หัวข้อ: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : Amen X Maysa : (จบ) ตอนที่10-11 : Pg.22 : 271014

[purple]

โหยยยย นี่มันคืออะไรรร!!! อาเมนนนนน!!!!!!!!! // ทึ้งหัวๆ (หัวตัวเองหรอก ใครจะกล้ากะเฮีย 555)
ขอเคลียร์ๆได้ป่ะ ทำมาหมกเม็ด ลึกลับ ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน เฮียน่ะตัวอันตรายยย //แค้นๆ กรั่กๆ
สงสารน้องเม ปวดใจแทนน งานนี้คงเสียน้ำตาอีกหลายลิตร งื้ดๆ
จะรอดูช็อตง้อ (ซึ่งไม่รู้ว่าจะมีไหม ฮา) แซ่บแน่!? อิอิ

[IIMisssoMII]

เสียดายข้าว ครูเมษา ตัวอย่างที่ไม่ดี

[fay 13]

 

[myapril]

เมษาโดนกระทำมาเยอะ จะระแวง ไม่ไว้ใจก้อไม่แปลก
อาเมนก้อไม่พุดอะไรให้เคลียร์ด้วยแหละ

[myapril]

เสียดายข้าว ครูเมษา ตัวอย่างที่ไม่ดี
[/quote]

เสียดายข้าว ครูเมษา ตัวอย่างที่ไม่ดี

ใช่ค่ะ เห็นด้วย ชอบเม้นต์นี้ 555
+1+เป็ดให้เลย ^^

[naree]

อาเมนนนนน รีบง้อน้องเมด่วนๆๆๆเลย อย่ามัวเก๊กก น้องจะได้รู้สึกดีขึ้นบ้าง

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

มาตามน้องเมต่อจากหนูมิจ้าา 

[IIIA]

อีกคนก็ไม่พูดอีกคนก็ไม่ฟัง ดี!   

[ormn]

  น่าสงสาร 

[badbadsumaru]

อึดอัดอ่ะะะ
อาเมนมาทำอะไรก็บอกเมไปสิ T^T

[ppoi]

อึดอัดชวนให้หน่วงไตจิง... 

[dorazombie]

อาเมนแลดูเปลี่ยนไป จะง้อสำเร็จป่ะเนี้ย หนูเมก็ใจอ่อนเหอะ...เชียร์อาเมน แลดูน่าเห็นใจ 

สนใจซื้อแยก เล่ม 3 ด้วยคนค่ะ 

[mystery Y]

อาเมนเหมือนไม่ใช่คนเดิม มาง้อเมษาใช่ไหม?

[iammz]

อาเมนจะทำยังไงต่อน๊ออ~~

 

[cavalli]

 


แปลด้วย อาเมน !

[FahFon]

รบกวนคนแต่ง อัพวันที่ต่อท้ายชื่อเรื่องด้วยได้มั้ยคะ? จะได้รู้ว่าอัพตอนใหม่แล้ว ^^

[phasau]

สงสารเมษามากเลย เจ็บกับอาเมนมาเยอะ ก็ไม่แปลกใจที่จะกลัวความเจ็บปวดแบบเดิมๆ
อาเมนนี่ต้องให้ง้อสะให้เข็ด

[question09]

อาเมนจะกลับมารังแกเมษาหราาาาาาาาาา 






ปล.ขอแบบรังแก น่ารักๆ งุงงิ๊ง ฟุ้งฟิ้งนะ 

[phenomintna]

อาเมนอ่าาา ถ้าแกจะมาง้อก้ต้องพูดดีๆดิ
ง้ิในแบบของแกเมไม่เข้าใจนะ

วันนี้คนแต่งจะมามั้ยย

[yunjae123]

มากลิ้งรอเมษา~~~
อยากรู้อาเมนจะง้อเมษามั้ย

[kyliewonderland]

ตอนที่ 3 - ความเจ็บปวด





การซ่อมหลังคาดำเนินไปตลอดช่วงบ่าย เริ่มตั้งแต่การรื้อกระเบื้องเก่าที่สึกหรอจนเกิดการผุพัง จากนั้นจึงเช็คโครงหลังคารวมถึงฝ้าเพดาน เพราะจำนวนคนที่มาช่วยเป็นจำนวนมากทำให้การทำงานเป็นไปอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ เมษาไม่ได้ทำอะไรมากเท่าไหร่ เขาเก็บข้าวของที่อาจจะเปียกน้ำได้ย้ายไปในที่ๆปลอดภัยโดยมีกำลังแรงเล็กๆน้อยๆจากเด็กๆมาช่วยขนย้าย อาเมนไม่ได้มายุ่มย่ามอะไรกับเขาอีก เอาเข้าจริงคือเมษาทำตัวให้วุ่นวายเข้าไว้จนอีกฝ่ายเข้ามายุ่งไม่ได้มากกว่า ฝ่ายนั้นเลยทำได้แค่เพียงยืนสั่งการอยู่ด้านนอกเท่านั้น

งานคืบหน้าไปเรื่อยๆด้วยความรวดเร็ว เมษาก้มๆเงยๆเก็บของในชั้นหนังสือด้วยใจที่เลื่อนลอย มีบ้างที่เขาแอบเหลือบมองออกไปข้างนอก จากนั้นความไม่เข้าใจมากมายก็ถาโถมเข้ามาในหัวใจ อาเมนตรงหน้าไม่เหมือนกับอาเมนที่เขาเคยรู้จัก ใครกันก็ไม่รู้ที่จู่ๆก็มาทำดี ทำตัวเป็นพ่อพระ ทั้งๆที่เขาเคยแสนจะเย็นชา เลือดเย็น และไม่เคยใส่ใจความรู้สึกใครใดๆทั้งนั้น ราวกับคนไร้หัวใจ

สิ่งที่เขาพูดก็ด้วย เมษาไม่เข้าใจเลยจริงๆ คนๆนั้นไม่เคยพูดหรือทำตัวให้เข้าใจง่ายได้เลยสักครั้ง และก็เป็นเขาอีกครั้งที่อึดอัดเหลือเกินกับการกระทำอะไรเหล่านี้

แสงแดดจากด้านบนส่องเข้ามาในห้องจนต้องหยีตาสู้ เพราะกระเบื้องถูกถอดออกไปเกือบครึ่งแล้ว เขามองฝุ่นละอองที่ปลิวละล่องลงมาจากหลังคาก่อนปัดฝุ่นที่เกาะตามตัวออก เสียงครูเจนเรียกให้เขาออกไปด้านนอกก่อนที่จะได้รับบาดเจ็บจากการทำงาน เมษารับคำก่อนรีบต่อเก้าอี้เพื่อปีนไปปลดโปสเตอร์ตัวเลขบนฝาผนัง

เขาปาดเหงื่อก่อนค่อยๆแกะโปสเตอร์ออก ก่อนจะต้องร้องออกมาเมื่อรู้สึกซวนเซจนเกือบตกจากเก้าอี้ กระทั่งมีมือของใครบ้างคนเอื้อมเข้ามาช่วยจับเอาไว้ทั้งคนและโปสเตอร์ เมษาอ้าปากเหวอ ก่อนที่จะหายใจได้ทั่วท้องอีกครั้งเมื่อปลายเท้าแตะพื้น เป็นเพราะเมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอน พอเจอแดดกับการก้มๆเงยๆตลอดหลายชั่วโมง ก็ทำเอาหน้ามืดไปได้เช่นกัน


“ครูเมไหวไหมครับ" รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมาจากคนข้างตัว เมษาปัดฝุ่นออกแขนเสื้อนิดหน่อยก่อนยิ้มแหย
“ครับ" เขาตอบ "ขอโทษนะครับ ทำให้คุณต้นเดือดร้อนตลอดเลย"
“อะไรกันครับ แค่นี้เอง" หนุ่มเชียงใหม่ยกยิ้มเผยฟันเขี้ยวน่ารัก ใบหน้าขาวแบบคนสุขภาพดีระบายยิ้มเอ็นดูให้คุณครูคนเก่ง
“นี่...มาช่วยเหรอครับ" เมษาหัวเราะแห้งๆก่อนเปลี่ยนเรื่อง
“ครับ" คุณต้นพยักหน้าเบาๆ "อา...ไม่คิดว่าคนจะเยอะขนาดนี้ แบบนี้สองสามวันก็เสร็จแล้วล่ะครับ อาคารนี้ก็ไม่ได้ใหญ่มากด้วย"
“นั่นสิครับ" เมษาพึมพำตอบ "จริงๆคุณต้นไม่ต้องมาช่วยก็ได้นะครับ คนเยอะแล้ว"
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมให้เด็กมาช่วยขนของไปเก็บไว้ที่อีกอาคารหนึ่ง ฝนตกจะได้ไม่เสียหายไงครับ" เขายิ้มอ่อนๆ "เดี๋ยวผมปลดให้เอง ครูเมรอรับเถอะครับ"

คุณต้นไม่รีรอคำตอบ เขาปีนขึ้นเก้าอี้ก่อนปลดโปสเตอร์แต่ละใบลงมาอย่างรวดเร็วและแม่นยำ เขาส่งให้เมษาปัดฝุ่นออก ก่อนที่จะม้วนเป็นทรงกลม

เมษาเอ่ยขอบคุณเมื่อโปสเตอร์ใบสุดท้ายถูกส่งลงมา เขาม้วนมันเป็นม้วนเดียวก่อนหาหนังยางมารัดมันเอาไว้ ดวงตากลมกวาดตามองรอบๆห้องเพื่อตรวจสอบว่าไม่หลงเหลืออะไรที่จะเปียกน้ำอีกแล้ว จึงค่อยๆสาวเท้าเดินออกมาจากห้องพร้อมกับผู้ชายตัวโตด้านข้างที่ช่วยจนหนังสือกองโตตามออกมา


“เหนื่อยแย่เลยนะครับนี่" คุณต้นพึมพำขึ้นมาอย่างไม่จริงจังนัก
“อ่า ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ แค่เอาของที่คิดว่าจะเปียกถ้าฝนตกไปเก็บไว้อีกอาคาร" เมษาตอบ
“แต่ก็ถือว่าดีแล้วนะครับที่รื้อทำใหม่หมดเลย อาคารนี้มันก็เก่ามากแล้วจริงๆ" คุณต้นบ่น อาคารสามชั้นอีกหลังได้รับการซ่อมแซมไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน แต่อาคารชั้นเดียวหลังที่กำลังซ่อมแซมนี้น่าจะยังไม่เคยได้รับการบูรณะเลยสักครั้ง
“นั่นสิครับ" เมษาตอบก่อน เดินไปตามระเบียงไม้แล้วค่อยๆก้าวขาลงไปตามขั้นบันไดสั้นๆอย่างระมัดระวัง คนงานเดินสวนกันไปมาเต็มพื้นที่หน้าอาคาร เขากระชับม้วนกระดาษในอ้อมแขนก่อนชะงักเมื่อสายตาปะทะเข้ากับสายตาของใครบ้างคนที่จ้องมองมานิ่งๆด้วยสายตาเย็นเยียบจากริมระเบียง

เมษานิ่งเหมือนรู้สึกว่าตัวเองโดนจับได้ว่าทำอะไรสักอย่างผิด เสียงคุณต้นที่พูดอยู่ข้างๆกันดูจะลอยเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เขาก้มหน้าหนีก่อนที่จะสาวเท้าเดินให้ไวออกไป รู้สึกกระสับกระส่ายและหมดความเป็นตัวของตัวเองไปเสียสิ้น เมษาพยายามจะโต้ตอบกับคุณต้น แต่สุดท้ายก็ได้เพียงแค่การถามคำตอบคำ สุดท้ายแล้ว เขาก็ได้แต่ภาวนาให้วันนี้หมดลงไปเสียที


กว่างานจะเสร็จสิ้นในวันนี้ ก็กินเวลาไปจนเกือบหนึ่งทุ่ม คุณต้นขอตัวกลับไปเคลียร์งานที่รีสอร์ตตอนห้าโมงนิดๆพร้อมบอกว่าจะกลับมาใหม่ ส่วนเมษาชิ่งหนีเข้าไปช่วยในครัวตั้งแต่ตะวันยังไม่ลับฟ้า เขาไม่อยากเผชิญหน้ากับอะไรที่ทำให้อ่อนแอ และอาเมน คือสิ่งนั้น

เขาถอดผ้ากันเปื้อนหลังจากน่องไก่กว่าห้าสิบชิ้นถูกทอดจนเหลืองกรอบ ต้มยำรสเด็ดจากฝีมือแม่ครัวใหญ่ของโรงเรียนตั้งอยู่บนเตาส่งกลิ่นหอมฉุย พร้อมกันนั้นยังมีผัดผักรวมมิตรสีสันน่าทาน ทั้งหมดนี้ใช้งบของโรงเรียนในการจัดเลี้ยงผู้มาช่วยเหลือ โดยครูสมานสั่งให้ป้านวล แม่บ้านพ่วงตำแหน่งแม่ครัวประจำโรงเรียน เตรียมซื้อของสดตั้งแต่บ่าย

เมษาช่วยกันกับคุณป้ายกหม้อออกมาตั้งที่โรงอาหาร พร้อมจาน ชาม ช้อม ส้อม ที่ถูกจัดเตรียมไว้อำนวยความสะดวก ดวงตากลมโตมองนาฬิกาที่ผูกไว้บนข้อมืออีกครั้ง ก่อนเห็นว่าได้เวลาอันสมควรที่จะกลับบ้านได้แล้ว ที่จริงเขาเองก็ไม่เกี่ยงหรอกที่จะอยู่ร่วมวงอาหารที่นี่ แต่เป็นเพราะสายตาของใครบางคนที่จับจ้องเขาไม่วางตาตั้งแต่ต้นต่างหาก ที่ทำให้เขาไม่สบายใจที่จะอยู่ต่อ

เมษาช่วยป้านวลจัดแจงอะไรอีกเล็กๆน้อยๆ ก่อนที่จะขอตัวกลับโดยอ้างว่าจะกลับไปทานข้าวกับมารดา เขาเหลือบมองออกไปนอกชายคาก่อนพบว่าคนที่คอยเอาแต่จ้องเขาตลอดเวลากำลังยืนสูบบุหรี่และคุยงานกับลูกน้องคนสนิทที่เมษาพอจะคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่ เขาฉวยโอกาสนี้บอกลาครูสมานกับคนอื่นๆเล็กๆน้อยๆแล้วรวบกระเป๋าขึ้นสะพายบ่า

ขาเรียวก้าวเลาะไปตามชายคา เขาเดินไปได้ถึงครึ่งสนามแล้วก่อนที่จะต้องชะงักแล้วยกมือป้องแสงแดดเมื่อแสงไฟจากหน้ารถคันใหญ่แล่นสวนเข้ามาในสนาม เมษาหยุดอยู่ข้างรถคันนั้น แสงไฟที่สาดส่องท่ามกลางแสงสลัวของตะวันที่กำลังจะลับฟ้า สาดให้มองเห็นใครบางคนที่อยู่อีกฟากของสนาม อาเมนขยี้ก้นบุหรี่ทิ้งลงพื้นก่อนเหลือบตามองเขานิ่งๆ แทบไม่รู้เลยว่าเขารู้สึกอย่างไร

กระจกรถถูกลดลง ก่อนที่ใบหน้าขาวจัดของหนุ่มเมืองเชียงใหม่จะโผล่ออกมาจากกรอบหน้าต่าง เขายิ้มจนลักยิ้มบุ๋ม คุณต้นเอื้อมมือปลดล็อค


“จะกลับแล้วเหรอครับครูเม" อีกฝ่ายถาม เมษาได้แต่ยืนอ้ำอึ้งอยู่ตรงนั้น เพราะเขารู้ดีว่าใครบางคนกำลังมองเขาโดยไม่ยอมละสายตาไปไหน
“อ่า...ครับ" เมษาตอบออกไปในที่สุด "คุณต้นไปทานข้าวก่อนเถอะครับ กำลังร้อนๆเลย"
“แล้วครูเมล่ะ" ชายหนุ่มถามอย่างไม่ลดละ
“ผมนัดกับแม่ไว้น่ะครับว่าจะทานมื้อเย็นด้วยกัน" เมษาอ้างไปเรื่อยเปื่อย
“ถ้างั้นให้ผมไปส่งเถอะครับ จะได้ไม่เสียเวลา"
“จะเสียเวลาคุณต้นน่ะสิ" เมษาบ่ายเบี่ยงปฏิเสธเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่
“อา...ไม่เลยสักนิดครับครูเม ขึ้นมาเถอะครับ" คุณต้นเอื้อมมือผลักประตูรถโฟร์วีลล์คันใหญ่ออก ในขณะที่เมษาตั้งท่าจะปฏิเสธอีกครา แต่ทันใดนั้น เขาก็เห็นใครบางคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกันกำลังจะขยับตัว เมษารู้สึกเหมือนหัวใจจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาหุบปากที่กำลังจะเตรียมปฏิเสธฉับ ก่อนตอบรับคำเชิญด้วยการพาตัวเองขึ้นไปนั่งที่นั่งข้างคนขับแทบจะทันที

คุณต้นเคลื่อนรถถอยหลัง ในขณะที่เมษาเผลอสบตากับอาเมนอีกครั้งอย่างไม่ทันตั้งตัว เขากระชับกระเป๋าผ้าในมือแน่น ก่อนเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

รถค่อยๆเคลื่อนออกจากบริเวณโรงเรียนเพื่อไปส่งเมษาที่บ้านของเจ้าตัวที่ห่างไปราวครึ่งกิโล สารถีประจำรถฮัมเพลงเบาๆอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่เมษาได้แต่นั่งนิ่งอยู่เช่นนั้นด้วยท่าทีคิดไม่ตก


“พรุ่งนี้โรงเรียนก็ปิดใช่ไหมครับ" คุณต้นถาม เมษาจึงได้สติแล้วพยักหน้าตอบ
“ครับ" เขาพยักหน้า ก่อนเบือนหน้าหนี ไฟสองข้างทางสว่างเป็นระยะๆ คุณต้นขับรถไม่เร็วนัก ราวกับจะยืดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันออกไป


ไม่ใช่ว่าเมษาจะซื่อบื้อหรือโง่จนไม่รู้ว่าคุณต้นคิดเช่นไรกับเขา คุณต้นรู้ด้วยซ้ำว่าเขาเคยไปทำงานในสังกัดโมเดลลิ่งอยู่ในกรุงเทพฯ เขารู้เรื่องของเมษาเกือบทั้งหมดและคอยดูแลเมษาทุกครั้งที่มีโอกาส ดูแลดีเสียยิ่งกว่าเมษาดูแลตัวเอง อีกทั้งยังเผื่อแผ่ความมีน้ำใจให้กับคนในครอบครัวเขาอีกด้วย เมษาเจอผู้ชายคนนี้เมื่อเกือบสามเดือนก่อนจากคำแนะนำของผู้ใหญ่สิงห์ เขาแวะเวียนมาหาเมษาทุกครั้งที่มีโอกาส และทำดีด้วยจนนึกเกรงใจในหลายๆครั้ง คุณต้นเป็นคนดี ดีขนาดที่เมฆพยายามทำตัวเป็นพ่อสื่อพ่อชักกลายๆในหลายๆครั้ง แต่เมษาไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์ หรือความรู้สึกที่ผูกมัดตัวตนของเขาอะไรใดๆในตอนนี้ มันยากเหลือเกินในวันที่เขายังคงถูกตามหลอกหลอนด้วยอดีต และปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขายังคงมีใครบางคนในความรู้สึกอยู่เสมอ


“อา...แน่เลย พรุ่งนี้ผมต้องเข้าเมือง คุณแม่ผมท่านตรวจสุขภาพประจำปีน่ะ" คุณต้นว่า "แต่สักสองสามวันคงกลับมาดูที่รีสอร์ต มีคณะทัวร์จากน่านมาสัมมนาที่รีสอร์ตสองคืนน่ะครับ"
“เหนื่อยแย่เลยครับ" เมษาว่า
“ไม่หรอกครับ ผมชอบงานนี่ ชอบที่นี่" คุณต้นบอกยิ้มๆ "ชอบคนที่นี่ด้วย" แล้วเขาก็หันมายิ้มให้เมษา
เมษาได้แต่เฉไฉมองออกไปนอกหน้าต่างเรื่อยเปื่อย "ดีใจที่คนเมืองอย่างคุณชอบที่นี่"
“ฮ่าๆ อย่าเรียกแบบนั้นเลยครับ เราคนเชียงใหม่เหมือนกันต่างหาก"   


คุณต้นจอดรถไว้หน้าประตูรั้วบ้านเมษา เขายิ้มบางๆก่อนปลดล็อคประตู แล้วเอื้อมมือไปหยิบอะไรบางอย่างจากเบาะหลัง


“แอปเปิ้ลจากสวนที่บ้านผมครับ จะเอามาแบ่งคนที่โรงเรียนกับเด็กๆด้วย ครูเมเอาไปทานนะครับ" รอยยิ้มสว่างไสวราวกับเทวดาตรงหน้าทำให้เมษานึกเกรงใจที่จะปฏิเสธ และเห็นว่ามันเป็นแค่ของเล็กๆน้อยๆที่เขาพอรับไหว
“ขอบคุณมากนะครับ"
“ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกได้เสมอเลยนะครับครูเม แล้วก็...ถ้ายังไงศุกร์นี้ผมอาจจะลงไปตัวเมือง อาจจะช่วยรับเมฆมาให้ด้วย"
“ไม่ต้องลำบากก็ได้ครับ"
“ผมบอกว่า 'ถ้า' น่ะครับ อย่าเกรงใจนักเลย" คุณต้นยิ้มบางๆ
“ขอบคุณจริงๆครับคุณต้น"
“ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมดีใจที่ได้ดูแลพวกคุณ" คำพูดกำกวมทำให้เมษาต้องหลุบตาลงเล็กน้อย
“ผมต้องไปแล้ว" ครูคนเก่งตัดบท คุณต้นไม่ว่าอะไร เขาพยักหน้าเบาๆ
“ครับ ไว้เจอกันครับ"
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับแอปเปิ้ลด้วย" เมษาชูกล่องแอปเปิ้ลในมือขึ้นมา
คุณต้นพยักหน้าเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร ก่อนกล่าว “ฝันดีครับ"



เมษายิ้มตอบตามมารยาท ก่อนที่จะเปิดประตูรถแล้วลงจากรถไป เขารอคุณต้นถอยรถเตรียมขับกลับไปทางโรงเรียนจนเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเปิดรั้วเดินเข้าไปในบ้าน เสียงโทรทัศน์ดังมาจากด้านใน เมษาถอดรองเท้าเก็บในชั้นวางก่อนจะผลักประตูเข้าไป เขาพบว่ามารดาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลังนั่งดูทีวีโดยมีเจ้าหยกคลอเคลียอยู่บนตักไม่ห่าง


“อ้าว กลับมาไวจังลูก" เสียงหวานเอ่ยทัก ในขณะที่มองลูกชายคนโตของตนลงกลอนล็อคประตู "งานเสร็จแล้วเหรอ"
“อ้อ ซ่อมหลังคาน่ะหรือครับ ยังหรอกครับ" เมษาไม่แปลกใจเท่าไหร่ หมู่บ้านเล็กๆไม่ได้ใหญ่โตมากแบบนี้ ข่าวกระจายตัวเร็วยิ่งกว่าสามจี
“อ้าว"
“แต่หมดหน้าที่เมแล้วน่ะครับ ก็เลยกะว่าจะกลับมาทานข้าวที่บ้าน" เมษาว่า
“อ้อ เอาสิจ๊ะ แม่อุ่นให้ไหม" หล่อนถาม ทำท่าจะกระวีกระวาดมาจัดการ แต่เมษายกมือห้ามเสียก่อน
“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวเมจัดการเอง"
“แล้วพรุ่งนี้ต้องไปไหม เห็นยัยหนูลูกสาวยัยจิตแกบอกว่าพรุ่งนี้โรงเรียนหยุด"
“ผมต้องไปครับ ไปช่วยงานซ่อมนี่แหละ ไม่รู้จะเสร็จทันพรุ่งนี้ไหม ถ้าไม่ทันอาจจะต้องใช้เวลาอีกวัน"
“งั้นก็รีบทานข้าวแล้วไปพักผ่อนเถอะเม เหนื่อยมาทั้งวัน" วรรณนามองแก้มใสเปื้อนคราบฝุ่นของลูกชายตัวเองแล้วส่ายหน้าเบาๆอย่างเอ็นดู "นั่นแอปเปิ้ลจากไหนล่ะลูก แม่ปอกให้ไหม" หล่อนถามเมื่อเห็นลูกชายวางสัมภาระลงบนโต๊ะตรงหน้า
“อ้อ คุณต้นให้มาน่ะครับ แกขับรถมาส่ง"
วรรณนาพยักหน้าเบาๆก่อนอมยิ้ม “งั้นหรือ คุณต้นนี่เป็นคนดีจังน้า"


เมษาปล่อยให้มารดาจัดการผลไม้ไป ส่วนเขาเดินไปดูในตู้กับข้าว มีแกงถ้วยหนึ่ง ปลาทอด และน้ำพริก แค่นี้ก็พอแล้ว เขาคดข้าวใส่จาน แล้วนั่งจัดการอาหารเหล่านั้นบนโต๊ะกินข้าวคนเดียวเงียบๆ ดวงตากลมโตจับจ้องไปยังโทรทัศน์ที่นำเสนอข่าวภาคค่ำ เหมือนความอึดอัดที่มีมาทั้งวันค่อยๆสลายไปช้าๆ แต่อย่างไรก็ตาม...พอนึกถึงวันพรุ่งนี้ เขาก็อดที่จะหวั่นใจไม่ได้

เมษาจัดการล้างจานก่อนเดินมาหยิบแอปเปิ้ลที่มารดาปอกทิ้งไว้กินสองสามชิ้น จากนั้นจึงเดินไปล็อครั้วบ้านและประตูบ้านเตรียมตัวอาบน้ำเนื่องจากรู้สึกเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เขาเดินเข้าไปในห้องนอน แสงจันทร์จากด้านนอกสาดเข้ามาจากทางหน้าต่าง มือขาวเลื่อนม่านบางปิดกรอบกระจกก่อนคว้าผ้าเช็ดตัวเดินไปที่ห้องน้ำ

เขาใช้เวลาอาบน้ำไม่นานสำหรับคืนนี้ เขาซับหยดน้ำบนร่างกายก่อนปิดประตูห้องนอนลงอย่างเงียบเชียบเมื่อได้ยินเสียงสวดมนต์เบาๆดังมาจากห้องนอนของแม่ มือบางกดเปิดไฟสีส้มนวลในห้องก่อนหยิบชุดนอนสวมสบายออกมา เป็นแค่เสื้อยืดเก่าๆกับกางเกงผ้าแพรขายาว ผ้าขนหนูถูกปลดลงบนพื้นพร้อมกับร่างผอมบางเปลือยเปล่าที่ปรากฏบนบานกระจกตรงหน้า

เมษาจ้องมองตัวเองในกระจกเงียบๆ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเศร้าสร้อยเมื่อภาพตัวเองค่อยๆชัดขึ้นในบานกระจกตรงหน้า ดวงตากลมโต จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้าเรียวเล็ก ริมฝีปากอิ่มน้ำ ถ้าเป็นเมื่อหลายเดือนก่อน หรือปีก่อน...เมษาคิดว่า เขาคงไม่รู้จักคนๆนี้เป็นแน่

แต่วันนี้ ตัวเขา...ก็คือตัวเขาที่อยู่ตรงหน้านี้ เมษาที่เปลี่ยนไปทั้งร่างกาย จิตใจ และความคิด มือเล็กค่อยๆเอื้อมแตะใบหน้าของตัวเองช้าๆ พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาจากนัยน์ตาโศกนั่น...วันนี้เขาเป็นใครกัน เขายังไม่แน่ใจเลย บางครั้งเขาก็ยังคงเฝ้าหาคำตอบ บางครั้งเขาก็ยังรู้สึกเหมือนไร้ตัวตน ใบหน้านี้ ตัวตนนี้ ที่ถูกใครอีกคนสร้างขึ้น เมษาไม่ได้โกรธหรอก ไม่ได้คิดอะไรเช่นนั้น เพียงแต่บางครั้งเขาก็อดนึกน้อยใจไม่ได้...ว่าเขามีค่าหรือมีความหมายอย่างไรกับอาเมนกันแน่

แค่เครื่องมือ ของเล่น ที่ระบายอารมณ์ หรือของตาย ที่จะกลับมาหาตอนไหนก็ได้...งั้นหรือ

หรือว่าอะไรดีล่ะ เขาควรจะเป็นอะไรดี ในเมื่ออาเมนเอาชีวิตของเขาไปหมดแล้ว

ใบหน้าใหม่ ที่เวลาผ่านไป คนรอบตัวก็ค่อยๆชินไปกับมัน มันเปลี่ยนไปมาก แม้จะยังคงเค้าเดิม แต่เมษาก็ไม่เคยแน่ใจเลยด้วยซ้ำ เขาส่องกระจกทีไร ก็รู้สึกเหมือนพบกับคนแปลกหน้า คนอีกคนหนึ่งที่ไม่เคยรู้จักกันอยู่ร่ำไป

หลังมือถูกใช้ปาดน้ำตาลวกๆ เมษาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะตัดใจสวมเสื้อผ้า อย่างไรเขาก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีกแล้ว อดีตก็คืออดีต รอยแผลเป็นไม่ได้ถูกฝากไว้บนร่างกาย แต่เป็นจิตใจที่ถูกกรีดแทงเป็นแผลซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนยับเยิน...


เขาล้มตัวลงนอนคว่ำกับที่นอน ด้วรู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะตรวจงานเด็กๆ จึงทำแค่เพียงหยิบนิยายเล่มที่อ่านค้างมาเปิดไว้ตรงหน้า นิยายมือสองที่ได้มาจากในตัวเมืองคราวที่พาแม่ไปโรงพยาบาลโดยมีคุณต้นเป็นคนช่วยเหลือเรื่องการรับส่งอย่างไม่เกี่ยงงอน ให้ตายเถอะ ถ้าสักวันเมษามีกำลังมากกว่านี้ เขาคงจะตอบแทนคุณต้นได้ในทางใดสักทางหนึ่ง เพราะผู้ชายคนนี้มีบุญคุณกับครอบครัวเขามากจริงๆ

เมษาเปิดผ่านไปได้แค่เพียงสามหน้าเท่านั้น เขาก็ต้องพลิกตัวนอนหงายมองหลอดไฟบนเพดานอย่างเหม่อลอย เขาสารภาพตามตรงว่าไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย ในเมื่อในใจเขายังว้าวุ่นและสับสนอยู่เช่นนี้

ดววงตาค่อยๆพร่าเลือนลงเรื่อยๆ เมษานอนก่ายหน้าผากอย่างหนักใจ เขารู้ตัวเองดีว่ากำลังหวั่นไหว จริงๆความรู้สึกเหล่านี้มันเกิดขึ้นมานานแล้ว นานจนเขากล้าที่จะโกหกตัวเองและใครต่อใคร จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากสักมุมของห้องนอนปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนเด้งตัวลุกขึ้นควานหาโทรศัพท์ที่น่าจะอยู่ในกระเป๋าสะพายของเขา ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มได้แล้ว เมษานึกไม่ออกเลยว่าจะเป็นใครกันที่โทรเข้ามา

ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเบอร์ไม่คุ้นเคยปรากฏอยู่บนหน้าจอสมาร์ทโฟนตกรุ่น เมษาชั่งใจอยู่หลายวินาทีก่อนที่จะตัดสินใจกดรับในที่สุด

เขายกโทรศัพท์แนบหู ก่อนที่เสียงของใครบางคนที่ดังขึ้นที่ปลายสายจะทำให้เขาต้องชะงัก พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะกระเด็นหลุดออกจากอกซ้าย



(......นอนหรือยัง)



เสียงที่คุ้นเคย ที่เขาเคยได้ยินกระซิบอยู่ข้างใบหูในบางค่ำคืนดังขึ้นทั้งในความเป็นจริงและความทรงจำ เมษากำโทรศัพท์แน่นมือสั่นระริก เขากัดริมฝีปากแน่นจนแทบจะห้อเลือด อยากจะกดวางแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะทำเช่นนั้น หรือจริงๆแล้วก็ไม่แน่ใจตัวเองเลย ว่าใจแข็งพอที่จะกดตัดสายได้หรือไม่...


“......”
(อย่าเงียบ ฉันไม่ชอบ) น้ำเสียงเอาแต่ใจดังขึ้นอีกครั้ง เมษาน้ำตาคลอเบ้า
“โทรมาทำไม" เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ติดต่อกันผ่านเครื่องมือสื่อสารเช่นนี้ เพราะทุกครั้งไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตาม อาเมนก็มักจะทำอะไรตามใจเสมอ บุกมาหาแบบไม่บอกไม่กล่าว ทำอะไรตามใจตัวเองโดยไม่เคยแคร์ความรู้สึกของใครบางคน...เช่นเขา

(......)

กลายเป็นปลายสายที่เงียบไปแทน เมษานั่งนิ่งอยู่บนฟูกนอน จนกระทั่งได้ยินเสียงลมหายใจเบาๆที่ปลายสาย

(ออกมาที่หน้าบ้าน)
“เอ๊ะ" เมษาชะงัก
(......อยู่ที่หน้าบ้านนาย ออกมาได้แล้ว อย่ามากความนัก) คำพูดห้วนๆแบบมะนาวไม่มีน้ำ ราวกับไม่สนใจความรู้สึกกัน ไม่ทำให้เมษาเศร้าไปกว่าการกระทำครึ่งๆกลางๆโง่เง่าเช่นที่เขากำลังกระทำอยู่
“ทำไมผมต้องออกไป" เมษาถามกลับเสียงสั่น
(อย่าดื้อนัก)
“ผมไม่ใช่ของๆคุณอีกแล้ว คุณออกคำสั่งกับผมไม่ได้อีกแล้วคุณอาเมน" เขากลั้นใจบอกรัวเร็ว ปลายสายเงียบเสียงไปพร้อมกับความว่างเปล่าของอากาศ
(ออกมาข้างนอก...อย่าให้ต้องใช้วิธีเดิมๆ)


เสียงกดตัดสายทำเอาเมษาหัวใจหล่นวูบ เขารู้สึกได้ถึงมือเล็กๆที่สั่นเทาของตนเอง เขากวาดตามองไปรอบๆอย่างหมดหวัง นี่มันบ้านเขาแท้ๆ บ้านของเขาที่สุดท้ายแล้ว ก็ไม่ใช่ที่ๆปลอดภัยสำหรับเขาเลยสักนิด

เมษายกมือเช็ดน้ำตา สูดลมหายใจพยายามทำหน้าให้เป็นปกติ ไม่ให้มันดูน่าสมเพชมากเกินไปนัก เขายันกายลุกอย่างอ่อนแรง เมษาค่อยๆเปิดประตูห้องนอนออก แล้วก็ได้เห็นเงารางๆของใครบางคนผ่านหน้าต่างบ้านที่ทำเอาเขาแทบหยุดหายใจ เจ้าหยกเดินนวยนาดไปมาแต่เมษาไม่มีอารมณ์จะต่อความยาวกับเจ้าสัตว์เลี้ยงแสนหยิ่งมากนัก เขาหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าประตูบ้าน มือแตะกลอนก่อนค่อยๆปลดสลักมันออก

กลิ่นบุหรี่ที่คุ้นเคยลอยคลุ้งอยู่ด้านหน้าบ้าน เขาเม้มปาก กำมือแน่นจนรู้สึกเจ็บ เมษาค่อยๆปิดประตูบ้านลงก่อนสาวเท้าออกไปที่หน้ารั้วบ้าน ทั้งๆที่ไม่อยาก แต่ก็ปฏิเสธผู้ชายคนนี้ไม่เคยได้สักครั้ง แค่เพียงรั้วกั้น กับใครบางคนที่ยืนเอนพิงรถคันหรูอยู่นิ่งๆอยู่ตรงหน้า เมษาปลดสลักออก แล้วค่อยๆผลักมันออกไปช้าๆ ราวกับไม่อยากให้มันเกิดขึ้น

เขายืนอยู่นิ่ง รอจนกระทั่งอีกฝ่ายขยี้บุหรี่ลงกับพื้นแล้วเงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขา ดวงตาคมกริบนั่นจ้องมองเขาราวกับจะเฉือดเฉือนกันเหมือนที่ทำมาตลอด เมษาไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้ให้มากกว่าเดิม เขาได้แต่ยืนอยู่ภายในบ้านตัวเองราวกับโดนแช่แข็งเอาไว้ แล้วสบตากับเงียบๆด้วยหลากหลายความรู้สึก


“คุณ...มาทำไม" สุดท้ายเมษาก็เปิดปากก่อน เขามองคนตรงหน้าอย่างตัดพ้อ
“บอกไปแล้ว" อาเมนตอบกลับ เขายืนอยู่ตรงหน้าเมษาเพียงผู้เดียว ไร้เงาผู้ติดตาม ไร้เงาบอร์ดี้การ์ดขบวนใหญ่เช่นเคย
เมษาได้แต่เบือนหน้าหนี
“ผู้ชายคนนั้น...ตฤณภพน่ะ เป็นอะไรกับนายงั้นหรือ" เสียงทุ้มเอ่ยถาม ทำเอาเมษาต้องเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างประหลาดใจ เขาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่จนรู้สึกตัวสั่นเทิ้ม
“คุณต้น?”
“จะใครเสียอีกล่ะ"
“คุณเลิกพูดจาข่มขู่กันแบบนี้ได้ไหม" เมษาเอ่ยร้องขออย่างหมดความอดทน "คุณทำแบบนี้ไปทำไมคุณอาเมน คุณทำเพื่ออะไรกัน"
“...ตอบคำถาม" อาเมนไม่ตอบ แต่กลับกดเสียงต่ำบังคับให้เขาบอกในสิ่งที่ตนอยากจะรู้
เมษาจ้องคนตรงหน้าด้วยความโกรธระคนตัดพ้อ "ก็แค่คนรู้จัก"


เสียงฝีเท้าก้าวสวยสาบมาหยุดลงตรงหน้า เมษาเบือนหน้าหนีนิ่ง กลิ่นน้ำหอมเจือบุหรี่คุ้นเคยลอยมาจากคนตรงหน้าแตะจมูกอย่างแผ่วเบา คุณครูคนเก่งได้แต่ขืนข้อมือตัวเองเมื่ออีกฝ่ายเอื้อมมือมารั้งเอาไว้


“ปล่อย!” เมษาตวาด "จะทำอะไรอีก" เขาขัดขืน น้ำตาเริ่มเอ่อท่วมอย่างเจ็บปวด
“ถ้าแค่คนรู้จัก" อาเมนตวัดแขนรอบเดียวก็รวบตัวอีกฝ่ายได้ทั้งตัว "ก็กลับไปกรุงเทพฯกับฉัน"


มันคล้ายคำสั่ง แต่กระแสเสียงปนคำอ้อนวอนนั่นก็ทำให้เมษาต้องหยุดพยศในอ้อมแขนแกร่งนั่น เขายืนนิ่งในอ้อมกอดอุ่น น้ำตาไหลพราก ทุกสิ่งอย่างตีวนรวนเรในหัวเต็มไปหมดจนตั้งรับแทบไม่ทัน คำพูดที่ถูกเอ่ยออกมาเขาแทบตีความไม่ได้ แต่กระนั้นเขาก็รู้ดีว่า เขาไม่ควรปล่อยให้อะไรที่พร้อมจะพังทลายชีวิตเขา เกิดขึ้นอีกครั้ง...


“คุณพูดเรื่องอะไร" เมษาถามอย่างอ่อนแรง
“ก็ตามที่พูดไป" อาเมนกระซิบบอก "กลับกรุงเทพฯไปกับฉัน"


เมษาได้แต่ยืนนิ่งน้ำตาตก เขาคลายแรงทั้งหมดลงก่อนปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างขี้แพ้


“กลับไป...เพื่ออะไร" เขาถามเสียงสั่น "ในฐานะอะไรกัน ทำไมผมต้องกลับไป ในเมื่อ...”
“......”
“ในเมื่อผมเคยเจ็บปวดมากแค่ไหน คุณไม่เคยรับรู้มันบ้างเลยเหรอ" เมษาถามอีกฝ่ายทั้งน้ำตา “ให้ผมกลับไป ไปเป็นของเล่นโง่เง่าของคุณอีกน่ะเหรอ"
“ไม่ใช่" เขาไม่ตอบอะไรไปมากกว่านี้
“งั้นขอคำอธิบายได้ไหม คุณมาที่นี่ มาเอาตัวผมกลับไปเพื่ออะไร"


เงียบ...คำถามจบลง ก็เหลือเพียงแค่เสียงลมหายใจของคนทั้งคู่เท่านั้น เมษากำหมัดแน่น เขารู้ เขาอ่อนไหวเหลือเกินจนน่ากลัว เขายังฝัน ในบางคืน...ถึงสัมผัสที่อบอุ่นของอาเมนในคืนนั้น เขารู้ดี มันทำให้เขาน้ำตาไหลได้ในหลายๆครั้ง ทำให้เขาทั้งทุกข์และสุขในเวลาเดียวกัน แต่วันนี้เขาไม่ได้อยากใช้ชีวิตอยู่ในความฝันอีกต่อไปแล้ว เขาอยากมีความจริง...ถ้าจะมีบางสิ่งเกิดขึ้นนับจากนี้ เมษาก็ขอแค่ให้มันเป็นเรื่องจริง แม้ว่าเขาจะต้องเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม


ไม่เอาอีกแล้วกับความรู้สึกที่ละเมอเพ้อพกไปวันๆ



“เพราะนายเป็นของฉัน"



คำตอบทำเอาน้ำตาเม็ดโตร่วงผล็อย เมษายืนนิ่ง เม้มปากแน่นจนชา สุดท้ายแล้วอาเมนก็ไม่เคยเข้าใจอะไรเลยทั้งนั้น และบางที เขาก็อาจจะเป็นคนที่เขาใจผิดมาตลอดก็เป็นได้ ทั้งๆที่เขา...รู้สึกเช่นนั้นอยู่เต็มอก

 

“คุณปล่อยผมก่อนได้ไหม ผมเจ็บ" เมษาเอื้อมมือจับท่อนแขนแกร่งเอาไว้อย่างแผ่วเบา แผ่นหลังของเขาแนบอยู่กับแผ่นอกกว้าง เขาเอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวดที่สุด เหมือนอาเมนจะรับรู้มัน เขาขัดขืนในตอนแรก แต่สุดท้าย เขาก็ยอมปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระเมื่อหยาดน้ำตาอุ่นหยดแหมะลงบนหลังมือของเขา


เมษาหันหน้ามาเผชิญกับคนตรงหน้าทั้งน้ำตา แม้ว่าตอนนี้เขากำลังจะหมดแรงแล้วก็ตามที แต่เหมือนกับมีความรู้สึกหนักแน่นบางอย่างก่อตัวขึ้นในใจช้าๆ เขาหลับตาลง และตัดใจพูดมันออกไป แม้ว่ามันจะทำให้เขาเอง...เจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตามที...แต่มันอาจจะเป็นทางที่ดีที่สุด ที่จะจบเรื่องราวคาราคาซังนี้ลงไป



“คุณกลับไปเถอะ...คุณไม่เหมาะกับที่นี่หรอก"


“การพบกับของเรามันทำร้ายกันและกันมากเกินพอแล้ว"


“ที่นี่คือบ้านของผม โลกของผม และผมก็ไม่เหมาะกับโลกของคุณ"



“ช่วยปล่อยผมไปได้ไหม"









tbc.



กรี๊ดดด ขอฟรีคิกอาเมนนนนนน
มาเลทวันไป20กว่านาที ขอโทษนะคะ
วันพฤหัสมีต่อเหมือนเดิมค่ะ
ส่วนวันอาทิตย์อาจจะไม่ได้ลงเพราะช่วงศุกร์-เสาร์ มีออกกอง อาจจะไม่มีเวลาเขียนน่ะค่ะ
เดี๋ยวแจ้งอีกทีนะคะ

ฝากติชมกันหน่อยนะคะ ^^

[ppoi]

 

โธ่ หนูเม

แล้วอิเมนมันจะซึนไปไหนวะ "นายเป็นของฉัน" พูดมาด้ายยยยย พระเอกเหลือเกิ๊นนน พ่อคุณ แหม่

ฟอร์มเดียวกันเด๊ะ เป็นพี่น้องที่พลัดพรากจากกันตั้งแต่เกิดของจอมทัพช้ะ ตอบ!!!!

[IIIA]

โอ๊ยยยยยยยยย อาเมนนนนนนนนนนนนนนน เป็นคนที่ขัดใจจริงๆพับพ่า 

[l2ealDay]

อยากให้แฮปปี้เร็วๆจัง
อาเมนก็ตามมาดเค้า
นู๋เมษาก็ต้องการความชัดเจน
เฮ้ออออ  แล้วเมื่อไหร่ จะได้แฮปปี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆซะทีน้อ

[dear77]

 

[holefiller]

อาเมนหึงให้ตายไปเลย มาทำร้ายจิตใจหนูเม ชิชิชิชิชิ 

[mukmaoY]

เศร้ามาก  อาเมนชินกับคำสั่งมากไป

[GETIIZ]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อิอาเมนนนนนนนนนนน
ชั้นเชียรฺแกจนชั้นเหนื่อยแล้วเนี่ยยยย
แกช่วยพู์อะไรที่ดีๆ ที่คนฟังแล้วเค้ารู้สึกดี
อะไรแบบที่ถนอมน้ำใจ พูดอะไรจากความรู้สึก แสดงออกมากว่านี้ โอ้ยยยยยยยยยยยย
แกพูดกับหนูเมดีๆหน่อย คนนะไม่ใช่สิ่งของ จะได้จับวางไว้ตรงไหนก็ดี   

ส่วนคุณต้นก็คนดีเกินไปปป  นี่ถ้าชั้นไม่เชียรฺแกมาแต่แรกนะอาเมน  จะยุให้หนุเมไปรักคุณต้นซะ
ทำตัวดีๆหน่อยพ่อคุณ !!!

[Nus@nT@R@]

เดี๋ยวก็เชียร์คุณต้นซะเลย

[shikyu3211]

จะพูดอะไรก็ไม่พูดสักทีไม่เห็นหรอว่าน้องเมเสียใจแค่ไหน