ตอนที่5 : เหนื่อยไหมหัวใจ
ต่อให้เมษาจะตัดสัมพันธ์ไปแบบนั้น แต่ในวันต่อมา อาเมนก็ปรากฏกายอยู่หน้ารั้วบ้านอยู่ดี...
เขาได้แต่ชะงักมือที่กำลังจะปิดรั้ว ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนที่จะยืดตัวตรงพร้อมกับกระเป๋าผ้าบรรจุชีทและสมุดที่สะพายอยู่บนบ่า เมษาอ้าปากจะถาม แต่ก็หุบปากฉับในวินาทีต่อมา แล้วก็ถอยหลังจนแผ่นหลังติดรั้ว
การปฏิเสธเมื่อวานไม่ทำให้อาเมนอ่อนข้อลง โชคดีที่หลังจากบทสนทนากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกเมื่อวานจบลงตรงที่เขาตัดรอนไป เสียงโทรศัพท์ของอีกฝ่ายก็ดังขึ้น ปลายสายบอกว่าเป็นงานด่วน พวกเขาจึงจำเป็นต้องรีบกลับ อาเมนส่งเมษาที่หน้าบ้าน ก่อนที่เขาจะบึ่งรถกลับไปที่ไซต์งาน
แต่วันนี้กลับปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง...
เมษามองหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แต่ในความไม่เข้าใจ มันก็ปนเปไปด้วยความรู้สึกวาบหวามอย่างอธิบายไม่ถูก ลึกๆแล้วมันก็คล้ายกับว่าสิ่งที่รอมานานกำลังจะเกิดขึ้น ประมาณว่าเขากำลังเป็นต่อ เขากำลังได้เอาคืนผู้ชายตรงหน้าให้สาสมกับช่วงเวลาที่เขาต้องเจ็บปวด
“มาทำไมอีก" เขาถาม เชิดหน้าอย่างเย็นชา แต่เหมือนในสายตาของคนตัวโตกว่าจะดูน่ารักน่าชังเสียมากกว่า
“มารับ"
เมษาเบือนหน้าหนี ดึงกระเป๋าหลบเมื่ออีกฝ่ายตั้งท่าจะดึงไป "ไม่ต้อง มาทางไหนก็ไปทางนั้นแหละครับ"
อาเมนไม่ตอบ แต่พอเมษาก้าวขาออกจากรั้วบ้าน อีกฝ่ายก็เดินตามแทบจะก้าวเว้นก้าว คุณครูเมของเด็กๆได้แต่เดินหนี ก่อนขึงตาใส่เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะรุกล้ำเข้ามามากเกินไป
“จะเดินตามทำไม" คนตัวเล็กกว่าขู่ฟ่อ อาเมนไหวไหล่เล็กๆ เขาจอดมอเตอร์ไซค์ทิ้งไว้หน้าบ้านเมษาอย่างไม่ค่อยจะสนใจมันเท่าไหร่นัก และมาเดินตามคนรีบไปทำงานต้อยๆแบบนี้แทน "นี่ อย่ามายุ่งนะ" เมษายื้อกระเป๋าของเขาเอาไว้ แต่ก็ไม่สู้แรง สุดท้ายเขาก็ได้แต่ยอมให้อาเมนเอากระเป๋าไปสะพายแบบนั้น
“อย่าดื้อนักน่ะ หนักขนาดนี้" อาเมนว่าเรียบๆ "เดินไปเฉยๆเถอะ"
“คุณเป็นบ้าหรือไงคุณอาเมน" เมษาย้ำคำถามที่ถามมาตลอดหลายๆวัน "มันไม่ได้หนักเสียหน่อย ผมเป็นผู้ชายนะ"
“รู้แล้วล่ะน่า" เขาตอบ "ก็พิสูจน์มาแล้ว"
ดวงตาคมที่จ้องมองมาอย่างหยอกล้อทำเอาคนตัวเล็กกว่าหน้าแดงแปร๊ดอย่างเขินอาย เมษากัดฟันแน่น เม้มปากจ้ำเดินหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ดูไม่เกินความสามารถของอาเมนที่จะก้าวตามได้เลย
“จะรีบร้อนไปไหนน่ะ"
“ผมจะสายแล้ว"
“ไม่มีคาบเช้าไม่ใช่หรือไง" อาเมนย้อนถาม ทำเอาเมษาเบิกตากว้าง เขากำหมัดแน่น
“นี่ไปรู้มาจากไหน"
“มันไม่ได้ยากเย็นอะไรไม่ใช่หรือไง" มาเฟียหนุ่มว่าอย่างไม่ยี่หระ ก่อนที่จะสาวเท้าจนทันเมษาจนได้
สุดท้ายเมษาก็ต้องยอมให้อีกฝ่ายเดิน 'มาส่ง' กลายๆ จนถึงหน้าประตูรั้วโรงเรียนจนได้ เขาขึงตาใส่คนที่ยืนอมยิ้ม ก่อนกระชากกระเป๋าคืนแล้วทำท่าจะขู่ฟ่อ อาเมนยิ้มทั้งมุมปากและนัยน์ตา เป็นการกระทำที่เมษาอดจะเหลือเชื่อไม่ได้ เขาจ้องหน้าคนตรงหน้าเงียบๆ ไม่มีเด็กนักเรียนหรือบุคคลากรคนอื่นๆเดินผ่านไปผ่านมาทำให้เขาฉวยโอกาสมองคนตรงหน้าได้นานขนาดนี้ เมษาลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ อาเมนตรงหน้านี่คือใครกัน เมษาไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเรื่องมันดำเนินมาถึงขนาดนี้ได้อย่างไร
เขาเป็นมาเฟีย เป็นคนเย่อหยิ่ง ยะโส ถือตัว มักจะดูถูกคนอื่นด้วยทั้งการกระทำและวาจา ราวกับว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลเสมอ เขาปากร้าย ร้ายกาจ เย็นชา และน่ากลัว แต่วันนี้ ผู้ชายคนนี้กลับมาอยู่ที่นี่ อำเภอเล็กๆที่กำลังจะกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยว เดินดิน กินข้าวแกง ยอมตากฝนเพื่อขอให้เขาไปกินข้าวด้วยกันเพียงหนึ่งมื้อ เมษาไม่เคยนึกภาพอะไรเหล่านี้ออกเลยจนกระทั่งวันนี้ที่มันเกิดขึ้น
ลึกๆเขาไม่เคยมั่นใจ แน่ล่ะ...ใครจะไปตรัสรู้ได้ว่าอาเมนจะมาไม้ไหนอีก เขารู้ว่าแค่นี้มันก็เกินคาดมากแล้ว เขาลดตัวลงมาเพื่อ...เพื่อทวงคืนเมษา เขาทำในสิ่งที่เมษาไม่คิดว่าเขาจะทำ เพียงเพื่อจะได้ใกล้กันมากขึ้น
มันอะไรกัน มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ เหมือนกับเปลี่ยนโรงแรมห้าดาว เป็นทุ่งชาและเนินเขา อาหารภัตตาคาร เป็นอาหารพื้นเมืองดาดดื่น นักธุรกิจพันล้าน เป็นชาวบ้านตาดำๆที่ไม่มีการศึกษาสูงๆอย่างใครเขา เมษาไม่รู้เลยว่าหลายเดือนที่ผ่านมาอาเมนหายไปไหน อาเมนที่แสนหยิ่งทะนงเหมือนค่อยๆหายไป กลายเป็นเพียงแค่เปลือกนอกที่ฉาบเอาไว้ ยิ่งลอกร่อนมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกลายเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งมากเท่านั้น
“ไปได้แล้ว" เมษาเอ่ยปากไล่ เขาทำท่าจะก้าวเข้าไปในบริเวณโรงเรียน
“วันนี้ต้องเข้าเมือง" อาเมนบอกขึ้นลอยๆ แต่นั่นก็ทำให้เมษายอมหยุดฟังจนได้ เขานึกหงุดหงิดตัวเองขึ้นมาตงิดๆที่ต้องมาเผยไต๋อะไรแบบนี้
“แล้วไง"
“......” อาเมนเลิกคิ้วฉับ
“มาบอกทำไม" เมษาย้ำถามแล้วทำท่าจะเดินจากไป แต่ก็หวังลึกๆในใจว่าคำตอบของอีกฝ่าย จะรั้งเขาเอาไว้ได้เช่นกัน
และอาเมนก็ทำสำเร็จ "เย็นนี้...ไปกินข้าวด้วยกันไหม"
เมษาหยุดปลายเท้าไว้ที่หน้าประตู เขายึกๆยักๆมาหลายนาทีแล้วไม่สามารถจะจากไปได้เสียที มือขาวกำสายกระเป๋าแน่น ก่อนที่จะหันหลังกลับไปมองคนตรงหน้าที่ยืนตีหน้าขรึมไม่เปลี่ยนสีหน้าอะไรใดๆเลยสักนิด
“กินคนเดียวไม่เป็นหรือไง" เมษาย้อนถามอย่างร้ายกาจ เขารู้สึกสะใจตงิดๆ แต่กระนั้นพอเห็นใบหน้านิ่งเรียบของอีกฝ่าย ก็ระคนหงุดหงิดฉุนเฉียวไปด้วย
“เป็น" อาเมนตอบออกมาในที่สุด "แค่คิดว่าถ้ามีคนไปด้วยกันก็คงดี"
เมษาชะงักแทบจะหลุดเสียงออกมากับคำตอบที่เหนือความคาดหมาย เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นมันจะเรียกว่าดีใจได้ไหม แต่กระนั้นก็พยายามจะกดมันกลับลงไป ไม่ให้มันเปิดเผยออกมา
“ผมว่าแค่มื้อเดียวก็เกินพอแล้วล่ะครับ คุณไปเถอะ"
เขาตัดบทอย่างไร้เยื่อใย ก่อนที่จะตัดใจเดินหน้าเข้ามาในทางที่เหมาะสมกับเขามากที่สุด เมษาเดินเข้ามาในตัวโรงเรียนด้วยหัวใจที่หวั่นไหว เขาไม่กล้าที่จะหันหลังกลับไปเพราะรู้ตัวดีว่าเขาไม่มีแรงเหลือมากพอ เขาพ่ายแพ้แน่ๆ และหากหันหลังกลับไป...เขาคงไม่มีวันเดินกลับมาทางเดิมได้อีกครั้งแน่นอน...
เสียงออดดังขึ้นเริ่มต้นชั่วโมงแรก เมษายังคงนั่งประจำที่โต๊ะในห้องพักครูหลังจากหมดชั่วโมงโฮมรูมในตอนเช้า เขาจัดการกับสมุดเช็คชื่อของเด็กนักเรียนที่คั่งค้างเอาไว้ ก่อนที่เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นไม้เก่าจะเรียกให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นมาจากงานในมือ
ครูสมานเดินส่งยิ้มมาให้ตั้งแต่หน้าประตู พร้อมกับนำเด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มสองคน กับเด็กผู้ชายร่างโย่งอีกคนในชุดนักศึกษาเรียบร้อยถูกระเบียบเข้ามาด้วย เมษาผุดลุกขึ้นยืน ก่อนยกมือไหว้ครูใหญ่สมาน พร้อมกับรับไหว้นักศึกษาทั้งสามคน เขานึกขึ้นได้ทันทีว่าวันนี้เป็นวันที่นักศึกษาฝึกงานจะเข้ามาฝึกงานที่โรงเรียนแห่งนี้เป็นเวลาสองเดือน และเป็นเด็กๆที่ครูเจนฝากให้เขาดูแล
เมษากุลีกุจอต้อนรับเด็กทั้งสามทันที เอาเข้าจริงนักศึกษาพวกนี้อายุก็คงไล่เลี่ยกับเขา แต่เขาแก่งานกว่า ก็กลายเป็นรุ่นพี่ไปโดยปริยาย
“เอาล่ะ...ครูคิดว่าครูเจนจิราคงฝากงานไว้แล้วใช่ไหมครูเม" ครูสมานว่า หลังจากจัดที่ทางให้กับนิสิตทั้งสามบนโต๊ะไม้ติดหน้าต่างที่ใช้ตั้งวางหนังสือเป็นตั้งๆ
“ครับ" เมษาพยักหน้ารับ
“นี่ครูเมษานะ เป็นครูที่จะดูแลให้คำปรึกษาพวกเราตลอดระยะเวลาสองเดือนนี้ อีกคนหนึ่งคือครูเจน คิดว่าคงจะได้พบในชั่วโมงพักสิบห้านาที ครูเห็นว่าอายุไล่เลี่ยกันคงจะคุยกันง่าย ยังไงฝากครูเมดูแลเด็กๆด้วยนะ แต่ถ้ามีอะไรเหนือบ่ากว่าแรงก็บอกครูได้เสมอ" ครูสมานเอ่ยด้วยท่าทีใจดี
เมษาพยักหน้ารับ ก่อนเอ่ยทักทาย "สวัสดีครับ"
เขากวาดตามองเด็กทั้งสาม เด็กสาวสองคน กับเด็กหนุ่มอีกหนึ่งคน
“ชื่ออะไรกันบ้างล่ะ ผมชื่อเมษานะ เรียกว่าครูเมก็ได้ ตามสะดวกเลย" เมษาแนะนำตัว ก่อนพยักเพยิดให้นักศึกษาฝึกงานแนะนำตัวบ้าง
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อแก้มนะคะ" เด็กสาวผิวคล้ำท่าทางเฮฮา ตัวอวบท้วมดูอารมณ์ดีที่ถูกเพื่อนสาวข้างๆกันถองศอกใส่สะดุ้ง ก่อนเริ่มแนะนำตัวแล้วยิ้มแห้งๆ เมษาพยักหน้ารับ ในขณะที่ครูสมานเดินออกไปคุยกับครูคนอื่น
“หนูชื่อยี่หวาค่ะ" เด็กสาวผิวอมชมพู ตัวผอมบาง หน้าตาอ่อนหวานข้างๆกันแนะนำตัวพร้อมยิ้มอย่างเขินอาย
“ผมชื่อกอล์ฟครับ" เด็กหนุ่มตัวสูงโย่ง ผมหยักศกแนะนำตัวต่อ เมษาพยักหน้ารับเบาๆ
“โอเค เราสามคนอายุเท่ากันหมดใช่ไหมครับ" เมษาถาม "ปีอะไรแล้วเอ่ย"
“ปีสี่ครับ" กอล์ฟเป็นคนตอบ เมษาพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนเดินไปเปิดสมุดโน้ตของตัวเองพลิกไปมา
“ตามที่ครูเจนบอก...พวกเราจะมาสอนวิชาวิทยาศาสตร์-คณิตศาสตร์ใช่ไหมครับ" เด็กสามคนพยักหน้าหงึกหงัก "ครับ โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนขนาดกลางนะครับ มีนักเรียนประมาณสองร้อยห้าสิบถึงสามร้อยคน ระดับตั้งแต่อนุบาลจนถึงประถมปลาย โดยมีทั้งนักเรียนไป-กลับ และนักเรียนประจำ" เมษากวาดตามองเด็กใหม่ทั้งสาม "ห้องพักของพวกเราน่าจะเป็นในตึกเดียวกับเด็กๆนะ อาจจะเก่่าไปหน่อย แต่ก็พอสะดวกสบายและสะอาด เพราะที่นี่เด็กๆทำความสะอาดกันเอง ยังไม่ได้แวะไปใช่ไหมครับ เดี๋ยวพักกลางวันจะพาไปดูและเก็บของนะครับ"
เมษาเปิดลิ้นชักและดึงตารางสอนออกมาจากในนั้นสามใบ "ส่วนนี่ครูเจนจัดตารางสอนของพวกเราไว้ให้แล้ว หลังเลิกเรียนเย็นนี้เดี๋ยวผมจะอยู่ช่วยดูและพูดคุยเรื่องบทเรียนแทนครูเจนนะครับ การเรียนการสอนไม่ยากเท่าไหร่ แต่อยากให้ช่วยเน้นความเข้าใจ และเน้นสอนเด็กอ่อนด้วยนะครับ"
“วิชาหมวดวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์จะเป็นครูเจนเป็นผู้ดูแล ส่วนภาษาจะเป็นครูพิมพ์ วิชาพละและนันทนาการจะเป็นครูสมาน ส่วนวิชายิบย่อยอื่นๆจะมีครูผู้ดูแลต่างกันไป อีกสักพักจะได้เจอครบ เดี๋ยวผมจะแนะนำให้รู้จักนะครับ" เมษาว่ายิ้มๆ "มีคำถามอะไรเป็นพิเศษไหมครับ"
เด็กสาวที่ชื่อแก้มรีบยกมือพรึ่บ "คืออยากถามว่าพอจะมีรถประจำทางวิ่งลงไปตัวเมืองไหมคะ แหะๆ"
“มีครับ มีเป็นรอบเวลาเลย ไม่แน่ใจแฮะ ถามครูเจนน่าจะมั่นใจกว่านะครับ" เมษาว่า
“ได้ค่ะ"
“แล้วนี่มากันยังไงครับ" เมษาเอ่ยถาม พลางมองกองสัมภาระที่กองไว้อยู่มุมห้อง
“เหมารถสองแถวมาส่งน่ะค่ะ แต่พอดีลุงแกมาสาย เลยมาไม่ทันตอนเข้าแถว" ยี่หวาเป็นคนตอบบ้าง
“ไม่เป็นไรครับ" เมษาว่าพลางส่ายหัว "ผมดีใจนะครับที่ได้ทุกคนมาช่วยสอนระยะสั้นที่นี่ หวังว่าคงจะสนุกและได้อะไรมากมายไปจากโรงเรียนแห่งนี้ และเพราะเป็นโรงเรียนประจำ ทุกคนจะได้สอนเด็กๆตลอดเวลา ตอนเช้าและตอนเย็น เด็กๆจะทำครัวเอง ล้างจานเอง เก็บกวาดเอง ยังไงก็ฝากทุกคนดูแลและให้ความช่วยเหลือเด็กๆในกรณีที่เหมาะสมด้วยนะครับ" เมษาฝากฝัง ก่อนพลิกนาฬิกาข้อมือดูเวลา "เอาล่ะ ผมยังเหลือสองคาบว่างก่อนสอน เดี๋ยวจะพาเดินดูรอบๆโรงเรียนนะครับ"
เมษาลุกขึ้นจากที่นั่ง ก่อนเดินนำครูฝึกสอนทั้งสามออกไปจากห้องพักครู เขาเดินแนะนำห้องเรียนและส่วนต่างๆของโรงเรียนให้กับครูใหม่ มีเด็กๆที่วิ่งเล่นอยู่ในสนามโบกมือทักทายเขามาแต่ไกล เมษาเดินพาทัวร์รอบโรงเรียนจนกือบจะได้เวลาพักกลางวัน
หลังเลิกเรียน ด้วยเพราะวันนี้เขาเป็นทั้งเวรทำครัว และยังมีครูคนใหม่ทั้งสามที่เป็นที่ตื่นตาตื่นใจของเด็กให้คอยสอนงาน ทำให้เมษาต้องโทรบอกแม่ว่าวันนี้เขาจะกลับค่ำ และคงกินข้าวจากที่โรงเรียนไปเลย แม่ถามถึงงานซ่อมหลังคาที่หยุดการเรียนการสอนดำเนินการไปถึงสองวันติด เมษาตอบไปว่างานเสร็จเรียบร้อยแล้วเกือบครบถ้วน โดยช่างจะเข้ามาเก็บงานอีกทีในสุดสัปดาห์นี้
อาหารมื้อเย็นในวันนี้เป็นไข่เจียวมะเขือเทศกับแกงจืดผักกาด และขนมปังกรอบจากปี๊ปที่แจกเด็กๆคนละกำมือ เมษาตั้งวงทานข้าวกับครูใหม่ทั้งสามคนที่ดูตื่นเต้นกับบทบาทใหม่ของพวกเขา หลังจากวันนี้ได้เข้าไปดูการเรียนการสอนจริงของครูคนอื่นๆในชั่วโมงตอนบ่ายมาเรียบร้อยแล้ว
เมษาแจกแจงบทเรียนระหว่างทานข้าว เขาคุยด้วยท่าทีสบายๆทำให้คุณครูใหม่ทั้งสามคนคลายความกังวลใจที่ต้องมาอยู่ในที่ห่างไกลลงไปได้เยอะ เมษาได้แนะนำสถานที่ใกล้ๆชุมชนที่น่าสนใจไปเที่ยวให้กับคุณครูทั้งสามอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นไร้สตรอว์เบอร์รี่ในอำเภอสะเมิง ปางช้าง หรือแม้กระทั่งโครงการหลวงที่อยู่ถัดขึ้นไปจากตัวหมู่บ้าน
หลังจากไล่ให้เด็กๆจัดการทำความสะอาดจานชาม และไปอาบน้ำ แปรงฟัน เตรียมตัวทบทวนบทเรียนเรียบร้อยแล้ว เขาก็ค่อยๆลุกจากวงสนทนาเพื่อเอาจานไปล้าง แต่ครูฝึกสอนทั้งสามกลับแย่งหน้าที่ไปทำเสียก่อน ตะวันโพล้เพล้ใกล้ลาลับขอบฟ้า เขามองนาฬิกาบนผนัง บอกเวลาเกือบหนึ่งทุ่มตรง เมษาว่าจะอยู่ต่ออีกสักพักเพื่อดูว่าทุกอย่างเรียบร้อยจริงๆ รวมถึงอาจจะอยู่สอนการบ้านเด็กๆอีกสักนิดด้วย
เขาบิดตัวยืดเส้นยืดสาย ก่อนขออนุญาตครูฝึกสอนทั้งสามเข้าไปในอาคารหอพักก่อนเพื่อดูแลเด็กๆ ในห้องนั่งเล่นพื้นไม้กระดานเก่าๆ เด็กๆต่างจับจองแต่ละมุมของห้องเพื่อทำการบ้านและทบทวนบทเรียนของตัวเอง เด็กพักประจำมีจำนวนไม่มากนัก ราวเกือบสามสิบคนได้ อาคารสำหรับพักอาศัยจึงมีแค่สองชั้นเท่านั้น ชั้นล่างเป็นส่วนห้องน้ำและห้องนั่งเล่น ส่วนชั้นบนเป็นส่วนของห้องนอน
เมษาข้ามธรณีประตูเข้าไปด้านในห้อง เด็กๆต่างกรูเข้ามาหาครูเมแทบจะทันที เขาทรุดตัวลงนั่งกางวงก่อนค่อยๆรับการบ้านของเด็กๆแต่ละคนมาอธิบายด้วยความใจเย็นก่อนปล่อยให้เด็กๆทำด้วยตัวของตัวเอง
“ครูเมครับ ข้อนี้ล่ะครับ" เด็กชายคนหนึ่งถามพลางชะโงกหน้ามองสมุดการบ้านตัวเองที่มีรอยดำปื้นจากยางลบเต็มไปหมด เมษารับสมุดเล่มนั้นมาไว้ในมือ ก่อนค่อยๆไล่อ่านโจทย์จากลายมือยึกยือนั่น
“อ้อ ข้อนี้ต้องทำแบบนี้ครั---” ยังไม่ทันพูดจบประโยค แสงไฟหน้ารถจากรถออฟโร้ดคันใหญ่ก็สาดเข้ามาในบานหน้าต่างจนเมษาต้องหยีตาสู้ เขาลุกพรวกขึ้นไปที่หน้าต่างก่อนสอดสายตามองออกไป แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เปิดประตูลงมาจากที่นั่งเบาะคนขับ เขาเม้มปากแน่น ส่งคืนสมุดให้กับเด็กชาย ก่อนก้าวเท้าออกจากอาคารด้วยความขุ่นใจ
อาเมนกำลังเดินตรงเข้ามาพร้อมกับถุงกระดาษใบใหญ่ใบหนึ่ง เขามองหน้าบึ้งตึงของเมษาที่เดินออกมารับด้วยรอยยิ้มพึงพอใจที่มุมปาก ก่อนที่พวกเขาจะหยุดยืนมองหน้ากันนิ่งๆอยู่ตรงหน้าโรงอาหาร เสียงจิ้งจกร้องดังมาจากใต้ชายคาสลับกับเสียงกบและเสียงหวีดหวี่ของแมลงเม่า เมษาไม่รีรอที่จะถามเหตุผลของการมาเยือนในยามวิกาลของอีกฝ่ายทันที
“มาทำไม"
อาเมนหัวเราะหึเบาๆ "ถามอีกแล้ว ไม่ต้องรู้ก็น่าจะได้มั้งนายน่ะ"
“อย่ามาเล่นลิ้นนะครับ" เมษาขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ "ผมทำงานอยู่ เด็กก็อยู่กันเยอะแยะ อย่ามาทำให้ผมต้องทะเลาะกับคุณเลย"
“ไม่ได้มาชวนทะเลาะสักหน่อย" อาเมนส่ายหัวเบาๆ ก่อนยกถุงกระดาษในมือให้ เป็นถุงกระดาษสีขาวพิมพ์โลโก้สีทองดูหรูหรา "เอาขนมมาฝาก"
“นี่!” เมษาชักสีหน้า
“ยืนอยู่ตรงนี้นานๆเดี๋ยวยุงกัดหรอก" ว่าแล้วเขาก็คว้าข้อมือเล็กๆนั่นแล้วลากอีกคนเข้าไปด้านในตัวอาคารแทบจะทันที
เมษาไม่ทันจะได้เถียงหรืออ้าปากพูดอะไร เขาก็ถูกลากเข้ามาอยู่ในห้องนั่งเล่นที่มีพัดลมเพดานหมุนติ้วๆอยู่บนหัวเสียแล้ว เด็กๆต่างผุดลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าใครมาเยือน พี่ชายจากกรุงเทพฯที่พวกเขาเห็นหน้าค่าตามาตลอดสองสามวันนี้นี่เอง เด็กๆรีบกรูเข้ามาต้อนรับแทบจะทันที
“ปล่อย!" เมษาฮึดฮัด กระซิบเสียงลอดไรฟันก่อนบิดข้อมือจากมือของอีกคน เมษารู้สึกกระอักกระอ่วน จะไล่ผู้ชายคนนี้กลับตอนนี้ต่อหน้าเด็กๆก็ไม่ได้ ก็ในเมื่อเขาคือครูเมษาสุดแสนจะใจดีของเด็กๆนี่น่า
เมษาได้แต่ยิ้มเมื่อเด็กๆเอ่ยทักทายอาเมนกันยกใหญ่ “พี่ชายมาทำอะไรน่ะคะ"
อาเมนถูกลากให้เข้าไปด้านใน เมษาได้แต่เดินตามเข้าไปเงียบๆด้วยอารมณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาเห็นอาเมนนั่งขัดสมาธิอยู่ท่ามกลางเด็กๆพร้อมกับถุงกระดาษบนตัก ก่อนที่เด็กๆจะรัวคำถามหลายสิบใส่พี่ชายจากกรุงเทพฯของพวกเขา เมษาตอนแรกที่ทำท่าจะไม่ยอมรับการมาของอาเมน แต่พอเห็นท่าทีของอีกฝ่าย เขาก็ต้องลอบมองอย่างแปลกใจ เมื่ออาเมน ที่ดูจะเกลียดสิ่งที่ดูจะควบคุมไม่ได้อย่างเช่นบรรดาเด็กๆที่รายล้อมรอบตัวเขาอยู่ตอนนี้ สามารถที่จะอยู่ท่ามกลางวงล้อมเด็กๆที่ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวได้ โดยไม่เอ่ยปากรำคาญใจอะไรใดๆเลยสักนิด
ไม่สิ คงเป็นเพราะอาเมนในตอนนี้ ไม่เหมือนอาเมนคนก่อนอีกแล้ว
ถ้าเป็นอาเมนในตอนนั้น คงตะเพิดเด็กๆพวกนี้อย่างไม่ไยดีไปแล้ว แต่ก่อนหน้านั้น เขาคงไม่มีวันมาเหยียบที่นี่ได้หรอก
เมษาได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะก้าวเข้าไปด้านใน แล้วกอดอกยืนมองเงียบๆอยู่ด้านหลังแผ่นหลังกว้าง
“พี่ชายมาดึ๊กดึก มาซ่อมหลังคาเหรอครับ" เด็กชายคนหนึ่งเอ่ยถาม
“เปล่า มารับครูเมกลับบ้านน่ะ"
คำตอบของอีกฝ่ายทำให้เมษาต้องอ้าปากค้าง ก่อนทำตัวไม่ถูกเมื่อสายตาเด็กๆทั้งหมดต่างพุ่งตรงมามองที่เขาเป็นจุดเดียวกัน เมษาได้แต่ยิ้มเก้อๆให้เด็กๆ ก่อนขึงตาใส่คนตอบคำถามอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน
“แล้วนั่นอะไรน่ะคะ" เด็กน้อยชี้ไปยังถุงบนตักของผู้ชายตัวโต อาเมนเลิกคิ้ว ก่อนค่อยๆเปิดถุงกระดาษออกแล้วหยิบกล่องสีม่วงทองฉลุลายสวยงามกล่องใหญ่ออกมาวางบนพื้น
ขนมหวานหลากสีชิ้นกลมๆที่เรียงอัดแน่นกันในกล่องทำให้เด็กถึงกับตาโตส่งเสียงร้องออกมายกใหญ่ เมษาได้แต่ยืนแปลกใจ ลึกๆก็อดรู้สึกดีไม่ได้ เขามองมือใหญ่ที่ค่อยๆเปิดกล่องออก เผยให้เห็นชิ้นขนมเต็มตา
“ลองไหม" เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนผลักกล่องขนมให้เด็กๆ เมษาทำตาโตรีบร้องห้าม
“นี่!” เสียงครูเมดุทำให้ทุกคนชะงักหยุดการเคลื่อนไหว "มันดึกแล้ว ทุกคนแปรงฟันแล้วไม่ใช่หรือไงครับ" เขาถาม ทำเอาเด็กๆได้แต่นิ่ง มองขนมตาละห้อย
อาเมนมองครูคนเก่งแล้วผุดลุกขึ้นยืน ก่อนดึงข้อมือคนที่เอาแต่ขืนตัวให้เข้ามานั่งกลางวงข้างๆกัน
“เดี๋ยวพวกเขาก็ไปแปรงฟันกันใหม่ได้ไม่ใช่หรือไง" เด็กๆรีบพยักหน้าหงึกหงักสนับสนุนคำพูดของพี่ชายจากเมืองกรุง
“คุณอย่าทำให้เด็กๆของผมเคยตัวได้ไหม" เมษาเหวี่ยงกลับ แต่อีกฝ่ายกลับไหวไหล่
“ครั้งเดียวไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ใช่ทุกคืนเสียหน่อย" อาเมนท้วง เมษามองหน้าคู่แค้นสลับกับเด็กๆที่ส่งสายตาอ้อนว้อนมาให้ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ แล้วอย่าให้ครูจับได้ว่าใครไม่แปรงฟันอีกรอบล่ะ" เมษากวาดสายตาคาดโทษ พอเด็กๆได้ยินดังนั้นก็ยื้อแย่งสีขนมกันแทบจะทันที
เมษากับอาเมนถอยออกมาจากวงเด็กๆก่อนยืนมองด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่ครูเมจะต้องชะงักเมื่อถุงกระดาษถูกหยิบยื่นมาให้อีกครั้ง เมษามองเข้าไปในนั้นก่อนพบว่ามาการองเจ้าดังของเมืองเชียงใหม่อีกกล่องยังถูกบรรจุไว้ในถุงกระดาษอย่างดี
“อะไรน่ะ" เขาถาม ทั้งๆที่รู้แก่ใจ
“ของฝากไง เอาไปสิ" อีกฝ่ายตอบ แต่เมษายังรั้นไม่รับ "เร็ว ถ้าไม่รับจะเอาให้เด็กๆกินอีกกล่อง"
เท่านั้นเมษาก็รีบฉวยเอาไว้ เพราะเกรงว่าเด็กๆจะทานขนมหวานก่อนนอนกันมากเกินไป
“ก็แค่นี้" มาเฟียหนุ่มไหวไหล่พึมพำ "จะกลับได้หรือยัง"
“ไม่ต้องยุ่ง" เมษาตอบทันควัน
“ไม่น่ารักเลย" อาเมนว่า ทำให้เมษาต้องอ้าปากค้าง
“วะ--- ว่าไงนะ"
“ถามดีๆ จะกลับเมื่อไหร่ จะไปส่ง" อาเมนถามอีกรอบ เมษาได้แต่เบือนหน้าหนี
“รอครูฝึกสอนอาบน้ำเสร็จมาดูแลเด็กๆก็จะไปแล้ว" ไม่ทันขาดคำ หนุ่มตัวโย่งก็เข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับชุดนอน กอล์ฟเมื่อเห็นใครอีกคนยืนอยู่ข้างๆครูเม เขาก็รีบยกมือไหว้ทันที ในขณะที่อาเมนก็เพียงแค่พยักหน้าน้อยๆเท่านั้น
“มาแล้วนี่ไง"
เมษาได้แต่เม้มปากขัดใจ เขาจิ๊ปากก่อนเบือนหน้าหนี "รู้แล้ว"
“ยี่หวากับแก้มล่ะ" เมษาถามถึงอีกสองคน
“แต่งตัวอยู่มั้งครับ ครูเมจะกลับแล้วเหรอครับ" กอล์ฟถาม เมษามองนาฬิกาก่อนพยักหน้า
“อืม ฝากดูแลเด็กๆให้แปรงฟันก่อนนอนอีกรอบด้วยนะ" เมษากำชับ "กุญแจอาคารแขวนอยู่ตรงแผงใต้บันได ก่อนนอนปิดกลอนหน้าต่าง ประตู ให้หมดด้วยนะ บ้านพักครูอยู่ถัดไปทางซ้าย ไม่มีครูเวรเพราะครูสมานเห็นว่าพวกเรายังไงก็อยู่ที่นี่อยู่แล้ว ยังไงก็ฝากเด็กๆด้วยนะ ผมจะรีบมาแต่เช้า" เมษาร่ายยาวเหยียด กอล์ฟพยักหน้ารับก่อนยกมือไว้รุ่นพี่เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะไป
เด็กๆยกมือไหว้ครูเมตามเป็นพรวน เมษารับไหว้ก่อนที่เขาจะเดินตามคนตัวโตออกไปจากตัวตึก รถยนต์คันใหญ่จอดอยู่บนสนาม เสียงปลดล็อคดังขึ้นพร้อมกับเมษาที่ยืนนิ่งอยู่ข้างประตูรถ
อาเมนขึ้นประจำที่คนขับ เขาเอื้อมมือเปิดประตูรถอีกฝั่ง ก่อนจะชะโงกหัวออกมา
“ขึ้นมาสิ" เมษาได้แต่เหนี่ยวตัวขึ้นนั่งบนที่นั่งข้างคนขับอย่างไม่ค่อยเต็มใจ เขาได้แต่เบียดตัวชิดประตู มองออกไปนอกหน้าต่าง "นี่...ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้มั้ง"
“ไม่ได้กลัว" เมษาเถียงกลับทันควัน ในความมืดเขามองเห็นรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าของคนข้างตัว
รถยนต์ราคาแพงค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากสนามโรงเรียนอย่างช้าๆ อาเมนหมุนพวงมาลัยไปตามถนนคดเคี้ยวที่ตัดไปตามทางขึ่้นเขา เงียบ...พวกเขาแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลยระหว่างที่นั่งอยู่ข้างๆกันบนห้องโดยสารโอ่โถง จนกระทั่งเสียงถอนหายใจของเมษาดังขึ้น ทำให้คนขับรถต้องหันมามอง
“ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง" เมษาถามขึ้นในที่สุด เขาถอนหายใจเบาๆอีกครั้ง "มาทำอะไรแบบนี้ไม่คิดหรือไงมันไร้ประโยชน์"
อาเมนจ้องตาคนข้างๆนิ่งๆ ก่อนตบไฟเลี้ยวจอดเข้าข้างทาง "ถามแบบนี้ทำไม"
“ไม่อึดอัดเหรอ" เมษาถามต่ออย่างอัดอั้น "ไม่ชอบเด็กไม่ใช่หรือไง แล้วสถานที่แบบนี้ บรรยากาศแบบนี้ คุณก็ไม่เคยจะชอบมันไม่ใช่หรือไง"
“นั่นมันเมื่อก่อน" อาเมนไม่ปฏิเสธ "แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว"
เมษาได้แต่มองใบหน้าคมคร้ามตรงหน้านิ่ง เขาอยากจะปฏิเสธ แต่มันคือเรื่องจริง... “ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน" เมษายอมรับออกมาในที่สุด อาเมนเงียบ ไม่พูดอะไรต่อ รถออกตัวอีกครั้ง ใช้เวลาอีกไม่ถึงนาที มันก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านของเมษา...
พวกเขานั่งนิ่ง ไม่ขยับไปไหน ทั้งๆที่ถึงจุดหมายปลายทางแล้ว เมษาไม่เคยเข้าใจอีกฝ่ายอย่างไรก็ยังไม่เข้าใจอยู่เช่นนั้น พวกเขาจ้องมองออกไปบนถนนเบื้องหน้าที่ทอดยาวด้วยความเงียบงันราวกับจะทำความเข้าใจกับตัวเอง
“งั้น...จะให้โอกาสได้ไหม"
ในที่สุด...คำถามก็ถูกเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง เหมือนกับว่าคนถามใช้เวลาหลายวินาทีบนระยะทางสั้นๆนั่นรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่จะถามมันออกมา รถจอดนิ่ง เบรคมือถูกยกขึ้น มีเพียงเสียงครางหึ่งของแอร์เท่านั้น ท่ามกลางความมืด อาเมนค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้เมษา จนอีกฝ่ายต้องถอยหลังจนชิดกระจก "...ที่เคยพูดไปจริงจังทั้งหมด" เขายืนยันหนักแน่น
เมษาได้แต่เบือนหน้าหนีนิ่ง เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รินรดลงมาที่แก้ม ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของตัวเอง... และเขาจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว
“ผมเหนื่อย...”
เมษาหลุบหน้านิ่ง...
“คุณรู้ไหม ผมกลัวมากแค่ไหน" เมษาพึมพำเบาๆ
“...ก็กลัวเถอะ ฉันจะทำให้นายมั่นใจเอง"
เสียงทุ้มของอาเมนสะท้อนลึกเข้าไปในโสตประสาทกระทั่งความรู้สึก เมษารู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นบ้า มันตื้นตันขึ้นมาอย่างบ้าๆและบอกไม่ถูก แต่กระนั้นก็หวาดหวั่น เขารู้สึกได้ถึงสัมผัสแสนคุ้นเคย หัวใจดวงเล็กเต้นแรงอย่างมีความหมายระคนหวาดกลัว...
“ผมขอเวลาอีกหน่อยได้ไหม"
พวกเขาจ้องตากันนิ่งๆ เมษาจ้องลึกลงไปในดวงตาของคนตรงหน้า มองให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ ค้นหาทุกความรู้สึก ทุกคำพูดที่ซ่อนอยู่ในนั้น...
ริมฝีปากอุ่นร้อนแนบลงมาที่ข้างแก้มบางเบา น่าแปลกที่เมษาไม่หนีสัมผัสนั้น กลับกัน เขารู้สึกมันเต็มตื้นอย่างบอกไม่ถูก มันรู้สึกดี แปลกประหลาด แต่ก็อุ่นวาบในหัวใจ
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องหลอกลวงอีกต่อไป
ใบหน้าคมคร้ามซบนิ่งอยู่กับบ่าเขา เมษาไม่ขยับตัวไปไหน เขานั่งนิ่งอยู่เช่นนั้นอย่างสับสน
“ฉันจะรอ"
“แล้วถ้าผมบอกว่าไม่...” เมษาถามอย่างไม่มั่นใจ
“ก็จะรอต่อไป"
คนตัวเล็กค่อยๆผละออกช้าๆ ฝ่ามือใหญ่สัมผัสใบหน้าเขาอย่างเบามือ เมษาพยักหน้ารับเบาๆก่อนกระชับถุงกระดาษในมือแน่น
“ขอบคุณนะครับ" เขากระซิบบอก
“อืม...ฝันดีนะ"
ไม่ได้รอให้มีอะไรเกิดขึ้นมากไปกว่านั้น เมษาผละตัวเปิดประตูลงจากรถไป สิ้นเสียงปิดประตู...หัวใจเขา...ความรู้สึกของเขา...ตัวของเขาเอง...
เขารู้ดี...ว่ามันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
tbc.
มาแว้ววววววว ยังไม่ได้ตรวจทานเลยอ่ะ
ตอนต่อไปเจอกันวันพุธนะคะ จะมาลงให้จ้า
คอมเม้นท์ติชมได้ตามเดิมค่ะ
ถ้ามีข้อผิดพลาด เนื้อหาไม่สมเหตุสมผล ไม่สมจริง แนะนำเพื่อแก้ไขได้ตลอดเลยนะคะ ยินดีรับฟังจากใจเลยค่ะ
หัวข้อ: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : Amen X Maysa : (จบ) ตอนที่10-11 : Pg.22 : 271014 (อ่าน 375414 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก