#คุยกับฟัก
ฟัก ฟากก ฟัค ฟัคคคค Fuck Phuck
ด้วยรัก
คุณฟัก.
เรื่อง :: ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
ข้อ 14 : มหกรรมวงดนตรีสมานฉันท์
ฟักอยากจะลุกออกไปซะเดี๋ยวนี้
ระหว่างสำลักผลไม้ที่พีทป้อนเข้ามา เขายังไม่ทันได้เคี้ยวดีมันก็หลุดไปทางหลอดลมซะก่อน เพียงเพราะเสียงแหกปากของเด็กอีกคนในบ้าน พีทรีบวิ่งเข้าไปในครัวเพื่อถ่วงเวลาให้เขาได้แต่งตัวจัดการสิ่งต่างๆให้เรียบร้อย ฟักยกน้ำดื่มตามไปหลายอึกใหญ่ การไอค่อกแค่กทำเอาเขาน้ำหูน้ำตาเล็ด
“เจอละ นี่ไง”
พีทแกล้งพูดเสียงดังมาจากในครัวราวกับส่งสัญญาณให้เขาได้รับรู้ ฟักรีบรูดซิบตัวเองแม้จะรูดยากไปสักหน่อยเพราะติดที่ว่าคุณฟักน้อยนั้นบวมเป่งอืดขึ้นมาจนเขาแทบอยากจะชักให้เสร็จๆซะรู้แล้วรู้รอด ฟักจำใจต้องจัดเสื้อผ้าแล้วนั่งให้ดูปกติที่สุด
“คุณพัชครับ”
เก้งตัวเดิมเดินกลับเข้ามาพร้อมกับน้องพายสุดที่รักและขนมถุงส้มๆหลายถุง
ฟักกำลังจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำแต่พีทกลับทำเป็นกางแขนโอบเขาเหมือนกับว่าเชื้อเชิญให้ไปนั่งก่อนยื่นถุงขนมให้เขาสองถุง ฟักพยายามทำคิ้วให้โก่งๆเข้าไว้ไม่ให้มันหงิกจนกลายเป็นงอให้ใบหน้าดูบึงตึง เขาคิดเขาคงไม่กล้าทานหรอกจริงๆ ไม่ได้เพราะรังเกียจหรืออะไร เพียงแต่ทานไม่ลงเพราะเรื่องของจิตใจล้วนๆ แค่เห็นก็รู้สึกเลี่ยนแปลกๆ
“ข ขอบคุณครับคุณพีท ก เกรงใจจริงๆ ขอถุงเดียวก็พอแล้วครับ มาสอนแปบเดียวให้ขนมผมเยอะแยะเลย ผมทานไม่หมดหรอกครับ เกรงใจ๊เกรงใจ”
ฟักฉีกยิ้ม แค่เป็นการยกมุมปากให้ดูกว้างไปเฉยๆ เขาไม่ได้อยากจะยิ้มเลยในเวลานี้ ถ้าร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆคงจะเหมะกับอารมณ์เขามากกว่าให้ตายสิ ปวด ไม่เคยต้องอดทนอดกลั้นขนาดนี้มาก่อนในชีวิต สงสารสิ่งที่กำลังตุงๆหน่อยเถอะ ไมเกรนจะแดกแล้วโว้ยยย
นังน้องพายเดินมานั่งเงียบๆที่โต๊ะ ส่วนอีพีทก็นั่งอยู่อีกฝั่ง ฟักที่นั่งอยู่หัวโต๊ะแน่นอนว่าเขาจึงอยู่ตรงกลางไปโดยปริยายเช่นเดิม
“ผมสิต้องขอบคุณคุณพัช ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กๆน้อย อย่าได้เกรงใจเลยนะครับ” ระหว่างที่พีทกำลังส่งของมาให้ ฟักยื่นมือไปรับด้วยอาการเกรงใจอย่างที่ปากว่า มือของพีทลูบผ่านหลังฝ่ามือเขาไปราวกับมีไฟฟ้าสถิต ฟักได้ยินเสียงช็อตและรู้สึกได้ว่ามีกระแสพลังงานไหลผ่านจำนวนมหาศาล
ขนลุกพรึ่บพรั่บ
สุดท้ายแล้วเขาจำยอมรับขนมสองถุงนั่นมาวางไว้บนโต๊ะก่อนเริ่มการสอนเด็กน้อยอีกคนต่อ พายไม่กล้าสบตาเขาเลยและยังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือทำโจทย์ไป ลายมือบิดเบี้ยวเล็กน้อยจากเดิมที่เคยปกติอาจเพราะตื่นเต้น แม้พายจะได้ปลดปล่อยอารมณ์แล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เด็กน้อยตัวสั่นไม่เลิกอาจเป็นเพราะกลัวความลับจะถูกเปิดเข้าให้
พีทนั่งอยู่ข้างๆ เขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรคงเป็นงานหรือไม่ก็กำลังนั่งทานขนมผลไม้อยู่ไปด้วย
แต่ที่รู้ๆคือตอนนี้มีเท้าใครก็ไม่รู้สักคนกำลังเขี่ย…
เขี่ยคุณฟักน้อยอยู่
“เดี๋ยวทำตรงนี้ก็พอแล้วเนอะ”
เขารีบเล็งหาจังหวะ ฟักบอกพายก่อนให้สัญญาณทางสายตาว่าเขากำลังจะกลับแล้ว พายพยักหน้าสั่นๆรัวๆ ในขณะที่คุณฟักน้อยก็โดนเท้าลูบไล้ไปมาๆรัวๆเหมือนกัน ดูจากรูปการแล้ว พายถูกตัดออกไป เพราะเด็กกำลังวุ่นกับการเขียนๆจดๆและหลบสายตาพัลวัน จึงเหลืออีกคนที่เป็นผู้ต้องสงสัยและคิดว่าต้องเป็นมันแน่แท้ล่ะ
“คุณพัชสอนที่ไหนบ้างเหรอครับ” พีทเริ่มซักไซ้ประวัติ มือเริ่มเลื้อยเข้ามาลูบขาอ่อนเขาอีกครั้งโดยไม่กลัวว่าน้องชายที่นั่งทำการบ้านอยู่ข้างๆมันจะรับรู้อะไรบ้างเลย
“จริงๆผมไม่ค่อยสอนหรอกครับเนื่องด้วยเวลาและหลายๆอย่าง ตอนนี้ก็สอนแค่น้องเขาคนเดียว เพราะว่าเห็นว่าน้องมีความตั้งใจจริงแล้วก็ขยันด้วย”
“อ๋อ แล้วเรื่องพวกค่าสอน เก็บเป็นรายชั่วโมงหรือเปล่าว่าเป็นเดือนครับ”
“ผมให้น้องเขาเป็นพิเศษครับ เก็บค่าสอนครั้งละสามร้อยเองครับ ก็ประมาณสามชั่วโมง เพราะว่าน้องก็ไม่ได้ติวทุกวันด้วย” ในทีแรกเขากะจะบอกว่าฟรี แต่ดูๆไปมันคงไม่เข้าท่าเท่าไหร่ เพราะถ้าพูดถึงความสัมพันธ์เพื่อนก็ไม่ใช่ ญาติก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ จะมาฟรีๆเสียค่าน้ำมันเปล่าๆสำหรับสมัยนี้มันก็ดูจะใจดีเกินไป เพื่อความแนบเนียนเขาจึงตอบกลับแบบนั้น
“อ๋อ ขอบคุณครับคุณพัช ดีจริงๆได้ครูดีขนาดนี้” พีทอุทานเสียงยาวอย่างเข้าอกเข้าใจ ฝ่ายนั้นนั่งเท้าคาง ใครจะรู้เล่าว่ามืออีกข้างกำลังล้วงอยู่ใต้โต๊ะ
ไม่เพียงต้องแสร้งหัวเราะกับคำชมฟักยังต้องควบคุมเสียงลมหายใจที่หอบชันขึ้นเรื่อยๆอีกต่างหาก
“แล้วปกติคุณพัชสอนที่ไหนเหรอครับ ที่สอนกับน้องน่ะครับ”
“ปกติไปสอนกันที่เป็นพวกร้านอาหารจังก์ฟู๊ดน่ะครับ ไม่ก็ร้านกาแฟเครื่องดื่ม แต่ว่าวนอยู่ในห้างนี่แหละ แต่เผอิญวันนี้น้องเขามีการบ้านด้วยอะไรด้วยเลยอยากให้สอนให้หน่อย แล้วเขาลืมเอามาด้วยน่ะครับ แต่ว่าต้องรีบส่ง วันนี้เลยมาติวที่บ้านกัน” ด้วยความสามารถในการควบคุมอารมณ์ ทำให้เขาพูดได้ปร๋ออยู่พอสมควร
เมื่อถูกพูดถึง พายได้แต่เงยหน้ามานิดหน่อยส่งยิ้มแห้งๆ จะได้ดูไม่น่าสงสัย
แต่ดีที่น้องไม่สังเกตเหมือนกัน…
โต๊ะเป็นโต๊ะที่มีผ้าคลุมยาวลายลูกไม้ทำให้ช่องว่างใต้โต๊ะมองไม่ค่อยเห็น ซึ่งดูจากรสนิยมเขาคิดว่าคนซื้อไม่น่าจะใช่น้องพายแต่น่าจะเป็นพี่มันมากกว่า ฟักผ่อนลมหายใจด้วยอารมณ์ที่กำลังถูกปลุกปั่น เขาไม่ได้ขัดขืนหรือปัดป้อง เพราะหากทำเช่นนั้น ประการแรกแผนอาจแตก ข้อสงสัยอาจถูกเปิดขึ้นมา แน่นอนว่าไม่เพียงแตกแค่เรื่องระหว่างเขากับพีทเท่านั้น แต่จะแตกไปถึงเรื่องของเขากับน้องมันด้วย แล้วคนที่ซวยไม่ใช่ใครอื่นไกลก็นอกเขาอีกนั่นแหละ
เสีย งานนี้แม่งมีแต่เสียกับเสียทั้งขึ้นทั้งร่อง
อีกประการหนึ่งคือเขาสงสารคุณฟักน้อย เขาสงสารตัวเขาเอง ฟักขยับตัวเข้าใกล้โต๊ะมากขึ้นเพื่อปกปิดช่องว่าง ก่อนที่จะรู้สึกได้ว่าจากเท้าข้างนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นมือแทนแล้วที่กำลังจับคุณฟักน้อยอยู่ พอหันไปทางเด็กที่ก้มหน้าก้มตา ก็เห็นแต่เนื้ออ่อนๆเนื้อขาวๆและซอกคอน่ากัด กลิ่นสบู่อ่อนๆของเด็กยังติดจมูกเขาอยู่เลย สัมผัสบริเวณเป้ากางเกงปลุกกระตุ้นมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งทำให้เขานึกถึงตอนได้กอดเด็กข้างกาย
ฟักเหลือบสายตา จึงได้เห็นสายตาร้อนแรงสบกลับมาของพีท
มือข้างนั้นค่อยๆขยับถูไปมา
ฟักแสร้งเลิกคิ้ว ส่งรอยยิ้มท้าทาย
เอาซี่ เอาให้เสร็จ ไม่เสร็จกูแช่ง
“เสร็จแล้วครับ”
เปล่า
ไม่ใช่เสียงเขา
พีทชักมือกลับ ส่วนฟักก็รีบหันกลับไปหาน้องพาย หัวใจเขาเกือบวายตายหลายรอบแล้วสำหรับวันนี้
เขาสูดปากไปทีนึง ก่อนจะค่อยๆปรับอารมณ์ให้กลับมาเหมือนเดิม
ทำไมต้องถูกขัดตลอดเลยวะ ชาติก่อนกูเตะตุ๊ดตายหรือยังไง!
“อ อ่า…โอเค…ถูกหมดเลย…เก่งมากครับ” ฟักมองผ่านๆ สายตาจดจ้องแต่ในใจไม่ได้อ่านสักประโยค ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กมันเขียนว่าอะไรบ้าง
ที่แน่ๆเขาว่าเขาควรจะรีบผลักไสตัวเองออกจากที่แห่งได้แล้วจริงๆสักที
จะกลับบ้าน จะกลับไปรีดน้ำ ไม่ก็ชักแม่งในรถนี่แหละ
“เสร็จแล้วเหรอครับ?” พีทถามกลับ แววตาเศร้าโศกเบาๆด้วยความเสียดาย เมื่อเห็นน้องพายเก็บหนังสือลงกระเป๋าพร้อมกับเครื่องเขียน จะมาเสียดายอะไร ทั้งลูบทั้งล้วงขนาดนี้แล้ว ได้ไปตั้งเยอะ!
“ครับ เรียนเสร็จแล้วครับ” ฟักยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับคุณพีท ขอบคุณสำหรับขนมมาเลยครับ”
“ถ้าไม่เป็นการรบกวน คุณครูอยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันก่อนสิครับ” พีทเอ่ยชวนเขาเสียงนุ่ม แต่ก็ยังวางตัวดีหน่อยที่ไม่คว้าแขนเขาไปลูบแบบจะๆ
“โธ่ ไม่เป็นไรครับ เกรงใจจริงๆ อีกอย่างวันนี้ผมเองก็มีงานที่อื่นต่อด้วยนะครับ ขอบคุณจริงๆนะครับคุณพีท” เขาเหลือบมองพายที่หน้าซีดลงทุกขณะและเงียบกริบราวกับพยายามเฉดตัวออกจากสถานการณ์ตรงหน้า เช็คเงินที่ให้ไปเขายังเซ็นไม่ครบ ปล่อยไปก่อน เขายังคิดอะไรไม่ออกนอกจากความต้องการที่ว่าจะเอาน้ำออกจากตัว
ความพยายามไม่เป็นผล พีทจึงจำใจเลิกตื้อเขาต่อ ฟักขอตัวกลับจนได้ พายรีบยกมือไหว้เขา
ดูจากสถานะทางบ้านแล้ว ไอ้เรื่องหนี้ที่ว่า ไอ้เรื่องไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมคงตอแหลทั้งเพ
แค่คิดก็คันยุบยิบ
หรือถ้าหากเด็กมันไม่ได้โกหก(ซึ่งเขาคงไม่มีวันเชื่ออย่างนั้นอีกแน่ๆ) บ้านก็คงเป็นหนี้บัตรเครดิตเพราะพี่มันไปซื้อของแบรนด์ซื้อเครื่องสำอางมาใช่ชัวส์ๆ
เกือบไปแล้วคุณฟัก เกือบไปแล้ว
พีทเดินออกมาส่งที่หน้าบ้านอย่างเป็นกันเอง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจุดประสงค์แท้จริงแล้วคืออะไร หลังประตูปิดลง พีทซ้อนตัวแนบกับแผ่นหลังคว้าเอวเขาไว้หลวมๆก่อนจะโน้มจูบประทับไว้เบาๆบนริมฝีปาก ฟักเปิดลิ้นสลับแลกกันรับสัมผัสโดยที่พยายามทำทุกอย่างให้เรียบนิ่งแต่แฝงความร้อนเร่าเอาไว้ทุกอณู
ดีที่หน้าต่างผ้าม่านถูกปิดไว้มิดชิดแล้วโดยฝีมือของเจ้าตัวเมื่อตอนที่เข้ามาในบ้าน เขาไม่อยากจะคิดเลยถ้าหากเด็กอีกคนในห้องได้มาเห็นภาพนี้จะเกิดอะไรขึ้นต่อ
“ไม่อยากให้กลับเลย”
มาเร็วเคลมเร็ว
“เดี๋ยวมีคนเห็นนะครับ” ฟักลูบแขนที่โอบตนไว้
“ยังไม่หายคิดถึงเลย”
“ปากหวานจริงๆนะคุณเนี่ย” เขากระซิบ
“คุณก็เพิ่งชิมไปเมื่อกี๊นี่เองไม่ใช่เหรอครับ” พีทเองก็ยังหยอดต่อไม่ยอมแพ้
นอกจากแผงอกบึกบึนที่แนบสนิทกับหลังเขาแล้ว ยังมีอย่างอื่นแข็งๆที่ดึงดันก้นเขาด้วยเหมือนกัน
มันน่า…
“แล้วเจอกันใหม่นะครับ” ฟักเอ่ยคำลา แกล้งดันสะโพกยั่วเย้าอีกฝ่ายก่อนเดินจากมาอย่างอ้อยอิ่ง พีทแสดงความเสียดายอย่างชัดเจน
เจอกันใหม่เรอะ
ตลก!
หลังเข้ามานั่งในตัวรถ เมื่อหันกลับไปก็เห็นพีทส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน เขาจึงหันกลับมาหน้าพวงมาลัยรถอย่างเก่า ก่อนที่จะขับรถออก เขาขอขยี้หัวเอาเป็นเอาตายเพื่อระบายความอัดอั้นก่อนเถอะ ชีวิตแม่งบัดซบไม่มีชิ้นดี ในบ้านหลังนั้นรู้ไหมว่าต้องเก็บอารมณ์เพื่อรองรับความเปลี่ยนแปลงแทบทุกวินาทีขนาดไหน แถมยังต้องมานั่งลุ้นอีกว่าอีพีทจะสงสัยไหม หรืออีน้องพายมันจะทำเซอร์ไพรส์อะไรเขาอีกหรือเปล่า อะไรนักหนาวะ!
ก๊อก ก๊อก
ฟักหันขวับ ยังดีที่เขาไม่ได้แหกปากออกมาด้วยเมื่อเจอเด็กเดินมาเคาะกระจกรถ ในเวลานี้สีหน้าเขาเรียกได้ว่าหาคำว่ายิ้มเลย มึงไม่เจอหรอก
“พี่พัชลืม…ลืมขนมครับ”
หลังจากเขาลดกระจกลง เด็กมันก็ยื่นขนมสองถุงให้ สายตาไม่กล้าสบแถมยังสั่นไหวระริกจนเขาอดหมั่นเขี้ยวไม่หาย
“โอ้”
เขาตีหน้านิ่ง
“พี่ลืมไปเลย ขอบคุณนะครับ” ก่อนจะคลี่ยิ้มหวานหยดเยิ้ม ฟักขอบคุณเสียงทุ้ม นิ้วกดกระจกลงอีกจนสุดแล้วยื่นมือไปรับมา ในจังหวะนั้นจึงกระตุกแขนเด็กน้อยลงมาอย่างแรง เด็กเสียหลักตัวโน้มลงมาในรถ
“พ พี่พัช อ อื้อ”
ถุงขนมถูกขว้างไปด้านหลัง
ฟักโฉบใบหน้าเข้าหาบดริมฝีปากรุนแรงใส่เด็กตรงหน้า นานเท่านานกะเอาให้ขาดใจตายกันไปข้าง
เขาจูบกระทั่งลิ้นสอดแทรก เด็กผู้ไม่ประสีประสาถูกเขาอย่างจูงอย่างง่ายดาย
เมื่อค่อยๆถอนจูบออก ก่อนจะกดฝีปากลงไปอีกครั้งโดยไม่รีรอ อากาศที่ยังไม่เข้าปอดดีจึงถูกช่วงชิง เด็กน้อยตาพร่าเลือนร่างกายอ่อนปวกเปียกราวกับจะหมดแรง
“…แฮ่ก..ฮา…”
ชุดนักเรียนตัวน้อยหอบหายใจหนักหน่วง ใบหน้าแดงก่ำไปทั้งใบ
ฟักลูบใบหน้าขาวๆด้วยทาทีนุ่มนวล เขายกนิ้วโป้งแตะริมฝีปากแผ่วเบา
“บ๊ายบาย…” เขากระซิบข้างใบหูที่กำลังขึ้นสี
และประโยคสุดท้ายที่ทำให้เด็กน้อยดวงตาเบิกโพล่งราวกับได้สติกลับมาอีกครั้ง
“…ตั้งใจเรียนนะครับ”
“น้องพาย”
TBC
[17/08/2557]
หัวข้อ: [นิยายเสื่อมตับ] ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ (อ่าน 430530 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก