เรื่อง :: ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
ข้อ 19 : วิถีทางของพระเอก
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
เมื่อคืนคุณฟักทำอะไรลงไป
เขายกมือปิดหน้าดีดดิ้นอยู่หน้ากระจก
ไม่นะไม่
เอาเด็ก เอาไปแล้ว เอาหลายทีด้วย
ยังจำเรื่องเมื่อคืนได้แจ่มชัด ความจริงจะเรียกเมื่อคืนก็ยังไม่ถูกนัก คงต้องเรียกว่าเมื่อเช้าน่าจะหมดสุด เพราะกว่าจะได้นอนก็เกือบเห็นตะวันอีกรอบฟักเผลอกวนเด็กมากไปหน่อยด้วยความลืมตัว เขาไม่ตั้งใจจะทำให้พายร้องเสียงดังขนาดนั้น แต่ร่างกายขยับไปเองช่วยไม่ได้
หน้าตาสดใส
การเสียสมดุลน้ำในร่างกายไม่ได้ทำให้เขารู้สึกห่อเหี่ยวเลยด้วยซ้ำในทางกลับกันเช้านี้เขาค่อนข้างกระชุ่มกระชวย
พายนอนอยู่ในห้อง เด็กน้อยหลับไม่รู้เรื่องไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ไม่แปลกหรอกเพราะหากยังมีแรงเหลือลุกขึ้นมาอ้อนเขาต่อนี่สิถึงค่อยเรียกว่าแปลก
เขานั่งลงข้างๆเด็กที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว นิ้วเขี่ยแก้มพายเบาๆ ในทีแรกลังเลอยู่พอสมควรว่าจะโน้มใบหน้าลงไปใกล้กว่านี้ดีหรือไม่ แต่สุดท้ายเขาก็อดใจไม่ไหวอยู่ดี ฟักแอบหอมแก้มพายไปเสียฟอดใหญ่ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนดันตัวเองถอยออกมา กลิ่นอ่อนๆยังติดปลายจมูก ทำเอาอยากจะปลุกเด็กมาเล่นจ้ำจี้อีกสักรอบ
ฟักเดินไปแต่งตัว หลังจากการอาบน้ำเสร็จไปอย่างทุกเช้า จะทาครีมก็กลัวเด็กมันอาจตื่นขึ้นมาเห็น คงดูไม่ดีถ้าหากพายเห็นเขานั่งไขว้ขากรีดนิ้วทาตัวสวบๆอยู่ เสียหมด เสียหายแน่ ไม่เอาไม่งาม
Rrrr
แต่สิ่งที่ทำเอากระปุกครีมราคาเกือบหมื่นของเขาหล่นคงเป็นเพราะเสียงโทรศัพท์ ฟักรีบเดินไปหยิบ มองทางพายก็ยังเห็นว่าเด็กยังหลับดี ถอนใจหายก่อนจะดูเบอร์ที่โทรเข้ามารบกวน
นังลูกน้ำ
แน่นอนว่าน้ำหน้าอย่างเขาหรือจะรับ ฟักรอให้สายหยุดลงก่อนจะรีบปิดเสียง ทำเป็นแกล้งไม่ได้ยินคงจะเหมาะกว่าในเวลานี้
โทรมาทำไม
เมื่อคืนยังไม่สมใจอีกหรือไง ให้ไปตั้งน้ำหนึ่งแบบเต็มๆยังจะเรื่องมากจริงๆนีสมัยนี้
ได้กันแล้วก็จบๆไปสิ อย่ามายุ่งกับคุณฟักเลยขอร้อง พลีสพลีส
คิดหนักแบบว่าหนัก
จากท่าทางกระดี๊กระด๊าแปรเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ฟักหน้าเบ้ปากอารมณ์เสีย อยากขว้างโทรศัพท์ถ้าหากมันไม่แพงและอีกอย่างดูท่าว่าเก้าอี้การงานเขาอาจจะกำลังสั่นคลอนได้ อย่าเพิ่งทำลายทรัพย์สินคงเป็นอีกทางที่ค่อนข้างดีทีเดียว
พายยังหลับปุ๋ยอย่างน่ารัก
“พาย”
หน้าตาจิ้มลิ้มซุกเข้ากับหมอน เขาเดินเข้าไปยืนมองเด็กตรงหน้าใกล้ๆก่อนจะตัดสินใจปลุกเบาๆยังเชิงดูก่อน
ตอนนี้ยังไม่ได้ ยังไม่เปิดเผยและดูท่าว่าจะไม่เปิดแน่ๆหากยังไม่มีเหตุการณ์ใดๆเปลี่ยนแปลงจิตใจเขาได้ คงต้องเก็บพายไว้ห่างๆอีกสักพัก ไว้ค่อยกลับไปเคี้ยวใหม่ก็ไม่เสียหาย
แต่เสียดายแฮะ
เด็กมันน่าหมั่นเขี้ยว เอาเข้าจริงก็ยังไม่อยากให้ไปไหน นอนอยู่บ้านพี่อีกสักพักจะเป็นอะไรที่ดีมากเลยนะ
แต่เจตนารมณ์ของพายในทีแรกก็ใช่ว่าจะดี
คงต้องยอมรับว่าฝังใจ เป็นเหมือนเรื่องเก่าๆไว้หยิบยกมาพูดให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บๆเล่นๆ มันไม่ดีหรอกแถมยังเป็นสาเหตุให้คนเลิกคบหรือเกลียดขี้หน้ากันอยู่บ่อยๆ แต่เขาดันชอบ ฉะนั้นจึงขอเล่นประเด็นนี้ไปอีกสักพัก ความจริงฟักยังอยากแกล้งพายอยู่ บางครั้งเขาก็ชอบเวลาพายทำหน้าทำตาเหมือนจะร้องหรือเศร้าสร้อย
นึกย้อนถึงตอนที่เจอกันแรกๆไม่น่าเชื่อเลยว่าเวลาจะผ่านมาเร็วขนาดนี้ เห็นกันอยู่หลัดๆตอนนั้นยังเป็นแค่คนไม่รู้จัก ได้เข้าไปช่วยเหลือกลายเป็นคนเคยเห็นหน้า พอพูดคุยไปสักพักถึงได้รู้ว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง เลื่อนเป็นคนสอนการบ้าน ต่อมาได้เป็นเมียเฉย จะว่าไปแล้วมันก็เร็วจริงๆนั่นแหละ
แต่จะว่าไปคุณฟักไม่ได้อยากได้เมียนะ….
“…พายครับ…”
จากที่จะปลุกไปๆมาๆเผลอลูบแก้มนุ่มนิ่มนั่นอีกจนได้ ฟักตัดสินใจเล่นบทโศกอย่างจริงจัง ตบตีตัวเองสักพักสูดอากาศเข้าปอดลึกๆก่อนจะรีบถอยออกมาอีกครั้งเพื่อตั้งหลัก
“พาย พายตื่น น้องพาย”
เข้าไปตบไหล่เด็กไม่ถึงกับแรงนักแต่จุดประสงค์คือต้องการให้อีกฝ่ายรู้ตัว
“อื้อ”
“พายครับ”
“…อืม”
“พาย!”
“ค ครับ พี่พัช มีอะไรเหรอ ค ครับ”
ขึ้นเสียงดังจนอีกฝ่ายสะดุ้งตกใจ พายรีบขานรับแม้ยังตื่นไม่เต็มสติดี เด็กน้อยของเขาลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล
“ลุกไปอาบน้ำครับ เช้าแล้ว”
พยักหน้า ทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย เขายื่นผ้าเช็ดตัวให้ อีกฝ่ายเหมือนจะเริ่มได้สติความทรงจำไหลหลากเข้ามาในสมองแบบรัวๆพร้อมกับความรู้สึกที่ยังตกค้าง พายได้แต่หลบสายตาเขายื่นมือรับผ้าไว้ก่อนจะเดินตัวโอนเอนไปเข้าห้องน้ำตามที่เขาบอก
เดี๋ยวนะ นั่นรอยอะไร คอขาวๆของน้องแอบช้ำเบาๆหลงเหลือไว้ให้เห็น เขาไม่คิดว่าเขาจะทำไว้เยอะขนาดนั้นเลย รู้งี้จะได้ทำทั้งตัว
หันกลับมาก็พบว่าโทรศัพท์ถูกรบกวนด้วยข้อความและสายโทรเข้าของชะนีรัวๆเป็นการฝลัดที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอ
ฟักรอสักพักก่อนค่อยปิดเครื่องตัดความรำคาญ
เดินไปแต่งตัวให้เสร็จก่อนจะจัดผมอยู่หน้ากระจก ผ่านไปสักครู่ใหญ่จึงเห็นพายก็ออกมาจากห้องน้ำ ไม่รู้ว่าเด็กอาบน้ำเย็นหรือน้ำร้อน ทั้งหน้าทั้งตัวถึงได้แดงเถือกปานนั้น
“เอาเสื้อพี่ไปใส่ก่อน”
ชี้นิ้วไปที่ตู้เสื้อผ้า บอกให้เด็กมันไปลื้อๆหาดูเอา เสื้อผ้าเขาเยอะยิ่งกว่าอะไรดี บางตัวเพิ่งใส่ได้แค่ครั้งเดียวด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไรครับ…ผม…ใส่ตัวเก่าก็ได้”
“ตัวเก่ามันเปื้อน พายจะใส่เหรอครับ”
น้ำเสียงอาจติดทุ้มไปหน่อย แต่มันดันเป็นเอกลักษณ์ หน้าแดงๆท่าทางเขินๆของพายทำเอาเขาลอบยิ้ม คงไม่ต้องให้พูดด้วยใช่ไหมว่าเปื้อนอะไร เปียกเลอะขนาดที่ว่าเป็นคราบ เขาไม่มีวันให้เด็กใส่ออกไปนอกห้องแน่ๆ หรือถ้าดึงดันอยากจะใส่ก็คงต้องคิดดีๆหลายตลบหน่อยแล้วล่ะ
“อีกอย่างพี่เอาเสื้อผ้าพายลงตะกร้าไปแล้ว ใส่ของพี่ไปนั่นแหละ”
“ผม ผมว่าผมใส่ไม่ได้นะ เสื้อตัวมันใหญ่ไปยังไงไม่รู้”
ฟักเลิกคิ้ว เดินไปกระทั่งยืนทาบหลังอีกฝ่าย ที่ก็มีเยอะแยะแต่เขาแค่อยากซ้อนตัวแนบชิดพายแค่นั้นเองแหละไม่ได้มีอะไรซับซ้อน อีกฝ่ายดูตัวเล็กไปเลยพอมายืนเทียบแบบนี้ เขาคว้านเสื้อผ้าเลื่อนไปมาสักพักเพื่อหาตัวที่คิดว่าเด็กตรงหน้าน่าจะใส่ได้มากที่สุด
มือแอบเผลอไปสัมผัสแผ่นหลังชื้นที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำมาหมาดๆ ขาวแถมเนียนอีกต่างหาก ก่อนยื่นเสื้อให้เขาแกล้งโน้มลงเม้มริมฝีปากตามหลังคอที่หมั่นเขี้ยวนักหนา พายหดตัวพยายามถอยหนี ไม่ว่าจะด้วยความเขินอายหรือใดๆ ฟักขังเด็กไว้ในอ้อมแขนเสียแล้ว ใช้ร่างกายดันตัวอีกฝ่ายไว้อ้อมๆโดยมีตู้เป็นกำแพง
ก้มจูบเบาๆกับปากเล็กก่อนแปรเปลี่ยนเป็นกระหาย
พายตามเขาไม่ทันหรอกทั้งในเชิงปฏิบัติและทฤษฏี
เล่นกับริมฝีปากคนใต้อาณัติอยู่สักพัก ฝ่ามือแกล้งล้วงลงไปสัมผัสลูบหลังสะโพก พายเบิกตาโพลง แต่สุดท้ายก็แปรเปลี่ยนเป็นสายตาหวานฉ่ำซึ่งส่งมาให้เขาอยู่ดี
ฝ่ามือลูบไล้ไปตามเรือนร่าง ยิ่งทำให้เขามีอารมณ์แต่เช้าเลยให้ตาย
สงสัยจะแกล้งมากไป พายหอบหายใจจนเขากลัวว่าอีกฝ่ายอาจจะช็อคได้เลย น่าสงสารจริงๆหญ้าอ่อนๆต้นนี้
หลังจากการจูบสิ้นสุดเขาปล่อยพายเป็นอิสระ ฟักเดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้ากระจก สายตามองดูพายใส่เสื้อผ้าต่อให้เสร็จเรียบร้อย ดวงตาไม่กระพริบสักนิดแลทอดมองอย่างเอ็นดู
“พ พี่พัชมองอะไร”
“มองพายไง”
วันนี้เห็นทีว่าอาจจะต้องลางาน ดูท่าว่าจะไปสายแหงๆ
“ทำไมล่ะ พี่มองพายไม่ได้เลยเหรอ”
น้องพายคนดีส่ายหน้ายิกๆ หันหลังให้แล้วรีบแต่งตัว
บอกแล้วเด็กมันน่ารักน่าแกล้ง อยากเก็บไว้เลี้ยงนานๆจริงๆนะนี่
“เหนื่อยมั้ยพาย” ฟักนั่งเท้าคางกับหลังเก้าอี้ ถามพายเสียงล้อเลียนเล็กๆ แม้ไม่ได้พูดชัดในประโยค แต่ก็ทำเอาพายหน้าแดงก่ำอีกระลอกได้เพราะความหมายแฝงของมันมีมากกว่านั้นมาก
“แต่งตัวเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง” เมื่อเด็กไม่ตอบเขาก็หัวเราะก่อนพูดไปเรื่อยเปื่อยตามลำดับความคิดที่วางไว้สำหรับวันนี้ เขาชอบเวลาพายพยักหน้างึกงักแทนคำตอบขณะอยู่ในช่วงขัดเขิน เหมือนลูกแมวเกิดใหม่
ยังดูไร้พิษภัยน่ากลั่นแกล้ง
ใช่ น่าแกล้ง
พายแต่งตัวเสร็จพร้อมกับที่ฟักลุกขึ้นไปหยิบปากกาและกระดาษเช็คออกมาเขียน เมื่อคืน โอเค เขาพอใจในระดับที่ว่าพอใจมาก มากถึงมากที่สุด พายน่ารัก นั่นถือว่าผ่านแล้วแถมยังพยายามเอาใจเขาแฝงความเขินอายซึ่งไม่รู้ว่าอายจริงไหมแต่ก็ถือว่าเหมือนจริงมาก นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกชอบ ถึงฟังดูน้ำเน่ายิ่งกว่าละครแต่เขาชอบจริงๆนี่คงจะฝืนความรู้สึกไม่ได้
เซ็นจำนวนเงินในระดับนึงที่คิดว่าเกินหนี้ที่พายติดไว้ด้วยซ้ำ
“อะไรเหรอครับ”
พายถามเมื่อเห็นว่าเขาส่งยิ้มให้พร้อมของในมือ
“เช็คไงครับ พายน่ารักสุดๆและเมื่อคืนพี่ก็สนุกมากเลย”
วางมันบนเตียง พายยังเหมือนจะไม่เข้าใจในสถานการณ์ เด็กน้อยทำหน้าสับสน
“เสร็จหรือยัง จะได้ไปกันสักที”
“ไม่ คือพี่พัช ผมไม่เข้าใจ”
“ไม่เข้าใจอะไร” มองหน้าอีกฝ่ายสลับกับกระดาษใบขาวๆ “หรือว่าไม่พอ?”
เขาหยิบเช็คใบใหม่ขึ้นมาเขียนจำนวนเงินพร้อมเซ็นชื่ออย่างไม่เร่งรีบ พายยังยืนอยู่ที่เดิม สีหน้าท่าทางกำลังเหมือนจะไม่สดใสอย่างตอนแรก
“ดูเหมือนว่าพี่กำลังจะไปทำงานสาย”
ครั้งนี้เขาโยนมันลงบนเตียง ก่อนจะยกข้อมือเพื่อดูนาฬิกา
“โอเคมั้ยพาย?”
เงียบ ไร้เสียงตอบรับ พายส่ายหน้า ร่างกายสั่นไหว ลูกวัวของเขายกฝ่ามือขึ้นส่ายไปมาช้าๆ
“ไม่ ผมไม่โอเค พ พี่ทำแบบนี้หมายความไง”
“เฮ้ย พาย พี่ว่าพายโลภมากเลยนะ ดูเช็คก่อนมั้ยว่าพี่เขียนให้เท่าไหร่” ฟักพูดเชิงติดตลก ผายฝ่ามือไปทางสิ่งที่ถูกพูดถึงอยู่
เรื่องมากกว่าที่คิด พายนี่ร้ายกาจใช่ย่อยเหมือนกัน กะจะเรียกราคาให้สูงกว่านี้อีกหรือไง ฟักไม่ได้เป็นพวกอาเสี่ยใจดีแกล้งโง่ขอให้ได้แค่เอาขนาดนั้นหรอกนะ
ยิ้มพร้อมเลิกคิ้วสูงเพื่อแสดงถึงการรอคำตอบจากน้องพายของเขา
“ผ ผม ม ไม่ ได้อยากได้ ง เงินพี่สักหน่อย…”
น้ำเสียงสั่นเครือ
“…ต ตอนนี้ ผ ผมแค่ชอบพี่ แค่นั้นเอง ไม่ได้ต้องการอย่างอื่นเลย…”
พายยกมือเช็ดน้ำตาลวกๆเดินช้าๆออกไปจากห้องเหมือนคนหมดแรง
เขาไม่ได้ห้ามสักนิดได้แต่ยืนดูเจ้าหนูนั่นก้าวเท้าออกไปกระทั่งเกิดเสียงปิดประตูเบาๆ เบาจนคิดว่าถ้าหากเป็นฟักเองคงไม่ปิดอย่างเกรงใจเจ้าของบ้านแบบนั้นหรอก
และแม้เขาจะยิ้ม แต่มันเป็นเหมือนรอยยิ้มที่กำลังคิดอะไรไม่ออก
ถึงคราวก่อนเขาจะไม่เห็นชัดเจนสักเท่าไหร่ทำให้ความมั่นใจยังไม่เต็มร้อย
แต่คราวนี้มั่นใจได้เลยว่า
น้ำใสๆของคนก่อนหน้า
เป็นน้ำตาจริงๆด้วย
TBC
[30/09/2557]
หัวข้อ: [นิยายเสื่อมตับ] ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ (อ่าน 385125 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก