Special
“อยู่ไกลจนสุดสายตา~~…”ใช่ๆๆ โคตรไกล
“...ไม่อาจเห็นว่าเราใกล้กัน”เอออออ รู้แล้วไม่ใกล้ แฮ่กๆๆๆ
“และทุกครั้งหัวใจฉันคงยังไหวหวั่นกับความทรงจำ~~~”
หัวใจกูเต้นแรงเพราะกูเหนื่อยไอ้สัสสสสสสส T^T
วันนี้เป็นวันที่พวกผมใกล้จบปีหนึ่งแล้วครับ จึงต้องมีการรับเสื้อช๊อปและที่สำคัญรับ...เกียร์!
‘พวกคุณทำตัวกันแบบนี้คิดเหรอว่าจะได้เกียร์ รู้เหรอว่ามันสำคัญยังไง บางคนยังเบะปากใส่เหมือนมันเป็นของกระจอก! แล้วเสื้อช๊อป... พวกคุณไปจ่ายเงินซื้อที่ร้านก็ยังได้ ไม่จำเป็นต้องมาขอจากพวกผม แต่ทำไมพวกคุณถึงมา!’
สำหรับผม ผมว่าสองสิ่งนี้ใครๆก็หามันมาได้ครับ แต่บางอย่างที่อยู่ในใจของพวกเรา... คือมันไม่ใช่เสื้อยืดธรรมดาที่จะใส่แล้วทิ้งขว้างสักหน่อยพอเก่าแล้วจะเอาไปเป็นผ้าขี้ริ้วงั้นเหรอ มันก็ไม่ใช่ป้ะ? มันมีชื่อรุ่น สัญลักษณ์ที่พวกเราได้มันมาอย่างยากเย็นและสิ่งที่ได้มาด้วยความยากลำบากมักจะมีค่าเสมอ แต่ก่อนที่พวกเราจะได้สิ่งเหล่านั้น ก็ต้องมาเหนื่อยอย่างนี้แหละโว้ย >O<
ตอนแรกหลังจากที่ได้รุ่นครั้งก่อนทุกคนโคตรชะล่าใจครับ เรียนๆเล่นๆกิจกรรมก็ไม่ค่อยจะสนใจเพราะไม่มีใครบังคับเหมือนที่ผ่านๆมาไง ใครจะเลือกไปกระโดดโลดเต้นไร้สาระล่ะ ทุกคนก็ต้องเลือกที่จะนอนอยู่หอมากกว่าอยู่แล้วอ่ะนะ
แต่พวกพี่เขาให้เราเลือกเองว่าจะพิสูจน์ตัวเองยังไง คือผมไปแอบสืบจากพี่พอร์ชมาแล้ว รุ่นมันทำค่ายอาสาครับ ส่วนรุ่นพี่เฟี๊ยตนี่ลุกนั่งสิบเท่ารุ่นโคตรโหดแต่มันบอกว่าทำไม่ถึงนะ ล้มกันไปก่อน ตอนแรกผมคิดว่าจะเสนอให้จัดงานโปรโมทคณะอะไรงี้ แต่ไอ้เพื่อนตัวหนึ่งในเมเจอร์แม่งเสนอว่าจะวิ่งรอบมหาลัย กูล่ะอยากจะเอาตีนนาบหน้ามัน!!!!! TOT
“เธอเฮ้อเห่อเฮ๊อเหอออออ~~~”“โว้ยยยยยยย” ใครหอนวะ
พวกเราเกือบร้อยชีวิตกำลังร้องเพลงเธอของวงค๊อกเทลเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อย แต่ท่อนฮุกนี่ใครหอนนนนนน ตอบบบบบบ กูจะไม่ทนนนน T_T
“เธอยังคิดถึงฉันมั้ย เมื่อสองเรานั้นยังคงห่างไกล เมื่อเวลาพาเราให้ไกลกัน”
“รูรู้ฮู้ฮูฮูวววววววบ้างไหม~~~~~...”“โว้ยยยยยยย”
มาอีกแล้ว ใครหอนอีกแล้วคราวนี้ไม่เข้าจังหวะด้วย พวกกูโห่ใส่ยังไม่รู้สึกนึกนะมึ๊งงงงง TOT
“คนไกลยังคงหวั่นไหว เมื่อเขามองดูภาพเธอทีไร น้ำตามันยังไหลออกมา”มหาลัยก็ไม่ใช่จะเล็กๆ ดีตรงที่ได้หยุดเหล่หญิงคณะอื่นเท่านั้นแหละโว้ย แต่คิดว่าเขาจะสนใจมั้ย แค่ขึ้นชื่อว่าคณะวิศวะแล้วพวกผู้ชายมายืนแซวกันเป็นหมู่เป็นฝูงขนาดนี้เขาอายเดินหนีกันไปหมดแล่ว!
“อย่าคิดว่ากูไม่เห็นนะไอ้จัส”
“ไรวะ”
“โบกมือให้ชะนีที่ไหนยะ!”
นอกจากมึงจะเป็นกระเทยแล้วมึงยังจิกเก่งเป็นไก่อีกอิก้องงงงง ผมก็แค่โบกมือและส่งจูบให้สาวคณะนิเทศฯแค่นั้นเอง เขาเป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนมอปลายเว้ยยย เลยแซวมันเล่นๆ แล้วอิห่าก้องนี่คิดจริงคิดจังเอาไปฟ้องพี่พอร์ชครับ นอกจากจะโดนซ่อม(แบบไม่มีสาเหตุในฐานะพี่ว้ากแล้ว) ผมยังถูกมันทำโทษในฐานะผัวอีก!
“อื้อ อ๊ะ อ๊าๆๆ พี่พอร์ช!”
คือกำลังโยกรัวๆให้อารมณ์ผมพุ่งถึงขีดสุดแล้วมันก็แกล้งหยุดแล้วขยับเนิบช้า คือกูจะเสร็จแล้วไงไอ้เวร!!!!!!
“ทุบกูกูแกล้งมึงไม่เลิกแน่จัส”
มือง้างไว้ชะงักเลย
“พี่พอร์ชชชชชชช”
“หึหึหึ อยากได้ก็ทำเอง”
มันพลิกผมขึ้นด้านบนให้ผมจัดการมันเอง มันทำให้ผมประสาทจจะแดกตั้งแต่เริ่มละ คือผมก็ผู้ชายไงสะกิดกูก็เตลิดแล้วครับแล้วมันก็แตะๆยั้งๆอยู่ได้ อยากจะร้องไห้ แล้วให้กูทำเองอีก กูอายยยยยย T//////T
“ไม่เอาพี่พอร์ช กูไม่ได้กิ๊กกะเขาจริงๆนะ อ๊ะ!”
มันดึงผมที่นั่งป๊าคร่อมตักมันอยู่เข้าไปบดจูบอย่างรุนแรง ผมคิดว่าปากจะต้องเจ่ออ่ะ ใช่ความผิดผมป้ะเนี้ย ก็บอกแล้วว่าเพื่อนเก่าๆ พี่มันก็ยังระแวงไม่เลิกกลัวว่าผมจะมีกิ๊ก ชิ!!
“ฮ๊า อ๊ะ พี่พอร์ชครับ เร็วๆ”
มันสวนสะโพกขึ้นมาทั้งๆที่ผมยังนอนทับอยู่ คราวนี้มันจัดหนักจัดเต็มให้ผมไปสวรรค์สองรอบติดเหนื่อยแต่ยังมีแรงง้อมันต่อ หลังจากคบกันมันชอบขี้หึงจริงๆนะ ผมล่ะเพลียยยยยยย ขนาดปลาทองตัวผู้มันยังไม่ให้เข้าใกล้เลย(แยกเพศยังไงของพี่มันไม่รู้ T_T) อิก้องนี่ถ้าใกล้มาก็จะโดนเม้งใส่เหมือนกัน
“พี่พอร์ชอ่ะ ช่วงนี้มึงขี้หึงขี้งอนเกินไปป่าว”
ผมกอดมันจากด้านหลังกดจูบรอยสักที่มันทนเจ็บไปทำมาให้เป็นของขวัญครบรอบ ได้กูเสร็จแล้วกลับมางอนอย่างต่อเนื่องจริงๆคนนี้
“กูไม่ได้ขี้หึงแต่มึงไปส่งจูบให้ผู้หญิงคนอื่นป้ะจัส”
“เพื่อนกันจริงๆ ตอนกูย้ายโรงเรียนใหม่เขาช่วยกูเยอะเลย”
“เหอๆๆ เขาหวังอะไรหรือเปล่า”
“บ้า เขาเป็นผู้หญิงนะจะหวังมาเอาผมเหมือนพี่เหรอ”
“เขาจะให้มึงเอาเขาดิไอ้เด็กนี่”
“แหะๆๆ ไม่หรอกน่า รักใครได้ที่ไหนล่ะก็รักอยู่คนเดียวเนี้ย”
พี่มันหมุนตัวกลับมากอดแล้วกดปากลงบนกลีบปากผม ไม่มีการขยับไม่มีการรุกล้ำเข้ามาด้านใน แค่แตะแล้วมองตากันอยู่อย่างนั้น และผมก็บริสุทธิ์ใจจริงๆนี่นาเลยจ้องตามันกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ฮ่าๆๆๆ ตาเหล่”
“มึงก็เหล่ว่ะพี่พอร์ช!”
หมดอารมณ์ซึ้งไปเลย ณ จุดๆนี้ = =;;;
“หายโกรธน้าๆ”
“ช่วงนี้กูโมโหมึงบ่อย มึงรำคาญป่าว”
อาทิตย์แล้วผมไปโครงการปลูกป่าแล้วไปสนิทกับไอ้แบล็คที่อยู่เจอร์ไฟฟ้า วันก่อนก็ไปประชุมกิจกรรมเลยตีซี้กับไอ้หมอกเจอร์จัดอุต วันนี้ก็อย่างที่เห็น แล้วยังไม่นับที่ผ่านๆมาหลายเดือนก่อนอีกนะ
“ไม่หรอกน่า แล้วสมัยก่อนมึงรำคาญกูป้ะที่กูก็ตามหึงมึงอย่างนี้”
“กูไม่เห็นรู้สึกอะไรเลยนอกจากชอบมึง”
=//////////////////////////////=
“ละ แล้วช่วงนี้เป็นอะไร ถึงได้หึงพร่ำเพรื่อ”
“กูไม่รู้อ่ะ กูแค่ไม่ชอบอ่ะ มึงจะสนใจคนอื่นมากกว่ากู จิ๊! กูรู้สึกว่ากูรักมึงเกินไปแล้วว่ะ!”
อ๊ะ...
>////////////<
บ้าๆๆๆ บอกรักอยู่ได้ ส่วนกูนี่ก็เขินอยู่ได้ หน้าบางตั้งแต่เมื่อหร่ายยยยยยยยยยยย
“ถ้ารักมากนักก็เอาเกียร์มาดิ”
คือเกียร์เนี้ยส่วนมากผู้ชายคณะผมจะเอาไปให้เมียน่ะครับ(ได้เสียกันยังไม่รู้เรียกเมียไว้ก่อนอ่ะคณะกู) มันจะได้คนละอันเองไม่มีการขอใหม่ไม่มีการได้เพิ่มไม่ว่าจะกรณีใดๆ ดังนั้นต้องให้เมื่อเรามั่นใจว่าคนๆนั้นมันใช่จริงๆ แล้วถึงมันไม่ใช่หลักประกันที่มั่นคงแต่มันมีผลทางจิตใจละกันน่า
“อยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้”
“...”
มันพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่ผมนี่สตั๊นไปแป๊บนึง
“ทำหายเหรอ”
“...มั้งนะ ไม่แน่ใจเหมือนกัน”
“อะไรว้า พยายามหาหน่อยจิ เอามาแลกกัน”
ผมกะจะเอาไปทำเป็นสร้อยมาให้มันแหละ เพราะที่เกียร์มันจะมีรุ่นและรหัสนักศึกษาอยู่ ต้องแสดงความเป็นเจ้าของกันและกันไว้ก่อนเลย
“มึงเก็บเอาไว้เหอะ วิ่งจนขาลากเกือบไม่มีแรงมาให้กูเอาแล้วไม่ใช่อ่อ?”
“...”
มันเริ่มไซร้หน้าไซร้คอผมละแต่ผมนี่ดันหน้ามันออกไปก่อน ยังไม่เคลียร์ครับ
“ทำหายหรือว่าให้ใครไปแล้ว...”
“...” มันทำหน้าคิดแต่ผมนี่ใจแป้วอ่ะ “เหมือนกูจะเอาไปทำเป็นสร้อยอ่ะแล้วเห่อใส่ติดตัวอยู่พักหนึ่ง แล้วเอาไปไว้ไหนว้า”
“มึงไปเยผู้หญิงแล้วลืมเอาไว้ให้เขาหรือเปล่า”
พูดด้วยน้ำเสียงปกติแต่ผมนี่ขืนตัวออกจากอ้อมแขนมันละ ไหนบอกว่ารักกูไม่เคยเปลี่ยนแหงะ พี่พอร์ชดึงผมเข้าสู่อ้อมแขนแล้วรัดแน่นให้ผมกระดุกกระดิกไม่ได้เลย
“กูไม่แน่ใจอ่ะจัส แต่มันไม่สำคัญหรอก กูอยู่กับมึงนี่ไง”
“มึงเป็นคนปลูกฝังรุ่นน้องนะว่าเกียร์นี่มันสำคัญมาก”
ผมแค่นยิ้มแล้วผละตัวออกมาอาบน้ำกลับบ้านตัวเองเลยตอนแรกกะจะกลับหอแต่รู้ว่าพี่มันต้องไปหาแน่ๆ แม้พี่พอร์ชจะเดินตามมาง้อแต่ผมไม่พูดกับมันครับ ขนาดขึ้นแท็กซี่มามันยังเดินตามตอนแท็กซี่ออกตัวช้าๆในตอนแรกเลย ทิ้งมอเตอร์ไซค์ไว้ที่คณะอีกมั้ยล่ะนั่น โอ๊ยยยยย หงุดหงิดๆ
ตอนมาผมมารถมันตอนกลับก็ต้องกลับแท๊กซี่โดนโกงมิเตอร์ให้อารมณ์เสียไปอีก กลับถึงบ้านผมเล่าให้ม๊าฟังแต่เหมือนเขาจะเข้าข้างพี่พอร์ชล่ะ(พี่พอร์ชมาส่งผมที่บ้านครั้งหนึ่ง ม๊าเห็นเลยเรียกให้เข้าไปกินข้าว ความจริงก็เลยเปิดเผยเลยไง)
“มันก็เหมือนแหวนหมั้นแหละจัส”
“ไม่เหมือน แหวนหมั้นนั่นขอตังค์พ่อซื้อ แต่นี่จัสไปวิ่งมาได้ โดนว๊ากโดนทำโทษตั้งไม่รู้กี่รอบจนท้อจนจะออกจากการรับน้องด้วยซ้ำ”
“ตาพอร์ชก็ต้องเคยทำมาแบบเราสิ เขายังไม่เห็นสนใจเลย”
“ใช่ ขนาดได้มายากมาเย็นแม่งยังไม่สนใจ แล้วที่จัสยอมให้มันตอนเมาอ่ะ ไม่มีค่าเลยมั้ง”
“เห้อออออออออ คิดไปเรื่อย”
ผมนอนรอโทรศัพท์มันแต่ก็ไม่มีสายจากหมาตัวไหนเข้ามาแม้แต่สายเดียว เออออออ จะเอาใช่มะ! กูหายงอนมึงเองก็ได้โว๊ยยยยย คิดไปคิดมาของแต่ละอย่างมันมีค่ากับคนแต่ละคนไม่เหมือนกัน มันอาจจะดูมีความสำคัญสำหรับผมแต่สำหรับพี่พอร์ชก็คงจะเป็นแค่เกียร์อันหนึ่งล่ะมั้ง
แล้วถ้ามันจะเอาไปให้ผู้หญิงแล้วผมก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะได้มาตั้งแต่ปีหนึ่งใครจะเก็บไว้ตั้งสามปี เอาของตัวเองไปทำสร้อยแล้วมาหมายไอ้พี่พอร์ชไว้ดีกว่า หวังว่าคงจะไม่เอาของผมไปให้คนอื่นหรือทำหายอีกหรอกนะ
“เวรกรรมอะไรว้า T_T”
“พี่เพรทๆ สวัสดีฮะ มีอะไรกันเหรอ”
“อ้อไอ้เด็กเวร มึงนี่นะไปทำอะไรเพื่อนกูวะ ดูดิกูต้องกับเพรทต้องมานั่งเก็บกวาดเนี้ย เจออีกทีต่อยคว่ำ”
พี่เติร์กโวยใส่ ประตูคอนโดของเขาสองคนเปิดกว้างเหมือนๆกับห้องถัดไปที่เป็นเพื่อนพี่พอร์ชเหมือนกัน ผมชะโงกหน้าเข้าไปดูแล้วก็ชะงัก ห้องพวกพี่ๆเขาถูกรื้อ ขโมยขึ้นเหรอไงแล้วห้องพี่พอร์ชอ่ะ?
“แจ้งตำรวจยังอ่ะพี่เติร์ก”
“แจ้งจับเพื่อนตัวเองเหรอไงวะ”
“อ่าว”
“ไอ้พอร์ชมาคุ้ยห้องพวกกูหากงหาเกียร์แม่งไรมันไม่รู้ เดี๋ยวนะ คุ้ยเหรอ อย่าเลย เรียกว่าถล่มเถอะ”
“หะ?”
“เออ วันนี้ปีหนึ่งได้เกียร์นิ จะแลกกับมันเหรอไง กูว่าหายไปแล้วล่ะ คนอย่างไอ้พอร์ช...” ผมไม่ฟังพี่เติร์กพูดให้จบเดินไปสแกนนิ้วเข้าห้องพี่พอร์ช เปิดประตูได้ก็ชะงักอีกครั้ง เละยิ่งกว่า!! TOT
แล้วนี่ไอ้ตัวต้นเหตุไปไหนแล้ววะ!
ผมเก็บห้องมันเสร็จก็นั่งรอนอนรอในห้องมันเป็นชั่วโมงๆก่อนที่จะได้ยินเสียงปิดประตูดังปัง! แล้วร่างสูงใหญ่ก็พุ่งเข้ามาทับผมที่นอนดูทีวีอยู่แขนหนารัดตัวผมเอาไว้แน่น เสียงหอบแฮ่กๆทำให้ผมสงสารเลยจูบซับเหงื่อตามไรผมมันออกให้
“ได้มาแระ”
มันยิ้มเผล่ทั้งๆที่ยังหายใจแรงด้วยความเหนื่อย มือใหญ่ยกสร้อยที่มีสัญลักษณ์เกียร์ที่สลักรหัสนักศึกษาและชื่อรุ่นไว้อยู่ อืมมมม... ถูกต้องทุกตัวอักษร แอบไปสั่งทำมาป้ะเนี้ย คนอย่างมันเจ้าเล่ห์นะครับ ไม่น่าไว้ใจเลย
“ไปเอาไหนมา สั่ง?”
“เปล่าๆ กูไปค้นมาดิ กูว่ากูเก็บไว้อย่างดีแต่นึกไม่ออก”
“แล้วไปเจอที่ไหนอ่ะ”
“ที่บ้าน”
“หืม?? เอาไปวางไว้ตรงไหนของบ้านถึงลืมได้”
“ตะ...ตรง ตรงคอหมา”
“หาาาา...”
“ก็ตอนนั้นกูไม่มีใครจะให้นี่ เอามาใส่เองก็ตลกไปเลยเอาไปทำปลอกคอให้หมาที่บ้าน”
“พี่พอร์ช มึงเคยบอกว่ามึงไม่ถูกกับหมาที่บ้านมึง”
“แหะๆๆ นี่” ชูแขนอีกข้างให้ดู ให้ตายเถอะ!!!! รอยข่วนเป็นทางยาวอ่ะ ผมดันมันลุกขึ้นนั่งแล้วสำรวจก็เจอตรงราวนมอีกรอบหนึ่ง บ้านมันเลี้ยงหมาลอตไวเลอร์น่ะครับ พ่อมันเอามาเลี้ยงแต่มันไม่ชอบมันอยากได้หมาขนปุยๆก็เลยตั้งแง่กับหมาที่บ้านตั้งแต่ตอนนั้น
“ตอนนั้นมันยังพิษสงไม่เยอะกูเลยเอายัดคอมันได้ ผ่านมาสามปีแม่งออกฤทธิ์ออกเดชใส่กูซะ”
“...”
“แต่ฤทธิ์ลอตไวเลอร์ก็ทำอะไรกูไม่เหมือนมึงหรอก เมียกูโหดกว่าเยอะครับ^O^”
“หึหึหึ” แอบว่ากูเป็นหมาอยู่ป่าวให้ทาย
“อันที่จริงทุกวันนี้กูก็ให้เกียร์มึงตลอดเวลาอยู่แล้วนะ”
“ตอนไหนวะ”
“ทุกตอนอ่ะ มึงไม่เห็นเอง”
“เกียร์ไร ไหนอ่ะ”
“เกลียมัว กลัวเมียไงครับ ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้พี่พอร์ชบ้าเอ้ย”
แอบกดสำลีลงบนแผลมันแรงๆจะพาไปหาหมอมันก็ไม่ไปบอกได้รับวัคซีนอยู่แล้วแถมหมาบ้านมันก็ดูแลอย่างดียิ่งกว่าลูกผู้ว่าอีก(กรรม T_T) ดังนั้นไม่ต้องห่วง ถ้าอยากให้มันหายเร็วๆต้องมาให้มันเอาอีกรอบจะง่ายกว่า กูนี่อยากให้มันถูกกัดซะให้แขนขาดจริงๆเล้ยยยยยยยย
“ของกูกำลังไปทำอยู่นะพี่พอร์ช”
“ยังไงก็ได้ เดี๋ยวๆๆ ไม่ใช่กูไม่อยากได้นะ แต่แค่มีมึงอ่ะกูก็พอใจแล้ว กูจะไม่เรียกร้องอะไรมึงเลย แค่อยู่ให้กูรัก...”
“...” ทำซึ้งอีกและ
“...อยู่ให้กูเอา และครางดังๆว่าพี่พอร์ชเอาอีก เร็วอีก แรงอีก แค่นี้กูก็พอใจละ”
มึงดัดเสียงเลียนแบบกูแล้วมึงยังจะยิ้มทำหน้าซึ้งใส่กูอีกเหรอพี่พอร์ช
“ไอ้เหี้ยพี่พอร์ช! แดกตีนกูก่อนมั้ยหะ”
ผมไล่เตะคนถูกหมาขย้ำไปทั่วห้องก่อนที่จะถูกมันรวบตัวเข้าไปเอา เอ้ย เข้าไปห้อง เอ้ย เข้าไปเอาในห้อง เอ้ย ถูกแล้ว!! เล่นมุกไก่กาไปอีก สวัสดีครับ
--------------------------------------------------
special จ้า รู้สึกคิกถึงนาง เลยมา 5555
ถ้าชอบก็ดีใจ ถ้าไม่ชอบก็ขออภัยยยยย
หัวข้อ: (จบแล้ว)█ ◤ Villain ◢ █ ถ้าไม่รัก อย่าหาว่าร้าย ซีรี่ย์2 #special [21/9/57] (อ่าน 69911 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก