FOURTEEN
“นี่...ฉันถามอะไรหน่อยสิ”
ผมขยับหัวที่ซบอยู่บนอกอาซาหามุมสบาย สายฝนเย็นฉ่ำโปรยปรายอยู่เบื้องหน้า วันพักผ่อนในวันหยุดสุดสัปดาห์ผมกับอาซาเลือกที่จะนอนดูฝนกันเงียบๆ พักทั้งกายและจิตใจ ทิ้งกายลงนอนเคียงข้างกันบนเก้าอี้หวายตัวใหญ่ที่อาซาเอาเบาะนุ่มขนาดใหญ่มาวางรองไม่ให้เจ็บหลัง และมีหมอนหนึ่งใบไว้ให้อาซาหนุน ส่วนผมก็ใช้อกแข็งแรงของอาซาหนุนต่างหมอน
“อะไรล่ะ” อาซาหลับตานิ่ง ผมรู้ว่าเขาไม่ได้หลับ แค่พักสายตาเท่านั้น
“ตกลงเมื่อคืนก่อน นายออกไปนอนกับคนอื่นมาเหรอ”
“หืม?” อาซาลืมตาเหลือบตาต่ำมองผมงงๆ
“ก็ที่นายโดนยาเข้าไปแล้วก็ออกไปข้างนอก นายไปให้คนอื่นช่วยมาเหรอ”
ผมถามในสิ่งที่ยังค้างคาใจ เพราะในเช้าวันนั้นที่อาซากลับมา ผมก็เอาแต่ร้องไห้ แล้วก็หลับเนื่องจากฤทธิ์ยาและอาการบอบช้ำของร่างกาย ผมก็เลยไม่ได้ถาม แต่พอดีเมื่อคืนผมนอนไม่หลับ ส่วนอาซาออกไปเอายาที่บ้านคาร์เตอร์ ก็เลยหาอะไรทำแก้เครียดด้วยการหาข้อมูลเกี่ยวกับงูอีกครั้งนอกเหนือจากข้อมูลที่ผมเคยทำรายงาน ผมอยากรู้จักพวกเขาให้มากกว่านี้ อย่างๆน้อยๆก็พวกพฤติกรรมของสัตว์จำพวกงู แต่สิ่งที่ผมดันอ่านเจอโดยบังเอิญและเป็นข้อมูลที่ผมรู้อยู่แล้วแต่ไม่เคยสนใจเพราะวิถีชีวิตงูไม่เกี่ยวข้องอะไรกับชีวิตผม แต่หลังจากที่ผมตัดสินใจว่าจะรักอาซาแม้ว่าเขาจะเป็นงู เรื่องพวกนี้จึงจำเป็นต้องใส่ใจขึ้นมาทันที ซึ่งก็คือเรื่อง...
‘Snake Sex’ ‘การดำเนินชีวิตของงูส่วนมาก จะอยู่ตัวเดียว แต่เมื่อต้องการผสมพันธุ์ ก็จะมารวมกลุ่มกัน ซึ่งจะเป็นการเพิ่มโอกาส ในการผสมพันธุ์สำเร็จ จะผสมพันธุ์หลายเวลา เมื่อผสมพันธุ์กับตัวเมีย ที่เป็นคู่เสร็จแล้วก็จะแยกออกไป ผสมกับตัวอื่นได้อีก งูตัวเมียก็จะไป ผสมพันธุ์กับตัวผู้อื่นอีกเช่นกัน และหลายครั้งเมื่อออกลูก ลูกก็จะไม่เหมือนพ่อ…’ ไม่เห็นจะเหมือนแบบที่เขาเคยบอกผมเลย
‘รู้ไหมว่างูมันหวงคู่ของมันมาก มันจะทำร้ายทุกคนที่เข้าใกล้คู่ของมัน เพราะมันรักคู่ของมันมาก ถึงได้ไม่อยากให้ใครเขาใกล้ เพราะรักมากก็เลยหวงมาก’ โกหกทั้งเพ คืนนั้นเขาต้องออกไปนอนกับงูตัวอื่นมาแน่ๆ และอาจจะหลายตัวด้วย แค่คิดก็โมโหแล้ว
ปึก!
“โอ๊ะ ทุบฉันทำไม”
ผมเผลอลืมตัวเลยทุบเข้าที่หน้าอกแน่นไปหนึ่งทีเน้นๆ จะลุกขึ้นนั่งอาซาก็ไม่ยอมปล่อย สอดแขนเข้ามากอดผมแน่น กดหัวผมให้ซบในตำแหน่งเดิม
“ก็บอกมาสิว่าเมื่อคืนนั้นไปให้ใครช่วยมา” ผมพูดเสียงเขียว ถึงจะรู้ว่ามันจำเป็น แต่ก็อดหวงไม่ได้ เขาบอกว่าเขาหวงคู่ของเขา ผมก็หวงเขาเหมือนกันนะ
“ก็...ให้ผู้หญิงข้างนอกสามสี่คนช่วย” เขาพูดยิ้มๆ แต่ผมฟังแล้วควันออกหู ถ้าพ่นไฟได้อาซาคงกลายเป็นงูเผาไปแล้วผมรับรอง!
“ปล่อยเลย! ไม่ต้องมากอด” ผมสะบัดตัวออกจากกอดของอาซา ดีดตัวจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกเหนี่ยวคอจากด้านหลังอีกรอบ แต่คราวนี้ผมดิ้นไม่ยอม เขาทำได้ยังไง ออกไปนอนกับคนอื่นโดยที่ไม่คิดถึงความรู้สึกผม ไหนบอกว่ารักผมไง
“โอ๋ๆๆ หึงเหรอ” เขากระชับกอดผมแน่น
“เออ หึง!”
“หึหึ ฮ่าๆๆ” อาซาหัวเราะดังลั่น คราวนี้เขาคลายอ้อมแขนออก ผมรีบลุกขึ้นนั่งมองอาซาเคืองๆ เห็นผมหึงมันมีอะไรตลกนักเหรอไง
“งั้นถ้าฉันไปนอนกับคนอื่นนายก็จะไม่ว่าอะไรใช่ไหม” ผมพูดประชดเพื่อที่อาซาจะได้รู้สึกอะไรกับความผิดของตัวเองบ้าง ถึงตอนนี้อารมณ์ของผมก็เริ่มจะเดือดเหมือนกัน ผมจ้องเขาอย่างท้าทาย อาซาหยุดหัวเราะทันที จ้องผมเขม็งก่อนจะถอนหายใจ
“ห้ามพูดแบบนั้นอีก” เขาสั่งเสียงแข็ง ผมเชิดหน้าใส่
“ทีนายยังทำได้เลย”
“ฉันเปล่า ก็แค่แกล้งเล่น โกรธเหรอ” เขาขยับตัวนั่งพิงพนักหลังของเก้าอี้หวายที่เรานั่งกันอยู่ ผมไม่มองหน้าเขา บอกให้รู้ว่าผมโกรธ ถึงจะแค่พูดเล่นก็ไม่ควร คนฟังมันเจ็บ
“ฉันไม่ได้ไปนอนกับใครทั้งนั้น”
“แล้วนายทำยังไงถึงหายอยาก” ผมหันขวับไปถาม ใจกับมาเต้นจังหวะเดิมพอรู้ว่าเขาไม่ได้ไปนอนกับใคร แต่ก็อดสงสัยไม่ได้
“ช่วยตัวเองไง ฉันนอนอยู่ในสระน้ำหลังบ้านทั้งคืนกว่าฤทธิ์ยาบ้านั่นจะคลายตัว” เขาหัวเราะขืนๆ
“นายทนไหวได้ไง” ผมทึ่งกับเขาจริงๆ
“ทนไม่ไหวก็ต้องทน เพราะคนเดียวที่ฉันอยากทำอะไรด้วยมีแค่นายคนเดียว ถึงเป็นคนอื่นก็ช่วยให้ฉันรู้สึกดีไม่ได้หรอก”
“แต่นายไม่ยอมให้ฉันช่วย”
“นั่นเพราะฉันไม่อยากฆ่านายต่างหาก ฉันรู้ตัวเองดีว่าถ้าเป็นนายฉันคงควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉันไม่อยากทำรุนแรงในตอนที่ร่างกายของนายยังไม่พร้อมรับศึกหนัก”
“อืม”
“ฝนสาดแล้ว เข้าบ้านกันเถอะ” เขาจับจูงมือผมเข้าบ้านขึ้นไปบนห้องนอน เขาว่าตัวผมเปียกฝน...ที่ผมเห็นว่ามันก็แค่เล็กน้อย แต่กลัวว่าผมจะไม่สบาย เลยอยากให้ผมเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมก็ตามใจเขาถ้ามันทำให้อาซาสบายใจ
“นายเคยบอกว่างูหวงคู่ของมัน” ว่าจะไม่พูดแล้วเชียว มันกระดากปากยังไงไม่รู้ แต่สงสัยก็สงสัย
“ก็ใช่...หวงมาก” พูดพลางหรี่ตามองผมจริงจัง แต่ทำไมผมรู้สึกว่าเขากำลังจะบอกว่าเขาหวงผมมาก มือที่กำลังกลัดกระดุมสั่นเล็กน้อย
“แต่...ฉันไปอ่านเจอมา...เขาบอกว่าเวลาถึงช่วงผสมพันธุ์ของงู หลังจากที่ผสมกับตัวอื่นแล้ว ไม่ว่าจะตัวเมียตัวผู้ก็สามารถไปผสมพันธุ์กับตัวอื่นได้ พอลูกออกมาก็น่าตาไม่เหมือน แบบนี้เขาเรียกว่าคบชู้ชัดๆ” จากข้อมูลที่ผมอ่านมา ไม่เป็นอย่างที่อาซาเคยว่าไว้สักนิด
“หึหึ ก็นั่นมันงู มันไม่คิดอะไรหรอก ทำอะไรไปก็ตามสัญชาติญาณของสัตว์ทั้งนั้น” ริมฝีปากสีชมพูซีดคลี่ยิ้มบางให้อารมณ์เหมือนกำลังเอ็นดูผม
“แต่นายก็เป็นงูนี่” ผมพูดแล้วก็เหสายตามองไปทางอื่น
“ใช่ฉันเป็นงู” เขาขยับเข้ามาใกล้ ผมขยับเท้าถอยหลังเพียงนิดก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“แต่ฉันก็เป็นมนุษย์ครึ่งหนึ่งนะอย่าลืม เพราะฉะนั้นฉันมีจิตสำนึก และมันก็คอยบอกฉันว่า...ฉันเป็นของนาย และนายเป็นของฉันคนเดียวโยชิ” เขากดจูบที่ซอกคอผม นิ่งค้างอยู่นานปล่อยให้ลมหายใจร้อนๆรินรดบนผิวกายของผม
“อย่าให้ใครแตะต้องนายเหมือนที่ฉันทำ เพราะมันจะทำให้ฉันคลั่งจนอาจปล้ำนายได้”
“อาซา!” ผมเขินกับคำพูดของเขา พูดบ้าอะไรไม่รู้ ใครจะไปยอมให้ปล้ำกัน
แม้ความจริงถ้าเขาอยากจะทำ...ผมก็ห้ามไม่ไหวหรอก เสน่ห์เขาเหลือร้ายจะตายไป
“มันต้องมาถึงสักวัน ตอนนี้ฉันจะให้เวลาทำใจ...เมื่อถึงเวลาเมื่อไหร่ ฉันจะเขมือบนายลงท้องแบบไม่เผื่อแผ่ให้ใคร”
“...!!!”
“และฉันสัญญาว่าฉันจะทำ...ให้นายเป็นของฉันคนเดียว”
ใบหน้าหล่อเคลื่อนมาอยู่ตรงหน้าเสมอกับใบหน้าของผม ใกล้ขนาดที่จมูกโด่งเป็นสันชนกับจมูกของผม อาซาขยับจมูกให้ถูไกกับผมเบาๆ แก้มร้อนเหมือนมีไฟนาบ ก่อนจะรู้สึกร้อนที่ริมฝีปากยามที่อาซาแนบริมฝีปากป้อนจูบหวานให้กับผม
อาซาบดขยี้ริมฝีปากของผมก่อนจะใช้ลิ้นอันช่ำชองของเขาเปิดเปิดริมฝีปากของผมเพื่อค้นหาความหวานภายใน ผมทำได้เพียงแค่ร้องครางในลำคอ กับรสหวานที่อีกฝ่ายมอบให้อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ร่างของผมสั่นสะท้านด้วยรสจูบอันแสนหอมหวาน เร่าร้อนไปด้วยเพลิงราคะที่อันแน่นอยู่ภายใน
มือเล็กของผมสะเปะสะปะไปทั่ว ก่อนจะหยุดลงที่สาปเสื้อเชิ้ตด้านหน้า ลงมือปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีดำของเขาอย่างห้ามใจไม่อยู่
“ซนเกินไปแล้วนะโยชิ” อาซากระตุกยิ้มล้อเลียนก่อนจะครอบครองริมฝีปากผมอีกครั้ง
“อืม อาซา” ผมครางแผ่ว ลุ่มหลงไปกับรสจูบที่อาซาเฝ้าบำเรอไม่ห่าง ยามที่เขาถอยห่างผมยื่นหน้าตามด้วยใจที่พลั้งเผลอ อยากจะได้จูบมากกว่านี้
“ใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบหรอกนะ เรายังมีเวลาอีกเยอะ”
มือหนาโอบกอดแน่นขึ้น ลูบหลังขึ้นลงด้วยน้ำหนักมือที่สม่ำเสมอ ปลอบประโลมอารมณ์ที่พุ่งทะยานสู่ที่ลงให้ค่อยๆลดลงช้าๆ เสียงหอบหายใจแรงของผมดังก้องห้องนอนของเขา มือที่กำเสื้อเชิ้ตเนื้อดีค่อยๆคลายเผยให้เห็นรอยยับย่น ขนกระทั่งผมสามารถควบคุมลมหายใจของตัวเองได้แล้ว อาซาจึงผละออกห่าง...เพียงนิด
“แก่แดดเชียวนะ” เขาว่าผมขำๆ ผมทำหน้าบึ้งใส่ ยกเท้าขึ้นเตะขาเขาอย่างแรง สมน้ำหน้าอยากล้อผมดีนัก
“เงียบไปเลย!”
“หึหึ อย่างอนไปเลย ฉันต้องการนายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ฉันไม่อยากพรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากนายในตอนนี้ นายยังเด็ก ยังไม่เหมาะที่แปดเปื้อน แม้ว่าฉันจะอยากกอดนายแทบขาดใจก็เถอะ”
“ทำไม” คือผมสงสัยจริงๆถึงได้ถาม และผมอายุสิบเก้าแล้วนะ พ้นข้อหาพรากผู้เยาว์แล้วด้วย แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผมผิดว่าผมอยากจะถูกอาซากอดหนักหนา เพียงแค่สงสัยเท่านั้นว่าวัยรุ่นต่างชาติอย่างเขาคิดอะไรแบบนี้ก็เป็นด้วยเหรอ ใครๆก็รู้ว่าเด็กอเมริกันโตไวจะตาย
“ความต้องการของฉันมีมากกว่าที่นายคาดคิดเยอะ ฉันกลัวว่าถ้าทำวันนี้นายคงสลบแน่ๆ ไว้ให้ร่างกายของนายหายดีก่อน ถึงเวลานั้นต่อให้ร้องว่าไม่ไหวฉันก็ไม่หยุดหรอกนะ เพราะฉันกินจุ ไม่ว่าเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ยิ่งเป็นนาย ทำติดต่อกันทั้งอาทิตย์แบบทั้งวันทั้งคืนคงไม่พอเลยมั้ง” เขากระซิบเสียงพร่าข้างใบหู ผมขนลุกเกลียวเพราะน้ำเสียงที่แสนเย้ายวนสุดเซ็กซี่ของอาซา
“บ้า ใครจะไปทำแบบนั้นได้ติดกันเป็นอาทิตย์”
อย่างน้อยๆก็ต้องเหนื่อยกันบ้างแหละ
“ฉันเนี่ยแหละ นายอาจจะจำไม่ได้นะ แต่เมื่อก่อนนายกับฉัน ‘รัก’ กันติดเป็นเดือนๆยังไม่มีปัญหาเลย นายมีแต่ชอบด้วยซ้ำ”
ขะ เขามัน!
“บ้า! ไม่คุยด้วยแล้ว!”
ทำไมเขาทะลึ่งแบบนี้นะ งูหื่นเอ้ย!
“หึหึ อีกอย่าง ฉันอยากให้นายเลิกกลัวงูก่อน” จากที่เงียบไปสักพักเขาก็พูดกับผมเสียงจริงจัง ผมเลิกคิ้วสงสัย
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกันล่ะ” ผมถามเขาอย่างระแวดระวัง เดินไปนั่งบนเตียงเปิดทีวีที่อยู่ภายในห้องนอนดู อาซาเขาไม่ค่อยชอบดูเท่าไหร่ ไม่เห็นเคยเปิดสักที
“เพราะเวลาพีคแบบสุดๆฉันมักลืมควบคุมตัวเองแล้วกลายเป็นงูยังไงล่ะ กลัวแต่ว่าเวลานั้นนายจะช็อคไปเสียก่อนหมดอารมณ์สนุกกันพอดี” เขาพูดติดตลก แต่ผมไม่ตลกด้วย เขาอาจจะไม่คิดอะไรที่พูดออกมาแบบนั้น แต่ผมคิด เพราะผมไม่รู้ว่าตัวเองจะเลิกกลัวงูเมื่อไหร่ แต่ถ้าเป็นอาซา บางทีผมอาจจะวางใจได้ เขาคงไม่มีทางทำร้ายผม
“อาซา...”
“หืม”
“ลองกลายร่างเป็นงูหน่อยสิ ฉันอยากจะลอง เอ่อ...ลองดูว่ากลัวไหม”
“แน่ใจเหรอ” เขาเลิกคิ้วถาม หน้าของเขาประหลาดใจขึ้นมา ผมพยักหน้าช้าๆ ในเมื่อผมเลือกที่จะรักเขา ผมก็ต้องมองข้ามสิ่งที่เขาเป็นและทำใจยอมรับมันให้ได้สิ ให้สมกับทุกสิ่งทุกอย่างที่อาซาเสียสละเพื่อผม
“เอาขนาดไหนดี” เขาเดินมายืนตรงหน้าผม ลูบศีรษะผมเบาๆ รอบตัวโอบล้อมไปด้วยไออุ่น ผมทำหน้าม้านใส่เขา เขาหัวเราะก่อนจะเลื่อนมือลงมาลูบแก้มขึ้นสี
“เอาตัวเท่าแขนก็พอเนอะ” เขาพูดเอาใจ
“นายปรับขนาดตัวเองตอนแปลงร่างได้ด้วยเหรอ”
จะว่าไป ครั้งแรกที่ผมเห็นอาซาที่บ้านคาร์เตอร์กับคืนที่เขาโดนยาในร่างงู ก็ขนาดตัวพอๆกัน แต่ตอนที่เขาต่อสู้กับเจอร์โรม ขนาดตัวของเขาใหญ่โตมหึมามาก ผมก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย
“ได้ ตัวเล็กสุดก็เท่าแขนนาย” เขาลูบมือที่แขนผม สายตาหวานเชื่อมจับจ้องเข้ามาในดวงตาของผมอย่างมั่นคง
“ขนาดกลางก็เท่าตัวนาย และใหญ่สุดก็เท่าที่นายเห็นตอนที่ฉันไปตามนายนั่นแหละ แต่ก็ไม่ใช่ทุกตัวหรอกที่จะทำแบบนี้ได้ ต้องเป็นนากินีที่มีอายุห้าร้อยปีขึ้นไป”
“งั้นเอาแค่แขนก็พอ”
ผมชูแขนตัวเองให้เขาดู ใจจริงอยากได้แค่นิ้วชี้ แต่คงเป็นไปไม่ได้ เขายิ้มบางๆ ก่อนจะเดินถอยห่าง ผมหลับตาและพยายามสูดลมหายใจช้าๆ รู้ตัวว่ากำลังกัดฟันแน่นข่มความกลัว ทันทีที่เขากลายร่างเป็นงูสีดำตัวเท่าแขนอยู่ผมพื้น ผมก็สะดุ้งตกใจเฮือกใหญ่ ใจเต้นแรงมาก การส่งเสียงหัวเราะเป็นเรื่องสุดท้ายที่ผมอยากทำในตอนนี้
อาซาทำท่าจะเลื้อยเข้ามาใกล้ ผมรีบร้องห้าม
“อย่าๆ อย่าเพิ่งเข้ามา”
อาซาหยุดชะงัก เขาเอียงคอมองผมเหมือนสงสัย ผมหายใจเข้าออกลึกๆเงยหน้ามองเพดาน เมื่อกี้ตอนที่เขาเลื้อยเหมือนภาพจะยังติดตาอยู่เลย พอเริ่มควบคุมสติและลมหายใจได้ ผมก็ล้มหน้ามองอาซาที่นอนขดตัวอยู่ที่เดิม ผมค่อยๆกระเถิบตัวลงไปนั่งที่พื้น สายตามองไปทางอื่นสลับกับอาซาในร่างงู
เกล็ดสีดำเงาวิบวับ ดวงตาสีทองอำพันดูท่าหลงใหลและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ผมขยับเข้าไปจนใกล้เขาพอประมาณ ก่อนจะกลั้นใจยืนมือออกไปสัมผัสผิวกายของอาซา
เพียงเสียววินาทีเดียวที่ผมรวบรวมความกล้า เพียงแค่แตะเบาๆเท่านั้นผมก็ชักมือกลับทันที ทุกอย่างเป็นโดยอัตโนมัติ ผมไม่ได้บังคับมือตัวเอง มันเป็นเอง ผมพยายามจะลองอีกครั้ง แต่ความรู้สึกแรกยามที่แตะโดนเกร็ดของอาซา ร่างผมก็สะท้านเฮือก จิตใต้สำนึกสั่งว่าผมต้องกลัวและอยู่ห่างสิ่งมีชีวิตจำพวกนี้ให้ไกลที่สุด
ปลายนิ้วเรียวของผมแตะบนตัวอาซาอีกครั้ง ก่อนที่ร่างกายจะแข็งทื่อเหมือนรูปปั้นหินไปในทันที ผมทำไม่ได้ ต่อให้พยายามแค่ไหนแต่ผมก็ยังคงกลัวอยู่ดี
“ไม่เป็นไร ค่อยๆเป็นค่อยๆไปก็ได้”
ลมหายใจติดๆขัดๆทำให้ผมเริ่มไม่สบายตัว
“ขอโทษนะ ฉันขอโทษ” ผมพร่ำบอกทั้งทียังหลับตาปี๋ จนตัวผมถูกรวบเข้าไปกอดแน่น จมูกโด่งกดจูบที่ขมับบาง
“ไม่เป็นไร ฉันรอได้ นานแค่ไหนก็รอได้”
ผมมันแย่ แย่ที่สุด
“โทรแล้ว แต่เธอไม่อยู่บ้าน ถ้านิกกี้ติดต่อแกบอกฉันด้วยนะ”
“ได้ๆ อย่าเพิ่งคิดมาก ไว้ฉันจะลองหาทางติดต่อนิกกี้ดู”
“ขอบใจ”
“ไปก่อนนะ เดี๋ยวมีเรียนต่อด้วย”
ผมยิ้มให้กำลังใจเติร์ดก่อนจะเดินไปหาอาซา เขายืนมาฉวยเอากระเป๋าในมือผมไปถือ ผมแย้งกลับแต่เขาทำตาดุใส่ผม ผมก็เลยปล่อยให้เขาถือกลับไปเก็บไว้ที่รถ ผมยังต้องกลับไปเอาของที่หอจำพวกหนังสือเรียนและเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัว
“อ้าว...นายอยู่เหรอ”
ผมไขประตูเข้าไปในห้องเห็นดาวเสาร์นั่งนิ่งอยู่ที่โซฟานั่งเล่นตัวเล็ก ดาวเสาร์เงยหน้ามองผมก่อนจะมองไปทางด้านหลัง อาซาที่เดินตามมาคว้ากอดเอวผมแน่น จ้องดาวเสาร์ไม่พอใจอย่างโจ่งแจ้ง
“ไปเก็บของสิ” อาซาบอกผม ผมที่กำลังเอ๋ออยู่ก็ได้แต่พยักหน้างึกงักทำตาม
“นายจะเก็บของไปไหน” ดาวเสาร์ถามเสียงเรียบ ใบหน้าอิดโรยของเขาทำให้ผมนึกเป็นห่วง สังเกตดีๆจะเห็นว่าร่างกายของเขายังคงมีบาดแผลหลงเหลือ
“เขาจะไปอยู่กับฉัน” เป็นอาซาที่แย่งผมตอบ ผมยิ้มแห้งๆให้ดาวเสาร์ ก่อนจะเดินเลี่ยงบรรยากาศมาคุระหว่างคนสองคนไปเก็บหนังสือและชีทเรียนใส่ถุงผ้า พร้อมอุปกรณ์จำเป็นอย่างอื่น เก็บของเสร็จอาซาก็ลากผมออกจากห้องทันที หน้าของเขาบูดบึ้งจนน่ากลัว
“เดี๋ยว” ดาวเสาร์เรียก ผมหันไปมอง ดาวเสาร์เดินเข้ามามาใกล้ มือที่โอบเอวผมอยู่ลงแรงเค้นหนัก ก็ไม่ถึงกับเจ็บแค่อึดอัดเพียงเล็กน้อย
“ขอคุยด้วยหน่อย” ดาวเสาร์บอกผม แต่มองหน้าอาซาเหมือนจะขออนุญาต
“ไม่มีอะไรหรอก แปบหนึ่งนะ” ผมบอกอาซา จับมือเขาบีบให้วางใจ อาซาถึงได้ยอมออกไปรอข้างนอกพร้อมกับทำหน้ายุ่งยาก
ดาวเสาร์เดินไปปิดประตูห้อง ไม่ใช่แค่อาซาหรอกที่ไม่ไว้ใจเขา ผมเองก็รู้สึกเหมือนกัน เพียงแต่เสี้ยวหนึ่งของความรู้สึก ผมรู้ว่าดาวเสาร์ไม่ใช่คนเลวร้าย
“ฉันมีเรื่องจะบอกนาย คือตอนนี้เพื่อนของนาย...” เสียงของเขาแหบหายไปตอนพูดคำสุดท้ายในจังหวะเดียวกับเสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาเปิดดูข้อความที่นิกกี้ส่งมา แวบแรกที่เห็นชื่อเธอผมรู้สึกเบาใจ แต่พอเปิดดูผมก็แทบจะทำโทรศัพท์หลุดมือ ภาพนิกกี้นอนจมกองเลือดด้วยใบหน้าซีดเซียวถูกส่งมาพร้อมข้อความ
‘ถ้าไม่อยากให้เพื่อนของนายตาย คืนนี้มาหาฉันที่ร้านR ตอนสามทุ่ม
ห้ามบอกใครทั้งนั้น ไม่งั้นเพื่อนของนายตายแน่
เจอร์โรม’
!!! .......................................
นี่ไง ใครรอฉากเสียเลือดอยู่
กร๊ากกกกกกกกกก เดี๋ยว! รองเท้าใครเขวี้ยงมาอย่าลืมเก็บกลับไปด้วย เดี๋ยวไม่ครบคู่
รอหน่อยๆ อีกไม่กี่ตอนหรอก อาซาและโยชิได้อะซาบาฮ่ากันแน่ๆ แต่ตอนนี้เขาก็หวานกันอยู่นะ แหมๆ หนูโยชิใจง่ายแบบนี้ อาซาทนไม่ไหวหรอก
ชี้แจงแถลงไขเรื่องที่คนอ่านเข้าใจผิดกันนิดหนึ่ง ที่ริริบอกว่าจะแต่งตอนจบ คือแต่งจบภาคแรกนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องยาว ยาวมากๆๆๆๆ อ่านกันให้เบื่อไปข้าง แต่เพิ่งแต่งจบภาคแรก เหลือทยอยเอาลงให้อ่าน ไม่ต้องเครียดเนอะ ได้ฟินกันจุใจแน่นอน
ทิ้งท้ายก่อนจากวันนี้ ริริอยากถามว่า ระหว่างให้โยชิเป็นคนธรรมดาต่อไปกับสามารถกลายเป็นงูได้ คนอ่านชอบแบบไหนมากกว่ากัน จะได้เริ่มใส่รายละเอียดพล็อตภาคสอง ออกความเห็นกันหน่อยน้า พลีสสสสสส
รักทุกคน ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกกำลังใจ เลิฟๆ จูฟฟฟ
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 616404 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก