ตอนที่ 6 : การโคจร
(เมฆกลับวันเสาร์เย็นๆนะพี่เม พอดีมีรายงานกลุ่มต้องทำกับเพื่อนๆน่ะ จะรีบทำให้เสร็จอาทิตย์นี้...)
เสียงทุ้มของน้องชายกรอกมาตามสายในบ่ายวันศุกร์ที่เขากำลังหัวหมุนกับงานของเด็กๆในห้องพักครู เมษาหนีบโทรศัพท์ไว้กับไหล่ กรอกเสียงเจื้อยแจ้วตอบน้องชาย
“อืม ว่าแต่พรุ่งนี้วันเสาร์ พี่มีนัดกับครูสมานเหมารถชาวบ้านลงไปซื้อเครื่องปรุงสำหรับครึ่งเทอมที่เหลือน่ะ เมฆจะกลับมาด้วยกันไหมจะได้ไม่ต้องขับมอเตอร์ไซค์ขึ้นมาคนเดียว เดี๋ยวพี่รอ อาทิตย์เย็นๆค่อยหารถกลับลงไป" เมษาเสนอ
(เอางั้นเหรอพี่เม เดี๋ยวยังไงเมฆโทรบอกพรุ่งนี้ได้ไหม) น้องชายถามกลับ
“เอาสิ พักผ่อนด้วยนะเมฆ งานพิเศษน่ะ ถ้าทำไม่ไหวก็ลาออกซะนะ" เมษาบอกอย่างเป็นห่วง "พี่เลี้ยงไหว"
(นิดหน่อยเองพี่เม เดี๋ยวเมฆเบื่อเมฆก็เลิกทำเองแหละ) คนเป็นน้องพูดให้พี่ตนเองสบายใจ แต่ก็รู้ดีว่าคงไม่เป็นเช่นนั้นแน่
“ตามใจ พี่ทำงานก่อนนะ ไว้คุยกัน"
(คร้าบบ)
น้องชายวางสายไปแล้ว เมษาวางโทรศัพท์ลงข้างกองหนังสือ ตั้งสมาธิจดจ่อกับการบ้านเด็กตรงหน้าอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันจะได้ลงมือ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกรอบ เบอร์ที่ไม่ได้บันทึกเอาไว้แต่กลับคุ้นเคยยิ่งนักปรากฏบนหน้าจอ เมษาถอนหายใจออกมาเบาๆ ไอ้ครั้นจะไม่รับ คนปลายสายคงได้บุกเข้ามาหาภายในไม่ถึงสิบนาทีนี้แน่
“ฮัลโหลครับ" เมษาเอ่ยทักเสียงเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ
(ทำอะไรอยู่) เขาได้ยินเสียงดังมาจากปลายสาย พร้อมกับเสียงทุ้มต่ำของอาเมนดังตามมา
“ทำงานสิครับ" เมษาพึมพำกลับไป "มีอะไรไหม ไม่มีจะวางสาย"
(เย็นนี้ทำอะไร)
“เวรครัว"
(แล้วพรุ่งนี้?)
“จะอยากรู้ไปทำอะไรเยอะแยะไม่ทราบครับ" เมษาจิ๊ปากเบาๆ "ไปทำงานไป"
(ก็แค่อยากรู้ บอกมาเร็ว) เหมือนอาเมนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“เข้าเมือง" เมษาตอบอย่างไม่เต็มใจ
(ไปทำอะไร)
“ซื้อของทำครัวมาเก็บเอาไว้สำหรับครึ่งเทอมหลัง อยากจะรู้อะไรอีกไหม"
(งั้นเดี๋ยวพาไป พรุ่งนี้ใช่ไหม)
“เฮ้ย คุณอาเมน" เมษาหลุดปากร้องออกมาเมื่ออีกฝ่ายรวบรัดตัดความด้วยตนเอง "ไม่ต้องเลยนะ"
(ฉันจัดการเอง)
“นี่!”
(เดี๋ยวเย็นนี้ไปช่วย ไม่ต้องคิดจะหนีไปไหนด้วย) ปลายสายคาดโทษ ทำให้เมษาได้แต่อ้าปากค้าง จะด่าก็ด่าไม่ออก
“อย่านะ"
(เคยห้ามได้ด้วยเหรอ) น้ำเสียงฟังดูยียวนจนแทบอยากจะยกตั้งหนังสือแถวนั้นทุ่มใส่หัว
เมษาจิ๊ปากอย่างขัดใจเพราะรู้ตัวเองดีว่าเขาไม่เคยขัดใจคนตรงหน้าได้เลยสักครั้ง
(นี่ อย่าโมโหนักเลยน่า)
“คุณก็เลิกมาวุ่นวายกับชีวิตผมได้แล้ว"
(เอาจริงๆเหรอนั่น) อาเมนถามสัพยอก
“วางสายได้แล้ว ผมจะทำงาน" เมษากัดฟันกระซิบไปตามสาย ก่อนเป็นตัวเขาเองที่กระแทกกดปุ่มวางสายจนโทรศัพท์แทบพัง ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร โทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง เมษาแยกเขี้ยวใส่ก่อนจะจัดการโยนมันลงลิ้นชัก แล้วเมินเฉยเสีย
แต่กระนั้นก็เถอะ พอเย็นย่ำหลังจากที่ส่งนักเรียนกลับบ้านเสร็จหมดแล้ว เมษาก็เข้าครัวพร้อมกับครูฝึกทั้งสาม สำหรับเมนูวันนี้เป็นปีกไก่ทอดกับแกงจืดแตงกวาหมูสับ เขาเข้ามาจัดเตรียมตั้งแต่สี่โมงครึ่งเพื่อให้ทันเวลาข้าวเย็นหกโมงเย็น โดยก่อนหน้านั้นมีป้าแม่ครัวมาช่วยจัดการบางส่วนไปก่อนหน้าเรียบร้อยแล้ว
เขาสวมผ้ากันเปื้อน ทักทายป้าละไม ผู้ที่ควบทั้งตำแหน่งแม่บ้านและแม่ครัวของโรงเรียน ก่อนถามถึงงานที่ยังขาดเหลือ ครูฝึกทั้งสามยังอยู่ด้านนอกกับเด็กๆ เมษาบอกเองแหละว่าให้พวกเขาไปดูแลเด็กๆก่อนแล้วค่อยๆทยอยตามกันเข้ามา
“งั้นหมักไก่เลยนะครับ จะได้เตรียมทอดเลย" เมษาเอ่ยถาม ป้าละไมพยักหน้ารับ
“จ้า เอาเลย ป้าเอาแป้งไว้ไหนแล้วก็ไม่รู้ ไหนลูกลองดูในตู้กับข้าวซิ" เมษาเดินไปที่ตู้กับข้าวก่อนเปิดออกแล้วค้นหาของที่ชั้นบน เขาดึงแป้งสำหรับทอดแพ็คสุดท้ายออกมาแล้วก็นึกเตือนตัวเองว่า พรุ่งนี้ก็ต้องห้ามลืมซื้อแป้งมาเพิ่มเด็ดขาด
เขากลับมาที่โต๊ะเตรียมอาหารอีกครั้ง จริงๆแล้วเมษานึกดีใจอยู่หน่อยๆที่โรงเรียนแห่งนี้ไม่ได้ทุรกันดารมากเกินไป เรียกได้ว่าค่อนข้างมีคุณภาพที่ดีด้วยซ้ำ ในภาคเหนือยังมีโรงเรียนบนดอยอีกหลายแห่งที่อยู่ไกล ต้องเข้าไปลึก เส้นทางก็ยากลำบาก เขานึกชื่นชมครูดอยเหล่านั้นยิ่งกว่าตนเองหลายต่อหลายเท่า ที่ลำบากลำบนข้ามเขาลูกแล้วลูกเล่าทุกสัปดาห์เพื่อเข้าไปสอนนักเรียน
เขาเทแป้งใส่กะละมัง ก่อนจะต้องเลิกคิ้วเมื่อป้าละไมที่ยืนเคี่ยวซุปอยู่หน้าเตาส่งยิ้มและพยักเพยิดมาให้ เมษาหันขวับกลับไปที่ทางเข้า ก่อนชะงักเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามา
“หวัดดีครับ" อาเมนยกมือไหว้ป้าละไมทื่อๆ แต่ป้าแกก็ไม่ได้ว่าอะไร กลับยิ้มตอบอย่างชอบใจด้วยซ้ำ ส่วนครูขวัญใจของเด็กๆก็ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น วันนี้อาเมนสวมเสื้อเชิ้ตพับแขนกับกางเกงแสล็ค เหมือนเข้าเมืองไปทำธุระมา
“สวัสดีจ้า หลังคาเสร็จแล้วไม่ใช่หรือจ๊ะ" ป้าละไมถามยิ้มๆ อาเมนผงกหัวตอบ
“ครับ"
“แล้วนี่มาทำอะไรหรือจ๊ะ" เมษาขึงตาใส่คนมาใหม่ทันที แต่ดูเหมือนอาเมนจะไม่สน
“มาช่วยครูเมน่ะครับ"
เมษาได้แต่พรูลมหายใจออกมาก่อนทำไม่รู้ไม่ชี้กับคนสูงวัยกว่าที่หัวเราะลั่นออกมา เขาฉีกแป้งเทใส่กะละมังแล้วเดินหนีไปที่ก๊อกน้ำดื้อๆ
“เดินหนีอีกแล้ว" เสียงกระซิบจากทางด้านหลังทำเอาเมษาสะดุ้ง
“นี่ มันตกใจนะ" เมษากัดฟันตอบ "แล้วเลิกพูดอะไรที่มันสองแง่สองง่ามสักทีเถอะ เดี๋ยวป้าแกเข้าใจผิดหรอก" เขาเอ็ด
“ไม่เห็นจะมีอะไรให้ต้องเข้าใจผิดนี่" อาเมนว่าอย่างไม่ยี่หระ
“ถอยออกไปหน่อยได้ไหม" เมษากระซิบเสียงดุ "นี่ ถอย!” เมษาเอ็ดหนักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงจ้อกแจ้กของครูฝึกสอนทั้งสามคนดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
อาเมนยอมถอยออกไปเมื่อเมษากระแทกไหล่เข้ากับแผ่นอกของอีกฝ่ายแรงๆ เมษาแสร้งยิ้มร่าเริงเกินความจำเป็นให้กับบรรดาครูฝึกสอน พยายามดึงดูดความสนใจไม่ให้เด็กพวกนั้นทันไปทักทายอาเมนที่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน เพราะเขาไม่อยากจะแก้ตัวซ้ำสอง
แต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อครูฝึกสอนทั้งหมดยกมือไหว้อาเมนกันเป็นทิวแถว แล้วมีการแอบหันมาส่งยิ้มให้เขาอีกด้วย
“ครูเมมีอะไรให้ช่วยไหมคะ" แก้มกระวีกระวาดเข้ามาที่โต๊ะ เมษาเลยจัดการส่งแตงกวาชามใหญ่ไปให้
“ปอกเปลือกแล้วก็หั่นเป็นแว่นๆ พอทำได้ไหม" เมษาถามกลับ เขาพยายามทำไม่รู้ไม่ชี้ แม้ว่าคนข้างตัวจะยังคงยืนอยู่ข้างตัวไม่ห่างไปไหนก็ตามที
“ได้สิ ระดับนี้แล้ว ครูเมสั่งมาเลย"
“เอาแค่นี้ก่อนก็ได้" เมษาบอก "แล้วก็เดี๋ยวมีทอดไก่กับถั่วเขียวต้มน้ำตาล ลองถามป้าละไมดู"
เมษาแยกเนื้อไก่ในกะละมังกับแป้งออกมาที่อีกมุมโต๊ะ แต่อาเมนก็มิวายเดินตามมาจนได้ เขาได้แต่ถอนหายใจเบาๆแล้วก็ปล่อยเลยตามเลย แต่ก็อดเหลือบตามองไม่ได้
“นี่ไปไหนมาน่ะครับ" เมษาเปิดปากถามอย่างวางท่า
“อยากรู้ไปทำไม" อาเมนย้อนเหมือนที่อีกฝ่ายชอบทำก่อนกระตุกยิ้มเมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าชักสีหน้าใส่
“ถามก็ตอบ"
“ไปคุยกับคอนซัลท์ในเมืองมา หมายถึงที่ปรึกษาโครงการสร้างรีสอร์ตนี้น่ะ เขาไม่ว่างขึ้นมาวันนี้"
“นี่ ถามจริงๆเถอะ" เมษาละมือที่เปรอะแป้งไว้อย่างนั้น "ไม่คิดจะกลับไปที่ของตัวเองบ้างเหรอครับ"
อาเมนเลิกคิ้วกับคำถามนั้นเล็กน้อย
“ผมว่าที่คุณทำอยู่ตอนนี้มันไม่ประโยชน์หรอก เราสองคนอยู่กันคนละโลกรู้ไหม" เมษาบอกอย่างใจเย็น ทั้งๆที่พูดไปก็เสียดใจไปเองทุกคำพูด
“ฉันว่าเราใกล้กันมากขึ้นนะ" อาเมนบอกเรียบๆ "ให้ช่วยไหม"
“คุณฟังผมบ้างไหมเนี่ย" เมษาบ่นพึมพำกับตัวเอง
“ก็ฟังอยู่ แต่ไม่เห็นด้วย"
“...ยังไง"
“นายก็น่าจะรู้ฉันเป็นคนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ในครั้งแรก แล้วการที่ปล่อยมือนายให้หลุดลอยไปน่ะ มันจะต้องไม่มีครั้งที่สองแล้ว เข้าใจไหม"
“ไม่...” เมษาพึมพำตอบเบาๆ ทั้งๆที่เขาเข้าใจชัดเจนทั้งหมดนั้น แต่แค่ไม่อยากจะยอมรับเท่านั้นเอง เพราะทั้งหมดนั้น เขายังรู้สึกว่า เรื่องที่กำลังเกิดขึ้นมันเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง หรือมีจริงก็ไม่ตลอดไป และเขาไม่อยากลงไปเสี่ยงอีกแล้ว แม้ว่าจะรู้ตัวดีว่าตอนนี้แทบจะต้านทานไม่ไหวแล้วก็ตามที
“ฉันเปลี่ยนไปแล้วนะ" อาเมนว่า เขาค่อยๆลงมือช่วยเมษาคลุกน่องไก่กับแป้งผสมน้ำจนทั่ว แล้วโยนใส่กะละมังอีกใบ "มองตาสิ"
“......” เมษายังก้มหน้านิ่ง
“เร็วๆ"
“อย่ามาสั่งได้ไหม" เมษาขึ้นเสียงให้พอได้ยินกันสองคน ก่อนตวัดสายตามองอาเมน แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่ออีกฝ่ายป้ายแป้งลงที่ปลายจมูกของเขาโดยไม่ทันให้ตั้งตัว
“ทำอะไรเนี่ย อย่าเอาของกินมาเล่นได้ไหม!” เมษาเอ็ดลั่น ก่อนป้ายเช็ดด้วยหลังมือด้วยใบหน้าบูดบึ้ง จนไม่ทันสังเกตยิ้มบางๆแสนเอ็นดูที่มุมปากของอาเมน คนตัวโดกว่าหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาก่อนป้ายเช็ดที่ปลายจมูกให้อย่างเบามือ
“รั้นไม่เคยเปลี่ยน" อาเมนพึมพำเบาๆ
“อะไรนะ"
“อยู่ด้วยกันน่ะ ยิ้มให้มากๆหน่อยไม่ได้หรือไง"
“ก็เพราะคุณนั่นแหละ ไม่เคยเข้าใจอะไรเลยหรือไง"
“แล้วต้องทำยังไงถึงจะพอใจล่ะ บอกหน่อยได้ไหม" น้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยทอดเสียงทำเอาหัวใจเมษากระตุก เขาแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง แล้วก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าคลุกแป้งเปล่าไปมา มือไม่เย็นเฉียบ หัวใจเต้นแรง
“ก็คุณไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลยสักนิด" เมษาคล้ายจะตัดพ้อ
“อยากรู้เรื่องไหนล่ะ"
“ไม่อยากรู้ทั้งหมดนั้นแหละ" เขาบ่นอุบ
“หึหึ"
“อยากให้พอใจก็ไปทอดไก่ไป อย่าให้ไหม้นะ ถ้าไหม้คุณมีปัญหาแน่" ท่าทางขู่ฟอดนั้นทำให้อาเมนต้องยกมือยอมแพ้ แต่กระนั้นเขาก็เดินไปตามหากะทะมาให้เมษาได้จนได้อยู่ดี
ดูคาติสีแดงเพลิงแล่นไปตามท้องถนน ตัดผ่านทุ่งหญ้า รับลมเย็นๆในยามค่ำคืน จริงๆแล้วมันน่าตลกชะมัด ทั้งๆที่บ้านกับโรงเรียนห่างกันครึ่งกิโลเมตร แต่เมษากลับยอมให้ผู้ชายคนนี้พานั่งรถเล่นจนกินเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง อาเมนยังสูบบุหรี่กลิ่นเดิม ใช้น้ำหอมกลิ่นเดิม แต่มันเหมือนมีหลายๆอย่างที่ทำให้เมษารู้สึกประหลาดใจ เขายังเป็นอาเมนคนเดิม แต่ที่แปลกไปก็อาจจะเป็นแค่บางสิ่งบางอย่างที่เขากำลังทำให้เมษาโดยที่ไม่อธิบายอะไรใดๆนอกเสียจากใช้การกระทำ
มอเตอร์ไซค์คันใหญ่จอดลงตรงหน้าบ้านเมษาอีกครั้ง คุณครูคนเก่งลงจากรถแล้วถอดหมวกคืนคนตรงหน้าเงียบๆ เขาเหลือบตามองอาเมนเล็กน้อย ก่อนหลุบตามองปลายเท้า
“ขอบคุณที่มาส่งครับ" เมษาพูดประโยคเดิมที่พูดซ้ำในหลายวันมานี้ หลังจากมื้อเย็นจบ เมษาอยู่ที่โรงเรียนต่อเพื่อดูความเรียบร้อยในคืนวันศุกร์อีกนิดหน่อย ก่อนที่จะขอตัวกลับตอนเกือบๆสามทุ่ม โดยมีอาเมนมาส่งเหมือนเดิม
“พรุ่งนี้มารับตอนสิบเอ็ดโมง" อาเมนว่าเรียบๆ เขาปลดหมวกออกเพื่อให้มองกันได้เต็มตา
“นี่ไปคุยกับครูสมานมายังไงเนี่ย"
“ก็แค่บอกไปตรงๆ"
เมษาถอนหายใจอย่างจนคำพูด เขารู้สึกว่าจริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้คิดขัดขืนอะไรด้วยซ้ำ เขาเอื้อมมือเปิดรั้วออก ก่อนหันกลับไปมองคนที่มาส่งนิ่งๆ
“ขับรถดีๆนะ"
“อืม" อาเมนพยักหน้ารับ เขารอจนเมษาเดินกลับเข้าไปในบ้าน ก่อนที่จะค่อยๆสตาร์ทรถแล้วเคลื่อนตัวออกไป
เพราะเป็นวันเสาร์ เมษาเลยตื่นสายกว่าปกติ กว่าจะกินข้าว อาบน้ำ และเสียเวลาอ้อยอิ่งไร้สาระ ก็ปาเข้าไปสิบโมงกว่าแล้ว จากนั้นเขาจึงนั่งรออาเมนมารับตอนสิบเอ็ดโมง และก่อนสิบเอ็ดโมงกว่าสิบนาที แรงค์ โรเวอร์ คันหรูสีขาวมุกก็เคลื่อนตัวมาจอดหน้าบ้าน เมษาลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมหยกที่กระโดดผลุงลงจากเบาะข้างๆกัน เขาชะโงกมองออกไปด้านนอก
อาเมนเสยผมลวกๆ เขาไม่ได้เซ็ทผม ใบหน้าจึงดูอ่อนเยาว์กว่าปกติ เขาสวมยีนส์กับเสื้อยืดสีพื้น ดูง่ายๆสบายๆผิดกับภาพลักษณ์ของอาเมนที่เมษาเคยเห็นตาตลอด เอาเข้าจริงก็เหมือนจะชินขึ้นบ้างแล้วล่ะ แต่ก็ไม่ยอมรับว่ายังมีเล็กๆน้อยๆที่รู้สึกว่ามันแปลกๆอยู่ดี
ยังไม่ทันที่อาเมนจะกดกริ่งเรียก เมษาก็โผล่หน้าออกไปเสียแล้ว เขาสวมชุดไปรเวทธรรมดา เจ้าหยกเดินเบียดขาเขาออกไปด้านหน้าบ้าน ก่อนส่งเสียงร้องเหมียวๆเมื่อเห็นว่ามีแขกผู้มาเยือน
“หยก เข้าบ้าน เดี๋ยวโดนรถทับหรอก" เมษาเอ็ดแมวเหมียว แต่เจ้าหยกกลับตวัดหางแล้วขู่ฟอดแทน "นี่"
“ไปกันเลยไหม" อาเมนเอ่ยถาม
“ครับ" เมษาพยักหน้ารับ "เดี๋ยวเอาแมวเก็บในบ้านก่อน วันก่อนหายไปตั้งสองคืน" เขาบ่นอุบก่อนตะโกนเรียกแม่
สักพักวรรณาก็กุลีกุจอเดินออกมาจากในบ้าน ก่อนฉีกยิ้มแล้วรับไหว้อาเมน เมษามองคนทั้งสองสลับกันไปมา
“อ้าว พ่อหนุ่ม" คนสูงวัยกว่าเอ่ยทัก "วันนี้ไปซื้อของในเมืองเหรอลูก"
“ครับ" อาเมนตอบ
“นี่แม่รู้จักเขาเหรอ" เมษาขมวดคิ้วมุ่น
“ไม่รู้หรอกจ้ะ แต่ก็เห็นมารับมาส่งกันทุกวันนี่" คำพูดของมารดาทำเอาคนเป็นลูกสะดุ้ง "ฉันวรรณานะจ๊ะ เป็นแม่เมษา เมษาคงรบกวนคุณมากใช่ไหม" เมษาอยากจะเถียงใจจะขาด
“ผมอาเมนครับ เป็นเจ้านายสมัยเมษาทำงานที่กรุงเทพฯ" วรรณาร้องอ๋อก่อนพยักหน้ารับรู้ "เมษาไม่ได้รบกวนหรอกครับ"
“ไปกันได้หรือยังครับ" เมษารีบตัดบทเมื่อคิดว่ามันชักจะยาวเหยียดมากเกินไปแล้ว เขาก้มลงอุ้มหยกที่ดิ้นพล่านส่งให้มารดา ก่อนสาวเท้าไปที่รถ
“งั้นผมไปก่อนนะครับ" อาเมนไหว้ลาอีกครั้ง
“จ้า ฝากเมษาด้วยนะ" หล่อนยิ้มอย่างใจดี ก่อนที่จะอุ้มหยกยืนส่งลูกชายและหนุ่มจากเมืองกรุงขึ้นรถ จนรถเคลื่อนลับหายไปจากสายตา
เมษานั่งอย่างผ่อนคลายมากขึ้นในห้องโดยสารใหญ่ เขาเหม่อมองออกไปนอกข้างทาง พวกเขาไม่ได้พูดคุยกันมากนัก แต่แน่นอนว่าเขาไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือนก่อนแล้ว พอหลุดจากตัวหมู่บ้านสองข้างทางก็เป็นป่าไม้เขียวขจี มีรถสวนขึ้นพอสมควรเพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ อาเมนจึงไม่ได้ใช้ความเร็วมากนัก เขาค่อยๆขับไปเรื่อยๆตามเส้นทาง หลังจากเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่า พวกเขาก็ถึงตัวเมืองในที่สุด
เมษาบอกให้สารถีข้างกายขับไปยังตลาดค้าส่งชื่อดังในคูเมืองเชียงใหม่ 'กาดเมืองใหม่' คือตลาดค้าส่งทั้งของแห้งและของสดในราคาส่งซึ่งเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แม้ว่าช่วงเวลาคึกคักจะเป็นช่วงดึกๆ ถึงใกล้รุ่งก็ตามที แต่เพราะเขาไม่ได้ต้องการซื้อของสด จึงมาเวลาไหนก็ได้เพื่อซื้อของแห้งและเครื่องปรุงสำหรับทำอาหารตลอดภาคการศึกษาที่เหลืออยู่
พวกเขาวนหาที่จอดอยู่สักพัก ก่อนที่จะลงจากรถเพื่อเข้าไปในตัวตลาด เมษาเดินไปที่ร้านค้าส่งเครื่องปรุงรสที่ซื้อขายกันเป็นประจำ ก่อนจะยื่นรายการสั่งให้คุณลุงตัวท้วมที่เอ่ยทักทายด้วยภาษาเมือง
“ของหมดแล้วเหรอคุณครู"
“ยังครับ แต่พอดีมีเวลาเลยมาซื้อตุนก่อน ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ไปไหนมาไหนลำบากน่ะครับ" เมษาว่า
“อืม ฝนตกทีลุงก็ขายไม่ค่อยได้เหมือนกัน" ลุงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี "เอ้า นี่ลุงแถมน้ำปลาให้สองขวดนะ แล้วก็แถมเกลือกับน้ำตาลไปอย่างละแพ็คหนึ่ง เอาให้เด็กๆน่ะ ขาดเหลืออะไรอีกไหม" ลุงยัดข้าวของลงถุงพลาสติกใบหนาอย่างรวดเร็ว
“เท่านี้พอแล้วล่ะครับ" เมษาตรวจตราของก่อนหยิบธนบัตรสีเงินส่งให้คุณลุง
“งั้นเราก็ได้เจอกันอีกทีเทอมหน้าสินะ แล้วนี่ครูสมานแกไม่มาเหรอ" ลุงถามถึงครูใหญ่ประจำโรงเรียน
“แกไม่ว่างวันนี้น่ะครับ"
เมษาล่ำลาคุณลุงก่อนแบ่งของช่วยอาเมนถือ แล้วตกลงกันว่าพวกเขาจะเอาของไปเก็บที่รถก่อน เพราะดูท่าว่าของจะหนักเกินไปที่จะถือเดินไปรอบๆ ซึ่งอาเมนก็ไม่ได้ปริปากบ่นอะไรแต่อย่างใด จริงๆแล้วพวกเขาแทบไม่ได้คุยกันเลย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร อาเมนแค่เดินตามเขาเฉยๆ เอาเข้าจริงคือ เดินตามแบบไม่ให้ห่างไปไหนต่างหาก เมษาเองก็แอบขำอยู่ในใจด้วย ที่อาเมนดูไม่คุ้นเคยกับตลาดสดอะไรแบบนี้เอามากๆ บางทีที่ตามติดเขาเป็นเงาตามตัว อาจจะเพราะกำลังกลัวกับสถานที่ใหม่นี้ก็เป็นได้
พวกเขาเดินซื้อของกันอีกเกือบชั่วโมงจนได้ของที่ต้องการครบ บ่ายโมงเกือบบ่ายสองแล้ว ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เมื่ออาเมนชวนไปหาอะไรทานแล้วเมษาจะยอมตอบรับคำชวนนั้นแต่โดยดี อาเมนตีรถออกไปทางนอกเมืองที่อำเภอหางดง เพื่อพาอีกคนไปทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารบรรยากาศดีชื่อดังอย่าง ข้าวเม่า ข้าวฟ่าง ที่ใครๆก็พูดถึง
แต่อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย เพราะแม้แต่เมษาที่เป็นคนพื้นที่ ก็ยังตื่นตากับร้านอาหารแห่งนี้ เพราะเขาไม่เคยมาที่นี่มาก่อน เอาเข้าจริง ร้านอาหารหรูๆแบบนี้เขาไม่มีโอกาสได้มานักหรอก ชีวิตในวัยเด็กของเขาก็มีแต่ที่ม่อนแจ่ม พอโตหน่อยแม่กัดฟันส่งเขาเรียนต่อในเมือง เขาก็ต้องทำงานพิเศษไปด้วย เวลาให้ตัวเองยังไม่ค่อยจะมีเลยด้วยซ้ำ
พนักงานเดินนำพวกเขาเข้ามาด้านในร้าน โดยได้ที่นั่งติดกับธารน้ำตกในบรรยากาศร่มรื่นจากแมกไม้แม้จะเป็นช่วงบ่ายของวันก็ตามที
อาเมนจัดการสั่งอาหารเมื่อเมษาไม่คิดจะเป็นคนสั่ง อีกฝ่ายยังดูชอบใจกับบรรยากาศของร้านอยู่
“ทำไมวันนี้นายต้องเข้ามาซื้อล่ะ ปกติมาคนเดียวแบบนี้เหรอ" อาเมนเอ่ยถามนิ่งๆ เขาจิบเบียร์เย็นเฉียบไปด้วย
“ครั้งที่สองเอง" เมษาตอบ พลางกวาดตาไปรอบๆ "ที่นี่สวยจังนะครับ"
“นี่ ตอบคำถามให้ครบก่อน" อาเมนหัวเราะน้อยๆ "เดี๋ยวพามาอีกก็ได้"
“ว่าอะไรนะ" เมษาขึงตามอง "นี่มาด้วยครั้งแรกไม่ได้หมายความว่าจะมาด้วยอีกครั้งหรอกนะครับ" คนเล่นตัวก็ยังเล่นตัวอยู่วันยังค่ำ
“หึหึ"
“ปกติมากับครูสมาน แกเหมารถกะบะชาวบ้านลงมาซื้อ บางทีก็เดือนละครั้ง สองเดือนครั้ง ปกติจะเป็นสองเดือน ก็ครึ่งเทอมพอดี" เมษาตอบเจื้อยแจ้ว "อยู่บนนั้นไม่สะดวกหรอกครับ จริงๆก็สะดวกกว่าหลายที่ แต่ก็...ไม่ได้สะดวกที่สุดอยู่ดี"
“อืม"
“อะไร" เมษาถามอย่างไม่ไว้ใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายอมยิ้ม
“เปล่า...ก็ใช่ ไม่สะดวกก็จริง แต่ฉันก็ยังชอบที่นั่น"
“คุณชอบจริงๆเหรอ" เมษาถามกลับ
“อืม"
ไม่มีแววล้อเล่นในดวงตาของอาเมน เมษาถอนหายใจเบาๆแล้วสบตาอาเมนนิ่ง
“ผมก็ดีใจนะที่คุณชอบที่นั่น" เมษาเอ่ยในที่สุด "แต่ผมอยากให้คุณมั่นใจที่สุดว่าคุณชอบที่นั่นจริงๆ"
“ชอบที่สุดจริงๆ" อาเมนยืนยัน เขาจิบเบียร์เย็นๆแล้วผินหน้ามองออกไปด้านนอก
“คุณจะโกหกผมก็ได้นะ"
“คิดว่าโกหกเหรอ" อาเมนกดยิ้มที่มุมปาก "นายอยากรู้อะไรบ้างล่ะ...ฉันก็อยากจะเล่าเหมือนกัน"
เมษาหลุบตามองแก้วน้ำของตนเอง มือเรียวคนหลอดเกี่ยวน้ำแข็งในแก้วไปมาอย่างไร้คำพูด ทั้งๆที่มีเรื่องมากมายที่อยากจะถามแต่เขาก็ไม่ได้ถามออกไป
“หลังจากเหตุการณ์ที่ฮ่องกง ฉันก็กลับไทย ฉันไม่ได้ตกลงอะไรกับจอมทัพเป็นคำพูด แต่ก็คิดว่ามันคือการสงบศึก"
“สุดท้ายพอปล่อยนายไปแล้ว ฉันก็ได้แต่คิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ สุดท้ายแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นตอนจบ ฉันช่วยจอมทัพ ส่วนเจิ้งหาวตาย"
“มันคือการทรยศอีกครั้งเพื่อการเอาตัวรอด"
“พอเอาเข้าจริงก็น่าสมเพชใช่ไหมล่ะ" อาเมนแค่นยิ้มออกมา "ฉันกลับไทยมาพร้อมกับข่าวที่ปิดเงียบโดยฝีมือจอมทัพ อาจจะเพราะฉันช่วยคนรักหมอนั่นเอาไว้ ทำให้ฉันไม่โดนหางเลขอะไร จอมทัพก็เป็นคนแบบนั้นแหละ บุญคุณต้องทดแทน ส่วนแค้นก็ต้องชำระ"
“แต่ต่อให้เรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็ไม่เคยปิดพ่อได้ พ่อฉันโกรธมากที่ฉันทำเรื่องราวพังทั้งหมด แต่ตอนนั้นฉันไม่มีความรู้สึกอยากจะสานต่ออะไรหรือเริ่มต้นอะไรใหม่อีกแล้ว เหมือนทุกอย่างมันเริ่มต้นและพังทลายลงที่นั่น ฉันเลยหลุดปากออกไป พ่อคงโกรธมาก"
“คุณบอกอะไรไป" เมษาถามพร้อมขมวดคิ้วมุ่น
“ฉันบอกว่าฉันจะวางมือ จะเลิกรับสืบทอดธุรกิจทั้งหมด" อาเมนหัวเราะหึ "พ่อโกรธและผิดหวังมาก ไม่ต้องบอกก็รู้ แต่ก็ใช่ว่าสิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดมันจะถูกต้องทั้งหมด"
“......”
“แต่ตอนนั้นฉันไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว" จริงๆแล้วอาเมนก็แค่อยากจะบอกว่าเขารู้สึกแน่แค่ไหนกับการปล่อยมือเมษาไปในตอนนั้น วันที่เขายังพูดจาร้ายกาจใส่กัน ทั้งๆที่หัวใจต่างบอบช้ำจนเกินจะทานรับ
เมษาคือจุดเริ่มต้นเล็กๆที่ทำให้เขาเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งอย่าง แม้ว่าเวลาที่มีร่วมกันจะเป็นระยะสั้นๆจนแทบไม่เคยรู้สึกตัวกับอะไรเลยก็ตามที...
“แล้วคุณ...หายไปไหนมา" เมษาถามเสียงแผ่ว
“...ไปเรื่อยๆ"
“ไปไหน?”
“ตอนนั้นน่ะ หลังจากที่ทะเลาะกับพ่อ โดนพ่อตัดขาดก็ตื้อไปหมด ฉันกลับไปที่คอนโด รู้แค่ว่าไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว..."
"......"
"วันรุ่งขึ้น ฉันไปที่หัวลำโพง บอกเจ้าหน้าที่ขอตั๋วรถไฟที่ไกลที่สุด จากนั้นก็นั่งรถไฟไปใต้สุด เข้ามาเลเซีย เงินก็แทบไม่มีติดตัว นอนโฮสเทลสกปรกๆไปวันๆ แต่ก็รู้สึกว่าไม่อยากเอาอะไรมาจากพ่ออีกแล้ว จากนั้นก็หาทางทำวีซ่าที่นั่น เข้าอินเดีย ไปจบที่เนปาล" เมษานั่งฟังเงียบๆด้วยหัวใจที่เต้นถี่รัว
“คุณอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน"
“สอง...หรือสามเดือน จำไม่ได้แล้ว" อาเมนตอบออกมาในที่สุด “...จำไม่ค่อยได้แล้วในตอนนั้น ตอนแรกก็คิดว่าอยู่ไม่ได้ แต่สุดท้ายก็แค่ใช้ชีวิต...แค่ใช้ชีวิตให้มันหมดไปวันๆ เหมือนใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆจริงๆ มาคิดได้ตอนท้ายๆว่าอยู่แบบนี้ต่อไม่ได้แล้ว มันทรมาน"
“......”
“เคยไหม...คิดถึงจนทรมานน่ะ...” เมษามองเห็น
เขามองเห็นว่าผู้ชายตรงหน้าตัวเล็กมากแค่ไหน ไหล่ผึ่งผายตกลู่เหมือนเด็กๆ แม้ไม่มีน้ำตาให้เห็นแต่เขาก็รู้ดีว่าอาเมนเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เขาไม่ใช่ผู้ชายกักขฬะคนเดิมที่เคยทำร้ายกัน เขาเอง ก็ไม่ใช่คนเข้มแข็งมากมาย ไม่ใช่คนไร้หัวใจแบบที่เขาพยายามสร้างภาพให้ทุกคนเห็น เขาก็แค่ผู้ชายธรรมดาที่มีความรู้สึก...
“ตอนนั้น ทุกวัน...ทุกคืน คิดถึงแต่นาย"
“ไม่เคยถามตัวเองสักครั้ง...แต่รู้ว่าอยู่แบบนั้นไม่ได้แล้ว"
เมษานั่งนิ่งอึ้งอยู่ตรงหน้า เขาจ้องมองผู้ชายตัวโตไม่วางตา เขาไม่หือ ไม่อือ บอกไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไร แต่ก็...รู้สึก...มันเต็มตื้นอยู่ในอกจนพูดอะไรไม่ออก
“ผมก็...ทรมานเหมือนกันนะ" เมษาพรูลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ "ผมก็ทรมานกับทุกความทรงจำเหมือนกัน"
“ฉันรู้"
“จะเอาจริงๆเหรอ"
“...อืม หันหลังกลับไปไหนได้ล่ะ"
“คุณยังมีโอกาสเหลืออีกเยอะมากนะคุณอาเมน" เมษายิ้มออกมาบางๆ "แต่ถ้าคุณตัดสินใจว่าจะอยู่ที่นี่ คุณก็ต้องเรียนรู้ และเปิดใจ มีอะไรอีกมากที่คุณต้องปรับตัว และที่สำคัญ คุณต้องรอ...นานแค่ไหนไม่มีคำตอบหรอกนะ" เมษาจ้องคนตรงหน้าอย่างวัดใจ ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แก่ใจดีอยู่แล้ว
“แล้วที่ทำอยู่นี่ไม่ได้รออยู่หรือไง" อาเมนเลิกคิ้วฉับแล้วกระตุกยิ้ม
“คุณเลิกพูดอะไรแบบนี้แล้วทำหน้าตาแบบนี้ได้ไหม" เมษาบ่นอุบทั้งๆที่แก้มแดงเรื่อๆ
“แล้วจะต้องทำยังไงล่ะ"
“ไม่รู้ คิดออกแล้วค่อยบอก" เมษาเบี่ยงประเด็น "เดี๋ยวผมต้องรอรับน้องชายกลับบ้าน คุณก็ต้องอยู่รอด้วย"
“อืม"
“แล้วก็คงต้องรอจนดึกน่ะนะ...” เมษาเบือนหน้าหนีซ่อนแก้มตัวเอง
“หืม"
“ก็ถ้าดึกมาก เราไปเดินถนนคนเดินวัวลายรอด้วยกันไหม คือ มันก็แค่ฆ่าเวลาน่ะ ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษหรอกนะ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย แล้วก็หยุดคิดไปเองด้วย!"
เมษาแก้ตัวยกใหญ่ ทั้งๆที่รู้ดีว่าแก้ตัวไปก็ดูจะไม่สมเหตุสมผลสักเท่าไหร่เลย
อาเมนยกยิ้มที่มุมปากแบบที่ชอบทำ
“เอาสิ"
tbc.
ถึงมันจะไม่ยาว แต่ก็มาลงให้เร็วนะ
นี่ตัดมาจากของตอนหน้า ตอนแรกจะลงยาวๆแต่มันตัดไม่ได้อ่ะ - -
แต่ก็ชดเชยด้วยการลงให้เร็วขึ้น ฮือๆ
ตอนนี้หากมีอะไรขัดหูขัดตา หรือคาแรคเตอร์มันแกว่งๆ บอกได้เลยนะคะ แต่ไคลี่ลองอ่านเช็คแล้ว คิดว่าน่าจะโอเคนะ ไม่คิดว่าก้าวกระโดดอะไร แต่ติชมได้ตามสบายนะคะ
คราวก่อนมีคนแนะนำเรื่องคาแรคเตอร์ตัวละคร ต้องขอขอบคุณมากนะคะ จะพัฒนาให้ดีขึ้นไป
ไคลี่ก็พอรู้นะว่าบางทีมันไม่ค่อยแม่น เป๊ะ หรือพล็อตบางจุดมันก็หลวมและไม่สมเหตุสมผล ซึ่งก็พยายามอย่างดีที่สุดแล้ว แต่เรื่องต่อๆไปจะพยายามมากกว่านี้อีกนะ ทุกคนจะได้มีความสุขเวลาอ่าน
สำหรับคำถามว่าเมษาทำหน้ามาใหม่หมดเลยหรือ คำตอบคือใช่ค่ะ เพราะอาเมนให้ทำ (สมัยที่ยังไม่รักกัน อิอิ) เพื่อใช้เป็นเครื่องมือในการแทรกแซงพวกจอมทัพ-มิถุนา ประมาณนี้ (ต้องไปอ่านภาคแรก ขายของๆ)
หนังสือ ล่ารักหัวใจมาเฟีย โอนได้ถึงปลายเดือนกันยานะคะ รายละเอียดคลิกไปที่เพจไคลี่ด้านล่างนี้ แล้วดูที่กระทู้ปักหมุดของไคลี่ได้เลยจ้าาาา
ขอโทษด้วยนะคะหากบางทีไคลี่แบบว่า เกเร หรือทำอะไรให้ไม่พอใจ
ขอบคุณนะคะ
ปล. ตอนนี้เขียนวิคเตอร์-เจย์ ได้เกือบจบ Side แล้ว แต่การลง อาจจะลงหลังจากส่งหนังสือหมดแล้วนะคะ เว้นช่วงบ้าง55
ส่วนตอนพิเศษจอมทัพกะมิถุนามีมาแน่นอน ในเล่มมีประมาณ4ตอน ดูความยาวตอนเขียนจบก่อน แต่จะลงในกระทู้ให้สองตอนนะคะ
หัวข้อ: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : Amen X Maysa : (จบ) ตอนที่10-11 : Pg.22 : 271014 (อ่าน 375407 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก