ตอนพิเศษ
กว่าเราจะลงตัวกัน Part II
"เรานี่มันตัวป่วนจริงๆ เลย" พี่ช้างบ่นพร้อมกับเอามือมาโยกหัวผมเล่น
ผมยิ้มเผล่อย่างมีความสุขแล้วนึกทะลึ่งอะไรไม่รู้ถึงได้แกล้งบีบก้นพี่ช้างไปทีหนึ่ง
หมับ!
"เฮ้ย! ทำอะไรน่ะ"
เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย พี่ช้างสะดุ้งตัวโยนปล่อยมือออกจากหัวผมทันที
"ก้นนุ่มจัง ขอเอาทีดิ"
ผมแซวเล่นตามประสา แต่พี่ช้างคงหมั่นเขี้ยวมั้งถึงได้ล็อคคอผมไว้ลากเดินไปด้านหน้า
"โอ๊ย! ทำอะไรอ่า! ผมเจ็บนะ เดี๋ยวคอเคล็ดพอดี"
"ก็ใครบอกให้พูดบ้าๆ แบบนั้นออกมาล่ะ ใครเอาใครกันแน่ เดี๋ยวโดน"
ผมผละตัวเองออกมาจากร่างสูงด้านข้างแล้วเบิกตาโตราวกับเด็กที่ไม่เคยรับรู้อะไรมาก่อน
"อะไร! ตามหลักการแล้วคนแก่กว่าต้องตามใจเด็กสิ พี่ช้างขี้โกงอ่ะ"
โป๊ก!
"โอ๊ย! เจ็บนะ เขกลงมาได้ยังไง กำปั้นตัวเองไม่ได้เล็กเลยนะ!"
ผมร้องโวยวายออกมาเมื่อพี่ช้างเขกหัวผมทีหนึ่ง แต่ดูท่าไม่มีความรู้สึกผิดเลยกลับหันมาจิ้มแก้มผมเล่นเป็นเชิงสั่งสอนอีก
"ใครโกงใครกันแน่ ที่พี่มาเดินเที่ยวด้วยวันนี้เพราะเกมการแข่งที่เราโกงพี่ไปต่างหาก"
"โห อย่ามาใส่ไข่นะ ก็เราตกลงตามนั้นแล้วนี่นา ตัวเองไม่มีน้ำยาเองแล้วมาโทษคนอื่นแบบนี้มันใช่ที่ไหน"
"หน็อยๆ ใครไม่มีน้ำยา เดี๋ยวจะโดนดี!"
"โดนอะไร ไม่กลัว แน่จริงก็ตามมาให้ได้สิ แบร่ๆ"
ผมหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่คนด้านข้างแล้วออกวิ่งหนีไปด้านหน้าทันทีเมื่อพี่ช้างเหมือนจะตะปบตัวผมไว้ด้วยแขนยาวเหมือนหนวดปลากหมึกนั่น
"อย่าให้จับได้ล่ะ! จะตีให้ก้นแดงเลย!"
"จับให้ได้ก่อนเถอะลุงแล้วค่อยพูด ฮ่าๆ"
ผมหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานแล้ววิ่งไปทางหน้าที่มีคนเดินผ่านไปผ่านมา เกือบชนใครเข้าหลายคนแล้วด้วยล่ะ แหะๆ
อืม...ใช่แล้วครับ ผมเป็นผู้ชนะในการแข่งบาสเก็ตบอลเมื่อคราวก่อนทำให้วันหยุดประจำเวรของพี่ช้างกลายมาเป็นวันของผมที่พี่เขาต้องตามมาดูแล กินข้าว เดินเที่ยวและทำตามที่ผมต้องการหนึ่งวัน อิอิ
"แฮกๆ"
ผมวิ่งมาทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ที่วางตามข้างทางแล้วหอบเหนื่อยออกมา
"นี่แน่ะ จับได้แล้ว!"
พี่ช้างที่วิ่งตามผมทันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตามมานั่งข้างๆ แล้วล็อคคอผมไว้ทันที
"แอ่ก ยอมแพ้แล้วคร้าบบบ"
"อย่างนี้ต้องโดนทำโทษด้วยการจับแก้ผ้า!"
"โอ้! ไม่เอานะพี่ช้างเดี๋ยวน้องตื่น"
พี่ช้างหลุดหัวเราะออกมาทันทีราวกับสิ่งที่ผมพูดมันตลกเหลือเกิน
"ฮ่าๆ ตัวเล็กเท่าลูกหมานี่จะซักแค่ไหนกันเชียว ไว้โตกว่านี้สักสิบปีค่อยพูดนะ"
ผมเบ้ปากทันที "ชิ! ของตัวเองใหญ่ตายแหละ!"
"ก็พิสูจน์สิ..."
หมับ!
"อ๊ายย พี่ช้างทำอะไรอ่ะ!"
ผมหน้าร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อพี่ช้างเอามือผมไปจับตรงเป้าตัวเอง ฮึ่ยๆ โกรธตัวเองจัง ทำไมผมไม่หยิบมือพี่เขาออกเนี่ย
"เอ้า! ก็ให้พิสูจน์น่ะ เป็นไงใหญ่ไหม ไม่ใช่ช้างน้อยนะ เราก็เคยเห็นแล้วด้วย ฮ่าๆ"
กว่าจะตั้งสติได้ผมก็กุมไอ้นั่นของพี่ช้างไว้ซะนานเลย ในที่สุดก็ปล่อยมือออกมาจนได้!
"เล็กนิดเดียว หางจิ้งจกยังใหญ่กว่าอีก"
"พูดงี้เดี๋ยวโดนเลย"
"แบร่ๆ"
เราสองคนนั่งพักกันตรงนั้นอีกสักพัก ก่อนจะตัดสินใจเดินซื้ออะไรมากินหน่อย เพราะเราออกมาตอนเย็น ต่างคนต่างไม่ได้กินข้าว พอวิ่งไล่จับกันไปมาเลยรู้สึกหิว
ผมเดินผ่านร้านขายเสื้อยืดตัวหนึ่ง
"โห สวยจัง"
พี่ช้างมองตามเสื้อยืดตัวนั้นแล้วถามออกมาลอยๆ
"อยากได้เหรอ?"
ผมพยักหน้าตอบรับไปตามความจริง "ใช่ครับ มันน่ารักมากเลย ถ้าเราสองคนใส่ต้องเหมือนเสื้อคู่แน่ๆ"
มันเป็นเสื้อยืดสีขาวธรรมดาที่ตัวหนึ่งเป็นมิกกี้เมาส์ ส่วนอีกตัวเป็นมินนี่เมาส์ อยากได้จัง...
"โรตี"
"ครับ?" ผมรับคำโดยที่ยังไม่ได้ถอนสายตาออกไปจากเสื้อตรงหน้า
"พี่ไม่มีเงินพอซื้อเสื้อให้เราหรอกนะ"
"…!"
คำพูดนั้นของพี่ช้างทำให้ผมรู้สึกสะท้านไปทั้งหัวใจ ความรู้สึกผิดอย่างมากมายไหลเวียนไปทั่วร่าง...
ผมหันไปมองพี่ช้างที่ใส่เสื้อยืดสีขาวธรรมดาไม่ได้มีราคา กับกางเกงยีนส์ที่ขาดตรงหัวเข่า ใส่รองเท้าแตะสีขาวตราช้าง
พี่ช้างเป็นผู้ชายที่สุดแสนจะธรรมดา ไม่มีอะไรโดดเด่นเลย มาจากต่างจังหวัด ทำงานส่งไปให้พ่อแม่ กับข้าวที่กินก็ธรรมดา มื้อละไม่เกินสามสิบ ใช้ชีวิตอย่างประหยัดและรู้ในคุณค่าตัวเองดี
แต่ผม...ก็รักเขา
หมับ!
ผมจับมือพี่ช้างเรียกให้เขาเงยหน้าขึ้นมองผม
"ขอโทษนะ..."
"เรื่องอะไร?"
"ขอโทษที่คำพูดผมอาจทำให้พี่รู้สึกไม่ดี"
พี่ช้างเงียบไม่ตอบอะไรแต่จูงมือผมเดินออกมาจากที่ตรงนั้น
ผมรู้สึกแย่เมื่อพี่เขายังเงียบไม่ยอมพูดอะไรกับผมแบบนี้
"พี่โกรธผมเหรอครับ?" ถามออกไปอย่างร้อนใจ
พี่ช้างจูงมือผมมาหยุดริมถนนฝั่งที่ไม่มีคน แสงจากเสาไฟฟ้าด้านข้างทำให้ผมเห็นหน้าว่าพี่เขากำลังจริงจังขนาดไหน
"พี่ช้าง..." ผมเรียกพี่เขาเสียงอ่อย
เขาก้มลงไปเด็ดดอกหญ้าที่ขึ้นริมถนนมาหนึ่งต้นแล้วม้วนมันเป็นวงกลมอันเล็กๆ...เหมือนแหวน
ขวับ!
พี่ช้างจับมือซ้ายผมขึ้นมาแล้วใส่แหวนหญ้าที่ไม่มีค่าราคาใดแต่กับผมมันงดงามกว่าอัญมณีใดๆ ทั้งสิ้นลงไปในนิ้วกลางผม
"พี่...คงไม่มีเงินมากมายไปสู่ขอโรตีนะ"
ผมแทบจะหลุดขำออกมากับคำพูดสุดน่ารักนั่น
"แต่พี่จะทำให้เราเป็นคนที่มีความสุขที่สุดจากคนจนๆ ไม่มีอะไรติดตัวแบบพี่นี่แหละ"
"พี่ช้าง..."
"วันนี้พี่อาจจะมีแค่นี้...แค่แหวนดอกหญ้าไร้ราคาที่เก็บได้ข้างถนน"
"…"
"เชื่อเถอะ...ว่าพี่จะทำงานหาเงินเลี้ยงทั้งพ่อแม่และโรตีไปด้วย"
"…"
"ตอนนี้พี่อาจจะไม่มีปัญญาพาโรตีไปกินข้าวในร้านอาหารแพงๆ นอกจากข้าวราดแกงข้างถนนที่อาจไม่สะอาดไปบ้าง"
"…"
"พี่อาจจะไม่มีเงินพอซื้อเสื้อคู่นั่นให้โรตีใส่ แต่ถ้าวันไหนเราหนาวพี่พร้อมถอดเสื้อให้เราใส่ตรงนั้นเลย"
"พอเถอะพี่ช้าง"
ผมหยุดคำพูดพี่เขาแล้วสวมกอดร่างหนานั้นทันที ซบหน้าลงกับแผ่นอกที่ได้ยินเสียงหัวใจดังสะท้อนกลับมา
เสียงหัวใจที่เต้นเพื่อผมเพียงคนเดียว...
"ผมไม่ได้ต้องการอะไรจากพี่ทั้งนั้น"
"…" พี่ช้างเงียบ ฟังสิ่งที่ผมจะพูด
"เสื้อตัวนั้นผมบอกแค่ว่ามันสวย ไม่ได้หมายความว่าอยากได้"
"…"
"สิ่งที่ผมอยากได้จากพี่ที่สุดคือความรัก ความเอาใจใส่ต่อกันแบบนี้ตลอดไปเท่านั้นจริงๆ"
"โรตี..."
"อย่าพูดแบบนั้นอีกเลย...ผมไม่ได้ต้องการแบบนั้น"
"ครับ พี่รู้แล้ว"
เราสองคนมองหน้ากันเนิ่นนานก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายโน้มคอพี่ช้างเข้ามาใกล้...จนเราสัมผัสถึงลมหายใจที่บึกซึ้งของกันและกัน
พี่ช้างหลับตาลงเมื่อรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้...
ทว่า...
"คิกๆ"
ผมหลุดหัวเราะออกมากับสีหน้าพี่ช้างตอนนี้
"หืม?"
พี่ช้างลืมตาแล้วมองหน้าผมอย่างงงๆ
"พี่ช้างหลับตาทำไมอ่ะ"
"อ้าว ก็เรา..."
"คิดว่าผมจะจูบพี่เหรอ ฮ่าๆ"
"หน็อย เจ้าเด็กแสบ ร้ายนักนะ"
"ว้าก อย่าตามมานะตาแก่ ฮ่าๆ"
ผมวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันทีเมื่อพี่ช้างทำท่าจะจับตัวผมไว้อีกหน
เสียงหัวเราะของเราสองคนดังไปทั่วทางแถวนั้น อากาศเย็นตอนกลางคืนบอกผมว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเรื่องจริง
แหวนดอกหญ้าที่นิ้วนางข้างซ้ายสะท้อนกับแสงไฟยามค่ำคืนราวกับจะอวยพรให้ความรักของเราสองคนยาวนานตลอดไป
ถึงตอนนี้พี่ช้างคงไม่ต้องการคำตอบแล้วว่าผมจะตอบรับรักเขาเมื่อไหร่…ในเมื่อหัวใจผมเต้นตอบคำถามเขาไปแล้วแบบนั้น
แค่วันนี้เรามีกันและกัน...ก็เพียงพอแล้วล่ะ
(The End)
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
จบแล้ว เย่ๆ
ตอนแรกคิดจะลากเรื่องไปยาวกว่านี้อีกสักหน่อย ก็กลัวว่ามันจะน่าเบื่อไปเสียก่อน เลยจบแบบนี้เลย
มีความคิดวูบหนึ่งว่าควรมีฉาก nc แต่ไปๆ มาๆ พี่ช้างกับโรตีดันไม่ยอมให้มี มันเป็นรักที่อบอุ่นปราศจากเรื่องนั้นจริงๆ
ต้องจินตนาการต่อเองนะครับว่าในอนาคตคู่นี้จะเป็นยังไงกัน
จบแล้วก็อย่าลืมพี่ช้างน้องโรตีนะครับ
เปิดอ่านเรื่องเก่าถึงรู้ว่าเซ็ตอาชีพสามเรื่องที่ผ่านมานี่พระเอกกินเด็กทั้งนั้นเลย 5555
แต่ก็นะ อ่านฮาๆ แบบแฮปปี้ปราศจากดราม่า
ตอนนี้มีดองคุณหมอไกด์ กับเด็กทะเลชาวประมงที่ชื่อหาดทราย จะสลับกันลงนะครับ
หลังจากนี้าชีพที่ตามมาจะปรับแนวบ้างนะครับ อาจจะต้องโตขึ้นอีกหน่อย
ขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตามกันมาเสมอ ผมจำได้นะใครที่ตามอ่านมาทุกเรื่องเลย ^ ^
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) รปภ.ที่รัก [END] (อ่าน 28276 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก