ตอนที่ 4 - ฝุ่น
ฝนตก...เมษาเกเรต่อหน้าที่ในที่สุดเมื่อเช้าวันใหม่มาเยือน เขารู้สึกชื้นๆที่ปลายจมูกและปวดหัวหน่อยๆ เป็นผลจากการนอนน้อยเพราะเอาแต่คิดมากมาหลายต่อหลายคืน
เมื่อคืนเขาจำอะไรไม่ได้นักนอกเสียจากตัวเองที่ร้องไห้จนแทบหายใจไม่ออก เขาขอให้อาเมนปล่อยเขาไป โดยไม่รอคำตอบ เมษาจ้องหน้าคนตรงหน้าอีกครั้งก่อนที่จะหมุนตัวเดินกลับเข้าบ้านไปโดยอีกฝ่ายไม่ทันได้รั้งไว้แม้แต่นิดเดียว...เมษานึกว่าเขาจะดึงตัวเขาเอาไว้ กระชาก พูดจาทำร้ายน้ำใจ แต่สุดท้ายมันก็ไม่มี ไม่ได้เกิดขึ้น...
ไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งตลอดทั้งคืน แต่กว่าเมษาจะข่มตาหลับได้ก็เกือบเช้า เขาลุกจากที่นอนตอนที่สายมากแล้วจนมารดาต้องมาเคาะประตูเรียก ก่อนที่จะตัดสินใจโทรลากับครูสมาน อ้างว่าเขารู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ซึ่งทางนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร
สุดท้ายแล้วเพราะการอดนอนมาหลายคืน เขาจึงจมตัวเองกับที่นอนยาวเหยียดจนถึงสิบเอ็ดโมง เมษาตื่นขึ้นมาอีกทีด้วยอาการปวดหัวที่ทุเลาลง เขาลุกจากเตียงขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวัน จัดการอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟันด้วยความรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย กลิ่นสมุนไพรจากยาสีฟันยี่ห้อประจำทำให้รู้สึกโล่งจมูกขึ้นมาเล็กน้อย เมษาวักน้ำล้างหน้า สบตากับตัวเองในกระจกก่อนเปิดประตูออกมา นำผ้าเช็ดตัวไปตากบนราว
เมษาเปิดประตูมุ้งลวดหลังบ้านออกไป ก่อนพบว่ามารดาของเขากำลังเตรียมอาหารมื้อกลางวันอยู่หลังจากที่พบว่าลูกชายคนโตหยุดอยู่บ้านในวันนี้ เสียงประตูที่เปิดออกทำให้หญิงวัยกลางคนต้องละมือจากสิ่งที่ทำอยู่มามองลูกชายที่เยี่ยมหน้าเข้ามาตอนสายโด่ง
“ตื่นแล้วเหรอลูก ดีขึ้นหรือยัง" หล่อนถาม เมษาหยักหน้าหงึกหงัก
“ครับ หิวจะแย่แล้ว"
“งั้นเดี๋ยวแม่อุ่นกับข้าวให้ เราไปคดข้าวไป รีบกินจะได้ไปพักผ่อนต่อ" เมื่อมารดาโบกมือไล่ เมษาจึงทำได้แต่เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น เขาเอื้อมมือจะเปิดประตูเข้าไปด้านในบ้าน แต่ทันใดนั้นเสียงกริ่งก็ดังขึ้น
วรรณนาชะเง้อคอมองออกไปด้านนอก ก่อนพยักเพยิดให้เมษาช่วยรับผิดชอบแทน "มีคนมาซื้อของมั้งเม ไปช่วยแม่ดูหน่อยไป กางร่มออกไปด้วยนะ เดี๋ยวโดนฝนจะไม่สบายกันไปใหญ่"
“ครับ" เมษารับคำก่อน
ฝนด้านนอกตกแค่ปรอยๆเท่านั้น เมษาชะเง้อคอมองลูกค้าที่ยืนอยู่ตรงหน้าบ้านก่อนผลักประตูออก เขาสวมรองเท้าแตะ อ้าปากจากทัก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นลูกค้าที่ว่านั่นชัดเต็มสองตา เขาทำท่าจะกลับเข้าไปในบ้าน แต่ก็ดูจะไม่ทัน เมื่ออีกฝ่ายหันมาเสียก่อน เขากำมือที่จับขอบประตูแน่นพร้อมกับกัดริมฝีปากด้วยความหวั่นใจ เมื่ออาเมนปรากฏตัวตรงหน้าอีกครั้ง จะเอาอะไรจากเขาอีกคราวนี้
เมื่ออีกฝ่ายเห็นเจ้าของบ้านทำท่าจะถอยหนี ผู้ชายตัวโตก็รีบสาวเท้าเข้ามาพร้อมกับดึงประตูเอาไว้ทันที เมษาจ้องหน้าเขานิ่ง ก่อนที่จะเอ่ยคำทักทายแรกออกมาอย่างยากเย็นเหลือเกิน
“จะเอาอะไร"
มองจากตรงนี้เมษาก็รู้ว่าอาเมนมาที่นี่เพียงคนเดียว เขาเอ่ยถามเสียงแข็ง ทำหน้าตาไม่รับแขก และถอยห่างออกมาให้ได้มากที่สุด
“เปล่า" อาเมนตอบเสียงเรียบ "จะชวนไปกินข้าวกลางวัน"
คำตอบของอีกคนทำเอาเจ้าของบ้านแทบจะอ้าปากค้าง อาเมนช้อนสายตามองเขานิ่งๆ เป็นนัยว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น เมษาส่ายหัวพรืดดึงขอบประตูเข้าตัว ในขณะที่อาเมนก็พยายามที่จะยื้อเอาไว้ เมษาชักสีหน้าทำหน้าดุใส่ทันที
“ไม่ไป ปล่อย!” เขาอ้าปากปฎิเสธแทบจะทันที แล้วทำท่าจะกระชากประตู แต่อาเมนก็ไม่ยอมแพ้
“อย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวประตูหนีบมือ" คนตัวโตกว่าเอ็ด ส่งสายตาที่ดุกว่าใส่ เมษาได้แต่นิ่งอึ้ง
“คุณ...ประสาทหรือไง!” เขาถามอย่างยากจะเชื่อ
“จะให้ปล่อยมือตอนนี้เลยไหมล่ะ" อาเมนถามอย่างรำคาญใจ
“นี่!” เมษาขึงตาใส่ พอดีกับเสียงมารดาที่ตะโกนถามมาจากทางหลังบ้าน
“เม มีอะไรหรือเปล่าลูก!” เมษาทำหน้าเหมือนอยากตาย เขาผลักตัวอาเมนออกไปด้านนอก ก่อนที่จะพาตัวเองตามออกไป แล้วปิดประตูดังฉับ
“เปล่าครับแม่ ไม่มีอะไร" เขาตะโกนตอบ แล้วหันไปมองหน้าผู้มาเยือนที่ทำหน้าเหมือนกับไม่รู้ไม่ชี้จนน่าหงุดหงิดใจ "กลับไปได้แล้วครับ" เขาหันไปพูดกับอาเมน อีกฝ่ายนิ่งแล้วมองหน้าเมษาเงียบๆ
“ไม่"
เมษาอ้าปากค้างกับคำตอบ ก่อนที่จะถลึงตาใส่อีกฝ่ายอย่างดุๆ
“กลับไปได้แล้วครับ ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น" เมษาคว้าข้อมือ ฉวยโอกาสดันอีกฝ่ายออกจากนอกรั้วบ้าน แล้วปิดบานประตูรั้วดังฉับพร้อมลงกลอนอย่างรวดเร็ว
พอเงยหน้าขึ้นมา เจออีกคนที่ตั้งท่าจะดึงแขนเขาเอาไว้ เมษาได้แต่เบี่ยงแขนหลบ ก่อนยกนิ้วชี้ชี้หน้าอีกคนอย่างดุๆ
“อย่าแม้แต่จะคิด" เขาบอกแล้วถอยหลัง พร้อมกับเม็ดฝนที่ค่อยๆโปรยปรายลงมา เขาตะโกน "ฝนตกแล้ว รีบกลับจะดีกว่านะครับ" เขาว่า มองอาเมนผ่านรั้ว เห็นอีกฝ่ายยืนกอดอกแล้วยกยิ้มที่มุมปากเหมือนจะถูกใจอะไรบางอย่าง
คนตัวเล็กกว่าได้แต่เม้มปากแน่นอย่างรู้สึกเหนื่อยหน่ายในใจ...เขาไม่เข้าใจการปรากฏตัวของอาเมนในแต่ละครั้งเลยสักนิด เหมือนเขาจะเป็นบ้าเข้าไปทุกวัน
“ไม่ จนกว่านายจะออกมา" อาเมนเหยียดริมฝีปากแบบที่ชอบทำ แต่ทำไมเมษาไม่รู้สึกว่ามันน่าขยะแขยงเหมือนเก่า
เขาเม้มปากแน่น "งั้นก็ตามใจคุณก็แล้วกัน เพราะผมไม่มีวันออกไปหรอก"
เขาหมุนตัว แทรกตัวเข้าบ้านอย่างรวดเร็วแล้วปิดประตูลงกลอนทันที ดวงตากลมโตมองผ่านมุ้งลวดและพบว่า อาเมนไม่ขยับไปไหนจริงๆทั้งๆที่ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เมษาตัดใจ เขาหมุนตัวเดินเข้าไปในบ้าน แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นมารดามองมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ เขาได้แต่ยิ้มเฝื่อนๆให้อีกฝ่าย
“มีอะไรกันน่ะลูก" มารดาเอ่ยถาม "เขามาซื้ออะไรหรือ"
“เปล่าน่ะครับ" เมษาส่ายหัว "คนบ้าน่ะครับ เมไล่ไปแล้ว" เขาบอกอย่างไม่ใส่ใจ แต่มารดาขมวดคิ้วมุ่น
“หืม"
“เมไปกินข้าวก่อนนะครับ หิวจะแย่แล้ว" เมษาตัดบท ก่อนเดินไปคดข้าวใส่จาน เขาเหลือบมองออกไปด้านนอก แต่ดูเหมือนฝนจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆจนไม่สามารถมองได้อย่างชัดเจน เขาหลุบหน้าลง ตักกับราดใส่จานสองสามอย่าง แล้วบอกมารดาว่าจะทานอาหารในห้อง เพราะต้องตรวจการบ้านเด็กๆด้วย
เมษาใช้เวลาเกือบชั่วโมงง่วนกับการตรวจการบ้านเด็กๆ จริงๆแล้วเขาไม่ค่อยหิวสักเท่าไหร่ ดังนั้นจึงกินไปได้ไม่กี่คำเท่านั้น หลังจากปิดสมุดเล่มสุดท้ายลง เมษาจึงบิดตัวยืดเส้นยืดสาย และเปิดประตูออกไปด้านนอกห้องนอน เขาไม่เห็นมารดา แต่ฝนซาลงแล้ว ไม่ต้องเดาคนๆนั้นก็คงกลับไปแล้วเหมือนกัน เมษาเดินออกไปยังด้านหลังบ้าน สวมรองเท้าแตะและเทเศษอาหารลงถังขยะ เขาลงมือล้างจาน คว่ำมันลงบนตะแกรง ก่อนเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน
ลมหอบเอาละอองฝนพัดเข้ามาในบ้าน เมษาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา พอดีกับที่มารดาของเขาเปิดประตูห้องน้ำออกมา แรกเริ่มเขาไม่ได้สนใจอะไรนัก ด้วยเพราะล้าเต็มทน กระทั่งเสียงมารดาดังขึ้น เรียกให้เขาต้องเลิกคิ้วฉับ
“เม มีคนยืนอยู่หน้าบ้านเราสักพักแล้ว"
"ครับ?"
"แม่ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่เพราะไม่ได้สังเกต แต่ตัวเปียกโชกเลย แต่ดูท่า...เขาจะไม่ใช่คนบ้านะ"
สิ้นเสียงมารดา เมษารีบผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างกายเคลื่อนไหวไวยิ่งกว่าสมอง เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ แต่พอรู้ตัวอีกที เขาก็ยืนเกาะมุ้งลวด สอดสายตาออกไปด้านนอกเสียแล้ว และเป็นจริงดังที่มารดาว่า คนๆนั้นยังยืนอยู่ที่หน้าบ้าน เนื้อตัวเปียกโชก ไม่รู้ว่ายืนตากฝนมานานเท่าไหร่กัน เมษาบอกให้ตัวเองปฏิเสธ แต่หัวใจกลับรั้นและไม่ฟัง สุดท้ายเขาก็ปลดกลอนประตู ดวงตากลมโตมองออกไปนอกรั้วอีกครั้ง
อาเมนยืนอยู่ตรงนี้มาเกือบชั่วโมงแล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนโง่ หรือจริงๆคงทั้งโง่และบ้า ที่มายืนตากฝนพิสูจน์ตัวเองเหมือนในละครน้ำเน่าอยู่ตรงนี้ แต่พอนึกถึงดวงตากลมโตราวกับกวางน้อยทีไร เขาก็รู้สึกว่าเขายังคงต้องยืนอยู่ตรงนี้ต่อไป เขาลูบเนื้อตัวที่เปียกโชก ร่างกายซีดขาวและเริ่มสั่นเทา ฝนหยุดแล้ว เหลือเพียงแค่โปรยปรายลงมาเบาๆ เขาควรจะถอดใจหรือไม่ เกิดมาทั้งชีวิตยังไม่เคยทำอะไรให้ใครได้ถึงขนาดนี้เลยสักครั้ง เขาถอนหายใจเบาๆ ทั้งๆที่มั่นใจว่าเมษาจะออกมา ตอนนี้ก็ชักจะไม่มั่นใจเท่าไหร่แล้ว...
แต่กระนั้น เขาก็ต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อเงาของอะไรบางอย่างทาบทับลงมา เขาเกือบจะหลุดยิ้ม แต่ก็ดึงหน้าเอาไว้เช่นเดิม อาเมนเงยหน้ามองคนที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมร่มใสคันใหญ่ในมือ เมษาทำหน้าปั้นปึ่งใส่เขา แต่การกระทำกลับสวนทาง เขาแอบยิ้มที่มุมปากคนเดียว ก่อนที่จะช้อนสายตาสบตากับคนตรงหน้านิ่งๆ
“เป็นบ้าหรือไงมายืนตากฝน เสียสติเหรอ" คำถามร้ายๆจากคนตรงหน้าไม่ทำให้เขานึกโกรธแต่อย่างใด "ก็รู้อยู่หรอกว่ารักใครไม่เป็น แต่หัดรักตัวเองบ้างจะตายหรือไง" คำรบสองทำให้เขาหลุดยิ้มออกมาจนได้
อาเมนมองหน้าขาวจัดของคนตรงหน้า แล้วเอื้อมมือจับซ้อนมือขาวที่กำร่มเอาไว้ เมษาสะดุ้ง ทำท่าจะถดตัวหนีทันที
“บ่นอะไรน่ารำคาญ" เขาว่า นึกอยากจะตบปากตัวเอง แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้ดีไปมากกว่านี้ "จะไปกินข้าวกันได้หรือยัง"
“ไม่ไป" เมษายังยืนกราน
“งั้นก็จะยืนอยู่ตรงนี้แหละ" เขารั้นบ้าง ทำเอาเจ้าของบ้านขึงตาใส่อย่างหงุดหงิดใจ
เมษาเชิดริมฝีปากขึ้นก่อนดึงมือออก เขาหุบร่มลงแล้วสะบัดน้ำฝนออก ก่อนเดินหายกลับเข้าไปในบ้านโดยไม่บอกกล่าว ชายหนุ่มได้แต่มองตามแผ่นหลังบางของใครบางคนที่เดินจากไป เขารู้สึกเหมือนว่า เขากำลังจะทำเมษาหล่นหายไปจากชีวิตอีกครั้ง
แต่ทันใดนั้น คนตัวเล็กก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง แม้จะมีสีหน้าบูดบึ้ง แต่ก็ยังดี ครูเมของเด็กๆยืนกอดอกเม้มปากแน่น แล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองใจ
“จะไปก็รีบไป ผมไม่ได้มีเวลาให้คุณปั่นหัวทั้งวันเหมือนแต่ก่อนหรอกนะ"
อาเมนกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่เขาจะดึงหมวกกันน็อคสีดำสนิทสวมเข้าที่ศีรษะของคนตรงหน้า พร้อมกับล็อคคางให้เสร็จสรรพ เมษาฮึดฮัดอยู่พักหนึ่ง ก่อนยอมนิ่งในที่สุด เขาขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์คันใหญ่ราคาเหยียบล้าน เสียงสตาร์ทดังกระหึ่มจนไก่บ้านพากันตีปีกหนีพั่บๆ เมษามองเขาอย่างกับคนที่ไม่เคยพอใจอะไรบนโลกใบนี้ แต่กระนั้น คนตัวเล็กก็ยอมพาตัวเองขึ้นซ้อนท้ายรถของเขาในที่สุด
“เปียกขนาดนี้ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนเถอะ เดี๋ยวก็ปอดบวมตายหรอก" ถึงแม้จะวาจาร้ายกาจแค่ไหน แต่เมษาก็ทำให้เขาหลุดยิ้มให้กับตัวเองได้ในขณะที่เขาพาทั้งตัวเองและคนข้างหลังทะยานไปยังถนนสายเล็กๆของหมู่บ้านเบื้องหน้า ร่างกายที่สัมผัสกันทำให้อาเมนรู้สึกประหลาดกว่าทุกครั้งที่เคยเป็น แต่มันทำให้เขารู้ว่า การตัดสินใจของเขาในครั้งนี้ไม่ผิดพลาด แม้ว่ามันจะเปลี่ยนชีวิตของเขาไปตลอดกาล
ดูคาติคันใหญ่แล่นขึ้นไปตามไหล่เขา จากหมู่บ้าน ไปยังเนินใหญ่ที่เป็นที่ตั้งเรียงรายของที่พักอาศัย ที่ห่างจากตัวหมู่บ้านไปไม่ถึงกิโล เมษาหยีตาสู้ลม ห่อตัวสู้ละอองฝน จนกระทั่งอาเมนค่อยๆชะลอความเร็วลงพร้อมกับหักเลี้ยวเข้าไปในทางที่ถางเอาไว้สำหรับเป็นเส้นทางคมนาคม ทุ่งกว้างบนเนิน มองลงไปเห็นเป็นไร่ชาขั้นบันไดเรียงราย เห็นรีสอร์ตบังกะโลคุณต้นตั้งอยู่เบื้องล่าง เรียงตามขอบภูเขาดูสวยงาม
การก่อสร้างดูเหมือนจะเริ่มขึ้นแล้ว มีรถขนปูนจอดเรียงกันบนพื้นที่กว้างพร้อมกับวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้างต่างๆเป็นกองพะเนิน เพิงผ้าใบเล็กๆเป็นที่พักของคนงานที่ใช้เอาไว้หลบฝน อีกฝั่งเป็นสังกะสีตอกเรียงกันแบ่งสัดส่วนเป็นบ้านพักสำหรับคนงาน ข้างๆกันเป็นเต้นท์สีขาวขนาดใหญ่ กับรถบ้านคันใหญ่จอดอยู่ถัดออกมา อาเมนเลี้ยวรถไปจอดหน้ารถบ้านสีขาว เขาพยักหน้าให้เมษาลงจากรถ ก่อนดับเครื่องแล้วจอดมันไว้หน้าบ้านพักนั่น
คนสนิทของเขาเดินออกมาจากเต้นท์สีขาวข้างๆก่อน เหมือนจะรายงานอะไรบางอย่าง แต่อาเมนยกมือห้ามเอาไว้ เพราะเขายังไม่อยากจะฟังเรื่องงานอะไรตอนนี้ เมษามองไปรอบๆ ดูโครงหลังคาของรีสอร์ตสปาขนาดใหญ่ที่กำลังจะก่อสร้างขึ้นภายในปีนี้อย่างตื่นตา เขายืนหยุดนิ่งอยู่หน้ารถบ้านคันใหญ่ จนกระทั่งเจ้าของมันหันมามองเขาระหว่างที่ไขกุญแจเขาไปในนั้น
“เข้ามาสิ" อาเมนว่า เมษาตั้งท่าจะปฏิเสธ แต่อีกฝ่ายกลับดึงตัวเขาเข้าไปด้านในแทบจะทันที
สวิชต์ไปถูกเปิดขึ้น พร้อมกับประตูท้ายรถที่ปิดลง ภายในโอ่โถง แม้จะเป็นรถบ้าน แต่ก็มีส่วนของโซฟาพร้อมกับโทรทัศน์ติดผนัง ครัวเล็กๆ ห้องน้ำ และที่นอนกว้างเสร็จสรรพ เมษายืนนิ่งอยู่หน้าประตู มองดูอีกคนหมุนเปิดปุ่มอะไรบางอย่าง สักพักเครื่องทำความร้อนก็ทำงาน เมษามองดูผู้ชายตัวโตที่ถอดเสื้อโปโลกับกางเกงยีนส์ที่สวมใส่อยู่ออก ก่อนโยนมันลงถังซัก พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวมาซับหยาดน้ำตามร่างกาย
“นายเปียกหรือเปล่า" เสียงทุ้มเอ่ยถาม ฉุดเมษาหลุดจากภวังค์ เขาสั่นศีรษะ
“ไม่" เมษาตอบแค่นั้น รู้สึกแปลกๆกับบรรยากาศที่อยู่กันสองต่อสองเช่นนี้ ก็ใช่...ที่เขาต่างเคยลึกซึ้งมากกว่านี้ แต่มันคนละความรู้สึกกัน ใครๆก็ต่างรู้ดี
“รอแปปหนึ่งนะ" อาเมนว่า เขาเปิดประตูตู้เก็บของออก ก่อนดึงเสื้อผ้าสวมสบายออกมาจากในนั้น เขาใช้เวลาผลัดเปลี่ยนอยู่เพียงครู่เดียว ก่อนที่จะปิดประตูตู้ลง แล้วหยิบกุญแจรถขึ้นมาถือไว้ "เรียบร้อยแล้ว ไปกัน"
เมื่อเห็นว่าเมษายังยืนนิ่ง เขาจึงถอนหายใจเบาๆแล้วรั้งข้อมือเล็กให้เดินออกมาพร้อมกัน อาเมนตบสวิชต์ปิดไฟลง ก่อนปิดประตูตาม จากนั้นจึงเดินนำมาที่บิ๊กไบค์คันใหญ่ที่จอดรออยู่...
เมษาเหมือนจะไม่กล้าก้าวตามมากนัก จนเขาต้องดึงให้เดินมาพร้อมกัน เขาหยุดอยู่หน้าบิ๊กไบค์ ขึ้นนั่งบนเบาะรถก่อนดึงเมษาให้ยืนอยู่ตรงหน้า เสื้อกันลมสีดำถูกสวมทับคนตัวเล็กตรงหน้า เมษาขืนตัวหน่อยๆ แต่ก็ยอมอยู่นิ่งๆในที่สุด
อาเมนเสยผมลวกๆ ก่อนรูดซิปให้อีกฝ่ายโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ เมษาเหมือนจะชิน แต่เขาไม่ชินเลยสักนิด คนตัวโตกว่าสตาร์ทรถอีกครั้งพร้อมกับพยักหน้าให้เมษาขึ้นซ้อน เขารอจนอีกฝ่ายขึ้นนั่งเรียบร้อยแล้ว จึงค่อยๆออกตัวอย่างช้าๆ
พวกเขาแล่นผ่านถนนตัดเลียบภูเขา ลมเย็นๆตีเข้าหน้า ถนนยังเฉอะแฉะ อากาศชื้นแฉะจากหยาดฝนและไอลม ไม่มีรถรามากนักเพราะฝนเพิ่งหยุดตกหมาดๆ อาเมนย้อนกลับไปยังทางเดิม เขาแล่นผ่านหมู่บ้านขึ้นไปยังด้านบน จุดหมายปลายทางคือร้านอาหารบนโครงการหลวงม่อนแจ่ม
สัมผัสจากคนด้านหลังทำเอาเขาต้องยิ้มให้กับตัวเอง เมษาไม่มีทางเลือกมากนักเพราะที่นั่งค่อนข้างคับแคบ เขาจึงต้องโน้มตัวหาคนขับอย่างไม่มีทางเลือก อาเมนรับรู้ได้ถึงอาการเกร็งของอีกฝ่าย เขาไม่ได้ว่าอะไร ไม่อยากจะเร่งรัดให้อีกฝ่ายตกใจเตลิดหนีไปอีกครั้ง
มอเตอร์ไซค์คันใหญ่แล่นผ่านประตูรั้วเข้าไปยังด้านใน มีรถจอดอยู่หลายคันเช่นกัน ต้นไม้พุ่มไม้ถูกตัดแต่งให้เหมาะกับการถ่ายรูป อาเมนจอดมอเตอร์ไซค์ไว้ที่ลานจอดรถ ก่อนที่จะดับเครื่องยนต์ เขาลงจากรถ ถอดหมวกกันน็อคให้เมษาอีกครั้ง อีกฝ่ายก็ยังคงขืนตัวอยู่นั่น เขาเกือบจะลอบถอนหายใจออกมาแล้วเชียว
“อยู่กับฉันมันน่ากลัวขนาดนั้นเชียวหรือ" เขาถามออกไปในที่สุด ไม่ต้องคาดหวังอะไรทั้งนั้น เพราะใบหน้าหวานตรงหน้าเชิดรั้น ปั้นปึ่ง และแทบจะตะโกนคำตอบใส่เขา
“ใช่!” คำตอบกระแทกกระทั้น ก่อนที่อีกคนจะพาตัวเองลงจากมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ได้ในที่สุด เมษาเม้มปากแน่น ก้าวฉับๆเข้าไปด้านใน เดือดร้อนอาเมนต้องเร่งฝีเท้าตามจนย่ำน้ำบนพื้นเฉอะแฉะรองเท้าผ้าใบราคาแพงที่สวมใส่ เขาตามทันและรั้งศอกอีกฝ่ายเอาไว้ เมษาทำท่าจะสะบัดออก แต่เขากลับไม่ยอมปล่อย
พวกเขาเดินเข้าไปในบริเวณร้านอาหาร เป็นหลังคาแข็งแรง มุงจาก พื้นเป็นปูนขัดมัน โต๊ะเป็นไม้กับไม้ไผ่สาน หากเดินลงไปอีกชั้นที่ลดหลั่นกัน จะเป็นศาลาไม้ไผ่เล็กๆ มุงจาก ดัดแปลงเป็นพื้นที่สำหรับทานข้าวเช่นกัน อาเมนพาคนตัวเล็กเดินลงไปตามทางขั้นบันได้สั้นๆ ก่อนจับจองพื้นที่ริมผาได้ เขาทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกัน พร้อมกับพนักงานที่เดินตามมารับออเดอร์ถึงโต๊ะ
“จะกินอะไร" อาเมนถามขึ้นเรียบๆ เขาพลิกเมนูแล้วสั่งกับข้าวไปสามสี่อย่าง ก่อนเงยหน้ามองเมษาที่นั่งตรงข้ามกัน
“ไม่หิว" น้ำเสียงปั้นปึ่งตอบกลับมา
“อย่าโกหก"
“ไม่หิว" เมษาย้ำคำเดิมก่อนเบือนหน้าออกไปด้านนอก อาเมนเหลือบมองนิดหน่อย ก่อนมองเมนูในมือ
“งั้นก็เอาทุกอย่างในเมนูมาก็แล้วกัน" เขาว่า ปิดเมนูดังฉับ เมษาตกใจหันขวับ พอๆกับเด็กเสิร์ฟที่ตกใจไม่แพ้กัน
“คุณเป็นบ้าหรือไง" เมษากัดฟันกรอด "เป็นเด็กเหรอ ชอบเอาชนะ บ้าบอ" เขาก่นด่า
“จะสั่งได้หรือยัง" อาเมนเลิกคิ้ว เมษาแทบจะแยกเขี้ยวใส่ เขาเปิดเมนูแรงๆไม่กลัวว่ามันจะฉีกขาด ก่อนที่จะสั่งกับข้าวเพิ่มมาอีกสองอย่าง
อาเมนมองอย่างพึงพอใจเมื่อเด็กเสิร์ฟทวนออเดอร์อีกครั้ง เขามองริมฝีปากเชิดรั้นตรงหน้าก่อนโน้มตัวเข้าไปใกล้มากขึ้น สองมืิอประสานอยู่ที่ใต้คาง เมษามองอย่างหวาดระแวง ก่อนถดตัวหนีอีกครั้ง
“จะหนีไปไหน"
“คุณต้องการอะไรกันแน่" ที่เมษาเอ่ยไม่ใช่คำตอบของคำถาม แต่เขากลับตั้งคำถามกลับด้วยท่าทีที่เหนื่อยใจจริงๆ อาเมนมองคนตรงหน้านิ่งๆ
“จนป่านนี้นายก็น่าจะรู้ได้แล้วนะ"
เมษาได้แต่ส่ายหัว เขากุมมือตัวเองแน่น แล้วหลุบตาหนี "ผมไม่รู้หรอก ไม่เคยรู้อะไรเลยตั้งแต่ต้น"
“......” อาเมนได้แต่เงียบให้กับคำตอบ
“อยู่ๆคุณก็มา อยู่ๆคุณก็ไป คุณทำแบบนี้กับผมตลอดไปไม่ได้หรอกนะ"
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
อาเมนถอนหายใจออกมาเบาๆ เขารู้สึกว่าอะไรในใจเขามันหนักอึ้งไปหมด เขามันพวกปากหนัก พูดจาดีๆไม่ค่อยจะเป็น จนเกือบจะเสียสิ่งสำคัญไปจริงๆนั่นแหละ เขาถึงได้รู้ตัว ว่ามันแทบจะสายไปเสียแล้ว...ที่มาที่นี่ ก็เพราะว่าเขารู้ใจตัวเอง ว่าคนตรงหน้า มีความหมายกับเขามากแค่ไหน
ทั้งๆที่ไม่รู้แท้ๆ ว่าไอ้ความรู้สึกบั่นทอนความเข้มแข็งนี้มันเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
พวกเขานั่งกันเงียบๆอยู่หลายนาที เมษาเองก็ไม่อยากจะถามอะไรให้มากกว่านั้นเพราะกลัวในคำตอบ ส่วนอาเมนเอง...เขามีหลายอย่างที่อยากจะพูดออกไป แต่เขากลับไม่กล้า แม้กระทั่งไม่รู้ว่า มันจะดีจริงๆหรือที่จะพูดมันออกไป...
อาหารค่อยๆทยอยมาเสิร์ฟ แม้เมษาจะเป็นคนพื้นที่ แต่เขาก็ไม่เคยมาทานอาหารที่นี่ก่อนหน้านี้ รสชาติอาหารค่อนข้างถูกปาก เขาทานได้เยอะกว่ามื้อที่แล้วเล็กน้อย แต่ก็ยังรู้สึกกลืนไม่ค่อยลงเท่าไหร่นัก ดวงตากลมโตแทบไม่ยอมมองคนตรงหน้าเลยสักนิด พวกเขาจัดการอาหารตรงหน้ากันเงียบๆโดยไร้ซึ่งคำพูด และนั่นทำให้เมษาเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม มากจนน้ำตาคลอเบ้า และนั่น...เหมือนอาเมนจะสังเกตเห็น
มันทำให้เขารู้สึกแย่ไม่แพ้กัน
“ฉันแค่อยากจะมาแก้ตัว"
ในที่สุดอาเมนก็ยอมที่จะเอ่ยอะไรออกมาสักคำ สักคำที่เขาหวังว่ามันจะทำให้อะไรๆดีขึ้น เมษาก้มหน้านิ่ง มองมือตัวเองที่กำลังจับช้อนด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินมันก็ใช่ แต่เขาหวั่นใจและหวาดกลัวจนอธิบายไม่ถูก
“แล้วก็ขอโทษที่เคยทำร้ายกัน"
“อย่าถามว่ารู้สึกยังไง นายก็รู้ว่าระหว่างเรามันมากกว่าคำว่าชอบไปแล้ว"
“ฉันพลาดมาตั้งแต่ต้น แล้วก็ทำตัวชั่วๆมาตลอด" อาเมนถอนหายใจออกมาในที่สุด "แค่มาขอโอกาส ไม่รู้ทำมันพังไปอีกหรือเปล่า ฉันพูดดีๆไม่เป็น นายก็รู้"
มาเฟียหนุ่มจ้องใบหน้าคนตรงหน้านิ่ง เมษาไม่แม้แต่จะสบตาเขา แต่น้ำตาที่อาบแก้มก็บอกอะไรต่อมิอะไรได้มากมายนัก เขาเอื้อมมือจะแตะมือเล็กนั่น แต่เมษากลับดึงมือหนีแล้วส่ายหัวไปมาแต่ไม่ยอมพูดอะไร
“คุณรู้จักผมจริงๆงั้นเหรอ" เมษาถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด "ผมคนเดิมเป็นยังไง ผมยังจำแทบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ"
“รู้ไหม การตื่นขึ้นมามองตัวเองในกระจก แล้วต้องคอยถามตัวเองว่านั่นคือใคร ผมเจ็บปวดมากแค่ไหน"
น้ำเสียงสั่นสะท้าน เมษายกมือปาดน้ำตาลวกๆ แต่เหมือนว่ายิ่งปาดมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งไหลออกมามากเท่านั้น
อาเมนมองใบหน้าตรงหน้านิ่ง "จะยกโทษให้ได้ไหม"
เมษาได้แต่ส่ายหัวไปมา มันไม่ใช่คำตอบ มาเฟียหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มขาดอากาศหายใจไปเช่นกันกับความเงียบเช่นนี้ ในวันที่เขาตัดสินใจเปิดปากพูด หากเมษาด่าเขา ว่าเขา ทิ้งทุกความเจ็บปวดลงมาที่เขา มันคงจะดีกว่าที่จะเงียบใส่กันแบบนี้
“นายไม่ต้องไปกรุงเทพฯหรอก ฉันอยู่ที่นี่ได้ แค่ขอโอกาสอีกครั้ง"
เมษาน้ำตาไหลหนักยิ่งกว่าเก่า เขายกทั้งแขนเสื้อขึ้นปาดน้ำตา ภาพตรงหน้าพร่ามัว ความรู้สึกหลากหลายตีกันมั่วไปหมด เหมือนจะดี แต่ก็ไม่ เหมือนจะมีความหวัง แต่เขากลับหวาดกลัว และหวั่นใจ
“ผมยกโทษให้ คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก" เมษาเอ่ยออกไปในที่สุด เขาไม่มีความกล้าที่จะมองคนตรงหน้าเลยสักนิด
“แต่คุณกลับไปเถอะ ที่นี่มันไม่เหมาะกับคุณจริงๆ รวมถึงผมด้วย"
tbc.
เจอกันวันอังคารนะคะ แล้วก็ตอนนี้ยังไม่ได้ตรวจทาน
คงมีรีไรท์นิดๆหน่อยๆเกลาภาษาแก้คำผิดนะคะ มาสั้นๆเพราะถ้ายาวมันเป็นงานเผาชุ่ยๆแน่นอน55 เพราะงั้นเจอกันวันอังคารจ้า
หัวข้อ: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : Amen X Maysa : (จบ) ตอนที่10-11 : Pg.22 : 271014 (อ่าน 375404 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก