป็นทุกอย่างตั้งแต่งานระดับล่างสุดไปจนถึงงานระดับสูงสุด หรือว่าคุณจะนั่งมองผมทำงานทุกอย่างโดยที่คุณนั่งสบายตากแอร์ อย่างนั้นหรือเปล่า”
แต่ก่อนผมก็เคยใช้ชีวิตแบบนั้นก่อนจะมีเจอคนที่กำลังบ่นผมข้างๆ ชีวิตที่เคยสุขสบาย ผมมาทำอะไรที่นี่กัน แต่ต่อให้อยากกลับไปก็คงยาก ยากที่จะทำใจยอมรับความพ่ายแพ้ แต่ที่ยากยิ่งกว่าคือเดินจากผู้ชายข้างกายไป
“เฮ้อ” ผมพ่นลมหายใจไปไม่รู้กี่ครั้งในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน
“ยอมแพ้หรือยัง จะล้มเลิกก็ได้นะผมไม่ซีเรียสอยู่แล้ว”
“อย่าพูดแบบนี้ได้ไหม ใครจะยอมแพ้” ผมเหวี่ยงตาขวางมองยอร์ชที่เอาแต่หาเรื่องผมไม่หยุด
“ก็ดูหน้าตัวเองเสียก่อนสิคุณ”
“ผมทำได้” ผมยืนยันหนักแน่น
ยอร์ชเลกคิ้วสูง รอยยิ้มของเขาเบะเหยียดไม่เชื่อ “ทำให้ผมเห็นสิ อย่าดีแต่ปากพูด”
ผมมองจ้องทางไม่เหลือบมองคนข้างกาย หงุดหงิดแต่ทำอะไรไม่ได้มันเป็นความรู้สึกที่แย่
“เอาเถอะ คราวนี้ผมจะไม่ว่าอะไรก็แล้วกัน แต่จะบอกให้คุณรู้ไว้ ครอบครัวผมประกอบธุรกิจ ต้องซื้อของพวกนี้บ่อยอยู่แล้ว นั่นหมายความว่าไม่ว่าจะร้านไหนผมก็ต้องเคยซื้อ และของที่ผมให้คุณซื้อก็เป็นของที่ในไร่ ไม่ได้ซื้อน้อยๆ ซื้อจำนวนเยอะแบบนี้ ยังไงราคาก็ต้องลดหย่อน และหากคุณมีไหวพริบมากกว่านี้เอ่ยบอกเฮียเจ้าของร้านว่ามาจากไร่ผม คุณก็จะได้ราคาที่ผมบอก”
ผมคิดตามที่เขาพูด ซึ่งที่เขาพูดมาก็ถูก ผมเองก็ใช้วิธีนี้ ในการส่งไวน์ตามรานปลีกย่อย ถ้าเป็นร้านที่ซื้อขายประจำก็จะใหราคาที่ดีกว่า ทำไมผมถึงคิดไม่ได้
“ผมไม่ได้คิดจะกลั้นแกล้งอะไรคุณหรอกนะ แค่อยากจะรู้ว่าคุณจะจัดการกับปัญหาอย่างไรก็เท่านั้น”
“และวิธีของผมคงทำให้คุณผิดหวัง” ผมพูดแทรก แค่นหัวเราะใส่ตัวเอง
“ก็ไม่นะ หึหึ ก็คุณไม่รู้นี่ เอาเถอะ ค่อยๆศึกษางานไหมก็แล้วกัน ผมจะสอนให้เอง ต่อไปคุณจะมีสติและรอบคอบมากกว่านี้”
ผมคงบ้าไปแล้ว อยู่ดีไม่ว่าดี เติบโตมาเป็นพันๆปีกลับต้องให้คนอายุแค่ยี่สิบหกมาสั่งสอน
ผมได้แต่กรนด่าตัวเอง น่าไปตายแล้วเกิดใหม่ ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง
หมดก้างขวางคอ เด็กแสบอย่างโยชิไม่อยู่กลับไปเรียนที่กรุงเทพพร้อมคนรัก ผมก็รุกหน้าจีบยอร์ชอย่างสะดวก แม้ว่าโยชิจะโทรหายอร์ชวันหนึ่งไม่ต่ำกว่าสามครั้งเพื่อย้ำเตือนคนพี่ว่าไม่ให้ชอบผม ผมไม่ใส่ใจ ไม่มีอะไรล้มความตั้งใจของผมได้ หากผมเลือกที่จะทำสิ่งไหน ผมทุ่มเทสุดตัว ก็เหมือนเรื่องที่ผมเคยอยากกำจัดอาซาไง
และเรื่องยอร์ช ต่อให้มีโยชิสิบคนก็ทำให้ผมล้มเลิกความตั้งใจไม่ได้หรอก
ผมยังคงใช้ชีวิตอยู่ในไร่เยี่ยงทาส ทำงานเหงื่อท่วมตัวตั้งแต่เช้าจรดเย็น ฝ่ามือผมแตกเป็นแผลลุพองเพาะต้องจับจอบจับเสียม ทำงานตากแดดเปรี้ยงๆ หมดคราบเจ้าของธุรกิจไวน์ที่โด่งดังเลื่องชื่อ
ผมเงยหน้ามองแสงแดดช่วงบ่ายโมง มื้อเที่ยงที่ผ่านมาผมทาน•กับคนงาน หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมายอร์ชและคุณศิลาไม่ได้กลับไปทานข้าวเที่ยงที่บาน แต่ทานอาหารง่ายๆร่วมกับคนงาน วันแรกๆผมวางตัวไม่ถูกและทานอะไรไม่ลงเพระไม่ชินกับการกินข้าวร่วมกับคนอื่น คุณศิลาชี้ชวนให้ผมกินเยอะๆ แต่มีเพียงยอร์ชคนเดียวที่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงไม่มีความอยากอาหาร แต่เขาก็ปล่อยให้ผมกินอะไรไม่ลงมาสองวันเต็มโดยไม่ถามไถ่อะไรสักคำ ผมรุ้ว่าเขากำลังรอให้ผมปรับตัว และผมก็พยายามที่จะเปลี่ยน และในที่สุดผมก็พอจะทำใจได้บ้าง แต่ก็ยังไม่ค่อยชอบอยู่ดี และอาจจะดีขึ้นเรื่อยๆถ้าหากว่าวันนี้ยอร์ชอยู่แต่เปล่า เขาหายไปไหนไม่รู้ ถามคุณศิลาที่ยังทานข้าวอยู่ข้างๆเขาก็ตอบว่าไม่รู้ ผมจะลุกไปเดินหาก็ถูกพ่อของยอร์ชรั้งตัวให้กินข้าว จนกินข้าวเสร็จกลับมาทำหน้าที่ของตัวเอง ผมก็เพิ่งจะเห็นยอร์ชอยู่ไกลๆยืนคุยกับลูกน้องคนสนิท
เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลเข้าตาสร้างความแสบและระคายเคืองในดวงตา ผมยกแขนขึ้นเช็ด ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงโยนถุงมือที่สวมอยู่ทิ้งลงพื้นแล้วก็ขับรถกลับโรงแรมไปนอนตากแดดเย็นๆ เรียกหาใครสักคนมาช่วยให้ผ่อนคลาย แต่ตอนนี้คนที่ทำให้ผมหายเหนื่อยมีแค่คนเดียว
ความเหนื่อยล้าหายเป็นปลิดทิ้งเพียงแค่เห็นหน้าเขา
“งานไปถึงไหนแล้ว” ยอร์ชเดินมาถาม ผมดีใจที่เขาเดินมาหาผมแม้จะเป็นการถามไถ่เรื่องงานก็ตามแต่
“ก็ เหลือเอาต้นอ่อนลงราง” ผมตอบ ผลงานสร้างโรงเรือนปลูกผักไฮโดรโปนิกส์ไปได้สวย ผมมองผลงานของตัวเองแล้วก็ยกยิ้มอย่างภูมิใจ เป็นผลงานชิ้นแรกที่ผมลงมือทำตั้งแต่ขั้จตอนแรกด้วยตัวเองโดยไม่มีใครช่วย และมันกำลังไปได้สวย
“ดีแล้ว วันนี้ผมจะไปไม่อยู่ไร่นะ คุณทำงานต่อให้เสร็จก็พักได้” ยอร์ชพูดกับผมแล้วเดินไปสั่งงานลูกน้องอีกทาง ผมทวนคำพูดของยอร์ชในใจ
ไม่อยู่ไร่ แล้วเขาจะไปไหน
ผมเดินไปหายอร์ชแล้วถาม “ยอร์ช คุณจะไปไหน”
เขาหันมามองผม ก่อนจะหันไปสั่งงานคนงานจนเสร็จถึงได้หันกลับมาตอบคำถามผม “ผมจะออกไปทำธุระในเมือง”
“ไปทำอะไร” ผมถามย้ำ ยอร์ชเลิกคิ้วผ่อนขาทิ้งขาหนึ่งมองผมนิ่งๆ
“เรื่องงานไง” เขาตอบ แต่มันยังไม่ใช่คำตอบแบบที่ผมอยากได้ ตอบแบบนี้เหมือนผมไม่สำคัญพอที่จะรู้ ผมมัวแต่คิดบ้าบออยู่คนเดียวรู้ตัวอีกทียอร์ชก็เดินไปยังรถที่จอดรอท่าอยู่ ผมวิ่งตามไปติดๆ คว้ามือจับประตูรถได้ทันก่อนที่ยอร์ชจะดึงปิด
“ยอร์ช ผมไปด้วย” ผมบอก
“งานคุณเสร็จแล้วเหรอ” เขาถาม ผมขมวดคิ้ว
“แต่ผมอยากไปด้วย” ผมพูด
“แต่นี่ไม่ใช่งานของคุณ กลับไปทำหน้าที่ของคุณซะ” ยอร์ชแกะมือผมออกแล้วปิดประตู ผมยืนอึ้งกับท่าทางเย็นชา ทำได้เพียงยืนมองรถกระบะที่ยอร์ชใช้งานประจำขับออกไป ผมยืนแตะฝุ่นจนฟุ้งอย่างหงุดหงิด เดินกลับไปกลับมาอย่างหนูติดจั่น สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ เอาความหงุดหงิดไปลงกับแปลงผัก ผมก้มหน้าก้มตาทำงาน แค่ชั่วโมงเดียวผมก็ทำงานของผมเสร็จ คนงานที่เดินผ่านไปผ่านมามองผมอย่างหวาดกลัว ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งวุ่นวายกับผม ด้วยใบหน้าและอารมณ์ที่คุกรุ่นพร้อมระเบิด
ผมกลับบ้านพัก บ้านของยอร์ชที่ผมได้รับอนุญาตให้อยู่ในห้องรับแขก อาบน้ำใหม่จนสะอาดไร้คราบเหงื่อใคร่มีแต่กลิ่นหอมสดชื่นพร้อมเสื้อผ้าชั้นดีใส่สบายตัว ผมนั่งรอยอร์ชในห้องรับแขกที่เปิดแอร์จนเย็นช่ำ ไว้สิ้นเดือนผมจะจ่ายค่าไฟให้เพราะผมไม่ค่อยชินกับอากาศร้อนอบอ้าวของเมืองไทย ยังไงก็ไม่ชิน
ผมคิดว่าสักห้าโมงเย็นยอร์ชก็คงจะกลับมาบ้าน แต่เปล่าเลย หกโมงเย็นก็แล้วยอร์ชยังไม่กลับ จนคุณศิลาเรียกผมให้ไปกินข้าวเย็น ผมถามว่าไม่รอยอร์ชเหรอ คุณศิลาตอบว่ายอร์ชกำลังทานข้าวกับลูกค้าผมกับเขาทานกันได้เลยไม่ต้องรอ ผมแทบหมดอารมณ์กินข้าว แต่ไม่อยากเสียมารยาท ถ้าไม่ใช่พ่อยอร์ชผมคงคว่ำโต๊ะไปแล้ว
รอจนกระทั่งสามทุ่มยอร์ชก็ยังไม่กลับมา ผมโดนคุณศิลาไล่ให้เข้าห้องนอนเพราะว่าพรุ่งนี้เราต้องเอาของไปส่งแต่เช้า ผมอาสาไปด้วยเพราะเห็นว่ายอร์ชก็ไป
กว่ายอร์ชจะกลับมาก็ห้าทุ่ม แต่เขาไม่ได้กลับมาพร้อมรถที่ขับออกไป ผมมองผ่าหน้าต่างในห้องนอน กลิ่นนากินีที่ไม่คุ้นลอยโฉยเข้าจมูกก่อนที่แขกไม่ได้รับเชิญจะปรากฏตัว
ยอร์ชมากับมันได้ยังไง
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ” ยอร์ชบอกและส่งยิ้มให้ผู้ชายคนนั้น
“ไม่เป็นไรครับ ส่วนรถคุณผมจะเรียกช่างมาดูให้นะครับ”
“รบกวนด้วยนะครับ คุณรีบกลับเถอะครับดึกแล้วมันจะอันตราย”
“ครับ ฝันดีนะครับยอร์ช”
“ฝันดีครับคุณกริน”
ผมยืนมองคนสองคนล่ำลากันเหมือนไม่อยากจะห่างจากด้วยความหมั่นไส้ หมายหัวไอ้งูขี้ขโมยจ้องจะฉกของคนอื่นว่าผมจะจัดการมันในวันใดวันหนึ่งขอหามายุ่งกับคนของผม ส่วนพ่อตัวดี คืนนี้ถ้าไมได้รับบทลงโทษจากผม เรียกผมว่าไอ้อ่อนเถอะ
ผมรอเวลาอย่างใจเย็นที่จะลงโทษเด็กไม่รักดีแอบไปพลอดรักกับชายอื่น ยิ่งชายผู้นั้นเป็นนากินีด้วยแล้ว ช่างไม่รู้เอาเสียเลยว่ากำลังเล่นกับอะไรอยู่ ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงนักก็ไม่รู้
ผมมองดูนาฟิกาเรือนใหญ่บนผนังห้อง ทันทีที่เข็มยาวกระดิกตรงที่เลขสิบสองบอกเวลาตีหนึ่งตรง ริมฝีปากผมกระตุกยิ้มก่อนจะกลายร่างในความมืดที่ไร้เสียง เลื้อยออกจากหน้าต่างห้องไปยังจุดหมาย กลอนหน้าต่างที่เข้าล็อคไม่ใช่ปัญหา ผมเคยแอบเข้าห้องนี้มาแล้วหลายครั้ง ครั้งนี้ก็ไม่มีทางพลาด
ภายในห้องนอนของคนใจร้ายมีเพียงแสงจากดวงจันทร์ช่วยนำทาง แต่กับผมที่เป็นงู ต่อให้มืดกว่านี้ก็มองภาพทุกอย่างได้อย่างชัดเจน ตำแหน่งของคนที่นอนหลับหายใจอย่างเป็นสุข โดยที่ไม่รู้เลยว่าทำให้ใครอีกคนกระวนกระวายใจ
หึงจนไม่เป็นสุข!
ร่างของผมแทรกกายเข้าไปในผ้าห่มผืนหนาที่ช่วยให้ความอบอุ่นแก่คนนอน เลื้อยรัดพันตั้งแต่ท่อนขาเรียวยาว แลบลิ้นเลียสัมผัสตีตราแสดงความเป็นเจ้าของ ยอร์ชเป็นของผมคนเดียว ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ถ้าผมไม่อนุญาต
..................................
มาไวมะ วันนี้วันเกิดเค้าแหละ เลยให้ของขวัญแก่ทุกคนด้วยเลย
เอเดนเป็นเด็กโข่งขี้น้อยใจ แต่เขาเป็นคนที่มั่นคงในสิ่งที่ตัวเองต้องการมากๆเลยนะ ถ้าใช้ในทางที่ดีก็ดี และดูท่าว่าการติดพี่ยอร์ชจะเป็นเรื่องดี (ของชาวเราที่ไม่ใช่พี่ยอร์ช ฮ่าๆๆ)
อีกหนึ่งความเป็นเอเดนก็คือ เอเดนเป็นคนที่ผันเปลี่ยนตามสิ่งที่ยึดติด ก่อนหน้านี้ยึดติดเรื่องพ่อ แต่ตอนนี้ยึดติดที่พี่ยอร์ชคนเดียวค้า แน่นอนว่าพี่ยอร์ชชี้นกเป็นกบ เอเดนก็จะว่ากบนะคะ
อนาคตไม่ต้องเลยว่าจะกลัวเมียหรือไม่ อิอิ 
ตอนนี้หึงหนักนะ มารอดูกันว่าตอนหน้าพี่ยอร์ชจะรับมือกับงูหึง โหด หื่น ยังไง 
เอิ้กๆๆ
ขอให้ทุกคนอ่านอย่างมีความสุข แล้วอย่าลืมเม้นให้เค้าด้วยน้าที่รัก จุ๊บๆ 
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 615567 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก