พี่ช้าง : วันดีๆ ของผมกับเด็กน่ารักที่อายุห่างกันเป็นสิบปี 2
เลิกงานเสร็จผมก็ปั่นจักรยานคันเล็กๆ กลับบ้านไปเปลี่ยนเป็นชุดวอร์มเพื่อเตรียมจะไปออกกำลังกายที่ศูนย์กีฬาในซอยข้างหอพัก Z ที่ผมทำงานอยู่
พอเข้ามาในซอยปุ๊บก็เจอคนคุ้นตาหลายคนมาออกกำลังกายกัน จึงหยุดทักทายและส่งยิ้มให้บ้าง
หืม นั่นมัน...?
ร่างบางของหนุ่มน้อยคนหนึ่งกำลังขยับลำตัวและโยกมือไปมาตามบรรดาคุณป้าวัยทองทั้งหลายที่ชอบรำมวยไทเก๊ก
"อุ๊บ...ฮ่าๆ"
ผมหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังจนคนที่กำลังรำไทเก๊กอยู่สะดุ้งแล้วหันมามองผมกันหมด
"พี่ช้าง มาออกกำลังกายเหรอครับ"
โรตีเดินออกจากแถวแล้ววิ่งเหยาะๆ มาทางผมที่กำลังยืนอมยิ้มอยู่ ไม่รู้ทำไมผมถึงคิดว่าเจ้าตัวเล็กแอบมาดักเจอผมก็ไม่รู้ ท่าทางมันบอกอ่ะ
เอ่อ...ผมคงคิดมากไปเอง น้องเขาไม่ได้คิดอะไรกับผมเสียหน่อย คงไม่มีทางเป็นแบบที่ผมคิดหรอก
"ไม่เห็นเคยมาออกกำลังกายเลย ทำไมอยู่ดีๆ วันนี้ถึงมาน่ะ" ผมถาม
"อะ...อ๋อ คือพอดีแบบ...แบบว่าอยากรักษาสุขภาพอ่ะครับ"
โรตีพูดพร้อมกับขยับแข้งขา กำมือขึ้นแล้วหมุนๆ ไปมาประกอบคำพูด...ไม่น่าเชื่อเลยแม้แต่นิด
ผมหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้...จดหมายน้อยและตัวหนังสือที่แนบมากับขนมปังและปาท่องโก๋ทั้งสองครั้งนั่น
"ถ้ายังไงมาวิ่งด้วยกันสักรอบสองรอบไหม"
โรตีตาเป็นประกายขึ้นมาทันที "ไปสิครับไป"
เราสองคนวิ่งสอบรอบสนามที่ไม่ใหญ่นั่นก่อนจะไปร่วมกลุ่มเต้นแอโรบิคอีกฝั่งหนึ่ง พอเสร็จก็กลับมานั่งเหนื่อยกันข้างต้นไม้ที่ผมเอากระเป๋าพาดบ่าใบเล็กกับขวดน้ำวางไว้
ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วที่โรตีมองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังคิดทำอะไรอยู่ เด็กน้อยเอ๋ย ถ้าจะแอบทำอะไรให้ใครคือโคตรไม่เนียนอ่ะ แค่สบตาแป๋วนั่นก็รู้แล้วว่าคิดอะไรอยู่
"มองพี่ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว มีอะไรหรือเปล่า"
"ปะ..เปล่าครับ มองต้นไม้ด้านหลังพี่ต่างหาก"
คนตัวเล็กพูดจบก็หันหน้าหนีไปทางอื่นอย่างเขินอาย ทำเอาผมแอบอมยิ้มออกมาก่อนจะก้มลงนั่งหยิบขวดน้ำขึ้นราดหน้าตัวเองเพื่อเพิ่มความสดชื่นและจับกรอกมากอีกอึก
วินาทีที่ผมกำลังกรอกน้ำเข้าปากหางตาผมดันเห็นใส่โรตีที่รีบร้อนเปิดซิปกระเป๋าใบเล็กที่ผมพาดไหล่มาด้วยและใส่กล่องของขวัญผูกโบว์สีแดงเล็กๆ ลงไปก่อนจะรีบปิดซิปและกลับไปยืนแกล้งทำหน้าเหมือนคนกำลังเหนื่อยเหมือนเดิม
คนอะไรน่ารักจริง...ขอจูบสักทีได้ป่ะ
ผมอมยิ้มกับการกระทำของโรตี สงสัยคงแอบไปรู้มาสินะว่านี่เป็นวันเกิดผมเลยเตรียมของขวัญมาให้แบบนี้ แล้วยังท่าทางกลัวผมรู้ว่าตัวเองเอาของขวัญให้แบบเมื่อกี้อีกทำให้ผมใจแกว่งไปมาเลยทีเดียว
บางทีผมเริ่มเชื่อแล้วล่ะว่าโรตีอาจจะเป็นเจ้าของขนมปังกับน้ำเต้าหู้นั่น แบบนี้เท่ากับว่าเราสองคนกำลังคิดเรื่องเดียวกันอยู่ หัวใจก็กำลังเต้นไปในจังหวะเดียวกันอยู่สินะ
ผมพร้อมที่จะเปิดใจรับมุมมองความรักครั้งใหม่แล้วนะ...ติดแค่คนตัวเล็กตรงหน้านี่แหละที่พร้อมจะไปกับผมไหม เวลาแค่อาทิตย์กว่าๆ กับความสัมพันธ์อันแสนแปลกประหลาดของเราจะทำให้เจ้าตัวพอจะตัดสินใจได้หรือยังนะ
"พ...พี่ช้างทำไมมองผมแบบนั้นอ่ะ หน้าผมมีอะไรติดอยู่เหรอ"
โรตีหน้าซับสีเลือดขึ้นมาทันทีที่ถูกผมใช้แววตาวาบหวานเหมือนจะกลืนกินลงไปทั้งตัวจ้องมอง
"มองคนน่ารัก...ไม่ได้หรือไง"
ฮ่าๆ โรตีน่ารักจัง ตอนนี้หน้าแดงคอแดงไปหมดเลย เหมือนลูกมะเขือเทศโตๆ ที่มีแขนขาเดินได้เลยอ่ะ
"พูดบ้าอะไรก็ไม่รู้คนแก่เนี่ย" โรตีบ่นเสียงงึมงำ
"โห สามสิบนี่ไม่แก่นะ กำลังดีต่างหาก ต้องลองก่อนถึงจะตัดสินใจได้"
"ลามกอ่ะพี่ช้าง พอเลย"
"เอ้า ก็ใครเริ่มก่อนล่ะ"
"ว้ากกก หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!"
เราสองคนคุยกันหัวเราะกันจนเดินออกมาจากซอย
ผมว่ามันอบอุ่นดีนะครับ ไม่หวือหวาไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมากมาย หัวเราะได้สุดเสียงไม่ต้องแคร์ว่าใครจะเหม็นปากเราไหม (?) บางทีผมอาจจะคุยเรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคนก็ได้นะถ้ามีโอกาส
"จะกลับบ้านเลยไหมเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง"
โรตีส่ายหน้าไปมาเหมือนเห็ดสีส้มในเกมมาริโอ้ "ยังครับ วันนี้พ่อแม่ไม่อยู่บ้านต้องหาอะไรกินก่อนกลับอ่ะครับ"
"ถ้าอย่างนั้นออกไปกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอยไหม วันนี้วันเกิดพี่เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"
"อ้าว วันนี้วันเกิดพี่เหรอครับ ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
ผมอมยิ้มกับคำโกหกแสนน่ารักนั่น ถ้าไม่รู้แล้วกล่องของขวัญในกระเป๋านี่มันคืออะไรล่ะ
"อื้ม ไม่รู้ แต่ใครก็ไม่รู้แอบเอาของขวัญมาใส่ไว้ในกระเป๋าพี่"
"…!!"
ฮ่าๆ โรตีหน้าเหวอไปเลย ตลกจัง เดี๋ยวต้องแกล้งแหย่ให้ตกใจเล่นบ่อยๆ แล้วล่ะ
"รู้แล้วทำไมไม่บอกเล่า"
"อยากแกล้งคนอ่ะ"
โรตีสะบัดสะบิ้งบ่นเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็หันมาพูดจาหัวเราะกับผมได้เหมือนเดิม
อืม...ถือโอกาสนี้พูดเลยแล้วกันนะ ถ้าออกไปด้านนอกตรงร้านอาหารคนเยอะ
"ขนมปังกับน้ำเต้าหู้นั่นของโรตีใช่ไหม"
คนตัวเล็กไม่ตอบแต่แหงนหน้ามองจันทร์ครึ่งเสี้ยวบนท้องฟ้าแทน
"ถ้าใช่แล้วจะเป็นยังไง...ไม่ใช่แล้วจะเป็นยังไงเหรอครับ"
ผมกระตุกมือโรตีให้หยุดเดินก่อนอีกประมาณห้าร้อยเมตรจะออกนอกปากซอยไป จากนั่นจึงจับไหล่คนตรงหน้าเบาๆ ให้หันหน้ามามองผมแบบเต็มตา
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามเรียบเรียงคำพูดในสมองให้ดูดีที่สุดก่อนจะเอ่ยมันออกมา แต่ใบหน้าซับสีเลือดของคนตรงหน้าทำให้ผมเขินมากขึ้นไปอีก บ้าชิบ!
"พี่อยากลองถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคน...มันจะมีทางพัฒนาไปไกลกว่านี้ได้ไหม"
โรตีตาเบิกกว้างกับคำพูดของผมก่อนจะยิ้มกว้างออกมา แววตาสั่นระริกราวกับเด็กได้ขนมสุดโปรด
"พี่อยากพัฒนามันไปในทางไหนล่ะครับ"
คำพูดกึ่งจริงกึ่งเล่นนั่นทำให้ผมยิ้มออก จากสายตาผมคิดว่าโรตีเองก็คงพอมีใจให้ผมอยู่ไม่มากก็น้อยล่ะนะ
"เป็นแฟนกันไหมครับ...?"
พูดจบแล้วผมก็ต้องกลั้นใจเพื่อรอฟังคำตอบของคนตรงหน้า แต่โรตีเพียงยิ้มแล้วเอื้อมมือไปมาโอบรอบคอผมดันต่ำลงให้ใบหน้าเราสองคนใกล้ชิดกันมากขึ้นกว่าที่มันจะเป็น
เป็นโรตีเองที่ประทับริมฝีปากนุ่มนิ่มนั่นลงมาบนปากเรียวของผมแรงๆ ทีหนึ่งก่อนจะเด้งตัวออกไปยืนตรงข้ามผมแบบเดิมปล่อยให้ผมยกมือขึ้นลูบปากตัวเองเหมือนคนกำลังเพ้อ
จูบเมื่อกี้นี่มันยอดเยี่ยมมากเลย ทั้งที่เหมือนแค่เอาปากชนกันเฉยๆ แล้วผละออกแต่กลับหวานนุ่มราวกับกำลังกินเอแคลร์อยู่ ถ้าได้สัมผัสกันและกันนานๆ กว่านี้คงจะดีสินะ
"ผมยังไม่ตอบรับคำตกลงเป็นแฟนกับพี่ช้างนะครับ"
"…!"
คำพูดนั้นทำผมแทบน้ำลายฟูมปาก
"ฮ่าๆ ตกใจขนาดนั้นเชียวอ่ะ ผมพูดความจริงนะ"
"…" ความจริงอะไรกันล่ะ จับข่มขืนตรงนี้เลยดีไหมเนี่ย!
"ผมอยากดูการกระทำของพี่ที่มีต่อผมครับ ดูกันไปสักระยะก่อนแล้วค่อยตัดสินใจครับ อย่ารีบร้อนเลย เพราะผมเองก็คิดไม่ต่างกับพี่ช้างเท่าไหร่ แค่อยากได้ความมั่นใจเฉยๆ"
"อ๋อ...แบบนี้นี่เอง ตอนแรกตกใจหมด"
"ตกลงตามนี้ได้ไหมครับ"
ผมยิ้มจางๆ ผงกหัวรับคำพูดของโรตี...แค่นี้เอง ทำไมจะไม่ได้ล่ะ
"ได้ครับ ระยะห่างระหว่างเรามีเท่านี้คงเกินพอแล้ว"
"ครับผม ผมไม่ทำให้พี่รอนานแน่ วางใจได้เลย"
เราสองคนยิ้มให้กัน ผมคลายมือออกจากไหล่คนตัวเล็กจากนั้นจึงเดินกันต่อไปหาร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยากกิน
วันเกิดของผมจบลงที่เราสองคนพร้อมจะศึกษาดูใจเพื่อแลกเปลี่ยนทัศนคติและพัฒนาความสัมพันธ์ในอนาคต มันโอเคกว่าแฟนเก่าผมที่สบตากันแวบเดียวก็ตกลงคบกันจนในที่สุดก็ไปกันไม่รอด
แบบนี้แหละกำลังดีเลย...ไม่มากไม่น้อยเกินไป
ค่อยๆ รักกันเบาๆ (:
(The End)
= = = = = = = = = = = = = = = = =
เยสๆ ในที่สุดมันก็จบลงแล้ว !! (เป็นคนที่มีนิยายดองไว้เยอะมาก =_=^)
ภาคปกติจบลงแค่นี้นะครับ ตอนแรกว่าจะไม่มีตอนพิเศษ แต่ไปๆ มาๆ ความรักของสองคนนี้ยังไม่ได้ฟันฝ่าอุปสรรคและได้โรแมนติกด้วยกันเลย
ผมเลยคิดว่าจะพเิ่มตอนพิเศษให้หนึ่งตอนซึ่งยาวมากกกกกกก แต่จะลงตอนเดียวจบเลยนะครับ น่าจะไม่นานหลังจากนี้
รอติดตามนะครับ (:
ปล.อยากเห็นช้างขี่โรตีไหม 55555555555555555
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) รปภ.ที่รัก [END] (อ่าน 28278 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก