ฟรินน์บอกกับผมว่าอาซาสั่งให้เขามารับผม ผมมองหน้าฟรินน์อย่างชั่งใจ รู้สึกตัวเลยว่าตอนเขาเดินเข้ามาใกล้ ผมเผลอขยับตัวหนีห่างโดยอัตโนมัติ ก็เพียงแค่รู้ความจริง นั่นหมายความว่า งูสีขาวที่ผมเห็นท่ามกลางสายฝนในเขตบ้านพักหลังมหาวิทยาลัยเป็นฟรินน์จริงๆ
แต่สุดท้ายแล้วผมก็ออกจากบ้านพักของคาร์เตอร์พร้อมกับฟรินน์ เพิ่งรู้ว่าที่ๆผมพักรักษาตัวอยู่เกือบอาทิตย์คือบ้านพักฝั่งตะวันออกของแอชยู
ผมกลับมาที่นี่อีกครั้ง นึกภาพไม่ออกเลยว่าผมจะเข้าไปในนั้นได้ยังไง และจู่ๆผมก็คิดออกไปว่านี่มันดงงูชัดๆ!
“ฉันอยากจะกลับไปอยู่ที่หอพัก” ผมพูดโพล่งขึ้น ฟรินน์ที่เดินนำเข้าบ้านพักของพวกเขาหยุดชะงัก หันกลับมามองผมด้วยสีหน้างงๆ
“อะไรนะ” เขาถาม สีหน้างงเต็ก
“นายก็รู้ว่านายทำแบบนั้นไม่ได้โยชิ โอเค ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ยอมรับได้ยาก นายเกลียดงู และเราเป็นอะไร แต่สัญญาเลยว่าฉันจะไม่เลื้อยไปเลื้อยมาให้นายเห็นระหว่างที่อยู่ที่นี่แน่นอน สาบานได้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวไปหรอก”
“ไม่ใช่ มันไม่ใช่แบบนั้น”
“แล้วมันแบบไหน”
ผมเองก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าผมยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความจริง หรือเปิดประตูสู่โลกกว้างที่มีคนกลายร่างเป็นสัตว์ได้ ผมต้องการเป็นเวลา...ต้องการมากด้วย
มันไม่ใช่เรื่องที่ว่าพวกเขาเป็น เอ่อ...งูหรอกนะ ต่อให้อาซากลายเป็นลูกแมวตัวเล็กที่แสนน่ารัก มันก็ยากที่จะทำใจ ผมหมายถึง ผมแค่ต้องการเวลาคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง ที่ไม่ใช่ที่นี่ ผมอยากกลับไปอยู่ที่ของผม
“ฉัน...”
“อ้าวอาซา แกกลับมาก็ดี ฉันไปรับโยชิมาให้แล้ว แต่เขาบอกว่าจะกลับไปอยู่ที่หอพัก”
เหมาะเหม็ง ฟรินน์ฟ้องอาซาเข้าให้แล้วไง แล้วเขาก็เดินมายื่นตรงหน้าผม ผมก้มหน้ามองพื้น ขนาดไม่ได้มองหน้าเขายังรู้สึกได้ถึงรังสีกดดันจากคนตัวสูงกว่า คาดว่าตอนนี้ดวงตาของเขาต้องดุดันมากแน่ๆ
“ทำไม” และคำถามนี้ก็คงถามผม
“ฉันแค่อยากกลับไปอยู่ที่หอ” ผมพูดเสียงแผ่ว ทำไมผมต้องกลัวเขาด้วยนะ
“ไม่ได้ ที่นั่นไม่ปลอดภัย” เขาพูดต่อผมแทบจะทันที และมันทำให้ผมต้องเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันอยู่ได้” ผมยังคงดื้อดึง
“นายจะกลับไปอยู่ห้องที่มีไอ้ดาวเสาร์อยู่ได้ไง อย่าลืมนะว่ามันกับไอ้เจอร์โรมเป็นเพื่อนกัน” อาซาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ก้าวเดินเข้ามาใกล้ ผมขยับถอยห่าง ใบหน้าของเขาก้มต่ำลงมาจนเห็นเส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปนขึ้นสีเขียว
“แล้วไง นายคิดว่าเจอร์โรมจะทำอะไรฉันเหรอ ทำไมฉันต้องหลบเขาได้ เขาจะทำอะไรฉันงั้นเหรออาซา” ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะมายืนเถียงกับอาซาด้วยเรื่องพวกนี้ทำไม ในเมื่อประเด็นหลักมันก็แค่ผมอยากได้พื้นที่ส่วนตัวเอาไว้คิด อยากจะอยู่อย่างสงบคนเดียวโดยไม่มีใครมายุ่ง แค่นี้มันยุ่งยากมากนักเหรอไง
“ฉันเข้าใจนะโยชิว่านายรังเกียจที่จะอยู่กับฉัน แน่ละ นายเกลียดงูและฉันก็คือสิ่งที่นายเกลียด ไม่แปลกถ้านายอยากจะจากไป แต่ขอเถอะ ยังไม่ใช่ตอนนี้ ข้างนอกนั่นไม่ปลอดภัยสำหรับนาย”
ไม่ได้รังเกียจ
ถึงมันจะยากที่จะทำใจกับสิ่งที่เขาเป็น แต่ผมยืนยันได้ว่า ผมไม่ได้รังเกียจคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมได้เลยสักนิด
“ถ้างั้น ฉันขอไปอยู่กับเติร์ดสักพัก อาซา ฉันแค่ต้องการเวลา ฉันเหนื่อย” ผมพูดเสียงแผ่ว จ้องตาอาซาตอบอยู่นานสองนานเพื่อรอคำตอบ และในที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายหลบตาผมก่อน
“ฉันจะให้ฟรินน์ไปส่ง”
“ขอบคุณ”
เก็บข้าวของเสร็จอาซาก็ไม่อยู่แล้ว มือที่ถือกระเป๋ากำแน่น แต่ในเมื่อผมเลือกแล้วก็ต้องยอมรับ ฟรินน์พาผมไปส่งที่หอเติร์ด ผมโทรศัพท์ให้มันลงมารับผม เติร์ดดูจะงงๆที่ผมหอบผ้าหอบผ่อนมาหาแล้วบอกว่าจะอยู่ด้วย พอผมเจอหน้าเพื่อนแล้ว ฟรินน์ก็กำชับผมอยู่สองสามเรื่องก่อนจะไป
“เกิดอะไรขึ้นวะ” เติร์ดถามผมขณะอยู่ในลิฟต์ ผมเริ่มคิดหาข้ออ้างดีๆสักข้อ
“ฉันทะเลาะกับรูมเมต”
“ทะเลาะ? หนักเหรอวะ ถึงขั้นหอบผ้าหอบผ่อนออกมาเนี่ย”
“ก็ไม่หรอก เพราะไม่อยากทะเลาะมากไปกว่านี้เลยแยกกันก่อนสักพักดีกว่า” พูดแล้วก็นึกไปถึงอาซา เขาคงจะโกรธพอตัวเลยที่ผมขอมาอยู่กับเพื่อน
“เพื่อนเหรอผัววะ ทะเลาะกันแปลกชะมัด” เติร์ดบ่นเสียงเบา แต่ผมก็ยังได้ยิน มันเดินนำผมออกจากลิฟต์เข้าไปในห้อง ผมเดินตามไม่พูดอะไรต่อ
“รกนิดหน่อย ไปนั่งบนเตียงไป ขอเก็บแปบ”
ไม่รกหน่อยหรอก รกมากๆ ถึงมากที่สุด ผมวางกระเป๋าไว้ที่ปลายเตียง นั่งลงบนเตียงที่เป็นจุดเดียวที่พอจะนั่งได้ เติร์ดก็เก็บขยะใส่ถุงลวกๆ พร้อมเก็บเสื้อผ้าที่อยู่กระจัดกระจายใส่ตะกร้าผ้า บนเตียงผมเห็นมีบ็อกเซอร์และเสื้อยืดอยู่ เลยโยนไปให้มัน
“เออ ว่าจะถาม หายไปไหนมาหลายวันว่ะ เห็นคนที่มาส่งแกไปบอกกับอาจารย์ว่าแกป่วย” เติร์ดถามขึ้น มือก็มัดปากถุงขยะก่อนจะเอาไปวางไว้ที่หน้าประตูห้อง
“อ่อ อืม พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อย หมอให้พัก” ผมชูมือข้างที่พันผ้าพันแผลให้เติร์ดดู มันร้องอ่อ เดินเข้ามาดูแผลผมใกล้ๆ
“ไปโดนอะไรมา” มันถามน้ำเสียงเป็นห่วง
“แก้วบาดน่ะไม่มีอะไรมาก มีการบ้านหรืองานอะไรไหมวะ” ผมเปลี่ยนเรื่อง เติร์ดมันคงอยากจะถามอะไรหลายๆเรื่อง แต่พอเห็นท่าทางของผมว่าไม่อยากจะเล่า มันก็ไม่ทู่ซี้ให้มากความ ลุกเดินไปหยิบกองงานมาให้ผม
“มีอะไรก็บอกได้นะเว้ย เพื่อนกัน ไม่ต้องเกรงใจ” มันพูดจริงจัง ผมยิ้มให้มันด้วยความซาบซึ้ง
“ขอบใจ”
“ไม่เป็นไร ก็เพื่อนกัน”
ในหัวของผมมีแต่เรื่องอาซาเต็มไปหมด ทั้งที่พยายามจะหันเหความสนใจทั้งหมดกับหนังสือตรงหน้า แต่หน้าของเขาก็ลอยเข้ามาในหัวอีก และดูเหมือนจะคงอยู่อย่างถาวร หนังสือเรียนจึงกลายเป็นเพียงของประดับฉากไม่ให้มือผมวางงาน
เติร์ดนั่งเล่มเกมอยู่หน้าคอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุดอย่างเมามันหลังจากที่หาข้าวหาน้ำให้ผมกิน และปล่อยให้ผมทำการบ้านเคลียร์งานในช่วงที่ผมขาดเรียน แต่ผมไม่มีสมาธิทำเลยให้ตายสิ
นึกย้อนไปวันแรกที่ผมเจออาซา มันน่าขำจริงๆที่จะพูดว่าผมแอบชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบ เขาดูมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ ดูลึกลับน่าค้นหา คล้ายจะเย็นชาแต่ก็ไม่ เขาอบอุ่นและใจดี และที่สำคัญ เวลาอยู่กับเขาผมมีความสุขที่สุด สุขจนไม่เคยคิดว่าถ้าเรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ผมจะทำยังไง
ตอนที่เขาบอกว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับผม ผมเจ็บจริงๆนะ และไม่เข้าใจด้วยว่าเหตุผลของเขาคืออะไร แต่วันนี้ผมรู้แล้ว ที่บอกว่าผมไม่ควรยุ่งกับพวกเขา ผมกับเขาเราไม่ควรเป็นเพื่อนกัน หรือเป็นอะไรที่มากกว่านั้น เพราะเขาไม่เหมือนผม โลกของเขาและผมมันต่างกันเกินกว่าที่จะยอมรับได้ ถ้าเพียงแต่เขาจะเป็นคนธรรมดา ผมคงไม่ต้องคิดหนักขนาดนี้
เพราะผมชอบอาซามากจริงๆ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น จะว่าไป ผมไม่มีเบอร์ติดต่ออาซา รวมทั้งฟรินน์ก็ด้วย เขาไม่เคยให้และผมก็ไม่เคยขอ
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง
ผมสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์ในเมือแผดเสียงร้อง มองชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอ นิกกี้โทรมา ผมกดรับสาย
“ฮัลโหล”
“เป็นไงบ้างแก ไม่สบายหายยัง ตอนนี้ทำอะไรอยู่” นิกกี้กรอกเสียงใสถามไถ่มาตามสาย
“ก็ดี ตอนนี้อยู่กับเติร์ด กำลังการบ้านอยู่”
“จริงดิ! ทำเสร็จยัง คืนนี้ว่างป่ะ” นิกกี้ถามเสียงตื่นเต้น
“ก็ว่าง ทำไมเหรอ”
“ลืมไปแล้วเหรอ คืนนี้ศุกร์ที่สิบสามไง ที่ Magic มีปาร์ตี้สุดพิเศษ แกสัญญาแล้วนะจะไปกับฉัน ห้ามเบี้ยวด้วย ไม่งั้นฉันจะไปลากแกถึงที่นะหนูโย”
นิกกี้พูดล็อคคอไม่ให้ผมได้ปฏิเสธได้ ผมชั่งใจคิดว่าจะเอายังไงดี ผมไม่ได้พิศวาสอยากจะไปเที่ยวอยู่แล้ว แต่ผมรับปากนิกกี้ไปแล้วนี่สิ อีกอย่างผมก็อยู่ในภาวะที่ไม่สมควรออกไปโฉบเฉี่ยวที่ไหนตามลำพัง สิ่งที่อาซาบอกผมเชื่ออยู่อย่างนะ ว่าข้างนอกนั่นมันอันตรายสำหรับผมจริงๆ พิสูจน์ได้จากแผลที่แขนผมและมนุษย์พิเศษอย่างพวกเขาไงล่ะ
“เจอกันตอนสี่ทุ่ม เดี๋ยวฉันรับแกที่หน้าแอชยู โอเคไหม”
“ก็ได้”
มันก็คงไม่มีอะไรหรอก ไปถึงนู่นผมจะพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะไม่เดินเพล้นพล่านขึ้นไปที่ชั้นสามหรือดาดฟ้า จะนั่งอยู่กับที่จนกระทั่งถึงเวลากลับ มันก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร
“ดีมาก ลากไอ้เติร์ดออกมาด้วย แค่นี้ก่อนนะจ้ะที่รัก บาย”
เธอกดวางสายอย่างรวดเร็ว ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหู เติร์ดถามผมว่ามีอะไร ผมเล่าว่านิกกี้ชวนไปเที่ยว เติร์ดร้องอ่อเพราะว่านิกกี้บอกไว้แล้ว และผมคิดว่าเติร์ดเองก็คงเห็นว่าผมไม่ร่าเริงเท่าที่ควรเลยตกปากรับคำว่าจะไปด้วยอย่างแน่นอน ในเมื่อมันว่าแบบนั้นผมก็เบาใจมากขึ้น
ผมปัดเรื่องของอาซาออกจากหัวชั่วครู่เพื่อทำการบ้านให้ได้มากที่สุดก่อนถึงเวลาออกไปเที่ยว จนกระทั่งถึงเวลา เสื้อผ้าที่ผมเอามาไม่มีตัวไหนพอจะใส่ไปปาร์ตี้ได้เลย นิกกี้ส่งข้อความมาบอกว่าให้แต่งตัวตามคอนเซ็ปต์ ‘Red Night’ เติร์ดก็เลยให้ผมยืมเสื้อเชิ้ตสีแดงสดใส่กับกางเกงยีนส์เข้ารูปสีดำ ส่วนมันใส่กางเกงสีแดงกับเสื้อเชิ้ตสีขาว
สี่ทุ่มตรงผมและเติร์ดออกมายืนรอนิกกี้ที่หน้าแอชยู ความจริงเดินไปเองก็ได้เพราะมันไม่ไกลมาก แต่เท้าผมตอนนี้ก็ไม่ค่อยอำนวยเท่าไหร่ แม้แผลที่โดนกระเบื้องตำจะหายดี แต่เดินมากๆก็ยังรู้สึกเจ็บ คืนนี้ท้องฟ้ามีเมฆมากจนมองไม่เห็นดวงจันทร์และดวงดาว
ประมาณห้านาทีได้ ออดี้สีดำมันปราบก็เคลื่อนตัวมาจอดอยู่ตรงหน้าพวกผม ผมมองจ้องก่อนที่กระจกจะเลื่อนลง ผมเห็นหน้านิกกี้เป็นคนแรก และพอมองลึกเข้าไปที่ฝั่งคนขับ ผมแทบอยากจะหันหลังเดินกลับหอ
“ขึ้นรถเลย วันนี้เจอร์โรมอาสาเป็นเจ้ามือเลี้ยงพวกเราเอง”
ผมลืมไปได้ยังไงนะว่านิกกี้กับเจอร์โรมเดทกันอยู่ ให้ตายเถอะ ถ้าอาซารู้ว่าผมไปกับเจอร์โรม มีหวังตายแหงๆ
“ไปเถอะโยชิ” เติร์ดดันหลังผมขึ้นรถ ผมรู้ว่ามันเองก็ไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่จะไปทำอะไรได้
บนรถออดดี้ราคาแพงไม่ได้ให้ความรู้สึกที่ดีเท่าที่ควรเป็น ผมพยายามทำเป็นมองไม่เห็นสายตาเจ้าเล่ห์ที่มองผ่านกระจกหลัง นิกกี้ชวนผมคุยตลอดทางผมก็คุยตอบโดยเลี่ยงที่จะตอบคำถามเจอร์โรม
จากการคาดเดาผมคิดว่าเจอร์โรมคือมนุษย์หมาป่า เพราะเขาเป็นเพื่อนกับดาวเสาร์ ผมไม่รู้ว่านิกกี้รู้เรื่องนี้ไหม ซ้ำยังไม่รู้ว่าผมควรบอกเธอดีหรือเปล่า แต่คำเตือนของฟรินน์ทำให้ผมต้องปิดปากเรื่องนี้ให้เงียบ
‘อย่าแพร่งพรายเรื่องพวกเราหรือพวกไหนเด็ดขาดนะโยชิ’ ขับรถมาถึงผับ เจอร์โรมพาพวกผมเข้างานในฐานะแขกวีไอพี เขาบอกว่าจะพาขึ้นไปชั้นสาม ผมขนลุกขึ้นมาทันที แต่ผมก็ทักท้วงอะไรไม่ได้ ผมทำได้แค่กวาดตามองหาพวกอาซา เผื่อว่าเขาจะอยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่เห็น
ภายในชั้นสามแตกต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิง ผนังปูนสีแดงสดทำเอาแสบตา มีเสาสูงตั้งอยู่ห้าหกจุดและมีผู้หญิงเต้นรูดเสาประจำที่ ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นจนแทบไม่ได้ใส่ ผู้คนค่อนข้างเยอะมาก เจอร์โรมเดินนำไปที่มุมในสุดของชั้น และตรงนั้นมีดาวเสาร์นั่งอยู่ พอเห็นผมเขาก็ผุดลุกขึ้น ใบหน้าฉายแววตกใจก่อนจะเดินเข้ามาหาผม
“มาทำอะไรที่นี่โยชิ!”
มาหาหมอมั้ง ผมอยากจะตอบไปแบบนั้น แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาจะมากวนประสาทใคร
“นิกกี้ชวนฉันมาเที่ยว แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอจะมากับเจอร์โรม ถ้ารู้ก็คงไม่มา” ผมกระซิบบอกดาวเสาร์ แอบเห็นเจอร์โรมที่นั่งอยู่ที่โซฟาสีเลือดหมูมองมาทางผมกับดาวเสาร์ คงจะอยากรู้ว่าเราคุยอะไรกัน
“นายควรกลับไปซะ” ดาวเสาร์กัดฟันบอก ผมลอบถอนหายใจ
“ก็อยากทำอยู่ แต่ทำไม่ได้” ผมกระซิบ
“ดาวเสาร์ แกจะปล่อยให้เพื่อนแฟนฉันยืนอยู่แบบนั้นหรือไง มีอะไรก็มาคุยกันที่โต๊ะ” น้ำเสียงของเจอร์โรมแฝงไปด้วยอำนาจคุกคามอย่างชัดเจน และทั้งๆที่เขาไม่ได้ตระโกน แต่เสียงของเขาก็ดังพอที่จะกลบเสียงเพลงที่เปิดอยู่ในขณะนี้
ผมเดินผ่านดาวเสาร์ไปนั่งลงข้างๆเติร์ดที่อยู่ห่างจากเจอร์โรมพอประมาณ เขาสั่งเครื่องดื่มสีสันแปลกๆมาให้พวกผม เติร์ดกระดกกินเป็นคนแรก ผมกระซิบถามมันว่าเป็นไงบ้าง มันตอบแค่ว่าก็ดี ดาวเสาร์นั่งลงตรงข้ามผม มองผมด้วยสายตาเป็นห่วง
“สนุกให้เต็มที่นะ อยากกินอยากดื่มอะไรสั่งเลย ฉันเลี้ยงเอง” เจอร์โรมบอกกับทุกคน นอกจากพวกผมและดาวเสาร์ ก็ยังมีเพื่อนของเจอร์โรมอีกสองคนแต่ผมไม่คิดจะใส่ใจ แค่นั่งให้มันผ่านค่ำคืนนี้ไปเท่านั้น แต่เจอร์โรมไม่เคยปล่อยให้ผมได้อยู่อย่างปกติสุข เขาพยายามให้ผมดื่มแอลกอฮอล์หลายๆแก้วติดกัน นิกกี้เองก็ร่วมด้วย ผมรู้ว่าเธออยากให้ผมสนุก เพียงแค่เธอไม่รู้ในสิ่งที่ผมรู้ นิกกี้เริ่มเมามาก เธอเกาะแขนเจอร์โรมแน่น ผมเองก็มึนไม่แพ้กันจนเริ่มอยากเข้าห้องน้ำ จึงขอตัวออกมาคนเดียว
ผมเดินเซชนคนนู่นคนนี้ หยุดมองหาป้ายห้องน้ำ แต่ป้ายที่ผมเห็นเป็นป้ายเดิมกับครั้งก่อน ภาษาบ้าบอที่ต่อให้ผมเมาจนเดินไม่ตรงก็ยังอ่านเข้าใจ ผมหันซ้ายหันขวาแต่ก็ยังหาห้องน้ำไม่เจอ กำลังจะเอ่ยปากถามผู้หญิงเอเชียคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ แต่มีมือมาคว้าที่แขนผมเสียก่อน
“อาซา” ผมเผลอเรียกโดยอัตโนมัติ แต่คนที่จับแขนผมไม่ใช่เขา แต่เป็น
“เมามากจนเห็นฉันเป็นไอ้อาซาเลยเหรอ น้อยใจนะเนี่ย”
“จะ เจอร์โรม”
“ใช่ นั่นแหละชื่อฉัน จะไปเข้าห้องน้ำใช่ไหม ไปสิ ฉันจะพาไป”
เขาลากผมไปตามทางเดิน ผมดึงแขนออกจากมือหนาแต่ก็ดึงไม่ออก โดนถูลู่ถูกังจนมาถึงห้องน้ำ เขาถึงได้ปล่อยผม ผมเลือกเข้าห้องน้ำที่เป็นห้องแทน ทำธุระเสร็จผมก็ยังไม่กล้าออกไปเผชิญหน้ากับเจอร์โรม ถ้าเขาเป็นคนธรรมดาผมคงไม่กลัวหรอก แต่นี่...
ผมลอบกลืนน้ำลายลงคอ เริ่มรู้สึกมึนหัวหนักขึ้น มือล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา แต่ก็แทบจะเขวี้ยงทิ้ง แบตหมด!
ปึงๆๆ
“ออกมาได้แล้วโยชิ นายเข้าไปนานแล้ว”
“...”
“ถ้าไม่ออกมาฉันจะพังประตูเข้าไป” เสียงของเขาฟังดูน่ากลัว ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า ค่อยๆเปิดประตูออกไป และจู่ๆแก้วน้ำบางอย่างก็ถูกยื่นมาตรงหน้า
“ดื่มสิ มันจะช่วยให้นายรู้สึกดีขึ้น” พูดทั้งที่ปากยังแย้มยิ้ม แต่แววตาของเขามันไม่ได้ยิ้มไปด้วย แววตาของนักล่า ใครมันจะไปเชื่อ
“ไม่ดีกว่า ฉันจะกลับแล้ว” ผมเดินเบี่ยง แต่มือของเจอร์โรมวางทาบกับประตูห้องน้ำ กั้นไม่ให้ผมเดินผ่าน แก้วใสที่มีน้ำสีขาวขุ่นถูกยื่นมาตรงหน้าผมอีกรอบ แทบจะจ่อติดปาก
“ดื่มเข้าไปซะ” เขาบังคับ ผมหันหน้าหนีแล้วก็ผลักมือเขาออกห่าง ส่งผลให้แก้วน้ำในมือของเขาร่วงลงพื้นแก้วแตกกระจาย แววตาของเขาวาวโรจน์ สันกรามเครียดขึง ผมขยับถอยห่างแต่ทำได้ไม่มากนักเพราะพื้นที่ที่จำกัด
“พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลังสินะ” เจอร์โรมกำลังโกรธจัด ผมกำลังคิดหนักว่าผมจะต่อยเขาดีไหม เพราะถ้าเขาไม่ล้ม ก็คงเป็นผมที่จะล้มลงไปกองอยู่กับพื้นเอง ตัวเขาไม่ใช่เล็กๆ ใหญ่กว่าผมตั้งเยอะ
“ปล่อยฉันเจอร์โรม นิกกี้รออยู่” ผมเอาเพื่อนตัวเองมาอ้าง แต่แทนที่เจอร์โรมจะหยุด เขากลับหัวเราะร่วนเหมือนเรื่องที่ผมพูดมันเป็นเรื่องตลกที่สุดในชีวิตเขา
“ไมเอาน่าโยชิ อยู่กันสองคนนายอย่าพูดถึงคนอื่นให้เสียเวลาเลย นายก็รู้ว่าฉันสนใจนาย”
“แต่ฉันไม่สนใจนายสักนิด ปล่อยฉันได้แล้ว” พยายามอย่างยิ่งที่จะซ่อนความระคายอารมณ์ไว้
“ไม่ปล่อย ฉันรอมาตั้งหลายวันที่จะได้เจอนาย ไอ้อาซานี่ก็จริงๆ ซ่อนนายจากฉันเสียมิดเลยนะ แต่รู้อะไรไหม” นิ้วมือร้อนจัดของเขาเขี่ยที่แก้มผม ผมหันหน้าหนีปัดมือที่กำลังจะเลื่อนลงต่ำออกอย่างนึกรังเกียจ
“อะไรที่ฉันอยากได้ ฉันก็ต้องได้” เขากระซิบข้างใบหูผม ร่างกายผมเริ่มอ่อนแรง เขาจ้องตาผมนิ่ง ผมรู้สึกหวืดๆในหัว แต่มันก็เท่านั้น สีหน้าของเจอร์โรมคล้ายคนโกรธจัด เขาเขม่นตา คิ้วของเขากระตุกอยู่สองทีก่อนจะออกแรงต่อยประตูห้องน้ำที่เขาท้าวมืออย่างแรงจนมันพังครืน ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
“นายพิเศษกว่าที่ฉันคิดนะโยชิ ไม่น่าล่ะ ไอ้อาซาถึงได้ไม่ปล่อยนายให้ฉัน ปกติแล้วฉันสะกดจิตใครไม่เคยพลาดนะ นายนี่คนแรกเลย ฮะฮะ” “หมายความว่ายังไง” ผมไม่เข้าใจเรื่องที่เจอร์โรมพูด
“อยากรู้เหรอ” เขายกคิ้วสูง กระตุกยิ้มที่มุมปาก ผมส่ายหน้าไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น
“แต่ฉันอยากให้นายรู้นะ เราจะไปคุยเรื่องนี้กันที่บ้านของฉัน ตกลงไหม” เหมือนจะเป็นคำถาม แต่แท้จริงมันคือการบังคับ เขาลากผมออกจากห้องน้ำ เดินกลับไปทางเดิม ผมยื้อตัวเอาไว้สุดแรง แต่เปล่าประโยชน์ ผมสู้แรงเขาไม่ได้ ตรงทางออกผมเห็นปารีสยืนอยู่ และเจอร์โรมเองก็คงต้องเห็น ผมกำลังจะตะโกนเรียก แต่มือใหญ่ที่ปิดปากผมอยู่ยิ่งออกแรงกดปิดปากผมสนิท เขาลากผมไปอีกฝั่งหนึ่งด้วยความรีบร้อน เสียงทุ้มต่ำสบถไปตลอดทาง ผมพยายามจะหันไปมองปารีสแต่เจอร์โรมล็อคคอผมเอาไว้แน่น
“อย่าคิดจะเรียกนังนั่น มันช่วยอะไรนายไม่ได้หรอกโยชิ เพราะไอ้อาซามันไม่อยู่ที่นี่ ฉันล่อให้มันออกไปจับแพะ โชคร้ายหน่อยนะ ที่พระเอกของนายในคืนนี้จะเป็นฉัน”
เขาลากผมขึ้นไปบนดาดฟ้า พาไปตรงขอบปูนริมตึก ลมข้างบนนี้แรงมากจนตัวแทบปลิว ผมขาสั่นมองพื้นด้านล่างด้วยใจหวิวๆ ถ้าผมตกลงไปไม่ตายก็พิการ ผมขยับเท้าถอยห่างแต่เจอร์โรมกลับดึงผมกลับมายืนที่เดิม
“อย่ากลัว ฉันไม่ปล่อยให้นายตกลงไปหรอก แค่จะพานายเล่นอะไรสนุกๆก็เท่านั้นเอง”
“ไม่..”
พรึบ! “อ๊ากกกกก!”
ร่างผมและร่างของเจอร์โรมพุ่งออกไปกลางอากาศ ดำดิ่งลงสู่พื้นดิน ผมหลับตาแน่นร้องไห้คิดว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ ใจหวิวจนแทบจะหยุดเต้น ผมจำไม่ได้ว่าเสียงร้องของตัวเองมันดังแค่ไหน ผมกลั้นหายใจด้วยความตื่นตระหนก ร่างทั้งร่างชาดิก ในหัวเอาแต่ร้องเรียกหาอาซาไม่หยุดหย่อน
‘อาซา ช่วยฉันที!’ คงไม่มีใครรู้ว่า ดวงจิตที่ผูกพันกันมาหลายปีหลายชาติมีอานุภาพมากจนสามารถเชื่อมต่อหากันได้ เสียงร้องเรียกหาจากความกลัวดังสะท้อนอยู่ห้วงความคิดของสัตว์ร้ายร่างสูงใหญ่ที่กำลังเลื้อยตามล่าเบาะแสสำคัญ ร่างใหญ่หยุดเคลื่อนไหวชะงัก ส่วนหัวหันหวับเปลี่ยนทิศทางตามเสียงที่ได้ยิน
‘อาซา ฉันกลัว ช่วยฉันด้วย’
เพียงแค่นั่นอสรพิษร่างยักษ์ก็เลื้อยตามเสียงร้องของดวงใจ ต้นไม้ใบหญ้าที่ถูกผิวกายสีดำนิลเลื้อยผ่านเผาไหม้และเหี่ยวเฉาลงในพริบตาพร้อมที่จะสังหารทุกอย่างที่เป็นต้นเหตุให้แก้วตาดวงใจของอสรพิษร้ายร้องไห้ ไม่ว่ามันเป็นใคร เขาขอสาบานว่ามันจะไม่ตายดี!
.............
กว่าจะได้รักกันหวานชื่น หนูโยชิจะตายก่อนไหม พี่ชาย! ตามไปช่วยน้องให้ทันนะ อย่าให้น้องเป็นอะไรเลย งืออออออออ
บอกในเพจว่าจะมาลงแต่เช้า แต่แม่ลากไปทำบุญในวันพระ เลยมาเอาป่านนี้ โทษทีนะคะ
หนูโยอาจจะดื้อไปนิดนะ แต่ถ้าไม่ดื้อก็ไม่สนุกสิ ใช่มะๆ 5555
เรื่องกำลังเข้มข้นสุดๆล่ะ มีคนบอกว่าอยากเห็นอาซาบู๊บ้าง ไม่ต้องห่วง บทบู๊พี่แกหนักอยู่ เลือดสาดกระเซ็นเปื้อนจอกันเลยทีเดียว งานนี้งูกับหมาป่าอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้!
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและทุกคอมเม้นกำลังใจนะคะ ไหนมากอดทีสิ :กอด1:จุ๊บด้วย ม๊วฟฟฟฟฟ
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 616375 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก